DIASKEDASI.INFO

Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας

Ο Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας (Henry V, 9 Αυγούστου 1387, Μόνμουθ Ουαλίας - 31 Αυγούστου 1422, Μπουά) ήταν βασιλιάς της Αγγλίας (1413-1422), και θεωρείται ένας από τους πλέον πολεμοχαρείς βασιλείς του μεσαίωνα. Το 2002 καταγράφηκε ως 72ος ανάμεσα στους 100 διασημότερους Βρετανούς. Υπήρξε υιός και διάδοχος του βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκου Δ΄ και της Μαρίας του Μποχίν.

Ο πατέρας του εξορίστηκε το 1398, όταν ο Ερρίκος ήταν 12 ετών, και συνόδευσε τον νέο βασιλιά Ριχάρδο Β΄ στην εκστρατεία του στην Ιρλανδία. Την επόμενη χρονιά οι Λάνκαστερ επανέφεραν τον πατέρα του στον θρόνο και επανήλθε από την Ιρλανδία. Κατά τη διάρκεια της στέψης του πατέρα του ονομάστηκε Πρίγκιπας της Ουαλίας και πήρε τους τίτλους του δούκα του Λάνκαστερ, κόμη του Τσέστερ, δούκα της Ακουιτανίας και του δούκα της Κορνουάλης.

Συμμετείχε από την παιδική του ηλικία δυναμικά σε όλες τις μάχες, ενώ το 1403 τραυματίστηκε από βέλος. Μετά από επιμελή φροντίδα η ζωή του σώθηκε και το γεγονός τον έκανε ανθεκτικότερο στις μάχες, χωρίς να υπολογίζει κανένα κίνδυνο. Η μαχητικότητά του και το θάρρος του στην μάχη του Αζινκούρ απαθανατίστηκε από τον Σαίξπηρ.

Ο γάμος του με την κόρη του βασιλιά της Γαλλίας Αικατερίνη του Βαλουά σήμανε και το τέλος ενός 80ετούς καταστροφικού πολέμου μεταξύ των δύο χωρών, ενώ παράλληλα ορίστηκε και ο πρώτος τους γιος διάδοχος του γαλλικού θρόνου. Ο πρόωρος θάνατος του Ερρίκου Ε΄ την εποχή που ο πρώτος τους γιος, μέλλων Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγγλίας, ήταν νεογέννητο, έκανε τους Γάλλους να αμφισβητήσουν την διαδοχή, φέρνοντας την συνέχιση του πολέμου με νέες μάχες.

Διακυβέρνηση
Από το 1408, λόγω της άσχημης υγείας του βασιλιά, ο νεαρός Ερρίκος άρχισε να παίρνει μέρος στις πολιτικές υποθέσεις. Οι θείοι του (1410) Ερρίκος και Τόμας Μπωφόρ, δούκας του Έξετερ, γιοί του Ιωάννη της Γάνδης, τον βοήθησαν σημαντικά στο έργο της διακυβέρνησης. Οι πολιτικές προτιμήσεις του νεαρού Ερρίκου ήταν αντιδιαμετρικά αντίθετες με αυτές του πατέρα του κάτι που εξόργισε τον βασιλιά και τον κήρυξε έκπτωτο από το συμβούλιο. Ακολούθησε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ του πατέρα και του γιου, ενώ οι αδελφοί Μποφώρ προσπαθούσαν να εξαναγκάσουν τον βασιλιά σε παραίτηση.

Διαδέχθηκε τελικά τον πατέρα του, Ερρίκο Δ΄, με τον θάνατο του (20 Μαρτίου 1413). Ως βασιλιάς ήθελε να εξαλείψει από την πρώτη στιγμή όλες τις εσωτερικές διαμάχες και να ανακηρυχθεί βασιλιάς ενός έθνους ισχυρού και ενωμένου. Γι' αυτό το λόγο επανέφερε στην εύνοια του τον μέλλοντα βασιλιά Ριχάρδο Β΄, τον νεαρό Εδμόνδο Μόρτιμερ και όλους τους άλλους ευγενείς που είχε αποπέμψει ο πατέρας του. Χρησιμοποιούσε την προσωπική του επιρροή, προκειμένου να φέρει την ενότητα και να εξαλείψει όλες τις διαμάχες. Με εξαίρεση τη Συνωμοσία του Σαουθάμπτον (1415) του Ερρίκου Σκροπ και του Ριχάρδου του Κέμπριτζ, παππού του μέλλοντα βασιλιά Εδουάρδου Δ΄, δεν σημειώθηκε καμία άλλη ταραχή κατά τη διάρκεια της βασιλείας του.

Ο θρίαμβος του Αζενκούρ
Οι πόλεμοι του κατά της Γαλλίας ήταν ένα σημαντικό καθήκον για τον ίδιο. Ως βασιλιάς εξεστράτευσε για πρώτη φορά κατά της Γαλλίας κυριεύοντας το φρούριο του Αρφλέρ (Σεπτέμβριος 1415), ωστόσο η πολιορκία του φρουρίου προκάλεσε την εξάντληση του στρατού του.

Στη συνέχεια ήταν έτοιμος να βαδίσει με τον στρατό του κατά της γαλλικής υπαίθρου με την πρόθεση να καταλάβει το Καλαί. Ήρθε αντιμέτωπος με τη γαλλική αντίσταση στο Αζενκούρ (Agincourt), όπου ο εξαντλημένος στρατός του λογικά δεν είχε καμιά τύχη απέναντι στους Γάλλους ιππότες. Οι Γάλλοι είχαν πικρή ανάμνηση από τους Άγγλους τοξότες στις μάχες του Κρεσύ και του Πουατιέ, βάζοντας δύο ομάδες του στρατού τους να καλύψει το μέτωπο στους τοξότες απέναντι στο κύριο τμήμα του Γαλλικού στρατού που θα πραγματοποιούσε την επίθεση στους Άγγλους. Αλλά οι Άγγλοι τοξότες παγίδευσαν τους Γάλλους πίσω από τους θάμνους όπου δεν μπορούσαν να τους δουν και τους αποδεκάτισαν με τα βέλη τους. Ταυτόχρονα το έδαφος γεμάτο βάλτους δυσκόλεψε επικίνδυνα τα πράγματα για τους βαριά οπλισμένους Γάλλους ιππείς, πολλοί από τους οποίους πνίγηκαν στον βούρκο, ενώ τους υπόλοιπους αποδεκάτισαν οι Άγγλοι που είχαν άλλον έναν περήφανο θρίαμβο στις (25 Οκτωβρίου 1415).

Για άλλη μια φορά από την εποχή του Εδουάρδου του μαύρου πρίγκηπα, ήταν η τρίτη φορά μετά το Κρεσύ και το Πουατιέ όπου οι σαφώς ασθενέστεροι Άγγλοι συντρίβουν τους Γάλλους που υπερτερούν σε όλα τα επίπεδα, προπαντός σε αριθμό και σε όπλα.

Τα υπολείμματα του Γαλλικού στρατού επιχείρησαν τότε να ανασυνταχθούν κατά των Άγγλων και ο Ερρίκος Ε΄ δίνει εντολή για την εκτέλεση των ιπποτών Γάλλων αιχμαλώτων. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που ο Ερρίκος Ε΄ σπάει τον ιπποτικό κώδικα τιμής μεταξύ των αιχμαλώτων, η διαφύλαξη της ζωής των οποίων ήταν ως τότε κάτι σαν ιερό χρέος για τους Άγγλους βασιλείς. Την ασυναίσθητη αυτή ενέργεια ο Άγγλος βασιλιάς την έκανε από φόβο μην τυχόν και οι Γάλλοι αιχμάλωτοι ιππότες ενωθούν με το τμήμα του Γαλλικού στρατού που ανασυντάχθηκε.

Κατάληψη της Βόρειας Γαλλίας, διάδοχος του Γαλλικού θρόνου
Στο ναυτικό τομέα έδιωξε από τις γαλλικές ακτές τους Γενοβέζους συμμάχους των Γάλλων, την ίδια εποχή που ο αυτοκράτορας Σιγισμούνδος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (1420) πέτυχε τη σημαντική για τη Γαλλία Συνθήκη του Καντέρμπουρι, γεφυρώνοντας το σχίσμα μεταξύ των εκκλησιών.

Δύο χρόνια μετά τον θρίαμβο του Αζινκούρ (1417) ο Ερρίκος Ε΄ προετοιμάστηκε για ισχυρότερη επίθεση. Ολόκληρη η βόρεια Νορμανδία κατακτήθηκε εύκολα και άρχισε να πολιορκεί τη Ρουέν, που βρισκόταν στον δρόμο του προς το Παρίσι. Χειρίστηκε με επιδέξιες διπλωματικές κινήσεις τις εμφύλιες διαμάχες μεταξύ των Γάλλων, κατορθώνοντας να εξασθενήσουν σημαντικά οι δυνάμεις τους, κατέλαβε και τη Ρουέν (Ιανουάριος 1419).

Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου βρισκόταν έξω από το Παρίσι, αλλά οι ίντριγκες των Γάλλων οδήγησαν στην δολοφονία του Ιωάννη του ισχυρού από τους ακολούθους του δελφίνου Καρόλου στο Μοντερώ (Σεπτέμβριος 1419). Ο νέος δούκας Φίλιππος της Βουργουνδίας πολέμησε στο πλευρό του Ερρίκου. Μετά από έξι μήνες διαπραγματεύσεων, ο Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας ορίστηκε διάδοχος του γαλλικού θρόνου, μετά το γάμο του με την Αικατερίνη του Βαλουά (2 Ιουνίου 1420), κόρη του βασιλιά της Γαλλίας Καρόλου ΣΤ΄. Στη συνέχεια κατέλαβε το κάστρο του Μοντερώ, το Μελύν και επέστρεψε στην Αγγλία.

Επανήλθε σε νέες εκστρατείες (Ιούνιος 1421) καταλαμβάνοντας εύκολα το Ντρε, και στη συνέχεια το Μω, αλλά στις 31 Αυγούστου 1422 πέθανε ξαφνικά στο Μπουά, μάλλον από δυσεντερία. Ο μικρός γιος του Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγγλίας, μόλις λίγων μηνών, δεν είχε στεφτεί ακόμα συμβασιλέας και η σύζυγος του Αικατερίνη του Βαλουά παντρεύτηκε έναν Άγγλο ευγενή, τον Όουεν Τυδώρ, παππού του μέλλοντα βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκου Ζ΄. O  πρόωρος θάνατος του απέτρεψε την κατοχή του Γαλλικού στέμματος από την δυναστεία των Πλανταγενετών, κάτι το οποίο θα ήταν σίγουρο αν ζούσε.