DIASKEDASI.INFO

Γουίτνεϊ Χιούστον

Η Γουίτνεϊ Χιούστον, ήταν Αμερικανίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός. (Whitney Elizabeth Houston, 9 Αυγούστου 1963 - 11 Φεβρουαρίου 2012)

Το 2009 το Βιβλίο Γκίνες ονόμασε τη Χιούστον την πιο πολυβραβευμένη γυναίκα τραγουδίστρια όλων των εποχών. Ανάμεσα στις 415 συνολικά βραβεύσεις της έχει κερδίσει 2 Emmy, 6 Grammy, 30 Billboard Music Awards και 22 American Music Awards.

Η Χιούστον είναι επίσης μία από τις εμπορικότερες τραγουδίστριες παγκοσμίως, έχοντας πουλήσει πάνω από 170 εκατομμύρια άλμπουμ και σινγκλς.

Ξεκίνησε το τραγούδι στην παιδική γκόσπελ χορωδία του Νιου Τζέρσεϊ στην ηλικία των 11. Αργότερα άρχισε να τραγουδά σε νυχτερινά κλαμπ στη Νέα Υόρκη, όπου την ανακάλυψε ο επικεφαλής της δισκογραφικής εταιρίας Arista Records, Κλάιβ Ντέιβις.

Είναι η μοναδική καλλιτέχνης που κατέκτησε την κορυφή του Billboard 100 επτά συνεχόμενες φορές με τα τραγούδια "Saving All My Love for You", "How Will I Know", "Greatest Love of All", "I Wanna Dance with Somebody (Who Loves Me)", "Didn't We Almost Have It All", "So Emotional" και "Where Do Broken Hearts Go".

Το ντεμπούτο άλμπουμ της με τον τίτλο Whitney Houston που κυκλοφόρησε το 1985 έγινε το εμπορικότερο άλμπουμ από γυναίκα καλλιτέχνη τη χρονιά της κυκλοφορίας του. Το περιοδικό Rolling Stone το ονόμασε το καλύτερο άλμπουμ του 1986 και το κατέταξε στη 254η θέση στα λίστα του με τα 500 Σπουδαιότερα Άλμπουμ Όλων των Εποχών.

Το δεύτερο άλμπουμ της με τίτλο Whitney (1987) έγινε το πρώτο άλμπουμ από γυναίκα καλλιτέχνη που έφτασε την 1η θέση την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του στο chart του Billboard 200. Η δημοτικότητά της σε δημοφιλή μουσικά charts καθώς και στο MTV επηρέασαν αρκετές γυναίκες τραγουδίστριες να ακολουθήσουν τα βήματά της.

Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο έγινε στην ταινία Ο Σωματοφύλακας (The Bodyguard) το 1992. Το σάουντρακ της ταινίας κέρδισε το 1994 το Βραβείο Grammy Άλμπουμ της Χρονιάς. Το πρώτο single "I Will Always Love You" έγινε το εμπορικότερο single όλων των εποχών από γυναίκα καλλιτέχνη στη ιστορία της μουσικής. Με το σάουντρακ, η Χιούστον κατάφερε να γίνει η πρώτη τραγουδίστρια που πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα μέσα σε μια εβδομάδα.

Το σάουντρακ καταλαμβάνει την 4η θέση στη λίστα με τα εμπορικότερα άλμπουμ όλων των εποχών. Η Χιούστον συνέχισε να πρωταγωνιστεί σε ταινίες και να συμμετέχει σε σάουντρακ, συμπεριλαμβανομένων των ταινιών Επί Τέλους, Πού Πήγαν οι Άντρες; (Waiting to Exhale, 1995) και Φτερωτός Έρωτας (The Preacher's Wife).

Το σάουντρακ της ταινίας Φτερωτός Έρωτας έγινε το εμπορικότερο γκόσπελ άλμπουμ στην ιστορία. Τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του τέταρτου στούντιο άλμπουμ της My Love Is Your Love (1998), ανανέωσε το συμβόλαιό της με την Arista Records. Κυκλοφόρησε το πέμπτο της στούντιο άλμπουμ Just Whitney το 2002 και το χριστουγεννιάτικο άλμπουμ One Wish: The Holiday Album το 2003. Το 2009, κυκλοφόρησε το έβδομο και τελευταίο άλμπουμ της με τίτλο I Look to You.

Στις 11 Φεβρουαρίου 2012 ανακοινώθηκε ο θάνατος της Χιούστον, σε ηλικία 48 ετών. Η ιατροδικαστική έκθεση έδειξε ότι πέθανε στην μπανιέρα της. Είχε προλάβει να ολοκληρώσει τα γυρίσματα της ταινίας Sparkle, ριμέικ της ομότιτλης ταινίας του 1976.

Η Χιούστον κυκλοφόρησε συνολικά στην καριέρα της επτά στούντιο άλμπουμ και τρία σάουντρακ, τα οποία έγιναν όλα διαμαντένια, πλατινένια ή χρυσά.

Αλέξης Σολομός

Ο Αλέξης Σολoμός ήταν Έλληνας θεατρικός σκηνοθέτης, μεταφραστής, και θεωρητικός του θεάτρου. (επίσημα: Αλέξανδρος Σολωμός του Ιωάννη)

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 9 Αυγούστου του 1918, με καταγωγή από την Κεφαλλονιά.

Υπήρξε μαθητής του Καρόλου Κουν στο Κολέγιο Αθηνών, πήρε μαθήματα ζωγραφικής στο ατελιέ Βυζάντιου & Στύλου-Διαμαντοπούλου, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών(1937-1941) χωρίς να αποφοιτήσει καθώς και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1939-1942), στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών του Λονδίνου (1945-46), στο Πανεπιστήμιο Γέιλ των ΗΠΑ και στο Δραματικό Εργαστήρι του Πισκάτορ (1946-48).

Πέθανε στις 26 Σεπτεμβρίου 2012, σε ηλικία 94 ετών.

Πρώτα Επαγγελματικά Βήματα
Πριν ολοκληρώσει τις θεατρικές σπουδές του, είχε ήδη σχεδιάσει τα κοστούμια για τον Μάκβεθ που ανέβασε η Μαρίκα Κοτοπούλη το 1937.

Εκείνη την εποχή άρχισε και η συνεργασία του (με διηγήματα, μεταφράσεις, καλλιτεχνικές ειδήσεις, συνεντεύξεις κ.α) με το περιοδικό "Νεοελληνικά Γράμματα" του Δημήτρη Φωτιάδη.

Το 1939 παρουσίασε την πρώτη σκηνοθετική του δουλειά στην Αρκούδα του Τσέχωφ, που ανεβάστηκε από το θίασο του Αγγλοελληνικού Συνδέσμου.

Στην Κατοχή εργάστηκε ως ηθοποιός, ενδυματολόγος, μεταφραστής και κριτικός κινηματογράφου. Η επαγγελματική θεατρική του σταδιοδρομία άρχισε ουσιαστικά με τη συνεργασία του στο Θέατρο Αθηνών του Κωστή Μπαστιά στα 1942-43. Έπαιξε ως ηθοποιός στο "Δίλημμα του Γιατρού" του Μπέρναρντ Σω (πλάι στους Παπαδάκη, Παππά και Κωτσόπουλο) στο "Θέατρο Διονύσια". Παράλληλα σχεδίασε τα κοστούμια της παράστασης Αΐντα του Βέρντι, που παρουσιάστηκε στο Θέατρο Ολύμπια.

Το 1943 συνεργάστηκε για ένα μικρό χρονικό διάστημα, ως ηθοποιός, με το "Θέατρο Τέχνης" του Κ. Κουν και με το Θίασο Μανωλίδου - Βεάκη - Παππά - Δενδραμή. Το 1944 ανέβηκε από το Θέατρο Τέχνης το θεατρικό του έργο "Ο τελευταίος ασπροκόρακας" και το 1945 "Το μονοπάτι της λευτεριάς" από το Θίασο Παππά - Μερκούρη. Επιπλέον το 1944 υπήρξε ιδρυτικό μέλος του περιοδικού "Τετράδιο".

Σκηνοθετικά Βήματα
Ο Αλέξης Σολομός άρχισε την σκηνοθετική του σταδιοδρομία στη Νέα Υόρκη το 1947 στο Cherry Lane Theatre και στο Province Town Playhouse. Το 1949 ανέβασε τον Καλιγούλα του Καμύ στο Embassy Theatre του Λονδίνου. Το 1949 επέστρεψε στην Ελλάδα όπου η πρώτη παράσταση που σκηνοθέτησε ήταν η "Κληρονόμος" στο Θέατρο Μουσούρη. Συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο τις περιόδους 1950-1964, 1968-1985 και το 1992, όπου σκηνοθέτησε περίπου εκατόν δύο (102) θεατρικές παραστάσεις. Εξήντα πέντε (65) περίπου παραστάσεις σκηνοθέτησε σε διάφορους αθηναϊκούς θιάσους, στο Κ.Θ.Β.Ε., στην Ε.Λ.Σ. Το 1964 ίδρυσε το δικό του θίασο, με την επωνυμία "Προσκήνιο" (1967-1978).

Επίσης εργάστηκε στο Μίσιγκαν των Η.Π.Α. (1965-1967) ως καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ αρχαίου ελληνικού θεάτρου. Θεωρείται από τους σκηνοθέτες που συνέβαλαν στην αναβίωση των έργων τουΑριστοφάνη, ανεβάζοντας στην Επίδαυρο δέκα από τις ένδεκα κωμωδίες του, με τη χρήση στοιχείων από την ελληνική λαογραφική παράδοση. Επιπλέον μελέτησε και τις αρχαίες τραγωδίες και σκηνοθέτησε έργα και των τριών μεγάλων Ελλήνων Τραγικών. Πλούσιο υπήρξε και το μεταφραστικό έργο του. Για κάποιες από τις μεταφράσεις του χρησιμοποίησε το όνομα Α. Ροσόλυμος. Συχνά μετέφραζε ο ίδιος τα έργα που σκηνοθετούσε ή/και σχεδίαζε και τα κοστούμια.

Επιπλέον χρημάτισε αναπληρωτής γενικός διευθυντής του Ε.Ι.Ρ.Τ. (1974-1975) και δυο φορές διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου (1980-1983). Για την προσφορά και το έργο του τού έχει απονεμηθεί ο Ταξιάρχης του Φοίνικα, έχει τιμηθεί από την Ακαδημία Αθηνών και αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Συγγραφικό έργο
θεατρικά έργα
•    Βέλθανδρος και Χρυσάντζα: ευτράπελη τραγωδία (1943:Γλάρος)
•    Καλή μου Θάλεια ή Περί κωμωδίας (1984:Κέδρος)
•    Το δοκιμίoν της αγάπης : δραματοποίηση λαϊκού τραγουδιού (1933:Τριγητής)
•    Τρία θεατρικά έργα: Κακοβελόνης ο ισόθεος, ο τελευταίος ασπροκόρακας, μονόλογος στη φυλακή, 1944-1991 (1991:Δωδώνη)
άλλα έργα
•    Άγιος Βάκχος ή άγνωστα χρόνια του ελληνικού θεάτρου 300 π.Χ. - 1600 μ.Χ. (1964:Κεραμεικός, 1974:Πλειάς, 1987:Δωδώνη)
•    Βίος και παίγνιον: Σκηνή, προσκήνιο, παρασκήνια (1980:Δωδώνη)
•    Θεατρικό τετράδιο (1962:Δίφρος )
•    Εικασία, εν Θεώ Κασσιανή -μυθιστόρημα (1998:Καστανιώτης)
•    Έστι θέατρον και άλλα (1986:Κέδρος)
•    Ευριπίδης: Ευφυής και μανιακός (1996:Κέδρος)
•    Η γυναίκα στο θέατρο: Η αρχή και η αποθέωση (2004:Toubi's)
•    Ηλικία του θεάτρου: Ένδεκα σταθμοί στην ιστορία της θεατρικής τέχνης (1973:Δίφρος, 1993:Δίφρος)
•    Θεατρικό λεξικό: Πρόσωπα και πράγματα στο παγκόσμιο θέατρο (1989:Κέδρος)
•    Ο αρχιμάγειρος της Ανδραβίδας: Και άλλα ιστορήματα (1997:Χατζηνικολής)
•    Ο ζωντανός Αριστοφάνης: Από την εποχή του ως την εποχή μας (1961:Δίφρος, 1990:Καστανιώτης, 2009:Κέδρος)
•    Παγκόσμιος κινηματογράφος 1900-2000: Χίλιες ταινίες και οι δημιουργοί τους (2000:Κέδρος)
•    Τι προς Διόνυσον: Σημειώσεις γύρω από την αρχαία ελληνική τραγωδία (1972, 1993:Δίφρος)
•    Το Κρητικό θέατρο: Από τη φιλολογία στη σκηνή (1973:Πλειάς, 1998:Κέδρος)
•    Το πολύχρωμο θέατρο: Και άλλα σημειώματα (1997:Καστανιώτης)
•    Άπαντα (του Σαίξπηρ): νέες έμμετρες μεταφράσεις, γενική εισαγωγή Αλέξη Σολομού (1958:Πήγασος)
•    Ερωφίλη του Γεωργίου Χορτάτζη, προλεγόμενα Αλέξη Σολομού (1961:Γαλαξίας)
•    Νότιες : ποιήματα του Θανάση Φωτιάδη, με ένα σχέδιο του Αλέξη Σολομού (1943:Γλάρος)
•    Το αρχαίο δράμα : μελετήματα του Αιμ. Χουρμούζιου, πρόλογος Αλέξη Σολομού (1978:Οι Εκδόσεις των Φίλων)
•    60 χρόνια Εθνικό Θέατρο : 1932-1992, εισαγωγικό σημείωμα Αλέξη Σολομού (1992:Κέδρος)
•    Μάκβεθ : Η τρικυμία του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, γενική εισαγωγή Αλέξη Σολομού (1959:Πήγασος)
•    Παξινού - Μινωτής: Μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας - Συλλογικό Έργο (1997:ΜΙΕΤ)
•    Προσφορά στον Άγγελο Τερζάκη: Για τα εβδομηντάχρονά του - Συλλογικό Έργο (2000:Ευθύνη)
•    Σημείον του Αιμ. Χουρμούζιου: Δέκα χρόνια από τον θάνατό του - Συλλογικό Έργο (1983:Ευθύνη)

Έργα που μετέφρασε
•    Αντιγόνη του Brecht Bertolt
•    Γέρμα του Lorca Federico Garcia
•    Δοκιμασία ή Οι μάγισσες του Σάλεμ του Miller Arthur
•    Δόνα Ροζίτα η γεροντοκόρη του Lorca Federico Garcia
•    Εκκλησιάζουσαι του Αριστοφάνη (ως Ροσόλυμος, Α.)
•    Ένας μήνας στην εξοχή του Turgenev Ivan Sergeevic
•    Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα του Pirandello Luigi
•    Η Αμερική του Kafka Franz
•    Η ανθρώπινη φωνή του Cocteau Jean
•    Η δίκη του Kafka Franz
•    Η δύναμη του σκοταδιού: Σε έξι πράξεις του Tolstoj Lev Nikolaevic
•    Η θαυμαστή μπαλωματού του Lorca Federico Garcia
•    Η μακαρίτισσα μητέρα της κυρίας του Feydeau Georges (ως Ροσόλυμος, Α.)
•    Η πρόβα του Anouilh Jean
•    Θεσμοφοριάζουσαι του Αριστοφάνη (ως Ροσόλυμος, Α.)
•    Καμίνο Ρεάλ: Ο δρόμος της αλήθειας του Williams Tennessee
•    Κολόμπ του Anouilh Jean
•    Λεοκαντιά: Πέντε εικόνες του Anouilh Jean
•    Ο Αλκάδης της Θαλαμέα του Calderon de la Barca Pedro
•    Ο γάμος του γανωματή του Synge John Millington (ως Ροσόλυμος, Α.)
•    Οι τρομεροί γονείς του Cocteau Jean
•    Ονειρόδραμα του Strindberg August
•    Όρνιθες του Αριστοφάνη (ως Ροσόλυμος, Α.)
•    Ρωμαίος και Αννέτα του Anouilh Jean
•    Στρατηγήματα εραστών του Farquhar George
•    Τα λάθη μιας νύχτας του Goldsmith Oliver
•    Ταρτούφος του Molière
•    Το ζωντανό πτώμα ή η εξιλέωση: Σε δώδεκα εικόνες του Tolstoj Lev Nikolaevic
•    Το καθάρσιο του μπέμπη του Feydeau Georges (ως Ροσόλυμος, Α.)
•    Το κράτος του ζόφου του Tolstoj Lev Nikolaevic (ως Ροσόλυμος, Α.)
•    Το παιχνίδι της μοναξιάς του Gibson William
•    Τρεις γυναίκες του Federico Garcia Lorca

Παραστάσεις που σκηνοθέτησε (ενδεικτικά)
•    Κληρονόμος (1949) στο Θέατρο Μουσούρη
•    Όπως σας αρέσει (1950) - Εθνικό Θέατρο
•    Αγία Ιωάννα (1951) - Εθνικό Θέατρο
•    Καίσαρ και Κλεοπάτρα (1951) - Εθνικό Θέατρο
•    Ερωφίλη (1952) - Εθνικό Θέατρο
•    Το μυστικό της κοντέσσας Βαλέραινας (1953) - Εθνικό Θέατρο
•    Ο κατά φαντασίαν ασθενής (1953) - Εθνικό Θέατρο
•    Άννα Κρίστι (1954) - Εθνικό Θέατρο
•    Μαρία Στούαρτ (1955, 1957) - Εθνικό Θέατρο
•    Δοκιμασία (Οι μάγισσες του Σάλεμ) (1955) - Εθνικό Θέατρο
•    Αι εκκλησιάζουσαι (1956, 1981) - Εθνικό Θέατρο
•    Φάουστ (1956) - Εθνικό Θέατρο
•    Ο Ανδροκλής και το λιοντάρι (1956) - Εθνικό Θέατρο
•    Ο γλάρος (1957) - Εθνικό Θέατρο
•    Λυσιστράτη (1957, 1958, 1960, 1980) - Εθνικό Θέατρο
•    Θεσμοφοριάζουσαι (1958, 1978, 1982) - Εθνικό Θέατρο
•    Οθέλλος (1958) - Εθνικό Θέατρο
•    Δόνα Ροζίτα (1959) - Εθνικό Θέατρο
•    Βάτραχοι - Κύκλωψ (1959, 1973) - Εθνικό Θέατρο
•    Το ημέρωμα της στρίγγλας (1959) - Εθνικό Θέατρο
•    Έξη πρόσωπα ζητούν συγγραφέα (1959) - Εθνικό Θέατρο
•    Οργισμένα νειάτα (1960) - Εθνικό Θέατρο
•    Πειρασμός (1961) - Εθνικό Θέατρο
•    Γέρμα (1961) - Εθνικό Θέατρο
•    Αχαρνής (1961) - Εθνικό Θέατρο
•    Ερωφίλη (1961) - Εθνικό Θέατρο
•    Ρωμαίος και Ιουλιέτα (1961) - Εθνικό Θέατρο
•    Βασιλεύς ο Ροδολίνος (1962) - Εθνικό Θέατρο
•    Καίσαρ και Κλεοπάτρα (1962) - στο Θέατρο Ρεξ.
•    Σφήκες (1963) - Εθνικό Θέατρο
•    Αντώνιος και Κλεοπάτρα (1963) - Εθνικό Θέατρο
•    Ειρήνη (1964) - Εθνικό Θέατρο
•    Ικέτιδες (1964) - Εθνικό Θέατρο
•    Επτά επί Θήβας (1968) - Εθνικό Θέατρο
•    Ιππής (1968, 1969, 1976) - Εθνικό Θέατρο
•    Μπέκετ (1968) - Εθνικό Θέατρο
•    Βάκχαι (1969) - Εθνικό Θέατρο
•    Η Τρικυμία (1969) - Εθνικό Θέατρο
•    Νεφέλαι (1970) - Εθνικό Θέατρο
•    Τραχίνιαι (1970) - Εθνικό Θέατρο
•    Τριαντάφυλλο στο στήθος (1971) - Εθνικό Θέατρο
•    Ορέστης (1971, 1973) - Εθνικό Θέατρο
•    Βάτραχοι (1973) - Εθνικό Θέατρο
•    Ο βασιλιάς Ουμπού (1975) - Εθνικό Θέατρο
•    Τρωάδες (1975) - Εθνικό Θέατρο
•    Μήδεια (1976, 1977) - Εθνικό Θέατρο
•    Ελένη (1977) - Εθνικό Θέατρο
•    Μήδεια (1977) - Εθνικό Θέατρο
•    Αμφιτρύων (1977) - Εθνικό Θέατρο
•    Ματωμένος γάμος (1980) - Εθνικό Θέατρο
•    Μάκμπεθ (1981) - Εθνικό Θέατρο
•    Ταρτούφος (1985) - Εθνικό Θέατρο
•    Οι εγκληματίες (1992) - Εθνικό Θέατρο
•    Αντιγόνη (1974, 1992) - Εθνικό Θέατρο

Ότο Ρεχάγκελ

O Ότο Ρεχάγκελ (γερμανικά: Otto Rehhagel), γεννημένος στις 9 Αυγούστου 1938 στην πόλη Έσσεν (Essen) της Γερμανίας, είναι διακεκριμένος προπονητής ποδοσφαίρου και παλαίμαχος ποδοσφαιριστής.

Παίκτης και προπονητής στην Μπουντεσλίγκα
Ο Ρεχάγκελ συμμετείχε στην τοπική ομάδα Ροτ Βάις Έσσεν (1960-1963). Μετά από το ξεκίνημα της Μπουντεσλίγκα αγωνίστηκε για λογαριασμό της Χέρτα Βερολίνου (1963-1965) και της Καϊζερσλάουτερν (1966-1972). Στη διάρκεια της καριέρας του, έπαιξε συνολικά σε 201 αγώνες της Bundesliga.

O Ότο Ρεχάγκελ ως προπονητής ξεκίνησε την καριέρα του το 1974 στους Κίκερς του Όφενμπαχ. Κατόπιν, θήτευσε διαδοχικά στη Βέρντερ Βρέμης (1976), στην Μπορούσια Ντόρτμουντ (1976-1978), στην Αρμίνια Μπίλεφελντ (1978-1979) και στη Φορτούνα Ντίσελντορφ (1979-1980), προτού επιστρέψει στη Βέρντερ για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια (1981–1995).
Κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Βέρντερ, η ομάδα καθιερώθηκε ως μια από σημαντικότερες του πρωταθλήματος της Bundesliga, κατακτώντας δύο γερμανικά πρωταθλήματα (1988 και 1993) και δύο κύπελλα Γερμανίας, καθώς και ένα Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης.

Στη συνέχεια διετέλεσε προπονητής της Μπάγερν Μονάχου για λιγότερο από ένα χρόνο, κατά την περίοδο 1995-1996. Απολύθηκε τρεις εβδομάδες πριν τον τελικό του Κυπέλλου UEFA το 1996, ύστερα από απογοητευτική πορεία στο πρωτάθλημα. Ο αντικαταστάτης του, Φραντς Μπεκενμπάουερ, οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση του κυπέλλου.
Έπειτα, ο Ρεχάγκελ εκτέλεσε καθήκοντα τεχνικού στην Καϊζερσλάουτερν (1996-2000) κερδίζοντας με συγκλονιστικό τρόπο το γερμανικό πρωτάθλημα του 1998 (καθώς η ομάδα μόλις είχε προβιβαστεί από τη 2η κατηγορία).

Προπονητής της Εθνικής Ελλάδας
Euro 2004
Το 2001 έγινε προπονητής της ελληνικής εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου. Η ομάδα προκρίθηκε απευθείας για το Euro 2004, μπροστά από την Ισπανία και την Ουκρανία. Με ποσοστό 100 προς 1, αουτσάιντερ, κέρδισε με συγκλονιστικό τρόπο την Πορτογαλία, τη Γαλλία και την Τσεχία, φαβορί για πολλούς, στον δρόμο για τον τελικό όπου νίκησε και πάλι την Πορτογαλία και σήκωσε το τρόπαιο. Ο Ρεχάγκελ, ο οποίος ήταν ο μεγαλύτερος υπεύθυνος για την επιτυχία αυτή της ομάδας, έγινε ο πρώτος ξένος προπονητής που κέρδισε ποτέ ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Ο Ρεχάγκελ υιοθέτησε μια αμυντική αγωνιστική προσέγγιση στην ελληνική ομάδα, χρησιμοποιώντας ενεργητικούς μέσους για να κουράσει τον αντίπαλο και την πολιτική της άμυνας ίσου αριθμού αμυντικών, με αυτού των επιθετικών του αντιπάλου. Όταν κατηγορήθηκε για βαρετό παιχνίδι, είπε: «Κανένας δεν πρέπει να ξεχνά ότι ο προπονητής υιοθετεί τις τακτικές που είναι εφαρμόσιμες στα χαρακτηριστικά των διαθέσιμων παικτών». Αξιοσημείωτο είναι πως η θητεία του στη Βέρντερ Βρέμης φημίζονταν για το γρήγορο και εντυπωσιακό ποδόσφαιρο που πρόσφερε η ομάδα.

Μετά από την παραίτηση του Ρούντι Φέλερ από την ηγεσία του πάγκου της γερμανικής εθνικής ομάδας, έπειτα από την αδυναμία πρόκρισης στα προημιτελικά του Euro 2004, ο Ρεχάγκελ θεωρήθηκε ένας από τους σημαντικότερους υποψηφίους για να αναλάβει το πόστο. Είχε την υποστήριξη του κοινού, παρ' όλο που θεωρείται ήδη επαναστάτης του ποδοσφαιρικού κατεστημένου. Έπειτα από την απόσυρση άλλων τριών υποψηφίων για την θέση, έγινε πρόταση στον Ρεχάγκελ να αναλάβει την ομάδα, κάτι που ο ίδιος επίσημα απέρριψε στις 10 Ιουλίου.

Στην Ελλάδα, συνηθίζεται να αποκαλείται «Βασιλιάς Όθων» συσχετιζόμενος με τον Βασιλέα Όθων της Ελλάδος, παρ' όλο που ήδη είχε αυτό το ψευδώνυμο ήδη από την προπονητική του καριέρα στη Γερμανία. Ως λογοπαίγνιο, που αναφέρεται στον Ηρακλή, γιο του Δία, ονομάστηκε επίσης «Ρεχακλής».

Μουντιάλ 2006
Κατά την προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2006 της Γερμανίας η ελληνική ομάδα αποκλείστηκε τερματίζοντας 4η σε έναν δύσκολο όμιλο παρακολουθώντας την Ουκρανία να έχει συνεχή ανοδική πορεία και την Τουρκία να χάνει την πρόκριση στα play off από την Ελβετία. Στις 14 Νοεμβρίου 2005 ο Ρεχάγκελ ανανέωσε το συμβόλαιο του με την Ελλάδα για ακόμα δύο χρόνια, μέχρι το Δεκέμβριο του 2007 με την προοπτική να μπορεί να ανανεωθεί μέχρι τον Ιούνιο του 2008 σε περίπτωση πρόκρισης της ομάδας στο Euro 2008 που διοργανώθηκε στην Αυστρία και την Ελβετία.

Euro 2008
Με την καθοδήγηση του Ρεχάγκελ η Εθνική Ελλάδας προκρίθηκε άνετα στα τελικά του 2008, με σύνολο 8 νικών, 1 ισοπαλίας και 1 ήττας σε 10 αγώνες μέχρι την 17η Οκτωβρίου 2007. Για την επιτυχία αυτή, τον Δεκέμβριο του 2007 ψηφίστηκε από τους αθλητικούς συντάκτες του Π.Σ.Α.Τ. ως κορυφαίος του ελληνικού αθλητισμού.

Εκεί τοποθετήθηκε στον τέταρτο όμιλο μαζί με τις ομάδες της Ισπανίας, της Ρωσίας και της Σουηδίας. Η πορεία της στη διοργάνωση κρίνεται ως αποτυχημένη, καθώς γνωρίζοντας 3 ήττες σε ισάριθμους αγώνες, τερμάτισε στην τελευταία θέση του ομίλου και αποκλείστηκε από τη συνέχεια. Η αμυντική τακτική του Ρεχάγκελ στην τελική φάση εκείνου του Euro, γνώρισε έντονη και αρνητική κριτική, τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα.

Πριν τα τελικά του Euro 2008, έπειτα από συνάντηση με τον Πρόεδρο της Ε.Π.Ο. Βασίλη Γκαγκάτση, ο Ρεχάγκελ συμφώνησε να παραμείνει προπονητής της εθνικής ανδρών ως το 2010.

Μουντιάλ 2010
Η Ελλάδα συμμετείχε στον δεύτερο όμιλο των προκριματικών αγώνων για το Παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου της Νοτίου Αφρικής του 2010, για την περιοχή της Ευρώπης. Τερμάτισε στη 2η θέση, ένα βαθμό πίσω από την Ελβετία και προκρίθηκε στον δεύτερο γύρο των προκριματικών, αντιμετωπίζοντας σε διπλούς αγώνες την Ουκρανία. Η Ελλάδα κατάφερε να πάρει, για δεύτερη φορά στην ιστορία της, την πρόκριση σε Παγκόσμιο Κύπελλο, χάρις σε τέρμα που σημείωσε ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης στον δεύτερο αγώνα στην Ουκρανία, όπου η Ελλάδα νίκησε με 1-0, τον Νοέμβριο του 2009 (το συνολικό σκορ των 2 αγώνων ήταν 1-0 υπέρ της Ελλάδας).

Στο Μουντιάλ της Ν. Αφρικής, η Ελλάδα συμμετείχε στον 2ο όμιλο, με αντιπάλους την Αργεντινή, τη Νότια Κορέα και τη Νιγηρία. Αν και ξεκίνησε με ήττα, ενάντια στη Ν. Κορέα, κατάφερε να πάρει την πρώτη της νίκη (και τους πρώτους της βαθμούς) στη διοργάνωση κόντρα στη Νιγηρία με σκορ 2-1. Στον τελευταίο αγώνα της κόντρα στην Αργεντινή, στις 23 Ιουνίου του 2010, έχασε με 2-0 και τερματίζοντας στην 3η θέση, αποκλείστηκε από τη συνέχεια της διοργάνωσης. Στην τελική κατάταξη η ομάδα τερμάτισε στην 25η θέση. Αυτός ήταν και ο τελευταίος αγώνας του Ότο Ρεχάγκελ στον πάγκο της ομάδας, μετά από τον οποίο αποχώρησε οριστικά από αυτήν. Αντικαταστάτης του υπήρξε ο Πορτογάλος Φερνάντο Σάντος.

Επιστροφή στην Μπουντεσλίγκα
Τον Φεβρουάριο του 2012, δύο χρόνια μετά την αποχώρησή του από την Ελλάδα, η Χέρτα Βερολίνου, η ομάδα με την οποία ο ίδιος αγωνίστηκε για πρώτη φορά ως ποδοσφαιριστής στην Μπουντεσλίγκα, ανακοίνωσε την απόκτηση του Ότο Ρεχάγκελ ως προπονητή, στη θέση του Μίχαελ Σκίμπε.

Ο Ρεχάγκελ κατά την παρουσίασή του δήλωσε πως ήταν «...μία συναρπαστική πρόκληση...» για αυτόν η πρόσληψή του στην ομάδα, πως ήταν έτοιμος να παλέψει για την σωτηρία της ομάδας από τον υποβιβασμό και πως πιστεύει πως μπορούσε να τα καταφέρει στους 12 αγώνες που παρέμεναν για την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος. Όμως ο «Ρεχακλής» δεν τα κατάφερε και η Χέρτα υποβιβάστηκε.

Δημήτρης Παπαμιχαήλ

Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ (29 Αυγούστου 1934 - 8 Αυγούστου 2004) ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ μεγάλωσε στον Πειραιά. Ο Δημήτρης ήταν το τρίτο παιδί του Γιάννη Παπαμιχαήλ και το πρώτο με την δεύτερη του σύζυγο, Ελένη.

Είχε έναν αδερφό, τον Στέλιο, και μια αδερφή, την Μαρία, από τον πρώτο γάμο του πατέρα του, καθώς και έναν αδερφό, τον Νίκο που γεννήθηκε μετά από αυτόν. Τα παιδικά του χρόνια ήταν φτωχικά.

Οι γονείς του διηύθυναν ένα καφενείο στο οποίο συχνά βοηθούσε και ο ίδιος. Τα πρώτα του χρόνια στιγματίστηκαν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έζησε για περίπου δυο χρόνια στον τόπο καταγωγής των γονιών του το Κρανίδι, ύστερα από προτροπή τους, και αμέσως μετά το τέλος του πολέμου ξαναγύρισε στον Πειραιά.

Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ ήταν ένας από τους πιο καταξιωμένους Έλληνες ηθοποιούς στο θέατρο και ο απόλυτος σταρ στον κινηματογράφο. Μαθητής του Μινωτή και αργότερα του Σολωμού, ξεχώρισε από πολύ νέος στο Εθνικό Θέατρο, παίζοντας σε σπουδαία έργα του κλασικού ρεπερτορίου, και έγραψε αμέσως στον κινηματογραφικό φακό. Έτσι, πολύ γρήγορα καθιερώθηκε ως πρωταγωνιστής και ζεν πρεμιέ. Έκανε μια καριέρα γεμάτη επιτυχίες και δόξα, συνδυάζοντας αρμονικότατα τον εμπορικό κινηματογράφο με  κλασικά έργα στο θέατρο.

Γεννήθηκε στον Πειραιά και σπούδασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ο πρώτος του θεατρικός ρόλος ήταν στην «Εκάβη» του Ευριπίδη το 1955, όταν ήταν ακόμα σπουδαστής.  Πρώτη επαγγελματική του εμφάνιση ήταν, αμέσως μετά την αποφοίτησή του, στον «Γλάρο» του Τσέχωφ με τον Αλέξη Μινωτή, την Κυβέλη και την Βάσω Μανωλίδου. Ακολούθησαν πρωταγωνιστικές εμφανίσεις του, που μάγεψαν κοινό και κριτικούς, με αποτέλεσμα το 1957 να τιμηθεί με το «Βραβείο Κοτοπούλη».

Στη μεγάλη οθόνη έκανε το ντεμπούτο του το 1956, πρωταγωνιστώντας στην πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» του Ηλία Παρασκευά. Όπως όμως έχει πει, η πρώτη του ουσιαστική ταινία ήταν του Φίνου, ο οποίος του έδωσε ρόλο στην ταινία του Κακογιάννη «Το Τελευταίο Ψέμμα» (1958) – ταινία που αναγνωρίστηκε διεθνώς.

Το 1960 συνεργάστηκε για μια θεατρική σαιζόν με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν, στο έργο «Ο θείος Βάνιας» του Τσέχωφ. Το 1962, διακόπτει τη συνεργασία του με το Εθνικό, και δημιουργεί  μαζί με την Δέσπω Διαμαντίδου δικό τους θίασο. Στο μεταξύ, έχει γίνει δημοφιλής με τις μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες «Αστέρω» (1959), «Χτυποκάρδια στο Θρανίο» (1959) «Το Ξύλο Βγήκε από τον Παράδεισο (1959), «Μανταλένα» (1960), «Η Αλίκη στο Ναυτικό» (1961) με συμπρωταγωνίστρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη, καθώς και από τις ταινίες «Ποτέ την Κυριακή» του Ζυλ Ντασέν και «Κόκκινα Φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη. Το 1964 συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ, παίζοντας σε αρχαίες τραγωδίες και άλλα έργα, και στη συνέχεια έγιναν με την Αλίκη συνθιασάρχες ανεβάζοντας το έργο «Κολόμπ» του Ανούιγ.

Το 1965 παντρεύτηκε την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ταυτίστηκε μαζί της και παρέμειναν παντρεμένοι για δέκα χρόνια, κατά τα οποία απέκτησαν τον γιο τους, Γιάννη Παπαμιχαήλ. Γύρισαν μαζί εμβληματικές ταινίες της χρυσής περιόδου και ανέβασαν πολλές θεατρικές επιτυχίες, συγκροτώντας και δικό τους θίασο. Το 1971 έφτιαξαν το θέατρο «Αλίκη» και ήταν παντού μαζί, στη ζωή, τον κινηματογράφο και το θέατρο. Λατρεύτηκαν από το κοινό και αποτέλεσαν το πιο διάσημο καλλιτεχνικό ζευγάρι μέχρι τώρα στη χώρα μας.

Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ θεωρείται ένας από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες ηθοποιούς με επιβλητική παρουσία είτε πάνω στο σανίδι, είτε στον κινηματογράφο. Η ερμηνεία του στην ταινία «Ο Παπαφλέσσας» του Ερρίκου Ανδρέου, είναι η κορυφαία του κινηματογραφική στιγμή – όσον αφορά ταινίες της Φίνος Φιλμ – η οποία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1971 και απέσπασε τις καλύτερες κριτικές. Ένα σημαντικό στοιχείο του, που τον έκανε να ξεχωρίζει στον κινηματογράφο, ήταν η ικανότητα του να ερμηνεύει με την ίδια άνεση εντελώς διαφορετικούς ρόλους.

Η μεγάλη του όμως αγάπη ήταν το θέατρο, όπου ερμήνευσε περισσότερους από 100 ρόλους, μερικοί εκ των οποίων καθήλωσαν το κοινό σε έργα σταθμούς του παγκόσμιου θεάτρου («Ωραία μου Κυρία», «Βυσσινόκηπος», «Μήδεια», «Οιδίπους επί Κολωνώ» κ.α.). Πέρα από το αστείρευτο ταλέντο του στην υποκριτική, είχε μεγάλη έφεση στο λαϊκό τραγούδι και το ζεϊμπέκικο, με συνέπεια να λατρευτεί και για αυτές τις αποδόσεις του από το κοινό.

Μετά το 1975, αφού χώρισε με την Αλίκη, ασχολήθηκε περισσότερο με το θέατρο, ερμηνεύοντας σπουδαίους ρόλους πλάι σε σημαντικούς συνεργάτες όπως την Έλλη Λαμπέτη, την Ελένη Χατζηαργύρη, την Κάτια Δανδουλάκη και άλλους. Ωστόσο, σχεδόν δέκα χρόνια μετά το χωρισμό του με την Αλίκη, συνεργάζεται πάλι μαζί της, ανεβάζοντας στο θέατρο το έργο «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα» (1984) του Γουίλυ Ράσελ, με πολύ μεγάλη επιτυχία. Η παράσταση παρουσιάστηκε σε όλη την Ελλάδα, καθώς και στην Αμερική, τον Καναδά , την Κύπρο και σχεδόν σε όλη την Ευρώπη.

Η τελευταία συνεργασία τους ήταν τον επόμενο χρόνο στο θεατρικό έργο «Φιλουμένα Μαρτουράνο» του Ντε Φίλιππο. Σπουδαία εμφάνιση του Δημήτρη Παπαμιχαήλ ήταν το 1998 στην Επίδαυρο, στην τραγωδία του Σοφοκλή «Οιδίπους επί Κολωνώ». Το τελευταίο έργο που έπαιξε στο θέατρο ήταν το «Τρεις φορές ζωή της Γιασμίν Ρεζά», που ανέβηκε στο θέατρο «Μπρόντγουέϊ» το 2000.

Διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Ηθοποιών Βορείου Ελλάδος, καθώς και καλλιτεχνικός διευθυντής της σχολής Ίασμος. Δίδαξε υποκριτική στη σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη και σε σεμινάρια του ΚΘΒΕ. Ασχολήθηκε και με τα κοινά ως δημοτικός σύμβουλος στον Πειραιά, κατέχοντας μάλιστα τη θέση του Αντιδημάρχου το 1986.