Σαν σήμερα 1 Φεβρουαρίου ας θυμηθούμε τι έγινε
| 
| Εμφανίσεις: 1971
Σαν σήμερα 1 Φεβρουαρίου
ας θυμηθούμε τι έγινε
από τον Mr George Almanac
Εορτάζουν
Αγίου Τρύφωνος του Μάρτυρα, (Τρύφων, Τρύφωνας, Τρυφωνία)
Φιλικητάτης Μάρτυρος, (Φιλικητάτη, Φιλικήτη, Φιλικήτα)
1 Φεβρουαρίου
Γεγονότα σαν σήμερα
1788: Οι Ισαάκ Μπριγκς και Ουίλιαμ Λόνγκστριτ κατοχυρώνουν με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το ατμόπλοιο.
1790: Στη Νέα Υόρκη συγκαλείται για πρώτη φορά το Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α.
1793: H Γαλλία κηρύσσει τον πόλεμο στη Βρετανία και την Ολλανδία.
1796: H πρωτεύουσα του Άνω Καναδά μεταφέρεται από το Νιούαρκ στο Γιορκ.
1806: Οι Τούρκοι πολιορκούν τους Κολοκοτρωναίους κοντά στη Δημητσάνα. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης διαφεύγει στη Ζάκυνθο.
1862: Αντιοθωνική εξέγερση ξεσπά στο Ναύπλιο, με αίτημα την αλλαγή του συστήματος διακυβέρνησης, ώστε να εγγυάται τις ελευθερίες του λαού και τη συγκρότηση νόμιμης εθνοσυνέλευσης. Μολονότι αντιμετωπίζεται με επιτυχία από τον Αθανάσιο Μιαούλη, θα σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους για τη βασιλεία του Όθωνα. (Ναυπλιακή Επανάσταση).
1865: Ο Αμερικανός πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν υπογράφει την 13η τροπολογία του Συντάγματος που καταργεί την δουλεία.
1884: Κυκλοφορεί η πρώτη έκδοση του Αγγλικού Λεξικού της Οξφόρδης.
1887: Ο Χάρβεϊ Γουίλκοξ τεμαχίζει και πουλά τη γη του, έκτασης 500 στρεμμάτων, σε οικόπεδα, τα οποία στη συνέχεια θα αποτελέσουν το Χόλιγουντ.
1893: O Τόμας Έντισον ολοκληρώνει την κατασκευή του πρώτου στούντιο κινηματογραφικών ταινιών στο Νιου Τζέρσεϊ. Πρόκειται για ένα ξύλινο σπίτι καλυμμένο με πισσόχαρτο και με πτυσσόμενη στέγη.
1896: Η όπερα «Μποέμ» του Τζιάκομο Πουτσίνι κάνει πρεμιέρα στο Τορίνο.
1898: Υπογράφεται στις ΗΠΑ το πρώτο ασφαλιστήριο αυτοκινήτου. Ο νεοϋορκέζος γιατρός Τρούμαν Μάρτιν πληρώνει 11 δολάρια για ετήσια ασφαλιστική κάλυψη 5.000 δολαρίων.
1902: Στην Ελλάδα, το Υπουργείο Στρατιωτικών διατάζει την κατάσχεση των μεταφράσεων του Ευαγγελίου.
1904: Η Βρετανία και η Γαλλία συμφωνούν να παραμείνουν ουδέτερες, εάν η Ιαπωνία και η Ρωσία προβούν σε πόλεμο.
1904: Η Γερμανία αμφισβητεί τη γαλλική κυριαρχία στο Μαρόκο.
1904: Μεταδίδεται το πρώτο διεθνές σήμα κινδύνου, το CQD, που προηγήθηκε του SOS - Save Our Souls (Σώστε τις Ψυχές Μας).
1904: Ο τενόρος Καρούζο κάνει τον πρώτο δίσκο του στην Αμερική, τραγουδώντας από το Ριγκολέτο το «Λα Ντόνα ε Μόμπιλε».
1913: Ανοίγει στη Νέα Υόρκη ο μεγαλύτερος, μέχρι τότε, σιδηροδρομικός σταθμός του κόσμου.
1914: Επιδίδεται στην ελληνική κυβέρνηση η διακοίνωση των Μεγάλων Δυνάμεων για τα νησιά του Αιγαίου και την Ήπειρο, βάσει της οποίας παραχωρούνται στην Ελλάδα τα κατεχόμενα από την Τουρκία νησιά του Αιγαίου, εκτός Ίμβρου, Τενέδου και Καστελόριζου.
1918: Η Μόσχα ορίζεται αντί της Πετρούπολης πρωτεύουσα της Ρωσίας και η χώρα υιοθετεί το γρηγοριανό ημερολόγιο.
1918: Η Ρωσία υιοθετεί το γρηγοριανό ημερολόγιο.
1919: Στέφεται η πρώτη Μις Αμερική στη Νέα Υόρκη.
1920: Εγκαινιάζεται στην Αθήνα η νεοσύστατη Γεωπονική Σχολή.
1924: Η Βρετανία αναγνωρίζει την ΕΣΣΔ.
1926: Εισάγεται το μέτρο, αντί του πήχη, ως η μόνη μονάδα μέτρησης στην Ελλάδα.
1929: Κάνει πρεμιέρα το πρώτο αυθεντικό μιούζικαλ «Η Μελωδία του Μπρόντγουεϊ. Πρόκειται για την πρώτη ομιλούσα ταινία, που κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας.
1929: Ο Γάλλος Σαρλ Ριγκουλέ γίνεται ο πρώτος αρσιβαρίστας, που σηκώνει πάνω από 180 κιλά στο αρασέ.
1930: Ο Τζο Μπάμπρικ σημειώνει ρεκόρ Αγγλίας με 6 γκολ στην νίκη της Β. Ιρλανδίας επί της Ουαλίας με 7-1
1943: Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου οι Γιαπωνέζοι ξεκινούν την εκκένωση του Γκουαλντακανάλ, όταν επιτέλους τους δίνει την άδεια ο Αυτοκράτορας.
1946: Ο Νορβηγός Τρίκβε Λίε γίνεται ο πρώτος γενικός γραμματέας του ΟΗΕ.
1946: Ο εκπρόσωπος της Σοβιετικής Ένωσης στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., ζητά την άμεση αποχώρηση των βρετανικών δυνάμεων από την Ελλάδα χαρακτηρίζοντας την εκεί παρουσία τους ως «απειλούσα την ειρήνη».
1946: Η Ουγγαρία ανακηρύσσεται Δημοκρατία.
1951: Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ καταδικάζει τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας με 44 ψήφους έναντι 7 για την εισβολή στην Κορέα. Πρόκειται για την πρώτη καταδίκη χώρας ως επιτιθέμενης από τον ΟΗΕ από την ίδρυση του.
1958: Αίγυπτος και Συρία σχηματίζουν την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία, η οποία διαλύεται το 1961.
1958: Εκτοξεύεται ο Εξπλόρερ 1, ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος των ΗΠΑ, τέσσερις μήνες μετά την εκτόξευση του σοβιετικού Σπούτνικ 1.
1967: Ιδρύεται το ΑΒΑ (American Basketball Association) από 10 ομάδες με πρόεδρο τον Τζορτζ Μίκαν. Το πρωτάθλημά του θα διαρκέσει 9 χρόνια.
1968: "Ο στρατηγός Nguyen Ngoc Loan εκτελεί έναν κρατούμενο Βιετκόνγκ στη Σαϊγκόν" και δίνει τον τίτλο στην, ίσως πιο διάσημη φωτογραφία, του Πολέμου του Βιετνάμ, η οποία αποτέλεσε την αιτία που ουσιαστικά γιγάντωσε το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ και όχι μόνο. Τραβήχτηκε από τον φωτογράφο του πρακτορείου Associated Press, Eddie Adams και του χάρισε, ένα χρόνο αργότερα, το Βραβείο Πούλιτζερ.
Σε μια επιστολή του ο Adams προς το περιοδικό TIME τότε έγραψε: «Δύο άνθρωποι πέθαναν σε αυτή τη φωτογραφία: Ο στρατηγός σκότωσε τον Βιετκόνγκ κι εγώ σκότωσα τον στρατηγό με τη φωτογραφική μου μηχανή…»
Αργότερα ο Άνταμς μετάνιωσε γι’ αυτή τη φωτογραφία, θεωρώντας ότι κατέστρεψε τη ζωή του στρατηγού Loan (αρχηγού τότε της αστυνομίας του Νοτίου Βιετνάμ), υποστηρίζοντας ότι ο στρατηγός δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. ‘Τι θα έκανες άλλωστε, αν ήσουν εσύ αυτός που έπιανες τον «κακό» που είχε σκοτώσει δύο ή τρεις Αμερικάνους;’ έγραψε, θέλοντας να τον δικαιολογήσει. Ο Loan στην απολογία του, ισχυρίστηκε, χωρίς να διαψευστεί, ότι προέβη σε αυτή την ενέργεια γιατί ο Βιετκόνγκ Nguyen Van Lem με τους συντρόφους είχαν πιαστεί επ’ αυτοφόρω πάνω από έναν ομαδικό τάφο όπου είχαν σκοτώσει αδιακρίτως πολλούς αστυνομικούς και μέλη των οικογενειών τους, ανάμεσά τους και κάποιους συγγενείς του. Ο Lem ήταν ο αρχηγός αυτής της ομάδας των Βιετκόνγκ.
Παρόλη όμως την αμφιλεγόμενη ιστορία της κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την δύναμη αυτή της φωτογραφίας, η οποία αποτελεί ακόμη και σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα αντιπολεμικά σύμβολα.
1977: Εφαρμόζεται η εγκύκλιος, σύμφωνα με την οποία όλα τα δημόσια έγγραφα στην Ελλάδα θα συντάσσονται πλέον στη Δημοτική.
1978: Ο Πολωνός σκηνοθέτης Ρομάν Πολάνσκι φυγοδικεί και πάει στη Γαλλία, αφού παραδέχεται ενώπιον δικαστηρίου ότι είχε σεξουαλικές σχέσεις με ένα 13χρονο κορίτσι.
1979: Η καταδικασμένη για ληστείες τραπεζών, Πάτι Χιρστ, βγαίνει από τη φυλακή μετά τη μείωση της ποινής της από τον Αμερικανό Πρόεδρο Τζίμυ Κάρτερ. Η Χιρστ είχε απαχθεί και στη συνέχεια είχε εισχωρήσει στη συμμορία των απαγωγέων της ακολουθώντας τους στις εγκληματικές τους πράξεις.
1979: Ο Αγιατολάχ Χομεϊνί φτάνει στην Τεχεράνη του Ιράν, από το Παρίσι, μετά από εξορία δεκαπέντε χρόνων.
1982: Σενεγάλη και Γκάμπια σχηματίζουν μια συνομοσπονδία γνωστή ως Σενεγκάμπια.
1987: Ο Πάτρικ Σιόμπεργκ καταρρίπτει το παγκόσμιο ρεκόρ στο ύψος με 2.41 στο διεθνές μήτινγκ κλειστού στίβου στη μνήμη του Χρήστου Μάντικα στο ΣΕΦ μπροστά σε 15.000 θεατές, που τον παροτρύνουν να δοκιμάσει και ψηλότερα. Ο Σουηδός κρατάει δυνάμεις για το επόμενο μήτινγκ στη Στοκχόλμη, που θα πηδήξει 2.42 στις 30/6/87.
1988: Υπογράφεται η «Συμφωνία του Νταβός» μεταξύ των πρωθυπουργών Ελλάδας και Τουρκίας, Ανδρέα Παπανδρέου και Τουργκούτ Οζάλ σε μια προσπάθεια εξομάλυνσης των σχέσεων των δύο χωρών εξαιτίας της κρίσης του 1987.
1992: Ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζορτζ Μπους και ο Ρώσος ομόλογός του Μπόρις Γιέλτσιν υπογράφουν τη Διακήρυξη του Καμπ Ντέιβιντ, με την οποία μπαίνει και επίσημα τέλος στον Ψυχρό Πόλεμο.
1995: Στην Ολλανδία, υπερχειλισμένοι ποταμοί στο νότιο τμήμα της χώρας αναγκάζουν 250.000 Ολλανδούς να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη επιχείρηση εκκένωσης πληθυσμού στην Ολλανδία τα τελευταία 40 χρόνια.
1996: Η Visa και η MasterCard ανακοινώνουν τη συμφωνία των τεχνικών προδιαγραφών για τη διαβίβαση πληροφοριών των πιστωτικών καρτών μέσω Internet.
1996: Ο Γκάρι Κασπάροβ κερδίζει στο σκάκι τον ηλεκτρονικό υπολογιστή Deep Blue με 4-2.
1996: Η κρίση στα Ίμια κορυφώνεται. Στις 4.49 π.μ. ένα ελληνικό ελικόπτερο, που προσπαθεί να εξακριβώσει την παρουσία ή όχι Τούρκων στρατιωτών στη βραχονησίδα Ακρογιαλιά, συντρίβεται κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Από τις 6 το πρωί, η ελληνική σημαία δεν κυματίζει στη βραχονησίδα, ενώ με εντολή του πρωθυπουργού, Κώστα Σημίτη, αποσύρονται οι ελληνικές δυνάμεις.
1999: Ο Διεθνής Ναυτιλιακός Οργανισμός (IMO) καταργεί τα σήματα μορς, και εισάγει στην παγκόσμια ναυσιπλοΐα το ψηφιακό Παγκόσμιο Σύστημα Κινδύνου και Ασφάλειας (GMDSS).
1999: Οι ελληνικές αρχές διαψεύδουν κατηγορηματικά τους τουρκικούς ισχυρισμούς περί άφιξης του κούρδου ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν στην Αθήνα. Ο έλληνας πρεσβευτής στην Άγκυρα, Δημήτρης Νεζερίτης, ξεκαθαρίζει στην τουρκική πλευρά ότι δεν θα επιτραπεί στον Οτσαλάν να μεταβεί στη χώρα μας, ενώ και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δημήτρης Ρέππας, καθιστά σαφές ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν θεωρεί σκόπιμη και χρήσιμη την έλευση του Οτσαλάν στην Αθήνα.
2002: Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας καταδικάζει, με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, την αήθη επίθεση κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλου. Οι εκπρόσωποι των κομμάτων εκφράζουν την αποστροφή τους για τους απαράδεκτους υπαινιγμούς, που έφεραν την οικογένεια του Προέδρου να έχει ενοικιάσει χώρο σε ιδιοκτήτη παράνομων ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης δηλώνει ότι, «η επιδίωξή τους να αποσταθεροποιήσουν τους θεσμούς, δεν θα πετύχει».
2003: Μετά από 15 ημέρες στο διάστημα για την αποστολή STS 107, το διαστημικό λεωφορείο Κολούμπια (OV 102 Columbia), τo πρώτο διαστημικό λεωφορείο που βγήκε από την ατμόσφαιρα (είχαν προηγηθεί τα πειραματικά Pathfinder και Enterprise, τα οποία πραγματοποίησαν μόνο δοκιμές) καίγεται και διαλύεται στην ατμόσφαιρα πάνω από το Τέξας των ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια της επανεισόδου, στοιχίζοντας τη ζωή στους 7 επιβαίνοντες του, ανάμεσα τους κι ο πρώτος Ισραηλινός αστροναύτης.
Αιτία της καταστροφής ήταν ένα κομμάτι ενός εκ των δύο Βοηθητικών Πυραύλων Υγρών Καυσίμων (SRB) που χρησημοποιούνται κατά την εκτόξευση, το οποίο ξεκόλλησε και χτύπησε το δεξί φτερό του Κολούμπια, ανοίγοντας τρύπα, η οποία προκάλεσε λανθασμένη μανούβρα κατά την επανείσοδο, οδηγώντας έτσι το κινούμενο με, περίπου, 17.000 χιλιόμετρα την ώρα, λεωφορείο στην καταστροφή.
2004: Εκατό νεκροί και περισσότεροι από 240 τραυματίες είναι ο τραγικός απολογισμός από δύο βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας που σημειώνονται στα γραφεία δύο κουρδικών κομμάτων, του «Κουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος» και της «Πατριωτικής Ένωσης του Κουρδιστάν», στην πόλη Αρμπίλ του βορείου Ιράκ.
2004: Στους 244 ανέρχεται ο αριθμός των νεκρών προσκυνητών οι οποίοι ποδοπατούνται μέχρι θανάτου κατά τη διάρκεια τελετουργικού, με το οποίο ολοκληρώνεται το ετήσιο προσκύνημα των πιστών στη Μέκκα. Ο αριθμός των τραυματιών ξεπερνά τους διακόσιους.
Γεννήσεις σαν σήμερα
1459 - Κόνραντ Κέλτις, Γερμανός ανθρωπιστής.
Ο Κόνραντ Κέλτις (Conrad Celtis ή Konrad Celtes, 1 Φεβρουαρίου 1459 - 4 Φεβρουαρίου 1508) ήταν Γερμανός ανθρωπιστής, λόγιος συγγραφέας καθώς και λυρικός ποιητής.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Μπίκελ (ή Πίκελ) Κέλτις. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Καθηγητής του υπήρξε ο ανθρωπιστής Ρούντολφ Αγκρίκολα. Δίδαξε την ποιητική και τη ρητορική τέχνη στα πανεπιστήμια της Λιψίας και της Βιέννης. Εξέδωσε στα 1486 την ποιητική εργασία «Ars versificandi et carminum» η οποία θεωρείται ως η πρώτη ποιητική εργασία του γερμανικού ανθρωπισμού. Τα ποιήματά του θεωρούνται ότι έχουν συμβολική δύναμη ενώ διακρίνονται και για το λυρισμό τους. Ακολουθώντας το πρότυπο των ιταλικών ακαδημιών, ίδρυσε με τη σειρά του εταιρείες διανοουμένων.
1874 - Ούγκο φον Χόφμανσταλ, Αυστριακός συγγραφέας.
Ο Ούγκο φον Χόφμανσταλ (Hugo von Hofmannsthal, 1 Φεβρουαρίου 1874 - 15 Ιουλίου 1929) ήταν Αυστριακός ποιητής, δραματουργός, δοκιμιογράφος, διηγηματογράφος και λιμπρεττίστας.
1878 - Άλφρεντ Χάγιος, Ούγγρος κολυμβητής και αρχιτέκτονας.
Ο Άλφρεντ "Χάγιος" Γκούτμαν (Alfréd Hajós, Βουδαπέστη, 1 Φεβρουαρίου 1878 - 12 Νοεμβρίου 1955) ήταν Ούγγρος αρχιτέκτονας και αθλητής, και τρεις φορές ολυμπιονίκης.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Γκούτμαν. Το Χάγιος στα ουγγρικά σημαίνει ναύτης και το απέκτησε λόγω της ικανοτήτων του στο κολύμπι. Από 13 ετών ο πατέρας του τον πετούσε στον Δούναβη και είχε συνηθίσει να κολυμπάει σε παγωμένα νερά. Αυτό τον βοήθησε στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896 όπου συμμετείχε στην κολύμβηση. Οι αγώνες έγιναν στην Θάλασσα σε χαμηλές θερμοκρασίες. Ήταν πρώτος και χρυσός Ολυμπιονίκης στα 100 μ. ελευθέρας με επίδοση 1.22.2, και στα 1.200 μ. ελευθέρας με επίδοση 18.22.2. Είχε δηλώσει συμμετοχή και στα 500μ. ελευθέρας αλλά δεν πήρε τελικά μέρος. Την περίοδο των αγώνων ήταν φοιτητής αρχιτεκτονικής. Ο Χάγιος έλαβε μέρος και στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1924 στο Παρίσι στον καλλιτεχνικό διαγωνισμό για τα αρχιτεκτονικά του σχέδια γηπέδου και τιμήθηκε με το αργυρό μετάλλιο.
Εκτός από κολυμβητής ήταν και ποδοσφαιριστής: μάλιστα αγωνίστηκε στην εθνική Ουγγαρίας από το 1901 έως το 1903. Ήταν πρωταθλητής Ουγγαρίας στη δισκοβολία , στα 400 εμπόδια το 1898 και στα 100μ. το 1898. Ο αδελφός του Χένρικ Χάγιος ήταν χρυσός ολυμπιονίκης στα 4x250 στη Μεσολυμπιάδα του 1906.
Το 1924 πήρε το πτυχίο του στην αρχιτεκτονική και ειδικεύτηκε στις κατασκευές σταδίων , οι πιο γνωστές από τις οποίες είναι το κολυμβητήριο στην Βουδαπέστη που φέρει το όνομά του και χτίστηκε το 1930 και αποτελεί μέχρι σήμερα το εθνικό κολυμβητήριο της Ουγγαρίας. Το 1953 τιμήθηκε από την ΔΟΕ με δίπλωμα.
1884 - Γιεβγκένι Ζαμιάτιν, Ρώσος συγγραφέας.
Ο Γιεβγκένι Ιβάνοβιτς Ζαμιάτιν (Λεμπεντιάν 1 Φεβρουαρίου 1884 – Παρίσι 10 Μαρτίου 1937) ήταν Ρώσος συγγραφέας, περισσότερο γνωστός για το μυθιστόρημά του Εμείς (1921), μια ιστορία δυστοπίας του μέλλοντος που επηρέασε το 1984 του Τζορτζ Όργουελ , το Anthem της Άυν Ραντ, το The Dispossessed της Ούρσουλα Λε Γκεν και, έμμεσα, τον Κουρτ Βόνεγκατ στο έργο του Ο πιανίστας.
1891 - Γιάννης Κορδάτος, Έλληνας πολιτικός.
Ο Γιάννης Κ. Κορδάτος ή Γιάνης Κορδάτος, κατά προτίμηση του ιδίου (1 Φεβρουαρίου 1891, Ζαγορά Πηλίου – 29 Απριλίου 1961, Αθήνα), ήταν Έλληνας κοινωνιολόγος, ιστορικός, πολιτικός και νομικός, οπαδός του μαρξισμού. Παρότι αυτοδίδακτος ιστορικός, υπήρξε πολυγραφότατος μελετητής της ελληνικής ιστορίας από την αρχαιότητα έως τη σύγχρονη εποχή.
1894 - Τζον Φορντ, Αμερικανός σκηνοθέτης και παραγωγός.
Ο Τζον Φορντ (John Ford, 1 Φεβρουαρίου 1894 - 31 Αυγούστου 1973) ήταν Αμερικανός σκηνοθέτης, ιρλανδικής καταγωγής, κάτοχος τεσσάρων βραβείων Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Η καριέρα του που διήρκεσε πενήντα χρόνια είναι πλούσια σε ταινίες από όλα τα είδη. Γύρισε πάνω από 140 ταινίες ξεκινώντας την περίοδο του βωβού κινηματογράφου και περνώντας στον ομιλούντα αργότερα. Δυστυχώς οι περισσότερες από τις βωβές ταινίες που γύρισε από το 1917 μέχρι και το 1927 θεωρούνται χαμένες. Είναι γνωστός μέχρι και σήμερα τόσο για τα γουέστερν Η ταχυδρομική άμαξα (Stagecoach), Η αιχμάλωτος της ερήμου (The Searchers, 1956) και Ο άνθρωπος που σκότωσε τον Λίμπερτι Βάλανς (The Man Who Shot Liberty Valance), όσο και για τις κινηματογραφικές μεταφορές θρυλικών μυθιστορημάτων του περασμένου αιώνα. Οι ταινίες: Τα Σταφύλια της Οργής (The Grapes Of Wrath) και Η κοιλάδα της κατάρας (How Green Was My Valley), βασίστηκαν στα ομώνυμα έργα των Στάινμπεκ και Λιούελιν αντίστοιχα. Τα τέσσερα όσκαρ που κέρδισε για τη σκηνοθεσία, αποτελούν μέχρι και σήμερα αξεπέραστο ρεκόρ. Θεωρείται ένας από τους πιο σημαίνοντες σκηνοθέτες της γενιάς του, με επιρροή σε πολλούς μεταγενέστερούς του. Ο Φορντ, ήταν απ' τους πρώτους που χρησιμοποίησε πραγματικές τοποθεσίες για τα εξωτερικά γυρίσματα, αντί των τεχνητών σκηνικών του εσωτερικού των χολιγουντιανών στούντιο. Φημίζεται επίσης για τις μακρινές του λήψεις οι οποίες απεικονίζουν στο κέντρο τον ηθοποιό με φόντo άγρια και ρυτιδιασμένα φυσικά τοπία. Αγαπημένος του ηθοποιός ήταν ο Τζον Γουέιν, ο οποίος πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 20 ταινίες του. Αποτελεί την πρώτη προσωπικότητα του κινηματογράφου που βραβεύτηκε με βραβείο για την προσφορά του στην 7η τέχνη από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου στην πρώτη τελετή του 1974.
1901 - Κλαρκ Γκέιμπλ, Αμερικανός ηθοποιός.
Ο Κλαρκ Γκέιμπλ (Clark Gable, 1 Φεβρουαρίου 1901 - 16 Νοεμβρίου 1960) ήταν Αμερικανός ηθοποιός του κινηματογράφου βραβευμένος με Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου το 1934 για την ταινία του Φρανκ Κάπρα Συνέβη μια νύχτα (It Happened One Night). Στο κορύφωμα της δόξας του, τη δεκαετία του '30, ο Κλαρκ Γκέιμπλ αποκαλούνταν Ο Βασιλιάς του Χόλιγουντ, καθώς κατά το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του τριάντα ήταν ο εμπορικότερος ηθοποιός του Χόλιγουντ, πίσω μόνο από τη Σίρλεϊ Τεμπλ. Ο γνωστότερός του ρόλος είναι εκείνος του Ρετ Μπάτλερ στην επική παραγωγή του 1939, Όσα παίρνει ο άνεμος (Gone With The Wind). Είναι γνωστός επίσης για τις ταινίες: Συνέβη μια νύχτα (It Happened One Night, 1934), Ναυτική Ανταρσία (Mutiny On The Bounty, 1935), Σαν Φρανσίσκο, η πόλη της αμαρτίας (San Francisco, 1936), Φλεγόμενοι ουρανοί (Test-Pilot, 1938), Μογκάμπο (Mogambo, 1953) και Οι αταίριαστοι (The Misfits, 1961). Το 1999, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον κατέταξε στην 7η θέση στη λίστα με τους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών.
1902 - Λάνγκστον Χιουζ, Αμερικανός συγγραφέας.
Ο Λάνγκστον Χιουζ (James Mercer Langston Hughes, 1 Φεβρουαρίου 1902 - 22 Μαΐου 1967) ήταν Αμερικανός ποιητής, από τις πλέον αντιπροσωπευτικές φυσιογνωμίες και εμπνευσμένους ποιητές της αφροαμερικανικής φυλής.
Γεννήθηκε στο Τζόπλιν του Μισούρι το 1902 και πέθανε στη Νέα Υόρκη το 1967. Οι γονείς του ζούσαν χωρισμένοι κι έτσι ο μικρός Λάνγκστον στάλθηκε να ζήσει με τη γιαγιά του στο Λώρενς του Κάνσας. Εκεί βρήκε αργότερα δουλειά κι η μητέρα του σε θέση γραμματέα ενός νέγρου δικηγόρου. Ήθελε να δώσει στο παιδί της κάποια μόρφωση και το έστειλε στο σχολείο της περιοχής. Ήταν σχολείο λευκών κι οι σχολικές αρχές αρνήθηκαν να το δεχτούν. Μα η μητέρα του πολέμησε για το δικαίωμα του παιδιού της. Έμειναν έκπληκτοι με την τόλμη της και τελικά ο Λάνγκστον έγινε δεκτός.
Δέχτηκε το μίσος των δασκάλων, οπαδών των φυλετικών διακρίσεων, αντιμετώπισε την οργανωμένη αντίδραση των συμμαθητών του, υπόμεινε το αργό τσάκισμα του εγωισμού του. Στο τέλος μπόρεσε να παρακολουθήσει γυμνάσιο στο Κλίβελαντ του Οχάιο, όπου άρχισε να διαμορφώνεται η προσωπικότητά του.
Ήταν για τη σχολική εφημερίδα, την Κουκουβάγια του Καμπαναριού, που έγραψε τα πρώτα του ποιήματα. Σ' όλη τη διάρκεια των γυμνασιακών του χρόνων έγραφε στίχους. Με την αποφοίτησή του ήταν πια δόκιμος ποιητής. Ταξιδεύοντας με το τρένο για να συναντήσει τον πατέρα του στο Μεξικό, έγραψε ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά ποιήματά του, Ο Νέγρος μιλάει για ποτάμια. Ο πατέρας του φρόντισε να τον στείλει για σπουδές. Ο Λανγκστον διάλεξε το Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Μετά ενάμισι χρόνο τα παράτησε - συμπλήρωσε όμως αργότερα τη μόρφωσή του στο Πανεπιστήμιο Λίνκολν - κι άρχισε τα ταξίδια σ' αναζήτηση δουλειάς και περιπέτειας.
Η φήμη του ως ποιητή καθιερώθηκε, όταν γύρισε ξανά στην Αμερική. Αυτό έγινε και με τη συμπαράσταση του μεγάλου Αμερικανού ποιητή Βέιτσελ Λίντσυ. Από εκείνη τη στιγμή η άνοδος του Λάνγκστον ήταν σταθερή. Τα έργα του αντανακλούν τα αισθήματά του για το λαό του με τις χαρές και τις λύπες του, τη φτώχεια του και τις ελπίδες του. Ο στίχος του είναι μια λυρική διαμαρτυρία, ένα σιγανό παράπονο, μια ναρκωμένη ελπίδα.
1905 - Εμίλιο Τζίνο Σεγκρέ, Ιταλός φυσικός.
Ο Εμίλιο Τζίνο Σεγκρέ (1 Φεβρουαρίου 1905 – 22 Απριλίου 1989) ήταν Ιταλός φυσικός και νομπελίστας ο οποίος μαζί με τον Όουεν Τσάμπερλεϊν ανακάλυψε το αντιπρωτόνιο, ένα υποατομικό αντισωματίδιο.
Ο Σεγκρέ γεννήθηκε σε μια Εβραϊκή οικογένεια στη πόλη Τίβολι της Ιταλίας, και γράφτηκε στη Πολυτεχνική σχολή του Πανεπιστήμιου Σαπιέντσα Ρώμης. Μεταπήδησε στη φυσική το 1927 και πήρε το διδακτορικό του το 1928, με καθηγητή τον Ενρίκο Φέρμι.
Μετά την θητεία του στον Ιταλικό Στρατό (1928 - 1929), δούλεψε στο Αμβούργο με τον Όττο Στερν και με τον Πιέτερ Ζέεμαν στο Άμστερνταμ ως υπότροφος του Ιδρύματος Ροκφέλερ. Ο Σεγκρέ διορίστηκε βοηθός καθηγητής της Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης το 1932 και υπηρέτησε έως το 1936. Από 1936 έως 1938 διετέλεσε Διευθυντής του Εργαστηρίου Φυσικής του Πανεπιστημίου του Παλέρμο.
1931 - Μπορίς Γιέλτσιν, Ρώσος πολιτικός.
Ο Μπορίς Νικολάγιεβιτς Γιέλτσιν (προφέρεται σύμφωνα με το ΔΦΑ: [bɐˈrʲis nʲɪkɐˈlaɪvʲɪtɕ ˈjelʲtsɨn]), (Ρωσ.: Борис Николаевич Ельцин (βοήθεια·πολυμέσα)) (1 Φεβρουαρίου 1931-23 Απριλίου 2007) ήταν Ρώσος πολιτικός και Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας από το 1991 έως και το 1999. Ο Γιέλτσιν γεννήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 1931 στο Σβερντλόφσκ στα Ουράλια Όρη (το σημερινό Αικατερίνενμπουργκ) και ήταν γιος μηχανικού. Όταν ήταν μικρός έχασε μερικά δάχτυλα στο ένα του χέρι παίζοντας με μια χειροβομβίδα. Το 1961 έγινε μέλλος του ΚΚΣΕ (Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης) και χάρη στην γνωριμία του με τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ διορίστηκε γενικός γραμματέας του κόμματος στη Μόσχα. Λόγω έντονης αντιπαράθεσης με τον Γκορμπατσώφ, απομακρύνθηκε από τη θέση του και το 1989 επέστρεψε δυναμικά στην πολιτική σκηνή ως κριτής της πολιτικής του Γκορμπατσώφ και αναδείχθηκε σε αρχηγός των μεταρρυθμιστών. Το 1990 εξελέγη πρόεδρος της Ρωσίας. Ένα χρόνο αργότερα, διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση και ο Γιέλτσιν έγινε πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Τα χρόνια της διακυβέρνησής του χαρακτηρίστηκαν από ακραίο και άκρατο φιλελευθερισμό, ο οποίος οδήγησε δεκάδες εκατομμύρια Ρώσους σε χειρότερη από ό,τι βρίσκονταν πριν κατάσταση. Ο άλλοτε δυναμικός Γιέλτσιν είχε 5 καρδιακές προσβολές στη θητεία του ως πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ενώ έγινε πραγματικός αγώνας ώστε το 1996 να επανεκλεγεί στην εξουσία. Τα τελευταία χρόνια η κόρη του, Τατιάνα Ντιατσένκο, ήταν το δεξί του χέρι, ουσιαστικά κυβερνώντας τη χώρα με τους νεόπλουτους ολιγάρχες. Η πολιτική αστάθεια της εποχής Γιέλτσιν χαρακτηρίζεται από τη συχνή απόλυση πρωθυπουργών. Η μαφία κινούσε ουσιαστικά τη χώρα, οι δημόσιοι υπάλληλοι παρέμεναν απλήρωτοι, ο στρατός παραμελημένος, η Ρωσία ρεζιλεμένη και ένα σωρό πολιτικοί στο Κρεμλίνο προσποιούνταν ότι κυβερνούσαν.
Σταθμοί
Σταθμοί στην ιστορία της νέας Ρωσίας του Μπορίς Γιέλτσιν είναι ο Δεκέμβριος του 1993, με την επιβολή του Γιέλτσιν με τη βία έναντι των πολιτικών του αντιπάλων, το 1994, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στην Τσετσενία, το 1995, με το πρώτο πολύ σημαντικό επεισόδιο της υγείας του, ο Ιούλιος του 1996, όταν επανεξελέγη έναντι του κομμουνιστή αντιπάλου του, Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, ο Αύγουστος του 1998 με την οικονομική κρίση, και, τέλος, ο Δεκέμβριος του 1999, οπότε το πρόβλημα της διαδοχής του ήταν το πιο σημαντικό ζήτημα για ολόκληρη τη χώρα.
Ο Μπορίς Νικολάγιεβιτς Γιέλτσιν, που ήθελε να μείνει στην ιστορία ως «ο Ρώσος Ουάσινγκτον», παραιτήθηκε το μεσημέρι της 31ης Δεκεμβρίου 1999. Ζήτησε συγγνώμη από τους Ρώσους που δεν πραγματοποιήθηκαν πολλά από τα όνειρά τους. Σύμφωνα με το ρωσικό σύνταγμα, όταν ο πρόεδρος παραιτείται, χρέη προέδρου ασκεί προσωρινά ο πρωθυπουργός. Η πολιτική οικογένεια του Γιέλτσιν και η ολιγαρχία έκαναν ό,τι μπορούσαν ώστε ο προσωρινός πρόεδρος Πούτιν να νομιμοποιηθεί στην εξουσία στις επερχόμενες εκλογές της 26ης Μαρτίου 2000, όπως και έγινε. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν υπέγραψε την 1η Ιανουαρίου 2000 διάταγμα με το οποίο όλοι οι πρόεδροι της χώρας προστατεύονταν από δίκες. Από την 26η Μαρτίου η Ρωσία μπήκε σε μια νέα εποχή. Ο Μπορίς Γιέλτσιν αργότερα υπήρξε επικριτικός του διαδόχου του, όμως πια η εξουσία βρισκόταν αλλού.
Ο Μπορίς Γιέλτσιν πέθανε στις 23 Απριλίου 2007 από καρδιακή προσβολή.
1937 - Αντώνης Χρηστέας, Έλληνας καλαθοσφαιριστής.
1940 - Μιχάλης Μπέλλης, Έλληνας ποδοσφαιριστής.
Ο Μιχάλης Μπέλλης (γένν. 1 Φεβρουαρίου 1940) είναι Έλληνας διεθνής παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και προπονητής.
Αγωνίστηκε με τους Ολυμπιακό Πολυκάστρου, Ηρακλή Θεσσαλονίκης, Παναθηναϊκό, Παναχαϊκή και ΠΑΟΚ, ενώ μεταξύ 1968 και 1969 είχε ενταχθεί για κάποιους μήνες σε σωματείο Ελλήνων ομογενών της Αυστραλίας. Υπήρξε παίκτης της μεσαίας γραμμής, ακραίος αμυντικός και με τον ΠΑΟΚ επίσης κεντρικός. Το 1967 αποτέλεσε τον 10ο ποδοσφαιριστή που συμπλήρωσε 200 αγώνες στην ιστορία της Α΄ Εθνικής κατηγορίας (από την καθιέρωσή της το 1959) και εξαετία αργότερα τον 7ο με 300. Την ίδια χρονιά αποχώρησε από την ενεργό δράση στα 33 του εξαιτίας σοβαρού τραυματισμού (κάταγμα ποδιού) και έχοντας πραγματοποιήσει 310 συνολικά εμφανίσεις, τις μισές σχεδόν (148) για λογαριασμό του Ηρακλή. Μετείχε σε τέσσερις τελικούς του κυπέλλου Ελλάδας, δύο με τον Παναθηναϊκό (1967, 1968), ισάριθμες με τον ΠΑΟΚ (1971, 1972) και κατακτώντας το τρόπαιο από μία φορά –τις άλλες ο Ολυμπιακός Πειραιώς–, τη δεύτερη εναντίον του προηγούμενου συλλόγου του.
Στην εθνική ομάδα
Χρίστηκε 5 φορές διεθνής για την Ανδρών Ελλάδας το διάστημα 1965-1967, όλες αγωνιζόμενος στην άμυνα. Συμπτωματικά, την πρώτη, δεύτερη και τελευταία αντιμετώπισε την εθνική Σοβιετικής Ένωσης σε προκριματικά Παγκοσμίου κυπέλλου και Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, γνωρίζοντας την ήττα.
Προπονητική σταδιοδρομία
Με την ολοκλήρωση της αγωνιστικής του πορείας, ακολούθησε αυτή του τεχνικού που χαρακτηρίζεται σημαντική. Αρχικά εντάχθηκε στο επιτελείο του ΠΑΟΚ, ως βοηθός του Λες Σάνον και έπειτα του Γκιούλα Λοράντ. Την δεκαετία 1986-1996, ανέλαβε σε τρεις περιπτώσεις το σύλλογο της Θεσσαλονίκης μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου και τις δύο πρώτες έως το τέλος της, αντικαθιστώντας ξένους προπονητές (Σκότσικ, Λίμπρεχτς, Κοκότοβιτς). Μεγαλύτερη σε διάρκεια και πλέον επιτυχημένη, υπήρξε η ενδιάμεση Δεκέμβριος 1987-Μάιος 1988, όπου μέσω της τρίτης θέσης στο πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ εξασφάλισε τη συμμετοχή του στο επόμενο κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Από τις θητείες του με άλλα σωματεία, ξεχωρίζει η ανάδειξη του ΑΣ Ρόδος ως πρωταθλητή νοτίου ομίλου Β΄ Εθνικής την περίοδο 1980-81 κατόπιν μπαράζ με τον ΑΟ Αιγάλεω και η (επ)άνοδος της ομάδας στην κορυφαία κατηγορία.
1965 - Σέριλιν Φεν, Αμερικανίδα ηθοποιός.
H Σέριλιν Φεν (Sheryl Ann Fenn, 1 Φεβρουαρίου 1965) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός.
Γεννήθηκε στο Ντητρόιτ του Μίσιγκαν. Έγινε γνωστή από το ρόλο της Ώντρει Χορν (Audrey Horne) που έπαιξε στη σειρά Twin Peaks (1990-1991) και από τους ρόλους που έπαιξε στις ταινίες Άνθρωποι και Ποντίκια (Of Mice And Men, 1992) και Τεμαχίζοντας την Ελένα (Boxing Helena, 1993) και στη σειρά Ερωτική Ανεπάρκεια (Rude Awakening, 1998-2001).
Η Σέριλιν Φεν ήταν αρραβωνιασμένη με τον ηθοποιό Τζόνι Ντεπ.
1965 - Στεφανία, πριγκίπισσα του Μονακό.
Η Πριγκίπισσα Στεφανία του Μονακό (Stéphanie Marie Élisabeth Grimaldi, 1 Φεβρουαρίου 1965) είναι το μικρότερο παιδί του πρίγκιπα Ρενιέ Γ΄ του Μονακό και της Αμερικανίδας ηθοποιού Γκρέις Κέλι. Πήρε το όνομά της από την μακρινή πρόγονή της Στεφανία του Μπουαρνέ. Στο παρελθόν υπήρξε τραγουδίστρια, σχεδιάστρια ρούχων και μοντέλο. Έχει παντρευτεί δύο φορές και έχει αποκτήσει τρία παιδιά.
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1982, ενώ επέστρεφαν στο παλάτι από το αγρόκτημά τους στο Ροκαζέλ της Γαλλίας, η Στεφανία και η μητέρα της είχαν ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Η Γκρέις πέθανε την επόμενη μέρα 14 Σεπτεμβρίου, ενώ η Στεφανία υπέστη κάταγμα ενός σπονδύλου του λαιμού. Παρά το γεγονός ότι η επίσημη εκδοχή ήταν ότι η Γκρέις υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο κατά την οδήγηση, φημολογήθηκε ότι η Στεφανία ήταν αυτή που οδηγούσε στην πραγματικότητα. Η Στεφανία αρνήθηκε να μιλήσει δημοσίως για το θάνατο της μητέρας της, μέχρι το 1989, όταν έδωσε συνέντευξη στον συγγραφέα Τζέφρι Ρόμπινσον, επιμένοντας ότι οι φήμες ήταν αναληθείς. Τότε δήλωσε τα εξής: «Υπήρχε μεγάλη πίεση προς εμένα, επειδή όλοι έλεγαν ότι εγώ οδηγούσα το αυτοκίνητο, ότι ήταν δικό μου λάθος, ότι είχα σκοτώσει τη μητέρα μου... Δεν είναι εύκολο όταν είσαι στα 17 να ζεις με αυτό». Το 2002 σε συνέντευξή της επανήλθε στο θέμα, δηλώνοντας: «Όχι μόνο δεν έχω ξεπεράσει το φρικτό τραύμα της απώλειας της μητέρας μου σε πολύ νεαρή ηλικία, αλλά ήμουν δίπλα της τη στιγμή του ατυχήματος. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πόσο έχω υποφέρει και εξακολουθώ να υποφέρω».
Η Στεφανία μιλάει άπταιστα γαλλικά, αγγλικά και ιταλικά. Παρακολούθησε την σχολική της εκπαίδευση στο Νταμ ντε Σα-Μαρ του Μονακό και στη συνέχεια στο Ντουπανλούπ του Παρισιού. Το 1982 έλαβε το απολυτήριο λυκείου. Κατά τη διάρκεια των παιδικών της χρόνων έκανε μαθήματα χορού και πιάνου, και συμμετείχε σε αγώνες γυμναστικής και ιππασίας.
Η Στεφανία είχε αναπτύξει σχέσεις με τον Πολ Μπελμοντό, τον Άντονι Ντελόν, τον Ρομπ Λόου και τον Ζαν-Ιβ λε Φουρ, πριν να ξεκινήσει τη σχέση της με τον σωματοφύλακά της, Ντανιέλ Ντουκρουέ το 1992. Με τον Ντεκρουέ, η Στεφανία απέκτησε δύο παιδιά, τον Λουί και την Πολίν. Τα παιδιά τους περιλήφθησαν στη γραμμή για τη διαδοχή του θρόνου του Μονακό, όταν το ζευγάρι παντρεύτηκε στις 1 Ιουλίου 1995. Ωστόσο, στις 4 Οκτωβρίου 1996 πήραν διαζύγιο.
Στις 15 Ιουλίου 1998 η Στεφανία γέννησε το τρίτο της παιδί, την Καμίλ. Όμως, αρνήθηκε να αποκαλύψει το όνομα του πατέρα της, ενώ εξαιτίας του γεγονότος ότι αποκτήθηκε εκτός γάμου, η Καμίλ δεν περιλαμβάνεται στη γραμμή διαδοχής του θρόνου του Μονακό.
Το 2001 η Στεφανία ξεκίνησε μια σχέση με τον παντρεμένο εκπαιδευτή ελεφάντων Φράνκο Κνι και μετακόμισε μαζί με τα τρία της παιδιά στο καραβάνι του τσίρκου του. Ωστόσο, αυτή η σχέση έληξε το 2002 και η Στεφανία με την οικογένειά της επέστρεψε στο Μονακό. Στις 10 Σεπτεμβρίου του 2003 παντρεύτηκε τον Πορτογάλο ακροβάτη Άντανς Λόπεζ Πέρες, με τον οποίο πήρε διαζύγιο το Νοέμβριο του 2004.
Η Στεφανία έχει βαπτίσει τον Αντρέα Κασιράγκι, μεγαλύτερο γιο της αδελφής της Καρολίνας.
1966 - Βασίλης Δημητριάδης, Έλληνας ποδοσφαιριστής.
Ο Βασίλης Δημητριάδης (1 Φεβρουαρίου 1966) είναι Έλληνας παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν στην επίθεση και ήταν ικανός σκόρερ.
Σε συλλογικό επίπεδο
Ξεκίνησε την καριέρα του από τον Άρη Θεσσαλονίκης το 1986 και ήταν ήδη διεθνής όταν το 1991 αποκτήθηκε από την ΑΕΚ.
Προσαρμόστηκε αμέσως και οι 3 πρώτες χρονιές στην ΑΕΚ ήταν οι καλύτερες της καριέρας του. Την περίοδο 1991-92 σε 34 αγώνες σκόραρε 28 γκολ, την περίοδο 1992-93 σε 33 αγώνες σκόραρε 33 γκολ και την περίοδο 1993-94 σε 33 αγώνες σκόραρε 11 γκολ, κατακτώντας παράλληλα ισάριθμες φορές το πρωτάθλημα, ενώ τις δύο πρώτες από αυτές (1992 και 1993) αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης. Κατέκτησε ακόμα 1 κύπελλο Ελλάδας (1996).
Το 1997 επέστρεψε στον Άρη Θεσσαλονίκης, με τη φανέλα του οποίου αποχώρησε από την ενεργό δράση στο τέλος εκείνης της περιόδου.
Στην Εθνική Ελλάδας
Με την Ελλάδα αγωνίστηκε για πρώτη φορά στις 17 Φεβρουαρίου 1988 και συμμετείχε συνολικά σε 28 αγώνες σκοράροντας 2 γκολ. Συμμετείχε στην αποστολή που ταξίδεψε στις ΗΠΑ για το Μουντιάλ 1994, όπου αγωνίστηκε σε δύο αγώνες.
1969 - Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, Αργεντινός ποδοσφαιριστής.
Ο Γκάμπριελ Ομάρ Μπατιστούτα (Gabriel Omar Batistuta, 1 Φεβρουαρίου 1969) είναι παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής από την Αργεντινή.
Ξεκίνησε την καριέρα του, από την Νιούελς Ολντ Μπόις, σύντομα ξεχώρισε στους νέους και προωθήθηκε στους άνδρες του συλλόγου. Αγωνίστηκε με την πρώτη ομάδα την σεζόν 1988-89 και με την απόδοσή του κέρδισε μεταγραφή στην Ρίβερ Πλέιτ. Στην ιστορικότερη ομάδα της χώρας του, από άποψη πρωταθλημάτων (πολυνίκης του θεσμού), παρόλο που οι εμφανίσεις του ήταν εντυπωσιακές, δεν στέριωσε πέρνα μιας σεζόν, λόγω της κόντρας που είχε αναπτύξει με τον προπονητή του Ντάνιελ Πασαρέλα. Έχοντας μείνει εκτός ομάδας, στο δεύτερο μισό της σεζόν 1989-90, η Μπόκα Τζούνιορς άρπαξε την ευκαιρία και τον απέκτησε για την περίοδο 1990-91. Ο Μπατιστούτα όμως είχε μείνει πίσω σε θέματα φυσικής κατάστασης, λόγω της αποχής του και δεν κατάφερε να φτάσει στην κατάλληλη φόρμα.
Το καλοκαίρι του 1991, ο Αργεντινός επιθετικός, υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την ιταλική Φιορεντίνα. Εκεί θα παραμείνει σχεδόν όλη του την καριέρα, αφού θα αποχωρήσει από την Φλορεντία έπειτα από εννέα περιόδους. Την σεζόν 1993-94, ο ομάδα αγωνίστηκε στην Σέριε Β, και κατέκτησε την πρώτη θέση επιστρέφοντας στην πρώτη κατηγορία. Δύο σεζόν αργότερα (1996), κατέκτησε το Κύπελλο Ιταλίας και το Σούπερ Καπ. Σε προσωπικό επίπεδο, ο ίδιος αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ της Σέριε Α την σεζόν 1994-95 και πρώτος σκόρερ στο Ιταλικό Κύπελλο την χρονιά που το κατέκτησε η Φιορεντίνα. Επίσης το 1999, αναδείχτηκε Καλύτερος Ξένος Ποδοσφαιριστής του Ιταλικού Πρωταθλήματος. Μέχρι και το τέλος της θητείας του στην ομάδα, έγινε ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην ιστορία της.
Ρόμα (& Ίντερ)
Μετά από 10 χρόνια στην Φιορεντίνα, παραχωρήθηκε έναντι 70 δισ. ιταλικών λιρών, το καλοκαίρι του 2000 στην Ρόμα. Στην Ρώμη παρέμεινε για τρεις σεζόν, στις οποίες στέφθηκε με τους πρωτευουσιάνους Πρωταθλητής Ιταλίας, κατακτώντας την Σέριε Α το 2001. Την ίδια χρονιά κατακτήθηκε και το Σούπερ Καπ. Την σεζόν 2002-03, ο Μπατιστούτα δεν κατάφερε να φτάσει τα υψηλά στάνταρ της απόδοσής του και στα μέσα της σεζόν, παραχωρήθηκε δανεικός στην Ίντερ. Στο τέλος της περιόδου, μένοντας σε μέτριες αποδόσεις, αποχώρησε από το ιταλικό πρωτάθλημα μετά από 12 χρόνια, μένοντας ελεύθερος από την Ρόμα.
Κλείσιμο καριέρας στο Κατάρ
Έχοντας πετύχει όλους τους στόχους της καριέρας του, στην Ιταλία, ο Μπατιστούτα αποδέχτηκε πρόταση συνεργασίας με την ομάδα του Κατάρ, Αλ-Αραμπί. Την πρώτη του σεζόν εκεί, το 2003-04, αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ του Πρωταθλήματος της χώρας, σπάζοντας το ρεκόρ περισσότερων τερμάτων σε μια χρονιά, που κατείχε ο ντόπιος Μανσούρ Μουφτάχ, με 24 γκολ. Ο Αργεντινός πέτυχε 25 σε 18 αγώνες. Μετά από τρεις αγωνιστικές της περιόδου 2004-05, πήρε την απόφαση να μην συνεχίσει το ποδόσφαιρο, σε ηλικία 35 ετών.
Εθνική Αργεντινής
Με την εθνική ομάδα της χώρας του, την Αργεντινή, έχει αγωνιστεί 78 φορές, πετυχαίνοντας 56 γκολ. Είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην ιστορία της εθνικής Αργεντινής. Έχει συμμετάσχει σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα, κατακτώντας την δεύτερη θέση των σκόρερ το 1998 στην Γαλλία και την τρίτη το 1994 στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Το τρίτο του Μουντιάλ ήταν του 2002 στην Νότια Κορέα και Ιαπωνία, όπου όταν αποκλείστηκε η Αργεντινή, ο ίδιος σταμάτησε την καριέρα του ως διεθνής.
Με την Αργεντινή, κατέκτησε Κόπα Αμέρικα, το 1991 και το 1993 και ένα Κύπελλο Συνομοσπονδιών ΦΙΦΑ το 1992. Επίσης αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ στις διοργανώσεις Κόπα Αμέρικα του 1991 και του 1995. Τέλος έχει ψηφιστεί ο Καλύτερος Αργεντινός Ποδοσφαιριστής της χρονιάς 1998 και Τρίτος Καλύτερος Ποδοσφαιριστής στον Κόσμο, το 1999.
1975 - Κατερίνα Θάνου, Ελληνίδα αθλήτρια.
Η Κατερίνα Θάνου (1 Φεβρουαρίου 1975) είναι πρώην αθλήτρια του στίβου, αγωνιζόταν στους δρόμους ταχύτητας. Κατέκτησε την πρώτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Μαεμπάσι της Ιαπωνίας το 1999 και στους Πανευρωπαϊκούς αγώνες κλειστού στίβου στα 60 μέτρα το 1996 και το 2000.
Γεννήθηκε την 1η Φεβρουαρίου του 1975 στην Αθήνα και έχει καταγωγή από την Πρέβεζα. Με χρόνο 10.87 πέτυχε πανελλήνια επίδοση στους πανευρωπαϊκούς αγώνες του 1998 και κατέκτησε τον τίτλο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας κλειστού στίβου το Μάρτιο του 1999 στους αγώνες του Μαεμπάσι της Ιαπωνίας. Στις 22 Αυγούστου 1999 πήρε το χάλκινο μετάλλιο στα 100 μέτρα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Σεβίλλης πετυχαίνοντας χρόνο 10.84. Υπήρξε αθλήτρια του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου και αργότερα του Ολυμπιακού και προπονούνταν με το Χρήστο Τζέκο. Σπουδαία επιτυχία στην καριέρα της αποτέλεσε το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 2000. Οι διακρίσεις της, ωστόσο, είναι πάμπολλες.
Σκάνδαλο αναβολικών
Το 2004 στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, η Κατερίνα Θάνου ήταν μία από τις αθλήτριες που αναμενόταν να πρωταγωνιστήσουν στα 100 μέτρα των γυναικών. Εντούτοις, την ημέρα πριν από την τελετή έναρξης, η Κατερίνα Θάνου και ο συναθλητής της Κωνσταντίνος Κεντέρης δεν εμφανίστηκαν σε αιφνιδιαστική κλήση για έλεγχο αντί-ντόπινγκ και αργότερα την ίδια νύχτα νοσηλεύθηκαν και οι δύο, ισχυριζόμενοι ότι είχαν τραυματιστεί σε τροχαίο ατύχημα με μοτοσικλέτα. Στο σκάνδαλο που ακολούθησε σε σχέση με την εξέτασή τους, οι Κατερίνα Θάνου και Κωνσταντίνος Κεντέρης ανήγγειλαν την απόσυρσή τους από τους αγώνες στις 18 Αυγούστου 2004, μετά από ακρόαση ενώπιον της πειθαρχικής Επιτροπής της ΔΟΕ. Μια επίσημη έρευνα των ελληνικών Αρχών σχετικά με το υποτιθέμενο ατύχημά τους, κατέληξε στο συμπέρασμα να αμφισβητήσει το ατύχημα. Η IAAF τους επέβαλε προσωρινή ποινή αποκλεισμού από κάθε αγωνιστική δραστηριότητα που άρχισε να ισχύει από τις 22 Δεκεμβρίου 2004. Μετά από μια μακροχρόνια νομική μάχη, στις 26 Ιουνίου 2006 ενώπιον του αθλητικού διαιτητικού δικαστηρίου της Λωζάνης οι Έλληνες αθλητές αποδέχτηκαν τις κατηγορίες για την παραβίαση του κανόνα αποφυγής τριών ελέγχων αντί-ντόπινγκ μεταξύ 27 Ιουλίου και 12 Αυγούστου 2004 (στην παραβίαση του κανόνα 32.2 (δ)) και μια αποφυγή να δώσουν δείγμα ούρων και δείγμα αίματος στις 12 Αυγούστου 2004 (στην παραβίαση του κανόνα 32.2 (γ)). Η ποινή τους έληξε στις 22 Δεκεμβρίου 2006.
Επιστροφή στην ενεργό δράση
Η επιστροφή της στην ενεργό δράση έγινε το Φεβρουάριο του 2007. Στα 60 μέτρα, περιορίστηκε στην 6η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας, στις 4 Μαρτίου 2007 με επίδοση 7.26. Στη συνέχεια της χρονιάς ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς και έκανε μόνο δύο κούρσες στον ανοιχτό με καλύτερη στα 11.35. Στις 10 Αυγούστου 2008 ανακοινώθηκε επίσημα από την Δ.Ο.Ε. ο αποκλεισμός της από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου επειδή με τις ενέργειές της "δυσφήμισε το Ολυμπιακό Κίνημα".
1983 - Ελεωνόρα Ζουγανέλη, ελληνίδα τραγουδίστρια.
Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη (Αθήνα 1η Φεβρουαρίου 1983-) είναι Ελληνίδα τραγουδίστρια. Είναι κόρη του Γιάννη Ζουγανέλη και της Ισιδώρας Σιδέρη.
Από πολύ μικρή συμμετείχε σε παιδικές θεατρικές παραστάσεις αλλά και σαν τραγουδίστρια σε δισκογραφικές δουλειές με παιδικά τραγούδια. Το πρώτο της επαγγελματικό βήμα στο χώρο του τραγουδιού ήταν η συμμετοχή της στη 2η ακρόαση νέων καλλιτεχνών της Μικρής Άρκτου του Παρασκευά Καρασούλου και ήταν μία από τους έξι ερμηνευτές από τους 350 που προκρίθηκαν και συμμετείχαν και στο album της 2ης ακρόασης.
Οι ζωντανές της εμφανίσεις ξεκίνησαν με τον Γιώργο Νταλάρα. Έχει συνεργαστεί με τους: Θάνο Μικρούτσικο, Γιάννη Κούτρα, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Διονύση Τσακνή, Φίλιππο Πλιάτσικα, Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας Βόλου, Μιχάλη Χατζηγιάννη, ONIRAMA, IMAM BAILDI, Κωστή Μαραβέγια, Πάνο Μουζουράκη, Νατάσσα Μποφίλιου, Κώστα Λειβαδά, Ρίτα Αντωνοπούλου, Δημήτρη Μητροπάνο, Μανώλη Λιδάκη, Μπάμπη Στόκα, Θανάση Αλευρά, Ησαΐα Ματιάμπα καθώς και τη Dulce Pontes στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης.
Το 2015 ενσάρκωσε την Γαλλίδα τραγουδίστρια Edith Piaf σε ένα μιούζικαλ που ανέβηκε στη Σκηνή Κοτοπούλη Rex στο Εθνικό Θέατρο. Επρόκειτο για ένα μιούζικαλ με 30 ρόλους, δεκάδες τραγούδια και ζωντανή ορχήστρα, το οποίο έφερε το κοινό πιο κοντά σε τραγούδια-σταθμούς που η ίδια η Piaf άφησε παρακαταθήκη στο μουσικό στερέωμα του 20ου αιώνα. Συμμετείχαν επίσης οι : Δημήτρης Αλεξανδρής, Μαρίνα Ασλάνογλου, Κατερίνα Δημάδη, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Νίκος Μαγδαληνός, Αλέξανδρος Μπαλαμώτης, Τάσος Πυργιέρης, Δήμητρα Σιγάλα, Χρήστος Στέργιογλου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Αντώνης Χαντζής.
Το 2017 συμμετέχει στον κινηματογράφο, στην νέα ταινία του Αλέξη Καρδάρα με τίτλο "Φαντασία". Πρόκειται για μια αισθηματική-μουσική ταινία με άξονα την πολυτάραχη ζωή μιας λαϊκής τραγουδίστριας.
1987 - Χέδερ Μόρις, Αμερικανίδα ηθοποιός και χορεύτρια.
1994 - Χάρι Στάιλς, Άγγλος τραγουδιστής (One Direction).
2000 - Σάββας Σαλίπας, Έλληνας ηθοποιός.
2003 - Ιωάννης Μιμίκος, Διάδοχος του Βυζαντινού Θρόνου.
Θάνατοι σαν σήμερα
212 - Γέτας, Ρωμαίος αυτοκράτορας.
1222 - Αλέξιος Α΄ Μέγας Κομνηνός, αυτοκράτορας της Τραπεζούντας.
1248 - Ερρίκος Β΄, δούκας της Βραβάντης.
1328 - Κάρολος Δ΄, βασιλιάς της Γαλλίας.
1501 - Σιγισμούνδος, δούκας της Βαυαρίας.
1691 - Πάπας Αλέξανδρος Η΄.
1733 - Αύγουστος Β΄ ο Δυνατός, βασιλιάς της Πολωνίας.
1760 - Γουλιέλμος Η΄, λάντγκραβος της Έσσης-Κάσσελ.
1851 - Μαίρη Σέλλεϋ, Αγγλίδα συγγραφέας.
Η Μαίρη Γουόλστονκραφτ Σέλλεϋ (Mary Wollstonecraft Shelley, Λονδίνο, 30 Αυγούστου 1797 – 1 Φεβρουαρίου 1851) ήταν Αγγλίδα συγγραφέας και σύζυγος του ρομαντικού ποιητή Πέρσι Σέλλεϋ, γνωστή για το μυθιστόρημά της Φρανκενστάιν ή ο Σύγχρονος Προμηθέας.
Η Μαίρη Σέλλεϋ ήταν κόρη του φιλοσόφου Ουίλλιαμ Γκόντουϊν και της συγγραφέως Μαίρης Γουόλστονκραφτ. Ερωτεύτηκε τον ποιητή Πέρσι Σέλλεϋ, ο οποίος την απήγαγε το 1814 στην Ελβετία. Παντρεύτηκαν μετά τον θάνατο της γυναίκας του Σέλλεϋ, Χάρριετ Γουέστμπρουκ. Το 1816 κατά τη διάρκεια ταξιδιού με τον Σέλλεϋ, και ενώ φιλοξενούνταν στη βίλα του ποιητή Λόρδου Μπάυρον στην Ελβετία, ξεκίνησε να γράφει το πασίγνωστο μυθιστόρημα Φρανκενστάιν. Τελείωσε το έργο το 1817 και εκδόθηκε το 1818. Μετά το θάνατο του συζύγου της αφοσιώθηκε στη συγγραφή.
Φρανκενστάιν ή ο Σύγχρονος Προμηθέας (Frankenstein: or, The Modern Prometheus), (1818) ― ελλην.μετάφρ.Ροζίτα Σώκου ("Κάκτος")
Η Βαλπέργκα (Valperga), 1823
Ο τελευταίος άνθρωπος, (The Last Man), 1826
Φώκνερ (Falkner), 1837
Ημερολόγιο ενός ταξιδιού έξι εβδομάδων (Journal of a Six Weeks’ Tour), 1814 για ένα ταξίδι με τον Σέλλεϋ.
1864 - Λουίζα Μαρία Τερέζα της Γαλλίας, δούκισσα της Πάρμας.
1885 - Ανρί Ντυπουί ντε Λομ, Γάλλος ναυπηγός.
1908 - Κάρολος Α΄, βασιλιάς της Πορτογαλίας.
1908 - Λουδοβίκος Φίλιππος, πρίγκιπας της Πορτογαλίας.
1912 - Τιμολέων Αργυρόπουλος, Έλληνας φυσικομαθηματικός.
1916 - Γιουσούφ Ιζζεντίν Εφέντι, Οθωμανός πρίγκιπας.
1922 - Γιαμαγκάτα Αριτόμο, Ιάπωνας πολιτικός.
1923 - Ερνστ Τρελτς, Γερμανός θεολόγος.
Ο Έρνστ Τρέλτς ( γερμ: Ernst Troeltsch ) ήταν Γερμανός θεολόγος, φιλόσοφος και συγγραφέας προτεσταντικού δόγματος. Γεννήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου του 1865 και απεβίωσε την 1η Φεβρουαρίου του 1923. Θεωρείται ως ο βασικός εκπρόσωπος της θρησκειο - ιστορικής σχολής ενώ με την αμφισβήτηση του ισχυρισμού της Εκκλησίας ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια άσκησε μεγάλη επίδραση στους νεότερους θεολόγους της εποχής του.
Ο Τρέλτς, γεννήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 1865 στο Χάουνστέττεν της Σουηβίας το οποίο βρίσκεται κοντά στο Άουγκσμπουργκ. Ήταν το μεγαλύτερο παιδί της επταμελούς οικογένειάς του και ο πατέρας του ήταν γιατρός. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο γυμνάσιο του Άουγκσμπουργκ γράφτηκε το 1884 στο Πανεπιστήμιο του Έρλανγκεν σπουδάζοντας λουθηρανική θεολογία. Έπειτα από ένα χρόνο και εμφανώς ενοχλημένος από το συντηρητικό χαρακτήρα που κυριαρχούσε στον θεολογικό κλάδο του πανεπιστημίου, μετεγγράφεται στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου και από εκεί στο Γκαίτινγκεν έχοντας το ίδιο κύριο αντικείμενο σπουδών. Από το 1881 και μετά δίδαξε σε αρκετά γερμανικά πανεπιστήμια: αρχικά στο Γκαίτινγκεν ως υφηγητής, στη Βόννη ως έκτακτος καθηγητής, στη Χαϊδελβέργη ως τακτικός καθηγητής και αργότερα στο Βερολίνο.
Κατά τα 21 έτη παραμονής του στη Χαϊδελβέργη εξέδωσε το 1902 το έργο του Θεμελειώδη προβλήματα της Ηθικής και μα σειρά από άρθρα που πραγματεύονταν την ανάπτυξη των χριστιανικών εκκλησιών. Το 1915 αποφασίζει να στραφεί από την ορθόδοξη θεολογία στην φιλοσοφία της θρησκείας και αναλαμβάνει την έδρα Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, την οποία και κράτησε μέχρι τον θάνατό του το 1923. Μεταξύ του 1919 και του 1921 διετέλεσε γραμματέας στο Γερμανικό Υπουργείο Πολιτισμού.
Παντρεύτηκε το 1901 και απέκτησε το 1913 ένα γιο.
1936 - Γεώργιος Κονδύλης, Έλληνας πολιτικός.
Ο Γεώργιος Κονδύλης (14 Αυγούστου 1879 - 31 Ιανουαρίου 1936) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός, δύο φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας μετά από δύο πραξικοπήματα, αντιβασιλέας, πολλές φορές βουλευτής και υπουργός.
Γεννήθηκε στον Προυσό Ευρυτανίας. Σε ηλικία 18 χρονών κατατάχθηκε εθελοντής στο στρατό (πεζικό) και συμμετείχε στην Κρητική Επανάσταση του 1896. Ήταν οπλαρχηγός στο Μακεδονικό αγώνα (1904-1908) στην περιοχή Καστοριάς και Μοριχόβου. Μετά το τέλος του Μακεδονικού Αγώνα στάλθηκε σε ειδική αποστολή ως δάσκαλος στο χωριό Οργάς της Ανατολικής Θράκης, το 1910, όπου προήχθη σε ανθυπολοχαγό. Ως υπολοχαγός στους Βαλκανικούς πολέμους (1912-1913), υπηρετώντας στο 5ο Σύνταγμα της υπό τον Μανουσογιαννάκη 5ης Μεραρχίας. Διακριθείς στους πολέμους αυτούς προήχθη σε λοχαγό. Το 1915 λόγω των εξαιρετικών ικανοτήτων του τοποθετήθηκε αξιωματικός του Επιτελείου της 6ης Μεραρχίας παρότι δεν προερχόταν από τη Σχολή Ευελπίδων.
1940 - Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Έλληνας συγγραφέας.
Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου (Καρπενήσι, 2 Φεβρουαρίου 1877 – Αθήνα, 1 Φεβρουαρίου 1940) ήταν Έλληνας λογοτέχνης, ποιητής, διηγηματογράφος, δημοσιογράφος, κριτικός τέχνης και ακαδημαϊκός, υποστηρικτής της δημοτικής γλώσσας στο γλωσσικό ζήτημα.
Από το 1908 μέχρι το 1910 βρισκόταν στο Παρίσι, από όπου αρθρογραφούσε για την εφημερίδα Εμπρός. Μεταξύ 1912 και 1916 είχε λάβει τις θέσεις νομάρχη Ζακύνθου, Κυκλάδων, Μεσσηνίας και Λακωνίας. Το 1918 ανέλαβε τη θέση του Διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης και στη συνέχεια (και μέχρι τον θάνατό του) πρόεδρος του μονίμου καλλιτεχνικού συμβουλίου της. Το 1938 εκλέχθηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (έδρα Λογοτεχνίας, τάξη Γραμμάτων και Τεχνών).
1949 - Χέρμπερτ Στόθαρτ, Αμερικανός συνθέτης.
1950 - Μαρσέλ Μος, Γάλλος ανθρωπολόγος και κοινωνιολόγος.
Ο Μαρσέλ Μος (Marcel Mauss) (1872 - 1950) ήταν Γάλλος ανθρωπολόγος και κοινωνιολόγος. Γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1872 στο Επινάλ και πέθανε στις 1 Φεβρουαρίου, 1950 στο Παρίσι. Ήταν ανηψιός του Εμίλ Ντιρκάιμ, που ήταν και ο πρώτος του δάσκαλος. Ο Μος σπούδασε Φιλοσοφία στο Μπορντώ και Ιστορία των Θρησκειών στο École Pratique des Hautes Études (Πρακτική Σχολή Ανωτάτων Σπουδών). Εκεί επίσης ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως καθηγητής της Πρωτόγονης Θρησκείας. Δίδαξε επίσης στο Γαλλικό Κολλέγιο και ήταν συνιδρυτής του Εθνολογικού Ινστιτούτου στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού.
Εργάστηκε μαζί με τον θείο του για την έκδοση του L' année Sociologique ("Κοινωνιολογική Επετηρίδα") μια περιοδική έκδοση που προωθούσε τις ιδέες και τις κοινωνιολογικές μεθόδους του Ντιρκάιμ. Ο Ντιρκάιμ πέθανε στην φάση παραγωγής και ο Μος έγινε εκδότης του περιοδικού.
1957 - Φρίντριχ Πάουλους, Γερμανός στρατηγός.
1958 - Κλίντον Τζόζεφ Ντέιβισον, Αμερικανός φυσικός.
Ο Κλίντον Τζόζεφ Ντέιβισον (Clinton Joseph Davisson, 22 Οκτωβρίου 1881 − 1 Φεβρουαρίου 1958) ήταν Αμερικανός φυσικός, ο οποίος το 1937 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Φυσικής για την ανακάλυψη της περίθλασης των ηλεκτρονίων. Ο Ντέιβισον μοιράστηκε το βραβείο με τον Τζορτζ Τόμσον, ο οποίος ανακάλυψε την περίθλαση των ηλεκτρονίων ανεξάρτητα από τον Ντέιβισον, περίπου την ίδια εποχή.
Ο Ντέιβισον γεννήθηκε στο Μπλούμινγκτον της πολιτείας του Ιλινόι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αποφοίτησε από το Λύκειο του Μπλούμινγκτον το 1902, και μπήκε στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου με υποτροφία. Μετά από εισήγηση του Ρόμπερτ Μίλικαν, το 1905 ο Ντέιβισον προσλήφθηκε από το Πανεπιστήμιο Πρίνστον ως εκπαιδευτής Φυσικής. Το 1908 τελείωσε τις υποχρεώσεις του και πήρε το πτυχίο από το Σικάγο. Ενώ δίδασκε στο Πρίνστον έκανε την έρευνα τις διδακτορικής του διατριβής με τον Όουεν Γουίλανς Ρίτσαρντσον. Πήρε το διδακτορικό του από το Πρίνστον το 1911, τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκε την αδερφή του Ρίτσαρντσον, Σαρλότ.
1966 - Μπάστερ Κίτον, Αμερικανός ηθοποιός.
Ο Τζόζεφ Φρανκ «Μπάστερ» Κίτον VI (Joseph Frank "Buster" Keaton VI, 4 Οκτωβρίου 1895 - 1 Φεβρουαρίου 1966) ήταν Αμερικανός κωμικός ηθοποιός και σκηνοθέτης. Γνωστός κυρίως για τις «βωβές» του ταινίες, το «σήμα κατατεθέν» του ήταν η κωμωδία με κινήσεις του σώματος, διατηρώντας, όμως, μια στωική αγέλαστη έκφραση, κερδίζοντας, έτσι το παρατσούκλι «Το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο».
Ο Κίτον αναγνωρίστηκε ως ο έβδομος μεγαλύτερος σκηνοθέτης όλων των εποχών από το περιοδικό Entertainment Weekly. Το 1999,το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κατέταξε τον Κίτον στην 21η θέση με τους καλύτερους άντρες ηθοποιούς όλων των εποχών. Το 2002, μια παγκόσμια ψηφοφορία του περιοδικού Sight and Sound κατέταξε την ταινία του Κίτον «Ο Στρατηγός» (The General) στη 15η θέση με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Άλλες τρεις ταινίες του Κίτον έλαβαν ψήφους στην έρευνα του περιοδικού: Η Φιλοξενία μας (Our Hospitality), Σέρλοκ, Ο Νεότερος (Sherlock Jr.) και Ο Θαλασσοπόρος (The Navigator).
1971 - Ραούλ Χάουσμαν, Αυστριακός καλλιτέχνης.
Ο Ραούλ Χάουσμαν (Raoul Hausmann, 12 Ιουλίου 1886 - 1 Φεβρουαρίου 1971) ήταν Αυστριακός καλλιτέχνης, γεννημένος στη Βιέννη. Συνδέθηκε με το κίνημα του ντανταϊσμού και αποτέλεσε και ηγετική φυσιογνωμία της ομάδας των ντανταϊστών στο Βερολίνο.
Ασχολήθηκε κυρίως με τη ζωγραφική, τη γλυπτική και τη φωτογραφία. Θεωρείται ο εμπνευστής της τεχνικής του φωτομοντάζ, καθώς και του είδους των φωνητικών ποιημάτων που χρησιμοποίησαν ευρέως οι ντανταϊστές. Μετά το 1930 ασχολήθηκε ενεργά με τη φωτογραφία ενώ την περίοδο 1959-1964 αφοσιώθηκε περισσότερο στη ζωγραφική.
1976 - Χανς Ρίχτερ, Γερμανός καλλιτέχνης.
Ο Χανς Ρίχτερ (Hans Richter, 6 Απριλίου 1888 - 1 Φεβρουαρίου 1976) ήταν Γερμανός ζωγράφος, σκηνοθέτης και συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Βερολίνο όπου ακολούθησε ακαδημαϊκές σπουδές. Την περίοδο 1916-1920 ασχολήθηκε ενεργά με τις δραστηριότητες του ντανταϊστικού κινήματος στη Ζυρίχη, ενώ αργότερα συνδέθηκε και με την ομάδα των κονστρουκτιβιστών και τον νεοπλαστικισμό. Το 1921 και ενώ μέχρι τότε το έργο του ήταν εστιασμένο στη ζωγραφική, πραγματοποίησε την πρώτη αφηρημένη ταινία του, με τον τίτλο Rhythmus 21 και έκτοτε δεν εγκατέλειψε τον κινηματογράφο, περιορίζοντας σημαντικά την ενασχόλησή του με τη ζωγραφική για αρκετά χρόνια. Το 1927, σκηνοθέτησε την ταινία Vormittagsspuk, μία από τις πρώτες υπερρεαλιστικές ταινίες. Δημιούργησε ακόμα αρκετές πειραματικές ταινίες, καθώς επίσης και πολλά ντοκιμαντέρ ή διαφημιστικά φιλμ.
Το 1940 εγκατέλειψε την Ελβετία και εγκαταστάθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου το 1942 ανέλαβε το Ινστιτούτο Κινηματογραφικής Τέχνης στο City College της Νέας Υόρκης και δίδαξε για περίπου δεκαπέντε χρόνια. Πολιτογραφήθηκε Αμερικανός πολίτης ενώ στα τελευταία χρόνια της ζωής του ασχολήθηκε εκ νέου ενεργά με τη ζωγραφική.
Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει κυρίως βιβλία για την ιστορία, θεωρία και πρακτική του κινηματογράφου, ενώ κατέγραψε και τις εμπειρίες του με τον ντανταϊσμό στο βιβλίο Dada, Art and Anti-Art.
1976 - Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, Γερμανός φυσικός.
Ο Βέρνερ Καρλ Χάιζενμπεργκ (Werner Karl Heisenberg, Βύρτσμπουργκ, 5 Δεκεμβρίου 1901 – Μόναχο, 1 Φεβρουαρίου 1976), γνωστός και ως "Ο Δολοφόνος του Μπορ", ήταν Γερμανός φυσικός, με σπουδαία συμβολή στη θεμελίωση της Κβαντομηχανικής, για την οποία τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής του 1932.
Ο Χάιζενμπεργκ σπούδασε από το 1920 Θεωρητική Φυσική στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Μπήκε στο πνεύμα της Κβαντικής Φυσικής — η οποία απαρτιζόταν τότε από ασύνδετα θεωρήματα — τόσο γρήγορα, ώστε μετά από μερικούς μήνες έδωσε λύσεις σε σημαντικά προβλήματα (π.χ. Φαινόμενο Ζέεμαν). Επειδή απαιτείτο μία ελάχιστη σπουδή έξι εξαμήνων, μόλις το 1923 μπόρεσε ο Χάιζενμπεργκ να ανακηρυχθεί διδάκτωρ. Το 1924 έγινε βοηθός του Μαξ Μπορν στο Γκέτινγκεν.
Το 1927 διατύπωσε ο ίδιος ο Χάιζενμπεργκ την «Αρχή της απροσδιοριστίας», μετά από στενή συνεργασία με τον Νιλς Μπορ. Η αρχή της απροσδιοριστίας έδινε μια τελείως νέα ερμηνεία για τον φυσικό κόσμο, όπως ότι κύμα και σωματίδιο είναι διαφορετικές θεωρήσεις του ίδιου πράγματος, καθώς και την ουσιαστική εξήγηση της σταθερότητας της ύλης. Στη θέση της αιτιότητας της Κλασικής Φυσικής, μπήκε η τυχαιότητα των γεγονότων.
Το 1932 βραβεύτηκαν οι εργασίες του Χάιζενμπεργκ στην Κβαντική Μηχανική με το Νόμπελ της Φυσικής. Μετά την ολοκλήρωση της μελέτης των περιφερόμενων ηλεκτρονίων του ατόμου και την ανακάλυψη του νετρονίου από τον Τσάντγουικ, ο Χάιζενμπεργκ μελέτησε τον ατομικό πυρήνα και εξήγησε τη συγκρότησή του από πρωτόνια και νετρόνια.
Το 1927, σε ηλικία 26 ετών, ο Χάιζενμπεργκ έγινε καθηγητής της Θεωρητικής Φυσικής στη Λειψία. Όταν επρόκειτο να πληρωθεί η έδρα Θεωρητικής Φυσικής του Ζόμερφελντ το 1937 στο Μόναχο, ήταν προφανές ότι μόνο ο Χάιζενμπεργκ ήταν δυνατόν να την καταλάβει. Αυτή την επιλογή προσπάθησαν να παρεμποδίσουν οι ναζιστικοί κύκλοι για αρκετά χρόνια, επειδή ο Χάιζενμπεργκ είχε υποστηρίξει επιστημονικά πορίσματα που είχαν δημοσιεύσει οι «Εβραίοι» Αϊνστάιν και Λίζε Μάιτνερ (η συνεργάτιδα του χημικού Όττο Χαν, με τον οποίο είχε στενή σχέση ο Χάιζενμπεργκ). Το 1940 με την έναρξη του πολέμου αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν οι ναζί, επειδή οι γνώσεις του Χάιζενμπεργκ ήταν απαραίτητες για τις έρευνες στην πυρηνική φυσική. Δεν είναι γνωστό με πόσο ζήλο εργάστηκε για την κατασκευή μιας «ναζιστικής» ατομικής βόμβας, πάντως δεν έδειξε ποτέ ότι επηρεάζονταν οι επιστημονικές εργασίες του από τις συνθήκες ζωής υπό το χιτλερικό καθεστώς, με συνθήκες παγκόσμιου πολέμου, με διωγμούς ή διαφυγές συναδέλφων του από τη Γερμανία κ.ά..
Μετά τον πόλεμο ο Χάιζενμπεργκ συνέβαλε σημαντικά στην επιστημονική ανόρθωση της Γερμανίας, της οποίας τα πανεπιστημιακά εργαστήρια είχαν υποστεί καταστροφές και είχαν αποψιλωθεί από τεράστιο αριθμό επιστημόνων στο εξωτερικό. Πέθανε σε ηλικία 75 ετών και άφησε επτά παιδιά.
1977 - Διονύσιος Γ. Μυλωνάς, Έλληνας βουλευτής.
1979 - Αμπντί Ιπεκτσί, Τούρκος δημοσιογράφος.
Ο Αμπντί Ιπεκτσί (τουρκικά: Abdi İpekçi, 9 Αυγούστου 1929 – 1 Φεβρουαρίου 1979) ήταν Τούρκος δημοσιογράφος και διευθυντής έκδοσης της εφημερίδας Μιλιέτ, υπερασπιστής των δικαιωμάτων των μειονοτήτων στην Τουρκία, αλλά και υποστηρικτής του διαχωρισμού κράτους-θρησκείας, καθώς και του διαλόγου και του συμβιβασμού με την Ελλάδα. Δολοφονήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από μέλη της υπερεθνιστικής οργάνωσης Γκρίζοι Λύκοι.
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 9 Αυγούστου του 1929. Τελείωσε το Λύκειο Γαλατασαράι το 1948 και γράφτηκε στην Νομική Σχολή του πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης όπου όμως παρακολούθησε μαθήματα μόνο για λίγο. Ξεκίνησε να εργάζεται ως αθλητικός συντάκτης πρώτα στην εφημερίδα Yeni Sabah και έπειτα στην Yeni İstanbul. Το 1954 άρχισε να εργάζεται στη Millyet στην οποία αργότερα έγινε διευθυντής έκδοσης.
Η δολοφονία του
Την 1η Φεβρουαρίου του 1979, ενώ επέστρεφε από το γραφείο στο σπίτι του, ο Αμπντί Ιπεκτσί δολοφονήθηκε από δύο μέλη των Γκρίζων Λύκων, τον Οράλ Τσελίκ και τον Μεχμέτ Αλί Αγκτσά. Ο Αγκτσά συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, απέδρασε όμως έξι μήνες αργότερα από τις στρατιωτικές φυλακές της Κωνσταντινούπολης όπου κρατούνταν και διέφυγε στη Βουλγαρία. Σύμφωνα με το Ρόιτερς κατά την απόδραση, ο Αγκτσά είχε βοήθεια από συμπαθούντες εντός των τουρκικών υπηρεσιών ασφαλείας.
Σύμφωνα με τη δημοσιογράφο Lucy Komisar ο Αγκτσά συνεργάστηκε για τη δολοφονία του Ιπεκτσί με τον έμπορο ναρκωτικών, εκτελεστή συμβολαίων θανάτου και υπερεθνικιστή Αμπντουλάχ Τσατλί, ο οποίος τον βοήθησε να δραπετεύσει από τη φυλακή.
Τέλος, ο συγγραφέας Τσετίν Αλτάν υποστήριξε ότι ένας δημοσιογράφος, ο Σεζάι Ορκούντ, ο οποίος είχε σχέσεις με τις μυστικές υπηρεσίες στην Τουρκία, του ανέφερε οτι η δολοφονία του Ιπεκτσί σχετίζονταν με την οργάνωση Counter - Guerrilla (που ήταν παρακλάδι της Gladio στην Τουρκία). Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο αυτό ο Ιπεκτσί γνώριζε ότι η εν λόγω οργάνωση δρούσε, εν αγνοία των τουρκικών αρχών, για τη στρατολόγηση ατόμων στην Τουρκία ενάντια στους κομμουνιστές.
Βραβείο Ιπεκτσί
Λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Αμπντί Ιπεκτσί, ο Έλληνας πολιτικός μηχανικός Ανδρέας Πολιτάκης, με επιστολή του στον τότε διευθυντή της εφημερίδας Ελευθεροτυπία Σεραφείμ Φυντανίδη, του ζήτησε να αναλάβει πρωτοβουλία προκειμένου να συσταθεί μια ελληνοτουρκική επιτροπή «που θα απονείμει χρηματικό έπαθλο 40.000 δραχμών στο καλύτερο,πιο αμερόληπτο και πιο αντικειμενικό δημοσιεύμα, άρθρο ή μελέτη που θα προσεγγίζει τα προβλήματα των δύο χωρών με προσοχή και κατανόηση συμβάλλοντας επικοδομητικά στη σύσφιξη των σχέσεών τους».
Η πρόταση υιοθετήθηκε από την Ελευθεροτυπία και η συμφωνία οριστικοποιήθηκε με δημοσίευση στην ελληνική εφημερίδα και στη Μιλιέτ φωτογραφίας του Φυντανίδη με τον Μουσταφά Γκουρσέλ (τότε ανταποκριτή της τουρκικής εφημερίδας στην Αθήνα). Το βραβείο Ιπεκτσί από το 1986 τελεί υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Το έμβλημα του βραβείου, ένα περιστέρι και μια σφιγμένη γροθιά με ένα κλαδί ελιάς, σχεδιαστηκε από τον Τούρκο γραφίστα Μεγκνού Ερτέλ.
Η πρώτη απονομή του βραβείου έγινε τον Μάρτιο του 1981, στην οποία παρεβρέθηκε και η χήρα του δολοφονημένου δημοσιογράφου. Το βραβείο Αμπντί Ιπεκτσί απονέμεται κάθε δύο χρόνια εκ περιτροπής στην Αθήνα και στην Κωνσταντινούπολη. Ανάμεσα στους βραβευθέντες με το εν λόγω βραβείο ήταν και η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου.
Επίσης το όνομα του Αμπντί Ιπεκτσί έχει δοθεί και σε ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ το οποίο χρησιμοποιούν από κοινού ως έδρα οι σύλλογοι της Εφές Πίλσεν και της Φενερμπαχτσέ, καθώς και σε μια μικρή συνοικία και σε ένα δρόμο, στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης.
1982 - Ρένος Φραγκούδης, Κύπριος πρωταθλητής του στίβου.
1986 - Άλβα Μίρνταλ, Σουηδή πολιτικός.
2002 - Χίλντεγκαρντ Κνεφ, Γερμανίδα ηθοποιός.
Η Χίλντεγκαρντ Κνεφ (Hildegard Frieda Albertine Knef, 28 Δεκεμβρίου 1925 - 1 Φεβρουαρίου 2002) ήταν πολυβραβευμένη Γερμανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου, τραγουδίστρια και συγγραφέας.
2002 - Ντάνιελ Περλ, Αμερικανός δημοσιογράφος.
Ο Ντάνιελ Περλ (Daniel Pearl, 10 Οκτωβρίου 1963 - 1 Φεβρουαρίου 2002) ήταν Αμερικανός δημοσιογράφος.
Τον Ιανουάριο του 2002, ενώ βρισκόταν στο Πακιστάν, ως επικεφαλής του γραφείου της νότιας Ασίας, της εφημερίδας The Wall Street Journal, για να ερευνήσει πληροφορίες για σχέσεις του τρομοκράτη Ρίτσαρντ Ρήντ (Richard Reid), με την Αλ Κάιντα, απήχθη από Πακιστανούς ενόπλους. Λίγες μέρες αργότερα, την 1η Φεβρουαρίου, οι απαγωγείς του τον αποκεφάλισαν.
Τον Ιούλιο του 2002, ο Βρετανός πακιστανικής καταγωγής, Ahmed Omar Saeed Sheikh, καταδικάστηκε σε θάνατο δια απαγχονισμού για την απαγωγή και τη δολοφονία του Περλ. Τον Μάρτιο του 2007 ο Khalid Sheikh Mohammed, ιθύνων νούς των τρομοκρατικών επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου και της τρομοκρατικής επίθεσης στο Μπαλί το 2002 (που κρατείται στη φυλακή στο Γκουαντάναμο) δήλωσε ότι ο ίδιος αποκεφάλισε τον Περλ.
2003 - Ίλαν Ραμόν, Ισραηλινός αστροναύτης.
Ο Ίλαν Ραμόν (20 Ιουνίου 1954 - 1 Φεβρουαρίου 2003) ήταν πιλότος της Ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας και ο πρώτος Ισραηλινός αστροναύτης. Ο Ραμόν ήταν ο χειριστής φορτίου κατά τη διάρκεια της αποστολής STS-107, της μοιραίας αποστολής του διαστημικού λεωφορείου Κολούμπια, όταν αυτός και άλλα έξι μέλη του πληρώματος σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του ατυχήματος στη φάση επανεισόδου στην ατμόσφαιρα πάνω από το νότιο Τέξας. Ο Ίλαν Ραμόν είναι μόνος μη Αμερικανός πολίτης βραβευμένος με το Διαστημικό Μετάλλιο της Τιμής του Αμερικανικού Κογκρέσου.Ένας από τους γιους του πέθανε το 2010 σε ηλικία 21 ετών.
2003 - Ρίτσαρντ Ντάγκλας Χάσμπαντ, Αμερικανός αστροναύτης.
2011 - Τάκης Βαρβιτσιώτης, Έλληνας ποιητής.
Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης (1916 - 1 Φεβρουαρίου 2011) ήταν Έλληνας ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ήταν «βαθύς γνώστης της λυρικής τέχνης, ποιητής Ευρωπαίος, που του αξίζει ο έπαινος όχι μόνο της ιδιαίτερης του πατρίδας αλλά των καλλιεργημένων ανθρώπων όλου του κόσμου», σύμφωνα με τον Οδυσσέα Ελύτη.
Γεννήθηκε το 1916 στη Θεσσαλονίκη, όπου και διέμενε από τότε. Σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το 1940 διορίστηκε δικηγόρος, έμεινε όμως αφιερωμένος αποκλειστικά στην ποίηση.
Στα γράμματα εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1936 από το περιοδικό Μακεδονικές Ημέρες, ενώ οι περισσότερο συγκροτημένες εμφανίσεις του έγιναν μια δεκαετία αργότερα με την έκδοση του περιοδικού Κοχλίας. Το 1949 εκδίδει την πρώτη ποιητική συλλογή του, «Φύλλα ύπνου».
Απεβίωσε την 1η Φεβρουαρίου 2011.
2012 - Βισλάβα Συμπόρσκα, Πολωνή συγγραφέας.
Η Βισλάβα Συμπόρσκα (Wisława Szymborska-Włodek, 2 Ιουλίου 1923 - 1 Φεβρουαρίου 2012) ήταν Πολωνή ποιήτρια, δοκιμιογράφος και μεταφράστρια. Τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 1996.
2014 - Μαξιμίλιαν Σελλ, Αυστριακός ηθοποιός και σκηνοθέτης.
Ο Μαξιμίλιαν Σελλ (γερμ. Maximilian Schell, 8 Δεκεμβρίου 1930 - 1 Φεβρουαρίου 2014) ήταν βραβευμένος Αυστριακός ηθοποιός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, και παραγωγός πολλών κινηματογραφικών έργων.
Ο Μαξιμίλιαν Σελλ ήταν γιος του Ελβετού συγγραφέα Χέρμαν Φέρντιναντ Σελλ και της Βιεννέζας ηθοποιού Μαργκαρέτε Νοέ φον Νόρντμπεργκ. Ήταν αδερφός της Μαρίας, του Καρλ και της Ίμμυ. Μεγάλωσαν στην Αυστρία, κατέφυγαν όμως στην Ελβετία όταν οι Ναζί μπήκαν στην Αυστρία. Εκεί μεγάλωσε στην Βασιλεία και στην Ζυρίχη, όπου (ειδικά στην Ζυρίχη) άνθιζε η μεταπολεμική γερμανόφωνη κουλτούρα. Σπούδασε φιλοσοφία, ιστορία της τέχνης, γερμανική φιλολογία, μουσική και θέατρο στην Ζυρίχη, την Βασιλεία και το Μόναχο. Ξεκίνησε να εργάζεται ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και δραματουργός, ενώ ταυτόχρονα μάθαινε πιάνο. Το 1961 κέρδισε Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για τη συμμετοχή του στην ταινία Τα απόρρητα της Νυρεμβέργης. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 έπαιζε στο Λονδίνο και μετέφραζε έργα του Τζον Όσμπορν (John Osborne) και του Σαίξπηρ. Γνώρισε μεγάλη επιτυχία στο θέατρο και τον κινηματογράφο και βραβεύτηκε για πολλούς από τους ρόλους που έπαιξε.
2014 - Λουίς Αραγονές, Ισπανός ποδοσφαιριστής και προπονητής.
Ο Λουίς Αραγονές (Ισπανικά: José Luis Aragonés Suárez, 28 Ιουλίου 1938 - 1 Φεβρουαρίου 2014) ήταν Ισπανός ποδοσφαιριστής και προπονητής.
Ξεκίνησε την καριέρα του ως παίχτης με τα χρώματα της Χετάφε το 1957. Την επόμενη χρονιά υπέγραψε συμβόλαιο με τη Ρεάλ Μαδρίτης, αν και ποτέ δεν αγωνίστηκε με την πρώτη ομάδα του συλλόγου. Μέχρι το 1960 αγωνίστηκε ως δανεικός σε διάφορους συλλόγους, όταν μεταγράφηκε στη Ρεάλ Οβιέδο, όπου και παρέμεινε για μια περίοδο. Από το 1961 έως το 1964 αγωνίστηκε στη Ρεάλ Μπέτις. Το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του ως ποδοσφαιριστής (1964–1974) το πέρασε στην Ατλέτικο Μαδρίτης.
Το 1974 αποσύρθηκε από ποδοσφαιριστής, και έγινε κατευθείαν προπονητής της Ατλέτικο (1974-1980 και 1982-1987). Η Ατλέτικο έκανε πάντα πρωταθλητισμό και οι επιτυχημένες αυτές πορείες οδήγησαν τον Αραγονές στην Μπαρτσελόνα, αλλά μετά από μια απογοητευτική χρονιά πήγε στη Ρεάλ Μπέτις, για να ξαναγυρίσει το 1991 στην Ατλέτικο. Τη σεζόν 1991-92 οι ροχιμπλάνκος ήρθαν τρίτοι στην Primera Division, ένα βαθμό πίσω από την πρωταθλήτρια Ισπανίας και Ευρώπης Μπαρτσελόνα. Την άλλη χρονιά η Ατλέτικο έφτασε στα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Μετά ο Αραγονές πήγε στη Σεβίλλη, βάζοντάς την στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.
Το 1995 ο Αραγονές μετακομίζει στη Βαλένθια ΚΦ, και εκείνη τη χρονιά (1995-96) οι νυχτερίδες παίρνουν τη δεύτερη θέση στην Primera Division, τέσσερις βαθμούς πίσω από την Ατλέτικο. Ακολούθησαν δύο μονοετείς θητείες στη Μπέτις και στην Οβιέδο. Το 2000-01 έκανε μια φανταστική χρονιά με τη Μαγιόρκα, οδηγώντας την ομάδα στην τρίτη θέση του ισπανικού πρωταθλήματος και στην έξοδο στο Champions League. Μετά, ο Λουίς Αραγονές ξαναγύρισε στην Ατλέτικο, και την ανέβασε κατευθείαν στην Primera, αλλά το 2003 επέστρεψε στη Μαγιόρκα.
Το καλοκαίρι του 2004 η Ισπανική Ομοσπονδία κάλεσε τον Αραγονές να αναλάβει την Εθνική Ισπανίας. Με τους furias rochas ο Αραγονές άρχισε άσχημα, και η Εθνική Ισπανίας δεν κατάφερε να διακριθεί στο Μουντιάλ της Γερμανίας το 2006. Μετά όμως από αυτά, η Ισπανία έμεινε αήττητη και με μαγευτικές εμφανίσεις κατέκτησε το Euro 2008, νικώντας στον τελικό 1-0 τη Γερμανία. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία των Ισπανών μετά το 1964.