DIASKEDASI.INFO

Ερρίκος Θαλασσινός

Ο Ερρίκος Θαλασσινός ήταν Έλληνας σκηνοθέτης και σεναριογράφος του κινηματογράφου και της τηλεόρασης καθώς και ποιητής. Στο έργο του περιλαμβάνονται 44 ελληνικές ταινίες (εκ των οποίων στις 17 είχε ο ίδιος γράψει το σενάριο) καθώς και ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικές σειρές και εορταστικά προγράμματα για την κρατική τηλεόραση. Πολλά ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από γνωστούς συνθέτες κι έχουν γίνει επιτυχίες, ενώ έγραψε 9 ποιητικές συλλογές.

Βιογραφία
Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1927 όπου και μεγάλωσε, γιος γνωστού δικηγόρου του Ηρακλείου. Για τις σπουδές του μετέβη στην Αθήνα, όπου σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Παράλληλα σπούδασε κινηματογράφο στη σχολή Σταυράκου, όπου και υπήρξε συμφοιτητής με σημαντικούς καλλιτέχνες του θεάτρου και του κινηματογράφου (Ιάκωβος Καμπανέλης, Μίνως Βολανάκης, Γρηγόρης Γρηγορίου, Κάρολος Κουν, Γιάννης Τσαρούχης, Μίκης Θεοδωράκης).

Ξεκίνησε την καριέρα του ως σκηνοθέτης το 1957, ως βοηθός του Ζυλ Ντασέν στα γυρίσματα της ταινίας "Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται" στην Κρήτη.

Το 1958-1959 εργάστηκε ως βοηθός του σκηνοθέτη Βασίλη Γεωργιάδη στην ταινία "Καραγκιόζης, ο αδικημένος της Ζωής" την οποία ολοκλήρωσε μόνος του, μετά την παραίτηση του Γεωργιάδη, κάτι που του έδωσε την ευκαιρία να δείξει τις ικανότητές του καθώς η ταινία γυρίστηκε με επιτυχία. Το 1962 συμμετείχε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με την ταινία «Η Εκδίκηση του Καβαλάρη».

Σκηνοθέτησε 44 ελληνικές ταινίες, από το 1959 έως το 1986, εκ των οποίων σε 17 έγραψε το σενάριο. Επίσης τη δεκαετία του '80 παρήγαγε επιπλέον 5 βιντεοταινίες. Στην πλειοψηφία τους οι ταινίες ήταν κωμωδίες με πρωταγωνιστές λαϊκούς τύπους που προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα. Στο έργο του υπήρξαν όμως και αρκετές δραματικές ταινίες, με ήρωες και ηρωίδες φτωχούς και ηθικούς ανθρώπους, γεμάτους αισθήματα, που πάλευαν ενάντια στην ορφάνια, την ξενιτιά, την αδικία. Συνεργάστηκε με πολλούς γνωστούς ηθοποιούς της εποχής και όλες τις εταιρίες παραγωγής. Το 1976 ξεκινάει να σκηνοθετεί τηλεοπτικές σειρές στην ΥΕΝΕΔ. Συνολικά σκηνοθέτησε 10 τηλεοπτικές σειρές, που προβάλλονταν στην ΥΕΝΕΔ, την ΕΡΤ και τον ΑΝΤ1 μέχρι το 1991.

Η ικανότητές του ως ποιητή έγιναν εμφανείς ήδη από τη δεκαετία του '60 καθώς έγραφε τους στίχους για τα τραγούδια των ταινιών του, τα οποία μελοποιήθηκαν από μεγάλους συνθέτες (Μίκης Θεοδωράκης, Γιάννης Μαρκόπουλος, Κώστας Χατζής) και γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Τραγούδια σε στίχους δικούς του παρουσιάστηκαν στα πλαίσια του έργου "Όμορφη Πόλη" του Μίκη Θεοδωράκη, που ανέβηκε στο θέατρο Παρκ το 1962, ενώ στη κατά τη διάρκεια της δικτατορίας έγραφε ποιήματα που έστελνε στον εξόριστο Θεοδωράκη, ο οποίος τα μελοποίησε. Αργότερα κυκλοφόρησαν μαζί το «Οκτώβρης '78», ενώ οι στίχοι του Θαλασσινού μελοποιήθηκαν από τον Κώστα Χατζή στο έργο του τελευταίου «Αναγέννησις - Αλόννησος».

Ωστόσο η ποίηση ήταν για τον ίδιο ένα μέσο ύπαρξης, προκειμένου να εκφράσει όλα αυτά που δεν μπορούσε να περιλάβει στις ταινίες του (λόγω της αυστηρής λογοκρισίας, της ατέλειας των μηχανημάτων και των εμπορικών πιέσεων των παραγωγών). Το 1963 κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή "Σχέδια Μάνα και Δώδεκα Χωρισμοί" ενώ ετοίμασε άλλες 8 ποιητικές συλλογές, οι οποίες δεν είχαν εκδοθεί μέχρι το θάνατό του.

Έφυγε από τη ζωή στις 30 Ιουλίου του 2000.

Φιλμογραφία
Ελληνικός κινηματογράφος
Ένα νερό κυρα Βαγγελιώ (1959)
Ο Καραγκιόζης (1959)
Το ραντεβού της Κυριακής (1960)
Τυφλός άγγελος (1960)
Ο θάνατος θα ξανάρθει (1961)
Η εκδίκηση του καβαλάρη (1962)
Ορφανή σε ξένα χέρια (1962)
Προδομένη αγάπη (1962)
Κουράστηκα να σ’ αποκτήσω (1963)
Ο μπαμπάς μου κι εγώ (1963)
Άπονη ζωή (1964)
Η Κύπρος στις φλόγες (1964)
Ο πολύτεκνος (1964)
Φεύγω με πίκρα στα ξένα (1964)
Η Εύα δεν αμάρτησε (1965)
Στοργή (1965)
Τα δίχτυα της ντροπής (1965)
Το φυλαχτό της μάνας (1965)
Ο παπατρέχας (1966)
Ο πόνος του μπεκρή (1966)
Καρδιές που ξέρουν ν’ αγαπούν (1967)
Κατάρα είναι ο χωρισμός (1967)
Ο κόσμος τρελάθηκε (1967)
Πάρε κόσμε (1967)
Ο τυχεράκιας (1968)
Γιατί με πρόδωσες (1969)
Κακός ψυχρός κι ανάποδος (1969)
Ξύπνα κορόιδο (1969)
Ο παραμυθάς (1969)
Το αφεντικό μου ήταν κορόιδο (1969)
Ο ξεροκέφαλος (1970)
Για μια χούφτα τουρίστριες (1971)
Ξένοιαστος παλαβιάρης (1971)
Ο αρχιψεύταρος (1971)
Μπουμ ταρατατζούμ (1972)
Γυναικοκρατία (1973)
Ο τσαρλατάνος (1973)
Ένας νομοταγής πολίτης (1974)
Εγώ και το πουλί μου (1982)
Πάτερ Γκομένιος (1982)
Ο γύρος του θανάτου (1983)
Πες τα βρωμόστομε (1983)
Το παίζω και πολύ άντρας (1983)
Μερικοί το προτιμούν ηλεκτρονικό (1986)

Βιντεοταινίες
Πεθερόπληκτος (Ο) (198?)
Και αυτός το βιολί του (1984)
Ο σεξοβόμβος (1986)
Ο αναρχικός (1987)
Εραστής για κλάματα (1988)
Ένοχος (1989)

Τηλεοπτικές σειρές
Πικρά χαμόγελα (1976-ΥΕΝΕΔ)
Το διήγημα (1976-ΥΕΝΕΔ)
Το διήγημα: Με το μέτωπο καθαρό (1976-ΥΕΝΕΔ)
Το διήγημα: Το δίλημμα (1976-ΥΕΝΕΔ)
Το διήγημα: Το λυκόφως μιας ζωής (1976-ΥΕΝΕΔ)
Ταξιτζής (1977-ΥΕΝΕΔ)
Το ημερολόγιο ενός θυρωρού (1979-ΥΕΝΕΔ)
Η κυρία μας (1987-ΕΡΤ)
Το χωριό εκπαιδεύεται (1989-ΕΤ2)
Οι κουτσομπόλες (1991-ΑΝΤ1 )

Ποίηση

Ποιητικές συλλογές
Σχέδια Μάνα και Δώδεκα χωρισμοί
Η χώρα του νερού
Οι θημωνιές του Πόντου
Πένθιμο θαλασσινό εμβατήριο
Πολιτείες
Ετοιμοθάνατοι
Άνθρωπος γεννιέται
Η σοφία του σπόρου
Το χαμόγελο των εικόνων

Μελοποιημένα ποιήματα
Άνοιξε το παράθυρο (Γιώργος Χατζηνάσιος)
Γυρισμός (Γιάννης Μαρκόπουλος)
Είδα την πίκρα τη μεγάλη (Κώστας Χατζής)
Είν' ο καημός μου ένα πουλί (Μίκης Θεοδωράκης)
Έλα, έλα, έλα (Στέλιος Βαμβακάρης)
Η Μαρίκα (Γιώργος Ζαμπέτας)
Θα ξημερώσει (Γιάννης Μαρκόπουλος)
Θυμάμαι μονάχα τη θάλασσα (Κώστας Χατζής)
Κρέμασες στο λαιμό σου (Κώστας Χατζής)
Μέσα στα μάτια του Χάρου (Κώστας Χατζής)
Μπέρδε και μπέρδε (Νίκος Ξυλούρης)
Νανούρισμα (Μίκης Θεοδωράκης)
Ο ουρανός είναι κλειστός (Μίκης Θεοδωράκης)
Ο Χάρος (Μίκης Θεοδωράκης)
Ο Χάρος νυχτοπερπατεί (Μίκης Θεοδωράκης)
Ο χάρος σέρνει τον χορό (Βασίλης Αρχιτεκτονίδης)
Πέρα από τη θάλασσα (Γιάννης Μαρκόπουλος)
Πού πας (Γιάννης Μαρκόπουλος)
Τέσσερα παλικάρια (Γιάννης Μαρκόπουλος)
Της δουλειάς (Μίκης Θεοδωράκης)
Της ξενιτιάς(φεγγάρι μάγια μού'κανες)(Μίκης Θεοδωρακης)
Του άντρα του πολλά βαρύ (Γιάννης Μαρκόπουλος)
Του γάμου (Μίκης Θεοδωράκης)
Του σπιτιού (Μίκης Θεοδωράκης)

https://www.youtube.com/channel/UCR1qevuVpITIuKqP0Yg6YmA

Μίλτος Πασχαλίδης

Ο Μίλτος Πασχαλίδης είναι Έλληνας τραγουδιστής και τραγουδοποιός, πρώην μέλος του συγκροτήματος Χαΐνηδες. Γεννήθηκε στις 31 Ιουλίου του 1969 στην Καλαμάτα Μεσσηνίας και μεγάλωσε στην Αθήνα, αλλά οι σπουδές στο μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ηράκλειο, αποτέλεσαν σταθμό στη ζωή και μουσική του καριέρα. Σήμερα ζει στην Αθήνα και συμμετέχει σε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. Κλασσική κιθάρα διδάχθηκε στο Ελληνικό ωδείο, στη τάξη του Χαράλαμπου Εκμετζόγλου, από τον Παναγιώτη Ιωάννου.

1987-1993
Το 1987 πηγαίνει να σπουδάσει μαθηματικός στο Ηράκλειο Κρήτης. Παίρνει το πτυχίο από τύχη και πείσμα το 1992. Το 1993 αποφασίζει να παρακολουθήσει μεταπτυχιακό κύκλο μαθημάτων φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Ρεθύμνου. Ο κύκλος κλείνει το 1995. Πρώτη του δισκογραφική παρουσία οι “Χαΐνηδες”. Δισκογραφούν μαζί τον πρώτο ομώνυμο δίσκο (1991). To 1993 συμμετέχει στη δημιουργία του μουσικού εργαστηρίου “Νεάρχου Παραπλους” καθώς και στον ομώνυμο δίσκο.

1995
Το 1995 ηχογραφεί τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, το “Παραμύθι με λυπημένο τέλος” σε παραγωγή Μάνου Ξυδούς. Στίχοι και μουσική υπογράφονται από τον ίδιο και τρία τραγούδια από τον Θοδωρή Παυλάκο. Συμμετέχουν σε δύο τραγούδια οι Πυξ – Λαξ. Aκολουθεί ένα διάστημα συνεργασιών.  Συμμετέχει σε συναυλίες του Γιάννη Μαρκόπουλου, τραγουδάει στο “Χάραμα” με την Δήμητρα Γαλάνη, συνεργάζεται δισκογραφικά με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα , τον Βαγγέλη Γερμανό, την Καλλιόπη Βέττα, τον Θανάση Γκαϊφύλλια, την Ελένη Τσαλιγοπούλου κ.α.

1998
Παράλληλα συνεχίζει να φτιάχνει καινούργια τραγούδια και το 1998, ηχογραφεί το δεύτερο προσωπικό του δίσκο, “Κακές συνήθειες”. Ένα τραγούδι ερμηνεύει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.

1999-2001
Το χειμώνα του 1999 τραγουδάει στο “Άλσος” με τον Δημήτρη Μητροπάνο. Το επόμενο καλοκαίρι οργώνει τα γήπεδα της επικράτειας παρέα με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Τον Απρίλιο του 2001 κυκλοφορεί ο τρίτος προσωπικός του δίσκος, με τίτλο “Βυθισμένες άγκυρες”, σε ενορχήστρωση Νίκου Γράψα. Ο επόμενος χειμώνας τον βρίσκει στην Σφεντόνα με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και έπειτα ταξιδεύουν μαζί σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο.

2003
Τον Οκτώβριο του 2003 και με τίτλο “Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος” κυκλοφορεί και ο τέταρτος δίσκος του, με τη συμμετοχή του Σωκράτη Μάλαμα.

2005
Στις αρχές Νοέμβρη 2005 κυκλοφόρησε ο δίσκος, “Έχουν περάσει χρόνοι δέκα”, ζωντανή ηχογράφηση στο θέατρο Βράχων, με τη συμμετοχή φίλων συναδέλφων, όπως: Βαγγέλης Γερμανός, Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Δημήτρης Μητροπάνος, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Χρήστος Θηβαίος κ. α. Το 2006 το υλικό της συναυλίας εκδίδεται σε ειδική έκδοση με DVD.

2007
Το Δεκέμβρη του 2007 κυκλοφόρησε ο έκτος προσωπικός του δίσκος με τίτλο “Ψωμί και εφημερίδα”, όπου εκτός από δικά του τραγούδια, ερμηνεύει για πρώτη φορά και τραγούδια – δώρα των φίλων του, Γιώργου Ανδρέου, Κώστα Λειβαδά και Στέργιου Γαργάλα. Σε δυο τραγούδια στίχους έχει γράψει ο Οδυσσέας Ιωάννου, ένα από τα οποία ερμηνεύει η Γιώτα Νέγκα.

2008-2009
Την περίοδο 2008-2009 συνεργάζεται με το Θάνο Μικρούτσικο και μαζί δίνουν 70 συναυλίες σε Αθήνα- Θεσσαλονίκη και επαρχία. Το καλοκαίρι του 2009 ξεκινά τη συνεργασία του με τον Χρήστο Λεοντή.

2010
Το Γενάρη του 2010 κυκλοφόρησε ο έβδομος προσωπικός του δίσκος με τίτλο “Ξένιος, η Κρήτη εντός μου”, μια προσωπική αναδρομή στα 16 χρόνια παρουσίας του στην Κρήτη. Συμμετέχουν ο Χρήστος Θηβαίος, ο Θάνος Μικρούτσικος, η ορχήστρα νυκτών εγχόρδων της Πάτρας, ο Βασίλης Σκουλάς κι ο Ψαραντώνης.

2012
2012 – Αυτή η δουλειά τιτλοφορείται “Ξένοι σε ένα τόπο που αλλάζει” και προέρχεται από την ζύμωση της σχέσης του με τον Οδυσσέα Ιωάννου. Αδερφικοί φίλοι (όπως προκύπτει από τα κείμενα τους στο βιβλιαράκι), με άπειρες συζητήσεις και συνεργασίες (Βυθισμένες Άγκυρες, Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος, Στα είπα όλα, Άγγελος με τους αγγέλους), ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να κάνουν έναν ολόκληρο δίσκο μαζί.

2015
Το καλοκαίρι του 2015 με δύο εκπληκτικές συναυλίες στο κατάμεστο Θέατρο Βράχων γιορτάζει τα 20 χρόνια καλλιτεχνικής πορείας του. Η συναυλία ηχογραφήθηκε και κυκλοφορεί στο τέλος Νοεμβρίου 2015 σε ένα διπλό cd με τον τίτλο “ό, τι αγαπάς δεν τελειώνει”. Συμμετέχουν όλοι οι φίλοι του που μοιράστηκαν μαζί του τη σκηνή του Θεάτρου Βράχων, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Χρήστος Θηβαίος, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Φίλιππος Πλιάτσικας ο Μπάμπης Στόκας, η Γιώτα Νέγκα, ο Νότης Μαυρουδής και η Μιρέλα Πάχου, Γιάννης Χαρούλης, Παντελής Θαλασσινός, Σταύρος Σιόλας, Σπύρος Γραμμένος.

https://www.facebook.com/MiltosPashalidis/
http://miltospashalidis.com/
https://twitter.com/miltopashalidi

Λουί ντε Φυνές

Ο Λουί ντε Φυνές, ήταν Γάλλος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους κωμικούς ηθοποιούς στην ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου. (Louis de Funes), (31 Ιουλίου 1914 - 27 Ιανουαρίου 1983)

Βιογραφία
Η οικογένειά του ανήκε στην αριστοκρατία της Σεβίλλης (Sevilla). Ο πατέρας του Carlos Luis de Funes de Galarza , ήταν δικηγόρος και η μητέρα του Leonor Soto Reguera ήταν κόρη συμβολαιογράφου από την Ortigueira (La Coruna).

Το 1904 φεύγει ο πατέρας του για την Γαλλία μαζι με την νεότατη τότε σύζυγο του, παρά την αντίθεση της οικογένειάς της. Εκεί δεν μπορεί να ασκήσει το επάγγελμα του δικηγόρου και γι αυτό γίνεται κοσμηματοπώλης.

Αργότερα φεύγει για την Βενεζουέλα και επιστρέφει μερικά χρόνια μετά καταβεβλημένος από την φυματίωση για να πεθάνει το 1934 μόνος του στη Ισπανία.

Στα πέντε του χρόνια, ο Louis λαβαίνει από τη μητέρα του, τα πρώτα μαθήματα πιάνου. Περναει τα παιδικά του χρόνια στο Villiers-sur-Marne .

Το 1930, ολοκλήρωνει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και με πρόταση του αδελφού του, ο οποίος ασχολείται με την πώληση της γούνας, μπαίνει στη Ανώτερη Σχολή Βυρσοδεψίας αλλά αποβάλλεται μετά από συνεχείς διαπληκτισμούς. Ξεκίνησε τότε να εργάζεται σε διάφορα βυρσοδεψεία και ασκούσε επίσης και άλλα επαγγέλματα απο τα οποία γενικά απορρίπτεται εξαιτίας της τεμπελιάς του.

Για το λόγο αυτό, οι γονείς του αποφάσισαν να τον στείλουν στην τεχνική ΣΧΟΛΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ που σήμερα ονομάζεται εθνική ανώτατη σχολή Louis-Lumiere.Ο Louis επιλέξτε το μάθημα "ταινία". Ο Louis εκδιώχθηκε από το ίδρυμα ένα χρόνο αργότερα, το 1933, λόγω ενός "αστείου" με θειικό νάτριο που προκάλεσε πυρκαγιά. Ο Louis ζει τότε μια περίοδο που κυμαίνεται μεταξύ ανεργίας και περιστασιακών εργασιών όπου καταλήγει πάντα να απολύεται.

Ο Louis παντρεύτηκε την πρώτη σύζυγό του το1936. Από το γάμο αυτό γεννιέται ένας γιος. Παίρνει διαζύγιο το 1942. Το 1943 ξαναπαντρεύεται, αυτή τη φορά με την Jeanne Augustine Bartholomee, εγγονή του Guy de Maupassant και αποκτα δύο γιούς.

Η καλλιτεχνική ζωή του δεν αρχίζει καλά, δεχεται σύντομες εργασίες και υποαπασχόληση σε κακόφημα πιάνο μπαρ και καμπαρέ. Κατέχοντας ένα πολύ καλό μουσικό αυτί θα του χρησιμεύσει, χρόνια αργότερα, σε ταινίες όπως το Le Corniaud, Le Grand Restaurant και L'Homme Orchestre.

Επίσης, έχει καλή γνώση για τον κινηματογράφο. Σε εκείνα τα χρόνια, αναπτύσσει την κλαψιαρικη ματιά και τις νευρικες χειρονομίες του Donald Duck.

Από το 1945 μέχρι το 1957 μετείχε ως ηθοποιός σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες ως καρατερίστας ηθοποιός. Είναι γνωστός για τους νευρικούς, υπερκινητικούς χαρακτήρες που ερμήνευσε, όπως το "Αντώνιος και Αντουανέττα", "Το δηλητήριο", "Οι Ουσσάροι", "Διασχίζοντας το Παρίσι", "Ο Βασιλιάς του Μπλα-μπλα-μπλα", Ο Χωροφύλακας του Σαν-Τροπέ, στην ομώνυμη σειρά ταινιών κ.ά.

Έγινε περισσότερο γνωστός στην Ευρώπη, ενώ παρά την επιτυχία του στον κινηματογράφο δεν σταμάτησε να παίζει στο θέατρο, ειδικά μετά την επιστροφή του το 1972, που υπήρξε θριαμβευτική, μέχρι το τέλος της ζωής του.

Στην Ελλάδα συχνά αναφέρεται και σαν "Βέγγος της Γαλλίας" λόγω των πολλών κοινών τους σημείων. Πέθανε μετά από καρδιακή προσβολή στη πόλη Ναντ της Γαλλίας.

Ντενί Ντιντερό

Ο Ντενί Ντιντερό, ήταν Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας. (Denis Diderot, 5 Οκτωβρίου 1713 – 31 Ιουλίου 1784)

Ο Ντενί Ντιντερό γιος ενός σιδερά από την πόλη Λανγκρ (Langres), διδάχθηκε από Ιησουίτες κληρικούς και σπούδασε στη Σορβόνη, από όπου αποφοίτησε το 1732 ως νομικός.

Ο Ντιντερό έχασε όμως το ενδιαφέρον του για το νομικό επάγγελμα και προτίμησε να ασχοληθεί με γλώσσες, λογοτεχνία, φιλοσοφία και μαθηματικά.

Αναδείχθηκε σε επιφανή φιλόλογο, φιλόσοφο και συγγραφέα ενώ ήταν εμπνευστής και ηγέτης της προσπάθειας για συγγραφή της «Εγκυκλοπαίδειας» από το 1746 μέχρι το 1780.

Σε όλα τα έργα του διέδιδε το πνεύμα του διαφωτισμού, άθεος και υλιστής ο ίδιος, ενάντια στη δεισιδαιμονία και τη θρησκοληψία.

Μαζί με τον Βολταίρο και τον Ρουσσώ θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους συγγραφείς του 18ου αιώνα.

Τα μυθιστορήματά του διαβάζονται ακόμα και τον 21ο αιώνα. Έγραψε ακόμα θεατρικά έργα και κριτικές εργασίες.

Η τσαρίνα Αικατερίνη της Ρωσίας τον κάλεσε να υποβάλει προτάσεις για το εκπαιδευτικό σύστημα της Ρωσίας και γι' αυτό ο Ντιντερό έμεινε στα χρόνια 1773-1774 στην Πετρούπολη. Στα ύστερα δημοσιεύματά του ασχολήθηκε επίσης με πολιτικά ζητήματα και θεωρείται από τους πνευματικούς πατέρες της επερχόμενης γαλλικής επαναστάσεως.

Πρώτα χρόνια
Ο Ντιντερό μεγάλωσε στην πόλη Λανγκρ στην Καμπανία της Γαλλίας και ήταν ο μεγαλύτερος γιος ενός ευκατάστατου σιδερά. Έλαβε μόρφωση σε σχολείο Ιησουιτών και στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι για να συνεχίσει την φοίτηση του. Το 1732 διέκοψε τις σπουδές του ως θεολόγος και άρχισε μια νέα ζωή στη γαλλική πρωτεύουσα, γνωρίζοντας πολλούς διανοούμενους της εποχής, όπως τον Ζαν λε Ροντ ντ' Αλαμπέρ και τον Ζαν Ζακ Ρουσσώ. Άρχισε να γράφει και να μεταφράζει αγγλικά χειρόγραφα στα γαλλικά.

Λίγο αργότερα γνώρισε μια νεαρή πλύστρα, και θέλοντας να την παντρευτεί, ζήτησε την άδεια του πατέρα του, όπως ήταν συνηθισμένο εκείνη την εποχή. Εκείνος δεν συμφώνησε και αποφάσισε να τον κλείσει σε μοναστήρι. Η αντιπάθεια του Ντιντερό προς τον θεσμό των μοναστηριών και την εκκλησία γενικότερα ίσως πηγάζει από αυτό το γεγονός, μια αντιπάθεια η οποία μεγάλωσε όταν η αδερφή του κλείστηκε οικειοθελώς σε ένα μοναστήρι και εκεί αρρώστησε ψυχικά.

Όταν δραπέτευσε από το μοναστήρι που τον είχε κλείσει ο πατέρας του επέστρεψε στο Παρίσι και παντρεύτηκε την νεαρή πλύστρα μυστικά. Σύντομα απέκτησαν μαζί μια κόρη, η οποία όμως πέθανε πολύ πρόωρα. Αργότερα γεννήθηκαν δύο γιοί, οι οποίοι πέθαναν επίσης πρόωρα. Μόνο μια κόρη που γεννήθηκε το 1753 επέζησε.

Η Εγκυκλοπαίδεια
Καθώς είχε συγγράψει την ιστορία των αρχαίων Ελλήνων και ένα ιατρικό λεξικό, το 1746 ο Ντιντερό προσκλήθηκε από έναν γνωστό Παριζιάνο εκδότη να μεταφράσει την αγγλική εγκυκλοπαίδεια Cyclopaedia, or Universal Dictionary of the Arts and Sciences. Ο Ντιντερό αποφάσισε να μην περιοριστεί μόνο στους δύο τόμους αυτού του έργου, αλλά να το επεκτείνει σημαντικά, προσθέτοντας σε αυτό όλες τις γνώσεις της εποχής. Σε αυτό το έργο τον βοήθησαν και άλλοι διανοούμενοι και φίλοι του, κυρίως ο Ντ' Αλαμπέρ, που ήταν μαθηματικός και φυσικός επιστήμονας, αλλά και πολύ γνωστά πρόσωπα όπως ο Μοντεσκιέ και ο Βολταίρος.

Το 1749 αναγκάστηκε να διακόψει, εξαιτίας κάποιων γραπτών που είχε δημοσιεύσει παλαιότερα και στα οποία ασκούσε κριτική στην εκκλησία. Φυλακίστηκε για μικρό χρονικό διάστημα. Αργότερα αποφάσισε να αφήσει πολλά έργα του ανέκδοτα, για να μην θέσει σε κίνδυνο τη συνέχιση της Εγκυκλοπαίδειας (Encyclopedie).

Το 1750 δημιούργησε ένα προσπέκτους (Prospectus), με το οποίο καλούσε άτομα από όλη την Ευρώπη να βοηθήσουν στην συγγραφή αυτού του κολοσσιαίου έργου. Ήδη το 1751 εμφανίστηκαν οι δύο πρώτοι τόμοι της Εγκυκλοπαίδειας ή Λεξικό αλφαβητικά ταξινομημένο των τεχνών και των επαγγελμάτων (γαλλ. Encyclopedie ou Dictionnaire raisonne des arts et metiers, par une societe de gens de lettres), από έναν κύκλο συγγραφέων. Η επιτυχία του έργου στα βιβλιοπωλεία ήταν πολύ μεγάλη, οι Ιησουίτες όμως και πολλοί κληρικοί διέγνωσαν μια αντιχριστιανική τάση στο έργο αυτό και πέτυχαν με βασιλική διαταγή την απαγόρευση του έργου.

Επειδή όμως η μαρκησία ντε Πομπαντούρ, η ερωμένη του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΕ΄, κατείχε μια εξαιρετικά σημαντική θέση, επηρέασε υπέρ της Εγκυκλοπαίδειας πολλούς υπουργούς και άλλα πρόσωπα με επιρροή, ώστε τελικά εκδόθηκαν παρά την απαγόρευση που ίσχυε από το 1753 έως το 1756, τέσσερις νέοι τόμοι.

Η πίεση όμως των αντιπάλων της Εγκυκλοπαίδειας αυξήθηκε, και έτσι το 1758 επήλθε μια νέα απαγόρευση. Ακόμη και ο πάπας δεν ενέκρινε το έργο. Η Εγκυκλοπαίδεια όμως σημείωσε τεράστια επιτυχία όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, και καθώς η γαλλική κυβέρνηση εισέπραττε πολλά χρήματα από την πώληση αντιτύπων της Εγκυκλοπαίδειας στην Ευρώπη, ενθάρρυνε τον Ντιντερό και τους υπόλοιπους Εγκυκλοπαιδιστές να συνεχίσουν τη συγγραφή της. Ο Ντιντερό έγραψε και τους υπόλοιπους δέκα τόμους, μαζί με πέντε τόμους εικονογραφήσεις μέχρι το 1765, αποσύρθηκε όμως - μετά από είκοσι χρόνια συγγραφής - και άφησε στους συνεχιστές τους να εκδώσουν και τους υπόλοιπους τελευταίους τόμους με εικόνες. Όπως και οι υπόλοιποι τόμοι της Εγκυκλοπαίδειας, έτσι και αυτοί, συνέβαλαν στη μεγάλη φήμη και τη διάδοση του έργου σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Φιλοσοφία, κριτική, θέατρο και μυθιστορήματα
Παράλληλα με την Εγκυκλοπαίδεια ο Ντιντερό συνέγραφε και άλλα έργα. Το 1746 ολοκλήρωσε το έργο του Φιλοσοφικές σκέψεις (Pensees philosophiques). Το 1749 φυλακίστηκε εξαιτίας του συγγράμματος του Γράμμα για τους τυφλούς (Lettre sur les aveugles). Το 1751 έγινε μέλος της Ακαδημίας των Επιστημών στο Βερολίνο. Ως φυσικός επιστήμονας, ο Ντιντερό ασχολήθηκε με το έργο του Σκέψεις για την ερμηνεία της φύσης (Pensees sur l'interpretation de la nature), στο οποίο τάσσεται υπέρ των πειραμάτων και κατά των θεωρητικών ψευδορασιοναλιστικών ιδεών του Καρτέσιου.

Έγραψε επίσης θεατρικά έργα, όπως το Φυσικός γιος (Fils naturel) το 1757 και το Πατέρας της οικογένειας (Le Pere de famille) το 1758. Όσον αφορά τα μυθιστορήματα, το πιο γνωστό και συνάμα το πιο επιτυχημένο του είναι Η μοναχή (La religieuse), το οποίο περιγράφει τα πάθη και τις δυσκολίες μιας γυναίκας που δεν θέλει να είναι μοναχή.

Ο Ντιντερό ως προσωπικότητα
Μαζί με την σκληρή συγγραφική δουλειά του ο Ντιντερό φρόντιζε να έχει συχνές επαφές με τους Παριζιάνους διανοούμενους διαφωτιστές της εποχής. Όπως ο Βολταίρος, έτσι και ο Ντιντερό, αναζητούσε ένα φωτισμένο μονάρχη, τον οποίο βρήκε στο πρόσωπο της τσαρίνας Αικατερίνης, η οποία καταγόταν από τη Γερμανία και του άφησε στη διάθεσή του, το 1765, τη βιβλιοθήκη της. Τον προσέλαβε ως βιβλιοθηκάριο και τον βοήθησε οικονομικά, ενώ το 1773 ο Ντιντερό έμεινε για ένα διάστημα στην Αγία Πετρούπολη. Ο Ντιντερό βρήκε υποστήριξη στον κύκλο των Μασόνων, αλλά το εάν ο ίδιος ήταν Μασόνος δεν είναι ιστορικά εξακριβωμένο.