DIASKEDASI.INFO

Παγκόσμια Ημέρα κατά της Φυματίωσης

Η 24η Μαρτίου έχει καθιερωθεί από τη Διεθνή Ένωση κατά της Φυματίωσης και την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Φυματίωσης, σε ανάμνηση της ανακάλυψης του μικροβίου που προκαλεί την αρρώστια, του βακίλου της Φυματίωσης, από τον γερμανό γιατρό Ρόμπερτ Κοχ στις 24 Μαρτίου του 1882.

Την εποχή του Κοχ η αρρώστια, που προσβάλλει κυρίως τους πνεύμονες, κυριολεκτικά θέριζε τους ανθρώπους στην Ευρώπη και την Αμερική, προκαλώντας ένα θάνατο ανά επτά ανθρώπους.

Η ανακάλυψη του γερμανού γιατρού άνοιξε δρόμους στη διάγνωση, τη θεραπεία και την εν δυνάμει εξαφάνισή της.

Η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Φυματίωσης έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι παρά τα μέσα που διαθέτει η ιατρική επιστήμη, η φυματίωση μετά το 1985 παρουσιάζεται και πάλι απειλητική, εξαιτίας της ανθεκτικότητας του μικροβίου, αλλά και της εξάπλωσης του ιού του Aids.

Περιοχές με σοβαρό πρόβλημα φυματίωσης είναι η Αφρική, η Ασία, η Νότιος Αφρική και πολλές περιοχές της Ανατολικής Ευρώπης. 3-4 εκατομμύρια άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο από φυματίωση, εκ των οποίων τα 500.000 παιδιά, γεγονός που την κατατάσσει σ τ ην πιο θανατηφόρα μεταδοτική ασθένεια, φονικότερη και από το Aids.

21  Μαρτίου Παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού

«Κανείς δεν γεννιέται, μισώντας κάποιον για το χρώμα του δέρματος, την καταγωγή ή τη θρησκεία του.
Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να μισούν κι αν μπορούν να διδαχθούν το μίσος,
μπορούν να διδαχθούν και την αγάπη,
γιατί η αγάπη έρχεται πιο φυσικά στην ανθρώπινη καρδιά, παρά το αντίθετο»

Nelson Mandela

Η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων, εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Καθιερώθηκε το 1966 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών σε ανάμνηση ενός τραγικού συμβάντος, που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη.
Στις 21 Μαρτίου του 1960 η αστυνομία της ρατσιστικής Νοτίου Αφρικής πυροβόλησε εν ψυχρώ κατά μιας διαδήλωσης φοιτητών στην πόλη Σάρπβιλ, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 70 άνθρωποι. Οι νεαροί διαδηλωτές διαμαρτύρονταν ειρηνικά κατά των νόμων του Απαρτχάιντ, που είχε επιβάλλει το καθεστώς της λευκής μειοψηφίας στη χώρα, εφαρμόζοντας τη θεωρία της ανισότητας ανάμεσα στις φυλές.
Ο ΟΗΕ μάς καλεί αυτή τη μέρα να ενώσουμε τις φωνές μας για τα θύματα του ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας.

Για όσους θα μπορούσαν ν΄αντέξουν τις εικόνες.
Για όσους δεν γνωρίζουν τι σημαίνει ρατσισμός και θα ήθελαν να πάρουν μια εικόνα.
Για όσους ο ρατσισμός είναι μια άγνωστη λέξη.
Για όσους νομίζουν ότι ο ρατσισμός δεν είναι δολοφονία.

22 Μαρτίου ξεκίνημα της επανάστασης

Επαναστατικός αναβρασμός επικρατούσε στη Μάνη τον Μάρτιο του 1821. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης βρισκόταν στην Καρδαμύλη και οι Φιλικοί είχαν κάμψει τις αντιρρήσεις του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη για το άκαιρο του ξεσηκωμού.
Στα μέσα του μηνός ένα πλοίο φορτωμένο με πολεμοφόδια, σταλμένο από τους Φιλικούς της Σμύρνης, φθάνει στο λιμάνι του Αλμυρού, έξω από την Καλαμάτα. Ο Νικηταράς και ο Αναγνωσταράς με τους άνδρες τους αναλαμβάνουν να μεταφέρουν το πολύτιμο φορτίο σε ασφαλές μέρος.

Οι οθωμανικές αρχές της Καλαμάτας πληροφορούνται το γεγονός και ενεργώντας αφελώς ζητούν να μάθουν από τους προκρίτους το περιεχόμενο του φορτίου και γιατί συνοδεύεται από ενόπλους. Αυτοί τους απαντούν ότι οι ένοπλοι είναι χωρικοί που συνοδεύουν φορτία λαδιού για το φόβο των ληστών. Ο βοεβόδας της Καλαμάτας Σουλεϊμάν αγάς Αρναούτογλου πείθεται και ζητά τη βοήθεια των Μανιατών, που στέλνουν στην πόλη 150 άνδρες, υπό τον Ηλία Μαυρομιχάλη (20 Μαρτίου).

Από τις 17 Μαρτίου, όμως, οι πρόκριτοι της Μάνης, υπό την αρχηγία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, είχαν υψώσει τη σημαία της επανάστασης στην Τσίμοβα, σημερινή Αρεόπολη της Λακωνίας. Ο παπάς του χωριού όρκισε και ευλόγησε τα όπλα των καπεταναίων και των παλικαριών τους στην Εκκλησία των Ταξιαρχών. Οι ατίθασοι Μανιάτες ξεκίνησαν την Επανάσταση, οκτώ μέρες πριν από τη συμβατική της έναρξη.

Αμέσως μετά, ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης και ο Γιατράκος ξεκινούν για τον Μιστρά και τη Μονεμβασιά, ενώ ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης με 2.000 άνδρες για την Καλαμάτα. Εν τω μεταξύ, στο άλλο άκρο της Πελοποννήσου σημειώνεται η πρώτη επαναστατική ενέργεια του Αγώνα, με την πολιορκία των Καλαβρύτων (21 Μαρτίου), την οποία υπερασπίζεται για λογαριασμό των Οθωμανών ένας άλλος Αρναούτογλου, ο Ιμπραήμ.

Οι Μανιάτες φθάνουν έξω από την Καλαμάτα στις 22 Μαρτίου και καταλαμβάνουν τους γύρω λόφους. Τότε μόνο ο αγάς της πόλης κατανοεί τι συμβαίνει. Είναι αργά για να διαφύγει στην Τριπολιτσά, καθώς η Καλαμάτα είναι ολόγυρα αποκλεισμένη και αποφασίζει να αντιτάξει άμυνα με τους Τούρκους της πόλης. Όταν το πρωί της 23ης Μαρτίου 1821 οι επαναστάτες εισέρχονται στην Καλαμάτα, ο Ηλίας Μαυρομιχάλης ζητά από τον Αρναούτογλου να παραδοθεί, τονίζοντάς του το μάταιο της προσπάθειάς του.

Πράγματι, ο αγάς παραδίδει στους επαναστάτες με πρωτόκολλο την πόλη και τον τουρκικό οπλισμό. Το μεσημέρι, μπροστά από την εκκλησία των Αγίων Αποστόλων και μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα, οι ιερείς ευλογούν τις σημαίες και ορκίζουν τους αγωνιστές.
Επακολούθησε σύσκεψη των οπλαρχηγών, που αποφάσισαν τη δημιουργία μιας επαναστατικής επιτροπής, την οποία ονόμασαν «Μεσσηνιακή Γερουσία», για τον καλύτερο συντονισμό του αγώνα. Η ηγεσία της ανατέθηκε στον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, που έφερε τον τίτλο Αρχιστράτηγος του Σπαρτιατικού και Μεσσηνιακού στρατού. Την ίδια μέρα, η «Μεσσηνιακή Γερουσία», με Προκήρυξή της προς την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, γνωστοποιεί ότι οι Πελληνεύς ξεσηκώθηκαν για την ελευθερία τους.

Δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα

Ήταν το έτος 44 π.Χ. Στην Ρώμη, έπειτα από σειρά πολέμων και εσωτερικών αναμετρήσεων, ὁ Ιούλιος Καίσαρας είχε καταστεί απόλυτος κυρίαρχος. Ο Καίσαρας ήταν εκπληκτική διάνοια.

Ήταν πολιτικός, στρατιωτικός, νομοθέτης, νομοδιδάσκαλος, ρήτορας, ποιητής, ιστορικός, αρχιτέκτονας, αστρονόμος και μαθηματικός, ένας από τους τρεις μεγάλους στρατηλάτες του αρχαίου κόσμου (Μέγας Αλέξανδρος, Αννίβας, Ιούλιος Καίσαρας).

Όμως οι κοντινοί του άνθρωποι φοβήθηκαν ότι η παντοδυναμία του θα τον µμετέτρεπε σε τύραννο. Έτσι σχεδίασαν και οργάνωσαν συνωμοσία εναντίον του. Για την συνωμοσία αυτή δύο άνθρωποι προσπάθησαν να τον ειδοποιήσουν, αλλά δεν τους άκουσε.
Ο ένας ήταν μάντης και τον ειδοποίησε να φυλάγεται, διότι στις ειδοὺς του Μαρτίου θα περάσει µμεγάλο κίνδυνο.

Τι ήταν «αι εἰδοὶ» του Μαρτίου;  Ήταν η 15η του μηνός Μαρτίου, την οποία οι Ρωµαίοι ονόµαζαν «Μαρτίου ειδοί». Επίσης ονόµαζαν ειδοὺς και την 15η των µηνών Μαΐου, Ιουλίου και Οκτωβρίου, και την 13η των υπολοίπων µηνών.

Όταν έφθασε η µέρα εκείνη, ἡ 15η του Μαρτίου του 44 π.Χ., ο Καίσαρας πηγαίνοντας προς την Σύγκλητο συνάντησε πάλι αυτόν τον µάντη: «Πάρεισιν (= έφθασαν) αιιειδοί», του είπε πειρακτικά, (εννοώντας «και δεν έπαθα τίποτε»).
«Ναι πάρεισιν, αλλ᾽ ου  παρεληλύθασι»,  δηλαδή ναι, έφθασαν αλλά δεν πέρασαν», του απάντησε ήρεµα ο µάντης.
Μέσα στην Σύγκλητο ένας σοφιστής από την Κνίδο, ο Αρτεμίδωρος, που είχε μάθει για την συνωμοσία, έδωσε στον Καίσαρα ένα γράμμα, όπου τον πληροφορούσε για τον κίνδυνο.
«Διάβασέ το, Καίσαρα», του είπε, «μονάχος σου και γρήγορα. Γράφει σπουδαία πράγματα, που σ᾽ ενδιαφέρουν πολύ». Αλλά ὁ Καίσαρας το άφησε γι αργότερα.

Οι συνωμότες, που ανάμεσά τους ήταν και ὁ θετός υιός του Καίσαρα Μάρκος Βρούτος, δολοφόνησαν τον Ιούλιο Καίσαρα στις ειδοὺς του Μαρτίου, στις 15 δηλαδή του μηνός Μαρτίου, του έτους 44 π.Χ. Ήταν τότε 56 ετών, και δέχθηκε 23 μαχαιριές στο σώμα του.

Όταν ο καίσαρας είδε ανάμεσα στους συνωμότες και τον Βρούτο, αναφώνησε στην ελληνική γλώσσα: «Και συ, τέκνον Βρούτε;» µια φράση που από τότε έμεινε παροιμιώδης μαζί µε την παράδοξη διατύπωση «αι Μαρτίου ειδοί».

Η έκφραση «φοβού τις ειδούς του Μαρτίου» αφορά την πρόρρηση ενός αρχαίου Ρωμαίου μάντη με την οποία είχε προσπαθήσει να προειδοποιήσει τον Ρωμαίο Ανώτατο Δικτάτορα Ιούλιο Καίσαρα για την επικείμενη δολοφονία του.

Έκτοτε η φράση αυτή έχει μείνει σαν είδος παροιμίας, για να δηλώσει ότι επέρχεται κάποιο μεγάλο και συνταρακτικό γεγονός, το οποίο είναι μοιραίο και αναπόφευκτο και θα αλλάξει για πάντα, την ιστορία, την πολιτική, τη ζωή γενικότερα - κάποιου ανθρώπου προσωπικά ή ενός λαού ολόκληρου.
Η προετοιμασία και το πώς αντιμετωπίζεται η κρίσιμη στιγμή, λοιπόν, είναι το παν.

Να λοιπόν πώς προήλθε η παροιμία αυτή και τι συνέβη, εν συντομία, τη διάσημη πλέον ημέρα της δολοφονίας του Ιουλίου Καίσαρα.