Άρθρα
Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι, ήταν Ρώσος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, ένας από τους κατεξοχήν εκπροσώπους του Ρωσικού Φουτουρισμού στις αρχές του 20ού αιώνα
| 
| Εμφανίσεις: 1421
Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι
Ο Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς Μαγιακόφσκι, ήταν Ρώσος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, ένας από τους κατεξοχήν εκπροσώπους του Ρωσικού Φουτουρισμού στις αρχές του 20ού αιώνα. (19 Ιουλίου 1893 – 14 Απριλίου, 1930)
Νεανικά χρόνια
Ήταν το τρίτο και τελευταίο παιδί της οικογένειάς του που γεννήθηκε στο Μπαγκντάτι, στη Γεωργία όπου ο πατέρας του εργαζόταν ως δασοφύλακας.
Ο πατέρας του είχε καταγωγή από Ουκρανούς Κοζάκους ενώ η μητέρα του ήταν επίσης oυκρανικής καταγωγής.
Αν και ο Μαγιακόφσκι μιλούσε Γεωργιανά στο σχολείο και με τους φίλους του, η οικογένειά του μιλούσε κυρίως Ρωσικά στο σπίτι.
Σε ηλικία 14 ετών π
ήρε μέρος σε διαδηλώσεις με τους σοσιαλιστές στην πόλη Κουταΐσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα στο τοπικό γυμνάσιο.
Μετά τον ξαφνικό και πρώιμο θάνατο του πατέρα του το 1906, η οικογένειά του — ο ίδιος, η μητέρα του, και οι δύο αδελφές του — μετακόμισε στη Μόσχα, όπου συνέχισε τις μαθητικές του σπουδές.
Στη Μόσχα ο Μαγιακόφσκι ανέπτυξε το πάθος του για τη μαρξιστική λογοτεχνία, πήρε μέρος σε σειρά δραστηριοτήτων στο Ρωσικό Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα των Εργαζομένων και αργότερα στρατολογήθηκε ως μέλος των Μπολσεβίκων.
Το 1908 αποπέμφθηκε από το σχολείο επειδή η μητέρα του δεν μπορούσε πλέον να πληρώνει τα δίδακτρα. Εκείνη την εποχή, ο Μαγιακόφσκι φυλακίστηκε σε τρεις περιπτώσεις για ανατρεπτική πολιτική δράση αλλά, όντας ανήλικος, απέφυγε τη μεταγωγή του.
Στη διάρκεια της περιόδου της απομόνωσης στα κρατητήρια της φυλακής της Μπουτίρκα το 1909, άρχισε να γράφει ποίηση, αλλά τα ποιήματά του κατασχέθηκαν από τις αρχές. Με την αποφυλάκισή του, εξακολούθησε να εργάζεται για το σοσιαλιστικό κίνημα, και το 1911 μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Μόσχας όπου γνωρίστηκε με μέλη του ρωσικού φουτουριστικού κινήματος.
Έγινε ο κύριος εκπρόσωπος τύπου για την ομάδα Γκιλέας, και στενός φίλος του ζωγράφου Νταβίντ Μπουρλιούκ, τον οποίο έβλεπε ως μέντορά του.
Λογοτεχνική ζωή
Το 1912 η φουτουριστική έκδοση, Ένα χαστούκι στο πρόσωπο του δημοσίου γούστου περιελάμβανε τα πρώτα δημοσιευμένα ποιήματα του Μαγιακόφσκι: Νύχτα, και Πρωί. Λόγω όμως των πολιτικών τους δραστηριοτήτων, ο Μπουρλιούκ και ο Μαγιακόφσκι αποβλήθηκαν από τη Σχολή Καλών Τεχνών της Μόσχας το 1914.
Η εργασία του συνεχίστηκε, υπό την μανιέρα του Φουτουρισμού, έως το 1914. Η καλλιτεχνική του ανάπτυξη τότε άλλαξε δραματικά προς την κατεύθυνση της αφήγησης και ήταν αυτή του η δουλειά, που δημοσιεύτηκε αμέσως την περίοδο που προηγήθηκε της Ρωσικής Επανάστασης, η οποία επρόκειτο να καθιερώσει τη φήμη του ως ποιητή στη Ρωσία και στο εξωτερικό.
To Σύννεφο με παντελόνια (1915), ήταν το πρώτο μεγάλο ποίημα του Μαγιακόφσκι και περιέγραφε τα καυτά θέματα του έρωτα, της επανάστασης, της θρησκείας, και της τέχνης γραμμένο υπό το πρίσμα του πληγωμένου εραστή. Η γλώσσα του έργου ήταν η γλώσσα των δρόμων, και ο Μαγιακόφσκι κατέβαλλε σημαντικές προσπάθειες για να απομυθοποιήσει τις ιδεαλιστικές και ρομαντικές έννοιες της ποίησης και των ποιητών.
Το καλοκαίρι του 1915, ο Μαγιακόφσκι ερωτεύτηκε μια παντρεμένη γυναίκα, τη Λίλια Μπρικ, και είναι σε εκείνη που αφιέρωσε το ποίημα Το σπονδυλωτό φλάουτο (1916). Δυστυχώς για τον Μαγιακόφσκι, αυτή ήταν η γυναίκα του εκδότη του, Όσιπ Μπρικ. Η ερωτική σχέση, αλλά και οι εντυπώσεις του από τον πόλεμο και την επανάσταση, επηρέασαν καθοριστικά τα έργα του αυτών των χρόνων. Το ποίημα Ο πόλεμος και ο κόσμος (1916) αναφέρεται στη φρίκη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και Ο Άνθρωπος (1917) είναι ένα ποίημα που ασχολείται με τη δυστυχία του έρωτα.
Η επιθυμία του, στις αρχές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, να καταταγεί ως εθελοντής απορρίφθηκε. Ανάμεσα στα έτη 1915-1917 εργάστηκε στην Αγία Πετρούπολη, στη Στρατιωτική Σχολή Αυτοκινήτου, ως επίσημος γραφέας. Κατά το ξέσπασμα της Ρωσικής Επανάστασης, ο Μαγιακόφσκι βρίσκονταν στο Σμόλνι, στην Αγία Πετρούπολη. Εκεί έζησε την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ξεκίνησε να απαγγέλλει ποιήματα όπως το Αριστερό Εμβατήριο! Για τους Κόκκινους Ναυτικούς: 1918 σε ναυτικά θέατρα, με ναύτες ως κοινό του.
Όταν ξαναγύρισε στη Μόσχα, ο Μαγιακόφσκι εργάστηκε στο Ρωσικό πρακτορείο τηλεγραφίας, δημιουργώντας - τόσο σε γραφικά όσο και σε κείμενο — σατυρικά πόστερ αγκιτπρόπ (συνδυασμός των λέξεων). Το 1919 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Συλλογή Έργων 1909-1919. Στο πολιτιστικό κλίμα της πρώιμης Σοβιετικής Ένωσης, η δημοτικότητά του αυξήθηκε πολύ γρήγορα. Στη διάρκεια των χρόνων 1922-1928, ο Μαγιακόφσκι ήταν εξέχον μέλος του Αριστερού Μετώπου για την Τέχνη και συνέχισε να προσδιορίζει το έργο του ως κομμουνιστικό φουτουρισμό. Εξέδιδε, μαζί με τον Σεργκέι Τρετιακόφ και τον Όσιπ Μπρικ, το περιοδικό «ΛΕΦ», που σημαίνει αριστερό μέτωπο).
Ως ένας από τους ελάχιστους σοβιετικούς συγγραφείς που του επετράπη να ταξιδεύει ελεύθερα, τα ταξίδια του στην Λετονία, Βρετανία, Γερμανία, Ηνωμένες Πολιτείες, Μεξικό και Κούβα επηρέασαν έργα του όπως Η δική μου ανακάλυψη της Αμερικής, 1925). Ταξίδεψε επίσης, από τη μια έως την άλλη άκρη, σε όλη τη Σοβιετική Ένωση.
Σε μια περιοδεία του για διαλέξεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Μαγιακόφσκι γνώρισε την Έλι Τζονς, η οποία γέννησε αργότερα την κόρη του, ένα γεγονός που ο ίδιος πληροφορήθηκε μόλις το 1929, όταν το ζευγάρι συναντήθηκε μυστικά στη νότιο Γαλλία, καθώς η σχέση τους είχε κρατηθεί κρυφή. Στα τέλη του 1920, ο Μαγιακόφσκι ερωτεύθηκε την Τατιάνα Γιάκοβλεβα και σε αυτήν αφιέρωσε το ποίημα Γράμμα στην Τατιάνα Γιάκοβλεβα, 1928).
Η σημασία της επίδρασης του Μαγιακόφσκι δεν περιορίζεται στη σοβιετική ποίηση. Ενώ από χρόνια θεωρείται ο κορυφαίος Σοβιετικός ποιητής, έχει αλλάξει επίσης τις παραδοχές για την ποίηση στην ευρύτερη κουλτούρα του 20ου αιώνα. Ο πολιτικός του ακτιβισμός ως καθοδηγητή προπαγάνδας σπάνια κατανοήθηκε και συχνά επικρίθηκε από τους συγχρόνους του, ακόμα και από στενούς του φίλους όπως ο Μπορίς Παστερνάκ. Κοντά στα τέλη του 1920, ο Μαγιακόφσκι απομυθοποίησε σε μεγάλο βαθμό την πορεία της Σοβιετικής Ένωσης υπό τον Ιωσήφ Στάλιν: τα σατιρικά του έργα Ο κοριός, 1929) και Το μπάνιο (1930), τα οποία πραγματεύονται τη σοβιετική απέχθεια για την τέχνη και τη γραφειοκρατία, αντανακλούν αυτή την εξέλιξη.
Το απόγευμα της 14ης Απριλίου, 1930, ο Μαγιακόφσκι αυτοπυροβολήθηκε. Το ημιτελές κείμενο του ποιήματος της αυτοκτονίας του σημείωνε, μεταξύ άλλων:
Το καράβι της αγάπης συντρίφτηκε πάνω στην καθημερινή ρουτίνα. Εσύ κι εγώ, δεν χρωστάμε τίποτε ο ένας στον άλλον, και δεν έχει νόημα η απαρίθμηση αμοιβαίων πόνων, θλίψεων και πληγών.
Ο Μαγιακόφσκι ετάφη στη Μόσχα, στο Κοιμητήριο Νοβοντέβιτσι.
Μετά τον θάνατό του
Το 1930, ο τόπος γέννησής του στη Γεωργία – το Μπαγκντάτι- μετονομάστηκε, προς τιμήν του, σε Μαγιακόφσκι. Μετά τον θάνατο του Στάλιν, ανέκυψαν διαδόσεις ότι ο Μαγιακόφσκι δεν αυτοκτόνησε αλλά στην πραγματικότητα δολοφονήθηκε μετά από εντολή του πρώτου. Εντούτοις δεν υπάρχει κανένα σχετικό αποδεικτικό στοιχείο.
Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, όταν ανοίχτηκαν τα απόρρητα αρχεία της Κα-Γκε-Μπε, υπήρχε ελπίδα ότι νέα στοιχεία θα έλθουν στο φως σχετικά με αυτό το θέμα, αλλά τίποτε τελικά δεν αποκαλύφθηκε και ο ισχυρισμός παραμένει αναπόδεικτος. Μετά θάνατον, ο Μαγιακόφσκι κατηγορήθηκε από τον σοβιετικό Τύπο ως φορμαλιστής και συνοδοιπόρος (αντίθετα από τους επίσημα αναγνωρισμένους προλετάριους ποιητές", όπως ο Ντεμιάν Μπέντνι).
Όταν το 1935, η Λίλια Μπρικ έγραψε στον Στάλιν σχετικά με αυτές τις επιθέσεις κατά του ποιητή, ο δεύτερος έγραψε το εξής σχόλιο στο γράμμα της Μπρικ:
"Σύντροφε Νικολάι Γιεζόφ, παρακαλώ να αναλάβεις να ενεργήσεις τα δέοντα σχετικά με την επιστολή της Μπρικ. Ο Μαγιακόφσκι παραμένει ο καλύτερος και ο πιο ταλαντούχος ποιητής της Σοβιετικής περιόδου. Η αδιαφορία για την καλλιτεχνική του κληρονομιά είναι έγκλημα. Τα παράπονα της Μπρικ είναι, κατά την γνώμη μου, δικαιολογημένα..."
Τα λόγια αυτά έγιναν στερεότυπο που επίσημα αποκατέστησε τον Μαγιακόφσκι αλλά, όπως σημείωσε και ο Μπορίς Παστερνάκ, από ορισμένους κύκλους ουσιαστικά εξελήφθησαν ως δεύτερη θανάτωση του ποιητή.
Ελληνικές μεταφράσεις
Τα θεατρικά έργα του Μαγιακόφσκι : Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι, Μυστήριο-μπούφφα, Ο κοριός, Το μπάνιο μεταφράστηκαν στα Ελληνικά από τον Άρη Αλεξάνδρου ( Εκδόσεις Γκοβόστης). Το τελευταίο, με τον τίτλο Χαμάμ, και από τον Αλέξη Πάρνη (Νέα Εστία 1975 Α΄). Τα ποιήματά του έχουν μεταφραστεί από τον Πέτρο Ανταίο (Εκδόσεις Οδυσσέας, 1998).
Σωκράτης Γκιόλιας δημοσιογράφος που δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του, πυροβολήθηκε 16 φορές από μικρή απόσταση
| | Εμφανίσεις: 1378
Σωκράτης Γκιόλιας
Ο δημοσιογράφος Σωκράτης Γκιόλιας δολοφονήθηκε στις 19 Ιουλίου 2010 έξω από το σπίτι του στην Ηλιούπολη. Ο Γκιόλιας πυροβολήθηκε 16 φορές από μικρή απόσταση. Την ευθύνη ανέλαβε η τρομοκρατική οργάνωση Σέχτα Επαναστατών, ενώ, ως σήμερα, οι δράστες της επίθεσης παραμένουν ασύλληπτοι.
Η ζωή και το έργο του Σωκράτη Γκιόλια
Ο Γκιόλιας γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1973 στη Γερμανία. Ήταν παιδί πολύτεκνης οικογένειας Ελλήνων μεταναστών, η οποία επέστρεψε στην Αθήνα όπου και μεγάλωσε. Από 19 ετών άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, στον τηλεοπτικό σταθμό New Channel και συνεργάστηκαν έως και τον Οκτώβριο του 2008. Επίσης εργάστηκε σε αθλητικές εφημερίδες, καλύπτοντας για χρόνια ρεπορτάζ στίβου. Το διάστημα πριν από τη δολοφονία του εργαζόταν ως συντάκτης στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα και ήταν διευθυντής στον ραδιοφωνικό σταθμό Θέμα 9,89.
Το όνομα του Γκιόλια είχε συνδεθεί με το ειδησεογραφικό ιστολόγιο troktiko, σαν ένα από τα πρόσωπα που το δημιούργησαν το 2008. Οι συντάκτες του μπλογκ δεν παραδέχτηκαν τη σχέση του Γκιόλια μαζί τους, αν και αυτό ήταν κάτι ευρύτερα γνωστό, τουλάχιστον στους δημοσιογράφους.
Το 2003 παντρεύτηκε τη σύζυγό του Αδαμαντία και το 2008 απέκτησαν έναν γιο.
Δολοφονία
Ο Γκιόλιας πυροβολήθηκε 16 φορές από μικρή απόσταση έξω από το σπίτι του στην Ηλιούπολη. Οι δράστες, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, χτύπησαν το κουδούνι νωρίς το πρωί και με κάποια πρόφαση του ζήτησαν να κατέβει στην είσοδο της πολυκατοικίας όπου και τον περίμεναν για να τον πυροβολήσουν. Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, το θύμα δέχτηκε και τις 16 σφαίρες στο σώμα. Οι περισσότερες είχαν πύλη εισόδου από πίσω, ενώ δέχτηκε και τρεις σφαίρες στο κεφάλι.
Από την έρευνα της αστυνομίας προέκυψε ότι τα δύο όπλα των δραστών χρησιμοποιήθηκαν σε προηγούμενες επιθέσεις της τρομοκρατικής οργάνωσης Σέχτα Επαναστατών.
Η Σέχτα Επαναστατών ανέλαβε την ευθύνη για τη δολοφονία του δημοσιογράφου με προκήρυξή της που στάλθηκε στα Νέα στις 27 Ιουλίου. Οι δράστες παραμένουν ασύλληπτοι μέχρι σήμερα.
Ιωάννης Χατζηφώτης, Έλληνας ερευνητής φιλόλογος, συγγραφέας, ιστοριοδίφης, κριτικός της λογοτεχνίας, επιμελητής εγκυκλοπαιδειών, ποιητής, και δημοσιογράφος
| | Εμφανίσεις: 1320Ιωάννης Χατζηφώτης
Ο Ιωάννης Μ. Χατζηφώτης (Αλεξάνδρεια 14 Απριλίου 1944 – Αττική 18 Ιουλίου 2006) ήταν Έλληνας ερευνητής φιλόλογος, συγγραφέας, ιστοριοδίφης, κριτικός της λογοτεχνίας, επιμελητής εγκυκλοπαιδειών, ποιητής και δημοσιογράφος. Διακρίθηκε στα γράμματα με σειρά έργων του που συνέβαλαν στην ανάπτυξη του πολιτισμού της ιστορίας και της λογοτεχνίας. Διετέλεσε εκπρόσωπος τύπου και δημόσιων σχέσεων του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Σεραφείμ, της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος (1982-1995) και σύμβουλος τύπου του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου.
Βιογραφικά
Η καταγωγή των γονέων του, Μιχαήλ και Αγγελικής Χατζηφώτη, ήταν από τη Σύμη και το Καστελλόριζο αντιστοίχως. Η οικογένεια επέστρεψε στην Ελλάδα το 1968 ακολουθώντας το μεγαλύτερο μέρος των Αιγυπτιωτών Ελλήνων, και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Ο Ιωάννης, απόφοιτος του Αβερωφείου Γυμνασίου της Αλεξάνδρειας, σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Κοινωνιολογία της Θρησκείας στην Κατάνη, ενώ η αδελφή του Ευαγγελία σπούδασε Μαθηματικά. Το 1971 παντρεύτηκε την αρχαιολόγο Λίτσα Κ. Καραντσαβέλου. Απέκτησαν τρεις γιους, τον Μιχάλη (1973), τον Κωνσταντίνο (1977) και τον Ανδρέα (1978).
Πέθανε σε ηλικία 62 ετών, από ανακοπή καρδιάς.
Σταδιοδρομία
Το συγγραφικό έργο του Ι. Χατζηφώτη άρχισε ήδη από την Αλεξάνδρεια, με τις μελέτες Νεο-Σιμωνίδεια (1964) και Άνθιμος Γαζής-Κων.Βαρδαλάχος (1965). Υπήρξε πολυγραφότατος και με εκπληκτική ευχέρεια στη συγγραφή, με συνολικά περισσότερα από 150 βιβλία στο ενεργητικό του και εκατοντάδες άρθρα, πάνω σε θέματα σχετιζόμενα με την Αλεξάνδρεια, τη Δωδεκάνησο, το Άγιο Όρος, τη Λαογραφία, την ορθόδοξη παράδοση, την εκκλησιαστική ιστορία, τον βυζαντινό και νεότερο ελληνισμό, κλπ.. Αρχικά εργάσθηκε ως συντάκτης στον Οργανισμό Τουριστικών Εκδόσεων και το Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Νεοελληνικού Έθνους του Ελευθερουδάκη. Στη συνέχεια ανέλαβε διευθυντής συντάξεως της μεγάλης Νέας Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας του Χάρη Πάτση και γενικότερα του Οργανισμού Εγκυκλοπαιδικών Εκδόσεων Χάρη Πάτση. Συνέγραψε αρκετά άρθρα στην παραπάνω εγκυκλοπαίδεια και πολλές δεκάδες στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Υπήρξε επίσης συνεργάτης στη Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια του Αθανασίου Μαρτίνου και στον Πανδέκτη Σπουδών. Αργότερα, με την ενασχόλησή του με τα εκκλησιαστικά, διετέλεσε και διευθυντής του Ινστιτούτου Ανατολικών Σπουδών του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και της επιστημονικής του εκδόσεως Ανάλεκτα, καθώς και διευθυντής της επίσημης εφημερίδας της Εκκλησίας της Ελλάδος Εκκλησιαστική Αλήθεια.
Ο Ι. Χατζηφώτης αρθρογράφησε σε όλο το φάσμα του ημερήσιου και περιοδικού αθηναϊκού τύπου (Έθνος, Η Βραδυνή, Εστία, Η Καθημερινή, Ελεύθερος, Ελεύθερος Τύπος, Αδέσμευτος Τύπος, Απογευματινή, Τα Νέα, Ελευθεροτυπία, Επίκαιρα, Εικόνες, Ιστορία Εικονογραφημένη), ενώ συνεργάσθηκε και σε περιοδικά λογοτεχνικά (Νέα Εστία, Φιλολογική Πρωτοχρονιά, Δώμα, Καινούρια Εποχή, Εποπτεία, Παρνασσός, Πνευματική Κύπρος κλπ.), επιστημονικά (Επετηρίδα Βυζαντινών Σπουδών, Μνημοσύνη, Αθηνά, Δωδεκανησιακά Χρονικά, Δωδεκανησιακό Αρχείο, κλπ.), εκκλησιαστικά (Θεολογία, Εκκλησία, Εφημέριος, Ανάλεκτα και Πάνταινος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας). Εργασίες του έχουν δημοσιευθεί σε τιμητικούς τόμους και πρακτικά επιστημονικών συνεδρίων (Α΄ Κυπρολογικού, Μετσοβίτικων Σπουδών, Πολιτιστικών Συμποσίων Δωδεκανήσου, Θεολογικών της Ι. Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, Meeting del Mediterraneo, Στερεοελλαδικών Μελετών, Ροδιακών Μελετών, Ορθοδοξίας-Ισλάμ, κλπ.). Κάποια από τα έργα του έχουν μεταφρασθεί στα ισπανικά, στα ιταλικά, στα αγγλικά, στα γερμανικά, στα ρώσικα και στα γαλλικά.
Πρόσωπο των ΜΜΕ
Κατά τη δεκαετία του 1990 ο Χατζηφώτης έγινε ιδιαιτέρως γνωστός από τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εμφανίσεις του. Σχετικά ο Σαράντος Καργάκος έγραφε σε εφημερίδα:
«Τα τελευταία χρόνια ο Ιωάννης Χατζηφώτης απέκτησε χάρη στα «μίντια», χάρη στη θέση που κατείχε (εκπρόσωπος τύπου της Αρχιεπισκοπής), κυρίως χάρη στην πληθωρική παρουσία και την έντονη δραστηριότητά του, μια δημοσιότητα πρωτοφανή. Είναι από τους πιο γνωστούς στο κοινό Έλληνες. Αναμφισβήτητος τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός αστέρας. Ωστόσο, όσο πολλοί είναι αυτοί που τον γνωρίζουν τηλεοπτικά, τόσο λίγοι είναι κι εκείνοι που τον γνωρίζουν συγγραφικά. Κι όμως έχει στο ενεργητικό του, και μάλιστα εκ νεότητός του, ένα τεράστιο συγγραφικό έργο. Συμβαίνει να παρακολουθώ τη συγγραφική του δράση από πολλών ετών, ίσως από τις αρχές του 1970. Τον ήξερα ως επιμελή φιλόλογο, ερευνητή και ιστορικό...» (Τύπος της Κυριακής, 24 Μαΐου 1998)
Πάντως ο Χατζηφώτης είχε από την αρχή αξιοποιήσει τα ηλεκτρονικά μέσα, καθώς πριν το 1972 παρουσίαζε από την τηλεόραση του ΕΙΡΤ την εκπομπή «Νέα βιβλία» και υπήρξε τακτικός συνεργάτης της ΥΕΝΕΔ για την οποία έγραφε την εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή «Βυζαντινός Ελληνισμός (Ιστορία-Τέχνη-πνευματική παράδοση)».
Και άλλες δραστηριότητες
Το 1977 ο Ιωάννης Χατζηφώτης ίδρυσε τον Πανελλήνιο Σύλλογο «Οι φίλοι του Αγίου Όρους» και διετέλεσε πρώτος πρόεδρός του.
Διετέλεσε επίσης:
Πρόεδρος του Συμαϊκού Συλλόγου Αθηνών «Ο Νηρεύς»
Πρόεδρος του Πανελληνίου Ομίλου για την Παράδοση της Ρωμιοσύνης
Πρόεδρος του Συλλόγου Απόδημου Ελληνισμού «Κ.Π. Καβάφης»
Πρόεδρος του Ελλην.Ερυθρού Σταυρού Νεότητος
Αντιπρόεδρος της «Έκκλησης της Ακρόπολης»
Γεν.γραμματέας της Ένωσης Δημοσιογράφων Ιδιοκτητών Επιστημονικού Περιοδικού Τύπου
Μέλος του Δ.Σ. της Αδελφότητος «Απόστολος Μάρκος» του Πατρ. Αλεξανδρείας
Μέλος του Δ.Σ. της Ελληνικής Εταιρίας Συμβούλων Δημοσίων Σχέσεων
Μέλος του Δ.Σ. του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων
Μέλος του Δ.Σ. της Δωδεκανησιακής Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρίας
Κοσμήτορας του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών
Μέλος της Μεσογειακής Ακαδημίας της Ρώμης
Μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής του Ιδρύματος Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού (Θεσσαλονίκη)
Μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Συλλόγου Προστασίας Τηλεθεατών
Μέλος της Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών
Μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
Μέλος των «Φίλων της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας»
Μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός»
Μέλος της Ένωσης Κριτικών Βιβλίου-Εντύπου
Μέλος της Ένωσης Επιστημόνων Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών
Μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και Δημοσιογράφων Τουρισμού
Μέλος της Βιβλιογραφικής Εταιρείας της Ελλάδος
Μερικά από τα έργα του
1) Γραμματολογικά:
Ιστορία της Αλεξανδρινής Λογοτεχνίας (1967)
Η Ακριτική Ποίηση (Ακριτικός Κύκλος - Το έπος του Διγενή Ακρίτα - Σχέσεις Κύκλου και έπους - Ακριτική Ποίηση και νεώτερη Ελληνική Λογοτεχνία) (1967)
Εγχειρίδιο Βιβλιογραφίας (1969)
Εισαγωγή στη Νεοελληνική Λογοτεχνία (1969)
Η Ελληνική Λογοτεχνία στα χρόνια της σκλαβιάς (πρώτο σχεδίασμα 1969)
Η Αλεξανδρινή Λογοτεχνία (β΄ έκδ. και δίτομη γ΄ έκδ. 1970)
Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Ελλην.Εκδοτ.Οργανισμός 1971)
2) Κριτικά:
Ο Παπαδιαμάντης (1970)
Ανιχνεύσεις (συγκεντρωτική έκδοση κριτικών δοκιμίων, 1971)
3) Ιστορικά-Θρησκειολογικά:
Άνθιμος Γαζής (Εστία 1969)
Δωδεκανησιακά μελετήματα - μέρος 1ο (1970)
Η μεγάλη χάρτα του Ρήγα (Κέντρο Μείζονος Ελληνισμού 1970 και β΄ έκδ. 1971)
Άγιον Όρος: Ανθολογία Λογοτεχνικών Κειμένων (Ιούνιος 1977)
Ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός προάγγελος του Εικοσιένα (εκδ. Αλκαίος)
Ορθοδοξία, σκοταδισμός και ρατσισμός (εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα)
Ορθοδοξία και Αρχαίος Ελληνισμός (εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1998, ISBN 960-344-496-0)
4) Βιβλία Τέχνης:
Ιστορική περιγραφή της Ρόδου και στα αγγλικά Historical description of Rhodes (Εκδοτική Ελλάδος 1967)
Γκρέκο (τόμος 30 της σειράς «Οι Μεγάλοι όλων των Εποχών» του Οργανισμού Ευρωπαϊκών Εκδόσεων, 1969)
5) Λαογραφικά:
Ο λαϊκός πολιτισμός του Καστελλορίζου (1982)
Η καθημερινή ζωή στο Άγιο Όρος
Η καθημερινή ζωή των Ελλήνων στην Τουρκοκρατία
Ορθοδοξία και λαϊκές δοξασίες
Το γλωσσάρι του Αγίου Όρους
6) Ποιητικές συλλογές:
Τ' Αγιονορίτικα
Τα Κυπριώτικα
Τ' Αλεξανδρινά
Σεράγεβο, καρδιά μου
Τα Αιγαιοπελαγίτικα
- Στο ποιητικό του έργο πρέπει να αναφερθεί και η απόδοση του Ακάθιστου Ύμνου στη δημοτική.
Τίτλοι και τιμητικές διακρίσεις
Άρχων Μέγας Υπομνηματογράφος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας
Άρχων Μέγας Ιερομνήμων του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων
Ιππότης του Τάγματος Αγίου Κωνσταντίνου (επιτομή Αποστόλου Μάρκου)
Δύο Βραβεία της Ακαδημίας Αθηνών
Βραβείο της Ακαδημίας της Λιγουρίας (Γένοβα)
Στράτης Μυριβήλης, Έλληνας πεζογράφος της γενιάς του '30
| | Εμφανίσεις: 1849
Στράτης Μυριβήλης
Ο Στράτης Μυριβήλης, ήταν Έλληνας πεζογράφος της Γενιάς του '30. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ευστράτιος Σταματόπουλος. (Συκαμιά Λέσβου, 30 Ιουνίου 1892 - Αθήνα, 19 Ιουλίου 1969)
Βίος
Γεννήθηκε στη Συκαμιά της Λέσβου στις 30 Ιουνίου 1892, όπου και έζησε ως το 1969. Κατά τα πρώτα του σχολικά χρόνια αδιαφορούσε για τα μαθήματα και δεν άντεχε την πειθαρχία του σχολείου. Παρόλα αυτά στο Γυμνάσιο η λογοτεχνία κίνησε έντονα το ενδιαφέρον του.
Η Λέσβος εκείνη την εποχή γνώριζε μεγάλη πνευματική άνθηση (λεγόμενη - Αιολική σχολή) και ο Μυριβήλης ήρθε σε επαφή με τους πνευματικούς κύκλους του νησιού και άρχισε να συνεργάζεται με εφημερίδες και περιοδικά.
Παράλληλα, επειδή αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες, εργαζόταν ως δάσκαλος.
Το 1912 μετακόμισε στην Αθήνα, όπου γράφτηκε στη Φιλοσοφική και τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως συντάκτης σε διάφορες εφημερίδες.
Την ίδια χρονιά κατατάχθηκε στον στρατό ως εθελοντής και πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους, στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και στη Μικρασιατική εκστρατεία.
Είχε υπάρξει υπέρμαχος της πολιτικής του Ελευθέριου Βενιζέλου. Κατά τη δεκαετία του '20 ο Μυριβήλης συνδέθηκε για πολύ μικρό διάστημα με το Σοσιαλιστικό κίνημα και υπήρξε ο ίδιος σοσιαλιστής.
Παρόλα αυτά οι ιδεολογικές και πολιτικές του πεποιθήσεις άλλαξαν απόλυτα και στη συνέχεια υπήρξε φανατικός αντικομμουνιστής και υμνητής του φιλοφασιστικού καθεστώτος του Ιωάννη Μεταξά.
Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή επέστρεψε στη Λέσβο, όπου και παρέμεινε ως το 1932. Εκεί ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία.
Επίσης εξέδιδε δύο εφημερίδες, την "Καμπάνα" (1923-1924) και τον "Ταχυδρόμο" (μέχρι την εγκατάστασή του στην Αθήνα το 1932).
Συνέχισε να συνεργάζεται με διάφορες εφημερίδες ("Η Καθημερινή", "Ακρόπολις", "Η Πρωία","Δημοκρατία" του Αλέξανδρου Παπαναστασίου), περιοδικά ("Νέα Εστία", "Το Ναυτικό μας", "Στρατιωτικά Νέα") και τον Ραδιοφωνικό Σταθμό Αθηνών. Παράλληλα, από το 1938 ως το 1955 εργαζόταν στη βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων.
Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών,ενώ έγινε και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1958.
Το 1940 τιμήθηκε με το Κρατικό βραβείο για το έργο του Το γαλάζιο βιβλίο και το 1958 έγινε Ακαδημαϊκός.
Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Στρατής Μυριβήλης μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοούμενους ολόκληρου του Κόσμου με την οποία αφενός μεν καυτηριαζόταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφετέρου δε, διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα.
Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου τάχθηκε με ζήλο εναντίον των κομμουνιστών.
Πέθανε στην Αθήνα, στις 19 Ιουλίου 1969, από βρογχοπνευμονία.
Έργο
Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1915, με τα διηγήματα Κόκκινες ιστορίες.
Η πρώτη περίοδος του έργου του είναι εμπνευσμένη από το παρόν ή το άμεσο παρελθόν, τη ζωή στη Μυτιλήνη και κυρίως τις εμπειρίες του από τον πόλεμο.
Αποκορύφωση της έκφρασης του αντιπολεμικού πνεύματος είναι το μυθιστόρημα Η ζωή εν τάφω (1924).
Αυτή η περίοδος ολοκληρώνεται το 1932 με το μυθιστόρημα Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια, βιβλίο που λογοκρίθηκε από το καθεστώς του Μεταξά.
Κατά τη δεύτερη περίοδο στράφηκε στο παρελθόν και τις αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία.
Τα έργα της περιόδου είναι οι νουβέλες Ο Βασίλης ο Αρβανίτης (1943), Τα παγανά (1945), Ο Παν (1946), το μυθιστόρημα Η Παναγιά η Γοργόνα (1949) και οι συλλογές διηγημάτων Το πράσινο βιβλίο (1935), Το γαλάζιο βιβλίο (1939), Το κόκκινο βιβλίο (1952) και Το βυσσινί βιβλίο (1959).
Κατάλογος έργων
Συλλογές διηγημάτων
Κόκκινες ιστορίες, 1915
Διηγήματα, 1928
Το πράσινο βιβλίο, 1936
Το γαλάζιο βιβλίο, 1939
Το κόκκινο βιβλίο, 1952
Το βυσινί βιβλίο, 1959
Μυθιστορήματα
Η ζωή εν τάφω (μυθιστόρημα), 1924 α' έκδοση, 1930 β' έκδοση με διαφοροποιήσεις και προσθήκες
Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια, 1932
Η Παναγιά η Γοργόνα (δημοσιεύτηκε με τίτλο Η Παναγιά η Ψαροπούλα το 1939 σε συνέχειες. Στη συνέχεια αποσπάσματά του δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και οριστικά εκδόθηκε το 1949).
Το Μυθιστόρημα των Τεσσάρων (μαζί με τους Καραγάτση, Τερζάκη, Βενέζη), 1958.
Νουβέλες
Ο Βασίλης ο Αρβανίτης (πρώτη μορφή 1934, δεύτερη μορφή περιλαμβάνεται στο Γαλάζιο Βιβλίο, και οριστική μορφή το 1943/44)
Τα παγανά, 1945
Ο Παν, 1946
Άλλα έργα
Ο αργοναύτης (παιδικό μυθιστόρημα), 1936
Το τραγούδι της Γης-ελληνική συμφωνία. Λυρικό πεζογράφημα., 1937
Μικρές φωτιές (ποιητική συλλογή), 1942
Ιωάννης Γρυπάρης· Σκαραβαίοι και Τερρακότες (διάλεξη της 11ης/4/1943 στο θέατρο Κυβέλη), 1943
Το Πνεύμα της 28ης Οκτωβρίου (δοκίμιο), 1945
Απ' την Ελλάδα (ταξιδιωτικό), 1954[6]
Μιλάμε για την Τέχνη (δοκίμιο), 1958
Το λογοτεχνικό τέταρτο (δοκίμιο - εκπομπές από ραδιόφωνο), 1962
Αγνάντεμα Α: Ο Παλαμάς στη ζωή μου (δοκίμιο), 1963
Πτερόεντα (χρονογράφημα), 1966
Νέλσον Μαντέλα Ήταν αγωνιστής της Νότιας Αφρικής και στη συνέχεια πολιτικός και ο πρώτος έγχρωμος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής
| | Εμφανίσεις: 1404Νέλσον Μαντέλα
Ο Νέλσον Μαντέλα, ήταν αγωνιστής της Νότιας Αφρικής και στη συνέχεια πολιτικός και ο πρώτος έγχρωμος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής (1994-1999).(Nelson Rolihlahla Mandela, γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου του 1918 στο χωριό Μβέζο (Mvezo) της περιοχής Τράνσκεϊ της Νότιας Αφρικής και απεβίωσε στις 5 Δεκεμβρίου 2013 συγκεκριμένα στην Οικία Χάουτον).
Από το 1998 μέχρι το 1999 διετέλεσε Πρόεδρος του Κινήματος των Αδεσμεύτων.
Βιογραφία
Δικηγόρος στο Γιοχάνεσμπουργκ, έγινε μέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου ANC (African National Congress) το 1944.
Πήγε στο Γιοχάνεσμπουργκ επειδή οι γονείς του ήθελαν να τον παντρέψουν χωρίς να το θέλει αυτός. Για 20 χρόνια τέθηκε επικεφαλής στη μεγάλη εκστρατεία κατά της ρατσιστικής πολιτικής της κυβέρνησης της Νότιας Αφρικής.
Ήταν ο πρώτος έγχρωμος, δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής. Πριν εκλεγεί πρόεδρος, ήταν από τους επικεφαλής του κινήματος κατά του Απαρτχάιντ και ενεργό μέλος του ANC. Φυλακίστηκε για 27 χρόνια από το καθεστώς των λευκών.
Ο Νέλσον Μαντέλα αποφυλακίστηκε το Φεβρουάριο του 1990, αφού ο πρόεδρος Φρεντερίκ ντε Κλερκ αναγνώρισε το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο και ανέστειλε τις εκτελέσεις. Ο Νέλσον Μαντέλα αμέσως παρότρυνε τις ξένες δυνάμεις να μην ελαττώσουν την πίεση που ασκούσαν στη νοτιοαφρικανική κυβέρνηση για συνταγματική μεταρρύθμιση.
Η απελευθέρωσή του το 1990 σημάδεψε την απαρχή θεμελιακών αλλαγών στο Νοτιοαφρικανικό κράτος, που οδήγησαν στην πτώση του ρατσιστικού του καθεστώτος. Το 1993 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης που το μοιράστηκε με τον τότε πρόεδρο Φρεντερίκ Ντε Κλερκ. Το 1994 έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής σε εκλογές που επιτράπηκε να ψηφίσουν λευκοί και μαύροι.
Έχασε τον γιο του από AIDS και τον άλλο σε τροχαίο ατύχημα, το 1969 (σε τροχαίο έχασε και τη δισέγγονή του, το 2010). Από τότε ο Νέλσον Μαντέλα έγινε εξαιρετικά δραστήριος κατά του AIDS. Ο ίδιος δήλωνε ότι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί το AIDS ως φυσιολογική ασθένεια είναι να μην το κρύβουμε και να κάνουμε τους ανθρώπους να σταματήσουν να το θεωρούν κάτι που χτυπά ορισμένα άτομα τα οποία πηγαίνουν στην κόλαση και όχι στον παράδεισο.
Ιστοσελίδα: http://www.nelsonmandela.org
Περισσότερα Άρθρα...
- Φλέρυ Νταντωνάκη, Ελληνίδα τραγουδίστρια, γνωστή για τη συνεργασία της με τον Μάνο Χατζιδάκι
- Μαρίκα Νέζερ, ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου
- Διονύσιος Λαυράγκας μουσουργός (συνθέτης) που ανήκει στην λεγόμενη Επτανησιακή μουσική Σχολή
- Γιώργος Μούτσιος ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, θιασάρχης, σκηνοθέτης και ερμηνευτής κλασικού τραγουδιού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής