DIASKEDASI.INFO

Παγκόσμια Ημέρα Σκλήρυνσης Κατά Πλάκας

Η Παγκόσμια Ημέρα Σκλήρυνσης κατά Πλάκας (World Multiple Sclerosis Day) καθιερώθηκε το 2009, με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ομοσπονδίας Σκλήρυνσης κατά Πλάκας (MSIF) και διοργανώνεται κάθε χρόνο, από τότε, την τελευταία Τετάρτη του Μαΐου.

Στόχος της είναι η ευαισθητοποίηση του ευρύτερου κοινού και των αρμόδιων κρατικών οργάνων για τη χρόνια αυτή πάθηση του κεντρικού νευρικού συστήματος, και τις επιπτώσεις της στην καθημερινότητα των πασχόντων, αλλά και των οικογενειών τους.

Η Σκλήρυνση κατά Πλάκας ή Πολλαπλή Σκλήρυνση (MS) ή Διάχυτη Εγκεφαλομυελίτιδα, είναι μία φλεγμονώδης ασθένεια του κεντρικού νευρικού συστήματος, που καταστρέφει τα μονωτικά καλύμματα των νευρικών κυττάρων στον εγκέφαλο και τη σπονδυλική στήλη, με αποτέλεσμα να διαταράσσεται η ικανότητα επικοινωνίας τμημάτων του νευρικού συστήματος και να δημιουργούνται σωματικά, πνευματικά, ακόμη και ψυχιατρικά προβλήματα στον πάσχοντα.

Η έγκαιρη διάγνωση έχει μεγάλη σημασία, γι' αυτό, αν κάποιος έχει θόλωση στην όραση, διπλωπία, μούδιασμα στο χέρι ή το πόδι, που διαρκεί πάνω από 48 ώρες θα πρέπει να επισκεφτεί τον νευρολόγο για να επιβεβαιωθεί με εξετάσεις αν πάσχει από Σκλήρυνση κατά πλάκας ή από κάτι άλλο. Η ασθένεια δεν είναι ιάσιμη, αλλά οι θεραπείες που υπάρχουν τα τελευταία χρόνια επιβραδύνουν την εξέλιξή της.

Σήμερα 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι σ' όλο τον κόσμο πάσχουν από Σκλήρυνση κατά πλάκας, ενώ στην Ελλάδα ο αριθμός των πασχόντων ανέρχεται στις 12.000. Πριν από 30 χρόνια, η συχνότητα εμφάνισης της νόσου ήταν 30/100.000, ενώ σήμερα είναι 130/100.000. Η αύξηση αυτή οφείλεται, σύμφωνα με τους ειδικούς , αφενός στην αύξηση της τοξικότητας του περιβάλλοντος και αφετέρου στην ευκολία διάγνωσής της με τη χρήση τομογράφου.

Αναλαμβάνουν υπηρεσία οι πρώτες γυναίκες αστυφύλακες στην Ελλάδα.

Οι κυριότεροι σταθμοί στην ιστορία των γυναικών στην Ελληνική Αστυνομία είναι οι εξής:
1969: Κατάταξη των πρώτων 45 γυναικών Αστυφυλάκων στο Σώμα της πρώην Αστυνομίας Πόλεων
1971: Πρόσληψη ως ειδικό προσωπικό γυναικών, 25 γυναικών στο Σώμα της πρώην Χωροφυλακής.
1983: Επετράπη η είσοδος γυναικών αστυνομικών στη σχολή Αξιωματικών σε ποσοστό 10% επί των  θέσεων που προκηρύσσονταν.
2003: Αλλαγή νομοθεσίας σχετικά με την κατάταξη και εισαγωγή των γυναικών στο Αστυνομικό Σώμα, χωρίς ποσόστωση θέσεων και με τα ίδια κριτήρια εισαγωγής για άνδρες και γυναίκες.

Σήμερα: Οι γυναίκες απασχολούνται σε όλες τις υπηρεσίες της Ελληνικής Αστυνομίας (μάχιμες και επιτελικές) και αντιπροσωπεύουν το 10% του σώματος.     

Μάχη του Σκρα (17/30 Μαΐου 1918)
η περιφανή νίκη των Ελλήνων κατά των Γερμανο-Βουλγάρων

Η Ελλάδα παρά την επιθυμία της να παραμείνει ουδέτερη, υποχρεώθηκε τελικά να εισέλθει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και να συμμετάσχει σ’ αυτό με όλες τις δυνάμεις της, οι οποίες επιστρατεύθηκαν και εκπαιδεύθηκαν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και στη συνέχεια εντάχθηκαν στις υπόλοιπες συμμαχικές δυνάμεις του Μακεδονικού Μετώπου.

Το 23ο Σύνταγμα Πεζικού συγκροτήθηκε με την ονομασία αυτή, στις 17/30 Σεπτεμβρίου 1912.

Το Σεπτέμβριο του 1916 μετονομάστηκε σε 5ο Σύνταγμα Αρχιπελάγους και στις 24 Δεκεμβρίου 1920, σε 23ο Σύνταγμα Πεζικού.

Το Μάιο του 1918, το 23ο Σύνταγμα Πεζικού, ως 5ο Σύνταγμα Αρχιπελάγους και με διοικητή τον Αντισυνταγματάρχη Πεζικού Τσιμικάλη Ευθύμιο, υπαγόταν στη Μεραρχία Αρχιπελάγους.

Στις 17/30 Μαΐου 1918 ενήργησε στην αριστερή ζώνη της Μεραρχίας ενισχυμένο με ουλαμό Μηχανικού, δύο γαλλικά πυροβόλα των 37 χιλ. και μία γαλλική διμοιρία φλογοβόλων, έχοντας αποστολή να επιτεθεί με δύο τάγματα, ένα σε πρώτη γραμμή και ένα εφεδρικό, για την κατάληψη των εχθρικών οχυρωματικών έργων μέχρι το συγκρότημα Τουμουλούς.

Επίσης, έπρεπε να καλύψει την επίθεση της Μεραρχίας από ανατολικά και να συνδεθεί με τη Μεραρχία των Σερρών δυτικά του Κρουπ ντι Τουμουλούς, προς το Μποά ντε Μπυλγκάρ. Για την εκτέλεση της αποστολής, το Σύνταγμα, διέθεσε το Ι Τάγμα (Ταγματάρχης Παπαγιάννης Β.) σε πρώτη γραμμή και το ΙΙΙ Τάγμα (Ταγματάρχης Μπάμπαλης Κ.) σε εφεδρεία.

Το ΙΙ Τάγμα (Λοχαγός Ντόζης Ι.) είχε αποστολή να καλύψει αρχικά από το Κρουπ ντι Τουμουλούς και στη συνέχεια να επιτεθεί πλευρικά κατά του εχθρού και να καταλάβει τα εχθρικά οχυρωματικά έργα επί του Κρουπ ντι Τουμουλούς.

Στις 0455 της 17/30 Μαΐου, τα Ι και ΙΙΙ Τάγματα εξόρμησαν, υποστηριζόμενα από κινητό φραγμό πυροβολικού. Ο εχθρός αντέδρασε με βολή ανάσχεσης του πυροβολικού του, και προξένησε σημαντικές απώλειες στους επιτιθέμενους.

Παρά την αντίσταση του εχθρού, ο οποίος αμυνόταν με σθένος μέσα στα χαρακώματα και τα οχυρά του, ο πρώτος αντικειμενικός σκοπός, το Σκρα ντι Λέγκεν (Σκρα), καταλήφθηκε γρήγορα.

Τα τμήματα, αφού ανασυντάχθηκαν μετά από είκοσι λεπτά περίπου, πραγματοποίησαν νέα επίθεση και αφού έκαμψαν την εχθρική αντίσταση, κατέλαβαν το δεύτερο αντικειμενικό σκοπό, το Μπαστιόν ντι Σεγ.

Μετά από νέα δεκαπεντάλεπτη στάση και ανασυγκρότηση των ταγμάτων, εκδηλώθηκε η τελική εξόρμηση για κατάληψη του τελευταίου αντικειμενικού σκοπού, του οχυρού συγκροτήματος Τουμουλούς. Στις 0630 όλα τα εχθρικά οχυρωματικά έργα του συγκροτήματος είχαν καταληφθεί, ενώ η εχθρική αντίσταση είχε πλήρως συντριβεί.

Περίπου στις 1600, ο εχθρός επιχείρησε αντεπίθεση κατά του Κρουπ ντι Τουμουλούς, η οποία αποκρούσθηκε. Ο εχθρός επιχείρησε και άλλες αντεπιθέσεις σε όλο το μέτωπο του Συντάγματος, στη 0130 και στις 0250 της 18/31 Μαΐου.

Όλες όμως οι αντεπιθέσεις αποκρούσθηκαν από το Σύνταγμα, το οποίο υποστηρίχθηκε από το φίλιο πυροβολικό, με σοβαρές για τον αντίπαλο απώλειες.  Συνελήφθησαν από τη Μεραρχία 1.835 αιχμάλωτοι, από τους οποίους 35 αξιωματικοί, κυριεύθηκε μεγάλη ποσότητα εχθρικού υλικού και πυρομαχικών, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονταν 32 πυροβόλα, 2 βομβοβόλα των 17,5 χιλ. και 10 βομβοβόλα των 7,5 χιλ.

Οι απώλειες της Μεραρχίας υπήρξαν μεγάλες. Ανέρχονταν συνολικά σε 2.279, από τις οποίες 338 νεκροί, 1.777 τραυματίες και 164 αγνοούμενοι. Μεταξύ των νεκρών συγκαταλέγεται και ο Διοικητής του Ι/5 Τάγματος, Ταγματάρχης Παπαγιάννης Βασίλειος.

Γενικότερα, η δράση των ελληνικών στρατευμάτων κατά τη μάχη του Σκρα υπήρξε πρωταρχικής σπουδαιότητας, ιδιαίτερα όμως της Μεραρχίας Αρχιπελάγους, η οποία ανέλαβε και το κύριο βάρος της μάχης. Υπήρξε, μέχρι εκείνη την εποχή, η πρώτη σημαντική συμβολή του οργανωμένου Ελληνικού Στρατού στη συμμαχική προσπάθεια κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μάχη του Σκρα, 100 χρόνια μετά. Μοναχική επέτειος για 338 νεκρούς, 1.777 τραυματίες και 164 αγνοουμένους.

του ΣΤΡΑΤΗ ΜΠΑΛΑΣΚΑ*

Στο Σκρα λειτουργεί από τον Μάιο του 2002, το Μουσείο Α’ Παγκοσμίου Πολέμου – Μάχης Σκρα. Εκεί εκτίθενται όπλα, στολές, παράσημα, κράνη, θραύσματα οπλισμού, καθώς και κειμήλια από τον Ελληνικό, Γαλλικό, Βρετανικό, Σερβικό, Αυστριακό, Βουλγαρικό και Γερμανικό στρατό. Τέλος εκτίθεται πλούσιο φωτογραφικό υλικό με στιγμές από τις ώρες της δράσης και της ξεκούρασης στα ορύγματα του Βαλκανικού Μετώπου, καθώς και πίνακες ζωγραφικής και λιθογραφίες της εποχής.

Στην είσοδο του χωριού υπάρχουν το Ηρώο των πεσόντων και η προτομή του ταγματάρχη Βασίλη Παπαγιάννη, του πιο υψηλόβαθμου Έλληνα αξιωματικού που έπεσε στο πεδίο της μάχης. Στο Ηρώο αυτό με πρωτοβουλία της Παλλεσβιακής Ένωσης της Θεσσαλονίκης, που ανελλιπώς χρόνια τώρα συμμετέχει στις εκδηλώσεις στο Σκρα, έχουν τοποθετηθεί μαρμάρινες επιγραφές με τα ονόματα των νεκρών Λεσβίων αλλά και Λημνιών και Αγιοστρατητών και Ιμβρίων και Τενεδίων στρατιωτών και αξιωματικών.

Την ίδια ώρα στη Λέσβο σήμερα, δεν υπάρχει ένα μνημείο που να θυμίζει τη λεσβιακή συμμετοχή στη μεγάλη αυτή μάχη και τους νεκρούς του νησιού. Το όνομα της Μεραρχίας Αρχιπελάγους, του διάδοχου της 22ου Συνάγματος πεζικού, της Μάχης του Σκρα.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΚΙ ΟΜΩΣ ΑΛΗΘΙΝΟ
Ο Χο Τσι Μιν με τους Μυτιληνιούς στη Μάχη του Σκρα

Από τις άγνωστες στιγμές της μάχης του Σκρα είναι αυτή της συμμετοχής στη 16η Γαλλική Αποικιακή Μεραρχία που υποστήριξε την επίθεση των στρατιωτών της Λέσβου, μιας πραγματικά εμβληματικής φυσιογνωμίας. Πρόκειται για τον 28ετή τότε Χο Τσι Μιν στρατιώτη που στάλθηκε στη Μακεδονία από τις Γαλλικές κτήσεις της Ινδοκίνας.

Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου ο Χο Τσι Μιν (1890-1969) αναδέχθηκε σε ηγέτη του αντιαποικιακού αγώνα. Διετέλεσε πρόεδρος και γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος των Εργατών του Βιετνάμ, ηγετικό στέλεχος των κινημάτων Việt Minh και Viet Cong, ενώ διαδραμάτισε εξέχοντα ρόλο στη δημιουργία της Δημοκρατίας του Βιετνάμ το 1945, της οποίας υπήρξε πρωθυπουργός (1945-1955) και πρόεδρος (1945-1969).

Για την παρουσία του στο Μακεδονικό Μέτωπο του Α’ Παγκοσμίου πολέμου εκτός της συμμετοχής του στη 16η Γαλλική Αποικιακή Μεραρχία δεν υπάρχουν, δυστυχώς, διαθέσιμα στοιχεία.

* Ο Στρατής Μπαλάσκας, στο χρονικό διάστημα 1984 – 1985 υπηρέτησε το μεγαλύτερο μέρος της στρατιωτικής του θητείας σαν γραφέας στο 3ο Επιτελικό Γραφείο του 22ου Συντάγματος στη Μόρια (στις σημερινές εγκαταστάσεις του Κέντρου Υποδοχής και Ταυτοποίησης προσφύγων και μεταναστών). Έψαξε και έγραψε μεγάλο μέρος της ιστορίας του 22ου Συντάγματος, διαδόχου στρατιωτικού σχηματισμού της Μεραρχίας Αρχιπελάγους. Το σημερινό κείμενο βασίζεται σε μεγάλο μέρος σε εκείνη την προ 33ετίας εργασία.

Όλο το άρθρο του Στρατή Μπαλάσκα ΕΔΩ

Πρώτη πράξη αντίστασης
Η σημαία που κατέβασαν o Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας

Στα τέλη Μαΐου του 1941 είχε συμπληρωθεί ένας μήνας από την παράδοση της Αθήνας στους Γερμανούς, που ολοκλήρωναν τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα με την κατάληψη της Κρήτης. Ο Μανώλης Γλέζος  και ο Λάκης Σάντας ήταν δύο νεαροί φοιτητές, που δάκρυζαν, όπως και χιλιάδες Αθηναίοι, βλέποντας τη γερμανική σβάστικα να κυματίζει στην Ακρόπολη. Το χιτλερικό σύμβολο προκαλούσε την ελληνική υπερηφάνεια. Έπρεπε, λοιπόν, να κατέβει…

Το παράτολμο σχέδιο γεννήθηκε στο μυαλό τους ένα ανοιξιάτικο σούρουπο στο Ζάππειο, καθώς αντίκριζαν την Ακρόπολη και στρώθηκαν στη δουλειά για να το υλοποιήσουν. Πήγαν στην Εθνική Βιβλιοθήκη και διάβασαν ό,τι σχετικό με τον Ιερό Βράχο. Στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια ανακάλυψαν όλες τις σπηλιές και τις τρύπες της Ακρόπολης. Γρήγορα, αντιλήφθηκαν ότι η μόνη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσουν για να μην γίνουν αντιληπτοί από τους γερμανούς φρουρούς ήταν μέσω του Πανδρόσειου Άντρου.

Το πρωί της 30ης Μαΐου 1941, ο Γλέζος και ο Σάντας πληροφορήθηκαν από το ραδιόφωνο ότι η Κρήτη είχε πέσει. Οι Γερμανοί με προκηρύξεις κόμπαζαν για το κατόρθωμά τους. Οι δύο νέοι αποφάσισαν να δράσουν το ίδιο βράδυ. Όπλα δεν είχαν, παρά μόνο ένα φαναράκι κι ένα μαχαίρι. Η ώρα είχε φθάσει 9:30 το βράδυ. Η μικρή φρουρά της Ακρόπολης ήταν μαζεμένη στην είσοδο των Προπυλαίων και διασκέδαζε με νεαρές Ελληνίδες, που πουλούσαν τον ερωτά τους, πίνοντας μπύρες και μεθοκοπώντας.

Με άγνοια κινδύνου, πήδηξαν τα σύρματα, σύρθηκαν ως τη σπηλιά του Πανδρόσειου Άντρου και άρχισαν να σκαρφαλώνουν από τις σκαλωσιές, που είχαν φτιάξει οι αρχαιολόγοι για τις ανασκαφές. Φθάνοντας σε απόσταση ολίγων μέτρων από τον ιστό της σημαίας δεν αντιλήφθηκαν κανένα φρουρό και με γρήγορες κινήσεις κατέβασαν από τον ιστό το μισητό σύμβολο του ναζισμού. Ήταν μία τεράστια σημαία, διαστάσεων 4x2 μ. Είχαν φθάσει πια μεσάνυχτα. Οι δύο «κομάντος» δίπλωσαν και πήραν μαζί τους τη σημαία και ακολουθώντας το ίδιο δρομολόγιο απομακρύνθηκαν από την Ακρόπολη, χωρίς και πάλι να γίνουν αντιληπτοί από τους Γερμανούς, που συνέχιζαν τη διασκέδασή τους.

Με έκπληξη η γερμανική φρουρά αντιλήφθηκε νωρίς το πρωί ότι η σβάστικα έλειπε από τον ιστό. Οι γερμανικές αρχές πανικοβλημένες διέταξαν ανακρίσεις. Μόλις στις 11 το πρωί ανάρτησαν μια νέα σημαία στον κενό ιστό.

Γλέζος και Σάντας καταδικάσθηκαν ερήμην σε θάνατο, οι άνδρες της φρουράς εκτελέστηκαν, οι έλληνες διοικητές των αστυνομικών τμημάτων της περιοχής απαλλάχθηκαν από τα καθήκοντά τους, ενώ για τους φύλακες της Ακρόπολης δεν προέκυψε κάποιο ενοχοποιητικό στοιχείο.

Η υποστολή της σβάστικας από την Ακρόπολη αποτέλεσε ουσιαστικά την πρώτη αντιστασιακή πράξη στην κατεχόμενη Αθήνα, μία ενέργεια με συμβολικό χαρακτήρα, αλλά τεράστια απήχηση στο ηθικό των δοκιμαζόμενων Ελλήνων. Το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς ιδρύθηκαν οι δύο μεγάλες αντιστασιακές οργανώσεις ΕΑΜ και ΕΔΕΣ.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ο Μανώλης Γλέζος συνελήφθη τρεις φορές από τους Γερμανούς, φυλακίστηκε και κατόρθωσε να δραπετεύσει, ενώ ο Λάκης Σάντας ξέφυγε από τους διώκτες του και κατετάγη στον ΕΛΑΣ.