Άρθρα
Νικολής Αποστόλης, ήταν Έλληνας αγωνιστής και αρχηγός του στόλου των Ψαριανών κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821
Νικολής Αποστόλης
Ο Νικολής Αποστόλης ήταν Έλληνας αγωνιστής και αρχηγός του στόλου των Ψαριανών κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. (Ψαρά, 1770 - Αίγινα, 6 Απριλίου 1827)
Ήταν ένας από τους επικεφαλείς των Ελληνικών δυνάμεων στην Ναυμαχία του Γέροντα μαζί με τους Ανδρέα Μιαούλη και Γεώργιο Σαχτούρη. Η Ελληνική πολιτεία τον τίμησε μετά θάνατον για την συνολική του προσφορά στην Επανάσταση, με τον βαθμό του Ναυάρχου.
Γεννήθηκε στα Ψαρά το 1770. Απέκτησε πολλά χρήματα ως αρχιπλοίαρχος και εκπρόσωπος της ναυτιλιακής εταιρίας του οίκου Ράλλη από τη Χίο.
Πήρε μέρος στο κίνημα του Λάμπρου Κατσώνη και κατά τη διάρκεια της επανάστασης το 1821, για τους σκοπούς της οποίας διέθεσε έξι πλοία και πολλά χρήματα, συμμετείχε σε πολλές ναυτικές επιχειρήσεις, ως επικεφαλής του ψαριανού στόλου, κατά του τουρκικού στόλου, προκειμένου να εμποδιστεί ο ανεφοδιασμός του τελευταίου με τρόφιμα και πολεμοφόδια.
Στα μέσα του Απριλίου του 1821 κατάφερε να βυθίσει ένα τουρκικό πλοίο και να αιχμαλωτίσει άλλα τέσσερα κοντά στη Σμύρνη τα οποία τα μετέφερε στα Ψαρά μαζί με 450 Τούρκους αιχμαλώτους.
Μετά τη σφαγή στα Ψαρά το 1824 βρήκε καταφύγιο, μαζί με άλλους Ψαριανούς, στις Σπέτσες ενώ αργότερα, όπως προκύπτει από τα δημοτολόγια του δήμου Ερμούπολης, η οικογένειά του εγκαταστάθηκε, μαζί με άλλες ψαριανές οικογένειες, στη Σύρο.
Με την έκρηξη της επανάστασης, αυτός διεύθυνε τον πρώτο στολίσκο των Ψαριανών από επτά καράβια και τα οδήγησε στα παράλια της Ιωνίας, όπου ήταν μαζεμένα τα εχθρικά στρατεύματα έτοιμα να ορμήσουν και να υποτάξουν την Πελοπόννησο.
Στο Λιμάνι της Σμύρνης επιτέθηκε εναντίον επτά χιλιάδων εχθρών στα πλοία έτοιμοι να αποπλεύσουν.
Ο Αποστόλης βύθισε ένα από τα πλοία και αιχμαλώτισε τέσσερα άλλα γεμάτα τρόφιμα και και πολεμοφόδια. Αιχμαλώτισε και 450 στρατιώτες, και με όλα τα λάφυρα μαζί επέστρεψε στα Ψαρά.
Η πράξη του αυτή τρόμαξε τον εχθρό και ο στρατός του διασκορπίστηκε.
Έλαβε μέρος και σε πολλές άλλες ναυμαχίες, στην Κώ και στα στενά της Αλικαρνασσού και διακρίθηκε για την πολεμική του ανδρεία και την αντοχή.
Πολέμησε στον Γέροντα, στη Μυτιλήνη, στην Κρήτη, και αλλού.
Ταλαιπωρημένος από τις κακουχίες πέθανε τελικά στην Αίγινα στις 6 Απριλίου 1827.
Τα οστά του μεταφέρθηκαν στο μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στον Πόρο.
Ο Νικόλαος Αποστόλης είχε ιδρύσει το 1810 Ναυτικό Επιμελητήριο στα Ψαρά.
Δημήτριος Αιγινήτης, ήταν σύγχρονος Έλληνας αστρονόμος, τιμήθηκε από Βασιλείς και Προέδρους Δημοκρατίας καθώς επίσης και με τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλίας
Δημήτριος Αιγινήτης (πανεπιστημιακός)
Ο Δημήτριος Αιγινήτης ήταν σύγχρονος Έλληνας αστρονόμος, από τους διαπρεπέστερους. Τιμήθηκε με πλείστα παράσημα από Βασιλείς και Προέδρους Δημοκρατίας καθώς επίσης και με τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλίας. (10 Ιουλίου 1862 – 14 Μαρτίου 1934)
Γεννήθηκε στην Αθήνα, απεφοίτησε από τη Βαρβάκειο Σχολή το 1879 και μετά τις πανεπιστημιακές του σπουδές στάλθηκε με κρατική χορηγία στο Παρίσι για να ειδικευθεί στην Αστρονομία. Μετά τρία χρόνια (το 1890) επέστρεψε στην Ελλάδα όπου και του ανατέθηκε η διεύθυνση στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών το οποίο και στη συνέχεια διαίρεσε σε τρία τμήματα: στο αστρονομικό, στο μετεωρολογικό και στο σεισμολογικό. Την περισσότερη όμως προσοχή του έριξε στα δύο τελευταία τμήματα, επειδή το αστρονομικό απαιτούσε πράγματι μεγάλα χρηματικά ποσά, για τα ελληνικά δεδομένα στην εποχή του, προκειμένου να εφοδιασθεί με τα κατάλληλα όργανα.
Έτσι αρχικά ίδρυσε ένα πρώτο δίκτυο μετεωρολογικών σταθμών που εκετεινόταν σε όλη της Χώρα, καθώς και έτερο σεισμολογικό. Χάριν των προσωπικών του γνωριμιών ανταποκρίθηκαν πολλοί Έλληνες που του παρείχαν οικονομική υποστήριξη έτσι ώστε το 1900 το Αστεροσκοπείο Αθηνών να εφοδιασθεί με πολλά όργανα, μεταξύ των οποίων το διοπτρικό ισημερινό τηλεσκόπιο «Δωρίδου», (εκ του ονόματος του δωρήσαντος αυτό), με άνοιγμα 40 εκατοστών, επίσης ο «μεσημβρινός κύκλος Συγγρού» διαμέτρου 162 χιλιοστών, ένα εκκρεμές, ένα χρονόμετρο ακριβείας, ένας χρονογράφος κ.ά.. Αργότερα προστέθηκαν και άλλα όργανα, όπως ο ανεμογράφος Στέφανς, το πυρηλιόμετρο Άγκστρον, δύο σεισμογράφους Μπίχερ (οριζόντιος και κατακόρυφος), δύο φωτόμετρα κλπ..
Επίσης υπήρξε τακτικός καθηγητής της Μετεωρολογίας και Αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από του 1896 μέχρι του θανάτου του. Διετέλεσε ακόμα Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων της Ελλάδας, ενώ υπήρξε ο βασικός παράγοντας που προκάλεσε την επίσημη υιοθέτηση από το ελληνικό κράτος του Γρηγοριανού («Νέου») Ημερολογίου το 1923, σε αντικατάσταση του Ιουλιανού («Παλαιού») Ημερολογίου, καθώς και την υιοθέτηση από την Ελλάδα του παγκόσμιου συστήματος αναφοράς χρόνου, του λεγόμενου «παγκόσμιου χρόνου» ή αστρονομικού χρόνου.
Εκτός από την καθιέρωση του Γρηγοριανού Ημερολογίου, το επιστέγασμα της θητείας του ως Υπουργού Παιδείας δύο φορές (το 1917 και το 1926) ήταν η αναδιοργάνωση του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και η ίδρυση της Ακαδημίας Αθηνών, στις 18 Μαρτίου 1926, ιδρύματος στο οποίο έγινε μέλος (1926), το 1928 αντιπρόεδρος και το 1929 Πρόεδρος (ο 4ος κατά σειρά) και γενικός γραμματέας μέχρι το 1933.
Η συμμετοχή στην Κυβέρνηση Θεόδωρου Πάγκαλου του Αιγινίτη, ενός πανεπιστημιακού με Βενιζελικό παρελθόν, υπαγορεύτηκε από την πεποίθηση του για την αναγκαιότητα εύρεσης δραστικών λύσεων λόγω της κρίσης των κομμάτων και του κοινοβουλευτισμού την περίοδο αυτήν.
Αντιπροσώπευσε την Ελλάδα σε πλείστα διεθνή συνέδρια, ενώ απετέλεσε και μέλος πολλών επιστημονικών εταιριών του εξωτερικού, καθώς και της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης, της μόνιμης επί ημερολογίου επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών, του διεθνούς μετεωρολογικού συνεδρίου κ.ά..
Στον Δημήτριο Αιγινήτη οφείλεται η ανέγερση και ίδρυση στο Ψυχικό του κτιρίου της Φιλεκπαιδευτικής εταιρίας, ενώ ως εκτελεστής της Κοργιαλενείου διαθήκης διέθεσε το αναγκαίο ποσό για την ίδρυση του νοσοκομείου του Ερυθρού Σταυρού στην Αθήνα.
O Δημήτριος Αιγινήτης πέθανε στην Αθήνα στις 14 Μαρτίου 1934, σε ηλικία 72 ετών, κηδεύτηκε την επομένη 15 Μαρτίου δημοσία δαπάνη, και τάφηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.
Επιστημονικά έργα
Ο Δημήτριος Αιγινήτης έγραψε αρκετά επιστημονικά έργα που δημοσίευσε σε διάφορα περιοδικά, μια σειρά 12 τόμων των «Χρονικών του Αστεροσκοπείου Αθηνών» και βιβλία μεταξύ των οποίων είναι:
Μαθήματα Αστρονομίας
Κοσμογραφία
Το κλίμα της Αθήνας
Πρακτική Μετεωρολογία
Πληροφορίες: el.wikipedia.org/wiki/Δημήτριος_Αιγινήτης_(πανεπιστημιακός)
Δημήτρης Γκόγκος ή Μπαγιαντέρας, ήταν ένας από τους πιο σπουδαίους Έλληνες ρεμπέτες ερμηνευτές, οργανοπαίκτες και συνθέτες
Δημήτρης Γκόγκος
Ο Δημήτρης Γκόγκος, ήταν ένας από τους πιο σπουδαίους Έλληνες ρεμπέτες ερμηνευτές, οργανοπαίκτες και συνθέτες. (Πειραιάς, 28 Φεβρουαρίου 1903 - Αθήνα, 18 Νοεμβρίου 1985)
Το παρατσούκλι «Μπαγιαντέρας», το πήρε το 1925 όταν διασκεύασε και έπαιξε στο μπουζούκι του κάποια κομμάτια απ' την οπερέτα του Έμεριχ Κάλμαν (Emmerich Kálmán) "Η Μπαγιαντέρα" μεταξύ των οποίων και το ομότιτλο τραγούδι.
Ο Μπαγιαντέρας έγραψε τραγούδια που γνώρισαν πολύ μεγάλη επιτυχία, όπως τα «Ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη», «Χατζηκυριάκειο», «Σα μαγεμένο το μυαλό μου» και άλλα.
Καταγόταν από τον Πόρο. Ο πατέρας του Γιάννης Γκόγκος, ήταν Ποριώτης, και η μητέρα του Αγγελική από την Ύδρα.
Γεννήθηκε στον Πειραιά, στο Χατζηκυριάκειο, το 1903.
Φοίτησε στο δημοτικό και όταν το τελείωσε συνέχισε και πήρε το πτυχίο του, καθιερωμένου τότε, τετρατάξιου Γυμνασίου.
Μετά απέκτησε πτυχίο ηλεκτρολόγου. Ποτέ, όμως, δεν άσκησε το επάγγελμά του.
Παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του από 17 ετών επιδόθηκε στο μπουζούκι, με μεγάλη επιτυχία. Έπαιζε επίσης μαντολίνο, κιθάρα και βιολί.
Την περίοδο της Κατοχής ο Μπαγιαντέρας εντάχθηκε στο ΕΑΜ. Τα δύσκολα εκείνα χρόνια έζησε μέσα στη φτώχεια, καθώς το πρωί πήγαινε στα συσσίτια για να εξασφαλίσει το γάλα των παιδιών του και τις νύχτες έπαιζε σε διάφορες ταβέρνες.
Λόγω αβιταμίνωσης τυφλώθηκε το 1941 και μάλιστα πάνω στο πάλκο, την ώρα που τραγουδούσε.
Τα τραγούδια του έγιναν αμέσως γνωστά, και μερικές από τις επιτυχίες του είναι: «Ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη», «Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια», «Αποβραδίς ξεκίνησα», «Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει», « Ξεκινάει μια ψαροπούλα», «Ξαβεργιώτισσα», «Πειραιωτοπούλα», «Παρηγοριά ζητούσα κάθε βράδυ», «Αλάνι με φωνάζουν» και ακόμη: «To μαναβάκι», «Για μια κουτσουκαριώτισσα», «Μάτια γλυκά και γαλανά», «Γυρνώ σαν νυχτερίδα», «Το τραγούδι της αγάπης», «Το αλανάκι», «Ελα να μπερμπαντέψεις», «Του Κυριάκου το γαϊδούρι», «H μικρή από το Πασαλιμάνι», « Η άνοιξις», « Με ξέχασες», « Το πέρασμα», « Η κοτούλα», « Μια τράτα Κουλουριώτικη», «Κι αν χωρίσαμε δε φταίω» και άλλα.
Εκτός από τα 100, περίπου, τραγούδια και τα 30 ανέκδοτα, έχει στο ενεργητικό του και μια μέθοδο για την εκμάθηση του μπουζουκιού άνευ διδασκάλου.
Τα τελευταία χρόνια ο Μπαγιαντέρας τα έζησε απομονωμένος στο σπίτι του στο Περιστέρι, στον Άγιο Ιερόθεο, συντροφιά με τη σύζυγό του Δέσποινα.
Το 1971 κυκλοφορεί σε 45άρι ο "Καθρέφτης", ντουέτο με το Διονύση Σαββόπουλο, μαζί με τον "Πολιτευτή" του δεύτερου.
Στις αρχές Οκτωβρίου 1985 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και μπήκε στο νοσοκομείο. Έγινε καλά και βγήκε.
Στις 24 Οκτωβρίου μπήκε πάλι στον "Ευαγγελισμό", μετά από ουρολοίμωξη και λοίμωξη του αναπνευστικού.
Πέθανε στις 18 Νοεμβρίου του 1985.
Πάνος Γλυκοφρύδης, εμβληματική φυσιογνωμία του Ελληνικού Κινηματογράφου, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς
Πάνος Γλυκοφρύδης
Ο Πάνος Γλυκοφρύδης, εμβληματική φυσιογνωμία του Ελληνικού Κινηματογράφου, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς με μεγάλη προσφορά στον εγχώριο καλλιτεχνικό στερέωμα. (25 Αυγούστου 1930 - 14 Μαρτίου 2010)
Με τη σκηνοθεσία του, σφράγισε κλασικές κωμωδίες του Θανάση Βέγγου, καθώς και κάποιες εξαιρετικές δραματικές μυθοπλασίες του ελληνικού κινηματογράφου.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε κινηματογράφο στην Σχολή Λυκούργου-Σταυράκου και έκανε την κινηματογραφική πρακτική του στο Παρίσι. Με την επιστροφή του, εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη, αρχικά δίπλα στον δάσκαλό του Γρηγόρη Γρηγορίου, και στη συνέχεια πλάι στους Ντίμη Δαδήρα και Βασίλη Γεωργιάδη.
Το 1959 γύρισε την πρώτη του ταινία, «Δουλειές με Φούντες» και το 1961, με την ταινία «Διαβόλου Κάλτσα», ξεκίνησε η πολύχρονη και γονιμότατη συνεργασία του με τον Θανάση Βέγγο, με τον οποίον γύρισε έντεκα ταινίες σε διάστημα είκοσι χρόνων.
Το 1966 έκανε στροφή στην καριέρα του, γυρίζοντας την ξεχωριστή ταινία «Με τη Λάμψη στα Μάτια», η οποία κατέκτησε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκη τρία βραβεία και αργότερα προβλήθηκε ως ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά κινηματογραφικά έργα, στο πλαίσιο δύο μεγάλων αναδρομικών εκδηλώσεων που οργάνωσαν το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (1993) και το Κέντρο Ζορζ Πομπιντού στο Παρίσι (1995).
Ο Πάνος Γλυκοφρύδης σκηνοθέτησε συνολικά 21 ταινίες. Παράλληλα, σκηνοθέτησε και πολλές θεατρικές παραστάσεις, ενώ έβαλε την υπογραφή του στην ξεχωριστή τηλεοπτική σειρά «Γιάννης και Μαρία» με δικό του σενάριο και σκηνοθεσία. Η δημοφιλής και σύγχρονη για την εποχή της σειρά, εγκαινίασε μια απλή γλώσσα και ένα ελεύθερο και ακαλούπωτο στυλ στις ερμηνείες των ηθοποιών Πέμυ Ζούνη και Ηλία Γιαννίτσο, και ξετύλιξε την ταραχώδη ελληνική μεταπολεμική ιστορία, ψηλαφίζοντας και τα προβλήματα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
Διετέλεσε ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, μέλος των Δ.Σ. του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, της καλλιτεχνικής επιτροπής του Εθνικού Θεάτρου, καθώς και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, ενώ δίδαξε και σκηνοθεσία στην Σχολή Κινηματογράφου Σταυράκου.
Η τελευταία ταινία που γύρισε ήταν το 1992 «Τα Παιδιά του Ονείρου» και έκτοτε αποσύρθηκε από την ενεργό δράση.
Πληροφορίες: finosfilm.com/movies/artistView/951
Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ, ήταν Γάλλος ζωγράφος, από τις ηγετικές μορφές του ιμπρεσιονισμού
Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ
Ο Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ, ήταν Γάλλος ζωγράφος, από τις ηγετικές μορφές του ιμπρεσιονισμού. (Pierre Auguste Renoir, 25 Φεβρουαρίου 1841 - 3 Δεκεμβρίου 1919)
Γεννήθηκε στην πόλη Λιμόζ της Γαλλίας, γιος του ράφτη Λεονάρ Ρενουάρ και της εργάτριας Μαργκερίτ. Σε ηλικία τριών ετών η οικογένειά του μετακόμισε στο Παρίσι όπου φοίτησε, στα επτά του χρόνια, σε καθολικό σχολείο.
Τα βράδια παρακολουθούσε μαθήματα στη Σχολή Σχεδίου και Διακόσμησης. Προς το τέλος της χρονιάς επισκεπτόταν το ατελιέ των αδελφών Λεβί, που όμως λίγο αργότερα έκλεισε κι έτσι στράφηκε προς το ατελιέ του Ζιλμπέρ. Όταν μάζεψε λίγα χρήματα, έδωσε εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών.
Οι εκθέσεις, οι γνωριμίες και οι επιρροές
Το 1862 γράφτηκε στο ατελιέ των Ερλ Σινιόλ και Μαρκ-Σαρλ-Γκαμπριέλ Γκλαιρ. Εκεί γνώρισε τους Κλοντ Μονέ, Φρεντερίκ Μπαζίλ και Άλφρεντ Σίσλεϋ. Την ίδια περίοδο, εξασφάλισε άδεια για να αντιγράφει έργα άλλων καλλιτεχνών στο Μουσείο του Λούβρου.
Δύο χρόνια αργότερα, ο Ρενουάρ ξεκίνησε να εκθέτει έργα του, ωστόσο για αρκετά χρόνια δε γνώρισε σημαντική αναγνώριση. Μέχρι τον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο του 1870, γύριζε με ένα σακίδιο στον ώμο και έζησε πολύ φτωχικά.
Το 1867 ένας πίνακάς του με τον τίτλο Λιζ (Lise) έγινε δεκτός στο Σαλόν του Παρισιού. Την περίοδο αυτή θεωρείται πως ο Ρενουάρ επηρεάστηκε σημαντικά από τον Κλωντ Μονέ, πλησιάζοντας ολοένα και περισσότερο προς τον ιμπρεσιονισμό. Κατά πολλούς το διάστημα 1870&ndash1883 αποτελεί τη λεγόμενη ιμπρεσιονιστική περίοδο του Ρενουάρ.
Κατά τον πόλεμο του 1870 υπηρέτησε στη Φρουρά της Ταρμά, στο Σώμα Πυροβολικού, όμως την επόμενη χρονιά αρρώστησε κι αποστρατεύτηκε, επιστρέφοντας έτσι στο Παρίσι. Η πολιορκία του Παρισιού του στέρησε τους φίλους του, καθώς ο Μονέ κι ο Μετρ αναζήτησαν καταφύγιο στην Αγγλία ενώ ο Μπαζίλ πέθανε.
Το 1874 συμμετείχε στην πρώτη έκθεση της ομάδας των ιμπρεσιονιστών. Από μία δημοπρασία έργων του έλαβε 1.200 φράγκα κι εγκαταστάθηκε στη Μονμάρτρη.
Το 1876 συναντά έναν εκδότη, ο οποίος τον κάνει πλούσιο. Γνωρίζει τον Εμίλ Ζολά.
Η διαφοροποίηση
Τη δεκαετία του 1880, ο Ρενουάρ σταδιακά διαχωρίστηκε από τους υπόλοιπους ιμπρεσιονιστές. Έστησε το ατελιέ του στη Μονμάρτρη το 1880 και γνωρίστηκε με την Αλίν Σαριγκό, την οποία νυμφεύτηκε.
Το 1881 ταξίδεψε στην Αλγερία και κατόπιν στην Ισπανία και την Ιταλία, όπου ήρθε σε επαφή με το έργο του Ραφαήλ από το οποίο επηρεάστηκε βαθιά.
Το 1884, μαθαίνοντας πως η Αλίν περιμένει το παιδί τους, επέστρεψε για να μείνει κοντά της και την επόμενη χρονιά γεννήθηκε ο γιος τους Πιέρ.
Το 1889 συνάντησε τον μηχανικό Άιφελ (Eiffel, γαλλ. προφ. Εφέλ) και περίπου το 1892 άρχισε να αναπτύσσει παραμορφωτική αρθρίτιδα, νόσο που τον βασάνισε μέχρι τον θάνατό του.
Αντιμετώπισε σημαντικό πρόβλημα παραμορφώσεων στα χέρια ενώ σε πιο προχωρημένο στάδιο ένας ώμος του καθηλώθηκε εξαιτίας αγκύλωσης, γεγονός που ανάγκασε τον Ρενουάρ να διαφοροποιήσει την τεχνική του.
Παρά τις σωματικές του δυσχέρειες, δεν εγκατέλειψε τη ζωγραφική.
Το 1893 απέκτησε έναν ακόμα γιο, τον Κλοντ.
Το 1907 μετακόμισε με την οικογένειά του στην πιο θερμή περιοχή Καν-συρ-Μερ (Cagnes-sur-Mer).
Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι δυο γιοι του κατετάγησαν στον στρατό και τραυματίστηκαν σοβαρά. Η μητέρα τους τους επισκέφτηκε, αλλά εξαντλημένη κατά την επιστροφή της πέθανε το 1915.
Το 1919, ο Ρενουάρ επισκέφτηκε το Λούβρο όπου είχε την ευκαιρία να δει δικούς του πίνακες να εκτίθενται μαζί με κλασικά έργα. Σήμερα τα έργα του τού Λούβρου βρίσκονται στο Μουσείο Ορσέ.
Απεβίωσε στις 3 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς σε ηλικία 78 ετών.
Σπάνιο φιλμ του 1915 με τον Ρενουάρ.
Όταν μια ομάδα Γερμανών διανοουμένων εξέδωσε ένα μανιφέστο μετά το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου όπου υπερηφανεύονταν για την ανωτερότητα του γερμανικού πολιτισμού, ο Guitry εξαγριώθηκε. Ως πράξη πατριωτισμού αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία με τους μεγάλους άνδρες και γυναίκες των τεχνών της Γαλλίας.
Η διάρκειας 22 λεπτών ταινία-ντοκουμέντο μιας ολόκληρης εποχής, κυκλοφόρησε με τον τίτλο Ceux de Chez Nous και καταγράφει κάποια απ' αυτά τα πρόσωπα.
Στο 3λεπτο απόσπασμα, ο 74χρονος ζωγράφος κάθεται στο καβαλέτο του, εφαρμόζοντας χρώμα στον καμβά, ενώ ο μικρότερος γιος του Claude προσπαθεί να οργανώσει την παλέτα και να τοποθετήσει το πινέλο στο μονίμως σφιγμένο χέρι του πατέρα του. Όταν γυρίστηκε η ταινία, ο Ρενουάρ δεν μπορούσε να περπατήσει ούτε καν με πατερίτσες.
Εξαρτιόνταν από άλλους για να τον μετακινούν με μια αναπηρική καρέκλα. Υπήρχαν μέχρι και στιγμές που ο πόνος ήταν τόσος που ουσιαστικά ήταν παράλυτος.
Πληροφορίες: pyli-apokalypseis.com & el.wikipedia.org/wiki/Πιερ_Ωγκύστ_Ρενουάρ.
Περισσότερα Άρθρα...
- Κούλης Στολίγκας, Έλληνας ηθοποιός και ένας από τους πιο αγαπητούς ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου
- Γιώτα Λύδια, Ελληνίδα τραγουδίστρια, μια από τις μεγαλύτερες και σπουδαιότερες λαϊκές τραγουδίστριες
- Νίκος Κούνδουρος, ήταν ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες σκηνοθέτες
- Φιλοποίμην Φίνος ο "Πατριάρχης" του Ελληνικού Κινηματογράφου