DIASKEDASI.INFO

Έκρηξη της Τουνγκούσκα

Η Έκρηξη της Τουνγκούσκα ή «Συμβάν της Τουνγκούσκα» ήταν μια πολύ μεγάλη επίγεια φυσικής προελεύσεως έκρηξη που συνέβη σε μία ακατοίκητη περιοχή κοντά στον ποταμό Τουνγκούσκα, παραπόταμο του ποταμού Γενισέι της Σιβηρίας, στο σημερινό Κράι του Κρασνογιάρσκ της Ρωσίας, στις 7:14 π.μ. περίπου τοπική ώρα (3:14  θερινή ώρα Ελλάδας), στις 30 Ιουνίου 1908 (17 Ιουνίου με το παλαιό - Ιουλιανό - ημερολόγιο, που ήταν τότε ακόμα σε χρήση στη Ρωσία και στην Ελλάδα), ισοπεδώνοντας 1000 τχλμ δάσους, ενώ δένδρα σε ακόμα μεγαλύτερη απόσταση κυριολεκτικά φέρονταν να τσουρουφλίστηκαν.

Γενικά
Οι γεωγραφικές συντεταγμένες του κέντρου της εκρήξεως είναι κατά προσέγγιση πλάτος 60°53΄09΄΄ βόρειο και μήκος 101°53΄40΄΄ ανατολικό.
Η πιθανότερη αιτία για την έκρηξη ήταν η εκρηκτική διάλυση στη γήινη ατμόσφαιρα ένος μεγάλου μετεωροειδούς, ή μικρού αστεροειδούς ή και θραύσματος κομήτη, η οποία πρέπει να έλαβε χώρα σε ύψος από 5 ως 10 χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια της Γης. Υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις για τις διαστάσεις του ουράνιου αυτού σώματος, γενικά πάντως συμφωνούν ότι είχε διαστάσεις μερικών δεκάδων μέτρων.
Παρότι το μετέωρο ή ο κομήτης εξερράγη στον αέρα αντί να προσκρούσει στην επιφάνεια της Γης, η ενέργεια που απελευθερώθηκε ήταν τόσο μεγάλη (από 5 ως 30 μεγατόνοι TNT ή το χιλιαπλάσιο της ατομικής βόμβας της Χιροσίμα), ώστε θέρισε περίπου 80 εκατομμύρια δέντρα σε μια έκταση πάνω από 2,15 εκατομμύρια στρέμματα. Μια έκρηξη αυτού του μεγέθους θα μπορούσε να καταστρέψει μια μεγάλη πόλη.
Η Έκρηξη της Τουνγκούσκα θεωρείται η μεγαλύτερη χερσαία πτώση μετεώρου ή αστεροειδή στη Γη στην καταγεγραμμένη Ιστορία. Πτώσεις παρόμοιου μεγέθους σε απομακρυσμένες περιοχές των ωκεανών δεν θα είχαν γίνει αντιληπτές πριν τη γενικευμένη τηλεπισκόπηση του πλανήτη από τεχνητούς δορυφόρους, την δεκαετία του 1970.

Περιγραφή
Εκείνο το πρωί εντόπιοι Εβένκοι και Ρώσοι έποικοι στους λόφους βορειοδυτικά της λίμνης Βαϊκάλης αντίκρυσαν μια στήλη γαλαζωπού φωτός, λαμπρή σχεδόν όσο και ο Ήλιος, να διασχίζει τον ουρανό. Περίπου 10 λεπτά αργότερα, σημειώθηκε λάμψη και ήχος παρόμοιος με τον ήχο πυρών πυροβολικού. Ο ήχος συνοδεύθηκε από ένα ωστικό κύμα που έριξε ανθρώπους κάτω και έσπασε παράθυρα σε αποστάσεις εκατοντάδων χιλιομέτρων. Οι περισσότεροι μάρτυρες ανέφεραν μόνο τους ήχους και τη δόνηση, όχι παρατήρηση της ίδιας της εκρήξεως. Οι διηγήσεις τους διαφέρουν ως προς τη σειρά και την ολική διάρκεια των γεγονότων.
Η δόνηση από την έκρηξη καταγράφηκε σε σεισμολογικούς σταθμούς σε όλη την Ευρασία. Παρότι η Κλίμακα Ρίχτερ δεν είχε επινοηθεί ακόμα, σε αρκετά μέρη η δόνηση θα είχε υπολογισθεί ισοδύναμη με σεισμό 5,0 βαθμών Ρίχτερ. Επίσης προκάλεσε διακυμάνσεις στην ατμοσφαιρική πίεση που ανιχνεύθηκαν στη Μεγάλη Βρετανία. Τις επόμενες εβδομάδες ο νυχτερινός ουρανός ήταν αρκετά φωτισμένος για μεγάλο μέρος της νύχτας τόσο ώστε να μπορεί κάποιος να διαβάσει στο ύπαιθρο, εξαιτίας της σκόνης που υψώθηκε στη στρατόσφαιρα από την έκρηξη. Για τον ίδιο λόγο, στις ΗΠΑ, το Αστροφυσικό Αστεροσκοπείο Σμιθσόνιαν και το Αστεροσκοπείο του όρους Γουίλσον παρατήρησαν μια μείωση στη διαύγεια της ατμόσφαιρας που διήρκεσε αρκετούς μήνες.
Εξαιτίας της περιστροφής της Γης, αν η πτώση είχε συμβεί 4 ώρες και 47 λεπτά αργότερα, θα είχε καταστρέψει εντελώς την Αγία Πετρούπολη, τότε πρωτεύουσα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

Μαρτυρίες
Του S. Semenov, όπως καταγράφηκε από την αποστολή του Leonid Kulik το 1930 (N.V. Vasiliev, A.F. Kovalevsky, S.A. Razin, L.E. Epiktetova, 1981).
«Την ώρα του πρωινού καθόμουν δίπλα στο σπίτι, στον εμπορικό σταθμό Βαναβάρα (65 km νότια από την έκρηξη), βλέποντας βόρεια. Ξάφνικά είδα ότι ακριβώς βόρεια, πάνω από τον δρόμο της Τουνγκούσκα του Onkoul, ο ουρανός άνοιξε στα δύο και φάνηκε φωτιά πάνω από το δάσος (όπως έδειξε ο αυτόπτης, περί τις 50 μοίρες ύψος - σημ. αποστολής). Το άνοιγμα μεγάλωσε και όλη η βόρεια πλευρά καλύφθηκε με φωτιά. Εκείνη τη στιγμή ζεστάθηκα τόσο πολύ ώστε δεν μπορούσα να το υποφέρω, σαν να καιγόταν το πουκάμισό μου: από τον βοριά, όπου ήταν η φωτιά, ερχόταν δυνατή ζέστη. `Ηθελα να σκίσω το πουκάμισό μου και να το πετάξω κάτω, αλλά μετά ο ουρανός έκλεισε, ένας ισχυρός γδούπος ακούστηκε και πετάχτηκα λίγα μέτρα μακριά. Για μια στιγμή έχασα τις αισθήσεις μου, αλλά τότε έτρεξε έξω η γυναίκα μου και με πήρε μέσα στο σπίτι. Μετά από αυτό ήρθε ήχος όμοιος με αυτόν που κάνουν βράχια που πέφτουν ή κανόνια που ρίχνουν, η γη σείστηκε και όσο ήμουν κάτω πίεζα το κεφάλι μου στο πάτωμα, φοβούμενος ότι θα το έσπαζαν βράχια. Και καυτός άνεμος πέρασε ανάμεσα από τα σπίτια, σαν από κανόνια, που άφησε ίχνη στο έδαφος σαν μονοπάτια και προκάλεσε ζημιές σε κάποιες φυτείες. Αργότερα είδαμε ότι πολλά παράθυρα είχαν σπάσει..."

Του Chuchan της φυλής των Shanyagir, όπως καταγράφηκε από τον I.M. Suslov το 1926.
«Είχαμε μια καλύβα δίπλα στο ποτάμι με τον αδελφό μου Chekaren. Ξυπνήσαμε ξαφνικά την ίδια ώρα. Κάτι σαν να μας έσπρωξε. Ακούσαμε ένα σφύριγμα και αισθανθήκαμε δυνατό άνεμο. Ο Chekaren είπε: Ακούς όλα αυτά τα πουλιά που πετούν από πάνω; Μέσα στην καλύβα δεν μπορούσαμε να δούμε τι συνέβαινε απέξω. Ξαφνικά σπρώχτηκα και πάλι... Φοβήθηκα. Το ίδιο κι ο αδελφός μου. Αρχίσαμε να φωνάζουμε τους γονείς μας, αλλά κανένας δεν απάντησε. Ακουγόταν θόρυβος πέρα από την καλύβα, μπορούσαμε να ακούσουμε δέντρα να πέφτουν. Ο Chekaren κι εγώ βγήκαμε από τους υπνόσακούς μας και θέλαμε να τρέξουμε έξω, αλλά τότε σαν να χτύπησε κεραυνός. Αυτός ήταν ο πρώτος. Η γη άρχισε να σείεται, άνεμος χτύπησε την καλύβα μας και τη διέλυσε. Ρίχτηκα κάτω από τα δοκάρια, αλλά το κεφάλι μου τη γλίτωσε. Τότε είδα ένα θαύμα: δέντρα έπεφταν, τα κλαδιά τους καίγονταν, όλα ήταν πολύ φωτεινά, πώς μπορώ να το πω, σαν να υπήρχε ένας δεύτερος ήλιος, τα μάτια μου πονούσαν, έφθασα να τα κλείσω... Και αμέσως ακολούθησε μια δυνατή βροντή. Αυτός ήταν ο δεύτερος κεραυνός. Το πρωινό ήταν ηλιόλουστο, δεν υπήρχαν σύννεφα, ο `Ηλιος μας έλαμπε όπως συνήθως... Ο Chekaren κι εγώ δυσκολευτήκαμε λίγο να βγούμε από τα ερείπια της καλύβας. Τότε είδαμε σε ένα άλλο μέρος του ουρανού μια άλλη λάμψη και μια δυνατή βροντή ακούστηκε. Αυτός ήταν ο τρίτος κεραυνός. Και πάλι ήρθε άνεμος, μας έσπρωξε και χτύπησε στα πεσμένα δέντρα. Κοιτάξαμε τα πεσμένα δέντρα, είδαμε κορυφές δέντρων να τσακίζονται και φωτιές. Ξαφνικά ο αδελφός μου ούρλιαξε Κοίτα πάνω! και έδειξε με το χέρι του. Κοίταξα και είδα μια άλλη αστραπή που προκάλεσε μια ακόμα βροντή. Αλλά ο ήχος ήταν λιγότερο δυνατός. Αυτό ήταν το τέταρτο χτύπημα, σαν ένας συνηθισμένος κεραυνός. Τώρα θυμάμαι καλά ότι υπήρξε και ένας ακόμα κεραυνός, αλλ' ήταν μικρός, και κάπου μακριά, εκεί που ο ήλιος πάει να κοιμηθεί».

«Στις 17η Ιουνίου, περί τις 9 το πρωί, παρατηρήσαμε ένα ασυνήθιστο φυσικό περιστατικό. Στο βόρειο χωριό Καρελίνσκι (200 βέρστια βόρεια του Κιρένσκ) οι χωρικοί είδαν προς τα βορειοδυτικά, ψηλά πάνω από τον ορίζοντα, υπέρλαμπρο (αδύνατο να το κοιτάξουν) ασπρογάλαζο ουράνιο σώμα, το οποίο επί δεκάλεπτο εκινείτο προς τα κάτω. Το σώμα εμφανιζόταν σωληνοειδές, δηλαδή κυλινδρικό στο σχήμα. Ο ουρανός ήταν αίθριος, μόνο ένα μικρό σκοτεινό σύννεφο παρατηρήθηκε στη γενική κατεύθυνση του λαμπρού σώματος. Επικρατούσε ζέστη και ξηρασία. Καθώς το σώμα πλησίαζε το έδαφος (δάσος), φάνηκε να μαυρίζει και μετατράπηκε σε ένα γιγάντιο κύμα μαύρου καπνού. Ακούστηκε ένας ισχυρός γδούπος (όχι βροντή), σαν να έπεφταν βράχια ή να ηχούσαν κανόνια, και όλα τα κτίσματα σείσθηκαν. Την ίδια ώρα το σύννεφο άρχισε να βγάζει φλόγες αβέβαιου σχήματος. Οι χωρικοί όλοι πανικοβλήθηκαν και βγήκαν στους δρόμους, γυναίκες έκλαιγαν, νομίζοντας ότι ήταν το τέλος του κόσμου. Ο συγγραφέας αυτών των γραμμών βρισκόταν στο δάσος περί τα 6 βέρστια βόρεια του Κιρένσκ και άκουσε προς τα ΒΑ σαν μπαράζ πυροβολικού που επαναλήφθηκε σε διαστήματα 15 λεπτών τουλάχιστον 10 φορές. Στο Κιρένσκ, σε λίγα κτήρια, στις βορειοανατολικές τους πλευρές τα παράθυρα έσπασαν».

«Κατά την πτώση του μετεωρίτη, ισχυρές δονήσεις του εδάφους παρατηρήθηκαν και κοντά στο χωριό Λοβάτ του ουέζντ του Κανσκ ακούστηκαν δύο ισχυρές εκρήξεις, σαν από κανόνια μεγάλου διαμετρήματος.»«Χωριό Κεζέμσκογιε. Στις 17 (ενν. Ιουνίου με το παλ.ημερολ.) ένα ασυνήθιστο ατμοσφαιρικό γεγονός παρατηρήθηκε. Στις 7:43 ακούσθηκε ήχος παρόμοιος ισχυρού ανέμου. Αμέσως μετά ακούσθηκε ένας φρικιαστικός γδούπος, ακολουθούμενος από σεισμό που έσεισε τα κτήρια σαν να είχαν κτυπηθεί από ένα βαρύ βράχο. Ο πρώτος γδούπος ακολουθήθηκε από δεύτερο και τρίτο. Το διάστημα μεταξύ του πρώτου και του τρίτου γδούπου ακουγόταν ένα ασυνήθιστο υπόγειο κροτάλισμα, παρόμοιο με μια σιδηροδρομική γραμμή επί της οποίας δεκάδες τρένα ταξιδεύουν συγχρόνως. Στη συνέχεια, επί 5 ως 6 λεπτά ακουγόταν ήχος ακριβώς ίδιος με κανονιοβολισμούς: 50 ως 60 σε ίσα μικρά διαστήματα που προοδευτικά ελαττώνονταν σε ένταση. Μετά από 1,5 ως 2 λεπτά ακόμα έξι επιπλέον γδούποι ακούστηκαν συνοδευόμενοι από δονήσεις. Ο ουρανός, εκ πρώτης όψεως, εμφανιζόταν καθαρός. Δεν υπήρχε άνεμος ή σύννεφα. Ωστόσο, με προσεκτικότερη παρατήρηση προς τα βόρεια, δηλ. προς την κατεύθυνση των γδούπων, ένα είδος σύννεφου στάχτης φάνηκε κοντά στον ορίζοντα, που γινόταν συνεχώς μικρότερο και αραιότερο, και περί τις 2-3 μ.μ. εξαφανίσθηκε ολότελα».

Ιστορία
Τα χρόνια που ακολούθησαν την έκρηξη υπήρξε μικρή επιστημονική περιέργεια για το γεγονός, πιθανώς εξαιτίας της απομονώσεως της περιοχής Τουνγκούσκα. Αν υπήρξε κάποια αποστολή στην περιοχή τότε, οι καταγραφές της πιθανώς να χάθηκαν κατά τα επόμενα χαοτικά χρόνια — Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Ρωσική Επανάσταση, Ρωσικός εμφύλιος πόλεμος.
Η πρώτη αποστολή που γνωρίζουμε έφθασε στον τόπο της εκρήξεως πάνω από μία δεκαετία αργότερα: Το 1921 ο Ρώσος ορυκτολόγος Λεονίντ Κούλικ επισκέφθηκε τη λεκάνη της Τουνγκούσκα ως μέρος επιθεωρήσεως από τη Σοβιετική Ακαδημία Επιστημών και συμπέρανε από τοπικές αφηγήσεις του γεγονότος ότι η έκρηξη είχε προκληθεί από ένα γιγάντιο μετέωρο. Ο Κούλικ έπεισε τη σοβιετική κυβέρνηση να χρηματοδοτήσει μια εξερευνητική αποστολή στην περιοχή με επιπλέον επιχείρημα την προσδοκία να ανακαλυφθεί μετεωρικός σίδηρος, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να βοηθήσει τη βιομηχανία της χώρας.

Η νέα αποστολή, πάλι υπό τον Κούλικ, έφθασε στην περιοχή το 1927. Προς έκπληξη των επιστημόνων, δεν βρέθηκε κανένας κρατήρας. Υπήρχε μία περιοχή καμένων δένδρων διαμέτρου περίπου 50 χιλιομέτρων. Κοντά στο υπόκεντρο λίγα δέντρα παραδόξως στέκονταν όρθια, αλλά απογυμνωμένα από τα κλαδιά κι από τον φλοιό τους. Τα δέντρα στη γύρω περιοχή είχαν πέσει κάτω προς τις κατευθύνσεις που έδειχναν μακριά από το κέντρο.
Στα επόμενα 10 χρόνια έγιναν τρεις ακόμα αποστολές στην περιοχή. Ο Κούλικ βρήκε ένα μικρό βαθούλωμα με βούρκο που σκέφθηκε ότι ίσως ήταν ο κρατήρας, αλλά μετά από κοπιαστική αποστράγγιση του βούρκου, ανακαλύφθηκαν αρχαία κούτσουρα δένδρων στον πυθμένα, αποκλείοντας την πιθανότητα ότι ήταν κρατήρας. Το 1938 ο Κούλικ οργάνωσε μια αεροφωτογράφηση της περιοχής, η οποία απεκάλυψε ότι η έκρηξη είχε ρίξει τα δέντρα σε μια τεράστια περιοχή με προσεγγιστικό σχήμα πεταλούδας. Παρόλα αυτά, δεν φαινόταν πουθενά κρατήρας.

Μεταπολεμικές αποστολές στην περιοχή (1950-1970) ανακάλυψαν μικροσκοπικά υαλώδη σφαιρίδια μετά από κοσκίνισμα του εδάφους. Χημική ανάλυση αυτών των σφαιριδίων έδειξε ότι περιείχαν μεγάλες ποσότητες νικελίου και ιριδίου, στοιχεία που βρίσκονται σε μεγάλες συγκεντρώσεις σε μετεωρίτες, υποδεικνύοντας εξωγήινη προέλευση.
Λεπτομερείς και συστηματικές συνεντεύξεις από αυτόπτες μάρτυρες άρχισαν να συλλέγονται πολύ καθυστερημένα (1959), από πολλούς ιθαγενείς που είχαν βρεθεί σε αποστάσεις μικρότερες των 100 χιλιομέτρων από την έκρηξη. Οι περισσότερες διηγήσεις ισχυρίζονταν ότι οι εντόπιοι είχαν βγάλει φλύκταινες στο δέρμα τους μετά την έκρηξη και ότι πέθαναν ολόκληρες οικογένειες. Οι γιατροί που συνόδευαν την αποστολή συμπέραναν ότι η έκρηξη είχε συμπέσει τυχαία με μία επιδημία ευλογιάς στην περιοχή.

Το ουράνιο σώμα - Μετεωρική εναέρια έκρηξη
Στους επιστημονικούς κύκλους, η κυρίαρχη εξήγηση για την έκρηξη είναι η εκρηκτική διάλυση στη γήινη ατμόσφαιρα ενός μεγάλου μετεωροειδούς, 5 ως 10 χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια της Γης.
Μικρότεροι μετεωροειδείς εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα από το διάστημα κάθε μέρα, με ταχύτητες συνήθως πάνω από 10 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Πού και πού έρχεται και κάποιος μεγαλύτερος από μερικά εκατοστά. Η θερμότητα που παράγεται από τη συμπίεση και την τριβή του αέρα μπροστά από το σώμα όταν αυτό εισέλθει μέσα στην ατμόσφαιρα, οπότε και ονομάζεται πλέον μετέωρο, είναι τεράστια και τα περισσότερα μετέωρα καίγονται ή εκρήγνυνται πριν φθάσουν στο έδαφος. Από τα μέσα του 20ού αιώνα και μετά, η στενότερη παρακολούθηση της γήινης ατμόσφαιρας οδήγησε στην ανακάλυψη ότι τέτοιες εκρήξεις συμβαίνουν αρκετά συχνά. Πετρώδης μετεωροειδής διαμέτρου της τάξεως των 10 μέτρων μπορεί να δώσει μια έκρηξη των 20 κιλοτόνων, παρόμοιας ενέργειας δηλαδή με τις πυρηνικές βόμβες που ρίφθηκαν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Υπάρχουν στοιχεία που υποδεικνύουν ότι τέτοιες εκρήξεις συμβαίνουν ψηλά στην ανώτερη ατμόσφαιρα σχεδόν κάθε χρόνο. Γεγονότα παρόμοια με της Τουνγκούσκα, των μερικών μεγατόνων, είναι πολύ σπανιότερα. Ο Γιουτζήν Σουμέικερ εκτίμησε ότι τέτοια γεγονότα συμβαίνουν μία φορά κάθε 300 χρόνια.

Επιπτώσεις στο έδαφος
Τα αποτελέσματα της εκρήξεως πάνω στα δέντρα επαναλήφθηκαν σε περιπτώσεις πυρηνικών δοκιμών στον αέρα κατά την περίοδο 1950-1968. Αυτά τα αποτελέσματα προκαλούνται από το ωστικό κύμα που παράγεται σε κάθε μεγάλη έκρηξη. Τα δέντρα ακριβώς κάτω από την έκρηξη χάνουν τα κλαδιά τους καθώς το κύμα κινείται καθέτως προς τα κάτω, ενώ τα δέντρα μακρύτερα ρίχνονται κάτω επειδή το ωστικό κύμα ταξιδεύει πιο κοντά στην οριζόντιο όταν φθάνει σε αυτά.
Σοβιετικά πειράματα περί το 1965 με προσομοιώσεις δασών (με σπίρτα αντί για δέντρα) και μικρά εκρηκτικά φορτία που εκρήγνυνταν ενώ κυλούσαν προς το έδαφος υπό διάφορες γωνίες πάνω σε σύρματα, δημιούργησαν σχήματα πεταλούδας σχεδόν πανομοιότυπα με εκείνο της Τουνγκούσκα. Τα πειράματα έδειξαν ότι το σώμα είχε πλησιάσει υπό γωνία περίπου 30 μοιρών ως προς το έδαφος και είχε εκραγεί ψηλά στον αέρα (το ακριβές ύψος δεν είναι δυνατό να διακριβωθεί από αυτό το είδος πειράματος).

Αστεροειδής ή κομήτης;
Η σύσταση του ουράνιου σώματος της Τουνγκούσκα παραμένει διαμφισβητούμενη. Το 1930 ο Βρετανός αστρονόμος Francis John Welsh Whipple πρότεινε ότι ήταν ένας μικρός κομήτης. Αποτελούμενο κυρίως από πάγο και σκόνη, ένα τέτοιο σώμα θα μπορούσε να είχε τελείως εξατμισθεί από την τριβή με τη γήινη ατμόσφαιρα, χωρίς να αφήσει προφανή ίχνη. Η κομητική υπόθεση στηρίζεται και από την αυξημένη φωτεινότητα του νυκτερινού ουρανού που παρατηρήθηκε σε όλη την Ευρώπη επί πολλές νύχτες μετά την έκρηξη, και ερμηνεύεται από τη σκόνη και τον πάγο που θα είχε διαχυθεί από την ουρά του κομήτη στην ανώτερη ατμόσφαιρα. Η κομητική υπόθεση κέρδισε γενική αποδοχή ανάμεσα στους Σοβιετικούς ερευνητές της εκρήξεως κατά την δεκαετία του 1960.
Το 1978 ο Σλοβάκος αστρονόμος Lubor Kresak πρότεινε πιο συγκεκριμένα ότι το σώμα ήταν ένα θραύσμα του βραχείας περιόδου Κομήτη του Ένκε, στον οποίο οφείλεται η βροχή μετεώρων Βήτα Ταυρίδες: το συμβάν της Τουνγκούσκα συνέπεσε με μία έξαρση αυτής της βροχής, ενώ και η προσεγγιστική τροχιά του σώματος της Τουνγκούσκα ταυτίζεται με την αναμενόμενη ενός τέτοιου θραύσματος.

Το 1983 ο αστρονόμος Ζντένεκ Σεκανίνα δημοσίευσε μία εργασία που ασκούσε κριτική στην κομητική υπόθεση. Υπεστήριξε ότι ένα σώμα με κομητική σύσταση που ταξιδεύει στην ατμόσφαιρα σε μια τόσο πλάγια τροχιά θα έπρεπε να είχε διαλυθεί ήδη σε πολύ μεγάλο ύψος, ενώ το σώμα της Τουνγκούσκα προφανώς «επεβίωσε» άθικτο μέχρι την τροπόσφαιρα. Ο Σεκανίνα επιχειρηματολόγησε υπέρ ενός συμπαγούς και βραχώδους σώματος, που πιθανώς ήταν ένας μικρός αστεροειδής. Αυτή η υπόθεση υποστηρίχθηκε και το 2001, σε μία μελέτη των Farinella, Foschini, κ.ά. που υποστήριξαν ότι το σώμα είχε έρθει από την κατεύθυνση της Ζώνης των Αστεροειδών.
Υπέρμαχοι της κομητικής υπόθεσης έχουν προτείνει ότι το σώμα ήταν ένας παλιός κομήτης με πετρώδη μανδύα, που του επέτρεψε να διεισδύσει βαθύτερα στην ατμόσφαιρα.

Η κυριότερη δυσκολία στη θεωρία του αστεροειδούς είναι ότι ένα τόσο μεγάλο βραχώδες σώμα θα έπρεπε να είχε φθάσει μέχρι το έδαφος και να είχε δημιουργήσει ένα μεγάλο κρατήρα στο σημείο της προσκρούσεως, αλλά δεν βρέθηκε κάποιος τέτοιος κρατήρας. Μόνη λύση είναι ότι η διάβαση του αστεροειδούς μέσα από την ατμόσφαιρα προκάλεσε αυξημένες πιέσεις και θερμοκρασίες μέχρι σημείου εκρήξεως. Η διάλυση θα πρέπει να ήταν πλήρης, ώστε να μη σωθούν υπολείμματα κάποιου μεγέθους. Μοντέλα που δημοσιεύθηκαν το 1993 δείχνουν ότι το σώμα είχε διάμετρο περί τα 60 μέτρα, με φυσικές ιδιότητες μεταξύ απλού και ανθρακούχου χονδρίτη.
Κατά την δεκαετία του 1990, Ιταλοί ερευνητές εξήγαγαν ρητίνη από το εσωτερικό δέντρων της περιοχής της εκρήξεως, για να εξετάσουν αιχμαλωτισμένα σωματίδια από την έκρηξη. Βρήκαν υψηλές συγκεντρώσεις υλικών που βρίσκονται συνήθως σε βραχώδεις αστεροειδείς και σπανιότερα σε κομήτες.

Η Λίμνη Cheko
Τον Ιούνιο του 2007 ανακοινώθηκε ότι επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Μπολόνια είχαν επισημάνει μία λίμνη στην περιοχή ως πιθανό κρατήρα από το συμβάν της Τουνγκούσκα. Η Λίμνη Cheko είναι μια μικρή και κυκλική λίμνη γύρω στα 8 χιλιόμετρα Β-ΒΔ του υποκέντρου. Η υπόθεση αυτή όμως έχει αμφισβητηθεί από άλλους ειδικούς στο αντικείμενο. Εξάλλου μια έρευνα του 1961 είχε αποκλείσει μία νεότερη προέλευση της λίμνης, καθώς η παρουσία ιζήματος πάχους άνω των δύο μέτρων στον πυθμένα υποδεικνύει ηλικία τουλάχιστον 5.000 ετών.

Αναπόδεικτες υποθέσεις
Η επιστημονική κατανόηση της συμπεριφοράς των μετεώρων στη γήινη ατμόσφαιρα ήταν κατά πολύ πιο ατελέστερη κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα και συνακόλουθα εμφανίσθηκαν και πολλές άλλες υποθέσεις για την ερμηνεία της εκρήξεως, καμιά από τις οποίες δεν γίνεται δεκτή από την επιστημονική κοινότητα.

Νίκολα Τέσλα
Υπό μια εκδοχή το συμβάν στην Τουνγκούσκα οφείλεται σε πείραμα του Νίκολα Τέσλα ο οποίος ενεργοποίησε την «ακτίνα θανάτου» του σημαδεύοντας την περιοχή της Αρκτικής με σκοπό να γίνει αντιληπτό κάποιο φαινόμενο και να ειδοποιηθεί από μια αποστολή που εκείνη την εποχή έπλεε στον Βόρειο Πόλο. Αντ' αυτού, σύμφωνα με την εκδοχή αυτή, έγινε λάθος στη σκόπευση και η ακτίνα προχώρησε πέραν της περιοχής της Αρκτικής και χτύπησε στην προέκτασή της την περιοχή της Τουνγκούσκα.

Το «Τέλος του Κόσμου»
«Πιθανότατα η πρώτη θεωρία που γνώρισε πλατιά εξάπλωση για την έκρηξη της Τουνγκούσκα ήταν ότι επίκειτο το τέλος του κόσμου. Καθώς η ώρα περνούσε, αυτή η θεωρία υποχωρούσε, μέχρι που σήμερα δύσκολα θα βρίσκαμε κάποιον που να πιστεύει ότι ο κόσμος τέλειωσε εκείνο το πρωί του Ιουνίου 1908...» (K. Zahnle, Nature 383, 674-75, 1996).

Φυσική βόμβα υδρογόνου
Το 1989 οι D' Alessio και Harms πρότειναν ότι ποσότητα δευτερίου από κομήτη που εισήλθε στη γήινη ατμόσφαιρα ίσως υπέστη πυρηνική σύντηξη, με την πυρηνική και μηχανική δυναμική του συμβάντος να αφήνει ένα χαρακτηριστικό ίχνος με τη μορφή άνθρακα-14. Καταλήγουν όμως ότι η όποια απελευθέρωση πυρηνικής ενέργειας θα ήταν αμελητέα. Ανεξάρτητα, το 1990, ο Cesar Sirvent συμπλήρωσε ότι ένας «κομήτης δευτερίου», δηλ. κομήτης με ασυνήθιστα υψηλή συγκέντρωση δευτερίου, θα μπορούσε να είχε εκραγεί ως μία φυσική βόμβα υδρογόνου, παράγοντας την περισσότερη από την ενέργεια που απελευθερώθηκε. Η σειρά των γεγονότων θα ήταν πρώτα μία μηχανική έκρηξη, η οποία θα πυροδοτούσε μία θερμοπυρηνική αντίδραση. Αυτή η πρόταση είναι ασύμβατη με τη γνώση τόσο της συστάσεως των κομητών, όσο και των συνθηκών θερμοκρασίας και πιέσεως που είναι απαραίτητες για την έναρξη πυρηνικής συντήξεως.

Μαύρη τρύπα
Το 1973 οι Albert A. Jackson και Michael P. Ryan, φυσικοί στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, πρότειναν ότι η έκρηξη της Τουνγκούσκα προκλήθηκε από μια μικρή (περί τα 1020  ως 1022  γραμμάρια) μαύρη τρύπα, που πέρασε μέσα από τη Γη ("Was the Tungus Event due to a Black Hole?" Nature, τ. 245, 14/9/1973, σσ. 88-89). Αυτή η υπόθεση δεν εξηγεί γιατί δεν υπήρξε ένα αντίστοιχο «γεγονός εξόδου», μία δεύτερη έκρηξη που θα συνέβαινε καθώς η μαύρη τρύπα θα εξερχόταν από την άλλη πλευρά της Γης συνεχίζοντας το ταξίδι της στο διάστημα, ούτε το γιατί απουσίασαν οι συνεχείς σεισμικές διαταραχές που θα συνέβαιναν κατά μήκος της τροχιάς της μαύρης τρύπας μέσα στον μανδύα.

Αντιύλη
Το 1965 οι Cowan, Atluri και Libby πρότειναν ότι η έκρηξη της Τουνγκούσκα προκλήθηκε από την εξουδετέρωση μιας ποσότητας αντιύλης που έπεσε από το διάστημα (Cowan, C., Atluri, C.R. & Libby, "Possible Anti-Matter Content of the Tunguska Meteor of 1908", Nature τ. 206, σσ. 861-865 (29/5/1965)). Ωστόσο, όπως συμβαίνει και με τις άλλες υποθέσεις που περιγράφονται σε αυτή την ενότητα, έτσι και αυτή δεν ερμηνεύει το ιρίδιο και το νικέλιο σε υαλώδη σφαιρίδια στην περιοχή.

Συντριβή ΑΤΙΑ
Αρκετοί οπαδοί των UFO έχουν ισχυρισθεί ότι το συμβάν της Τουνγκούσκα ήταν το αποτέλεσμα της εκρήξεως ενός εξωγήινου διαστημοπλοίου ή ακόμη και ενός εξωγήινου όπλου που εξερράγη «για να σώσει τη Γη από μια επικείμενη απειλή». Αυτοί οι ισχυρισμοί φαίνεται ότι προήλθαν από ένα διήγημα επιστημονικής φαντασίας του Σοβιετικού μηχανικού Αλεξάντερ Καζάντσεφ το 1946, στο οποίο ένα κινούμενο με πυρηνική ενέργεια αρειανό διαστημόπλοιο, αναζητώντας γλυκό νερό από τη λίμνη Βαϊκάλη, ανατινάχθηκε στον αέρα. Ο Καζάντσεφ εμπνεύσθηκε αυτή την ιστορία από την επίσκεψή του στη Χιροσίμα στα τέλη του 1945. Πολλά στοιχεία στην ιστορία του αναμίχθηκαν με τα πραγματικά γεγονότα στην Τουνγκούσκα. Η θεωρία του πυρηνοκίνητου ΑΤΙΑ υιοθετήθηκε από τους Thomas Atkins και John Baxter στο βιβλίο τους The Fire Came By (1976). Η τηλεοπτική σειρά του 1998 The Secret KGB UFO Files (Phenomenon: The Lost Archives) («Οι μυστικοί φάκελοι των ούφο της Κα-Γκε-Μπε - Φαινόμενο: τα χαμένα αρχεία») που μεταδόθηκε από τον σταθμό Turner Network Television, αναφερόταν στο συμβάν της Τουνγκούσκα ως «το ρωσικό Ρόσγουελ» και ισχυριζόταν ότι συντρίμματα ΑΤΙΑ είχαν βρεθεί στην περιοχή.
Οι οπαδοί της θεωρίας του ΑΤΙΑ δεν μπόρεσαν ποτέ να δώσουν κάποια απόδειξη των ισχυρισμών τους. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η τοποθεσία, ως ευρισκόμενη ανατολικά του Κοσμοδρομίου του Μπαϊκονούρ, έχει δεχθεί πολλές φορές ρωσικά διαστημικά συντρίμματα, με μεγαλύτερα αυτά από την αποτυχημένη εκτόξευση της πέμπτης δοκιμαστικής πτήσεως Βοστόκ στις 22 Δεκεμβρίου 1960. Το διαστημικό όχημα έπεσε κοντά στην περιοχή της εκρήξεως της Τουνγκούσκα και μία ομάδα μηχανικών στάλθηκε εκεί για να ανακτήσει την κάψουλα και τα δύο σκυλιά επιβάτες της (που επέζησαν).

Καταστροφή των Ψαρών

Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη
περπατώντας η Δόξα μονάχη
μελετά τα λαμπρά παλικάρια
και στην κόμη στεφάνι φορεί
γεναμένο από λίγα χορτάρια
που είχαν μείνει στην έρημη γη.

Η εξέλιξη των γεγονότων
Τα Ψαρά, το ισχυρό αυτό προπύργιο απέναντι του Οθωμανικού στόλου και των Οθωμανών, ήταν λόγω της γεωγραφικής της θέσης, των τολμηρών κατοίκων της και των συχνών αποβάσεων ο τρόμος των Οθωμανών και επέσυρε συνεχώς την οργή και εκδίκησή τους.

Έτσι τον Ιούνιο του 1824 η Οθωμανική Κυβέρνηση αποφάσισε να στείλει κατά των Ψαρών τον Οθωμανικό στόλο, τον οποίο εφοδίασε με δέκα χιλιάδες στρατό προς αποβίβαση.

Από αυτούς, οι τρεις χιλιάδες ήταν εκλεκτοί Αλβανοί υπό τους Ισμαήλ Πασά Πλιάσα και Μπανιούς Σέβρανη, τους οποίους είχε στείλει ο Κιουταχής Ρεσίτ Μεχμέτ Πασάς στην Κωνσταντινούπολη κατά διαταγή του Σουλτάνου.

Η επιτόπια αρχή της νήσου όταν έμαθε την προετοιμασία των Τούρκων έκανε συνέλευση, αλλά διχογνώμησε, διότι άλλοι υποστήριξαν ότι η υπεράσπιση έπρεπε να γίνει με τον στρατό της ξηράς, ενώ άλλοι ήθελαν να χρησιμοποιήσουν και πλοία.

Οι μεν πρώτοι πρότειναν μάλιστα να αφαιρέσουν τα πηδάλια από τα πλοία για να ενισχύσουν την απόγνωση των αγωνιστών και να τους κάνουν να πολεμήσουν πιο γενναία. Αυτή η γνώμη υπερίσχυσε και οδήγησε στην απώλεια των Ψαρών.

Στις 19 Ιουνίου έφτασε ο Οθωμανικός στρατός απέναντι των Ψαρών και μετά από δύο ημέρες έκανε απόβαση πίσω από την πόλη, στο πιο δύσβατο μέρος του νησιού. Μετά από αυτό, ο στόλος τέθηκε μπροστά στην πόλη.

Οι Οθωμανοί σκορπίστηκαν ανενόχλητοι σε όλο το νησί και ήρθαν σε πόλεμο με τους κατοίκους, σφάζονταν ανηλεώς. Οι κάτοικοι του νησιού πολέμησαν όντως με μεγάλη καρτερία και απελπισία. Η πάλη ήταν τόσο φοβερή, που τα πτώματα των πεσόντων κάλυψαν το έδαφος.

Οι Τούρκοι, ως πιο πολυάριθμοι υπερίσχυσαν, και κυρίευσαν την πόλη εκτός του φρουρίου, το οποίο αντιστεκόταν με μεγάλη φρουρά, εκ των οποίων 600 ήταν Θεσσαλομακεδόνες υπό των Γούλα Κασάνδριο και Σκλαβούνο Ράδο.

Η φρουρά αυτή αντιστάθηκε γενναία για δύο ημέρες, μέχρι που έπεσε βόμβα στη δεξαμενή νερού και την διέρρηξε. Όταν ο εχθρός όρμησε στο φρούριο, οι πολιορκημένοι έβαλαν φωτιά στην πυριτιδαποθήκη και ανατίναξαν στον αέρα τα οχυρώματα, τους εαυτούς τους και όσους Τούρκους βρίσκονταν στο φρούριο.

Μετά την πτώση του φρουρίου και την ολοκληρωτική ήττα των νησιωτών ακολούθησαν σφαγές τραγικότατες, αιχμαλωσία, αρπαγές, πυρπόληση και γενική καταστροφή του νησιού.

Όσοι μπόρεσαν να διασχίσουν τον εχθρό μπήκαν στα πλοία, από τα οποία λόγω της απόφασης που είχε παρθεί από την αρχή, πολλά δεν είχαν πηδάλιο, και μέσα από τα πλοία του εχθρού έφυγαν στα νησιά του Αιγαίου.

Η Ελληνική κυβέρνηση όταν έμαθε το δυστύχημα των Ψαριανών έσπευσε να δώσει στους διασωθέντες κάποια περίθαλψη, και προσωρινά τους παραχώρησε την Μονεμβασία για να κατοικήσουν.

Οι πρόσφυγες αργότερα πήγαν στην Αίγινα και εξακολούθησαν τον αγώνα κατά του εχθρού και υπέρ της απελευθέρωσης της Ελλάδας.

Μετά την καταστροφή
Μετά την καταστροφή των Ψαρών, ο Οθωμανικός στόλος έπλευσε στη Μυτιλήνη. Στις 3 Ιουλίου η Ελληνική Μοίρα με αρχηγό τον Μιαούλη ξημέρωσε έξω από τα Ψαρά και αποβίβασε 300 ναύτες.
Οι Οθωμανοί που είχαν παραμείνει στο νησί όταν είδαν τους Έλληνες διακόσιοι κλείστηκαν σε μερικά σπίτια, οι υπόλοιποι τρέξαν στα πλοία, έκοψαν τις άγκυρες και, αποπλέοντας βρέθηκαν ανάμεσα στον Ελληνικό στόλο.

Τότε άλλαξαν πορεία και έριξαν τα πλοία στην στεριά και τα έκαψαν.
Στις 7 Ιουλίου εμφανίστηκε όλος ο εχθρικός στόλος. Οι Έλληνες απέπλευσαν στην Σάμο στις 14 Ιουλίου και μετά απέπλευσαν διότι τους τελείωσαν οι τροφές.
Οι δε Οθωμανοί παρέλαβαν τους Τούρκους που είχαν απομείνει στα Ψαρά και έφυγαν για την Μυτιλήνη.

Παγκόσμια Ημέρα Σκληροδερμίας

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για το Σκληρόδερμα, στις 29 Ιουνίου, η Ελληνική Ρευματολογική Εταιρεία και Επαγγελματική Ένωση Ρευματολόγων Ελλάδος πραγματοποίησε μια σειρά ενεργειών ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης του κοινού σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για τη σπάνια νόσο του Σκληροδέρματος με κεντρικό μήνυμα «Φέτος φοράμε και πάλι τα γάντια μας» και δείχνουμε στους ασθενείς με σκληρόδερμα ότι καταλαβαίνουμε πώς αισθάνονται».

Στόχος της εκστρατείας ενημέρωσης, ήταν να ενημερώσει το κοινό αλλά και να το βοηθήσει να αντιληφθεί πώς αισθάνονται οι ίδιοι οι ασθενείς.

Το μήνυμα εμπνέεται από το γεγονός ότι οι ασθενείς με σκληρόδερμα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στο κρύο και τις αλλαγές θερμοκρασίας, εξαιτίας των αγγειοκινητικών διαταραχών, και για τον λόγο αυτό φορούν γάντια ακόμα και σε εσωτερικούς χώρους, ακόμα και όταν έχει ζέστη.

Το Σκληρόδερμα είναι ένα χρόνιο αυτοάνοσο νόσημα, που προσβάλλει όχι μόνο το δέρμα, αλλά και μύες, τένοντες και αρθρώσεις, ενώ μπορεί επίσης να υπάρχουν εκδηλώσεις και από εσωτερικά όργανα (πνεύμονες, καρδιά, γαστρεντερικό σωλήνα, νεφρούς κτλ).

Η συχνότητα εμφάνισης της νόσου είναι 1:10.000- 1:30.000 και στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 2.500 ασθενείς που πάσχουν από Σκληρόδερμα. Η νόσος συνήθως προσβάλλει γυναίκες ηλικίας 40-60 ετών, ενώ το ποσοστό εμφάνισης είναι 4 γυναίκες προς 1 άνδρα.

Η παθογένεια της νόσου είναι ουσιαστικά άγνωστη, ενώ κύρια αίτια θεωρούνται γενετικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες.

Ο πρόεδρος της Ελληνικής Ρευματολογικής Εταιρείας και Επαγγελματικής Ένωσης Ρευματολόγων Ελλάδος κ. Σπύρος Ασλανίδης, με αφορμή τις δράσεις που πραγματοποιήθηκαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για την Παγκόσμια Ημέρα για το Σκληρόδερμα δήλωσε: «Είμαστε ικανοποιημένοι που για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά διοργανώνουμε δράσεις για την ενημέρωση του κοινού αλλά και των ασθενών για το Σκληρόδερμα. Μέσα από τις δράσεις αυτές συμβάλλουμε ενεργά στην έγκαιρη διάγνωση των ασθενών, ενώ παράλληλα το κοινό έχει τη δυνατότητα να ενημερωθεί για τη νόσο και να συμμετέχει με το δικό του τρόπο στον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας για το Σκληρόδερμα».

Τα συμπτώματα του Σκληροδέρματος μπορεί να διαφέρουν μεταξύ των ασθενών και να μην είναι τυπικά της νόσου, τουλάχιστον στα αρχικά στάδια, δυσκολεύοντας την έγκαιρη διάγνωση.

Δύο από τα πρώιμα συμπτώματα είναι η διαταραχή της αιμάτωσης στα άκρα με αλλαγή χρώματος του δέρματος στα δάκτυλα, με εναλλαγή ωχρότητας- κυάνωσης- ερυθρότητας (φαινόμενο Raynaud) και τα σκληρά οιδηματώδη δάκτυλα.

Η Πνευμονική Αρτηριακή Υπέρταση, μια από τις σοβαρότερες επιπλοκές του Σκληροδέρματος, εμφανίζεται σε ασθενείς με Σκληρόδερμα σε ποσοστό 7-12% και αποτελεί την κύρια αιτία θανάτου των ασθενών. Τα Δακτυλικά Έλκη που εμφανίζονται σε 30-60% των ασθενών, είναι επώδυνες πληγές στα δάκτυλα που επηρεάζουν την καθημερινή ζωή των ασθενών και επιδρούν αρνητικά στη ποιότητα ζωή τους.

Μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει οριστική θεραπεία για το Σκληρόδερμα. Επειδή όμως υπάρχει έντονη ερευνητική δραστηριότητα για τη νόσο, υπάρχει ελπίδα για την επόμενη ημέρα, με την ανάπτυξη καλύτερης φαρμακευτικής αγωγής και βελτίωσης της θεραπευτικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση των επιπλοκών του Σκληροδέρματος.
Μέχρι την ανακάλυψη οριστικής θεραπείας της νόσου, απλά μέτρα όπως τα γάντια, μπορούν να βελτιώσουν την καθημερινότητα των ασθενών με Σκληρόδερμα και δακτυλικά έλκη.

Οι ενημερωτικές δράσεις για την Παγκόσμια Ημέρα για το Σκληρόδερμα, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, πραγματοποιήθηκαν με την ευγενική στήριξη της φαρμακευτικής εταιρείας βιοτεχνολογίας Actelion.

Η Ελένη Γ. Τέντου, από τη φαρμακευτική εταιρεία βιοτεχνολογίας Actelion ανέφερε: «Στην Actelion έχουμε αποδείξει ότι οι ασθενείς με σπάνια νοσήματα αποτελούν την άμεση προτεραιότητά μας, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το Σκληρόδερμα.

Μέσα από τις δράσεις, οι ασθενείς μπορούν να έχουν τη βεβαιότητα ότι στον καθημερινό τους δύσκολο αγώνα έχουν συμμάχους όχι μόνο τους γιατρούς αλλά και τις εταιρείες και τους απλούς ανθρώπους».

Η Παγκόσμια Ημέρα για το Σκληρόδερμα, στις 29 Ιουνίου, αποτελεί μία ευκαιρία ενημέρωσης για τη σπάνια αυτή νόσο αλλά και τη σημασία της έγκαιρης διάγνωσης των πρώιμων συμπτωμάτων της νόσου από εξειδικευμένα κέντρα.
Ενημερωθείτε και εσείς για τη νόσο και φορέστε κάθε είδους γάντια στις 29 Ιουνίου, στέλνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα μήνυμα συμπαράστασης στους πάσχοντες.

Πληροφορίες: iatronet.gr/

Το Ολοκαύτωμα της Υπάτης

Στις 17 Ιουνίου 1944, ημέρα Σάββατο, γράφτηκε ίσως η πιο μελανή σελίδα στην νεότερη ιστορία της Υπάτης. Στρατιωτικά τμήματα της κεντρικής Γερμανικής διοίκησης Λαμίας επιτέθηκαν κατά της Υπάτης, εκτελώντας 28 άτομα, τραυματίζοντας 30, καταστρέφοντας 375 από τα 400 σπίτια της πόλης, βυζαντινές εκκλησίες και ιστορικά αρχοντικά.

Για την προσφορά της στην Ενωμένη Εθνική Αντίσταση, που κορυφώθηκε με το ολοκαύτωμα αλλά και την εκτέλεση των Υπαταίων Πατριωτών μετά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, από τους Γερμανούς, η Υπάτη ανακηρύχθηκε Μαρτυρική Πόλη.

Η Υπάτη πυρπολήθηκε τρεις φορές από τους Γερμανούς και βομβαρδίστηκε με πυροβολικό αρκετές. Οι ημερομηνίες των πυρπολήσεων:
17 Ιουνίου 1944
10 Αυγούστου 1944
12 Οκτωβρίου 1944

Ο γραμματέας της τότε κοινότητας Υπάτης, Περικλής Ευθ. Ευθιμιόπουλος, που πέθανε στην Τασκένδη, σε πρόχειρη σημείωσή του γράφει λακωνικά: «Επυρπολήθηκαν άπασαι αι οικίαι, καταστήματα και λοιπαί οικοδομαί. Απέμειναν όρθια περί τα 25 σπίτια.
Ανετινάχθη η Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Άπαντα τα Δημόσια και κοινοτικά κτίρια και Σχολεία κατεστράφησαν. "Επί το ερείπιον" εστάθη η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! Αυτή όπλισε τους απλοϊκούς ανθρώπους της και έστησαν στο ξέφωτο μετερίζι της φυλής το χορό της ψυχικής Αντίστασης, που τελικά νίκησε τις χιτλερικές δυνάμεις».

Η εκτέλεση των Υπαταίων πατριωτών, 1 Δεκεμβρίου1942
Στις 1 Δεκεμβρίου 1942, δέκα κάτοικοι της Υπάτης εκτελέστηκαν στα ερείπια της γέφυρας του Γοργοποτάμου, ως αντίποινα από τους Γερμανούς για την ανατίναξή της.
Στις 5 Δεκεμβρίου 1942 άλλοι έξι Υπαταίοι εκτελέστηκαν στα Καστέλλια Φωκίδος από τους Ιταλούς.
Στοιχεία για τον αριθμό των θυμάτων της Υπάτης στην περίοδο της Ιταλογερμανικής Κατοχής, 1940-1944 :
Στη Γέφυρα του Γοργοποτάμου, 1-12-1942 - 10
Στο χωριό Καστέλλια, 6-12-1942 - 6
ΕΚΤΕΛΕΣΘΕΝΤΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΚΑΤΟΧΗΣ, Υπάτη 17-6-1944 - 28
ΕΚΤΕΛΕΣΘΕΝΤΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΟΧΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ, 1942-1944 - 16
ΝΕΚΡΟΙ ΣΤΟ ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ - 7
ΝΕΚΡΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ - 35
ΝΕΚΡΟΙ ΑΠΟ ΝΑΡΚΕΣ-ΧΕΙΡΟΒΟΜΒΙΔΕΣ - 5

Πηγή: www.ypati.gr,
“Υπάτη 1944-1994, 50 Χρόνια από το Ολοκαύτωμα”, ΄Εκδοση Συνδέσμου Υπαταίων -1994.
Το πλήρες όνομα του αγάλματος είναι "Ελευθερία που διαφωτίζει τον κόσμο"