DIASKEDASI.INFO

H Τζώρτζια Κεφαλά είναι μία πραγματικά απ΄τις καλύτερες φωνές που έχουμε, μία εξαιρετική καλλιτέχνης που επί χρόνια τώρα την ακούμε από ένα πολύ αγαπημένο και διαχρονικό συγρότημα που σε κάθε τους εμφάνιση γίνεται αυτό που λέμε χαμός...
Δεν είναι άλλο από τους Mπλε. Βρεθήκαμε λοιπόν με την Τζώρτζια και μου παραχώρησε μία πολύ όμορφη και ενδιαφέρουσα συνέντευξη για λογαριασμό του site Diaskedasi.info. Aπολαύστε την.

Από τον Σπύρο Καλαματιανό

Τι νομίζεις ότι είναι αυτό που κρατάει τόσα χρόνια ενωμένους και πετυχημένους τους Mple;
Νομίζω πως η κατανόηση και η ενσυναίσθηση, μας κράτησε ζωντανούς. Η αποδοχή του ότι όλα αλλάζουν και η θέληση να βρούμε το νέο, χωρίς η παγιότητα να είναι το ζητούμενο. Αυτό μας έκανε να ακροβατούμε διαρκώς. Και σε σχέση με τον εαυτό μας, και σε σχέση με τους συνεργάτες μας, αλλά και σε σχέση με το κοινό μας.

Εάν σου έλεγα να μου περιγράψεις με λίγα λόγια το πως νιώθεις με την συνεργασία σου με αυτό το συγκρότημα  ποια θα ήταν αυτά;
Παρανοϊκά δυναμική μελαγχολία..το αποτέλεσμα και «αντίθετες δυνάμεις» το αίτιο… οι Μπλε δηλαδή…

Ποια θεωρείς ότι είναι η σημαντικότερη στιγμή σου με το συγκρότημα;
Σημαντικότερη στιγμή για εμένα, είναι η κυκλοφορία του τρίτου άλμπουμ «έλα να δεις», που ουσιαστικά αφήνεται στα χέρια μου η ερμηνευτική πλευρά του συγκροτήματος. Η ευθύνη που τα υπόλοιπα μέλη απλόχερα μου έδωσαν, με δυνάμωσε. Η εμπιστοσύνη μου έδωσε αυτοπεποίθηση. Και βέβαια ένα αίσθημα ευχάριστου «χρέους» απέναντί τους.

Σαν συγκρότημα έχετε κάνει σπουδαίες συνεργασίες και πολύ όμορφα τραγούδια που έχουν μείνει αναλλοίωτα στον χρόνο. Πως νιώθετε γι΄αυτό;
Μόνο ευδαίμων μπορεί να αισθανθεί κάποιος όταν καταφέρνει να επικοινωνήσει και μάλιστα σε διάρκεια. Και μόνο αυτό..η μακροθυμία δεν έχει λόγο ύπαρξης σε ένα μπερδεμένο κόσμο..Μόνος φάρος και ελπίδα για αυτούς που μένουν, είναι οι άνθρωποι που κατάφεραν να είναι απλοί μέσα απ’ την πολυπλοκότητά τους.

Εγώ έχω ξεχωρίσει για κάποιο ανεξήγητο λόγο το τραγούδι "Πιάνω Φωτιά" για πάμε να θυμηθούμε εκείνη την επιτυχία...
Όχι τόσο ανεξήγητο τελικά... Ήταν ένα τραγούδι που περιέγραψε την απόγνωση της γενιάς μας, πριν αυτή καν έρθει!...αν σκεφτεί κανείς ότι γράφτηκε γύρω στο 2002…

Eurovision θα πηγαίνατε; Σου αρέσει το φετινό κομμάτι;
Αν το όραμα  της Ευρώπης συμβολίζεται με  τη Eurovision… τότε πραγματικά την πατήσαμε... και δεν είναι η  έννοια «διασκεδάζω ανάλαφρα» που με ενοχλεί. Οι εποχές όμως μας δείχνουν ταυτόχρονα το πραγματικό, σκληρό, αδιάφορο πρόσωπο της Ευρώπης και οι γιορτές της θυμίζουν καλοταϊσμένο και ξεπεσμένο αριστοκράτη, που είναι έτοιμος να φάει ακόμα και σάρκες για να μην χάσει τον τίτλο. Δύσκολη εποχή για να την περνάει κανείς με θεάματα… χωρίς άρτο. Όσο για το φετινό κομμάτι δεν το έχω ακούσει για να σου πω.

Για ποιο λόγο δεν βλέπουμε σήμερα συγκροτήματα να σημειώνουν μεγάλες διακρίσεις, επιτυχίες και τόσο επιτυχημένες συνεργασίες όπως εσείς;
Ο καθένας τραβάει την δική του πορεία. Η «επιτυχία» δεν είναι πάντα αυτό που βλέπουν οι πολλοί. Κάποιοι είναι χαρούμενοι και μόνο που δημιουργούν..και ξέρουν πολύ καλά πως αυτά που φτιάχνουν δεν είναι για πολλούς.. Βέβαια όταν και άλλοι πολλοί  μοιράζονται τη μουσική σου, ακόμα καλύτερα. Σε διευκολύνει να παράγεις. Παλιότερα όμως, η μουσική βιομηχανία, ακόμα και με τα προβλήματά της, ήταν πιο συγκεκριμένη. Η μουσική πληροφορία δεν ήταν χαοτική. Έτσι κάποιοι κατάφερναν να ξεχωρίσουν, σε αντίθεση με το σήμερα, που όλοι μπορούν να υπάρχουν, σε μια τεράστια σούπα όμως. Όταν κάνεις  την δουλειά σου σωστά όμως, θα το βρεις το κοινό σου.

Αν σου έλεγα να μου περιγράψεις τον εαυτό σου με λέξεις ποιες θα ήταν αυτές;
Πεδίο αντιθέσεων, εριστική χωρίς να το θέλω μερικές φορές, μονίμως «διψασμένη» ...χαρταετός που αγαπά τον σπάγκο και κινδύνεψε να τον σπάσει ελάχιστες φορές...

Ποια είναι τα επόμενα βήματα σας σαν συγκροτήμα;
Συναυλίες, καινούργια τραγούδια, και μια μεγάλη γιορτή για τα 20 κοινά μουσικά μας  χρόνια.

Τώρα θα ήθελα να κλείσουμε ως εξής: Mε μία εικόνα που σου έρχεται στο μυαλό από τα παιδικά σου χρόνια...
Όταν ήμουν μικρή ζωγράφιζα μανιωδώς άλογα. Τα οποία θυμάμαι με λεπτομέρεια ως τώρα. Αυτός που με υπομονή με βοηθούσε με τις πολύτιμες πληροφορίες του, ήταν ο παππούς μου ο Αντρέας. Τα ήρεμα, χαρούμενα και λυπημένα  ταυτόχρονα μάτια του, ήταν το μυστήριο της παιδικής μου ζωής.

YouTube: https://www.youtube.com/playlist?list=PL0wXzOzu-mw4xCkzqj2_ojODGAEP3reW_
Ιστοσελίδα: http://www.ble.gr
Facebook: https://www.facebook.com/MPLE-OFFICIAL-183159021716862/