DIASKEDASI.INFO

Ας θυμηθούμε
τι έγινε σαν σήμερα 10 Μαΐου
από τον Mr George Almanac

10 Μαΐου

Μη ζεις την ίδια μέρα 365 φορές το χρόνο...
Ζήσε σαν να ήταν να  φύγεις ! Μάθε σαν να ήταν να ζήσεις για πάντα!
Αν μπορώ να κάνω το επόμενο βήμα, αν μπορώ να αρχίσω πια την υστεροφημία μου να χτίζω
νοιώθοντας πως η λέξη "παιδί" καταργήθηκε πια δίπλα από το όνομά μου ...
Καλημέρα και την αγάπη μου...

Γιορτάζουν
• Αποστόλου Σίμωνος του Ζηλωτού
• Μαρτύρων Αλφειού, Κυπρίνου και Φιλαδέλφου των αυταδέλφων
• Ονησίμου και Εράσμου και των συν αυτών δεκατεσσάρων Μαρτύρων

Γεγονότα

1291 - Οι Σκωτσέζοι ευγενείς αναγνωρίζουν την εξουσία του βασιλιά Εδουάρδου Α' της Αγγλίας εν αναμονή της επιλογής ενός βασιλιά.
1497 - Ο Αμέριγκο Βεσπούτσι αναχωρεί από το Κάδιθ για το πρώτο του ταξίδι στο Νέο Κόσμο.
1503 - Ο Χριστόφορος Κολόμβος φτάνει στα νησιά Κέιμαν και τα ονομάζει Λας Τορτούγας (Οι Χελώνες) εξαιτίας των πολλών χελώνιων που υπήρχαν εκεί.
1534 - Ο Ζακ Καρτιέ φτάνει στη Νέα Γη.
1655 - Αγγλικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Τζαμάικα από τους Ισπανούς.
1768 - Ο Τζων Ουίλκς φυλακίζεται για τη συγγραφή ενός άρθρου στην εφημερίδα North Briton, όπου ασκούσε αυστηρή κριτική εναντίον του βασιλιά Γεωργίου Γ'. Το γεγονός προκαλεί ταραχές στο Λονδίνο.
1773 - Το κοινοβούλιο της Μεγάλης Βρετανίας περνά νόμο, με τον οποίο χορηγεί στην Αγγλική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών το μονοπώλιο του εμπόριου τσαγιού στη Βόρεια Αμερική.
1774 - Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ' και η Μαρία Αντουανέτα γίνονται βασιλιάς και βασίλισσα, αντίστοιχα, της Γαλλίας.
1775 - Αμερικανική Επανάσταση: το οχυρό Τικοντερόγκα καταλαμβάνεται από μία μικρή δύναμη Αμερικανών με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Μπένεντικτ Άρνολντ και τον Ίθαν Άλλεν.
1775 - Αμερικανική Επανάσταση: αντιπρόσωποι από τις Δεκατρείς Αποικίες συνέρχονται στο Δεύτερο Ηπειρωτικό Συνέδριο στη Φιλαδέλφεια (ΗΠΑ).
1796 - Πόλεμος του Πρώτου Συνασπισμού: ο Ναπολέων Α΄ της Γαλλίας νικά τις αυστριακές δυνάμεις στη γέφυρα του Λοντί πάνω από τον ποταμό Άντα στην Ιταλία. Οι Αυστριακοί χάνουν περίπου 2.000 άνδρες.
1801 - Οι Βερβερίνοι πειρατές της Τρίπολης κηρύσσουν πόλεμο στις Η.Π.Α.
1824 - Ανοίγει για το κοινό η Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου.
1857 - Ινδική εξέγερση του 1857: Ξεκινά ο πρώτος πόλεμος ανεξαρτησίας της Ινδίας.
1863 - Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος: ο στρατηγός των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής, Τόμας Τζάκσον, πεθαίνει οκτώ ημέρες αφότου πυροβολήθηκε κατά λάθος από τα στρατεύματά του.
1865 - Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος: ο Τζέφερσον Ντέηβις συλλαμβάνεται από τα στρατεύματα της Ένωσης.
1866 - Ο Κάρολος Α' στέφεται βασιλιάς της Ρουμανίας.
1872 - Η Βικτόρια Γούντχαλ γίνεται η πρώτη γυναίκα υποψήφια για πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
1916 - Πλέοντας σε σωσίβια λέμβο, ο Έρνεστ Σάκλετον φτάνει στη Νότια Γεωργία μετά από ένα ταξίδι 800 ναυτικών μιλίων.
1922 - Οι Η.Π.Α. προσαρτούν τον ύφαλο Κίνγκμαν.
1940 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: οι Γερμανοί εισβάλλουν στο Βέλγιο, την Ολλανδία και το Λουξεμβούργο.
1940 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: ο Ουίνστον Τσώρτσιλ διορίζεται πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου μετά την παραίτηση του Νέβιλ Τσάμπερλεν.
1940 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Το Ηνωμένο Βασίλειο εισβάλλει στην Ισλανδία.
1960 - Το αμερικανικό πυρηνικό υποβρύχιο Τρίτων ολοκληρώνει τον πρώτο υποβρύχιο περίπλου της Γης.
1961 - Μέλη της Εθνικής Κοινωνικής Οργάνωσης Φοιτητών (ΕΚΟΦ) προπηλακίζουν μέσα στο κτίριο του Κοινοβουλίου τον βουλευτή της Ε.Δ.Α. Νικόλαο Ζορμπά.
1966 - Εγκαινιάζεται το διυλιστήριο πετρελαίων της Έσσο-Πάπας.
1967 - Με ομόφωνη γνώμη του ανακριτή Σωκράτη Σωκρατείδη και του εισαγγελέα Θ. Χατζίκου κρίνεται προφυλακιστέος για την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ και μεταφέρεται στις φυλακές Αβέρωφ ο Ανδρέας Παπανδρέου.
1979 - Οι Ομόσπονδες Πολιτείες της Μικρονησίας αποκτούν την αυτονομία τους.
1981 - Ο Φρανσουά Μιτεράν γίνεται ο πρώτος σοσιαλιστής πρόεδρος της Γαλλίας.

Γεννήσεις
  213 - Κλαύδιος Γοτθικός, Ρωμαίος αυτοκράτορας
1690 - Ζαν Μορώ ντε Σεσέλ, Γάλλος πολιτικός
1760 - Κλοντ Ζοζέφ Ρουζέ ντε Λιλ, Γάλλος στρατιωτικός και συνθέτης
1770 - Λουί Νικολά Νταβού, Γάλλος στρατάρχης
1788 - Αυγουστίνος Φρενέλ, Γάλλος φυσικός
1799 - Χριστόδουλος Χατζηπέτρος, Έλληνας αγωνιστής
1830 - Φρανσουά - Μαρί Ραούλ, Γάλλος χημικός
1838 - Τζον Γουίλκς Μπουθ, Αμερικανός ηθοποιός και δολοφόνος του Αβραάμ Λίνκολν
1872 - Μαρσέλ Μος, Γάλλος κοινωνιολόγος
1878 - Γκούσταβ Στρέζεμαν, Γερμανός πολιτικός
1878 - Κωνσταντίνος Παρθένης, Έλληνας ζωγράφος
1886 - Καρλ Μπαρθ, Ελβετός θεολόγος
1890 - Άλφρεντ Γιοντλ, Γερμανός στρατηγός
1895 - Κάμα Σίνεν, Γιαπωνέζα υπεραιωνόβια
1899 - Φρεντ Ασταίρ, Αμερικανός τραγουδιστής, χορευτής και ηθοποιός
1905 - Μάρκος Βαμβακάρης, Έλληνας τραγουδοποιός
1907 - Αλφόνσο των Αστουριών, Ισπανός πρίγκιπας
1922 - Μένιος Κουτσόγιωργας, Έλληνας πολιτικός
1925 - Νέστορ Ρόσι, Αργεντινός ποδοσφαιριστής
1928 - Άρνολντ Ρίιτελ, Εσθονός πολιτικός
1929 - Αντονίν Μαγιέ, Καναδή συγγραφέας
1937 - Ταμάρα Πρες, Σοβιετική αθλήτρια
1940 - Γουέιν Ντάιερ, Αμερικανός συγγραφέας
1943 - Λιου Τσάο-σιουάν, πρωθυπουργός της Ταϊβάν
1947 - Σόε Γουίν, πρωθυπουργός της Μιανμάρ
1953 - Τίτο Σαντάνα, Αμερικανός παλαιστής
1957 - Σιντ Βίσιους, Άγγλος μουσικός (Sex Pistols και The Flowers Of Romance)                                                   

Θάνατοι
  238 - Μαξιμίνος Θραξ, Ρωμαίος αυτοκράτορας
1696 - Ζαν ντε Λα Μπρυγέρ, Γάλλος συγγραφέας
1774 - Λουδοβίκος ΙΕ', βασιλιάς της Γαλλίας
1775 - Σαμουήλ Χαντζερής, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
1849 - Κατσουσίκα Χοκουσάι, Ιάπωνας καλλιτέχνης
1889 - Μιχαήλ Σαλτικόφ-Στσεντρίν, Ρώσος συγγραφέας
1944 - Νίκος Γλέζος, Έλληνας αντιστασιακός
1945 - Κόνραντ Χένλαϊν, Γερμανός Ναζί πολιτικός
1956 - Ανδρέας Δημητρίου, Κύπριος αγωνιστής
1956 - Μιχαλάκης Καραολής, Κύπριος αγωνιστής
1977 - Τζόαν Κρόφορντ Αμερικανίδα ηθοποιός
2003 - Μίλαν Βούξεβιτς, Γιουγκοσλάβος επιστήμονας και σκακιστής

Μάρκος Βαμβακάρης
1905 - 1972

Ρεμπέτης, από τους ακρογωνιαίους λίθους της λαϊκής μουσικής. Γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1905 στον συνοικισμό Σκαλί της Άνω Χώρας της Σύρου από οικογένεια καθολικών και ήταν ο πρώτος από τα έξι παιδιά του Δομένικου και της Ελπίδας Βαμβακάρη. Η οικογένειά του ήταν φτωχή, έφερε όμως το «μικρόβιο» της μουσικής. Ο πατέρας του έπαιζε γκάιντα και ο παππούς του έγραφε τραγούδια.

Πριν καλά - καλά ξεκινήσει το σχολείο, ο Μάρκος αναγκάστηκε να διακόψει, διότι πήραν τον πατέρα του στο στρατό, και έπιασε δουλειά με τη μητέρα του σε ένα κλωστήριο. Τα επόμενα χρόνια δούλεψε ως χασάπης, εφημεριδοπώλης, οπωροπώλης, λούστρος, και το 1917, σε ηλικία 12 ετών, έφυγε για τον Πειραιά. Αρχικά, εγκαταστάθηκε στα Ταμπούρια κι έπιασε δουλειά ως γαιανθρακεργάτης. Δούλεψε ακόμα ως λιμενεργάτης και ως εκδορέας στα σφαγεία, ενώ τα βράδια σύχναζε στους τεκέδες, όπου το 1924 άκουσε για πρώτη φορά στη ζωή του μπουζούκι. Εντυπωσιάστηκε και μέσα σε ελάχιστους μήνες έγινε ένας από τους καλύτερους αυτοδίδακτους μπουζουξήδες. Την περίοδο αυτή έκανε και τον πρώτο του γάμο με τη Ζιγκοάλα, την οποία όπως έλεγε μίσησε στο τέλος όσο καμία άλλη γυναίκα στον κόσμο.

Το 1925 κατατάχθηκε στο στρατό και όταν απολύθηκε άρχισε να γράφει τα πρώτα του τραγούδια. Έως το 1933 είχε γράψει πάνω από 50 τραγούδια και με την πιεστική παρότρυνση του Σπύρου Περιστέρη, o Μάρκος Βαμβακάρης γραμμοφώνησε στην Odeon τον πρώτο δίσκο με μπουζούκι στην Ελλάδα, που από τη μία μεριά είχε το «Καραντουζένι» (Έπρεπε να 'ρχόσουνα μάγκα μες στον τεκέ μας) και από την άλλη μεριά το «Αράπ» (ένα σόλο ζεϊμπέκικο).

Την επόμενη χρονιά δημιούργησε με τρεις φίλους του -τον Γιώργο Μπάτη, τον Στράτο Παγιουμτζή και τον Ανέστη Δελιά- ένα πρωτοποριακό για την εποχή μουσικό σχήμα που ονομάστηκε «Η Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς». Ο Μάρκος άνοιξε το δικό του μαγαζί στα Άσπρα Χώματα. Η αστυνομία, όμως, δεν του έδωσε άδεια. Έτσι αναγκάστηκε να το κλείσει και για πρώτη φορά έπειτα από 20 χρόνια ταξίδεψε με τον Μπάτη στη Σύρο. Έπαιξαν μαζί για περίπου δύο μήνες σ' ένα μαγαζί της παραλίας και όταν γύρισε στον Πειραιά έγραψε τη Φραγκοσυριανή, ίσως το πιο γνωστό τραγούδι του.

Η περίοδος λίγο πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν και η πιο παραγωγική. Τα τραγούδια του έβγαιναν σε δίσκους και ο Μάρκος έγινε περιζήτητος. Αφού περιόδευσε στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο, στη Λάρισα, στα Τρίκαλα και σε πολλές ακόμα πόλεις, άρχισε εμφανίσεις στον Βοτανικό, μαζί με τον Γιάννη Παπαιωάννου, τον Κώστα Καρίπη και τον Στέλιο Κερομύτη.

Με την έναρξη του πολέμου, ο Βοτανικός έκλεισε και ακολούθησαν δύσκολα χρόνια. Το 1941 πέθανε ο αδερφός του Λεονάρδος και το 1942 η μητέρα του Ελπίδα. Την εποχή εκείνη, έπειτα από παρότρυνση της μεγάλης του αδελφής, ο Μάρκος παντρεύτηκε με ορθόδοξο γάμο τη δεύτερη σύζυγό του, τη Βαγγελιώ. Για το γεγονός αυτό αφορίστηκε από την καθολική εκκλησία και μόλις το 1966 του δόθηκε και πάλι η κοινωνία των Καθολικών. Τα δύο πρώτα παιδιά τους χάθηκαν πρόωρα. Το 1944 η Βαγγελιώ γέννησε τον Βασίλη και ακολούθησαν άλλα δύο αγόρια, ο Στέλιος το 1947 και ο Δομένικος το 1949.

Μετά τον πόλεμο, ο Μάρκος Βαμβακάρης άρχισε να βγάζει ξανά δίσκους σε διάφορες εταιρίες και όλοι γίνονταν ανάρπαστοι. Το 1954 αρρώστησε με βαριά αρθρίτιδα και σταμάτησε να παίζει. Όταν θέλησε να επιστρέψει στο πάλκο, όλοι τον είχαν ξεχάσει. Η ελληνική μουσική βιομηχανία τον θεωρούσε «ξεπερασμένο» και δεν τον έπαιρνε κανένας σε κάποιο μαγαζί.

Η κατάσταση άλλαξε δραματικά το 1960, όταν έπειτα από πρωτοβουλία του Βασίλη Τσιτσάνη, κυκλοφορούν από την Columbia παλιά και καινούρια τραγούδια του Βαμβακάρη, τραγουδισμένα από τον ίδιο και από καλλιτέχνες όπως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Καίτη Γκρέι, η Άντζελα Γκρέκα, ο Στράτος Διονυσίου, κ.ά. Το εγχείρημα σημείωσε τεράστια επιτυχία και ο Μάρκος είχε την ευκαιρία να ξαναδουλέψει στα λαϊκά πάλκα, αλλά και να δώσει συναυλίες σε πρωτόγνωρους για τους ρεμπέτες χώρους. Το 1966 έκανε την εμφάνισή του σε μπουάτ στην Πλάκα, ενώ ακολούθησε η συναυλία στο θέατρο «Κεντρικόν» το χειμώνα της ίδιας χρονιάς και στη συνέχεια πολλές εμφανίσεις στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.
Στις 8 Φεβρουαρίου του 1972, ο Μάρκος Βαμβακάρης πέρασε στην ιστορία, αφήνοντας μια τεράστια παρακαταθήκη.

Κωνσταντίνος Παρθένης

Ο Κώστας Παρθένης, Έλληνας ζωγράφος και μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες της σύγχρονης ελληνικής ζωγραφικής, γεννήθηκε στις 10 Μαΐου 1878 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και πέθανε το ξημέρωμα της 25ης Ιουλίου 1967 στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» στην Αθήνα. Η κηδεία του έγινε στις 26 Ιουλίου και τάφηκε στο Α' νεκροταφείο Αθηνών.
Στις 30 Απριλίου 1909 ημέρα Πέμπτη, παντρεύτηκε στο Αργοστόλι της Κεφαλλονιάς, με την Ιουλία, κόρη του πολιτικού Νικολάου Βαλσαμάκη ο οποίος το 1880 διατέλεσε υπουργός της Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, η οποία σπούδασε στη Μουσική Ακαδημία της Νεάπολης στην Ιταλία, και απέκτησαν δύο παιδιά, το Νικόλαο-Γεράσιμο και τη Σοφία.

Βιογραφία
Γονείς του ήταν ο Νικόλαος Παρθένης, μακεδονικής καταγωγής με Αγγλική υπηκοότητα που εργαζόταν στο Αγγλικό Προξενείο της Αλεξάνδρειας, ή σύμφωνα με άλλη πηγή από τα Άγραφα που είχε ζήσει στην Ερμούπολη της Σύρου κι είχε ανοίξει κατάστημα στην Αλεξάνδρεια, ενώ η μητέρα του ήταν Ιταλίδα, η Ελισάβετ Geresuoli, γεννημένη στο Arpino, περιοχή κοντά στη Ρώμη, όπου ο Παρθένης έζησε μερικά από τα χρόνια της παιδικής του ηλικίας. Ο Κώστας Παρθένης που έχασε τους γονείς του πριν το 1894 όταν ο ίδιος ήταν σε νεαρή ηλικία, είχε ένα μεγαλύτερο αδελφό τον Αριστείδη, που γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1873 κι εργάστηκε ως δημοσιογράφος, συγγραφέας και κριτικός της λογοτεχνίας στο Παρίσι, όπου ήταν γνωστός με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ary–René D’ Yvermont.

Σπουδές
Πρότυπο:Painters /Greece Ο Παρθένης τελείωσε το 1895 τη Γαλλόφωνη σχολή Saint Francois–Xavier των Ιησουϊτών στην Αλεξάνδρεια. Σε νεαρή ηλικία παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής κοντά στον ιταλικής καταγωγής ζωγράφο Annibale Scognamiglio που είχε εγκατασταθεί στην Αίγυπτο, ενώ το 1896 γνωρίστηκε με τον Καρλ Ντίφενμπαχ, [Karl Wilhelm Diefenbach], Γερμανό συμβολιστή ζωγράφο με ιδιόμορφες θεοσοφιστικές, ιδεαλιστικές θεωρίες και αναχωρητικές τάσεις, ο οποίος ένα χρόνο νωρίτερα είχε εγκατασταθεί στο Κάιρο με την οικογένειά του, και έγινε μαθητής του για τα επόμενα δύο χρόνια. Μιλούσε και έγραφε ελληνικά, ιταλικά, γερμανικά, γαλλικά και αγγλικά. Σπούδασε από το 1895 ή το 1896 έως το 1903 ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης, όπου διέμενε στην οδό Kirchenstrasse στον αριθμό 19, κι εργάστηκε ως βοηθός του Ούγγρου ζωγράφου Berthold Dominik Lippay, ενώ, παράλληλα, παρακολούθησε μαθήματα μουσικής στο Ωδείο της πόλης. Στη Βιέννη συμμετείχε ενεργά στο κίνημα της Sezession, τη βιεννέζικη εκδοχή της Art Nouveau και στο «Boehms Künstlerhaus», πραγματοποίησε το 1899 την πρώτη έκθεση έργων του, ενώ στην Ελλάδα, συμμετείχε το 1900 με έργα του στην «Έκθεση των Φιλότεχνων» και στις εκθέσεις του ομίλου «Παρνασσός» το 1902 και το 1903 στη «Διεθνή Έκθεση» Αθηνών.

Εγκατάσταση στην Ελλάδα
Το καλοκαίρι του 1903 επέστρεψε κι εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, όπου ασχολήθηκε με την αγιογραφία. Το 1904, ταξίδεψε κι έζησε για τέσσερις μήνες στη Μακεδονία, που ήταν ακόμη υπό Τουρκική κατοχή, αγιογράφησε εικόνες για το ναό του Αγίου Γεωργίου της Καβάλας, αλλά και για ναούς της Δράμας και ταξίδεψε ως την Κωνσταντινούπολη. Επιστρέφοντας στην Αθήνα συνδέθηκε με τους Κίμωνα Μιχαηλίδη και τον κύκλο των διανοουμένων του περιοδικού «Παναθήναια», όπως οι Aλ. Φιλαδελφέας, Φρ. Aριστέας, Περικλής Γιαννόπουλος, Παύλος Νιρβάνας, Λάμπρος Πορφύρας, Κωνσταντίνος Χρηστομάνος και ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, ενώ μια έκθεση έργων στα γραφεία του ομίλου «Παρνασσός», έγινε η αφορμή να γνωριστεί με τον Δημήτριο Πικιώνη, ο οποίος του ζήτησε να τον συμπεριλάβει στους μαθητές του. Έζησε κατά διαστήματα έως το 1907 στον Πόρο, όπου στο σπίτι του Αλ. Φιλαδελφέως γνωρίστηκε με τη μετέπειτα σύζυγο του Ιουλία Βαλσαμάκη και φιλοτέχνησε τις τοιχογραφίες του ναού του Αγίου Γεωργίου.

Το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου επέστρεψε στο Κάιρο, όπου το 1908 φιλοτέχνησε τις αγιογραφίες του ναού του Αγίου Γεωργίου. Τον Οκτώβριο του 1909 μετακόμισε κι εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου έζησε έως το 1911 και μυήθηκε στον μεταϊμπρεσιονισμό για να διαμορφώσει τελικά το δικό του προσωπικό ύφος. Στη Γαλλική πρωτεύουσα, μέσω του αδελφού του, συνδέθηκε φιλικά με τους συμβολιστές, με τον κριτικό της τέχνης Charles Morice και τον ποιητή Gustave Kahn, με την προτροπή των οποίων συμμετείχε σε εκθέσεις ζωγραφικής σημειώνοντας σημαντικές διακρίσεις. Το 1910, κέρδισε βραβείο για τον πίνακα «Η πλαγιά» στο Salon d’ Automne, ενώ το 1911 φέρεται να τιμήθηκε με το Α' βραβείο στην Έκθεση Θρησκευτικής Τέχνης, για τον πίνακα «Ο Ευαγγελισμός» και τον ίδιο χρόνο ζωγράφισε στην Καλαμάτα, το γνωστό έργο του «Λιμάνι της Καλαμάτας». Την ίδια περίοδο εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα, όπου ήταν παντρεμένη η αδελφή της συζύγου του κι αγόρασε παραθαλάσσιο κτήμα και σπίτι στη θέση «Σωτηριώτισσα» στην περιοχή Κοντοκάλι. Στις 12 Νοεμβρίου 1911 γεννήθηκε ο γιος του Νικόλαος-Γεράσιμος και στις 9 Μαΐου 1914, γεννήθηκε η κόρη του Σοφία. Στην Κέρκυρα πολιτογραφήθηκε Έλληνας υπήκοος και το 1917 έγινε δημότης Κέρκυρας.

Μετοίκηση στην Αθήνα
Στα τέλη του ίδιου χρόνου μετοίκησε στην Αθήνα κι εγκαταστάθηκε σε σπίτι στην οδό Αριστοτέλους 21. Με την επιμονή του Λυκούργου Κογεβίνα, ζωγράφου και χαράκτη, συμμετείχε το 1917, μαζί με τον Νικόλαο Λύτρα, τον Κωνσταντίνο Μαλέα και το Θεόφραστο Τριανταφυλλίδη, στην «Ομάδα Τέχνη», που είχε ως στόχο την ανατροπή του συντηρητικού ακαδημαϊσμού. O Kογεβίνας τον έφερε σε επαφή με τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, τότε υπουργό Συγκοινωνιών, κι έτσι άρχισε η φιλική σχέση τους και παράλληλα η ένταξη του Παρθένη στο κόμμα των Φιλελεύθερων, οι οποίοι φρόντισαν για το διορισμό του σε μια σειρά από κρατικές επιτροπές, ενώ σχεδίασε το σήμα της Δημοκρατίας με τα έργο του «Η νίκη της δημοκρατίας» ή «Η Κεφαλή της Αθηνάς», που υπήρξε για μεγάλο διάστημα το έμβλημα του κόμματος του Αλέξανδρου Παπαναστασίου.

Το 1919, του ανατέθηκε από τον Αστικό Σύνδεσμο Παλαιού Φαλήρου, η αγιογράφηση του ναού του Αγίου Αλεξάνδρου στο Παλαιό Φάληρο, όπου δημιούργησε επτά φορητές εικόνες, τις αγιογραφίες του Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Δημήτριου, του Αγίου Παντελεήμονος, της Αγίας Καλλιόπης, της Αγίας Φιλοθέης, της Αγίας Βαρβάρας και τη σύνθεση «Παναγία η Μυρτιδιώτισσα» μαζί με τα δύο έργα που αποτελούν την παράσταση του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, δηλαδή ο Άγγελος Ευαγγελιστής και η Παναγία του Ευαγγελισμού. Όλα τα έργα του στο Ναό του Αγίου Αλεξάνδρου  με απόφαση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων χαρακτηρίστηκαν τον Απρίλιο του 2013 ως μνημεία, ενώ τον Οκτώβριο του 2010 ανακαλύφθηκαν δεκατρία ακόμη έργα του ζωγράφου στον ίδιο ναό.

Στις 15 Ιανουαρίου 1920 εγκαινιάστηκε, στο Ζάππειο Μέγαρο, μεγάλη αναδρομική έκθεση έργων του παρουσία πολλών σημαντικών φιλελεύθερων πολιτικών της εποχής και το Μάρτιο του ίδιου χρόνου μετά από εισήγηση του Ζαχαρία Παπαντωνίου, τιμήθηκε μαζί με τον Ιωάννη Γρυπάρη, «...κλειστοίς όμμασι παμψηφεί..», για το έργο του «Eυαγγελισμός», με το Aριστείο των Γραμμάτων και των Τεχνών, το οποίο του απένειμε ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Το Φθινόπωρο του 1923 υπέβαλε υποψηφιότητα για τη θέση του καθηγητή στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, όμως στην ψηφοφορία της 15ης Οκτωβρίου εκλέχθηκε, με απόλυτη ομοφωνία, ο Νικόλαος Λύτρας και το 1925 αγόρασε το οικόπεδο στην οδό Ροβέρτου Γκάλι 40, κάτω από την Ακρόπολη, όπου έκτισε, με σχέδια δικά του και του Δημήτρη Πικιώνη, το σπίτι στο οποίο εγκαταστάθηκε ως το τέλος της ζωής του. Δίδαξε ζωγραφική στα Αρσάκεια Εκπαιδευτήρια και στην Eπαγγελματική Σχολή του Aμαλιείου Oρφανοτροφείου, την οποία ίδρυσε ο ίδιος.

Στις 11 Δεκεμβρίου 1929 με ειδικό νόμο που διατύπωσε ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, διορίστηκε καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, από την τότε κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου. Το 1930, από τον Αναστάσιο Ορλάνδο προτάθηκε η υποψηφιότητα του για μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, όμως παρά την δημόσια υποστήριξη του από σειρά σημαντικών προσωπικοτήτων της εποχής, μεταξύ τους οι Φώτης Κόντογλου, Σπύρος Παπαλουκάς, Δημήτριος Πικιώνης, Περικλής Βυζάντιος, η υποψηφιότητα του απορρίφθηκε και στη θέση του εκλέχθηκε ο Επαμεινώνδας Θωμόπουλος. Τα επόμενα χρόνια η σύγκρουση του με τους συναδέλφους του καθηγητές στη Σχολή κι ιδιαίτερα με τον Κωνσταντίνο Δημητριάδη, κορυφώθηκε και ο Δημητριάδης ζήτησε από το υπουργείο Παιδείας τη διακοπή της μισθοδοσίας του Παρθένη. Στις 4 Μαρτίου 1935 ο υπουργός Δημήτριος Χατζίσκος ζήτησε με επιστολή του τη διακοπή της μισθοδοσίας του και το ζήτημα αποκαταστάθηκε με επιστολή που έστειλε ο Δημήτριος Πικιώνης στον Αλέξανδρο Παπαναστασίου και πολιτική παρέμβαση του τελευταίου. Ο αποκλεισμός των έργων του από τους καταλόγους των εκθέσεων καθώς και των σπουδαστών του εργαστηρίου, μεταξύ τους οι Γιάννης Τσαρούχης, Νίκος Εγγονόπουλος και ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος, από τις εκθέσεις και τα βραβεία συνεχίστηκε με ένταση και τα επόμενα χρόνια.

Η σχέση του με την 4η Αυγούστου
Το 1938 με την επίβλεψη και την υποστήριξη του Kωστή Mπαστιά και του Παντελή Πρεβελάκη, ανώτατων στελεχών του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά και την υλική υποστήριξη της κυβερνήσεως του, διοργανώθηκε έκθεση έργων στην Mπιενάλε της Bενετίας, όπου ο Παρθένης συμμετείχε, μαζί με το γλύπτη Μιχάλη Τόμπρο και το χαράκτη Άγγελο Θεοδωρόπουλο, με εξήντα έργα και πάρα πολλά σχέδια και η Ιταλική κυβέρνηση αγόρασε το έργο του «Eυαγγελισμός». Το 1938 σχεδίασε το πορτραίτο του τότε Βασιλιά Γεωργίου Β' καθώς και την προσωπογραφία του Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος ήταν μακρινός εξάδελφος της γυναίκας του και δέχθηκε να φιλοτεχνήσει φασίζοντα σύμβολα και «Διπλούς πελέκεις», ενώ τον ίδιο χρόνο εκλέχθηκε πρώτος στις εκλογές των καλλιτεχνικών σωματείων, όμως δεν αποδέχθηκε την εκλογή του και παράλληλα πήρε μέρος όπως και το 1939 και 1940 στις Πανελλήνιες εκθέσεις ζωγραφικής. Ο Υπουργός Διοικήσεως Πρωτευούσης Κωνσταντίνος Κοτζιάς και ο δήμαρχος Αμβρόσιος Πλυτάς, του ανέθεσαν το 1940 τη διακόσμηση μια αίθουσας του Δημαρχείου με έντεκα πίνακες αντί του ποσού των 800.000 δραχμών, με γενικό τίτλο «Εργασία». Στο εν λόγω έργο, η ιδέα της «Εργασίας» εκφράζεται με την εξιδανικευμένη φιγούρα ενός νεαρού ρωμαλέου άνδρα, με μια αξίνα επάνω στον ώμο του. Επάνω από τον άνδρα διακρίνεται η μορφή ενός αγγέλου, ο οποίος τοποθετεί ένα στέμμα στο κεφάλι του. Τα έργα φιλοτεχνήθηκαν, όμως δεν παραδόθηκαν λόγω της οικονομικής αδυναμίας του Δήμου και του πολέμου που ξέσπασε στο μεταξύ και τα επόμενα χρόνια -μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος- αποτέλεσαν αντικείμενο δικαστικής διαμάχης του Παρθένη με το Δήμο Αθηναίων.

Μεταπολεμικά
Το 1947 παραιτήθηκε από τη θέση του καθηγητή στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και καθώς δεν είχε συμπληρώσει τα απαραίτητα χρόνια, δεν κατάφερε να θεμελιώσει δικαίωμα συντάξεως και μόνο με την επιμονή και την παρέμβαση κάποιων από τους μαθητές του έγινε δυνατό να του χορηγηθεί σύνταξη ελάχιστου ποσού. Το Φθινόπωρο του 1948 εξέθεσε το έργο του «Αποθέωση του Αθανάσιου Διάκου», που είχε ολοκληρώσει το 1933. Με εισήγηση του Μαρίνου Καλλιγά, διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης και του Κωνσταντίνου Τσάτσου, υπουργού Παιδείας, αποφασίστηκε να του απονεμηθεί το βραβείο της εκθέσεως που συνοδεύονταν από χρηματικό ποσό 5.000.000 εκατομμυρίων δραχμών, όμως αυτό δεν έγινε δυνατό, λόγω των αντιδράσεων που εκδηλώθηκαν. Η απόφαση προκάλεσε την αντίδραση του Παρθένη που κλείστηκε στο σπίτι του και αποφάσισε να μην εκθέτει και να μην πουλά τα έργα του.

Το 1951, ο Κωνσταντίνος Κοτζιάς, τότε δήμαρχος Αθηναίων, με αγωγή σε βάρος του, ζήτησε την έκδοση δικαστικής αποφάσεως με την οποία να διατάσσεται ο Παρθένης να παραδώσει στο Δήμο τα έργα που είχε παραγγείλει το 1940. Μεσολάβησε ο θάνατος του Κοτζιά και η αντικατάσταση του το 1952 από τον Κωνσταντίνο Νικολόπουλο και στις 17 Σεπτεμβρίου 1954, δικαστικός επιμελητής επιχείρησε να εισέλθει στο σπίτι της οδού Ροβέρτου Γκάλι 40, στον πάνω όροφο του οποίου ήταν το εργαστήριο του ζωγράφου, για να εκτελέσει τη δικαστική απόφαση, καταγράφοντας και κατάσχοντας συντηρητικά, τα έργα του Παρθένη. Η απόπειρά του συνάντησε τη σθεναρή αντίδραση της οικογένειας Παρθένη που απέτρεψε την εκτέλεση της αποφάσεως, μάλιστα ο ζωγράφος καταδικάστηκε σε ποινή δύο μηνών φυλακίσεως, με αναστολή, για περιύβριση αρχής, ενώ παράλληλα αρνήθηκε την προσφορά περίπου 100.000.000 εκατομμυρίων δραχμών, που του πρόσφερε ο Δήμος για τα επίμαχα έργα.

Το 1957 αρχικά ο μαθητής του Ηλίας Φέρτης και στη συνέχεια οι ακαδημαϊκοί Μανώλης Καλομοίρης και Σωκράτης Κουγέας επιχείρησαν να τον πείσουν να υποβάλλει αίτηση εισόδου στην Ακαδημία. Συνάντησαν τη σθεναρή του αντίδραση και πήραν την απάντηση, «...Αν θέλουν ας με εκλέξουν..», έτσι το 1959 εκλέχθηκε ακαδημαϊκός ο Ουμβέρτος Αργυρός. Ένα χρόνο αργότερα ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής ζήτησε την με κάθε κόστος απαλλοτρίωση του σπιτιού της Ροβέρτου Γκάλι, προκειμένου να γίνει ανάπλαση του χώρου γύρω από την Ακρόπολη. Η προσπάθεια του υφυπουργού Οικισμού Εμμανουήλ Κεφαλογιάννη να απαλλοτριώσει αναγκαστικά το οικόπεδο, δημιούργησε κλίμα εντάσεως και ο ζωγράφος κατάφερε να τη ματαιώσει, απειλώντας ότι θα αυτοπυρποληθεί μαζί με τα έργα του.

Το τέλος του
Στις 29 Ιουνίου 1966, πέθανε η σύζυγός του Ιουλία Βαλσαμάκη, με την οποία την εποχή της σχέσεως τους αλληλογραφούσαν στα γαλλικά και συχνά στο σπίτι τους συνομιλούσαν στα ιταλικά σύμφωνα με μαρτυρία των παιδιών τους, που ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1930, τον συνόδευε σε κάθε δημόσια εμφάνισή του και μετέφερε στους άλλους, όσα ήθελε να πει ο Παρθένης, που βασανίζονταν από ένα είδος φυματιώσεως, η οποία είχε πλήξει τις φωνητικές του χορδές και εμπόδιζε τη φωνή του ν' ακούγεται. Οι σχέσεις των παιδιών του, του Νίκου και της Σοφίας είχαν ήδη διαταραχθεί και ο θάνατος της Ιουλίας βρήκε τον ίδιο σχεδόν παράλυτο και σε κατάσταση μεγάλης αδυναμίας. Στις αρχές του 1967 ο γιος του και η γυναίκα του Xρυσάνθη Nικ. Παρθένη υπέβαλλαν αίτηση δικαστικής συνδρομής, ζητώντας την κηδεμονία του πατέρα τους και στις 22 Φεβρουαρίου ο εισαγγελέας διενήργησε αυτοψία για να διαπιστώσει τις συνθήκες διαβιώσεως του Παρθένη, ενώ προσωρινός διαχειριστής της περιουσίας του ορίστηκε ο Μαρίνος Καλλιγάς.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία της Μαρίας Καραβία, δημοσιογράφου τεχνοκριτικού και συνεργάτιδος του περιοδικού «Eικόνες», ήταν ξαπλωμένος σ' ένα στρώμα, στο πάτωμα, ύστερα από υπόδειξη των γιατρών, οι οποίοι ανησυχούσαν μην πέσει από το κρεβάτι και το σώμα του έμοιαζε με το κορμάκι μικρού παιδιού. Το σπίτι στο οποίο κατοικούσε ήταν πνιγμένο στη σκόνη και την υγρασία και ο Παρθένης που έπασχε από από κιρσούς που οφείλονταν στην ορθοστασία και στην πολλή δουλειά δεν μπορούσε να σηκωθεί από το πάτωμα. Στις 26 Mαρτίου έγινε έρευνα στο σπίτι από την αστυνομία, μετά από καταγγελία ότι οπλοφορούσε και τελικά στις 7 Απριλίου το δικαστήριο «..εδέχθη ότι δεν είναι εις θέσιν να επιμεληθή του εαυτού του και της περιουσίας του» και τον έθεσε «υπό δικαστικήν απαγόρευση».

Στις 18 Ιουλίου 1967 ο Παρθένης εισήχθη για νοσηλεία στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», όπου πέθανε το ξημέρωμα της 25ης Ιουλίου του ίδιου χρόνου. Επικήδειο στη νεκρώσιμη ακολουθία του εκφώνησε ο Μαρίνος Καλλιγάς, που μεταξύ άλλων είπε, «...O Παρθένης άνοιξε τα μάτια μας σε μια ακόμη – ως τότε άγνωστη μορφή του τόπου μας. Σφράγισε με την προσωπικότητά του μια κρίσιμη εποχή». Μετά τον θάνατό του τα παιδιά του δέχθηκαν την απαλλοτρίωση του πατρικού τους σπιτιού, το οποίο κατεδαφίστηκε.

Εργογραφία
Μαζί με τον Νικόλαο Γύζη, που δημιούργησε τα τελευταία σαράντα χρόνια του 19ου αιώνα, ο Κώστας Παρθένης, που δημιούργησε τα πρώτα σαράντα χρόνια του 20ού αιώνα, ήταν οι δύο μεγαλύτεροι ζωγράφοι της εποχής τους στην εθνική τέχνη και τους ένωσε το πάθος τους για τη μουσική. Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων και σε πολλές άλλες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το ενδιαφέρον για έργα του εξακολουθεί να είναι έντονο και οι πίνακές του πωλούνται σε υψηλές τιμές στις δημοπρασίες. Ο Παρθένης ήταν τύπος διανοητικός που ολοκλήρωνε το έργο του εσωτερικά προτού το εμφανίσει με μια οποιαδήποτε μορφή. Ήταν πρώτα φιλόσοφος και ποιητής και έπειτα ζωγράφος. Το σχέδιό του έχει μουσική ρευστότητα και η χρωματική του σύνθεση είναι ταυτόχρονα διανοητική, ψυχική και αισθητική.

Ξεκίνησε ως «μοντερνίζων εμπρεσιονιστής» με επιτυχημένες παραθέσεις συμπληρωματικών ή αντίθετων χρωμάτων, όμως όσο περισσότερο στρέφονταν προς τον εσώτερο άνθρωπο, τόσο πιο λιτά, ασκητικά, θα `λεγε κανείς, χρησιμοποιούσε τα χρώματα. Ασχολήθηκε με το τοπίο, την προσωπογραφία, τη νεκρή φύση, με την αγιογραφία και με την πολυπρόσωπη σύνθεση. Η φύση στο έργο του αποτέλεσε εκφραστικό μέσο των πλαστικών συνθέσεων που συλλαμβάνονταν από τη φαντασία του. Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου τον χαρακτήρισε «μέγιστο των Ευρωπαίων τοπιογράφων». Οι αγιογραφίες του εμπνέουν βαθιά θρησκευτική προσήλωση με την αισθαντικότητά τους, ενώ τα πορτρέτα του παίρνουν ξεχωριστή θέση στην ιστορία της ελληνικής προσωπογραφίας. Γιατί σ` αυτά μετατρέπεται σε συναισθηματικός αποκαλυπτής και αποδεικνύεται βαθύς μελετητής της ανθρώπινης φύσης και ψυχικός ανατόμος. Αξιόλογες είναι και οι μυθολογικού περιεχομένου συνθέσεις του, όπου επιδιώκει την πνευματική ερμηνεία των μύθων.

Μιχαήλ Καραολής

Ο Μιχάλης Καραολής, Έλληνας με Κυπριακή καταγωγή, μέλος και αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α.-Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών που πήρε μέρος στον Κυπριακό αγώνα κατά την περίοδο της Αγγλικής αποικιοκρατίας για Ένωση με την Ελλάδα, γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1933 στο Παλαιχώρι Πιτσιλιάς (Μόρφου) της επαρχίας Λευκωσίας και απαγχονίστηκε από τις Αγγλικές δυνάμεις κατοχής της Κύπρου στις 10 Μαΐου 1956, στις Κεντρικές φυλακές Λευκωσίας, μαζί με τον συναγωνιστή του Ανδρέα Δημητρίου. Τάφηκε στον περίβολο των Κεντρικών φυλακών, στο χώρο που αποκαλείται Φυλακισμένα μνήματα.

Γονείς του ήταν ο Σάββας και η Παναγιώτα Καραολή, των οποίων ήταν το μικρότερο από τα παιδιά τους κι είχε αδέρφια την Ελένη, τον Ανδρέα, τη Μαρούλλα και τη Νίκη. Ολοκλήρωσε τα μαθήματα της εγκυκλίου εκπαιδεύσεως στο Δημοτικό σχολείο του Παλαιχωρίου και παρακολούθησε τα μαθήματα του Γυμνασίου στην Εμπορική Σχολή Σαμουήλ και στην Αγγλική Σχολή Λευκωσίας, απ' όπου αποφοίτησε με άριστα, γνώριζε από στήθους ολόκληρα χωρία από Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και από την Καινή Διαθήκη, ενώ αρνήθηκε μία υποτροφία που του προσέφεραν για να σπουδάσει Ιατρική, καθώς είχε ενταχθεί στην Ε.Ο.Κ.Α., την Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών. Μετά την αποφοίτηση του εργάστηκε ως δημόσιος υπάλληλος στην υπηρεσία του Φόρου Εισοδήματος. Ήταν αθλητής στίβου στην ομάδα Α.Π.Ο.Ε.Λ., [Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Όμιλος Ελλήνων Λευκωσίας], στο αγώνισμα των 800 μέτρων.

Η Δράση στην ΕΟΚΑ
Έγινε μέλος της Ε.Ο.Κ.Α. πολύ πριν την 1η Απριλίου 1955 και ανήκε ως μέλος στην ομάδα του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη. Ήταν μεταξύ αυτών που διένειμαν την πρώτη διακήρυξη του Γεωργίου Γρίβα-Διγενή για την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα, εργάστηκε για το τμήμα πληροφοριών της Οργανώσεως, ενώ μετέφερε και έκρυβε οπλισμό και πραγματοποιούσε βομβιστικές επιθέσεις εναντίων Αγγλικών στόχων στη Λευκωσία. Μια από τις πρώτες του δράσεις ήταν η ανατίναξη με ωρολογιακή βόμβα τον Ιούνιο του 1955, της υπηρεσίας στην οποία εργαζόταν. Στη συνέχεια βγήκε στην παρανομία και συμμετείχε σε πολλές επαναστατικές ενέργειες.

Στις 28 Αυγούστου 1955 μέλος μιας τριμελούς ομάδας της Ε.Ο.Κ.Α., μεταξύ τους ο ίδιος και ο Ανδρέας Παναγιώτου, είχε αναλάβει την αποστολή να επιτεθεί και να δολοφονήσει τον Ηρόδοτο Πουλλή, ένα Λοχία του Ειδικού Κλάδου, [«Special Branch»-«Σπέσιαλ Μπραντς»], της Αστυνομικής Δυνάμεως, ενός κρίσιμου κλιμακίου για τη συλλογή πληροφοριών για την ΕΟΚΑ, που ήταν συνεργάτης των Άγγλων και εκτελούσε υπηρεσία σε πολιτική συγκέντρωση στην οδό Λήδρας στη Λευκωσία. Ο σχεδιασμός προέβλεπε να πυροβολήσουν και να διαφύγουν με ποδήλατα, όμως στη διαφυγή τους παρεμποδίστηκαν από ένα πλήθος πολιτών που παρακολουθούσαν τη συγκέντρωση του κόμματος «Α.Κ.Ε.Λ.», [«Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού»], και χρειάστηκε να προτάξουν όπλα για να απεγκλωβιστούν.

Ο Ανδρέας Παναγιώτου διέφυγε, όμως ο Καραολής δεν κατάφερε να πάρει το ποδήλατο του, το οποίο εγκατέλειψε στην περιοχή και από το αρχείο του Τμήματος Οδικών Μεταφορών, αποκαλύφθηκε η ταυτότητα του και οι Αγγλικές αρχές τον καταζητούσαν. Για ένα διάστημα κρύφθηκε στο σπίτι της οικογένειας Ιωάννου, των γονέων του Νικόλα Ιωάννου, που σκοτώθηκε στις 17 Ιουλίου 1958 στο Πάνμπουρι της Αγγλίας, από τη Σκότλαντ Γιαρντ. Προσπάθησε να διαφύγει ως αντάρτης στα βουνά της Κύπρου και να ενωθεί με την ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου και η οργάνωσε επιχείρησε να τον φυγαδεύσει με αυτοκίνητο, όμως συνελήφθη σε ενέδρα στο Τζάος, από τις αγγλικές δυνάμεις.

Φυλάκιση & Καταδίκη
Φυλακίστηκε στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, όπου δικάστηκε στις 24 Οκτωβρίου 1955 από το Έκτακτο Κακουργιοδικείο Λευκωσίας, με ανώτατο δικα­στή έναν Βρετανό και παρέδρους έναν Ελληνοκύπριο και έναν Τουρ­κοκύπριο, ενώ εκπρόσωπος της κατη­γορούσας αρχής ήταν ο Ραούφ Ντενκτάς και το δικαστήριο στηρίχτηκε στις καταθέσεις δύο Τουρκοκυπρίων αστυ­νομικών, του Ισμαήλ και του Ντιρέκλογλου. Ο Καραολής καταδικάστηκε σε θάνατο, με τη συνδρομή των Τουρκοκύπριων, στις 28 Οκτωβρίου 1955, αν και η σφαίρα που σκότωσε τον αστυνομικό δεν προέρχονταν από το όπλο του. Η καταδίκη του σε θάνατο βασίστηκε στις διατάξεις που μόλις είχαν εισαχθεί στο νομοθετικό πλαίσιο της Κατάστασης Ανάγκης και προνοούσαν την επιβολή της θανατικής καταδίκης ακόμη και για όσους οπλοφορούσαν. Η αναγγελία της ποινής του έγινε ανήμερα της Ελληνικής εθνικής επετείου και ενώ ο Χάρντιγκ απαγόρευσε κάθε δημόσια εκδήλωση, ο Γεώργιος Γρίβας κάλεσε τους Κυπρίους να αγνοήσουν την απαγόρευση, με αποτέλεσμα να υπάρξουν αιματηρές συγκρούσεις.

Έφεση & Αίτηση χάριτος
Στις 14 Νοεμ­βρίου 1955 το ανώτατο δικαστήριο της Κύπρου κατακύρωσε την ποινή του, ενώ ο Καραολής προ­σέφυγε στην Επιτροπή Δικαιοσύνης του Βρετα­νικού Συμβουλίου του Κράτους, ενώ οι δικηγόροι του, μετά τη δική του άρνηση, αιτήθηκαν απονομή χάριτος από τη βασίλισσα Ελισάβετ Β'. Η έφεση του εξετάστηκε από το Συμβούλιο του Στέμματος τον Απρίλιο του 1955, και απορρίφθηκε, ενώ την ίδια τύχη είχε και η αίτηση προς τον Κυβερνήτη της Κύπρου για την απονομή χάρης. Στο διάστημα της κρατήσεως του έγιναν πολλές ανεπιτυχείς απόπειρες αποδράσεως, καθώς ο Γεώργιος Γρίβας, ο Διγενής της Ε.Ο.Κ.Α., σε πολλά μηνύματα του τα οποία απηύθυνε σε μέλη και στελέχη της οργανώσεως, έγραφε, «..Κάντε το αδύνατο δυνατό, ελευθερώστε τον Καραολή».

Ο Albert Camus σε δημοσίευμα του με τίτλο «Αποδώστε την Κύπρο στον Καραολή», παίρνοντας αφορμή από την καταδίκη του, γράφει, «...Εδώ και λίγες εβδομάδες η επαναστατημένη Κύπρος έχει αποκτήσει τον ήρωά της στο πρόσωπο του νεαρού Μιχάλη Καραολή, που καταδικάστηκε σε θάνατο με τη μέθοδο απαγχονισμού. Στο ευτυχισμένο αυτό νησί  οι άνθρωποι πεθαίνουν με τρόπο φρικιαστικό. Για μια ακόμη φορά, η ταπεινή διεκδίκηση ενός λαού που παρέμεινε για χρόνια βουβή και αναχαιτίστηκε μόλις θέλησε να εκδηλωθεί, ξεσπά τώρα σε εξέγερση. Η Βρετανική Κυβέρνηση έχει την ευκαιρία να εξοπλίσει με μια πιθανότητα επιτυχίας τις συζητήσεις που έχουν ήδη αρχίσει, με το να σεβαστεί τη ζωή του νέου καταδίκου...».

Μάταια απέβη και η κίνηση τριάντα Άγγλων βουλευτών του Εργατικού Κόμματος, μεταξύ τους πρώην υπουργοί, οι οποίοι σε τηλεγράφημα τους από τη Βουλή των Κοινοτήτων προς τον Κυβερνήτη της Κύπρου Στρατάρχη Sir Τζων Χάρντιγκ, [Sir John Allan Francis Harding, 1st Baron Harding of Petherton], ο οποίος στις 25 Σεπτεμβρίου 1955 διορίσθηκε από την Βρεταννική Κυβέρνηση ως Κυβερνήτης τής Κύπρου, έγραφαν,«..Προτρέπομεν όπως ανασταλεί εκτέλεσις Καραολή και Δημητρίου προς πρόληψη μεγαλυτέρας πικρίας...». Στις 8 Μαΐου 1956, το Εκτελεστικό Συμβούλιο της Κύ­πρου, το οποίο περι­λάμβανε τέσσερις Βρετανούς και έναν Τουρκοκύπριο, τάχθηκε οριστικά υπέρ της εκτελέσεως του.

Το τέλος του
Οι Βρετανοί διπλωμάτες στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη δέχτηκαν απειλές για τη ζωή τους, ενώ ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών Σπυρίδων Θεοτόκης, πρωθυπουργός ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, απευθύνθηκε προς τον Αμερικανό ομόλογό του Τζον Φόστερ Ντάλλες, ζητώντας τη μεσολάβηση του στο Βρετανό υπουργό Εξωτερικών, Σέλγουιντ Λόιντ, χωρίς ωστόσο να μεταπεισθεί η βρετανική πλευρά.

Στις 8 Μαΐου, 11.00 η ώρα το πρωί, η μητέρα του Παναγιώτα και οι αδελφές του Ελένη, Μαρούλα και Νίκη, μαζί με το θείο του Δαμιανό Καμένο, πήγαν στις Κεντρικές Φυλακές για την καθημερινή επίσκεψη. Εκεί ο Καραολής, θεωρώντας ότι ήξεραν την απόφαση για την εκτέλεση του, τις ρώτησε, «Πότε σας το είπασιν;» Έκπληκτη τότε η μητέρα του, ρώτησε, «Μα ποιον γιε μου;», κι ο Μιχάλης απάντησε, «Εν σας είπαν ότι αύριον την Τετάρτην την νύχταν εν να μας εκτελέσουν;» Η μητέρα του έπεσε αμέσως λιπόθυμη κι όταν συνήλθε μετά τις πρώτες βοήθειες, ο Μιχάλης τους είπε, «...Η μόνη μου ικανοποίηση που θα μου δώσετε, είναι να είστε περήφανες και να μην κλαίετε στους δρόμους. Σε σας αδελφές μου ειδικά, εύχομαι καλήν τύχη…». Ήταν η τελευταία αφορά που συνάντησε του συγγενείς του, καθώς άλλη επίσκεψη δεν του επιτράπηκε, αν και τις προηγούμενες μέρες δέχονταν δυο επισκέψεις, μια το πρωί και μια το απόγευμα, διάρκειας 15 λεπτών η κάθε μία. Την ίδια εποχή ο αδελφός του Ανδρέας, που πέθανε σε βαθιά γεράματα το 2013, ήταν φυλακισμένος στα Κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς και οι Άγγλοι δεν του επέτρεψαν να επισκεφθεί τον μελλοθάνατο αδελφό του.
Την παραμονή της εκτελέσεως του, κοινώνησε από τον ιερέα Παπαντώνη Ερωτοκρίτου κι έγραψε στον θείο του Δαμιανό Καμένο, μια συγκινητική επιστολή στην οποία αναφέρει,

«...Με απόλυτον ψυχικήν γαλήνην σας απευθύνω τον λόγον του υστάτου αποχαιρετισμού, χωρίς όμως να αποκρύπτω την πικρίαν που μου επροκάλεσεν η στέρησις μιας αποχαιρετιστηρίου επισκέψεως εκ μέρους των πλέον στενών τουλάχιστoν συγγενών. Ελπίζω ότι όλοι θα κρατήσουν την ψυχραιμίαν των και ότι το κουράγιο δε θα λείψει. Αν είναι κάτι που με στεναχωρεί είναι ότι δεν τα κατάφερα να γίνω εκείνο που ήθελα διά τους γέρους γονείς μου και τ' αδέλφια μου. Ας είναι όμως. Ο Θεός ας είναι γι' αυτούς και για όλους σας βοηθός και υπερασπιστής, κραταιός προστάτης και πονετικός πατήρ.  Ούτε το θάρρος, ούτε οι ελπίδες μας εγκαταλείπουν, η δε ψυχική μου γαλήνη είναι ακμαιοτάτη. Χαίρετε, λοιπόν, και είθε ο Πανάγαθος Θεός να χαρίσει εις όλους σας κάθε ευτυχίαν.
Σε φιλώ και πάλιν θερμά Μιχαλάκης»

Απαγχονίστηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 10ης Μαΐου 1956, όπως ανακοίνωσε το Ελληνικό ραδιόφωνο, μαζί με τον αγωνιστή της Ε.Ο.Κ.Α., Ανδρέα Δημητρίου λέγοντας, «..Εμένα δεν πρέπει να με λυπάστε, αφού εγώ δεν βρίσκω λόγο για να με κλαίω, ούτε οι συγγενείς μου πρέπει να με κλαίνε..». Η μητέρα του λιποθύμησε και η αδελφή του έμεινε σε αφασία μια μέρα, στο άκουσμα της εκτελέσεως του, ενώ οι Αγγλικές δυνάμεις κατοχής απαγόρευσαν στην οικογένειά του να παραλάβει τη σορό του και προχώρησαν στην ταφή του στον περιφραγμένο χώρο εντός των Κεντρικών φυλακών, στο Block 8, στα Φυλακισμένα μνήματα. Επετράπη μόνο σε έναν Ορθόδοξο ιερέα να τελέσει τη νεκρώσιμη ακολουθία, όμως βρισκόταν έξω από την κλειστή είσοδο του μικρού «κοιμητηρίου».
Μνήμη Καραολή

Στην Κύπρο διοργανώθηκαν μεγάλης κλίμακας διαδηλώσεις από τους μαθητές, οι οποίοι ακολουθούσαν οδηγίες της ΕΟΚΑ, ενώ το αποι­κιακό καθεστώς αντέδρα­σε εφαρμόζοντας το μέτρο διακοπής της λειτουργίας των σχολείων ή περιορισμού της κρατικής χρηματοδότησής τους, ενώ η ΕΟΚΑ προχώρησε στην εκτέλεση δυο Άγγλων ομήρων, των Γκόρντον Χιλ και Ρόναλντ Σίλτον, που είχαν απαχθεί και προορίζονταν για την ανταλλαγή του μαζί με τον Ανδρέα Δημητρίου, ενώ σχεδιάστηκε επίθεση στον αστυνομικό σταθμό Παλαιχωρίου η οποία ματαιώθηκε. Στις 9 Μαΐου 1956 στην Αθήνα, την προηγούμενη ημέρα του απαγχονισμού του, πέντε πατριώτες πολίτες, μεταξύ τους ο Φραγκίσκος Νικολάου από τον Πειραιά, ο Ευάγγελος Γεροντής από τον Αγιο Νικόλαο Λασιθίου, ο Ιωάννης Κωνσταντόπουλος από το Ράδο Τρίπολης, καθώς και ο αστυνομικός Κωνσταντίνος Γιαννακούρης από το Ευπάλιο Δωρίδος, έχασαν τη ζωή τους και 193 τραυματίστηκαν, σε βίαιες και αιματηρές συγκρούσεις δυνάμεων της Ελληνικής αστυνομίας και Εθνικιστών διαδηλωτών, που ζητούσαν την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, σε μια πρωτοφανούς εντάσεως διαδήλωση. Τιμώντας τη μνήμη του, ο Δήμος Αθηναίων μετονόμασε την οδό Λουκιανού, όπου βρίσκεται η Αγγλική Πρεσβεία σε «οδό Μιχαήλ Καραολή & Ανδρέα Δημητρίου», ενώ και ο Δήμος Πειραιά μετονόμασε την οδό Ναυάρχου Μπητ. Στο Δήμο Καισαριανής ένας δρόμος έχει το όνομα του. Παράλληλα, η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος, [Γ.Σ.Ε.Ε.], αποφάσισε να παραχωρήσει συντάξεις εφ' όρου ζωής στις μητέρες τους.

Αντικείμενα μνήμης
Στις 12 Μαΐου 2015, καταχωρήθηκε δημοσίευμα στη βρετανική εφημερίδα «Daily Mail», ότι δημοπρατήθηκαν αντικείμενα του Harry Allen, ο οποίος ήταν ο δήμιος των απαγχονισθέντων ηρώων της Κύπρου. Ελληνοκύπριοι που κατοικούν στην Αγγλία επικοινώνησαν με τον Οίκο Δημοπρασίας για να τα αγοράσουν, ωστόσο τα αντικείμενα είχαν πωληθεί σε Βρετανό, ο οποίος ύστερα από επικοινωνία μαζί τους, δέχθηκε να τους τα μεταπωλήσει αντί 1.100 στερλινών. Στα αντικείμενα, που αποτελούν τεκμήρια και πειστήρια της αποικιοκρατικής θηριωδίας, περιλαμβάνεται ένας κατάλογος τριών σελίδων με λεπτομερή στοιχεία των εννέα απαγχονισθέντων της ΕΟΚΑ, όπως ημερομηνία γεννήσεως, ημερομηνία απαγχονισμού και πόσα δευτερόλεπτα πέρασαν μέχρι να αφήσει την τελευταία του πνοή ο καθένας, ένα ρόπαλο, προσωπικές φωτογραφίες του δημίου, ένα παραδοσιακό νεροκόλοκο με σκαλισμένη την επιγραφή «Εσκαλίσθη εις τας Κεντρικάς Φυλακάς στις 12 Σεπτεμβρίου του 1958», ένα ρολόι «Ωμέγα», δύο επάργυρα ποτήρια, με επιγραφές αφιερώματα προς τον Harry Allen από φίλους του, καθώς και δύο βιβλία για τη ζωή του, το ένα με τίτλο «Ο τελευταίος δήμιος της Βρετανίας» που εξέδωσε το Μουσείο των Φυλακών. Στο άλμπουμ με τις φωτογραφίες και τα στοιχεία των απαγχονισθέντων υπάρχει μια έγχρωμη σελίδα με τον κατάλογο τους, πλαισιωμένη με φωτογραφίες τους και μια γνωστή δήλωση από τον καθένα.
Τα αντικείμενα παραδόθηκαν στον Πρόεδρο της Κυπριακής Βουλής Γιαννάκη Ομήρου από αντιπροσωπεία αποδήμων Κυπρίων της Μεγάλης Βρετανίας, με επικεφαλής τη Φανούλα Αργυρού. Σύμφωνα με την ανακοίνωση που εκδόθηκε, τα τεκμήρια δόθηκαν στο Μουσείο Αγώνος, «…για να εκτίθενται ως αιώνιο όνειδος της απεχθούς διαγωγής των αποικιοκρατών και για να αποτελούν διαχρονικό, αποκρουστικό δείγμα των μεθόδων της καταπίεσης, της ανελευθερίας και του ολοκληρωτισμού….». Στο διάστημα από τις 10 Αυγούστου 1955 μέχρι τις 23 Ιουλίου 1957 είχαν ανασταλεί όλες οι εκτελέσεις στη Βρετανία.

Στο βιβλίο «Ο τελευταίος δήμιος της Βρετανίας» δημοσιεύεται μια επιστολή του Υπουργείου Αποικιών της 31ης Δεκεμβρίου 1957 με την οποία καλείτο ο Harry Allen να αναλάβει καθήκοντα εκτελεστή στην Κύπρο, όμως ως την ημερομηνία αυτή είχαν εκτελεστεί όλοι οι απαγχονισμοί στην Κύπρο. Η επιστολή του Υπουργού Αποικιών φέρει σκόπιμα προχωρημένη ημερομηνία για να καλυφθεί ο Harry Allen και για να μη μπορούν να εγείρουν κατηγορίες δικηγόροι και συγγενείς των απαγχονισθέντων εναντίον της Αγγλικής Κυβερνήσεως και της Αγγλικής διοικήσεως στην Κύπρο, καθώς στην Βρετανία δεν πραγματοποιούνταν εκτελέσεις. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του βρετανικού μουσείου φυλακών, ο Harry Allen πραγματοποίησε 29 εκτελέσεις, μεταξύ τους δεν περιλαμβάνονται οι 9 ήρωες της ΕΟΚΑ, και βοήθησε σε άλλες 53.

Φρεντ Ασταίρ

Ο Φρεντ Ασταίρ (10 Μαΐου 1899 – 22 Ιουνίου 1987), γεννημένος ως Φρέντερικ Αούστερλιτς στην Ομάχα της Νεμπράσκα, ήταν ένας βραβευμένος με Όσκαρ Αμερικανός χορευτής, χορογράφος, τραγουδιστής και ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου. Η καριέρα του στο θέατρο και το σινεμά διήρκεσε για εβδομήντα έξι ολόκληρα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων πραγματοποίησε τριάντα μία μουσικές ταινίες. Ιδιαίτερα ονομαστή ήταν η καλλιτεχνική του συνεργασία με την Τζίντζερ Ρότζερς, με την οποία συμπρωταγωνίστησε σε δέκα ταινίες.

Οι Τζωρτζ Μπαλανσίν και Ρούντολφ Νουρέγιεφ τον κατονόμασαν ως τον μεγαλύτερο χορευτή του εικοστού αιώνα και έχει γενικότερα αναγνωριστεί ως ο χορευτής με τη μεγαλύτερη επιρροή στην

Φρεντ Αστέρ: Έλεγαν γι' αυτόν: Δεν παίζει, δεν τραγουδάει, έχει φαλάκρα - Έγινε ο μεγαλύτερος χορευτής του Χόλυγουντ!
Οταν ο Φρεντ Αστέρ έκανε το πρώτο δοκιμαστικό του για τον κινηματογράφο, η διάγνωση ήταν «Δεν μπορεί να παίξει. Δεν μπορεί να τραγουδήσει. Αρχίζει να έχει φαλάκρα. Μπορεί να χορέψει λίγο...». Απ' ό,τι φάνηκε όμως, ο  Φρεντ Αστέρ δεν πτοήθηκε και έμεινε στην ιστορία του κινηματογράφου ως ο σπουδαιότερος χορευτής.

Το δεύτερο παιδί του Φρέντρικ και της Ανν Τζέλιους Οστερλιτζ, γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1899 στην Ομάχα της Νεμπράσκα. Σε ηλικία μόλις πέντε ετών μαζί με τη μητέρα του θα βρεθεί στην Ακαδημία του καθηγητή Κλοντ Αλβιέν όπου θα παρακολουθήσει τα πρώτα του μαθήματα χορού έχοντας ντάμα την αδελφή του Αντέλ.

Εχοντας χαρακτηριστεί και οι δύο εξαιρετικά ταλέντα έπρεπε να περιμένουν 17 χρόνια για να κερδίσουν τους πρώτους ρόλους τους σε θεατρική παράσταση. Μελετώντας στο μεσοδιάστημα χορό, μουσική και γαλλικά, τον Νοέμβριο του 1917 στο έργο «Over the top» έκαναν το όνειρό τους πραγματικότητα. Έχοντας λάβει τις καλύτερες των κριτικών, η καριέρα τους δεν μπορούσε παρά να απογειωθεί. Μετά τα «For Goodness Sake» και «Stop Flirting» εργάστηκαν μαζί για ακόμη οκτώ χρόνια.

Το 1932 η Αντέλ αποσύρεται για να παντρευτεί, κάτι το οποίο κάθε άλλο παρά φόβισε τον Φρεντ. Η καριέρα του είχε ήδη εκτιναχθεί στα ύψη, παρ' όλα αυτά εξακολούθησε να δουλεύει σκληρά ξοδεύοντας ατέλειωτες ώρες στα στούντιο MGM και η επιβράβευση δεν άργησε να του χτυπήσει την πόρτα. Την ίδια χρονιά παίζει για πρώτη φορά με τη μετέπειτα σχεδόν μόνιμη παρτενέρ του Τζίντζερ Ρότζερς/ Ginger Rogers  στην ταινία «Flying Down to Rio». Έτσι γεννήθηκε το πιο δημοφιλές χορευτικό ζευγάρι στην ιστορία του κινηματογράφου. Πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, συνεργάστηκαν για δεκαέξι ολόκληρα χρόνια, πρωταγωνιστώντας σε δέκα μιούζικαλ.

Οι Αστέρ και Ρότζερς γύρισαν δέκα ταινίες μαζί, ανάμεσα στις οποίες τις The Gay Divorcee (1934), Roberta (1935), Top Hat (1935), Follow the Fleet (1936), Swing Time (1936), Shall We Dance (1937), και Carefree (1938). Έξι από τα εννιά μιούζικαλ που δημιούργησε αποτέλεσαν τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες της RKO, όλα έφεραν ένα κάποιο πρεστίζ και ένα υψηλό επίπεδο τέχνης που όλα τα στούντιο επιθυμούσαν την εποχή εκείνη. Η συνεργασία των Αστέρ και Ρότζερς τους μετέτρεψε σε αστέρια πρώτου μεγέθους. Όπως είπε η Κάθριν Χέπμπορν: "Αυτός της δίνει κλάση και εκείνη του δίνει σεξ".

Ο κριτικός χορού Τζον Μιούελερ/ John Mueller συνοψίζει τις ικανότητες της Ρότζερς ως εξής: "Η Ρότζερς ξεχωρίζει από τις άλλες παρτενέρ του Ασταίρ όχι γιατί ήταν ανώτερή τους ως χορεύτρια αλλά επειδή, σαν μια ικανή ηθοποιός με ένστικτο, ήταν αρκετά επιφυλακτική ώστε να καταλάβει πως η υποκριτική δεν σταματούσε όταν άρχιζε ο χορός... ο λόγος που τόσο πολλές γυναίκες είχαν τη φαντασίωση να χορέψουν με τον Φρεντ Αστέρ ήταν ότι η ίδια η Τζίντζερ Ρότζερς έδινε την εντύπωση πως, το να χορεύεις μαζί του, ήταν η πιο συναρπαστική εμπειρία που μπορεί κανείς να φανταστεί."

Σύμφωνα με τον Αστέρ, "Η Τζίντζερ δεν είχε ποτέ χορέψει με παρτενέρ στο παρελθόν. Προσποιόταν υπερβολικά. Δεν μπορούσε να χορέψει κλακέτες και δεν μπορούσε να κάνει εκείνο ή το άλλο... αλλά η Τζίντζερ είχε στιλ και ταλέντο και βελτιωνόταν καθώς περνούσε ο καιρός. Τα κατάφερε τόσο καλά ώστε μετά από λίγο οποιαδήποτε άλλη χόρευε μαζί μου φαινόταν να το κάνει λάθος.

Nίκος Γλέζος

Ο άγνωστος ήρωας και αδελφός του Μανώλη Γλέζου, που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς 04/05/2014 ΕΠΟΝ, Καισαριανή, Μανώλης Γλέζος, Μέρλιν, Μπλόκ 15, Νίκος Γλέζος, Χαιδάρι Στις 5 Μαρτίου 1925 γεννιέται στην Παροικία της Πάρου ο γιός του Νικόλαου Γλέζου και της Ανδρομάχης Ναυπλιώτου, δασκάλας από την Πάρο. Ήταν ο Νίκος, ο άγνωστος ήρωας αδερφός του Μανώλη Γλέζου . Νίκος και Ανδρομάχη Γλέζου Όταν ο Νίκος γεννήθηκε, ο πατέρας του είχε πεθάνει και γι΄ αυτό πήρε και το όνομά του. Μέχρι τα 10 του μεγάλωσε στην Απείρανθο της Νάξου. Μετά όλη η οικογένεια ήρθε στην Αθήνα. Ο ίδιος δούλεψε για τέσσερα περίπου χρόνια σαν φαρμακοϋπάλληλος και όταν τελείωσε το γυμνάσιο μπήκε στην Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία, ακολουθώντας το παράδειγμα της μητέρας του.

Ο Νίκος Γλέζος στην Εθνική Αντίσταση Από τον Οκτώβριο του 1942, ο Νίκος συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση ως µέλος του ΕΑΜ Νέων στο Μεταξουργείο και μέλος της ΟΚΝΕ. Στη συνέχεια μπήκε ενεργά στην ΕΠΟΝ και στο ΚΚΕ. Είχε το ψευδώνυμο «Φωκάς» και το εμπνεύστηκε από μια περιοχή του νησιού του. Πολλοί είναι εκείνοι που θυμούνται το 17χρονο παιδί να οργίζεται βλέποντας τους Γερμανούς με τις στολές να κυκλοφορούν ανενόχλητοι στους δρόμους. Τον θυμούνται να τους σαρκάζει με ένα απίστευτο περιπαιχτικό χαμόγελο, χωρίς να έχει αίσθηση του κινδύνου. Έπαιρνε τα όπλα από τους Ιταλούς που συνθηκολόγησαν και τα έκρυβε για να χρησιμοποιηθούν από την αντίσταση. Λένε ότι δεν έβλεπε καλά κι όμως τα γυαλιά του δεν τα φορούσε ποτέ. Υπάρχει ένα απόσπασμα μίας σχολικής έκθεσης που έγραψε όταν ήταν μαθητής στην έκτη γυμνασίου, με ημερομηνία 27-9-1942. Το θέμα ήταν «Από το σχολείο στην κοινωνία». Στο γραπτό του επαναλαμβάνει τις λέξεις: «πρέπει», «σκοπός», «σοβαρή δουλειά», «σοβαρή εργασία». Είχε όμως και ελπίδα: «Δεν πρέπει ν” απελπιζόµαστε και να φοβούµαστε τη ζωή, ούτε και να σταµατάµε µπροστά στο κάθε τόσο δα µικρό εµπόδιο…». Φυσικά, εκείνη την εποχή, όλα τα εμπόδια ήταν μεγάλα.                                                               

Ο Νίκος Γλέζος συλλαμβάνεται.
Ο Νίκος Γλέζος ήταν ΕΠΟΝίτης της Αθήνας και η φωνή του ακουγόταν συχνά μέσα απ τα χωνιά. Ενθάρρυνε και ξεσήκωνε τον κόσμο. Το χέρι του είχε γράψει πολλά συνθήματα στους τοίχους. Δεν έβλεπε καλά, αλλά δεν φορούσε γυαλιά από φόβο να μην τον εμποδίσουν οι υπεύθυνοι να κάνει τόσο τολμηρά πράγματα. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες με γερμανοτσολιάδες και τα κατάφερνε πάντα δρώντας με πάθος, δύναμη αλλά και απίστευτη ψυχραιμία. Τα περίφημα χωνιά μέσα από τα οποία φώναζαν τα συνθήματα και ξεσήκωναν τον κόσμο.

Στις 13 Απριλίου του 1944 συλλαμβάνεται απ τους Γερμανούς γιατί είχε γράψει σε έναν τοίχο «Ελευθερία ή Θάνατος». Τον συνέλαβαν μαζί με άλλους δύο που ήταν στην ίδια ομάδα. Ο Γιώργης Ανδρεάκος ήταν ο υπενοματάρχης που είχε βοηθήσει στην απόδραση των κομμουνιστών της Σωτηρίας και ο άλλος ήτανε ο Ηλίας ο Λιβιεράτος. Κάποιος τους είχε προδόσει. Τους πήγαν αρχικά στο Α΄ Αστυνομικό τμήμα Λέκκα. Από κει στο Α΄τάγμα γερμανοτσολιάδων στο Γουδί, όπου υπέστησαν σκληρά βασανιστήρια. Επόμενος σταθμός η φρουρά των ανακτόρων. Από εκει, τον Ανδρεάκο τον πήρε η χωροφυλακή και αφού τον βασάνισαν, τον πέταξαν από το κτίριο της Γενικής Ασφάλειας.

Τον Νίκο τον παρέδωσαν στους Γερμανούς και βασανίστηκε απάνθρωπα στο κολαστήριο της οδού Μέρλιν. Ήταν Μεγάλη Παρασκευή και οι καμπάνες έτσι κι αλλιώς χτυπούσαν πένθιμα. Από εκεί τον πήγαν στο Χαϊδάρι όπου τον έκλεισαν στο περιβόητο μπλοκ 15 των μελλοθανάτων. Αν και παραμορφωμένος από τα βασανιστήρια προσπαθούσε να δώσει κουράγιο στους συγκρατούμενούς του και ν” απαλύνει τον πόνο τους. Στις 10 Μαΐου τον πήρανε μαζί με άλλους 91 αγωνιστές, ανάμεσα στους οποίους 10 γυναίκες με προορισμό την Καισαριανή. Πριν φθάσουν έβγαλε το σκούφο που φόραγε και έγραψε ένα συγκλονιστικό αποχαιρετιστήριο σημείωμα στη μητέρα του. «Αγαπητή μητέρα σας φιλώ, χαιρετισμούς, σήμερα πάω για εκτέλεση. Πάω. Πέφτοντας για τον ελληνικό λαό». Έγραψε «πάω» όχι με πάνε.

Συνειδητοποιημένος μέχρι το τέλος. Ο Νίκος Γλέζος πέταξε το σκούφο του µε το τελευταίο του σημείωμα στη συµβολή της Ιεράς Οδού, Κων/λεως και Μ. Αλεξάνδρου. Όπως έβγαλε το κεφάλι του κάτω από την τέντα του αυτοκινήτου και πέταξε το σκούφο με το σημείωμα τον είδαν περίοικοι και τον αναγνώρισαν. Έτσι, το μήνυμα έφτασε στην οικογένειά του. Ο Μάιος του 44, είχε μπει με τους διακόσιους εκτελεσμένους ανήμερα Πρωτομαγιάς στην Καισαριανή. Και τις επόμενες μέρες εκτελούσαν καθημερινά αγωνιστές. Στις 10 Μαίου εκτέλεσαν 92, ανάμεσά τους και τον Νίκο Γλέζο. Ανάµεσα στα προσωπικά του χαρτιά του Νίκου βρέθηκε η “βεβαίωση του Γενικού Κρατικού Νοσοκοµείου”, σύμφωνα με την οποία «ενοσηλεύθη στην Ορθοπεδική Κλινική από 18-5-42 µέχρις 18-6-42 δια κάταγµα κάτω τριτηµορίου αριστεράς κνήµης». Είχε χτυπηθεί από Γερµανική µοτοσυκλέτα. Απ” το κάταγµα αυτό στο πόδι, τη ζώνη και το πουλόβερ, θ” αναγνωρίσει η οικογένειά του τα οστά του στο Γ” Νεκροταφείο Αθηνών, στις 24 Ιουνίου 1947, ανάµεσα στα οστά των 92 εκτελεσµένων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Αυτός ήταν ο Νίκος Γλέζος. Ένας απ τους πολλούς άγνωστους ήρωες εκείνης της εποχής.

Ας θυμηθούμε
τι έγινε σαν σήμερα 9 Μαΐου
από τον Mr George Almanac

9 Μαΐου

Δωρεάν 4 διπλές προσκλήσεις για Τετάρτη 20, Πέμπτη 21 και Παρασκευή 22 Απριλίου 2016, για την θεατρική παράσταση,
"Για όλα φταίει ο φίλος μου” σε σκηνοθεσία Ζαχαρία Ρόχα στο Θέατρο Life n’ Art στο Γκάζι.

Το diaskedasi.info, σας δίνει την ευκαιρία να παρακολουθήσετε την θεατρική παράσταση, "Για όλα φταίει ο φίλος μου” σε σενάριο Βαγγέλη Σαμιώτη και σκηνοθεσία Ζαχαρία Ρόχα στο Θέατρο Life n’ Art στο Γκάζι, για Τετάρτη 20 Πέμπτη 21 και Παρασκευή 22 Απριλίου 2016, στις 21:30, δίνοντάς σας από 2 διπλές προσκλήσεις για την κάθε ημέρα. 

Η διαδικασία είναι απλή, κάνοντας like στη σελίδα του fb του diaskedasi.info και στέλνοντας mail με το ονοματεπώνυμό σας και με τίτλο "Φταίει ο φίλος μου", στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Προσοχή!!!
Απαιτείται τηλεφωνική επιβεβαίωση και κράτηση στο θέατρο.

Θα ειδοποιηθείτε, Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή αντίστοιχα το αργότερο μέχρι τις 17:30.

Εάν υπάρξουν περισσότερες συμμετοχές θα γίνει κλήρωση.

Επίσης εάν υπάρξει οποιοδήποτε πρόβλημα και δεν μπορέσετε να είστε στην εκδήλωση,
θα σας παρακαλούσαμε να μας ειδοποιήσετε, για την αντικατάστασή σας.

Περισσότερες πληροφορίες για την θεατρική παράσταση, "Για όλα φταίει ο φίλος μου"

Εν Κύθνω Ενοικιαζόμενα Δωμάτια Ειρήνη Γονίδη Μέριχας, Κύθνος, Κυκλάδες Τηλέφωνο: 22810 32015 Κινητό: 6944 607088 Mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.enkythno.gr/

Στην Κύθνο οι αισθήσεις ζωντανεύουν

Εν Κύθνω Ενοικιαζόμενα Δωμάτια Ειρήνη Γονίδη Μέριχας, Κύθνος, Κυκλάδες Τηλέφωνο: 22810 32015 Κινητό: 6944 607088 Mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.enkythno.gr/