DIASKEDASI.INFO

Σαμπιχά Γκιοκτσέν

Η Σαμπιχά Γκιοκτσέν ήταν η πρώτη πιλότος πολεμικού αεροσκάφους στον κόσμο και η πρώτη γυναίκα αεροπόρος της Τουρκίας, σε ηλικία 23 ετών. Ήταν ένα από τα οκτώ υιοθετημένα παιδιά του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. (Τουρκικά: Sabiha Gokcen, 22 Μαρτίου 1913 – Άγκυρα 22 Μαρτίου 2001)

Σύμφωνα με τουρκικές πηγές και συνεντεύξεις της Σαμπιχά Γκιοκτσέν ήταν κόρη του Μουσταφά Ιζζέτ Μπέη (Mustafa Izzet Bey) και της Χαϊριγιέ Χανίμ (Hayriye Hanιm), Βοσνιακής καταγωγής.

Ο δημοσιογράφος Χραντ Ντινκ (Hrant Dink) εξέδωσε ένα άρθρο με τίτλο «Το μυστικό της Σαμπιχά Γκιοκτσέν» κατά το οποίο μία πρώην κάτοικος του Γκαζιαντέπ (Gaziantep), η Χριψιμέ Σεμπιλτζιγιάν (Hripsime Sebilciyan), ισχυρίστηκε ότι ήταν ανιψιά της Γκιοκτσέν, υπονοώντας ότι είχε Αρμένικη καταγωγή.

Οι επίσημες τουρκικές πηγές και η μόνη ζωντανή υιοθετημένη κόρη του Κεμάλ, Ουλκιού Αντάτεπε (Ulku Adatepe) αμφισβήτησαν τον ισχυρισμό αυτό.

Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Κεμάλ το 1925 στην Προύσα η Σαμπιχά, η οποία ήταν μόλις 12 ετών, ζήτησε την άδεια να μιλήσει στον Κεμάλ και εξέφρασε την επιθυμία να φοιτήσει σε οικοτροφείο. Μαθαίνοντας την ιστορία της καθώς και τις άσχημες συνθήκες διαβίωσής της ο Κεμάλ αποφάσισε να την υιοθετήσει και ζήτησε την άδεια από τον αδελφό της να την πάρει στο Προεδρική Κατοικία Τσανκάγια (Cankaya) στην Άγκυρα, όπου η Σαμπιχά θα ζούσε μαζί με τις υπόλοιπες υιοθετημένες θυγατέρες του, Ζεχρά, Αφέτ και Ρουκιγιέ. Η Σαμπιχά παρακολούθησε το δημοτικό σχολείο του Τσανκάγια στην Άγκυρα και το Κολέγιο Θηλέων Ουσκιουντάρ (Uskudar Girls' College) στην Κωνσταντινούπολη.

Με την εισαγωγή του νόμου περί επωνύμων στην Τουρκία ο Κεμάλ της έδωσε το επώνυμο Γκιοκτσέν (Gokcen) στις 19 Δεκεμβρίου 1934. Στα Τούρκικα Gok σημαίνει ουρανός και το Gokcen σημαίνει «ανήκει στον ουρανό». Παρόλα αυτά η Σαμπιχά δεν ήταν ακόμα αεροπόρος, αν και μόλις μετά από έξι μήνες επέδειξε το ενδιαφέρον της για τις πτήσεις.

Καριέρα
Ο Κεμάλ έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα στην αεροπορία και για το σκοπό αυτό επέβλεψε την ίδρυση της Τουρκικής Αεροναυτικής Ένωσης (Turkish Aeronautical Association) το 1925. Στα εγκαίνια της Αεροπορικής Ακαδημίας Turkkusu (Turkkusu (Turkishbird) Flight School) στις 5 Μαΐου 1935 πήρε μαζί του τη Σαμπιχά. Κατά τη διάρκεια της αεροπορικής επίδειξης των ανεμόπτερων και των αλεξιπτωτιστών η Σαμπιχά ενθουσιάστηκε και όταν ο Κεμάλ την ρώτησε εάν ήθελε να γίνει και αυτή αλεξιπτωτίστρια εκείνη απάντησε «ναι, είμαι έτοιμη ακόμα και τώρα». Ο Κεμάλ ζήτησε από τον Φουάτ Μπουλκά, τον διευθυντή της σχολής, να την εγγράψει ως την πρώτη γυναίκα εκπαιδευόμενη. Θα γινόταν αλεξιπτωτίστρια, όμως έδειξε μεγαλύτερο ενδιαφέρον στις πτήσεις και τελικά απέκτησε άδεια πιλότου. Στη συνέχεια την έστειλαν στη Ρωσία, μαζί με επτά ακόμα άρρενες φοιτητές, για εκπαίδευση στα ανεμόπτερα και τα μηχανοκίνητα αεροσκάφη. Ενώ βρισκόταν όμως στη Μόσχα, πληροφορήθηκε τον θάνατο της Ζεχρά και με πεσμένο ηθικό επέστρεψε αμέσως στην Τουρκία, απομονώνοντας τον εαυτό της από κάθε είδους κοινωνική δραστηριότητα για αρκετό καιρό.

Στις αρχές του 1936 ο Κεμάλ την προέτρεψε να εγγραφεί στην Ακαδημία της Πολεμικής Αεροπορίας, προκειμένου να γίνει η πρώτη γυναίκα στρατιωτική πιλότος της Τουρκίας. Βελτίωσε τις πτητικές της ικανότητες πετώντας βομβαρδιστικά και μαχητικά αεροσκάφη στο 1ο Αεροπορικό Σύνταγμα στην αεροπορική βάση του Εσκισεχίρ και απέκτησε εμπειρία συμμετέχοντας σε ασκήσεις στο Αιγαίο και τη Θράκη το 1937. Την ίδια χρονιά πήρε μέρος στην στρατιωτική επιχείρηση κατά της εξέγερσης των Ντερσίμ (Dersim rebellion) και έγινε η πρώτη γυναίκα πιλότος στον κόσμο που έλαβε μέρος σε πολεμική επιχείρηση. Της απονεμήθηκε επίσης το «Jewelled Medal», το πρώτο παράσημο της Τουρκικής Αεροναυτικής Ένωσης, για την εξαιρετική της απόδοση κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων.

Το 1938 πραγματοποίησε μία πενθήμερη πτήση στις Βαλκανικές χώρες με μεγάλη επιτυχία. Αργότερα διορίστηκε επικεφαλής εκπαιδεύτρια στην Αεροπορική Ακαδημία Turkkusu της Τουρκικής Αεροναυτικής Ένωσης, όπου υπηρέτησε μέχρι το 1955 και έγινε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ένωσης. Εκπαίδευσε τέσσερις γυναίκες αεροπόρους, τις Εντιμπέ Σούμπασι (Edibe Subas?), Γιλντίζ Ουτσμάν (Y?ld?z Ucman), Σαχαβέτ Καραπάς (Sahavet Karapas) και Νεζιχέ Βιράνγιαλι (Nezihe Viranyal?). Η Σαμπιχά Γκιοκτσέν πέταξε σε ολόκληρο τον κόσμο σε ένα διάστημα 28 ετών, μέχρι το 1964. Το βιβλίο της «Μία ζωή στα βήματα του Ατατούρκ» εκδόθηκε το 1981 από την Τουρκική Αεροναυτική Ένωση για τον εορτασμό των 100ων γενεθλίων του Κεμάλ.

Καθ’ όλη την καριέρα της στην Τουρκική Πολεμική Αεροπορία η Γκιοκτσέν πέταξε με 22 διαφορετικούς τύπους αεροσκαφών, συγκεντρώνοντας συνολικά περισσότερες από 8000 ώρες πτήσης, 32 από τις οποίες σε πολεμικές αποστολές και αποστολές βομβαρδισμού.

Κληρονομιά και αναγνώριση
Το δεύτερο διεθνές αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, στην ασιατική πλευρά, το Διεθνές Αεροδρόμιο Σαμπιχά Γκιοκτσέν, ονομάστηκε προς τιμή της.

Επιλέχθηκε ως η μόνη γυναίκα πιλότος για την αφίσα «Οι 20 Μεγαλύτεροι Αεροπόροι της Ιστορίας» που δημοσιεύτηκε από την Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία το 1996.

Αποτέλεσε το θέμα του λογότυπου της Google, προς τιμήν των γενεθλίων της, το οποίο προβλήθηκε στην Τουρκία στις 22 Μαρτίου 2009.

Πληροφορίες: el.wikipedia.org

Γκόραν Μπρέγκοβιτς

Ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς είναι Σέρβος συνθέτης, από τους πιο γνωστούς της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Ειδικεύεται κυρίως στο βαλκανικό και τσιγγάνικο είδος μουσικής. (σερβικά Goran Bregovic, 22 Μαρτίου 1950)

Ο Μπρέγκοβιτς γεννήθηκε στο Σαράγεβο της Βοσνίας από πατέρα Κροάτη και μητέρα Σέρβα. Λόγω της τριπλής καταγωγής του, ακόμα και σήμερα ανήκει στην κατηγορία ανθρώπων που δηλώνουν Γιουγκοσλάβοι στην εθνικότητα. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός. Οι γονείς του χώρισαν σε πολύ μικρή ηλικία, έτσι ο Γκόραν έζησε και μεγάλωσε με τη μητέρα του στη γενέτειρά του.

Από μικρή ηλικία, ο Μπρέγκοβιτς ασχολήθηκε με τη μουσική, συγκεκριμένα με το βιολί. Εξαιτίας της φαινομενικής έλλειψης ταλέντου του όμως, χρειάστηκε να αλλάξει αρκετές φορές μουσικά σχολεία. Στην εφηβεία ζήτησε από τη μητέρα του να γραφτεί σε μουσική ακαδημία, όμως εκείνη τον απέτρεψε, ισχυριζόμενη ότι εκεί φοιτούν κυρίως ομοφυλόφιλοι. Όταν, μερικά χρόνια αργότερα, η μητέρα του χρειάστηκε να μετακομίσει στις ακτές τις Αδριατικής, έφηβος ακόμα χρειάστηκε να επιβιώσει μόνος του, παίζοντας μουσική σε μπαρ και κάνοντας διάφορες άλλες μικροδουλειές.

Επαγγελματική σταδιοδρομία
Η πρώτη επαγγελματική επαφή του Μπρέγκοβιτς με τη μουσική ήταν μέσω του συγκροτήματος Kodeksi, το οποίο αργότερα εμπλουτίστηκε με νέα μέλη και μετονομάστηκε σε Bijelo Dugme (Λευκό Κουμπί). Το συγκρότημα αυτό από το Σαράγεβο έμελλε να γίνει ένα από τα πιο γνωστά της Γιουγκοσλαβίας. Όταν το συγκρότημα άρχισε να διαλύεται, εκείνος στράφηκε στη σύνθεση μουσικής για ταινίες. Το στυλ του επηρεάστηκε έντονα από τη μουσική των Ρομά, ενώ διατήρησε και πολλά από τα στοιχεία της παραδοσιακής μουσικής της περιοχής. Τις πιο γνωστές δουλειές του αποτελούν η μουσική για τις ταινίες του Εμίρ Κουστουρίτσα Ο Καιρός των Τσιγγάνων, Arizona Dream και Underground, καθώς και για το Βασίλισσα Μαργκό του Πατρίκ Σερό, ωστόσο έχει γράψει μουσική για πάνω από 30 ταινίες.

Πιο πρόσφατα, ο Μπρέγκοβιτς συνεργάστηκε με διάφορους γνωστούς καλλιτέχνες των Βαλκανίων, ανάμεσα στους οποίους η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Στέλιος Ρόκκος, οι Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή, αλλά και η μεγάλη Τουρκάλα τραγουδίστρια Σεζέν Ακσού.

Το 2005, συμμετείχε σε μια σειρά συναυλιών για τον εορτασμό της σύντομης επανένωσης των Bijelo Dugme. Στις συναυλίες, που έλαβαν χώρα σε διάφορες πόλεις της πρώην Γιουγκοσλαβίας, προσήλθαν χιλιάδες θαυμαστών.

Προσωπική Ζωή
Ο Μπρέγκοβιτς είναι παντρεμένος και έχει τρεις κόρες. Κουμπάρος του είναι ο γνωστός Σερβοβόσνιος σκηνοθέτης Εμίρ Κουστουρίτσα. Το 2008, υπέστη ένα σοβαρό ατύχημα, καθώς έπεσε από ένα δέντρο κινδυνεύοντας να παραμείνει παράλυτος. Ωστόσο, ανάρρωσε γρήγορα και επέστρεψε στις προγραμματισμένες συναυλίες του. Μοιράζει τη ζωή του ανάμεσα στις κύριες κατοικίες του στο Βελιγράδι και το Παρίσι και κυρίως στην ιδιαίτερη πατρίδα του στο Σαράγεβο.

Πληροφορίες: el.wikipedia.org

Άντονι βαν Ντάικ

Ο Σερ Άντονι βαν Ντάικ, ήταν Φλαμανδός ζωγράφος της μπαρόκ τεχνοτροπίας του 17ου αιώνα, ιδιαίτερα παραγωγικός στον τομέα των πορτρέτων Ευρωπαίων αριστοκρατών, αλλά και πινάκων με θρησκευτικά θέματα και σκηνές της μυθολογίας. Ήταν, επίσης, επιδέξιος σχεδιαστής και χαράκτης. (Anthony van Dyck, ορθή προφορά Άντονι φαν Ντάικ, Αμβέρσα, 22 Μαρτίου 1599 - Λονδίνο, 9 Δεκεμβρίου 1641)

Ο βαν Ντάικ γεννήθηκε στην Αμβέρσα στις 22 Μαρτίου 1599. Ήταν το έβδομο από τα δώδεκα παιδιά της οικογένειας του ευκατάστατου εμπόρου μετάξης Φράνς βαν Ντάικ (Frans van Dyck). Ύστερα από τον πρόωρο θάνατο της μητέρας του και σε ηλικία 10 ετών ο Άντονι στάλθηκε να μαθητεύσει στο εργαστήριο του αναγνωρισμένου ζωγράφου Χέντρικ φαν Μπάλεν (Hendrick van Balen), ενώ το 1615 ξεκίνησε το δικό του εργαστήριο σε συνεργασία με τον Γιαν Μπρίγκελ το Νεότερο (Jan Brueghel the Younger), μολονότι κάτι τέτοιο δεν ήταν επιτρεπτό από τη συντεχνία των ζωγράφων (guild) της πόλης.

Το ταλέντο του αναγνωρίστηκε σύντομα και ο Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς τον πήρε στο δικό του εργαστήριο το 1617, όπου παρέμεινε μέχρι το 1620. Χωρίς να μπορεί να θεωρηθεί απόλυτα μαθητής του Ρούμπενς, μια και ήταν ήδη ζωγράφος όταν πήγε στο εργαστήριό του, υπήρξε περισσότερο συνεργάτης του. Μάλιστα, δύο πορτρέτα που φιλοτέχνησε το 1618 και σήμερα βρίσκονται στην Πινακοθήκη της Δρέσδης, συχνά αποδίδονται στον Ρούμπενς. Ο Ρούμπενς τον επηρέασε ως προς το μελοδραματικό στυλ των έργων του, αλλά η τεχνική του βαν Ντάικ ήταν σαφώς διαφορετική από αυτή του Ρούμπενς: Δεν υιοθέτησε τη σμαλτώδη υφή του, αντίθετα ζωγράφιζε άμεσα και με πολύ πιο αδρή υφή στα χρώματα. Η χρωματική του κλίμακα είναι λιγότερο λαμπρή και περισσότερο θερμή σε σχέση με του Ρούμπενς, ενώ οι αντιθέσεις φωτός - σκίασης είναι περισσότερο απότομες.

Το 1620 ο βαν Ντάικ ταξίδεψε στο Λονδίνο, όπου παρέμεινε επί μερικούς μήνες στην αυλή του Ιακώβου του Α'. Εκεί πρέπει να είδε για πρώτη φορά έργα του Τιτσιάνο, του οποίου η χρωματική παλέτα και η κομψότητα της φόρμας επηρέασαν τον βαν Ντάικ. Στην Αγγλία του προσφέρθηκε ετήσιος μισθός 100 λιρών από το βασιλιά για να παραμείνει, αλλά ο βαν Ντάικ επέλεξε να επιστρέψει στην Αμβέρσα. Τον Οκτώβριο του 1621 πραγματοποίησε νέο ταξίδι, αυτή τη φορά στην Ιταλία, ακολουθώντας για μια ακόμη φορά τς συστάσεις του Ρούμπενς: Πρώτος σταθμός του ήταν η Γένοβα, όπου αμέσως τέθηκε υπό την προστασία των ίδιων πλούσιων οικογενειών που είχαν αναλάβει και τον Ρούμπενς δεκατέσσερα χρόνια πριν. Στην Ιταλία παρέμεινε επί έξι χρόνια, ταξιδεύοντας και γνωρίζοντας το έργο των Ιταλών δημιουργών, ενώ παράλληλα απέκτησε φήμη ως δημιουργός πορτρέτων. Το 1627 επέστρεψε πάλι στην Αμβέρσα, όπου ζωγράφισε πορτρέτα, στα οποία οι Φλαμανδοί αριστοκράτες που του τα παράγγελλαν εμφανίζονται ιδιαίτερα κομψοί. Φαίνεται πως ήταν, όπως και ο Ρούμπενς, ιδιαίτερα ικανός στις συναναστροφές του με ευγενείς και βασιλικές αυλές, γεγονός που του εξασφάλιζε σημαντικές παραγγελίες. Ήδη το 1630 αναφέρεται ως ο επίσημος ζωγράφος της αυλής της Αρχιδουκίσσης Ισαβέλλας των Αψβούργων, που ασκούσε τη διακυβέρνηση της Φλάνδρας. Ανάμεσα στα έργα εκείνης της περιόδου συγκαταλέγεται ένα πορτρέτο των 24 δημοτικών συμβούλων της πόλης των Βρυξελλών σε φυσικό μέγεθος, έργο το οποίο δυστυχώς καταστράφηκε το 1695.

Ο βαν Ντάικ δεν είχε χάσει, επίσης, την επαφή του με το βασιλέα Κάρολο τον Α' της Αγγλίας, ο οποίος ήταν ο πλέον φιλότεχνος μονάρχης της εποχής και συνέλεγε έργα τέχνης. Ο βαν Ντάικ βοηθούσε τον πράκτορά του να εντοπίσει και να αποκτήσει σημαντικούς πίνακες, ενώ έστειλε και δικά του έργα στη βρετανική Αυλή. Το 1632 ο βαν Ντάικ εγκαταστάθηκε στην Αγγλία, όπου ο Κάρολος τον ονόμασε επίσημο ζωγράφο της Αυλής του και τον έχρισε ιππότη. Τού έδωσε επιχορήγηση, ο βαν Ντάικ έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής και νυμφεύτηκε την κόρη ενός Λόρδου, ενώ είχε και ερωμένη.

Ο καλλιτέχνης ταξίδευε επίσης συχνά στο εξωτερικό. Σε ένα ταξίδι του στο Παρίσι το 1641 ασθένησε βαριά και διακόπτοντας το ταξίδι του επέστρεψε στο Λονδίνο, όπου απεβίωσε στις 9 Δεκεμβρίου του 1641.

Έργα
Η μετανοούσα Μαγδαληνή, Άμστερνταμ, Ρέικσμουζεουμ
Ο πρίγκιπας Γουλιέλμος και η πριγκίπισσα Μαρία Στούαρτ, Άμστερνταμ, Ρέικσμουζεουμ
Ο Κάρολος Α΄ της Αγγλίας έφιππος, Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου
Η λαίδη Θίμπελμπυ και η υποκόμισσα Αντόβερ, Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου
Ο αββάς Σκάλια προσκυνά Παρθένο και Βρέφος, Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου
Ο Άγιος Αμβρόσιος απαγορεύει στον Θεοδόσιο την είσοδο στο ναό, Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου
Ο Κάρολος Ε' έφιππος, Φλωρεντία, Ουφίτσι
Γιαν βαν Μόνφορτ, Φλωρεντία, Ουφίτσι
Προσωπογραφία ανδρός, περ.1638 (Sala dell'educazione di Giove), Φλωρεντία, Παλάτσο Πίττι
Προσωπογραφία του καρδινάλιου Μπεντιβόλιο, 1622-1623 (Sala di Marte), Φλωρεντία, Παλάτσο Πίττι
Σταύρωση, Νάπολη, Εθνικό Μουσείο Καποντιμόντε
Προσωπογραφία κυρίας, Μιλάνο, Πινακοθήκη Μπρέρα
Riposo nella fuga in Egitto – Ανάπαυση κατά την φυγή στην Αίγυπτο (Sala di Flora), Φλωρεντία, Παλάτσο Πίττι
Ο ακάνθινος στέφανος, 1618-20, Μαδρίτη, Μουσείο ντελ Πράδο
Ο μυστικός γάμος της Αγίας Αικατερίνης, 1618-20, Μαδρίτη, Μουσείο ντελ Πράδο
Ο σερ Ενδυμίων Πόρτερ και ο καλλιτέχνης, 1632-41, Μαδρίτη, Μουσείο ντελ Πράδο
Προσωπογραφία του Μάρτιν Ρύκαρτ, 1627-32, Μαδρίτη, Μουσείο ντελ Πράδο
Το φιλί του Ιούδα, 1618-20, Μαδρίτη, Μουσείο ντελ Πράδο
Ο Κάρολος Α’ στο κυνήγι, 1635-38, Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου
Ο πρίγκηπας Ρούπερτ του Παλατινάτου, Βιέννη, Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης
Προσωπογραφία του Νίκολας Λάνιερ, Βιέννη, Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης
Σαμψών και Δαλιδά, Βιέννη, Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης
Η Σωσάννα και οι γέροι, 1622-23, Μόναχο, Παλαιά Πινακοθήκη
Αυτοπροσωπογραφία, 1620-22, Μόναχο, Παλαιά Πινακοθήκη
Πιετά, 1634, Μόναχο, Παλαιά Πινακοθήκη
Προσωπογραφία του Φιλίπ ντε Γκοντίν, 1627-1632, Μόναχο, Παλαιά Πινακοθήκη
Γενοβέζα κυρία, Πινακοθήκη του Βερολίνου
Γενοβέζος ευγενής, Πινακοθήκη του Βερολίνου
Η μαρκησία Ιερώνυμα Σπίνολα, Πινακοθήκη του Βερολίνου
Πιετά, Πινακοθήκη του Βερολίνου
Κυρία στα μαύρα, Πινακοθήκη της Δρέσδης
Μεθυσμένος Σειληνός, Πινακοθήκη της Δρέσδης
Προσωπογραφία θωρακοφόρου με κόκκινο μαντήλι, Πινακοθήκη της Δρέσδης
Οικογενειακό πορτραίτο, Αγία Πετρούπολη, Ερμιτάζ
Αυτοπροσωπογραφία, Αγία Πετρούπολη, Ερμιτάζ

Πληροφορίες: el.wikipedia.org

Αναστάσιος Χρηστομάνος

Ο Αναστάσιος Χρηστομάνος ήταν Έλληνας χημικός και θεμελιωτής της επιστήμης της χημείας στην Ελλάδα. (1841 - 1906)

Γεννήθηκε στην Βιέννη στις 22 Μαρτίου του 1841, γόνος της γνωστής οικογένειας Μάνου (όπου μετά το θάνατο του Χρήστου Μάνου έγιναν γνωστοί ως Χρηστομάνοι) από το Μελένικο της Μακεδονίας, με απώτερη καταγωγή από την Κατράνιτσα (Πύργοι) Εορδαίας. Το 1855 η οικογένεια του εγκατέλειψε την Βιέννη αλλά ο Αναστάσιος παρέμεινε για να ολοκληρώσει τις σπουδές του.

Το 1858 πήρε το απολυτήριό του από το βιοτεχνικό γυμνάσιο της Βιέννης και έδωσε κατατακτήριες εξετάσεις στο Πολυτεχνείο της Βιέννης, το οποίο γρήγορα εγκατέλειψε για να συνεχίσει στο γερμανικό Πανεπιστήμιο του Γκίσεν και κατόπιν στο Βερολίνο.

Το 1859 εγκατέλειψε το Βερολίνο και συνέχισε τις σπουδές του στην Καρλσρούη, όπου σπούδασε μέχρι το 1861, για να ολοκληρώσει τις σπουδές του τελικά στο πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του διετέλεσε βοηθός αρκετών καθηγητών του, ενώ μετά την αποφοίτηση του, εργάστηκε σε εργοστάσια ως χημικός.

Το 1862, ως διδάκτωρ, επέστρεψε στην Ελλάδα και διορίστηκε στο Εθνικό Διδασκαλείο. Το 1863, μετά από παράκληση του τότε υπουργού παιδείας Επαμεινώνδα Δεληγεώργη, προσελήφθη αρχικά σαν υφηγητής και έπειτα δίδαξε χημεία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών εώς το 1906, διετέλεσε μάλιστα πρύτανης του Πανεπιστημίου κατά την περίοδο 1897 με 1898.

Το 1866 συμμετείχε στην επιτροπή των ελλήνων ειδικών που παρακολούθησαν την ηφαιστειακή δραστηριότητα στην Νέα Καμένη της Σαντορίνης. Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Σαντορίνη προήχθη στις 13 Απριλίου του 1866 από υφηγητής σε έκτακτος καθηγητής της Γενικής Χημείας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το χρονικό διάστημα από τις 18 Ιανουαρίου του 1868 έως το 1906 ήταν καθηγητής της Γενικής Χημείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατά το ακαδημαϊκό έτος 1872-1873 διετέλεσε κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής και το 1905-1906 της Σχολής Θετικών Επιστημών.

Το 1887 ιδρύθηκε το Μεγάλο Χημείο στην οδό Σόλωνος της Αθήνας (σήμερα Παλαιό Χημείο), στο οποίο ο Αναστάσιος Χρηστομάνος επέβλεψε την κατασκευή. Πρωτολειτούργησε το 1889. Στις 24 Οκτωβρίου του 1895, ο Αναστάσιος Χρηστομάνος μαζί με τους καθηγητές Κωνσταντίνο Μητσόπουλο, Τιμολέοντα Αργυρόπουλο, Σπυρίδωνα Μηλιαράκη, Νικόλαο Αποστολίδη και Αναστάσιο Δαμβέργη κατέθεσαν υπόμνημα προτείνοντας την ίδρυση Φυσικομαθηματικής Σχολής, με απόσπαση των Τμημάτων Φυσικής και Μαθηματικών από τη Φιλοσοφική Σχολή.

Ο διαχωρισμός πραγματοποιήθηκε τελικά με Βασιλικό Διάταγμα στις 3 Ιουνίου του 1904. Αντιπροσώπευσε την Ελλάδα σε αρκετά διεθνή επιστημονικά συνέδρια, όπως στο Παρίσι, το Βερολίνο, τη Βιέννη, τη Βουδαπέστη καθώς και τη Ρώμη. Στο τελευταίο μάλιστα, εξελέγη και αντιπρόεδρος. Το 1883 ανέλαβε και επόπτευσε το έργο του δημόσιου φωτισμού της Αθήνας.

Προσωπική Ζωή
Το 1866 ο Χρηστομάνος παντρεύτηκε την κόρη του αυλικού Βαυαρού γιατρού Λιντερμάγιερ. Από τον γάμο του απόκτησε τέσσερις γιούς και μια κόρη. Οι γιοι του Κωνσταντίνος και Αντώνιος, διέπρεψαν σαν συγγραφέας και γιατρός, αντίστοιχα. Ο Χρηστομάνος είχε συγγένεια με τον βιομήχανο Νικόλαο Δούμπα, από τις μητέρες τους (μεσω της οικογένειας Τίρκα).

Θάνατος
Πέθανε στην Αθήνα στις 2 Οκτωβρίου 1906 από καρκίνο των νεφρών. Γιος του ήταν ο λογοτέχνης Κωνσταντίνος Χρηστομάνος.

Επιστημονικό έργο
Οι σημαντικότερες επιστημονικές του εργασίες ήταν ο προσδιορισμός του ειδικού βάρους του αργύρου, μέθοδοι προσδιορισμού μετάλλων των αλκαλίων, η τεχνητή σύνθεση διφαινυλίου και η σύσταση των ελληνικών χρωμιτών.

Συνέγραψε συνολικά 73 διδακτικά συγγράμματα, επιστημονικές εργασίες και δημοσιεύσεις. Μεταξύ αυτών:

Αναλυτικοί πίνακες, 1885
Στοιχεία Χημείας» (δια την εκπαίδευσιν), 1887
Ανόργανος και οργανική χημεία , τόμος Α΄, 1887
Ανόργανος και οργανική χημεία , Τόμος Β΄, 1887
Εισαγωγή εις την χημεία, 1891

Πληροφορίες: el.wikipedia.org