Άρθρα
Δημήτριος Καμπούρογλου, ήταν ιστοριοδίφης, λογοτέχνης, ακαδημαικός, δικηγόρος, ποιητής και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών
Δημήτριος Καμπούρογλου
Ο Δημήτριος Καμπούρογλου ήταν ιστοριοδίφης, λογοτέχνης, ακαδημαικός, δικηγόρος, ποιητής και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. (14 Οκτωβρίου 1852 - 21 Φεβρουαρίου 1942)
Γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά καταγόταν από το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης και ήταν γιος του Γρηγορίου Καμπούρογλου, ιδρυτή της Εθνικής σκηνής, και της λογίας Μαριάννας Σωτηριανού - Γέροντα, κόρης του Άγγελου Γέροντα. Βαφτίστηκε από τον αυλάρχη του Όθωνα, Π. Νοταρά. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1877 αναγορεύτηκε διδάκτορας.
Αρχικά εργάστηκε ως δικηγόρος και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την ιστορική αναδίφηση και την Ιστοριογραφία με την οποία και ασχολήθηκε τελικά. Από το 1873 έως το 1881 αναλαμβάνει την αρχισυνταξία της «Εφημερίδος», του εκδότη Δημήτριου Κορομηλά. To 1881 διαφωνώντας με τον Κορομηλά, αποχωρεί απο την αρχισυνταξία της εφημερίδας και ιδρύει τη δική του εφημερίδα, που την ονομάζει «Νέα Εφημερίς» ενώ το 1882 υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος.
Την περίοδο 1884-1886 ήταν διευθυντής του περιοδικού «Εβδομάς». Το 1891 προσλήφθηκε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία και τον επόμενο χρόνο διορίστηκε επιμελητής των χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Την περίοδο 1904-1917 διετέλεσε διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης, αλλά το 1917 με τον νόμο περί άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων παύθηκε από τη θέση του. Το 1923 τιμήθηκε από την πολιτεία με το αριστείο γραμμάτων. Το 1927 έγινε το πρώτο δια εκλογής μέλος της Ακαδημίας των Αθηνών και την περίοδο 1934-1935 χρημάτισε πρόεδρος της Ακαδημίας.Στις αρχές του 1942 ασθένησε με πνευμονία, στις 10 Φεβρουαρίου υπέστη ένα ελαφρύ εγκεφαλικό επεισόδιο και στις 21 Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς πέθανε. Ήταν παντρεμένος με την Καλλιόπη Μαράτου από το1884 και είχε τρία παιδιά: Τον Γρηγόρη, την Ελένη και την Τζένη. Στις 19 Απριλίου του 1939 έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του στην πλατεία Φιλομούσου Εταιρείας στην Πλάκα.
Συγγραφικό έργο
Πριν ακόμα ολοκληρώσει τη φοίτησή του στο Βαρβάκειο, είχε γράψει σατιρικούς στίχους και τρεις μονόπρακτες κωμωδίες: Η φθισιώσα, Αι αγχόναι, Η αγγελιοφοβία. Χάθηκαν όμως και οι τρεις.
Ιστορική έρευνα
Η ιστορική του έρευνα σαν ιστορικός επικεντρώθηκε κυρίως στην περίοδο της Τουρκοκρατίας και αφορούσε μόνο στην περιοχή της Αθήνας, γι' αυτό και του δόθηκε το προσωνύμιο «Αθηναιογράφος». Το 1896 ολοκληρώθηκε η έκδοση του τρίτομου έργου του η Ιστορία των Αθηναίων στο οποίο και εργάστηκε περισσότερο σαν Λαογράφος παρά σαν Ιστορικός.
Ποιήματα
Το ποιητικό του έργο είναι αρκετά αξιόλογο αν και δεν διακρίθηκε αρκετά. Η ποιητική συλλογή Η φωνή της καρδιάς μου ήταν από τα σημαντικότερα έργα του. Ήταν γραμμένο στη δημοτική και είχε έντονα αντιρομαντικά στοιχεία σε σχέση με το κλίμα της Α' Αθηναϊκής Σχολής. Η συλλογή βραβεύτηκε το 1873 στον Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό, ενώ στον ίδιο διαγωνισμό το 1874 επαινέθηκε, χωρίς να διακριθεί, ποιητική συλλογή του στην οποία σατίριζε και παρωδούσε το ρομαντικό ύφος των συγχρόνων ποιητών. Το 1874 εξέδωσε τη συλλογή του Παλαιαί αμαρτίαι.
Πεζογραφία
Επίσης ασχολήθηκε και με την πεζογραφία, όπου αντλούσε τα θέματα του κυρίως από τη λαογραφία. Το 1881 εξέδωσε τα μη λαογραφικά αφηγήματα "Εικόνες. Σατυρικαί Διατριβαί", όπου σατιρίζει τα ήθη της εποχής. Μερικά από τα έργα του είναι: Αθηναϊκά διηγήματα, Αι Αθήναι που φεύγουν, Μύθοι και διάλογοι, Αττικοί έρωτες, Θρύψαλα, Ευσυνειδησία και ασυνειδησία κ.ά. Συνήθως υπέγραφε τα λογοτεχνικά του έργα με το ψευδώνυμο «Αναδρομάρης».
Έργα του
Η Ακρόπολις, Αθήνα, 1872.
Φαέθων, 1873.
Πατρίς – Νεότης, Αθήνα, 1874.
Ύμνοι εις τον Καλδερόν. 1884.
Μούσα δραπέτις.
Έρωτος Ημέραι, 1887.
Ή ιστορία των Αθηναίων[Τρίτομο Ιστορικό διήγημα](1889-1996)
Ή φωνή της καρδιάς μου [Ποίηση](1872).
Ιστορίες από την παλιά Αθήνα [Ιστορικό διήγημα](1892).
Διά τα παιδία, 1899.
Λυρική Συλλογή, 1900.
Μνημεία της ιστορίας των Αθηναίων [Τρίτομο ιστορικό διήγημα](1893).
Απομνημονεύματα μιας μακριάς ζωής [Δίτομο Ιστορικό διήγημα](1913).
Οί χαλκοκονδύλαι [Διήγημα](1913).
Ό αναδρομάρης[Διήγημα](1914).
Ό ελαιών των Αθηνών[Διήγημα](1914).
Μελέτη του βίου και της δράσεως του Παλαιών Πατρών Γερμανού [Ιστορικό διήγημα και χρονογράφημα](1916).
Αθηναικά διηγήματα [ιστορικό διήγημα](1915).
Αι Αθήναι που φεύγουν [διήγημα](1916).
Μύθοι και διάλογοι [Ιστορικό διήγημα](1917).
Αττικοί έρωτες [διήγημα](1918).
Θρύψαλλα [διήγημα](1919).
Ό τρελός της Αθήνας [Ιστορικό διήγημα](1919).
Ό αναδρομάρης της Αττικής [Ιστορικό διήγημα](1920).
Τοπωνυμικά παράδοξα [Ιστορικό διήγημα και χρονογράφημα](1920).
Ή Δούκισσα της πλακεντίας [Διήγημα](1921).
Αθηναΐκό αρχοντολόγιο-Μπενιζέλοι [Ιστορικό διήγημα και χρονογράφημα](1921).
Αι παλαιαί Αθήναι [Ιστορικό διήγημα](1922).
Μελέται και έρευναι 1923-1926 [Διήγημα και μελέτη έργου](1927).
Ευσυνειδησία και Ασυνειδησία [διήγημα](1924).
Ο Δημητριος Καμπούρογλου μετέφρασε την "Νανά" του Ζολά και τα "Μυστικά και φωναχτά" του Καλντερόν.
Επιλογος
Ό Δημήτριος Καμπούρογλου ως πεζογραφος αντλησε τα θεματα του κυρίως από την ιστορική και λαογραφική ύλη της πρωτοεπαναστατικής περιόδου της Αθήνας. Ή πεζογραφία του υπηρετεί την ιστορία όπως αυτός την αντιλαμβάνόταν: Πολλά αφηγήματα του είναι παραδόσεις είναι γραμμένα στην Δημοτική γλώσσα. Αντίθετα στα επιστημονικά έργα του χρησημοποιεί την Καθαρεύουσα. Επίσης ό Καμπούρογλου ασχολήθηκε και με την Ποίηση. Ή ποιητική του συλλογή "Ή φωνή της καρδιάς μου", μια από της πρώτες λογοτεχνικές του εμφανίσεις - είναι αντίθετα πρός το πνεύμα της εποχής - είναι γραμμένη στην Δημοτική γλώσσα και έχει αντιρομαντικό περιεχόμενο. Εξάλλου ό Καμπούρογλου σατίρισε τους ρομαντικούς ποιητές και ιδιαίτερα τον Αχιλλέα Παράσχο της περίφημης Αθηναΐκής Σχολής στην σατιρικη (ο ίδιος την ονόμασε Λυρική) συλλογή του "Παλαιαί αμαρτίαι" του 1874.
Πηγές
Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του, Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα 2012
el.wikipedia.org/wiki/Δημήτριος_Καμπούρογλου
Ζυλ Ριμέ, ήταν Γάλλος ποδοσφαιρικός παράγοντας, ο δημιουργός του θεσμού του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου
Ζυλ Ριμέ
Ο Ζυλ Ριμέ, ήταν Γάλλος ποδοσφαιρικός παράγοντας. Υπήρξε διαδοχικά πρόεδρος-ιδρυτής του παριζιάνικου συλλόγου της Ρεντ Σταρ, πρόεδρος της Γαλλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου και στη συνέχεια της FIFA για διάστημα 33 ετών. Υπήρξε ο δημιουργός του θεσμού του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου. (Τελέ-λε-Λαβονκούρ, Ωτ-Σον, 14 Οκτωβρίου 1873 - Συρέν, 15 Οκτωβρίου 1956)
Ο Ζυλ Ριμέ πέρασε το σύνολο της παιδικής του ηλικίας στο Τελέ, μαζί με τον παππού του που ήταν αγρότης, καθώς ο πατέρας του είχε αποχωρήσει για το Παρίσι ώστε να βρει δουλειά. Δεν τον ξαναβρήκε παρά μόνο σε ηλικία 11 ετών, ενώ έλαβε το baccalaureat (γαλλικό απολυτήριο λυκείου) του παρακολουθώντας μαθήματα τα βράδια.
Ίδρυσε το 1898 μια χριστιανική, ρεπουμπλικανική και δημοκρατική εφημερίδα, την La Revue, η οποία συγχωνεύτηκε το 1899 με την Le Sillon του Μαρκ Σαννιέ, περιοδικό το οποίο ώθησε μεγάλο αριθμό πιστών Χριστιανών να αποκηρύξουν το πολίτευμα της βασιλείας.
Ο Ζυλ Ριμέ απεβίωσε στις 15 Οκτωβρίου 1956 στη Συρέν (92), ένα χρόνο έπειτα από την υποψηφιότητά του για το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Ποδόσφαιρο
Ίδρυσε στις 21 Φεβρουαρίου 1897 τον αθλητικό σύλλογο της Ρεντ Σταρ μαζί με τον αδερφό του Μοντέστ. Ο σύλλογος εντάχθηκε στο Πρωτάθλημα Παρισιού που διοργάνωνε η USFSA. Έλαβε, τότε, διοικητικό αξίωμα στην USFSA και συμμετείχε στην ίδρυση της FIFA το 1904.
Ωστόσο, η USFSA ήρθε σύντομα σε ρήξη με τον διεθνή οργανισμό, απαγορεύοντας σε όλα τα σωματεία που την αποτελούσαν να δίνουν διεθνείς αγώνες. Ο Ζυλ Ριμέ πέρασε τότε τον σύλλογό του, Ρεντ Σταρ, υπό την σκέπη της Ligue de Football Association, η οποία ήταν μέλος του Comite Francais Interfederal το οποίο ήταν αναγνωρισμένο από την FIFA (1908).
Έχοντας επιβιώσει του Μεγάλου Πολέμου με τον βαθμό του λοχαγού πεζικού και έναν Σταυρό του Πολέμου, ο Ζυλ Ριμέ εκλέχτηκε πρόεδρος της νεοσυσταθείσας Γαλλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου στις 11 Απριλίου 1919.
Παρέμεινε επί 30 χρόνια επικεφαλής της και εγκατέλειψε την προεδρία της FFF το 1949 λόγω της « affaire sarroise ». Ο Ριμέ επιθυμούσε να εντάξει την Σάρμπρυκεν στο Πρωτάθλημα Γαλλίας, όμως αυτή η ενέργεια αποδοκιμάστηκε έντονα από τις υπόλοιπες ομάδες που το αποτελούσαν με το σύνθημα « καλύτερα η Μπορντό παρά η Σάρμπρυκεν ».
Αντιθέτως, παρέμεινε στο αξίωμα του προέδρου της FIFA από το 1921 ως το 1954. Κατά την θητεία του-ρεκόρ διάρκειας 33 ετών, δημιούργησε το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου το 1930 εμπνεόμενος από την επιτυχία του ολυμπιακού τουρνουά.
Επίσης, το Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν γνωστό με την ονομασία Κύπελλο Ζυλ Ριμέ έως το 1970.
Τρόπαιο Ζυλ Ριμέ
Το Τρόπαιο Ζυλ Ριμέ είναι η ονομασία που δόθηκε στις πρώτες εκδόσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου.
Το πρώτο κύπελλο, αποτελούμενο από επιχρυσωμένο μέταλλο, αναπαριστούσε την θεά Νίκη. Πάνω του αναγράφονταν τα ονόματα των νικητών της διοργάνωσης από το 1930 ως το 1970.
Από το 1930 ως το 1970, η νικήτρια χώρα του Παγκοσμίου Κυπέλλου παρέμενε κάτοχός του για διάστημα τεσσάρων ετών, έως την επόμενη διοργάνωση.
Το 1970, έπειτα από την τρίτη της νίκη στην διοργάνωση, η Βραζιλία έλαβε το συγκεκριμένο Παγκόσμιο Κύπελλο οριστικά (οι πρώτες της δύο νίκες ήταν το 1958 και το 1962).
Το 1974, ένα νέο κύπελλο, διαφορετικού σχεδιασμού, ξεκίνησε να χρησιμοποιείται.
Διακρίσεις
Σταυρός του Πολέμου 1914-1918
Διοικητής της Λεγεώνας της Τιμής
Πηγές
el.wikipedia.org/wiki/Δημήτριος_Καμπούρογλου
Ελένη Βλάχου ήταν Ελληνίδα εκδότρια, δημοσιογράφος και χρονογράφος
Ελένη Βλάχου
Η Ελένη Βλάχου ήταν Ελληνίδα εκδότρια, δημοσιογράφος και χρονογράφος. (18 Δεκεμβρίου 1911 — 14 Οκτωβρίου 1995)
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 18 Δεκεμβρίου του 1911. Ήταν κόρη του δημοσιογράφου και λογοτέχνη Γεωργίου Βλάχου, γιου του λογοτέχνη και πολιτικού Άγγελου Βλάχου, και της Δημαρέτης Κόντου, κόρης του καθηγητή φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνου Κόντου.
Στις 27 Ιανουαρίου 1935 θα δημοσιεύσει το πρώτο της κείμενο στην «Καθημερινή», ταξιδιωτικές εντυπώσεις από την Άπω Ανατολή.
Την ίδια χρονιά αρχίζει να γράφει χρονογραφήματα, υπογράφοντας ως «Ε», στην ίδια εφημερίδα, διευθυντής της οποίας ήταν ο πατέρας της.
Το 1936 αποστέλλεται από την εφημερίδα ως αθλητική συντάκτης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Συναντάται με τους Χίτλερ, Γκαίμπελς, Γκαίρινγκ.
Τον Ιούλιο του 1950 εκδίδει το μηνιαίο περιοδικό «Εκλογή».
Μετά το θάνατο του Γεωργίου Βλάχου το 1951, ανέλαβε τη διεύθυνση της εφημερίδας και στη συνέχεια άρχισε να εκδίδει το περιοδικό «Εικόνες» (1955) και την εφημερίδα «Μεσημβρινή» (1961) και το 1960 ίδρυσε τις εκδόσεις Γαλαξίας.
Το 1967 διέκοψε την έκδοση των εφημερίδων της, αντιδρώντας στη στρατιωτική δικτατορία. Η χούντα της επέβαλε κατ’ οίκον περιορισμό αλλά στις 15 Δεκεμβρίου του 1967 δραπέτευσε πηδώντας από την ταράτσα του σπιτιού της στη ταράτσα του διπλανού σπιτιού, στο οποίο διέμενε η Ναταλία Μελά.
Στη συνέχεια διέφυγε στο εξωτερικό και εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο όπου παρέμεινε καθ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας. Το διάστημα αυτό ταξίδεψε σε πολλές χώρες της Ευρώπης, στην Αμερική και στην Αφρική και ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση.
Στην Ελλάδα επέστρεψε τον Αύγουστο του 1974 και τον επόμενο μήνα επανακυκλοφόρησε την «Καθημερινή». Την ίδια χρονιά εξελέγη βουλευτής Επικρατείας με την Νέα Δημοκρατία.
Υπηρέτησε το χρονογράφημα για περισσότερα από πενήντα χρόνια (με μια διακοπή επτά χρόνων στη διάρκεια της χούντας), κατορθώνοντας να καθιερώσει το δικό της προσωπικό ύφος. Τα χρονογραφήματά της έχουν λεπτότητα και αφηγηματική άνεση και συγχρόνως τα διακρίνει η διεισδυτικότητα και ο κοινωνικός προβληματισμός.
Η Ελένη Βλάχου είχε παντρευτεί δύο φορές, την πρώτη με τον Ιωάννη Αρβανιτίδη και τη δεύτερη με τον απόστρατο αξιωματικό του Ναυτικού και ήρωα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου Κωνσταντίνο Λούνδρα.
Εμπλοκή στο σκάνδαλο Κοσκωτά
Στα τελευταία χρόνια της ζωής της η Ελένη Βλάχου αντιμετώπισε κακουργηματικές ποινικές διώξεις και δικαστικές περιπέτειες, λόγω της εμπλοκής της στο σκάνδαλο Κοσκωτά. Την 1η Ιουνίου 1989, ο τότε προϊστάμενος της Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών, αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Δημήτριος Ευθυμιάδης, άσκησε ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος κατά της Βλάχου για:
1) αποδοχή προϊόντων εγκλήματος,
2) συνομολόγηση απαγορευμένης δικαιοπραξίας σε συνάλλαγμα,
3) παράνομη εξαγωγή συναλλάγματος και
4) ηθική αυτουργία σε παράνομη εξαγωγή συναλλάγματος.
Μετά την απολογία της στον ανακριτή Ιωάννη Κασσιωτάκη, αφέθηκε ελεύθερη με χρηματική εγγύηση 30 εκατομμυρίων δραχμών και την επιβολή των περιοριστικών όρων της απαγόρευσης εξόδου από την χώρα και της εμφάνισης στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής της κάθε 1η και 15η του μήνα.
Η Βλάχου ζήτησε αντικατάσταση των περιοριστικών όρων δηλώνοντας ότι «ο χαρακτηρισμός μου στο σκεπτικό της διατάξεως ως "ιδιαιτέρως επικίνδυνης" για δήθεν παραβίαση του Δικαίου και για πράξεις που ζημίωσαν τελικά τον εαυτό μου και την περιουσία μου είναι ακραίος, άστοχος και αδικαιολόγητος. Ότι ο Γεώργιος Κοσκωτάς δεν μου κατέβαλε νομίμως ένα μέρος της οφειλής του και εγώ εν αγνοία των ενεργειών του το αποδέχτηκα, αρκεί για να με εντάξει στην ίδια κατηγορία και στην ίδια νομική έννοια με κοινούς απατεώνες και κακοποιούς όλων των κατηγοριών». Τελικά καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 2 ετών με αναστολή.
Έργα της (βιβλία)
Επίκαιρα (επιλογή χρονογραφημάτων), 1949
Εντυπώσεις από τη Ρωσία (ταξιδιωτικό), 1954
Γιατί δεν τα λέτε (χρονογραφήματα), 1977
Στιγμιότυπα, 1986
«Πενήντα και κάτι...», Δημοσιογραφικά χρόνια (4 τόμοι: Ο κόσμος της οδού Σωκράτους, Γεννιέται ένα Συγκρότημα, Ο αγώνας των «Ανθελλήνων», Το τέλος του ταξιδιού), 1991-1994
Το βραβείο "Ελένη Βλάχου"
Το ελληνογερμανικό δημοσιογραφικό βραβείο «Ελένη Βλάχου» απονέμεται κάθε δύο χρόνια από τη Γερμανική Πρεσβεία για εξαιρετικές επιδόσεις στους τομείς της ειδησεογραφικής κάλυψης και του σχολιασμού ευρωπαϊκών και διεθνών θεμάτων στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και το διαδίκτυο στην Ελλάδα. Πρώτος τιμηθείς το 2003 ήταν ο Γιάννης Διακογιάννης της εφημερίδας «Τα Νέα». Το 2005 το βραβείο απονεμήθηκε στο δημοσιογράφο της εφημερίδας «Καθημερινή» Κώστα Ιορδανίδη, το 2007 στον Κώστα Αργυρό της ΕΡΤ και του «Ελεύθερου Τύπου» και το 2009 στη Μαρία Νικολάου δημοσιογράφο της εφημερίδας της Κομοτηνής «Παρατηρητής της Θράκης».
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, τόμος 12
Ένθετο περιοδικό της εφημερίδας «Έθνος της Κυριακής», 17 Αυγούστου 2008, Συλλεκτική έκδοση
el.wikipedia.org/wiki/Ελένη_Βλάχου
Τάκης Φωτόπουλος, πολιτικός φιλόσοφος, συγγραφέας, ακαδημαϊκός και θεωρητικός θεμελιωτής του προτάγματος της Περιεκτικής Δημοκρατίας
Τάκης Φωτόπουλος
Ο Τάκης Φωτόπουλος, είναι πολιτικός φιλόσοφος, συγγραφέας, ακαδημαϊκός και θεωρητικός θεμελιωτής του προτάγματος της Περιεκτικής Δημοκρατίας. (Γενν. 14 Οκτωβρίου 1940)
Η θεωρητική θεμελίωση του προτάγματος της Περιεκτικής Δημοκρατίας επιχειρεί να συνθέσει τη σοσιαλιστική με τη δημοκρατική παράδοση και τα ριζοσπαστικά ρεύματα στα νέα κοινωνικά κινήματα (φεμινιστικό, οικολογικό κλπ) με στόχο μία εναλλακτική κοινωνική οργάνωση, βασισμένη στην ισοκατανομή της εξουσίας, την κατάργηση της οικονομίας της αγοράς και την άμεση δημοκρατία.
Tο τελευταίο βιβλίο του είναι The New World Order in Action: Volume 1: Globalization, the Brexit Revolution and the "Left"- Towards a Democratic Community of Sovereign Nations (December 2016).
Είναι διευθυντής του διεθνούς θεωρητικού περιοδικού The International Journal of Inclusive Democracy, και ήταν τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας Ελευθεροτυπία μέχρι που έκλεισε και συγγραφέας 23 βιβλίων και εκατοντάδων άρθρων, πολλά από τα οποία έχουν μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες. Επίσης, συμμετείχε στο ελληνικό περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία.
Ο Φωτόπουλος γεννήθηκε στη Χίο και σπούδασε νομική, πολιτικές επιστήμες και οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στα φοιτητικά του χρόνια ανεπτυξε έντονη αντι-ΕΚΟΦική δραστηριότητα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1966 εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο για μεταπτυχιακές σπουδές στα Οικονομικά στη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου με υποτροφία από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στη διάρκεια της δικτατορίας (1967-74) ανέπτυξε αντιδικτατορική δραστηριότητα και ήταν πολιτικός ακτιβιστής στο Λονδίνο, μετέχοντας ενεργά στο φοιτητικό κίνημα του 1968 καθώς και σε οργανώσεις της επαναστατικής ελληνικής αριστεράς όπου, μεταξύ άλλων, συμμετείχε στην εφημερίδα Μαμή που εκδιδόταν από τις Επαναστατικές Σοσιαλιστικές Ομάδες (ΕΣΟ).
Ακαδημαϊκή σταδιοδρομία και ύστερα
Κατείχε τη θέση του Κύριου Λέκτορα (Senior Lecturer) Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Βορείου Λονδίνου για μια εικοσαετία (1969-1989) και το 1987 έγινε συνεργάτης της ελληνικής εφημερίδας Ελευθεροτυπία. Παράλληλα, αφοσιώθηκε απο το 1992 στη διεύθυνση της διεθνούς –και ελληνικής— έκδοσης του θεωρητικού περιοδικού με τίτλο Society & Nature/Κοινωνία και Φύση που το διαδέχθηκε από το 1995 το περιοδικό Democracy & Nature/Δημοκρατία και Φύση με το οποίο κατά καιρούς συνεργάστηκαν γνωστοί θεωρητικοί της ριζοσπαστικής αριστεράς και του ελευθεριακού πολιτικού χώρου, όπως ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Μάρεϋ Μπούκτσιν και ο Νόαμ Τσόμσκι.
Στο εισαγωγικό τμήμα του πρώτου τεύχους του Society & Nature γράφονταν: «η φιλοδοξία μας είναι η εκκίνηση ενός επείγοντος διαλόγου σε σχέση με το κρίσιμο ερώτημα για την ανάπτυξη ενός νέου ελευθεριακού κοινωνικού προτάγματος, σε ένα χρονικό σημείο της Ιστορίας όπου η Αριστερά έχει εγκαταλείψει αυτό τον παραδοσιακό της ρόλο». Το ίδιο άρθρο καθόριζε ότι το νέο πρόταγμα θα πρέπει να αποτελεί το αποτέλεσμα της σύνθεσης της δημοκρατικής, της ελευθεριακής σοσιαλιστικής, της ριζοσπαστικής Πράσινης παράδοσης και των νέων κοινωνικών κινημάτων.
Περιεκτική Δημοκρατία
Ήδη στο πρώτο τεύχος του Democracy & Nature (1995) ο Φωτόπουλος αναπτύσσει τις βασικές προτάσεις ενός νέου θεωρητικού προτάγματος που ονόμασε Περιεκτική Δημοκρατία στο βιβλίο-κλειδί Towards an Inclusive Democracy (1997) το οποίο εκδόθηκε αρχικά στα αγγλικά και στη συνέχεια στα ελληνικά (Περιεκτική Δημοκρατία, 1999) και σε πολλές άλλες γλώσσες. Στο βιβλίο αυτό, ο Φωτόπουλος αναλύει τη σημερινή «πολυδιάστατη κρίση» (οικονομική, οικολογική, πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική), την οποία αποδίδει στη δυναμική των κύριων θεσμών της νεωτερικότητας, δηλαδή του συστήματος της οικονομίας της αγοράς («Ανάπτυξη ή Θάνατος») και της αντιπροσωπευτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας την οποία ο Φωτόπουλος απορρίπτει ως ψευδεπίγραφη δημοκρατία. Οι θεσμοί αυτοί έχουν οδηγήσει στην υπερσυγκέντρωση ισχύος και πλούτου στα χέρια κάποιων ελίτ, που στη σημερινή διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς έχουν αποκτήσει τα χαρακτηριστικά μιας «υπερεθνικής ελίτ». Η Περιεκτική Δημοκρατία επομένως δεν αποτελεί απλώς μια ουτοπία αλλά εκφράζει τη σημερινή κρίση και υπάρχουσες τάσεις στην κοινωνία, καθώς και το αίτημα για αυτονομία που υλοποιείται με την κατάλυση των θεσμών αυτών και τον παράλληλο μετασχηματισμό «από τη βάση» σε συνομοσπονδίες περιεκτικών δημοκρατιών, βασισμένες στη δημοκρατική λήψη αποφάσεων στο πλαίσιο μίας αποκεντρωμένης κοινωνίας χωρίς χρήμα, κράτος ή αγορές.
Μια περιεκτική δημοκρατία, η οποία συνεπάγεται την ισοκατανομή της εξουσίας σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό, οικονομικό, οικολογικό, κοινωνικό), δεν λαμβάνει δηλαδή μόνον τη μορφή ενός «οράματος» αλλά διαφαίνεται ως η μόνη διέξοδος από τη σημερινή κρίση, με τάσεις προς την κατεύθυνση εγκαθίδρυσής της να εκδηλώνονται σήμερα σε πολλά σημεία του πλανήτη. Ο Φωτόπουλος υποστηρίζει την κατάργηση της αγοράς, μολονότι θεωρεί ότι αυτή αφορά μόνο μια διάσταση της Περιεκτικής Δημοκρατίας και, συγκεκριμένα, τη συνιστώσα της Οικονομικής Δημοκρατίας. Προτείνει ένα μοντέλο οικονομικής δημοκρατίας χωρίς κράτος, αγορά και χρήμα, αλλά θεωρεί ότι το οικονομικό στοιχείο είναι ίσης βαρύτητας με τις υπόλοιπες συνιστώσες, δηλαδή την πολιτική ή άμεση δημοκρατία, την οικολογική δημοκρατία και τη δημοκρατία στο κοινωνικό πεδίο.
Σημαντικότερα βιβλία
Το Χρονικό της Καταστροφής: Από τα Μνημόνια των συστημικών ΠΑΣΟΚ/ΝΔ στο «αριστερό» Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ (Γόρδιος, 2015), σελ. 472, ISBN 9789606826665
Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ: Η ανάγκη για άμεση έξοδο από την ΕΕ και μια Αυτοδύναμη Οικονομία (Γόρδιος, 2010), σελ. 412, ISBN 9789606826184
Περιεκτική Δημοκρατία - 10 Χρόνια Μετά (Αθήνα: Ελεύθερος Τύπος, 2008), σελ. 591
Towards An Inclusive Democracy (London/New York: Cassell Continuum, 1997), 401 σελ. ISBN 0-304-33627-0 και 0-304-33628-9.
Περιεκτική Δημοκρατία (Αθήνα: Καστανιώτης, 1999), 656 σελ. ISBN 960-03-2416-6
Per Una Democrazia Globale (Milano: Eleuthera, 1999), 254 σελ. ISBN 88-85060-37-4
Hacia Una Democracia Inclusiva, Un nuevo proyecto liberador (Montevideo: Nordam, 2002), 325 σελ. ISBN 9974-42-098-9
Vers Une Democratie Generale (Paris: Seuil, 2002), 250 σελ. ISBN 2-02-052846-0
Umfassende Demokratie, Die Antwort auf die Krise der Wachstums-und Marktwirtschaft (Grafenau: Trotzdem Verlag, 2003), 445 σελ. ISBN 3-931786-23-4
Η Πολυδιάστατη Κρίση και η Περιεκτική Δημοκρατία (Αθήνα: Γόρδιος, 2005), 334 σελ. ISBN 960-7083-69-5. Ολόκληρο το βιβλίο σε μορφή e-book ως The Multidimensional Crisis and Inclusive Democracy στα αγγλικά. Επίσης, εκδόθηκε στα κινέζικα, ???????????? (2008) ISBN 978-7-5607-3533-7.
Εξαρτημένη Ανάπτυξη: Η Ελληνική περίπτωση (Εξάντας, 1985 & 1987)
The New World Order in Action. Vol. 1: Globalization, the Brexit Revolution and the 'Left' - Towards a Democratic Community of Sovereign Nations (San Diego, Cal., US: Progressive Press, 2016). ISBN 978-1615772476
Βιβλία στα ελληνικά
Η Παγκόσμια Κρίση, η Ελλάδα και το Αντισυστημικό Κίνημα: Ημι-ολοκληρωτική «Δημοκρατία» ή Περιεκτική Δημοκρατία; (Κουκίδα, 2009), σελ. 318, ISBN 978-960-9410-00-7
Η πολυδιάστατη κρίση και η Περιεκτική Δημοκρατία (Γόρδιος, 2005)
Ο Καπιταλισμός του Τσόμσκι, ο Μετακαπιταλισμός του Άλμπερτ και η Περιεκτική Δημοκρατία (Γόρδιος, 2004)
Ο πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας»: Η γενικευμένη επίθεση των ελίτ (Γόρδιος, 2003)
Παγκοσμιοποίηση, Αριστερά και Περιεκτική Δημοκρατία (Ελληνικά Γράμματα, 2002)
Από την Αθηναϊκή Δημοκρατία στην Περιεκτική Δημοκρατία (Ελεύθερος Τύπος, 2000)
Θρησκεία, Αυτονομία, Δημοκρατία: Η άνοδος του νέου ανορθολογισμού (Ελεύθερος Τύπος, 2000)
Η Νέα Τάξη στα Βαλκάνια: Ο Πόλεμος και η Διεθνοποιημένη Οικονομία της Αγοράς (Στάχυ, 1999)
Ναρκωτικά: Πέρα από τη δαιμονολογία της ποινικοποίησης και την «προοδευτική» μυθολογία της φιλελευθεροποίησης (Ελεύθερος Τύπος, 1999)
Περιεκτική Δημοκρατία (Αθήνα: Καστανιώτης, 1999), 656 σελ. ISBN 960-03-2416-6
Η Νέα Διεθνής Τάξη και η Ελλάδα (Καστανιώτης, Αθήνα, 1997)
Η Νεοφιλελεύθερη συναίνεση και η κρίση της οικονομίας ανάπτυξης (Γόρδιος, 1993)
Ο Πόλεμος στον Κόλπο: Η πρώτη μάχη στη σύγκρουση Βορρά-Νότου (Εξάντας, 1991)
Πηγή: el.wikipedia.org/wiki/Τάκης_Φωτόπουλος
Αικατερίνη Χριστοφιλοπούλου, ήταν Ελληνίδα βυζαντινολόγος, ομότιμος καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών
Αικατερίνη Χριστοφιλοπούλου
Η Αικατερίνη Χριστοφιλοπούλου, το γένος Σταύρου Παπαδάκη, ήταν Ελληνίδα βυζαντινολόγος, ομότιμος καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών. (Αθήνα, 1917 - 14 Οκτωβρίου 2012)
Η Αικατερίνη Χριστοφιλοπούλου γεννήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 1917 και ήταν το πρώτο παιδί από τα επτά που απέκτησαν ο Σταύρος και η Μαρία Παπαδάκη.
Το 1934 ξεκίνησε τη φοίτησή της στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας και το καλοκαίρι του 1940 με υποτροφία του ιδρύματος Humbolt συνεχίζει σπουδές στο πανεπιστήμιο της Βιέννης και του Μονάχου.
Το 1948 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.
Θέμα της διατριβής της ήταν Η Σύγκλητος εις το Βυζαντινόν κράτος, Επετηρίς του Αρχείου της Ιστορίας του Ελληνικού Δικαίου (2 τόμοι, 1949).
Τα έτη 1947-1950 δίδαξε στο Γυμνάσιο της Γαλλικής Σχολής Άγιος Ιωσήφ Στην Φιλοσοφική Σχολή έγινε υφηγήτρια το 1960, με θέμα της υφήγησής της Εκλογή,αναγόρευσις και στέψις του Βυζαντινού αυτοκράτορος [Πραγματείαι της Ακαδήμιας Αθηνών 22,2 1956) και από το 1966 εντεταλμένη υφυγήτρια και το 1972 καθηγήτρια Βυζαντινής Ιστορίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Το 1985, μετά τη συνταξιοδότησή της εξελέγη ομότιμη καθηγήτρια της ίδια σχολής. Ήταν σύζυγος του καθηγητή της Νομικής Αναστασίου Χριστοφιλόπουλου.
Απεβίωσε στις 14 Οκτωβρίου 2012.
Εργογραφία
Το πλούσιο συγγραφικό της έργο αφορά κυρίως τη μελέτη του βυζαντινού πολιτεύματος, τα κυριότερα έργα της είναι τα εξής:
Η Σύγκλητος εις το Βυζαντινό κράτος
Οι εκτός της Κωνσταντινουπόλεως Βυζαντινοί δήμοι
Εισαγωγή στις ιστορικές σπουδές
Βυζαντινή Ιστορία (4 τόμοι μέχρι τώρα),εκδ. Βάνιας,
Η αντιβασιλεία εις το Βυζάντιον
Πολιτειακά όργανα και κράτος δικαίου στην Βυζαντινή αυτοκρατορία
Τα βυζαντινά δικαστήρια κατά τους 10ο-11ο αιώνες
Το πολίτευμα και οι θεσμοί της βυζαντινής αυτοκρατορίας 324-1204. Κράτος, διοίκηση, οικονομία, κοινωνία, Αθήνα, 2004
Εκλογή, αναγόρευσις και στέψις του Βυζαντινού Αυτοκράτορος,εκδ. Ακαδημία Αθηνών, 2003.
Περισσότερα Άρθρα...
- Φίλιππος Συρίγος, ήταν Έλληνας αθλητικογράφος, με ειδίκευση στο άθλημα της καλαθοσφαίρισης
- Αναστάσιος Αλεβίζος, γνωστός με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμό του Τάσσος, ήταν διακεκριμένος Έλληνας χαράκτης
- Κώστας Καφάσης, ήταν Έλληνας ηθοποιός θεάτρου, κινηματογράφου, τηλεόρασης αλλά και τραγουδιστής
- Λιλή Ζωγράφου, ήταν Ελληνίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας