Στυλιανός Κυριακίδης
Εάν κάποιος δυσκολεύεται να πιστέψει στην δύναμη του μαραθωνίου αλλά και του ανθρώπου αρκεί μόνο να διαβάσει την ιστορία του Στέλιου Κυριακίδη. Ζωή σαν μύθος που είναι όμως πέρα για πέρα αληθινή.
Ο Στυλιανός Κυριακίδης ή Στέλιος Κυριακίδης (Στατός Πάφου 4 Μαΐου 1910 - Φιλοθέη Αττικής 10 Δεκεμβρίου 1987) ήταν Έλληνας αθλητής από την Κύπρο, δρομέας ημιαντοχής και αντοχής και μέλος της ελληνικής εθνικής ομάδας στίβου.
Υπήρξε Πανελληνιονίκης, Βαλκανιονίκης, νικητής στους Παγκύπριους αγώνες και έλαβε μέρος σε δύο Ολυμπιάδες (Βερολίνο 1936, Λονδίνο 1948). Αθλητικά ανήκε στο δυναμικό του Γυμναστικού Συλλόγου Ολύμπια Λεμεσού, ωστόσο έχει λάβει μέρος σε αγώνες και ως αθλητής του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου.
Έμεινε γνωστός για την μεγάλη νίκη του στον Μαραθώνιο της Βοστώνης το 1946 που την εποχή εκείνη ήταν μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού. Ήταν ο πρώτος αθλητής εκτός Αμερικής-Καναδά που νίκησε στον Μαραθώνιο της Βοστώνης και ο πρώτος που χρησιμοποίησε χρονομετρητή χειρός.
Μεγαλωμένος στην Κύπρο, μέχρι που ήρθε στην Αθήνα στα 16 του, και με μεγάλη Ελληνική ψυχή, είχε βαθιά μέσα του παραδείγματα από την Αρχαιότητα.
Η ιστορία ενός ανθρώπου με υψηλές αξίες, αποφασιστικότητα και μεγαλοψυχία, που βοήθησε τη χώρα του σε δύσκολες ώρες.
Στο μυαλό του πάντα οι «300 του Λεωνίδα» αλλά και η δύναμη των Ελλήνων στο 1ο και 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αθλητής μεγάλων αποστάσεων και με πολλές νίκες σε Βαλκανικούς, Πανευρωπαϊκούς, 11ος στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου το 1936, το 1940 με τον πόλεμο σταματά να προπονείται.
Πονεμένος και ο ίδιος και η οικογένεια του, σκέφτεται πως η αγάπη του για τον Αθλητισμό θα μπορούσε να βοηθήσει τη χώρα του.
Αδύναμος σωματικά, πουλάει τα μισά υπάρχοντα του για να πάει στην Βοστώνη να περάσει το μήνυμα ότι οι «Έλληνες πεθαίνουν στους δρόμους από την πείνα». Εισιτήριο μιας διαδρομής... γιατί δεν υπήρχαν χρήματα.
Ίνδαλμα της μεταπολεμικής γενιάς, που με τη νίκη του στον Mαραθώνιο της Bοστώνης, το 1946, η ελληνική σημαία-στάμπα από το μουσκεμένο από την προσπάθεια φανελάκι του, με τον αριθμό 77, μπήκε στις καρδιές όλων κι απέδειξε στους διεθνείς συναθλητές του ότι οι μεγάλες αποστάσεις κερδίζονται με μεγάλο στόχο και με μεγάλη καρδιά!
Tο 1946 –όπως γράφει πλέον η ιστορία του ελληνικού αθλητισμού– ο πρωταθλητής μεγάλων αποστάσεων στη δεκαετία του ’30 Στέλιος Kυριακίδης. Yποσιτισμένος και αδυνατισμένος από τον πόλεμο και την Κατοχή, παίρνει τη μεγάλη απόφαση να τρέξει στον Μαραθώνιο της Bοστώνης. Eίναι η πρώτη μεγάλη αθλητική διοργάνωση μετά το τέλος του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου!
Οι γιατροί του Μαραθωνίου στη Βοστώνη του απαγορεύουν να τρέξει γιατί θα πεθάνει στη διαδρομή, υπογράφει και παίρνει ο ίδιος την ευθύνη. «Δεν ξέρετε εσείς από Eλληνες μαραθωνοδρόμους» τους είπε, αψήφησε την απαγόρευση, πήρε πάνω του την ευθύνη, και μπαίνει στη σειρά με τους παγκόσμιους πρωταθλητές της εποχής.
Μετά από έναν αγώνα 2:29:27 ωρών, στήθος με στήθος με τους πρωταθλητές κόσμου και ειδικά με τον γνωστό Αμερικάνο πρωταθλητή Τζόνι Κέλι, καταφέρνει να κερδίσει και να φορέσει το δάφνινο στεφάνι του νικητή! Ο χρόνος του Πανελλήνιο ρεκόρ, του χαρίζει για 22 χρόνια και 216 ημέρες μια θέση στο βιβλίο Γκίνες!
Οι εφημερίδες από τότε τον ονομάζουν «Σύγχρονο Φειδιππίδη». Ήταν τέτοια η δύναμη της ψυχής του για τη βοήθεια που θα προσέφερε στους συνανθρώπους του, που επιβλήθηκε στο αδύνατο σώμα του, ώστε να ξεπεράσει τον εαυτό του και να πετύχει το ακατόρθωτο!
Αυτό όμως που πραγματικά τον χαρακτήρισε άνθρωπο και σαν ευεργέτη της Ελλάδος ήταν ο 2ος Μαραθώνιος που «έτρεξε» στη συνέχεια, που ήταν και ο αρχικός στόχος του...
Για 2 μήνες σχεδόν παρέμεινε εκεί και επισκέφτηκε όσες περισσότερες εκκλησίες της Ελληνικής Ορογένειας στην ανατολική Ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών μπορούσε. Κατορθώνει να μαζέψει βοήθεια για τους συμπατριώτες του, σε ρουχισμό, τρόφιμα, φάρμακα και 250.000 δολάρια, πολύ μεγάλο ποσό για την εποχή.
Ταυτόχρονα, όταν ο Πρόεδρος Τρούμαν μαθαίνει το κατόρθωμα του ζητάει να συναντήσει στον Λευκό Οίκο τον κοκαλιάρη Έλληνα Νικητή. Κατόπιν η Αμερικανική Κυβέρνηση ανακοινώνει βοήθεια για την Ελλάδα με σιτάρι, γάλα σκόνη, κονσέρβες, που μεταφέρθηκαν με βαπόρια της οικογένειας Λιβανού και μοιράζεται στα Σχολεία της εποχής. Βοήθεια που ονομάζεται «Πακέτο Κυριακίδη».
Ακόμα και το 1947 που η Ελλάδα έλαβε οικονομική βοήθεια από την Αμερικανική Κυβέρνηση 400 εκατομμυρίων δολαρίων, ποσό μεγαλύτερο των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών, λέγεται ότι οφείλεται στη δημοσιότητα που έδωσε ο Κυριακίδης....
Με την επιστροφή του στην Αθήνα τον υποδέχονται 1 εκατομμύριο Έλληνες με τιμές ήρωα και βραβεύεται με το μετάλλιο της Λεγεώνας του Χρυσού Φοίνικα σαν Ευεργέτης του Έθνους και φωταγωγείται για 1η φορά η Ακρόπολη μετά τον πόλεμο.
Το 1952 εκλέγεται στο ΔΣ του ΣΕΓΑΣ και με δική του πρωτοβουλία εισάγεται οΟργανωμένος Παιδικός Αθλητισμός στους Στίβους της Ελλάδος, έτσι ώστε να μυηθούν όσα περισσότερα παιδιά γίνεται στις αρετές του Αθλητισμού... Δε σταματά, όμως, εκεί.
Το 1956 ζητά από το Δήμο της Φιλοθέης ένα μη προνομιούχο για την εποχή οικόπεδο δίπλα στο ρέμα που διασχίζει τη περιοχή, και αρχίζει στη κυριολεξία με τα χέρια του και ζητώντας βοήθεια από όποιον μπορούσε - χωρίς να πληρωθεί - και αρχίζουν να κτίζουν το Στίβο της Φιλοθέης. Μέχρι αυτή τη στιγμή στεγάζεται εκεί ο «Αθλητικός Σύλλογος Φιλοθέης» που αθλούνται χιλιάδες παιδιά και ενήλικες καθημερινά. Κάθε μέρα από τότε πήγαινε και έφτιαχνε ότι μπορούσε, από τα κεραμίδια και τα σκαλοπάτια στις κερκίδες - μέχρι με γαλότσες άδειαζε τα νερά κάθε φορά που αυτός πλημμύριζε από τις βροχές.
Το 2004 το ΝΒC τον επιλέγει σαν Τον Έλληνα Αθλητή και γυρίζει ντοκιμαντέρ τη ζωή του, το οποίο και κερδίζει βραβείο Emmy. Αμερικάνική εταιρεία παραγωγής θα γυρίσει στο σύντομο μέλλον ταινία με τη ζωή του.
Το άγαλμα που τον απεικονίζει να τρέχει με τον Σπύρο Λούη να τον εμψυχώνει, ύψους 4 μέτρων, βρίσκεται στο 1ο χιλιόμετρο του Μαραθωνίου της Βοστώνης αλλά και στον Μαραθώνα στο σημείο της Έναρξης.
Είναι το παράδειγμα ενός ανθρώπου που δε περίμενε το κράτος να τον βοηθήσει. Βοήθησε αυτός το βασανισμένο κράτος. Προσέφερε ο, τι μπορούσε ο ίδιος, κάνοντας το καλό σύμφωνα με τις δικές του Αξίες. Έλεγε «κάνε το καλό όπως το νιώθεις εσύ και άσε τους άλλους να λένε».
Μια ζωή γεμάτη δυσκολίες καθημερινά, που σαν πρωταθλητή 
δεν τον λύγισαν. Ένα παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας και ειδικά για τα παιδιά μας.
Έμεινε απλός και ταπεινός και συνέχισε να βοηθά τη χώρα του μέχρι που έφυγε στις 10 Δεκεμβρίου 1987, στα 77 του χρόνια. Τον θυμόμαστε και παραδειγματιζόμαστε ακόμα, και ελπίζω για πολλά χρόνια ακόμα…
Ρωτάει ο Χάρι Τρούμαν τον Τζόνι Κέλι: "Καλά, βρε παιδί μου. Πώς έχασες απ' αυτόν τον κοκαλιάρη (σ.σ. έτσι τον έλεγαν οι εφημερίδες) κι αδύναμο Έλληνα;".
Απάντηση Κέλι: "Μόνο εγώ έχασα; Κανένας δεν μπόρεσε να τον κερδίσει. Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για έναν ολόκληρο λαό, για μια ιδεολογία...".
Ο Τρούμαν χαμογελάει και γυρνάει προς τον Κυριακίδη:"Εσύ, παιδί μου, είσαι άξιος συγχαρητηρίων. Για πες μου. Τι θες να κάνω για σένα; Θες ρούχα; Τρόφιμα να δυναμώσεις; Χρήματα; Ό,τι θες από μένα"
Απάντηση Κυριακίδη: "Σας ευχαριστώ, πρόεδρε. Δεν θέλω τίποτα για εμένα. Το μόνο που ζητώ, κύριε Τρούμαν, είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στα 7 εκατομμύρια Έλληνες που λιμοκτονούν. Αυτό ζητάω. Να βοηθήσετε τον λαό μου που υποφέρει".
Ο Στέλιος Κυριακίδης πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου του 1987, στη Αθήνα και τάφηκε στον Πύργο Κορινθίας, όπου είχε το εξοχικό του.