DIASKEDASI.INFO

Κονσταντίν Στανισλάφσκι

Ο Κονσταντίν Σεργκέγεβιτς Στανισλάφσκι, 17 Ιανουαρίου 1863 – 7 Αυγούστου 1938) ήταν σκηνοθέτης και πρωτοπόρος της υποκριτικής του ρωσικού θεάτρου, υπεύθυνος μιας μεγάλης καινοτομίας στην υποκριτική που χρησιμοποιείται από τον 20ό αιώνα σε ολόκληρο τον κόσμο.

Παιδική ηλικία
Σύμφωνα με το βιβλίο του Μελ Γκόρντον "Η μέθοδος Στανισλάφσκι", ο μεγάλος σκηνοθέτης γεννήθηκε στη Μόσχα ως Κονσταντίν Σεργκέγεβιτς Αλεξέγεφ από εύπορη οικογένεια το 1863. Έκανε την πρώτη του θεατρική εμφάνιση στην ηλικία των «2 ή 3 ετών», σύμφωνα με τα απομνημονεύματά του «Η ζωή μου στην τέχνη». Πήρε το καλλιτεχνικό όνομα Στανισλάφσκι νωρίς στην καριέρα του -στην ηλικία των 25- πιθανώς για να προστατέψει τη φήμη της οικογένειάς του. Προερχόταν από εύπορη οικογένεια, που κατασκεύαζε χρυσά και ασημένια διακοσμητικά για στρατιωτικές στολές και διακοσμήσεις.

Η Μαρί Βάρλεϋ, η γιαγιά του, ήταν μια περιπλανώμενη Γαλλίδα ηθοποιός και το μόνο μέλος της οικογένειας με καλλιτεχνικό υπόβαθρο. Ο Στανισλάφσκι είχε οχτώ αδέρφια, που συμμετείχαν μαζί του στη δημιουργία παραστάσεων σε γενέθλια και διακοπές. Στα οχτώ του, ο Στανισλάφσκι άρχισε να ενδιαφέρεται για το τσίρκο και συχνά διηύθυνε και πρωταγωνιστούσε σε δικές του παραστάσεις τσίρκου. Ένα άλλο πάθος του νεαρού Στανισλάφσκι ήταν το κουκλοθέατρο, όπου ανέβασε σκηνές από τον "Κουρσάρο" και τον "Πέτρινο επισκέπτη".

Με το κουκλοθέατρο, έμαθε να ακονίζει την αγάπη του για τη λεπτομέρεια, μια ιδιότητα που ο Στανισλάφσκι θα ενσωμάτωνε στη σκηνοθεσία του αργότερα στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας. Στα 14, ο Στανισλάφκσι ξεκίνησε τα πολυάριθμα τετράδιά του γεμάτα παρατηρήσεις, αφορισμούς και προβλήματα. Σαν εκκολαπτόμενος ηθοποιός, ο Στανισλάφσκι θα ντυνόταν σαν αλήτης και θα πήγαινε στις αποβάθρες του τρένου, ή θα μεταμφιεζόταν τσιγγάνος. Η απόφασή του να σπουδάσει θέατρο παρέμεινε ακλόνητη, παρά την αντίθεση του πατέρα του.

Καριέρα στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας
Το 1881, ο Στανισλάφσκι φοίτησε σε μια σχολή στη Μόσχα, όπου διδάχθηκε την υποκριτική μέσω μίμησης. Μερικές εβδομάδες αργότερα και ανικανοποίητος, ο Στανισλάφσκι πήγε να σπουδάσει στο Θέατρο Μάλι, όπου έμαθε να κάνει καλές πρόβες, να εμφανίζεται φρέσκος στις παραστάσεις και να παίρνει περισσότερη ενέργεια από τους άλλους ηθοποιούς παρά από το κοινό. Όμως ο διαφωτισμός του Στανισλάφσκι προήλθε περισσότερο όταν είδε την υποκριτική του Ιταλού ηθοποιού Τομάζο Σαλβίνι στον Οθέλλο. Ο Στανισλάφσκι θεωρούσε τον Σαλβίνι ένα "τίγρη του πάθους" γεμάτο αλήθεια, δύναμη, καλλιτεχνικό αισθητήριο, αέρινη κίνηση και τελειότητα. Ξύρισε το μούσι και το μουστάκι του όπως του Σαλβίνι και στα είκοσι πέντε πήρε το όνομα Στανισλάφκι, αναμενόμενα όμοιο σε εκείνο του Σαλβίνι. Η έμπνευση του Στανισλάφσκι θα προερχόταν περισσότερο από την επιθυμία του να ευχαριστήσει το κοινό, μια ιδιότητα που θα τον έφτανε σε μεγάλη απόγνωση όταν αυτή η ανάγκη δεν υπήρχε.

Ο Στανισλάφσκι έπαιξε το ρομαντικό καλοπερασάκια σε γαλλικές φαρσοκωμωδίες και τελικά ίδρυσε την Εταιρεία Τέχνης και Λογοτεχνίας το 1888, όπου απέκτησε θεατρική και αισθητική πείρα. Εκεί, ο Στανισλάσφκι προσέλαβε τον σκηνοθέτη Αλεξάντερ Φεντότοφ για να διδάξει σε αυτόν και το θέατρό του. Ο τελευταίος δίδαξε στο Στανισλάφσκι πολλά πράγματα, όπως το να βγάζει μοντέλα χαρακτήρων από πραγματικούς ανθρώπους και όχι από τις ερμηνείες των ηθοποιών, να χρησιμοποιεί αντιτιθέμενα χαρακτηριστικά του ρόλου (για παράδειγμα, ένας καλός άνθρωπος που ανακαλύπτει τα κακά χαρακτηριστικά του) και πολλές τεχνικές χαλάρωσης. Ο Στανισλάφσκι αντιμετώπισε αρκετά προβλήματα αυτά τα χρόνια: έπεσε σε θεατρικά κλισέ, είχε προβλήματα έμπνευσης και κατακλυζόταν μερικές φορές από πολλές θεωρίες, που τον έκαναν να αποκτήσει αυτογνωσία. Ήταν τότε που παντρεύτηκε την αγαπητή του, τη Μάσα Περεβοστσίκοβα, που το θεώρησε μεγάλο πλεονέκτημα για την υποκριτική του.

Όταν μια γερμανική θεατρική ομάδα επισκέφθηκε τη Ρωσία, δε θαύμασε την υποκριτική ή το περιεχόμενο των έργων, λάτρεψε όμως το ρεαλισμό των κουστουμιών και την πειθαρχία στις πρόβες, το οποίο είναι ένα άλλο παράδειγμα του τρόπου του να παίρνει αυτό που θέλει από συγκεκριμένες θεωρίες και πρακτικές, απορρίπτοντας τα υπόλοιπα. Ο Στανισλάφσκι άρχισε να αποκτά φήμη στη Μόσχα σαν μοντέρνος και καινοτόμος σκηνοθέτης με παραγωγές όπως "Uriel Acosta", "Οθέλλος" και "The bells". To 1897, η εταιρεία είχε μια πληθώρα αποτυχημένων παραγωγών και ηθοποιών στερούμενων κινήτρων. Ήταν τότε που ο κριτικός, δάσκαλος και δραματουργός Βλαντιμίρ Νεμίροβιτς-Νταντσένκο συζήτησε με το Στανισλάφσκι σχετικά με τα προβλήματα του μοντέρνου θεάτρου και την επιθυμία τους να δημιουργήσουν ό,τι θα γινόταν γνωστό ως το "Θέατρο Τέχνης της Μόσχας".

Το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας
Το 1897 συνίδρυσε το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας (ΘΤΜ) με τον Βλαντιμίρ Νεμίροβιτς-Νταντσένκο, αλλά το θέατρο άρχισε να λειτουργεί το 1898. Η πρώτη παραγωγή του ήταν το επιδοκιμασμένο από την κριτική και προηγουμένως λογοκριμένο "Τσάρος Φίοντορ" του Τολστόι. Ανέβασαν επίσης το "Γλάρο" του Αντόν Τσέχωφ. Αρχικά, ο Τσέχωφ δεν ικανοποιούσε τις απαιτήσεις του Νταντσένκο για την παράσταση, γιατί ήθελε ένα πιο έμπειρο θίασο για να τον ανεβάσει. Ο Στανισλάφσκι εξωράισε και ανανέωσε το σενάριο του Τσέχοφ, κάτι που προκάλεσε σοκ στο κοινό. Σύμφωνα με τη "Μέθοδο Στανισλάφσκι" του Μελ Γκόρντον, "ο λεπτομερής του ρεαλισμός μεταμόρφωσε την πιο κοινότοπη σκηνή σε μια ενορχηστρωμένη επίδειξη στιγμιαίων εφέ...Κάτι μοντέρνο είχε γεννηθεί". Το ΘΤΜ είχε δημιουργήσει αυτό που έγινε γνωστό σαν Ψυχολογικός Ρεαλισμός. Ο Ψυχολογικός Ρεαλισμός περιλάμβανε κρυφές συγκρούσεις και σχέσεις, που είναι ενσωματωμένα στην καθημερινή ζωή.

Στον Τσέχοφ δεν άρεσε ποτέ η απόδοση των έργων του, αλλά στο υπόλοιπο του κοινού και του κόσμου άρχισε να αρέσει η δουλειά του ΘΤΜ. Ήταν τότε που έγινε γνωστό σαν σπίτι του Τσέχωφ, καθώς εκεί ανέβασαν μελαγχολικά έργα του, όπως ο "Θείος Βάνιας", οι "Τρεις Αδερφές" και ο "Βυσσινόκηπος". Το ΘΤΜ έγινε ένας σεβαστός θεσμός και άρχισε να παραδίδει μαθήματα χορού, φωνής και ξιφομαχίας. Κατά τη διάρκεια του Ρωσο-ιαπωνικού πολέμου, η ομάδα ταξίδεψε στη Γερμανία και την Ανατολική Ευρώπη, όπου τους θαύμασαν τόσο πολύ, ώστε ένας Γερμανός συγγραφέας τους αποκάλεσε "καλλιτεχνικές θεότητες". Έγιναν παρελάσεις προς τιμήν τους, καθώς οι Ευρωπαίοι δεν είχαν δει ποτέ ένα τόσο λαμπρό θέατρο. Μετά την επιστροφή στη Ρωσία, ο Στανισλάφσκι έπεσε σε καλλιτεχνική κρίση, καθώς η υποκριτική και η σκηνοθεσία του έγιναν άρρυθμες, αφού δήλωσε την έλλειψη ικανοποίησης και έμπνευσης. Πήγε στη Φινλανδία διακοπές με τη γυναίκα του και στην επιστροφή δημιούργησε τη μέθοδο υποκριτικής του, που θα άλλαζε το τι σημαίνει να είναι κανείς ηθοποιός.

Το "σύστημα (ή μέθοδος) Στανισλάφσκι"
Το σύστημα Στανισλάφσκι εστίαζε στην ανάπτυξη της καλλιτεχνικής αλήθειας πάνω στη σκηνή διδάσκοντας στους ηθοποιούς να "ζουν το ρόλο" κατά τη διάρκεια της παράστασης. Παρότι αρχικά έγινε γνωστός στις ΗΠΑ για το ρεαλισμό του, ο Στανισλάφσκι ανέπτυξε το σύστημα για να εφαρμόζεται σε όλες τις μορφές θεάτρου, σκηνοθετώντας μελόδραμα, βαριετέ, όπερα κλπ. Προκειμένου να δημιουργήσει μια ομάδα ηθοποιών που να δουλεύουν σαν καλλιτεχνικό σύνολο, άρχισε να οργανώνει μια σειρά εργαστηρίων, στα οποία οι νεαροί ηθοποιοί εκπαιδεύονταν στο σύστημά του. Στο πρώτο εργαστήριο του ΘΤΜ, οι ηθοποιοί διδάσκονταν να χρησιμοποιούν τις μνήμες τους για να εκφράζουν φυσικά τα συναισθήματα. Ο Στανισλάφσκι σύντομα παρατήρησε ότι μερικοί από τους ηθοποιούς που χρησιμοποιούσαν ή έκαναν κατάχρηση της συναισθηματικής μνήμης κατέληγαν σε υστερία. Αν και ποτέ δεν αποκήρυξε τη συναισθηματική μνήμη σαν απαραίτητο εργαλείο του ηθοποιού, άρχισε να αναζητά για λιγότερο επώδυνους τρόπους πρόσβασης στο συναίσθημα, δίνοντας τελικά έμφαση στη χρήση από τον ηθοποιό της φαντασίας και της πίστης στις δεδομένες συνθήκες του σεναρίου παρά των δικών του και συχνά οδυνηρών μνημών.

Το "σύστημα Στανισλάφσκι" είναι μια συστηματική προσέγγιση για την εκπαίδευση ηθοποιών. Ο Στανισλάφσκι πάντα θεωρούσε το σύστημά του σαν τα περιεχόμενα ενός μεγάλου βιβλίου που ασχολούνταν με όλες τις πλευρές της υποκριτικής. Αρχικά, πίστευε ότι οι ηθοποιοί έπρεπε να μελετούν και να ζουν υποκειμενικά συναισθήματα και να τα εκδηλώνουν στο κοινό με σωματικά και φωνητικά μέσα. Παρότι το σύστημά του εστίαζε στην παραγωγή αληθοφανών συναισθημάτων, αργότερα δούλεψε πάνω στη μέθοδο των σωματικών δράσεων. Αυτό αναπτύχθηκε στις αρχές του '30 και λειτουργούσε αντίστροφα απ' τη συναισθηματική μνήμη. Εστίαζε στις σωματικές δράσεις που ενέπνεαν αληθοφανή συναισθήματα και περιλάμβανε αυτοσχεδιασμό και συζήτηση. Συνέχιζε να επιδιώκει να φτάσει στο υποσυνείδητο μέσω του συνειδητού.

Ο Στανισλάφσκι έζησε τη Ρωσική επανάσταση του 1905 και του 1917, με τον Λένιν να παρεμβαίνει για να τον προστατεύσει. Το 1918 ο Στανισλάφσκι δημιούργησε το πρώτο εργαστήριο σαν σχολή για νέους ηθοποιούς και έγραψε πολλά έργα.

Γρηγόρης Βαλτινός

Ο Γρηγόρης Βαλτινός (7 Αυγούστου 1955) είναι Έλληνας ηθοποιός σε θέατρο και τηλεόραση, σκηνοθέτης, τραγουδιστής και αφηγητής.
Τα πρώτα χρόνια
Ο Γρηγόρης Βαλτινός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη με καταγωγή από την Ξάνθη, όπου και έζησε μέχρι τα οκτώ του χρόνια. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από την οποία αποφοίτησε με άριστα. Παρακολούθησε επίσης μαθήματα τραγουδιού και χορού. Ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία το 1980 και σαν νέος ηθοποιός συνεργάστηκε σχεδόν με όλους τους θιάσους των μεγάλων πρωταγωνιστών (Φέρτη-Μερκούρη, Bουγιουκλάκη, Καρέζη-Καζάκου, Αλεξανδράκη-Γαληνέα, Γκιωνάκη, Δανδουλάκη, Καλογεροπούλου, Ντενίση κ.α.)

Η καριέρα του
Έχει πρωταγωνιστήσει σε όλα τα είδη θεάτρου, από το αρχαίο δράμα (Σοφοκλής, Ευριπίδης, Αριστοφάνης) ως την κωμωδία, την πρόζα και την επιθεώρηση και έχει διακριθεί για την ερμηνεία του, τόσο στο κλασικό όσο και το σύγχρονο ρεπερτόριο: Ο Νηλ, Γουίλιαμς, Άλμπι, Μίλερ, Σνίτσλερ, Αντρέγεφ, Τουργκένιεφ, Γκέρνι, Mάργκιουλις κ.α. Μεταξύ άλλων, έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως οι: Ζυλ Ντασέν, Ανδρέας Βουτσινάς, Φρανκ Χόζερ, Κώστας Τσιάνος, Σταμάτης Φασουλής, Βασίλης Παπαβασιλείου, Ρότζερ Ουίλιαμς, Γιώργος Θεοδοσιάδης, Διαγόρας Χρονόπουλος, Ντίνος Δημόπουλος, Σταύρος Τσακίρης.

Έχει πρωταγωνιστήσει επίσης σε μιούζικαλ (Ο βιολιστής στη στέγη, Τσέχωφ-το μιούζικαλ). Μάλιστα έχει τραγουδήσει τον ρόλο του Χριστού στην βυζαντινή όπερα του Γιάννη Μπουφίδη “Σταύρωση”, η οποία κυκλοφορεί και στη δισκογραφία, επίσης τον ρόλο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στο ορατόριο του Γιώργου Χατζηνάσιου “Η άλωσις της Πόλεως” και τον ομώνυμο ρόλο στο ορατόριο του Μίμη Πλέσσα “Κοσμάς ο Αιτωλός”.

Συμμετείχε ως αφηγητής σε μεγάλα μουσικά έργα, όπως «Αξιον Εστί» των Μίκη Θεοδωράκη-Οδυσσέα Ελύτη, «Λειτουργία του Ορφέα» των Γιάννη Μαρκόπουλου-Πάνου Θεοδωρίδη, «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Γιάννη Μαρκόπουλου, σε ποίηση Διονύσιου Σολωμού, «Ωδή στον Μέγα Αλέξανδρο» των Γιώργου Χατζηνάσιου-Γιώργου Παπακώστα, «Ελλάδα- Γέννηση και Αναγέννηση των Αιώνων» των Πασχάλη Τόνιου-Γιώργου Παπακώστα.

Έχει πρωταγωνιστήσει σε τηλεοπτικές σειρές, όπως: «Αστροφεγγιά», «Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα», «Φάκελος Αμαζών», «Ανατομία ενός εγκλήματος», «Πρόβα νυφικού», «Ο μεγάλος θυμός», «Τα παιδιά της Νιόβης», «Έρωτας» κ.ά.

Με την ερμηνεία του στον Οιδίποδα τύραννο του Σοφοκλή, που παρουσιάστηκε από το Εθνικό Θέατρο, γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία και διεθνή προβολή, καθώς η πρεμιέρα της παράστασης δόθηκε το καλοκαίρι του 2000 στο Κολοσσαίο της Ρώμης, που άνοιξε με αυτή την ευκαιρία τις πύλες του ύστερα από 1.500 χρόνια. Η ίδια παράσταση παίχτηκε στη Νέα Υόρκη και σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές.

Ως σκηνοθέτης
Ο ίδιος, από το 1990 και μετά, έχει σκηνοθετήσει πολλές παραστάσεις κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου. Από τους πρόσφατους θεατρικούς του ρόλους, ξεχωρίζει εκείνος του Τζορτζ στο Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ του Ε. Άλμπι, έργο που σκηνοθέτησε και παρουσίασε στο θέατρο "ΛΑΜΠΕΤΗ" αλλά και σε περιοδεία.

Επίσης οκτώ χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα του Βιολιστή στη στέγη ξαναπαίζει τον "Τέβγε" στο Ηρώδειο και κατόπιν σε μία μεγάλη περιοδεία ανά την Ελλάδα.

Το 2006 τιμήθηκε από το Θεατρικό Μουσείο με το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου "ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΒΕΑΚΗΣ" για την ερμηνεία του στο παραπάνω μιούζικαλ.

Τη θεατρική χρονιά 2015-2016 στο Θέατρο Ιλίσια ο Γρηγόρης Βαλτινός ανεβάζει το έργο των Ρενέ Τέιλορ και Τζόζεφ Μπολόνια, "Ήρθες και θα μείνεις". Μαζί του παίζει η Ζέτα Μακρυπούλια και συμμετέχει ο Στάθης Νικολαΐδης, σε σκηνοθεσία και μουσική επιμέλεια του ίδιου.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση
Περισσότερες φωτογραφίες από την παράσταση

Τηλεόραση
Δίδυμα Φεγγάρια (2015-2016) ΑΝΤ1 Κύπρου και ΑΝΤ1 Ελλάδος .... Παύλος Ταξόπουλος
Έρωτας (2005) ΑΝΤ1 .... Έκτορας Αναγνώστου
Τα Παιδιά της Νιόβης (2004-2005) ΕΡΤ2 .... Mιχαλάκης Αναστασιάδης
Ο Μεγάλος Θυμός (1998) MEGA .... Ασημάκης
Διπλή αλήθεια (1997-1998) ΕΤ1
Πρόβα νυφικού (1995-1996) ΑΝΤ1 .... Πέτρος Μανιάς
Ανατομία ενός εγκλήματος (1992-1995) ΑΝΤ1 .... αφηγητής
Φάκελος Αμαζών (1991-1992) ΑΝΤ1
Οι τρεις χάριτες (1991) MEGA
Ο Θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα (1986) ΕΡΤ2
Αστροφεγγιά (1980) ΕΡΤ .... Aργύρης
Ελευθέριος Βενιζέλος: 1910-1927 (1980) ΕΡΤ
Κόκκινος Κύκλος (2000-2002) Alpha

Σαρλίζ Θερόν

Η Σαρλίζ Θερόν (η ακριβής προφορά του επωνύμου της είναι Θέρον, Charlize Theron, 7 Αυγούστου 1975) είναι Νοτιοαφρικανή ηθοποιός, σκηνοθέτης, παραγωγός κινηματογράφου και φωτομοντέλο.

Βιογραφία
Η Σαρλίζ Θερόν (ψευδώνυμο "charlie") γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου του 1975 και μεγάλωσε σε μια φάρμα έξω από την περιοχή Benoni της Νότιας Αφρικής, σαν μοναχοπαίδι. Ο πατέρας της Charles Theron Γάλλος στην καταγωγή και μέθυσος, κακομεταχειρίζονταν πάρα πολύ τη μητέρα της, με αποτέλεσμα εκείνη τελικά να τον σκοτώσει πυροβολώντας τον μπροστά στα μάτια της κόρης τους το 1991, χωρίς να καταδικαστεί.

Η Σαρλίζ έλαβε εκπαίδευση σαν χορεύτρια μπαλέτου, αλλά καθώς στη Ν. Αφρική δεν υπήρχαν μεγάλες προοπτικές για την τέχνη της, το 1994 έφυγε για την Ευρώπη αρχικά, αλλά και για τις ΗΠΑ, όπου τελικά έπιασε δουλειά στα μπαλέτα Joffrey της Νέας Υόρκης.

Παράλληλα, εργάσθηκε σαν μοντέλο (αφού ήταν κάτοχος τοπικού τίτλου διαγωνισμού ομορφιάς, από τα 16 της χρόνια), ώσπου ένας τραυματισμός της στο γόνατο, τερμάτισε την καλλιτεχνική της σταδιοδρομία ως χορεύτρια.

Στα 18 της χρόνια επιχείρησε να δημιουργήσει καριέρα σαν ηθοποιός στο Λος Άντζελες, ύστερα από παρότρυνση της Γερμανίδας μητέρας της Gerda Theron, παρότι άγνωστη μεταξύ αγνώστων, αλλά μέσα σε οκτώ μήνες είχε καταφέρει να πάρει τον πρώτο της ρόλο, διάρκειας μόλις τριών δευτερολέπτων.

Ο ατζέντης που της πρότεινε την κάρτα του είχε εντυπωσιαστεί από το παρουσιαστικό της και το δυναμικό τρόπο με τον οποίο διαμαρτυρήθηκε σε μια τράπεζα όπου αρνήθηκαν να της εξαργυρώσουν επιταγή της μητέρας της. Στη Θερόν αρκούσαν λίγοι μόνο μήνες μέχρι να μάθει την αγγλική γλώσσα παρακολουθώντας "σαπουνόπερες" στην τηλεόραση, ώστε να μπορέσει να υποδυθεί μια νεαρή μητέρα σε πάρκο σε μια δεύτερης ποιότητας ταινία, το 1995. Ωστόσο, στα μόλις τρία δεύτερα που διήρκεσε η σκηνή, η Θερόν δεν προβλεπόταν να πει ούτε λέξη.

Ενδεικτική φιλμογραφία
"2 Days in the Valley" (1996)- "Helga"
"That Thing You Do!" (1996)-"Tina"
"The Devil's Advocate" (1997)
"Mighty Joe Young" (1998)
"The Cider House Rules" (1999)
"The Legend of Bagger Vance" (2000)
"The Italian Job" (2003).
"Prometheus" (2012)
"Snow White and the huntsman" (2012)

Η πρώτη βράβευση
Σημαντική στιγμή στη ζωή της αποτέλεσε η ημερομηνία 29 Φεβρουαρίου του 2004, όταν κατέκτησε το πρώτο της βραβείο όσκαρ για την ερμηνία της στο συγκλονιστικό "Monster" (2003), μια ταινία που σόκαρε την κοινή γνώμη με το θέμα της και καθιέρωσε τη Θερόν σα μια πραγματική ρολίστα και όχι μια τυποποιημένη κινηματογραφική ντίβα, αφού (υποδυόμενη μια πόρνη-δολοφόνο) παρουσιάστηκε υπέρβαρη, παραμορφωμένη και πολύ μακριά από την αστραφτερή της εικόνα, την οποία δε δίστασε να τσαλακώσει.

Διακρίσεις
Δεύτερη ηθοποιός στα χρονικά (πρώτη ήταν η Κιμ Μπάσινγκερ) που τιμήθηκε με Όσκαρ, μετά από γυμνή φωτογράφιση στο περιοδικό "Πλέιμποϊ" (1999).

Δεύτερο πρόσωπο από τη Νότιο Αφρική που κερδίζει Όσκαρ. Ο κινηματογραφιστής Ted Moore ήταν το πρώτο. Η Θερόν, εντούτοις, είναι η πρώτη Νοτιοαφρικανή που τιμήθηκε με τη διάκριση αυτή.

Η Θερόν απέκτησε το δικό της άστρο στο "Hollywood Walk of Fame", στις 29 Σεπτεμβρίου του 2005.

Δέκατη πέμπτη θέση στη λίστα των 100 πιο ερωτικών γυναικών του 2005, του περιοδικού "Maxim magazine".

Νικόλαος Βώκος

Ο Νικόλαος Βώκος (Ύδρα, 1854 – Αθήνα, 7 Αυγούστου 1902) ήταν Έλληνας ζωγράφος της Σχολής του Μονάχου.

Βιογραφία
Ο Νικόλαος Βώκος ήταν γιος του Εμμανουήλ Μιαούλη και εγγονός του διάσημου αγωνιστή της Ελληνικής Επανάστασης, Ανδρέα. Γράφτηκε αρχικά για σπουδές στην Σχολή Ευελπίδων, αλλά γρήγορα την εγκατέλειψε για σπουδάσει ζωγραφική στο Σχολείον των Τεχνών (την μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) κατά την περίοδο 1874–1878.

Το 1885, μετά από διαγωνισμό, έλαβε υποτροφία για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Μόναχο με δασκάλους τον Νικόλαο Γύζη, τον Λούντβιχ Λαίφτς (Ludwig Lofftz) και τον Ανδρέα Μύλλερ (Andreas Muller).

Στο Μόναχο παρέμεινε επί 16 χρόνια διατηρώντας σχολή ζωγραφικής μέχρι που ασθένησε. Επέστρεψε το 1902 στην Ελλάδα όπου και πέθανε λίγους μήνες αργότερα. Συμμετείχε σε σχετικά λίγες εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό: Μόναχο (1898), Παρίσι (1900), Αθήνα (Έκθεση των Ολυμπίων το 1875 και το 1888, Σύλλογος Παρνασσός το 1901 κλπ), κ.ά. Απέσπασε χάλκινο το 1888 στο διαγωνισμό των Ολυμπίων και το αργυρό μετάλλιο σε έκθεση σκαριφημάτων που διοργάνωσε ο Σύλλογος Παρνασσός.

Τεχνοτροπία
Ως ζωγράφος καταπιάστηκε με όλα τα θέματα: ηθογραφίες, τοπιογραφίες, προσωπογραφίες, αγιογραφίες (Αγία Ειρήνη Αθηνών, Μητρόπολη Ύδρας), διακρίθηκε ωστόσο για τις πολύ ρεαλιστικές νεκρές φύσεις κατά κύριο λόγο με θαλασσινά (ψάρια και όστρακα). Μεταξύ των βραβευθέντων έργων του ονομαστά υπήρξαν ο Ιχθυοπώλης (Βραβείο Σικάγου) και το Επιτραπέζιον, που κόσμησε τα Ανάκτορα του Αντιβασιλέως της Βαυαρίας Λουιτπόλδου.