DIASKEDASI.INFO

Απόστολος Αρσάκης

Βιογραφία
Ο μέγας ευεργέτης της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας Απόστολος Αρσάκης, γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου του 1792 στο χωριό Χοταχόβα, κοντά στην Πρεμετή της Βoρείου Ηπείρου.

Ήταν γιος του Κυριάκου Αρσάκη, ο οποίος ήταν ξάδερφος με τους αδερφούς Τοσίτσα. Σε ηλικία 8 ετών πήγε στο Βουκουρέστι και μετά από τέσσερα χρόνια, το 1804, στάλθηκε σε ένα Γυμνάσιο στη Βιέννη, ενώ συγχρόνως μάθαινε ελληνικά από τον μεγάλο διδάσκαλο Νεόφυτο Δούκα.

Όταν τελείωσε το Γυμνάσιο γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Χάλλης της Σαξονίας. Το 1813 πήρε το πτυχίο του και το 1814 εγκατάσταθηκε στο Βουκουρέστι, όπου άσκησε το επάγγελμα του ιατρού.

Από πολύ νέος ο Αρσάκης έδωσε δείγματα της μεγάλης φιλολογικής του μορφώσεως και της πρώιμης διανοητικής ωριμότητάς του.

Όταν ήταν φοιτητής, σε ηλικία 19 ετών, το 1811, έγραψε με την ευκαιρία της γεννήσεως του παιδιού του Μέγα Ναπολέοντα βουκολικό ειδύλλιο, σε δωρική διάλεκτο, κατ' απομίμηση των ειδυλλίων αυτών του Θεοκρίτου. Με το ποίημά του αυτό, παρακαλούσε τον πανίσχυρο τότε αυτοκράτορα να βοηθήσει την υπόδουλη Ελλάδα για να αποκτήσει την ελευθερία της από τους Τούρκους.

Το 1813, σε ηλικία 21 ετών, ο Αρσάκης έγραψε περισπούδαστη διατριβή, επί διδακτορία, σε λατινική γλώσσα «Περί του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού των ιχθύων», η οποία σχολιάστηκε εγκωμιαστικά.

Η διατριβή αυτή μεταφράσθηκε σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες θεωρούμενη ότι προήγε τη συγκριτική ανατομία. Παράλληλα, δημοσίευσε στον «Λόγιο Ερμή» άρθρα σχετικά με την ιστορία της Ιατρικής και συνέγραψε πολλές ακόμα επιστημονικές εργασίες, τις οποίες δημοσίευσε σε επιστημονικά περιοδικά και εγκυκλοπαίδειες.

Το 1822 προσλήφθηκε ως ιδιαίτερος γραμματέας του ηγεμόνα της Βλαχίας, ενώ από το 1836 μέχρι το 1839 διετέλεσε γραμματέας επικρατείας του ηγεμόνα της Βλαχίας Αλέξανδρου Γκίκα. Το 1857 πρωτοεκλέχθηκε βουλευτής και την περίοδο 1857-1859 χρημάτισε μέλος της τετραμελούς επιτροπής για την ένωση της Βλαχίας και της Μολδαβίας, οι οποίες αποτέλεσαν αργότερα τη Ρουμανία. Το 1862 έγινε Υπουργός Εξωτερικών της Ρουμανίας και λίγο καιρό αργότερα διετέλεσε προσωρινός πρωθυπουργός, αντικαθιστώντας τον δολοφονημένο πρωθυπουργό Καρατζίο. Στον πρωθυπουργικό θώκο παρέμεινε μέχρι τις 23 Ιουνίου του 1862.

Το όνομα, όμως, του Αρσάκη δεν έγινε ένδοξο ούτε από τα πρώιμα πνευματικά προϊόντα της εξαιρετικής διανοίας του, ούτε από την αξιόλογη δράση του στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, αλλά από τις μεγάλες δωρεές του στην Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία. Οι δωρεές αυτές είχαν αποσπάσει την αγάπη, την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη όλου του ελληνισμού, ο οποίος καταλάβαινε ότι το νόημα των δωρεών αυτών η μόρφωση κατάλληλων μητέρων και παιδαγωγών. Μετά την αποτίναξη της δουλείας, χρειαζόταν εξυγιαντική πνοή για σωστή εκπαίδευση και αγωγή.

Με δικές του δαπάνες βοήθησε στην αποπεράτωση του Μεγάρου της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας επί της οδού Πανεπιστημίου, ενώ διέθεσε μεγάλα ποσά για τη συντήρησή του. Το 1850 το Διοικητικό Συμβούλιο της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας τον ανακήρυξε μεγάλο ευεργέτη και ονόμασε τα σχολεία της Αρσάκεια. Εκτός από αυτές τις δωρεές, μεγάλα ποσά και πολύτιμα αντικείμενα δώρησε ο Αρσάκης και στην εκκλησία του Αρσακείου, η οποία ετιμάτο, χάριν της συζύγου του Αναστασίας, επ' ονόματι της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας. Επίσης δώρισε σημαντικά ποσά για την ανέγερση στη πατρίδα του, σχολείων και ναών. Επιπλέον, δημοσίευσε την αρχαιολογική πραγματεία «Περί του ει εξήν ταις γυναιξί ταις δραματικαίς επιδείξεσι παρείναι».

Ο Αρσάκης υπήρξε αγαθός και ευτυχής οικογενειάρχης και απέκτησε έναν γιο, τον Γεώργιο, και δύο κόρες: την Ελένη, σύζυγο Καντακουζηνού, και την Ολυμπία, σύζυγο Λαχοβάρη, πρεσβευτή της Ρουμανίας. Δύο μήνες προ του θανάτου του αφιέρωσε στην εκκλησία του Αρσακείου έναν Επιτάφιο και ένα χρυσοκέντητο Σταυρό.

Όταν απεβίωσε ο Αρσάκης, στις 16 Ιουλίου του 1874 στο Βουκουρέστι, το συμβούλιο της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας όρισε πένθος 40 ημερών σε όλο το προσωπικό του Αρσακείου και του έκανε μνημόσυνο στη Μητρόπολη Αθηνών, κατά το οποίο εξεφώνησε ιστορικό λόγο ο Κωνσταντίνος Κοντογόνης. Όρισε, επίσης, όπως σε κάθε εορτή να ευλογεί το όνομά του στην εκκλησία του Αρσακείου ο εκκλησιαστικός χορός των Αρσακειάδων ψάλλοντας το τροπάριο "Αποστόλου και Αναστασίας, των αοιδίμων ιδρυτών του ιερού τούτου τεμένους, αιωνία η μνήμη" και κάθε χρόνο, στις εξετάσεις, οι μαθήτριες ψάλλουν τον "Αρσάκειο Ύμνο", που γράφτηκε και μελοποιήθηκε προς τιμή του από το 1866.

Ηρώ Κωνσταντοπούλου

Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου, ήταν αγωνίστρια της εθνικής αντίστασης, η οποία γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου 1927 στην Αθήνα με Σπαρτιάτικη καταγωγή και εκτελέστηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1944 σε ηλικία 17 χρονών.

Οι γονείς της ήταν από τη Σπάρτη. Η ίδια γεννήθηκε κι έζησε στην Αθήνα. Ήταν μαθήτρια Γυμνασίου και οργανωμένη στην ΕΠΟΝ, όπου είχε αναπτύξει έντονη απελευθερωτική δράση, παρά το νεαρό της ηλικίας της.

Μιλούσε τέσσερις γλώσσες και όταν τη βασάνιζαν οι χιτλερικοί στην οδό Μέρλιν, όπου βρισκόταν το αρχηγείο της Κομαντατούρ, αναφέρεται ότι τους "μαστίγωνε" στη γλώσσα τους.

Όταν συλλαμβάνεται για πρώτη φορά, ο εύπορος πατέρας της καταφέρνει με τις γνωριμίες του να την ελευθερώσει.

Λίγο πριν την αποχώρηση των Γερμανών, συμμετέχει στην ανατίναξη ενός τρένου που μετέφερε πυρομαχικά και ξανά συλλαμβάνεται στις 31 Ιουλίου 1944 στο σπίτι της στο Κουκάκι. Εκείνη τη μέρα είχε τελειώσει τις απολυτήριες εξετάσεις του Γυμνασίου.

Οδηγήθηκε στην οδό Μέρλιν, όπου ήταν το αρχηγείο της Κομαντατούρ, και βασανίστηκε επί τέσσερα μερόνυχτα να μαρτυρήσει τους συνεργάτες της. Αλλά ούτε τα βασανιστήρια ούτε οι δελεαστικές προτάσεις που τις έκαναν απέδωσαν. Αφού δεν κατάφεραν οι ναζί να αποσπάσουν ό,τι ήθελαν την έστειλαν στην πτέρυγα των μελλοθανάτων στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου.

Ξημερώματα της 5ης Σεπτέμβρη, μπήκε ο φρουρός φωνάζοντας «Ηρώ Κωνσταντοπούλου». «Εγώ είμαι» είπε περήφανα. «Έρχομαι».
Η Λέλα Καραγιάννη, που επίσης κρατούνταν εκεί, την πλησίασε και της είπε: «Μπράβο, Ηρώ μου. Έτσι πεθαίνουν οι Ελληνίδες» κι έσκυψε και τη φίλησε για τελευταία φορά.

«Υπομονή κι υπομονή, καρτέρι και καρτέρι, και τούτος ο Σεπτέμβρης τη Λευτεριά θα φέρει». Ήταν οι τελευταίοι στίχοι που έγραψε λίγο πριν την πάρουν για εκτέλεση.

Οδηγήθηκε μαζί με 49 άλλους στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.

Εκτελέστηκε με 17 σφαίρες όσο και τα χρόνια της «προς παραδειγματισμό», όπως είπαν οι SS.

Η ίδια λίγο πριν οι εκτελεστές της ανοίξουν πυρ σκίζει το φόρεμά της και φωνάζει: «Χτυπάτε! Κτήνη». Οταν ρώτησαν ένα Γερμανό στρατηγό «γιατί τη σκοτώσατε; Ηταν μόλις 17 χρονών…» εκείνος απάντησε: «Γιατί τέτοιοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι για εμάς». Η Ηρώ έπεσε για τη λευτεριά του λαού, λίγες μέρες πριν απελευθερωθεί η Ελλάδα.

Το σώμα της ηρωικής Ελληνίδας, Ηρώς Κωνσταντοπούλου, έγινε λευτεριάς λίπασμα: «Εσύ δε θα μου πεις ευχαριστώ / όπως δε λες ευχαριστώ στους χτύπους της καρδιάς σου / που σμιλεύουν το πρόσωπο της ζωής σου /. Ομως εγώ θα σου λέω ευχαριστώ / γιατί γνωρίζω γιατί σου λέω ευχαριστώ / γιατί γνωρίζω τι σου οφείλω /… Αυτό το ευχαριστώ είναι το τραγούδι μου». (Γιάννης Ρίτσος).

Περίπου ένα μήνα μετά, στις 12 Οκτωβρίου του 1944 η Αθήνα απελευθερώνεται από τους ναζί.

Το 1981 ο Νίκος Φώσκολος έκανε μια ταινία για την ζωή της με τίτλο:
17 σφαίρες για έναν άγγελο – Η πραγματική ιστορία της Ηρώς Κωνσταντοπούλου.

Στις 29 Δεκεμβρίου του 1977 η Ακαδημία Αθηνών, με εισήγηση του καθηγητή της Φιλοσοφίας, Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου, τίμησε την ηρωίδα με μεταθανάτιο βραβείο για την υπέρτατη θυσία της, αναγνωρίζοντας έτσι και τη συμβολή της ΕΠΟΝ στον απελευθερωτικό αγώνα.

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ Η ΗΡΩ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

17 ΣΦΑΙΡΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΓΓΕΛΟ (1981)

Μαίρη Χρονοπούλου

Η Μαίρη Χρονοπούλου είναι Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. (16 Ιουλίου 1933)

Η Μαίρη Χρονοπούλου είναι μία από τις πιο δημοφιλείς Ελληνίδες ηθοποιούς. Εντυπωσιακή γυναίκα και ταλαντούχα ηθοποιός, έγινε σταρ στην καλή εποχή του κινηματογράφου τη δεκαετία του ’60. Η θηλυκότητά της, η φινέτσα της, τα πλούσια υποκριτικά της προσόντα και το ταμπεραμέντο της σφραγίζουν κάθε ρόλο που υποδύθηκε στο θέατρο και τον κινηματογράφο.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στο οποίο εμφανίστηκε στις ομάδες του χορού, σε αρχαία δράματα.

Το 1957 άρχισε να συνεργάζεται με το ελεύθερο θέατρο, κάνοντας εμφανίσεις στο Ακροπόλ στα έργα των Σακελλάριου-Γιανακόπουλου «Η Κυρία» και «Ρομάντζο μιας Καμαριέρας».

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε σαν κομπάρσος στο «Χαρούμενο Ξεκίνημα» του Δημόπουλου, παραγωγής Φίνος Φιλμ το 1954, όταν ήταν ακόμη φοιτήτρια. Το 1958 πήρε ένα μικρό ρόλο στο «Τελευταίο Ψέμμα» του Κακογιάννη, πάλι στη Φίνος Φιλμ.

Από το 1963 και μετά πρωταγωνιστεί σε πλειάδα δραματικών ταινιών της Φίνος Φιλμ, και όχι μόνο, σε ρόλους ντάμας και μοιραίας γυναίκας, δίπλα σε όλους τους άντρες πρωταγωνιστές της εποχής, όπως Κούρκουλος,Γεωργίτσης, Παπαμιχαήλ, Φούντας, Αλεξανδράκης.

Ξεχωρίζουν οι ερμηνείες της στα «Κόκκινα Φανάρια» του Β. Γεωργιάδη (1963, Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης), «Χωρίς Ταυτότητα», (1963, Φίνος Φιλμ), «Πολύ Αργά για Δάκρυα» του Γ. Δαλιανίδη (1968, Φίνος Φιλμ), «Οι Αδίστακτοι» του Ν. Κατσουρίδη (1965, Σάβας Φιλμ), «Κοινωνία Ώρα Μηδέν» του Ντ. Δημόπουλου (1966, Φίνος Φιλμ), «Η Λεωφόρος του Μίσους» (1968, Φίνος Φιλμ) και «Ορατότης Μηδέν» του Ν. Φώσκολου (1970, Φίνος Φιλμ).

Ανάμεσα σε αυτές τις κοινωνικές και δραματικές ταινίες εμφανίστηκε σε τρία μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη, παραγωγής Φίνος Φιλμ, στα οποία θα κάνει θραύση: «Οι Θαλασσιές οι Χάντρες», «Μια Κυρία στα Μπουζούκια» και «Γοργόνες και Μάγκες». Ιδιαίτερα στο «Μια Κυρία στα Μπουζούκια» σαγήνευσε το κοινό με το ακαταμάχητο στυλ και ταμπεραμέντο της τόσο υποκριτικά όσο και ερμηνεύοντας δύο από τις μυθικές επιτυχίες των τραγουδιών του Ελληνικού Κινηματογράφου, το «Είμαι Γυναίκα του Γλεντιού» και το «Του Αγοριού Απέναντι».

Στη θεατρική της καριέρα, συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους θιάσους της Αθήνας και έπαιξε με την ίδια ερμηνευτική ικανότητα σε όλα τα είδη θεάτρου. Το 1972 συγκρότησε το δικό της θίασο με τον οποίο ανέβασε τα έργα: «Τι Ώρα θα γυρίσεις Πηνελόπη» του Μομ και «Ένα Καυτό Κορίτσι» του Καμπανέλη.

Έχει στο ενεργητικό της σημαντικές ερμηνείες και στο Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο, όπως στις εξαίρετες ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Κυνηγοί» και «Ταξίδι στα Κύθηρα», ενώ κέρδισε βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με την ταινία «Τα Παιδιά της Χελιδόνας» του Κώστα Βρεττάκου, το 1987.
Προσωπική ζωή

Τον Αύγουστο του 1975 παντρεύτηκε τον πρώην δήμαρχο Σπάτων και πρώην βουλευτή Δήμο Μπότσαρη. Υπήρξε αρραβωνιασμένη για 3 χρόνια με τον ηθοποιό Ανδρέα Μπάρκουλη.

Έχει βαφτίσει τον γιο του Νίκου Κούρκουλου, Άλκη Κούρκουλο.

Τον Αύγουστο του 1999 υπέστη ένα σοβαρό ατύχημα με το αυτοκίνητό της, που την έχει αναγκάσει να βρίσκεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Σε κάποια φάση της ζωής της είχε μείνει εννέα ημέρες κλινικά νεκρή (το έχει δηλώσει η ίδια σε τηλεοπτική της συνέντευξη). Έχει 100% Αναπηρία.

Τζίντζερ Ρότζερς

Η Τζίντζερ Ρότζερς ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, χορεύτρια και τραγουδίστρια βραβευμένη με Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία του 1941 Το Δράμα μιας Γυναίκας (Kitty Foyle). (αγγλ. Ginger Rogers), (16 Ιουλίου 1911 - 25 Απριλίου 1995)

Η ηθοποιός φημίζεται για τη συμμετοχή της σε ταινίες μιούζικαλ της δεκαετίας του '30, ως χορευτική παρτενέρ του Φρεντ Αστέρ. Οι δυο τους γύρισαν μαζί δέκα ταινίες και φημίζονται ως κινηματογραφικό δίδυμο. Η λήξη της συνεργασίας της με τον Αστέρ είχε ως αποτέλεσμα η ηθοποιός να στραφεί σε άλλα κινηματογραφικά είδη όπως το δράμα και την κωμωδία. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την έχει κατατάξει στη 14η θέση της λίστας με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών.

Πρώτα Χρόνια
Η Τζίντζερ Ρότζερς, της οποίας το πραγματικό όνομα ήταν Βιρτζίνια Κάθριν ΜακΜαθ, γεννήθηκε στο Ιντιπέντενς του Μιζούρι το 1911.

Ήταν μοναχοκόρη των Γουίλιαμ Έντινς ΜακΜαθ και Λέλα Ίμοτζεν Όοουενς. Οι γονείς της πήραν διαζύγιο αμέσως μετά τη γέννησή της κι η Ρότζερς με τη μητέρα της μετακόμισαν στο σπίτι του παππού της στο Κάνσας Σίτυ.

Οι γονείς βρέθηκαν αντιμέτωποι σε δικαστική διαμάχη για την κηδεμονία της. Όταν η μητέρα της Ρότζερς απαγόρευσε στον πατέρα της να βλέπει την κόρη του, εκείνος την απήγαγε δυο φορές.

Η Ρότζερς έμεινε στο σπίτι των γονιών της μητέρας της για το διάστημα που εκείνη βρισκόταν στο Χόλιγουντ, όπου εργαζόταν ως σεναριογράφος. Η Ρότζερς είχε στενή σχέση με τον παππού της και χρόνια αργότερα όταν έγινε σταρ του κινηματογράφου του αγόρασε σπίτι στο Χόλυγουντ για να τον έχει κοντά της.

Το όνομα Τζίντζερ της δόθηκε από την εξαδέλφη της, Έλεν, η οποία όταν βρισκόταν σε νηπιακή ηλικία δεν μπορούσε να προφέρει σωστά το όνομά της, Βιρτζίνια, και την αποκαλούσε Τζίνγκα (το οποίο μετατράπηκε σε Τζίντζερ). Αργότερα υιοθέτησε το επίθετο του πατριού της, τον οποίο παντρεύτηκε η μητέρα της, όταν εκείνη ήταν 9 ετών. Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Φορτ Γουόρθ του Τέξας.

Απο την επιθεώρηση στο Μπρόντγουεϊ
Η καριέρα της Ρότζερς ξεκίνησε απρόσμενα ένα βράδυ, όταν ο θίασος επιθεώρησης του Έντι Κόι περιόδευε στο Φορτ Γουόρθ και χρειάστηκε κάποια νεαρή κοπέλα για να αντικαταστήσει κάποιο μέλος του κι η μικρή ακόμα Τζίντζερ κάλυψε τη θέση. Έπειτα κέρδισε βραβείο σε διαγωνισμό χορού τσάρλεστον το 1926 στο θέατρο The Craterian του Μέντφορντ στο Όρεγκον. Η νίκη της είχε ως αποτέλεσμα να ξεκινήσει 6μηνη περιοδεία. Χρόνια αργότερα το όνομα του θεάτρου άλλαξε προς τιμήν της σε: Craterian Ginger Rogers Theater.

Στα δεκαεφτά της η ηθοποιός παντρεύτηκε τον ηθοποιό, τραγουδιστή, χορευτή και κωμικό Τζακ Κούλπεπερ που είχε υιοθετήσει το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Τζακ Πέπερ. Σύμφωνα με τη βιογραφία της ηθοποιού εκείνη και ο Πέπερ γνωρίζονταν από παιδιά εφόσον είχε σχέση με την ξαδέλφη της. Οι δυο τους δημιούργησαν ντουέτο επιθεώρησης ονόματι Τζίντζερ και Πέπερ, αλλά ο γάμος τους έληξε μετά από μερικούς μήνες κι έπειτα η Ρότζερς συνέχισε τις περιοδείες με τη μητέρα της. Όταν ο θίασός τους έφτασε στη Νέα Υόρκη, η Ρότζερς αποφάσισε να μείνει εκεί δουλεύοντας για λογαριασμό ραδιοφωνικών σταθμών. Έπειτα το 1929 έκανε το ντεμπούτο της στο Μπρόντγουεϊ σε ένα μιούζικαλ με τίτλο Top Speed.

Δυο εβδομάδες μετά την πρεμιέρα του Top Speed, η Ρότζερς επελέγη να πρωταγωνιστήσει στο μιούζικαλ των Άιρα και Τζορτζ Γκέρσουιν Girl Crazy. Στο μιούζικαλ συμμετείχε επίσης ο Φρεντ Αστέρ ως υπεύθυνος της χορογραφίας. Η εμφάνισή της την έκανε αστέρα πρώτου μεγέθους εν μια νυκτί και την οδήγησε ένα χρόνο αργότερα, το 1930 σε επταετές συμβόλαιο με την Paramount Pictures.

Κινηματογραφική καριέρα

1929 - 1933
Η Ρότζερς σύντομα έσπασε το συμβόλαιό της με την Paramount για λογαριασμό της οποίας γύρισε 5 ταινίες και μετακόμισε με τη μητέρα της στο Χόλιγουντ. Όταν έφτασε στην Καλιφόρνια υπέγραψε σύμβαση για τρεις ταινίες με την εταιρία Pathe Exchange και γύρισε επίσης ταινίες για τις εταιρίες Warner Bros., Monogram, και 20th Century Fox.

Η πρώτη της αξιοσημείωτη εμφάνιση ήταν στην ταινία της Warner 42η Οδός (42nd Street, 1933). Συνέχισε να εμφανίζεται σε ταινίες της Warner, της Fox, της Universal, της Paramount και της RKO Radio Pictures και στη δεύτερή της ταινία για λογαριασμό της RKO με τίτλο Καριόκα (Flying Down to Rio, 1933) είχε την πρώτη της κινηματογραφική συνεργασία με τον Φρεντ Αστέρ.

1933 - 1939
Η Ρότζερς κι ο Αστέρ έγιναν κινηματογραφικό δίδυμο και πρωταγωνίστησαν μαζί σε 10 μιούζικαλ, 9 εκ των οποίων για λογαριασμό της RKO: Καριόκα (Flying Down to Rio, 1933), Η Εύθυμη Ζωντοχήρα (The Gay Divorcee, 1934), Ρομπέρτα (Roberta, 1935), Τοπ Χατ (Top Hat, 1935), Ναυτική Παρέλασις (Follow the Fleet, 1936), Δε Χορεύω Πια (Swing Time, 1936), Ας Χορέψουμε (Shall We Dance, 1937), Στον Ίλιγγο του Χορού (Carefree, 1938), Το Βαλς του Χωρισμού (The Story of Vernon and Irene Castle, 1939), καθώς και Τα Φτερωτά Παπούτσια (The Barkleys of Broadway, 1949) για λογαριασμό της Metro-Goldwyn-Mayer. Ανέδειξαν το είδος του κινηματογραφικού μιούζικαλ με φιγούρες αξεπέραστης φινέτσας και δεξιοτεχνίας, υπό τους ρυθμούς συνθέσεων από μεγάλους μουσικούς της περιόδου.

Οι ειδήμονες του χορού Αρλίν Κρότσε, Χάνα Χάιαμ και Τζον Μιούλερ, θεωρούν την Ρότζερς την καλύτερη παρτενέρ του Αστέρ, καθώς συνδύαζε τις χορευτικές της ικανότητες με τη φυσική ομορφιά και τις υποκριτικές της δυνατότητες στην κωμωδία και το δράμα. Απογείωνε επίσης την εικόνα του Αστέρ που στερούταν φυσικής ομορφιάς. Το αποτέλεσμα ήταν άκρως επιτυχημένο για το κοινό. Παρά το γεγονός ότι οι χορογραφίες ήταν επινοημένες από τον Αστέρ και το συνεργάτη του Ερμή Παν οι ειδικοί του χορού αναγνωρίζουν τη συνεισφορά της Ρότζερς και την επαγγελματικότητά της όταν σε περιόδους πίεσης, λόγω της συμμετοχής της και σε άλλες ταινίες, έπρεπε να οργανώσει το χρόνο της ώστε να είναι συνεπής για τις πρόβες της με το Αστέρ.

Μετά το 1939
Η RKO βρέθηκε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας στα τέλη του 1937 και οι παραγωγοί της εταιρίας προσέλαβαν τη Ρότζερς και τον Αστέρ για να γυρίσουν άλλο ένα μιούζικαλ με τίτλο Στον Ίλιγγο του Χορού (Carefree, 1938) το οποίο απέτυχε στο Box-Office. Ένα χρόνο αργότερα γύρισαν το μιούζικαλ Το Βαλς του Χωρισμού (The Story of Vernon and Irene Castle, 1939) αλλά η δραματική του πλοκή και το τραγικό τέλος είχαν ως αποτέλεσμα να γίνει η λιγότερο εμπορική τους ταινία. Σε αυτό συνέβαλε και η οικονομική κατάσταση των Η.Π.Α. στα μέσα της δεκαετίας του '30. Τα μιούζικαλ είχαν υψηλότερο κόστος από τα υπόλοιπα κινηματογραφικά ήδη και οι παραγωγοί αποφάσισαν να σταματήσουν τη χρηματοδότησή τους και η συνεργασία του διδύμου τερματίστηκε.

Κατά τη διάρκεια της συνεργασίας της με τον Αστέρ, η Ρότζερς συμμετείχε σε μια σειρά επιτυχημένες δραματικές και κωμικές ταινίες. Το 1937 εμφανίστηκε στην ταινία Το Κατώφλι της Δόξας (Stage Door) πλάι στην Κάθριν Χέπμπορν, όπου της δόθηκε η ευκαιρία να ξεδιπλώσει το δραματικό της ταλέντο στο ρόλο ενός εύγλωττου και παράλληλα εύθραυστου κοριτσιού που είχε όνειρα για θεατρική καριέρα.

Το 1939 πρωταγωνίστησε στην ταινία Ξανθός Κίνδυνος (5th Ave Girl) όπου ερμήνευσε μια άνεργη κοπέλα που αναστατώνει τις ζωές μιας πλούσιας οικογένειας, ανέλαβε επίσης το ρόλο μιας κοπέλας που κατηγορείται άδικα ότι εγκατέλειψε το μωρό της στην ταινία Δεσποινίς Μητέρα (Bachelor Mother) πλάι στον Ντέιβιντ Νίβεν.

Το 1940 γύρισε την ταινία Αγάπη που δεν Έσβησε (Primerose Path) όπου υποδύθηκε την κόρη μιας πόρνης που αρνείται να ακολουθήσει το δρόμο της μητέρας της, ενώ την ίδια χρονιά εμφανίστηκε στο πλευρό του Ρόναλντ Κόλμαν στην ταινία Συνέταιροι στον Ερωτα (Lucky Partners, 1940). Την ίδια χρονιά βραβεύτηκε με Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Το Δράμα μιας Γυναίκας (Kitty Foyle, 1941). Οι ταινίες της είχαν επιτυχία κι αποτελούσε τη δημοφιλέστερη ηθοποιό της εταιρίας RKO.

Το 1941 εμφανίστηκε στην κωμωδία Άνδρα Θέλω (Tom, Dick, and Harry) όπου ανέλαβε το ρόλο μιας κοπέλας που ονειρεύεται ότι έχει παντρευτεί τρεις διαφορετικούς άνδρες. Άλλες ταινίες της περιόδου περιλαμβάνουν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Μπίλι Γουάιλντερ στην ταινία Υπερφυσική Μπεμπέκα (The Major and the Minor, 1942) (όπου υποδύεται μια κοπέλα που μεταμφιέζεται σε δωδεκάχρονο κορίτσι για να πληρώσει μειωμένο εισιτήριο στο τρένο), το Οι Συνωμότες της 5ης Φάλαγγας (Once Upon a Honeymoon, 1942), το Πονεμένη Μητέρα (Tender Comrade, 1943) και το Θα σε Ξαναδώ (I' ll Be Seeing You, 1944), πλάι στον Τζόζεφ Κότεν.

Το 1949 ο παραγωγός Άρθουρ Φριντ την προσέλαβε μαζί με τον Φρεντ Αστέρ για να γυρίσουν το τελευταίο τους μιούζικαλ με τίτλο Τα Φτερωτά Παπούτσια (The Barkleys of Broadway, 1949). Κατά τα τέλη της δεκαετίας του '40 η καριέρα της έφτασε σε ακμή, άρχισε να φθίνει όμως κατά τη δεκαετία, καθώς της ήταν δύσκολο να βρει το κατάλληλο υλικό για την ηλικία της. Εμφανίστηκε σε μερικές καλές ταινίες όπως το Φιλμ Νουάρ Όταν η Θύελλα Ξεσπά (Storm Warning, 1951) πλάι στον Ρόναλντ Ρίγκαν και τη Ντόρις Ντέι, ταινία που καταδικάζει τις ενέργειες της Κου Κλουξ Κλαν και στην κωμωδία του Χάουαρντ Χοκς Ο Βαρνάβας, η Εντβίνα, η Μαϊμού και το Μπογκόμολετς (Monkey Business, 1952), όπου εμφανίστηκε πλάι στον Κάρι Γκραντ και τη Μέριλιν Μονρόε.

Το 1953 εμφανίστηκε στο πλευρό του Γουίλιαμ Χόλντεν στην κωμωδία Μια Κυρία στα 40 (Forever Female) και το 1955 στο θρίλερ μυστηρίου Τραγική Ανάκρισης (Tight Spot). Μετά από μια σειρά από αποτυχημένες ταινίες επέστρεψε στο θέατρο όπου εμφανίστηκε στο μιούζικαλ Hello, Dolly!, που ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ το 1965 λαμβάνοντας θετικές κριτικές. Συνέχισε τις επιτυχημένες θεατρικές της εμφανίσεις και το 1969 πρωταγωνίστησε στο μιούζικαλ Mame, το οποίο μεταφέρθηκε και στο West End του Λονδίνου.

Οι παραστάσεις στην Αγγλία κράτησαν 14 μήνες, συμπεριλαμβανομένης και μιας αφιερωμένης στη βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου. Από τα μέσα της δεκαετίας του '70 κι ύστερα η Ρότζερς έκανε σποραδικές τηλεοπτικές εμφανίσεις. Εμφανίστηκε στις σειρές Το Πλοίο της Αγάπης (The Love Boat, 1979), Glitter, 1984 και Hotel, 1987 που ήταν κι οι τελευταίες της ως ηθοποιός.

Θάνατος
Η Ρότζερς περνούσε τους χειμώνες στο Ράντσο Μιράζ της Καλιφόρνια και τα καλοκαίρια στο Μέντφορντ του Όρεγκον. Συνέχισε να κάνει δημόσιες εμφανίσεις μέχρι τη στιγμή που υπέστη εγκεφαλικό που της προκάλεσε ελαφριά παράλυση και την καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι.

Απεβίωσε στην οικία που διατηρούσε στο Ράντσο Μιράζ σε ηλικία 83 ετών.
Η ιατροδικαστική γνωμάτευση υπέδειξε ότι ο θάνατός της οφειλόταν σε καρδιακή προσβολή (η ηθοποιός δεν ακολουθούσε καμιά ιατρική αγωγή μετά το εγκεφαλικό).