DIASKEDASI.INFO

Η διασκέδαση On Line

Σαν σήμερα 31 Δεκεμβρίου ας θυμηθούμε τι έγινε

Tsarouxis-Mines-Dekemvris

Σαν σήμερα 31 Δεκεμβρίου
ας θυμηθούμε τι έγινε

από τον Mr George Almanac

Εορτάζουν
Οσίας Μελάνης της Ρωμαίας, (Μελανία, Μέλανυ, Μελανή, Μαύρη)

31 Δεκεμβρίου και 1 Ιανουαρίου

ήθη και έθιμα  παραμονής και ανήμερα της Πρωτοχρονιάς στην Ελλάδα

τα πιο περίεργα έθιμα παραμονή και ανήμερα Πρωτοχρονιάς ανά τον κόσμο

31 Δεκεμβρίου

Γεγονότα σαν σήμερα

406: Βάνδαλοι, Αλανοί και Σουηβοί διασχίζουν το Ρήνο και εισβάλλουν στη Γαλατία.

535: Ο βυζαντινός στρατηγός Βελισάριος ολοκληρώνει την κατάκτηση της Σικελίας, εκδιώκοντας τη φρουρά των Οστρογότθων στις Συρακούσες.

1600: Ιδρύεται η Αγγλική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών. Η βασίλισσα της Αγγλίας, Ελισάβετ Α, υπογράφει επίσημο σύμφωνο με τους εμπόρους των Ινδιών, ελπίζοντας να σπάσει το μονοπώλιο της Ολλανδίας στα μπαχαρικά.

1687: Οι πρώτοι Ουγενότοι αποπλέουν από τη Γαλλία με προορισμό το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας.

1775: Κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης, πατριώτες χτυπούν το Κεμπέκ.

1781: Ιδρύεται η πρώτη αμερικάνικη τράπεζα, η «Bank of North America».

1790: Η «Εφημερίς», η αρχαιότερη διασωθείσα ελληνική εφημερίδα, αρχίζει να τυπώνεται στη Βιέννη από τα αδέλφια Μαρκίδες-Πούλιου.

1808: Ο Γάλλος χημικός Louis Gay-Lussac διατυπώνει το δόγμα για τα αέρια, που φέρει το όνομά του.

1822: Λήγει η πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου από τον Ομέρ Βρυώνη και τον Κιουταχή, με σημαντικές απώλειες του εχθρού σε έμψυχο και άψυχο υλικό.

1836: Ιδρύεται με βασιλικό διάταγμα εκπαιδευτήριο αρχιτεκτόνων, με την ονομασία «Σχολή των Τεχνών».

1841: Η Αλαμπάμα γίνεται η πρώτη αμερικανική πολιτεία που αναγνωρίζει το επάγγελμα του οδοντιάτρου.

1857: Η βασίλισσα Βικτωρία επιλέγει την Οτάβα για πρωτεύουσα του Καναδά.

1879: Ο Τόμας Έντισον παρουσιάζει σε δρόμο του Νιού Τζέρσεϊ, τον πρώτο λαμπτήρα πυρακτώσεως.

1890: Η νήσος Έλις, μεταξύ Νέας Υόρκης και Νιού Τζέρσι, ανοίγει για όσους μεταναστεύουν στις ΗΠΑ.

1911: Οι βενιζελικοί Χανίων και Σφακίων προσχωρούν στο επαναστατικό κίνημα για την απελευθέρωση της Κρήτης.

1923: Ο ήχος του Μπιγκ Μπεν εκπέμπεται για πρώτη φορά από το ραδιόφωνο του BBC.

1929: Εξήντα εννιά παιδιά, μεταξύ των οποίων και βρέφη, σκοτώνονται στο Πέισλι της Σκοτίας, όταν ξεσπά πανικός σ’ έναν κινηματογράφο, όπου παρακολουθούσαν παιδική παράσταση.

1931: Η ελληνική κυβέρνηση καταφεύγει στο δανεισμό, λόγω της διεθνούς οικονομικής κρίσης.

1942: Εκτελούνται στα Τρίκαλα, ύστερα από απόφαση του ιταλικού στρατοδικείου, έξι Έλληνες πατριώτες.

1942: Καθώς η χρονιά τελειώνει, τα πράγματα φαίνονται ευνοϊκά για τους Συμμάχους: Ο Ρόμελ είναι παγιδευμένος στην Τυνησία, οι Γερμανοί περικυκλωμένοι στο Στάλινγκραντ και οι Γιαπωνέζοι είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν το Γκουανταλκανάλ.

1944: Ο 22χρονος Ιάννης Ξενάκης τραυματίζεται από θραύσμα όλμου στο πρόσωπο κατά τα Δεκεμβριανά. Το θραύσμα του παραμορφώνει το πρόσωπο, καταστρέφοντάς του το αριστερό μάτι. Ο μετέπειτα μεγάλος συνθέτης ανήκε στο λόχο «Λόρδος Βύρων» της ΕΠΟΝ.

1946: Ο αμερικανός πρόεδρος Χάρι Τρούμαν κηρύσσει κι επισήμως το τέλος όλων των εχθροπραξιών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

1952: Με την υπ’ αριθμόν 14374 απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών αναγνωρίζεται ο Σύνδεσμος Αθλητικών Συντακτών (ΣΑΣ) ως επίσημο σωματείο. Το 1971 θα μετονομαστεί σε ΣΑΤ και στις 17 Απριλίου 1981 σε ΠΣΑΤ.

1957: Ανακαλύπτεται στην Πύλο ο κυψελοειδής τάφος του Νηλέα, πατέρα του βασιλιά της Πύλου Νέστορα. Ακόμη, ανακαλύπτεται πτέρυγα του ανακτόρου του Νέστορα, ηλικίας 3.000 ετών.

1958: Στην Κούβα οι ενωμένες δυνάμεις του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και του Καμίλο Σιενφουέγος επιτίθενται στη Σάντα Κλάρα. Μέχρι το απόγευμα, η πόλη περιέρχεται στην κατοχή των ανταρτών. Αυτή η νίκη για τα στρατεύματα του Κάστρο θεωρείται η πιο αποφασιστική στιγμή της Κουβανικής Επανάστασης, καθώς μετά από αυτό το γεγονός, ο Μπατίστα θα εγκαταλείψει την Κούβα σε λιγότερο από 12 ώρες.

1961: Επίσημη λήξη του Σχεδίου Μάρσαλ.

1963: Αναλαμβάνει η υπηρεσιακή κυβέρνηση του Ιωάννη Παρασκευόπουλου, προκειμένου να διενεργήσει τις εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου 1964. Θα υποβάλλει την παραίτησή της τρεις μέρες μετά τον θρίαμβο του Γεωργίου Παπανδρέου.

1968: Το πρώτο υπερηχητικό επιβατικό αεροπλάνο, ένα «Τουπόλεφ 144», κάνει την παρθενική του πτήση.

1969: Κάνει το ντεμπούτο του το συγκρότημα του Τζίμι Χέντριξ.

1975: Αρχίζει στο Πενταμελές Εφετείο Αθηνών η δίκη των υπευθύνων για τα αιματηρά γεγονότα του Πολυτεχνείου, το Νοέμβριο του 1973.

1979: Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής ανακοινώνει την παρέμβασή του για την αντιμετώπιση της κατάστασης στα ΑΕΙ.

1980: Ο Πρόεδρος της Σενεγάλης, Σενγκόρ, παραιτείται μετά από 20 χρόνια στην προεδρία.

1987: Αφαιρείται ένα δευτερόλεπτο από το έτος 1987 για να εξομαλυνθεί μία από τις εγγενείς ανωμαλίες του Γρηγοριανού Ημερολογίου.

1989: Ο ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός ΑΝΤ1, ιδιοκτησίας Μίνωα Κυριακού, αρχίζει τις εκπομπές του.

1990: Το Associated Press χαρακτηρίζει ως τη μεγαλύτερη μαζική έξοδο από την κομμουνιστική Αλβανία, τη φυγή των 600 περίπου Αλβανών και Βορειοηπειρωτών τις τελευταίες δύο ημέρες.

1991: Η Βόρεια και η Νότια Κορέα συμφωνούν για την εξάλειψη των πυρηνικών όπλων στη χερσόνησο.

1991: Η Κόκκινη Σημαία, που κυμάτιζε για πάνω από εβδομήντα χρόνια στο Κρεμλίνο, κατεβαίνει και αντικαθίσταται από την τρίχρωμη σημαία της Ρωσίας. Η ΕΣΣΔ παύει και τυπικά να υπάρχει.

1992: Η Τσεχοσλοβακία περνά τις τελευταίες ώρες της ως ενιαίο κράτος. Από την 1 Ιανουαρίου 1993 η Ευρώπη θα αποκτήσει δυο νέα κράτη: την Τσεχία και τη Σλοβακία.

1992: Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Χικμέτ Τσετίν, δηλώνει ότι, η διεθνής κοινότητα πρέπει να χρησιμοποιήσει βία κατά των Σέρβων της Βοσνίας.

1993: Ο Γάλλος Πρόεδρος, Εντουάρ Μπαλαντίρ, ανακηρύσσεται άνδρας της χρονιάς από τους "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς".

1994: Υπογράφεται τετράμηνη συμφωνία εκεχειρίας στη Βοσνία, ενώ συμπληρώνονται χίλιες μέρες πολιορκίας του Σαράγεβο.

1996: Στη Ρουμανία, 46 είναι οι νεκροί, στην πλειοψηφία τους άστεγοι, από το δριμύ ψύχος, που πλήττει το Βουκουρέστι.

1997: Η Microsoft εξαγοράζει την υπηρεσία ηλεκτρονικού ταχυδρομείου Hotmail.

1999: Ο Μπόρις Γιέλτσιν, ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Ρωσίας, παραιτείται και ονομάζει υπηρεσιακό πρόεδρο το Βλαντιμίρ Πούτιν.

1999: Η Αμερική αποκτα τον έλεγχο της διώρυγας του Παναμά.

2004: Δολοφονείται έξω από την οικία του βρετανού στρατιωτικού ακολούθου στην Κηφισιά ο ειδικός φρουρός, Χαράλαμπος Αμανατίδης.

2005: Σιγεί η ελληνική υπηρεσία του BBC.

2008: Την άμεση κατάπαυση του πυρός στη Λωρίδα της Γάζας ζητούν οι Υπουργοί Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αρνητικό το Ισραήλ. Περισσότεροι από 370 οι νεκροί Παλαιστίνιοι, στους 1700 οι τραυματίες.

2009: Τους 21 φτάνει ο αριθμός των νεκρών λαθρομεταναστών που «ξέβρασε» το Θρακικό πέλαγος. Οι άτυχοι λαθρομετανάστες επέβαιναν σε σκάφος, το οποίο ανετράπη στο Θρακικό πέλαγος λόγω των ισχυρών βοριάδων. Τα πτώματα βρέθηκαν στις παραλίες Δελφίνι Αλεξανδρούπολης και Μαγγάνα Αβδήρων Ροδόπης.

2010: Ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι και επίσημα ο νέος πρόεδρος του Ολυμπιακού, μετά την ολοκλήρωση της Γενικής Συνέλευσης, όπου γίνεται η παράδοση – παραλαβή από τον Σωκράτη Κόκκαλη.

 

Γεννήσεις σαν σήμερα

1491 – Ζακ Καρτιέ, Γάλλος θαλασσόπορος, ανακάλυψε περιοχές του Καναδά για λογαριασμό της χώρας του.
Ο Καρτιέ γεννήθηκε το 1491 στο Σαιν-Μαλό του δουκάτου της Βρετάνης, το οποίο, λίγες δεκαετίες αργότερα, ενώθηκε με την Γαλλία (1532). Ήταν γόνος σεβαστής ναυτικής οικογένειας, αλλά ανέβηκε κοινωνικά ακόμα περισσότερο με το να νυμφευθεί το 1520 την Κατρίν ντε Γκρανς (Catherine des Granches), η οποία ήταν κόρη εφοπλιστή.
Τον Καρτιέ παρουσίασε, το 1532, στο βασιλέα της Γαλλίας Φραγκίσκο Α΄ ο τότε ηγούμενος της μονής του Μον Σεν Μισέλ Ζαν λε Βενέρ (Jean le Veneur). Η συνάντηση αυτή ήταν καθοριστική για την εξερευνητική πορεία του Καρτιέ, καθώς με εντολή του βασιλιά πραγματοποίησε τα ταξίδια του στο Νέο Κόσμο.
Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος υπάρχει σήμερα στο Μον Σεν Μισέλ αναμνηστική πλάκα αφιερωμένη στη Γαλλοκαναδική φιλία.
Παρότι ο Ζακ Καρτιέ δεν κατάφερε να πλουτίσει από τις ανακαλύψεις του, εντούτοις σήμερα θεωρείται ως ένας από τους πρωτεργάτες της δημιουργίας του Καναδά. Άλλωστε, ο ίδιος ο Καρτιέ πρώτος χρησιμοποίησε το όνομα «Καναδάς» για το χωριό Σταντακόνα. Η λέξη αυτή, που στην γλώσσα των Ιροκέζων, σημαίνει καταυλισμός ή χωριό, χρησιμοποιήθηκε αργότερα για να περιγράψει τις γαλλικές αποικίες στην Βόρειο Αμερική, και κατόπιν τις βρετανικές αποικίες στον ίδιο χώρο.
Ο Καρτιέ θεωρείται επίσης ότι ήταν εξαιρετικός θαλασσοπόρος για την εποχή του. Οι μόνες απώλειες που είχε ήταν στην ξηρά, από επιδημίες ή από επιθέσεις αυτοχθόνων. Πολύ σημαντικό ήταν και το συγγραφικό έργο του Καρτιέ, χάρη στο οποίο η Ευρώπη γνώρισε γρήγορα την Βόρειο Αμερική.
Αν και προσπάθησε να δημιουργήσει κάποιες διπλωματικές σχέσεις, η γενικότερη στάση του Καρτιέ απέναντι στους αυτόχθονες της Βορείου Αμερικής ήταν καχύποπτη έως ρατσιστική. Όμως όλη η Ευρώπη της εποχής εκείνης αντιμετώπιζε τους αυτόχθονες του Νέου Κόσμου ως απολίτιστους άγριους, χωρίς καμία ανθρώπινη αξία.

1514 – Ανδρέας Βεσάλιος, ήταν Φλαμανδός ανατόμος. (Andreas Vesalius ή Andries van Wesel, 31 Δεκεμβρίου 1514 - 15 Οκτωβρίου 1564)
Διάσημη είναι η πραγματεία του De humani corporis fabrica libri septem (1543 (Περί της κατασκευής του ανθρώπινου σώματος, το οποίο πιθανολογείται ότι εικονογραφήθηκε από τον ζωγράφο Γιαν Γιουστ ή Γιαν φαν Κάλκαρ). Ήταν η πρώτη περιγραφή του ανθρώπινου σώματος, η οποία διόρθωνε τα λάθη του Γαληνού. Πέθανε στη Ζάκυνθο. Η ημερομηνία θανάτου του με το νέο ημερολόγιο είναι η 15 Οκτωβρίου 1564.

Γεννήθηκε στις Βρυξέλλες όταν το Βέλγιο ήταν τμήμα ακόμη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Σπούδασε ιατρική στη Λέουβεν και στο Παρίσι. Αργότερα έγινε αυτοκρατορικός γιατρός στην Ισπανία και καθηγητής στην Πάντοβα.

1688 – Χέρμαν Μπουρχάβε, Ολλανδός γιατρός και βοτανολόγος, από τους πρώτους που καθιέρωσαν τη διδασκαλία της ιατρικής σε ακαδημαϊκό επίπεδο.

1738 - Ζαν Ερμάν, Γάλλος ιατρός και φυσιοδίφης.
Ο Ιωάννης ή Ζαν Ερμάν (Johannis ή Johann ή Jean Hermann) (31 Δεκεμβρίου 1738 Μπαρ (Barr), † 4 Οκτωβρίου 1800 Στρασβούργο) ήταν Γάλλος φυσιοδίφης, γιατρός και ζωολόγος.
Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου από όπου, το 1763, έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα με την διατριβή Cardamomi historiam et vindicias. Το 1969 διορίστηκε καθηγητής ιατρικής στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Στρασβούργου, και το 1778 καθηγητής φιλοσοφίας. Τελικά, το 1778, έλαβε την έδρα της Φυσικής ιστορίας και Ιατρικής. Όταν ιδρύθηκε η σχολή ιατρικής το 1796, έγινε καθηγητής της βοτανικής και φαρμακογνωσίας. Δίδασκε σε τρεις γλώσσες -γερμανικά, λατινικά και γαλλικά.
Σημαντικότερο του έργο θεωρείται το Tabula affinitatum animalium : olim academico specimine edita nunc uberiore commentario illustrata cum annotationibus ad historiam naturalem animalium augendam facientibus (Πίνακας σχέσεων των ζώων)(1783). Το Observationes zoologicae quibus novae complures εκδόθηκε μετά τον θάνατό του, το 1804. Ο Δήμος Στρασβούργου εξαγόρασε 1804 τις συλλογές (ορυκτολογικές, ζωολογικές και άλλες) και τα έργα του Ζαν Ερμάν, για λογαριασμό του Ζωολογικού Μουσείου του Στρασβούργου όπου και εκτίθενται.
Περιέγραψε πρώτος την μεσογειακή φώκια το 1779. Προς τιμήν του Ερμάν ονομάστηκε η μεσογειακή χελώνα (Testudo hermanni) καθώς ο ολότυπος προερχόταν από την συλλογή του.

1858 – Ξενοφών Μόσχου ή Μόσχος, ήταν σημαντικός ποιμένας της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας, αναζωογονητής του Προτεσταντικού έργου στην Μικρά Ασία και ιδρυτής της Β' Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας Αθηνών. (1858-1939)
O Ξενοφών Μόσχου γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1858 στη Θεσσαλονίκη, και ήταν παιδί ιερατικής οικογένειας. Σε ηλικία 5 ετών έμεινε ορφανός από μητέρα, ενώ μέχρι να γίνει 11 είχε χάσει και τα 7 του αδέρφια. Ο ιερέας πατέρας του είχε επηρεαστεί από τις Βιβλικές ερμηνείες του Αδαμάντιου Κοραή, και είχε κριτική ματιά σε μια σειρά από δόγματα της Ορθόδοξης εκκλησίας. Παρ’ όλα αυτά, σε ηλικία 12 χρόνων ο Μόσχου άρχισε να εκτελεί χρέη ψάλτη στην εκκλησία της ενορίας του.
Στην ηλικία των 13μιση χρονών, ο Μόσχου είχε την εμπειρία της αναγέννησης. Από τότε άρχισε να διαβάζει συστηματικά την Καινή Διαθήκη και σταμάτησε να τηρεί παραδόσεις όπως οι νηστείες και οι προσευχές σε αγίους. Αν και θέλησε αρχικά να δραστηριοποιηθεί μέσα στην Ορθόδοξη εκκλησία, οι προσπάθειές του ναυάγησαν καθώς ο «παράξενος νεωτερισμός του», δεν έβρισκε χώρο μέσα στην Ορθοδοξία. Αυτός ήταν ο λόγος που τελικά ο Μόσχου, ενώ φοιτούσε στην Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών, αποφάσισε να γίνει μέλος της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας, και άρχισε να παρακολουθεί τις συναθροίσεις στην Α' Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία της Αθήνας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να δεχτεί αφορισμό από τον πατέρα του. Μετά από μερικά χρόνια ο πατέρας του Ξενοφώντα, πίστεψε, έγινε πρεσβύτερος της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας Θεσσαλονίκης και τελικά δολοφονήθηκε από φανατικούς θρησκευόμενους.
Αφού ο Μόσχου, αναγορεύθηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών, πήγε στο Εδιμβούργο και σπούδασε θεολογία για δύο χρόνια.
Το 1884 επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, και αφού παντρεύτηκε, υπηρέτησε ως κήρυκας στην Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία Θεσσαλονίκης. Το 1886 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου διορίστηκε καθηγητής σε δημόσιο γυμνάσιο, και κύρρητε μεσοβδόμαδα στην Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία Πειραιά. Το ίδιο χρονικό διάστημα ξεκίνησε το συγγραφικό και μεταφραστικό του έργο. Το 1892 δέχτηκε να αναλάβει της θέση του ποιμένα στην Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία Σμύρνης.
Για 30 χρόνια, μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, ο Μόσχου υπηρέτησε την εκκλησία της Σμύρνης. Εκτός των άλλων, δραστηριοποιήθηκε σε διάφορες πόλεις της δυτικής Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Κύπρου και της Αιγύπτου, συνέγραψε μελέτες πάνω στην Αγία Γραφή. Αν και σε πολλές περιπτώσεις δέχθηκε επιθέσεις από φανατικούς θρησκευόμενους (αρκετές φορές λιθοβολήθηκε και σε δύο περιπτώσεις κινδύνεψε η ζωή του), συνεργάστηκε και με τον Μητροπολίτη Σμύρνης, Χρυσόστομο, σε διάφορους τομείς, όπως η διανομή Καινών Διαθηκών στους Έλληνες στρατιώτες που πολεμούσαν στο μέτωπο και η αποστολή από κοινού επιστολών προς τις μεγάλες δυνάμεις, ώστε να αποφευχθεί η καταστροφή. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ο Μόσχου μαζί με την υπόλοιπη εκκλησία έφυγαν από την Σμύρνη ως πρόσφυγες. Μαζί με άλλους Έλληνες πρόσφυγες ίδρυσε την Β' Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία στην Αθήνα, την οποία υπηρέτησε μέχρι το θάνατό του το 1939.
Συγγραφικό έργο
Αποκορύφωμα του συγγραφικού του έργου του Ξενωφόντα Μόσχου, αποτελεί αδιαμφισβήτητα, η μετάφραση του Μεγάλου Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας των Χένρι Λίντελ και Ρόμπερτ Σκοτ.[4] Άλλα έργα του είναι βιβλία όπως τα: Χριστιανικαί Μελέται (2 τόμοι), Σύνοψις της Χριστιανικής Διδασκαλίας, Ερμηνεία της Προς Γαλάτας Επιστολής, Πληρούσθε δια του Πνεύματος, Βάπτισμα εν Ύδατι και Βάπτισμα εν Πνεύματι και άλλα. Επίσης μετέφρασε διάφορα βιβλία θεολογικού περιεχομένου. Έγραψε στίχους σε πάνω από 30 ύμνους που βρίσκονται στα υμνολόγια της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας

1869 – Ανρί Ματίς, ήταν Γάλλος ζωγράφος και γλύπτης, κυριότερος εκπρόσωπος του Φοβισμού.
Ο Ανρί Ματίς (πλήρες όνομα Henri Emile Benoit Matisse, 31 Δεκεμβρίου 1869 – 3 Νοεμβρίου 1954) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους ζωγράφους του 20ου αιώνα. Θεωρείται ιδρυτής του καλλιτεχνικού κινήματος του φωβισμού καθώς και μία από τις σημαντικότερες μορφές της μοντέρνας τέχνης.
Ο Ματίς γεννήθηκε στην επαρχία Λε Κατώ-Καμπρεζί (Le Cateau-Cambresis) της βόρειας Γαλλίας ενώ μεγάλωσε στην περιοχή Μποέν-εν Βερμαντουά (Bohain-en-Vermandois). Σπούδασε νομικά στο Παρίσι όπου μετακόμισε το 1887 και αφού απέκτησε την δικηγορική άδεια εργάστηκε για ένα διάστημα ως συμβολαιογράφος στην γενέτειρά του. Το 1891 προσβλήθηκε από ασθένεια και κατά το στάδιο της ανάρρωσής του ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τη ζωγραφική. Την ίδια χρονιά επιστρέφει στο Παρίσι όπου σπουδάζει στην ακαδημία τεχνών Julian, μαθητής του Οντιλόν Ρεντόν (Odilon Redon) και του Γκυστάβ Μορώ.
Ο Ματίς παράγει τους πρώτους του πίνακες επηρεασμένος από τα έργα των Σεζάν, Γκωγκέν, βαν Γκογκ, αλλά και από την παραδοσιακή ιαπωνική τέχνη. Η μεθοδολογία του περιλαμβάνει, σύμφωνα με τον ίδιο, αρχικά την ανεξάρτητη επεξεργασία επιμέρους στοιχείων του πίνακα και στο τελικό μόνο στάδιο την ανάμιξή τους για την παραγωγή της τελικής σύνθεσης. Η τεχνοτροπία του Ματίς είναι αυτή που χαρακτηρίζει το κίνημα των φωβιστών. Η θεματολογία του ήταν διανθισμένη συνήθως με έντονα, φωτεινά χρώματα και αποτελείται κυρίως από προσωπογραφίες, εσωτερικούς χώρους και θέματα νεκρής φύσης.
Η πρώτη ομαδική έκθεση στην οποία συμμετείχε πραγματοποιήθηκε το 1901 ενώ η πρώτη ατομική του έκθεση πραγματοποιήθηκε το 1904. Τα επόμενα χρόνια ταξιδεύει σε πολλές πόλεις της Ευρώπης. Την περίοδο 1908-1912 εκθέτει επίσης πολλά έργα του σε Μόσχα, Βερολίνο, Μόναχο και Λονδίνο.
Αν και το κίνημα των φωβιστών, του οποίου αποτελεί ηγετική μορφή, χάνει την αίγλη του μετά το 1906, ο ίδιος ο Ματίς γνωρίζει σημαντική καλλιτεχνική αναγνώριση με τα έργα που παράγει την περίοδο 1906-1917 τα οποία ξεφεύγουν από τα όρια του φωβισμού.
Ο Ματίς συνδέθηκε φιλικά με τον Πάμπλο Πικάσο αν και μεταξύ τους υπήρχε πάντα και το στοιχείο του ανταγωνισμού.
Από το 1917 μέχρι την ημερομηνία του θανάτου του, ο Ματίς έζησε στην πόλη Σιμιέ (Cimiez), σημερινό προάστιο της Νίκαιας (Nice). Το 1941 διαγνώστηκε πως πάσχει από καρκίνο και ένα μέρος των τελευταίων χρόνων της ζωής του αναγκάστηκε να το περάσει σε αναπηρική καρέκλα. Παρά το γεγονός αυτό, δεν εγκατέλειψε το έργο του, αντιθέτως ασχολήθηκε ενεργά με την τεχνική του κολάζ, μέσω της οποίας κατάφερε να παραγάγει μερικά από τα ιδιαίτερα αναγνωρίσιμα σήμερα έργα του.

1880 – Τζωρτζ Μάρσαλ, αμερικανός υπουργός εξωτερικών

1902 – Νίκος Πλουμπίδης, ήταν ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ κατά την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας, τη Γερμανική Κατοχή και τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ελλάδα, αλλά και μία από τις πλέον τραγικές φυσιογνωμίες στην ιστορία του ΚΚΕ. (1902 - 14 Αυγούστου 1954)
Έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην αναδιοργάνωση του ΚΚΕ στους πρώτους μήνες της Κατοχής και στην οργανωτική συγκρότηση του ΕΑΜ. Εκτελέστηκε ένα χρόνο περίπου μετά την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, έχοντας στιγματιστεί ως συνεργάτης των ελληνικών αστυνομικών αρχών από τον Νίκο Ζαχαριάδη.

1905 – Γκι Μολέ, πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας (1956-1957). (Θαν. 3/10/1975)

1923 – Γιάννης Δαλιανίδης, ήταν Έλληνας σκηνοθέτης και σεναριογράφος, από τους πιο εμπορικούς του Ελληνικού κινηματογράφου.
Ο Δαλιανίδης υπήρξε δηλωμένος άθεος και βαθιά αριστερός. Στήριξε την ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς.

1931 – Κώστας Βουτσάς, ήταν Έλληνας ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου.
Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη από προσφυγική οικογένεια από τους Επιβάτες Ανατολικής Θράκης. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Μακεδονικού Ωδείου απ' όπου αποφοίτησε το 1953.
Υπήρξε σύζυγος της ηθοποιού και χορεύτριας Έρρικας Μπρόγερ με την οποία απέκτησε μια κόρη, τη Σάντρα. Έχει άλλες δύο κόρες από τον δεύτερο γάμο με την Θεανώ Παπασπύρου, τη Νικολέτα και τη Θεοδώρα, με την τελευταία να ακολουθεί τα δικά του βήματα στο χώρο της ηθοποιΐας. Ο θετός γιος του (από προηγούμενο γάμο της τρίτης γυναίκας του Εύης Καραγιάννη, πρώην μοντέλου και ηθοποιού), Άνθιμος Ανανιάδης, είναι επίσης ηθοποιός.
Το 2015 ο Κώστας Βουτσάς έκανε σχέση με την 47 χρόνια μικρότερή του ηθοποιό Αλίκη Κατσαβού, με την οποία παντρεύτηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2016 και στις 23 Ιουλίου του ίδιου έτους απέκτησαν ένα γιο, το Φοίβο.

1933 – Χρύσα Βαρδέα, γνωστότερη απλά με το καλλιτεχνικό προσωνύμιο Χρύσα (ή Chryssa) ήταν διεθνούς φήμης Ελληνοαμερικανίδα γλύπτρια και ζωγράφος. (31 Δεκεμβρίου 1933 - 23 Δεκεμβρίου 2013)
Έργα της βρίσκονται σε διάφορα μουσεία, πινακοθήκες και συλλογές σε ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν γνωστή για την χρήση υλικών όπως το αλουμίνιο, ο γύψος αλλά και τα φώτα νέον.

Γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1933 στην περιοχή του Ζωγράφου. Η οικογένειά της, αν και καταγόταν από τη γνωστή οικογένεια της Μάνης, των Μαυρομιχαλαίων, ήταν φτωχή, ενώ ο πατέρας της είχε πεθάνει πριν τον γνωρίσει. Αρχικά σπούδασε κοινωνική πρόνοια στην Αθήνα. Κάποιος Έλληνας κριτικός πείθει την οικογένειά της να την στείλουν στο Παρίσι. Το 1953 πηγαίνει στο Παρίσι, όπου και σπουδάζει στην Ακαδημία Γκραντ Σωμιέρ για ένα χρόνο. Το 1954 αναχωρεί για την Αμερική και συνεχίζει τις σπουδές της στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνιας για άλλο ένα χρόνο. Από το 1957, εγκαθίσταται στη Νέα Υόρκη, οπού και δημιουργεί το εργαστήριό της. Εκεί θα επηρεαστεί από την Times Square και τα φώτα της. Η περιοχή αυτή θα γίνει πηγή έμπνευσης για αυτήν. Το 1992 επέστρεψε για πρώτη φορά στην Αθήνα μετά από τριάντα πέντε χρόνια, δημιουργώντας ένα εργαστήριο στον Νέο Κόσμο, αλλά μετά επέστρεψε ξανά στην Αμερική.
Απεβίωσε στην Αθήνα, στις 23 Δεκεμβρίου του 2013.

1937 – Άντονι Χόπκινς, αμερικανός ηθοποιός.
Ο Σερ Φίλιπ Άντονι Χόπκινς (αγγλ. Sir Philip Anthony Hopkins), γεννημένος στις 31 Δεκεμβρίου 1937, είναι πολυβραβευμένος ηθοποιός της μεγάλης οθόνης και του θεάτρου. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ουαλία, και είναι αμερικανός πολίτης από τις 12 Απριλίου 2000. Για την ενσάρκωση του Χάνιμπαλ Λέκτερ στην ταινία Η Σιωπή των Αμνών, ενός από τους διασημότερους “κακούς” της ιστορίας του κινηματογράφου, τιμήθηκε το 1991 με Βραβείο Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου. Στις πιο αξιομνημόνευτες ταινίες της φιλμογραφίας του ανήκουν οι εξής: Το Λιοντάρι τον Χειμώνα (1968), Ο Άνθρωπος Ελέφαντας (1980), Δράκουλας (1992), Τα Απομεινάρια μιας Μέρας (1993) και Νίξον (1996). Αποτελεί μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας των Τεχνών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης από το 2008.

1941 – Άλεξ Φέργκιουσον, σκωτσέζος προπονητής ποδοσφαίρου.
Ο Σερ Αλεξάντερ Τσάπμαν Φέργκιουσον πιο γνωστός ως Άλεξ Φεργκιουσον, είναι πρώην ποδοσφαιριστής και ένας από τους πιο πετυχημένους προπονητές ποδοσφαίρου. Έχει συνδεθεί όσο κανείς με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην οποία είναι προπονητής από το 1986 και έχει κατακτήσει περισσότερα τρόπαια από οποιονδήποτε άλλο προπονητή στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Γεννήθηκε στη Γλασκώβη της Σκωτίας στις 31 Δεκεμβρίου του 1941. Ξεκίνησε την καριέρα του ως προπονητής από την Αμπερντίν (1978-86) και το 1986 έγινε προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το 2009 ψηφίστηκε ως κορυφαίος προπονητής για το 2008 από τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του ποδοσφαίρου (IFFH).

1943 – Μπεν Κίνγκσλεϊ, Βρετανός ηθοποιός, βραβεύτηκε με Όσκαρ για την ερμηνεία του στην ταινία «Γκάντι».
Ο Μπεν Κίνγκσλεϊ, (αγγλικά: Ben Kingsley, πραγματικό όνομα Krishna Pandit Bhanji) είναι Άγγλος ηθοποιός. Κατά την καριέρα του ως ηθοποιού εδώ και σαράντα χρόνια έχει κερδίσει ένα βραβείο Όσκαρ, ένα Γκράμι, ένα BAFTA, δύο Χρυσές Σφαίρες και ένα βραβείο Screen Actors Guild.Είναι γνωστός για τον πρωταγωνιστικό ρόλο ως Μαχάτμα Γκάντι, στην ταινία Γκάντι του 1982, για την οποία κέρδισε Βραβείο Όσκαρ Καλύτερου Α΄ Ανδρικού Ρόλου. Έχει παίξει σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες, όπως στην ταινία Η Λίστα του Σίντλερ, Hugo και Iron Man 3.

1948 – Ντόνα Σάμερ, Αμερικανίδα τραγουδίστρια, γνωστή ως «Βασίλισσα της Ντίσκο».
Γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1948 στην Βοστώνη της Μασαχουσέτης. Άρχισε να τραγουδάει από μικρή σε εκκλησιαστικές χορωδίες επηρεασμένη από την Μαχάλια Τζάκσον. Αργότερα, σε εφηβική ηλικία συνέχισε να τραγουδάει σε διάφορα συγκροτήματα. Την δεκαετία του 1960 ακολούθησε το στιλ της Τζάνις Τζόπλιν. Παράτησε το σχολείο για να κάνει ψυχεδελική μουσική. Αποδήμησε στην Γερμανία, όπου εμφανίστηκε στο μιούζικαλ Hair. Εγκαταστάθηκε στο Μόναχο και έμαθε Γερμανικά. Έγινε γνωστή στην δεκαετία του 1970 και 1980 με μεγάλες επιτυχίες.
Απεβίωσε στις 17 Μαΐου 2012 στο Κι Ουέστ της Φλόριντα.

1949 – Θέμης Ανδρεάδης, Έλληνας τραγουδιστής.

1959 – Βαλ Κίλμερ, Αμερικανός ηθοποιός.

1963 – Πέτρος Φιλιππίδης, ηθοποιός θεάτρου και κινηματογράφου, έχει παίξει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές.
Το 1986 αποφοίτησε από την Σχολή Θεάτρου Κάρολος Κουν και σπούδασε στο Ωδείο Αθηνών. Όσο βρισκόταν στο θέατρο του Κάρολου Κουν πρωταγωνίστησε στις θεατρικές παραστάσεις Ιππείς, Αχαρνής, Αγαμέμνων, Όρνιθες, Πέρσες, Προμηθέας Δεσμώτης και στις Θεσμοφοριάζουσες. Τέλος, σπούδασε σκηνοθεσία στην σχολή Σταυράκου.
Είναι παντρεμένος και έχει έναν υιό, τον Δημήτρη.

 

Θάνατοι σαν σήμερα

192 – Κόμμοδος, Ρωμαίος αυτοκράτορας.
Ο Κόμμοδος έγινε γνωστός περισσότερο για την παραφροσύνη και τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου που τον κατέτρεχαν παρά για τη βασιλεία του. Μετά τη δολοφονία του τον διαδέχθηκε ο Πέρτιναξ.

1583 – Τόμας Εράστους, Ελβετός ιατρός και θεολόγος.
Ο Τόμας Εράστους (Thomas Erastus, 7 Σεπτεμβρίου 1524 - 31 Δεκεμβρίου 1583) ήταν Ελβετός ιατρός και θεολόγος. Έγραψε 100 θέσεις (αργότερα 75), στις οποίες υποστήριξε ότι οι αμαρτίες που διαπράχθηκαν από τους χριστιανούς θα πρέπει να τιμωρούνται από το κράτος και ότι η Εκκλησία δεν θα πρέπει να αρνείται τα μυστήρια ως μορφή τιμωρίας. Δημοσιεύθηκαν το 1589, μετά το θάνατό του, με τον τίτλο Explicatio gravissimae quaestionis. Το όνομά του δόθηκε αργότερα στον «εραστιανισμό». Το επώνυμό του ήταν Luber.

1679 – Τζοβάνι Αλφόνσο Μπορέλι (Giovanni Alfonso Borelli, 28 Ιανουαρίου 1608 - 31 Δεκεμβρίου 1679) ήταν Ιταλός μαθηματικός, αστρονόμος, φυσιολόγος και φιλόσοφος.
Βαθύς γνώστης των μαθηματικών επιχείρησε να εφαρμόσει τους νόμους της επιστήμης αυτής σε διάφορα φαινόμενα της ζωής και ειδικότερα στις κινήσεις των μυών. Υπήρξε ο ιδρυτής της καλούμενης «βιο-μηχανικής» σχολής στις εφαρμογές τεχνητών μελών.

1691 – Ρόμπερτ Μπόιλ, ήταν Ιρλανδός χημικός. (Robert William Boyle, 25 Ιανουαρίου 1627 - 31 Δεκεμβρίου 1691)
Ο Μπόιλ ήταν εκείνος που αντιλήφθηκε τη πραγματική φύση των στοιχείων, προσδίδοντας σ΄ αυτά τη χημική έννοια και ότι οι διάφορες ουσίες αποτελούν χημικές ενώσεις χημικών στοιχείων και αντίστροφα ότι τα χημικά στοιχεία μπορούν να απομονωθούν με διάσπαση των χημικών ενώσεων. Επιπλέον ο Μπόιλ διατύπωσε, νόμο των αερίων που φέρει το όνομά του.Ο Boyle θεωρείται ο τελευταίος των αλχημιστών και ταυτόχρονα ο πρώτος των χημικών. Στο βιβλίο του ''ο σκεπτικιστής χημικός'' εισάγει την έννοια του ατόμου απορρίπτοντας τα τέσσερα στοιχεία του Αριστοτέλη (γη, νερό, αέρας, φωτιά).

1719 – Τζον Φλάμστηντ, ήταν Άγγλος αστρονόμος. (John Flamsteed) - (19 Αυγούστου 1646 – 31 Δεκεμβρίου 1719).
Γεννήθηκε στο χωριό Denby του Ντέρμπισαϊρ της Αγγλίας, γιος εύπορου εμπόρου. Κατά το διάστημα 1662 – 1669 μελέτησε μόνος του Αστρονομία, κάτι στο οποίο ο πατέρας του ήταν αντίθετος. Χειροτονήθηκε διάκονος και ετοιμαζόταν να ζήσει στο Ντέρμπισαϊρ, όταν προσκλήθηκε στο Λονδίνο. Στις 4 Μαρτίου 1675 διορίσθηκε με βασιλικό διάταγμα «Αστρονομικός Παρατηρητής του Βασιλέως» μετά από σύσταση του Jonas Moore, θέση που κατόπιν μετατράπηκε στον θεσμό του «Βασιλικού Αστρονόμου» (Astronomer Royal) της Μεγάλης Βρετανίας, με οριζόμενη ετήσια αμοιβή εκατό λίρες. Τον Ιούνιο του 1675 ιδρύθηκε το Βασιλικό Αστεροσκοπείο του Γκρήνουιτς, και ο Flamsteed έθεσε τον θεμέλιο λίθο τον Αύγουστο του ίδιου έτους. Τον Φεβρουάριο 1676 ο Φλάμστηντ έγινε μέλος της Βασιλικής Εταιρείας (Royal Society) και τον Ιούλιο μετακόμισε στο Αστεροσκοπείο, όπου παρέμεινε ως το 1684, οπότε και διορίσθηκε τελικώς εφημέριος στην ενορία του Burstow στο Σάρεϊ. Κατείχε τόσο αυτή τη θέση, όσο και εκείνη του Βασιλικού Αστρονόμου μέχρι τον θάνατό του. Τάφηκε στο Burstow.

1761 – Ζαν Μορώ ντε Σεσέλ, ήταν Γάλλος αξιωματούχος και πολιτικός. Έζησε την εποχή του Λουδοβίκου ΙΕ΄. Το όνομά του δόθηκε στο νησί Σεϋχέλλες. (Jean Moreau de Sechelles, 10 Μαΐου 1690 - 31 Δεκεμβρίου 1760)
Γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1690 και διορίστηκε maitre des requetes στις 13 Οκτωβρίου του 1719. Στη συνέχεια ανέλαβε περιφερειάρχης της κομητείας του Ενό στη Βαλανσιέν, από το 1727 ως το 1743. Έπειτα ανέλαβε περιφερειάρχης της Λιλ (1743-1754) και ταυτόχρονα της Φλάνδρας (1745-48, την περίοδο της γαλλικής κατοχής).
Διορίστηκε Γενικός ελεγκτής των Οικονομικών στις 20 Ιουλίου του 1754. Στο αξίωμα αυτό παρέμεινε ως τις 24 Απριλίου του 1756. Ακολούθησε φιλελεύθερη και τολμηρή οικονομική πολιτική. Το 1755 έγινε υπουργός του κράτους. Το Μάρτιο του 1756 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και διάδοχός του ορίστηκε ο γαμπρός του, Φρανσουά Μαρί Πεϊρένκ ντε Μορά.
Στις 14 Ιουλίου του 1755 έγινε επίτιμο μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, αντιπρόεδρός της το 1756 και πρόεδρος το 1757.
Πέθανε στις 31 Δεκεμβρίου του 1761. Η κόρη του, Μαρί Ελέν Μορώ ντε Σεσέλ (1715-1798) παντρεύτηκε τον Ρενέ Ερό, αντιστράτηγο της αστυνομίας των Παρισίων. Από το γάμο αυτό γεννήθηκε ο Ζαν Μπατίστ Μαρτέν Ερώ ντε Σεσέλ, παιδικός φίλος του Λουί Αντουάν ντε Μπουγκαινβίλ και πατέρας του πολιτικού Μαρί-Ζαν Ερώ ντε Σεσέλ, ο οποίος καρατομήθηκε κατά τη Γαλλική Επανάσταση.

1877 –  Γκυστάβ Κουρμπέ, Γάλλος ζωγράφος, από τους πρωτεργάτες του Ρεαλισμού.
Ο Γκυστάβ Κουρμπέ (γαλ. Jean Desire Gustave Courbet, 10 Ιουνίου 1819 - 31 Δεκεμβρίου 1877) ήταν Γάλλος ζωγράφος, μια από τις επιβλητικότερες μορφές της Γαλλικής τέχνης του 19ου αιώνα. Θεωρείται από τους πρωτεργάτες του Ρεαλισμού. Συνέβαλε επίσης στη μετέπειτα εξάπλωση του Ιμπρεσιονισμού, καθώς υποστήριξε την δημιουργική ελευθερία του καλλιτέχνη, τάχθηκε υπέρ της αυτονομίας του και προώθησε τις εκθέσεις τους. Στους πίνακές του φιλοτέχνησε μια σειρά από εντυπωσιακά έργα, με εικόνες και από την αγροτική ζωή, πράγμα που τον χαρακτήρισε κι ως επαναστατική μορφή, ειδικά όταν πήρε μέρος στη Γαλλική Κομμούνα του 1871. Με το τέλος της Κομμούνας συνελήφθη, δημεύτηκαν οι πίνακές του κι έπειτα εξορίστηκε και πέθανε στην Ελβετία.

1882 – Λέων Γαμβέτας (Λεόν Γκαμπετά), γάλλος πολιτικός και φιλέλληνας.

1905 – Αλέξανδρος Ποπόφ, ρώσος φυσικός, από τους εφευρέτες του ραδιοφώνου.
Ο Αλεξάντρ (Αλέξανδρος) Στεπάνοβιτς Ποπόφ (4 Μαρτίου 1859 – 31 Δεκεμβρίου/13 Ιανουαρίου 1905/1906) ήταν Ρώσος φυσικός και ηλεκτροτεχνικός, ήταν ο πρώτος που παρουσίασε την πρακτική εφαρμογή των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων (αλλά δεν υπέβαλε αίτηση καταχώρησης ευρεσιτεχνίας για την εφεύρεσή του). Στη Ρωσία πιστεύεται πως ήταν ο εφευρέτης του ραδιοφώνου και με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου της τότε Ε.Σ.Σ.Δ. (1945) γιορτάζεται προς τιμή του η 7η Μαΐου ως «Μέρα Ραδιοφωνίας».
Γεννήθηκε στο χωριό Τουρίνσκιγιε Ρουντνικί, σημερινό Κρασνοτουρίνσκ, της Περιφέρειας Σβερντλόβσκ στα Ουράλια Όρη. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και φρόντισε ούτως ώστε ο μικρός Αλέξανδρος να ξεκινήσει την εκπαίδευση του στο καλής φήμης ιεροδιδασκαλείο του Περμ (?????), με σκοπό να ακολουθήσει αργότερα τα βήματα του. Εκείνος όμως από την εφηβεία του έδειξε ζωηρό ενδιαφέρον για τις φυσικές επιστήμες και προτίμησε να ολοκλήρωσει τις σπουδές του, το 1882, στο φυσικομαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου της Αγίας Πετρούπολης, στο οποίο παρέμεινε και εργάστηκε ως εργαστηριακός βοηθός. Λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης του Πανεπιστημίου, σύντομα μετέβη σε θέση καθηγητή φυσικής και ηλεκτροτεχνικής στη Ναυτική Ακαδημία, (1883 - 1900/1901) στην Κροστάνδη της νήσου Κότλιν, έπειτα συνέχισε ως καθηγητής της έδρας της Φυσικής το 1901 και τέλος ως καθηγητής και διευθυντής (1905) του Ηλεκτροτεχνικού Ινστιτούτου της Αγίας Πετρούπολης, το οποίο σήμερα φέρει το όνομα του.
Το 1905 αρρώστησε σοβαρά. Κατέληξε από εγκεφαλική αιμορραγία στις 31 Δεκεμβρίου/13 Ιανουαρίου 1905/1906.

1936 – Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, ήταν Ισπανός ποιητής, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος και φιλόσοφος. (Miguel de Unamuno y Jugo, 1864-1936)
Βασκικής καταγωγής, από αστική καθολική οικογένεια, σπούδασε στην Φιλοσοφική σχολή της Μαδρίτης και το 1891 γίνεται καθηγητής των Ελληνικών στο πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκας και το 1901 πρύτανίς του.
Έχει δημοσιεύσει εν τω μεταξύ κείμενα στα οποία καταφαίνεται τόσο η αντίθεσή του προς την συντηρητική κυβερνητική πολιτική όσο και οι αγωνιώδεις αμφιβολίες του σχετικά με τον βαθιά ριζωμένο στην Ισπανία Καθολικισμό.
Το 1914 παύεται, αλλά η περίοδος που ακολουθεί είναι η πιο παραγωγική του Ουναμούνο. Το 1923 το δικτατορικό καθεστώς του Πρίμο ντε Ριβέρα τον εξορίζει στις Καναρίους Νήσους, απ’ όπου όμως διαφεύγει τον ίδιο χρόνο στην Γαλλία. Ανακαλείται από την εξορία αλλά παραμένει στην Γαλλία μέχρι την πτώση της δικτατορίας Ριβέρα, την οποία, παράλληλα με το έργο του, πολεμά με άρθρα και επιστολές. Επανέρχεται τότε στις θέσεις του, εκλέγεται βουλευτής και απολαμβάνει εξαιρετικών τιμών.
Αλλά η δημοκρατία που εγκαθιδρύθηκε τον τρομάζει με την βιαιότητα και τις ακρότητές της. Κι όταν ξεσπά η ανταρσία του Φράνκο, συντάσσεται με τους εθνικιστές πιστεύοντας ότι θα επιβάλουν την τάξη. Σύντομα όμως και αυτές οι αυταπάτες διαλύονται κι ο Ουναμούνο, στον λόγο του επί τη ενάρξει του ακαδημαϊκού έτους 1936, εκφράζει την πίστη του στην ελευθερία. Παύεται πάλι, τίθεται σε κατ’ οίκον περιορισμό και σε λίγο πεθαίνει.
Ο Ουναμούνο θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Ισπανούς συγγραφείς της εποχής του. Το έργο του απεικονίζει την πάλη ενός ανθρώπου που θέλει αλλά δεν μπορεί να πιστέψει στον Θεό και που δυσπιστεί επίσης απέναντι στην επιστήμη και την λογική. Το πιο γνωστό του μυθιστόρημα είναι το Άμπελ Σάντσεθ: Μια ιστορία πάθους, μια σύγχρονη ματιά στην ιστορία του Άβελ και Κάιν που αποτελεί ανατομία του φθόνου. Στο μυθιστόρημά του Καταχνιά, ο ήρωας του έργου εξεγείρεται κατά του συγγραφέα που σχεδιάζει να τον «σκοτώσει», όπως ο καταδικασμένος σε θάνατο Άνθρωπος εξεγείρεται κατά του Θεού για την μοίρα του.

1980 – Μάρσαλ ΜακΛιούαν, καναδός παι­δαγωγός και κοινωνιολόγος, ένας από τους πρώτους που αντελήφθη τις καθοριστικές επιπτώσεις της τεχνολογίας στα μέσα μαζικής επικοινωνίας και στη διαμόρφωση της σύγχρονης κοινωνίας ευρύτερα. Στα έργα του επεσήμανε την επίδραση των μέσων μαζικής ενημέρωσης στη διαμόρφωση του σύγχρονου ανθρώπου («Το μέσο είναι το μήνυμα»). (Γεν. 21/7/1911)

1988 – Νίκολας Κάλας, φιλολογικό ψευδώνυμο του Νικολάου Καλαμάρη, έλληνας ποιητής και τεχνοκριτικός. Χρησιμοποιούσε, επίσης, τα ψευδώνυμα Νικήτας Ράντος και Μ. Σπιέρος. (Γεν. 27/5/1907).
Γεννήθηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας το 1907 και ήταν γιος του Ιωάννη Καλαμάρη, εισοδηματία, και της Ρόζας Καρατζά. Από την πλευρά της μητέρας του καταγόταν από την παλιά φαναριώτικη οικογένεια Καρατζά ενώ ήταν απευθείας απόγονος του Γεώργιου Κουντουριώτη και του Μάρκου Μπότσαρη. Εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά του στην Αθήνα σε νεαρή ηλικία και σπούδασε στην Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την περίοδο αυτή, δηλαδή μεταξύ 1924 με 1927 υπήρξε μέλος της Φοιτητικής Συντροφιάς. Το 1933 εξέδωσε ως Νικήτας Ράντος την πρώτη του συλλογή, Ποιήματα, και το 1934 αναχώρησε για το Παρίσι, όπου εντάχθηκε στην υπερρεαλιστική ομάδα. Στα προλεγόμενα ενός τρίτου μανιφέστου του υπερρεαλισμού, ο Αντρέ Μπρετόν τον κατέταξε στα «πιο φωτεινά και τα πιο τολμηρά» μυαλά της εποχής. Μέχρι το 1937 ζούσε ταξιδεύοντας ανάμεσα στην Αθήνα και το Παρίσι, όπου τελικά εγκαταστάθηκε μέχρι το 1939, όταν έφυγε για την Λισαβόνα, όπου έμεινε για έναν χρόνο, και μετά μετέβη στην Νέα Υόρκη. Στην δεκαετία του ’60 και του ’70 ταξίδεψε στην Ελλάδα και παρέμεινε για μικρό χρονικό διάστημα, αλλά τελικά επέστρεψε στις Η.Π.Α., όπου έμεινε μέχρι τον θάνατό του το 1988.
Εκτός από το ποιητικό του έργο μετέφρασε Τ. Σ. Έλιοτ και Λουί Αραγκόν και συνεργάστηκε με ελληνικά και διεθνή περιοδικά όπου δημοσίευε θεωρητικά κείμενα και δοκίμια. Το 1977 τιμήθηκε με το Κρατικό βραβείο ποίησης για την συλλογή του Οδός Νικήτα Ράντου, που είχε δημοσιεύσει με το ψευδώνυμο Νικόλας Κάλας. Υπήρξε πολιτικοποιημένος καλλιτέχνης, που ασπάστηκε τον τροτσκισμό, χωρίς δογματισμούς.
Υπήρξε ο πρώτος της γενιάς του που αναγνώρισε τη σημασία της ποίησης του Καβάφη ενώ έχει χαρακτηριστεί ως μια μοναχική φωνή πρωτοπορίας Μαρξιστών συνοδοιπόρων και των φίλων του αστών λογοτεχνών καθώς και ως αμφισβητίας. Γενικότερα ο Κάλας διαφοροποιήθηκε από την γενιά του ’30, άσχετα με το αν συγκαταλέγεται σε αυτή, αμφισβητώντας την ελληνικότητα που εισήγαγε η γενιά αυτή.

2007 – Ετόρε Σότσας, ήταν ένας από τους σημαντικότερους Ιταλούς βιομηχανικούς σχεδιαστές του 20ού αιώνα. Αρχικά ένας αρχιτέκτονας ο Σότσας έγινε σχεδιαστικός σύμβουλος για την Olivetti, αργότερα ίδρυσε την Ομάδα Μέμφις. (Ettore Sottsass, 14 Σεπτεμβρίου 1917 στο Ίνσμπρουκ - 31 Δεκεμβρίου 2007)
Ιταλός, γεννημένος το 1917 στο Ίνσμπρουκ της Αυστρίας. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας του συνδέθηκε φιλικά με τον Luigi Spazzapan, μεγαλύτερο κατά 30 χρόνια, ο οποίος ήταν ένα είδος δασκάλου γι' αυτόν. Με τον Spazzapan o Σόττσας μαθαίνει ζωγραφική, ανακαλύπτει και εξασκεί μια τέχνη εξπρεσιονιστική.
Παίρνει τη βασική του εκπαίδευση στο Τορίνο, από την πολυτεχνική σχολή του οποίου αποφοιτά ως αρχιτέκτονας το 1939, στις αρχές του πολέμου δηλαδή, και το δράμα που θα βρει στη συνέχεια την Ευρώπη θα έχει συνέπειες και στη ζωή αλλά και στη δουλειά του.