DIASKEDASI.INFO

Νίκος Αρβανίτης
Από τον Νεκτάριο – Γεώργιο Κωνσταντινίδη

Ο Νίκος Αρβανίτης μιλάει για τον Νάσο από τα «Κλεμμένα όνειρα», το πτυχίο του Πολυτεχνείου που πήρε επιστρέφοντας στα πανεπιστημιακά έδρανα μετά από πάρα πολλά χρόνια, την πορεία του στο θέατρο και την οικογένεια του μέσα από μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση…

Σας γνωρίζουμε από τις πολύ αξιόλογες ερμηνείες σας στο θέατρο. Τηλεόραση δεν κάνετε συχνά. Τι σας έκανε να δεχτείτε ένα ρόλο στην καθημερινή σειρά «Κλεμμένα όνειρα»;
Η προσήλωση στο θέατρο και το γεγονός ότι ποτέ δεν ήμουν αδηφάγο πλάσμα, (πίστευα πως πρέπει να υπάρχουν κάποιοι χρόνοι, ικανοί για να μπορέσει το οποιοδήποτε πράγμα να έχει μια καλλιτεχνική αξία) με προσανατόλισαν στο να έχω μερικές, χαρακτηριστικές και καλές, συμμετοχές στην τηλεόραση. Αν και μικρές. Εκτός από θέατρο και τηλεόραση, έχω κάνει κινηματογράφο και διαφήμιση. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν στεγανά. Τώρα όσον αφορά στην πρόσκληση για τα «Κλεμμένα όνειρα», που είναι μια σειρά με πολύ υψηλή ακροαματικότητα, με ένα διαρκώς ανανεωμένο ενδιαφέρον και μια ίντριγκα χωρίς τέλος, έκρινα πως έπρεπε να πω το «ναι». Η τηλεόραση έχει πάρα πολύ δύναμη. Μπαίνει σε κάθε σπίτι. Μπορείς να κάνεις εξαιρετικά πράγματα στο θέατρο για 25 χρόνια και να σε γνωρίζει ένας κύκλος θεατρόφιλων. Η τηλεόραση σε βάζει στο κάθε σπίτι και ξαφνικά σε μαθαίνει όλη η Ελλάδα από κάποια συμμετοχή. Συγκεκριμένα, αυτό έγινε σε μένα με τη σειρά «Παρά Πέντε». Καλοδεχούμενο. Δεν ήρθε σε μένα ξαφνικά, ούτε πολύ νωρίς. Το καλοδέχομαι αλλά ταυτόχρονα δε σημαίνει τίποτα για μένα και για τη δουλειά μου στο θέατρο.

Στη σειρά υποδύεστε τον Νάσο, ιδιοκτήτη του music bar, που τραγουδάει η Βίκυ. Τι χαρακτήρας είναι;
Ένας «σπάνιος» χαρακτήρας, είναι καλός, κι όταν λέω καλός εννοώ ότι είναι πολύ χαμηλών τόνων. Το μαγαζί που έχει, δεν είναι σκυλάδικο, δεν κινείται στην ύποπτη και περίεργη νύχτα. Έχει κλασικές καταβολές όσον αφορά στη διασκέδαση. Θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε παλιό ροκά ή παλιό μπλουζίστα, που θέλει το μαγαζί του να έχει ένα χαρακτήρα. Έχει καλή σχέση με τη μουσική. Αυτά που τραγουδάει η Βίκυ εκεί είναι τζαζ κομμάτια, ερωτικά. Ο Νάσος έχει πολύ καλή στόφα και στην ουσία είναι κάτι σαν φύλακας άγγελος για τη Βίκυ. Η Βίκυ στο πρόσωπο του Νάσου, βρίσκει έναν πραγματικό φίλο, ο οποίος από πολύ νωρίς και σε κρίσιμες στιγμές, την βοηθάει. Στη βίαιη έκθεσή της και στην ενδεχόμενη αποκάλυψη της ταυτότητάς της, την οποία η ίδια δεν τη θέλει για τους δικούς της λόγους, αυτός σέβεται τις αποφάσεις της και την υπερασπίζεται παρόλο που αυτό θα έχει δυσμενείς επιπτώσεις για το μαγαζί του και για τη δουλειά του.

Ο Νάσος είναι αυτό που δείχνει ή κρύβει κάποιο μυστικό;
Δεν μπορώ να σας το πω αυτό. Φαίνεται να είναι ερωτευμένος με τη Βίκυ, αλλά δεν ξέρω αν ισχύει αυτό ή απλώς τη θαυμάζει. Πάντως δεν είναι άρπαγας, δεν φαίνεται πουθενά ότι σχεδιάζει ύποπτα πράγματα. Ανάμεσα σε όλους τους ήρωες αυτού του σήριαλ, που κινούνται ύποπτα, έχουμε έναν άνθρωπο που λειτουργεί ανύποπτα.

Η Βίκυ οδηγούσε ταξί και τώρα τη βλέπουμε να εμφανίζεται ως τραγουδίστρια στο νυχτερινό μαγαζί του Νάσου. Οι δυο τους γνωρίζονταν από παλιά; Τους συνδέει κάτι στο παρελθόν;
Όχι, δε φαίνεται κάτι τέτοιο από το σενάριο, δε φαίνεται παρελθόν στη σχέση αυτή. Γνωρίστηκαν στο μαγαζί. Πολύ νωρίς αναπτύχθηκε μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Θα μπορούσαμε με αυτό τον τρόπο να πούμε ότι ενδεχομένως να γνωρίζονταν χρόνια. Πώς λες σε κάποιον που συναντάς και αναπτύσσεις γρήγορα μια σχέση εμπιστοσύνης, «είναι σα να σε ξέρω χρόνια, σα να σε περίμενα από καιρό».

Πώς θα εξελιχτεί η σχέση του Νάσου με τη Βίκυ; Θα ερωτευθούν;
Εγώ θα το ευχόμουν. Το αγνοώ όμως γιατί δεν ξέρω πώς θα ισορροπήσει η σειρά. Στην ουσία, αναπτύσσεται μια φιλία. Τώρα τα όρια της φιλίας και του έρωτα δεν τα ξέρουμε…

Γιατί η Βίκυ γίνεται Λόρα; Γιατί κρατάει μυστική την ταυτότητα της;
Έχει ανάγκη να κάνει πράγματα που να τη γεμίζουν, για τον εαυτό της, να μη δίνει λογαριασμό σε κανένα. Επειδή είναι τόσο πληγωμένη, έχει την εντύπωση ότι αν το ανακοινώσει αυτό, και αυτό θα «βρωμίσει». Θέλει λοιπόν να το απολαύσει ολόκληρο σαν να ήταν ένα άλλο πρόσωπο. Όλοι μας έχουμε την τάση να έχουμε και μια άλλη ταυτότητα. Θέλουμε να είμαστε ταυτόχρονα και κάποιος άλλος με κάποιες ιδιότητες, που εκεί που μας έφερε η ζωή δεν μπορούμε να τις αναπτύξουμε, δεν βρίσκουμε δηλαδή εύφορο έδαφος. Οπότε αν υπάρχει μια ισχυρή επιθυμία, που για τη Βίκυ είναι το τραγούδι, θέλει να το κρατήσει κρυφό από όλο αυτό το περιβάλλον, το οποίο την έχει πληγώσει πάρα πολύ.

Πώς θα αποκαλυφθεί η αληθινή της ταυτότητα;
Δεν θα αποκαλυφθεί. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Δεν την αναγνωρίζει κανείς. Ο Άρης που τη βλέπει, παθαίνει σοκ από την ομοιότητα, αλλά δεν φθάνει μέχρι εκεί το μυαλό του. Ο Νάσος σέβεται απολύτως την επιθυμία της να μην αποκαλυφθεί η ταυτότητά της. Αν ήταν παλιοχαρακτήρας, θα μπορούσε να την εκθέσει με αντάλλαγμα μια άλλου τύπου δημοσιότητα. Συμβαίνουν άλλωστε καταστάσεις που θα του έφερναν και οικονομικό όφελος. Όμως ο Νάσος είναι «γερό» κεφάλι, «ανάποδο» και αυτό νομίζω μου ταιριάζει και μένα. Έχει κάποιες αξίες που δεν τις διαπραγματεύεται.

Έχετε κοινά χαρακτηριστικά με τον Νάσο;
Το ότι δεν είμαστε αριβίστες και τυχοδιώκτες.

Με ποια άλλα πρόσωπα θα συναναστραφεί ο Νάσος;
Με τον Στηβ Μαυρίδη και τον Ρώσο, που είναι επισκέπτες στο μαγαζί. Όλοι έχουν ενδιαφέρον για τη Λόρα. Ο Νάσος όμως είναι ένας πιστός φίλος της Βίκυς. Η μόνη του «κατεύθυνση» είναι αυτή.

Ας περάσουμε στο Νίκο Αρβανίτη. Είστε πάνω από 25 χρόνια στο χώρο. Είχατε άλλο προσανατολισμό πριν γίνετε ηθοποιός;
Γεννήθηκα στην Παραμυθιά Θεσπρωτίας, μεγάλωσα εκεί, έφυγα 18 χρονών και ήρθα για σπουδές στην Αθήνα. Πέρασα στο Πολυτεχνείο, στους Μηχανικούς Μεταλλείων-Μεταλλουργούς. Η ενασχόληση μου με το θέατρο, μέσα από ερασιτεχνικές ομάδες, προέκυψε παράλληλα. Ανακάλυψα ότι με αφορά πολύ ζωτικά και υπαρξιακά αυτή η Τέχνη. Πήγα στη δραματική σχολή «Βεάκη» το 1986, αποφοίτησα το 1989 και έκτοτε ασχολούμαι αποκλειστικά με το θέατρο.

Και το Πανεπιστήμιο;
Το άφησα στο πτυχίο. Μετά από 23 χρόνια και συγκεκριμένα τον Σεπτέμβριο του 2010, αποφάσισα να επιστρέψω στα πανεπιστημιακά έδρανα και να πάρω το πτυχίο, πράγμα το οποίο έκανα και τον Ιούλιο του 2013 το απέκτησα αφού πέρασα 16 μαθήματα και παρέδωσα τη διπλωματική μου εργασία.

Συμπτωματικά, η σχολή του Πολυτεχνείου βρίσκεται σχεδόν απέναντι από το σπίτι σας…
Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο πήγα. Με τυραννούσε σαν εικόνα όταν έβγαινα από το σπίτι. Αν μεσολαβούσε αυτοκίνητο, λεωφορείο ή χρειαζόμουν μηχανάκι για να πάω, ίσως και να μην πήγαινα ποτέ. Με βοήθησε το γεγονός ότι μπορούσα να φεύγω από το σπίτι μου 9 παρά τέταρτο το πρωί με τον καφέ στο χέρι. Ειδικά το πρώτο εξάμηνο που είχα τα πολλά μαθήματα, ήμουν κάθε πρωί στο σχολή μέχρι τις 3 το μεσημέρι ενώ παράλληλα δούλευα και στο θέατρο. Το αποτέλεσμα το οφείλω και σε έναν καθηγητή μου, με τον οποίο ήμασταν παλιά συμφοιτητές, αυτός ήταν 2 χρόνια μεγαλύτερος. Οι καριέρες μας αναπτύχθηκαν διαφορετικά, εγώ στο θέατρο, εκείνος στο Πανεπιστήμιο. Με στήριξε και με ενθάρρυνε πάρα πολύ. Μαζί του έκανα τη διπλωματική εργασία, η οποία θεωρήθηκε πρωτοποριακή για τα ελληνικά δεδομένα κι έχει άμεση σχέση με όσα έκανα στο δικό μου χώρο. Έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα, αναζητά το ρόλο του δασκάλου στη σύγχρονη τεχνική εκπαίδευση αντιμετωπίζοντας τη διδασκαλία ως μορφή παράστασης και το δάσκαλο ως ηθοποιό.

Από την πολύχρονη πορεία σας στο θέατρο, ποιες στιγμές ξεχωρίζετε;
Οι άνθρωποι του θεάτρου με εμπιστεύτηκαν και μου ανέθεσαν σπουδαίους ρόλους. Θέλω να πιστεύω ότι δεν τους απογοήτευσα γιατί δεν σας κρύβω ότι έχω μεγάλη τρέλα γι’ αυτή τη δουλειά. Με ό, τι καταπιάστηκα, έδωσα το 100% του εαυτού μου. Θυμάμαι πάρα πολλές στιγμές με μεγάλη αγάπη. Ενδεικτικά θα σας αναφέρω τρεις συνεργασίες μου με τον Γιώργο Λαζάνη στο Θέατρο Τέχνης: τον Έντγκαρ στον «Βασιλιά Ληρ», τον Σαρλ στη «Δυτική Αποβάθρα» και τον Βόυτσεκ στο ομώνυμο έργο του Μπύχνερ. Θα αναφέρω τον «Προμηθέα» σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη στο Εθνικό Θέατρο. Αλησμόνητες θα μείνουν οι συνεργασίες με τον Λευτέρη Βογιατζή, τον Μιχάλη Κακογιάννη και τον Αντώνη Αντύπα (η «Μόλυ Σουΐνι» στο «Απλό Θέατρο» άφησε εποχή). Επίσης, σημειώνω τον Αγγελιοφόρο στη θρυλική παράσταση της «Ηλέκτρας» σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου. Αποκαλυπτική στιγμή για μένα. Και πολλά άλλα.

Φέτος πού θα σας δούμε στο θέατρο;
Τον Δεκέμβριο ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις δύο νεοελληνικών έργων, που παιζόντουσαν σε ενιαία παράσταση στο Θέατρο Τέχνης, το ένα του Αλέξη Σταμάτη «Μεσάνυχτα σε ένα τέλειο κόσμο» και το άλλο των αδελφών Κούφαλη «Όλη η πόλη το κουβεντιάζει». Από τις 22 Φεβρουαρίου, στο θέατρο «Παλλάς», ανεβάζουμε τον «Συρανό ντε Μπερζεράκ» του Εντμόν Ροστάν σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στον ομώνυμο ρόλο, τη Σμαράγδα Καρύδη ως ωραία Ροξάνη, τον Όμηρο Πουλάκη στο ρόλο του νεαρού ερωτευμένου αλλά προβληματικού στο λόγο Κριστιάν και εμένα, στο αντίπαλο δέος, στο ρόλο δηλαδή του κακού κόμη Ντεγκίς, ο οποίος ορέγεται την ωραία Ροξάνη αν και παντρεμένος με την ανιψιά του πρωθυπουργού Ρισελιέ. Ο κόμης γίνεται πολύ εκδικητικός όταν δε βρίσκει ανταπόκριση ο έρωτάς του.

Ας περάσουμε στην προσωπική ζωή. Έχετε παντρευτεί την ηθοποιό Ντίνα Αβαγιανού, που τώρα παίζει στην παράσταση «Πρόβα νυφικού» στο Εθνικό Θέατρο, κι έχετε αποκτήσει δύο κόρες. Από το θέατρο μπορεί να ζήσει μια οικογένεια;
Με τη Ντίνα παντρευτήκαμε το 1989. Θέλαμε να είμαστε μαζί και να κάνουμε παιδιά, τα οποία μεγαλώνουμε με πολύ αγάπη. Μπορεί να ζήσει κανείς από το θέατρο. Πολλές φορές φταίει ο τρόπος που μεταχειρίζονται το θέατρο και τους ηθοποιούς. Είναι πρόβλημα για παράδειγμα ότι οι ηθοποιοί όταν σταματήσει μια δουλειά δεν μπορούν να ζήσουν περισσότερο από μισό μήνα. Το ότι αμείβονται με εξευτελιστικά ποσά ή και καθόλου, το ότι δεν πληρώνονται πρόβες και άλλα είναι σοβαρά προβλήματα.

Κάνατε και άλλη δουλειά εκτός από το θέατρο;
Ήμουν τυχερός. Μπορώ να πω ότι σε όλα αυτά τα 25 χρόνια, μεγάλωσα τα παιδιά μου από το θέατρο. Αυτό είχε το τίμημα του. Δεν δέχτηκα ποτέ ρόλο μόνο και μόνο για να κάνω το ψώνιο μου. Σε κάποιους είμαι δυσάρεστος γι’ αυτό το λόγο. Υποστηρίζω το εξής. Δεν θέλησα ποτέ από το θέατρο να γίνω πλούσιος. Θέλησα όμως να μπορώ να κάνω αυτή την Τέχνη με μία άνεση. Να είμαι προσανατολισμένος και συγκεντρωμένος σε αυτή και μόνο. Δεν θα δεχόμουν να τρελαίνομαι όλη την ημέρα για το πώς να ζήσω και να κουβαλάω έναν κουρασμένο εαυτό στις πρόβες απλώς για να διεκπεραιώνω πράγματα. Αυτή η δουλειά είναι δημιουργία. Το μόνο που ζητούσα και ζητάω από τους ανθρώπους του θεάτρου είναι αυτή την κατανόηση. Ο ηθοποιός πρέπει να είναι απαλλαγμένος από το καθημερινό άγχος του πώς να ζήσει.

Είναι εύκολο και ευνόητο αυτό;
Καθόλου. Γίνεται μια τρομαχτική μάχη γι’ αυτό. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε επαγγελματίες. Να ζούμε και να πονάμε από αυτή την Τέχνη. Δεν πίστεψα ποτέ στους χομπίστες. Δεν υπάρχει ένας χομπίστας, που να με έχει συναρπάσει. Αυτοί που με έχουν συναρπάσει είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν ματώσει πάνω στο θέατρο. Έχουν ματώσει για να ζήσουν από το θέατρο.

Οι κόρες σας έχουν καλλιτεχνικό προσανατολισμό;
Ασφαλώς, αλλά όχι προς την υποκριτική. Η μεγάλη σπουδάσει στη θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αν και η πιο βαθιά της επιθυμία είναι ν’ ασχοληθεί με την αγγλική λογοτεχνία. Μιλάει αγγλικά καλύτερα από ελληνικά κι έχει κάνει κάποιες μεταφράσεις σεναρίων από τα ελληνικά στα αγγλικά. Η μικρή μου κόρη είναι στην τελευταία τάξη του λυκείου κι ετοιμάζεται για εξετάσεις. Ασχολείται χρόνια με την κιθάρα και πιστεύω ότι τα όνειρά της έχουν να κάνουν με τη μουσική.

Η σχέση σας με τα ζώα;
Τα λατρεύω. Έχουμε ένα πέμπτο μέλος στην οικογένεια, που είναι η σκυλίτσα μας η Ραλλού, την οποία πήραμε από αγγελία στο διαδίκτυο, ως παρατημένο κουταβάκι, και την έχουμε μαζί μας από δύο μηνών.