Άρθρα
Άγγελος Μεσσάρης, ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής
Άγγελος Μεσσάρης
Ο Άγγελος Μεσσάρης ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής. Γεννήθηκε στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής το 1910 και η οικογένειά του, με κεφαλλονίτικη καταγωγή, εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα το 1924. Στην ίδια πόλη απεβίωσε στις 6 Ιουνίου 1978.
Αθλητική πορεία
Σε συλλογικό επίπεδο
Την πρώτη του επαφή με το άθλημα απέκτησε στη γενέτειρά του μέσω Βρετανών εποίκων. Υπήρξε ικανότατος δεξιός μεσοκυνηγός (μέσα δεξιά στο σύστημα 2-3-5 της εποχής) και διακρινόταν για την ευχέρεια στην κατοχή της μπάλας, την εύστοχη μεταβίβαση, τη διείσδυση και την προσποίηση, ενώ παράλληλα είχε συνετό χαρακτήρα. Στην Ελλάδα αγωνίστηκε από το 1925 στον ΑΠΟ Γουδή.
Μία διετία αργότερα, η ομάδα του Παναθηναϊκού βρισκόταν σε διαδικασία ανανέωσης υπό την τεχνική ηγεσία του Μίκλος Φόρνερ. Αναζητήθηκαν νεαροί ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές και το 1927 εντάχθηκε στο σύλλογο ο Μεσσάρης, μαζί με τον κεντρικό μέσο και μεγαλύτερο αδελφό του Απόστολο. Σύντομα εξελίχθηκε στον πρώτο, χρονικά, μεγάλο αστέρα της ιστορίας του συλλόγου ως ιδιαίτερα δημοφιλής στο φίλαθλο κόσμο, συχνά τον αποκαλούσαν Ξανθό Άγγελο. Κατέκτησε το πρωτάθλημα της ΕΠΣ Αθηνών 1928-29, το αντίστοιχο όμως Πανελλήνιο ματαιώθηκε.
Το 1930, υπήρξε ο ακρογωνιαίος λίθος στη "χρυσή" ομάδα των πράσινων που δημιούργησε ο Ούγγρος προπονητής Γιόζεφ Κίνσλερ. Αυτή στέφθηκε αήττητη πρωταθλήτρια Ελλάδας 1929-30 με 3 νίκες και μία ισοπαλία στην τελική φάση της διοργάνωσης και αρχισκόρερ της τον 20χρονο παίκτη (7 γκολ σε 4 παιχνίδια). Με μία από τις καλύτερες εμφανίσεις της σύντομης καριέρας του και 2 τέρματα σε 5 λεπτά, ο Μεσσάρης βοήθησε τον Παναθηναϊκό να επιβληθεί 8-2 του Ολυμπιακού, σημειώνοντας τη μεγαλύτερη σε έκταση νίκη της ιστορίας στα ντέρμπι των "αιωνίων" αντιπάλων του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Νωρίτερα την ίδια χρονιά, είχε κατακτήσει εκ νέου το αθηναϊκό πρωτάθλημα και με επίσης πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης τον νεαρό (13 γκολ), ο οποίος έγινε τραγούδι στα χείλη των φίλων της ομάδας:
Παναθηναϊκέ μεγάλε και τρανέ,
που νικάς κάθε βδομάδα,
είσαι η πιο τρανή ομάδα.
Εβάλαμε οκτώ στον Ολυμπιακό
και άλλα τέσσερα στον Άρη.
Γεια σου Άγγελε Μεσσάρη!
Παναθηναϊκέ μεγάλε και τρανέ,
που'χεις έμβλημα τριφύλλι,
σ' αγαπούν εχθροί και φίλοι.
Στην άμυνα τα άκρα του πολύ γερά,
μοιράζουνε τις πάσες δεξιά και αριστερά.
και τα εξτρέμ μεταβιβάζουν, σέντερ φορ γκολ αράδα αμέσως βάζουν!
Το 1931 αναδείχθηκε πρωταθλητής Αθηνών για τρίτη συνεχή φορά και αρχισκόρερ για δεύτερη (13 τέρματα σε 6 εμφανίσεις). Στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα 1930-31 που ακολούθησε, αγωνίστηκε μόνο στα 4 από τα 14 παιχνίδια και πέτυχε 4 τέρματα, πριν αποφασίσει το τέλος της αθλητικής του σταδιοδρομίας σε ηλικία 21 ετών και για αιτίες μη πλήρως διευκρινισμένες.
Ο Μεσσάρης αγωνίστηκε επίσης με τη νεοσύστατη ομάδα χόκεϊ επί χόρτου του Παναθηναϊκού.
Στην εθνική Ελλάδας
Χρίστηκε 4 φορές διεθνής με την ομάδα των Ανδρών, πρώτη δε στις 7 Απριλίου 1929 για την παρθενική της συνάντηση από την ίδρυση της ΕΠΟ (Ελλάδα-Β' Ιταλίας 1-4) και δίπλα στο μεγαλύτερο αδελφό του Απόστολο. Σημείωσε 2 τέρματα, αμφότερα στη νίκη 6-1 επί της Βουλγαρίας κατά το 1ο Βαλκανικό κύπελλο, αποτελώντας χρονικά τον δεύτερο (έπειτα το Γιώργο Ανδριανόπουλο) που έφτασε τον αριθμό αυτό για λογαριασμό της Εθνικής και τον πρώτο στον ίδιο αγώνα (σε διάστημα μάλιστα 5 λεπτών μεταξύ 10' και 15'), ρεκόρ που ο συμπαίκτης του σε συλλογικό επίπεδο Αντώνης Τσολίνας ισοφάρισε στο 50' (και κατέρριψε ένα λεπτό αργότερα με το πρώτο ελληνικό χατ τρικ, για να πετύχει τελικά στο 56' τα πρώτα "καθαρό" χατ τρικ και καρέ γκολ στην ιστορία της Εθνικής).
Η διαμάχη με τον Νικολαΐδη
Από το 1931, ο Νικόλαος Ξηρός διατελούσε πρόεδρος στον Παναθηναϊκό Αθλητικό Όμιλο. Οι σχέσεις του Απόστολου Νικολαΐδη, ισχυρού του παράγοντα τότε και για δεκαετίες, με τον παίκτη ήταν τεταμένες λόγω και της υποστήριξης του τελευταίου στον Σταμάτη Μερκούρη (πατέρα της Μελίνας Μερκούρη), αντιπολιτευόμενο προς τη διοίκηση Ξηρού, αλλά και μίας γενικότερης διαφωνίας μεταξύ αθλητών και διοικούντων σχετικά με τον ερασιτεχνισμό ή επαγγελματισμό στο ποδόσφαιρο. Ως συνέπεια, ο νεαρός αποφάσισε την αποχώρησή του προς όφελος των σπουδών του στο Πολυτεχνείο. Η αναταραχή στο σύλλογο οδήγησε τελικά στην κρίση του 1932, με την πλευρά Ξηρού/Νικολαΐδη να διαγράφει όλους τους διαφωνούντες παίκτες και παράγοντες, ανάμεσα τους το Μεσσάρη (αλλά και τον ιδρυτή του Γιώργο Καλαφάτη).
Οι φίλαθλοι αντιμετώπισαν με δυσαρέσκεια την αποπομπή του και εξέφρασαν την υποστήριξή τους στον αδιαμφισβήτητο εκείνη την εποχή ηγέτη της ομάδας, με εχέγγυα άλλωστε για πολυετή αθλητική προσφορά μελλοντικά. Το τίμημα της απομάκρυνσης Μεσσάρη κρίνεται εκ των υστέρων βαρύ για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, καθώς περιήλθε σε κατάσταση παρακμής και μόνο ξανά το 1949 κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδας, έπειτα 19 χρόνια και 12 διοργανώσεις του. Ο ίδιος αγωνίστηκε μόλις μία φορά στη συνέχεια και αυτό για φιλανθρωπικούς σκοπούς, συγκεκριμένα σε ένα φιλικό παιχνίδι του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ το 1935.
Οι λεπτομέρειες της διαμάχης του με το Νικολαΐδη δεν έχουν γίνει γνωστές, ενώ και οι ίδιοι απέφευγαν να αναφερθούν στο ζήτημα, με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσουν διάφορες φήμες και εκδοχές (π.χ περί κομμουνιστικής δράσης του νέου που έβρισκε αντίθετο τον παράγοντα κ.ά).
Απεβίωσε στις 6 Ιουνίου του 1978, σε ηλικία 68 ετών και στην κηδεία του παραβρέθηκε πλήθος κόσμου.
Τίτλοι
Με τον Παναθηναϊκό
1 Πανελλήνιο πρωτάθλημα: 1930
3 πρωταθλήματα ΕΠΣ Αθηνών: 1929, 1930 και 1931
Μία φορά 1ος σκόρερ Πανελλήνιου πρωταθλήματος: 1930
Δύο φορές 1ος σκόρερ πρωταθλήματος ΕΠΣ Αθηνών: 1930 και 1931.
Κική Δημουλά, Ελληνίδα ποιήτρια και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα της ποίησης
Κική Δημουλά
Η Κική Δημουλά, ήταν Ελληνίδα ποιήτρια και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα της ποίησης. (6 Ιουνίου 1931 - 22 Φεβρουαρίου 2020)
Το πατρικό της όνομα είναι Βασιλική Ράδου. Γεννήθηκε και κατοικεί στην Αθήνα. Το 1952 παντρεύτηκε τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη (1956) και την Έλση (1957). Εργάστηκε σαν υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος από το 1949 έως και το 1973. Είναι πρόεδρος του ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη (κοινωφελές Ν.Π.Ι.Δ. υπό την αιγίδα της Ακαδημίας Αθηνών).
Το 2015 προκλήθηκε σάλος μετά από μία υποτιθέμενη δήλωσή της στην οποία επέκρινε με ρατσιστικό τρόπο τους πρόσφυγες.
Σύμφωνα με πολλά δημοσιεύματα η δήλωση αυτή δεν έγινε με αυτό τον τρόπο και απλώς παραφράστηκαν κάποια λόγια της, τα οποία κρατήθηκαν αποσπασματικά για να την συκοφαντήσουν.Η ίδια αντέκρουσε αυτές τις κατηγορίες.
Στο ελληνικό δημοψήφισμα του 2015 τοποθετήθηκε υπέρ του "Ναι". Επίσης, ήταν από τους γνωστότερους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών που τάχτηκαν υπέρ της αποδοχής του ελληνικού μνημονίου, μόλις λίγα χρόνια πριν.
Διακρίσεις
2001, Χρυσός Σταυρός του Tάγματος της Tιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο.
2002, τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, στην οποία κατέλαβε την έδρα των γραμμάτων που είχε μείνει κενή μετά τον θάνατο του Νικηφόρου Βρεττάκου — η τρίτη γυναίκα στην ιστορία της Ακαδημίας (μετά τις Γαλάτεια Σαράντη και Αγγελική Λαΐου).
20 Μαΐου του 2015, αναγορεύτηκε σε επίτιμη διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ.
Βραβεία
1964, Eύφημη μνεία από την Ομάδα των Δώδεκα, για την ποιητική συλλογή Eπί τα ίχνη.
1972, Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, για την ποιητική συλλογή Το λίγο του κόσμου.
1989, Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, για την ποιητική συλλογή Χαίρε ποτέ.
1997, Βραβείο Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, για την ποιητική συλλογή Η εφηβεία της λήθης.
2001, Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου της.
2003, Μακεδονικό Βραβείο, για το σύνολο του έργου της.
2009, Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας (Prix Européen de Littérature), για το σύνολο του έργου της.
2010, Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, για το σύνολο του έργου της.
Έργο
Ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν γρίφων φεύγω ἥσυχη.
∆ὲν ἔχω βλάψει στὴ ζωή μου αἴνιγμα: δὲν ἔλυσα κανένα.
Θέματα που κυριαρχούν στα ποιήματά της είναι η απουσία, η φθορά, η απώλεια, η μοναξιά και ο χρόνος. Χαρακτηριστικά της ποίησής της είναι η προσωποποίηση αφηρημένων εννοιών, η ασυνήθιστη χρήση κοινών λέξεων και η πικρή φιλοπαίγμων διάθεση.
Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, τα Γαλλικά, τα Ισπανικά, τα Ιταλικά, τα Πολωνικά, τα Βουλγαρικά, τα Γερμανικά και τα Σουηδικά. Αποσπάσματα του έργου της έχουν συμπεριληφθεί στα σχολικά διδακτικά βιβλία.
Εργογραφία
Ποιητικές συλλογές
Ποιήματα, 1952 (αποκηρυγμένα)
Έρεβος, 1956, Στιγμή 1990
Ερήμην, Δίφρος 1958, Στιγμή 1990
Επί τα ίχνη, Φέξης 1963, Στιγμή 1989
Το λίγο του κόσμου, 1971, Νεφέλη 1983, Στιγμή 1990
Το τελευταίο σώμα μου, Κείμενα 1981, Στιγμή 1989
Χαίρε ποτέ, Στιγμή 1988
Η εφηβεία της λήθης, Στιγμή 1994
Ποιήματα, Ίκαρος 1998 (Συγκεντρωτκή έκδοση· περιλαμβάνονται όλες οι προηγούμενες συλλογές εκτός από τα Ποιήματα.)
Ενός λεπτού μαζί, Ίκαρος 1998
Ήχος απομακρύνσεων, Ίκαρος 2001
Χλόη θερμοκηπίου, Ίκαρος 2005
Συνάντηση, Γιάννης Ψυχοπαίδης, Κική Δημουλά, Ίκαρος 2007 (Ανθολογία με εβδομήντα τρία ζωγραφικά έργα του Γιάννη Ψυχοπαίδη.)
Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως, Ίκαρος 2007
Τα εύρετρα, Ίκαρος 2010
Δημόσιος καιρός, Ίκαρος 2014
Πεζά
Ο φιλοπαίγμων μύθος, Ίκαρος 2004 (Η ομιλία που εκφώνησε η Κική Δημουλά στην Ακαδημία Αθηνών κατά την τελετή υποδοχής της.)
Εκτός σχεδίου, Ίκαρος 2005 (Επιλογή πεζών κειμένων.)
Έρανος σκέψεων, Ίκαρος 2009 (Η ομιλία της Κικής Δημουλά στην Αρχαιολογική Εταιρεία στις 26 Ιανουαρίου 2009.)
DVD
Συναντήσεις με την Κική Δημουλά, Ίκαρος 2010
Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν, ήταν Ρώσος λογοτέχνης, ο μεγαλύτερος ποιητής της Ρωσίας που θεωρείται και ο δημιουργός της νεότερης ρωσικής λογοτεχνίας και γνωστός φιλέλληνας
Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν
Ο Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν, ήταν Ρώσος λογοτέχνης, ο μεγαλύτερος ποιητής της Ρωσίας που θεωρείται και ο δημιουργός της νεότερης ρωσικής λογοτεχνίας και γνωστός φιλέλληνας. (Ρωσικά: Александр Сергеевич Пушкин, Μόσχα, 6 Ιουνίου 1799 – Αγία Πετρούπολη, 10 Φεβρουαρίου 1837)
Ζωή και έργο του Πούσκιν
Πρώτα χρόνια και εφηβεία
Ο Πούσκιν γεννήθηκε στη Μόσχα, από γονείς ευγενείς, τον Σεργκέι Λβόβιτς Πούσκιν και τη Ναντέζντα (Νάντια) Όσιποβνα Χάννιμπαλ, (Надежда Осиповна Ганнибал) οι οποίοι μόλις είχαν εγκατασταθεί στην πρωτεύουσα μετά την παραίτηση του πατέρα του, Σεργκέι, από τον τσαρικό στρατό και τη γέννηση της αδελφής του Όλγας λίγο καιρό νωρίτερα. Το 1805 γεννήθηκε και το τρίτο παιδί, ο Λεβ. Οι γονείς τους τα παραμελούσαν με τον πατέρα να διαθέτει πολύ λίγο χρόνο γι' αυτά και τη μητέρα να είναι πολύ ιδιότροπη στην έκφραση της αγάπης της.
Ο Πούσκιν μικρός ήταν χοντρός και αδέξιος στις κινήσεις του. Η μητέρα του επινοούσε τιμωρίες για να του αποβάλει τις κακές συνήθειες και την αδεξιότητά του, στο τέλος όμως η υπομονή της εξαντλούνταν με το ανυπάκουο και σκυθρωπό παιδί της. Ήταν, αντίθετα, πολύ τρυφερή στην Όλγα και ιδιαιτέρως στον μικρότερο αδελφό του ποιητή, τον Λεβ, κάνοντας τον Αλεξάντρ εσωστρεφές παιδί.
Mε τους γονείς του μιλούσε γαλλικά, συνήθεια των ευγενών της εποχής. Τα ρωσικά τα έμαθε από τη γιαγιά του από την πλευρά της μητέρας του και τους δουλοπάροικους που υπηρετούσαν στο σπίτι του. Δύο δουλοπάροικοι άσκησαν μεγάλη επίδραση πάνω του: ο Νικολάι Κοζλόφ που έμεινε κοντά του πιστός και όταν μεγάλωσε, και η τροφός του Αρίνα Ροντιόνοβνα, μέσω της οποίας έμαθε τη λαϊκή ρωσική ποίηση. Ο θείος του, ποιητής Βασίλι Πούσκιν (αδελφός του πατέρα του), τον βοήθησε επίσης στα πρώιμα καλλιτεχνικά του βήματα και αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τον μικρό Αλέξανδρο.
Το 1811, σε ηλικία 12 ετών έφυγε από τη Μόσχα για την Αγία Πετρούπολη και μπήκε υπότροφος στο Λύκειο του Τσάρσκογιε Σελό, που μόλις είχε εγκαινιάσει τη λειτουργία του, ιδρυμένο από τον Αλέξανδρο Α΄. Το Λύκειο αποτέλεσε λίκνο ελεύθερων πνευμάτων και επαναστατών, με πολλούς νέους, τέκνα ευγενών, να ενστερνίζονται φιλελεύθερες ιδέες. Η ποίηση αποτελούσε μάθημα με μεγάλη σπουδαιότητα, με τους μισούς μαθητές να γράφουν ποιήματα. Ο Πούσκιν έκανε δύο εγκάρδιους φίλους εκεί, τον Βίλχελμ Κάρλοβιτς Κύχελμπέκερ, γερμανικής καταγωγής, ο οποίος διακρίθηκε μετέπειτα ως ποιητής και, αφού εισήλθε στον κύκλο των Δεκεμβριστών, έλαβε μέρος στην εξέγερση του Δεκεμβρίου του 1825 και τον Αντόν Αντόνοβιτς Ντέλβιγκ, τέκνο ευγενών, βαλτικής καταγωγής, ο οποίος επίσης διακρίθηκε ως ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας.
Το 1815 ο Πούσκιν έγραψε το ποίημα Ο ίσκιος του Φονβίζιν, όπου σατίριζε δριμύτατα τους αρχαΐζοντες (τους ομιλητές της σλαβονική γλώσσα|σλαβονική]], τα αρχαία σλαβικά), παίρνοντας σαφή θέση στο γλωσσικό πρόβλημα που γνώριζε όξυνση τότε. Το 1817 έγραψε την ωδή Η ελευθερία, όπου ενώνει τη φωνή του με τον Αλεξάντρ Νικολάγιεβιτς Ραντίτσεφ και τον Βασίλι Βασίλιεβιτς Καπνίστ κατά του δεσποτισμού. Αντίθετα από την επιθετικότητα του Ραντίτσεφ, απηύθυνε έκκληση στους άρχοντες για εγκαθίδρυση της συνταγματικής μοναρχίας, επικαλούμενος το Φυσικό Δίκαιο της ελευθερίας. Η ωδή αυτή διαβάστηκε από πολλούς, θεωρήθηκε όμως αντικαθεστωτική και δεν τυπώθηκε παρά μόνο στο εξωτερικό πολλά χρόνια μετά το θάνατό του.
Από το Τσάρσκογιε-Σελό στη Μολδαβία
Οι νέοι που έβγαιναν από το Λύκειο του Τσάρσκογιε-Σελό διορίζονταν -συνήθως σύμφωνα με τις προτιμήσεις τους- είτε σε στρατιωτικά συντάγματα είτε στις κεντρικές πολιτικές υπηρεσίες. Οι περισσότεροι στη συνέχεια παραμελούσαν τα καθήκοντά τους και χαίρονταν τη ζωή, ύστερα από χρόνια στα θρανία. Ο Πούσκιν αποφοίτησε και διορίστηκε στο Υπουργείο των Εξωτερικών. Άρχισε να συχνάζει σε λογοτεχνικούς κύκλους και να ζει έντονα. Ο πρίγκιπας Πιοτρ Αντρέγεβιτς Βιάζεμσκι έγραφε τότε στον θείο τού ποιητή, Βασίλι Πούσκιν: Πρέπει να τον κλείσουμε σε κανένα φρενοκομείο. Τι διαβόλους έχει μέσα του! Όλη την κινητή και ακίνητη περιουσία μου δίνω, για να μπορώ να γράψω τέτοιους στίχους. Αυτό το λυσσασμένο ξεπεταρόνι θα μας καταφέρει όλους εμάς-εμάς και τους προγόνους μας.
Πολλά ποιήματα που έγραψε ο Πούσκιν στα χρόνια 1817-1820 συντίθενται από παιχνιδιάρικους στίχους, εκφράζοντας, άλλα από αυτά ήρεμα αισθήματα και άλλα ισχυρά πάθη, όπως το ποίημα Ο θρίαμβος του Βάκχου. Την ίδια περίοδο ο ποιητής έγραψε το πρώτο μεγάλο ποιητικό του έργο, ένα κωμικοηρωικό έπος τριών χιλιάδων στίχων, το Ρουσλάν και Λιουντμίλλα, ένα μεγάλο παραμύθι με θρυλικές περιπέτειες του ήρωα, που αναζητά την αγαπημένη του κι αγωνίζεται να τη σώσει από τις εχθρικές μαγικές δυνάμεις. Παράλληλα όμως συνέχισε την καυστική μέσω των γραπτών του κατά της κοινωνικής κατάστασης στην τσαρική Ρωσία και της έντονης δεσποτικής φύσης της, προκαλώντας τελικά την οργή του τσάρου Αλέξανδρου Α΄, ο οποίος αποφάσισε να τον στείλει εξόριστο στη Σιβηρία ή στον ακόμα πιο παγωμένο Βορρά, σε ένα μοναστήρι σε ένα νησί της Λευκής Θάλασσας.
Έσπευσαν πάντως να τον βοηθήσουν τρεις κορυφαίοι τότε εκπρόσωποι των ρωσικών γραμμάτων, ο λογοτέχνης και ιστορικός Νικολάι Μιχάιλοβιτς Καραμζίν, ο ποιητής Βασίλι Αντρέγεβιτς Ζουκόφσκι και ο Αλεξέι Νικολάγιεβιτς Ολένιν, πρόεδρος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών, άντρας με εξαιρετική ευρυμάθεια. Ενεργοποίησαν υψηλές γνωριμίες τους και με τη συνδρομή και της τσαρίνας κινητοποιήθηκαν για να τον σώσουν από την οργή του τσάρου. Την πλάστιγγα όμως οριστικά υπέρ του έκρινε ο Ιωάννης Καποδίστριας, άμεσος προϊστάμενος του Πούσκιν στο Υπουργείο Εξωτερικών, αφού πρώτα τού υποσχέθηκε ο Πούσκιν να μείνει μακριά από την πολιτική για ένα χρόνο. Μετά την υπόσχεση αυτή ο Καποδίστριας απέσπασε την έγκριση του τσάρου για μετάθεση του αντιδραστικού Πούσκιν στη Νότια Ρωσία.
Από τη Μολδαβία στον Δεκέμβρη του 1825
Στο τότε ρωσικό Κισινιόφ, την πρωτεύουσα σήμερα της Μολδαβίας (Κισινάου στα ρουμανικά), στη Βεσσαραβία της νότιας Ρωσίας όπου μετατέθηκε, ο Πούσκιν τέθηκε υπό την επίβλεψη του στρατηγού Ιβάν Νίκιτιτς Ίνζοφ, ανθρώπου γενναίου και καλλιεργημένου, διακεκριμένο πολεμιστή των ναπολεόντειων πολέμων, έπειτα από επιθυμία του Καποδίστρια, ο οποίος με επιστολή του στον στρατηγό τού ζητάει να δείξει φροντίδα στον νεαρό ποιητή, συμπληρώνοντας: Δεν υπάρχει ακρότητα στην οποία να μην υπέπεσε ο ατυχής αυτός νέος, όπως δεν υπάρχει και τελειότητα που δεν θα μπορούσε να επιτύχει με την υψηλή ποιότητα των χαρισμάτων του.
Στο Κισινιόφ, το 1821, ο Πούσκιν ήρθε πιο κοντά στην υπόθεση της προσπάθειας των Ελλήνων για ανεξαρτησία, πιστεύοντας ακράδαντα ότι η Ελλάδα θα θριάμβευε και εκθειάζοντας την ανδρεία του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Ο ενθουσιασμός του όμως δεν κράτησε πολύ. Απογοητεύτηκε με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη αποδίδοντάς του ανικανότητα στον ηγετικό ρόλο που είχε αναλάβει. Η εκτίμηση αυτή του ποιητή βασίστηκε σε εσφαλμένες και ανεπαρκείς πληροφορίες. Θεωρούσε ακόμα γενναίο τον Υψηλάντη, δυσφόρησε όμως που μετά την άτυχη μάχη στο Δραγατσάνι (7 Ιουνίου 1821), ο Υψηλάντης κατέφυγε στην Αυστρία.
Η απογοήτευση του Πούσκιν από την αναβλητικότητα, τη διχόνοια και την αδιαφορία πολλών Ελλήνων για την εθνική υπόθεση, τον εξοργίζει και στηλιτεύει αγανακτισμένος τους Έλληνες ως έναν άθλιο λαό ληστάρχων και μπακάληδων, σπεύδοντας όμως μετανιωμένος και έχοντας πικράνει κάποιους φίλους του, να δηλώσει ότι η καρδιά του δεν θα μπορούσε να νιώσει εχθρότητα στις ευγενικές προσπάθειες ενός αναγεννώμενου λαού.
Την ίδια εποχή, έγραψε μια από τις καλύτερες μπαλάντες του, Το τραγούδι του σοφού Ολέγκ, βασισμένο σε σκανδιναβικό και ρωσικό μύθο. Στη μπαλάντα αυτή στρέφεται στους καιρούς του Ολέγκ και του Ίγκορ, πρώτων ηγεμόνων του Κιέβου (μετά το Νόβγκοροντ, δεύτερη πρωτεύουσα των Ρως). Η μπαλάντα ακολουθούσε το καλλιτεχνικό ρεύμα του Ρομαντισμού και μιλούσε για την αξία της συντροφικότητας, τους φίλους που αφήσαμε πίσω, την αλαζονεία, την τιμή, τις αρχέγονες ιδέες της συλλογικότητας που προδώσαμε και τη νέμεση. Είναι ποίημα σαφώς επηρεασμένο από το έργο του λόρδου Μπάιρον).
Ως τα τέλη του 1822 έγραψε τα ποιήματα Ο αιχμάλωτος του Καυκάσου, Οι αδελφοί λήσταρχοι (δεν το ολοκλήρωσε), Η πηγή του Μπαχτσε-σαράι. Είχε κάνει τότε και αρκετά ταξίδια, στο Κίεβο, στο Αικατερίνοσλαβ (σημερινό Ντνιπροπετρόφσκ στην ανατολική Ουκρανία) και ένα μεγάλο ταξίδι στον Καύκασο. Χαρακτηριστικό θέμα των ποιημάτων Ο αιχμάλωτος του Καυκάσου και τηςΠηγής του Μπαχτσε-σαράι είναι ο ανεκπλήρωτος έρωτας. Από τα γράμματα του ποιητή διαφαίνεται πως το ποίημα Η πηγή του Μπαχτσε-σαράι είναι στενά δεμένο με ένα δυνατό προσωπικό αίσθημα, τον ένα από τους δύο πιο αγνούς έρωτες της ζωής του Πούσκιν, έρωτα που εκφράζει με το φλογισμένο στόμα του χάνου (ηγεμόνα στους ταταρικούς λαούς) Γιρέι. Οι μελετητές του δεν είναι σύμφωνοι ως προς το όνομα της κοπέλας που αγαπούσε. Πιο πιθανό είναι αυτή να ήταν η Σοφία Ποτόσκαγια, συνομήλική του, κόρη Πολωνορώσου στρατηγού και Ελληνίδας Κωνσταντινουπολίτισσας, την οποία αγαπούσε από μικρός, από τα χρόνια της Αγίας Πετρούπολης. Η Σοφία τού είχε διηγηθεί την περιπέτεια της γιαγιάς της, που ο χάνος της Κριμαίας την είχε πάρει αιχμάλωτη στο Μπαχτσέ-σαράι (ή Μπαχτσισαράι-Παλάτι των Κήπων-πρωτεύουσα του Χανάτου της Κριμαίας).
Δεκέμβρης 1825
Τον Δεκέμβριο του 1825 σημειώθηκε στην Αγία Πετρούπολη και τη Μόσχα εξέγερση κατά του τσάρου, εξέγερση με διαφορετικό αίτημα στις δυο πόλεις. Στη μεν Αγία Πετρούπολη το αίτημα ήταν η παροχή Συντάγματος, στη δε Μόσχα η εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας. Κοινό όμως αίτημα και των δυο κινημάτων ήταν η απελευθέρωση των χωρικών από τη δουλοπαροικία και του λαού από το δεσποτισμό. Η εξέγερση απέτυχε υπό το βάρος των κανονιών και ακολούθησαν τα μαρτύρια των Δεκεμβριστών. Ξεκίνησαν ανακρίσεις με συμμετοχή και του ίδιου του αυτοκράτορα, Νικολάου Α' στην ανακριτική επιτροπή. Καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν δια απαγχονισμού οι θεωρούμενοι ως πρωταίτιοι, οι Πιοτρ Γκριγκόρεβιτς Κακόφσκι, Σεργκέι Ιβάνοβιτς Μουράβιοφ-Αποστόλ, Μιχαήλ Παύλοβιτς Μπεστούσεφ-Ριουμίν, ο ποιητής Κοντράτι Φιοντόροβιτς Ρυλέγιεφ και ο συνταγματάρχης και ιδεολογικό μυαλό του κινήματος Πάβελ Ιβάνοβιτς Πέστελ, βετεράνος των πολέμων 1812-1813. Όλοι τους, με εξαίρεση τον πρώτο, ήταν πολύ καλοί φίλοι του Πούσκιν. Πολλοί άλλοι εξορίστηκαν σε καταναγκαστικά έργα στα βάθη της Σιβηρίας και πέθαναν από τις κακουχίες ή επέστρεψαν στα σπίτια τους μετά από πολλά χρόνια. Πολλοί από τους Δεκεμβριστές που μαρτύρησαν στους τόπους εξορίας ήταν από το Λύκειο του Τσάρσκογιε-Σελό παλιοί συμμαθητές του ποιητή. Πολλοί από αυτούς που τούς ανέκριναν ήταν συμμαθητές τους από το ίδιο Λύκειο.
Ο Πούσκιν έγινε κι αυτός στόχος των ανακριτικών Αρχών. Ο τσάρος όμως Νικόλαος Ά, σκέφθηκε ότι η σύλληψη του πιο φημισμένου ποιητή της Ρωσίας θα έβλαπτε το θρόνο του, ιδίως μάλιστα από τη στιγμή που δεν υπήρχαν στοιχεία ούτε καν ηθικής συνέργειάς του στο κίνημα των Δεκεμβριστών. Παράλληλα, ο καλός φίλος του Πούσκιν, Ζουκόφσκι, παρέδωσε επιστολή του ποιητή στον τσάρο στην οποία επικαλείται τη μεγαλοψυχία του αυτοκράτορα και υπόσχεται ότι δεν θα εκδηλώσει από εδώ και πέρα γνώμες αντίθετες προς την καθιερωμένη τάξη. Ο συμβιβασμός δεν τον απήλλαξε όμως αμέσως, ούτε και αργότερα, από δύσκολες ώρες. Ως τις αρχές Σεπτεμβρίου του 1826 βρισκόταν υπό την επιτήρηση των τοπικών Αρχών, στο Μιχαηλόφσκογιε, παραθεριστικό μέρος της οικογένειάς του στην Περιφέρεια του Πσκοφ.
Μετά την εξορία
Μετά την επιστροφή του από την εξορία, ο Πούσκιν πέρασε δύσκολες μέρες στην Μόσχα. Η λογοκρισία των έργων του –την οποία σύμφωνα με την υπόσχεσή του ασκούσε προσωπικά ο τσάρος- ήταν πολύ πιεστική και η παρακολούθηση της αστυνομίας πολύ στενή. Επί πλέον οι κριτικοί αντιμετώπισαν τα έργα του αυτής της περιόδου δυσμενώς και, το χειρότερο, πολλοί ομοϊδεάτες του τον κατηγόρησαν ως αποστάτη . Παρά ταύτα εκείνη την εποχή έγραψε τις λεγόμενες «μικρές τραγωδίες» του (Μότσαρτ και Σαλιέρι, Ο πέτρινος επισκέπτης κ.α.), πεζογραφήματα, ποιήματα και άρθρα.
Παράλληλα από το 1826 μέχρι το 1831 ο Πούσκιν ζούσε μιαν άσωτη ζωή στη Μόσχα. Το 1831 παντρεύτηκε την Ναταλία Νικολάγεβνα Γκοντσάροβα ύστερα από μια περιπετειώδη σχέση. Εγκαταστάθηκε στην Αγία Πετρούπολη, διορίστηκε και πάλι σε κρατική θέση και το 1834 πήρε το αυλικό αξίωμα του Kammerjunker. Του ανατέθηκε να γράψει μιαν ιστορία του Μεγάλου Πέτρου τον οποίο θαύμαζε, αλλά αυτός έγραψε την Ιστορία [της εξέγερσης] του Πουγκατσόφ, ένα μυθιστόρημα με συναφές θέμα (Η κόρη του λοχαγού), το ημιτελές μυθιστόρημα Ντουμπρόβσκι και άλλα ελάσσονα έργα, που έμειναν επίσης ημιτελή.
Το τέλος
Ο Ζωρζ ντ’ Αντές (Georges d'Anthès) ήταν Γάλλος εμιγκρέ, αξιωματικός της φρουράς στην Αγία Πετρούπολη. Γνωρίστηκε με το ζεύγος Πούσκιν και φλέρταρε αρκετά φανερά την Ναταλία. Ο Πούσκιν απείλησε τον ντ’ Αντές και τότε ο τελευταίος παντρεύτηκε την αδελφή της Ναταλίας, Εκατερίνα Γκοντσάροβα. Οι φήμες όμως και τα ανώνυμα γράμματα δεν σταματούσαν, με συνέπεια να γράψει ο ποιητής ένα προσβλητικό γράμμα στον θετό πατέρα του ντ’ Αντές, τον Ολλανδό επιτετραμμένο βαρώνο Heeckeren.
Η μονομαχία που ακολούθησε ήταν η τελευταία από τις πολυάριθμες του Πούσκιν. Τραυματίστηκε στο στομάχι και σε δύο μέρες πέθανε.
Αποτίμηση
Ο Νικολάι Γκόγκολ έγραψε για τον Πούσκιν: Ο Πούσκιν ήταν για όλους τους ποιητές σαν μια ποιητική φλόγα που έπεσε απ’ τα ουράνια και από την οποία σαν κεράκια άναψαν άλλοι αυτοφυείς ποιητές. Γύρω του διαμορφώθηκε ολόκληρος αστερισμός. O Μαξίμ Γκόρκι είπε για αυτόν: Για μας τους Ρώσους ο Πούσκιν είναι η αρχή κάθε αρχής.
Έργα
Λυρική ποίηση
Αναμνήσεις από το Τσάρσκογιε Σελό, 1814
Ωδή στην ελευθερία, 1817
4 εκδόσεις λυρικής ποίησης εν ζωή : 1829, 1829, 1832, 1835
Αφηγηματική ποίηση
Ρουσλάν και Λουντμίλα, 1820
Ο αιχμάλωτος του Καυκάσου, 1820-1
Γαβριηλιάδα, 1821
Οι αδελφοί ληστές, 1821-2
Η κρήνη του Μπαχτσίσαράι, 1823
Τσιγγάνοι, 1824
Κόμης Νουλίν, 1825
Πολτάβα, 1829
Το μικρό σπίτι στην Κολομνά, 1830
Άντζελο, 1833
Ο μπρούτζινος ιππέας, 1833
Ευγένιος Ονέγκιν, 1825-32, έμμετρο μυθιστόρημα
Δραματική ποίηση
Μπόρις Γκοντουνόφ, 1825
Μικρές τραγωδίες, 1830
Ο πέτρινος επισκέπτης
Μότσαρτ και Σαλιέρι
Ο φιλάργυρος ιππότης
Γιορτή στα χρόνια της πανούκλας
Έμμετρα παραμύθια
Η ιστορία του ιερέα και του υποτακτικού του Μπάλντα, 1830
Η ιστορία του Τσαρ Σαλτάν, 1831
Η ιστορία του ψαρά και του ψαριού, 1833
Η ιστορία της νεκρής πριγκίπισσας, 1833
Η ιστορία του χρυσού πετεινού, 1834
Πεζογραφία
Ο αράπης του Μεγάλου Πέτρου, ημιτελές μυθιστόρημα, 1828
Οι ιστορίες του μακαρίτη Ιβάν Πέτροβιτς Μπελκίν, διηγήματα 1831
Ντάμα Πίκα, διήγημα, 1834
Κιρτζαλί, διήγημα, 1834
Ιστορία του Πουγκατσέφ, ιστορία, 1834
Η κόρη του λοχαγού, μυθιστόρημα, 1836
Ταξίδι στο Ερζερούμ, ταξιδιωτικό, 1836
Ροσλάβλεφ, ημιτελές μυθιστόρημα, 1836
Ντουμπρόφσκι, ημιτελές μυθιστόρημα, 1841
Ελληνικές μεταφράσεις
Πολτάβα κ.α. ποιήματα : Λουκάς Καστανάκης ("Γνώση")
Ευγένιος Ονέγκιν : Εκδόσεις Καστανιώτη ISBN 960-03-2467-9
Μπόρις Γκοντουνόφ : Γ.Ξυδάς ("Σύγχρονη Εποχή")
Ντάμα Πίκα, Εκδόσεις Πατάκης ISBN 960-600-339-6
Κιρτζαλί : Σ. Παπαχρήστου ("Κοροντζή")
Η κόρη του λοχαγού : Στ. Ευαγγελίου ("Κοροντζή")
Ντουμπρόφσκι : Σ. Παπαχρήστου ("Κοροντζή")
Ταξίδι στο Ερζερούμ, εκδόσεις ΡΟΕΣ ISBN 960-283-112-7
Ο Πούσκιν και η Ελληνική Επανάσταση (1821-1829), εκδ. Φιλίστωρ ISBN 960-369-053-8
O Εργολάβος κηδειών σε μτφρ. Ελένης Αστερίου, εκδ. ΚΡΙΤΙΚΗ
Έργα του Πούσκιν στο λυρικό θέατρο
Ρουσλάν και Λουντμίλα : Μιχαήλ Γκλίνκα, 1842
Ρουσάλκα: Αλεξάντρ Νταργκομίζκι, 1856
Ο πέτρινος επισκέπτης : Αλεξάντρ Νταργκομίζκι, 1872
Μπόρις Γκοντουνόφ : Μοντέστ Μουσόργκσκυ, 1874
Ευγένιος Ονέγκιν : Τσαϊκόφσκι, 1879
Πολτάβα (Μαζέππα) : Τσαϊκόφσκι, 1884
Ντάμα Πίκα : Τσαϊκόφσκι, 1890
Τσιγγάνοι (Αλέκο) : Σεργκέι Ραχμάνινοφ, 1892
Ο φιλάργυρος ιππότης : Σεργκέι Ραχμάνινοφ, 1906
Ντουμπρόφσκι : Έντουαρντ Ναπράβνικ, 1895
Μότσαρτ και Σαλιέρι : Νικολάι Ρίμσκυ-Κόρσακοφ, 1898
Η ιστορία του Τσαρ Σαλτάν : Νικολάι Ρίμσκυ-Κόρσακοφ, 1900
Η ιστορία του χρυσού πετεινού : Νικολάι Ρίμσκυ-Κόρσακοφ, 1909
Ο αιχμάλωτος του Καυκάσου : Σεζάρ Κούι, 1883
Γιορτή στα χρόνια της πανούκλας : Σεζάρ Κούι, 1901
Η κόρη του λοχαγού : Σεζάρ Κούι, 1911
Λίβαϊ Στρως, ήταν Αμερικανός επιχειρηματίας που ίδρυσε την πρώτη εταιρεία παραγωγής μπλου τζιν
Λίβαϊ Στρως
Ο Λίβαϊ Στρως, ήταν Αμερικανός επιχειρηματίας που ίδρυσε την πρώτη εταιρεία παραγωγής μπλου τζιν. Η εταιρεία του, η Levi Strauss & Co., ιδρύθηκε το 1853 στο Σαν Φρανσίσκο. (Levi Strauss, 26 Φεβρουαρίου 1829 – 26 Σεπτεμβρίου 1902)
Οι απαρχές
Ο Λίβαϊ Στρως γεννήθηκε ως Λεμπ Στράους (Löb Strauß) στην κωμόπολη Μπούτενχαϊμ, στην περιοχή Φραγκονία του βασιλείου της Βαυαρίας. Οι γονείς του, ο Χιρς (Hirsch) και η Ρεβέκκα Στράους, ήταν Ασκεναζίτες Εβραίοι. Μόλις ο Λεμπ έγινε 18 ετών, ταξίδεψε με τη μητέρα και δύο αδελφές του στις Ηνωμένες Πολιτείες για να ζήσει με τους αδελφούς του, τους Τζόνας και Λούις, που είχαν αρχίσει μία επιχείρηση χονδρεμπορίου υφασμάτων στη Νέα Υόρκη, την «J. Strauss Brother & Co.».
Σταδιοδρομία
Η αδελφή του Λίβαϊ, Φάννυ, και ο σύζυγός της, Ντέιβιντ Στερν, μετακόμισαν στο Σαιντ Λούις, ενώ ο ίδιος ο Λίβαϊ πήγε να ζήσει στο Λούισβιλ, από όπου πωλούσε τα υφάσματα των αδελφών του στο Κεντάκι. Τον Ιανουάριο του 1853, ο Λίβαϊ Στρως έγινε Αμερικανός πολίτης.
Η οικογένεια αποφάσισε να ανοίξει μία θυγατρική της οικογενειακής φίρμας στη Δυτική Ακτή και επέλεξαν το Σαν Φρανσίσκο, το εμπορικό κέντρο του Πυρετού του Χρυσού στην Καλιφόρνια. Αποφασίσθηκε ότι ο Λίβαϊ θα εκπροσωπούσε την οικογένεια εκεί, και έτσι πήρε ένα ατμόπλοιο για το Σαν Φρανσίσκο, φθάνοντας στις αρχές Μαρτίου 1853, οπότε και βρέθηκε με την οικογένεια της αδελφής του.
Ο Στρως ίδρυσε την επιχείρησή του με την επωνυμία Levi Strauss & Co. και άρχισε να εισάγει εκλεκτά προϊόντα για ένδυση, αλλά και κλινοσκεπάσματα, μαντήλια, τσάντες και άλλα, από τα αδέλφια του στη Νέα Υόρκη. Εμπορευόταν επίσης καραβόπανο για τα αντίσκηνα που χρησιμοποιούσαν οι χρυσοθήρες. Ο Λίβαϊ Στρως ζούσε μαζί με την αυξανόμενη οικογένεια της Φάννυ.
Ο Τζέικομπ Ντέιβις, ένας από τους πελάτες του Στρως και εφευρέτης του πρώτου παντελονιού ενισχυμένου με χάλκινους πείρους πάνω σε ύφασμα τύπου «ντένιμ», συνεργάσθηκε με τον Στρως για την παραγωγή μπλου τζην. Οι δυο τους κατοχύρωσαν με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τη νέα μορφή «παντελονιών εργασίας» το 1873.
Κληρονομιά
Ο Λίβαϊ Στρως πέθανε σε ηλικία 73 ετών στο Σαν Φρανσίσκο χωρίς να έχει νυμφευθεί ποτέ. Μη έχοντας απογόνους, άφησε την επιχείρησή του εξίσου στους 4 ανιψιούς του, τον Τζέικομπ, τον Σίγκμουντ, τον Λούις και τον Έιμπραχαμ Στερν, γιους της αδελφής του Φάννυ και του συζύγου της, Ντέιβιντ Στερν. Επίσης, άφησε κληροδοτήματα σε φιλανθρωπικά ιδρυματα, όπως το Pacific Hebrew Orphan Asylum και το Roman Catholic Orphan Asylum. Η συνολική περιουσία του την εποχή του θανάτου του εκτιμήθηκε στα 6 εκατομμύρια δολάρια περίπου, ή περί τα 122 εκατομμύρια ευρώ σε σημερινές (2014) τιμές.
Ο Λίβαϊ Στρως τάφηκε στο Κόλμα της Καλιφόρνια.
Σήμερα, ένα μουσείο αφιερωμένο στον Στρως υπάρχει στη γενέτειρά του, το Μπούτενχαϊμ της Γερμανίας, στο σπίτι όπου γεννήθηκε, ένα σπίτι που κτίσθηκε το 1687. Υπάρχει επίσης ένα «κέντρο επισκεπτών» στα κεντρικά γραφεία της Levi Strauss & Co. στο Σαν Φρανσίσκο, το οποίο φιλοξενεί μερικά ιστορικά εκθέματα. Το Ίδρυμα Λίβαϊ Στρως (Levi Strauss Foundation) ιδρύθηκε με μία δωρεά το 1897 προς το Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ.
Διαμαντής Διαμαντόπουλος, ήταν πρωτοπόρος και μοναδικός στο ύφος έλληνας ζωγράφος της μεσοπολεμικής γενιάς
Διαμαντής Διαμαντόπουλος
Ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος ήταν πρωτοπόρος και μοναδικός στο ύφος έλληνας ζωγράφος της μεσοπολεμικής γενιάς. (Μαγνησία Μικράς Ασίας, Ιούνιος 1914 – Αθήνα, 6 Ιουνίου 1995)
Ο βίος του
Ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος γεννήθηκε στην Μαγνησία της Μικράς Ασίας. Η οικογένειά του, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Από μικρός έδειξε το καλλιτεχνικό του ταλέντο δημοσιεύοντας και εκθέτοντας πολλά έργα του. Από το 1929 δημοσίευε σκίτσα στην Διάπλαση των Παίδων, τα οποία υπέγραφε με το ψευδώνυμο «Ακάμας». Το 1930, παρουσίασε στην αθηναϊκή «Αίθουσα Καλλιτεχνικών Ατελιέ» τέμπερες κυβιστικής τεχνοτροπίας, οι οποίες τράβηξαν την προσοχή πολλών ανθρώπων της τέχνης. Το 1931, εξέθεσε έργα του και στο «Άσυλο Τέχνης» του Βελγίου.
Από το 1931 έως το 1936, σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, με δασκάλους τον Δημήτρη Μπισκίνη και τον Κωνσταντίνο Παρθένη.
Την ίδια περίοδο, ταξίδεψε στην Ελλάδα για να μελετήσει την βυζαντινή και λαϊκή τέχνη, και έκανε σκηνογραφίες για την θεατρική παράσταση Άλκηστις που παίχθηκε στην Λαϊκή Σκηνή του Καρόλου Κουν.
Λέγεται επίσης ότι επισκέφθηκε μουσεία και άλλους καλλιτεχνικούς χώρους στην Γαλλία και την Ιταλία, χωρίς ωστόσο να κάνει εκεί συστηματικές σπουδές.
Από τα εφηβικά του χρόνια ήταν φίλος με τον συγγραφέα Τάσο Αθανασιάδη και τον ζωγράφο Γιάννη Τσαρούχη. Αργότερα ήρθε σε σύγκρουση με τον τελευταίο και έκτοτε έπαψαν να είναι φίλοι.
Μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Διαμαντόπουλος πίστευε ότι ο Τσαρούχης τον είχε «κλέψει», αν και τα έργα των δύο ζωγράφων διαφέρουν τόσο ως προς την θεματογραφία όσο και και ως προς την τεχνοτροπία.
Το 1940 παρουσίασε έργα του στην Βασιλική Ακαδημία Τεχνών (Royal Academy of Arts) του Λονδίνου. Το 1947, συμμετείχε σε ομαδική έκθεση που έγινε στην αίθουσα «Ρόμβος» μαζί με πολλούς άλλους γνωστούς συναδέλφους του (Γουναρόπουλος, Μόραλης, Αστεριάδης, κ.ά.).
Το 1950 συνεργάστηκε ως καθηγητής τεχνικών στο «Ελληνικό Σπίτι» της Αγγελικής Χατζημιχάλη.
Την ίδια χρονιά αποφάσισε να απομονωθεί στο σπίτι-ατελιέ του στην Δάφνη, για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στο έργο του, αλλά και να πάψει να εκθέτει και να πουλάει έργα του, επειδή διαφωνούσε με την εμπορευματοποίηση της τέχνης.
Την σιωπή του την διέκοψε μόνον το 1964 συμμετέχοντας σε μεγάλη ομαδική έκθεση στην Κύπρο, αλλά με ένα μόνον έργο του που το είχε ήδη εκθέσει στην αίθουσα «Ρόμβος» το 1947.
Το 1975, ο Ασαντούρ Μπαχαριάν τον έπεισε να ξαναγυρίσει στον κόσμο των εκθέσεων, να παρουσιάσει έργα του στο καλλιτεχνικό και πνευματικό κέντρο «Ώρα» στην Αθήνα, και να καταγράψει τις απόψεις του στο Χρονικό της «Ώρας». Η έκθεση αυτή έκανε και πάλι γνωστό τον ζωγράφο στο ευρύ κοινό.
Το 1977, συμμετείχε σε δύο ομαδικές εκθέσεις στο Βελιγράδι και το Βουκουρέστι. Την επόμενη χρονιά (1978), η Εθνική Πινακοθήκη τον τίμησε με μεγάλη αναδρομική έκθεση στην οποία παρουσιάστηκαν 311 έργα του.
Ακολούθησαν άλλη μία έκθεση στο Δουβλίνο (1979) και δύο εκθέσεις πάλι στο κέντρο «Ώρα» (1980 και 1982).
Μία σειρά έργων με τίτλο Οικοδόμοι, την παραχώρησε στην εφημερίδα Αυγή για ημερολόγιο που εξέδωσε η εφημερίδα το έτος 1981. Το 1982 συμμετείχε στην έκθεση Ευρωπάλια στις Βρυξέλλες, και το 1983 συμμετείχε στην Μπιενάλε της Βενετίας.
Πέθανε στην Αθήνα στις 6 Ιουνίου του 1995. Κηδεύτηκε την επομένη στο Νεκροταφείο του Βύρωνα ,συνοδευόμενος στο στερνό του ταξίδι από ελάχιστους φίλους. Λίγα χρόνια αργότερα, η Ακαδημία Αθηνών τίμησε τον ζωγράφο με έκθεση τριάντα έργων του (2001). Το 2007, έγινε στην Αθήνα έκθεση έργων του Διαμαντόπουλου που συμπεριλαμβάνονται στην συλλογή Πορταλάκη.
Το έργο του
Ο Διαμαντόπουλος θεωρείται πιο «Ευρωπαίος» στο έργο του από τους έλληνες ζωγράφους της εποχής του, αν και πολλοί τον κατατάσσουν στην ελληνοκεντρική «Γενιά του Τριάντα». Στο έργο του απεικόνισε την ανθρώπινη φιγούρα — κυρίως τους ανθρώπους του καθημερινού μόχθου — με σχήματα αδρά, σχεδόν πρωτόγονα, και χρώματα άλλοτε πιο σκοτεινά και άλλοτε πιο φωτεινά.
Οι πίνακες του Διαμαντόπουλου διακρίνονται για την αποποίηση κάθε κλασικής έκφρασης και την παρουσίαση της ανθρώπινης μορφής με μια ξεχωριστή ποιητικότητα και μουσικότητα. Λόγω αυτής της ιδιαιτερότητας στο ύφος, ορισμένοι έλληνες τεχνοκριτικοί έφθασαν στο σημείο να συγκρίνουν τον Διαμαντόπουλο με άλλους πολύ σημαντικούς ζωγράφους σαν τον Σεζάν, τον Πικάσσο, τον Κλέε, κ.ά. Έστω κι αν αυτή η σύγκριση θεωρηθεί κάπως υπερβολική, σίγουρα στον ελληνικό χώρο, μπορεί κανείς να μιλά για την μοναδική «περίπτωση Διαμαντόπουλου».
Περισσότερα Άρθρα...
- Οδυσσέας Ανδρούτσος ήταν από τους επιφανέστερους στρατιωτικούς ηγέτες της Επανάστασης του 1821, έπεσε θύμα των εμφύλιων διαμαχών κατά τη διάρκεια του Αγώνα και σκοτώθηκε από χέρι ελληνικό
- Αθηνόδωρος Προύσαλης, ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, που διακρίθηκε σε ρόλους "μάγκα"
- Ρόναλντ Ρήγκαν, ήταν ηθοποιός, κυβερνήτης της Καλιφόρνιας και κατόπιν έγινε ο 40ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, ο γηραιότερος που εξελέγη ποτέ
- Νίκος Σεργιανόπουλος, ήταν ηθοποιός του θεάτρου και της τηλεόρασης