DIASKEDASI.INFO

Μαρίνα Καρέλλα

Η Μαρίνα Καρέλλα, διάσημη Έλληνίδα καλλιτέχνιδα, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 17 Ιουλίου 1940. Γονείς της ήταν ο βιομήχανος Θεόδωρος Καρέλλας και η Έλλη Χαλικιοπούλου. Είναι σύζυγος του Πρίγκιπα Μιχαήλ της Ελλάδας.

Καλλιτεχνικό έργο
Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1960-3). Μαθήτρια του Γ. Τσαρούχη αλλά και του σπουδαίου ζωγράφου Όσκαρ Κοκόσκα. Συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι, στην Ecole des beaux-arts (1963-5) και στο Σάλτσμπουργκ, στην Σχολή Kokoschka.

Η Μαρίνα Καρέλλα ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της το 1966, όταν παρουσίασε την πρώτη έκθεση ζωγραφικής της στο Φεστιβάλ των Δύο Κόσμων στην Ιταλία.

Έργα της παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στη Galleria Levi στο Μιλάνο το 1971. Τη δεκαετία του 1970 εξέθεσε στην Gallery Iolas τους Λευκούς Πίνακές της, οι οποίοι θεωρούνται πλέον από τα διασημότερα κομμάτια της δουλειάς της. Αργότερα ασχολήθηκε με την αποτύπωση πτυχώσεων σε γύψο, μάρμαρο και μέταλλο, μεταφέροντας ένα προσφιλές της θέμα από τη ζωγραφική στη γλυπτική. Τη δεκαετία του 1980, κατά τη διαμονή της στη Νέα Υόρκη, οι πίνακές της χαρακτηρίζονται πιο «σκοτεινοί», ενώ τα πιο πρόσφατα έργα της είναι προσωπογραφίες ή εικόνες εμπνευσμένες από τη φύση.

Κατά την επιτυχημένη σταδιοδρομία της η Μαρίνα Καρέλλα έχει εκθέσει σε διάφορες πόλεις του κόσμου, όπως η Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες, η Μαδρίτη, οι Βρυξέλλες, η Ρώμη, και το Λονδίνο, ενώ έργα της φιλοξενούνται σε σημαντικά μουσεία και ιδρύματα. Στο ενεργητικό της καταγράφονται πάνω από τριάντα ατομικές εκθέσεις, στην Ελλάδα (Αθήνα, Χανιά, Θεσσαλονίκη) και στο εξωτερικό . Το 2005 οργανώθηκε αναδρομική έκθεση του έργου της στο Μουσείο Μπενάκη.

Αξιοσημείωτη είναι επίσης η ενασχόληση της καλλιτέχνιδας με τη σκηνογραφία και τα κουστούμια για φιλμς και θεατρικές παραστάσεις. Ενδεικτική είναι η συνεργασία της με τον γνωστό γλύπτη Τάκη για την παράσταση της Ηλέκτρας (Επίδαυρος, 1984), με τη Niki de Saint - Phalle στο φιλμ Un reve plus long que la nuit (1976), με το Εθνικό Θέατρο Πειραιά για την παράσταση Δωδέκατη Νύχτα του Σαίξπηρ (1979), με τη Λυρική Σκηνή για τις όπερες Don Juan (1972) και L' Incoronazione di Poppea (1977) κ.ά. Oι αναζητήσεις της στον σκηνικό χώρο επηρέασαν αναπόφευκτα τη ματιά και τις εικαστικές επιλογές της.

H καλλιτέχνιδα ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της ως ζωγράφος. Στους πίνακές της εικονίζονται, σιωπηλά εσωτερικά, στα οποία η ανθρώπινη παρουσία, αν και απλώς υποδηλώνεται, είναι έντονα υπογραμμισμένη. Πρόκειται για ένα παιχνίδι ανάμεσα σε αντιθετικές έννοιες: παρουσία - απουσία, κίνηση - ακινησία, άγχος - ηρεμία. Οι χωρίς τίτλους εικόνες της, λουσμένες σε ψυχρό φως και ντυμένες στη λευκότητα, μεταφέρουν ένα συναίσθημα λύπης και μοναξιάς, χωρίς να φτάνουν, ωστόσο, στην απαισιοδοξία και το μηδενισμό. Ήταν θέμα οργανικής εξέλιξης των έργων της το πέρασμα σε γλυπτικές διατυπώσεις: η Καρέλλα μετέφερε απλώς στις τρεις διαστάσεις τους μυστηριώδεις τόπους των πινάκων της. Η αίσθηση της θεατρικότητας ξεπηδά αμεσότερα από τις συνθέσεις αυτές, που επιβάλλονται με το μέγεθος και τη χαρακτηριστική πτυχολογία τους. Η καλλιτέχνιδα μοιάζει να καλύπτει τα πάντα με υφάσματα από ποικίλα υλικά, μια τεχνική που έλκει μνήμες από την κλασική ελληνική αρχαιότητα, το Βυζαντινή Αυτοκρατορία και τις Ινδίες. Άλλοτε διαμορφώσεις υφασμάτων απλώνονται ανεξάρτητες στο χώρο, άλλοτε υποστηρίζονται από φέρουσες κατασκευές και έχουν ως φόντο τρίπτυχα και πίνακες που λειτουργούν σαν ένα είδος ορίζοντα και άλλοτε περιτυλίγουν έπιπλα-γλυπτά.

Τα έργα της καλλιτέχνιδας «αποπνέουν μια αίσθηση μυστηρίου και παροτρύνουν τον θεατή να μην παγιδευθεί σε μια ερμηνεία αλλά να περιπλανηθεί, να νιώσει την ελευθερία και να ταξιδέψει σε δικούς του κόσμους», ενώ στην τέχνη της «διαφαίνονται τόσο οι ελληνικές της ρίζες όσο και οι επιδράσεις διαφόρων πολιτισμών».

Οικογένεια
Παντρεύτηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1965, στην Αθήνα, τον Πρίγκιπα Μιχαήλ της Ελλάδας και απέκτησαν δύο παιδιά:

την Πριγκίπισσα Αλεξάνδρα,15 Οκτωβρίου 1968, παντρεύτηκε τον Νικόλαο Μιρζαγιάντζ και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Τιγκράν και τον Δαρείο.
την Πριγκίπισσα Όλγα Ελισάβετ,17 Νοεμβρίου 1971, αρραβωνιάστηκε τον μακρινό της συγγενή Πρίγκιπα Αιμόνε, γιό του Δούκα της Αόστης Αμεδαίο, ο οποίος είναι γιος της κόρης του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ Πριγκίπισσας Ειρήνης. Η Όλγα είναι δισέγγονη και ο Αιμόνε τρισέγγονος, του Βασιλιά Γεωργίου Α΄.
Διαμένει με τον Μιχαήλ στη Γαλλία, στις Η.Π.Α και διατηρούν οικία στην Πάτμο.

Νικόλαος Τσοτάκος

Ο Νικόλαος Τσοτάκος (1874 - 16 Ιουλίου 1907) ήταν σπουδαίος Έλληνας στρατιωτικός, μακεδονομάχος, γνωστός και ως Καπετάν Γέρμας.

Γεννήθηκε στη Γέρμα Λακωνίας εξ ου και αργότερα το παρωνύμιό του. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές στο Γύθειο κατατάχθηκε στο Σύνταγμα Πεδινού Πυροβολικού όπου και υπηρέτησε σ΄ αυτό ως υπαξιωματικός μέχρι το 1899.

Στη συνέχεια κατόπιν εξετάσεων εισήχθη στη Σχολή Υπαξιωματικών όπου μετά μία τριετία εξερχόμεος με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού τοποθετήθηκε στο 1ο Σύνταγμα Ευζώνων.

Επιτυγχάνοντας να λάβει άδεια εθελοντικής συμμετοχής στον Μακεδονικό Αγώνα κατάρτισε ένα ιδιαίτερα αξιόμαχο σώμα από 45 επίλεκτους άνδρες, κατά το πλείστον υπαξιωματικοί και οπλίτες Λάκωνες, με τους οποίους στις 7 Ιουνίου του 1907 εισήλθε στο τουρκοκρατούμενο μακεδονικό έδαφος όπου και ξεκίνησε έντονη δράση προστασίας ελληνικών πληθυσμών.

Ένα όμως μήνα αργότερα, κατόπιν προδοσίας περικυκλώθηκε από 2.000 Τούρκους στη θέση Καλογερικό.

Στον κυριολεκτικά άνισο αγώνα, μάχη του Καλογερικού, που εξελίχθηκε σώμα με σώμα, ο Καπετάν Γέρμας έπεσε ηρωικά μαχόμενος (16 Ιουλίου του 1907).

Από την ομάδα του μόλις τρεις κατάφεραν να διασωθούν.

Προς τιμή του έλαβε το όνομα της ιδιαίτερης πατρίδας του Γέρμα το παρά τη θέση Καλογερικό χωριό Λοζνίτσα.

Χέρμπερτ φον Κάραγιαν

Χέρμπερτ φον Κάραγιαν (Herbert von Karajan, 5 Απριλίου 1908 – 16 Ιουλίου 1989) ήταν Αυστριακός διευθυντής ορχήστρας. Ο Κάραγιαν διηύθυνε τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου για τριάντα πέντε χρόνια.

hΚαταγωγή
Ο Κάραγιαν ήταν ο γιος μιας οικογένειας ελληνικής καταγωγής από το Σάλτσμπουργκ. Ο προπάππος του, Γεώργιος Ιωάννης Καραγιάννης, γεννήθηκε στην Κοζάνη και έφυγε για τη Βιέννη το 1767, λόγω της τουρκοκρατίας, και τελικά κατέληξε στο Κέμνιτς του τότε Εκλεκτοράτου της Σαξωνίας.

Ο γιος του Θεόδωρος εργάστηκε στη βιομηχανία υφασμάτων της Σαξωνίας και τιμήθηκε από τον Φρειδερίκο-Αύγουστο Α΄ την 1 Ιουνίου 1792 με την αποδοχή του στην τάξη των ευγενών. Aπό τότε υπάρχει το «von» στο όνομα της οικογενείας, το οποίο αργότερα έγινε Κάραγιαν.

Στις 11 Ιουλίου 1869, μετά την μετοίκησή του στην Αυστρία, ο Θεόδωρος φον Κάραγιαν πήρε και τον τίτλο του Ιππότη (Ritter), ο οποίος επίσης μεταδόθηκε κληρονομικώς.

Βιογραφία
Ο Κάραγιαν γεννήθηκε στο Σάλτσμπουργκ ως Heribert Ritter von Karajan. Από το 1916 ως το 1926 σπούδασε στο Mozarteum στο Σάλτσμπουργκ. Το 1929 διηύθυνε τη «Σαλώμη» στο Festspielhaus του Σάλτσμπουργκ, και από το 1929 ως το 1934 ήταν ο πρώτος Kapellmeister στο Stadttheater στο Ουλμ της Βάδης-Βυρτεμβέργης.

Το 1933 έκανε την έναρξη διεύθυνσής του στο, Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ με τη σκηνή της «Walpurgisnacht» στην παραγωγή του Φάουστ υπό τον Max Reinhardt. Το επόμενο έτος, και πάλι στο Σάλτσμπουργκ, διεύθυνε την Φιλαρμονική Ορχήστρα Βιέννης για πρώτη φορά, και από το 1934 ως το 1941, ήταν διευθυντής στην όπερα του Άαχεν της Γερμανίας.

Τον Μάρτιο του 1935 δόθηκε μια σημαντική ώθηση στη σταδιοδρομία του, όταν υπέβαλε αίτηση για την ιδιότητα μέλους στο ναζιστικό κόμμα. Το ίδιο έτος, ο Κάραγιαν διορίστηκε ως νεώτερος «Generalmusikdirektor» της Γερμανίας στο αστικό θέατρο του Άαχεν. Σημείωσε σημαντική επιτυχία με την διεύθυνση της όπερας «Τριστάνος και Ιζόλδη» του Ρίχαρντ Βάγκνερ.

Το 1946 ο Κάραγιαν έδωσε την πρώτη μεταπολεμική συναυλία του στη Βιέννη με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα Βιέννης, αλλά του απαγορεύθηκε να διευθύνει περαιτέρω τις δραστηριότητές της από τις ρωσικές αρχές, λόγω του ναζιστικού παρελθόντος του.

Το 1948 έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής της Gesellschaft der Musikfreunde στην Βιέννη. Διηύθυνε επίσης στη Σκάλα στο Μιλάνο. Το 1955 διορίστηκε διευθυντής μουσικής στην Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου ως διάδοχος του Βίλχελμ Φούρτβενγκλερ.

Από το 1957 ως το 1964, ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής της κρατικής όπερας της Βιέννης. Επίσης είναι ο εμπνευστής του Πασχαλινού Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ.

Μαίρη Αρώνη

Η Μαρία (Μαίρη) Αρώνη του Θεοδώρου (σύζυγος) και κόρη του καθηγητή της Μεγάλης του Γένους Σχολής, Λέανδρου Αρβανίτη ή Αρβανιτάκη, υπήρξε δημοφιλής ηθοποιός.

Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Αθήνα το Δεκέμβριο του 1916 και πέθανε στις 16 Ιουλίου 1992. Ήταν πτυχιούχος πιάνου και απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, μαθήτρια του Φώτου Πολίτη και αριστούχος στην απαγγελία και φωνητική. Aποφοίτησε το 1933. Ένα χρόνο μετά νυμφεύθηκε το Θεόδωρο Αρώνη, επίσης ηθοποιό.

Πρώτη εμφάνιση στο θέατρο έκανε με το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη το 1935 και η συνέχεια της καριέρας της υπήρξε λαμπρή. Πρωταγωνίστρια στο Θέατρο Μουσούρη, το (1941), από τις νεότερες πρωταγωνίστριες της εποχής, δημιουργεί το δικό της θίασο μόλις το 1944.

Το 1947 τη βρίσκει πρωταγωνίστρια του Εθνικού Θεάτρου να ερμηνεύει στη σειρά Αριστοφάνη, Σαίξπηρ, Σίλερ, Τένεσι Ουίλιαμς κ.ά συγγραφείς σε δύσκολους ρόλους, όπως στο "Υπεράνθρωπον και γυναίκες" του Σω, στη Στρίγκλα που έγινε αρνάκι του Σαίξπηρ κ.ά. Παράλληλα διετέλεσε μέλος σε πλείστα Δ.Σ. πολιτιστικών οργανισμών της Αθήνας.

Εκτός όμως της θεατρικής της παρουσίας στο αθηναϊκό κοινό έκανε και πολλές περιοδείες στο εξωτερικό με αντίστοιχες παραστάσεις, όπως στο Φεστιβάλ των Εθνών (Παρίσι 1957), Μέση Ανατολή (1958), Λονδίνο (1967), Πολωνία, Ουγγαρία (1969), Ιαπωνία (1972). Αλλά και στον κινηματογράφο η παρουσία της κρίθηκε πολύ έντονη έτσι που να δηλώνει τακτικά η ίδια ότι "δε θυμόταν ποτέ να είχε χρόνο ελεύθερο"! Ιδιαίτερα σε ρόλους μητέρας ή πεθεράς δημοφιλών ηθοποιών ήταν ασύγκριτη. Από δε το 1968 είχε αναλάβει καθηγήτρια της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου.

Η Μαίρη Αρώνη υπήρξε επίσης επίτιμος δημότης της Ρόδου, τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό Ευποιίας (1958) από το Βασιλέα Παύλο και το 1966 με το Μέγα Ταξιάρχη από το Βασιλέα Κωνσταντίνο Β', καθώς και με άλλες διακρίσεις κυρίως από τη Μέση Ανατολή (Κυβερνήσεων και Πατριαρχείων). Η εκτίμηση που έτρεφε κυρίως το θεατρόφιλο κοινό στο πρόσωπό της για το πλούσιο "τάλαντον" και την ευσυνείδητη επίδοσή της υπήρξε μεγάλη.

Μιλούσε γαλλικά και αγγλικά και ήταν μόνιμη κάτοικος Καλαμακίου Παλαιού Φαλήρου (Αθήνα), αν και τελευταία παραθέριζε σε βόρειο παράλιο δήμο της Αττικής.

Πέθανε, στον ύπνο της, τα ξημερώματα της 16ης Ιουλίου 1992.