Άρθρα
Σαν σήμερα 3 Ιανουαρίου ας θυμηθούμε τι έγινε
| 
| Εμφανίσεις: 2269
Σαν σήμερα 3 Ιανουαρίου
ας θυμηθούμε τι έγινε
από τον Mr George Almanac
Εορτάζουν
Οσίας Γενεβιέβης εκ Παρισίων, (Γενοβέφα, Γενεβιέβη)
3 Ιανουαρίου
Γεγονότα σαν σήμερα
1431: Η Ιωάννα της Λωραίνης παραδίδεται στον επίσκοπο Πιερ Κοσόν.
1496: Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι δοκιμάζει ανεπιτυχώς να πετάξει με ιπτάμενη μηχανή.
1521: Ο πάπας Λέων ο 10ος αφορίζει το Μαρτίνο Λούθηρο.
1762: Η Αγγλία κηρύσσει τον πόλεμο στην Ισπανία και στο Βασίλειο της Νάπολης.
1777: Ο στρατηγός Τζορτζ Ουάσινγκτον νικά τις βρετανικές δυνάμεις υπό τον στρατηγό Τσαρλς Κορνγουόλις στη Μάχη του Πρίνστον.
1806: Ο Κωνσταντίνος Υψηλάντης ανακηρύσσεται από τον λαό της Μολδοβλαχίας ανεξάρτητος ηγεμών. Σε αντίποινα, ο Σουλτάνος διατάζει τον αποκεφαλισμό του πατέρα του Αλεξάνδρου (80 ετών), μετά από φρικτά βασανιστήρια.
1815: H Αγγλία, η Αυστρία και η Γαλλία συνάπτουν μυστική αμυντική συμμαχία, την Ιερή Συμμαχία, εναντίον της Πρωσίας και της Ρωσίας.
1833: Η Βρετανία αναλαμβάνει τον έλεγχο των νησιών Φόκλαντ στα ανοικτά της Αργεντινής.
1847: Η πόλη Γιέρμπα Μπουένα της Καλιφόρνιας μετονομάζεται σε Σαν Φρανσίσκο.
1847: Ο Σάμιουελ Κολτ παρουσιάζει το πρώτο του περίστροφο στην αμερικανική κυβέρνηση.
1850: Ο αγγλικός στόλος, με πρόσχημα την αποζημίωση του Δαβίδ Πατσίφικο (εβραιοπορτογάλου με αγγλική υπηκοότητα), καταπλέει στον Πειραιά και απειλεί να αποκλείσει όλα τα ελληνικά παράλια, αν δεν ρυθμιστούν οι εκκρεμότητες μεταξύ των δύο χωρών. Η ελληνική κυβέρνηση απορρίπτει το τελεσίγραφο και οι Άγγλοι αποκλείουν τον Πειραιά, προχωρώντας στην κατάσχεση του φορτίου, όποιου πλοίου πλησιάζει.
1868: Η δυναστεία των Μεϊτζί επιστρέφει στο θρόνο της Ιαπωνίας και καταργείται ο θεσμός των Σογκούν.
1870: Αρχίζει η κατασκευή της γέφυρας του Μπρούκλιν.
1871: Ο Χένρι Μπράντλεϊ κατοχυρώνει ως ευρεσιτεχνία τη μαργαρίνη.
1885: Πραγματοποιείται στην Αϊόβα των ΗΠΑ η πρώτη εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας.
1887: Οι οπαδοί του Χαρίλαου Τρικούπη πραγματοποιούν την πρώτη σημαντική προεκλογική συγκέντρωση στην ιστορία της Πλατείας Συντάγματος. Περισσότερα από 10.000 άτομα επευφημούν στην πλατεία τον αρχηγό τους, ενόψει των εκλογών της 4ης Ιανουαρίου.
1888: Ο αμερικανός Μάρβιν Στόουν πατεντάρει το καλαμάκι.
1896: Η Γιούτα γίνεται η 45η πολιτεία των ΗΠΑ.
1900: Κύμα απεργιών σαρώνει την Ευρώπη. Συγκεκριμένα, απεργούν οι εργάτες των χαλυβουργείων στη Βιέννη, των υαλουργείων στις Βρυξέλλες και διαφόρων κλάδων στη Γερμανία.
1905: Λαμβάνει χώρα η πρώτη κλήρωση του Λαχείου του Στόλου στο Ζάππειο.
1910: Στη Γερμανία, το συνέδριο των Σοσιαλδημοκρατών απαιτεί να δοθεί ψήφος στις γυναίκες.
1914: Οι πρεσβευτές των Δυνάμεων της Τριπλής Συμμαχίας επιδίδουν την απάντησή τους σχετικά με τα νησιά του Αιγαίου. Θα κατακυρωθούν υπέρ της Ελλάδας, εκτός από την Ίμβρο και την Τένεδο.
1919: Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται πρόταση του γάλλου πρωθυπουργού Ζορζ Κλεμανσό να σταλούν ελληνικές δυνάμεις στη Ρωσία, στο πλαίσιο της επέμβασης των συμμάχων της Αντάντ εναντίον του Κόκκινου Στρατού.
1923: Σε αδιέξοδο οδηγείται η Συνδιάσκεψη του Παρισιού για τις πολιτισμικές αποζημιώσεις.
1924: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος επιστρέφει στην Αθήνα, έπειτα από 38 μήνες αυτοεξορίας.
1924: Ανακαλύπτεται η σαρκοφάγος του Φαραώ Τουτανχαμών, από το βρετανό αιγυπτιολόγο, Χάουαρντ Κάρτερ.
1925: Ο Μπενίτο Μουσολίνι ανακοινώνει ότι καταλαμβάνει δικτατορικά την εξουσία στην Ιταλία.
1926: Ένας νέος χορός, το τσάρλεστον, ξετρελαίνει τους Παριζιάνους.
1926: Ο ναύαρχος Χατζηκυριάκος, υπουργός των ναυτικών της κυβερνήσεως του δικτάτορα Θεόδωρου Πάγκαλου, παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος για τη πολιτική της κυβέρνησης.
1930: Αρχίζει τη λειτουργία της η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας, με διοικητή τον Κωνσταντίνο Γόντικα.
1932: Ο κυβερνήτης της Ινδίας συλλαμβάνει τον Μαχάτμα Γκάντι, κηρύττοντας παράνομο το κόμμα του Εθνικού Κογκρέσου.
1933: Η «Μαντάμ Μποβαρί» του Γκιστάβ Φλομπέρ, μεταφέρεται στην οθόνη, από τον Ζαν Ρενουάρ.
1936: Το πρώτο τσαρτ ποπ μουσικής δημοσιεύεται στο περιοδικό «Billboard».
1942: Οι Βρετανοί αποσύρονται από τη Σιγκαπούρη και το Βόρνεο.
1945: Ο στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας αναλαμβάνει πρωθυπουργός, επικεφαλής της κυβέρνησης κατευνασμού, όπως θα ονομαστεί. Θα παραμείνει συνολικά 94 μέρες, πετυχαίνοντας την υπογραφή της Συνθήκης της Βάρκιζας.
1946: Επιχείρηση Έψιλον: Λήξη επιτήρησης των 10 Γερμανών πυρηνικών επιστημόνων.
1947: Για πρώτη φορά μεταδίδονται τηλεοπτικά οι εργασίες του αμερικανικού Κογκρέσου.
1948: Ο Βασιλεύς Μιχαήλ της Ρουμανίας και η Βασιλομήτωρ Ελένη (αδελφή του Βασιλέως των Ελλήνων Παύλου Α΄) υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τη Ρουμανία.
1950: Η δισκογραφική εταιρία «RCA Victor» ανακοινώνει τη δημιουργία δίσκων LP, για να ανταγωνισθεί την εταιρία «Κολούμπια».
1953: Για πρώτη φορά, τα ταχυδρομεία του ελληνικού κράτους παρουσιάζουν πλεόνασμα 7 δισεκατομμυρίων.
1954: Ο Έλβις Πρίσλεϊ κάνει την πρώτη του ηχογράφηση, για να δημιουργήσει ένα δίσκο με δύο τραγούδια, δώρο γενεθλίων για τη μητέρα του.
1956: Φωτιά καταστρέφει την κορυφή του Πύργου του Άιφελ.
1957: Η εταιρεία Hamilton Watch παρουσιάζει το πρώτο ηλεκτρικό ρολόι.
1957: Η ΑΔΕΔΥ καταφέρεται εναντίον της σάτιρας των δημοσίων υπαλλήλων από τα θέατρα… «Αρκετά γέλασε ο κόσμος σε βάρος τους με τη φτώχεια τους» αναφέρεται σε ανακοίνωσή της.
1958: Καταπέφτει στη Γη μετά την ολοκλήρωση της τροχιάς του το ρωσικό διαστημόπλοιο Σπούτνικ 1. Εκτοξεύτηκε 3 μήνες νωρίτερα, στις 4 Οκτωβρίου 1957.
1959: Η Αλάσκα γίνεται η 49η πολιτεία των ΗΠΑ.
1961: Διακόπτονται οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Κούβας.
1962: Εγκαινιάζεται το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας με τον αγώνα ΑΕΚ – Μπαρτσελόνα (0-6) μπροστά σε 38.000 θεατές, ανάμεσα στους οποίους είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδος Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο ισπανός πρίγκιπας και μετέπειτα βασιλιάς Χουάν Κάρλος. Το κόστος των εισιτηρίων είναι 40 δραχμές το απλό και 60 δραχμές το αριθμημένο. Θα κατεδαφισθεί 41 χρόνια αργότερα.
1962: Ο Πάπας Ιωάννης ΧΧΙΙΙ αφορίζει τον Φιντέλ Κάστρο.
1963: Ο Τζέημς Πλίμτον από τη Νέα Υόρκη εφευρίσκει τα πατίνια (roller skates) με 4 ροδάκια.
1969: Κατάσχονται 300.000 αντίτυπα του δίσκου «Two Virgnis», του Τζον Λένον, που θεωρήθηκαν πορνογραφικά, επειδή στο εξώφυλλο απεικονίζονταν γυμνοί ο ίδιος και η σύζυγός του, Γιόκο Όνο.
1972: Δυο Γερμανοί συλλαμβάνονται στα ελληνικά σύνορα, επειδή μεταφέρουν 15 βραδυφλεγείς βόμβες, με ωρολογιακό μηχανισμό.
1973: Έργα αξίας 2 εκατομμυρίων δολαρίων, συμπεριλαμβανομένου ενός πίνακα του Ρέμπραντ αξίας 1 εκατ. δολαρίων, "κάνουν φτερά" από το Μουσείο Καλών Τεχνών του Μόντρεαλ.
1974: Ο Αμερικανός Πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον αρνείται να παραδώσει υλικό, το οποίο του ζητήθηκε με κλήτευση από την επιτροπή της Γερουσίας για το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ.
1977: Ιδρύεται η εταιρεία Apple.
1979: Ο Γιάννης Σερίφης απαλλάσσεται λόγω αμφιβολιών, για το φόνο του αναρχικού Χρήστου Κασσίμη, στο Ρέντη.
1980: Εφαρμόζεται στην Ελλάδα η πενθήμερη εργασία στο Δημόσιο τομέα.
1982: Ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου απολύει τον υφυπουργό Εξωτερικών Ασημάκη Φωτήλα, ενώ εκείνος βρισκόταν στις Βρυξέλλες.
1988: Η Μάργκαρετ Θάτσερ ανακηρύσσεται η πρωθυπουργός με τη μεγαλύτερη θητεία στη Βρετανία τα τελευταία εκατό χρόνια.
1990: Πυρομαχικά και όπλα κλέβονται από τη στρατιωτική μονάδα του Συκουρίου στη Λάρισα.
1991: Η 12χρονη Κινέζα Φου Μινγ Ξια κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα καταδύσεων και γίνεται η νεότερη παγκόσμια πρωταθλήτρια σε όλα τα σπορ.
1991: Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφασίζει τη χορήγηση έκτακτης οικονομικής βοήθειας στην Αθήνα, ώστε να αντιμετωπιστούν οι δαπάνες για τους αλβανούς πρόσφυγες.
1991: Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ καταδικάζει ομόφωνα την πρόσφατη βία του Ισραήλ στην κατεχόμενη Λωρίδα της Γάζας και ιδιαίτερα, τις ενέργειες των ισραηλινών δυνάμεων ασφαλείας κατά των Παλαιστινίων.
1991: Το Ισραήλ ανοίγει προξενείο στη Μόσχα, 24 χρόνια μετά τη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων ΕΣΣΔ και Ισραήλ.
1992: Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζωρτζ Μπους, ανακοινώνει την άρση των εμπορικών κυρώσεων εναντίον της Καμπότζης, που ισχύουν επί 17 χρόνια.
1992: Στο Τσαντ, στρατιώτες σκοτώνουν 400 αντάρτες και ανακαταλαμβάνουν δύο σημαντικές πόλεις.
1993: Προβλήματα στη διέλευση ελληνικών φορτηγών αυτοκινήτων, που μεταφέρουν προϊόντα στις χώρες της ΕΟΚ, προκαλούν οι αρχές της Π.Γ.Δ.M..
1993: Οι πρόεδροι των ΗΠΑ και Ρωσίας, Τζορτζ Μπους ο πατέρας και Μπόρις Γέλτσιν υπογράφουν τη συνθήκη START2, που προβλέπει ότι τα πυρηνικά των δύο χωρών θα μειωθούν κατά τα 2/3 έως το 2003.
1994: Ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Θεόδωρος Πάγκαλος, δηλώνει ότι, το βοσνιακό θα αποτελέσει την πρώτη προτεραιότητα της Ελληνικής Προεδρίας στην Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
1995: Στο Ουζμπεκιστάν, το Δημοκρατικό Κόμμα των πρώην Κομμουνιστών κερδίζει την πλειοψηφία, στις πρώτες κοινοβουλευτικές εκλογές στην πρώην σοβιετική δημοκρατία.
1995: Στο Ιράν, το Κοινοβούλιο απαγορεύει επ' αόριστον τις δορυφορικές κεραίες για να μην μεταδίδονται προγράμματα επιζήμια για τις αξίες του Ισλαμισμού.
1996: Οι βουλευτές της Πολιτικής Άνοιξης αποφασίζουν να μη μετέχουν στις συνεδριάσεις της Βουλής, μέχρις ότου αρθεί η πολιτική ανωμαλία, μετά την ασθένεια του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ η Νέα Δημοκρατία αποφασίζει την κατάθεση πρότασης μομφής κατά της κυβέρνησης.
1999: Ένοπλος ανοίγει πυρ εναντίον σιιτών μουσουλμάνων, που προσεύχονταν σε τζαμί στο Ισλαμαμπάντ, σκοτώνοντας 16 και τραυματίζοντας 25 άτομα.
1999: Αποφασίζεται η δημιουργία του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, του ευρώ, που αρχικά θα κυκλοφορήσει σε 11 κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
2001: H Χίλαρι Ρόνταμ Κλίντον ορκίστηκε ως γερουσιαστής των ΗΠΑ από τη Νέα Υόρκη, έχοντας γίνει η πρώτη πρώτη κυρία στην ιστορία των ΗΠΑ που λαμβάνει αιρετό αξίωμα.
2004: Αιγυπτιακό Boeing 737 της Flash Airlines συντρίβεται στην Ερυθρά Θάλασσα, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και οι 148 επιβαίνοντες.
2015: Συνελήφθη στην Νοτιοανατολική Αττική ο Χριστόδουλος Ξηρός μετά από παρακολούθηση των αρχών. O Ξηρός είχε πάρει άδεια από τις φυλακές Κορυδαλλού και δεν επέστρεψε ποτέ. Γίνεται γνωστό ότι ο Ξηρός ετοίμαζε νέο χτύπημα στις Φυλακές Κορυδαλλού, το οποίο αποτράπηκε με τη σύλληψή του.
2015: Μαχητές της Μπόκο Χαράμ ισοπεδώνουν ολόκληρη την πόλη Μπάγκα στη βορειοανατολική Νιγηρία, ξεκινώντας σφαγές.
2016: Ξεσπούν ταραχές εναντίον της πρεσβείας της Σαουδικής Αραβίας στην Τεχεράνη.
Γεννήσεις σαν σήμερα
106 π.Χ. – Μάρκος Τούλιος Κικέρων, ρωμαίος πολιτικός, ρήτορας και συγγραφέας. (Θαν. 7/12/43 π.Χ.).
Γεννήθηκε στην έπαυλη της οικογενείας του στο Αρπίνο. Μορφώθηκε στη Ρώμη με δασκάλους τον γραμματικό Λεύκιο Αίλιο (Πραικονίνο Στίλωνα), τον Απολλώνιο Μόλωνα, έναν από τους μεγαλύτερους ρήτορες της Σχολής της Ρόδου, τον Αρχηγό της αποκαλούμενης τετάρτης ακαδημίας Λαρισαίο Φίλωνα, τον επικούρειο Φαίδρο και τον στωικό Διόδοτο. Παράλληλα, παρακολουθούσε τις αγορεύσεις των μεγάλων ρητόρων της εποχής, τον Λεύκιο Λικίνιο Κράσσο, τον Μάρκο Αντώνιο και άλλους. Δασκάλους στο Δίκαιο και στους Νόμους είχε τον οιωνοσκόπο Κόιντο Μούκιο Σκαιόλα και τον μεγάλο ποντίφικα Κόιντο Μούκιο Σκαιόλα. Συνδέθηκε φιλικά με τους ποιητές Μάρκο Άκιο και Αντιοχέα Άρχιο, ο οποίος από το 102 π.Χ. ζούσε στη Ρώμη ως προστατευόμενος του Λούκουλλου. Στον Συμμαχικό Πόλεμο (90-88 π.Χ.) πολέμησε υπό τον στρατηγό Γναίο Πομπήιο Στράβωνα σε ηλικία 18 ετών.
Με το τέλος του πολέμου συνέχισε τις σπουδές του στη Φιλοσοφία και τους Νόμους. Όταν ήταν δικτάτορας ο Σύλλας, το 81 π.Χ., εκφώνησε τον πρώτο του λόγο υπέρ του Κοϊντίου (Pro Quintio) λόγο δικανικό του ιδιωτικού δικαίου.
Από τους συνολικά 107 λόγους του, μόνο πενήντα επτά σώζονται σήμερα.
Τα συγγράμματα του Κικέρωνα μπορούν να διαιρεθούν στις παρακάτω κατηγορίες:
Ρητορικοί λόγοι. Είναι 107, πολιτικοί και δικανικοί (κάποιους τους έγραψε μόνο αλλά ποτέ δεν τους απήγγειλε). Διασώθηκαν 57 ακέραιοι, από 20 λόγους κάποια αποσπάσματα ενώ 30 είναι γνωστοί μόνο επειδή διασώθηκαν οι επιγραφές τους. Οι καλύτεροι ρητορικοί του λόγοι είναι ο De Imperio Cn Pompei, οι κατά Ουέρρου, οι κατά Κατιλίνα, ο Pro Murena, ο Pro Milone και κάποιοι από τους 14 φιλιππικούς κατά του Αντωνίου. Τον δεύτερο απ’ αυτούς ο Ιουβενάλης τον αποκάλεσε divinam Philippicam.
Τεχνολογικά συγγράμματα. Είναι 7 θεωρητικά βιβλία, αναφερόμενα στην τέχνη της Ρητορικής. Ο ίδιος τα ονόμασε Oratorii libri.
Φιλοσοφικά συγγράμματα. Είναι 13 έργα (De republica, De legibus, Tusculanarum disputationum libri V, De natura deorum, De officiis, κ.ά.) και στηρίζονται σε ελληνικές πηγές. Σε αυτά γίνεται αναφορά και σε 5 χαμένα έργα που χαρακτηρίζονται τα σπουδαιότερα. Ο Κικέρων είναι θαυμαστής του Πλάτωνα, αποδέχεται εν πολλοίς τη διδασκαλία των Στωικών (κυρίως την ηθική), δίνει όμως μεγαλύτερη έμφαση στη νεώτερη ακαδημία, η πιθανολογία της οποίας ταίριαζε με τη ρητορική.
Επιστολές. Είναι ίσως ο κορυφαίος Ρωμαίος επιστολογράφος. Στις επιστολές του αναφέρεται στην πολιτική και κοινωνική ζωή του ρωμαϊκού κράτους επί των ημερών του καθώς και εκτενώς σε θέματα που αφορούν την προσωπική του ζωή και δράση. Χωρίζονται σε 4 συναγωγές, προς τους οικείους του, προς τον Αττικό, προς τον αδελφό του Κόιντο και προς τον Μ. Βρούτο.
1196 - Τσουτσιμικάντο, αυτοκράτορας της Ιαπωνίας.
1509 - Ιωάννης Αλβάνης, Ιταλός καρδινάλιος.
1733 – Ρίτσαρντ Άρκραϊτ, Βρετανός βιομήχανος και εφευρέτης.
Ο Σερ Ρίτσαρντ Άρκραϊτ (Richard Arkwright, 3 Ιανουαρίου 1733 – 3 Αυγούστου 1792) ήταν Άγγλος βιομήχανος και εφευρέτης του κλωστικού πλαισίου. Ήταν αυτοδημιούργητος και υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους επιχειρηματίες της Βιομηχανικής Επανάστασης. Με την οργανωτικότητα που τον διέκρινε και τα επιτεύγματά του στο κλωστήριο που διατηρούσε στο Κρόμφορντ, έβαλε τα θεμέλια της βιομηχανικής δύναμης της Μεγάλης Βρετανίας.
Ο Ρίτσαρντ Άρκραϊτ γεννήθηκε στο Πρέστον της Αγγλίας το 1732 από φτωχούς γονείς. Ήταν το μικρότερο από τα 13 παιδιά της οικογένειας. Έτσι, ο πατέρας του δεν μπόρεσε να τον στείλει στο σχολείο αφού αγωνιζόταν να θρέψει την πολυμελή οικογένειά του. Ο Ρίτσαντ ξεκίνησε να δουλεύει ως κουρέας και αργότερα άνοιξε δικό του κουρείο σ' ένα υπόγειο στο Μπόλτον.
Το 1755 ο Άρκραϊτ παντρεύτηκε την πρώτη του σύζυγο, την Πέισενς Χολτ. Μαζί έκαναν έναν γιο, τον Ρίτσαρντ Άρκραϊτ Τζούνιορ, ο οποίος γεννήθηκε το ίδιο έτος. Το 1756 η Πέισενς πέθανε από αδιευκρίνιστες αιτίες. Αργότερα, το 1761, ο Άρκραϊτ παντρεύτηκε τη Μάργκαρετ Μπίγκινς. Μαζί έκαναν τρία παιδιά, από τα οποία μόνο η Σουζάνα έφτασε στην ενηλικίωση.
Ο Ρίτσαρντ Άρκραϊτ αποφάσισε να γίνει επιχειρηματίας μετά το θάνατο της πρώτης του συζύγου. Ο ίδιος μεγάλωσε σε μια γειτονιά όπου το βαμβάκι υφαινόταν στα σπίτια με τα χέρια, επειδή οι τότε γνωστές μηχανές ήταν πρωτόγονες και η μετατροπή του βαμβακιού σε κλωστές στοίχιζε ακριβά. Έτσι ο Ρίτσαρντ διέθεσε τον εαυτό του στο να τελειοποιήσει αυτές τις μηχανές. Το 1767 εγκατέλειψε το επάγγελμα του κουρέα και αφοσιώθηκε στην εφεύρεση του "αργαλειού" του.
1748 - Ζαν-Μαρί-Ζοζέφ Κουτέλ, Γάλλος μηχανικός.
1819 - Τσαρλς Πιάτσι Σμάυθ, Ιταλός αστρονόμος.
1883 – Κλέμεντ Άττλη, Βρετανός πρωθυπουργό.
Ο Κλέμεντ Άττλη, 1ος Κόμης Άττλη (Clement Richard Attlee, 3 Ιανουαρίου 1883 - 8 Οκτωβρίου 1967), Ιππότης της Περικνημίδας, μέλος του Τάγματος της Αξίας, Σύντροφος της Τιμής, μέλος του Συμβουλίου Επικρατείας του Ηνωμένου Βασιλείου, μέλος της Βασιλικής Εταιρείας, ήταν Βρετανός πολιτικός, ηγέτης του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος επί εικοσαετία (1935 - 1955) και Πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια της περιόδου 1945 - 1951.
Ο Άττλη γεννήθηκε στο Πάτνεϊ (Putney) του Λονδίνου, γόνος μεσοαστικής οικογένειας με οκτώ παιδιά (ο Κλέμεντ ήταν το 7ο). Ο πατέρας του, Χένρι Άττλη (1841 - 1908) ήταν δικηγόρος (solicitor) και η μητέρα του ήταν η Έλεν Μπρέιβερι Ουάτσον (Ellen Bravery Watson (1847–1920). Φοίτησε αρχικά στο Νόρθοου του Χέιλμπουρι ( Northaw School, Haileybury) και στη συνέχεια στο University College, Oxford, απ' όπου αποφοίτησε με πτυχίο Σύγχρονης Ιστορίας (1904). Στη συνέχεια ακολούθησε νομικές σπουδές και έγινε μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου το 1906.
1887 - Άουγκουστ Μάκε, Γερμανός ζωγράφος.
1892 – Τζον Ρόναλντ Ρούελ Τόλκιν, Άγγλος φιλόλογος και συγγραφέας. (Θαν. 2/9/1973).
Ο Τζον Ρόναλντ Ρόιελ Τόλκιν (ή και Τζον Ρόναλντ Ρούελ Τόλκιν), 3 Ιανουαρίου 1892 - 2 Σεπτεμβρίου 1973) (ο οποίος αναφέρεται στον γραπτό λόγο και με την συντετμημένη μορφή του ονόματός του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν) ήταν εξέχων και διαπρεπής Άγγλος φιλόλογος, συγγραφέας, ποιητής και ακαδημαϊκός, σήμερα ιδιαίτερα γνωστός ως ο συγγραφέας των ακόλουθων έργων φανταστικής λογοτεχνίας: «Χόμπιτ», «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» (τρεις τόμοι) και «Σιλμαρίλλιον».
Από το 1925 ως το 1945 δίδαξε την αγγλοσαξονική γλώσσα και από το 1945 έως το 1959 δίδαξε αγγλική γλώσσα και λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Υπήρξε για ένα διάστημα στενός φίλος του Κ.Σ. Λιούις. Ήταν και οι δυο μέλη μιας άτυπης ομάδας λογοτεχνικών συζητήσεων, γνωστής ως Inklings, η οποία συναντιόταν σε παμπ της Οξφόρδης κατά τις δεκαετίες 1930 και 1940. Στις 28 Μαρτίου 1972 στέφθηκε Διοικητής του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από τη Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄.
Μετά τον θάνατο του, ο γιος του, Κρίστοφερ Τόλκιν (Christopher Tolkien), δημοσίευσε μια σειρά από έργα, βασισμένα στις εκτενείς σημειώσεις και τα αδημοσίευτα χειρόγραφα του πατέρα του, συμπεριλαμβανομένου του Σιλμαρίλλιον και του Ατελείωτες Ιστορίες. Τα βιβλία αυτά, μαζί με το Χόμπιτ και το Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, δημιουργούν ένα σώμα παραμυθιών, ποιημάτων, φανταστικών ιστοριών και επινοημένων γλωσσών, που διαδραματίζονται σε έναν φανταστικό κόσμο επινόησης του συγγραφέα και ονομάζεται Άρντα (Arda) και τη Μέση-Γη (Middle-Earth), που βρίσκεται σε αυτήν. Στον κόσμο αυτόν, που θυμίζει τη Μεσαιωνική Ευρώπη, υπάρχει η μαγεία, καθώς και άλλες φυλές πέρα από τους ανθρώπους, και μυθικά πλάσματα όπως ξωτικά και δράκοι. Μεταξύ του 1951 και 1955, ο Τόλκιν χρησιμοποίησε τον όρο legendarium για να αναφερθεί σε όλο το φανταστικό σύμπαν που δημιούργησε μέσα από τα γραπτά του.
Αν και υπήρχαν και άλλοι συγγραφείς που έγραψαν έργα φαντασίας πριν από τον Τόλκιν, η μεγάλη επιτυχία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και του Χόμπιτ οδήγησαν σε μία πρωτοφανή αναγέννηση του είδους, καθιστώντας το πολύ δημοφιλές. Αυτό κατέστησε τον Τόλκιν, ευρέως γνωστό, ως τον «πατέρα» της μοντέρνας φανταστικής λογοτεχνίας ή, πιο συγκεκριμένα, της υψηλής φαντασίας (high fantasy). Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
Το 2008, η βρετανική εφημερίδα The Times, τον κατέταξε 6ο σε μία λίστα με τους «50 κορυφαίους Βρετανούς συγγραφείς από το 1945». Το αμερικανικό περιοδικό Forbes τον κατέταξε ως τον 5ο πιο κερδοφόρο «διάσημο μετά θάνατον» το 2009.
1893 – Πιερ Ντριε Λα Ροσέλ, ήταν Γάλλος συγγραφέας μυθιστορημάτων, διηγημάτων και πολιτικών δοκιμίων, που έζησε και πέθανε στο Παρίσι. (3 Ιανουαρίου 1893 – 15 Μαρτίου 1945).
Γεννήθηκε σε μεσοαστική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν αποτυχημένος επιχειρηματίας και γυναικάς που παντρεύτηκε τη μητέρα του για την προίκα της. Αν και ήταν ένας πολύ ευφυής μαθητής, ο Πιερ απέτυχε στις διπλωματικές του εξετάσεις στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού. Οι εμπειρίες του ως στρατιώτη κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου τον σημάδεψαν για όλη του τη ζωή.
Το 1917, παντρεύεται την Κολέτ Ζεραμέκ, την αδελφή ενός Εβραίου φίλου. Ο γάμος ήταν μια αποτυχία και χωρίζουν το 1921. Αρχικά έτρεφε φιλικά αισθήματα προς το ντανταϊστικό κίνημα και ήταν στενός φίλος του Λουί Αραγκόν, αλλά σταδιακά στράφηκε προς τον φασισμό και τον αντισημιτισμό.
Στα πολιτικά του γραπτά υποστήριζε πως η φιλελεύθερη δημοκρατία ήταν υπεύθυνη γι' αυτό που θεωρούσε σαν τη παρακμή της Γαλλίας (οικονομική κρίση, μειούμενος ρυθμός γεννήσεων κλπ). Στα έργα του Ο Νεαρός Ευρωπαίος (Le Jeune Européen, 1927) και Γενεύη ή Μόσχα (Genève ou Moscou, 1928), ο Ντριέ Λα Ροσέλ υποστηρίζει μια δυνατή ενωμένη Ευρώπη και αποκηρύσσει τον "παρηκμασμένο υλισμό" της δημοκρατίας.
Το 1931, στο Η Ευρώπη Ενάντια στις Πατρίδες (L'Europe contre les patries) έγραφε με αντι-χιτλερικό ύφος, αλλά από το 1934, και ιδιαίτερα μετά από μια επίσκεψη στη ναζιστική Γερμανία το 1935, ασπάστηκε το ναζισμό σαν αντίδοτο στη "μετριότητα" της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Αντιπροσωπευτικός των ιδεών του εκείνο τον καιρό ήταν ο τίτλος του βιβλίου που έγραψε το 1934· Φασιστικός Σοσιαλισμός (Socialisme fasciste). Για ένα μικρό διάστημα έγινε μέλος του Γαλλικού Λαϊκού Κόμματος (Parti Populaire Français), του οποίου ηγείτο ο Ζακ Ντοριό, ένας πρώην κομμουνιστήε που είχε μεταβληθεί σε φασίστα. Το 1937 έγραψε την πολιτική μπροσούρα Με τον Ντοριό όπου επιχειρηματολογούσε υπέρ ενός φασισμού με ιδιαίτερα γαλλικά χαρακτηριστικά. Όταν όμως οι Ναζί κατέλαβαν τη Γαλλία αρχικά τους προσέφερε την πλήρη υποστήριξή του.
Κατά τη διάρκεια της κατοχής του Παρισιού απ' τους Γερμανούς, διαδέχτηκε τον Ζαν Πωλάν (τον οποίο έσωσε δις απ' τα χέρια της Γκεστάπο) ως διευθυντής της Νέας Γαλλικής Επιθεώρησης (Nouvelle Revue Française) και κατά συνέπεια μετετράπη σε μεγάλη μορφή της γαλλικής πολιτιστικής συνεργασίας με τους ναζί κατακτητές. Η φιλία του με τον πρέσβη του Αδόλφου Χίτλερ στο Παρίσι, Ότο Άμπετζ (Otto Abetz), προϋπήρχε του πολέμου. Στη συνέχεια όμως απογοητεύτηκε από τον χιτλερισμό και έστρεψε το ενδιαφέρον του προς τον μυστικισμό της Ανατολής.
Μετά την απελευθέρωση του Παρισιού έπρεπε να κρυφτεί. Παρόλη την προστασία του Αντρέ Μαλρό και μετά από μια αποτυχημένη πρώτη προσπάθεια τον Ιούλιο του 1944, τελικά αυτοκτονεί στις 15 Μαρτίου του 1945. Η αυτοκτονία υπήρξε ένας συνεχής πειρασμός γι' αυτόν σ' ολόκληρη τη ζωή του. Όπως και με τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, ο θάνατός του τον μετέτρεψε σε μάρτυρα των νεο-φασιστών αλλά και άλλων που συμμερίζονταν την αποστροφή που αισθανόταν για την αστική κοινωνία.
1907 - Ρέι Μιλάντ, Ουαλός ηθοποιός.
1914 – Τζέιν Γουάιμαν, Αμερικανίδα ηθοποιός.
Η Τζέιν Γουάιμαν (αγγλ. Jane Wyman), (5 Ιανουαρίου 1917 - 10 Σεπτεμβρίου 2007) ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου και της τηλεόρασης βραβευμένη με Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία του 1948 Σιωπηλή τραγωδία (Johnny Belinda), όπου ερμήνευσε το ρόλο μιας κωφάλαλης νέας που πέφτει θύμα βιασμού. Η ηθοποιός που ξεκίνησε την καριέρα της κατά τη δεκαετία του '30 είναι γνωστή για τη συμμετοχή της στις ταινίες: Το Χαμένο Σαββατοκύριακο (The Lost Weekend, 1945), Θρύλοι του Δάσους (The Yearling, 1946), Πονεμένο Ρομάντζο (Stage Fright, 1950), Το Γαλάζιο Πέπλο (The Blue Veil, 1951), Το Υπέροχο Μυστικό (The Magnificient Obsession, 1954) και Όλα Όσα Επιτρέπουν οι Ουρανοί (All that Heaven Allows, 1955). Κατά τη δεκαετία του '80 η Γουάιμαν πρωταγωνίστησε στη δραματική σειρά Φάλκον Κρεστ (Falcon Crest) υποδυόμενη την Άντζελα Τσάνινγκ, ρόλο που της χάρισε την τρίτη της Χρυσή Σφαίρα.
Η Γουάιμαν υπήρξε παντρεμένη τέσσερις φορές. Ο δεύτερός της γάμος ήταν με τον μελλοντικό πρόεδρο των Η.Π.Α. Ρόναλντ Ρέιγκαν, ενώ ο τρίτος και ο τέταρτός της γάμος ήταν με τον ίδιο άνδρα.
1917 - Άλμπερτ Μολ, Ολλανδός συγγραφέας και ηθοποιός.
1919 - Χέρμπι Νίκολς, Αμερικανός συνθέτης και πιανίστας.
1926 - Τζορτζ Μάρτιν, Άγγλος παραγωγός.
1929 – Σέρτζιο Λεόνε, Ιταλός σκηνοθέτης.
Ο Σέρτζιο Λεόνε, ορθότερα Σέρτζο Λεόνε (ιταλ. Sergio Leone) (3 Ιανουαρίου, 1929 - 30 Απριλίου, 1989) ήταν ένας Ιταλός σκηνοθέτης. Έγινε γνωστός και έμεινε στην ιστορία για τα αποκαλούμενα «σπαγγέτι γουέστερν» του καθώς και για το χαρακτηριστικό τρόπο κινηματογράφησης του, όπου συχνά αντιπαραθέτει πολύ κοντινά πλάνα, γκρο πλαν, (close-ups) με μακρινές λήψεις (long shots).
Τη χρονιά που πέθανε, το 1989, βρίσκονταν ήδη σε προχωρημένο στάδιο η προετοιμασία της επόμενης ταινίας του, ενός ιστορικού έπους που διαδραματίζονταν κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Λένινγκραντ στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Λεόνε ήταν διαβόητος για την ακόρεστη όρεξη του, κάτι που τον οδήγησε στην παχυσαρκία, παράγοντας που πιθανότατα συντέλεσε στο θάνατο του από έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Αν και οι κριτικοί αρχικά δεν εκτίμησαν το έργο του, εξαιτίας της αρνητικής προκατάληψης απέναντι στα σπαγγέτι γουέστερν, σήμερα η αξία του Λέονε αναγνωρίζεται παγκοσμίως.
1932 – Ευάγγελος Δεπάστας, ήταν Έλληνας αθλητής του στίβου.
Υπήρξε διακεκριμένος αθλητής του Πανιωνίου τη δεκαετία του 1950, με πανελλήνια ρεκόρ και νίκες σε βαλκανικούς, μεσογειακούς και άλλους διεθνείς αγώνες. Αγωνιζόταν στους δρόμους ημιαντοχής 800 και 1500 μ. και κατέρριψε όλα τα πανελληνια ρεκόρ από τα 600 μ. ως τα 2 μίλια. (3 Ιανουαρίου 1932 - 5 Ιανουαρίου 2009).
1935 – Φλόιντ Πάτερσον, Αμερικανός άσσος του μποξ.
1935 - Τζιοβάννι Λαγιόλο, Ιταλός καρδινάλιος.
1938 - Βασίλειος Ξύδης, Έλληνας πολιτικός και στρατιωτικός.
1939 – Ο Νίκος Αλέφαντος είναι Έλληνας πρώην ποδοσφαιριστής, προπονητής και νυν συντελεστής εκπομπών με θέμα την ποδοσφαιρική επικαιρότητα.
Γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1939 στην Αθήνα και μεγάλωσε στα Εξάρχεια, όπου διαμένει έως σήμερα.
1942 - Λάσλο Σόλιομ, Ούγγρος πολιτικός.
1943 - Μουλούντ Χαμρούς, Αλγερινός πολιτικός.
1946 – Μιχάλης Κρητικόπουλος, ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής.
Απεβίωσε με ανακοπή καρδιάς μετέχοντας σε αγώνα παλαιμάχων του Ολυμπιακού Πειραιώς στην Άνδρο. Το όνομα του φέρει σήμερα το δημοτικό γήπεδο Καισαριανής. (3 Ιανουαρίου 1946, Καισαριανή – 20 Ιουλίου 2002, Άνδρος).
Διακρίθηκε ιδιαίτερα αγωνιζόμενος για τους πειραϊκούς συλλόγους Εθνικό και Ολυμπιακό. Τον διέκρινε μεγάλη ικανότητα στο σκοράρισμα και με 83 τέρματα πρωταθλήματος (σε 187 εμφανίσεις), εξακολουθεί να αποτελεί τον 6ο σκόρερ των Ερυθρόλευκων στην Α΄ Εθνική κατηγορία, ενώ παρότι μικρόσωμος θεωρείται από τους καλύτερους κεφαλοσφαιριστές στην Ελλάδα με 60 περίπου γκολ.Το 1984 γύρισε στον Παναιγιάλειο| όπου και έκλεισε την μεγάλη του καριέρα.
Αγωνίστηκε 28 φορές για την Ανδρών Ελλάδας, 17 ως παίκτης του Εθνικού και 11 του Ολυμπιακού, σημειώνοντας 3 τέρματα. Κατέκτησε το Παγκόσμιο κύπελλο ΣΙΣΜ 1968 με την ομάδα Ενόπλων.
Επίσης, μετείχε στην εθνική Ελπίδων που κατέκτησε το αντίστοιχο Βαλκανικό κύπελλο το 1969.
1946 - Τζον Πωλ Τζόουνς, Άγγλος μπασίστας (Led Zeppelin).
1951 - Ρόσα Μοντέρο, Ισπανίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας.
1952 - Τζιμ Ρος, Αμερικανός σχολιαστής πάλης.
1956 – Μελ Γκίμπσον, Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης.
Ο Μελ Κόλμ-Σίλε Τζέραρντ Γκίμπσον (Mel Colm-Cille Gerard Gibson, 3 Ιανουαρίου 1956) είναι Αμερικανός ηθοποιός, σκηνοθέτης, παραγωγός, και σεναριογράφος. Γεννήθηκε στο Πίσκιλ, στη Νέα Υόρκη, μετακόμισε με τους γονείς του στο Σίδνεϊ στην Αυστραλία όταν ήταν 12 ετών και αργότερα σπούδασε ηθοποιία στο Αυστραλιανό Εθνικό Ινστιτούτο Δραματικής Τέχνης. Έγινε γνωστός με τις σειρές ταινιών Μαντ Μαξ και Φονικό Όπλο, και σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στο βραβευμένο με Όσκαρ Braveheart. Το 2004, σκηνοθέτησε και έκανε την παραγωγή της ταινίας Το Πάθος του Χριστού, μιας ταινίας που απεικονίζει τις τελευταίες ώρες στη ζωή του Ιησού.
1957 – Γιάννης Ε. Διακογιάννης του Ελευθερίου ήταν Έλληνας δημοσιογράφος και συγγραφέας.
Γεννήθηκε στην Αθήνα. το 1974 τελείωσε το Β΄ Γυμνάσιο στην Αχαρνών και πέτυχε στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πολυτεχνείου της Πάτρας.
1959 - Φιόντορ Γιουρτσίχιν, Ρώσος κοσμοναύτης.
1969 – Μίκαελ Σουμάχερ, γερμανός πιλότος της Φόρμουλα 1.
Ο Μίχαελ Σουμάχερ (Michael Schumacher, 3 Ιανουαρίου 1969) είναι Γερμανός πρώην οδηγός της Φόρμουλα 1. Υπήρξε επτά φορές Παγκόσμιος πρωταθλητής, περισσότερες από κάθε άλλο οδηγό της Φόρμουλα 1. Τον Οκτώβριο του 2012 ανακοίνωσε για δεύτερη φορά ότι αποσύρεται από το μηχανοκίνητο αθλητισμό.
1976 – Αγγελος Μπασινάς, Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής. (Χαλκίδα, 3 Ιανουαρίου 1976).
Ο Άγγελος Μπασινάς ξεκίνησε την ποδοσφαιρική καριέρα του στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού και την περίοδο 1995-96 μεταπήδησε στην πρώτη ομάδα των "πρασίνων". Τις τρεις πρώτες του χρονιές στην πρώτη ομάδα δεν είχε ιδιαίτερη παρουσία, ήταν από τους λίγους της ηλικίας του όμως που δεν δόθηκαν δανεικοί σε κάποια μικρότερη ομάδα, δείγμα ότι είχε εκτιμηθεί το ταλέντο του.
Το ντεμπούτο του με την εθνική ομάδα πραγματοποιήθηκε στις 18 Αυγούστου 1999 στον εντός έδρας φιλικό αγώνα με το Ελ Σαλβαδόρ (3-1).
Η κορυφαία στιγμή της καριέρας του με την Ελλάδα ήταν η κατάκτηση του Euro 2004 που διεξήχθη στην Πορτογαλία, αγωνιζόμενος σε πέντε αγώνες. Στον εναρκτήριο αγώνα με τους διοργανωτές Πορτογάλους (2-1) σημείωσε με πέναλτι το δεύτερο τέρμα των Ελλήνων, ενώ στον τελικό και πάλι απέναντι στους Πορτογάλους (1-0), εκτέλεσε το κόρνερ από το οποίο προήλθε το νικητήριο τέρμα του Άγγελου Χαριστέα, σε έναν αγώνα που είχε εξαιρετική απόδοση περιορίζοντας αρκετά παίκτες όπως ο Ντέκο και ο Φίγκο.
Αγωνίστηκε συνολικά σε 100 αγώνες, επίδοση που τον κατατάσσει στην τέταρτη θέση όλων των εποχών σε συμμετοχές στην ιστορία της Ελλάδας.
Υπήρξε βασικό στέλεχος της εθνικής Ελπίδων που έλαβε μέρος στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ελπίδων (Κ-21) το 1998, εναντίον της Ισπανίας.
1977 - Μαγιούμι Ιιζούκα, Γιαπωνέζα ηθοποιός.
1978 - Δήμητρα Καλέντζου, Ελληνίδα καλαθοσφαιρίστρια.
1978 - Λίγια Κεμπεντέ, μοντέλο από την Αιθιοπία.
1980 – Παναγιώτης Ραφαηλίδης είναι Έλληνας τραγουδιστής.
Το 2003 έκανε την πρώτη του σημαντική τηλεοπτική εμφάνιση στη σειρά "Eurostar".
Γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου. Κατάγεται από τις Κρηνίδες της Καβάλας. Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος σε συνέντευξή του σε πολύ μικρή ηλικία έχασε τη φωνή του και χρειάστηκε τη βοήθεια λογοθεραπευτή για να επανέλθει. Σπούδασε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, τελικά όμως τον κέρδισε η πίστα. Το τραγούδι μπήκε εντελώς τυχαία στη ζωή του. Μια φίλη του τραγουδίστρια, το 2004, τον έπεισε να λάβει μέρος στο Eurostar, έναν διαγωνισμό που έκανε η ΕΡΤ για να επιλεχθεί αντιπρόσωπός μας στη Eurovision. Ο Παναγιώτης βγήκε 4ος! (Τελικά αποφασίστηκε να μας εκπροσωπήσει ο Σάκης Ρουβάς). Αυτό όμως στάθηκε η αφορμή να τον δουν άνθρωποι του χώρου και αμέσως ξεκίνησε να εμφανίζεται στο πλευρό του Γιάννη Πλούταρχου στο "Posidonio", ενώ ταυτόχρονα υπέγραψε το πρώτο του δισκογραφικό συμβόλαιο με την Minos EMI. Αμέσως μετά, εμφανίστηκε στον "Βοτανικό" στο πλευρό της Χαρούλας Αλεξίου και της Ελευθερίας Αρβανιτάκη.
1985 - Λίνας Κλέιζα, Λιθουανός καλαθοσφαιριστής.
2003 - Γκρέτα Τούνμπεργκ, Σουηδή ακτιβίστρια.
Θάνατοι σαν σήμερα
236 – Άγιος Αντέρως ή Ανθηρός, ελληνικής καταγωγής Πάπας της Ρώμης.
Ο άγιος Ανθηρός ή Αντέρως, ήταν ελληνικής καταγωγής Πάπας από τις 21 Νοεμβρίου, 235 έως τις 3 Ιανουαρίου του 236, σύμφωνα με τον κατάλογο των Παπών της Αγίας Έδρας, όταν διαδέχθηκε τον πάπα Ποντιανό, που εκτοπίστηκε από τη Ρώμη μαζί με τον αντιπάπα Ιππόλυτο της Ρώμης στη Σαρδηνία.
Υπάρχει η άποψη ότι μαρτύρησε στη φυλακή κατά τη διάρκεια των διωγμών του αυτοκράτορα Μαξιμίνου του Θράκα, αλλά υφίστανται ελάχιστες μαρτυρίες για αυτό, και το πιθανότερο είναι ότι πέθανε ειρηνικά κατά τη διάρκεια εκείνων των διωγμών. Τάφηκε στην παπική κρύπτη του κοιμητηρίου του πάπα Καλλίστου Α΄ στη Ρώμη και αργότερα αγιοποιήθηκε.
Ο Αντέρως, που έγινε πάπας για ένα μήνα και δέκα ημέρες, θεωρείται ελληνικής καταγωγής. Το δυτικοποιημένο όνομά του Ανθηρός θεωρείται ότι προήλθε μετά από μικρή παραμόρφωση, όπως υποστηρίζει ο Λιστενμπερζέ, του ακραιφνώς ελληνικού Αντέρως, προς "ωραιοποίηση" για να μη θυμίζει περίοδο ειδωλολατρίας, που όμως θα μπορούσε να υποδεικνύει ότι ήταν απελεύθερος.
Κατά τους Λατίνους συγγραφείς ο Αντέρως φέρεται να κατάγεται από την Ελλάδα, ενώ κατ΄ άλλους από την Μεγάλη Ελλάδα ως γιος κάποιου Ρωμύλου. Αν και θεωρείται ότι μαρτύρησε στη φυλακή χωρίς όμως να υφίστανται ιστορικά στοιχεία περί αυτού, αντίθετα υπάρχουν στοιχεία της περιόδου που κατείχε την Αγία Έδρα. Ο τάφος του ανευρέθηκε το 1854 και φέρει ελληνική επιγραφή "Αντέρως επι..", που ερμηνεύεται ως "Αντέρως επίσκοπος".
Σύμφωνα με το δυτικό εορτολόγιο ο Άγιος Ανθηρός εορτάζεται στις 3 Ιανουαρίου.
898 - Εύδης Α΄, βασιλιάς της Δυτικής Φραγκίας.
1322 – Φίλιππος Ε’, βασιλιάς της Γαλλίας
1437 - Αικατερίνη του Βαλουά, βασίλισσα της Αγγλίας.
1543 – Χουάν Ροντρίγκεζ Καμπρίλο, Ισπανός εξερευνητής.
1907 - Ρέι Μιλάντ, Ουαλός ηθοποιός.
1911 – Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Έλληνας λογοτέχνης.
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης "η κορυφή των κορυφών" κατά τον Κ. Π. Καβάφη, είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες, γνωστός και ως «ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων». Έγραψε κυρίως διηγήματα, τα οποία κατέχουν περίοπτη θέση στη νεοελληνική λογοτεχνία.
1923 – Γιάροσλαβ Χάσεκ σατιρικός συγγραφέας.
Ο Γιάροσλαβ Χάσεκ (τσεχ. Jaroslav Hašek) ήταν Τσέχος σατιρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στις 30 Απριλίου 1883 και πέθανε στις 3 Ιανουαρίου 1923. Έζησε σε μια εποχή που η Πράγα ήταν ένα κέντρο λογοτεχνίας με σήμερα παγκοσμίως γνωστά ονόματα όπως ο Φραντς Κάφκα και ο Μαξ Μπροντ.
Ο Χάσεκ γεννήθηκε στην Πράγα, όταν αποτελούσε πόλη της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και υπήρξε γιος του δασκάλου μαθηματικών Josef Hašek και της συζύγου του, Κατερίνα. Η φτώχεια ανάγκασε την οικογένεια — με συνολικά τρία παιδιά, τον Γιάροσλαβ, τον τρία χρόνια νεότερο αδελφό του, Μπόχουσλαβ, και μια ορφανή ξάδελφη, τη Μαρία — να μετακομίζει συχνά, περισσότερες από δέκα φορές κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας του. Ως έφηβος, εγκατέλειψε το γυμνάσιο στην ηλικία των δεκαπέντε ετών για να γίνει φαρμακοποιός, αλλά τελικά αποφοίτησε από μία οικονομική σχολή. Εργάστηκε για λίγο ως τραπεζικός υπάλληλος και ως πωλητής σκυλιών (το ίδιο επάγγελμα ακολούθησε και ο ήρωας Σβέικ στο μυθιστόρημά του).
Το 1906 προσχώρησε στο αναρχικό κίνημα, έχοντας συμμετοχή και στις αντι-γερμανικές ταραχές που σημειώθηκαν στην Πράγα το 1897, τότε ως μαθητής. Έδινε διαλέξεις σε ομάδες εργαζομένων και το 1907 έγινε ο συντάκτης του αναρχικού περιοδικού Komuna. Aπομακρύνθηκε από το αναρχικό κίνημα και εργάστηκε ως σατιρικός συγγραφέας για περιοδικά όπως Η Τσουκνίδα (Kopřivy) και το Karikatury, από το 1908 μέχρι το 1910.
Το 1911 συμμετείχε στις εκλογές με το «Κόμμα υπέρ της προόδου μέσα στα πλαίσια του νόμου» (μια παρωδία παραδοσιακών κομμάτων) ζητώντας την κρατικοποίηση των υπηρεσιών θυρωρού, την σκλαβιά κλπ. Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου αιχμαλωτίστηκε από τον ρωσικό στρατό και εντάχθηκε στις Τσεχοσλοβακικές Λεγεώνες, δυνάμεις εθελοντών που πολεμούσαν με το μέρος της Αντάντ κατά της Αυστροουγγαρίας. Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση στη Ρωσία διαφώνησε με τις Λεγεώνες και εντάχθηκε στον Κόκκινο Στρατό. Τον Δεκέμβριο του 1920 επέστρεψε στην πατρίδα του. Παντρεύτηκε συνολικά δύο φορές, την πρώτη ακολουθώντας το καθολικό τελετουργικό, και τη δεύτερη φορά στη Ρωσία, με ορθόδοξο γάμο.
Το σημαντικότερο έργο του είναι το αντιπολεμικό μυθιστόρημα με τον τίτλο Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ. Το βιβλίο αποτελεί αντίδραση στα γεγονότα του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και έχει μεταφραστεί σε 58 γλώσσες. Το μυθιστόρημα αναφέρεται στην ιστορία ενός απλού και ασήμαντου ανθρώπου που προσπαθεί να ξεφύγει από τον πόλεμο. Η σχολαστική πραγματοποίηση των στρατιωτικών εντολών αποκαλύπτει τον παραλογισμό και την γελοιότητα του συστήματος. Αυτό το έργο θεωρείται κλασσικό αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και βρίσκεται συχνά μέσα σε καταλόγους των 100 καλύτερων βιβλίων.
1931 - Ζοζέφ Ζοφρ, Γάλλος στρατηγός.
1933 – Βίλχελμ Κούνο, Γερμανός πολιτικός.
Ο Βίλχελμ Κούνο (Wilhelm Cuno, Ζουλ, 2 Ιουλίου 1876 - Άουμυλε, 3 Ιανουαρίου 1933) ήταν Γερμανός πολιτικός. Από τον Νοέμβριο του 1922 μέχρι τον Αύγουστο του 1923 ήταν καγκελάριος του Γερμανικού Ράιχ.
Δεν ήταν μέλος πολιτικού κόμματος. Πολλά μέλη της κυβέρνησής του αντιπροσώπευαν τα συμφέροντα της γερμανικής οικονομίας.
Τέλη του 1922, γαλλο-βελγικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την βιομηχανική περιοχή του Ρουρ στην δυτική Γερμανία. Με τον τρόπο αυτό θέλουν οι νικητήριες δυνάμεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου να εξασφαλίσουν την πληρωμή των υπερβολικών επανορθώσεων, όπως ορίζει η Συνθήκη των Βερσαλλιών. Ο Κούνο υποστηρίζει την τακτική της "παθητικής αντίστασης". Σχεδιάζει, οι εργάτες της περιοχής του Ρουρ να πληρωθούν από το γερμανικό κράτος για να μη δουλέψουν. Παράλληλα όμως η υπερβολική εκτύπωση χαρτονομισμάτων οδηγεί σε υψηλότατο βαθμό πληθωρισμού και το μάρκο χάνει την αξία του. Έτσι η τακτική αυτή της "παθητικής αντίστασης" έχει ως επακόλουθο μια πολύ σοβαρή κρίση για την γερμανική οικονομία, σε βαθμό που χάνονται καταθέσεις, μισθοί, συντάξεις και επενδύσεις.
Όταν η πλειοψηφία του Ράιχσταγκ ζητά νέα κυβέρνηση, ο Κούνο παραιτείται στις 12 Αυγούστου του 1923.
1951 – Γεώργιος Δροσίνης, έλληνας ποιητής και πεζογράφος.
Ο Γεώργιος Δροσίνης ήταν Έλληνας ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος. Ήταν ένας από τους πρωτοπόρους της Νέας Αθηναϊκής Σχολής στην ποίηση και της ηθογραφίας στην πεζογραφία
1956 – Δημήτριος Βέργος, Έλληνας αθλητής.
Ο Δημήτριος Βέργος (Άγιος Ευστράτιος, 8 Μαΐου 1886 - Αλεξάνδρεια, 3 Ιανουαρίου 1956) ήταν Έλληνας πρωταθλητής της πάλης, της άρσης βαρών και της σφαιροβολίας.
Ο Δημήτριος Βέργος γεννήθηκε στο νησί Άγιος Ευστράτιος και ήταν γιος του Νικολάου Βέργου και της Ελένης Κλείτσου. Είχε άλλους 2 αδερφούς, τον Κωνσταντίνο και τον Στέλιο και μία αδερφή, την Αγγελική. Ο πατέρας του ανήκε στις εξέχουσες οικογένειες του νησιού και την περίοδο 1889-1891 είχε εκλεγεί γραμματέας και ταμίας στην "Εξαμελή Εκκλησιαστική Επιτροπή" που διαχειριζόταν τα εκκλησιαστικά και εκπαιδευτικά ζητήματα του τόπου.
Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό, από τον οποίο απολύθηκε στις 23 Ιουνίου 1916, όπως προκύπτει από το φύλλο πορείας της απολύσεώς του. Αργότερα ξαναπαρουσιάστηκε και πολέμησε στους επεκτατικούς πολέμους της Ελλάδας ενάντια στην Τουρκία για την κατάκτηση της Μικράς Ασίας, όπως δείχνει έγγραφο του 1920 που του δίνει άδεια για να συμμετάσχει σε αγώνες, αν και επιστρατευμένος. Το 1939 μαζί με τα αδέρφια του Στυλιανό και Κωνσταντίνο "εδώρησαν εις την Κοινότητα το εν θέση Αλυκή οικόπεδον, ένθα δαπάναις της Κοινότητος ανηγέρθη εν έτει 1939 οίκημα δι’ εγκατάστασιν Ταχυδρομικού Γραφείου Κοινότητος Αγ. Ευστρατίου."
Ο Δημ. Βέργος παντρεύτηκε την Μάλαμα Μυτίλια του Γεωργίου Μυτίλια και της Αθηνάς Λιβερίου, από τον Άγιο Ευστράτιο και έζησαν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου μέχρι τον θάνατο του, το 1956. Όταν ο Νάσερ έδιωξε τους περισσότερους ξένους (μη Αιγυπτίους) η Μάλαμα ήρθε στην Αθήνα με τα παιδιά της. Ο Βέργος απέκτησε 8 παιδιά, με την ακόλουθη σειρά: Αθηνά, Ευρυδίκη, Ελένη, Γεωργία, Νικόλαος, Δανάη, Γεώργιος και Κωνσταντίνος.
1956 – Γιόζεφ Βιρτ, Γερμανός πολιτικός.
1958 - Τζαφέρ Ταγιάρ, Τούρκος στρατιωτικός.
1963 - Θεμιστοκλής Χρυσοβέργης, Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός.
1964 – Μήτσος Μυράτ, ήταν Έλληνας ηθοποιός από τους σημαντικότερους του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους και πρωτεργάτης της ελληνικής θεατρικής σκηνής. (Σμύρνη, 26 Δεκεμβρίου 1878 - Αθήνα, 3 Ιανουαρίου 1964).
Γεννήθηκε στη Σμύρνη. Κατόπιν συστάσεων του Κλέωνα Ραγκαβή ο Μυράτ μετέβη για σπουδές της δραματικής τέχνης στο Παρίσι.
Όταν ο Βασιλιάς Γεώργιος Α΄ εξήγγειλε την απόφασή του για δημιουργία (ίδρυση) στην Αθήνα Βασιλικής Θεατρικής Σχολής, ο Μυράτ πείσθηκε από τον Ραγκαβή να εγκαταλείψει τη Γαλλική πρωτεύουσα και έγινε αμέσως δεκτός μεταξύ των πρώτων μαθητών της νεοσυσταθείσας Σχολής. Δυστυχώς όμως η Αθηναϊκή κοινωνία δεν είχε ακόμη την κατάλληλη παιδεία θεωρώντας ότι οι ηθοποιοί είναι άτομα λίγο «ελευθέρων ηθών». Έτσι, μόλις τρεις μήνες μετά, η Σχολή διαλύθηκε και, ενώ ο Μυράτ ήταν έτοιμος να επιστρέψει στη Σμύρνη, λήφθηκε η απόφαση περί ιδρύσεως της Νέας Σκηνής από τον Χρηστομάνο.
Στον νέο αυτό θεατρικό οργανισμό ο Μυράτ εργάστηκε μέχρι της διαλύσεώς του. Στη συνέχεια συνεργάστηκε επί 26 χρόνια με την πρωταγωνίστρια της Νεοελληνικής Σκηνής, τη Μεγάλη Κυρία του Ελληνικού Θεάτρου Μαρίκα Κοτοπούλη.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Μήτσος Μυράτ υπήρξε μία από τις κύριες μορφές της αναγεννήσεως του Νεοελληνικού Θεάτρου κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα αποδίδοντας με εξαιρετική επιτυχία τους πλέον σημαντικούς ρόλους του σύγχρονου διεθνούς δραματολογίου.
Παντρεύτηκε την επίσης μεγάλη κυρία του Θεάτρου Κυβέλη, από την οποία απέκτησε τον Αλέξανδρο Μυράτ 1905 μετέπειτα αρχιτέκτονα και μια κόρη, τη Μιράντα 1906, τη μετέπειτα μεγάλη ηθοποιό. Το 1908 παντρεύεται τη Χρυσούλα Κοτοπούλη (αδελφής της Μαρίκας), με την οποία απέκτησε τον Δημήτρη και τη Ρίτα Μυράτ. Από το 1936 μέχρι το Β’ Π.Π. εργάσθηκε στο «Βασιλικό Θέατρο» Αθηνών, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με συγγραφές και σωρεία μεταφράσεων θεατρικών έργων εκ των πρωτοτύπων τροφοδοτώντας το ελληνικό θέατρο. Επίσης συνέγραψε τα μυθιστορήματα «Το φως της σκηνής» και «Η τραγική ζωή ενός κωμικού», που δημοσιεύθηκαν τις παραμονές του πολέμου στην εφημερίδα «Ελεύθερος άνθρωπος», καθώς και στην εφημερίδα της Θεσσαλονίκης «Μακεδονία» με τον τίτλο «Εσύ και όχι άλλη». Επίσης έγραψε και δύο οπερέτες, «Ο πρωταθλητής» και «Η χαρτορίχτρα», που παίχτηκαν από τον θίασο του Μακέδου. Τέλος, αυτοβιογραφικές αναμνήσεις εξέθεσε στα βιβλία του «Η ζωή μου» (Πυρσός, 1928 / Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2016) και «Ο Μυράτ κι εγώ» (εκδ. 1950).
1965 – Τ.Σ. Έλιοτ, Βρετανός ποιητής.
1967 – Τζακ Ρούμπι και κατά πλήρες όνομα Τζάκομπ Λέον Ρουμπενστάιν, ήταν Αμερικανός επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης του νυχτερινού κέντρου (νάιτ κλαμπ) "Καρουζέλ" στο Ντάλας του Τέξας.
Ο Ρούμπι δολοφόνησε στις 24 Νοεμβρίου 1963 τον Λη Χάρβεϊ Όσβαλντ, ο οποίος είχε συλληφθεί ως βασικός ύποπτος για τη δολοφονία του προέδρου Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι. Η πράξη του Ρούμπι στέρησε από την κοινή γνώμη την δυνατότητα να μάθει αν ήταν όντως ο Όσβαλντ ο δολοφόνος του Κένεντι και αν δρούσε μόνος του ή η ενέργειά του ήταν μέρος μεγαλύτερης συνωμοσίας, όπως συχνά λέγεται, αλλά και δημόσια υποστηρίχθηκε, πρωτίστως, από τον περιφερειακό εισαγγελέα Τζιμ Γκάρρισον. (25 Μαρτίου 1911 - 3 Ιανουαρίου 1967)
1969 – Τζαβαλάς Καρούσος, ήταν Έλληνας ηθοποιός και αγωνιστής της αριστεράς. (8 Σεπτεμβρίου 1904 - 3 Ιανουαρίου 1969).
Γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1904, όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Στη συνέχεια φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και παράλληλα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Ωδείου. Από τα μαθητικά του ακόμη χρόνια στη Λευκάδα ήταν μέλος του ΣΕΚΕ και αργότερα στην Αθήνα έγινε μέλος του ΚΚΕ. Στα χρόνια της Κατοχής εντάχθηκε στο ΕΑΜ και ανέπτυξε αντιστασιακή δράση.
Πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου και διάδοχος του Αιμίλιου Βεάκη, ο Καρούσος κυνηγήθηκε και ουσιαστικά εξοντώθηκε αγωνιζόμενος για τα δημοκρατικά ιδεώδη. Πιστός στα ιδανικά του σοσιαλισμού, εξορίστηκε το 1948 στη Μακρόνησο και, κατόπιν, στον Αη-Στράτη. Ως το θάνατο του το 1969, στο Παρίσι, ο Καρούσος Τζαβαλάς υπήρξε ένας "αδειούχος εξόριστος". Tην πρώτη κιόλας μέρα του πραξικοπήματος του 1967, στις 8.30 το πρωί, πάλι τον έπιασαν και τον έστειλαν εξορία στη Γυάρο. Αφέθηκε ελεύθερος τρεις μήνες αργότερα, βαριά άρρωστος και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του ανέπτυξε πλούσια αντιδικτατορική δράση, καταγγέλλοντας σε όλο τον κόσμο τη χουντική βαρβαρότητα. Αγωνίστηκε με όλη του τη δύναμη στο Παρίσι, στο Λονδίνο και στη Στοκχόλμη.
Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο με τον θίασο Βεάκη - Νέζερ. Με θεατρικές σπουδές στη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, έπαιξε στο Εθνικό Θέατρο στη χρυσή εποχή του Φώτου Πολίτη, συγκρότησε δικό του θίασο μεταπολεμικά και συμμετείχε σε παραστάσεις του Ελληνικού Λαϊκού Θεάτρου με τον Μάνο Κατράκη.
Στήριξε ιδιαίτερα το νεοελληνικό έργο και πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου (Η ζαβολιάρα, Οργή, Αντιγόνη, Η λίμνη των στεναγμών, Άνθρωπος για όλες τις δουλειές, Φαίδρα). Ο ρόλος που τον σημάδεψε ήταν αυτός του Σάιλοκ στον Έμπορο της Βενετίας του Σαίξπηρ, με τον οποίο και τερμάτισε πρόωρα -και βίαια λόγω χούντας- τη θεατρική του καριέρα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Ενσάρκωσε και τον Αλή Πασά στον κινηματογράφο στην ταινία Η Λίμνη των Στεναγμών, στο πλευρό της Ειρήνης Παππά.
Πέθανε στις 3 Δεκέμβρη 1969 στο Παρίσι, όπου και ενταφιάστηκε και μερικά χρόνια αργότερα τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Λευκάδα, όπου είναι μέχρι σήμερα. Είχε μια κόρη, την Δέσπω, που είναι συγγραφέας.
1969 – Ιωάννης Ε. Φωκάς, ήταν Έλληνας παρατηρησιακός αστρονόμος, γνωστός στη Γαλλία ως Jean-Henri Focas. (20 Ιουλίου 1909 – 3 Ιανουαρίου 1969)
Γεννήθηκε στην Κέρκυρα και ασχολήθηκε με την Αστρονομία από την εφηβική ηλικία. Με πολλές ικανότητες στη ζωγραφική, ο νεαρός Φωκάς σχεδίασε θαυμάσια σκίτσα των πλανητών και της Σελήνης. Εκτιμώντας την εργασία του, ο αστρονόμος Σταύρος Πλακίδης πρότεινε στον τότε διευθυντή του Αστεροσκοπείου Αθηνών Δημήτριο Αιγινήτη την πρόσληψη του Φωκά στο αστεροσκοπείο, πράγμα που έγινε το 1931. Εκεί, υπό την καθοδήγηση των Αιγινήτη και Πλακίδη, απέκτησε τις βασικές γνώσεις και πείρα σε θέματα επιστημονικών παρατηρήσεων, και έκανε χιλιάδες παρατηρήσεις ηλιακών κηλίδων, μεταβλητών αστέρων και κομητών. Συνειδητοποίησε επίσης την αξία των μακροχρόνιων συνεχών παρατηρήσεων ενός στόχου. Παρότι δεν κατόρθωσε ποτέ να σπουδάσει σε πανεπιστήμιο, ο ζήλος, η θέλησή του και η άριστη γνώση πέντε ευρωπαϊκών γλωσσών τον βοήθησαν να καλύψει τα κενά στη μόρφωσή του και να καταξιωθεί στον τομέα της πλανητικής Αστρονομίας.
Στη Γαλλία: Ο Φωκάς, μόλις πληροφορήθηκε ότι στο Αστεροσκοπείο του Πικ ντυ Μιντί είχε εγκατασταθεί ένα ειδικό τηλεσκόπιο 60 cm για την παρατήρηση πλανητών, πέτυχε να του δοθεί άδεια να παρατηρήσει με αυτό την αντίθεση του 'Αρη του 1954. Με αυτές τις παρατηρήσεις καθιερώθηκε διεθνώς ως πλανητικός αστρονόμος. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, έφερε μαζί του τις νέες μεθόδους και τεχνικές που έμαθε στη Γαλλία, στη φωτογραφία, φωτομετρία, πολωσιμετρία και μικρομετρικές παρατηρήσεις πλανητών. Επιστέγασμα αυτών ήταν ένα πρόγραμμα συνεργασίας των Αστεροσκοπείων Αθηνών και Μεντόν, στα πλαίσια του οποίου ο Φωκάς πήγαινε κάθε χρόνο στη Γαλλία για παρατηρήσεις. Αφιέρωσε πάνω από 300 νύχτες για να μετρήσει την πόλωση του φωτός σε διαφορετικές περιοχές της αρειανής επιφάνειας. Μάλιστα η τελευταία εργασία της ζωής του, που δημοσιεύθηκε μεταθανατίως, ήταν ένα εκτενές υπόμνημα για την αρειανή πολωσιμετρία.
Τα ύστερα χρόνια: Το 1960 ο Φωκάς παρατήρησε πρώτος σε όλο τον κόσμο, από το τηλεσκόπιο της Πεντέλης, μια μεγάλη λευκή κηλίδα στην ατμόσφαιρα του Κρόνου και μελέτησε την εξέλιξή της. Το 1964 επισκέφθηκε το Αστεροσκοπείο Λόουελ στην Αριζόνα των ΗΠΑ για να εκτιμήσει την τεράστια συλλογή φωτογραφικών πλακών που είχε συγκεντρώσει ο E.C. Slipher από το 1907. Ως προς τον πλανήτη Δία, ο Φωκάς επινόησε ένα πρωτότυπο συντελεστή για την έκφραση της ατμοσφαιρικής δραστηριότητάς του. Στα τέλη του ίδιου έτους, παραιτήθηκε από τη θέση του στο Αστεροσκοπείο Αθηνών για να εργασθεί στο κέντρο συλλογής πλανητικών παρατηρήσεων της IAU στο Αστεροσκοπείο του Μεντόν. Στη νέα του θέση, έχοντας στη διάθεσή του πάνω από 14.000 φωτογραφίες, μεγαλουργεί δημοσιεύοντας δεκάδες εργασίες, ενώ συνεχίζει τις δικές του παρατηρήσεις από Πικ ντυ Μιντί και Μεντόν. Στο Μεντόν, η ολοκλήρωση από τον Ιωάννη Φωκά της χαρτογραφικής εργασίας του Αντωνιάδη για τον Άρη, με την επιπλέον χρήση φωτογραφικών και φωτομετρικών τεχνικών, συνετέλεσε στο να υιοθετήσει η Διεθνής Αστρονομική Ένωση το σύστημα ονοματολογίας του Αντωνιάδη για τον πλανήτη, με αποτέλεσμα οι επίσημες ονομασίες όλων σχεδόν των κυριότερων περιοχών του να είναι ελληνικές.
Ο πρόωρος θάνατος του Φωκά σαφώς δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει όλα τα ερευνητικά του προγράμματα. Πέθανε σε ηλικία 60 ετών από καρδιακή προσβολή στην Ελλάδα, όπου είχε έλθει για να γιορτάσει με την οικογένειά του τις εορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.
Ονομάσθηκαν προς τιμή του
Ο κρατήρας Φωκάς (Focas) στο νότιο ημισφαίριο της Σελήνης, με διάμετρο 22 km.
Ο κρατήρας Φωκάς (Focas) στο βόρειο ημισφαίριο του Άρη, με διάμετρο 76,5 km.
1979 – Κόνραντ Νίκολσον Χίλτον, ήταν Αμερικανός ξενοδόχος, (Conrad Nicholson Hilton, 25 Δεκεμβρίου 1887 - 3 Ιανουαρίου 1979).
Γεννήθηκε Χριστούγεννα του 1887 στο Σαν Αντόνιο του Νέου Μεξικού. Πατέρας του ήταν ο Νορβηγός Άουγκουστ Χάλβορσεν, επονομαζόμενος «Γκας», μητέρα του η Μάρυ Γκενεβίβε Λάουφερσβαϊλερ γερμανικής καταγωγής. Ο Άουγκουστ Χάλβορεν αποδήμησε στις ΗΠΑ το 1870 και άλλαξε το όνομά του σε Χίλτον. Ο μικρός Κόνραντ πήγε σχολείο και έγινε πολιτικός εκπρόσωπος της πόλης του στο Νέο Μεξικό.
Ξεκίνησε την καριέρα του το 1919 με την αγορά του ξενοδοχείου Mobley στο Σίσκο του Τέξας. Ακολούθησε η κατασκευή του ξενοδοχείου Dallas Hilton που γιόρτασε τα εγκαίνιά του στις 2 Αυγούστου 1925. Το 1946 ίδρυσε την παγκόσμια εταιρεία Hilton Hotel Corporation.
Απεβίωσε στις 3 Ιανουαρίου 1979 στην Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια.
1981 - Αλίκη του Αθλόουν, Αγγλίδα πριγκίπισσα.
1988 - Ουίλιαμ Κάγκνεϊ, Αμερικανός ηθοποιός.
1991 – Κλεάνθης Μαρόπουλος ήταν Έλληνας διεθνής επιθετικός ποδοσφαιριστής της προπολεμικής περιόδου, που διακρίθηκε με την ΑΕΚ. (Κωνσταντινούπολη, 1919 - Αθήνα, 3 Ιανουαρίου 1991).
Σε συλλογικό επίπεδο
Ο Μαρόπουλος γεννήθηκε στην Πόλη αλλά το 1922 ήλθε με την οικογένειά του στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Καλαμάτα. Εκεί, το 1931, ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στα Πράσινα Πουλιά. Το 1933 η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα, στην Καλογρέζα. Ο Μαρόπουλος γράφτηκε αρχικά στον τοπικό Εθνικό και το 1934 πήγε στην ΑΕΚ (σε ηλικία 15 ετών στα "τσικό"), όπου αγωνίστηκε 16 χρόνια, μέχρι το 1952, όταν και σταμάτησε οριστικά το ποδόσφαιρο.
Στην εθνική ομάδα
Υπήρξε 10 φορές διεθνής (τις 6 φορές ως αρχηγός) με την εθνική Ελλάδας, από το 1938 έως το 1950, με την οποία είχε σημειώσει 1 γκολ. Έκανε ντεμπούτο στις 22 Ιανουαρίου 1938 στο νικηφόρο με 3-1 αγώνα εναντίον της Παλαιστίνης στο Τελ Αβίβ για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1938. Το μοναδικό του "διεθνές" γκολ σημειώθηκε στη νίκη με 8-0 επί της Συρίας, σε φιλικό αγώνα στις 25 Νοεμβρίου 1949. Τελευταίος του διεθνής αγώνας ήταν στις 17 Φεβρουαρίου 1950 στο Κάιρο με την Αίγυπτο, για το κύπελλο Φιλίας Ανατολικής Μεσογείου.
Μετά το ποδόσφαιρο
Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο ασχολήθηκε με την πολιτική και εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Νέας Ιωνίας. Επίσης, για πολλά χρόνια μετείχε στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΑΕΚ.
Απεβίωσε το 1991, σε ηλικία 72 ετών.
Τίτλοι - Διακρίσεις
2 Πρωταθλήματα Ελλάδος: 1939, 1940.
3 Κύπελλα Ελλάδος: 1939, 1949, 1950.
4 Πρωταθλήματα Αθήνας: 1940, 1946, 1947, 1950.
Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος (Νοτίου Ομίλου): 1939 (18 γκολ), 1940 (17 γκολ).
2005 – Γούιλ Άϊσνερ, ήταν Αμερικανός κομίστας ο οποίος με την πολύχρονη καριέρα του σημάδεψε την παραγωγή του είδους παγκοσμίως.
Θεωρείται "πατέρας" του γκράφικ νόβελ και βασικός διαμορφωτής της oπτικής αφήγησης και της γλώσσας των κόμικς. Δημιούργησε πολλά κόμικ μεταξύ των οποίων τα The Spirit, John Law, Lady Luck, Mr. Mystic, Uncle Sam, Blackhawk, Sheena. Προς τιμήν του πήραν το όνομα τους τα βραβεία Άϊσνερ που απονέμονται στην Comi-Con International, μία από τις μεγαλύτερες διοργανώσεις στο χώρο των κόμικ. (6 Μαρτίου 1917- 3 Ιανουαρίου 2005).
2006 - Μπιλ Σκέιτ, πολιτικός από την Παπούα Νέα Γουινέα.
2007 - Πάεκ Ναμ Σουν, Βορειοκορεάτης πολιτικός.
2010 - Τάκης Μίχαλος, Έλληνας υδατοσφαιριστής.
2010 – Μέρι Ντέιλι, ήταν ριζοσπαστική φεμινίστρια θεολόγος, μητέρα της σύγχρονης φεμινιστικής θεολογίας και θεαλογίας.
Έχει διδακτορικά στην θεολογία και την φιλοσοφία από το Πανεπιστήμιο του Fribourg, στην Ελβετία. Δίδαξε στο Boston College για 33 χρόνια, προτού δεχτεί να συνταξιοδοτηθεί ως μέρος συμβιβασμού δικαστικής απόφασης με το Boston College. (1928 - 3 Ιανουαρίου 2010).
Αυτή η φεμινίστρια ίνδαλμα έχει προκαλέσει ισχυρές αντιδράσεις αγάπης και μίσους για τις απόψεις που εξέφραζε. Έχει κατηγορηθεί για σεξισμό και διακρίσεις, συνηγορώντας υπέρ της “φυλοκτονίας”, και φυσικά για αίρεση.
Η περισσότερο αμφισβητήσιμη πράξη της ήταν η άρνησή της να δεχτεί αντρικούς φοιτητές στις τάξεις της στο Boston College, προκαλώντας επαναλαμβανόμενες αυστηρές επιπλήξεις από το Πανεπιστήμιο και κατηγορίες πως παραβίαζε την πανεπιστημιακή πολιτική. Οι συγκρούσεις έφτασαν το αποκορύφωμά τους το 1998, όταν αρνήθηκε να δεχτεί σε μια τάξη που δίδασκε δύο άντρες φοιτητές. Το Boston College απαίτησε να δεχτεί τους φοιτητές. Η Ντέιλι ανακοίνωσε πως αντιθέτως θα συνταξιοδοτηθεί από το να δεχτεί τους φοιτητές. Ωστόσο, άλλαξε γνώμη και τον Μάιο του 1999 μήνυσε το κολλέγιο, ισχυριζόμενη πως είχαν παραβιάσει τα δικαιώματά της ως καθηγήτρια με σύμβαση. Ενώ η υπόθεση ετοιμαζόταν να εισέλθει στα δικαστήρια στις αρχές του 2001, η Ντέιλι και το Boston College έφτασαν σε εξωδικαστικό συμβιβασμό, όπου πάλι δέχτηκε να συνταξιοδοτηθεί.
2022- Κοσμάς Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας.
Ιανουάριος ή Γενάρης, ή Καλαντάρης, ή Καλαντάρς (Ποντιακά), είναι ο πρώτος μήνας του πολιτικού έτους κατά το Γρηγοριανό Hμερολόγιο
| | Εμφανίσεις: 3654
Ιανουάριος
ή Γενάρης, ή Καλαντάρης, ή Καλαντάρς (Ποντιακά)
είναι ο πρώτος μήνας του πολιτικού έτους κατά το Γρηγοριανό Hμερολόγιο
Συσχετισμοί
Είναι ο πέμπτος μήνας του χριστιανικού έτους, του καλούμενου ενιαυτού, και άλλοτε ο ενδέκατος του ρωμαϊκού ημερολογίου, περιλαμβάνοντας 31 ημέρες (εικοσιτετράωρα) έχοντας κατά μέσον όρο χρόνο ημέρας 10 ώρες, και χρόνο νύκτας 14 ώρες.
Ο Ιανουάριος αντιστοιχεί κατά το πρώτο ήμισυ με τον Ποσειδεώνα και κατά το έτερο με τον Γαμηλιώνα του αρχαίου ελληνικού αττικού ημερολογίου, καθώς επίσης με τον Σαββάθ των Εβραίων και τον Τωβί των Αιγυπτίων.
Η πρώτη μέρα του μήνα και πρώτη ημέρα του χρόνου, είναι γνωστή ως Πρωτοχρονιά.
Ονομασίες
Ο Ιανουάριος πήρε το όνομά του από τον Ιανό, θεό κάθε αρχής στη ρωμαϊκή μυθολογία. Όπως αναφέρει σχετικά και ο Ηλίας Αναγνωστάκης:
…ο Ιανός ήταν θεός δίμορφος, που παριστάνεται πότε με κλειδιά ή με τριακόσιες ψήφους στο δεξί του χέρι και εξήντα πέντε στο αριστερό, όσες οι μέρες του ενιαυτού.
Εκαλείτο δε και «Αιωνάριος» αντί Ιανουάριος, επειδή τον θεωρούσαν του αιώνος πατέρα.
Είχαν μάλιστα οριστεί δώδεκα πρυτάνεις να τον υμνούν και υπήρχε δωδεκάβωμον στο ναό του, όσοι και οι μήνες του έτους.
— Ηλίας Αναγνωστάκης
Ο Ιανουάριος, ωστόσο, δεν ήταν ανέκαθεν ο πρώτος μήνας του έτους για τους Ρωμαίους.
Στα πρώτα χρόνια της ιστορίας τους, πρώτις μήνας ήταν ο Μάρτιος, από το όνομα του πολεμικού θεού τους Mars-Martis (δηλαδή του Άρη των Ελλήνων). Πρωτοχρονιά ήταν τότε η πρώτη Μαρτίου, η οποία εξακολούθησε να γιορτάζεται και στα κατοπινά χρόνια. Και επειδή θυμούνταν πως αυτή ήταν η αρχική τους πρωτοχρονιά, την έλεγαν πάτριον.
Ο Ιανουάριος 
έγινε πρώτος μήνας αργότερα, όταν ο μυθικός βασιλιάς των Ρωμαίων Νούμας Πομπίλιος οργάνωσε το ημερολόγιο με βάση τον ήλιο.
Στον Ιανουάριο ο λαός μας έχει δώσει διάφορες ονομασίες, όπως το Γενάρης επειδή τότε γεννούν τα γιδοπρόβατα, και Μεσοχείμωνας επειδή είναι ο μεσαίος από τους μήνες του χειμώνα, όπως δηλώνει και η παροιμία «ως τα’ Αϊ-Γιαννιού, τρυγόνα, είναι η φούρια του χειμώνα».
Είναι επίσης και ο μήνας με το λαμπρότερο φεγγάρι: «Του Γενάρη το φεγγάρι παρά ώρα μέρα μοιάζει».
Ονομάζεται και Γατόμηνας επειδή στη διάρκειά του ζευγαρώνουν οι γάτες, και Μεγάλος μήνας ή Τρανός μήνας ή Μεγαλομηνάς γιατί είναι ο πρώτος μήνας του έτους και σε αντιδιαστολή με τον Φεβρουάριο, που είναι «κουτσός» (Κουτσοφλέβαρος).
Οι αλκυονίδες ημέρες τού έχουν δώσει και την ονομασία «γελαστός», αλλά είναι επίσης γνωστός και ως «κλαδευτής»: «Γενάρη μήνα κλάδευε, φεγγάρι μη γυρεύεις». Άλλες ονομασίες: Γενολοήτης (επειδή αυτόν τον μήνα γεννοβολούν τα κοπάδια), Κρυαρίτης γιατί είναι ο πιο «κρυουλιάρης»
Μία από τις ωραιότερες δημώδεις ελληνικές παροιμίες για τον Γενάρη είναι:
Να ΄μουν το Μάη γάιδαρος
και τον Απλίλ΄ κριάρι (ή σκύλος τον Αλωνάρη)
ούλο το χρόνο κόκορας
και γάτος τον Γενάρη.
Ενώ σε μια άλλη παραλλαγή αναφέρεται:
Να ΄μουν το Μάη γάιδαρος
τον Αύγουστο κριάρι
όλο το χρόνο κόκορας
και γάτος τον Γενάρη.
Λαογραφία
Ο Ιανουάριος είναι επίσης γνωστός και ως καλαντάρης από τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάςκαι τα δώρα των Καλενδών του Ιανουαρίου.
Τα δώρα αυτά είναι το σημερινό «δώρο των Χριστουγέννων», ο 13ος μισθός, ο οποίος στη Βυζαντινή εποχή ήταν πράγματι δώρο κι όχι μισθός.
Όπως αναφέρει ο Σπύρος Τραϊανός τα δώρα αυτά είχαν την εξής προέλευση:
Με την αρχή του χρόνου άρχιζε η θητεία των υπάτων, οι οποίοι σε σχετική πομπή στους δρόμους σκορπούσαν νομίσματα, που αρχικώς ήσαν χρυσά, αλλά αργότερα, επί Ιουστινιανού, περιορίστηκαν σε αργυρά.
Μικρά νομίσματα συνέλεγαν όμως και τα παιδιά, που περιέρχονταν τα σπίτια συγγενών και φίλων για να ευχηθούν. Έτσι γεννήθηκαν τα «Κάλαντα», που φθάνουν μέχρι τις μέρες μας, αλλά αφετηρία τους υπήρξαν οι Καλένδες του Ιανουαρίου, άσχετα αν σταδιακά επεκτάθηκαν από τα παιδιά σε όλες τις εορταστικές ημέρες του Δωδεκαήμερου.
— Σπύρος Τραϊανός
Οι ρίζες άλλωστε πολλών από τα έθιμα του Δωδεκαήμερου ανάγονται στους χρόνους που γιορτάζονταν η «Χειμερινή τροπή» του Ήλιου
που σημάδευε την αρχή της εποχής του χειμώνα.
Οι γιορτές αυτές έπαιρναν πανηγυρικό χαρακτήρα και είχαν κατακτήσει ολόκληρο τον ελληνορωμαϊκό κόσμο.
Άρχιζαν με τα Βρουμάλια από τις 24 Νοεμβρίου έως τις 17 Δεκεμβρίου και ακολουθούσαν τα Σατουρνάλια 9στην Ελλάδα τα Κρόνια) από τις 18 έως τις 24 Δεκεμβρίου και ήταν η αρχαιότερη γιορτή των Ρωμαίων την οποία απέδιδαν στον Ρωμύλο ή στους Πελασγούς. Ξεχώρισε όμως από τις άλλες αγροτικές γιορτές τους το 217 π.Χ.
Κατά την κεντρική ημέρα της γιορτής του «αηττήτου ηλίου», στις 25 Δεκεμβρίου, εορταζόταν το γεγονός της τροπής του Ήλιου, που άρχιζε και πάλι να ανεβαίνει στον ουρανό, να μεγαλώνουν οι ημέρες, και μαζί τους οι ζωογόνες ακτίνες του Ήλιου ξανάκαναν τη Γη να καρποφορήσει. Την 1η Ιανουαρίου γιορτάζονταν οι Καλένδες, στις 3 τα Βότα, στις 4 τα Λορεντάλια και στις 7 Ιανουαρίου τελείωνε η περίοδος αυτή των εορτών.
Όπως αναφέρει ο Γεώργιος Ν. Αικατερινίδης:
Η τοποθέτηση στις μέρες των πανηγυρισμών αυτών, της Γέννησης, της Περιτομής και της Βάφτισης του Χριστού δεν έσβησε αρχέγονες λατρευτικές αναμνήσεις και μακροχρόνιες συνήθειες.
Έτσι, στο Δωδεκαήμερο συναντούμε έθιμα χριστιανικά μαζί και παγανιστικά να συμπορεύονται αρμονικά σε μια καμπή του χρόνου κρίσιμη για την ευετηρία, την καλοχρονιά, στην ευρύτερη διάσταση της πλούσιας παραγωγής και της καλής υγείας… Χαρακτηριστικό του πνεύματος της Πρωτοχρονιάς είναι το γνωστό ποδαρικό, που σε αρκετά μέρη παίρνει μορφή πραγματικής μαγικοδεισιδαιμονικής τελετουργίας….
Άλλο σύμβολο της μέρας είναι η βασιλόπιτα, που, με πολλές μορφές και διάφορους τρόπους παρασκευής, είναι παρούσα σε όλα τα σπίτια, σε χωριά και πόλεις….
Πέρα όμως από κάθε άλλο έθιμο λιγότερο ή περισσότερο γνωστό, το πνεύμα του Δωδεκαημέρου χαρακτηρίζει το δρώμενο των μεταμφιέσεων… που έδωσαν το ενδόσιμο στη φαντασία του λαού να πλάσει τους καλικαντζάρους… όντα δαιμονικά, για τα οποία υπήρχε τόσο πλούσια παράδοση, όση για κανένα άλλο δημιούργημα της νεοελληνικής μυθοπλασίας.
— Γεώργιος Ν. Αικατερινίδης
Εορτές τον Ιανουάριο
Εκτός από τα έθιμα πλούσιο είναι και το εορτολόγιο του Ιανουαρίου αρχίζοντας με την γιορτή του Αγίου Βασιλείου και της Περιτομής του Χριστού την πρώτη του μήνα και τελειώνοντας με την γιορτή των Τριών Ιεραρχών στα τέλη του. Ενδιάμεσα έχουμε την γιορτή των Θεοφανίων (στις 6), του Αϊ-Γιάννη (στις 7), του Αγίου Γρηγορίου (στις 25) αλλά και τις εορτές των δύο μεγάλων αγίων του πρώιμου αιγυπτιακού χριστιανισμού: του Μεγάλου Αντωνίου (στις 17) και του Αθανασίου (στις 18).
Παροιμίες για το μήνα Ιανουάριο
• Σ' όσους μήνες έχουν «ρο», μπάνιο με ζεστό νερό.
• Χιόνισ' έβρεξ' ο Γενάρης, oλ' οι μύλοι μας θ' αλέθουν.
• Γενάρη μήνα κλάδευε, φεγγάρι μην ξετάζει.
• Χιόνι πέφτει το Γενάρη, χαρές θα 'ν' τον αλωνάρη.
• Κόττα, πίτα το Γενάρη, κόκοτα τον Αλωνάρη.
• Κόψε ξύλο το Γενάρη και μη καρτερείς φεγγάρι.
• Γενάρη πίνουν το κρασί, το Θεριστή το ξύδι.
• Του Γενάρη το ζευγάρι διάβολος θε να το πάρει.
• Του Γενάρη το φεγγάρι παρά λίγο μέρας μοιάζει.
• Ο λαγός και το περδίκι κι ο καλός ο νοικοκύρης το Γενάρη χαίρονται.
• Εγέλασεν ο Γενάρης.
• Του Γεναριού το φεγγάρι είναι σαν του Αλωνάρη.
• Ο Γενάρης δε γεννά μήτε αυγά μήτε πουλιά, μόνο κρύο και νερά.
• Του Γενάρη το φεγγάρι την ημέρα σιγοντάρει.
• Οποιος θε να βαμπακώσει, τον Γενάρη θε ν' οργώσει.
• Κόψε ξύλο τον Γενάρη και μην καρτερείς φεγγάρι.
• Όποιος σπέρνει το Γενάρη, παίρνει την ανεμοζάλη.
• Του Γενάρη το φεγγάρι ήλιος της ημέρας μοιάζει.
• Αρχιμηνιά, καλή χρονιά, με σύγκρυα και παγωνιά.
• Χαρά στα Φώτα τα στεγνά και τη Λαμπρή βρεμένη.
• Γενάρης χωρίς χιόνι, κακό μαντάτο.
• Τ' Αλωναριού τα μεσημέρια , και του Γεναριού οι νύχτες.
• Γενάρη μήνα κλάδευε, φεγγάρι μην κοιτάζεις.
• Οι γεναριότικες νύχτες, για να περάσουν θέλουν συντροφιά και κουβέντα.
• Εκαμε κι ο Γενάρης ήλιο.
• Γενάρη, μήνα του Χριστού κι αρχιμηνιά του κόσμου.
• Χαρά στα Φώτα τα στεγνά και τη Λαμπρή βρεμένη.
• Γενάρη γέννα το παιδί, Φλεβάρη, φλέβισέ το.
• Κότα πίτα το Γενάρη, κόκορα τον Αλωνάρη
Σαν σήμερα 1 Ιανουαρίου ας θυμηθούμε τι έγινε
| | Εμφανίσεις: 2355
Σαν σήμερα 1 Ιανουαρίου
ας θυμηθούμε τι έγινε
από τον Mr George Almanac
Επέτειοι
Ημέρα Κοινού Κτήματος
Αϊτή – Ημέρα ανεξαρτησίας (από τη Γαλλία το 1804)
Κούβα – Ημέρα απελευθέρωσης (1959)
Μπρουνέι – Ημέρα ανεξαρτησίας (από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1984)
Σλοβακία – Ίδρυση της Σλοβακικής Δημοκρατίας (1993)
Σουδάν – Ημέρα ανεξαρτησίας (από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1956)
Ταϊβάν – Ίδρυση της Δημοκρατίας της Κίνας
Τσεχία – Ίδρυση της Τσεχικής Δημοκρατίας (1993)
Εορτάζουν
Μεγάλου Βασιλείου, (Βασίλειος, Βασίλης, Βάσος, Βασίλας, Μπίλλης, Μπίλης, Βασιλεία, Βασιλική, Βάσω, Βάσια, Βιβή, Βίκυ, Βίβιαν, Βασούλα, Βασιλίνα)
Αγίας Εμμελίας, (Εμμέλεια)
Αγίου Τηλεμάχου, (Τηλέμαχος)
Περιτομή Ιησού Χριστού
31 Δεκεμβρίου και 1 Ιανουαρίου
ήθη και έθιμα παραμονής και ανήμερα της Πρωτοχρονιάς στην Ελλάδα
τα πιο περίεργα έθιμα παραμονή και ανήμερα Πρωτοχρονιάς ανά τον κόσμο
1 Ιανουαρίου
Γεγονότα σαν σήμερα
45 π.Χ.: Η 1η Ιανουαρίου καθιερώνεται πρώτη ημέρα του έτους μετά την εισαγωγή του Ιουλιανού ημερολογίου στη Ρώμη.
630: Ο Μωάμεθ ξεκινά να καταλάβει τη Μέκκα, την οποία θα κατακτήσει αναίμακτα.
1523: Οι Οθωμανικές Δυνάμεις του Σουλεϊμάν καταλαμβάνουν τη Ρόδο, την οποία θα κρατήσουν για τα επόμενα 390 χρόνια. Οι Ιωαννίτες ιππότες και 4.000 ροδίτες παίρνουν το δρόμο της εξορίας.
1788: Κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο των Times του Λονδίνου.
1801: Η Ιρλανδία ενώνεται με τη Μ. Βρετανία και σχηματίζεται το Ηνωμένο Βασίλειο της Μ. Βρετανίας και Ιρλανδίας. Στη σημαία του 1606 προστίθεται και ο σταυρός του Αγίου Πατρικίου, προστάτη των Ιρλανδών.
1803: Ο Άγιος Δομίνικος, που μετονομάζεται σε Αϊτή, κηρύσσει την ανεξαρτησία του από τη Γαλλία και γίνεται η πρώτη μαύρη Δημοκρατία στην αμερικανική ήπειρο.
1806: Καταργείται το Γαλλικό Επαναστατικό Ημερολόγιο από το Ναπολέοντα και η Γαλλία επιστρέφει στο Γρηγοριανό Ημερολόγιο.
1808: Καταργείται η εισαγωγή σκλάβων στις ΗΠΑ.
1811: Ο Άνθιμος Γαζής εκδίδει στη Βιέννη την εφημερίδα "Λόγιος Ερμής".
1813: Ιδρύεται στην Αθήνα η "Φιλόμουσος Εταιρεία", με σκοπό την αναζωογόνηση του ελληνικού πνεύματος.
1822: Η Α’ Εθνική Συνέλευση των επαναστατημένων Ελλήνων κηρύσσει στην Επίδαυρο την πολιτική ύπαρξη και ανεξαρτησία της Ελλάδος και ψηφίζει το πρώτο Ελληνικό Σύνταγμα, γνωστό ως «Προσωρινόν Πολίτευμα» ή «Νόμος της Επιδαύρου». Η Γαλανόλευκη καθιερώνεται ως η επίσημη σημαία του κράτους.
1824: Εκδίδεται στο Μεσολόγγι από τον ελβετό φιλέλληνα γιατρό, Ιάκωβο Μάγιερ, η εφημερίδα "Ελληνικά Χρονικά".
1840: Διεξάγεται στη Νέα Υόρκη ο πρώτος καταγεγραμμένος αγώνας μπόουλινγκ.
1847: Η πολιτεία του Μίτσιγκαν γίνεται η πρώτη που καταργεί τη θανατική ποινή.
1859: Τίθεται σε λειτουργία η πρώτη τηλεγραφική γραμμή στην Ελλάδα ανάμεσα στην Αθήνα και τον Πειραιά.
1863: Με παρότρυνση του αερικανού ποέδρου Αβραάμ Λίνκολν, υπογράφεται η Διακήρυξη της Απελευθέρωσης των σκλάβων στα ομόσπονδα κράτη των ΗΠΑ.
1880: Ο Φερντινάν Ντε Λεσέπς αρχίζει την κατασκευή της Διώρυγας του Παναμά.
1890: Χρησιμοποιούνται για πρώτη φορά σε ποδοσφαιρικό αγώνα δίχτυα στο Bolton της Αγγλίας.
1890: Ιδρύεται στη Σμύρνη ο Πανιώνιος.
1892: Ανοίγει το κέντρο υποδοχής μεταναστών του Έλις Άιλαντ στα ανοιχτά της Νέας Υόρκης. Ο πρώτος άνθρωπος που αποβιβάζεται στο νησί, ανάμεσα στο Μανχάταν και στο Αγαλμα της Ελευθερίας, είναι η Ανι Μουρ, μια 15χρονη Ιρλανδέζα που φτάνει πρώτη από 12 εκατομμύρια μετανάστες ως το 1954.
1898: Στις ΗΠΑ, το Μπρούκλιν συγχωνεύεται με το Μανχάταν.
1899: Λήγει η ισπανική κυριαρχία στην Κούβα.
1901: Οι βρετανικές αποικίες στην Αυστραλία (Νέα Νότια Ουαλία, Κουίνσλαντ, Βικτώρια, Νότια Αυστραλία, Τασμανία, και Ομόσπονδη Δυτική Αυστραλία) σχηματίζουν την Κοινοπολιτεία της Αυστραλίας.
1904: Ο πρώτος Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας τίθεται σε ισχύ στην Αγγλία (Motor Car Act 1903). Προβλέπει άδεια κυκλοφορίας για τα αυτοκίνητα και ανώτατο όριο ταχύτητας στα 20 μίλια/ώρα.
1905: Εγκαινιάζεται ο Υπερσιβηρικός Σιδηρόδρομος, που καλύπτει τη διαδρομή Βλαδιβοστόκ - Παρίσι σε 21 ημέρες.
1912: Εγκαθίσταται η Δημοκρατία της Κίνας.
1915: Η ασπιρίνη κυκλοφορεί σε μορφή ταμπλέτας.
1919: Η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ ιδρύουν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας.
1920: Ανακωχή υπογράφει η Εσθονία με τους Σοβιετικούς, καθώς ο Κόκκινος Στρατός προελαύνει προς τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας.
1921: Για την επίλυση της ελληνοτουρκικής διαφοράς, η Αγγλία προτείνει την αυτονόμηση της Σμύρνης και της περιοχής της μέχρι την Προύσα, υπό Έλληνα διοικητή και την προστασία του ΟΗΕ. Οι πληθυσμοί του αυτόνομου αυτού κράτους θα αποφάσιζαν αργότερα με δημοψήφισμα αν θα ήθελαν να ενωθούν με την Ελλάδα ή την Τουρκία.
1925: Η νορβηγική πρωτεύουσα Κριστιάνα μετονομάζεται σε Όσλο.
1927: Η Τουρκία υιοθετεί το Γρηγοριανό Ημερολόγιο.
1928: Το πρώτο κτίριο με κλιματισμό εγκαινιάζεται στο Σαν Αντόνιο του Τέξας.
1934: Εγκαινιάζονται οι φυλακές στο νησί Αλκατράζ των ΗΠΑ.
1935: Ο πρόεδρος της Τουρκίας, Μουσταφά Κεμάλ Πασά, παίρνει το επίθετο Ατατούρκ (πατέρας των Τούρκων).
1939: Στις ΗΠΑ, ο Ουίλιαμ Χιούλετ και ο Ντέιβιντ Πάκαρντ ιδρύουν την εταιρεία Hewlett - Packard (HP).
1941: Στο Βέλγιο, συνεργασία με τους Ναζί ζητά ο Λεόν Ντεγκρέλ, αρχηγός της φιλοβασιλικής κίνησης.
1942: Αντιπρόσωποι 26 κρατών που μάχονται τον Άξονα, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, υπογράφουν στην Ουάσινγκτον τη "Δήλωση των Ηνωμένων Εθνών", κάνοντας το πρώτο βήμα για την ίδρυση του ΟΗΕ.
1946: Εκτελείται η πρώτη πτήση στο αεροδρόμιο Χίθροου του Λονδίνου.
1946: Ολοκληρώνεται από τους Μότσλι και Έκερτ η κατασκευή του ΕΝΙΑC, του πρώτου ηλεκτρονικού υπολογιστή στις ΗΠΑ, στη σχολή Μηχανολόγων του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνιας.
1948: Εθνικοποιούνται οι βρετανικοί σιδηρόδρομοι από την Εργατική κυβέρνηση της χώρας.
1949: Αιγυπτιακά πολεμικά πλοία βομβαρδίζουν το Τελ Αβίβ.
1950: Ο Μάο δέχεται να συζητήσει στη Μόσχα τους όρους της σινοσοβιετικής συμφωνίας.
1951: Δημιουργείται το πρώτο συνδρομητικό τηλεοπτικό δίκτυο, στο οποίο συμμετέχουν 300 αμερικανικές οικογένειες, που πληρώνουν 1 δολάριο ανά ταινία.
1956: Το Σουδάν κηρύσσει την ανεξαρτησία του από την Αίγυπτο και τη Μεγάλη Βρετανία.
1957: Η Γαλλία επιστρέφει στη Γερμανία την περιοχή του Σάαρ, που γίνεται το 10ο κρατίδιο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.
1958: Τίθεται σε ισχύ η συνθήκη της Ρώμης για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), που είχε υπογραφεί από 6 κράτη (Λουξεμβούργο, Βέλγιο, Ολλανδία, Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία) το Μάρτιο του 1957.
1959: Ο κουβανός δικτάτορας Φουλχένσιο Μπατίστα εγκαταλείπει την Αβάνα, διαφεύγοντας στην Δομινικανή Δημοκρατία. Ο Φιντέλ Κάστρο γίνεται νέος κυβερνήτης του νησιού.
1960: Το Γαλλικό Καμερούν κερδίζει την ανεξαρτησία του από την Γαλλία υπό τον πρόεδρο Αχμάντου Αχίτζο.
1962: Οι Μπιτλς κάνουν την πρώτη τους οντισιόν για τη δισκογραφική εταιρία "Ντέκα".
1964: Έλληνες φοιτητές εγκαταλείπουν με ισχυρή συνοδεία την Κωνσταντινούπολη απειλούμενοι με λιντσάρισμα από τους Τούρκους συμφοιτητές τους.
1965: Ιδρύεται η παλαιστινιακή οργάνωση Αλ Φατάχ του Γιάσερ Αραφάτ.
1966: Στις ΗΠΑ, τίθεται σε ισχύ νόμος που επιβάλλει την αναγραφή της ένδειξης «Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία» στα πακέτα των τσιγάρων.
1966: Στο πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά του, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος αναφέρει: «Ο κομμουνισμός αποτελεί μίασμα, γεννηθέν έξω της Ελλάδος, εμπνεόμενον και κινούμενον έξωθεν. Ηθική του είναι το ψεύδος και η προδοσία. Μολύνει και καθιστά ανύποπτον εχθρόν της πατρίδος πάντα ερχόμενον εις επαφήν με αυτόν, άτομον ή ομάδα, πάντα καλόν Ελληνα, μή διαβλέποντα τον κίνδυνον». Προκαλούνται έντονες αντιδράσεις.
1967: Η προσκείμενη στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη εφημερίδα Ελευθερία καταγγέλλει παλαιότερη συνωμοτική συνάντηση του αρχηγού της Ε.Ρ.Ε. Παναγιώτη Κανελλόπουλου, του διευθυντή του πολιτικού γραφείου του βασιλιά, Δημήτρη Μπίτσιου, και της Ελένης Βλάχου, με στόχο την ανατροπή της τότε κυβέρνησης Στεφανόπουλου.
1972: Υιοθετείται η παγκόσμια ώρα (UTC).
1973: Η Βρετανία, η Ιρλανδία και η Δανία γίνονται μέλη της ΕΟΚ.
1974: Ο 28χρονος George Best παίζει το τελευταίο παιχνίδι του με τα χρώματα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ εναντίον της QPR (3-0), τερματίζοντας την 11χρονη καριέρα του στους "μπέμπηδες".
1975: Ο Τσάρλιν Τσάπλιν ανακηρύσσεται ιππότης από τη βασίλισσα Ελισάβετ.
1975: Η Ολυμπιακή Αεροπορία του Αριστοτέλη Ωνάση περιέρχεται στον απόλυτο έλεγχο του Ελληνικού Δημοσίου. Την ίδια ημέρα ο Τσάρλιν Τσάπλιν ανακηρύσσεται ιππότης από τη βασίλισσα Ελισάβετ.
1976: Οι Ε.Η.Σ. (Ελληνικοί Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι) περιέρχονται στο Ελληνικό Δημόσιο και μετονομάζονται σε Η.Σ.Α.Π. Α.Ε. (Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι Αθηνών – Πειραιώς).
1979: Αρχίζει το "Διεθνές Έτος Παιδιού", καθώς, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, 50 εκατ. παιδιά γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τρίτους με τη χωρίς αμοιβή εργασία τους.
1981: Η Ελλάδα γίνεται το 10ο μέλος της ΕΟΚ.
1983: Ο πρόγονος του Διαδικτύου, Arpanet, αλλάζει επισήμως πρωτόκολλο επικοινωνίας και μετατρέπεται σε παγκόσμιο ιστό (Internet).
1985: Δημιουργείται το Σύστημα ονοματοδοσίας του Ίντερνετ (Domain Name System).
1985: Γίνεται το πρώτο τηλεφώνημα από κινητό στη Μεγάλη Βρετανία.
1986: Ισπανία και Πορτογαλία γίνονται επισήμως μέλη της ΕΟΚ.
1987: Τίθεται σε ισχύ στην Ελλάδα η επιβολή του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας (ΦΠΑ), επιφέροντας μεγάλη αύξηση των τιμών.
1991: Στο Ισραήλ, αστυνομία και στρατός τίθενται σε επιφυλακή για ενδεχόμενες ταραχές από τον εορτασμό της "Ημέρας της Φατάχ", της 26ης επετείου από την πρώτη επιχείρηση της οργάνωσης.
1992: Η Ελλάδα αναγνωρίζει επίσημα εννέα Δημοκρατίες της πρώην ΕΣΣΔ, που αποτελούν τη ρωσική ομοσπονδία.
1992: Ο αιγύπτιος πολιτικός Μπούτρος Μπούτρος - Γκάλι αναλαμβάνει καθήκοντα Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, διαδεχόμενος τον περουβιανό διπλωμάτη Χαβιές Πέρες ντε Κουέγιαρ.
1993: Έπειτα από επτά χρόνια σκληρών διαπραγματεύσεων, η ενιαία ευρωπαϊκή κοινότητα αποτελεί πλέον γεγονός. Χίλιοι πυρσοί ανάβουν στις 12 χώρες – μέλη, από τις Αζόρες μέχρι τη Ρόδο, για να συμβολίσουν την κατάργηση των συνόρων μεταξύ των μελών της ΕΟΚ.
1993: 50 νεκροί στην Κολομβία, θύματα βίας αλλά και των εορταστικών εκδηλώσεων, λόγω Πρωτοχρονιάς.
1994: Με τρίτο παγκόσμιο πόλεμο απειλεί τη Γερμανία ο ακροδεξιός ρώσος πολιτικός Βλαντιμίρ Ζιρινόφσκι, αν αναλάβει ο ίδιος την εξουσία.
1995: Αυστρία, Φιλανδία και Σουηδία εισέρχονται στην Ε.Ε, που αριθμεί 15 κράτη – μέλη.
1995: Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου ξεκινά τη λειτουργία του.
1997: Ο Γκανέζος διπλωμάτης Κόφι Ανάν αναλαμβάνει καθήκοντα Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ.
1999: Έντεκα χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εισέρχονται στη Ζώνη του Ευρώ.
2000: Το περιοδικό "World Soccer" στο ετήσιο δημοψήφισμά του ανακοινώνει τους καλύτερους για το 1999. Καλύτερη ομάδα η Mάντσεστερ Γιουνάιτεντ (με ποσοστό ρεκόρ 61.19%), καλύτερος παίκτης ο Ριβάλντο της Μπαρτσελόνα (42.27%), καλύτερος προπονητής ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (60.67%).
2001: Η Ελλάδα εντάσσεται στη ζώνη του Ευρώ. Η ισοτιμία καθορίζεται σε 1 ευρώ για 1 ECU (1 ευρώ = 340,750 δραχμές).
2002: Το Ευρώ αντικαθιστά τη Δραχμή και τα εθνικά νομίσματα άλλων 11 κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εορταστικές εκδηλώσεις για την έλευση του ευρώ γεμίζουν τον ουρανό της Ευρώπης με τη λάμψη των βεγγαλικών. Στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης είναι ο πρώτος έλληνας, που λαμβάνει το πρώτο χαρτονόμισμα, σε ειδική εκδήλωση στην Τράπεζα της Ελλάδος.
2007: Την ίδια μέρα, η Βουλγαρία και η Ρουμανία εντάσσονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που πλέον αριθμεί 27 τα κράτη – μέλη. Την ίδια μέρα, η Σλοβενία γίνεται η 13η χώρα που υιοθετεί το ευρώ.
2008: Η Κύπρος και η Μάλτα υιοθετούν το ευρώ.
2009: Η Σλοβακία εισέρχεται στη ζώνη του ευρώ.
2010: Σε αγώνα βόλεϊ στο Πακιστάν βομβιστής αυτοκτονίας σκοτώνει 95 άτομα.
2011: Τίθεται σε ισχύ η νέα διοικητική διαίρεση της Ελλάδας που προβλέπεται απ’ το Πρόγραμμα Καλλικράτης.
2011: Το ευρώ γίνεται επίσημο νόμισμα της Εσθονίας.
2012: Ο Κιμ Γιονγκ Ουν αναγορεύεται και επίσημα ανώτατος ηγέτης της Βόρειας Κορέας.
2014: Η Λετονία γίνεται μέλος της Ευρωζώνης.
2015: Η Λιθουανία γίνεται το 19ο κράτος-μέλος της Ευρωζώνης.
2015: Τίθεται σε ισχύ η Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, δημιουργώντας πολιτική και οικονομική ένωση μεταξύ της Ρωσίας, της Λευκορωσίας, της Αρμενίας, του Καζακστάν και της Κιργιζίας.
2017: Τρομοκρατική επίθεση στην Κωνσταντινούπολη: 39 άτομα σκοτώνονται και 70 τραυματίζονται σε επίθεση σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης στην Κωνσταντινούπολη, κατά τη διάρκεια των εορτασμών της Πρωτοχρονιάς.
Γεννήσεις σαν σήμερα
1424 - Λουδοβίκος Δ΄, εκλέκτορας του Παλατινάτου.
1431 – Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ΄.
1449 - Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής, άρχοντας της Φλωρεντίας.
1467 - Σιγισμούνδος Α΄, βασιλιάς της Πολωνίας.
1484 - Ούλριχ Ζβίγγλιος, Ελβετός θρησκευτικός μεταρρυθμιστής.
1655 - Κρίστιαν Τομάσιους, Γερμανός νομικός και φιλόσοφος.1735 – Πολ Ρεβέρ, Αμερικανός αργυροχόος και ήρωας της Αμερικανικής Επανάστασης.
1655 - Κρίστιαν Τομάσιους, Γερμανός νομικός και φιλόσοφος.
1814 - Χονγκ Σιόου-τσιουέν, Κινέζος επαναστάτης και βασιλιάς.
1839 - Ουίντα, Αγγλίδα συγγραφέας.
1852 - Εζέν-Ανατόλ Ντεμαρσέ, Γάλλος χημικός.
1854 – Τζέιμς Φρέιζερ, Σκωτσέζος ανθρωπολόγος.
O σερ Τζέιμς Τζωρτζ Φρέιζερ (James George Frazer, 1 Ιανουαρίου 1854 - 7 Μαΐου 1941), Μέλος της Βασιλικής Εταιρείας, Μέλος της Βασιλικής Εταιρείας του Εδιμβούργου, Μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας, Μέλος του Τάγματος της Αξίας ήταν σκωτσέζος ανθρωπολόγος και συγγραφέας πολλών έργων, που έγινε γνωστός κυρίως για το δωδεκάτομο έργο του The Golden Bough (Ο χρυσός κλώνος, 1890-1915), στον οποίο ανάμεσα σε άλλα οφείλονται και οι όροι «συμπαθητική μαγεία» και «τοτεμισμός».
Παρακολούθησε το πανεπιστήμιο της Γλασκώβης και το πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ. Εκλέχθηκε καθηγητής του κολεγίου Τρίνιτυ το 1879 και παρέμεινε σε αυτή τη θέση μέχρι τον ατυχή θάνατό του το 1941. Έγινε καθηγητής της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στο πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, το 1907, όπου συνέχισε να διδάσκει μέχρι το 1922.
Το έργο του Φρέιζερ κάλυψε ένα ευρύ πεδίο ανθρωπολογικής έρευνας, αν και αφιερώθηκε στη μελέτη του μύθου και της θρησκείας. Ήταν ο πρώτος που υπέθεσε ότι υπάρχει σχέση μεταξύ των μύθων και των τελετουργιών, γεγονός που στοιχειοθέτησε τη θέση του μύθου στην κοινωνική τάξη. Η θεωρία του επεκτάθηκε, προκειμένου να ερμηνεύσει το νόημα των μύθων στις εγγράμματες κοινωνίες. Το έργο του άσκησε σημαντική επίδραση στις νεότερες γενιές ανθρωπολόγων του Καίμπριτζ και κυρίως στην Τζέιν Έλεν Χάρισον (Jane Ellen Harrison) και εν γένει στη σκέψη του 20ου αιώνα για τις πρωτόγονες κοινωνίες.
Το μεγαλύτερο έργο του υπήρξε O Χρυσός Κλώνος (1890), (ελληνικός τίτλος εκδ. Εκάτη) μια μελέτη των αρχαίων λατρειών, τελετουργιών και μύθων και των παραλληλισμών τους στον πρώιμο Χριστιανισμό. Για τα επόμενα 25 χρόνια το επέκτεινε διαρκώς και η πλήρης έκδοση έφθασε τους 12 τόμους καταγραμμένης έρευνας λατρειών, μύθων και τελετουργιών και η επίδρασή τους στην ανάπτυξη της θρησκείας. Το συγκεκριμένο βιβλίο καθιέρωσε τον Φρέιζερ ως επιφανή ακαδημαϊκό.
1863 - Γιάννης Πούλακας, Έλληνας ζωγράφος.
Ο Γιάννης Πούλακας (Άγιος Γεώργιος Νηλείας Μαγνησίας, 1 Ιανουαρίου 1863 – Αθήνα, 21 Φεβρουαρίου 1942) ήταν Έλληνας ζωγράφος και πιθανώς ο πρώτος Έλληνας σκηνογράφος. Αν και γόνος φτωχής αγροτικής οικογένειας, κατόρθωσε να πάει σε νεαρή ηλικία στην Κωνσταντινούπολη για να σπουδάσει σκηνογραφία. Αργότερα πήγε στην Αθήνα και μαθήτευσε κοντά στον πολύ γνωστό θαλασσογράφο της εποχής Κωνσταντίνο Βολανάκη. Γύρω στα 1900 επέστρεψε στον Βόλο και άρχισε να διδάσκει καλλιγραφία και τεχνικά (ζωγραφική), ενώ ταυτοχρόνως ζωγράφιζε και πουλούσε θαλασσογραφίες. Περί το 1927, επέστρεψε στην Αθήνα, όπου και δίδαξε για λίγα χρόνια ζωγραφική στο Α΄ Γυμνάσιο και στον Φιλολογικό Σύλλογο «Ο Παρνασσός». Στην Αθήνα άφησε και την τελευταία του πνοή τον φοβερό χειμώνα του 1942.
Σύμφωνα με ορισμένες ενδείξεις, ο Πούλακας ήταν ο πρώτος Έλληνας που ζωγράφισε σκηνογραφίες για το θέατρο, και πιο συγκεκριμένα, για το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά γύρω στα 1895. Άλλα ζωγραφικά του έργα βρίσκονται στο Δημαρχείο του Βόλου (Η ναυμαχία του Βόλου στα 1827, περί το 1920), στην Συλλογή Κουτλίδη. Ασχολήθηκε επίσης με την αγιογραφία και δικές του εικόνες αναγεννησιακής νοοτροπίας υπάρχουν σε ναούς της περιοχής Βόλου καθώς και στον Μητροπολιτικό Ναό της Καρδίτσας. Οι θαλασσογραφίες του παρουσίαζουν πολλές ομοιότητες με τις θαλασσογραφίες του Βολανάκη, σε βαθμό που κατά καιρούς να παρουσιάζονται σαν έργα του τελευταίου.
1874 - Γκούσταβ Γουάιτχεντ, Γερμανός πιλότος και μηχανικός.
1879 – Έντουαρντ Μόργκαν Φόρστερ, Άγγλος συγγραφέας.
1881 - Παντελής Χορν, υπήρξε θεατρικός συγγραφέας σημαντικών έργων του ελληνικού δραματολογίου του 20ου αιώνα και αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και του Λιμενικού Σώματος.
Ο θεατρολόγος Βάλτερ Πούχνερ τον χαρακτήρισε πρωτεργάτη του νεοελληνικού θεάτρου του 20ου αιώνα. Μαζί με τον Γρηγόριο Ξενόπουλο και τον Σπύρο Μελά θεωρούνται οι αξιολογότεροι θεατρικοί συγγραφείς του πρώτου μισού του 20ου αιώνα.
1882 - Ιλίαζ Βριόνι, Αλβανός πολιτικός.
1884 - Έντουιν Τζόνσον, Αμερικανός γερουσιαστής.
1886 - Γκαρεγκίν Τερ-Χαρουτιουνιάν, Αρμένιος πολιτικός.
1887 – Βίλχελμ Κανάρις, Γερμανός ναύαρχος.
Ο Βίλχελμ Φραντς Κανάρις ήταν Γερμανός ναύαρχος και κατά τη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος Αρχηγός της Υπηρεσίας Αντικατασκοπείας (Abwehr) του γερμανικού Γενικού Επιτελείου. (Γενν. 1 Ιανουαρίου 1887 στο Απλερμπέκ κοντά στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας, πέθανε 9 Απριλίου 1945 στο στρατόπεδο Φλόσενμπεργκ)
1887 - Αλέξανδρος Σακελλαρίου, Έλληνας ναύαρχος.
Ο Αλέξανδρος Σακελλαρίου ήταν Έλληνας ναύαρχος και πολιτικός, αρχηγός του Βασιλικού Ναυτικού την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Την 1η Ιουλίου 1947 του απονεμήθηκε το ανώτατο ελληνικό πολεμικό παράσημο, ο Σταυρός Ταξιαρχών του Αριστείου Ανδρείας, σε ένδειξη αναγνώρισης του ρόλου του κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. (1 Ιανουαρίου 1887 – 7 Ιουλίου 1982)
1888 – Γεώργιος Στανωτάς, Έλληνας στρατιωτικός.
1891 - Θεοφύλακτος Παπαθανασόπουλος, αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας.
1893 – Μαρδοχαίος Φριζής, Έλληνας στρατιωτικός.
1895 - Τζέι Έντγκαρ Χούβερ, Αμερικανός αξιωματούχος.
1904 – Βασίλης Αυλωνίτης ήταν ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Θησείο. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1924 στην οπερέτα του Ν. Χατζηαποστόλου "Το κορίτσι της γειτονιάς". Στη συνέχεια συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους σε οπερέτες και κωμωδίες, μέχρι το 1928, οπότε και στράφηκε προς την επιθεώρηση επικεφαλής δικού του θιάσου.
1905 - Γεώργιος Μπλέσσας, Έλληνας στρατιωτικός.
1908 - Βασίλης Ανδριανόπουλος, Έλληνας ποδοσφαιριστής.
1909 - Στεπάν Μπαντέρα, Ουκρανός πολιτικός.
1912 – Νικηφόρος Βρεττάκος, ήταν Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, μεταφραστής και δοκιμιογράφος. Θεωρείται ένας από του μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές.
Είχε προταθεί 4 φορές για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ενώ επίσης έλαβε άλλα πολλά βραβεία, όπως το βραβείο Ουράνη, το Πρώτο βραβείο κρατικής ποίησης κ.α.
1912 – Κιμ Φίλμπυ, Βρετανός κατάσκοπος.
1915 - Νικόλαος Μάρτης, Έλληνας πολιτικός.
1919 - Τζερόμ Ντέιβιντ Σάλιντζερ, Αμερικανός συγγραφέας.
1921 - Αλέν Μιμούν, Γάλλος δρομέας.
1924 - Ζακ Λε Γκοφ, Γάλλος ιστορικός και συγγραφέας.
1924 – Φρανσίσκο Μασίας Νγκέμα, πρόεδρος της Ισημερινής Γουινέας.
1926 - Κλαούντιο Βίλα, Ιταλός τραγουδιστής.
1926 – Υβόν Σανσόν, Ελληνίδα ηθοποιός
Η Υβόν Σανσόν (Yvonne Sanson, Θεσσαλονίκη, 1 Ιανουαρίου 1926 - Μπολόνια, 23 Ιουλίου 2003) ήταν ηθοποιός, γνωστή από την εμφάνισή της στο πλευρό του Δημήτρη Χορν στην ταινία Μια ζωή την έχουμε (1958).
1927 - Μωρίς Μπεζάρ, Γάλλος χορογράφος.
1933 - Αλίκη Γεωργούλη, ήταν Ελληνίδα ηθοποιός. (1 Ιανουαρίου 1933 - 25 Ιουλίου 1995).
Η Αλίκη Γεωργούλη γεννήθηκε το 1933 στην Αθήνα και σπούδασε στην δραματική σχολή του "Ωδείου Αθηνών".
Πρωτοεμφανίστηκε στην σκηνή το 1953 στο έργο του Μπέρναρντ Σω "Ο άνθρωπος του διαβόλου". Συνεργάστηκε πολλές φορές με τον Μάνο Κατράκη και με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, με τον οποίο παντρεύτηκε το 1956. Χώρισαν το 1965. Μαζί του έπαιξε σε πολλές ταινίες.
Στο σινεμά πρωτοεμφανίστηκε το 1953 στην ταινία "Εύα" της Μαρίας Πλυτά. Έλαβε μέρος σε 15 ταινίες. Μερικές από αυτές είναι "Το αγοροκόριτσο(1959)", "Ο Ηλίας του 16ου(1959)", "Έγκλημα στα παρασκήνια(1960)", "Συνοικία το όνειρο(1961)", "Ο Θίασος(1975)". Μέχρι λίγο καιρό πριν πεθάνει, έπαιζε στο θέατρο "Αποθήκη" στου Ψυρρή, στην Αθήνα.
Πέθανε από καρκίνο στην Αθήνα στις 25 Ιουλίου 1995. Κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη στο νεκροταφείο Ζωγράφου. Γιος της είναι ο φωτογράφος Γιώργος Καλφαμανώλης.
1934 - Ο Χάλεντ Άσαντ, ήταν Σύρος αρχαιολόγος και ο διευθυντής του αρχαιολογικού χώρου και του μουσείου της Παλμύρας και για πολλές δεκαετίες ο επικεφαλής των ανασκαφών στον αρχαιολογικό χώρο της περιοχής. (1 Ιανουαρίου 1934 - 18 Αυγούστου 2015).
Στις 18 Αυγούστου του 2015 αποκεφαλίστηκε στην Παλμύρα από στρατιώτες του Ισλαμικού Κράτους, επειδή αρνήθηκε να αποκαλύψει που είχε κρύψει αρχαιολογικά ευρήματα από την περιοχή προκειμένου να τα προστατέψει από τους τζιχαντιστές.
Ο Χάλεντ Άσαντ γεννήθηκε στην Παλμύρα και είχε έντεκα παιδιά.Ήταν μέλος του κόμματος Μπάαθ στη Συρία.
Σπούδασε ιστορία στο Πανεμιστήμιο της Δαμασκού. Για πολλές δεκαετίες ήταν υπεύθυνος για τον αρχαιολογικό χώρο της Παλμύρας και συμμετείχε στις ανασκαφές που διεξάγονταν εκεί και στις εργασίες αποκατάστασης της αρχαίας πόλης. Συνεργάστηκε με αρχαιολογικές αποστολές από τις Η.Π.Α, την Πολωνία, τη Γερμανία και την Ελβετία. Το 2001 ανακοίνωσε την ανακάλυψη εφτακοσίων ασημένιων νομισμάτων του 7ου αιώνα, που έφεραν τις μορφές του Περσών Χοσρόη Α’ και Χοσρόη Β’. Δύο χρόνια αργότερα συμμετείχε σε μια ομάδα Σύρων και Πολωνών αρχαιολόγων, που ανακάλυψε στην Παλμύρα ένα εξαιρετικής σημασίας μωσαϊκό του 3ου αιώνα, που αναπαριστά την μάχη ενός ανθρώπου με ένα φτερωτό ζώο.
Ο Χάλεντ Άσαντ είχε συμμετάσχει σε πολλά συνέδρια όπου παρουσίασε τα αποτελέσματα των ανασκαφών στην Παλμύρα. Μετά τη συνταξιοδότησή του το 2003 συνέχισε το έργο του ο γιός του Ουαλίντ.
1934 - Βασίλης Ραφαηλίδης. Δημοσιογράφος, συγγραφέας και κριτικός κινηματογράφου, υπήρξε φωτεινό μυαλό, ιδεολόγος της αριστεράς.
Σπούδασε κινηματογράφο στη σχολή Σταυράκου στην Αθήνα και μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε σαν βοηθός του Νίκου Κούνδουρου και του Ροβήρου Μανθούλη, ενώ το 1962 γύρισε και ο ίδιος δύο ταινίες - ντοκιμαντέρ μικρού μήκους.
1937 – Πέτρος Μάρκαρης είναι Έλληνας συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων. Γράφει στα ελληνικά, και κάνει μεταφράσεις στα τουρκικά και γερμανικά. (γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη, 1 Ιανουαρίου 1937).
Εμφανίστηκε το 1965 με το θεατρικό έργο Η ιστορία του Αλή Ρέτζο. Ασχολήθηκε με τη συγγραφή θεατρικών έργων, κινηματογραφικών σεναρίων και τηλεοπτικών σειρών, καθώς και με μεταφράσεις λογοτεχνικών και θεατρικών έργων (μετέφρασε και σχολίασε και τα δύο μέρη του Φάουστ του Γκαίτε). Τα προηγούμενα μυθιστορήματά του Νυχτερινό δελτίο, Άμυνα ζώνης, με τα οποία έγινε γνωστότερος, και Ο Τσε αυτοκτόνησε έχουν πρωταγωνιστή τον αστυνομικό Κώστα Χαρίτο και κυκλοφορούν μεταφρασμένα στη Γερμανία και την Ιταλία (με σημαντική επιτυχία), στη Γαλλία, την Ισπανία, την Αγγλία, την Τουρκία, τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τον Ιανουάριο του 2008, ο Πέτρος Μάρκαρης τοποθετήθηκε πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (Ε.ΚΕ.ΒΙ.). Μετά τη λήξη της θητείας του Διοικητικού Συμβουλίου του Κέντρου, τον Μάιο του 2009, ο Μάρκαρης γνωστοποίησε την απόφασή του να μην μετέχει στο νέο Δ.Σ..
Για το λογοτεχνικό και μεταφραστικό του έργο, ο Πέτρος Μάρκαρης βραβεύτηκε τον Μάιο του 2014 με τον Σταυρό του Τάγματος της Αξίας της Γερμανίας, σε τελετή που πραγματοποιήθηκε στην πρεσβεία της Γερμανίας στην Αθήνα. Η παραπάνω διάκριση είναι η πρώτη που αποδίδεται από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας στην πρεσβεία της στην Αθήνα.
Στο Ελληνικό δημοψήφισμα του 2015 τάχτηκε υπέρ του ''Ναι''.
1942 - Αλασάν Ουαταρά, πολιτικός από την Ακτή Ελεφαντοστού.
1943 - Τζίμι Χαρτ, Αμερικανός μάνατζερ πάλης.
1944 – Ομάρ ελ-Μπεσίρ, Σουδανός πολιτικός.
1945 – Σταύρος Ψυχάρης, είναι Έλληνας εκδότης, δημοσιογράφος και επιχειρηματίας.
Είναι Πρόεδρος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη (ΔΟΛ) από το 2009. (Αθήνα, 1 Ιανουαρίου 1945)
Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης δημοσιογραφικής και εκδοτικής σταδιοδρομίας του, ο Ψυχάρης υπήρξε προνομιακός συνομιλητής των Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου.
Γεννήθηκε στην Αθήνα και θείος του ήταν ο Κώστας Λουλές, ηγετικό στέλεχος και βουλευτής του ΚΚΕ. Άρχισε την δημοσιογραφική του καριέρα το 1964 στην αριστερή εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή» (ενώ ήταν γραμμένος και στον Ελληνο-Σοβιετικό Σύνδεσμο) για να προσληφθεί κατά της διάρκεια της δικτατορίας ως κοινοβουλευτικός συντάκτης της εφημερίδας Έθνος. Από το 1972 εργάζεται στο εκδοτικό όμιλο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη (ΔΟΛ), αρχικά ως δημοσιογράφος και εν συνεχεία ως πολιτικός συντάκτης της εφημερίδας Τα Νέα. Μετά την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών το περιοδικό της ανανεωτικής αριστεράς Αντί υποστήριξε ότι ο Ψυχάρης διατηρούσε επαφές με ορισμένους αξιωματικούς του καθεστώτος που του έδιναν πληροφορίες για τη συγγραφή του βιβλίου του Τα Παρασκήνια της Αλλαγής, ισχυρισμός που δεν έχει επιβεβαιωθεί από κανέναν άλλο.
Από το φθινόπωρο του 1983 είναι διευθυντής της εφημερίδας Το Βήμα. Το 1996 διορίστηκε Διοικητής του Αγίου Όρους από την κυβέρνηση Σημίτη, θέση που διατήρησε μέχρι το 2001. Το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου ανέλαβε καθήκοντα γενικού διευθυντή και από το Σεπτέμβριο του 2003 του διευθύνοντος συμβούλου και αντιπροέδρου του Ομίλου, που συμμετέχει στο διοικητικό συμβούλιο των εκδοτικών εταιρειών του ομίλου ΔΟΛ. Είναι πρόεδρος του Ιδρύματος Λαμπράκη (παλαιότερα Ίδρυμα Μελετών Λαμπράκη), θέση που ανέλαβε μετά το θάνατο του ιδρυτή του ιδρύματος Χρήστου Λαμπράκη το 2009, ενώ εκλέγεται πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ομίλου, αναλαμβάνοντας ο ίδιος, εκτός από την έκδοση του Βήματος και την έκδοση της εφημερίδας Τα Νέα. Τιμήθηκε στις 20 Ιουνίου 2010 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως για την προσφορά του κατά την περίοδο που διετέλεσε Διοικητής του Αγίου Όρους με το οφίκιο του Μέγα Νοταρίου του Οικουμενικού Θρόνου.
Από τον πρώτο του γάμο έχει δύο γιους, τον Παναγιώτη(τον οποίο βάφτισε ο Βύρωνας Σταματόπουλους) και τον Ανδρέα Ψυχάρη (τον οποίο βάφτισε ο Ανδρέας Παπανδρέου), ενώ είναι νυμφευμένος σε δεύτερο γάμο με τη δημοσιογράφο και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ομίλου Χριστίνα Τσούτσουρα, με την οποία έχει αποκτήσει δύο κόρες, τη Χριστίνα (την οποία βάφτισε ο Χρήστος Λαμπράκης) και τη Σοφία (την οποία βάφτισε ο Σωκράτης Κόκκαλης).
1948 - Ντικ Κουάξ, Νεοζηλανδός αθλητής.
1949 - Βίλμα Τσακίρη, Ελληνίδα ηθοποιός.
1951 - Μιχάλης Ασλάνης, Έλληνας σχεδιαστής μόδας. (1 Ιαν. 1951 - 28 Αυγ. 2013).
Γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1951 ενώ οι γονείς του κατάγονταν από τη Σμύρνη.
Σπούδασε στη σχολή Βακαλό στην Αθήνα σχέδιο και διακόσμηση.Ήταν από τους πρώτους Έλληνες σχεδιαστές που έφτιαξαν ατελιέ στο Κολωνάκι, το οποίο αργότερα μετέφερε στην Πλάκα.
1952 – Χαμάντ μπιν Χαλίφα αλ Θανί, εμίρης του Κατάρ.
1953 – Alpha Blondy, τραγουδιστής από την Ακτή Ελεφαντοστού.
1955 - Σάιμον Σέιφερ, Άγγλος ιστορικός.
1956 - Κριστίν Λαγκάρντ, Γαλλίδα πολιτικός.
1956 – Κριστίν Μαντλέν Οντέτ Λαγκάρντ, είναι Γαλλίδα δικηγόρος και πολιτικός. (Παρίσι, 1 Ιανουαρίου 1956).
Γενική Διευθύντρια του ΔΝΤ από τις 5 Ιουλίου του 2011. Στο παρελθόν διετέλεσε υπουργός Οικονομίας (από το 2007 ως τις 29 Ιουνίου 2011), υπουργός Γεωργίας και Αλιείας, καθώς και υπουργός Εμπορίου, στην κυβέρνηση του Ντομινίκ ντε Βιλπέν. Η Λαγκάρντ έγινε επίσης η πρώτη γυναίκα στο αξίωμα της υπουργού Οικονομικών σε οικονομία-μέλος των G8.
Συμπεριλήφθη στη λίστα που εξέδωσε το περιοδικό Time για τα «Πρόσωπα με τη Μεγαλύτερη Επιρροή Παγκοσμίως» για το έτος 2012.
1957 – Ευάγγελος Βενιζέλος, είναι Έλληνας πολιτικός, πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης και καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Τμήμα Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
1959 – Παναγιώτης Γιαννάκης είναι Έλληνας πρώην καλαθοσφαιριστής και νυν προπονητής.
Γεννημένος την 1η Ιανουαρίου 1959 στην Αθήνα. Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες που έχει αναδείξει το ελληνικό μπάσκετ. Έχει κατακτήσει τίτλους σε κορυφαίο επίπεδο σε επίπεδο συλλόγων αλλά και εθνικών ομάδων και έχει διακριθεί σε οποιαδήποτε διοργάνωση έχει συμμετάσχει τόσο ως αθλητής και όσο και ως προπονητής. Είναι γνωστός με το ψευδώνυμο «ο δράκος» και αποτέλεσε τον κορυφαίο πλέι μέικερ της εποχής και μαζί με τον Νίκο Γκάλη, τους πιο γνωστούς Έλληνες παίκτες.
1959 - Αλέξανδρος Ασωνίτης, Έλληνας συγγραφέας.
Ο Αλέξανδρος Ασωνίτης (1 Ιανουαρίου 1959) είναι Έλληνας συγγραφέας. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα. Από το 1995 ο Αλέξανδρος Ασωνίτης έχει διαγράψει τη δική του πορεία στην ελληνική λογοτεχνία με αρκετά έργα, ανάμεσα στα οποία ένα best-seller, το "Λάλον ύδωρ" και το "Η Συνείδηση της Αιωνιότητας", το σημαντικότερο μυθιστόρημα της δεκαετίας του 1990, κατά το περιοδικό "Ιχνευτής" (το 2003). Ακολούθησαν το "Γεια σου τηλεόραση!" και οι νουβέλες "Το μνημειώδες σχέδιο του Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ - Το μοιρολόι της Μανούσαινας". Διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε αρκετές συλλογές. Πέραν της συγγραφής, ασχολείται επίσης με τη μετάφραση αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, όπως είναι το Αλεξάνδρου Βίος, του Ψευδοκαλλισθένη και του Πολυαίνου τα Στρατηγήματα, α και β τόμος, καθώς και με τη μελέτη του λαϊκού τραγουδιού, ειδικά των τραγουδιών που αναφέρονται στο θάνατο και στις φυλακές. Αρθρογραφεί περιοδικά στη Βιβλιοθήκη και στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και διδάσκει σε μαθήματα δημιουργικής γραφής. Το θεατρικό του έργο "Μανέρμες, η μάνα του Σολωμού, η μάνα του Κάλβου" ανέβηκε από το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας το 2010.
1959 – Αζαλί Ασουμανί, πολιτικός από τις Κομόρες.
1959 - Αμπντούλ Αχάντ Μοχμάντ, Αφγανός αστροναύτης.
1966 - Ίβιτσα Ντάσιτς, Σέρβος πολιτικός.
1966 - Τίχομιρ Ορεσκόβιτς, Κροάτης επιχειρηματίας και πολιτικός.
1968 - Νταβόρ Σούκερ, Κροάτης ποδοσφαιριστής.
1971 - Ευάγγελος - Φοίβος Τασσόπουλος, είναι Έλληνας συνθέτης, στιχουργός και παραγωγός δίσκων.
Θεωρείται ο πιο εμπορικός Έλληνας μουσικός παραγωγός της γενιάς του έχοντας πουλήσει πάνω από 4.000.000 αντίτυπα δίσκων. Τα 18 από τα Cd albums και τα Cd singles έχουν γίνει χρυσά, τα 19 πλατινένια, τα 11 2 φορές πλατινένια, τα 2 4 φορές πλατινένια, και το cd single «Υποφέρω» 6 φορές πλατινένιο.
1972 - Λιλιάν Τουράμ, Γάλλος ποδοσφαιριστής.
1973 – Τζος Ντέιβις, Αμερικανός παραγωγός ηλεκτρονικής μουσικής.
1974 – Γιώργος Θεοδότου, Κύπριος ποδοσφαιριστής.
1980 - Μιχάλης Εμιρλής, Έλληνας τραγουδιστής.
Γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου του 1980 στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Ιστορία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ παράλληλα άρχισε να ασχολείται με τη μουσική.
Η πρώτη δισκογραφική δουλειά του Μιχάλη Εμιρλή κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2005, με τίτλο «Ζω περιμένοντας να ζήσω» σε στίχους και μουσική δική του . Γνώρισε μεγάλη επιτυχία με τα τραγούδια «Η Πίπα της ειρήνης», «Να σε ξεχάσω προσπαθώ» και «Νιώθω το τέλος να πλησιάζει».Τον Ιούνιο του 2006 κερδίζει το Μουσικό Βραβείο MAD Video Music Award Καλύτερου ποπ ροκ βίντεο κλιπ.
Το Νοέμβριο του 2006 συμμετείχε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το τραγούδι «Τζερόνιμο», το οποίο και συμπεριέλαβε στην επόμενη δισκογραφική του δουλειά τον Μάιο του 2008 με τίτλο «Μη διστάζεις» από την οποία ξεχώρισαν τα τραγούδια «Μη μου μιλάτε για εκείνη», «Αυτό που σ’αρέσει» , «Ο Κουβανός» και το «'Οσα η αγάπη μου χρωστά». Στο συγκεκριμένο δίσκο, το συνθετικό κομμάτι αναλαμβάνει ο Μιχάλης Εμιρλης ενώ τους στίχους υπογράφει ο Χριστόφορος Μπαλαμπανίδης.
Τον Μάρτιο του 2011 κυκλοφορεί την τρίτη δισκογραφική του δουλειά με τίτλο «Φωτιά στα παραμύθια». Πρόκειται για ένα album με έντεκα τραγούδια. Το συνθετικό κομμάτι αναλαμβάνει εκτός από τον ίδιο τον ερμηνευτή και ο Stelios Mac, ενώ στους στίχους βρίσκουμε πάλι τον Χριστόφορο Μπαλαμπανίδη, το Stelio Mac και τη Βίκυ Μπεκιάρη.Τραγούδια που έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση από αυτό το cd είναι το «Σε θέση άμυνας» ,το «Παιδί των ηδονών» και το «ξυπνάω στο πλάι σου».
Το φθινόπωρο του 2015 επιστρέφει με δυο νέα κομμάτια το "Στη τρέλα με πηγαίνεις" σε μουσική του Κωσταντινου Βελλιαδη και στίχους του Τερπανδρου και «Το εγώ να γίνει εμείς» που υπογράφει συνθετικά και στιχουργικά ο ίδιος. Τα συγκεκριμένα τραγούδια είναι προπομπός του τέταρτου προσωπικού δίσκου του καλλιτέχνη ,που θα κυκλοφορήσει μέσα στις αρχές του 2016, με τίτλο “Είπα μια μέρα στην καρδιά”.
1980 – Λάζαρος Αγαδάκος, Έλληνας καλαθοσφαιριστής.
1980 - Ρίτσι Φόλκνερ, Άγγλος κιθαρίστας (Judas Priest).
1981 - Μλάντεν Πέτριτς, Κροάτης ποδοσφαιριστής.
1983 - Ντανιέλ Χάρκε, Ισπανός ποδοσφαιριστής.
1994 - Γιώργος Μασούρας, Έλληνας ποδοσφαιριστής.
1995 - Πόππυ, Αμερικανίδα τραγουδίστρια.
Θάνατοι σαν σήμερα
379 – Μέγας Βασίλειος, επίσκοπος Καισαρείας.
404 – Άγιος Τηλέμαχος, Χριστιανός μοναχός.
962 – Βαλδουίνος Γ’, κόμης της Φλάνδρας.
1031 - Γουλιέλμος του Βολπιάνο, Ιταλός μοναχός.
1204 - Χάακον Γ΄, βασιλιάς της Νορβηγίας.
1387 - Κάρολος Β΄, βασιλιάς της Ναβάρρας.
1496 - Κάρολος της Ορλεάνης, Γάλλος πρίγκιπας.
1515 – Λουδοβίκος ΙΒ΄, βασιλιάς της Γαλλίας.
1559 - Χριστιανός Γ΄, βασιλιάς της Δανίας.
1617 - Χέντρικ Χόλτσιους, Ολλανδός ζωγράφος.
1793 - Φραντσέσκο Γκουάρντι, Ιταλός ζωγράφος.
1817 - Μάρτιν Χάινριχ Κλάπροτ, Γερμανός χημικός.
1881 - Ωγκύστ Μπλανκί, Γάλλος ακτιβιστής.
1894 – Χάινριχ Ρούντολφ Χερτζ, γερμανός φυσικός, που ασχολήθηκε κυρίως με την εκπομπή και λήψη ραδιοκυμάτων.
Ο Χάινριχ Ρούντολφ Χερτς ή Χερτζ, ήταν Γερμανός φυσικός, ο πρώτος που πέτυχε την εκπομπή, μετάδοση και λήψη ραδιοκυμάτων. (22 Φεβρουαρίου 1857 - 1 Ιανουαρίου 1894)
Γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1857 στο Αμβούργο, και το 1880 απέκτησε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.
Επιβεβαίωσε την ηλεκτρομαγνητική θεωρία του Τζέιμς Μάξγουελ και κατά τη διάρκεια πειραμάτων (1886 - 1889) παρήγαγε και μελέτησε ηλεκτρομαγνητικά κύματα (γνωστά επίσης ως ερτζιανά κύματα, ή ραδιοκύματα). Κατέδειξε ότι αυτά είναι μακρά, εγκάρσια κύματα που ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός και μπορούν να απεικονιστούν, να διαθλαστούν, και να πολωθούν όπως το φως. Προσέγγισε το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο. Ανέπτυξε την Ηλεκτροδυναμική κινούμενων σωματιδίων. Η μονάδα της συχνότητας, το Hertz, ονομάστηκε έτσι προς τιμή του. Στα γραπτά του περιλαμβάνονται εργασίες όπως «Τα ηλεκτρικά κύματα» (1890, TR. 1893) και «Αρχές της μηχανικής» (1894, TR. 1899).
Πέθανε στη Βόννη την 1η Ιανουαρίου 1894 σε ηλικία μόλις 37 ετών.
1944 - Έντουιν Λάτυενς, Άγγλος αρχιτέκτονας.
1953 – Χανκ Γουίλιαμς, αμερικανός τραγουδιστής της κάντρι. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους του μουσικού αυτού είδους, με 36 τραγούδια του να έχουν μπει στο Top 10 των ΗΠΑ.
O Χίραμ Κινγκ Γουίλιαμς (Hiram King Williams, 17 Σεπτεμβρίου 1923 - 1 Ιανουαρίου 1953), γνωστός περισσότερο ως Χανκ Γουίλιαμς (Hank Williams) ήταν Αμερικανός μουσικός της κάντρι που γνώρισε μεγάλη επιτυχία κατά την περίοδο μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της κάντρι, καθώς συνέβαλε στη μετάβασή της από ένα τοπικό είδος της υπαίθρου σε εθνικό είδος με μεγάλη απήχηση και στις αστικές περιοχές. Πολλές συνθέσεις του συγκαταλέγονται σήμερα στο κλασικό ρεπερτόριο της κάντρι μουσικής, όπως τα τραγούδια Lovesick Blues, Cold, Cold Heart, Jambalaya (on the Bayou), και Your Cheatin’ Heart.
Γεννημένος στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ, από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με τη μουσική και γνωρίστηκε με τον πλανόδιο αφροαμερικανό μουσικό Ρούφους Πέιν, ο οποίος τον βοήθησε να αναπτύξει τις δεξιότητές του στην κιθάρα. Από το 1937 έως το 1942 έπαιζε μουσική σε ραδιοφωνικό σταθμό του Μοντγκόμερι και αργότερα σχημάτισε το συγκρότημα Driftin' Cowboys. Υπέγραψε το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο το 1946 με τη συμβολή του κυνηγού ταλέντων Φρεντ Ρόουζ και πολύ γρήγορα η φήμη του εξαπλώθηκε, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία. Πέθανε την πρωτοχρονιά του 1953 από καρδιακή προσβολή, ενώ βρισκόταν καθοδόν προς συναυλία, αφήνοντας πίσω του μια σύντομη καριέρα.
1958 - Ρήγας Γκόλφης, Έλληνας ποιητής.
1972 – Μωρίς Σεβαλιέ, Γάλλος ηθοποιός και τραγουδιστής.
1972 - Μάξιμος Ε΄, Οικουμενικός Πατριάρχης.
1989 – Αλέκα Στρατηγού, Ελληνίδα ηθοποιός. (1926 - 1 Ιανουαρίου 1989).
Αδέρφια της ήταν οι ηθοποιοί Στέφανος Στρατηγός, Στέλλα Στρατηγού και Ρένα Στρατηγού. Έπαιξε στο θέατρο αλλά και σε αρκετές κινηματογραφικές ταινίες. Με τη χαρακτηριστική φωνή της και έπαιζε συνήθως ρόλους υπηρέτριας.
Ήταν σύζυγος του Ανδρέα Μπάρκουλη. Κηδεύτηκε στο Περιστέρι Αττικής με παρουσία πολύ κόσμου και καλλιτεχνών. Αναμεσά τους ο Ανδρέας Μπάρκουλης και ο Τόλης Βοσκόπουλος.
1989 - Τάκης Τερζόπουλος, Έλληνας πολιτικός.
1992 – Γκρέις Μάρεϊ Χόπερ, Αμερικανίδα επιστήμονας υπολογιστών.
1995 - Γιουτζίν Γουίγκνερ, Αμερικανός φυσικομαθηματικός.
1998 – Χάτζι Λέσι, Αλβανός πολιτικός και στρατιωτικός.
2003 - Τζόρτζιο Γκάμπερ, Ιταλός τραγουδοποιός.
2005: Μαρία Αλκαίου, ηθοποιός.
2007 - Άλμπερτ Ισαάκ Μπεζερίδης, Αμερικανός σεναριογράφος.
2007 – Ντελ Ριβς, Αμερικανός τραγουδιστής της κάντρι. (14 Ιουλίου 1932 - 1 Ιανουαρίου 2007).
Γεννήθηκε ως Franklin Delano Reeves. Έγινε περισσότερο γνωστός για τον ύμνο των νταλικέρηδων, "Looking Through the Windshield". Η πρώτη του #1 επιτυχία ήταν το "The Girl on the Billboard".
2009 - Λοράνς Περνού, Γαλλίδα παιδαγωγός και συγγραφέας.
2010 – Λάσα ντε Σέλα, Αμερικανίδα τραγουδίστρια.
2011 – Φλέμινγκ Γιόργκενσεν, Δανός τραγουδιστής.
2012 - Κίρο Γκλιγκόροφ, πρόεδρος της Π.Γ.Δ.Μ.
2015 - Μάριο Κουόμο, Αμερικανός πολιτικός.
2016 - Φαζού Αλίεβα, Ρωσίδα ποιήτρια και δημοσιογράφος.
2017 - Ντέρεκ Πάρφιτ, Βρετανός φιλόσοφος.
2018 - Ντούσαν Μιτόσεβιτς, Σέρβος ποδοσφαιριστής.
2019 - Μάρκος Μέσκος, Έλληνας ποιητής και λογοτέχνης.
Σαν σήμερα 2 Ιανουαρίου ας θυμηθούμε τι έγινε
| | Εμφανίσεις: 2270
Σαν σήμερα 2 Ιανουαρίου
ας θυμηθούμε τι έγινε
από τον Mr George Almanac
Εορτάζουν
Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ, (Σεραφείμ, Σεραφειμία, Σεραφείμα, Σεραφίνα, Σεραφειμή, Σεραφειμούλα, Σεραφειμίτσα *)
Αγίου Σιλβέστρου Επισκόπου Ρώμης
Οσίου Σιλβέστρου εκ Ρωσίας, (Σίλβεστρος, Σιλβέστρης, Σίλβης, Σιλβέστρα, Σίλβα)
2 Ιανουαρίου
Γεγονότα σαν σήμερα
366 πχ: Οι Αλαμανοί (γερμανικό φύλο) περνούν τον παγωμένο Ρήνο και εισβάλλουν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
533: Ο Μερκούριος γίνεται ο Πάπας Ιωάννης Β΄, ο πρώτος Πάπας που υιοθετεί νέο όνομα με την ενθρόνισή του.
1492: Πέφτει το τελευταίο προπύργιο των Αράβων στην Ισπανία. Το βασίλειο της Γρανάδας περιέρχεται στις χριστιανικές δυνάμεις του βασιλιά Φερδινάνδου Ε’ και της Ισαβέλλας Α’. Ο βασιλιάς της Γρανάδας Μποαμπντίλ αιχμαλωτίζεται. Όσοι δεν εγκαταλείπουν την Ισπανία εξαναγκάζονται να εκχριστιανιστούν.
1757: Κατά τη διάρκεια του Επταετούς Πολέμου, η Μεγάλη Βρετανία καταλαμβάνει την Καλκούτα των Ινδιών.
1788: Η Τζόρτζια είναι η 4η αμερικανική πολιτεία που υπογράφει τον Καταστατικό Χάρτη των ΗΠΑ.
1823: Άγριες σφαγές χριστιανών στις επαρχίες Λασιθίου και Μιραμπέλλου από τους Τούρκους.
1828: Αφήνεται ελεύθερος, με προσωπική παρέμβαση του Τσάρου, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, που εκρατείτο στις αυστριακές φυλακές, μετά το ανεπιτυχές κίνημά του στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες.
1830: Αρχίζουν τα μαθήματα στο Κεντρικόν Σχολείον της Αιγίνης, το πρώτο ανώτερο εκπαιδευτικό ίδρυμα στην Ελλάδα.
1839: Ο γάλλος φωτογράφος Λουί Νταγκέρ βγάζει την πρώτη φωτογραφία της Σελήνης.
1860: Στην προσπάθεια της να εξηγήσει την τροχιά του Ερμή η γαλλική Ακαδημία Επιστημών ανακοινώνει πως υπάρχει ο πλανήτης, Βουλκάν. Τελικά αυτό καταρρίπτεται από τον Αϊνστάιν.
1870: Αρχίζει η κατασκευή της γέφυρας του Μπρούκλιν.
1905: Ρωσοϊαπωνικός Πόλεμος: η ρωσική φρουρά του Πορτ Άρθουρ (Κίνα) παραδίδεται στους Ιάπωνες.
1909: Ελλάδα, Γαλλία και Αργεντινή δωρίζουν μεγάλα ποσά για την ανακούφιση των εκατοντάδων χιλιάδων σεισμοπλήκτων της νότιας Ιταλίας.
1909: Ο «βασιλιάς» του make up, Μαξ Φάκτορ, ιδρύει στο Λος Άντζελες εργοστάσιο καλλυντικών ειδών.
1910: Το Βασίλειο της Ελλάδας καθορίζει επίσημα την Κυριακή ως ημέρα αργίας.
1913: Στη Χίο, η τουρκική φρουρά παραδίδεται στην Ελλάδα.
1919: Διατάσσεται η εγκατάλειψη της Κέρκυρας από τον ιταλικό στρατό.
1920: (2-14/1): Το Ανώτατο Συμβούλιο Συνδιάσκεψης Ειρήνης στο Παρίσι αποδέχεται το Σύμφωνο Βενιζέλου - Τιτόνι, βάσει του οποίου η Βόρεια Ήπειρος παραχωρείται στην Ελλάδα.
1924: Ο αρχηγός της Επανάστασης του 1922, Νικόλαος Πλαστήρας, παραδίδει την εξουσία στους πολιτικούς, θεωρώντας ότι οι στόχοι της «Επαναστατικής Επιτροπής» έχουν εκπληρωθεί.
1930: Σ’ έναν περιορισμένο ανασχηματισμό της κυβέρνησής του, ο Ελευθέριος Βενιζέλος τοποθετεί ως υπουργό Παιδείας το Γεώργιο Παπανδρέου. Επί των ημερών του εισάγεται για πρώτη φορά στα σχολεία το μάθημα των Νέων Ελληνικών και κατασκευάζονται περίπου 3.500 νέα σχολικά κτίρια.
1931: Ανατρέπεται η κυβέρνηση του Παναμά, μετά από εξέγερση.
1937: Tο Ηνωμένο Βασίλειο και η Ιταλία υπογράφουν το Σύμφωνο της Μεσογείου.
1943: Οι Γερμανοί αρχίζουν να αποχωρούν από τον Καύκασο.
1944: Το ελικόπτερο μπαίνει για πρώτη φορά στον πόλεμο από τους Βρετανούς.
1945: Παραιτείται η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου.Την επομένη θα σχηματιστεί νέα κυβέρνηση υπό τον Νικόλαο Πλαστήρα, με επιδίωξη τη καταστολή του κουμμουνιστικού στασιαστικού κινήματος (Δεκεμβριανά).
1945: Συμμαχικά βομβαρδιστικά χτυπούν τη γερμανική Νυρεμβέργη, μετατρέποντας την πόλη σε ερείπια και προκαλώντας το θάνατο 6.000 ανθρώπων.
1949: Προφυλακίζεται η Μ.Σβώλου, σύζυγος του προέδρου του σοσιαλιστικού κόμματος ΕΛΔ, Αλέξανδρου Σβώλου.
1950: Στις ΗΠΑ, σε 25 δισ. ανέρχεται το ύψος των δανείων και των πιστώσεων, που χορηγήθηκαν σε ξένες χώρες από τη στιγμή, που τερματίστηκε ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος, σύμφωνα με το υπουργείο Εμπορίου της χώρας.
1952: Δημοσιεύεται το νέο Σύνταγμα της Ελλάδας, που ψηφίστηκε από τη Βουλή κατά τη συνεδρίαση της 21ης με 22ης Δεκεμβρίου 1951.
1958: Η Ελληνίδα σοπράνο Μαρία Κάλλας διακόπτει, ύστερα από την πρώτη πράξη, την επίσημη πρεμιέρα της όπερας «Norma» του Μπελίνι στη Ρώμη και αποχωρεί από την σκηνή, παρουσία του προέδρου της Ιταλίας και πολλών μελών του υπουργικού συμβουλίου, προκαλώντας δυσαρέσκεια στο κοινό.
1959: Η Σοβιετική Ένωση εκτοξεύει το πρώτο διαστημόπλοιο με κατεύθυνση τη Σελήνη. Πρόκειται για το μη επανδρωμένο «Λούνα 1», το οποίο θα περάσει 4.600 μίλια μακριά από το δορυφόρο της Γης και θα χαθεί στο διάστημα.
1960: Ο Τζον Ρέινολντς ανακοινώνει ότι, το ηλιακό μας σύστημα γεννήθηκε πριν από περίπου 5 δισεκατομμύρια χρόνια.
1969: Ο 30χρονος Κρητικός λατόμος Γεώργιος Φλαμουρίδης ή Παραβολιδάκης. υποχρεώνει την εσωτερική πτήση της «Ολυμπιακής» Ηράκλειο – Αθήνα να κατευθυνθεί προς το Κάιρο. Το αεροσκάφος, ένα Ντάγκλας DC-6Β με 97 επιβάτες και 5μελές πλήρωμα, προσγειώνεται στο Κάιρο, όπου οι αρχές συλλαμβάνουν τον αεροπειρατή και φροντίζουν για την επιστροφή των επιβατών και του πληρώματος.
1971: Ομάδα ισραηλινών αρχαιολόγων ανακαλύπτει στην Ιερουσαλήμ ένα σκελετό σταυρωμένου άνδρα, ηλικίας 2.000 ετών. Είναι το πρώτο εύρημα που αποδεικνύει ότι το σταύρωμα αποτελούσε τον βασικό τρόπο εκτέλεσης των Ρωμαίων.
1971: Εξήντα έξι θεατές σκοτώνονται στο Άιμπροξ Παρκ της Γλασκόβης στη Σκωτία όταν, κατά την διάρκεια του αγώνα ποδοσφαίρου Rangers- Celtic, υποχωρεί το κιγκλίδωμα των κερκίδων.
1972: Απαγορεύονται οι διαφημίσεις τσιγάρων στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση των ΗΠΑ, ύστερα από απόφαση του Κογκρέσου.
1973: Η κυβέρνηση των ΗΠΑ ομολογεί ότι βομβάρδισε κατά λάθος το νοσοκομείο του Ανόι.
1974: Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον υπογράφει νόμο, με τον οποίο μειώνεται το ανώτατο όριο ταχύτητας στα 55 μίλια/ώρα, για την εξοικονόμηση ενέργειας, λόγο του πετρελαϊκού εμπάργκο του ΟΠΕΚ.
1979: Το πρώην μέλος των Sex Pistols, Σιντ Βίσιους, δικάζεται κατηγορούμενος για τη δολοφονία της φίλης του.
1980: Ο Αμερικανoς Πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ ζητά από τη Γερουσία των ΗΠΑ να καθυστερήσει την επικύρωση συμφωνίας για τους εξοπλισμούς, ως ένδειξη διαμαρτυρίας στη δράση των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν.
1991: Στην Αργεντινή, η απονομή χάριτος στους ηγέτες της στρατιωτικής χούντας προκαλεί έντονες αντιδράσεις.
1992: Σύμφωνα με την οργάνωση "Freedom House", η οποία μελετά την κατάσταση της ελευθερίας στην υφήλιο, για πρώτη φορά η πλειοψηφία των εθνών έχει δημοκρατικά πολιτεύματα.
1993: Στη Βοσνία, σημειώνονται σφοδρές μάχες, την ώρα που στη Γενεύη οι ηγέτες των εμπολέμων κοινοτήτων ετοιμάζονται για ένα νέο γύρο διαπραγματεύσεων.
1994: Εφημερίδα του Βελιγραδίου απονέμει στους Έλληνες το "Βραβείο Ευγενικής Συμπεριφοράς", για τη βοήθειά τους προς τους Σέρβους, κατά τη διάρκεια του οικονομικού εμπάργκο.
1995: Τίθεται σε ισχύ και στην Ελλάδα η νέα παγκόσμια συμφωνία για το εμπόριο (WTO), που αντικαθιστά την GATT.
1996: Θεαματική έκρηξη ηφαιστείου σημειώνεται στη χερσόνησο Καμτσάτκα της Σιβηρίας, με τη λάβα να εκτοξεύεται σε ύψος επτά χιλιάδων μέτρων.
1997: Ο 30χρονος Τούρκος πολυολυμπιονίκης αρσιβαρίστας Ναΐμ Σουλεΐμάνογλου, ο αποκαλούμενος και "Ηρακλής Τσέπης", ανακοινώνει ότι, αποχωρεί από την ενεργό δράση.
2000: Εγκαινιάζεται το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
2003: Παραπέμπονται σε δίκη με βούλευμα οι 18 κρατούμενοι στις φυλακές Κορυδαλλού για την υπόθεση της 17Ν. Στο βούλευμα καταγράφεται ο ηγετικός ρόλος του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου, συμπεριλαμβάνονται ντοκουμέντα και αποδείξεις για τη δράση όλων των συλληφθέντων και αναφέρονται λεπτομέρειες για τη δράση της 17Ν από την πρώτη μέρα της ίδρυσής της, ως τη σύλληψη των μελών της, 27 χρόνια μετά. Ακόμη, ξεκαθαρίζεται γιατί η τρομοκρατία δεν είναι πολιτικό έγκλημα. Στα μέσα του μήνα προσδιορίζεται η εκκίνηση της δίκης για τις 3 Μαρτίου.
2006: Έκρηξη σε ορυχείο στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ εγκλωβίζει και τελικά σκοτώνει 12 άτομα.
2008: Το αργό πετρέλαιο ξεπερνά για πρώτη φορά τα 100 δολάρια το βαρέλι στη Νέα Υόρκη.
Γεννήσεις σαν σήμερα
1403 - Βησσαρίων ο Τραπεζούντιος, Βυζαντινός καρδινάλιος.
1462 - Πιέρο ντι Κόζιμο, Ιταλός ζωγράφος.
1524 - Λουίζ Λαμπέ, Γαλλίδα ποιήτρια.
Η Λουΐζ Λαμπέ, γνωστή και ως Η Ωραία Σχοινοποιός, ήταν Γαλλίδα ποιήτρια της Αναγέννησης, κόρη του πλούσιου σχοινοποιού Πιερ Σαρλί και της δεύτερης συζύγου του, Ετιενέτ. Το λογοτεχνικό έργο της ήταν περιορισμένο, αλλά ευρέως αναγνωρισμένο ως ένα από τα σημαντικότερα του αναγεννησιακού λυρισμού.
Γεννήθηκε στη Λυών περί το 1524. Τα έργα της είναι σαφώς επηρεασμένα από τον Πιέτρο Μπέμπο, τον Πετράρχη και τον Τζάκοπο Σαννατσάρο. Το προσωνύμιό της προήλθε από το επάγγελμα του πατέρα της αλλά και του συζύγου της, καθώς το 1540 παντρεύτηκε έναν επίσης σχοινοποιό. Σε πεζό λόγο έγραψε το έργο «Διάλογος της τρέλας και του έρωτα». Ήταν πολύ γνωστή για την ομορφιά, τη μόρφωση και τις ικανότητές της στην ιππασία και την ξιφασκία. Πέθανε στο Παρσιέ, το 1566. (2 Ιανουαρίου 1524 - 25 Απριλίου 1566)
1642 – Μωάμεθ Δ΄, Οθωμανός σουλτάνος.
1699 – Οσμάν Γ΄, Οθωμανός σουλτάνος.
1727 – Τζέημς Γουλφ, Άγγλος στρατηγός.
1822 – Ρούντολφ Κλαούζιους, ήταν Γερμανός φυσικός. Θεωρείται ο θεμελιωτής της Θερμοδυναμικής.
Ο Κλαούζιους όρισε την εντροπία και διετύπωσε τον 1ο και 2ο Νόμο της Θερμοδυναμικής. (1822-1888).
Ο Κλαούζιους γεννήθηκε στο Κέσλιν (Köslin) της Πρωσίας (τότε τμήμα της Γερμανίας, σημερινό Koszalin της Πολωνίας) στις 2 Ιανουαρίου 1822. Πατέρας του ήταν ο αιδεσιμώτατος C. E. G. Clausius, μέλος του Σχολικού Συμβουλίου της Βασιλικής Κυβέρνησης, ο οποίος ίδρυσε ένα μικρό ιδιωτικό σχολείο και έγινε διευθυντής του, ενώ παράλληλα εκτελούσε και χρέη ιερέα του. Η οικογένεια ήταν πολυμελής και ο Ρούντολφ ήταν ο έκτος γιος της. Αρχικά παρακολούθησε μαθήματα στο σχολείο του πατέρα του, αλλά αργότερα φοίτησε στο Γυμνάσιο του Στετίνο (Szczecin), όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του το 1840.
1837 - Μίλι Μπαλάκιρεφ, Ρώσος πιανίστας και συνθέτης.
1844 - Ναρκίς Πελετιέ, Γάλλος ναυτικός.
1873 - Τερέζ ντε Λισιέ, Γαλλίδα μοναχή και συγγραφέας.
1879 - Ρούντολφ Μπόιερ, Ούγγρος δισκοβόλος.
1886 – Άπσλεϊ Τσέρι-Γκάραρντ, Άγγλος εξερευνητής.
1890 - Φίλιππος Δραγούμης, Έλληνας πολιτικός και νομικός. (2 Ιανουαρίου 1890 - 2 Ιανουαρίου 1980)
Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Στέφανου Δραγούμη και αδελφός του Ίωνα Δραγούμη. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο των Αθηνών, του οποίου έγινε και διδάκτορας. Έλαβε μέρος στους βαλκανικούς πολέμους και έπειτα, το 1914, εισήλθε στο διπλωματικό σώμα. Υπηρέτησε ως υποπρόξενος στο Γενικό προξενείο της Αλεξάνδρειας και στη συνέχεια το 1917 απολύθηκε από την υπηρεσία για πολιτικούς λόγους.
Εκλέχτηκε πρώτη φορά βουλευτής Φλωρίνης το 1920 με την Ηνωμένη Αντιπολίτευση, το 1926 με το Αγροτικό Κόμμα και το 1927 έλαβε μέρος στην επιτροπή σύνταξης του συντάγματος. Το 1932 έγινε υπουργός Β. Ελλάδος στην κυβέρνηση Τσαλδάρη. Με την έναρξη της κατοχής εγκατέλειψε την Ελλάδα και κατέφυγε στο Κάιρο, όπου βρισκόταν η κυβέρνηση. Σε αυτή διετέλεσε υφυπουργός Εξωτερικών, θέση την οποία ανέλαβε και πάλι το 1946 στην Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη Απριλίου 1946. Στην επόμενη Κυβέρνηση Τσαλδάρη του Οκτωβρίου 1946 χρημάτισε υπουργός Στρατιωτικών. Στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Κιουσόπουλου χρημάτισε υπουργός Εξωτερικών ενώ σε αυτή του Πιπινέλη υπουργός Εθνικής Αμύνης. Εκλέχθηκε ξανά βουλευτής το 1932, το 1933, και το 1946 με το Λαϊκό Κόμμα, ενώ το 1935 εκλέχθηκε ως ανεξάρτητος. Το 1946 στάλθηκε στο Παρίσι ως μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας του συνεδρίου ειρήνης.
Ήταν επίσης ισόβιο μέλος στην Πάγκειο επιτροπή και πρόεδρος της Γλωσσικής Εταιρείας, θέση την οποία διατήρησε για πενήντα χρόνια. Ήταν επίσης πρόεδρος της Ελληνικής Γεωγραφικής Εταιρείας και της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας. Μερικά από τα έργα που είχε συγγράψει ήταν: Τα εθνικά δίκαια στην διάσκεψη της ειρήνης (1948), Επί του Κυπριακού ζητήματος (1956) κ.α.
Απεβίωσε στην Αθήνα την ημέρα των γενεθλίων του και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο. Ήταν παντρεμένος με την Ελένη Βαλαωρίτου, κόρη του Ιωάννη Βαλαωρίτη, και είχε δυο παιδιά, τον Μάρκο και τη Ζωή.
1895 – Φόλκε Μπερναντόττε, Σουηδός διπλωμάτης.
1896 – Τζίγκα Βερτόφ, Ρώσος σκηνοθέτης.
Ο Νταβίντ Αμπέλεβιτς Κάουφμαν (2 Ιανουαρίου 1896 – 12 Φεβρουαρίου 1954), γνωστός και ως Ντένις Κάουφμαν ή με το ψευδώνυμο (Ν)τζίγκα Βερτόφ, ήταν Σοβιετικός πρωτοπόρος κινηματογραφιστής και θεωρητικός του κινηματογράφου. Οι κινηματογραφικές πρακτικές του επηρέασαν το σινεμά-βεριτέ ντοκιμαντέρ και την ομάδα Τζίγκα Βερτόφ (1968-1972).
Σε ψηφοφορία του Sight and Sound το 2012, η ταινία του "Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή" ψηφίστηκε ως η 8η καλύτερη όλων των εποχών και το 2014 το καλύτερο ντοκιμαντέρ όλων των εποχών.
Τα αδέλφια του Μπόρις και Μικχάι Κάουφμαν ήταν επίσης αξιοσημείωτοι κινηματογραφιστές.
1897 – Χριστόφορος Θεοφίλου, γνωστός ως Τζιμ Λόντος, παγκόσμιος πρωταθλητής στην πάλη (κατς).
1897 – Τζιμ Λόντος, σούπερ σταρ επαγγελματικής πάλης, από το Κουτσοπόδι Άργους στην Αμερική.
1912 - Οδυσσέας Αγγελής, Έλληνας στρατιωτικός.
Ο Οδυσσέας Αγγελής (Στενή Ευβοίας, 2 Ιανουαρίου 1912 - Κορυδαλλός Αττικής, 22 Μαρτίου 1987) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πραξικοπηματίας. Επί του καθεστώτος της Χούντας, διετέλεσε Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων (1968-1973) και έλαβε τον τίτλο του Αντιπροέδρου της Δημοκρατίας στο πλαίσιο φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος των Συνταγματαρχών.
Γεννήθηκε στη Στενή Ευβοίας το 1912. Φοίτησε στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και ονομάστηκε ανθυπολοχαγός Πυροβολικού στις 2 Αυγούστου 1934. Το 1937 προήχθη σε υπολοχαγό, το 1940 σε λοχαγό, το 1946 σε ταγματάρχη, το 1950 σε αντισυνταγματάρχη, το 1958 σε συνταγματάρχη, το 1960 σε ταξίαρχο, το 1965 σε υποστράτηγο, το 1967 σε αντιστράτηγο και το 1970 σε στρατηγό. Ως αξιωματικός συμπλήρωσε τη στρατιωτική του εκπαίδευση στη Σχολή Πυροβολικού και αποφοίτησε από την Ανωτέρα Σχολή Πολέμου και την Σχολή Εθνικής Άμυνας. Γνώριζε αγγλικά και γαλλικά.
Συμμετείχε στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο 1940-41, ως Διοικητής Πυροβολαρχίας Ορειβατικού Πυροβολικού. Το 1943 διέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου εντάχθηκε στον εκεί Ελληνικό Στρατό ως Διοικητής Πυροβολαρχίας Αντιαεροπορικού Πυροβολικού. Στην περίοδο του Εμφυλίου συμμετείχε στις επιχειρήσεις 1948-49, ως Διοικητής Μοίρας Πυροβολικού. Από το 1950 και μετέπειτα υπηρέτησε σε διάφορες επιτελικές θέσεις και μονάδες Πυροβολικού. Από τον Ιανουάριο του 1951 κατέχοντας τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη εμφανίζεται να επιχειρεί μυήσεις νέων αξιωματικών στον ΙΔΕΑ με την συνεργασία του τότε ταγματάρχη Γ. Παπαδόπουλου, γεγονός που μαρτυρεί την μακρά σχέση των δύο ανδρών. Άλλωστε και ο ίδιος είχε παραδεχθεί την συμμετοχή του στον ΙΔΕΑ, χωρίς να υποστεί γι αυτό δίωξη, καθώς και την από τότε γνωριμία του με τον Γ. Παπαδόπουλος. Στη συνέχεια υπηρέτησε και στο Στρατηγείο NATO Σμύρνης, ενώ για κάποιο χρονικό διάστημα διατέλεσε υπασπιστής του Βασιλιά Παύλου υπηρετώντας στον Στρατιωτικό Οίκο του Βασιλέως. Επίσης υπήρξε καθηγητής στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου, Επιτελάρχης της IX Μεραρχίας, Διοικητής της Σχολής Πυροβολικού, Διευθυντής του 2ου ΕΓ/ΓΕΣ, Επιτελάρχης της ΑΣΔΕΝ, Υποδιοικητής και Διοικητής της V Μεραρχίας και Υπαρχηγός του ΓΕΕΘΑ.
Από τις 22 Απριλίου 1967, φέροντας τότε τον βαθμό του αντιστράτηγου στη θέση του υπαρχηγού ΓΕΕΘΑ, ανέλαβε Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού και από τις 14 Δεκεμβρίου 1967 έως τις 18 Δεκεμβρίου 1968 ήταν ταυτόχρονα και Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας. Από τις 19 Δεκεμβρίου 1968 ανέλαβε Αρχηγός του νεοσυστάτου Αρχηγείου Ένοπλων Δυνάμεων (πρώην ΓΕΕΘΑ). Αποστρατεύθηκε στις 16 Αυγούστου 1973, αναλαμβάνοντας Αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας με Πρόεδρο τον τότε πρωθυπουργό-δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο. Μετά το πραξικόπημα του Ιωαννίδη ετέθη σε "κατ' οίκον περιορισμόν".
Τον Αύγουστο του 1975 καταδικάστηκε από το 5μελές Εφετείο Αθηνών σε ισόβια κάθειρξη, για στάση και εσχάτη προδοσία, λόγω της συμμετοχής του στο Πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.
Τιμήθηκε με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας και πολλά άλλα ελληνικά και ξένα παράσημα και μετάλλια, αντίστοιχα του βαθμού του και των θέσεων που κατείχε. Ήταν άγαμος. Αυτοκτόνησε στο μπάνιο του κελιού του, στις φυλακές Κορυδαλλού όπου είχε εγκλειστεί, στις 22 Μαρτίου 1987, σε ηλικία 75 ετών.
1920 – Ισαάκ Ασίμωφ, Αμερικανός συγγραφέας.
Ο Ισαάκ Ασίμωφ (Isaac Asimov) γεννήθηκε με το όνομα Isaak Yudovich Ozimov στο Πετροβίτσι της Ρωσίας στις 2 Ιανουαρίου 1920 και πέθανε στις ΗΠΑ στις 6 Απριλίου του 1992 και είναι ιδιαίτερα γνωστός για το συγγραφικό του έργο και συγκεκριμένα για τα έργα επιστημονικής φαντασίας. Ο Ασίμωφ είχε τέλεια γνώση πάνω στις φυσικές επιστήμες, που τη συνδύαζε με έντονη διορατικότητα και αντίληψη της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ψυχολογίας. Έγραψε 465 περίπου δημοσιευμένα βιβλία, από τα οποία τα 25 είναι καθαρά επιστημονικής φαντασίας και τα υπόλοιπα μελέτες και επιστημονικά συγγράμματα. Τα γνωστότερα έργα του είναι η σειρά μυθιστορημάτων με τα Ρομπότ ("Εγώ, το Ρομπότ", "Έρχονται τα Ρομπότ", "Σπηλιές από Ατσάλι", "Ο Γυμνός Ήλιος", "Τα Ρομπότ της Αυγής", "Ρομπότ και Αυτοκρατορία") και η σειρά της Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας ("Γαλαξιακή Αυτοκρατορία", 1-6) που διαδραματίζονται στο ίδιο μυθιστορηματικό περιβάλλον, και με αυτήν τη χρονική σειρά.
Στα έργα του που σχετίζονται με ρομπότ χρησιμοποιούνται οι τρεις νόμοι της ρομποτικής, τους οποίους επινόησε ο Ασίμωφ.
Μετανάστευσε στις ΗΠΑ το 1923 και πήρε την αμερικάνικη υπηκοότητα το 1928. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Κολούμπια, από το οποίο αποφοίτησε το 1939. Παντρεύτηκε το 1942 και απέκτησε δύο παιδιά. Το 1955 έγινε καθηγητής βιοχημείας στην ιατρική σχολή του πανεπιστημίου της Βοστώνης. Υπήρξε επίσης εταίρος επιστημονικών συλλόγων, με αρκετές διακρίσεις στο ενεργητικό του για τις επιστημονικές του έρευνες.
Ο Ασίμωφ έχει πλούσιο συγγραφικό έργο σε πολλούς τομείς, μεταξύ των οποίων έργα επιστημονικής φαντασίας, επιστημονικά συγγράματα και βιβλία εκλαϊκευμένης επιστήμης. Έχει λάβει πολλές διακρίσεις και βραβεία, μεταξύ των οποίων και τα κορυφαία βραβεία Nebula και Hugo.
1922 - Μορίς Φορ, Γάλλος πολιτικός.
1924 – Ευγένιος Σπαθάρης,έλληνας καλλιτέχνης του θεάτρου σκιών, ένας από τους πιο σημαντικούς καραγκιοζοπαίχτες και ζωγράφος.
Γεννήθηκε στην Κηφισιά στις 2 Ιανουαρίου 1924. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του άρχισε να ασχολείται με τη ζωγραφική και ιδιαίτερα με τους ήρωες του θεάτρου σκιών, από τους πρωτοπόρους του οποίου ήταν ο πατέρας του, Σωτήρης Σπαθάρης, ο οποίος απεβίωσε το 1974.
1927 - Γρηγόρης Βάρφης, Έλληνας πολιτικός.
1941 - Τζανφράνκο Τερέντσι, πολιτικός από τον Άγιο Μαρίνο.
1945 - Σλόμπονταν Πράλιακ, Κροάτης στρατηγός.
1949 - Νικολάι Πάνκιν, Ρώσος κολυμβητής.
1955 - Αγάθων Ιακωβίδης, ήταν Έλληνας λαϊκός τραγουδιστής και συνθέτης από τη Θεσσαλονίκη.
Το 2013 εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνή διαγωνισμό της Eurovision μαζί με το συγκρότημα Koza Mostra με το τραγούδι "Alcohol Is Free", το οποίο ήρθε 6ο στον τελικό με 152 ψήφους.
Γεννήθηκε στον Ευαγγελισμό Λαγκαδά Θεσσαλονίκης το 1955. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες από τη Μικρασία, γι' αυτό τα πρώτα τραγούδια που άκουγε ήταν μικρασιατικές μελωδίες. Άρχισε να ασχολείται με τη μουσική το 1971 και σταδιακά έμαθε μόνος του να παίζει σχεδόν όλα τα έγχορδα όργανα των ρεμπέτικων τραγουδιών, δηλαδή: κιθάρα, μπαγλαμά, ούτι, μπουζούκι, τζουρά, μάντολα, μαντολίνο. Το 1973 έκανε την πρώτη επαγγελματική του εμφάνιση σε μπουάτ της Θεσσαλονίκης. Αμέσως συνειδητοποίησε πως η μουσική που τον εκφράζει και του ταιριάζει είναι η ρεμπέτικη και αφιερώνεται σε αυτήν αποκλειστικά. Κατέχει πολλούς σπάνιους δίσκους γραμμοφώνου με ρεμπέτικα τραγούδια, και αξιοποιεί τη συλλογή του σε ραδιοφωνικές μουσικές εκπομπές.
Το 1977 δημιουργεί το "Ρεμπέτικο Συγκρότημα Θεσσαλονίκης", με το οποίο παίζει σε μαγαζιά, κάνει συναυλίες και ηχογραφεί δύο δίσκους. Το 1981 αποφασίζει να μεταβεί στην Αθήνα. Συνεργάζεται με γνωστούς τεχνίτες της λαϊκής μουσικής. Κώστας Παπαδόπουλος, Γιώργος Κόρος, Βασίλης Σούκας, Λάζαρος Κουλαξίζης, Νίκος Φιλιππίδης και Νίκος Χατζόπουλος είναι κάποιοι από αυτούς. Γίνεται πιο γνωστός και κάνει συναυλίες σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, σε Ευρώπη και Η.Π.Α. Από το 1987 ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.
Η δισκογραφία του αφορά αποκλειστικά στο ρεμπέτικο. Έχει ερμηνεύσει πολλά δημοφιλή ρεμπέτικα αλλά και παλιά, άγνωστα τραγούδια που έχει ανασύρει από το πλούσιο αρχειακό υλικό που κατέχει.
Το 2013 αποδέχθηκε την πρόσκληση του συγκροτήματος Κόζα Μόστρα να συμμετάσχει μαζί τους στο Φεστιβάλ της Γιουροβίζιον στο Μάλμε της Σουηδίας, με το τραγούδι "Alcohol Is Free", με το οποίο προκρίθηκαν στον τελικό της διοργάνωσης όπου κατέλαβαν την 6η θέση.
1961 - Κίκι Λέσεντριτς, Σέρβος συνθέτης.
1961 - Τοντ Χέινς, Αμερικανός σκηνοθέτης.
1964 - Κρίστιαν Βελπ, Γερμανός καλαθοσφαιριστής.
1968 - Κούμπα Γκούντινγκ Τζ., Αμερικανός ηθοποιός.
1972 – Χρήστος Μελέτογλου, Έλληνας πρώην αθλητής του στίβου.
Γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1972 στο Χάινσμπεργκ της Γερμανίας και είναι απερχόμενος πρωταθλητής του στίβου στο αγώνισμα του τριπλούν.
Ήταν μέλος της Ολυμπιακής Ομάδας του 2000 και του 2004. Οι διακρίσεις του περιλαμβάνουν την 7η θέση σε δύο Παγκόσμια Πρωταθλήματα (1997, 2003), ενώ στην Ολυμπιάδα του 2004 στην Αθήνα ήταν 6ος. Στο Γκραν Πρι της Οσάκας, ο Μελέτογλου έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη «χώρα του ανατέλλοντος ηλίου», το Μάιο του 2005, πετυχαίνοντας 16,78 μ. Στους Μεσογειακούς Αγώνες του 2005 της Αλμερίας, στην Ισπανία κέρδισε 1 χρυσό μετάλλιο, με άλμα 17.09 μ.
Ο Μελέτογλου ήταν ο σημαιοφόρος της ελληνικής ομάδας στην τελετή έναρξης του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στίβου, που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της 6 Αυγούστου 2006 στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Το 2006 αποκλείστηκε με τρία άκυρα άλματα από τον τελικό στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Γκέτεμποργκ. Αυτός ήταν ο τελευταίος αγώνας της καριέρας του.
1976 - Παθ Βέγα, Ισπανίδα ηθοποιός.
1976 - Χρυσοπηγή Δεβετζή, Ελληνίδα αθλήτρια.
1980 - Γιώργος Δέδας, Έλληνας καλαθοσφαιριστής.
1982 – Αθανασία Τσουμελέκα, Ελληνίδα αθλήτρια στο βάδην.
Η Αθανασία Τσουμελέκα (Πρέβεζα, 2 Ιανουαρίου 1982) είναι Ελληνίδα πρώην αθλήτρια του στίβου στο αγώνισμα του βάδην. Kατέκτησε την πρώτη θέση στην απόσταση των 20 χιλιομέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.
1991 - Μπεν Χάρντι, Άγγλος ηθοποιός.
Θάνατοι σαν σήμερα
17 – Οβίδιος, ρωμαίος ποιητής.
Ο Πόπλιος Οβίδιος Νάσων (20 Μαρτίου 43 π.Χ. - 17), γνωστός ως Οβίδιος, ήταν Ρωμαίος ποιητής, περισσότερο γνωστός από τις Μεταμορφώσεις, μίας σειράς 15 βιβλίων μυθολογικής αφήγησης γραμμένης σε δακτυλικό εξάμετρο, καθώς και για τις συλλογές ερωτικής ποίησης σε ελεγειακά δίστιχα, και ιδιαίτερα για τους Έρωτες (Amores) και την Ερωτική τέχνη (Ars amatoria). Πολλοί μιμήθηκαν την ποίησή του κατά την Ύστερη Αρχαιότητα και το Μεσαίωνα και επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τη δυτική τέχνη και λογοτεχνία. Ήταν ο τελευταίος από τους μεγάλους αυγούστειους ποιητές, που έζησε στις αρχές της Pax Romana, της ειρήνης δηλαδή ανάμεσα στα έθνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που επέβαλαν οι ρωμαϊκές στρατιωτικές δυνάμεις.
Γεννήθηκε στην ιταλική πόλη Σουλμόνα το 43 π.Χ. και πέθανε στην πόλη Τόμοι της Μοισίας (Ρωμαϊκής επαρχίας του κάτω Δούναβη) το 17 μ.Χ
826 - Αδαλάρδος του Κορμπί, Φράγκος ηγούμενος.
1169 - Μπερτράν ντε Μπλανκφόρ, μέγας μάγιστρος των Ιπποτών του Ναού.
Ο Μπερτράν ντε Μπλανκφόρ ή Μπλανσφόρ (2 Ιανουαρίου 1169) ήταν ιππότης στον Μεσαίωνα. Εντάχθηκε στο Τάγμα του Ναού. Διετέλεσε έκτος Μεγάλος Μάγιστρος (Grand Master) του Τάγματος, διάδοχος του Αντρέ ντε Μονμπάρ, από το 1156 μέχρι τον θάνατό του, 2 Ιανουαρίου του 1169.
Στο Τάγμα τον διαδέχθηκε ο ιππότης Φιλίπ ντε Μιγί.
1184 - Θεοδώρα Κομνηνή της Σουηβίας, δούκισσα της Αυστρίας.
1302 - Ερρίκος Α΄, λόρδος του Μεκλεμβούργου.
1557 - Τζάκοπο Ποντόρμο, Ιταλός ζωγράφος.
1597 - Χατόρι Χάνζο, Ιάπωνας νίντζα.
1816 - Λουί-Μπερνάρ Γκιτόν ντε Μορβώ, Γάλλος χημικός και πολιτικός.
1819 - Μαρία Λουίζα της Πάρμας, βασίλισσα της Ισπανίας.
1861 - Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ΄, βασιλιάς της Πρωσίας.
1892 - Τζωρτζ Αίρυ, Άγγλος μαθηματικός και αστρονόμος.
1896 – Παναγιώτης Χιώτης, Έλληνας συγγραφέας.
Ο Παναγιώτης Χιώτης (6 Αυγούστου 1814 - 2 Ιανουαρίου 1896) ήταν Έλληνας εκπαιδευτικός και ιστορικός συγγραφέας από τη Ζάκυνθο. Έγραψε ιστορικά έργα. Για την προσφορά του στην καταγραφή της ιστορίας τιμήθηκε σε εθνικό και σε τοπικό επίπεδο.
Κατά την περίοδο της αγγλικής Κατοχής δίδαξε στο Λύκειο του νησιού. Μετά την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα εργάστηκε ως δάσκαλος στη Ζάκυνθο και διετέλεσε επόπτης της Βιβλιοθήκης του νησιού. Υπήρξε ο άνθρωπος που συνέταξε και τον κανονισμό για τη λειτουργία της, το 1883. Υπήρξε βαθύς ερευνητής της Ιστορίας των Επτανήσων, φθάνοντας ως την Ιταλία. Πέθανε στις αρχές του 1896, χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει ένα έργο με βιογραφίες επιφανών Επτανησίων. Το όνομά του φέρει σήμερα το Ολοήμερο Δημοτικό Σχολείο Κάμπου, με έδρα το Βανάτο.
1915 – Αρμάν Πεζό, γάλλος επιχειρηματίας, ιδρυτής της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας. (Γεν. 26/3/1849)
1917 - Έντουαρντ Μπάρνετ Τάιλορ, Άγγλος ανθρωπολόγος.
1917 – Λεόν Φλαμένγκ, Γάλλος ποδηλάτης.
1920 - Πωλ Αντάμ, Γάλλος συγγραφέας.
1924 - Τζέιμς Τέμπλερ, Άγγλος αεροναυτικός.
1943 - Τσαζίμ Κοτσούλι, Αλβανός πολιτικός.
1945 - Μπέρτραμ Ράμσεϋ, Άγγλος ναύαρχος.
1950 – Εμίλ Γιάνινγκς, Γερμανός ηθοποιός.
1950 – Θεόφραστος Σακελλαρίδης, Δημοφιλής Έλληνας μουσουργός, ο δημιουργός της ελληνικής οπερέτας.
Ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης (Αθήνα 1883-Αθήνα 1950) υπήρξε δημοφιλής Έλληνας μουσικοσυνθέτης, αρχιμουσικός και ένας από του πρωτεργάτες της Ελληνικής Οπερέτας, με καταγωγή από το Λιτόχωρο Πιερίας της Μακεδονίας.
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 7 Σεπτεμβρίου του 1883 (ορισμένες πηγές αναφέρουν το 1882). Τα πρώτα μαθήματα μουσικής πήρε από τον πατέρα του Ιωάννη Σακελλαρίδη (1853-1938), διαπρεπή μουσικοδιδάσκαλο, μεταρρυθμιστή της βυζαντινής μουσικής, ιεροψάλτη, φιλόλογο και μελουργό. Η μητέρα του καταγόταν από την Ύδρα.
Σπούδασε στην Αθήνα, τη Γερμανία και την Ιταλία. Στα τέλη του 1902 έδωσε μαζί με τον πατέρα και τον αδελφό του Άρη, που ήταν βαρύτονος, επιτυχημένες συναυλίες με δικές του συνθέσεις και εναρμονισμένα ελληνικά δημοτικά τραγούδια στο Βασιλικό Ωδείο του Μονάχου και στο μέγαρο της βαρώνης Αμελίας φον Πέρφαλλ (κόρης του Γουσταύου Κλάους), ενώπιον πληθώρας πριγκίπων και αριστοκρατών (εφημερίδα "Σκριπ" 1/12/1902). Στην εφημερίδα Σκριπ διαβάζουμε:«Εκείνο το οποίον δέον να τονισθή ενταύθα, είναι η εμφάνισις του νεαρού, μόλις εικοσαετούς και συμπαθούς υιού του κ. Σακελλαρίδου, Θεοφράστου Σακελλαρίδου, όστις τους πάντας εξέπληξε παρασχών δείγματα συνθετικής ιδιοφυΐας, ουχί της τυχούσης, και διευθύνας ορχήστραν εξ 60 οργάνων με ικανότητα και ακρίβειαν ήτις ενεποίησεν εις τους φίλους μας Γερμανούς ευχάριστον εντύπωσιν».
Λέγεται ότι η οικογένεια Σακελλαρίδη πριν επιστρέψει έδωσε συναυλίες στην Ιταλία και την Αίγυπτο.
1953 - Δημήτριος Γιαννόπουλος, Έλληνας πολιτικός.
1953 - Γκούτσιο Γκούτσι, Ιταλός επιχειρηματίας.
1958 – Ρήγας Γκόλφης, Έλληνας ποιητής και κριτικός.
Ο Ρήγας Γκόλφης (1886- 2 Ιανουαρίου 1958) ήταν ποιητής, κριτικός και συνεργάτης του περιοδικού Ο Νουμάς και υπήρξε από τους πιο μαχητικούς δημοτικιστές της εποχής του χωρίς να μετατρέψει όμως ποτέ την ποίηση του σε πολιτική συνθηματολογία.
Ο Δημήτρης Δημητριάδης, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Ρήγα Γκόλφη, γεννήθηκε το 1886 στο Μεσολόγγι ο δε πατέρας του καταγόταν από το Καρπενήσι. Ο Γκόλφης αφού σπούδασε νομικά στην Αθήνα έγινε συμβολαιογράφος όπως και ο πατέρας του. Το 1908 δημοσίευσε στον Νουμά το μονόπρακτο δράμα Ο Γήταυρος το οποίο είχε έντονο κοινωνικό χαρακτήρα και εντάσσεται στην κοινωνική θεατρική ηθογραφία. Ασχολήθηκε όμως κυρίως με την ποίηση και εξέδωσε τις παρακάτω ποιητικές συλλογές:
Τραγούδια του Απρίλη (1909)
Ύμνοι (1921)
Στο γύρισμα της ρίμας (1924)
Λυρικά χρώματα (1930)
Τετράμετρο (1952)
Στα ποιήματα του, που τα χαρακτηρίζει η εξομολογητική διάθεση και ευγένεια αισθημάτων, ο Γκόλφης χρησιμοποίησε διάφορα μέτρα και ρυθμούς. Εξέδωσε και ένα βιβλίο με διηγήματα με τίτλο Η επιφάνεια και το βάθος (1954).
Εκτός από την ποιητικό του έργο σημαντικά είναι και τα κριτικά κείμενά του που αν και χαρακτηρίζονται από απλότητα φανερώνουν τις κριτικές του ικανότητες και την γενικότερη πνευματική καλλιέργειά του. Από το κείμενα αυτά τύπωσε μόνο ορισμένα σε έναν τόμο με τίτλο Φαντασία και ποίηση (1935) ενώ τα υπόλοιπα είναι σκορπισμένα σε διάφορα έντυπα.
Επίσης μετέφρασε τον Ύμνο της Διεθνούς και το καταστατικό του σοσιαλιστικού κόμματος στη δημοτική. Το 1909 αφιέρωσε ένα ποίημά του στον σοσιαλιστή Φερέρο που δολοφονήθηκε στην Ισπανία.
1964 - Πέτρος Σπανδωνίδης, Έλληνας φιλόλογος, κριτικός της λογοτεχνίας και δοκιμιογράφος. (περ. 1890 – 2 Ιανουαρίου 1964)
Ο Πέτρος Σπανδωνίδης γεννήθηκε στη Ρουμανία, αλλά η καταγωγή του ήταν από το Μελένικο. Από την ηλικία των 15 περίπου ετών, το 1905, εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του. Αναγορεύθηκε διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ είχε ήδη πραγματοποιήσει την εμφάνισή του στον χώρο των γραμμάτων το 1926 με δημοσιεύματα σε εφημερίδες και περιοδικά. Το 1932 υπήρξε συνιδρυτής των «Μακεδονικών ημερών». Διακρίθηκε κυρίως για τις μελέτες του για την ποίηση και για τα δοκίμιά του επί θεμάτων της κλασικής και ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, ενώ υπήρξε και τακτικός συνεργάτης των επιφυλλίδων της αθηναϊκής εφημερίδας Η Καθημερινή. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη ως, συνταξιούχος πλέον, γυμνασιάρχης σε ηλικία 74 ετών.
1980 - Φίλιππος Δραγούμης, Έλληνας πολιτικός και νομικός. (2 Ιανουαρίου 1890 - 2 Ιανουαρίου 1980)
Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Στέφανου Δραγούμη και αδελφός του Ίωνα Δραγούμη. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο των Αθηνών, του οποίου έγινε και διδάκτορας. Έλαβε μέρος στους βαλκανικούς πολέμους και έπειτα, το 1914, εισήλθε στο διπλωματικό σώμα. Υπηρέτησε ως υποπρόξενος στο Γενικό προξενείο της Αλεξάνδρειας και στη συνέχεια το 1917 απολύθηκε από την υπηρεσία για πολιτικούς λόγους.
Εκλέχτηκε πρώτη φορά βουλευτής Φλωρίνης το 1920 με την Ηνωμένη Αντιπολίτευση, το 1926 με το Αγροτικό Κόμμα και το 1927 έλαβε μέρος στην επιτροπή σύνταξης του συντάγματος. Το 1932 έγινε υπουργός Β. Ελλάδος στην κυβέρνηση Τσαλδάρη. Με την έναρξη της κατοχής εγκατέλειψε την Ελλάδα και κατέφυγε στο Κάιρο, όπου βρισκόταν η κυβέρνηση. Σε αυτή διετέλεσε υφυπουργός Εξωτερικών, θέση την οποία ανέλαβε και πάλι το 1946 στην Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη Απριλίου 1946. Στην επόμενη Κυβέρνηση Τσαλδάρη του Οκτωβρίου 1946 χρημάτισε υπουργός Στρατιωτικών. Στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Κιουσόπουλου χρημάτισε υπουργός Εξωτερικών ενώ σε αυτή του Πιπινέλη υπουργός Εθνικής Αμύνης. Εκλέχθηκε ξανά βουλευτής το 1932, το 1933, και το 1946 με το Λαϊκό Κόμμα, ενώ το 1935 εκλέχθηκε ως ανεξάρτητος. Το 1946 στάλθηκε στο Παρίσι ως μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας του συνεδρίου ειρήνης.
Ήταν επίσης ισόβιο μέλος στην Πάγκειο επιτροπή και πρόεδρος της Γλωσσικής Εταιρείας, θέση την οποία διατήρησε για πενήντα χρόνια. Ήταν επίσης πρόεδρος της Ελληνικής Γεωγραφικής Εταιρείας και της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας. Μερικά από τα έργα που είχε συγγράψει ήταν: Τα εθνικά δίκαια στην διάσκεψη της ειρήνης (1948), Επί του Κυπριακού ζητήματος (1956) κ.α.
Απεβίωσε στην Αθήνα την ημέρα των γενεθλίων του και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο. Ήταν παντρεμένος με την Ελένη Βαλαωρίτου, κόρη του Ιωάννη Βαλαωρίτη, και είχε δυο παιδιά, τον Μάρκο και τη Ζωή.
1980 - Γεώργιος Μαυροφόρος, Έλληνας γιατρός και πολιτικός, που υπηρέτησε ως βουλευτής Λασιθίου από το 1935 ως το 1936. (9 Δεκεμβρίου 1897 - 2 Ιανουαρίου 1980)
Ήταν γιος του Παυλή Μαυροφόρου, πρώην δημάρχου της Φουρνής και της Μαρίας. Καταγόταν από πλούσια οικογένεια και είχε δύο μεγαλύτερα αδέρφια τον Δημήτριο (1890-1971), έμπορο και τον Εμμανουήλ, δικηγόρο στη Νεάπολη Λασιθίου. Ο Γεώργιος σπούδασε ιατρική και εργάστηκε ως πρώτα στη Νεάπολη (όπου είχε και δική του μαιευτική κλινική) και μετά το γάμο του, στην Ιεράπετρα. Ήταν παντρεμένος με την Πόπη Φουνταλίδη και απέκτησαν παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα.
Εξελέγη βουλευτής Λασιθίου στις εκλογές του 1935 με το Λαϊκό Κόμμα.
Πέθανε 2 Ιανουαρίου 1980.
1990 – Ευάγγελος Αβέρωφ, Έλληνας πολιτικός.
Ο Αβέρωφ γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας στις 17 Απριλίου του 1910, καταγώμενος από την οικογένεια Αβέρωφ του Μετσόβου. Ήταν πτυχιούχος της Νομικής και διδάκτωρ Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Λωζάνης στην Ελβετία.
Το 1940 έγινε νομάρχης της Κέρκυρας, ενώ το 1946 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής Ιωαννίνων, θέση που διατήρησε μέχρι το 1964.
Διατέλεσε υπουργός Εφοδιασμού, Εθνικής Οικονομίας, Εμπορίου, Γεωργίας και Εξωτερικών και την περίοδο 1974–1981 διετέλεσε υπουργός Εθνικής Άμυνας.
Το 1981 εκλέχτηκε αρχηγός του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας και το 1984 επίτιμος πρόεδρός της. Σημαντική ήταν η συνεισφορά του, ως Υπουργός Εξωτερικού, στις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου με θέμα την ίδρυση της ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας το 1959 και στη Συμφωνία Σύνδεσης Ελλάδας- ΕΟΚ το 1962, σύμφωνα με την οποία η χώρα κατέστη το πρώτο συνδεδεμένο κράτος με την κοινότητα.
Με πρωτοβουλίες του ιδρύθηκε το ίδρυμα του Βαρώνου Μιχαήλ Τοσίτσα που λειτουργεί στην Κηφισιά. Ο ίδιος διετέλεσε πρώτος και ισόβιος πρόεδρος του ιδρύματος.
Μιλούσε γαλλικά, αγγλικά και ιταλικά και ήταν μόνιμος κάτοικος Κηφισιάς.
Εκπροσώπησε την Ελλάδα σε πολλές διεθνείς διασκέψεις και τιμήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικος από τον Βασιλιά Παύλο καθώς και με ισάξιους Μεγαλόσταυρους άλλων χωρών. Στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο υπηρέτησε σε ομάδες δολιοφθορών, ανακλήθηκε το 1941 και διορίστηκε Νομάρχης Κερκύρας. Τον Μάιο του 1941 ίδρυσε με έδρα την Λάρισα την οργάνωση Φιλική Εταιρεία, που είχε ως στόχο την καταπολέμηση των δοσίλογων του Αλκιβιάδη Διαμάντη που αργότερα αποκλήθηκαν Λεγεώνα των Βλάχων. Το 1942 συνελήφθη για την αντιστασιακή δραστηριότητά του και μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιταλία, ενώ ένα χρόνο αργότερα, το 1943, δραπέτευσε και παρέμεινε στην Ιταλία επικεφαλής ελληνικής αντιστασιακής οργάνωσης. Το 1944 επιστρατεύθηκε με τον βαθμό του επίκουρου υποπλοιάρχου υπηρετώντας μέχρι το τέλος του πολέμου στην Ελληνική Στρατιωτική Αποστολή της Ρώμης. Το 1974 ανέλαβε το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, το 1981 ανεδείχθη πρόεδρος του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας που βρίσκονταν τότε στην αξιωματική αντιπολίτευση και το 1984 ανακηρύχτηκε επίτιμος πρόεδρός της. Παράλληλα με την πολιτική του δράση ανέπτυξε συγγραφικό έργο γράφοντας μυθιστορήματα, διηγήματα, θεατρικά έργα, δοκίμια και ιστορικές αναλύσεις.
Ο Ευάγγελος Αβέρωφ δυστυχώς υπήρξε και ένας απο τους αρνητικούς καταλύτες για την Κύπρο και την εισβολή των Τουρκικών δυνάμεων στη Κύπρο το 1974.
Για τους κατοίκους του Μετσόβου, ο Ευάγγελος Αβέρωφ, αποτελεί τον τελευταίο εκπρόσωπο της μεγάλης παράδοσης των τοπικών ευεργετών. Πρωτοστάτησε στην δημιουργία του Ιδρύματος Βαρόνου Μιχαήλ Τοσίτσα, το οποίο διεύθυνε επί 40 χρόνια συμβάλλοντας καθοριστικά στη ανάπτυξη του οικισμού. Εκπληρώνοντας την επιθυμία του Βαρόνου Μιχαήλ Τοσίτσα, να φέρει ο εκάστοτε πρόεδρός του Ιδρύματος το οικογενειακό του επίθετο, έφερε έκτοτε και το επίθετο Τοσίτσας.
Επίσης δημιούργησε το Ίδρυμα Ευάγγελου Αβέρωφ- Τοσίτσα, στο οποίο δώρισε τη σημαντικότατη προσωπική του συλλογή Ελλήνων ζωγράφων 19ου και αρχών 20ου αιώνα, χτίζοντας πινακοθήκη για την στέγασή της. Παράλληλα επένδυσε στην τοπική αμπελουργία καλλιεργώντας τον εγκαταλειμμένο αμπελώνα του Μετσόβου και δημιουργώντας σύγχρονη οινοποιητική μονάδα. Μετά τον θάνατό του το 1990, οι συμπατριώτες του τον τίμησαν στήνοντας τον ανδριάντα στο κέντρο του Μετσόβου.
Πέθανε στις 2 Ιανουαρίου 1990. Η οικουμενική κυβέρνηση του Ξενοφώντα Ζολώτα, για να τον τιμήσει, πρότεινε να κηδευτεί με δημόσια δαπάνη και με τιμές εν ενεργεία Πρωθυπουργού. Όμως η οικογένειά του αφού ευχαρίστησε την κυβέρνηση, ανακοίνωσε πως επιθυμία του ήταν η λιτή και απέριττη ταφή, όπως ακριβώς ήταν και η ζωή του. Επιπλέον παρακάλεσε αντί για στεφάνια, να κατατεθούν δωρεές για αγαθοεργείς σκοπούς. Η κηδεία του Έλληνα πολιτικού στις 4 Ιανουαρίου 1990 στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Στο Μέτσοβο στήθηκε ανδριάντας του, έργο του γλύπτη Γ. Παπά.
Ήταν παντρεμένος με την Διαμαντίνα Λυκιαρδοπούλου και είχαν αποκτήσει δύο κόρες.
Δολοφονία Παναγούλη
Η Ιταλίδα δημοσιογράφος Οριάνα Φαλάτσι, σύντροφος του Αλέξανδρου Παναγούλη, αφήνει υπόνοιες στο βιβλίο της Un Uomo ότι ο Αβέρωφ μπορεί να είχε σχέση με το θάνατο του αγαπημένου της. Σύμφωνα με τη Φαλάτσι, ο Αβέρωφ, που ήταν Υπουργός Εθνικής Άμυνας το 1974–1981, προστάτεψε πολλούς χουντικούς αξιωματικούς και μέλη της ΕΣΑ, κάνοντας μικρές και διακοσμητικές αποστρατεύσεις. Ο Παναγούλης ερευνούσε τις δραστηριότητες των πρώην βασανιστών του, όταν σκοτώθηκε σε ύποπτο αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η Φαλάτσι πίστευε ότι ο Αβέρωφ διαδραμάτισε σκοτεινό ρόλο στην όλη υπόθεση, και ότι είχε μεγάλο συμφέρον να σιωπήσει ο Παναγούλης.
1996 - Βασίλης Φόρης, Έλληνας φιλόλογος. (1925 - 2 Ιανουαρίου 1996)
Γεννήθηκε στην Κοζάνη και ήταν πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Το 1952 άρχισε τη διδασκαλία του στην Εμπορική Σχολή της γενέτειράς του (φιλόλογος).
Διατέλεσε Διευθυντής του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Σπουδών (Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη). Δημοτικιστής, εισηγήθηκε το μονοτονικό σύστημα στην Ελλάδα (ως μέλος των επιτροπών για το θέμα αυτό από το 1976), το οποίο άρχισε να εφαρμόζεται το 1982.
Συνταξιοδοτήθηκε το 1991.
Δημοσίευσε, ανάμεσα στα άλλα, άρθρα στην εφημερίδα Καθημερινή, στη στήλη "Γλωσσολογικά μελετήματα" (από τη δεκαετία του '50).
1999 – Σεμπάστιαν Χάφνερ, Γερμανός δημοσιογράφος και συγγραφέας.
2000 - Μαρία δε λας Μερθέδες των Βουρβόνων-Δύο Σικελιών, ινφάντα της Ισπανίας.
2007 – Θίοντορ Κόλεκ, δήμαρχος της Ιερουσαλήμ.
2009 – Μαρία ντε Ζεσούς, Πορτογαλίδα υπεραιωνόβια.
2011 - Τζον Όσμπορν, πολιτικός από το Μοντσερράτ.
2012 - Λάρι Ράινχαρτ, Αμερικανός κιθαρίστας.
2013 - Λαδισλάο Μαζουρκιέβιτς, Ουρουγουανός ποδοσφαιριστής.
2018 - Ευγένιος Γκέραρντ, Ολλανδός προπονητής ποδοσφαίρου.
Σαν σήμερα 31 Δεκεμβρίου ας θυμηθούμε τι έγινε
| | Εμφανίσεις: 2073
Σαν σήμερα 31 Δεκεμβρίου
ας θυμηθούμε τι έγινε
από τον Mr George Almanac
Εορτάζουν
Οσίας Μελάνης της Ρωμαίας, (Μελανία, Μέλανυ, Μελανή, Μαύρη)
31 Δεκεμβρίου και 1 Ιανουαρίου
ήθη και έθιμα παραμονής και ανήμερα της Πρωτοχρονιάς στην Ελλάδα
τα πιο περίεργα έθιμα παραμονή και ανήμερα Πρωτοχρονιάς ανά τον κόσμο
31 Δεκεμβρίου
Γεγονότα σαν σήμερα
406: Βάνδαλοι, Αλανοί και Σουηβοί διασχίζουν το Ρήνο και εισβάλλουν στη Γαλατία.
535: Ο βυζαντινός στρατηγός Βελισάριος ολοκληρώνει την κατάκτηση της Σικελίας, εκδιώκοντας τη φρουρά των Οστρογότθων στις Συρακούσες.
1600: Ιδρύεται η Αγγλική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών. Η βασίλισσα της Αγγλίας, Ελισάβετ Α, υπογράφει επίσημο σύμφωνο με τους εμπόρους των Ινδιών, ελπίζοντας να σπάσει το μονοπώλιο της Ολλανδίας στα μπαχαρικά.
1687: Οι πρώτοι Ουγενότοι αποπλέουν από τη Γαλλία με προορισμό το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας.
1775: Κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης, πατριώτες χτυπούν το Κεμπέκ.
1781: Ιδρύεται η πρώτη αμερικάνικη τράπεζα, η «Bank of North America».
1790: Η «Εφημερίς», η αρχαιότερη διασωθείσα ελληνική εφημερίδα, αρχίζει να τυπώνεται στη Βιέννη από τα αδέλφια Μαρκίδες-Πούλιου.
1808: Ο Γάλλος χημικός Louis Gay-Lussac διατυπώνει το δόγμα για τα αέρια, που φέρει το όνομά του.
1822: Λήγει η πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου από τον Ομέρ Βρυώνη και τον Κιουταχή, με σημαντικές απώλειες του εχθρού σε έμψυχο και άψυχο υλικό.
1836: Ιδρύεται με βασιλικό διάταγμα εκπαιδευτήριο αρχιτεκτόνων, με την ονομασία «Σχολή των Τεχνών».
1841: Η Αλαμπάμα γίνεται η πρώτη αμερικανική πολιτεία που αναγνωρίζει το επάγγελμα του οδοντιάτρου.
1857: Η βασίλισσα Βικτωρία επιλέγει την Οτάβα για πρωτεύουσα του Καναδά.
1879: Ο Τόμας Έντισον παρουσιάζει σε δρόμο του Νιού Τζέρσεϊ, τον πρώτο λαμπτήρα πυρακτώσεως.
1890: Η νήσος Έλις, μεταξύ Νέας Υόρκης και Νιού Τζέρσι, ανοίγει για όσους μεταναστεύουν στις ΗΠΑ.
1911: Οι βενιζελικοί Χανίων και Σφακίων προσχωρούν στο επαναστατικό κίνημα για την απελευθέρωση της Κρήτης.
1923: Ο ήχος του Μπιγκ Μπεν εκπέμπεται για πρώτη φορά από το ραδιόφωνο του BBC.
1929: Εξήντα εννιά παιδιά, μεταξύ των οποίων και βρέφη, σκοτώνονται στο Πέισλι της Σκοτίας, όταν ξεσπά πανικός σ’ έναν κινηματογράφο, όπου παρακολουθούσαν παιδική παράσταση.
1931: Η ελληνική κυβέρνηση καταφεύγει στο δανεισμό, λόγω της διεθνούς οικονομικής κρίσης.
1942: Εκτελούνται στα Τρίκαλα, ύστερα από απόφαση του ιταλικού στρατοδικείου, έξι Έλληνες πατριώτες.
1942: Καθώς η χρονιά τελειώνει, τα πράγματα φαίνονται ευνοϊκά για τους Συμμάχους: Ο Ρόμελ είναι παγιδευμένος στην Τυνησία, οι Γερμανοί περικυκλωμένοι στο Στάλινγκραντ και οι Γιαπωνέζοι είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν το Γκουανταλκανάλ.
1944: Ο 22χρονος Ιάννης Ξενάκης τραυματίζεται από θραύσμα όλμου στο πρόσωπο κατά τα Δεκεμβριανά. Το θραύσμα του παραμορφώνει το πρόσωπο, καταστρέφοντάς του το αριστερό μάτι. Ο μετέπειτα μεγάλος συνθέτης ανήκε στο λόχο «Λόρδος Βύρων» της ΕΠΟΝ.
1946: Ο αμερικανός πρόεδρος Χάρι Τρούμαν κηρύσσει κι επισήμως το τέλος όλων των εχθροπραξιών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
1952: Με την υπ’ αριθμόν 14374 απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών αναγνωρίζεται ο Σύνδεσμος Αθλητικών Συντακτών (ΣΑΣ) ως επίσημο σωματείο. Το 1971 θα μετονομαστεί σε ΣΑΤ και στις 17 Απριλίου 1981 σε ΠΣΑΤ.
1957: Ανακαλύπτεται στην Πύλο ο κυψελοειδής τάφος του Νηλέα, πατέρα του βασιλιά της Πύλου Νέστορα. Ακόμη, ανακαλύπτεται πτέρυγα του ανακτόρου του Νέστορα, ηλικίας 3.000 ετών.
1958: Στην Κούβα οι ενωμένες δυνάμεις του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και του Καμίλο Σιενφουέγος επιτίθενται στη Σάντα Κλάρα. Μέχρι το απόγευμα, η πόλη περιέρχεται στην κατοχή των ανταρτών. Αυτή η νίκη για τα στρατεύματα του Κάστρο θεωρείται η πιο αποφασιστική στιγμή της Κουβανικής Επανάστασης, καθώς μετά από αυτό το γεγονός, ο Μπατίστα θα εγκαταλείψει την Κούβα σε λιγότερο από 12 ώρες.
1961: Επίσημη λήξη του Σχεδίου Μάρσαλ.
1963: Αναλαμβάνει η υπηρεσιακή κυβέρνηση του Ιωάννη Παρασκευόπουλου, προκειμένου να διενεργήσει τις εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου 1964. Θα υποβάλλει την παραίτησή της τρεις μέρες μετά τον θρίαμβο του Γεωργίου Παπανδρέου.
1968: Το πρώτο υπερηχητικό επιβατικό αεροπλάνο, ένα «Τουπόλεφ 144», κάνει την παρθενική του πτήση.
1969: Κάνει το ντεμπούτο του το συγκρότημα του Τζίμι Χέντριξ.
1975: Αρχίζει στο Πενταμελές Εφετείο Αθηνών η δίκη των υπευθύνων για τα αιματηρά γεγονότα του Πολυτεχνείου, το Νοέμβριο του 1973.
1979: Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής ανακοινώνει την παρέμβασή του για την αντιμετώπιση της κατάστασης στα ΑΕΙ.
1980: Ο Πρόεδρος της Σενεγάλης, Σενγκόρ, παραιτείται μετά από 20 χρόνια στην προεδρία.
1987: Αφαιρείται ένα δευτερόλεπτο από το έτος 1987 για να εξομαλυνθεί μία από τις εγγενείς ανωμαλίες του Γρηγοριανού Ημερολογίου.
1989: Ο ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός ΑΝΤ1, ιδιοκτησίας Μίνωα Κυριακού, αρχίζει τις εκπομπές του.
1990: Το Associated Press χαρακτηρίζει ως τη μεγαλύτερη μαζική έξοδο από την κομμουνιστική Αλβανία, τη φυγή των 600 περίπου Αλβανών και Βορειοηπειρωτών τις τελευταίες δύο ημέρες.
1991: Η Βόρεια και η Νότια Κορέα συμφωνούν για την εξάλειψη των πυρηνικών όπλων στη χερσόνησο.
1991: Η Κόκκινη Σημαία, που κυμάτιζε για πάνω από εβδομήντα χρόνια στο Κρεμλίνο, κατεβαίνει και αντικαθίσταται από την τρίχρωμη σημαία της Ρωσίας. Η ΕΣΣΔ παύει και τυπικά να υπάρχει.
1992: Η Τσεχοσλοβακία περνά τις τελευταίες ώρες της ως ενιαίο κράτος. Από την 1 Ιανουαρίου 1993 η Ευρώπη θα αποκτήσει δυο νέα κράτη: την Τσεχία και τη Σλοβακία.
1992: Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Χικμέτ Τσετίν, δηλώνει ότι, η διεθνής κοινότητα πρέπει να χρησιμοποιήσει βία κατά των Σέρβων της Βοσνίας.
1993: Ο Γάλλος Πρόεδρος, Εντουάρ Μπαλαντίρ, ανακηρύσσεται άνδρας της χρονιάς από τους "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς".
1994: Υπογράφεται τετράμηνη συμφωνία εκεχειρίας στη Βοσνία, ενώ συμπληρώνονται χίλιες μέρες πολιορκίας του Σαράγεβο.
1996: Στη Ρουμανία, 46 είναι οι νεκροί, στην πλειοψηφία τους άστεγοι, από το δριμύ ψύχος, που πλήττει το Βουκουρέστι.
1997: Η Microsoft εξαγοράζει την υπηρεσία ηλεκτρονικού ταχυδρομείου Hotmail.
1999: Ο Μπόρις Γιέλτσιν, ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Ρωσίας, παραιτείται και ονομάζει υπηρεσιακό πρόεδρο το Βλαντιμίρ Πούτιν.
1999: Η Αμερική αποκτα τον έλεγχο της διώρυγας του Παναμά.
2004: Δολοφονείται έξω από την οικία του βρετανού στρατιωτικού ακολούθου στην Κηφισιά ο ειδικός φρουρός, Χαράλαμπος Αμανατίδης.
2005: Σιγεί η ελληνική υπηρεσία του BBC.
2008: Την άμεση κατάπαυση του πυρός στη Λωρίδα της Γάζας ζητούν οι Υπουργοί Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αρνητικό το Ισραήλ. Περισσότεροι από 370 οι νεκροί Παλαιστίνιοι, στους 1700 οι τραυματίες.
2009: Τους 21 φτάνει ο αριθμός των νεκρών λαθρομεταναστών που «ξέβρασε» το Θρακικό πέλαγος. Οι άτυχοι λαθρομετανάστες επέβαιναν σε σκάφος, το οποίο ανετράπη στο Θρακικό πέλαγος λόγω των ισχυρών βοριάδων. Τα πτώματα βρέθηκαν στις παραλίες Δελφίνι Αλεξανδρούπολης και Μαγγάνα Αβδήρων Ροδόπης.
2010: Ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι και επίσημα ο νέος πρόεδρος του Ολυμπιακού, μετά την ολοκλήρωση της Γενικής Συνέλευσης, όπου γίνεται η παράδοση – παραλαβή από τον Σωκράτη Κόκκαλη.
Γεννήσεις σαν σήμερα
1491 – Ζακ Καρτιέ, Γάλλος θαλασσόπορος, ανακάλυψε περιοχές του Καναδά για λογαριασμό της χώρας του.
Ο Καρτιέ γεννήθηκε το 1491 στο Σαιν-Μαλό του δουκάτου της Βρετάνης, το οποίο, λίγες δεκαετίες αργότερα, ενώθηκε με την Γαλλία (1532). Ήταν γόνος σεβαστής ναυτικής οικογένειας, αλλά ανέβηκε κοινωνικά ακόμα περισσότερο με το να νυμφευθεί το 1520 την Κατρίν ντε Γκρανς (Catherine des Granches), η οποία ήταν κόρη εφοπλιστή.
Τον Καρτιέ παρουσίασε, το 1532, στο βασιλέα της Γαλλίας Φραγκίσκο Α΄ ο τότε ηγούμενος της μονής του Μον Σεν Μισέλ Ζαν λε Βενέρ (Jean le Veneur). Η συνάντηση αυτή ήταν καθοριστική για την εξερευνητική πορεία του Καρτιέ, καθώς με εντολή του βασιλιά πραγματοποίησε τα ταξίδια του στο Νέο Κόσμο.
Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος υπάρχει σήμερα στο Μον Σεν Μισέλ αναμνηστική πλάκα αφιερωμένη στη Γαλλοκαναδική φιλία.
Παρότι ο Ζακ Καρτιέ δεν κατάφερε να πλουτίσει από τις ανακαλύψεις του, εντούτοις σήμερα θεωρείται ως ένας από τους πρωτεργάτες της δημιουργίας του Καναδά. Άλλωστε, ο ίδιος ο Καρτιέ πρώτος χρησιμοποίησε το όνομα «Καναδάς» για το χωριό Σταντακόνα. Η λέξη αυτή, που στην γλώσσα των Ιροκέζων, σημαίνει καταυλισμός ή χωριό, χρησιμοποιήθηκε αργότερα για να περιγράψει τις γαλλικές αποικίες στην Βόρειο Αμερική, και κατόπιν τις βρετανικές αποικίες στον ίδιο χώρο.
Ο Καρτιέ θεωρείται επίσης ότι ήταν εξαιρετικός θαλασσοπόρος για την εποχή του. Οι μόνες απώλειες που είχε ήταν στην ξηρά, από επιδημίες ή από επιθέσεις αυτοχθόνων. Πολύ σημαντικό ήταν και το συγγραφικό έργο του Καρτιέ, χάρη στο οποίο η Ευρώπη γνώρισε γρήγορα την Βόρειο Αμερική.
Αν και προσπάθησε να δημιουργήσει κάποιες διπλωματικές σχέσεις, η γενικότερη στάση του Καρτιέ απέναντι στους αυτόχθονες της Βορείου Αμερικής ήταν καχύποπτη έως ρατσιστική. Όμως όλη η Ευρώπη της εποχής εκείνης αντιμετώπιζε τους αυτόχθονες του Νέου Κόσμου ως απολίτιστους άγριους, χωρίς καμία ανθρώπινη αξία.
1514 – Ανδρέας Βεσάλιος, ήταν Φλαμανδός ανατόμος. (Andreas Vesalius ή Andries van Wesel, 31 Δεκεμβρίου 1514 - 15 Οκτωβρίου 1564)
Διάσημη είναι η πραγματεία του De humani corporis fabrica libri septem (1543 (Περί της κατασκευής του ανθρώπινου σώματος, το οποίο πιθανολογείται ότι εικονογραφήθηκε από τον ζωγράφο Γιαν Γιουστ ή Γιαν φαν Κάλκαρ). Ήταν η πρώτη περιγραφή του ανθρώπινου σώματος, η οποία διόρθωνε τα λάθη του Γαληνού. Πέθανε στη Ζάκυνθο. Η ημερομηνία θανάτου του με το νέο ημερολόγιο είναι η 15 Οκτωβρίου 1564.
Γεννήθηκε στις Βρυξέλλες όταν το Βέλγιο ήταν τμήμα ακόμη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Σπούδασε ιατρική στη Λέουβεν και στο Παρίσι. Αργότερα έγινε αυτοκρατορικός γιατρός στην Ισπανία και καθηγητής στην Πάντοβα.
1688 – Χέρμαν Μπουρχάβε, Ολλανδός γιατρός και βοτανολόγος, από τους πρώτους που καθιέρωσαν τη διδασκαλία της ιατρικής σε ακαδημαϊκό επίπεδο.
1738 - Ζαν Ερμάν, Γάλλος ιατρός και φυσιοδίφης.
Ο Ιωάννης ή Ζαν Ερμάν (Johannis ή Johann ή Jean Hermann) (31 Δεκεμβρίου 1738 Μπαρ (Barr), † 4 Οκτωβρίου 1800 Στρασβούργο) ήταν Γάλλος φυσιοδίφης, γιατρός και ζωολόγος.
Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου από όπου, το 1763, έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα με την διατριβή Cardamomi historiam et vindicias. Το 1969 διορίστηκε καθηγητής ιατρικής στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Στρασβούργου, και το 1778 καθηγητής φιλοσοφίας. Τελικά, το 1778, έλαβε την έδρα της Φυσικής ιστορίας και Ιατρικής. Όταν ιδρύθηκε η σχολή ιατρικής το 1796, έγινε καθηγητής της βοτανικής και φαρμακογνωσίας. Δίδασκε σε τρεις γλώσσες -γερμανικά, λατινικά και γαλλικά.
Σημαντικότερο του έργο θεωρείται το Tabula affinitatum animalium : olim academico specimine edita nunc uberiore commentario illustrata cum annotationibus ad historiam naturalem animalium augendam facientibus (Πίνακας σχέσεων των ζώων)(1783). Το Observationes zoologicae quibus novae complures εκδόθηκε μετά τον θάνατό του, το 1804. Ο Δήμος Στρασβούργου εξαγόρασε 1804 τις συλλογές (ορυκτολογικές, ζωολογικές και άλλες) και τα έργα του Ζαν Ερμάν, για λογαριασμό του Ζωολογικού Μουσείου του Στρασβούργου όπου και εκτίθενται.
Περιέγραψε πρώτος την μεσογειακή φώκια το 1779. Προς τιμήν του Ερμάν ονομάστηκε η μεσογειακή χελώνα (Testudo hermanni) καθώς ο ολότυπος προερχόταν από την συλλογή του.
1858 – Ξενοφών Μόσχου ή Μόσχος, ήταν σημαντικός ποιμένας της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας, αναζωογονητής του Προτεσταντικού έργου στην Μικρά Ασία και ιδρυτής της Β' Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας Αθηνών. (1858-1939)
O Ξενοφών Μόσχου γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1858 στη Θεσσαλονίκη, και ήταν παιδί ιερατικής οικογένειας. Σε ηλικία 5 ετών έμεινε ορφανός από μητέρα, ενώ μέχρι να γίνει 11 είχε χάσει και τα 7 του αδέρφια. Ο ιερέας πατέρας του είχε επηρεαστεί από τις Βιβλικές ερμηνείες του Αδαμάντιου Κοραή, και είχε κριτική ματιά σε μια σειρά από δόγματα της Ορθόδοξης εκκλησίας. Παρ’ όλα αυτά, σε ηλικία 12 χρόνων ο Μόσχου άρχισε να εκτελεί χρέη ψάλτη στην εκκλησία της ενορίας του.
Στην ηλικία των 13μιση χρονών, ο Μόσχου είχε την εμπειρία της αναγέννησης. Από τότε άρχισε να διαβάζει συστηματικά την Καινή Διαθήκη και σταμάτησε να τηρεί παραδόσεις όπως οι νηστείες και οι προσευχές σε αγίους. Αν και θέλησε αρχικά να δραστηριοποιηθεί μέσα στην Ορθόδοξη εκκλησία, οι προσπάθειές του ναυάγησαν καθώς ο «παράξενος νεωτερισμός του», δεν έβρισκε χώρο μέσα στην Ορθοδοξία. Αυτός ήταν ο λόγος που τελικά ο Μόσχου, ενώ φοιτούσε στην Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών, αποφάσισε να γίνει μέλος της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας, και άρχισε να παρακολουθεί τις συναθροίσεις στην Α' Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία της Αθήνας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να δεχτεί αφορισμό από τον πατέρα του. Μετά από μερικά χρόνια ο πατέρας του Ξενοφώντα, πίστεψε, έγινε πρεσβύτερος της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας Θεσσαλονίκης και τελικά δολοφονήθηκε από φανατικούς θρησκευόμενους.
Αφού ο Μόσχου, αναγορεύθηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών, πήγε στο Εδιμβούργο και σπούδασε θεολογία για δύο χρόνια.
Το 1884 επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, και αφού παντρεύτηκε, υπηρέτησε ως κήρυκας στην Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία Θεσσαλονίκης. Το 1886 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου διορίστηκε καθηγητής σε δημόσιο γυμνάσιο, και κύρρητε μεσοβδόμαδα στην Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία Πειραιά. Το ίδιο χρονικό διάστημα ξεκίνησε το συγγραφικό και μεταφραστικό του έργο. Το 1892 δέχτηκε να αναλάβει της θέση του ποιμένα στην Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία Σμύρνης.
Για 30 χρόνια, μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, ο Μόσχου υπηρέτησε την εκκλησία της Σμύρνης. Εκτός των άλλων, δραστηριοποιήθηκε σε διάφορες πόλεις της δυτικής Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Κύπρου και της Αιγύπτου, συνέγραψε μελέτες πάνω στην Αγία Γραφή. Αν και σε πολλές περιπτώσεις δέχθηκε επιθέσεις από φανατικούς θρησκευόμενους (αρκετές φορές λιθοβολήθηκε και σε δύο περιπτώσεις κινδύνεψε η ζωή του), συνεργάστηκε και με τον Μητροπολίτη Σμύρνης, Χρυσόστομο, σε διάφορους τομείς, όπως η διανομή Καινών Διαθηκών στους Έλληνες στρατιώτες που πολεμούσαν στο μέτωπο και η αποστολή από κοινού επιστολών προς τις μεγάλες δυνάμεις, ώστε να αποφευχθεί η καταστροφή. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ο Μόσχου μαζί με την υπόλοιπη εκκλησία έφυγαν από την Σμύρνη ως πρόσφυγες. Μαζί με άλλους Έλληνες πρόσφυγες ίδρυσε την Β' Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία στην Αθήνα, την οποία υπηρέτησε μέχρι το θάνατό του το 1939.
Συγγραφικό έργο
Αποκορύφωμα του συγγραφικού του έργου του Ξενωφόντα Μόσχου, αποτελεί αδιαμφισβήτητα, η μετάφραση του Μεγάλου Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας των Χένρι Λίντελ και Ρόμπερτ Σκοτ.[4] Άλλα έργα του είναι βιβλία όπως τα: Χριστιανικαί Μελέται (2 τόμοι), Σύνοψις της Χριστιανικής Διδασκαλίας, Ερμηνεία της Προς Γαλάτας Επιστολής, Πληρούσθε δια του Πνεύματος, Βάπτισμα εν Ύδατι και Βάπτισμα εν Πνεύματι και άλλα. Επίσης μετέφρασε διάφορα βιβλία θεολογικού περιεχομένου. Έγραψε στίχους σε πάνω από 30 ύμνους που βρίσκονται στα υμνολόγια της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας
1869 – Ανρί Ματίς, ήταν Γάλλος ζωγράφος και γλύπτης, κυριότερος εκπρόσωπος του Φοβισμού.
Ο Ανρί Ματίς (πλήρες όνομα Henri Emile Benoit Matisse, 31 Δεκεμβρίου 1869 – 3 Νοεμβρίου 1954) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους ζωγράφους του 20ου αιώνα. Θεωρείται ιδρυτής του καλλιτεχνικού κινήματος του φωβισμού καθώς και μία από τις σημαντικότερες μορφές της μοντέρνας τέχνης.
Ο Ματίς γεννήθηκε στην επαρχία Λε Κατώ-Καμπρεζί (Le Cateau-Cambresis) της βόρειας Γαλλίας ενώ μεγάλωσε στην περιοχή Μποέν-εν Βερμαντουά (Bohain-en-Vermandois). Σπούδασε νομικά στο Παρίσι όπου μετακόμισε το 1887 και αφού απέκτησε την δικηγορική άδεια εργάστηκε για ένα διάστημα ως συμβολαιογράφος στην γενέτειρά του. Το 1891 προσβλήθηκε από ασθένεια και κατά το στάδιο της ανάρρωσής του ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τη ζωγραφική. Την ίδια χρονιά επιστρέφει στο Παρίσι όπου σπουδάζει στην ακαδημία τεχνών Julian, μαθητής του Οντιλόν Ρεντόν (Odilon Redon) και του Γκυστάβ Μορώ.
Ο Ματίς παράγει τους πρώτους του πίνακες επηρεασμένος από τα έργα των Σεζάν, Γκωγκέν, βαν Γκογκ, αλλά και από την παραδοσιακή ιαπωνική τέχνη. Η μεθοδολογία του περιλαμβάνει, σύμφωνα με τον ίδιο, αρχικά την ανεξάρτητη επεξεργασία επιμέρους στοιχείων του πίνακα και στο τελικό μόνο στάδιο την ανάμιξή τους για την παραγωγή της τελικής σύνθεσης. Η τεχνοτροπία του Ματίς είναι αυτή που χαρακτηρίζει το κίνημα των φωβιστών. Η θεματολογία του ήταν διανθισμένη συνήθως με έντονα, φωτεινά χρώματα και αποτελείται κυρίως από προσωπογραφίες, εσωτερικούς χώρους και θέματα νεκρής φύσης.
Η πρώτη ομαδική έκθεση στην οποία συμμετείχε πραγματοποιήθηκε το 1901 ενώ η πρώτη ατομική του έκθεση πραγματοποιήθηκε το 1904. Τα επόμενα χρόνια ταξιδεύει σε πολλές πόλεις της Ευρώπης. Την περίοδο 1908-1912 εκθέτει επίσης πολλά έργα του σε Μόσχα, Βερολίνο, Μόναχο και Λονδίνο.
Αν και το κίνημα των φωβιστών, του οποίου αποτελεί ηγετική μορφή, χάνει την αίγλη του μετά το 1906, ο ίδιος ο Ματίς γνωρίζει σημαντική καλλιτεχνική αναγνώριση με τα έργα που παράγει την περίοδο 1906-1917 τα οποία ξεφεύγουν από τα όρια του φωβισμού.
Ο Ματίς συνδέθηκε φιλικά με τον Πάμπλο Πικάσο αν και μεταξύ τους υπήρχε πάντα και το στοιχείο του ανταγωνισμού.
Από το 1917 μέχρι την ημερομηνία του θανάτου του, ο Ματίς έζησε στην πόλη Σιμιέ (Cimiez), σημερινό προάστιο της Νίκαιας (Nice). Το 1941 διαγνώστηκε πως πάσχει από καρκίνο και ένα μέρος των τελευταίων χρόνων της ζωής του αναγκάστηκε να το περάσει σε αναπηρική καρέκλα. Παρά το γεγονός αυτό, δεν εγκατέλειψε το έργο του, αντιθέτως ασχολήθηκε ενεργά με την τεχνική του κολάζ, μέσω της οποίας κατάφερε να παραγάγει μερικά από τα ιδιαίτερα αναγνωρίσιμα σήμερα έργα του.
1880 – Τζωρτζ Μάρσαλ, αμερικανός υπουργός εξωτερικών
1902 – Νίκος Πλουμπίδης, ήταν ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ κατά την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας, τη Γερμανική Κατοχή και τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ελλάδα, αλλά και μία από τις πλέον τραγικές φυσιογνωμίες στην ιστορία του ΚΚΕ. (1902 - 14 Αυγούστου 1954)
Έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην αναδιοργάνωση του ΚΚΕ στους πρώτους μήνες της Κατοχής και στην οργανωτική συγκρότηση του ΕΑΜ. Εκτελέστηκε ένα χρόνο περίπου μετά την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, έχοντας στιγματιστεί ως συνεργάτης των ελληνικών αστυνομικών αρχών από τον Νίκο Ζαχαριάδη.
1905 – Γκι Μολέ, πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας (1956-1957). (Θαν. 3/10/1975)
1923 – Γιάννης Δαλιανίδης, ήταν Έλληνας σκηνοθέτης και σεναριογράφος, από τους πιο εμπορικούς του Ελληνικού κινηματογράφου.
Ο Δαλιανίδης υπήρξε δηλωμένος άθεος και βαθιά αριστερός. Στήριξε την ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς.
1931 – Κώστας Βουτσάς, ήταν Έλληνας ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου.
Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη από προσφυγική οικογένεια από τους Επιβάτες Ανατολικής Θράκης. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Μακεδονικού Ωδείου απ' όπου αποφοίτησε το 1953.
Υπήρξε σύζυγος της ηθοποιού και χορεύτριας Έρρικας Μπρόγερ με την οποία απέκτησε μια κόρη, τη Σάντρα. Έχει άλλες δύο κόρες από τον δεύτερο γάμο με την Θεανώ Παπασπύρου, τη Νικολέτα και τη Θεοδώρα, με την τελευταία να ακολουθεί τα δικά του βήματα στο χώρο της ηθοποιΐας. Ο θετός γιος του (από προηγούμενο γάμο της τρίτης γυναίκας του Εύης Καραγιάννη, πρώην μοντέλου και ηθοποιού), Άνθιμος Ανανιάδης, είναι επίσης ηθοποιός.
Το 2015 ο Κώστας Βουτσάς έκανε σχέση με την 47 χρόνια μικρότερή του ηθοποιό Αλίκη Κατσαβού, με την οποία παντρεύτηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2016 και στις 23 Ιουλίου του ίδιου έτους απέκτησαν ένα γιο, το Φοίβο.
1933 – Χρύσα Βαρδέα, γνωστότερη απλά με το καλλιτεχνικό προσωνύμιο Χρύσα (ή Chryssa) ήταν διεθνούς φήμης Ελληνοαμερικανίδα γλύπτρια και ζωγράφος. (31 Δεκεμβρίου 1933 - 23 Δεκεμβρίου 2013)
Έργα της βρίσκονται σε διάφορα μουσεία, πινακοθήκες και συλλογές σε ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν γνωστή για την χρήση υλικών όπως το αλουμίνιο, ο γύψος αλλά και τα φώτα νέον.
Γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1933 στην περιοχή του Ζωγράφου. Η οικογένειά της, αν και καταγόταν από τη γνωστή οικογένεια της Μάνης, των Μαυρομιχαλαίων, ήταν φτωχή, ενώ ο πατέρας της είχε πεθάνει πριν τον γνωρίσει. Αρχικά σπούδασε κοινωνική πρόνοια στην Αθήνα. Κάποιος Έλληνας κριτικός πείθει την οικογένειά της να την στείλουν στο Παρίσι. Το 1953 πηγαίνει στο Παρίσι, όπου και σπουδάζει στην Ακαδημία Γκραντ Σωμιέρ για ένα χρόνο. Το 1954 αναχωρεί για την Αμερική και συνεχίζει τις σπουδές της στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνιας για άλλο ένα χρόνο. Από το 1957, εγκαθίσταται στη Νέα Υόρκη, οπού και δημιουργεί το εργαστήριό της. Εκεί θα επηρεαστεί από την Times Square και τα φώτα της. Η περιοχή αυτή θα γίνει πηγή έμπνευσης για αυτήν. Το 1992 επέστρεψε για πρώτη φορά στην Αθήνα μετά από τριάντα πέντε χρόνια, δημιουργώντας ένα εργαστήριο στον Νέο Κόσμο, αλλά μετά επέστρεψε ξανά στην Αμερική.
Απεβίωσε στην Αθήνα, στις 23 Δεκεμβρίου του 2013.
1937 – Άντονι Χόπκινς, αμερικανός ηθοποιός.
Ο Σερ Φίλιπ Άντονι Χόπκινς (αγγλ. Sir Philip Anthony Hopkins), γεννημένος στις 31 Δεκεμβρίου 1937, είναι πολυβραβευμένος ηθοποιός της μεγάλης οθόνης και του θεάτρου. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ουαλία, και είναι αμερικανός πολίτης από τις 12 Απριλίου 2000. Για την ενσάρκωση του Χάνιμπαλ Λέκτερ στην ταινία Η Σιωπή των Αμνών, ενός από τους διασημότερους “κακούς” της ιστορίας του κινηματογράφου, τιμήθηκε το 1991 με Βραβείο Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου. Στις πιο αξιομνημόνευτες ταινίες της φιλμογραφίας του ανήκουν οι εξής: Το Λιοντάρι τον Χειμώνα (1968), Ο Άνθρωπος Ελέφαντας (1980), Δράκουλας (1992), Τα Απομεινάρια μιας Μέρας (1993) και Νίξον (1996). Αποτελεί μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας των Τεχνών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης από το 2008.
1941 – Άλεξ Φέργκιουσον, σκωτσέζος προπονητής ποδοσφαίρου.
Ο Σερ Αλεξάντερ Τσάπμαν Φέργκιουσον πιο γνωστός ως Άλεξ Φεργκιουσον, είναι πρώην ποδοσφαιριστής και ένας από τους πιο πετυχημένους προπονητές ποδοσφαίρου. Έχει συνδεθεί όσο κανείς με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην οποία είναι προπονητής από το 1986 και έχει κατακτήσει περισσότερα τρόπαια από οποιονδήποτε άλλο προπονητή στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Γεννήθηκε στη Γλασκώβη της Σκωτίας στις 31 Δεκεμβρίου του 1941. Ξεκίνησε την καριέρα του ως προπονητής από την Αμπερντίν (1978-86) και το 1986 έγινε προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το 2009 ψηφίστηκε ως κορυφαίος προπονητής για το 2008 από τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του ποδοσφαίρου (IFFH).
1943 – Μπεν Κίνγκσλεϊ, Βρετανός ηθοποιός, βραβεύτηκε με Όσκαρ για την ερμηνεία του στην ταινία «Γκάντι».
Ο Μπεν Κίνγκσλεϊ, (αγγλικά: Ben Kingsley, πραγματικό όνομα Krishna Pandit Bhanji) είναι Άγγλος ηθοποιός. Κατά την καριέρα του ως ηθοποιού εδώ και σαράντα χρόνια έχει κερδίσει ένα βραβείο Όσκαρ, ένα Γκράμι, ένα BAFTA, δύο Χρυσές Σφαίρες και ένα βραβείο Screen Actors Guild.Είναι γνωστός για τον πρωταγωνιστικό ρόλο ως Μαχάτμα Γκάντι, στην ταινία Γκάντι του 1982, για την οποία κέρδισε Βραβείο Όσκαρ Καλύτερου Α΄ Ανδρικού Ρόλου. Έχει παίξει σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες, όπως στην ταινία Η Λίστα του Σίντλερ, Hugo και Iron Man 3.
1948 – Ντόνα Σάμερ, Αμερικανίδα τραγουδίστρια, γνωστή ως «Βασίλισσα της Ντίσκο».
Γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1948 στην Βοστώνη της Μασαχουσέτης. Άρχισε να τραγουδάει από μικρή σε εκκλησιαστικές χορωδίες επηρεασμένη από την Μαχάλια Τζάκσον. Αργότερα, σε εφηβική ηλικία συνέχισε να τραγουδάει σε διάφορα συγκροτήματα. Την δεκαετία του 1960 ακολούθησε το στιλ της Τζάνις Τζόπλιν. Παράτησε το σχολείο για να κάνει ψυχεδελική μουσική. Αποδήμησε στην Γερμανία, όπου εμφανίστηκε στο μιούζικαλ Hair. Εγκαταστάθηκε στο Μόναχο και έμαθε Γερμανικά. Έγινε γνωστή στην δεκαετία του 1970 και 1980 με μεγάλες επιτυχίες.
Απεβίωσε στις 17 Μαΐου 2012 στο Κι Ουέστ της Φλόριντα.
1949 – Θέμης Ανδρεάδης, Έλληνας τραγουδιστής.
1959 – Βαλ Κίλμερ, Αμερικανός ηθοποιός.
1963 – Πέτρος Φιλιππίδης, ηθοποιός θεάτρου και κινηματογράφου, έχει παίξει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές.
Το 1986 αποφοίτησε από την Σχολή Θεάτρου Κάρολος Κουν και σπούδασε στο Ωδείο Αθηνών. Όσο βρισκόταν στο θέατρο του Κάρολου Κουν πρωταγωνίστησε στις θεατρικές παραστάσεις Ιππείς, Αχαρνής, Αγαμέμνων, Όρνιθες, Πέρσες, Προμηθέας Δεσμώτης και στις Θεσμοφοριάζουσες. Τέλος, σπούδασε σκηνοθεσία στην σχολή Σταυράκου.
Είναι παντρεμένος και έχει έναν υιό, τον Δημήτρη.
Θάνατοι σαν σήμερα
192 – Κόμμοδος, Ρωμαίος αυτοκράτορας.
Ο Κόμμοδος έγινε γνωστός περισσότερο για την παραφροσύνη και τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου που τον κατέτρεχαν παρά για τη βασιλεία του. Μετά τη δολοφονία του τον διαδέχθηκε ο Πέρτιναξ.
1583 – Τόμας Εράστους, Ελβετός ιατρός και θεολόγος.
Ο Τόμας Εράστους (Thomas Erastus, 7 Σεπτεμβρίου 1524 - 31 Δεκεμβρίου 1583) ήταν Ελβετός ιατρός και θεολόγος. Έγραψε 100 θέσεις (αργότερα 75), στις οποίες υποστήριξε ότι οι αμαρτίες που διαπράχθηκαν από τους χριστιανούς θα πρέπει να τιμωρούνται από το κράτος και ότι η Εκκλησία δεν θα πρέπει να αρνείται τα μυστήρια ως μορφή τιμωρίας. Δημοσιεύθηκαν το 1589, μετά το θάνατό του, με τον τίτλο Explicatio gravissimae quaestionis. Το όνομά του δόθηκε αργότερα στον «εραστιανισμό». Το επώνυμό του ήταν Luber.
1679 – Τζοβάνι Αλφόνσο Μπορέλι (Giovanni Alfonso Borelli, 28 Ιανουαρίου 1608 - 31 Δεκεμβρίου 1679) ήταν Ιταλός μαθηματικός, αστρονόμος, φυσιολόγος και φιλόσοφος.
Βαθύς γνώστης των μαθηματικών επιχείρησε να εφαρμόσει τους νόμους της επιστήμης αυτής σε διάφορα φαινόμενα της ζωής και ειδικότερα στις κινήσεις των μυών. Υπήρξε ο ιδρυτής της καλούμενης «βιο-μηχανικής» σχολής στις εφαρμογές τεχνητών μελών.
1691 – Ρόμπερτ Μπόιλ, ήταν Ιρλανδός χημικός. (Robert William Boyle, 25 Ιανουαρίου 1627 - 31 Δεκεμβρίου 1691)
Ο Μπόιλ ήταν εκείνος που αντιλήφθηκε τη πραγματική φύση των στοιχείων, προσδίδοντας σ΄ αυτά τη χημική έννοια και ότι οι διάφορες ουσίες αποτελούν χημικές ενώσεις χημικών στοιχείων και αντίστροφα ότι τα χημικά στοιχεία μπορούν να απομονωθούν με διάσπαση των χημικών ενώσεων. Επιπλέον ο Μπόιλ διατύπωσε, νόμο των αερίων που φέρει το όνομά του.Ο Boyle θεωρείται ο τελευταίος των αλχημιστών και ταυτόχρονα ο πρώτος των χημικών. Στο βιβλίο του ''ο σκεπτικιστής χημικός'' εισάγει την έννοια του ατόμου απορρίπτοντας τα τέσσερα στοιχεία του Αριστοτέλη (γη, νερό, αέρας, φωτιά).
1719 – Τζον Φλάμστηντ, ήταν Άγγλος αστρονόμος. (John Flamsteed) - (19 Αυγούστου 1646 – 31 Δεκεμβρίου 1719).
Γεννήθηκε στο χωριό Denby του Ντέρμπισαϊρ της Αγγλίας, γιος εύπορου εμπόρου. Κατά το διάστημα 1662 – 1669 μελέτησε μόνος του Αστρονομία, κάτι στο οποίο ο πατέρας του ήταν αντίθετος. Χειροτονήθηκε διάκονος και ετοιμαζόταν να ζήσει στο Ντέρμπισαϊρ, όταν προσκλήθηκε στο Λονδίνο. Στις 4 Μαρτίου 1675 διορίσθηκε με βασιλικό διάταγμα «Αστρονομικός Παρατηρητής του Βασιλέως» μετά από σύσταση του Jonas Moore, θέση που κατόπιν μετατράπηκε στον θεσμό του «Βασιλικού Αστρονόμου» (Astronomer Royal) της Μεγάλης Βρετανίας, με οριζόμενη ετήσια αμοιβή εκατό λίρες. Τον Ιούνιο του 1675 ιδρύθηκε το Βασιλικό Αστεροσκοπείο του Γκρήνουιτς, και ο Flamsteed έθεσε τον θεμέλιο λίθο τον Αύγουστο του ίδιου έτους. Τον Φεβρουάριο 1676 ο Φλάμστηντ έγινε μέλος της Βασιλικής Εταιρείας (Royal Society) και τον Ιούλιο μετακόμισε στο Αστεροσκοπείο, όπου παρέμεινε ως το 1684, οπότε και διορίσθηκε τελικώς εφημέριος στην ενορία του Burstow στο Σάρεϊ. Κατείχε τόσο αυτή τη θέση, όσο και εκείνη του Βασιλικού Αστρονόμου μέχρι τον θάνατό του. Τάφηκε στο Burstow.
1761 – Ζαν Μορώ ντε Σεσέλ, ήταν Γάλλος αξιωματούχος και πολιτικός. Έζησε την εποχή του Λουδοβίκου ΙΕ΄. Το όνομά του δόθηκε στο νησί Σεϋχέλλες. (Jean Moreau de Sechelles, 10 Μαΐου 1690 - 31 Δεκεμβρίου 1760)
Γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1690 και διορίστηκε maitre des requetes στις 13 Οκτωβρίου του 1719. Στη συνέχεια ανέλαβε περιφερειάρχης της κομητείας του Ενό στη Βαλανσιέν, από το 1727 ως το 1743. Έπειτα ανέλαβε περιφερειάρχης της Λιλ (1743-1754) και ταυτόχρονα της Φλάνδρας (1745-48, την περίοδο της γαλλικής κατοχής).
Διορίστηκε Γενικός ελεγκτής των Οικονομικών στις 20 Ιουλίου του 1754. Στο αξίωμα αυτό παρέμεινε ως τις 24 Απριλίου του 1756. Ακολούθησε φιλελεύθερη και τολμηρή οικονομική πολιτική. Το 1755 έγινε υπουργός του κράτους. Το Μάρτιο του 1756 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και διάδοχός του ορίστηκε ο γαμπρός του, Φρανσουά Μαρί Πεϊρένκ ντε Μορά.
Στις 14 Ιουλίου του 1755 έγινε επίτιμο μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, αντιπρόεδρός της το 1756 και πρόεδρος το 1757.
Πέθανε στις 31 Δεκεμβρίου του 1761. Η κόρη του, Μαρί Ελέν Μορώ ντε Σεσέλ (1715-1798) παντρεύτηκε τον Ρενέ Ερό, αντιστράτηγο της αστυνομίας των Παρισίων. Από το γάμο αυτό γεννήθηκε ο Ζαν Μπατίστ Μαρτέν Ερώ ντε Σεσέλ, παιδικός φίλος του Λουί Αντουάν ντε Μπουγκαινβίλ και πατέρας του πολιτικού Μαρί-Ζαν Ερώ ντε Σεσέλ, ο οποίος καρατομήθηκε κατά τη Γαλλική Επανάσταση.
1877 – Γκυστάβ Κουρμπέ, Γάλλος ζωγράφος, από τους πρωτεργάτες του Ρεαλισμού.
Ο Γκυστάβ Κουρμπέ (γαλ. Jean Desire Gustave Courbet, 10 Ιουνίου 1819 - 31 Δεκεμβρίου 1877) ήταν Γάλλος ζωγράφος, μια από τις επιβλητικότερες μορφές της Γαλλικής τέχνης του 19ου αιώνα. Θεωρείται από τους πρωτεργάτες του Ρεαλισμού. Συνέβαλε επίσης στη μετέπειτα εξάπλωση του Ιμπρεσιονισμού, καθώς υποστήριξε την δημιουργική ελευθερία του καλλιτέχνη, τάχθηκε υπέρ της αυτονομίας του και προώθησε τις εκθέσεις τους. Στους πίνακές του φιλοτέχνησε μια σειρά από εντυπωσιακά έργα, με εικόνες και από την αγροτική ζωή, πράγμα που τον χαρακτήρισε κι ως επαναστατική μορφή, ειδικά όταν πήρε μέρος στη Γαλλική Κομμούνα του 1871. Με το τέλος της Κομμούνας συνελήφθη, δημεύτηκαν οι πίνακές του κι έπειτα εξορίστηκε και πέθανε στην Ελβετία.
1882 – Λέων Γαμβέτας (Λεόν Γκαμπετά), γάλλος πολιτικός και φιλέλληνας.
1905 – Αλέξανδρος Ποπόφ, ρώσος φυσικός, από τους εφευρέτες του ραδιοφώνου.
Ο Αλεξάντρ (Αλέξανδρος) Στεπάνοβιτς Ποπόφ (4 Μαρτίου 1859 – 31 Δεκεμβρίου/13 Ιανουαρίου 1905/1906) ήταν Ρώσος φυσικός και ηλεκτροτεχνικός, ήταν ο πρώτος που παρουσίασε την πρακτική εφαρμογή των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων (αλλά δεν υπέβαλε αίτηση καταχώρησης ευρεσιτεχνίας για την εφεύρεσή του). Στη Ρωσία πιστεύεται πως ήταν ο εφευρέτης του ραδιοφώνου και με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου της τότε Ε.Σ.Σ.Δ. (1945) γιορτάζεται προς τιμή του η 7η Μαΐου ως «Μέρα Ραδιοφωνίας».
Γεννήθηκε στο χωριό Τουρίνσκιγιε Ρουντνικί, σημερινό Κρασνοτουρίνσκ, της Περιφέρειας Σβερντλόβσκ στα Ουράλια Όρη. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και φρόντισε ούτως ώστε ο μικρός Αλέξανδρος να ξεκινήσει την εκπαίδευση του στο καλής φήμης ιεροδιδασκαλείο του Περμ (?????), με σκοπό να ακολουθήσει αργότερα τα βήματα του. Εκείνος όμως από την εφηβεία του έδειξε ζωηρό ενδιαφέρον για τις φυσικές επιστήμες και προτίμησε να ολοκλήρωσει τις σπουδές του, το 1882, στο φυσικομαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου της Αγίας Πετρούπολης, στο οποίο παρέμεινε και εργάστηκε ως εργαστηριακός βοηθός. Λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης του Πανεπιστημίου, σύντομα μετέβη σε θέση καθηγητή φυσικής και ηλεκτροτεχνικής στη Ναυτική Ακαδημία, (1883 - 1900/1901) στην Κροστάνδη της νήσου Κότλιν, έπειτα συνέχισε ως καθηγητής της έδρας της Φυσικής το 1901 και τέλος ως καθηγητής και διευθυντής (1905) του Ηλεκτροτεχνικού Ινστιτούτου της Αγίας Πετρούπολης, το οποίο σήμερα φέρει το όνομα του.
Το 1905 αρρώστησε σοβαρά. Κατέληξε από εγκεφαλική αιμορραγία στις 31 Δεκεμβρίου/13 Ιανουαρίου 1905/1906.
1936 – Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, ήταν Ισπανός ποιητής, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος και φιλόσοφος. (Miguel de Unamuno y Jugo, 1864-1936)
Βασκικής καταγωγής, από αστική καθολική οικογένεια, σπούδασε στην Φιλοσοφική σχολή της Μαδρίτης και το 1891 γίνεται καθηγητής των Ελληνικών στο πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκας και το 1901 πρύτανίς του.
Έχει δημοσιεύσει εν τω μεταξύ κείμενα στα οποία καταφαίνεται τόσο η αντίθεσή του προς την συντηρητική κυβερνητική πολιτική όσο και οι αγωνιώδεις αμφιβολίες του σχετικά με τον βαθιά ριζωμένο στην Ισπανία Καθολικισμό.
Το 1914 παύεται, αλλά η περίοδος που ακολουθεί είναι η πιο παραγωγική του Ουναμούνο. Το 1923 το δικτατορικό καθεστώς του Πρίμο ντε Ριβέρα τον εξορίζει στις Καναρίους Νήσους, απ’ όπου όμως διαφεύγει τον ίδιο χρόνο στην Γαλλία. Ανακαλείται από την εξορία αλλά παραμένει στην Γαλλία μέχρι την πτώση της δικτατορίας Ριβέρα, την οποία, παράλληλα με το έργο του, πολεμά με άρθρα και επιστολές. Επανέρχεται τότε στις θέσεις του, εκλέγεται βουλευτής και απολαμβάνει εξαιρετικών τιμών.
Αλλά η δημοκρατία που εγκαθιδρύθηκε τον τρομάζει με την βιαιότητα και τις ακρότητές της. Κι όταν ξεσπά η ανταρσία του Φράνκο, συντάσσεται με τους εθνικιστές πιστεύοντας ότι θα επιβάλουν την τάξη. Σύντομα όμως και αυτές οι αυταπάτες διαλύονται κι ο Ουναμούνο, στον λόγο του επί τη ενάρξει του ακαδημαϊκού έτους 1936, εκφράζει την πίστη του στην ελευθερία. Παύεται πάλι, τίθεται σε κατ’ οίκον περιορισμό και σε λίγο πεθαίνει.
Ο Ουναμούνο θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Ισπανούς συγγραφείς της εποχής του. Το έργο του απεικονίζει την πάλη ενός ανθρώπου που θέλει αλλά δεν μπορεί να πιστέψει στον Θεό και που δυσπιστεί επίσης απέναντι στην επιστήμη και την λογική. Το πιο γνωστό του μυθιστόρημα είναι το Άμπελ Σάντσεθ: Μια ιστορία πάθους, μια σύγχρονη ματιά στην ιστορία του Άβελ και Κάιν που αποτελεί ανατομία του φθόνου. Στο μυθιστόρημά του Καταχνιά, ο ήρωας του έργου εξεγείρεται κατά του συγγραφέα που σχεδιάζει να τον «σκοτώσει», όπως ο καταδικασμένος σε θάνατο Άνθρωπος εξεγείρεται κατά του Θεού για την μοίρα του.
1980 – Μάρσαλ ΜακΛιούαν, καναδός παιδαγωγός και κοινωνιολόγος, ένας από τους πρώτους που αντελήφθη τις καθοριστικές επιπτώσεις της τεχνολογίας στα μέσα μαζικής επικοινωνίας και στη διαμόρφωση της σύγχρονης κοινωνίας ευρύτερα. Στα έργα του επεσήμανε την επίδραση των μέσων μαζικής ενημέρωσης στη διαμόρφωση του σύγχρονου ανθρώπου («Το μέσο είναι το μήνυμα»). (Γεν. 21/7/1911)
1988 – Νίκολας Κάλας, φιλολογικό ψευδώνυμο του Νικολάου Καλαμάρη, έλληνας ποιητής και τεχνοκριτικός. Χρησιμοποιούσε, επίσης, τα ψευδώνυμα Νικήτας Ράντος και Μ. Σπιέρος. (Γεν. 27/5/1907).
Γεννήθηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας το 1907 και ήταν γιος του Ιωάννη Καλαμάρη, εισοδηματία, και της Ρόζας Καρατζά. Από την πλευρά της μητέρας του καταγόταν από την παλιά φαναριώτικη οικογένεια Καρατζά ενώ ήταν απευθείας απόγονος του Γεώργιου Κουντουριώτη και του Μάρκου Μπότσαρη. Εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά του στην Αθήνα σε νεαρή ηλικία και σπούδασε στην Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την περίοδο αυτή, δηλαδή μεταξύ 1924 με 1927 υπήρξε μέλος της Φοιτητικής Συντροφιάς. Το 1933 εξέδωσε ως Νικήτας Ράντος την πρώτη του συλλογή, Ποιήματα, και το 1934 αναχώρησε για το Παρίσι, όπου εντάχθηκε στην υπερρεαλιστική ομάδα. Στα προλεγόμενα ενός τρίτου μανιφέστου του υπερρεαλισμού, ο Αντρέ Μπρετόν τον κατέταξε στα «πιο φωτεινά και τα πιο τολμηρά» μυαλά της εποχής. Μέχρι το 1937 ζούσε ταξιδεύοντας ανάμεσα στην Αθήνα και το Παρίσι, όπου τελικά εγκαταστάθηκε μέχρι το 1939, όταν έφυγε για την Λισαβόνα, όπου έμεινε για έναν χρόνο, και μετά μετέβη στην Νέα Υόρκη. Στην δεκαετία του ’60 και του ’70 ταξίδεψε στην Ελλάδα και παρέμεινε για μικρό χρονικό διάστημα, αλλά τελικά επέστρεψε στις Η.Π.Α., όπου έμεινε μέχρι τον θάνατό του το 1988.
Εκτός από το ποιητικό του έργο μετέφρασε Τ. Σ. Έλιοτ και Λουί Αραγκόν και συνεργάστηκε με ελληνικά και διεθνή περιοδικά όπου δημοσίευε θεωρητικά κείμενα και δοκίμια. Το 1977 τιμήθηκε με το Κρατικό βραβείο ποίησης για την συλλογή του Οδός Νικήτα Ράντου, που είχε δημοσιεύσει με το ψευδώνυμο Νικόλας Κάλας. Υπήρξε πολιτικοποιημένος καλλιτέχνης, που ασπάστηκε τον τροτσκισμό, χωρίς δογματισμούς.
Υπήρξε ο πρώτος της γενιάς του που αναγνώρισε τη σημασία της ποίησης του Καβάφη ενώ έχει χαρακτηριστεί ως μια μοναχική φωνή πρωτοπορίας Μαρξιστών συνοδοιπόρων και των φίλων του αστών λογοτεχνών καθώς και ως αμφισβητίας. Γενικότερα ο Κάλας διαφοροποιήθηκε από την γενιά του ’30, άσχετα με το αν συγκαταλέγεται σε αυτή, αμφισβητώντας την ελληνικότητα που εισήγαγε η γενιά αυτή.
2007 – Ετόρε Σότσας, ήταν ένας από τους σημαντικότερους Ιταλούς βιομηχανικούς σχεδιαστές του 20ού αιώνα. Αρχικά ένας αρχιτέκτονας ο Σότσας έγινε σχεδιαστικός σύμβουλος για την Olivetti, αργότερα ίδρυσε την Ομάδα Μέμφις. (Ettore Sottsass, 14 Σεπτεμβρίου 1917 στο Ίνσμπρουκ - 31 Δεκεμβρίου 2007)
Ιταλός, γεννημένος το 1917 στο Ίνσμπρουκ της Αυστρίας. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας του συνδέθηκε φιλικά με τον Luigi Spazzapan, μεγαλύτερο κατά 30 χρόνια, ο οποίος ήταν ένα είδος δασκάλου γι' αυτόν. Με τον Spazzapan o Σόττσας μαθαίνει ζωγραφική, ανακαλύπτει και εξασκεί μια τέχνη εξπρεσιονιστική.
Παίρνει τη βασική του εκπαίδευση στο Τορίνο, από την πολυτεχνική σχολή του οποίου αποφοιτά ως αρχιτέκτονας το 1939, στις αρχές του πολέμου δηλαδή, και το δράμα που θα βρει στη συνέχεια την Ευρώπη θα έχει συνέπειες και στη ζωή αλλά και στη δουλειά του.