Συνέντευξη της Ζακλίν Σταματοπούλου στον Σπύρο Καλαματιανό
H Ζακλίν Σταματοπούλου είναι μια γοητευτική ύπαρξη, μια ταλαντούχα τραγουδίστρια, ένα πραγματικό παιδί με αγνή καρδιά που ξέρει να προχωράει, δίχως τα κακώς κείμενα της εποχής μας. Μου παραχώρησε με χαρά και με μεγάλη ειλικρίνεια μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που αξίζει όλοι σας να διαβάσετε.
Απολαύστε την.
Από τον Σπύρο Καλαματιανό
Το υλικό της συνέντευξης είναι από το προσωπικό αρχείο της Ζακλίν Σταματοπούλου
Θα ήθελα να μου πεις ποια είναι τα νέα σου επαγγελματικά βήματα...
Αυτή την περίοδο έχω την χαρά να παρουσιάζω την πρώτη μου προσωπική δουλειά με τίτλο "Ακόμα Λίγη Ελλάδα" σε στίχους Σταύρος Σταύρου και μουσική Βασίλη Χατζηλουκά και ενορχήστρωση Νίκου Παπαδόπουλου. Ένα τραγούδι για το οποίο είμαι υπερήφανη που μοσχομυρίζει Ελλάδα και εμπνέει με φως, ελπίδα και χαρά τον ακροατή. Επίσης μέχρι πρότινος εμφανιζόμουν με τον Μαυρίκιο Μαυρικίου αλλά και με άλλους ποιοτικούς καλλιτέχνες στην Αθήνα και σε άλλα αξιόλογα στέκια που βασίζονται στο ρεπερτόριο που αγαπώ και το καλό τραγούδι που δεν γνωρίζει ετικέτες και δηθενιές σε Ελλάδα και Κύπρο. Πολύ σύντομα εύχομαι να έχω την χαρά να συμμετέχω σε κάποιο μιούζικαλ καθώς είναι ανεκπλήρωτη μου επιθυμία.
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ασχοληθείς με το τραγούδι;
Από μικρή είχα το όραμα πολλών ευθυνών και γεμάτων αγάπη ανθρώπων να χορεύουν και να τραγουδούν γύρω μου και εγώ στην μέση να τραγουδώ και να πλημμυρίζω με ευγνωμοσύνη. Αυτό το όραμα συμβαίνει και αισθάνομαι ότι είμαι αληθινά ευλογημένη. Το να δίνεις χαρά σε τόσους ανθρώπους μέσα από την τέχνη και ιδίως σε ομάδες ανθρώπων που το έχουν περισσότερο ανάγκη, είναι στ΄ αλήθεια συμπαντική ευλογία.
Μετράς πολλές και σπουδαίες συνεργασίες. Ποια ξεχωρίζεις και γιατί;
Στις συνεργασίες μου φρόντιζα πάντοτε να έχω συνεργάτες γύρω μου που θαυμάζω και έχω κάτι να μάθω από αυτούς. Είμαι πολύ ευτυχισμένη και ευγνώμων από τις μέχρι τώρα συνεργασίες μου, διότι εξελίχθηκα και συνεχίζω να εξελίσσομαι μέσα απ΄αυτές. Ξεχωρίζω αυτή με τον μοναδικό Θέμη Αδαμαντίδη το 2011 και το 2012 μαζί με τον καλύτερο διασκεδαστή στην Ελλάδα Λευτέρη Πανταζή.
Αυτή με τον πολυτάλαντο Μαυρίκιο Μαυρικίου, αυτή με τον λαϊκό ποιοτικό ερμηνευτή Πάνο Πετράκη και σίγουρα αυτή με τον σπουδαίο Βασίλη Παπακωνσταντίνου στα πρώτα μου βήματα το 2007, η οποία καθόρισε το προσωπικό μου ύφος στο έντεχνο-λαϊκό ρεπερτόριο και με άφησε να γνωρίσω πως είναι να οδηγεί την τέχνη σου, η ψυχή και μόνο.
Ούτε τα φώτα, ούτε τα σουξέ, ούτε η γρήγορη αναγνώριση, αλλά ούτε ότι χτίζεις βήμα με βήμα σταθερά, με οδηγό ότι αληθινά αγαπάς...
Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετώπισες στα πρώτα σου επαγγελματικά βήματα;
Δεν γνώρισα καμία δυσκολία στα επαγγελματικά μου βήματα και παρότι στην καθημερινότητα είμαι ανυπόμονη ποτέ δεν βιαζόμουν. Ούτε και πίστεψα ποτέ στο να κερδίσω χρόνο και να κάνω βιαστικό που δεν θα με αντιπροσώπευε.
Περίμενα τις ιδανικές συνθήκες και ανθρώπους, οι οποίοι πιστεύω ακράδαντα ότι έρχονται στην ώρα τους και όταν η εμπειρία και τα βιώματα μας επαρκούν στο να χτίσουν μια καριέρα και με τραγούδια για τα οποία κάποιος θα αισθάνεται υπερήφανος...
Ποιες λέξεις περιγράφουν τον εαυτό σου;
Δυνατή, ευαίσθητη, ειλικρινείς, έμπιστη, αισιόδοξη, ρομαντική, αξιοπρεπείς, πεισματάρα, απρογραμμάτιστη, ταξιδιάρα, αυθεντική, εγκάρδια, επιφυλακτική και αιώνιο παιδί... Είναι μερικές πιστεύω από τις λέξεις που με περιγράφουν...
Όταν ακούς την λέξη Κύπρος τι εικόνες σου έρχονται στο μυαλό;
Η λέξη Κύπρος μου φέρνει στο μυαλό εικόνες παιδικές, λατρεμένες, κάπου ανάμεσα στα 3-7, όταν ακόμη δεν ήρθαμε να ζήσουμε στην Αθήνα, σε γειτονιές που μοσχομύριζαν γιασεμί και εγώ που έδινα τραγουδιστικές, θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις...
Επίσης θυμάμαι ότι έτρεχα μαζί με τα άλλα παιδάκια στις γειτονιές και τα αγοράκια έτρεχαν πίσω μου να με φιλήσουν (γέλια)... Την δασκάλα μου που δήλωσε στην Χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου ότι η "Ζακλίν θα ντυθεί άγγελος φυσικά"...
Μου θυμίζει τρεις ανθρώπους που στάθηκαν ήρωες και γονείς για εμένα, όταν οι οικογενειακές στην ζωή μου, σαν παιδί και έφηβη, ήταν τόσο δύσκολες που γράφονται σε βιβλία, την γιαγιά μου, τον παππού μου, απ΄τον οποίο κληρονόμησα το ταλέντο και φυσικά την νονά μου...
Επίσης μου φέρνει στο μυαλό τα συρματοπλέγματα που έβλεπα μια ζωή και ανατρίχιαζα, στις παλιές γειτονιές της Λευκωσίας και το πόσο άδικο να Τουρκοκρατείτε η μισή μου πατρίδα, αυτή που έχω πιο βαθιά στην ψυχή μου...
Τι θα ήθελες να πεις κλείνοντας;
Κλείνοντας θα ήθελα να σε ευχαριστήσω πολύ Σπύρο Καλαματιανέ που μου δίνεις την ευκαιρία να ξεδιπλώσω πτυχές της ζωής και της ψυχής μου.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους αγαπημένους μου φίλους και θαμώνες, που με ακολουθούν και με αγκαλιάζουν με την εκτίμηση και την αγάπης τους, είναι πολύ σημαντική για εμένα...
Να πως σε όλους τους ανθρώπους που διαβάζουν αυτή την συνέντευξη να μην χάνουν ποτέ το παιδί που ήταν κάποτε, μέσα στο εγώ του ενήλικα...
Να ζουν με αγνότητα ψυχής και αισθημάτων, με ευγνωμοσύνη και ταπεινότητα, να αντλούν έμπνευση από τις δυσκολίες που ξεπέρασαν, ώστε να οφείλουν τους συνανθρώπους τους και όπως λέει το τραγούδι μου να πάρουμε έναν ήλιο αγκαλιά και να πούμε ζωή, με τίποτα άλλο δε σ΄αλλάζω...