Άρθρα
Φιντέλ Κάστρο, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας, αναμείχτηκε στα επαναστατικά κινήματα εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα, Κουβανός ηγέτης για 50 χρόνια
| 
| Εμφανίσεις: 1384
Φιντέλ Κάστρο
Ο Φιντέλ Κάστρο γεννήθηκε στο Μπιράν της Κούβας στις 13 Αυγούστου 1926, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και για κάποιο χρονικό διάστημα άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου.
Από φοιτητής ακόμα αναμείχτηκε στα επαναστατικά κινήματα εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα. Στην εξέγερση του Σαντιάγκο (26 Ιουλίου 1953) ήταν από τους αρχηγούς στην επίθεση κατά των στρατιωτικών καταυλισμών, συνελήφθη όμως και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών.
Το 1955 αμνηστεύτηκε και κατέφυγε στις ΗΠΑ. Εκεί προσπάθησε να μυήσει στην επανάσταση τους εξόριστους Κουβανούς. Η αμερικάνικη κυβέρνηση όμως αντέδρασε κι έτσι ο Κάστρο διέφυγε στο Μεξικό. Από κει, με λίγους άντρες, αποβιβάστηκε στην Κούβα (2 Δεκεμβρίου 1956) και ανέβηκε στα βουνά.
Το επαναστατικό κίνημα πήρε μεγάλες διαστάσεις και οι αντάρτες, μετά από πολλές επιτυχίες, κατέλαβαν την 1η Ιανουαρίου 1959 την πρωτεύουσα Αβάνα. Ο Μπατίστα απέδρασε από την Κούβα και πρωθυπουργός ανέλαβε ο Φιδέλ Κάστρο (1959), αξίωμα το οποίο διατήρησε ως το 1976.
Η υποχώρηση του Σοβιετικού ηγέτη Νικίτα Χρουστσόφ στη μεγάλη κρίση της Κούβας τον Οκτώβριο του 1962 και η απομάκρυνση των σοβιετικών 
πυραύλων από το νησί προκάλεσε την οργή του Φιντέλ Κάστρο, με αποτέλεσμα να επέλθει ψυχρότητα στις σχέσεις Αβάνας-Μόσχας.
Χρόνια αργότερα το ομολόγησε ο ίδιος ο ηγέτης της κουβανικής επανάστασης, στην εισήγησή του στο 1ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας:
"Οι Κουβανοί δυσκολεύτηκαν τότε να καταλάβουν σ' όλη της την έκταση την αξία αυτής της λύσης.
Σήμερα όμως βλέπουμε αντικειμενικά ότι η κρίση του Οκτωβρίου του 1962 σήμαινε μια νίκη του επαναστατικού στρατοπέδου.
Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέστησαν αργότερα πολεμικές βάσεις στην Κεντρική Αμερική και στη Φλόριδα για οργάνωση πειρατικών επιδρομών στις ακτές μας κι έγιναν πολλές τέτοιες επιδρομές, οι επιδρομές αυτές δεν αποτελούσαν παρά τα τελευταία χτυπήματα του τραυματισμένου αλλά ανίκανου αυτοκρατορικού γοήτρου". Στα τέλη του Απριλίου του 1963 η Μόσχα έπεισε τον Φιντέλ να επισκεφτεί την Ε.Σ.Σ.Δ. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 27ης Απριλίου του 1963 ένα σοβιετικό Τουπόλεφ-114, που μετέφερε τον Κουβανό ηγέτη, έφτασε στην πόλη Μούρμανσκ, στον πολικό κύκλο Την επομένη, 28 Απριλίου, η υποδοχή στη Μόσχα ήταν θριαμβευτική. Ο Νικίτα Χρουστσόφ και ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ, πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ, υποδέχθηκαν τον Κάστρο στο αεροδρόμιο Βνούκοβο. Στη συνέχεια επιβιβάστηκαν σε ανοικτό αυτοκίνητο, επευφημούμενοι από εκατοντάδες χιλιάδες Μοσχοβίτες στην πορεία προς την Κόκκινη Πλατεία, όπου έλαβε χώρα κολοσσιαία συγκέντρωση προς τιμήν του Κάστρο.
Την Πρωτομαγιά ο Κάστρο και ο Χρουστσόφ παρακολούθησαν την παραδοσιακή συγκέντρωση από το μαυσωλείο της Κόκκινης Πλατείας, χαιρετώντας τα πλήθη που επευφημούσαν τον Κουβανό ηγέτη.
Περίπου 100.000 άνθρωποι κατέκλυσαν και το Στάδιο Λένιν, όπου ο Κάστρο παρακολούθησε ποδοσφαιρικό αγώνα, αν και το αθλητικό πάθος του ήταν το μπέιζμπολ, το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα του οποίου είχε εγκαινιάσει στην Αβάνα στις 13 Απριλίου, πριν ξεκινήσει για την Ε.Σ.Σ.Δ.
Το 1965 έγινε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας και το 1976 συγκέντρωσε στο πρόσωπό του τα αξιώματα του προέδρου του κράτους και του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων. Το 1991 επανεκλέχτηκε γενικός γραμματέας του κόμματος και το 1993, 1998 και 2003 το Συμβούλιο των Αντιπροσώπων ανανέωσε για πέντε χρόνια την προεδρική του θητεία.
Αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή του Τρίτου Κόσμου και ανέπτυξε τους δεσμούς της χώρας του τόσο με αφρικανικές όσο και με ασιατικές χώρες. Το 1975 έστειλε στρατεύματα στην Ανγκόλα στο πλευρό του Λαϊκού Κινήματος για την 
Απελευθέρωση της Ανγκόλας και το 1978 στην Αιθιοπία για την αντιμετώπιση της εισβολής της Σομαλίας.
Το γεγονός αυτό, καθώς και η βοήθεια που πρόσφερε στους Σαντινίστας της Νικαράγουας το 1979, επιδείνωσε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το 1991 η ανατροπή των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης σήμαναν την απαρχή μεγάλων οικονομικών δυσκολιών για την Κούβα και ο Κάστρο αναγκάστηκε να κάνει ορισμένα ανοίγματα προς την κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης της κουβανικής οικονομίας.
Τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Λένιν (1961) και το χρυσό μετάλλιο Ζολιό-Κιουρί για την ειρήνη το 1972. Συνέγραψε πολιτικά έργα, τα νεότερα από τα οποία είναι Οκτωβριανή Επανάσταση και η Επανάσταση της Κούβας (1978), Φιδέλ (1987).
Ο ηγέτης της Κούβας, Φιδέλ Κάστρο, υποβλήθηκε σε εγχείρηση στο έντερο, καθώς έπασχε από καρκίνο, στο συγκεκριμένο σημείο, στις 31 Ιουλίου 2006 και μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, Ραούλ Κάστρο.
Στις 19 Φεβρουαρίου του 2008, έπειτα από μισό αιώνα στο τιμόνι της Κούβας, ο Κάστρο ανακοίνωσε την οριστική παραίτησή του.
Κώστας Χατζής, είναι Έλληνας τσιγγάνος ερμηνευτής και τραγουδοποιός
| | Εμφανίσεις: 1993
Κώστας Χατζής
Ο Κώστας Χατζής (γεν. στη Λειβαδιά, 13 Αυγούστου 1936) είναι Έλληνας τσιγγάνος ερμηνευτής και τραγουδοποιός.
Είναι πολύ δημοφιλής λαϊκός κιθαρωδός και τραγουδοποιός. Είναι διάσημος κυρίως στην Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και στον απόδημο ελληνισμό.
Βιογραφία
Ο Κώστας Χατζής γεννήθηκε στη Λειβαδιά της Βοιωτίας στις 13 Αυγούστου του 1936. Κατάγεται από οικογένεια τσιγγάνων λαϊκών μουσικών, καθώς ο παππούς του Κώστας Καραγιάννης (από το γένος της μητέρας του) ήταν ένας από τους διασημότερους δημοτικούς κλαρινίστες της εποχής του στην Ελλάδα και ο πατέρας του Ευάγγελος Χατζής ήταν δεξιοτέχνης στο σαντούρι.
Στα δεκαέξι του χρόνια τραγουδούσε μαζί με τον πατέρα του σε γάμους, σε βαφτίσια και σε άλλες εκδηλώσεις. Αυτή την περίοδο γράφει τα πρώτα του τραγούδια, που μιλάνε σχεδόν αποκλειστικά για τους καημούς και τα βάσανα της φυλής του.
Το 1957, έπειτα από ένα μεγάλο διάστημα περιοδειών στην ελληνική επικράτεια εγκαθίσταται στην Αθήνα. Έπειτα από πολλές στερήσεις αρχίζει σταδιακά να γίνεται ευρύτερα γνωστός και κάνει την πρώτη του εμφάνιση το 1961 στη Πλακιώτικη μπουάτ «Τιπούκειτος» του Μπουκουβάλα. Με το πέρασμα του χρόνου γίνεται περισσότερο γνωστός, παρουσιάζοντας και ηχογραφώντας δικά του τραγούδια, που τον ανέδειξαν σταδιακά σε φυσιογνωμία σύγχρονου τροβαδούρου με ιδιότυπη φωνή και προσωπικό ερμηνευτικό ύφος.
Ο Χατζής τραγουδούσε 
μπαλάντες, που συνήθως περιείχαν θέματα έντονης κοινωνικής κριτικής, εκφράζοντας την φτωχή τάξη της εποχής, γεγονός που τον καθιέρωσε στη συνείδηση του κόσμου.
Τρία χρόνια αργότερα, το 1963, ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο που περιέχει το τραγούδι του Μίμη Πλέσσα «Έφυγε η αγάπη μου». Στη συνέχεια εμφανίστηκε στη «μπουάτ του Γύφτου» με πολύ μεγάλη επιτυχία.
Διετέλεσε από τους κυριότερους εκπροσώπους του μουσικού Νέου Κύματος, ενώ είχε πληθωρική συμμετοχή με αριθμό τραγουδιών του και σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών.
Διάσημοι συνθέτες της εποχής, όπως οι Μάνος Χατζιδάκις, Μίμης Πλέσσας, Μίκης Θεοδωράκης, Γιάννης Μαρκόπουλος και Σταύρος Ξαρχάκος, τον ανακαλύπτουν και του δίνουν να ερμηνεύσει τραγούδια, στα οποία προσδίδει τη δική του φυσιογνωμία. Σημαντική στιγμή είναι η συμμετοχή του στο δίσκο του Γιάννη Μαρκόπουλου «Το κορίτσι με το κορδελάκι» (Γκρεμισμένα σπίτια, κ.ά.) σε στίχους του Νότη Περγιάλη.
Το 1968 κυκλοφορεί η πρώτη του ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Αναγέννησις Αλόννησος» σε μουσική και ενορχήστρωση του ιδίου. Ακολουθούν αρκετές δουλειές του τα επόμενα χρόνια, όπου σε συνεργασία με κορυφαίους στιχουργούς χαρίζουν στο ελληνικό τραγούδι πολλές σημαντικές στιγμές. Με την πιο στενή συνεργάτιδά του, τη Σώτια Τσώτου, γράφουν τραγούδια όπως: «Ο Στρατής», «Δε βαριέσαι αδελφέ», «Κάτι τρέχει», «Τι σήμερα τι αύριο τι χθες», «Λεωφορείο ο κόσμος», «Νυχτώνει δόξα τω Θεώ», «Όλα ανάποδα τα βλέπει», «Η φωτογραφία», «Ένας Γερμανός και μια Εβραία», «Απ' το αεροπλάνο», «Μη μας περιφρονάς», «Ο κύριος κανείς», «Αν ερχόσουν», κ.ά.
Μεταξύ πολλών άλλων εμφανίσεων εξαιρετικά επιτυχημένη αποδείχθηκε η συνύπαρξή του με τη Μαρινέλλα στην Πλακιώτικη 
μπουάτ «Σκορπιός» και στη πρεμιέρα τους στις 28 Μαρτίου 1976 παρουσίασαν το πρόγραμμα «Ρεσιτάλ» που περιείχε 50 τραγούδια του, τα περισσότερα σε στίχους της Σώτιας Τσώτου (Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει, Σπουδαίοι άνθρωποι αλλά,
Η αγάπη όλα τα υπομένει, Δεν είμ' εγώ, Κι ύστερα, Σ' αγαπώ, Όλος ο κόσμος είσ' εσύ, Μονολογούμε, Πάρε με μαζί σου τσιγγάνε, Αμήν, Τρελός ή παλικάρι, κ.ά.).
Η ζωντανή ηχογράφηση που προέκυψε κυκλοφόρησε σε τριπλό δίσκο το Πάσχα του ίδιου χρόνου και σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία φτάνοντας τις 500.000 πωλήσιες και αποτελεί μέχρι σήμερα έναν από τους δέκα πιο εμπορικούς δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας.
Με τη Μαρινέλλα συνεργάστηκαν αργότερα το 1980 με τον δίσκο «Ταμ - ταμ» (Μια χαμένη Κυριακή, Πάρε ένα κοχύλι απ' το Αιγαίο, Ζητείται φίλος, Δεν θέλω γράμμα, Το γυφτάκι, κ.ά.) και το 1987 με τον δίσκο «Συνάντηση» (Ιθάκη, Μας κόψαν το φως, Να 'ταν ο κόσμος μια κάλπη, Τα σ' αγαπώ σου ένα σωρό, κ.ά.).
Στο τέλος της δεκαετίας του 1970 ο Κώστας Χατζής εν μέσω περιοδείας επισκέπτεται την Αμερική για συναυλίες στους Έλληνες της διασποράς. Αξιοσημείωτο είναι πως η φήμη 
του ως τραγουδιστή της ειρήνης έφτασε μέχρι και το Λευκό Οίκο, όπου ο τότε Πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ τον προσκάλεσε για να τον γνωρίσει και να τον συγχαρεί για το έργο του.
Είναι από τους λίγους Έλληνες καλλιτέχνες που έχουν προσκληθεί από τον Αμερικανό Πρόεδρο για να τους συγχαρεί προσωπικά για το ήθος και το έργο τους.
Στις 18 Οκτωβρίου του 2011 εμφανίστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τη μουσική παράσταση «Όταν κοιτάς από ψηλά», ερμηνεύοντας τραγούδια από την πολυετή καριέρα του. Μαζί του στη σκηνή εμφανίστηκαν η Μαρία Αλεξίου και η Αντωνία Χατζίδη.
Άλλα πολύ γνωστά τραγούδια του Κώστα Χατζή είναι: «Τα καρφιά», «Χάσαμε», «Αντίο, λοιπόν αντίο», «Να 'χαν όλοι οι άνθρωποι μια αγάπη όπως εγώ», «Θυμάμαι», «Καληνύχτα Μαργαρίτα», «Η γαλαρία», «Στάσου πού πας», «Είμαι ένας άνθρωπος απλός», «Το ταμ - ταμ», «Πάλι ύπνος δε με πιάνει», «Αρουραίοι της νύχτας», «Κι άλλο παιδί γεννήθηκε απόψε», «Και λεγόμαστε άνθρωποι», «Γέρνει ο ήλιος», «Η Γη ακόμα ζει», «Ραμόνα», «Η φωτογραφία», «Στο διεθνές το μαγαζί», «Περιστρεφόμαστε», κ.ά.
Προσωπική ζωή
Υπήρξε νυμφευμένος με τη Γερμανίδα σύντροφό του Ούρσουλα Βον Γιόρντις (Ursula von Jordis). Ο γιος τους Αλέξανδρος Χατζής ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική, ενώ συμμετέχει σε συναυλίες μαζί με τον πατέρα του, Κώστα Χατζή. Η δεύτερη σύζυγός του είναι η Αντωνία Χατζίδη, ενώ συνολικά και από τους δύο του γάμους έχει έξι παιδιά.
Είναι μέλος των Μαρτύρων του Ιεχωβά.
Κώστας Χατζής (Ερμηνευτής): http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=index&sort=alpha&singer_id=195
Κώστας Χατζής (Συνθέτης): http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=index&sort=alpha&composer_id=217
Πυθαγόρας Παπασταματίου, Έλληνας στιχουργός, ηθοποιός, σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας, πολέμησε στο αντάρτικο κατά των Γερμανών, καθιέρωσε τον χρυσό δίσκο στην Ελλάδα
| | Εμφανίσεις: 989
Πυθαγόρας Παπασταματίου
Πυθαγόρας, ο στιχουργός του "Υπάρχω", πολέμησε στο αντάρτικο κατά των Γερμανών και καθιέρωσε τον χρυσό δίσκο στην Ελλάδα με την "Μικρά Ασία".
Ο στιχουργός Πυθαγόρας Παπασταματίου, γεννήθηκε το 1930 στο Αγρίνιο. Οι γονείς του κατάγονταν από τη Σάμο, αλλά γνωρίστηκαν στη Σμύρνη, όπου βρέθηκαν για επαγγελματικούς λόγους. Η μητέρα του ήταν δασκάλα και ο πατέρας του έφεδρος αξιωματικός.
Η καταστροφή της Σμύρνης ανάγκασε την οικογένεια να ζήσει την προσφυγιά και να βρεθεί στο Αγρίνιο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο μεγάλος αδελφός του βγήκε στο βουνό και έγινε αντάρτης. Ο Πυθαγόρας είχε μόλις γραφτεί στο γυμνάσιο, αλλά δεν το τελείωσε αμέσως, καθώς ακολούθησε τα χνάρια του αδελφού του.
Εντάχθηκε στον κύκλο του ΕΛΑΣ και αγωνίστηκε στο βουνό μέχρι που οι Γερμανοί έφυγαν από την Ελλάδα. Όταν επέστρεψε στο Αγρίνιο ολοκλήρωσε το σχολείο, πράγμα σπάνιο για τα δεδομένα της εποχής.
Τότε άρχισε για πρώτη φορά να υπογράφει μόνο με το μικρό του όνομα και όταν οι αυστηροί καθηγητές του έκαναν παρατήρηση, εκείνος απαντούσε: «Ένας είναι ο Πυθαγόρας, όλοι με ξέρουν, δε χρειάζεται το επώνυμο».
Αυτό το απέδειξε και αργότερα με την επιτυχημένη του πορεία στο χώρο του τραγουδιού, καθώς όπως έχουν αναφέρει άνθρωποι που συνεργάστηκαν μαζί του, «ο Πυθαγόρας ήταν όντως ένας».
Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο έφυγε για την Αθήνα όπου σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Παρόλο που ο χώρος του θεάματος τον γοήτευε, δεν ακολούθησε τελικά την καριέρα του ηθοποιού. Σύντομα ανακάλυψε την κλίση του στη συγγραφή στίχων, που τον κέρδισε για όλη του τη ζωή. Ο πρόσφυγας που έκανε την «Μικρά Ασία» τη μεγαλύτερη δισκογραφική επιτυχία της εποχής του
Η περιπέτεια της Μικρασιατικής καταστροφής, επηρέασε πολύ τον στιχουργό. Το 1972 ενώ είχε ήδη στο ενεργητικό του πολλές επιτυχίες, συνεργάστηκε με τον Απόστολο Καλδάρα και έγραψε τραγούδια για τη Μικρά Ασία, που κυκλοφόρησαν σε ομώνυμο δίσκο. Η Ελλάδα βρισκόταν τότε υπό το καθεστώς των συνταγματαρχών και τα τραγούδια για τους πρόσφυγες και τη Σμύρνη έμοιαζαν ανεπίκαιρα. Οι στίχοι αναφέρονταν στο Αϊβαλί, τη Σμύρνη, το καμένο Κορδελιό και στον μύθο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά.
Η δισκογραφική εταιρία Μίνος στην οποία ανήκε τότε ο στιχουργός αναγνώρισε την αξία των τραγουδιών που ερμήνευσαν η Χάρις Αλεξίου και ο Γιώργος Νταλάρας και οδήγησε τον Πυθαγόρα και τον Καλδάρα στο στούντιο.
Τα δισκοπωλεία τον περιφρόνησαν, αλλά οι πωλήσεις έφεραν τον θεσμό του χρυσού δίσκου. Όταν η ηχογράφηση ολοκληρώθηκε, οι πωλητές της εταιρίας πήγαν στα δισκοπωλεία να δειγματίσουν τον δίσκο.
Η άποψη των δισκοπωλών ήταν απογοητευτική. Όλοι πίστευαν πως ο κόσμος διψούσε για πολιτικά τραγούδια και πως ο δίσκος με θέμα τη Μικρά Ασία δε θα έκανε πωλήσεις. Μέσα σε λίγες ημέρες διαψεύστηκαν. Ο δίσκος όχι μόνο έκανε ρεκόρ πωλήσεων, αλλά στάθηκε η αφορμή για να καθιερωθεί ο θεσμός του Χρυσού Δίσκου στην Ελλάδα.
Ο διευθυντής της δισκογραφικής εταιρίας, θέλοντας να αποζημιώσει τους συνεργάτες του για την εμπορική επιτυχία θέσπισε την απονομή βραβείου. Για τις 50.000 πωλήσεις θα απονέμονταν ο Χρυσός Δίσκος και για τις 100.000, ο Πλατινένιος.
Ο ξαφνικός θάνατος του στιχουργού
Ο Πυθαγόρας, αν και έφυγε από τη ζωή σε μικρή ηλικία, άφησε πίσω του εκατοντάδες τραγούδια, ενώ συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού. Διάσημοι συνθέτες και τραγουδιστές συνέπραξαν μαζί του και έφτιαξαν τραγούδια που ακούγονται μέχρι σήμερα. Μάνος Λοίζος, Χρήστος Νικολόπουλος, Γιώργος Νταλάρας, Στέλιος Καζαντζίδης, Χάρις Αλεξίου, Γιώργος Κατσαρός, Απόστολος Καλδάρας, Γιάννης Πάριος ήταν μόνο μερικοί από τους συνεργάτες του.
Τραγούδια
Μετάνιωσες (Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος, Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης)
Ξαναβλέπω το μικρό το αμαξάκι, Μαίρη Λω, 1954
Κάθε λιμάνι και καημός, (Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Πάνος Γαβαλάς-Ρία Κούρτη, 1964)
Ο Σταμούλης ο λοχίας (Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Γιάννης Καλαντζής)
Όταν πίνει μια γυναίκα (Μουσική: Βασίλης Βασιλειάδης, Τραγούδι: Χαρούλα Αλεξίου)
Πίσω από τις καλαμιές (Τραγούδι: Μαρινέλλα)
Κυρά-Γιώργαινα (Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Γιάννης Καλαντζής)
Στα βράχια της Πειραϊκής
Στου Χαροκόπου και στην Καλλιθέα (Μουσική: Βασίλης Βασιλειάδης Τραγούδι:Δημήτρης Ευσταθίου)
Νύχτα στάσου (Τραγούδι: Λίτσα Διαμάντη)
Δεν υπάρχει ευτυχία (Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Λίτσα Διαμάντη)
Ο επιπόλαιος (Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Γιάννης Καλαντζής)
Υπάρχω (Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος, Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης)
Κάτω απ΄το πουκάμισό μου (Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης)
Τέλι τέλι τέλι (Τραγούδι: Χαρούλα Αλεξίου)
Δυο παλικάρια απ΄τό Αϊβαλί (Μουσική: Απόστολος Καλδάρας, Τραγούδι: Χαρούλα Αλεξίου)
Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς (Μουσική: Απόστολος Καλδάρας, Τραγούδι: Χαρούλα Αλεξίου)
Τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω (Μουσική:Απόστολος Καλδάρας, Τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας, Αφήγηση: Γιάννης Φέρτης)
Πέτρα Πέτρα (Μουσική:Απόστολος Καλδάρας, Τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας)
Φταίμε κι οι δυο (Μουσική:Γιάννης Σπανός, Τραγούδι: Γιάννης Πάριος)
Θα με θυμηθείς (Μουσική:Γιάννης Σπανός, Τραγούδι: Γιάννης Πάριος)
Τόμας Έντουαρντ Λόρενς, ήταν Άγγλος αρχαιολόγος, στρατιωτικός και συγγραφέας, που έμεινε γνωστός ως ο Λόρενς της Αραβίας
| | Εμφανίσεις: 1463
Τόμας Έντουαρντ Λόρενς
Ο Τόμας Έντουαρντ Λόρενς ήταν Άγγλος αρχαιολόγος, στρατιωτικός και συγγραφέας, που έμεινε γνωστός ως ο Λόρενς της Αραβίας. (Thomas Edward Lawrence, 16 Αυγούστου 1888 - 19 Μαΐου 1935)
Γεννήθηκε στο Τρέμαντοκ της Ουαλίας το 1888 και πέθανε στην κομητεία του Ντόρσετ το 1935.
Προπολεμικές δραστηριότητες
Ο Τόμας Έντουαρντ Λόρενς, αν και ήταν ένα πολυσύνθετο ταλέντο (ικανότατος αρχαιολόγος, διπλωμάτης, ιστοριοδίφης και συγγραφέας), έμεινε τελικά γνωστός για τα κατορθώματα του στα πεδία των μαχών της Μέσης Ανατολής.
Ήταν άνθρωπος μάλλον κοντός και αδύνατος, με καθαρή φωνή και κινήσεις νευρώδεις. Διακρινόταν για την ευγένεια, την ευθύτητα και την αντιπάθειά του για την επίδειξη.
Σπούδασε στην Οξφόρδη. Η μεσαιωνική στρατιωτική αρχιτεκτονική αποτέλεσε το πρώτο θέμα του ενδιαφέροντος του.
Υπέβαλε διατριβή με τον τίτλο Φρούρια Σταυροφόρων (Crusader Castles) και το θέμα αυτό του εξασφάλισε πτυχίο ιστορίας με βαθμό άριστα, το 1910.
Ως προστατευόμενος του αρχαιολόγου του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Ντ. Τζ. Χόγκαρθ, πήρε μέρος σε ανασκαφές που έγιναν στον Ευφράτη, τη Συρία, την Παλαιστίνη και την Αραβία. Εργάστηκε εκεί από το 1911 μέχρι το 1914, πρώτα υπό τον Χόγκαρθ και στη συνέχεια υπό τον Σερ Λέοναρντ Γούλυ. Στο διάστημα αυτό προσπάθησε να γνωρίσει τους λαούς της περιοχής και έμαθε όλες τις αραβικές διαλέκτους.
Στις αρχές τού 1914, ο Γούλυ, ο Λόρενς και ο λοχαγός Σ. Φ. Νιούκομπ, εξερεύνησαν το βόρειο μέρος της χερσονήσου του Σινά. Φαινομενικά αποτελούσαν επιστημονική αποστολή, αλλά στην πραγματικότητα ενεργούσαν αναγνώριση με σκοπό τη χαρτογράφηση της περιοχής από τη Γάζα μέχρι την Άκαμπα, που προοριζόταν να έχει μεγάλη στρατηγική αξία.
Ως ηγέτης των αράβων ανταρτών
Με την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Λόρενς προσελήφθη ως πολιτικός υπάλληλος στο Τμήμα Χαρτογράφησης του υπουργείου Στρατιωτικών στο Λονδίνο και ανέλαβε να συντάξει στρατιωτικό χάρτη του Σινά. Κατόρθωσε να καταταγεί στον στρατό και να σταλεί από τον λόρδο Κίτσενερ, το 1916, στις μυστικές στρατιωτικές υπηρεσίες του Καΐρου με το βαθμό του αξιωματικού. Από εκεί ζήτησε και τον έστειλαν στην Αραβία, όπου έπαιρνε μεγάλες διαστάσεις η επανάσταση εναντίον των Οθωμανών. Εκεί, εισήλθε στην υπηρεσία της ανωτάτης αγγλικής διοίκησης στη Μέση Ανατολή και πολέμησε εναντίον των Τούρκων, επικεφαλής ομάδων άτακτων Αράβων.
Στην άγονη Αραβία, ο Λόρενς κατάφερε να αντέξει σε κακουχίες δυσανάλογες προς το ασθενικό παρουσιαστικό του και διέσχισε πεζός ή με άλογο περισσότερα από 1.700 χιλιόμετρα. Ως υπερασπιστής της αραβικής ανεξαρτησίας, ο Λόρενς συνέβαλε αποφασιστικά στη νίκη εναντίον των Τούρκων.
Υπέρασπίστηκε τη χώρα των συμπολεμιστών του Αράβων σαν δεύτερη πατρίδα του και δίπλα στον πρίγκιπα Φεϋζάλ διηύθυνε ουσιαστικά τις επιχειρήσεις των επαναστατών εναντίον των Τούρκων. Έπεισε τους νομάδες τυφεκιοφόρους να κατευθυνθούν με θάρρος προς τον Βορρά και να αποκόψουν τις συγκοινωνιακές αρτηρίες προς τη Μεδίνα. Ήταν μόνο είκοσι επτά ετών τότε, αλλά η δραστηριότητα του ήταν εξαιρετική. Οργάνωνε και εκτελούσε τις επιθέσεις κατά των σιδηροδρομικών συρμών και διηύθυνε τη μάχη του Ουάλτ, όπου οι Τούρκοι έπαθαν τη μεγαλύτερη καταστροφή τους σε ανοικτό πεδίο.
Από κει και πέρα, ο Λόρενς της Αραβίας οδηγούσε τους Άραβες από νίκη σε νίκη και η αγάπη των Αράβων στο πρόσωπό του ήταν μεγάλη. Έδειξε πολλές διοικητικές αρετές και κέρδισε την εμπιστοσύνη των συμπολεμιστών του της ερήμου. Σε πολιτικό επίπεδο, υποστήριξε τη συνεννόηση μεταξύ των αραβικών λαών καθώς και την απόδοση των εδαφών της Μέσης Ανατολής σε αυτούς προκειμένου να δημιουργήσουν δικά τους, αυτοδιοικούμενα κράτη.
Επικηρύχθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι πάση θυσία ήθελαν να εξοντώσουν τον "Ελ Λόρενς" όπως τον ονόμαζαν, για το ποσό των 100.000 λιρών. Το Νοέμβριο του 1917 ο Λόρενς συνελήφθη από τους Τούρκους καθώς ενεργούσε αναγνώριση της περιοχής με αραβική ενδυμασία. Τον αναγνώρισαν όμως, τον συνέλαβαν και κατά τον ίδιο τον βίασαν, κατόρθωσε όμως τελικά να δραπετεύσει.
Παρ' όλα αυτά, ο Λόρενς συνέχισε τις επιτυχείς πολεμικές επιχειρήσεις, κατά τις οποίες οι Άραβες κέρδισαν βαθμιαία εδάφη προς Βορράν. Ο Λόρενς προήχθη μέχρι τον βαθμό τού αντισυνταγματάρχη και τιμήθηκε με το Παράσημο των Διακεκριμένων Υπηρεσιών.
Όταν ο αραβικός στρατός έφθασε στη Δαμασκό, πριν κι από τους Άγγλους, τον Οκτώβριο του 1918, ο Λόρενς ήταν καταπονημένος σε μεγάλο βαθμό.
Μεταπολεμικές δραστηριότητες
Διάσημος πια, αναχώρησε για την Αγγλία αμέσως πριν από την ανακωχή του Μούδρου στις 30 Οκτωβρίου 1918, αρνούμενος ευγενικά να δεχθεί παράσημα από τον βασιλιά Γεώργιο Ε' και αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη στις 31 Ιουλίου 1919.
Δυσαρεστήθηκε έντονα όταν συνειδητοποίησε, στα πλαίσια της συνδιάσκεψης των Βερσαλιών (στην οποία μετείχε ως σύμβουλος του εμίρη Χουσεΐν) ότι οι συμμαχικές δυνάμεις αθετούσαν τις υποσχέσεις τους προς τον αραβικό λαό. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας εξαφανίζεται εγκαταλείποντας την ανώτερη θέση που του είχαν δώσει, και την περίοδο αυτή ξεκινά τη συγγραφή του κυριότερου έργου του με τίτλο "Οι επτά στύλοι της σοφίας" (1926), που αποτελεί την επική αφήγηση της εκστρατείας στην Αραβία. Μολονότι το αρχικό χειρόγραφο χάθηκε, ο Λόρενς ξανάγραψε το έργο και πραγματοποίησε μία πρώτη έκδοση, την οποία ακολούθησε η περιληπτική έκδοση "Επανάσταση στην έρημο" το 1927. Παρά το γεγονός ότι αυτή η δεύτερη έκδοση συνετέλεσε στην εξάπλωση της φήμης του, εκείνος, τη στιγμή που κυκλοφορούσαν σε εκατομμύρια αντίτυπα έξι διαφορετικά βιβλία αξιόλογων συγγραφέων με τα κατορθώματα του, επέμενε να ζει στην αφάνεια.
Το 1921 κατατάχθηκε σαν απλός σμηνίτης στην αεροπορία αφού δεν δέχθηκε να καταταγεί ως αξιωματικός. Απολύθηκε από τη Βρετανική Αεροπορία στις 26 Φεβρουαρίου 1935 και αναζήτησε άλλη στρατιωτική υπηρεσία με τη μεσολάβηση ενός φίλου του στο υπουργείο Στρατιωτικών. Κατόρθωσε να καταταγεί στις 12 Μαρτίου 1923 ως οπλίτης στο Βασιλικό Σώμα Τεθωρακισμένων με το όνομα Τόμας Έντουαρντ Σω, ίσως λόγω της φιλίας του με τον Τζορτζ Μπέρναρντ Σο.
Ο θάνατός του
Σε ηλικία μόλις 46 ετών (19 Μαΐου 1935), ο Λόρενς αντιμετωπίζει ζωή συνταξιούχου σε μια αγροικία, το Κλάουντς Χιλ στο Ντόρσετ, που σήμερα λειτουργεί ως μουσείο, μελετώντας ανατολικές γλώσσες και μεταφράζοντας Όμηρο. Ο Λόρενς υπήρξε ένας από τους λάτρεις του ελληνικού πνεύματος και όταν έμενε στην Αίγυπτο, τον συνέδεε στενή φιλία με τον Έλληνα ποιητή Καβάφη.
Έπεσε θύμα δυστυχήματος, όταν η μοτοσικλέτα του συγκρούστηκε με αυτοκίνητο, που το οδηγούσε ένας αξιωματικός του βρετανικού ναυτικού. Ο Λόρενς, θανάσιμα τραυματισμένος, μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο όπου και ξεψύχησε.
Κινηματογραφική ταινία
Σχετικά με τη ζωή του γυρίστηκε η επική κινηματογραφική βιογραφική ταινία με τίτλο "Λόρενς της Αραβίας", αμερικανικής παραγωγής του 1962, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Λην, σενάριο Ρόμπερτ Μπολτ και Μάικλ Γουίλσον, παραγωγή Σαμ Σπίγκελ και πρωταγωνιστές τους Πήτερ Ο' Τουλ, Ομάρ Σαρίφ, Άλεκ Γκίνες, Άντονι Κουίν, Τζακ Χόκινς, Χοσέ Φερρέρ, Κλοντ Ρέινς και Άντονυ Κουέιλ. Η ταινία προβλήθηκε αρχικά το 1962 και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, ενώ βραβεύτηκε με επτά Όσκαρ μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας (Ντέιβιντ Λιν). Εκπληκτικές είναι οι ερμηνείες του πρωτοεμφανιζόμενου Πήτερ Ο' Τουλ αλλά και των αστέρων της εποχής Άλεκ Γκίνες, Άντονι Κουίν, Ομάρ Σαρίφ και Χοσέ Φερρέρ.
Κλεοπάτρα, η τελευταία βασίλισσα της Αιγύπτου
| | Εμφανίσεις: 1429
Κλεοπάτρα
η τελευταία βασίλισσα της Αιγύπτου
Η Κλεοπάτρα Ζ' Φιλοπάτωρ έμελλε να είναι η τελευταία φαραώ της ελληνιστικής Αιγύπτου, πριν αυτή μετατραπεί σε επικράτεια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Η βασιλεία της συνέπεσε με το τέλος της μακεδονικής δυναστείας στην ανατολική Μεσόγειο, δίνοντας τέλος στην εκατοντάχρονη και πλέον ηγεμονία των Πτολεμαίων στην περιοχή.
Οι ιστορίες και οι μύθοι για τη ζωή της καλλονής βασίλισσας δίνουν και παίρνουν, ένα ωστόσο είναι αναντίρρητο: η επιρροή που άσκησε η γοητεία και η προσωπικότητά της σε δυο από τους πλέον ισχυρούς άντρες της εποχής, τους πανίσχυρους Ρωμαίους Ιούλιο Καίσαρα και Μάρκο Αντώνιο!
Δαιμόνια τιμονιέρισσα και πνεύμα κοφτερό, η Κλεοπάτρα θα επηρέαζε καθοριστικά την εξωτερική πολιτική της Ρώμης και θα έφερνε τα πάνω-κάτω στην αυτοκρατορία.
Και βέβαια θα ενσάρκωνε όσο ίσως καμιά το πρότυπο της famme fatale, με το τραγικό της τέλος να προσυπογράφει το μοιραίο της ζωής της...
Πρώτα χρόνια
Η Κλεοπάτρα Ζ' Φιλοπάτωρ γεννιέται το 69 π.Χ. ως κόρη του ηγεμόνα της Αιγύπτου Πτολεμαίου ΙΒ' Αυλητή και της Κλεοπάτρας Ε' Τρύφαινας (αδελφής ή ξαδέλφης του ηγεμόνα), με τον βασιλικό οίκο να έλκει την καταγωγή του από το 323 π.Χ. και τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όταν ο μακεδόνας στρατηγός Πτολεμαίος Α' ανέλαβε την περιοχή μετά τη μοιρασιά της αλεξανδρινής αυτοκρατορίας. Το τέλος των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο θα λάμβανε χώρα λίγο αργότερα, το 30 π.Χ., με την προσάρτηση της Aegyptus στην παντοδύναμη ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Για τα παιδικά χρόνια της Κλεοπάτρας δεν είναι και πολλά γνωστά, μεγάλωσε όμως σε μια εποχή που το βασίλειο της Αιγύπτου είχε παρακμάσει, με την κυβερνητική διαφθορά και τον εκφυλισμό να επικρατούν, συγκεντρώνοντας τη δυσαρέσκεια των υπηκόων. Ταυτοχρόνως, η Αίγυπτος είχε απολέσει την παλιά της αίγλη, χάνοντας εδάφη (Συρία, Κύπρος, Κυρήνη) και γινόμενη έρμαιο επιδρομών και ρωμαϊκών επεμβάσεων στο εσωτερικό της, κάνοντάς τη να μοιάζει ήδη με ανεπίσημη ρωμαϊκή επαρχία.
To 51 π.Χ., με τον θάνατο του Πτολεμαίου ΙΒ', η μεγαλύτερη θυγατέρα του, η 18χρονη Κλεοπάτρα, ανέρχεται στον θρόνο της Αιγύπτου, όπως φυσικά και ο μεγαλύτερος από τα αδέλφια της, ο μόλις 10 ετών Πτολεμαίος ΙΓ'. Σύμφωνα με το έθιμο της εποχής, τα δύο παιδιά όφειλαν να συγκυβερνήσουν, ενώ και ο γάμος τους προσταζόταν ρητά από την αιγυπτιακή παράδοση. Η πρώτη αυτή περίοδος βασιλείας της Κλεοπάτρας μαστίστηκε από οικονομική δυσπραγία, λιμούς, ακόμα και φυσικές καταστροφές (πλημμύρες).
Το ταραγμένο κλίμα και ο υποσκελισμός του Πτολεμαίου ΙΓ' από τον θρόνο σύντομα ωστόσο θα οδηγούσε τους δύο ηγεμόνες (και τους ακολούθους τους) σε ευθεία σύγκρουση: η Κλεοπάτρα εκδιώκεται από την Αλεξάνδρεια, έπειτα από πλεκτάνη που στήθηκε σε βάρος της, καταφεύγει στη Συρία και συγκεντρώνει στρατεύματα για να επιστρέψει θριαμβευτικά στην Αίγυπτο. Το 48 π.Χ. ήταν έτοιμη να βαδίσει με τον μισθοφορικό της στρατό κατά της Αιγύπτου, για να επιστρέψει και πάλι στην εξουσία: ο αιγυπτιακός εμφύλιος ήταν προ των πυλών...
Η ζωή στο πλευρό του Καίσαρα
Ο αιγυπτιακός εμφύλιος δεν ήταν ωστόσο η μόνη εμφύλια σύγκρουση που δονούσε τον γνωστό κόσμο. Γιατί και στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα: ήδη από την προηγούμενη χρονιά, το 49 π.Χ., ο Πομπήιος, αφού έλαβε οικονομική και στρατιωτική βοήθεια από την Αίγυπτο και την Κλεοπάτρα προσωπικά (με την οποία οι φήμες τους ήθελαν ζευγάρι), κινήθηκε κατά του Ιουλίου Καίσαρα, σε αυτό που έμελλε να είναι η τελευταία περίοδος της ρωμαϊκής δημοκρατίας, η οποία κατέρρεε με πάταγο.
Τα στρατεύματα του Πομπήιου ηττήθηκαν τελικά στον ρωμαϊκό εμφύλιο (Μάχη των Φαρσάλων - 48 π.Χ.) και ο στρατηγός κατέφυγε στην Αίγυπτο, στην οποία είχε ισχυρούς δεσμούς από παλιά. Στον θρόνο βρήκε ωστόσο τον Πτολεμαίο ΙΓ' και όχι την Κλεοπάτρα όπως υπολόγιζε, και ο νέος φαραώ, θέλοντας να καλοπιάσει τον Καίσαρα για να μην εισβάλει στη χώρα του, σκότωσε τον ρωμαίο δελφίνο.
Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε τον Καίσαρα, που ήταν ήδη στο κατόπι του Πομπήιου, να καταφτάσει στα αιγυπτιακά εδάφη λίγες μέρες αργότερα και βλέποντας τη βασιλική οικογένεια να είναι έτοιμη για εμφύλια μάχη, με τους δύο στρατούς ήδη παραταγμένους ο ένας απέναντι στον άλλο, κατέλαβε την Αλεξάνδρεια χωρίς αντίσταση και έπαιξε τελικά ρυθμιστικό ρόλο στην αδερφική σύγκρουση: προσπαθώντας βέβαια να συμφιλιώσει τα δύο αδέρφια, δεν μπόρεσε παρά να ερωτευτεί την Κλεοπάτρα!
Κλεοπάτρα και Πτολεμαίος ΙΓ' συγκυβερνούσαν πλέον στο τιμόνι της Αιγύπτου, με τη δυσαρέσκεια ωστόσο του αιγυπτιακού λαού για την κατάφωρη παρέμβαση της Ρώμης στα εσωτερικά του κράτους τους να μην έχει όμοιό της: σύντομα οι αναταραχές θα κλιμακώνονταν σε πόλεμο, καθώς ο αλεξανδρινός στρατός του Πτολεμαίου ΙΓ', που μετρούσε 20.000 άντρες, είχε στρατοπεδεύσει εκεί κοντά. Υπέρτερος από τις δυνάμεις του Καίσαρα, ο στρατός του Πτολεμαίου πολιόρκησε την Αλεξάνδρεια και τον Καίσαρα -που κρατούσε ωστόσο τη βασιλική οικογένεια στην κατοχή του-, ο οποίος βρέθηκε μάλιστα σε πολύ δύσκολη θέση μέχρι να καταφτάσουν οι ρωμαϊκές ενισχύσεις. Ο ρωμαίος στρατηγός απελευθέρωσε τον Πτολεμαίο για να πετύχει την υποσχεθείσα κατάπαυση του πυρός, ο νεαρός βασιλιάς όμως τέθηκε αυτομάτως επικεφαλής του αγώνα κατά των Ρωμαίων.
Φθάνοντας οι ρωμαϊκές λεγεώνες στην Αίγυπτο, νίκησαν εύκολα τον τακτικό αιγυπτιακό στρατό στη Μάχη του Νείλου, με τον Πτολεμαίο ΙΓ' να χάνεται μια και καλή, πιθανότατα από βύθισμα του πλοίου με το οποίο προσπάθησε να διαφύγει. Η Κλεοπάτρα έμεινε έτσι αδιαφιλονίκητη ηγέτιδα της Αιγύπτου, συγκυβερνώντας πλέον με τον μικρότερο αδερφό της, τον 12χρονο (πια) Πτολεμαίο ΙΔ'.
Όσο για τον Καίσαρα, παρά το γεγονός ότι η ανάγκη να επιστρέψει στη Ρώμη ήταν επιτακτική, αυτός δεν θα βιαζόταν καθόλου να εγκαταλείψει την αγκαλιά της βασίλισσας: ο ίδιος άφησε ρωμαϊκές λεγεώνες στην Αίγυπτο για να περιφρουρούν την παραμονή της Κλεοπάτρας στον θρόνο (καθώς δεν ήταν πλέον καθόλου δημοφιλής στον λαό, αφού είχε συμμαχήσει με τον εχθρό), την ίδια στιγμή που της έδωσε ως δώρο την Κύπρο, που επέστρεψε έτσι υπό αιγυπτιακή κατοχή.
Το 47 π.Χ. η ένωση Καίσαρα και Κλεοπάτρας θα κατέληγε σε έναν γιο, τον Καισαρίωνα (Πτολεμαίος ΙΕ' Καισαρίωνας), τον οποίο βέβαια ποτέ δεν θα αναγνώριζε ο Ρωμαίος ως νόμιμο γιο του, με την κατακραυγή να είναι γενικευμένη σε Ρώμη και Αλεξάνδρεια και την ιστορική έριδα να συνεχίζεται ακόμα για το αν ήταν πράγματι αυτός ο πατέρας. Επιστρέφοντας ο Ιούλιος Καίσαρας θριαμβευτής στη Ρώμη και αυτοκράτορας πλέον, η Κλεοπάτρα τον ακολούθησε λίγο αργότερα στην πρωτεύουσα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έχοντας έναν και μόνο έναν στόχο στο μυαλό της: την ώρα που η ρωμαϊκή δημοκρατία είχε καταρρεύσει και ο Καίσαρας ήταν πια ο απόλυτος ηγεμόνας της τεράστιας αυτοκρατορίας, η Κλεοπάτρα θεώρησε πως στο πλευρό του θα γινόταν η αυτοκράτειρα του αχανούς βασιλείου και ο γιος της ο νόμιμος διάδοχος του ρωμαϊκού θρόνου!
Το 44 π.Χ. ωστόσο το μαχαίρι του Βρούτου θα έδινε άδοξο τέλος στα σχέδια της βασίλισσας και η ίδια θα επέστρεφε άρον-άρον στην Αλεξάνδρεια, καθώς φοβόταν πλέον για τη ζωή της...
Κλεοπάτρα και Μάρκος Αντώνιος
Η Κλεοπάτρα, μετά τον θάνατο του αδελφού της Πτολεμαίου ΙΔ' (τον οποίο οι ιστορικοί της εποχής θεώρησαν πως δολοφόνησε η Κλεοπάτρα), ανακήρυξε συνβασιλέα τον γιο της και παρακολούθησε αμέτοχη τα φονικά γεγονότα που συγκλόνιζαν τη Ρώμη, με την ουδετερότητά της να παίρνει τέλος το 41 π.Χ., όταν ο Μάρκος Αντώνιος και ο Οκταβιανός, νικητές της Μάχης των Φιλίππων (42 π.Χ.), την κάλεσαν να δώσει εξηγήσεις για τη στάση και τη συμμαχία της με τον δολοφονημένο ηγέτη της Ρώμης.
Η μοιραία συνάντηση Κλεοπάτρας και Μάρκου Αντώνιου έγινε στην Ταρσό και ο πανίσχυρος ηγέτης των Ρωμαίων, μαγεμένος από την ομορφιά και την προσωπικότητά της, την ερωτεύτηκε παράφορα. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Αντώνιος εξόντωσε τους πολιτικούς αντιπάλους της βασίλισσας και εγκαθίδρυσε την ηγεμονία της, την ίδια ώρα που η σχέση τους θα απέδιδε καρπούς: η Κλεοπάτρα του χάρισε τα δίδυμα Αλέξανδρος Ήλιος και Κλεοπάτρα Σελήνη, ενώ λίγο αργότερα, το 36 π.Χ., η επιστροφή του Αντώνιου στην Αίγυπτο θα κατέληγε σε ακόμα έναν γιο, τον Πτολεμαίο Φιλάδελφο.
Η Κλεοπάτρα συνόδευσε τον Αντώνιο στις επεκτατικές του εκστρατείες στα ανατολικά, προσαρτώντας για λογαριασμό της Αιγύπτου νέα εδάφη, καθώς παρείχε οικονομική και πολεμική βοήθεια στον Ρωμαίο. Οι δυο τους ζούσαν πλέον σαν ζευγάρι στην Αίγυπτο, απολαμβάνοντας τιμές και πλούτη ζηλευτά. Οι αναταραχές στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία ωστόσο για τον αυτοκρατορικό θρόνο θα έδιναν περίεργη τροπή στη ζωή τους, καθώς η τελευταία πράξη δεν είχε παιχτεί ακόμα.
Ο παλιός σύμμαχος του Μάρκου Αντώνιου, ο Οκταβιανός, ήταν έτοιμος για την τελική μάχη που θα άφηνε μόνο τον έναν τους στον θρόνο της Ρώμης: η αποφασιστική σύγκρουση έλαβε χώρα τον Σεπτέμβριο του 31 π.Χ. και πρόκειται για την περίφημη Ναυμαχία του Ακτίου, στην οποία οι δυνάμεις του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας συνετρίβησαν.
Οι δυο τους κατάφεραν ωστόσο να γλιτώσουν και επέστρεψαν στην Αίγυπτο, απολαμβάνοντας για μια ακόμα φορά τον έρωτά τους, αν και ένιωθαν ότι το τέλος πλησίαζε γοργά: ο Οκταβιανός οδήγησε τον στρατό του στη Αίγυπτο, στην οποία εισέβαλε χωρίς σθεναρή αντίσταση. Ο Αντώνιος πληροφορήθηκε στη μάχη την αυτοκτονία της Κλεοπάτρας και δεν είχε άλλη επιλογή παρά να δώσει τέλος στη ζωή του.
Η Κλεοπάτρα, ακολουθώντας τη μοίρα του εραστή της, αυτοκτόνησε λίγες μέρες αργότερα και σίγουρα αφού συναντήθηκε με τον Οκταβιανό, αν και για το ξακουστό τέλος της δεν υπάρχει ιστορική συναίνεση. Το μόνο σίγουρο είναι πως βρέθηκε νεκρή λίγο αργότερα, ντυμένη μάλιστα με τα βασιλικά της ενδύματα. Το μυστήριο παραμένει μέχρι και σήμερα. Ήταν 12 Αυγούστου του 30 π.Χ. Οι δυο ιστορικοί εραστές θάφτηκαν πλάι-πλάι, σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, και το άλλοτε πανίσχυρο αιγυπτιακό βασίλειο μετατράπηκε σε ρωμαϊκή επικράτεια.