Άρθρα
Στυλιανός Μαυρομιχάλης, ήταν δικαστικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας
Στυλιανός Μαυρομιχάλης
Ο Στυλιανός Μαυρομιχάλης ήταν δικαστικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας. (1899-29 Οκτωβρίου 1981)
Γεννήθηκε στη Μάνη και καταγόταν από την ιστορική οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων.
Ήταν ανιψιός του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, ο οποίος υπήρξε επίσης πρωθυπουργός.
Φοίτησε νομικά αρχικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του σε Γερμανία και Ελβετία.
Το 1924 διορίστηκε έπειτα από διαγωνισμό πάρεδρος ενώ το επόμενο έτος έγινε πρωτοδίκης.
Το 1936 έγινε πρόεδρος πρωτοδικών και το 1939 εφέτης.
Το 1946 εισήλθε στον Άρειο Πάγο του οποίου διετέλεσε πρόεδρος από το 1963 ως το 1968.
Είχε παρασημοφορηθεί με τον ανώτερο Ταξιάρχη του Φοίνικος.
Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1963 σχημάτισε υπηρεσιακή κυβέρνηση, η οποία παρέμεινε μέχρι τις 8 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, με σκοπό να οδηγήσει την χώρα στις εκλογές. Παράλληλα ανέλαβε και το υπουργείο Εσωτερικών.
Το 1968 απομακρύνθηκε από τη θέση του στην οποία επανήλθε τιμητικά το 1974.
Έγραψε πολλές νομικές μελέτες όπως: «Η υπό αίρεσιν καταγγελία της συμβάσεως», «Αποζημίωσις λόγω καταγγελίας της συμβάσεως», «Η ρήτρα πληρωμής είδος», «Το Άρθρο 63 του αστικού κώδικα» κ.ά.
Απεβίωσε στις 29 Οκτωβρίου του 1981.
Γεώργιος Γκουρτζίεφ, ήταν Αρμένιος μυστικιστής φιλόσοφος και πνευματικός δάσκαλος, ελληνικής καταγωγής
Γεώργιος Γκουρτζίεφ
Ο Γεώργιος Γκουρτζίεφ ήταν Αρμένιος μυστικιστής φιλόσοφος και πνευματικός δάσκαλος, ελληνικής καταγωγής. (Γεώργιος Γεωργιάδης, 13 Ιανουαρίου 1866 - 29 Οκτωβρίου 1949)
Ο Γκουρτζίεφ γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη (Αρμενία) (τότε περιοχή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας), από πατέρα Πόντιο και Αρμένια μητέρα.
Το ακριβές έτος της γέννησής του κυμαίνεται μεταξύ του 1866 και του 1877 και δεν είναι γνωστό με βεβαιότητα. Μεγάλωσε στο Καρς του Καυκάσου και στα νεανικά του χρόνια ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου (Κεντρική Ασία, Αίγυπτος, Ρώμη, Ελλάδα και αλλού), πριν επιστρέψει στην Ρωσία το 1912.
Το 1912 ο Γκουρτζίεφ αρχίζει να συγκεντρώνει τους μαθητές του και να οργανώνει ομάδες στη Μόσχα και στην Αγία Πετρούπολη. Την ίδια χρονιά παντρεύεται την Julia Ostrowska. Το 1916 δέχεται ως μαθητή του τον Πήτερ Ουσπένσκυ.
Την εποχή της Ρωσικής Επανάστασης (1917), μαζί με ομάδα μαθητών του, αφήνει την Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη και μετακινείται στην περιοχή του Καυκάσου και κατόπιν στην Κωνσταντινούπολη.
Το 1922 εγκαθίσταται με πολλούς μαθητές του στο Παρίσι και ιδρύει εκεί το Ινστιτούτο για την αρμονική ανάπτυξη του Ανθρώπου. Το 1924 επισκέπτεται τις Η.Π.Α., και διαλύει το Ινστιτούτο του, χωρίς ωστόσο να σταματήσει να διδάσκει.
Ο Γκουρτζίεφ πέθανε τον Οκτώβριο του 1949 και κηδεύτηκε στο Παρίσι.
Διδασκαλία
Ο Γκουρτζίεφ ποτέ δεν αποκάλυψε την προέλευση της διδασκαλίας του και υποστήριζε ότι έχει ξεχωριστή προέλευση από κάθε άλλη γνωστή διδασκαλία.
Πάντως σε αυτήν αναγνωρίζονται στοιχεία που υπάρχουν και σε θρησκείες όπως ο Βουδισμός, ο Χριστιανισμός και το Σουφικό Ισλάμ.
Η βασική του θέση και διδασκαλία είναι ότι ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια του βίου του ζει σε μία μορφή ύπνου και σχεδόν καθ' ολοκληρία μηχανικά χωρίς να έχει πραγματική γνώση ούτε της εξωτερικής αλλά κυρίως της εσωτερικής του πραγματικότητας.
Από αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος μπορεί να δραπετεύσει μέσω δικής του συνειδητής προσπάθειας και θεληματικής ταλαιπωρίας και με τη βοήθεια ανθρώπων που έχουν ήδη προχωρήσει πριν από αυτόν σε κάποιον βαθμό προς αυτή την κατεύθυνση.
Η ανακάλυψη του τι ακριβώς σημαίνουν οι όροι «συνειδητή προσπάθεια» και «θεληματική ταλαιπωρία» που χρησιμοποιούσε ο Γκουρτζίεφ αποτελεί η ίδια τμήμα της διαδικασίας της εξέλιξης του κάθε ανθρώπου.
Το σύστημα διδασκαλίας που πρότεινε, απευθύνεται στην πλειονότητα των ανθρώπων, χωρίς να τίθεται ζήτημα φύλου, καταγωγής, θρησκείας, κ.λπ..
Για τους περισσότερους μελετητές ο Γκουρτζίεφ θα παραμένει ένα αίνιγμα, κάτι που ίσως αποτελούσε και την επιθυμία και του ίδιου, χωρίς αυτό σε καμία περίπτωση να σημαίνει απομάκρυνση από τον κοινό άνθρωπο, αλλά το αντίθετο.
Άλλωστε μια από τις φράσεις - διδασκαλία του είναι «Αν θες κάτι δικό σου για πάντα, δώρησε το», μια φράση κλειδί για την προσφορά στον συνάνθρωπο.
Βιβλιογραφία
Βιβλία του ιδίου
Γ.Γκουρτζίεφ, Ιστορίες του Βεελζεβούλ στον εγγονό του, εκδ. Πύρινος Κόσμος (3 τόμοι)
Γ.Γκουρτζίεφ, Συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους, εκδ. Χατζηνικολή
Γ.Γκουρτζίεφ, Η ζωή είναι πραγματική μόνο όταν «Είμαι», εκδ. Πύρινος Κόσμος
Γ.Γκουρτζίεφ, Ο Γκουρτζίεφ μιλά στους μαθητές του, εκδ. Πύρινος Κόσμος (συλλογή ομιλιών του Γκουρτζίεφ)
Ενδεικτική βιβλιογραφία άλλων συγγραφέων
Τζων Μπένετ, Γκουρτζίεφ, ένα πολύ μεγάλο αίνιγμα, εκδ. Σωμανους
Μωρίς Νικόλ, Ψυχολογικά σχόλια στην διδασκαλία του Γκουρτζίεφ, εκδ. Γαβριηλίδης
Πήτερ Ουσπένσκυ, Αναζητώντας τον κόσμο του θαυμαστού, εκδ. Πύρινος Κόσμος
Πήτερ Ουσπένσκυ, Ο τέταρτος δρόμος, εκδ. Πύρινος Κόσμος
Πήτερ Ουσπένσκυ, Η ψυχολογία της δυνατής εξέλιξης του ανθρώπου, εκδ. Πύρινος Κόσμος
Πήτερ Ουσπένσκυ, Η κοσμολογία της εξελικτικής δυνατότητας του ανθρώπου, εκδ. Πύρινος Κόσμος
Τόμας ντε Χαρτμαν, Η ζωή μας με τον κύριο Γκουρτζίεφ, εκδ. Δίον
Συλλογικό, Γκουρτζίεφ, εκδ. Ζήτρος
Τσέσλαβ Τσέκοβιτς, Γκουρτζίεφ: Ένας δάσκαλος της Ζωής, εκδ. Αρχέτυπο
Τσαρλς Στάνλεϊ Νοτ, Διδασκαλίες του Γκουρτζίεφ, εκδ. Αρχέτυπο
Ρενέ Ζυμπέρ, Ποιος είσαι κύριε Γκουρτζίεφ, εκδ. Αρχέτυπο
Κινηματογράφος
Συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους. Κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Γκουρτζίεφ. Σκηνοθεσία: Πήτερ Μπρουκ, 1979.
Πληροφορίες: el.wikipedia.org/wiki/Γεώργιος_Γκουρτζίεφ
Χριστόδουλος Χατζηπέτρος, ήταν Έλληνας αγωνιστής του 1821, μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία και υπηρέτησε επί Καποδίστρια και επί Όθωνα με βαθμό στρατηγού
Χριστόδουλος Χατζηπέτρος
Ο Χριστόδουλος Χατζηπέτρος ήταν Έλληνας αγωνιστής του 1821. (10 Μαΐου 1799 - 29 Οκτωβρίου 1869)
Γεννήθηκε στο Βετερνίκο Τρικάλων το 1799.
Η καταγωγή του ήταν από την ιστορική οικογένεια Χατζηπέτρου του Ασπροπόταμου.
Αναφέρεται ότι η οικογένειά του ανήκε σε δίγλωσσο πληθυσμό που εκτός από την Ελληνική μιλούσαν και την Βλαχική.
Πατέρας του ήταν ο βαθύπλουτος Γεώργιος Χατζηπέτρος.
Τον έστειλε στις Σέρρες για να μάθει γράμματα αλλά αυτός διέκοψε τα μαθήματα και πήγε στην Βιέννη.
Εκεί συνάντησε τον Ναπολέοντα στον οποίο με συγκίνηση του περιέγραψε τα δεινοπαθήματα που υπέφερε η πατρίδα του και του ζήτησε την βοήθεια των δυνάμεών του.
Ο Χριστόδουλος παρέμεινε στην Βιέννη μέχρι το 1813, και μετά επέστρεψε στην πατρίδα του.
Το 1817 διορίστηκε από τον Αλή πασά ως γραμματέας.
Στην Φιλική Εταιρεία μυήθηκε δύο χρόνια αργότερα. Από εκείνη την στιγμή, η μόνη του μέριμνα ήταν η απελευθέρωση της πατρίδας του.
Με την έναρξη της επανάστασης άρπαξε και αυτός τα όπλα, και με μεγάλο ενθουσιασμό σχημάτισε δικό του σώμα και πήρε μέρος σε μάχες από άκρη σε άκρη αναζητώντας τους κινδύνους, τις μάχες και τον θάνατο.
Διέπρεψε για την ανδρεία του. Το Ασπροπόταμο, η Καλαμπάκα, το Νεόκαστρο, το Μεσολόγγι, είναι ένδοξοι μάρτυρες του ηρωισμού του.
Κατά την έξοδο της φρουράς, βγήκε και αυτός από το Μεσολόγγι επικεφαλής τετρακοσίων, με το ξίφος στο χέρι και πέρασε μέσα από τους Τούρκους πολεμώντας και βγήκε σώος και αβλαβής.
Λίγο ύστερα έκανε εκστρατεία στην Αττική και πήρε μέρος σε όλες τις εκεί μάχες.
Ανδραγάθησε στην Αράχωβα.
Στην φοβερή πανωλεθρία του Φαλήρου σώθηκε ως εκ θαύματος. Και πάλι έτρεξε αναζητώντας νέους θριάμβους, στην Ναύπακτο, στις Θήβες, και στην Μάχη της Πέτρας.
Μετά την επανάσταση υπηρέτησε επί Καποδίστρια και επί Όθωνα με βαθμό στρατηγού, και ως υπασπιστής του βασιλιά.
Το 1854 ο Όθων του ανέθεσε την αρχηγία της εκστρατείας κατά την Θεσσαλία. Η εκστρατεία εκείνη, αν και άθλια προετοιμασμένο και τελικά αποτυχημένο κίνημα, απέδειξε ότι ο Χατζηπέτρος ακόμα ήξερε να πολεμάει. Στην μάχη του Λουτρού, στην πεδιάδα της Καρδίτσας και κοντά στα Μεγάλα Καλύβια αντιτάχτηκε κατά δεκαπλασίων εχθρών, αλλά ουδέποτε υποχώρησε, ούτε και λιποψύχησε.
Στην Καλαμπάκα δε, χίλιοι άνδρες περίπου, υπό τις διαταγές του Χατζηπέτρου και του Λεωτσάκου πήραν δάφνες αμάραντες.
Στις 9 Μαρτίου, απ' το πρωί αντιτέθηκαν δώδεκα χιλιάδων Τούρκων. Μετά την δύση του ήλιου, όρμησαν ακράτητοι με τα σπαθιά στο χέρι και έτρεψαν τον εχθρό σε άτακτη φυγή.
Μετά από την έξωση συνόδευσε τον Όθωνα στην Βαυαρία, επέστρεψε όμως στην Ελλάδα. Ο Βασιλιάς Γεώργιος τον διόρισε και πάλι επίτιμο υπασπιστή του.
Πέθανε από αποπληξία στην Αθήνα στις 29 Οκτωβρίου 1869. Γιος του ήταν ο Ευθύμιος Χατζηπέτρος.
Πληροφορίες: el.wikipedia.org/wiki/Χριστόδουλος_Χατζηπέτρος
Τζόζεφ Πούλιτζερ, ήταν Ουγγρικής καταγωγής Αμερικανός δημοσιογράφος και εκδότης εφημερίδων, εξέδωσε την New York World, τα βραβεία Πούλιτζερ ήταν πρόνοι της διαθήκης του Πούλιτζερ
Τζόζεφ Πούλιτζερ
Ο Τζόζεφ Πούλιτζερ ήταν Ουγγρικής καταγωγής Αμερικανός δημοσιογράφος και εκδότης εφημερίδων. Η πιο γνωστή εφημερίδα που εξέδωσε ήταν η New York World. Τα Βραβεία Πούλιτζερ ήταν πρόνοια της διαθήκης του Πούλιτζερ. (Joseph Pulitzer) (10 Απριλίου 1847 – 29 Οκτωβρίου 1911)
Ο Πούλιτζερ (προφερόμενος σωστά ως ‘πουλ-ιτ-σερ’) μετανάστευσε στις ΗΠΑ το 1864, όπου υπηρέτησε στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο με την πλευρά των Βορείων. Έπειτα εγκαταστάθηκε στο Σαιντ Λούις στο Μισούρι, όπου το 1868 άρχισε να δουλεύει για μια γερμανόφωνη καθημερινή εφημερίδα, την "Westliche Post". Έγινε μέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και εκλέχτηκε στο Πολιτειακό Νομοθετικό Σώμα του Μισσούρι το 1869. Το 1878 ο Πούλιτζερ αγόρασε δυο καθημερινές εφημερίδες του Σαιν Λούις, την "St. Louis Post" και την "St. Louis Dispatch" και τις συγχώνευσε δημιουργώντας την "St. Louis Post-Dispatch", η οποία παραμένει μέχρι σήμερα η καθημερινή εφημερίδα του Σαιντ Λούις.
Όντας πλούσιος μέχρι το 1883, ο Πούλιτζερ αγόρασε για 346.000 δολάρια την Νεο-υορκέζικη εφημερίδα "New York World",μια εφημερίδα που έχανε ετησίως 40.000 δολάρια. Ο Πούλιτζερ άλλαξε την θεματολογία της εφημερίδας προσφέροντας καθημερινές ή περίεργες ιστορίες που ενδιέφεραν τους ανθρώπους, σκάνδαλα και κιτρινισμό. Το 1885, την ίδια χρονιά που εξελέγη στο Αμερικανικό Σώμα Αντιπροσώπων, προσέλαβε τον Ρίτσαρντ Φ. Άουτκολτ για να σχεδιάσει καρτούν βασισμένα στις φτωχογειτονιές, και η κυκλοφορία άγγιξε τις 600.000 (από κυκλοφορία 15.000 φύλλων όταν αγόρασε την εφημερίδα) καθιστώντας την την μεγαλύτερη εφημερίδα στη χώρα. Το 1887 προσέλαβε την διάσημη μετέπειτα, δημοσιογράφο έρευνας Νέλι Μπλάι (Nellie Bly).
Ο εκδότης της αντιπάλου "New York Sun" επιτέθηκε στον Πούλιτζερ εντύπως, αποκαλώντας τον το 1890 ΄Ο Εβραίος που εγκατέλειψε τη θρησκεία του’ (Ο πατέρας του Πούλιτζερ ήταν Εβραίος, ενώ η μητέρα του Ρωμαιοκαθολική). Η κίνηση, που αποσκοπούσε να αποσπάσει το Εβραϊκό αναγνωστικό κοινό του Πούλιτζερ, προκάλεσε την άμεση επιδείνωση της ήδη εξασθενημένης υγείας του Πούλιτζερ και παραιτήθηκε από την έκδοση, αν και διατήρησε τον οικονομικό έλεγχο επί των εφημερίδων του.
Το 1895 ο Γουίλλιαμ Ράντολφ Χερστ αγόρασε τη New York Journal, πράγμα που οδήγησε σε έναν δημοσιογραφικό πόλεμο μεταξύ της World του Πούλιτζερ και της Journal του Χερστ. Ο ανταγωνισμός αυτός με τον Χερστ, ιδιαίτερα η κάλυψη πριν και κατα τη διάρκεια του Ισπανο-Αμερικανικού Πολέμου, συνέδεσε το όνομα του Πούλιτζερ με την κίτρινη δημοσιογραφία. Το 1896, η World εισήγαγε ένα έγχρωμο παράρτημα, καινοτομία για την εποχή.
Το 1909 η World αποκάλυψε μια οικονομική απάτη στην οποία ήταν αναμεμειγμένη η Αμερικανική κυβέρνηση. Ο Πούλιτζερ κατηγορήθηκε για δυσφήμηση εναντίον του Θίοντορ Ρούζβελτ και του Τζ. Π. Μόργκαν. Τα δικαστήρια απέρριψαν τις κατηγορίες, γεγονός που κατεγράφη ως νίκη για την ελευθερία του τύπου.
Το 1892 ο Πούλιτζερ προσέφερε στον πρόεδρο του Πανεπιστημίου Κολούμπια, Σεθ Λόου, χρήματα για τη δημιουργία της πρώτης παγκοσμίως σχολής δημοσιογραφίας. Το πανεπιστήμιο αρχικά απέρριψε τα χρήματα, προφανώς ανεπηρέαστοι από τον ανενδοίαστο χαρακτήρα του Πούλιτζερ. Το 1902 ο νέος πρόεδρος του Κολούμπια, ο Νίκολας Μάρρεϋ Μπάτλερ, ήταν περισσότερο δεκτικός στο σχέδιο για μια σχολή και βραβεία, αλλά μόνο μετά το θάνατο του Πούλιτζερ το όνειρο αυτό πραγματοποιήθηκε. Ο Πούλιτζερ άφησε στο πανεπιστήμιο 2 εκατομμύρια δολάρια στη διαθήκη του, γεγονός που οδήγησε στη δημιουργία το 1912 της Μεταπτυχιακής Σχολής Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Κολούμπια, αλλά μέχρι τότε η πρώτη σχολή δημοσιογραφίας είχε ήδη δημιουργηθεί στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι. Η Μεταπτυχιακή Σχολή Δημοσιογραφίας του Κολούμπια παραμένει μία από τις πιο περίβλεπτες σχολές παγκοσμίως.
Πληροφορίες: el.wikipedia.org/wiki/Τζόζεφ_Πούλιτζερ
Ζαν λε Ρον Ντ'Αλαμπέρ, ήταν Γάλλος μαθηματικός, μηχανικός, φυσικός, φιλόσοφος και θεωρητικός της μουσικής
Ζαν λε Ρον Ντ'Αλαμπέρ
Ο Ζαν Μπατίστ λε Ροντ ντ' Αλαμπέρ ήταν Γάλλος μαθηματικός, μηχανικός, φυσικός, φιλόσοφος και θεωρητικός της μουσικής. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους μαθηματικούς και φυσικούς του 18ου αιώνα. Επιπλέον βοήθησε τον Ντιντερό στην συγγραφή της περίφημης Εγκυκλοπαίδειας (Encyclopedie). (Jean Baptiste le Rond d’Alembert, Παρίσι, 16 Νοεμβρίου 1717 - Παρίσι, 29 Οκτωβρίου 1783)
Γεννημένος από πατέρα στρατηγό και μητέρα μαρκησία, ο ντ' Αλαμπέρ εγκαταλείφθηκε από πολύ μικρός από την μητέρα του μπροστά σε μια εκκλησία στο Παρίσι (της ροτόντας του Αγίου Ιωάννη, από όπου και το βαφτιστικό του όνομα), οπότε τον υιοθέτησε η γυναίκα του εκεί ιερέα.
Ο ντ' Αλαμπέρ σπούδασε νομικά,αργότερα ιατρική, και αργότερα αφοσιώθηκε με αυτοδιδασκαλία στα μαθηματικά και στη φυσική.
Ο ντ' Αλαμπέρ ήταν ο πρώτος που διατύπωσε το θεμελιώδες θεώρημα της άλγεβρας για το πλήθος των ριζών αλγεβρικής εξίσωσης, αν και άλλοι μαθηματικοί κατάφεραν να το αποδείξουν αργότερα.Επιπλέον απέδειξε το κριτήριο λόγων το 1768,ενώ εισήγαγε τη χρήση διαφορικών εξισώσεων στη Φυσική.
Έργα του Ζαν λε Ροντ ντ' Αλαμπέρ
Προεισαγωγικός λόγος στην Εγκυκλοπαίδεια, μετάφρ. Τιτίκα Δημητρούλια, εκδ. «Πόλις», Αθήνα 2005. β) Δες Diderot (1991. 1999. 1998).
Rousseau, Jean-Jacques (= Ρουσσώ, Ζαν-Ζακ): Επιστολή στον Ντ’ Αλαμπέρ. Περί των θεαμάτων, μετάφρ.-σημειώσεις Γιώργος Μητρόπουλος, επιμ. Γιώργος Μανιάτης, εκδ. «Στάχυ», Αθήνα 2001.
Πληροφορίες: el.wikipedia.org/wiki/Ζαν_λε_Ρον_Ντ%27Αλαμπέρ
Περισσότερα Άρθρα...
- Ρίτσαρντ Ντρέιφους, Αμερικανός ηθοποιός του κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης, βραβευμένος με Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου
- Νίκη ντε Σαιν Φαλ, ήταν Γαλλίδα εικαστικός, ζωγράφος, γλύπτρια και σκηνοθέτρια
- Θεόδωρος Ρούζβελτ, ήταν ο 26ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής
- Ρομπέρτο Μπενίνι, Ιταλός ηθοποιός, κωμικός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος, βραβευμένος με Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου και επίτιμος διδάκτορας του τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτέλιου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης