Άρθρα
Πρόδρομος Τσαουσάκης, ταν δημοφιλής Έλληνας τραγουδιστής, στιχουργός και τραγουδοποιός του ρεμπέτικου-λαϊκού τραγουδιού
Πρόδρομος Τσαουσάκης
Ο Πρόδρομος Τσαουσάκης (πραγματικό όνομα Πρόδρομος Μουτάφογλου) ήταν δημοφιλής Έλληνας τραγουδιστής, στιχουργός και τραγουδοποιός του ρεμπέτικου-λαϊκού τραγουδιού. (1919 - 23 Οκτωβρίου 1979)
Από την πλούσια δισκογραφία του οι γνωστότεροι δίσκοι του είναι: Π. Τσαουσάκης 1, 2 και 3 (με πολλαπλές ανατυπώσεις) και οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν μετά τον θάνατο του: Αυθεντικές εκτελέσεις (1984), Κυνηγημένος από τους νόμους (1985), Για πάντα (1991),
Τα λαϊκά του Π. Τσαουσάκη (1991), Αρχείο: Τραγουδιστές του Ρεμπέτικου 3 (1994), Τα Πορτραίτα της ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ 8 (1995), Μετανάστης (1996, με ηχογραφήσεις της δεκαετίας του 1970) και Τραγούδια από τις 45 στροφές (1997).
Γεννήθηκε το 1919 στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης και ήρθε οικογενειακώς στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Θεσσαλονίκη το 1922, σε ηλικία μόλις 3 ετών.
Από παιδί του άρεσε να τραγουδάει. Οι πρώτες όμως, επαγγελματικές δραστηριότητές του δεν είχαν σχέση με το τραγούδι. Σε νεαρή ηλικία έγινε επαγγελματίας παλαιστής.
Το 1940 πήγε εθελοντής φαντάρος. Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος ήταν ήδη στρατιώτης. Πολέμησε γενναία και από τα ανδραγαθήματα του στη μάχη έγινε λοχίας. Τους λοχίες εκείνη την εποχή τους αποκαλούσαν και τσαούσηδες κι έτσι πήρε το προσωνύμιο Τσαουσάκης όπου έγινε γνωστός αργότερα στο ευρύ κοινό. Στον πόλεμο πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Γερμανούς και βασανίστηκε. Άντεξε όμως τις κακουχίες, τον κίτρινο πυρετό και τα βασανιστήρια που υπέστη.
Την γυναίκα του, Άννα Καδόγλου την γνώρισε στα χρόνια της Κατοχής. Κλέφτηκαν το 1942 και παντρεύτηκαν το 1943. Τότε, έπαιζε και τραγουδούσε με κομπανίες σε διάφορες ταβέρνες της Θεσσαλονίκης. Εκεί γνωρίστηκε και με τον Βασίλη Τσιτσάνη και συνεργάστηκε για πρώτη φορά.
Η δισκογραφική πορεία του αρχίζει το 1946, από την "Odeon" (την μετέπειτα "Minos"). Στα τέλη της ίδιας χρονιάς συνεργάζεται και με την "Columbia", ενώ αργότερα θα συνεργαστεί και με άλλες δισκογραφικές. Το 1946, ο Στέλιος Καζαντζίδης είναι 15 χρονών και ο Τσαουσάκης θα αποτελέσει το πρώτο τραγουδιστικό του πρότυπο.
Έχει ερμηνεύσει πολλά τραγούδια του Τσιτσάνη αλλά και των Παπαϊωάννου, Μητσάκη, Καλδάρα, Μπακάλη και άλλων. Συνολικά έχει Το 1966 έγραψε τη μουσική της ταινίας Τζίμης ο τίγρης. Μέχρι τον θάνατο του είχε εμφανιστεί σε πολλά κέντρα της Αθήνας και όχι μόνο.
Πέθανε στις 23 Οκτωβρίου του 1979 σε ηλικία 60 ετών στην Καλλιθέα Αττικής.
Πηγές
Τάκης Καλογερόπουλος, Λεξικό της Ελληνικής μουσικής: από τον Ορφέα έως σήμερα, τομ. 5, εκδόσεις Γιαλλελή, Αθήνα 2001
Ogdoo.gr
Παντελής Βούλγαρης, Έλληνας σκηνοθέτης και σεναριογράφος
Παντελής Βούλγαρης
Ο Παντελής Βούλγαρης είναι Έλληνας σκηνοθέτης και σεναριογράφος. (23 Οκτωβρίου 1940)
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Οκτωβρίου 1940. Μετά τις σπουδές του στον κινηματογράφο στην Σχολή Κινηματογράφου Τηλεόρασης Λ. Σταυράκου εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη σε πλήθος παραγωγών.
Ο Παντελής Βούλγαρης έχει διακριθεί και βραβευθεί σε πολλά διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου.
Από το 2015 είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Άνδρου.
Φιλμογραφία
Κινηματογράφος
Το τελευταίο σημείωμα (2017)
Μικρά Αγγλία (2013)
Ψυχή Βαθιά (2009)
Νύφες (2004)
Όλα είναι δρόμος (1998)
Ακροπόλ (1995)
Ήσυχες μέρες του Αυγούστου (1991)
Η Φανέλα με το "9"(1988)
Τα Πέτρινα Χρόνια (1985)[2]
Ελευθέριος Βενιζέλος 1910-1927 (1980)
Happy Day (1976)
Ο μεγάλος ερωτικός (1973)
Το προξενιό της Άννας (1972)
Χορός τον τράγων (1971)
Ce n'est pas que le debut (1969)
Τζίμης ο τίγρης (1966)
Ο κλέφτης (1965)
Τηλεοπτικές σειρές
Οι απόμαχοι (1982)
Ο κήπος με τα αγάλματα (1981)
Κλεάνθης Βικελίδης, ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής και προπονητής
Κλεάνθης Βικελίδης
Ο Κλεάνθης Βικελίδης ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής και προπονητής. (15 Σεπτεμβρίου 1915 - 4 Νοεμβρίου 1988)
Γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 1915 στη Θεσσαλονίκη και έγινε γνωστός ως ποδοσφαιριστής του Άρη. Είχε άλλα 8 αδέλφια, από τα οποία τα 5 ήταν επίσης αθλητές του Άρη. Οι αδελφοί του Κώστας και Νικηφόρος ήταν μάλιστα συμπαίκτες του στον Άρη καθώς και στην Εθνική Ομάδα. Έπαιξε με τον Άρη για πρώτη φορά τη σεζόν 1931/32 και σταμάτησε το ποδόσφαιρο το 1949.
Στην πολύ επιτυχημένη καριέρα του με τον Άρη κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδος του 1932 και του 1946, τα πρωταθλήματα Θεσσαλονίκης 1934, 1938, 1946 και 1949, το πρωτάθλημα Βορείου Ομίλου 1935 ενώ συμμετείχε με τον Άρη και στον τελικό του Κυπέλλου του 1940.
Χρίστηκε 7 φορές διεθνής με την Εθνική Ελλάδας Ανδρών και σκόραρε 4 φορές. Πρώτη του συμμετοχή στις 17 Μαΐου του 1936 στο Βουκουρέστι, όπου η Εθνική Ελλάδος ηττήθηκε με 5-2 από την αντίστοιχη της Ρουμανίας για το Βαλκανικό Κύπελλο, ενώ η τελευταία φορά που φόρεσε τη γαλανόλευκη φανέλα ήταν στις 23 Απριλίου του 1948 στο εντός έδρας φιλικό με την Τουρκία ως αρχηγός της Εθνικής Ελλάδος, όπου και σκόραρε το μοναδικό της τέρμα (1-3).
Όταν σταμάτησε ως παίκτης, έγινε προπονητής και κάθησε στον πάγκο του Άρη (1953-54, 1958-59, 1961-62), του ΠΑΟΚ (1956-57), του Απόλλωνα Καλαμαριάς (1960-61), του Πιερικού (Β' εθνική το 1961-62) και της Νίκης Βόλου (1963-64).
Απεβίωσε στις 4 Νοεμβρίου 1988. Aπό το 2004 το ποδοσφαιρικό γήπεδο του Άρη (μέχρι τότε γνωστό ως "Χαριλάου") φέρει το όνομά του.
Το προσωνύμιο του ήταν το Μακεδονικό Τάνκ λόγω της τρομερής δύναμης που έβγαζε στο παιχνίδι του.
Τα γκολ και οι συμμετοχές του Κλεάνθη Βικελίδη
Πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης
1933/34 - 1 γκολ / 6 αγώνες
1936/37 - 8 γκολ / 7 αγώνες
1937/38 - 12 γκολ / 11 αγώνες
1938/39 - 7 γκολ / 10 αγώνες
1939/40 - 2 γκολ / 9 αγώνες
1945/46 - 4 γκολ / 10 αγώνες
1946/47 - 3 γκολ / 9 αγώνες
1947/48 - 3 γκολ / 10 αγώνες
1948/49 - 3 γκολ / 10 αγώνες
Σύνολο - 43 γκολ / 82 αγώνες
Πρωτάθλημα Βορείου Ομίλου
1933/34 - 1 γκολ / 6 αγώνες
1934/35 - 3 γκολ / 6 αγώνες
1938/39 - 6 γκολ / 5 αγώνες
Σύνολο - 10 γκολ / 17 αγώνες
Πρωτάθλημα Ελλάδος
1931/32 - 0 γκολ / 1 αγώνα (Πρώτη συμμετοχή στις 10/4/1932 στο 6-1 με τον Απόλλων Αθηνών)
1932/33 - 0 γκολ / 1 αγώνα
1935/36 - 5 γκολ / 12 αγώνες
1937/38 - 1 γκολ / 4 αγώνες
1945/46 - 3 γκολ / 4 αγώνες
Σύνολο - 9 γκολ / 21 αγώνες
Κύπελλο Ελλάδος
1932/33 - 1 γκολ / (στον ημιτελικό με τον Ηρακλή)
1938/39 - 4 γκολ / 2 αγώνες
1939/40 - 5 γκολ / 7 αγώνες
Σύνολο - 10 γκολ / 10 αγώνες
Γενικό Σύνολο Επίσημων Διοργανώσεων
72 γκολ σε 131 αγώνες
Πηγές
Soccer ball.svg
Αθλητικός Σύλλογος Άρης 1914-2004 Κέντρο ιστορίας Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 2004, ISBN 960-87344-8-7
Άρης 1914-2002, Άγγελος Καριπίδης
Η Ιστορία του Άρη Κωνσταντίνος Ίντος,TYPOFFSET.
Πελέ, Βραζιλιάνος πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, θεωρείται ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα από την FIFA και τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου(IFFHS)
Πελέ
Ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο, γνωστός ως Πελέ (Pele), είναι Βραζιλιάνος πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής. Θεωρείται ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα από την FIFA και τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου(IFFHS). (Edson Arantes do Nascimento, 23 Οκτωβρίου 1940)
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ήταν για μεγάλη περίοδο ο καλύτερα αμειβόμενος αθλητής στον κόσμο. Γνωστός και ως ο "Βασιλιάς του Ποδοσφαίρου" κατέχει τους τίτλους "Ποδοσφαιριστής του Αιώνα" από τη FIFA, "Αθλητής του Αιώνα" από την Ολυμπιακή Επιτροπή και είναι μέλος του ποδοσφαιρικού Hall of Fame.
To 1999 εξελέγη Ποδοσφαιριστής του Aιώνα μετά από ψηφοφορία των νικητών (1956-1999) της Χρυσής Μπάλας του περιοδικού France Football. Το 2000, σε παγκόσμια δημοσκόπηση της FIFA στο Διαδίκτυο ποιος είναι καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, ήρθε δεύτερος με 18%, πρώτος με 53,60% ήρθε ο Μαραντόνα, ενώ αντίθετα, στην ψηφοφορία της FIFA "Football family" και των αναγνωστών του περιοδικού FIFA Magazine ο Πελέ ήρθε πρώτος με 72% των ψήφων. Στην ψηφοφορία των ειδικών αθλητικογράφων, ο Πελέ ήρθε πρώτος με 1.705 πόντους, και δεύτερος ήρθε ο Γιόχαν Κρόιφ με 1.303. Σε Ψηφοφορία στη Βραζιλία για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του αιώνα ήρθε πρώτος, με δεύτερο τον Γκαρίντσα.
Παρά τις πιέσεις που ασκούσαν οι μεγάλοι σύλλογοι της Ευρώπης για να τον αποκτήσουν, ο Πελέ παρέμεινε στη Σάντος 17 χρόνια λόγω της μεγάλης του αγάπης για την ομάδα, αλλά και λόγω της απαγόρευσης που ασκούσε η κυβέρνηση της χώρας, η οποία τον θεωρούσε εθνικό θησαυρό.
Ο Πελέ έπαιζε ως δεύτερος επιθετικός, γνωστός και ως οργανωτής. Η τεχνική κατάρτιση και η αθλητικότητά του έχουν επαινεθεί παγκοσμίως, και κατά τη διάρκεια της καριέρας του ήταν γνωστός για την άριστη ντρίμπλα και πάσα του, την εξαιρετική του ικανότητα στο ψηλό παιχνίδι, τη δημιουργικότητά του, αλλά και τη μεγάλη του έφεση στο σκοράρισμα. Είναι ο πρώτος σκόρερ σε αγώνες Πρωταθλήματος στην ιστορία του ποδοσφαίρου με 541 γκολ. Συνολικά, ο Πελέ σκόραρε 1.281 γκολ σε 1.363 αγώνες.
Συλλογικό επίπεδο
Ο Πελέ γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 1940 στην πόλη Τρες Κορασόες της Βραζιλίας. Στα 15 του το 1956 έκανε το ντεμπούτο του με τη Σάντος του Σάο Πάολο σε φιλικό αγώνα με την Κορίνθιανς (7-1) σκοράροντας μία φορά. Δύο τίτλοι πρώτου σκόρερ με τη Σάντος, με 36 και 53 γκολ αντίστοιχα, συμπλήρωσαν τις δύο επόμενες χρονιές.
Το 1957 ήταν πλέον βασικός στην ομάδα και πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος και διεθνής με την εθνική Βραζιλίας μόλις 16 ετών.
Το 1975 και αφού είχε ήδη αποσυρθεί για δύο χρόνια από το ποδόσφαιρο, ο Πελέ επέστρεψε στα γήπεδα με την Νιου Γιορκ Κόσμος.
Τον τρίτο χρόνο που έπαιξε στην Κόσμος, κατέκτησε το πρωτάθλημα, έχοντας γίνει ο μεγαλύτερος πρεσβευτής του ποδοσφαίρου στις ΗΠΑ.
Αποσύρθηκε στο τέλος της ίδιας χρονιάς, με ένα αγώνα στο στάδιο των Τζάιαντς, παίζοντας ένα ημίχρονο με τη Σάντος και ένα με την Κόσμος.
Εθνικό επίπεδο
Ο Πελέ αγωνίστηκε με την εθνική Βραζιλίας για πρώτη φορά το 1957 στα 16 του, σκοράροντας ενάντια στη μεγάλη αντίπαλο Εθνική Αργεντινής.
Ο ομοσπονδιακός τεχνικός, Σίλβιο Πιρίλο, τον κάλεσε για τους δύο αγώνες με την Αργεντινή για το «Κύπελλο Ρόκα». Στις 7 Ιουλίου 1957 μπήκε αλλαγή στα μισά του δευτέρου ημιχρόνου, παίρνοντας το βάπτισμα του πυρός. Πέτυχε γκολ. Η Αργεντινή όμως νίκησε με 2-1. Στη ρεβάνς ήταν πια βασικός και σημείωσε και πάλι γκολ, το ένα από τα δύο της νίκης της Βραζιλίας που πήρε το Κύπελλο με καλύτερη διαφορά τερμάτων. Σε δύο αγώνες ο Πελέ είχε σημειώσει τα δύο από τα τρία γκολ της Εθνικής και μπορούσε να υποστηρίξει ότι είχε σπρώξει το τρόπαιο στα χέρια των συμπατριωτών του.
Το 1958 σε ηλικία 17 ετών κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο στη Σουηδία, σκοράροντας έξι φορές.
Το 1962 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Χιλής, τραυματίστηκε στον αγώνα με την Τσεχοσλοβακία και αποχώρησε χωρίς όμως να κοστίσει η απουσία, μιας και ο Γκαρίντσα βοήθησε να κατακτήσει η Βραζιλία το τρόπαιο.
Το 1966 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αγγλίας ο Πελέ σκόραρε στο τρίτο συνεχόμενο μουντιάλ, όμως έπεσε θύμα τραυματισμού στο ματς με την Πορτογαλία, μιας και το μουντιάλ αυτό ήταν ένα από τα πιο βίαια. Η απουσία του αυτή τη φορά κόστισε στη Βραζιλία, που αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο.
Το 1970 στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού, το καλύτερο σύμφωνα με τους αθλητικογράφους, ο Πελέ μαζί με τους Ριβελίνο, Ζαϊρζίνιο, Γκέρσον, Τοστάο, Κάρλος Αλμπέρτο, Κλοντοάλντο σχημάτισαν μια από τις καλύτερες ομάδες που έχουν παίξει ποδόσφαιρο.
Κερδίζοντας στον τελικό την Ιταλία 4-1 η Βραζιλία κατέκτησε το τρόπαιο Ζιλ Ριμέ για τρίτη φορά και το κράτησε για πάντα στην τροπαιοθήκη της. Ο Πελέ συμμετείχε και στα τρία κερδισμένα μουντιάλ και παραμένει έως σήμερα ο μόνος που έχει κατακτήσει μουντιάλ τρεις φορές ως παίκτης.
Το 1971 εναντίον της εθνικής Γιουγκοσλαβίας, ο Πελέ έδωσε τον τελευταίο του αγώνα με την Βραζιλία στο Ρίο ντε Τζανέιρο.
Με την εθνική Βραζιλίας αγωνίστηκε 92 φορές, σκόραρε τις 77, έχοντας 68 νίκες 14 ισοπαλίες και 11 ήττες. Παίζοντας μαζί Πελέ και Γκαρίντσα, η Βραζιλία δεν γνώρισε ποτέ την ήττα.
Παγκόσμιο Κύπελλο 1958
Στην αρχή του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1958 ο Πελέ ήταν τραυματίας. Ο προπονητής της Βραζιλίας Φεόλα δεν ρίσκαρε τη συμμετοχή του στους δύο πρώτους αγώνες. Μάλιστα, πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο είχε ζητήσει από τον προπονητή του να επιστρέψει στην πατρίδα αφού δεν μπορούσε να προσφέρει. Ο μασέρ όμως της ομάδας, ο Μάριο Αμέρικο, πήρε το θέμα προσωπικά. Υποσχέθηκε να κάνει καλά τον πιτσιρικά που πονούσε. Όσο για τη συμμετοχή του στη βασική ενδεκάδα αυτό ήταν υπόθεση του αμυντικού Νίλτον Σάντος. Στους αγώνες του 4ου ομίλου της πρώτης φάσης ο κλοιός στένευε γύρω από τη Βραζιλία. Είχε ξεκινήσει με νίκη 3-0 επί των Αυστριακών, αλλά στη συνέχεια η «λευκή ισοπαλία» 0-0 με την Αγγλία τους έβαζε όλους σε περιπέτειες. Ο αγώνας με την ΕΣΣΔ ήταν καθοριστικός. Ο μικρός Πελέ έπρεπε να σφίξει τα δόντια και να παίξει. Στις 15 Ιουνίου 1958 στο Ούλεβι του Γκέτεμποργκ ο Πελέ ήταν στην αρχική ενδεκάδα. Ήταν μόλις 17 χρόνων. Ο Βαβά με δύο γκολ έδωσε τη νίκη και την πρόκριση στους Βραζιλιάνους, αλλά ο Πελέ είχε εντυπωσιάσει τους ειδικούς του ποδοσφαίρου. Ο μύθος γύρω από το όνομα του είχε μεταφερθεί πια και στην Ευρώπη.
Στα προημιτελικά αντίπαλος ήταν η Ουαλία. Το ματς ήταν ισόπαλο χωρίς γκολ έως τη στιγμή που ο Πελέ δέχτηκε πάσα από κεφαλιά. Στόπαρε άψογα τη μπάλα, κι αφού την πέρασε κάτω από τα πόδια ενός αμυντικού σημάδεψε τη γωνία της εστίας του Κέλσεϊ. Ήταν το 66ο λεπτό. Στα ημιτελικά με τη Γαλλία πέτυχε τρία γκολ στο 5-2 των Βραζιλιάνων κι άλλα δύο στον τελικό στο 5-2 με τη Σουηδία.
Παγκόσμιο Κύπελλο 1962
Το 1962 πέτυχε ένα εξαιρετικό γκολ περνώντας τέσσερις αμυντικούς στον πρώτο αγώνα με το Μεξικό, αλλά τραυματίστηκε στον επόμενο με την Τσεχοσλοβακία και είδε από την εξέδρα την ομάδα του να κερδίζει τον τίτλο.
Παγκόσμιο Κύπελλο 1966
Το 1966 στην Αγγλία, τα αντιαθλητικά μαρκαρίσματα των Βουλγάρων και των Πορτογάλων αμυντικών, του στέρησαν τη συνέχεια των αγώνων. Πρόλαβε να σκοράρει ένα γκολ από απευθείας εκτέλεση φάουλ εναντίον της Βουλγαρίας. Χωρίς τον Πελέ, η Βραζιλία έχασε από την Ουγγαρία και απέτυχε να περάσει τη φάση των ομίλων.
Το 1.000-ό γκολ
Την Τετάρτη, 19 Νοεμβρίου του 1969, ώρα 10.15 το βράδυ, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, το Σάο Πάολο, τη Μπραζίλια και τις άλλες μεγαλουπόλεις της Βραζιλίας, εκατομμύρια Βραζιλιάνοι ακούγανε στο ραδιόφωνο την περιγραφή του ποδοσφαιρικού αγώνα Σάντος-Βάσκο ντα Γκάμα. Ήταν το 74ο λεπτό και ο Πελέ ετοιμαζόταν για ένα χτύπημα πέναλτι. Αν ευστοχούσε, θα σημείωνε το χιλιοστό γκολ της καριέρας του, κάτι που κανένας ποδοσφαιριστής σε όλο τον κόσμο δεν είχε καταφέρει έως τότε. Η αγωνία των θεατών στο στάδιο Μαρακανά κορυφώθηκε όταν έστησε την μπάλα στα 11 βήματα και πήρε φόρα για το ιστορικό σουτ. Ο Πελέ σούταρε ένα τεχνικό πλασέ προς το αντίπαλο τέρμα. Ο τερματοφύλακας Ανράντα έπεσε στη σωστή γωνία, θεαματικά αλλά μάταια, καθώς η μπάλα καρφώθηκε στα δίχτυα του. Αμέσως οι Βραζιλιάνοι ξέσπασαν σε ξέφρενους αλαλαγμούς. Ο Πελέ όρμησε στα δίχτυα, φίλησε τη "γουρλίδικη" μπάλα και την πήρε για ενθύμιο, ενώ δεκάδες δημοσιογράφοι, εκατοντάδες φωτορεπόρτερ και χιλιάδες θεατές όρμησαν προς τον Πελέ, που ξαφνικά απογειώθηκε στα χέρια των οπαδών του. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους χορεύοντας σάμπα. Τα κλάξον των αυτοκινήτων κόρναραν ρυθμικά. Η Βουλή διέκοψε τη συνεδρίασή της και κάλεσε τον Πελέ στην πρωτεύουσα Μπραζίλια για να τον τιμήσει και τα εθνικά ταχυδρομεία έβγαλαν ειδικό γραμματόσημο για το χρυσό γκολ.
Παγκόσμιο Κύπελλο 1970
Σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο η Βραζιλία με τον Πελέ κατάφερε να κερδίσει τον τρίτο τίτλο και να κρατήσει για πάντα το Ζιλ Ριμέ. Εκεί ήταν ο μεγάλος ηγέτης. Μαζί με το ταλέντο τώρα διέθετε και την ανάλογη εμπειρία. Οι στιγμές μαγείας του «βασιλιά» που έχουν καταγράψει οι κάμερες από εκείνη τη διοργάνωση είναι πολλές. Σημείωσε 4 γκολ και μοίρασε 6 ασσίστ.
Στατιστικά
Τίτλοι
Flag of Brazil.svg Σάντος
Επίσημοι Τίτλοι
Κόπα Λιμπερταδόρες: 1962, 1963
Πρωτάθλημα Παουλίστα: 1958, 1960, 1961, 1962, 1964, 1965, 1967, 1968, 1969, 1973
Πρωτάθλημα Βραζιλίας: 1961, 1962, 1963, 1964, 1965
Tουρνουά Ρομπέρτο Γκόμες Πεντρόσα: 1968
Πρωτάθλημα Ρίο-Σάο Πάολο: 1959, 1963, 1964, 1966
Διηπειρωτικό Κύπελλο: 1962, 1963
Διηπειρωτικό Σούπερ Καπ: 1968
Flag of the United States.svg Νιου Γιορκ Κόσμος
Νορθ Αμέρικαν Σόκερ Λιγκ: 1977
Flag of Brazil.svg Βραζιλία
Κύπελλο Ρόκα: 1957, 1963
Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA: 1958, 1962, 1970
Κύπελλο Κρουζ: 1958, 1962, 1968
Κύπελλο Μπερνάρδο Ο'Χίγκινς: 1959
Κύπελλο Ατλάντικ: 1960 [38]
Κύπελλο Οσβάλντο Κρούζ: 1958, 1962, 1968
Η αντιστοιχία των 40 επισήμων τροπαίων, τον κάνει τον παίκτη με τους περισσότερους τίτλους καριέρας στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Συνολικά κατέκτησε 57 τίτλους στην καριέρα του.
Προσωπικές διακρίσεις
Αθλητής του Αιώνα, που εξελέγη από τους δημοσιογράφους σε παγκόσμια κλίμακα, σε δημοσκόπηση της γαλλικής εφημερίδα L'Equipe: 1981
Ποδοσφαιριστής του Aιώνα, ο οποίος εξελέγη από τους νικητές της Χρυσής Μπάλας του περιοδικού France Football: 1999
Ποδοσφαιριστής του Αιώνα, IFFHS Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου: 1999
Ποδοσφαιριστής του Αιώνα στη Νότια Αμερική, IFFHS Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου: 1999
Ποδοσφαιριστής του Αιώνα, ψηφοφορία αναγνωστών του περιοδικού World Soccer : 2000
Εισαγωγή στο American National Soccer Hall of Fame το 1993
Ιππότης της Βρετανικής αυτοκρατορίας: 1997
Αθλητής του Αιώνα, από το Reuters Πρακτορείο Ειδήσεων: 1999
Αθλητής του Αιώνα, που εξελέγη από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή: 1999
UNICEF ποδοσφαιριστής του αιώνα: 1999
Περιοδικό ΤΙΜΕ, Ένας από τους 100 πιο σημαντικούς ανθρώπους του 20ου αιώνα: 1999
FIFA Παίκτης του Αιώνα: 2000
Laureus World Sports Awards Lifetime Achievement Award από τον Πρόεδρο της Νοτίου Αφρικής Νέλσον Μαντέλα: 2000
Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή "Αθλητής του Αιώνα"
Στις 12 Μαΐου 2005, 43 χρόνια μετά τη φιλική νίκη του Ολυμπιακού Πειραιώς ο Πελέ επέστρεψε στο Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης και έγινε μέλος του Ολυμπιακού.
Πληροφορίες: el.wikipedia.org/wiki/Πελέ
Ρωξάνδρα Στούρτζα, ήταν Ελληνίδα φιλελληνίς, ενώ σχετίζονταν σε ένα επίπεδο βαθιάς φιλίας και αμοιβαίας εκτίμησης με τον Ιωάννη Καποδίστρια
Ρωξάνδρα Στούρτζα
Η Ρωξάνδρα Στούρτζα (1786–1844) ήταν Ελληνίδα φιλελληνίς.
Η Ρωξάνδρα Στούρτζα γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1786 στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας της ήταν ο Σκαρλάτος Στούρτζας καταγόμενος από ευγενή και πλούσια οικογένεια οι ρίζες της οποίας ανάγονταν από τον 13ο αιώνα στην Μολδαβία. Η μητέρα της Σουλτάνα ήταν κόρη του Έλληνα ηγεμόνα της Μολδαβίας (1777–1782), πρίγκηπα Κωνσταντίνου Μουρούζη. Οι δυο τους παντρεύτηκαν στην Κωνσταντινούπολη κι απέκτησαν συνολικά πέντε παιδιά: τον Κωνσταντίνο, τη Σμαράγδα, την Ελένη, τη Ρωξάνδρα-Αλεξάνδρα και τον Αλέξανδρο.
Στη Ρωσία
Ο Σκαρλάτος Στούρτζας εγκατέλειψε το Ιάσιο και εγκαταστάθηκε στη Λευκορωσία, αφήνοντας πίσω την τεράστια οικογενειακή κτηματική περιουσία του και εγκαταστάθηκε σε ένα μεγάλο πύργο στην ύπαιθρο μακριά από την Αγία Πετρούπολη λόγω της ακριβής ζωής της πρωτεύουσας. Ο πύργος βρισκόταν συγκεκριμένα στο Μοχίλε, στη δυτική όχθη του ποταμού Δνείπερου. Η φυγή αυτή ήταν αποτέλεσμα της μεταβολής των συνθηκών μετά τον τερματισμό του Ρωσοτουρκικού πόλεμου και την υπογραφή της Συνθήκης του Ιασίου, του θανάτου του πεθερού του, αλλά και των συνεχών προσκλήσεων που δέχονταν από το περιβάλλον της Αικατερίνης Β΄ της Ρωσίας.
Κατ' οίκον δάσκαλοι φρόντισαν να δώσουν επιμελημένη παιδεία με ιδιαίτερη έμφαση στην εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, ενώ ο πατέρας «μας ενέπνευσε τον σεβασμό προς την ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Η μελέτη όμως πολλών φιλοσοφικών συγγραμμάτων είχε κλονίσει την πίστη μας». Μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον με ποικίλα ερεθίσματα και σημαντικούς επισκέπτες, όπως ο Ευγένιος Βούλγαρης και ο Νικηφόρος Θεοτόκης, έφτασε και ο απόηχος της Γαλλικής Επανάστασης με την προβληματική που γεννούσε.
Το 1801 εγκαταστάθηκαν οικογενειακώς στην Αγία Πετρούπολη για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους τα παιδιά της οικογένειας. Έτσι ο μεγαλύτερος γιος Κωνσταντίνος γράφτηκε σε στρατιωτική σχολή, ενώ ο πατέρας διορίστηκε στη θέση του συμβούλου Επικρατείας στην αυλή του Αλέξανδρου Α΄ της Ρωσίας. Η ύστερη εφηβεία της Ρωξάνδρας σημαδεύτηκε από δύο τραγικές απώλειες για την οικογένειά της και την ίδια, τον θάνατο της αδελφής της Σμαράγδας ύστερα από σύντομη ασθένεια και την αυτοκτονία του αδελφού της Κωνσταντίνου στο Βερολίνο, γιατί έτσι αποκαθιστούσε την τρωθείσα στρατιωτική του τιμή επειδή ως νέος αξιωματικός δεν μπόρεσε να λάβει ενεργό μέρος σε καμιά μάχη της πατρίδας του εναντίον των Γάλλων.
Στην Τσαρική αυλή
Στις αρχές του 1806 ο πατέρας της την εισήγαγε στην αυλή του τσάρου Αλέξανδρου A' και κέρδισε τις εντυπώσεις και την εκτίμηση λόγω της ευγένειάς της και της ευφυίας της τόσο που διορίστηκε Κυρία επί των τιμών, αρχικά της αυτοκράτειρας μητέρας Μαρίας Θεοδώρεβνας και μετά της Γερμανίδας αυτοκράτειρας Ελισσάβετ, συζύγου του τσάρου.
Η γνωριμία με τον Ιωάννη Καποδίστρια
Οι πρώτες επαφές τους, στα 1809, συνδέθηκαν με την παρουσία και των δύο, του Καποδίστρια με την ιδιότητα του διπλωμάτη του Υπουργείου των Εξωτερικών και της Ρωξάνδρας ως Κυρίας επί των τιμών, σε διάφορες αυτοκρατορικές δεξιώσεις αλλά και γεύματα που ο πατέρας της παρέθετε.
Για ένα χρονικό διάστημα τριών ετών οι δύο τους σχετίζονταν σε ένα επίπεδο βαθιάς φιλίας και αμοιβαίας εκτίμησης που δεν εξελίχθηκε σε κάποιον ερωτικό δεσμό.
Οι λόγοι της μη εκδήλωσης των βαθύτερων συναισθημάτων του Καποδίστρια προς την Ρωξάνδρα ανιχνεύονται στην αλληλογραφία που διατηρούσε με τον πατέρα του, αλλά και στα απομνημονεύματα της Ρωξάνδρας Στούρτζα: επεδίωκε την εξασφάλιση της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας και ανεξαρτησίας κι όχι μια ασύμμετρη σχέση -προϊόν συνοικεσίου- οικονομικά και κοινωνικά με μία σύζυγο πιο εύπορη από τον ίδιο.
Ακόμα, η δημιουργία μιας οικογένειας ως αυτοσκοπού στη Ρωσία, μακριά από την πατρική του οικογένεια δεν τον ικανοποιούσε.
Τέλος η προσήλωσή του στην Ελληνική υπόθεση ήταν ένας ακόμα λόγος που τον έκανε να απορρίπτει την προοπτική του γάμου.
Από το 1811 έως το 1814 χωρίστηκαν οι δρόμοι τους. Το 1813 ο πατέρας της αρρώστησε από ημιπληγία.
Εκ νέου συνάντηση με τον Καποδίστρια
Τέλη του 1813 αναχώρησε ως συνοδός της Αυτοκράτειρας για ένα μεγάλο ταξίδι στην Ευρώπη: Βερολίνο, Λειψία, Βαϊμάρη. Στο Βερολίνο της δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφθεί τον τάφο του αδελφού της, στη Λειψία να γνωρίσει τον Γκαίτε και στη Βαϊμάρη τον κόμητα Έντλινγκ, πρόσωπο καθοριστικό στην μετέπειτα ζωή της.
Στην πόλη Μπρούσαλ έλαβε την πρώτη επιστολή από τον Καποδίστρια μετά το μακροχρόνιο χωρισμό τους.
Αναπτυχθηκε μεταξύ τους μια εκτενής αλληλογραφία. Η Ρωξάνδρα συνέχισε το ταξίδι της στη Βιέννη.
Εκεί συνάντησε ξανά τον Καποδίστρια και εκείνος της εξέφρασε την επιθυμία του να προσηλωθεί στην Ελληνική υπόθεση κι εκείνη του ζήτησε να μείνουν τουλάχιστον φίλοι. Μαζί θα μοιράζονταν μια κοινή προσπάθεια: της απελευθέρωσης των Ελλήνων και της μόρφωσης των Ελληνοπαίδων.
Ο γάμος της
Στα τέλη του 1816 παντρεύτηκε τον κόμη Άλμπερτ Γκάεταν Έντλινγκ, υπουργό των εξωτερικών της Βαϊμάρης και εξάδελφο της τσαρίνας, ύστερα από πιέσεις που δέχθηκε από την ίδια την τσαρίνα. Ο γάμος της ήταν συμβατικός και χωρίς συναισθηματικό δέσιμο μεταξύ του ζεύγους, ενώ η ίδια επιθυμούσε να επιστρέψει στην Πετρούπολη όπου βρισκόταν η οικογένειά της.
Για να το πετύχει αυτό επεδίωξε να διοριστεί ο σύζυγός της στην Τσαρική αυλή κι όταν δεν το κατόρθωσε επέστρεψαν ιδιωτικά και εγκαταστάθηκαν στα πατρικά της κτήματα στη Λευκορωσία, πιθανώς μετά τα μέσα του 1821.
Ο τσάρος της παραχώρησε μια μεγάλη έκταση γης στη Βεσσαραβία για να την αξιοποιήσει ο σύζυγός της.
Οι φιλελληνικές της πρωτοβουλίες
Η Ρωξάνδρα Στούρτζα υπήρξε από τα πιο δραστήρια μέλη της Φιλόμουσης Εταιρεία Βιέννης. Ενίσχυσε και χρηματοδότησε τις σπουδές των Ελληνοπαίδων οι οποίοι σπούδαζαν εκεί, καθώς και τη διαμονή τους. Το μέγαρό της στη Βαϊμάρη υπήρξε τόπος συνάθροισης των Ελλήνων σπουδαστών. Χρηματοδότησε την έκδοση της μετάφρασης στην ελληνική γλώσσα του έργου του Γκαίτε Ιφιγένεια εν Ταύροις, το 1818 από τον σπουδαστή του Πανεπιστημίου της Ιένας Ιωάννη Παπαδόπουλο.
Πληροφορούμενη την άφιξη μεγάλου αριθμού από Έλληνες πρόσφυγες οι οποίοι είχαν φτάσει στην Οδησσό έσπευσε να εγκατασταθεί εκεί με σκοπό την οργάνωση βοήθειας προς αυτούς. Μετέφερε τρόφιμα από το κτήμα της στη Βεσσαραβία, διένειμε χρήματα και μερίμνησε για την άμεση στέγασή τους. Παράλληλα με πολλές επιστολές της προς διπλωμάτες, δούκες και ευγενείς της Ευρώπης και της Ρωσίας επιχείρησε να τους κινητοποιήσει για την Ελληνική υπόθεση. Οι πρωτοβουλίες της δεν έμεναν χωρίς αποτέλεσμα, όπως εκείνη προς τον Ρώσο πρίγκηπα Αλέξανδρο Γκαλιτζίν, υπουργό της Παιδείας, ο οποίος τέθηκε επικεφαλής επιτροπής η οποία πραγματοποίησε έρανο με σκοπό την περίθαλψη προσφύγων. Για τον καλύτερο συντονισμό της παρεχόμενης ανθρωπιστικής βοήθειας σύστησε Ευεργετικήν Εταιρείαν στην Οδησσό, ορφανοτροφείο για την περίθαλψη των ορφανών από την Επανάσταση Ελληνόπουλων. Μέσα σε αυτό ιδρύθηκε σχολείο για την στοιχειώδη εκπαίδευσή τους. Επίσης φρόντισε και για την δωρεάν εκπαίδευση των κοριτσιών με τη σύσταση Παρθεναγωγείου εντός μιας γυναικείας μονής.
Πέθανε στις 16 Ιανουαρίου του 1844.
Τα απομνημονεύματά της
Στούρτζα, Ρωξάνδρα (2006). Απομνημονεύματα. μτφρ. Μαρία Α. Τσάτσου. Ιδεόγραμμα. ISBN 978-960-7158-40-6.
Περισσότερα Άρθρα...
- Ιβάν Μπούνιν, ήταν ο πρώτος ρώσος συγγραφέας που κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας
- Φραντς Λιστ, ήταν Ούγγρος ρομαντικός συνθέτης και πιανίστας, μαζί με τον Φρεντερίκ Σοπέν, θεωρούνται οι σημαντικότεροι ρομαντικοί συνθέτες για πιάνο
- Βασίλης Φίλιας, ήταν Έλληνας κοινωνιολόγος και καθηγητής πανεπιστημίου
- Κατρίν Ντενέβ, Γαλλίδα ηθοποιός που έγινε γνωστή για ρόλους απόμακρων, μυστηριωδών γυναικών που ενσάρκωσε για διάφορους σκηνοθέτες