DIASKEDASI.INFO

Συνέντευξη στον Γιώργο Σουξέ
Από τον Νεκτάριο – Γεώργιο Κωνσταντινίδη

Ο Γιώργος Σουξές μιλάει με χιούμορ, ενθουσιασμό και ειλικρίνεια για τον ρόλο του στην καθημερινή σειρά «Κλεμμένα όνειρα», την παράσταση που σκηνοθετεί στο θέατρο και τη σχέση του με τον κινηματογράφο, μεταδίδοντας μας την εύθυμη και αισιόδοξη διάθεση με την οποία αντιμετωπίζει τα πράγματα.

Ας ξεκινήσουμε από τα «Κλεμμένα όνειρα». Υποδύεστε το νέο διευθυντή του κολλεγίου. Ο Λευτέρης έχει πάρει δυο φορές διαζύγιο, έχει εμμονή με το φαγητό, κυκλοφορεί με ένα ποδήλατο και δείχνει αδυναμία σε ένα σκυλάκι. Εν ολίγοις, πρόκειται μάλλον για ένα γραφικό τύπο. Πόσο αληθινό είναι αυτό το πρόσωπο που βγάζει και τι κρύβει από κάτω;
Θα σας απαντήσω παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή. Μου τηλεφώνησαν από την παραγωγή τον περασμένο Ιούνιο για να με ρωτήσουν εάν θα ήθελα να συμμετέχω, στα Κλεμμένα Όνειρα. Αν και έχω μέχρι σήμερα συμμετοχή σε περισσότερα από 50 σήριαλ, δεν είχα κάνει ποτέ καθημερινό. Όχι γιατί δεν το ήθελα, αλλά πιθανώς, λόγω του ότι είμαι χαμηλών τόνων άνθρωπος, δεν διεκδίκησα μια θέση σε αυτά. Στο ραντεβού μου με τον σκηνοθέτη της σειράς κύριο Αρβανίτη, συνάντησα έναν άνθρωπο πρόσχαρο, πολύ οργανωμένο, καλά διαβασμένο σε ό, τι αφορούσε τον ρόλο που μου περιέγραφε και ταυτόχρονα απαιτητικό για το καλό αποτέλεσμα που επιθυμούσε να έχει. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα, μέσα σε ένα κλίμα εμπιστοσύνης και συμπάθειας, απαραίτητα συστατικά για μια καλή συνεργασία.
Ο ήρωας μου, ο «Λευτέρης», είναι επιτυχημένος διευθυντής σπουδών σε κάποιο άλλο κολλέγιο και έρχεται στο ADC μετά από πρόταση του Σταύρου, ο οποίος αναλαμβάνοντας την διοίκηση του κολλεγίου προσπαθεί να το επανδρώσει με αξιόλογα στελέχη. Αγαπάει πολύ τη δουλειά του, το καλό φαγητό και είναι θαυμαστής του ωραίου φύλου. Αυτό το τελευταίο μάλλον δεν το διαχειρίζεται και πολύ σωστά, με αποτέλεσμα να τον βρίσκουμε με δυο διαζύγια στην πλάτη, άφραγκο λόγω των διατροφών που πληρώνει κάθε μήνα στις πρώην συζύγους, αλλά και κάποιων δανείων που πήρε για να πληρώνει τις διατροφές. Συζεί με την «Άντζυ», μια κάτασπρη σκυλίτσα, την οποία και αποκαλεί «το ομορφότερο θηλυκό του κόσμου όλου». Έχει επίσης από μικρός ένα ελάττωμα, το οποίο δεν μπορεί να αποβάλλει. Είναι παθολογικά περίεργος. Όχι κουτσομπόλης! Περίεργος. Ρωτάει συνεχώς. Γιατί; Πού; Πώς; Πότε;  Το  αποτέλεσμα είναι πολλές φορές να εκνευρίζει τους άλλους και να τον θεωρούν αδιάκριτο… Αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του «Λευτέρη» και δεν κρύβει τίποτα «από κάτω», εκτός από τη μοναξιά του σαν άνθρωπος. Η καλοπροαίρετη περιέργεια του όμως τον οδηγεί πολύ συχνά σε λύσεις προβλημάτων αλλά και… δημιουργία νέων, μερικές φορές επικίνδυνων για τον ίδιο.

Ποιά είναι η σχέση του με τον Ίωνα;
Στην προσπάθειά του να βελτιώσει με διαφόρους τρόπους την επικοινωνία των καθηγητών με τους σπουδαστές, μελετώντας τα βιογραφικά των καθηγητών, του γεννιούνται διάφορα «γιατί» σε σχέση με τον Ίωνα, από τον οποίο όμως δεν παίρνει πειστικές απαντήσεις, με αποτέλεσμα τα «γιατί» αυτά να γίνουν τεράστια και ο Λευτέρης να … ξεφύγει. Ανοίγει και ψάχνει φακέλους, συρτάρια, υπολογιστές που δεν του ανήκουν, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να τον αντιληφτούν και τότε ο Λευτέρης να κινδυνεύει πραγματικά από...   (η συνέχεια επί της οθόνης).

Ο Λευτέρης όμως φαίνεται ένα ανθρωπάκι. Πώς θα εξελιχτεί στη συνέχεια;
Θα συμβούν διάφορα. Σε μια άλλη περίπτωση, σώζει έναν αθώο μαθητή, τον Σάκη,  από σίγουρη φυλάκιση, έστω κι αν για να το πετύχει αυτό λέει ένα μικρό ψέμα. Αργότερα πάλι, θα έρθει πολύ κοντά με μια παλιά γνώριμη μας από τη σειρά και ίσως ερωτευτεί, οπότε και θα αρχίσουν τα γνωστά προβλήματα του με το γυναικείο φύλο. Και όλα αυτά με το που εμφανίζεται στη σειρά! Σκεφτείτε τι πρόκειται να γίνει αργότερα. Γιατί ένα είναι βέβαιο. Ο «Λευτέρης» είναι ένας άνθρωπος της περιπέτειας, χωρίς να είναι περιπετειώδης, Σέρλοκ Χολμ χωρίς να είναι ντεντέκτιβ, Καζανόβας χωρίς να είναι σουπερ-εραστής, πλούσιος σε αισθήματα χωρίς λεφτά, υποστηρικτής της δικαιοσύνης χωρίς να είναι δικαστής. Είναι όμως ευγενικός, πιστός, εργατικός, καλοπροαίρετος και ένα σωρό αλλά, μικρά και ανθρώπινα, που τον κάνουν πολύ συμπαθή σε όποιον τον γνωρίσει πραγματικά και δε μείνει στην πρώτη εντύπωση της εικόνας του με τις τιράντες και τα παπιών που φοράει! Ένα μεγάλο παιδί που θυμάται ακόμα τις ταινίες του χοντρού και του λιγνού που έβλεπε όταν ήταν μικρός.

Έχετε κοινά χαρακτηριστικά με τον ήρωα που υποδύεστε;
Δεν θα ανοίξω ποτέ ξένα συρτάρια, ούτε ρωτάω ασταμάτητα «γιατί» στη μούρη των άλλων. Όμως τα «γιατί» βρίσκονται συνεχώς στο μυαλό μου όταν δεν καταλαβαίνω κάτι. Το ψάχνω, προσπαθώ να βρω απαντήσεις. Είμαι κι εγώ μοναχικός όπως ο «Λευτέρης» με τη διαφορά ότι έχω κάποιους καλούς φίλους με τους οποίους μοιράζομαι τις σκέψεις και το χρόνο μου. Έχω κι εγώ ένα σκύλο άσπρο, αρσενικό, που τον λένε «Πάμπλο», τον έβγαλα έτσι γιατί το χρώμα του μου θύμισε τα άσπρα μαλλιά του Πικάσο. Αγαπώ το φαγητό, όπως διαπιστώνετε και από την φωτογραφία. Μου αρέσει η δικαιοσύνη, η δουλειά μου και το ωραίο φύλο. Θέλω να ελπίζω ότι έχω περισσότερες επιτυχίες από εκείνον, αν κι εγώ όπως όλοι,  είχα και τις αποτυχίες μου. Ευτυχώς (θα έλεγε ο «Λευτέρης» χαριτολογώντας) γιατί μαθαίνεις και προχωράς. Άλλωστε, αυτές χάνουν!!

Πρόσφατα λάβατε μέρος σε δύο ταινίες. Μιλήστε για τη συμμετοχή σας και τη σχέση σας με τον κινηματογράφο. Πώς βλέπετε την παρουσία και την εξέλιξη του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου;
Είχα την τύχη να συμμετάσχω στις μεγαλύτερες ελληνικές παραγωγές των τελευταίων χρόνων («Πολίτικη κουζίνα», «Νύφες») καθώς επίσης και σε άλλες πολύ ποιοτικές και διεθνώς βραβευμένες ταινίες («Οι ακροβάτες του κήπου», «Ακαδημία Πλάτωνος», «Το δέντρο και η κούνια», «Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά») και να συνεργαστώ με αξιόλογους σκηνοθέτες όπως οι Π.Βούλγαρης, Χ.Δήμας, Τ. Μπουλμέτης, Μ.Ντουζα, Φ.Τσιτος, Ε.Ψυκου και άλλους. Συνολικά, έχω στο βιογραφικό μου μέχρι σήμερα, περισσότερες από 30 ταινίες. Αγαπώ τον κινηματογράφο και την ιδιαίτερη δουλειά που γίνεται σε αυτόν. Σήμερα δυστυχώς, λόγω της οικονομικής κρίσης, τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ. Όσες προσπάθειες γίνονται, ξεκινούν με αγάπη και ελπίδα για το καλύτερο. Όμως κακά τα ψέματα, εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων, το καλό αποτέλεσμα στον κινηματογράφο εξαρτάται και από την οικονομική άνεση του δημιουργού. Αποτέλεσμα να δημιουργούνται ταινίες, που με λίγη οικονομική ενίσχυση επιπλέον, θα μπορούσαν να είναι μικρά διαμάντια μέσα στο χώρο. Χωρίς χρήματα δεν μπορείς να ανταγωνιστείς τις διεθνείς παραγωγές. Εμείς όμως, δεν θα σταματήσουμε να δημιουργούμε και κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε, όπως έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν.

Μιλήστε μου για την παράσταση που σκηνοθετείτε με θέμα τη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη. Ποιες είναι οι αντιδράσεις του κοινού;
Πριν από μερικές ημέρες ολοκληρώθηκε ο κύκλος δυο παραστάσεων τις οποίες είχα σκηνοθετήσει και στις οποίες συμμετείχα και ως ηθοποιός. Το «Loot» του Τζο Όρτον  (2ος χρόνος) και «Η Γραμμή» του Άρθουρ Χόροβιτς (4ος χρόνος). Αυτή τη στιγμή συνεχίζει να παρουσιάζεται, για τρίτη χρονιά, ένα εξαιρετικό έργο του Θανάση Σκρουμπέλλου με τίτλο «Όταν συνάντησα τον Στέλιο» στο οποίο έχω κάνει την σκηνοθεσία και ερμηνεύει ο Θοδωρής Προκοπίου. Πρόκειται για ένα άκρως επίκαιρο συγκινητικό έργο που αναφέρεται στη ζωή του Στάμου, ενός Έλληνα με ρίζες από τον Πόντο, μετανάστη στην Γερμανία την δεκαετία του 1960. Μέσα από την ιστορία του ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια των θεατών όλη η νεότερη ιστορία της Ελλάδας με τα προβλήματα της και τις ταλαιπωρίες της. Μοναδική παρηγοριά εκεί στα ξένα ο Στάμος έχει το ραδιόφωνο και τα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη. Πρόκειται για βιωματικό έργο του συγγραφέα που την περίοδο εκείνη ήταν κι αυτός μετανάστης. Σήμερα που οι νέοι μας φεύγουν και πάλι μετανάστες, το έργο αυτό πρέπει να το δουν μικροί και μεγάλοι. Γιατί μόνο εάν γνωρίζεις την ιστορία του παρελθόντος, αποφεύγεις να κάνεις ξανά τα ίδια λάθη. Γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η ανταπόκριση των θεατών είναι πρωτόγνωρη. Κάποιοι κλαίνε, άλλοι θυμούνται τους δικούς τους εκεί στα ξένα ή τον εαυτό όταν ήταν μετανάστες οι ίδιοι. Άλλοι στέλνουν τα παιδιά τους την Κυριακή να μάθουν πράγματα που δεν διδάχτηκαν ποτέ στο σχολείο. Άλλοι αντιλαμβάνονται γιατί φτάσαμε σήμερα εδώ που βρίσκεται η πατρίδα μας. Και άλλοι συγκινούνται για τις χαμένες πατρίδες στον Πόντο κι ας μην τις γνώρισαν ποτέ. Το έργο δεν είναι η βιογραφία του Στέλιου Καζαντζίδη. Απλά η φωνή και τα τραγούδια του «είναι κεράκι στο σκοτάδι» όπως λέει ο Στάμος την ώρα που σκάβει μέσα στη στοά στα ορυχεία. Η παράσταση παρουσιάζεται κάθε Κυριακή στο θέατρο «Λύχνος» στις 18.30 και τις υπόλοιπες ημέρες εκτός Αθηνών.

Τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε στη σκηνή πολλές βιογραφίες σπουδαίων καλλιτεχνών. Πώς κρίνετε αυτή την τάση;
Η μεταφορά της βιογραφίας κάποιου στο θέατρο, τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση, με βρίσκει απολύτως σύμφωνο αρκεί να γίνεται με σεβασμό και να μεταφέρει την αλήθεια.

Πώς επιβιώνει το θέατρο την εποχή της κρίσης;
Την περίοδο αυτή, το θέατρο περνάει δύσκολες ώρες εισπρακτικά. Οι ηθοποιοί όμως αντιστέκονται, ανεβάζουν έργα, παλεύουν να επιβιώσουν. Ο καθένας με το δικό του τρόπο, όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες.

Εσείς, πώς βιώνετε την οικονομική κρίση;
Στη δική μου περίπτωση προτίμησα να ανεβάσω μια ποιοτική παράσταση με νοήματα σημαντικά που θα κάνουν τον θεατή να σκεφτεί δημιουργικά και να παλέψει για ένα καλύτερο αύριο. Ταυτόχρονα όμως και το εισιτήριο να είναι προσιτό στους θεατές. Όταν ένα ποτό στοιχίζει σήμερα όσο το εισιτήριο στην παράσταση μας, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Στην περίπτωση μας το φτηνό δεν σημαίνει «για πέταμα». Είναι μια προσφορά αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε σήμερα όλοι και ελπίζω να εκτιμηθεί. Εδώ θέλω να ευχαριστήσω και το περιοδικό σας που θα προσφέρει στους αναγνώστες σας την παράσταση μας με 10 ευρώ τα δυο άτομα.

Έχετε μετανιώσει κάποια στιγμή στην πορεία σας που ακολουθήσατε το επάγγελμα του ηθοποιού;
Όχι δεν μετάνιωσα ποτέ. Όσες δυσκολίες καλοδεχούμενες. Κάνω το επάγγελμα που με γεμίζει, μου δίνει δύναμη και με κάνει δημιουργικό. Είναι δύσκολος δρόμος αν θέλεις να τον υπηρετήσεις σωστά. Μπορεί να μην είμαι πλούσιος, είμαι όμως αξιοπρεπής και ευτυχισμένος. Ξέρω να ζω και με λιγότερα. Δηλαδή με αυτά που είναι πραγματικά απαραίτητα για να ζήσεις.

Ποιες συμπεριφορές σας έχουν ενοχλήσει;
Αυτό που με ενοχλούσε πάντα ήταν ένας ραγιαδισμός, μια υποταγή κάποιων ανθρώπων μόνο και μόνο για να αποκομίσουν ένα μικρό πρόσκαιρο κέρδος, να γλύψουν ένα κόκκαλο.

Ποιοι άνθρωποι σας βοήθησαν στη μέχρι τώρα πορεία σας και ποιους θεωρείτε δασκάλους;
Τους καλύτερους δασκάλους του κόσμου να έχει κάποιος, αν ο ίδιος δεν σκύψει πάνω στη δουλειά του, δεν πειραματιστεί, δεν τολμήσει καινούργια πράγματα, δεν δουλέψει σκληρά, δεν πρόκειται να κάνει τίποτα ουσιαστικό και πραγματικό. Όσοι με βοήθησαν, το έκαναν αφού με δοκίμασαν πρώτα, και γιατί στάθηκα αντάξιος όσο μπορούσα των προσδοκιών τους. Όσο για εκείνους που υπήρξαν πραγματικοί δάσκαλοι μου είμαι σίγουρος ότι δεν θα ήθελαν να τους αναφέρω δημόσια. Τους αρκεί που γνωρίζουν ότι τους αγαπώ, τους σέβομαι, τους εκτιμώ, και προσπαθώ να τους ξεπεράσω.

Στιγμές που ξεχωρίζετε;
Όλους τους ρόλους που έχω παίξει τους κουβαλάω στην ψυχή μου. Ο καθένας τους ξεχωριστά προσέθεσε κάτι και όλοι μαζί μου έδειξαν το δρόμο που βαδίζω σήμερα. Με την εμπειρία εκείνων διαχειρίζομαι σήμερα τον «Λευτέρη» και τις σκηνοθεσίες που κάνω. Κάθε φορά ο ρόλος που ενσαρκώνω είναι ο σημαντικότερος για εμένα.

Κωμωδία ή δράμα;
Την περίοδο αυτή προτιμώ την κωμωδία, γιατί ένα δράμα, που λένε, το ζούμε όλοι μας. Με χαμόγελο πρέπει να περάσουμε τις δυσκολίες. Όμως όταν προκύπτει ένα καλό έργο κι ένας ρόλος ενδιαφέρον δεν ασχολούμαι πια αν είναι κωμωδία ή δράμα.

Ανεβάσατε με επιτυχία τη «Γραμμή» του Χόροβιτς, ένα πολύσημο έργο που μιλάει για τη ματαιοδοξία, τον αθέμιτο ανταγωνισμό και την αλληλοεξόντωση των ανθρώπων με τρόπο απλό και κατανοητό. Ποια ήταν η ανταπόκριση του κοινού;
Σκηνοθέτησα και έπαιξα ένα ρόλο στη «Γραμμή» του Άρθουρ Χόροβιτς σε μετάφραση Αλέξη Καλλίτση, γιατί είναι ένα έργο γεμάτο προκλήσεις πέρα από τα σημαντικά μηνύματα που κουβαλάει. Μοναδικό σκηνικό μια γραμμή στο πάτωμα και όλα διαδραματίζονται γύρω από αυτήν και για αυτήν. Οι ηθοποιοί μόνο με τις υποκριτικές τους δεξιότητες έπρεπε να παρασύρουν τον κόσμο στο μύθο. Το πείραμα πέτυχε και η ανταπόκριση ήταν εξαιρετική. Κάποιοι ελάχιστοι όμως θύμωναν. Ίσως γιατί δεν μπορούσαν να βλέπουν τον ίδιο τους τον εαυτό επί σκηνής. Το έργο βλέπετε, (όπως λέτε και στην ερώτηση σας) μιλάει για τη ματαιοδοξία, τον αθέμιτο ανταγωνισμό, την αλληλοεξόντωση των ανθρώπων με στόχο την πρωτιά και την επιβεβαίωση.

Αν γυρίζατε το χρόνο πίσω ποια λάθη θα διορθώνατε;
Θα έδινα περισσότερα τους σωστούς ανθρώπους και ελάχιστο χώρο στη ζωή μου στους λάθος.

Τι σας έχει απογοητεύσει περισσότερο στη σημερινή Ελλάδα;
Ανάμεσα στα άλλα, αυτό που με στεναχωρεί πολύ είναι η έλλειψη παιδείας. Η σκέψη για εύκολο κέρδος. Και πως σαν λαός συντηρούμε μέσα μας το διχασμό και ξεχνάμε εύκολα και γρήγορα.