DIASKEDASI.INFO

Τρεις αδερφές
 Αντόν Τσέχωφ
Σκηνοθεσία - Δραματουργία: Δημήτρης Τάρλοου

«Μαραμένα τα γιούλια και οι βιόλες, μαραμένα και τα γιασεμιά, μαραμένες οι ελπίδες μας όλες… Αλλά μήπως έχει καμιά σημασία; Τίποτα δεν έχει σημασία πια!»

Οι Τρεις Αδερφές, το τσεχωφικό έργο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου συνεχίζει την επιτυχημένη του Πορεία στο θέατρό μας και την επόμενη σεζόν. Με 15.000 θεατές το πρώτο τρίμηνο και πληθώρα διθυραμβικών κριτικών, η παράσταση θα επανέλθει στη σκηνή του Πορεία, από τις 26 Οκτωβρίου. Η προπώληση των εισιτηρίων θα ξεκινήσει στις 14 Σεπτεμβρίου. Οι 15 ηθοποιοί καταθέτουν προσωπικά ρεσιτάλ ερμηνείας, ενώ τους τρεις πρωταγωνιστικούς ρόλους ενσαρκώνουν οι βραβευμένες Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Ιωάννα Παππά και Λένα Παπαληγούρα.

 Ο Αντόν Τσέχωφ έγραψε τις Τρεις αδερφές -ένα έργο για την προσδοκία- το 1901, στο γύρισμα του 20ου αιώνα. Ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτηρίζει το έργο του «κωμωδία» και τους χαρακτήρες του «μπουφόνους», καθώς φέρνει κάθε έναν από αυτούς, κάθε τους ελπίδα, κάθε τους αγωνία, αντιμέτωπους με την πραγματικότητα, όπως αυτή σμιλεύεται αμείλικτα από τον χρόνο.

Τα τέσσερα παιδιά ενός μορφωμένου στρατιωτικού, οι τρεις κόρες του και ο μοναχογιός του, «ξεμένουν» μετά τον θάνατό του στον τόπο της τελευταίας του μετάθεσης, σε μια απομακρυσμένη και μονότονη πόλη της ρωσικής επαρχίας. Ο στενός πυρήνας της οικογένειας και των στρατιωτικών φίλων τους λειτουργεί ως μια «νησίδα πολιτισμού» για τα αδέλφια και διατηρεί ζωντανή την ελπίδα της επιστροφής στην ιδανική πόλη των παιδικών του χρόνων, τη Μόσχα. Ωστόσο, η μικρή, ιδιότυπη κοινότητά τους φυλλορροεί μέσα στον χρόνο και την πραγματικότητα συμπαρασύροντας κάθε προσδοκία.

Ο Δημήτρης Τάρλοου μας εξ-οικειώνει με το έργο με μια δραματουργία-έκπληξη, που αν και «μικραίνει» τις χιλιομετρικές αποστάσεις, τονίζει την απόσταση από τον εαυτό, από το μέλλον και το παρελθόν. Όπως σημειώνει και ο ίδιος: «Σ' αυτή τη σπουδή για το πέρασμα του χρόνου οι χαρακτήρες βρίσκονται να ζουν την δικιά τους δυστοπία αναζητώντας την ουτοπία μιας Ιθάκης.»

Θέατρο Πορεία 1η σεζόν από 19 Φεβρουαρίου 2016 έως 5 Ιουνίου 2016.
Θέατρο Πορεία 2η σεζόν από 26 Οκτωβρίου 2016.

Συντελεστές:
Απόδοση - Δραματουργία: Δημήτρης Τάρλοου
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου
Συνεργάτις Δραματουργός: Έρι Κύργια
Σκηνικά - Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Κίνηση: Κορίνα Κόκκαλη
Βοηθοί σκηνοθέτη: Δήμητρα Κουτσοκώστα, Ελένη Μιχαηλίδου, Λίνα Σταυροπούλου
Βοηθοί σκηνογράφου: Τίνα Τζόκα, Νόρα Δεληδήμου
Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Διανομή:
Πρόζοροφ Ανδρέας: Λαέρτης Μαλκότσης
Ναταλία: Μαριάννα Δημητρίου
Όλγα: Αλεξάνδρα Αϊδίνη
Μαρία: Ιωάννα Παππά
Ειρήνη: Λένα Παπαληγούρα
Κουλίγκιν Θόδωρος: Κώστας Κορωναίος
Βερσίνιν Αλέξανδρος: Γιάννης Νταλιάνης
Τούζενμπαχ: Παντελής Δεντάκης
Σολιόνι: Δημήτρης Μπίτος
Τσεμπουτίκιν: Γιώργος Μπινιάρης
Φεντότικ: Πάρις Θωμόπουλος
Ροντέ: Σπύρος Μοσχωνάς
Φεραπόντ: Χάρης Τσιτσάκης
Ανφίσα: Μαριέττα Σγουρδαίου

Την 1η σεζόν τον ρόλο του Ροντέ έπαιζε ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος.

Ημέρες & ώρες παραστάσεων
Από 26 Οκτωβρίου 2016 έως 8 Ιανουαρίου 2017 (εναλλασσόμενο ρεπερτόριο με τη "Μεγάλη Χίμαιρα"): Τετάρτη 19:30,  Παρασκευή 20:30, Σάββατο 20:30, Κυριακή 20:30.

Τιμές Εισιτηρίων: Τετάρτη γενική είσοδος (λαϊκή) 15 ευρώ, Παρασκευή έως Κυριακή: κανονικό 20 ευρώ, senior (άνω των 65): 17 ευρώ, φοιτητικό, νεανικό (κάτω των 22), ανέργων: 14 ευρώ.

Η προπώληση των εισιτηρίων θα ξεκινήσει στις 14 Σεπτεμβρίου 2016 με προσφορά προπώλησης 17 ευρώ € (αρχική τιμή 20€).

Διάρκεια: 180 λεπτά, με διάλειμμα

Θέατρο Πορεία
Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69
Αθήνα 10433
Πλατεία Βικτωρίας
Τηλ.: 210 8210991, 210 8210082

http://www.poreiatheatre.com/gr/
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

https://www.facebook.com/poreiatheatre
https://twitter.com/PoreiaTheatre

Κριτικές

✍ Τρεις Αδερφές: to spirto.net από την Στέλλα Χαραμή, 15/3/2016
"Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου γίνεται ένα μωσαϊκό από σημερινές, χθεσινές και αυριανές αναζητήσεις λαμβάνοντας υπόψη αυτό που λέει ο Άντον Τσέχοφ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε όλα του τα έργα πως «η ζωή δεν αλλάζει, μένει αμετάβλητη.
Οι ιδέες της σκηνοθεσίας ενσωματώνονται ομαλά από μια ισορροπημένη ανάγνωση, όπου η φόρμα της «καθαρής» ρεαλιστικής αφήγησης συναντά την ποίηση χάρη στις-τωρινές και παντοτινές - ψυχικές αναζητήσεις των χαρακτήρων. Ποιος, από εμάς δεν μπορεί να ισχυριστεί άλλωστε πως, η ευτυχία είναι υλικό του μέλλοντος;
Το στοίχημα της ομάδας, της συμπόρευσης (που επιβάλλεται από τη φύση ενός τέτοιου έργου) έχει κατακτηθεί. Από εκεί και πέρα, δίνεται χώρος για να αναπτυχθούν οι προσωπικότητες των ερμηνευτών. Οι Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Λένα Παπαληγούρα και Ιωάννα Παππά έχουν ως «τρεις αδελφές» δημιουργήσει μια μικρο-ομάδα μέσα στην ομάδα, έναν ακόμα πιο συνεκτικό κύκλο ερμηνείας από αυτόν του συνόλου και ως αποτέλεσμα είναι ορατό. Την ίδια ώρα, έχουμε μια Αϊδίνη να προσφέρει στην Όλγα ένα πορτρέτο γήινο, ευαίσθητο και αληθινό, μια Παπαληγούρα να δίνει στην Ειρήνη το παιχνίδισμα της κοριτσίστικης δροσιάς της και να την οδηγεί βήμα - βήμα μέχρι τη ματαίωση, μια Παππά να συγκινεί καθώς διαχειρίζεται τις μεταπτώσεις και τις εκρήξεις της Μαρίας. Ο Λαέρτης Μαλκότσης, δοτικός και ακμαίος ως Αντρέας, ο Γιάννης Νταλιάνης που δεν αφήνει την εμπειρία του να τον προδώσει είναι ένας πολύ ωραίος Βερσίνιν, ο Παντελής Δεντάκης ενσαρκώνει με ευκρίνεια τον άνθρωπο που ελπίζει γιατί αγαπά, στο ρόλο του βαρώνου Τούζενμπαχ.
Στους «πειραγμένους» ρόλους - που ζωηρεύουν την ακροβασία των τσεχωφικών έργων ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα - ο Κουλίγκιν του Κώστα Κορωναίου, αναπαράγοντας ένα γνήσιο στερεότυπο δημοσίου υπαλληλίσκου και η Ναταλία της Μαριάννας Δημητρίου, την φαυλότητα της οποίας αποδίδει με φασαριόζικο, γκροτέσκο τρόπο. Παρά τους μικρούς τους ρόλους, οι πλέον τσεχωφικές ερμηνείες, έρχονται από τον Δημήτρη Μπίτο ως Σολιόνι και τον Γιώργο Μπινιάρη ως Τσεμπουτίκιν.
Καταλήγοντας, το ανέβασμα των «Τριών αδελφών» έρχεται σε συνέχεια και συνέπεια (σχεδόν) όλων των προηγούμενων σεζόν της τελευταίας εξαετίας, πλουτίζοντας τις. "

✍Τρεις Αδερφές: evart.gr από τον Χρήστο Ζούμπο , 15/3/2016
" Τα σκηνικά, ο ήχος, τα κοστούμια, η σκηνοθεσία, οι ικανότητες όσων είναι γύρω από τη παράσταση και έχουν δώσει τον καλύτερο τους εαυτό εγγυώνται το αποτέλεσμα της επιτυχίας.
Τέλος να πούμε πως το θέατρο Πορεία είναι ένας όμορφος χώρος, που είναι ικανός να φιλοξενήσει κάθε θεατή με τον καλύτερο τρόπο. Η σκηνή είναι μεγάλη απλά στα άκρα κάποιοι θεατές χάνουν κάποιες στιγμές της παράστασης, όμως αυτό δεν την κάνει χειρότερη. Η επίσκεψη σε αυτή τη παράσταση επιβάλλεται, διότι αυτή η παράσταση θα σας συγκινήσει, θα σας προβληματίσει και θα σας θυμίσει πολλά πράγματα που έχετε ξεχάσει από τη ζωή και ίσως σε κάποιους να μάθει πολλά, μιας και ενώ πρόκειται για μια τόσο παλιά παράσταση, τα συμπεράσματα της μοιάζουν τόσο σημερινά. Άλλωστε όπως έγραψε κάποτε και ο Νίκος Γκάτσος...
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.
Καληνύχτα..."

✍Οι Τρεις Αδερφές: iPaideia από την Κατερίνα Πεστατζόγλου, 16/3/2016
"Η λεπτή σάτιρα που κατακλύζει το έργο του Ρώσου συγγραφέα συναιρώντας το κωμικό με το τραγικό, αναδείχθηκε δεξιοτεχνικά σε βάθος και σε έκταση μέσα από τις αντιθέσεις.
Λειμώνες μαραμένοι η ζωή τους. Λιβάδια καμένα. Οι αγροτικές εκτάσεις της Ρωσίας αποδίδονται από το χρυσαφένιο χαλί που φώτιζε το δάπεδο της σκηνής και έφερνε στο μυαλό του θεατή τα στάχια της Ρωσίας ή την παρελθούσα θαλερότητα των φθινοπωρινών ανθέων που θυμίζει τις ελπίδες των ηρώων.  Η σκηνογραφία με εξαιρετική σημειολογία και άρτια αισθητική απετέλεσε την καλύτερη μετάφραση του έργου επί σκηνής. Η ζωή των πρωταγωνιστών, μια αίθουσα αναμονής, μια ετεροτοπία. Ένα μέρος που βρίσκεσαι και δεν βρίσκεσαι, που είσαι και που δεν είσαι. Φθαρμένα, σπασμένα πλακάκια. Τι ειρωνεία… Ένας εγκαταλελειμμένος σταθμός στον οποίο βρίσκονται συνεχώς οι αδελφές, μα ποτέ δε φεύγουν, αφού τρένο δεν πρόκειται να φανεί.
Το τσεχωφικό κλίμα αποδόθηκε αναβαπτισμένο, φρέσκο, εμπλουτισμένο με σύγχρονα στοιχεία κάνοντας τις «Τρεις Αδελφές» ένα έργο που δεν παριστάνει το μοντέρνο, αλλά είναι. "

✍ Τρεις Αδερφές ★★★★: Αθηνόραμα από την Ιλειάνα Δημάδη, 17/3/2016
"Δεν γίνονται εύκολα ούτε συχνά τέτοιες παραστάσεις. Πολυδιάσταση και απροσποίητα "φυσική", η σκηνοθεσία αποκαλύπτει την τραγικότητα, την ιλαρότητα, την αέναη μοντερνικότητα του τσεχοφικού έργου. Οι υποδειγματικά επιλεγμένοι ηθοποιοί του Τάρλοου ενδίδουν ... σε ένα σαγηνευτικό τρίωρο παιχνίδι ανάμεσα στο "εγώ" του ηθοποιού και το "εγώ" του ρόλου. "

✍Τρεις Αδερφές: κριτική της Εύης Χατζηαμάλλου 23/3/2016
"Η μεταφορά του έργου στο "παντού" και το "πάντα" κάνει την τραγική "προσδοκία" διαχρονικά παγκόσμια και πανανθρώπινη.
Το "εικαστικό" αποτέλεσμα εξαιρετικό. Για ακόμα μια φορά ευφυής σκηνοθεσία με αμεσότητα, χωρίς υπερβολές και σκηνοθετικά τερτίπια, ατμοσφαιρική. Μέσα από τη λειτουργική σκηνογραφία, τα κουστούμια, τους αποτελεσματικούς φωτισμούς, τα παράλληλα πλάνα σε δύο και τρία επίπεδα (υπέροχες οι σκηνές του τραπεζιού ή της παρέλασης των μασκαράδων) αλλά και την ζωντανή μουσική, δημιουργήθηκε ένα αποτέλεσμα απολαυστικό που σε συνεπαίρνει.
Ωραίες, δουλεμένες στη λεπτομέρειά τους ερμηνείες απ' όλους τους ηθοποιούς με εξαιρετικές τις τρεις πρωταγωνίστριες - "αστέρια" της νέας γενιάς του ελληνικού θεάτρου.
Υπέροχη παράσταση, γλυκόπικρη η αίσθηση... "

✍ Τρεις Αδερφές: στο HOT DOC, 31/3/2016
"Ο Δημήτρης Τάρλοου παίρνει απόσταση από το έργο του Τσέχοφ για να ανιχνεύσει τη λεπτομέρεια, που αξίζει να γίνει πηγή δύναμης για μια ηθογραφία που ανοίγει τα φτερά της στο πέρασμα των αιώνων αλλά και των τόπων, καθώς η δική του εκδοχή αναδεικνύει μία σπάνια ελληνικότητα στην ανάγνωση του έργου, που δεν έχει ξανασυμβεί στις αμέτρητες μεταφορές των "Τριών Αδερφών" στα εγχώρια σανίδια. "

✍ Οι "Τρεις Αδερφές" και το έναυσμα: Protagon.gr  από την Ρέα Βιτάλη, 1/4/2016
"Μία παράσταση που σε παίρνει εξαρχής από το χέρι. Και σε κατευθύνει μέσα από ευρήματα, ερμηνείες αλλά και λεπτομέρειες σε ένα θέατρο μαγικό, μία ολότητα παραγόντων...
Αξίζει να προσέξετε τα χέρια των ηθοποιών, τις σχεδόν χορευτικές κινήσεις του ενός στον άλλον. Μα, αυτές ακριβώς οι λεπτομέρειες αναγάγουν τη βραδιά σε μαγικά θεατρική.
…μια δουλειά που αποπνέει σοβαρότητα, αναζήτηση και θεατρικό ήθος. Ενός σκηνοθέτη, που «εξελληνίζει» τόσο αριστοτεχνικά το θεατρικό έργο, δίνοντας για παράδειγμα ελληνικά ονόματα στους ηθοποιούς ή στολίζοντας την παράσταση με ελληνικά τραγούδια, (τόσο έξυπνο εύρημα), που νομίζεις ότι πέραν του γεγονότος ότι ίσως θέλει να δώσει το στίγμα ενός «παγκόσμιου» Τσέχωφ (πατρίδα στα έργα του είναι ο άνθρωπος και η ανθρώπινη φύση) συγχρόνως κατορθώνει να εξοικειώσει το κοινό με τη μεγάλη δραματουργία με αξιοσέβαστα λεπτό χειρισμό.
Ο Δ. Τάρλοου, ακόμα μια φορά, σου δίνει το έναυσμα. Τι άλλο απ΄αυτό είναι το ζητούμενο στην τέχνη; "

✍ Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο: Η Καθημερινή της Κυριακής από την Άννυ Κολτσιδοπούλου, 3/4/2016
"Τα πιο επιτυχημένα στοιχήματα της παράστασης, όμως, ήταν η συνεχής αίσθηση του χρόνου που χάνεται και η χαμένη επαφή μεταξύ των προσώπων. Όσο για τον χρόνο που χάνεται από σκηνή σε σκηνή, από πράξη σε πράξη, από λεπτό σε λεπτό, είχε σχεδόν υφή χειροπιαστή καθώς η απώλειά του αντικατοπτριζόταν στη διαφορετική εκφορά ίδιων λέξεων, στις φωνητικές μεταπτώσεις και αποχρώσεις, στις εκφράσεις, στις κινήσεις, στις χειρονομίες και στους ρυθμούς. Μια παράσταση που αποκάλυψε τη Μόσχα του καθενός μας. "

✍ Θριαμβεύτριες μιας άδοξης ζωής: Η Εφημερίδα των Συντακτών από τον Γρηγόρη Ιωαννίδης, 4/4/2016
"Τα εύσημα στον Δημήτρη Τάρλοου ασφαλώς - καθώς φαίνεται έχει φτάσει πια στην πλήρη ωριμότητα, κατορθώνοντας μάλιστα να συγκεραστούν στο πρόσωπό του δύο ιδιότητες: σκηνοθέτη και παραγωγού. Αν κάποιος θέλει να δει στην πράξη τι εννοούμε όταν λέμε πως απαιτείται μακρύς και δύσκολος δρόμος προετοιμασίας για να φτάσει κάποτε ο Τσέχοφ να μοιάζει στη σκηνή απλός… αν θέλει να επιβεβαιώσει πως το θέατρό του μόνο ανιαρό δεν είναι, αντίθετα, τα έργα του είναι αυτό που λέμε «συναρπαστικά»... "

✍ Έλα, Πάρε μου τη Λύπη: Το Βήμα, από την Λουίζα Αρκουμενέα, 24/4/2016
"Αυτό το κλίμα αβίαστων εναλλαγών, όπου η μελαγχολία της ύπαρξης συνυπάρχει αρμονικά με την αβάσταχτη ελαφρότητά της και η πιο ανώδυνη, καθημερινή φράση μπορεί να περικλείει τον σπαραγμό του τέλους, οικοδόμησε με θέρμη και αφοσίωση ο Δημήτρης Τάρλοου. "

✍ Οι Τρεις Αδερφές: The Greek Report από την Ηλιάνα Φωκιανάκη, 4/3/2016
"Ο Τάρλοου καταφέρνει να δώσει ευθείες αναφορές στον εξωραϊσμό του ελληνικού μοντέρνου παρελθόντος, που συμβαίνει όλο και συχνότερα στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης, που άλλωστε αποτελεί και τον καμβά γι' αυτή τη θεατρική εκδοχή των Τριών Αδερφών, ενώ παράλληλα θίγει το απόλυτα διχαστικό "φευγιό" που νιώθουν οι νέοι Έλληνες μέσα στην οικονομική κρίση."

(Το άρθρο κατατάσσει τις "Τρεις Αδερφές" στην 1η θέση των προτεινόμενων παραστάσεων γι' αυτή σεζόν)

✍ Οι Τρεις Αδερφές: Texnes-plus από την Γιώτα Δημητριάδη, 11/3/2016
"Στο θέατρο  «Πορεία» η παράσταση ευτύχησε σ' ένα σπουδαίο ανέβασμα από όλες τις απόψεις. Ο Δημήτρης Τάρλοου ξεκινά με βάση του κείμενο, έχοντας εμπιστοσύνη στη σύμπραξη ενός πρώτης τάξεως θιάσου και στο υποκριτικό δώρο των τριών εξαιρετικών πρωταγωνιστριών του.
Οι «Τρεις Αδερφές» θα μας πουν στο τέλος "Μόνο να μάθουμε γιατί υποφέρουμε. Μόνο αυτό" και εμείς από την πλατεία θα κουνάμε το κεφάλι και θα τις χειροκροτάμε με βουρκωμένα μάτια."

 ✍ Τρεις Αδερφές: Ημερησία από την Όλγα Μοσχοχωρίτου, 22/4/2016
"Ο Τάρλοου μας έφερε στην σκηνή μια αίσθηση της αβάσταχτης βαρύτητας της καθημερινότητας.
Το σημαντικότερο είναι ότι εμείς ως θεατές τις οικειοποιηθήκαμε. Έγιναν δικές μας, θυμίζοντας πικρά πόσες χαμένες "Μόσχες" μετρήσαμε και οι ίδιοι στη ζωή μας.
Εξαίρετος ο συνδυασμός δεκαπέντε καλών ηθοποιών διαφορετικής φόρμας και αισθητικής αντίληψης, με την διάφανη, φευγάτη Μαρία (Μάσα) της Ιωάννας Παππά, τη δροσιά της Λένας Παπαληγούρα στην Ειρήνη, την στιβαρή αλλά γεμάτη ζεστασιά παρουσία της Αλεξάνδρας Αϊδίνη στην Όλγα."

✍ «Οι Τρεις Αδερφές» του Άντoν Τσέχωφ ή μία Ελεγεία του Φευγαλέου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου: Critics' point από τον Ηλία Βλάχο, 3/5/2016
"O Δημήτρης Τάρλοου εξελίσσεται σε ένα από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της γενιάς του, υπογράφοντας εμβληματικές παραστάσεις όπωςη Ευρυδίκη, Ο Αμερικανικός Βούβαλος, η Μεγάλη Χίμαιρα κ.α.
Ο Τάρλοου καταφέρνει με την επιλογή των ηθοποιών και τη διδασκαλία του να δώσει πνοή σε όλους τους ρόλους μικρούς και μεγάλους, να μας πείσει για την αλήθεια των προσώπων και τη φυσικότητα στην υποκριτική τους, καταργώντας τη διάσταση του «τέταρτου τοίχου» στην πράξη.
Με την μαεστρία που τον διακρίνει, καταργεί στο τέλος το δίχτυ του χωροχρόνου και ανάγει το έργο στη σφαίρα του ενυπνίου ονείρου. Το όνειρο του καθενός μας."

✍ Τρεις Αδερφές: Εστία από την Φαίδρα Βασιλάκη, 1/6/201
"Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Τάρλοου, ο οποίος υπογράφει την απόδοση και την ευρηματική δραματουργία, κατάφερε να μεταφέρει με τρόπο αβίαστο την αγωνιώδη και διαχρονική προσδοκία των τριών γυναικών από το 1901 στις προσδοκίες των ανθρώπων του 21ου αιώνα.
Δημιούργησε μία από τις καλύτερες παραστάσεις της φετινής χρονιάς, μία απολαυστική παράσταση συνόλου, στο οποίο βεβαίως συνέβαλαν καθοριστικά οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστριών που υποστήριξαν επαξίως τους ρόλους τους. "

 ✍ Τρεις Αδερφές:  boro.gr από τον Θανάση Λάλα, 28/5/2016
"Για μένα ίσως η πιο ποιοτική στιγμή του σκηνοθέτη Δημήτρη Τάρλοου στο θέατρο.
Σε αυτή την παράσταση έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να μπει στη δράση, να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων, να επέμβει, να πω δυο λόγια άλλοτε στην Όλγα και άλλες φορές στο αυτί της Μαρίας και της Ειρήνης. Αυτό για μένα συνιστά καλό θέατρο.

Με άλλα λόγια, παράσταση εξαιρετική που δεν πρέπει να χάσετε. Η μεγάλη διάρκεια δεν είναι σε αυτή την παράσταση ντεζαβαντάζ. Αντιθέτως είναι το πλεονέκτημά της. "

 ✍ Τρεις Αδερφές: Artic.gr από την Στέλλα Χαχάλη, 7/6/2016
Ολομόναχοι μαζί…
"Η σκηνοθεσία του Τάρλοου είναι αποκαλυπτική, καθώς παρέχει στους θεατές πολλά ερμηνευτικά κλειδιά για την δραματουργική ανάλυση του έργου.
Οι τρεις αδερφές, οι τρεις ηρωίδες, παρουσιάζονται ως κάτοπτρα του μοντέρνου και πολιτισμένου ανθρώπου, έχουν λησμονήσει τις αρχετυπικές τους ικανότητες και μπλεγμένες στα νήματα της ζωής και του θανάτου επιδίδονται σε ιδεοληψίες.
Μια παράσταση - αισθητική πρόταση, φιλοξενεί το θέατρο Πορεία με αξιόλογες ερμηνείες και με μια ατμόσφαιρα γιορτής και πένθους ταυτόχρονα, όπου τα τραγούδια διαδέχονται τους θρήνους και τα όνειρα τους εφιάλτες. "