Άρθρα
Τζάκομο Πουτσίνι, ήταν Ιταλός συνθέτης όπερας, ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του ιταλικού βερισμού
Τζάκομο Πουτσίνι
Ο Τζάκομο Πουτσίνι, συχνά λανθασμένα και Τζιάκομο Πουτσίνι, ήταν Ιταλός συνθέτης.(Giacomo Antonio Domenico Michele Secondo Maria Puccini, 22 Δεκεμβρίου 1858 - 29 Νοεμβρίου 1924)
Γεννήθηκε στην Ιταλία το 1858 και πέθανε στο Βέλγιο το 1924 από καρκίνο στον λάρυγγα. Μη μπορώντας να μιλήσει το τελευταίο διάστημα επικοινωνούσε με γραπτά μηνύματα. Το τελευταίο του ήταν προς την σύζυγό του Ελβίρα: "Elvira, povera donna, finito" (Ελβίρα, καημένη γυναίκα, όλα τέλειωσαν).
Ήταν συνθέτης όπερας, ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του ιταλικού βερισμού. Καταγόταν από οικογένεια μουσικών. Σπούδασε σύνθεση και εκκλησιαστικό όργανο, πρώτα στη γενέτειρα του, Λούκα και μετά στο Μιλάνο.
Το 1893, είχε την πρώτη του επιτυχία με την Όπερα «Τόσκα» (1900), την «Μαντάμα Μπατερφλάι» και την «Τουραντό», την οποία άφησε ημιτελή και την συμπλήρωσε ο Φράνκο Αλφάνο. Δύο χρόνια μετά τον θάνατό του η όπερα ανέβηκε στην Σκάλα του Μιλάνου με μαέστρο τον φίλο του Αρτούρο Τοσκανίνι.
Ο Τοσκανίνι αποφάσισε να διακόψει την παράσταση στο σημείο όπου είχε δουλευτεί από τον Πουτσίνι. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, διέκοψε το έργο, γύρισε στο κοινό και είπε "Σε αυτό το σημείο τελειώνει το έργο αφού πεθαίνει ο συνθέτης. Δυστυχώς, ο θάνατος υπερβαίνει την τέχνη". Ο Πουτσίνι έγραψε επίσης μια λειτουργία, έργα μουσικής δωματίου κ.α.
Τα έργα του χαρακτηρίζονται από εξαιρετική ενορχήστρωση, άμεσο λυρισμό και κυριαρχεί σε αυτά δραματική ατμόσφαιρα. Είναι από τα πιο δημοφιλή στο χώρο της όπερας.
Διοκλητιανός, ρωμαίος αυτοκράτορας, που διακρίθηκε για την εξαίρετη νοημοσύνη του
Διοκλητιανός, ρωμαίος αυτοκράτορας
Ο Διοκλητιανός ή Διοκλής ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 284 έως το 305. (Gaius Aurelius Valerius Diocletianus, 22 Δεκεμβρίου 244 - 3 Δεκεμβρίου 311)
Γεννημένος σε μία ταπεινή οικογένεια στη ρωμαϊκή επαρχία της Δαλματίας, ο Διοκλητιανός αναρριχήθηκε στη στρατιωτική ιεραρχία και έγινε διοικητής του ιππικού του αυτοκράτορα Κάρου.
Μετά το θάνατο του Κάρου και του γιου του, Νουμεριανού, σε εκστρατεία στην Περσία, ο Διοκλητιανός ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας. Ο τίτλος διεκδικήθηκε επίσης από τον άλλον επιζώντα γιο του Κάρου, τον Καρίνο, αλλά ο Διοκλητιανός τον νίκησε στη μάχη του Μάργου. Η βασιλεία του Διοκλητιανού σταθεροποίησε την αυτοκρατορία και σηματοδότησε το τέλος της κρίσης του 3ου αιώνα.
Στον στρατό ο Διοκλητιανός διακρίθηκε για την εξαιρετική νοημοσύνη του και έφτασε μέχρι το αξίωμα του υπάτου. Όταν δολοφονήθηκε ο αυτοκράτορας Νουμεριανός το έτος 284, οι στρατηγοί ανακήρυξαν αυτοκράτορα τον Διοκλητιανό.
Κατά την πρώτη περίοδο της βασιλείας του (285 - 293), ο Διοκλητιανός προσέλαβε ως συνάρχοντα τον Μαξιμιανό, επειδή ένας μόνο άρχοντας δεν επαρκούσε για τις ανάγκες της απέραντης αυτοκρατορίας. Ο Μαξιμιανός ήταν γενναίος στρατηγός και καταγόταν από την Πανονία. Ανάλαβε τη διοίκηση της Δύσης, ενώ ο Διοκλητιανός κυβερνούσε την Ανατολή.
Στη δεύτερη περίοδο της βασιλείας του, ο Διοκλητιανός καθιέρωσε το σύστημα της τετραρχίας. Δηλαδή προσέλαβε ακόμη δύο βοηθούς και συνάρχοντες που είχαν τον τίτλο του Καίσαρα. Ο Διοκλητιανός είχε βοηθό τον Γαλέριο και ο Μαξιμιανός τον Κωνστάντιο Χλωρό.
Ο Κωνστάντιος κυβερνούσε τη Γαλατία, Ισπανία, Βρετανία με πρωτεύουσα τη γαλατική πόλη Τρεβήρους, ο Μαξιμιανός την υπόλοιπη Δύση με πρωτεύουσα το Μιλάνο, ο Γαλέριος τη βαλκανική χερσόνησο με πρωτεύουσα το Σίρμιο της Σερβίας και ο Διοκλητιανός την υπόλοιπη Ανατολή με πρωτεύουσα τη Νικομήδεια της Βιθυνίας, της οποίας την ανοικοδόμηση επιτήρησε ο ίδιος.
Ο Διοκλητιανός έκανε πολλές μεταβολές στη διοίκηση: Το πολίτευμα έγινε απόλυτη μοναρχία. Ο αριθμός των υπαλλήλων αυξήθηκε. Οι βάρβαροι κατέλαβαν σημαντική θέση στον στρατό και την πολιτεία. Το πρόσωπο του αυτοκράτορα ήταν ιερό και οι υπήκοοι έπρεπε να του αποδίδουν λατρεία. Εξαπέλυσε δριμείς διωγμούς κατά του Χριστιανισμού και του Μανιχαϊσμού.
Το 303, μόλις ξέσπασαν οι διωγμοί κατά των χριστιανών, το παλάτι του πυρπολήθηκε και ο εμπρησμός αποδόθηκε στους χριστιανούς. Σε αντίποινα κατεδαφίστηκε ο καθεδρικός ναός.
Το 305 ο Διοκλητιανός παραιτήθηκε και αποσύρθηκε στο ανάκτορό του στο Σπάλαθο της Δαλματίας, όπου πέθανε μετά από 8 έτη.
Αντώνης Οικονόμου, ήταν Έλληνας πλοίαρχος και αγωνιστής του 1821 που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέγερση των Υδραίων παραμερίζοντας τους πρόκριτους και προύχοντες του νησιού
Αντώνης Οικονόμου (πλοίαρχος)
Ο Αντώνης Οικονόμου ήταν Έλληνας πλοίαρχος και αγωνιστής του 1821 που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέγερση των Υδραίων παραμερίζοντας τους πρόκριτους και προύχοντες του νησιού. Δολοφονήθηκε από άνδρες του Ανδρέα Λόντου. (1785 – 16 Δεκεμβρίου 1821)
Γεννήθηκε στην Ύδρα και ακολούθησε το ναυτικό επάγγελμα. Λίγο πριν το ξέσπασμα της επανάστασης το ιστιοφόρο του ναυάγησε στο Γιβραλτάρ και αναγκάστηκε να καταφύγει στην Κωνσταντινούπολη για να ναυπηγήσει καινούριο.
Εκεί μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία από τον Παπαφλέσσα και αμέσως αφιερώθηκε στον ιερό σκοπό της απελευθέρωσης της πατρίδας του παρατώντας τα όποια εμπορικά σχέδια είχε.
Στην Ύδρα όμως οι πρόκριτοι δεν είχαν ξεσηκωθεί ακόμη, φοβούμενοι μήπως ο αγώνας δεν ήταν αρκετά σοβαρός με αποτέλεσμα να χαθεί η ισχυρή ναυτική δύναμη που διέθετε το νησί. Τότε ο Οικονόμου, αφού χρηματοδοτήθηκε από τους Φιλικούς της Πελοποννήσου, κατέλαβε στις 30 Μαρτίου 1821 το λιμάνι και κατέλυσε την εξουσία των προκρίτων.
Ο διοικητής του νησιού Νικόλαος Κοκοβίλας εκδιώχθηκε και εγκαθιδρύθηκε λαϊκή εξουσία υπο τον Οικονόμου. Στις 14 Απριλίου 1821 κήρυξε την επανάσταση και στο νησί της Ύδρας.
Οι πρόκριτοι όμως, οι οποίοι είχαν παραγκωνιστεί από τον Οικονόμου, οργάνωσαν συνωμοσία εναντίον του, η οποία εκδηλώθηκε στις 22 Μαΐου του 1821. Οι υποστηρικτές του, κατά κύριο λόγο ναύτες, είχαν μπαρκάρει με τα πλοία, με αποτέλεσμα ο Οικονόμου να βρεθεί απροστάτευτος. Αφού συνελήφθη, του απαγγέλθηκαν κατηγορίες.
Οι συγγενείς του όμως κατάφεραν να τον φυγαδεύσουν στην Πελοπόννησο, και συγκεκριμένα στο Κρανίδι,Από κει αυτοεξορίστηκε στις Κλουκίνες Καλαβρύτων στο μοναστήρι της Αγίας Βαρβάρας (Ζαρούχλα).
Κατευθύνθηκε προς το Άργος με 12 παλικάρια και σημαία μεγαλοπρεπή για να παρουσιαστεί στην εθνοσυνέλευση που γινόταν εκεί, γεγονός που ανησύχησε τους προκρίτους της Ύδρας, οι οποίοι και έστειλαν στρατιωτικό σώμα να τον σκοτώσει.
Ο Κολοκοτρώνης, γνωρίζοντας τα σχέδια των προκρίτων, έστειλε τον οπλαρχηγό Τσωκρή με 200 παλικάρια να τον προστατεύσουν. Ο Τσωκρής όμως δεν κατάφερε να τον προλάβει πριν τον δολοφονήσουν οι μισθοφόροι των προκρίτων της Ύδρας κοντά στο Άργος, στις 16 Δεκεμβρίου 1821.
Ο Σπυρίδων Τρικούπης ανέφερε για τη δολοφονία του Οικονόμου: «με την τόλμη του ανυψώθηκε υπεράνω της παντοδύναμης αριστοκρατίας και οδήγησε τον λαό στον αγώνα της ελευθερίας και της δόξας».
Αντίθετα, ο Δ. Κριεζής, χαρακτηρίζει τον Οικονόμου "ιδιοτελή, μέθυσο και ανίκανο", λόγος για τον οποίο τον εγκατέλειψαν όλοι οι οπαδοί του. Είχε μεν ενθουσιασμό και πατριωτισμό υπέρ της Επανάστασης, αλλά "η καθημερινή κατάχρησίς του εις τα ποτά έκαμνε πολλούς να τον υποπτεύωσι και να μη τον πλησιάζωσι".
Πληροφορίες: el.wikipedia.org/wiki/Αντώνης_Οικονόμου_(πλοίαρχος)
Ελένη Παπαδάκη, υπήρξε μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός που διέπρεψε σε ποικίλους ρόλους, εκτελέστηκε από μέλη του ΕΑΜ ("Εθνική Πολιτοφυλακή") κατά τη διάρκεια των γεγονότων που έμειναν γνωστά ως Δεκεμβριανά
Ελένη Παπαδάκη
Η Ελένη Παπαδάκη, υπήρξε μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός που διέπρεψε σε ποικίλους ρόλους. (4 Νοεμβρίου 1908 - 21 Δεκεμβρίου 1944)
Το πέρασμά της από την ελληνική σκηνή άφησε ένα μυθικό αποτύπωμα οριακό και ανεπανάληπτο και ήδη σε ηλικία 36 ετών κατόρθωσε να οικοδομήσει ένα μέγιστο παράδειγμα ολοκληρωμένου καλλιτέχνη. Εκτελέστηκε από μέλη του ΕΑΜ ("Εθνική Πολιτοφυλακή") κατά τη διάρκεια των γεγονότων που έμειναν γνωστά ως Δεκεμβριανά.
Γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1908 στην Αθήνα από εύπορη οικογένεια.
Ήταν εγγονή του καθηγητή Πανεπιστημίου Στυλιανού Κωνσταντινίδη. Αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών και ολοκλήρωσε σπουδές Φιλολογίας, τις οποίες και συμπλήρωσε με σπουδές φωνητικής, μουσικής και πιάνου, στο Ελληνικόν Ωδείον Αθηνών.
Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε σε ηλικία 17 ετών στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης του Σπύρου Μελά το 1925 στη παράσταση "Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα" του Λουίτζι Πιραντέλλο. Η πρώτη αυτή παρουσία της χαρακτηρίστηκε από τους τότε κριτικούς ως αποκάλυψη.
Ο Κ. Μπαστιάς, θεατρικός κριτικός, έγραψε τότε στη Δημοκρατία: «σήμερα η σκηνή απέκτησε μια μεγάλη ηθοποιό». Τον ίδιο χρόνο εμφανίσθηκε ως Ηρωδιάς στη "Σαλώμη" του Όσκαρ Γουάιλντ και ως Ρίλκε Έϋντεν στο Ο χρόνος είναι όνειρο του Ανρί Ρενέ Λενορμάν.
Το 1926 η Ελένη Παπαδάκη έπαιξε στο Θίασο των Νέων ως πρωταγωνίστρια πλέον πολλών έργων όπως "Όταν οι γυναίκες αγαπούν" του Μπράκλαιϋ Μπουσόν, "Τζοκόντα" του Γκαμπριέλε Ντ' Αννούντσιο, Τα ωραιότερα μάτια του κόσμου του Ζαν Σερμάν, Αιμέ του Ζεραλντύ, Δωδεκάτη νύχτα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ Η αναδυομένη του Ξενόπουλου, Τρισεύγενη του Κωστή Παλάμά κ.ά.
Τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε με την Κυβέλη, Μαρίκα Κοτοπούλη, Αιμίλιο Βεάκη, Νίκο Δεδραμή, Γεώργιο Παππά, Π. Γαβριηλίδη, σε ποικίλα ρεπερτόρια, όπου και διακρίθηκε με πολλές επιτυχίες.
Επικεφαλής του ίδιου θιάσου το 1931 έπαιξε στη Κωνσταντινούπολη με ενθουσιώδεις κριτικές.
Η Ελένη Παπαδάκη είχε επίσης τιμηθεί με "βασιλικό έπαινο - ευαρέσκεια" στις 31 Οκτωβρίου του 1939, σε ιδιαίτερη τελετή από τον Βασιλέα, «δια τας εις το ελληνικόν θέατρον εξαιρέτους αυτής υπηρεσίας και ιδιαιτέρως δια τας εν τω εξωτερικώ παρασχεθείσας τοιαύτας».
Στο Εθνικό Θέατρο
Αμέσως μετά την ίδρυση του Εθνικού Θεάτρου, προσλήφθηκε (Νοέμβριος 1932) ως πρωταγωνίστρια και ως το θάνατό της έπαιξε τους ρόλους:
Δυσδαιμόνα (Οθέλλος)
Ρεγγάνη (Βασιλιάς Ληρ του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ)
Πόρτσια (Έμπορος της Βενετίας)
Βασίλισσα Ελισάβετ (Δον Κάρλος) του Σίλλερ
Ναταλία (Πρίγκιπας του Χόνμπουργκ) του Χάινριχ φον Κλάιστ
Ερσίλια Ντρέι (Να ντύσουμε του γυμνούς) του Λουίτζι Πιραντέλλο
Η βεντάλια της λαίδης Γουίντερμηρ του Όσκαρ Ουάιλντ
Σελιμέν (Μισάνθρωπος) του Μολιέρου
Έλα Ρέντχαϊμ (Γιάννης Γαβριήλ Μπόρκμαν) του Ίψεν
Πειρασμός του Γρηγορίου Ξενόπουλου
Ιούδας του Σπύρου Μελά κ.α.
Ιδιαίτερα ήταν τα επιτεύγματά της και στον τομέα του αρχαίου δράματος:
Ως Κλυταιμνήστρα στην Ηλέκτρα με σκηνοθέτη τον Δ. Ροντήρη στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού (1936) και στην Επίδαυρο (1938)
Αντιγόνη του Σοφοκλή (1940-41)
Ιφιγένεια εν Ταύροις (1941)
Εκάβη του Ευριπίδη (1943-44) στο Εθνικό Θέατρο
Κατηγορίες εναντίον της
Την περίοδο της Κατοχής, η Παπαδάκη κατηγορήθηκε για δωσιλογισμό και οριζόντιο δωσιλογισμό, δηλαδή σχέσεις με Γερμανούς αξιωματικούς αλλά και για σχέση με τον δωσίλογο πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλη, κατηγορία που διατυπώθηκε και από τις δεξιές εφημερίδες, όπως η Έφοδος και το Ελληνικό Αίμα, όπου γράφηκε μεταξύ άλλων ότι «ο Ράλλης εδώρισε στο γεροντικό του έρωτα μια ζώνη από πλατίνα αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων, ενώ ο λαός πεθαίνει από την πείνα». Το Μάρτιο του 1944 ο διευθυντής του Εθνικού θεάτρου Θεόδωρος Συναδινός, με αφορμή απεργία των συναδέλφων της, προειδοποίησε την Παπαδάκη «για τη συμπεριφορά της απέναντι στους συναδέλφους της και "το ρόλο" που έπαιζε δίπλα στον Ι. Ράλλη». Τελικά υπήρξαν συλλήψεις εργαζομένων του Εθνικού Θεάτρου και μια εκτέλεση, ενώ η ίδια ανανέωσε το συμβόλαιο της με καλύτερους όρους, κάτι που ενέτεινε τις αντιθέσεις.
Στην Απελευθέρωση διαγράφηκε μαζί με άλλους εφτά ηθοποιούς από το σωματείο των Ηθοποιών (με προεδρείο τους Αιμίλιο Βεάκη, Θόδωρο Μορίδη, Σπύρο Πατρίκιο, Χρήστο Τσαγανέα, Παναγιώτη Καραβουσάνο), ενώ κυκλοφόρησε λίστα που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Απελευθερωτής όπου την περιλάμβανε στη λίστα ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΑΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ, τελικά όμως η ποινή της διαγραφής από το σωματείο, δεν εφαρμόστηκε.
Το τέλος
Κατά την διάρκεια των συγκρούσεων στα Δεκεμβριανά, συνελήφθη από μέλη της πολιτοφυλακής Γαλατσίου-Πατησίων, στις 21 Δεκεμβρίου 1944 στο σπίτι του γραμματέα του ΕΑΜ Θεάτρου, Δημήτρη Μυράτ όπου είχε καταφύγει. Εκτελέστηκε στα διυλιστήρια της ΟΥΛΕΝ από ομάδα υπό τον Καπετάνιο Ορέστη της Εθνικής Πολιτοφυλακής.
Μερικές μέρες πριν (κατά τα μέλη του ΕΛΑΣ αμέσως μετά) την εκτέλεση ο Καπετάνιος του Α’ ΣΣ του ΕΛΑΣ Σπύρος Κωτσάκης (Νέστορας) είχε δώσει εντολή στον ΕΛΑΣίτη λοχαγό και διαμερισματάρχη Νίκο Ανδρικίδη για τον έλεγχο της ομάδας του Ορέστη, οι οποίοι αφού συνελήφθησαν παραδέχθηκαν ενώπιον λαϊκού δικαστηρίου του ΕΑΜ πως ενήργησαν κατ’ εντολή των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. Οι υπαίτιοι της δολοφονίας όπως ο Καπετάν Ορέστης της Εθνικής Πολιτοφυλακής καταδικάστηκαν σε θάνατο από ΕΑΜικό Λαϊκό στρατοδικείο και εκτελέστηκαν δημόσια στην πλατεία Κολιάτσου.
Το 1945 ο Νίκος Ανδρικίδης παραπέμφθηκε σε κακουργιοδικείο κατηγορούμενος για την εκτέλεση των εκτελεστών της Παπαδάκη και καταδικάστηκε ισόβια. Ο φυσικός αυτουργός της εκτέλεσης Βλάσης Μακαρωνάς εκτελέστηκε το 1948.
Παράλληλα η οικογένεια της θα υποβάλλει μήνυση ενάντια των ηθοποιών που στήριξαν το ΕΑΜ. Ενώ έγινε ένοπλη επίθεση εναντίον του ηθοποιού και πρόεδρου του Σωματείου των ηθοποιών, Σπύρου Πατρίκιου το 1945.
Υστεροφημία
Στις 26 Ιανουαρίου 1945 ανευρέθηκε η σορός της στα διυλιστήρια της Ούλεν και μετά από δύο ημέρες έγινε μεγαλοπρεπής κηδεία στην οποία ο θάνατος της Παπαδάκη θρηνήθηκε ως εθνική απώλεια.
Τότε ο Α. Σικελιανός έγραψε τους στίχους:
Μνήσθητι Κύριε: Για την ώρα που η λεπίδα του φονιά άστραψε
κι΄ όλος ο θεός της Τραγωδίας εφάνει.
Μνήσθητι Κύριε: για την ώρα που άξαφνα, κι οι εννιά αδελφές εσκύψαν
να της βάλλουνε των αιώνων το στεφάνι.
Ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης αναγνώρισε ως υπερβασία την εκτέλεση της Παπαδάκη και την καταδίκασε, ενώ για τη Ελληνική αλλά και την Βρετανική κοινή γνώμη η εκτέλεση αυτή μαζί με άλλες, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη μεταστροφή της εναντίον του ΕΑΜ.
Ο Μάνος Ελευθερίου το 2006 έγραψε το μυθιστόρημα η γυναίκα που πέθανε δύο φορές βασισμένο στη ζωή της Παπαδάκη.
Ενώ το Εθνικό Θέατρο ανέβασε την παράσταση Για την Ελένη το 2016.
Ο Πολύβιος Μαρσάν έγραψε την βιογραφία της Ελένη Παπαδάκη - Μια φωτεινή θεατρική πορεία με απροσδόκητο τέλος.
Φρέντερικ Μάριοτ, ήταν Αμερικανός εκδότης αγγλικής καταγωγής και ένας εκ των πρώτων υποστηρικτών της αεροπορίας, όντας δημιουργός του Avitor Hermes Jr, του πρώτου μη επανδρωμένου αεροσκάφους
Φρέντερικ Μάριοτ
Ο Φρέντερικ Μάριοτ, ήταν Αμερικανός εκδότης αγγλικής καταγωγής και ένας εκ των πρώτων υποστηρικτών της αεροπορίας, όντας δημιουργός του Avitor Hermes Jr., του πρώτου μη επανδρωμένου αεροσκάφους που πέταξε με τη χρήση της δικής του ισχύος στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. (Frederick Marriott, 16 Ιουλίου 1805 – 16 Δεκεμβρίου 1884, Σαν Φρανσίσκο)
Ο εκδότης της εφημερίδας Northern Indianian αναφέρθηκε σχετικά με αυτόν στις 19 Μαρτίου 1874, περιγράφοντάς τον ως έναν «Άγγλο τζέντλμαν, με εκκεντρικές συνήθειες, εξαιρετική ευφυΐα και επιχειρηματικότητα, καθώς και ολοκληρωμένη προσωπικότητα».
Στον Μάριοτ πιστώνεται η εφεύρεση της λέξης «αεροπλάνο» ("aeroplane"), ενώ σκόπευε να κατασκευάσει ένα σύστημα αερομεταφορών που θα μετέφερε επιβάτες από τη Νέα Υόρκη στην Καλιφόρνια χωρίς τους κινδύνους που είχε η παραδοσιακή μορφή ταξιδιού τον 19ο αιώνα.
Η εταιρεία που ίδρυσε (με τον Άντριου Σμιθ Χάλιντι) το 1866 είχε το όνομα Aerial Steam Navigation Company (Εταιρεία Εναέριας Ατμοπλοΐας).
Εκδότης
1856 San Francisco News Letter and California Advertiser
London Illustrated News
Pacific Coast Mining Journal
1867–1876 California China Mail and Flying Dragon
1854–1855 California Mail Bag
California News Notes
Motoring Magazine and Motor Life
Ο Μάριοτ ήταν ο εκδότης της εφημερίδας San Francisco News Letter and California Advertiser, το οποίο ήταν το «Επίσημο Όργανο» της εταιρείας που είχε ιδρύσει. Ένας από τους κύριους αρθρογράφους της εφημερίδας ήταν ο ταγματάρχης Άμπροουζ Μπιρς.
Επίσης ο Μάριοτ αναφέρεται ως ένας εκ των ιδρυτών της εφημερίδας London Illustrated News.
Η εφημερίδα California China Mail and Flying Dragon εκδιδόταν στην κινεζική γλώσσα και ήταν μια από τις πρώτες πηγές διαφήμισης που ενθάρρυνε τους Κινέζους μετανάστες να εργαστούν στον Δυτικό Σιδηρόδρομο.
Η εφημερίδα California News Notes ήταν εικονογραφημένη και διέθετε πολλές ξυλογραφίες, οι οποίες παρουσίαζαν τις συνδέσεις διάφορων σιδηροδρομικών γραμμών, και οι οποίες παραμένουν περιζήτητες για τους συλλέκτες.
Πρώτη πτήση
Το 1841 στο Λονδίνο, ο Μάριοτ ήταν ένα από τα τρία μέλη του συμβουλίου της εταιρείας Aerial Transit Company (Εταιρεία Αερομεταφορών) μαζί με τους Τζον Στρινγκφέλοου και Ουίλλιαμ Σάμιουελ Χένσον. Ο Μάριοτ ήταν υπεύθυνος για τις εικονογραφήσεις και τις διαφημιστικές εκστρατείες για το αερόπλοιο που σχεδίαζαν να κατασκευάσουν, το "Ariel". Το αεροπλάνο τράβηξε την προσοχή και τη φαντασία του κοινού και η εταιρεία κατασκεύασε ένα μικρό ανεμόπτερο, αλλά μετά από αποτυχία στην κατασκευή ενός μεγαλύτερου αεροσκάφους, κυρίως λόγω έλλειψης κεφαλαίων, η εταιρεία έκλεισε. Ο Χένσον παντρεύτηκε και μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ ο Στρινγκφέλοου συνέχισε τα πειράματά του. Ο Μάριοτ μετακόμισε στην Καλιφόρνια το 1849.
Το Hermes Avitor Jr. κατασκευάστηκε στο υπόγειο ενός εκδοτικού οίκου σε μεγάλο βαθμό υπό το φως των κεριών και πέταξε από το ιπποδρόμιο του Shellmound Park. Σύμφωνα με δημοσιογράφο του Scientific American (31 Ιουλίου 1869) το αεροσκάφος χρειάστηκε 6 λεπτά για να γεμίσει με υδρογόνο και πετούσε με ταχύτητα περίπου 8 χιλιομέτρων την ώρα. Σε μια από τις επόμενες πτήσεις όμως, το αεροσκάφος κάηκε ολοσχερώς και χάθηκε. Ένα αντίγραφο του σκάφους εκτίθεται στο Μουσείο Αεροπορίας Χίλερ. Επρόκειτο για μη επανδρωμένο αεροσκάφος.
Η χρηματιστηριακή κρίση του 1869 εμπόδισε τις προσπάθειες του Μάριοτ να πραγματοποιήσει πτήση με βαρύτερο από τον αέρα σκάφος, αν και συνέχισε να εργάζεται σε ένα μοντέλο βαρύτερου από τον αέρα τριπλάνου μέχρι τον θάνατό του.
Ο Τζον Τζόζεφ Μοντγκόμερι εμπνεύστηκε από τα πειράματα αυτά. Δύο χρόνια πριν τον θάνατο του Μάριοτ, το 1882, η εταιρεία Aerial Steam Navigation Company πωλήθηκε, και ο αρχιτέκτονας Αουγκούστους Λέιβερ έγινε ο νέος διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας.
Ο Φρέντερικ Μάριοτ απεβίωσε στο Σαν Φρανσίσκο στις 16 Δεκεμβρίου 1884.
Πληροφορίες: el.wikipedia.org/wiki/Φρέντερικ_Μάριοτ
Περισσότερα Άρθρα...
- Γιάννης Ε. Διακογιάννης του Ελευθερίου ήταν Έλληνας δημοσιογράφος και συγγραφέας
- Θανάσης Βαλτινός, Έλληνας πεζογράφος, διηγηματογράφος, σεναριογράφος και πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών
- Νόελ Κάουαρντ, ήταν Άγγλος θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου, ηθοποιός, ζωγράφος, συνθέτης και τραγουδιστής, θεωρήθηκε ο πρώτος Βρετανός αστέρας της ποπ
- Άρθουρ Κλαρκ, ήταν Άγγλος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας