DIASKEDASI.INFO

Αιμίλιος Βεάκης

Ο Αιμίλιος Βεάκης υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους έλληνες ηθοποιούς. Διακρίθηκε στους Βαλκανικούς πολέμους, έλαβε μέρος στην Αντίσταση κατά την Κατοχή ως μέλος του ΕΑΜ αλλά αργότερα δέχτηκε διώξεις λόγω των αριστερών του πεποιθήσεων. (Πειραιάς, 13 Δεκεμβρίου 1884 – Αθήνα, 29 Ιουνίου 1951)

Βιογραφικά Στοιχεία
Εγγονός του λόγιου και θεατρικού συγγραφέα Ιωάννη Βεάκη αλλά ορφανός και από τους δυο γονείς, πέρασε τα παιδικά του χρόνια μαζί με άτεκνους συγγενείς. Παρά τις ενστάσεις των κηδεμόνων του γράφτηκε σε ηλικία 16 ετών (1900) στη «Βασιλική Δραματική Σχολή»

Μετά την απότομη διακοπή της δραματικής σχολής του Βασιλικού Θεάτρου εισήχθηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών όπου και σπούδασε ζωγραφική. Το 1901 όμως, διέκοψε τις σπουδές του και άρχισε την καριέρα του ως ηθοποιός στο Βόλο με το θίασο της Ε. Νίκα.

Από τότε θα περιοδεύσει στις επαρχίες όπου υπάρχει ελληνικό στοιχείο μέχρι την επιστράτευσή του στους Βαλκανικούς πολέμους (1912-1913) κατά την οποία και θα προαχθεί σε λοχία λόγω «ανδραγαθίας».

Επιστρέφοντας από το μέτωπο, ο Βεάκης συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους θιάσους της εποχής (Λεπενιώτη, Καλογερίκου, Κοτοπούλη, Κυβέλη, Οικονόμου) και διακρίθηκε σε όλα τα θεατρικά είδη.

Αναδείχθηκε εξαίρετος "καρατερίστας" και διέπρεψε στις κλασικές τραγωδίες και δράματα.

Σταθμός στην καριέρα του θεωρήθηκε η ερμηνεία του Οιδίποδα στην ομώνυμη τραγωδία (Οιδίπους τύραννος) σε σκηνοθεσία του Φώτου Πολίτη με την «Εταιρεία Ελληνικού Θεάτρου».

Από το 1932 μεσουράνησε στο επανασυσταθέν Βασιλικό Θέατρο ως Εθνικό Θέατρο. Διετέλεσε και ο ίδιος θιασάρχης του, καθώς επίσης και καθηγητής υποκριτικής στην επαγγελματική σχολή του Εθνικού θεάτρου.

Κατά τη διάρκεια της κατοχής συνεργάστηκε με την κυρία Κατερίνα και συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση από τις τάξεις του ΕΑΜ. Μετά τα Δεκεμβριανά, ακολούθησε το ΕΑΜ μαζί με άλλους ηθοποιούς στην υποχώρηση προς τα βουνά όπου και συνέχισαν να δίνουν θεατρικές παραστάσεις. Υπήρξε μέλος του Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου.

Για αυτήν την πολιτική του τοποθέτηση ο Βεάκης μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας αντιμετώπισε διώξεις που κλόνισαν την υγεία του και έκαμψαν την ιδιοσυγκρασία του.

Συνταξιοδοτήθηκε το 1947 και έκανε κάποιες σποραδικές εμφανίσεις μέχρι τις αποχαιρετιστήριες παραστάσεις του στο Εθνικό θέατρο τον Απρίλιο και το Μάιο του 1951.

Πέθανε ξεχασμένος και πένης και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο.

Οι τιμές μετά θάνατον
Μετά το θάνατό του αναγνωρίστηκε μερικώς η τεράστια προσφορά του στο ελληνικό θέατρο με ορισμένες τιμητικές κινήσεις.

Το σύγχρονο θερινό θέατρο -τύπου αρχαίου θεάτρου- "Σκυλίτσειο" στη Καστέλα, στον Πειραιά, που είχε αναγείρει ο δήμαρχος Αριστείδης Σκυλίτσης το 1969, μετονομάσθηκε το 1976 σε "Βεάκειο".

Επίσης προτομή του Αιμίλιου Βεάκη ανεγέρθηκε στη δεξιά πλευρά της πρόσοψης του Δημοτικού Θεάτρου του Πειραιά ενώ το θεατρικό μουσείο απονέμει σε άνδρες ηθοποιούς από το 1994 και ανά διετία το Έπαθλο «Αιμίλιος Βεάκης» για την ερμηνεία α΄ ανδρικού ρόλου καθώς και το τιμητικό Έπαθλο Βεάκη για τη συνολική προσφορά τους στο θέατρο.

Λουΐτζι Πιραντέλλο

Ο Λουίτζι Πιραντέλλο, ήταν Ιταλός δραματουργός, μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, στον οποίο απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1934. (ιταλικά: Luigi Pirandello, 28 Ιουνίου 1867 - 10 Δεκεμβρίου 1936)

Γεννήθηκε στο Αγκριτζέντο της Σικελίας, τον αρχαίο Ακράγαντα. Προερχόταν από αστική οικογένεια του Risorgimento που ήταν ιδιοκτήτρια κτημάτων και ορυχείων θείου.

Αρχικά, ήθελε να ακολουθήσει σταδιοδρομία φιλολόγου και διαλεκτολόγου (υποστηρίζει στη Βόννη μια διατριβή για τη φωνητική και τη μορφολογία του ιδιώματος της γενέτειράς του πόλης) και εισοδηματία ποιητή - τα πρώτα του δημοσιεύματα είναι πράγματι μικροί τόμοι λυρικών ποιημάτων που κλίνουν προς την ευαισθησία του λυκόφωτος και του ρομαντισμού, όπως τα Mal giocondo (Χαρούμενο κακό, 1889), Pasqua di Gea (Πάσχα της Γης, 1891) και Elegia renane (Ελεγεία του Ρήνου, 1895)- που έχουν συντεθεί λίγο πολύ πάνω στο πρότυπο των Ρωμαϊκών ελεγείων του Γκαίτε τα οποία μετέφρασε τον επόμενο χρόνο.

Ο ίδιος ο συγγραφέας έλεγε πως ήταν ελληνικής καταγωγής και πως το επίθετό του είναι παραφθορά του ελληνικού Πυράγγελος. Σπούδασε φιλολογία στο Παρίσι και στη Βόννη και δίδαξε ως καθηγητής της ιταλικής φιλολογίας στο ανώτατο ινστιτούτο της ιταλικής πρωτεύουσας.

Στη Ρώμη ο Πιραντέλο συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά. δημοσιεύοντας ποιήματα και πεζογραφήματά του.

Έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό με το μυθιστόρημά του "Ο μακαρίτης Ματθαίος Πασκάλ". Εκείνο όμως που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό ήταν το θεατρικό του έργο.

Το πρώτο μέρος του συνολικού θεατρικού του έργου ο Πιραντέλο το έγραψε σε μια ιδιαίτερα οδυνηρή εποχή γι' αυτόν, εξαιτίας του θανάτου της μητέρας του και της διανοητικής αρρώστιας της συζύγου του.

Από τα πολλά έργα του Πιραντέλο αναφέρουμε τα: Όταν ήμουν τρελός, Όπως με θέλεις, Να ντύσουμε τους γυμνούς, Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα, Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, Απόψε αυτοσχεδιαζουμε.

Μελ Μπρουκς

Ο Μελ Μπρουκς, Αμερικανός σκηνοθέτης, κωμικός ηθοποιός, σεναριογράφος, παραγωγός κινηματογραφικών ταινιών και συνθέτης. Είναι γνωστός περισσότερο ως δημιουργός ταινιών παρωδίας και φάρσας.

Γέννημα-θρέμμα Νεοϋρκέζος, ο Μελ Μπρουκς είναι καμωμένος από κείνα τα υλικά που εξυφαίνεται η μεγάλη στόφα των κωμικών.

Ο άνθρωπος που μας χάρισε μια σειρά από αφοπλιστικές κωμικές ερμηνείες αλλά και παροιμιώδεις φαρσοκωμωδίες και παρωδίες, δρώντας τόσο ως κωμικός ηθοποιός όσο και ως σκηνοθέτης, δεν χρειάζεται φυσικά συστάσεις!

Και ποιος δεν έχει γελάσει με την καρδιά του παρακολουθώντας τους ανισόρροπους «Τρελούς Τρελούς Παραγωγούς», τη διεστραμμένα αστεία εκδοχή του πάνω στον μύθο του Φρανκενστάιν («Φρανκενστάιν Τζούνιορ»), το σατιρικό γουέστερν «Μπότες, Σπιρούνια και Καυτές Σέλες», για να αναφέρουμε μια μόνο χούφτα από τις αξέχαστες κωμωδίες που μας χάρισε;

Ο βραβευμένος με Όσκαρ, Τόνι, Έμι, Γκράμι και ό,τι άλλο υπάρχει σε βραβείο ήρθε στον κόσμο για να φέρει το γέλιο στο πρόσωπο των ανθρώπων.

Στα 86 του σήμερα, ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός, παραγωγός, συνθέτης και τραγουδιστής(!) είναι ένας από τους ζωντανούς θρύλους της αμερικανικής κωμωδίας, ένας άνθρωπος που ξέρει να αυτοσαρκάζεται, γι' αυτό και η σάτιρά του -που δεν αφήνει τίποτα όρθιο!- δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

«Συνδυάζω το κακό γούστο με την ευφυΐα», δήλωσε άλλοτε ο Μελ Μπρουκς, σε μια ατάκα που συμπυκνώνει την κωμική στάση του απέναντι στη ζωή...

Πρώτα χρόνια
Ο Μελ Μπρουκς γεννιέται ως Μέλβιν Τζέιμς Καμίνσκι στις 28 Ιουνίου 1926 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, μέσα σε οικογένεια γερμανών μεταναστών εβραϊκής καταγωγής. Ως ο τέταρτος γιος της φαμίλιας, ο Μπρουκς χάνει σε ηλικία 2 ετών τον πατέρα του και αναγκάζεται να κάνει δουλειές του ποδαριού για να συμβάλει στο οικογενειακό εισόδημα, ενώ σύντομα θα μάθει να παίζει ντραμς και θα βγάζει έτσι τα προσωπικά του έξοδα.

Κωμικό ταλέντο από μικρός, γίνεται ο πλακατζής της γειτονιάς, ο πιτσιρικάς που κάνει τους άλλους να γελούν. Μετά το σχολείο, γίνεται δεκτός στο Κολέγιο του Μπρούκλιν, σκοπεύοντας να σπουδάσει ψυχολογία. Μετά τον πρώτο χρόνο ωστόσο στρατολογείται στις τάξεις των ενόπλων δυνάμεων, καθώς είναι τα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Για το πολεμικό του «ανδραγάθημα», ο ίδιος το αφηγείται ως ανέκδοτο: «Είχαμε βγει περιπολία, στη Γερμανία, είκοσι άτομα, και είδαμε κάτι μονωτήρες από άσπρο κεραμικό, σαν αυτούς που υπάρχουν πάνω στα τηλεγραφόξυλα. Τους είπα, λοιπόν, να βάλουμε όλοι από ένα δολάριο, να σκοπεύσουμε με τα “μάουζερ” κι όποιος πετύχει τον μονωτήρα να πάρει τα είκοσι δολάρια. Νίκησε κάποιος Τεξανός, εμείς από το Μπρούκλιν είμαστε άθλιοι σκοπευτές. Τέλος πάντων, γυρίσαμε στο στρατόπεδο και ακούσαμε τις σειρήνες να ουρλιάζουν. Τι συμβαίνει, ρώτησα. Κάποιος γερμανικός λόχος είναι εκεί έξω και μας έκοψε τις επικοινωνίες, μου είπαν. Πρέπει να βγει ένας εθελοντής να διορθώσει τη ζημιά». Ο ίδιος ήξερε πολύ καλά ποιος είχε κάνει τη ζημιά! «Προσφέρθηκα λοιπόν να βγω, επικεφαλής του λόχου, για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση». Ο Μπρουκς παρασημοφορήθηκε αργότερα για τη «γενναία» πράξη του. Αν ένιωσε ενοχή που δέχτηκε το παράσημο; «Όχι, καθόλου!».

Μέχρι το 1949, ο Μπρουκς δούλευε ήδη στο πλευρό του θρυλικού κωμικού Sid Caesar, γράφοντας κωμικά σκετσάκια, τα οποία αργότερα ερμήνευε ο ίδιος σε θεάματα stand-up comedy. Ήταν το ξεκίνημα της καριέρας του...

Η καριέρα του Μελ Μπρουκς στην τηλεόραση είχε ήδη αρχίσει δειλά-δειλά και θα μετρούσε την πρώτη μεγάλη επιτυχία της με τον ίδιο συν-δημιουργό της σατιρικής τηλεοπτικής σειράς «Get Smart» (1965), μια παρωδία του Ψυχρού Πολέμου και των κατασκοπικών ταινιών.
Αφού συνεργάστηκε και σε άλλες τηλεοπτικές δουλειές με μεγάλη επιτυχία, η καθοριστική στιγμή θα φτάσει το 1968 με τη σπουδαία κινηματογραφική κωμωδία «The Producers» («Τρελοί Τρελοί Παραγωγοί»), με τον Ζίρο Μόστελ και τον Τζιν Γουάιλντερ στο πρωταγωνιστικό δίδυμο.

Παρά το γεγονός ότι αρχικά η ταινία δεν γνώρισε καλή πορεία σε επίπεδο εισπράξεων, σύντομα θα γινόταν κλασική! Και πέρα από τα λίγα εισιτήρια, ο Μπρουκς απέσπασε το Όσκαρ Σεναρίου του 1969 για τη δουλειά του...

Οι «Μπότες, Σπιρούνια και Καυτές Σέλες» και ο «Φρανκενστάιν Τζούνιορ»
Η επόμενη κινηματογραφική δουλειά του έρχεται το 1970, με τις «Δώδεκα Καρέκλες», την ίδια στιγμή που συγγράφει και σενάρια για καρτούν και τηλεοπτικές σειρές. Και μετά φτάνει το 1974, όταν ο Μελ Μπρουκς γράφει από κοινού με τον Ρίτσαρντ Πράιορ τις μνημειώδεις «Μπότες, Σπιρούνια και Καυτές Σέλες» (Blazing Saddles), γράφοντας τόσο κωμική ιστορία όσο και ρεκόρ εισπράξεων!
Και λίγο πριν εκπνεύσει η χρονιά, τον Δεκέμβριο, κυκλοφορεί στους κινηματογράφους η νέα δουλειά του Μπρουκς, άμεση επιτυχία και μελλοντικά κλασική κωμωδία, ο «Φρανκενστάιν Τζόυνιορ», με τον Τζιν Γουάιλντερ να συνεργάζεται στο σενάριο και να διατηρεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η ταινία αφήνει εποχή και ενθρονίζει τον δημιουργό της στο θρόνο του νέου βασιλιά της αμερικανικής κωμωδίας, με τον «Φρανκενστάιν Τζόυνιορ» να κόβει εκείνη τη χρονιά λιγότερα εισιτήρια μόνο από τις «Μπότες, Σπιρούνια και Καυτές Σέλες»!

Κατοπινές ταινίες και εταιρεία παραγωγής
Ο καταπέλτης Μελ Μπρουκς δεν επαναπαύτηκε ωστόσο στις δάφνες του. Το 1976 θα ρίξει στα πόδια του κοινού το «Silent Movie», που έμελλε να γίνει κι αυτό με τη σειρά του κλασικό, αφού ο Μπρουκς αποφάσισε να κρατήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο!
Ακολουθούν το «High Anxiety» (1977), παρωδία των χιτσκοκικών ταινιών και το πρώτο φιλμ που κράτησε και τον ρόλο του παραγωγού, και το «History of the World - Part 1» (1981), που παρουσιάζει κωμικά την ιστορία της ανθρωπότητας από την αυγή του ανθρώπου μέχρι και τη Γαλλική Επανάσταση!

Και βέβαια μετά είναι η ώρα για τα «Μπαλάκια Τρίτου Τύπου» (Spaceballs - 1987), την περίφημη παρωδία των ταινιών επιστημονικής φαντασίας και κυρίως του «Star Wars». Οι κωμωδίες αυτής της περιόδου θα μείνουν ιστορικές...

Η δεκαετία του 1990 θα είναι αρκούντως γόνιμη για τον μεγάλο κωμικό: «Life Stinks» (1991), «Ήρωες με το Κολάν» (Robin Hood: Men in Tights - 1993) και «Δράκουλας: Νεκρός και Μ' Αρέσει» (Dracula: Dead and Loving It - 1995)!

Πέρα από το να εμφανίζεται στην οθόνη στις δικές του σκηνοθετικές δουλειές και να τσαλαβουτά συχνά-πυκνά στην τηλεόραση, ο Μπρουκς ίδρυσε τη δική του εταιρεία παραγωγής, την Brooksfilms, με σκοπό να προωθήσει πιο «σοβαρές» δουλειές από τις δικές του, όπως το έλεγε χαρακτηριστικά ο ίδιος!
Στα πρακτικά της Brooksfilms προσμετρούνται ταινίες όπως η δραματική «Ο Άνθρωπος-Ελέφαντας» (1980) του Ντέιβιντ Λιντς, το «To Be or Not to Be» (1983), στο οποίο πρωταγωνίστησε ο Μελ Μπρουκς, αλλά και η «Μύγα» (1986) του Κρόνενμπεργκ, για να αναφέρουμε μερικές μόνο...

Προσωπική ζωή
Ο Μελ Μπρουκς ήταν παντρεμένος με την Αν Μπάνκροφτ για περισσότερο από 4 δεκαετίες (1964-2005), μέχρι τον θάνατο δηλαδή της γνωστής ηθοποιού.
Όσο για τον μοναχογιό του Μελ, Μαξ Μπρουκς, έγινε ο συγγραφέας της σειράς βιβλίων επιβίωσης «The Zombie Survival Guide» αλλά και του «World War Z», το οποίο γυρίστηκε στο σινεμά φέτος...

Βραβεία και έπαινοι
Ο Μελ Μπρουκς ανήκει σε μια μικρή και εκλεκτή ελίτ που έχουν την τιμή να έχουν βραβευτεί με Όσκαρ, Έμι, Γκράμι και Τόνι! Έχουμε και λέμε: απέσπασε δύο Γκράμι για τη θεατρική εκδοχή των «Παραγωγών» και ένα ακόμα για το κωμικό άλμπουμ «The 2000 Year Old Man».

Το 1967 τιμήθηκε με Έμι για τη συνεισφορά του ως σεναριογράφος σε αναρίθμητες τηλεοπτικές σειρές και δεκαετίες αργότερα θα κέρδιζε τρία ακόμα αγαλματίδια (τρεις συνεχόμενες μάλιστα χρονιές) για τον ρόλο του ως Uncle Phil στη σειρά του NBC «Mad About You».

Η νέα χιλιετία είδε τον Μελ Μπρουκς να συνεχίζει τη θεατρική επιτυχία, μιούζικαλ πλέον, των «Παραγωγών» (2001), το οποίο στα 6 χρόνια της πορείας του στο Μπρόντγουεϊ θα κατακτούσε το ρεκόρ των 12 Βραβείων Τόνι!

Η πένα του Μπρουκς θα έκανε κατόπιν θεατρικό μιούζικαλ και τον «Φρανκενστάιν Τζούνιορ» (2007), με την ίδια ασύλληπτη επιτυχία.

Ο ίδιος απολαμβάνει σήμερα τον μύθο του και τιμάται διαρκώς από ινστιτούτα και οργανώσεις, την ίδια ώρα που πρωταγωνιστεί και σε ντοκιμαντέρ για τη ζωή του: είναι ένας ζωντανός θρύλος της κωμωδίας και δεν λέει να σταματήσει να το χαίρεται.

Βασίλης Σούκας
ο δεξιοτέχνης του κλαρίνου

Ο Βασίλης Σούκας ήταν περίφημος λαϊκός οργανοπαίκτης (κλαρίνο-σαντούρι) και τραγουδοποιός της οικογένειας των Σουκαίων (δισέγγονος του γεννημένου περί το 1800 κλαριντζή Αναστασίου Σούκα, εγγονός του γεννημένου περί το 1850 βιολιτζή Θεοδώρου Σούκα, γιός του γεννημένου περί το 1900 κλαριντζή Αναστάση (Τάσου) Σούκα, αδελφός των Βαγγέλη και Κώστα Σούκα, ανιψιός του Φώτη και του Ηλία Σούκα και εξάδελφος του Τάκη Σούκα. (Κομπότι Άρτας 1931 - Αθήνα 1993).

Να σημειωθεί επίσης ότι και οι 2 γιοι του Τάσος και Γιάννης Σούκας σπούδασαν μουσική (ο πρώτος παίζει βιολί και ο δεύτερος, σαξόφωνο, κλαρίνο και φλάουτο).

Γεννημένος στην Ήπειρο και διδαγμένος μέσα από τη μακρόχρονη θητεία του στα πανηγύρια του Νομού Άρτας, εξελίχθηκε σε ευαίσθητο και λαμπρό ερμηνευτή τόσο του σαντουριού όσο κυρίως του κλαρίνου, που στα χέρια του αναδείχτηκε σε όργανο-"καλειδοσκόπιο"!

Είναι μοναδικός ο τρόπος που έπαιζε τόσο τους παλιούς ηπειρώτικους "βαρείς" σκοπούς (όπως την πεντάσημη "Παπαδιά") όσο και το μικρασιάτικο ρεπερτόριο (όπως τη σε τροπικό ιδίωμα "Πέργαμο").

Ήρθε στην Αθήνα το 1959 (τα τελευταία χρόνια έμενε στον Μαραθώνα) και ώς το 1992 εργάστηκε σε όλα τα σημαντικά Κέντρα της δημοτικής μουσικής. Για πολλά χρόνια διατηρούσε δικό του «μαγαζί», τα «Γλυκοχαράματα» στην πλατεία Καραϊσκάκη (πρώην «Πετροκότσυφας»).

Ίδρυσε μάλιστα και δική του δισκογραφική Εταιρεία, αλλά η κακή κατάσταση της υγείας του τον ανάγκασε να την κλείσει. Ηχογράφησε πάνω από 4.000 τραγούδια (!), μεταξύ των οποίων και περίπου 200 δικά του (πολλά σε στίχους του).

Την τελευταία 6ετία της ζωής του συνεργάστηκε στενά με τον  Κατσιφέρης Αναστάσιος (Τάσος) Β. Κατσιφή, από τον οποίο διδάχτηκε τη βυζ. μουσική και ερμηνεύοντας οργανικά τα βαριά βυζ. μαθήματα έγινε ένας ψάλτης με κλαρίνο! Έμαθε μέσα σε 2 χρόνια να καταγράφει με ακρίβεια τα κομμάτια του στη βυζ. σημειογραφία κι αυτό τον βοήθησε να παιρνει μέος σε συναυλίες με διάφορες Ορχ.

Στο μεταξύ, το 1986 ήταν στον «Σείριο» (με τον Μ. Χατζιδάκι και τον Ρ. Ντέιλυ). Το 1987 έπαιξε στο Φεστιβάλ Πατρών τη «Λυρική Σουίτα» του Κ. Σφέτσα, συνοδευόμενος από την Ορχ. ALEA III της Βοστώνης, ενώ τον επόμενο χρόνο έπαιξε στο Ηράκλειο το έργο του Κ. Σφέτσα «Διπλοχρωμίες» για λαϊκό κλαρίνο και ορχ. δωματίου (και τα 2 αυτά έργα κυκλοφορούν σε δίσκο από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης).

Επίσης, στις τελευταίες του εμφανίσεις ανήκουν και εκείνες στο ΜΜΑ (το 1991 και το 1993) και στο ΑΠΘ, όπου "μαγνήτισε" για τελευταία φορά τα ακροατήριά του, παρά το ότι φυσούσε το κλαρίνο με έναν πνεύμονα...

Στους LP δίσκους του (ως εκτελεστή παραδοσιακής-λαϊκής μουσικής και τραγουδοποιού): «Τραγούδια της λεβεντιάς» (1967), «Το κλαρίνο μου έχει κέφι» (1968), «Χορεύει η ελλ. λεβεντιά» (1968), «Ελληνικό γλέντι» (1970), «Αντίλαλοι της υπαίθρου» (1973), «Αθάνατα δημοτικά τραγούδια» (1973), «Τα μεράκια του Βασ. Σούκα» (1973), «Τσιφτετέλια με κλαρίνο» (1974), «Β. Χαρακίδα, Νο 2» (1975), «Ψηλά στο Τεπελένι» (1975), «Δημοτικοί σκοποί με κλαρίνο» (1975), «Θυμάται ο γέρος τα παλιά» (1976), «Τα χειμαδιά» (1976), «Τραγουδάμε την Ήπειρο» (1977), «Κεραυνοί κι αστροπελέκια» (1977), «Έξι αστέρια τραγουδούν» (1977), «Ο Β. Σούκας και το κλαρίνο του, 5» (1977), «Ο έρωτας πατρίδα δεν γνωρίζει» (1978), «Δημοτικές ρίζες» (1978), «Τα χανούμικα τσιφτετέλια» (1978), «Κάτσε γέροντα στην άκρη» (1979), «Τί καπετάνιος είσ’ εσύ» (1979), «Παπούτσια απ’ τον τόπο σου» (1979), «Τα ανατολίτικα τσιφτετέλια» (1980), «Τραγούδια για μερακλήδες» (1980), «Δημοτικά» (1981), «Ελληνική Παράδοση» (1983), «Κάτω στου βάλτου τα χωριά» (1983), «Βασανάκι της καρδιάς μου» (1984), «Ελληνική παραδοσιακή μουσική» (1985), «Με λένε όλοι αμαρτωλή» (1985), «Τα 12 μπωφόρ» (1986, ως στιχουργός), «Ήχοι του χειμώνα» (1988, συμμετοχή), «Τραγουδώντας την παράδοση, Νο 1, 2 και 4» (1991), «Εγώ τη φτώχεια έζησα» (1991), «Ανθίζουν πάλι πασχαλιές» (1991), «Πνοή» (1991), «Διπλοχρωμία» (1993, «live»), «Αμαρτωλά τα μάτια σου» (1995), «Η τέχνη του κλαρίνου» (1995), «The art of improvisation» (1998), κ.λπ. Στα τραγούδια το: «Αν τό ’ξερα πριν γεννηθώ», «Η μάνα είναι θησαυρός», «Παρήγγειλα στο γάμο σου να φέρουνα λουλούδια», «Σε πήρα φτωχοκόριτσο», «Τσιγγανάκι μου γλυκό», «Έκανα τον πόνο δάκρυ», κ.λπ.

Το κλαρίνο του δωρίστηκε από τη σύζυγό του Λίτσα στο «Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Οργάνων».