DIASKEDASI.INFO

Φιλίπ Πινέλ

Ο Φιλίπ Πινέλ ήταν Γάλλος ψυχίατρος της Γαλλικής Επανάστασης, γνωστός ως ανθρωπιστής γιατί ήταν ο πρώτος που κατήργησε τις αλυσίδες στα ψυχιατρικά άσυλα, μέτρο που αποτέλεσε σταθμό στην ψυχιατρική.  (Philippe Pinel, Σαν Αντρέ, Ταρν, 1745- Παρίσι 1826)

 Αναγνωρίζεται σήμερα ως μια από τις μεγάλες μορφές του κλάδου της ψυχιατρικής καθώς μαζί με τον Chiarugi και τον Turke έθεσε τις θεωρητικές και πρακτικές βάσεις για τη θεραπεία των διανοητικά ασθενών οι οποίες πρακτικά έμειναν αμετάβλητες μέχρι το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Ο Πινέλ είναι ιδιαίτερα γνωστός για δυο λόγους: την ανάλυση και συλλογή συμπτωμάτων των διάφορων διανοητικών παθήσεων σε ορισμένες κατηγορίες, και την εφαρμογή της ηθικής θεραπείας στην αντιμετώπιση των διανοητικά ασθενών.

Παράλληλα, γνωστά συγγράμματα του Πινέλ αποτελούν η "Φιλοσοφική Νοσογραφία" (Nosographie philosophoque), (1798) στην οποία διέκρινε διάφορες ψυχώσεις και περιέγραφε, μεταξύ άλλων φαινομένων, συμπτώματα, όπως τις ψευδαισθήσεις και τα σύνδρομα αποστερήσεως και η "Ιατρο-φιλοσοφική πραγματεία γύρω από την παραφροσύνη ή μανία"(Traite medico-philosophique sur l' alienation mentale ou la manie), (Paris, 1801) στην οποία συζητεί τον ψυχολογικό προσανατολισμό της προσέγγισής του.

Έφτασε στο Παρίσι το 1778. Για αρκετά χρόνια ζούσε από μεταφράσεις επιστημονικών και ιατρικών έργων, καθώς και από την διδασκαλία των μαθηματικών. Αυτή την περίοδο άρχισε να επισκέπτεται ψυχικά αρρώστους, περιορισμένους κατ' οίκον και να γράφει άρθρα σχετικά με τις παρατηρήσεις του.

Το 1792 ο Πινέλ που έγινε αρχίατρος της Bicetre (άσυλο για άνδρες ασθενείς) στο Παρίσι και στη συνέχεια το 1794 διευθυντής της Σαλπερτιέρ (Salpertiere, άσυλο για γυναίκες ασθενείς) απελευθερώνει όλους τους ασθενείς από τις αλυσίδες και από τον περίγελο της δημόσιας έκθεσης, για να τους κάνει ίσους με όλους τους άλλους νοσηλευόμενους. Πολλοί από τους αρρώστους ήταν έτσι περιορισμένοι για 30-40 χρόνια.

Επιπλέον, πρωτοπόρος, γιατί ήταν επηρεασμένος από τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης (η χρονολογία που καταργήθηκαν οι αλυσίδες είναι το 1793) και από τον ανθρωπισμό της ιδεολογίας της, ανοίγει το δρόμο για μια ανθρωπιστική αντιμετώπιση στην ψυχιατρική και γίνεται ο πατέρας της λεγόμενης ηθικής θεραπείας των ψυχασθενειών, που στηριζόταν στην καλοσύνη και το σεβασμό προς τον "άρρωστο".

Μάλιστα, ο Πινέλ απέφυγε θεραπείες, όπως οι αφαιμάξεις, τα καθαρτικά και τα εκδόρια, αφού ευνοούσε μια αγωγή που περιελάμβανε την στενή φιλική επικοινωνία με τον άρρωστο, την συζήτηση των προσωπικών του δυσκολιών και ένα πρόγραμμα σκόπιμων δραστηριοτήτων.

Ηθική Θεραπεία
Η ηθική θεραπεία του Πινέλ βασιζόταν στη θεωρία του Αριστοτέλη της διανοητικής υγείας σαν ισορροπίας μεταξύ των διάφορων παθών, που θεωρούνταν σαν ο σύνδεσμος που υπάρχει μεταξύ νόησης και σώματος. Ταυτόχρονα, παρατηρούνται επιδράσεις από τον ανθρωπισμό, που υποστήριζε ως ιδεώδες βίου την ολόπλευρη και σύμμετρη ανάπτυξη -στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό- των σωματικών και ψυχικών δυνατοτήτων του ανθρώπου. Η θεραπεία αυτή εμπεριείχε μια δεοντολογία της θεραπευτικής, δηλαδή η μεταχείριση των ασθενών έπρεπε να γίνεται με τρόπους μαλακούς και ευγενικούς, αλλά και με αυστηρότητα, ακόμα και με κάποια σκληρότητα όταν το απαιτούσε το συμφέρον της θεραπείας, πάντα όμως με σεβασμό στην αξιοπρέπεια του ασθενούς.

Από θεραπευτική άποψη λοιπόν ο γιατρός πρέπει να πλησιάσει τον ασθενή με μεγάλη αποφασιστικότητα, κοιτώντας τον βαθιά στα μάτια, προσπαθώντας να τον υποτάξει πλήρως. Στη συνέχεια, η σχέση θα αποτελείται από ένα μείγμα ευγένειας, τόλμης και καταναγκασμού. Μ' αυτόν τον τρόπο η συμμετοχή του ασθενούς σε διάφορες δραστηριότητες, στο εσωτερικό ενός καλά οργανωμένου χώρου, βοήθησε καθαρά στην επιτυχία της θεραπείας του Πινέλ.

Οι απόψεις του
Σύμφωνα με τον Πινέλ, μπορεί να θεωρηθούν βασικά τέσσερις τύποι τρέλας: -μελαγχολία: διαταραχή της διανοητικής λειτουργίας -μανία: υπερβολική νευρική διέγερση που συνοδευόταν ή όχι από παραλήρημα -άνοια: διαταραχή της συναισθηματικότητας -ιδιωτεία: εξαφάνιση των διανοητικών ικανοτήτων και των συναισθημάτων. Ο διαχωρισμός αυτός προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση διότι είναι αρκετά προοδευτικός για την περίοδο εκείνη.

Ωστόσο, απέρριπτε την για καιρό επικρατούσα άποψη ότι η ψυχοπάθεια είναι ισοδύναμη με την κατοχή από δαιμόνια και την θεωρούσε αποτέλεσμα της υπερβολικής έκθεσης σε κοινωνικούς και ψυχολογικούς εξαναγκασμούς και, σε κάποιο βαθμό της κληρονομικότητας και λειτουργικής βλάβης. Όσον αφορά τους ψυχασθενείς, πίστευε ότι αποτελούσαν άτομα στην πραγματικότητα ομαλά, τα οποία, κάτω από πιέσεις που ασκούσαν περιβαλλοντικοί παράγοντες, είχαν χάσει την ικανότητα ορθής κρίσης.

Ο Πινέλ υποστήριζε ότι ο περιορισμός των ατόμων αυτών σε ειδικά ιδρύματα τα απομάκρυνε από τους παθογενείς παράγοντες που τα έφερναν σε διεγερτική κατάσταση. Έτσι, με την είσοδο στο άσυλο, η διέγερση υποχωρεί, και μπορούν τα άτομα να συζητήσουν ατομικά και σε ομάδες τα προβλήματά τους. Θεωρούσε επίσης μεγάλης θεραπευτικής σημασίας το να λαμβάνουν οι ασθενείς μέρος σε ομαδικές δραστηριότητες μέσα στο άσυλο. Η θεραπευτική αυτή τακτική έδωσε σημαντικά αποτελέσματα, καθώς ένα μεγάλο ποσοστό ασθενών φαίνεται ότι αποκαταστάθηκε.

H τακτική αυτή έχει μέσα της σπέρματα πολλών νεότερων αντιλήψεων, και είναι πολύ ενδιαφέρον ότι η ηθική θεραπεία του 18ου αιώνα έχει στοιχεία που ξαναβρίσκονται στις σημερινές θεραπευτικές κοινότητες και την απασχολησιοθεραπεία.

Κριτική του έργου του
Η άποψη του Πινέλ σχετικά με την ηθική θεραπεία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα για την εποχή της. Ωστόσο, στην εγκατάλειψη της ηθικής θεραπείας οδήγησαν οι μεγάλες ανακαλύψεις του 19ου αιώνα και η εντυπωσιακή πρόοδος των Φυσικών Επιστημών και της Ιατρικής. Η ηθική θεραπεία θεωρήθηκε αντιεπιστημονική και κυριάρχησε ο ιατρικός προσανατολισμός. Tην "ανθρωπιστική αντιμετώπιση" της θεραπείας του Πινέλ δεν συμμερίζονται όλοι οι μελετητές της εποχής ούτε και όλοι οι σημερινοί ψυχίατροι.

Πληροφορίες: el.wikipedia.org/wiki/Φιλίπ_Πινέλ

Πρόδρομος Τσαουσάκης

Ο Πρόδρομος Τσαουσάκης (πραγματικό όνομα Πρόδρομος Μουτάφογλου) ήταν δημοφιλής Έλληνας τραγουδιστής, στιχουργός και τραγουδοποιός του ρεμπέτικου-λαϊκού τραγουδιού. (1919 - 23 Οκτωβρίου 1979)

Από την πλούσια δισκογραφία του οι γνωστότεροι δίσκοι του είναι: Π. Τσαουσάκης 1, 2 και 3 (με πολλαπλές ανατυπώσεις) και οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν μετά τον θάνατο του: Αυθεντικές εκτελέσεις (1984), Κυνηγημένος από τους νόμους (1985), Για πάντα (1991),

Τα λαϊκά του Π. Τσαουσάκη (1991), Αρχείο: Τραγουδιστές του Ρεμπέτικου 3 (1994), Τα Πορτραίτα της ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ 8 (1995), Μετανάστης (1996, με ηχογραφήσεις της δεκαετίας του 1970) και Τραγούδια από τις 45 στροφές (1997).

Γεννήθηκε το 1919 στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης και ήρθε οικογενειακώς στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Θεσσαλονίκη το 1922, σε ηλικία μόλις 3 ετών.

Από παιδί του άρεσε να τραγουδάει. Οι πρώτες όμως, επαγγελματικές δραστηριότητές του δεν είχαν σχέση με το τραγούδι. Σε νεαρή ηλικία έγινε επαγγελματίας παλαιστής.

Το 1940 πήγε εθελοντής φαντάρος. Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος ήταν ήδη στρατιώτης. Πολέμησε γενναία και από τα ανδραγαθήματα του στη μάχη έγινε λοχίας. Τους λοχίες εκείνη την εποχή τους αποκαλούσαν και τσαούσηδες κι έτσι πήρε το προσωνύμιο Τσαουσάκης όπου έγινε γνωστός αργότερα στο ευρύ κοινό. Στον πόλεμο πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Γερμανούς και βασανίστηκε. Άντεξε όμως τις κακουχίες, τον κίτρινο πυρετό και τα βασανιστήρια που υπέστη.

Την γυναίκα του, Άννα Καδόγλου την γνώρισε στα χρόνια της Κατοχής. Κλέφτηκαν το 1942 και παντρεύτηκαν το 1943. Τότε, έπαιζε και τραγουδούσε με κομπανίες σε διάφορες ταβέρνες της Θεσσαλονίκης. Εκεί γνωρίστηκε και με τον Βασίλη Τσιτσάνη και συνεργάστηκε για πρώτη φορά.

Η δισκογραφική πορεία του αρχίζει το 1946, από την "Odeon" (την μετέπειτα "Minos"). Στα τέλη της ίδιας χρονιάς συνεργάζεται και με την "Columbia", ενώ αργότερα θα συνεργαστεί και με άλλες δισκογραφικές. Το 1946, ο Στέλιος Καζαντζίδης είναι 15 χρονών και ο Τσαουσάκης θα αποτελέσει το πρώτο τραγουδιστικό του πρότυπο.

Έχει ερμηνεύσει πολλά τραγούδια του Τσιτσάνη αλλά και των Παπαϊωάννου, Μητσάκη, Καλδάρα, Μπακάλη και άλλων. Συνολικά έχει Το 1966 έγραψε τη μουσική της ταινίας Τζίμης ο τίγρης. Μέχρι τον θάνατο του είχε εμφανιστεί σε πολλά κέντρα της Αθήνας και όχι μόνο.

Πέθανε στις 23 Οκτωβρίου του 1979 σε ηλικία 60 ετών στην Καλλιθέα Αττικής.

Πηγές
Τάκης Καλογερόπουλος, Λεξικό της Ελληνικής μουσικής: από τον Ορφέα έως σήμερα, τομ. 5, εκδόσεις Γιαλλελή, Αθήνα 2001
Ogdoo.gr

Νίκος Νικολαΐδης

Ο Νίκος Γεωργίου Νικολαΐδης ήταν Έλληνας σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός ταινιών, συγγραφέας, θεατρικός σκηνοθέτης, βοηθός σκηνοθέτη, παραγωγός δίσκων, διευθυντής τηλεόρασης, και εμπορικός διευθυντής. Συνήθως θεωρείται ένας εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής αβάν-γκαρντ και του πειραματικού κινηματογράφου. (Αθήνα 25 Οκτωβρίου 1939 - 5 Σεπτεμβρίου 2007)

Ο Νικολαϊδης γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 1939 στην Αθήνα, όπου έζησε και δούλεψε μέχρι το θάνατό του. Ήταν ο ίδιος σεναριογράφος και παραγωγός των κινηματογραφικών ταινιών που σκηνοθέτησε και περιστασιακά, όπως και στην περίπτωση της κινηματογραφική ταινίας του 1965 του Ορέστη Λάσκου Πράκτορες 005 εναντίον Χρυσοπόδαρου, έγραφε σενάρια για άλλους σκηνοθέτες. Για μεγάλο μέρος της ζωής του εργάστηκε στη διαφήμιση και κατάφερε να σκηνοθετήσει 200 τηλεοπτικές διαφημίσεις μέσα σε είκοσι χρόνια.

Σπούδασε σκηνοθεσία στη Σχολή Ελληνικού Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Σταυράκου και απέκτησε γραφικές δεξιότητες σχεδίασης στο Vakalo College of Art and Design, μια υψηλής εκτίμησης εξειδικευμένη ιδιωτική σχολή τέχνης, που βρίσκεται στην Αθήνα. Το 1960 άρχισε να εργάζεται ως πρώτος βοηθός σκηνοθέτη για τον Βασίλη Γεωργιάδη και το 1962 σκηνοθέτησε την πρώτη του μικρού μήκους ταινία Lacrimae Rerum.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του ήταν η ταινία Ευρυδίκη Β.Α. 2037 η οποία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στις 29 Σεπτεμβρίου 1975, όπου κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη, το βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού και το Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου της Αθήνας.

Παρά την χλιαρή αντίδραση των θεατών, οι κριτικοί εκτίμησαν την καινοτόμο προοπτική της κλασσικής ελληνικής τραγωδίας του Ορφέα και της Ευρυδίκης και σημείωσαν την πρωτοτυπία των καλλιτεχνικών τεχνικών του Νικολαϊδη. Ο ίδιος ο Νικολαΐδης πίστευε ότι η ταινία Ευρυδίκη Β.Α. 2037 είναι η καλύτερη του ταινία.

Για την επόμενη ταινία του, Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα (1979), ο σκηνοθέτης μελέτησε τη μετατροπή των κοινωνικών αξιών, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα μιας ομάδας πέντε φίλων που συναντιούνται μετά από ένα μακροχρόνιο διαχωρισμό και μοιράζονται μεταξύ τους τις λεπτομέρειες της δύσκολης ζωή τους. Η ταινία έγινε το σύμβολο της γενιάς του 1950 και αντανακλούσε τις προσωπικές του απόψεις σχετικά με το πρόβλημα της αλλοτρίωσης στο σύγχρονο κόσμο.

Η ταινία γυρίστηκε με ένα σουρεαλιστικό τρόπο με προτίμηση για την αισθητική του Μαρκήσιου Ντε Σαντ. Σε αυτήν την ταινία, για πρώτη φορά στη φιλμογραφία του Νικολαΐδη, μπορεί κανείς να δει τα χαρακτηριστικά στοιχεία του κινηματογραφικού νουάρ που έγιναν μέρος της μοναδικής προσέγγισης του Νικολαϊδη στην πλειοψηφία των ταινιών που ακολούθησαν. Σήμερα είναι πιθανότατα πιο γνωστός για το magnum opus του 1990 Singapore Sling, μια αλλόκοτη μείξη φιλμ νουάρ και τρόμου με το σεξ να χρησιμοποιείται ως παιχνίδι εξουσίας.

Παρά την μεγάλη καριέρα του ως σκηνοθέτης στην πατρίδα του, η οποία εκτείνεται από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, ήταν σχεδόν εντελώς άγνωστος έξω από την Ελλάδα πριν από τις αρχές του 1990 και είναι ακόμη λιγότερο γνωστός έξω από αυτήν και μόνο με αυτήν την ταινία, η οποία έγινε αμέσως καλτ, η διεθνής φήμη ήρθε σ 'αυτόν. Από τα κινηματογραφικά του έργα, σκηνοθέτησε επίσης τη Γλυκιά Συμμορία (1983), την Πρωινή Περίπολο (1987), το Θα σε Δω στην Κόλαση, Αγάπη μου (1999) και το Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα (2002).

Δημοσίευσε επίσης μια σειρά από διηγήματα και έγραψε τρία μυθιστορήματα, όπως το Οργισμένος Βαλκάνιος (1977), το οποίο έχει ανατυπωθεί πολλές φορές στην Ελλάδα. Εκτός από την καριέρα του ως σκηνοθέτης, σκηνοθέτης και συγγραφέας, ο Νικολαΐδης εργάστηκε επίσης σε ένα στούντιο ηχογράφησης.

Οι ταινίες του έχουν διχάσει πολλές φορές κοινό και κριτικούς. Λόγω των μεθόδων κινηματογράφησης του, σεναρίου καθώς και της θεματολογίας με την οποία ασχολούνται συνήθως οι ταινίες του, σε πλήρη αντίθεση με τις καθιερωμένες επικρατούσες επιλογές, οι ταινίες του έχουν λάβει ελάχιστη δημοσιότητα, αν και μερικές, ειδικά οι λιγότερο γνωστές του, έγιναν καλτ, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας. Οι χαρακτήρες στις ταινίες του είναι συνήθως άνθρωποι που βρίσκονται στα όρια, σε παράλογες ή ακραίες καταστάσεις, που παίζουν το τελευταίο τους, συνήθως καμένο, χαρτί.

Τα θέματα που συναντά συχνά κανείς συχνά στις ταινίες του Νικολαΐδη είναι η δεκαετία του '50 και το φιλμ νουάρ, το παιχνίδι μεταξύ σεξ και θανάτου, η συντροφικότητα κι ο έρωτας, η πάλη με κάθε λογής εξουσίες αλλά και με φαντάσματα του παρελθόντος. Ο Νικολαΐδης κινηματογράδησε μεγάλο μέρος του έργου του σε άσπρο και μαύρο, μερικές από τις ταινίες του περιείχαν κάποια ομοιότητα με τις αποκαλούμενες ταινίες «σκουπίδια» και ταξινόμησε την πλειονότητα των ταινιών του σε τριλογίες.

Ως παράδειγμα της τελευταίας τάσης, η τριλογία «Χρόνια της Χολέρας», η οποία ασχολείται με τις τελευταίες δεκαετίες του εικοστού αιώνα, αρχίζει με Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα (1979), συνεχίζει με τη Γλυκιά Συμμορία (1983), και τελειώνει με το Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα (2002).

Τον Νοέμβριο του 2005, μετά την ολοκλήρωση της τελευταίας του ταινίας The Zero Years, μια ιστορία διαστροφής και σεξουαλικής κυριαρχίας, που δεν κατάφερε να επαναλάβει την προηγούμενη επιτυχία του Singapore Sling (1990), ο Νικολαΐδης δήλωσε την πρόθεσή του να σταματήσει να κάνει ταινίες προκειμένου να ασχοληθεί με τη μουσική.

Από το 1970 ζούσε με τη Μαρί Λουιζ Βαρθολομαίου με την οποία είχε δύο παιδιά. Ήταν επίσης είτε ο παραγωγός είτε τουλάχιστον συμμετείχε στην παραγωγή όλων των οκτώ ταινιών του μεγάλου μήκους και 200 διαφημίσεων. Πέθανε στις 5 Σεπτεμβρίου 2007, σε ηλικία 67 ετών, λόγω πνευμονικού οιδήματος στην Αθήνα.

Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πραγματοποίησε μια αναδρομική εκδήλωση προς τιμήν του κατά τη διάρκεια του προγράμματος αφιέρωσης τον Νοέμβριο του 2007 και η Ταινιοθήκη της Ελλάδος απέτισε φόρο τιμής σε αυτόν από τις 26 Μαΐου έως την 1η Ιουνίου 2011 προβάλλοντας τις οκτώ μεγάλου μήκους ταινίες του.

Μέχρι σήμερα παραμένει ο μοναδικός Έλληνας σκηνοθέτης που κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ή στα Κρατικά Βραβεία Κινηματογράφου στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πέντε φορές.

Κληρονομιά
Το έργο του Νίκου Νικολαϊδη είχε σημαντική επιρροή στην επόμενη γενιά Ελλήνων κινηματογραφιστών, μερικοί από τα οποίους εμπνεύστηκαν από το στυλ των ταινιών του και τις ασυνήθιστες καλλιτεχνικές εικόνες που περιείχαν πολύπλοκες αλληγορίες και σύμβολα. Πρωταγωνιστές των ταινιών του είναι συνήθως απόβλητοι και διαφωνούντες ή οι κυνικοί και οι περιθωριοποιημένοι άνθρωποι της κοινωνίας με ψυχικές και σεξουαλικές διαταραχές.

Το κύριο χαρακτηριστικό της σκηνοθετικής προσέγγισης του Νικολαϊδη ήταν η κυριαρχία της μορφής πάνω στο περιεχόμενο. Στην πατρίδα του, θεωρήθηκε ως πρωτοπόρος που αναζητούσε ασυνήθιστους τρόπους να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα του κινηματογράφου, καθώς και κάποιος που δημιούργησε μια μοναδική αισθητική που συνδυάζει την ομορφιά και την ασχήμια.

Στο εξωτερικό, ο Νικολαΐδης κέρδισε τη φήμη του ως εκκεντρικός και αμφιλεγόμενος σκηνοθέτης. Η επιρροή του εκτείνεται και στο εξωτερικό. Η ταινία του Ihor Podolchak Delirium (2013) συγκρίθηκε από τους κριτικούς της Ουκρανίας με τα έργα του Νικολαϊδη μετά τις προβολές του πριν την κυκλοφορία του έργου.

Ταινίες
Lacrimae Rerum (μικρού μήκους) (1962)
Άνευ Όρων (μικρού μήκους) (1964)
Ευρυδίκη Β.Α. 2037 (1975)
Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα (1979)
Γλυκιά Συμμορία (1983)
Πρωινή Περίπολος (1987)
Singapore Sling: Ο Άνθρωπος που Αγάπησε ένα Πτώμα (1990)
Το Κορίτσι με τις Βαλίτσες (Τηλεταινία) (1993)
Ο Ν.Ν. συνήθιζε να χαρακτηρίζει αυτή την τηλεταινία σαν 'λάθος' του και εξηγεί το γιατί: Τα λάθη είναι σαν τους αποτυχημένους έρωτες: τους νοσταλγείς, σε βασανίζει το ανεκπλήρωτό τους, αλλά δεν θα 'θελες ποτέ να τους ξαναζήσεις... Το γεγονός ότι η προβολή αυτού του λάθους μου στην τηλεόραση απέφερε μια ακροαματικότητα 57.6%, αποδεικνύει το πόσο μεγάλο λάθος διέπραξα.
Θα σε Δω στην Κόλαση, Αγάπη μου (1999)
Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα (2002)
The Zero Years (2006)

Βιβλία
Οι Τυμβωρύχοι (διηγήματα)(Αθήνα: Ιδιωτική Έκδοση, 1966, ISBN 9609515037)
Ο Οργισμένος Βαλκάνιος (μυθιστόρημα)(Αθήνα: Εκδόσεις Κέδρος, 1977, ISBN 9600301956)
Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα...: Σενάριο (Αθήνα: Εκδόσεις Γνώση, 1980)
Γλυκιά Συμμορία: Σενάριο – (Αθήνα: Συντεχνία, 1984)
Γουρούνια στον Άνεμο (μυθιστόρημα) (Αθήνα: Εκδόσεις Καστανιώτη, 1992, ISBN 960030985X)
Ο χαμένος τα παίρνει όλα: Σενάριο (Αθήνα: Εκδόσεις Αιγόκερως, 2003, ISBN 9603221821)

Μεταθάνατον
Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα (μυθιστόρημα, 2008, post mortem)

Βραβεία
Βραβείο σκηνοθεσίας, Βραβείο Ένωσης Κριτικών Αθηνών Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1975 (Ευρυδίκη Β.Α. 2037)
Βραβείο σκηνοθεσίας, Βραβείο Ένωσης Κριτικών Αθηνών Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1979 (Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα)
Βραβείο Ένωσης Κριτικών Αθηνών Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1983 (Γλυκιά Συμμορία)
Βραβείο σκηνοθεσίας Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1987 (Πρωϊνή Περίπολος)
Βραβείο καλύτερης ταινίας Φεστιβάλ Φαντασπόρτο 1989 (Πρωϊνή Περίπολος).
Βραβείο σκηνοθεσίας Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1990 (Singapore Sling)
Βραβείο σκηνοθεσίας Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2002 (Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα)

Πληροφορίες: el.wikipedia.org/wiki/Νίκος_Νικολαΐδης

Παντελής Βούλγαρης

Ο Παντελής Βούλγαρης είναι Έλληνας σκηνοθέτης και σεναριογράφος. (23 Οκτωβρίου 1940)

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Οκτωβρίου 1940. Μετά τις σπουδές του στον κινηματογράφο στην Σχολή Κινηματογράφου Τηλεόρασης Λ. Σταυράκου εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη σε πλήθος παραγωγών.

Ο Παντελής Βούλγαρης έχει διακριθεί και βραβευθεί σε πολλά διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου.

Από το 2015 είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Άνδρου.

Φιλμογραφία
Κινηματογράφος
Το τελευταίο σημείωμα (2017)
Μικρά Αγγλία (2013)
Ψυχή Βαθιά (2009)
Νύφες (2004)
Όλα είναι δρόμος (1998)
Ακροπόλ (1995)
Ήσυχες μέρες του Αυγούστου (1991)
Η Φανέλα με το "9"(1988)
Τα Πέτρινα Χρόνια (1985)[2]
Ελευθέριος Βενιζέλος 1910-1927 (1980)
Happy Day (1976)
Ο μεγάλος ερωτικός (1973)
Το προξενιό της Άννας (1972)
Χορός τον τράγων (1971)
Ce n'est pas que le debut (1969)
Τζίμης ο τίγρης (1966)
Ο κλέφτης (1965)

Τηλεοπτικές σειρές
Οι απόμαχοι (1982)
Ο κήπος με τα αγάλματα (1981)