DIASKEDASI.INFO

Νίκος Καρβούνης

Ο Νίκος Καρβούνης (Ιθάκη, 1880 - Αθήνα, 17 Φεβρουαρίου 1947) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, λόγιος και συγγραφέας.

Στις 12 Ιουλίου του 1880 γεννιέται στην Ιθάκη ο Νίκος Καρβούνης, λογοτέχνης και ενεργό μέλος της Εθνικής Αντίστασης. Πατέρας του Νίκου Καρβούνη ήταν ο Σπύρος Καρβούνης από τον Κάλαμο και μητέρα του η Πηνελόποη Μαυροκέφαλου από το Αργοστόλι Κεφαλονίας.

Τριών ετών, μητέρα και γιος, θα μετακομίσουν στη Ρουμανία και θα παραμείνουν μέχρι το 1898 λόγω των επιχειρηματικών δράσεων του πατέρα του στον πόλη Σουλινά.

Θα τελειώσει το γυμνάσιο στη Βράιλα και θα ασχοληθεί με την εκμάθηση ξένων γλωσσών.

Η επιστροφή στην Ελλάδα
Το  1898 επιστρέφει στην Ελλάδα και πρωτοεμφανίζεται στο πειροδικό "Διάπλασις των Παίδων" με το ποίημα "Βασιλόπιττα", παίρνοντας το πρώτο βραβείο. Δουλεύοντας σε εφοπλιστικό γραφείο θα εκδώσει με τον Κώστα Βάρναλη το φιλολογικό περιοδικό "Ηγησώ" με μικρή αλλά σημαντική πορεία στα ελληνικά γράμματα. Μετά το κλείσιμο του περιοδικού, φεύγει και από το εφοπλιστικό γραφείο και ασχολείται με τη δημοσιογραφία, αρχικά ως συντάκτης στο περιοδικό Σκριπ και στη συνέχεια σε έντυπα όπως η Εστία, η Πολιτεία και η Πρωία, με την οποία συνεργάστηκε και ως ανταποκριτής (από την Ήπειρο, τη Μικρά Ασία, την Κύπρο, τα Βαλκάνια,τη Ρόδο και αλλού). Παράλληλα παρακολουθεί μαθήματα νομικής και φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο. Μεταφράζει στην Ελλάδα, για πρώτη φορά, τα έργα των ποιητών Γουίτμαν, Σέλεϊ, Πόε, Μαγιακόφσκι.

Το 1912 θα τον βρει ενταγμένο στο τάγμα των Επτανησίων Γαριβιαλδινών. Συμμετέχει στους Βαλκανικούς Πολέμους, σαν πολεμικός ανταποκριτής.Τις εντυπώσεις του από τον πόλεμο θα τις καταγράψει στο βιβλίο του "Πόλεμος Ελλάδος-Βουλγαρίας".

Μετά την Μικρασιατική καταστροφή στην οποία βρέθηκε και πάλι ως εθελοντής ανταποκριτής, ασπάζεται τον μαρξισμό και την διαλεκτική του. Το καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά θα του απαγορεύσει τη δημοσίευση κειμένων του όμως εκείνος θα συνεχίσει να γράφει με το ψευδώνυμο Κ. Μαυροθαλασσίτης στο Ριζοσπάστη, την Πρωία και τους Νέους Πρωτοπόρους.

Το 1932 ήταν στέλεχος της "Κοινωνικής Αλληλεγγύης" (Διεθνής Εργατική Βοήθεια).

Το 1934 θα προλογίσει και θα μεταφράσει την Καστανή Βίβλο, βιβλίο καταγγελίας των ναζιστικών κτηνωδιών στην Ευρώπη ενώ θα αποκαλύψει τον εμπρησμό του γερμανικού Ράιχστανγκ και τα φονικά πογκρόμ των ταγμάτων εφόδου εναντίον των Γερμανικών κομμουνιστών. Όλα αυτά θα τον οδηγήσουν στη φυλακή και στην εξορία (Γαύδος).

Μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς φυλακίζεται στο στρατόπεδο της Λάρισας και αμέσων μετά την αποφυλάκισή του εντάσσεται στο ΕΑΜ και ανεβαίνει στο βουνό.  Αναλαμβάνει το Γραφείο Τύπου στην ΠΕΕΑ και το πρώτο ελεύθερο πρακτορείο ειδήσεων στα βουνά της Ελλάδας..

"Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιώνα"
Ο Νϊκος Καρβούνης, το 1942 θα γράψει τους στίχους για το πασίγνωστο αντιστασιακό τραγούδι "Στ΄άρματα, στ΄άρματα" (Βροντάει ο Όλυμπος) που θα τραγουδηθεί από χιλιάδες κόσμου και θα αποτελέσει το γραγούδι-ύμνο της εθνικής αντίστασης μέχρι και σήμερα. Τη μελοποίηση έκανε ο αντάρτης μουσικός Άκης Σμυρναίος ( Γαληνός Κιοσόγλου), γνωστός και ως "Αστραπόγιαννος" μαζί με τον Καρβούνη.

Η ιστορία του τραγουδιού
Διαβάζουμε στην εφημερίδα ριζοσπάστης την ιστορία του τραγουδιού:
Έχει ιστορίατοπως γράφτηκετο "Βροντάει ο Όλυμπος". Ο Νίκος Καρβούνης όταν στην Κατοχή ρωτήθηκε από τον δημοσιογράφο Β. Γεωργίου αν γράφει ποιήματα, αποκρίθηκε: "Κάποτε- κάποτε. Κι αν χρειαστεί, γράφω και θούρια" και συμπλήρωσε πως το "Βροντάει ο Όλυμπος" ήταν "δημιούργημα ενός ξενυχτιού, προϊόν έξαρσης και οργής μαζί". "Ήταν τότε", είπε ο Καρβούνης, "που ο αρχηγοί και αρχηγίσκοι των παλιών κομμάτων ,ενώ δεν κουνούσαν ούτε το μικρό δαχτυλάκι τους και συστήνανε σα γραμμή συμπεριφοράς απέναντι στους φασίστες κατακτητές την αναμονή, θέλησαν να εκμεταλλευτούν τη δύσκολη κατάστασή μου. Ένας μάλιστα απ΄αυτούς, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, με κάλεσε να μιλήσουμε. Όταν, αντί να τα βάλει με τους κατακτητές έστρεψε τα πυρά του στο οργανωμένο επαναστατικό και απελευθερωτικό κίνημα και μου έκανε ανεπίτρεπτους υπανιγμούς γύρω από τη θέση μου, του έδωσα την απάντηση που του χρειαζόταν. Γυρίζοντας σπίτι μου, ήμουν σε τέτοιο βαθμό οργισμένος κι αηδιασμένος από τη στάση του και γενικά από τη διαγωνή των αστών πολιτικών, που μου ήρθε άμεσα η ανάγκη να αντιδράσω. Δεν έκλεισα μάτι εκείνο το βράδυ. Κάθισα κι έγραψα του στίχους και την ίδια νύχτα, κατά τα ξημερώματα, σύνθεσα και τη μουσική του. Το πρωί το έδωσα σ΄ ένα γνωστό μου νέο να το κυκλοφορήσει ανώνυμα".

Εκτός από "δάσκαλος", ο Νίκος Καρβούνης ήταν και μανιώδης ορειβάτης (εδώ διακρίνεται όρθιος δεξιά στις κορυφές της Πάρνηθας), όπου νέοι τον περιτριγύριζαν, τον άκουγαν και πολλοί τον συνόδευαν στις εκδρομές του.

Λίγες μέρες αργότερα, ο Νίκος Καρβούνης έφυγε για τα βουνά της Ρούμελης. Εκεί άκουσε και το ηρωικό τραγούδι του, μελοποιημένος από έναν μουσικό, με το Ψευδώνυμο "Αστραπόγιαννος" ("Ιστορία της Αντίστασης", εκδόσεις "Αυλός", τομ. 6ος).

Στις 18 Φεβρουαρίου του 1947, ο Νϊκος Καρβούνης θα αφήσει την τελευταία του πνοή στην Αθήνα.

Πάμπλο Νερούδα

Ο Πάμπλο Νερούδα (φιλολογικό ψευδώνυμο του Νεφταλί Ρικάρδο Ρέγιες Μπασοάλτο, αναφέρεται ενίοτε στη βιβλιογραφία και τη δισκογραφία ως Πάβλο Νερούδα ή Νερούντα) ήταν Χιλιανός συγγραφέας και ποιητής. (12 Ιουλίου 1904-23 Σεπτεμβρίου 1973)

Σύμφωνα με τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα.

Το 1971 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας και των Κομμουνιστικών του πεποιθήσεων.

Εξέδωσε πληθώρα ποιητικών συλλογών ποικίλου ύφους, όπως ερωτικά ποιήματα, έργα που διέπονται από τις αρχές του σουρεαλισμού, ακόμα και κάποια που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολιτικά μανιφέστα.

Τον Απρίλιο του 2013, 40 χρόνια μετά το θάνατό του, έγινε εκταφή της σορού του, με σκοπό να διακριβωθεί αν είχε πέσει θύμα δολοφονικής επίθεσης με δηλητήριο από πράκτορες του δικτατορικού καθεστώτος που κυβερνούσε τη Χιλή κατά το θάνατό του.

Βιογραφία

Παιδικά και νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου του 1904, στην πόλη Παράλ της Χιλής. Η μητέρα του πέθανε από φυματίωση έναν μήνα μετά τη γέννησή του κι έτσι ο πατέρας του, Χοσέ, σιδηροδρομικός υπάλληλος, μετακόμισε στην πόλη Τεμούκο, όπου ξαναπαντρεύτηκε. Ο Νερούδα ξεκίνησε να γράφει ποίηση σε ηλικία 10 ετών, αλλά ο πατέρας του τον αποθάρρυνε κι έτσι άρχισε να υπογράφει τα έργα του με το ψευδώνυμο Πάμπλο Νερούδα, υιοθετώντας το επώνυμο του γνωστού Τσέχου συγγραφέα και ποιητή Γιαν Νερούντα. Το μικρό του όνομα εικάζεται ότι το πήρε από τον Γάλλο ποιητή Πωλ Βερλαίν.

Από πολύ νεαρή ηλικία άρχισε να διαβάζει κλασικούς Λατινοαμερικάνους και Ευρωπαίους συγγραφείς. Στο Γυμνάσιο είχε καθηγήτρια την σπουδαία Χιλιανή πεζογράφο και μετέπειτα κάτοχο του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας Γκαμπριέλα Μιστράλ, η οποία τον μύησε στην κλασική Ρώσικη Λογοτεχνία. Εκείνη την εποχή αρχίζει να δημοσιεύει τα πρώτα του ποιήματα, αρχικά με διάφορα ψευδώνυμα. Στη συνέχεια φοίτησε στο πανεπιστήμιο του Σαντιάγκο και από εκεί και πέρα άρχισε η πορεία του προς την ευρεία αναγνώριση.

Πρώτες ποιητικές συλλογές και θητεία στο Διπλωματικό Σώμα
Το 1921 μετακόμισε στην πρωτεύουσα, Σαντιάγο, για να σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία. Κατά το διάστημα των σπουδών του, εξέδωσε δυο ποιητικές συλλογές: Crepusculario- Ηλιοβασιλέματα ,1923 και Veinte poemas de amor y una cancion desesperada - Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα απελπισμένο άσμα, 1924), συλλογή για την οποία έγινε περισσότερο γνωστός. Αυτές οι δύο ποιητικές συλλογές τον καταξίωσαν ως μεγάλο ποιητή. Διαπιστώνοντας ότι τα έσοδά του από τα εκδιδόμενα έργα του δεν του αρκούσαν, αποφάσισε να μπει στο Διπλωματικό Σώμα, κάνοντας έτσι πολυάριθμα ταξίδια ανά τον κόσμο από το 1927 ως το 1935, ως πρόξενος στη Βιρμανία, στην Κεϋλάνη, στην Ιάβα, στη Σιγκαπούρη, στο Μπουένος Άιρες, στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη. Το 1938, μετά από απόφαση του Λαϊκού Μετώπου της Χιλής, ο Νερούντα στέλνεται πρέσβης στο Παρίσι και αργότερα στο Μεξικό.

Στην Ιάβα γνώρισε και παντρεύτηκε την Ολλανδέζα Μαρύκα Αντονιέτα Χάγκενααρ Βόγκελζανγκ, με την οποία χώρισε μετά από έξι χρόνια, κατά τη θητεία του στην Ισπανία. Εκεί, ερωτική του σύντροφος και μετέπειτα δεύτερη σύζυγός του υπήρξε επί δεκαέξι χρόνια η Αργεντίνα Δέλια ντελ Καρρίλ, είκοσι χρόνια μεγαλύτερή του.

Η πολιτικοποίησή του
Η εμπειρία του από τις άθλιες συνθήκες επιβίωσης των ανθρώπων στην Ασία, τα καταπιεστικά καθεστώτα (υπήρξε ιδιαίτερα μαχητικός κατά του Ισπανικού Φρανκισμού και γενικά κάθε είδους Φασισμού) και η φιλία του με τους σχεδόν ομοϊδεάτες του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Λουί Αραγκόν και Φιντέλ Κάστρο, υπήρξαν ορισμένοι από τους παράγοντες που τον οδήγησαν να ενστερνιστεί τον κομμουνισμό. Στον Κάστρο είχε αφιερώσει και ένα ποίημα του, στο οποίο τον υμνούσε. Τα έργα του άρχισαν να γίνονται πιο πολιτικοποιημένα, με αποκορύφωμα το Κάντο Χενεράλ, το οποίο έχει μελοποιηθεί από το συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, με τον οποίο έχει μάλιστα συναντηθεί από κοντά. Όταν ο Πρόεδρος Γκονσάλες Βιδέλα απαγόρευσε τον κομμουνισμό στη Χιλή, εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης εις βάρος του Νερούδα. Για τέσσερις μήνες κρυβόταν στο υπόγειο ενός σπιτιού στην πόλη Βαλπαραΐσο. Κατόπιν κατάφερε να διαφύγει στην Αργεντινή και από εκεί στην Ευρώπη, όπου έζησε εξόριστος από το 1948 ως το 1952. Στο μεταξύ είχε εκλεγεί Γερουσιαστής με το Κομμουνιστικό Κόμμα Χιλής το 1948. Ανάμεσα στα μέρη που έζησε κατά την περίοδο της εξορίας του ήταν και το νησί Κάπρι της νότιας Ιταλίας, γεγονός από το οποίο είναι εμπνευσμένη η ταινία «Ο ταχυδρόμος». Στη διάρκεια της εξορίας του ταξίδεψε σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, σε πολλές από τις οποίες δεν έγινε δεκτός εξαιτίας των πολιτικών του πεποιθήσεων.

Το 1949 επισκέφτηκε τη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν για τον εορτασμό των 100 χρόνων από τη γέννηση του σπουδαίου λογοτέχνη και ποιητή Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν. Εκεί γνώρισε τον επίσης κομμουνιστή ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, στον οποίο διηγήθηκε τα δεινά του λαού του. Γι' αυτό το ταξίδι του στη Σοβιετική Ένωση γράφει στην αυτοβιογραφία του:

''Αγάπησα με την πρώτη ματιά τη σοβιετική γη και κατάλαβα ότι απ' αυτήν όχι μόνον προέκυπτε ένα ηθικό μάθημα για όλες τις γωνιές της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά θα προέκυπτε και το μεγάλο πέταγμα''.

Κατά την εξορία του, γνώρισε και ανέπτυξε ερωτική σχέση με τη Χιλιανή τραγουδίστρια Ματίλντε Ουρρούτια, η οποία αποτέλεσε τη "μούσα" του για τα έργα του. Μετά το τέλος της δικτατορίας επέστρεψε στη Χιλή, αφού είχε γίνει πλέον διάσημος παγκοσμίως. Μετά το δεύτερο διαζύγιό του, παντρεύτηκε τελικά με την Ουρρούτια το 1966. Κατά τη δεκαετία του '60 το Κομμουνιστικό Κόμμα του απονέμει το μετάλλιο ''Ρεκαμπάρεμ'' , την υψηλότερη κομματική διάκριση.

Το 1971 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το οποίο παρέλαβε όντας άρρωστος από καρκίνο. Βοήθησε τον σοσιαλιστή ηγέτη Σαλβαδόρ Αλιέντε στην προεκλογική του εκστρατεία, αλλά πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 1973, λίγο μετά τη δολοφονία του Αλιέντε από τους πραξικοπηματίες του Πινοσέτ. Υπάρχουν θεωρίες ότι δεν του παρήχθησαν οι απαραίτητες ιατρικές φροντίδες, όσο αυτός ήταν σε κατ'οίκον περιορισμό. Ο Πινοσέτ απαγόρευσε να γίνει δημόσιο γεγονός η κηδεία του Νερούντα, ωστόσο το πλήθος αψήφησε την απαγόρευση και κατέκλυσε τους δρόμους, μετατρέποντας την κηδεία στην πρώτη δημόσια διαμαρτυρία ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία της Χιλής. Τα έργα του είχαν απαγορευθεί από το στρατιωτικό καθεστώς μέχρι και το 1990.

Ο αγωνιστικός και μαχητικός χαρακτήρας του Νερούντα, καθώς και η συμπόνοια που έδειχνε για το λαό και την εργατική τάξη, μπορεί επίσης να γίνει κατανοητή και από ένα αυτοβιογραφικό του κείμενο. Συγκεκριμένα γράφει:

'' Ητανε της τύχης μου να υποφέρω όσα υπόφερα και της τύχης μου να αγωνιστώ όπως αγωνίστηκα, να αγαπήσω και να τραγουδήσω όπως τραγούδησα. Γνώρισα σε διάφορα σημεία της Γης το θρίαμβο και την ήττα, έχω ζωντανή στη μνήμη μου τη γεύση του ψωμιού, αλλά και τη γεύση του αίματος. Τι περισσότερο μπορεί να θέλει ένας ποιητής; Η ζωή μου στάθηκε η ίδια η ποίησή μου και η ποίησή μου υπήρξε το στήριγμα όλων των αγώνων μου. Αν και πολλά βραβεία μού δόθηκαν (σ.σ. μεταξύ των οποίων το Βραβείο Λένιν το 1952 και το Νόμπελ το 1971), κανένα δεν μπορεί να συγκριθεί με το τελευταίο βραβείο. Να είμαι ο ποιητής του λαού μου. Το μεγάλο, το μοναδικό μου βραβείο είναι αυτό κι όχι τα βιβλία μου που μεταφράστηκαν σ' όλες τις γλώσσες του κόσμου, ούτε τα βιβλία που γράφτηκαν για να αναλύσουν τα λόγια μου''

Ίστμαν Τζορτζ
(George Eastman, Νέα Υόρκη 1854 – 1932)

Αμερικανός εφευρέτης και πρωτοπόρος της φωτογραφίας. Το όνομά του είναι συνυφασμένο με την ευρεσιτεχνία του σελιλόιντ.

Από την ηλικία των 20 ετών πειραματιζόταν ως ερασιτέχνης φωτογράφος με τις ζελατίνες, το φωτογραφικό χαρτί αλλά και τα χημικά, με αποτέλεσμα το 1884 να παρουσιάσει το γνωστό κυλινδρικό φιλμ.

Το 1888 τελειοποίησε τη φωτογραφική μηχανή Kodak, που ήταν κατάλληλη για το φιλμ αυτού του είδους.

Τον επόμενο χρόνο παρουσίασε το σελιλόιντ, που συνέβαλε ουσιαστικά στην εξέλιξη του κινηματογράφου.

Λίγο πριν εκπνεύσει ο 19ος αι. (1892), ίδρυσε την εταιρεία Eastman-Kodak στο Ρότσεστερ της πολιτείας της Νέας Υόρκης και κατάφερε να την κάνει την πιο δημοφιλή και επιτυχημένη εταιρεία στο είδος της? το κύρος της, εξάλλου, διατηρείται μέχρι σήμερα.

Σαράντα χρόνια μετά τον θάνατό του (1972) προβλήθηκε στον κινηματογράφο η ταινία Call of the Wild και ακολούθησε αργότερα το The Grim Reaper (1981), δύο φιλμ μεγάλου μήκους, τα οποία αποτελούν τα μοναδικά ντοκουμέντα που σώζονται με το έργο του.

Ο Ίστμαν υπήρξε ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους ολόκληρης της αμερικανικής βιομηχανίας του α’ μισού του 20ού αιώνα.

Επιπλέον, ήταν γνωστός και για τη φιλανθρωπική του δράση, καθώς στη διάρκεια της ζωής του προσέφερε αναρίθμητα ποσά σε εκπαιδευτικούς και πολιτιστικούς οργανισμούς, καθώς και σε ιδρύματα δημόσιας υγείας και γενικώς κοινής ωφελείας.

Το μουσείο που φέρει το όνομά του στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης αποτελεί κέντρο έρευνας για τον κινηματογράφο, όπου εκτίθενται ανεκτίμητες συλλογές από την ιστορία του φιλμ.

Μάικλ Βέντρις

Ο Μάικλ Βέντρις (Michael Ventris, 12 Ιουλίου 1922 - 6 Σεπτεμβρίου 1956) ήταν Άγγλος γλωσσολόγος και αρχιτέκτονας και ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε τη Γραμμική Β γραφή.

Βιογραφία
Γιος ενός συνταγματάρχη του βρετανικού στρατού και της πολωνοβρετανίδας Άννα Ντοροθέα Γιάνας, γεννήθηκε στην Αγγλία και πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε οικοτροφεία της Ελβετίας, όπου φάνηκε η κλίση του στην εκμάθηση γλωσσών και στο σκι. Μέχρι να γίνει εννέα χρονών είχε μάθει γαλλικά, γερμανικά, ελβετογερμανικά, αρχαία ελληνικά και λατινικά. Στην Αγγλία εισήχθη για τις γυμνασιακές του σπουδές στην Σχολή Στόου, όπου κέρδισε μια υποτροφία (1935-1939). Το 1936, σε ηλικία δεκατεσσάρων χρονών, έτυχε να ξεναγηθεί από τον Άρθουρ Έβανς σε μια έκθεση ελληνικής και μινωικής τέχνης. Εκεί κεντρίστηκε το ενδιαφέρον του από το γεγονός ότι η Γραμμική Β γραφή δεν είχε αποκρυπτογραφηθεί. Έτσι ξεκίνησε να διαβάζει γι' αυτή.

Στο μεταξύ η μητέρα του είχε χωρίσει και μετακόμισε μαζί της σε ένα σύγχρονο διαμέρισμα στο Χαϊπόιντ του λονδρέζικου Χάϊγκέϊτ, όπου επηρεάστηκε από τους φίλους που είχε η μητέρα του στους κύκλους των καλλιτεχνών και αρχιτεκτόνων. Από τον Ιανουάριο του 1940 ξεκίνησε σπουδές στην Σχολή της Ένωσης Αρχιτεκτόνων. Λίγο αργότερα η μητέρα του αυτοκτόνησε. Το 1942 παντρεύτηκε την Λόις Νοξ-Νίβεν. Όλο αυτόν τον καιρό ασχολούνταν στον ελεύθερο χρόνο του με προσπάθειες για την κατανόηση της Γραμμικής Β, έχοντας την πίστη ότι επρόκειτο για μια γλώσσα συγγενή της ετρουσκικής.

Τον Αύγουστο του 1942 κατατάχτηκε στη RAF και ξεκίνησε εκπαίδευση πιλότου, αλλά τελικά κατέληξε αεροναυτίλος και ασχολήθηκε με την αποκρυπτογράφηση κωδικοποιημένων μηνυμάτων. Μετά από εκπαίδευση στον Καναδά συμμετείχε σε βομβαρδισμούς στην Ευρώπη. Με το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου, εκμεταλλευόμενος τις γνώσεις του στα Γερμανικά, κατάφερε να μετατεθεί στη Γερμανία. Το 1946 απολύθηκε και επέστρεψε στο σπίτι του στο Χαϊπόιντ, όπου έμεναν η γυναίκα και τα δύο παιδιά του, και στις σπουδές του στην αρχιτεκτονική. Με φίλους ασχολήθηκε με το σχεδιασμό κτιρίων και έκανε πολλά ταξίδια στην Ευρώπη.

Παράλληλα ο Βέντρις δεν σταμάτησε ποτέ να ασχολείται με την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β, έχοντας μάλιστα τακτική αλληλογραφία με άλλους ερευνητές και επαφή με καταξιωμένους επιστήμονες, όπως ο σερ Τζων Μάιρς. Λόγω της πλάνης στην οποία είχε πέσει χάρη στις εσφαλμένες θεωρίες του Άρθουρ Έβανς, και παρά τις συνεχείς έρευνες που έκαναν οι Μάιρς, Βέντρις και οι αμερικανοί Έμμετ Μπένετ και Άλις Κόμπερ, δεν σημειώθηκε σημαντική πρόοδος, ώσπου η Αμερικανίδα ερευνήτρια Άλις Κόμπερ παρατήρησε ότι ομάδες συμβόλων, που ονομάστηκαν τα τρίδυμα της Κόμπερ, φανέρωναν κλίση λέξεων. Η κλίση οδήγησε στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για γλώσσα με γραμματικούς κανόνες όπως της Ελληνικής και της Λατινικής, όχι της Ετρουσκικής.

Μετά από ένα μικρό διάλειμμα από την ενασχόληση με την Γραμμική Β, το 1950 έκανε προσπάθεια να οργανώσει την ανταλλαγήπληροφοριών μεταξύ των ερευνητών. Όμως κανένας ερευνητής (συμπεριλαμβανομένου του Βέντρις) δεν τόλμησε να προτείνει ότι η γλώσσα της Γραμμικής Β είναι ελληνική. Το 1951 άρχισε να διανέμει τις Σημειώσεις Εργασίας του σε άλλους ερευνητές και να σχηματίζει κανάβους, όπου καταχώριζε τα σύμβολα ανάλογα με την πιθανή σημασία τους. Παραιτήθηκε μάλιστα από την αρχιτεκτονική εργασία του για να ασχοληθεί με την αποκρυπτογράφηση. Τελικά το 1952 αποτόλμησε να εγκαταλείψει την υπόθεση της ετρουσκικής γλώσσας και να δοκιμάσει την πιθανότητα της ελληνικής.

Ήδη είχαν ανακαλυφθεί και δημοσιευτεί οι πινακίδες Γραμμικής Β που βρέθηκαν στο ανάκτορο της Πύλου. Ο νέος πλούτος στοιχείων τον βοήθησε να παρατηρήσει ορισμένες ομάδες συμβόλων, για τις οποίες είχε σημαντικούς λόγους να πιστεύει ότι ήταν ονόματα πόλεων. Καθώς ορισμένες από αυτές τις ομάδες εμφανίζονταν μόνο σε πινακίδες από την Κρήτη, έκανε την υπόθεση ότι ήταν ονόματα πόλεων του νησιού. Κάνοντας αντιστοιχίσεις κατάφερε να αποσαφηνίσει την έννοια και άλλων συμβόλων και να διαπιστώσει ότι η Γραμμική Β ήταν ελληνική γραφή. Αυτό κατέρριψε τις θεωρίες του Έβανς για το Μινωικό Πολιτισμό, δείχνοντας ότι τουλάχιστον την εποχή των πινακίδων η Κρήτη ήταν μέρος του μυκηναϊκού κόσμου.

Σε συνεργασία με τον Τζων Τσάντγουικ προχώρησε την έρευνά του και δημοσίευσε στοιχεία που αποδείκνυαν την ορθότητα της αποκρυπτογράφησης. Σύντομα έγινε γνωστός, και ένα νέο ρεύμα ενδιαφέροντος για την Μυκηναϊκή Ελλάδα και τον Κρητικό πολιτισμό αναπτύχθηκε σε όλο τον κόσμο. Μαζί με τον Τσάντγουικ έγραψε το βιβλίο "Documents in Mycenaean Greek", ενώ το 1954 εργάστηκε ως σχεδιαστής σε ανασκαφές στο Εμποριό της Χίου, όπου αναφέρεται ότι μετέφραζε πινακίδες αμέσως μετά από την ανασκαφή τους.

Ενώ πλέον το μεγαλύτερο μέρος του επιστημονικού κόσμου είχε δεχτεί την ανακάλυψή του και ο ίδιος δεχόταν μεγάλες διακρίσεις και προτάσεις για την είσοδό του στον ακαδημαϊκό χώρο, σκοτώθηκε σε τροχαίο το 1956.