DIASKEDASI.INFO

Γιάννης Φλερύ

Ο Γιάννης Φλερύ ήταν ο χορογράφος που σημάδεψε με τη δουλειά του το χώρο του ελαφρού θεάτρου και κυρίως της επιθεώρησης και της οπερέτας.

Ο Γιάννης Φλερύ γεννήθηκε το 1914, ήταν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Γιάννη Παπαντωνόπουλου.

Ο Γιάννης Φλερύ, με πραγματικό όνομα Γιάννης Παπαντωνόπουλος, υπήρξε μεγάλος Έλληνας χορευτής και χορογράφος.

Έχει συνδέσει το όνομά του με επιτυχίες του Ελληνικού Κινηματογράφου, τον οποίο χρωμάτισε και ζωντάνεψε με τη δεινή χορευτική του ικανότητα και τις εξαίρετες χορογραφίες του.

Όσο για τη σχέση του με τη Φίνος Φιλμ, είναι ένας από τους πέντε συντελεστές, από κάθε ειδικότητα, με τις περισσότερες συμμετοχές.

Ο Γιάννης Φλερύ γεννήθηκε στην Πάτρα, όπου και παρέμεινε μέχρι την ηλικία των 14 ετών. Ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα και κατόπιν γράφτηκε – έπειτα από επιμονή της μητέρας του – στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία ωστόσο δεν παρακολούθησε.

Το 1934 πραγματοποίησε μια από τις πρώτες του εμφανίσεις στο θέατρο “Ριάλντο” σε παράσταση οπερέτας. Το 1937 είχε έρθει στην Ελλάδα ο περίφημος τότε δάσκαλος κλασικού χορού, Κώστας Νικολάου, ο οποίος, στην ομάδα χορού που ίδρυσε, συμπεριέλαβε και ένα μόνο αγόρι, τον Γιάννη Φλερύ. Στην ίδια ομάδα ο Φλερύ θ’ αποτελέσει χορευτικό ζευγάρι με την Λουίζα Ποζέλι.

Το καλοκαίρι του 1946 ήταν σημαδιακό για τον Φλερύ, αφού επισκέφτηκε την Αθήνα ο μύθος του Γαλλικού τραγουδιού, Έντιθ Πιάφ. Σε μια από τις εξόδους της, η Πιάφ, βρέθηκε στο καμπαρέ που εμφανιζόταν ο Φλερύ, ο οποίος στο μεταξύ είχε γίνει καλλιτεχνικό ζευγάρι με την Λίντα Άλμα. Η Πιάφ ενθουσιάστηκε με το θέαμα και προσκάλεσε τους δυο χορευτές στο Παρίσι για κοινές εμφανίσεις. Έτσι ο Φλερύ παρέμεινε στη Γαλλία επτά χρόνια. Πραγματοποίησε επίσης περιοδεία στη Σκανδιναβία και στις ΗΠΑ, όπου και παρακολούθησε μαθήματα χορογραφίας στη Μητροπολιτική Όπερα.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, ο μεγάλος αυτός χορευτής ξετυλίγει μια μεγάλη καριέρα. Οι μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου – περισσότερες από 40 ταινίες – φέρουν την χορογραφική υπογραφή του. Η συνεργασία του με την Φίνος Φίλμ ξεκινά το 1961 με την ταινία “Ο Σκληρός Άντρας”, ενώ συνεχίζεται με πολλές συμμετοχές σε κωμωδίες, δράματα και μιούζικαλ. Η δράση του επεκτείνεται και στο θέατρο, όπου συνεργάζεται με κρατικές σκηνές, με την Λυρική Σκηνή και με το ελεύθερο θέατρο, ενώ η τελευταία του συμμετοχή είναι στη θεατρική επιθεώρηση “Βίρα τις άγκυρες”, κλείνοντας έναν κύκλο εμφανίσεων, που κράτησε πάνω από 60 χρόνια.

Απεβίωσε στις 10 Αυγούστου του 2001.

Ειρήνη η Αθηναία

Η Ειρήνη η Αθηναία, όπως ήταν κοινώς γνωστή η Ειρήνη Σαρανταπήχαινα, ήταν Βυζαντινή αυτοκράτειρα από το780 έως το 802. (752 - 9 Αυγούστου 803)

Μέχρι το 797 συμβασίλευε με τον γιο της Κωνσταντίνο ΣΤ΄, ασκώντας η ίδια αποκλειστικά σχεδόν την εξουσία, και κατόπιν βασίλευσε μόνη.

Το όνομά της είναι συνδεδεμένο με την πρώτη αναστήλωση των εικόνων που θεσπίστηκε από την Ζ΄Οικουμενική Σύνοδο και με την τύφλωση του γιου της που διατάχτηκε από την ίδια.

Η ανάληψη της εξουσίας
Καταγόταν από την πλούσια οικογένεια των Σαρανταπήχων της Αθήνας και διακρινόταν για τη μόρφωση και την ομορφιά της.

Ήταν ορφανή και την έφερε ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ε' στην Κωνσταντινούπολη, όπου το 769 παντρεύτηκε τον γιο του, τον μετέπειτα αυτοκράτοραΛέοντα Δ' (775-780).

Μετά το θάνατο του Λέοντα η Ειρήνη ανέλαβε την κηδεμονία του δεκάχρονου Κωνσταντίνου ΣΤ΄. Ήταν ήδη γνωστό πως ήταν εικονόφιλη: ενώ ζούσε ακόμη ο Λέων Δ΄ είχαν βρεθεί εικόνες στο προσκέφαλό της και ο αυτοκράτορας την επέπληξε σφοδρότατα και διέκοψε κάθε επαφή μαζί της.

Λίγες μέρες μετά την ανάρρηση του γιου της εξουδετέρωσε απόπειρα εικονομάχων αρχόντων ν’ ανεβάσουν στον θρόνο τον ετεροθαλή αδελφό του Λέοντα Δ΄ καίσαρα Νικηφόρο και τον υποχρέωσε, καθώς και τους υπόλοιπους γιους του Κωνσταντίνου Ε΄ από την ίδια μητέρα, να περιβληθούν το ιερατικό σχήμα.

Ως συνένοχος κατηγορήθηκε και ο στρατηγός της Σικελίας Ελπίδιος, παρ’ όλο που είχε τοποθετηθεί από την ίδια την Ειρήνη μετά την αποκάλυψη της συνωμοσίας (781-782). Ο Ελπίδιος απέκρουσε αρχικά τους απεσταλμένους της Ειρήνης που πήγαν στην Σικελία για να τον συλλάβουν, και τελικά κατέφυγε στους Άραβες της Αφρικής.

Η επιρροή του συμβούλου της ευνούχου Σταυράκιου, που είχε γίνει λογοθέτης του δρόμου, προκαλούσε μεγάλες αντιδράσεις στον στρατό με πρώτη συνέπεια την αυτομολία του στρατηγού των Βουκελλαρίων Τατζάτη στους Άραβες, όταν αυτοί εισέβαλαν με επί κεφαλής τον Χαρούν αλ Ρασίντ στην Μικρά Ασία κι έφτασαν ώς την Χρυσόπολη. Ο παλιός στρατηγός του Κωνσταντίνου Ε΄ Μιχαήλ Λαχανοδράκων αγωνίστηκε να απωθήσει τους Άραβες αλλά ο στρατός του ήταν εξασθενημένος και ο ίδιος σε δυσμένεια.

Τελικά συνομολογήθηκε ειρήνη με ταπεινωτικούς για την αυτοκρατορία όρους.
Εν τω μεταξύ είχαν εξεγερθεί διάφορα σλαυϊκά φύλα της Ελληνικής Χερσονήσου. Ο Σταυράκιος κατόρθωσε να καταστείλει τις εξεγέρσεις, τέλεσε θρίαμβο στην Κωνσταντινούπολη και ενίσχυσε την επιρροή του στα δημόσια πράγματα.

Την ίδια περίπου εποχή η Ειρήνη εγκατέλειψε τους συμμάχους των Βυζαντινών Λομβαρδούς που βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση με τους Φράγκους και προσήγγισε τους τελευταίους. Έστειλε πρέσβεις στον Καρλομάγνο και αρραβώνιασε τον Κωνσταντίνο με την κόρη του ρήγα των Φράγκων Ροτρούδη (Ερυθρώ κατά τους Βυζαντινούς).

Η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος
Αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από την Ειρήνη είχε αρχίσει η ενθάρρυνση της εικονόφιλης παράταξης. Τον Αύγουστο του 784 ο πατριάρχης Παύλος παραιτήθηκε, επικαλούμενος τύψεις συνειδήσεως γιατί συνέπραξε με εικονομάχους βασιλείς και προτείνοντας οικουμενική σύνοδο. Νέος πατριάρχης εξελέγη ο λαϊκός μέχρι τότε Ταράσιος, γραμματέας της Ειρήνης, ο οποίος αποδέχθηκε την εκλογή υπό τον όρο σύγκλησης οικουμενικής συνόδου η οποία και αποφασίστηκε.

Η νέα σύνοδος ορίστηκε ν’ αρχίσει τις συνεδριάσεις της στις 17 Αυγούστου του 786 στον ναό των Αγίων Αποστόλων. Αλλά ο στρατός, που εμφορούνταν από εικονομαχικό πνεύμα και είχε πρόσφατο το προηγούμενο της πραξικοπηματικής εκλογής του Ταράσιου, αντέδρασε βίαια και ματαίωσε τις περαιτέρω εργασίες της συνόδου.

Τότε η Ειρήνη έστειλε τον ευνούχο Σταυράκιο στη Θράκη για να στρατολογήσει νέο στρατό, από εικονολάτρες. Σκηνοθέτησε μετά νέα εισβολή των Αράβων και διακήρυξε την ανάγκη εκστρατείας εναντίον τους. Πήρε μαζί της τα καλύτερα τάγματα της βασιλικής φρουράς που είχε εκπαιδεύσει και οδηγήσει σε νίκες ο Κωνσταντίνος Ε΄, και βγήκε από την Πόλη για να περάσουν δήθεν στην Ασία, αυτή, η αυλή και τα τάγματα.

Εκεί τα αφόπλισε με διάφορες προφάσεις ενώ ο στρατός του Σταυράκιου έμπαινε στην Πόλη από τις πύλες της Θράκης. Τα πιστά στην εικονομαχία τάγματα διατάχτηκαν να διαλυθούν και ο εικονομαχικός στρατός της Κωνσταντινούπολης έπαψε να υπάρχει.

Παρά την διάλυση αυτή του εικονομαχικού στρατού, ο τόπος και ο χρόνος δεν θεωρήθηκαν κατάλληλοι για την συνέχιση των εργασιών της συνόδου και οι συνεδριάσεις της έγιναν στηνΝίκαια της Βιθυνίας τον Μάιο του 787. Η εικονόφιλη παράταξη επικράτησε πλήρως. Καταλύθηκε το κύρος της μέχρι τότε θεωρουμένης ως Ζ΄ Οικουμενικής συνόδου της Ιερείας του 754 και αποφασίστηκε η αναστήλωση των εικόνων.

Τα μέχρι την διαμάχη
Επωφελούμενοι από τους εσωτερικούς περισπασμούς, Άραβες και Βούλγαροι πραγματοποιούσαν επιδρομές στα εδάφη του κράτους, λεηλατούσαν τις επαρχίες του και νικούσαν τους στρατούς του οι οποίοι είχαν αποδυναμωθεί λόγω της ακολουθουμένης πολιτικής.

Η Ειρήνη διέλυσε τον αρραβώνα του Κωνσταντίνου με την Ροτρούδη και τον πάντρεψε, παρά την θέλησή του, με την Μαρία της Αμνίας. Κι αφού διέρρηξε τις σχέσεις της με τον Κάρολο, έστειλε στρατό να βοηθήσει τους Λομβαρδούς εναντίον του, αλλά κι αυτός ο στρατός νικήθηκε.

Η διαμάχη μητέρας και γιου
Το 790 ο Κωνσταντίνος ήταν είκοσι χρόνων και έπρεπε πια ν’ αναλάβει την εξουσία. Αλλά η Ειρήνη και ο Σταυράκιος αντιδρούσαν. Η Ειρήνη είχε διαλύσει τον αρραβώνα με την Ροτρούδη για να μη ισχυροποιηθεί ο γιος της και ο Σταυράκιος ήλεγχε τον κρατικό μηχανισμό σε βαθμό που κανείς δεν έδινε την παραμικρή σημασία στον Κωνσταντίνο.

Συνεννοήθηκε τότε αυτός με λίγους άρχοντες να συλλάβει και να εξορίσει την μητέρα του στην Σικελία. Αλλά η Ειρήνη πληροφορήθηκε τα πάντα διά του Σταυράκιου, συνέλαβε, κούρεψε, έδειρε κι εξόρισε τους συνωμότες, τον δε Κωνσταντίνο τον έβρισε, τον χαστούκισε και τον έθεσε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Ύστερα ζήτησε από τον στρατό να ορκιστεί ότι όσο ζούσε αυτή δεν θ’ αναγνώριζε τον Κωσταντίνο ως βασιλιά.

Ο νέος στρατός που συγκρότησε ο Σταυράκιος στα ευρωπαϊκά θέματα ορκίστηκε βέβαια αμέσως. Αλλά ο στρατός της Ανατολής αντέδρασε. Εντονότερα αντέδρασε ο στρατός του θέματος των Αρμενιακών που αρνήθηκε τον όρκο και την πρόταξη του ονόματος της Ειρήνης αυτού του Κωνσταντίνου, όπως επίσης ζητήθηκε. Η Ειρήνη έστειλε τον σπαθάριο Αλέξιο Μουσελέμ για να συνετίσει τους Αρμενιακούς αλλά αυτός προσχώρησε στο κίνημα και ανέλαβε την αρχηγία των εξεγερμένων.

Τώρα όλος ο στρατός της Ανατολής επευφήμησε τον Κωνσταντίνο ως μόνο βασιλιά και προχώρησε προς την Κωνσταντινούπολη. Η Ειρήνη, που δεν μπορούσε βέβαια να βασιστεί στον στρατό του Σταυράκιου, αναγκάστηκε να ελευθερώσει τον Κωνσταντίνο που έσπευσε να συναντήσει τον στρατό της Ανατολής που τον αναγνώρισε μονοκράτορα και αποκήρυξε την Ειρήνη.

Ύστερα ο Κωνσταντίνος μπήκε στην Πόλη και ο Σταυράκιος, καθώς και όλοι οι ευνούχοι του Παλατιού εξορίστηκαν. Η Ειρήνη περιορίστηκε στο ανάκτορο του Ελευθερίου όπου είχε τους θησαυρούς της.

Τον Απρίλιο του 791 εξεστράτευσε ο Κωνσταντίνος κατά των Βουλγάρων κ’ ύστερα από μιαν αψιμαχία και μόνο επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη. Εξ ίσου αναποτελεσματική ήταν και μία εκστρατεία του στην Κιλικία κατά των Αράβων τον Σεπτέμβριο.

Ύστερα ο Κωνσταντίνος ανακάλεσε την μητέρα του και την αποκατέστησε πλήρως. Η βασιλεία ήταν πάλι «Κωνσταντίνου και Ειρήνης». Και πάλι όμως οι Αρμενιακοί αρνήθηκαν να δεχτούν την νέα τροπή των πραγμάτων και απαίτησαν να τεθεί εκ νέου επί κεφαλής τους ο Αλέξιος Μουσελέμ, που βρισκόταν στην Βασιλεύουσα τιμημένος από τον Κωνσταντίνο με τον τίτλο του πατρικίου.

Αλλά η Ειρήνη -και ο επίσης ανακληθείς Σταυράκιος- ήλεγχαν πλήρως την κατάσταση. Ο Αλέξιος κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, δάρθηκε, κουρεύτηκε και φυλακίστηκε. Ύστερα ο Κωνσταντίνος εξεστράτευσε και πάλι κατά των Βουλγάρων αλλά υπέστη δεινή ήττα με μεγάλες απώλειες. Μεταξύ των πολλών στρατηγών που έπεσαν στην μάχη ήταν και ο γηραιός Μιχαήλ Λαχανοδράκων.

Αγανακτισμένος ο στρατός από τις τόσες συμφορές αποφάσισε ν’ απαλλαγεί από μητέρα και γιο και ν’ αναγορεύσει αυτοκράτορα τον καίσαρα Νικηφόρο, εκείνον που είχε υποχρεωθεί να γίνει ιερωμένος στην αρχή της βασιλείας της Ειρήνης. Αλλά πρόλαβε αυτή, τύφλωσε τον Νικηφόρο και γλωσσοκόπησε τους τέσσερις αδελφούς του. Τυφλώθηκε και ο Αλέξιος Μουσελέμ.

Τότε οι Αρμενιακοί στασίασαν αναφανδόν και νίκησαν τους στρατηγούς που στάλθηκαν εναντίον τους. Αλλά την άνοιξη του 793 νικήθηκαν με προδοσία. Εκτός από τις άλλες τιμωρίες που τους επιβλήθηκαν, χίλιοι από αυτους οδηγήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη και στίχθηκαν στα μέτωπά τους με μελάνη οι λέξεις αρμενιακός επίβουλος. Ύστερα εξορίστηκαν στην Σικελία και σε άλλα νησιά.

Όπως προαναφέρθηκε ο Κωνσταντίνος είχε υποχρεωθεί από την μητέρα του να παντρευτεί την Μαρία της Αμνίας. Ύστερα από επτά χρόνια γάμου ερωτεύτηκε μιαν ακόλουθο της Ειρήνης, την Θεοδότη, υποχρέωσε την Μαρία να μπει σε μοναστήρι και παντρεύτηκε την Θεοδότη.

Το σκάνδαλο ήταν μέγα. Ο πατριάρχης Ταράσιος είχε προσπαθήσει να αποτρέψει τον Κωνσταντίνο αλλά τελικά υποχρεώθηκε να επιτρέψει σ’ ένα ιερέα των ανακτόρων να τελέσει τον γάμο. Ο ηγούμενος της μονής του Σακκουδίωνος Πλάτων και ο ανεψιός του Θεόδωρος ο Στουδίτης αντέδρασαν έντονα και καταδίκασαν τον πατριάρχη και όλους όσοι αναγνώρισαν τον γάμο, τον οποίο θεώρησαν μοιχεία. Ο Κωνσταντίνος φυλάκισε τον Πλάτωνα κι εξόρισε τον Θεόδωρο και άλλους μοναχούς στην Θεσσαλονίκη.

Αλλά κι αυτός ο γάμος ήταν μέρος του σχεδίου της Ειρήνης για να υπονομεύσει τον γιο της, δεδομένου ότι ήταν αυτή που του υπέβαλε την ιδέα για να προκαλέσει την απέχθεια του λαού για την συμπεριφορά του. Στους δε αντιδρώντες μοναχούς παρείχε την υποστήριξή της.

Τον Οκτώβριο του 796 ο Κωνσταντίνος απέκτησε γιο από την Θεοδότη. Η θέση του εδραιωνόταν έτσι και η Ειρήνη ενέτεινε τις υπονομευτικές της προσπάθειες. Έτσι, όταν τον Μάρτιο της άλλης χρονιάς εξεστράτευσε εναντίον των Αράβων, ο Σταυράκιος και οι άλλοι με τους οποίους η Ειρήνη τον είχε περιστοιχίσει, τον παραπλάνησαν ως προς την παρουσία Αραβικού στρατού στην περιοχή και απέτρεψαν την σύγκρουση φοβούμενοι νίκη του και θρίαμβο στην Κωνσταντινούπολη.

Όταν πέθανε ο γιος του Κωνσταντίνου, η Ειρήνη αποφάσισε να δώσει οριστική λύση. Αρχές Ιουλίου έστειλε ένα απόσπασμα για να συλλάβει τον Κωνσταντίνο αλλά αυτός πρόλαβε να μπει σε πλοίο και να περάσει στην ασιατική ακτή της Προποντίδος σκοπεύοντας να καταφύγει στον στρατό της Ανατολής. Αλλά είχε μαζί του τους ανθρώπους της μητέρας του προς τους οποίους αυτή διαμήνυσε ότι, αν δεν ενεργούσαν όπως είχε συμφωνηθεί, θα έθετε υπ’ όψιν του γιου της τις αποδείξεις των συνεννοήσεων που είχαν μαζί της. Ο Κωνσταντίνος συνελήφθη, μεταφέρθηκε στην αίθουσα της Πορφύρας των ανακτόρων, όπου τον είχε γεννήσει η Ειρήνη, κι εκεί τυφλώθηκε κατά διαταγήν της.

Η πιστός βασιλεύς Ειρήνη
Μετά την επικράτησή της η Ειρήνη τύφλωσε και εξόρισε τους γιους του Κωνσταντίνο Ε΄, των οποίων είχε ήδη κόψει την γλώσσα, γιατί κάποιοι από τον στρατό σκέφτηκαν να τους ανεβάσουν στον θρόνο.

Ήταν προφανώς δικαιολογία γιατί ο αυτοκράτορας έπρεπε να είναι αρτιμελής. Ύστερα συνομολόγησε τετραετείς σπονδές με τους Άραβες οι οποίοι «έπραττον ό,τι ήθελον εν τη μικρά Ασία» έναντι ετήσιου φόρου. Τέλεσε μετά θρίαμβο σκορπίζοντας αφειδώς χρήματα και χάρισε φόρους καθώς και τα τελωνειακά δικαιώματα του Βόσπορου και του Ελλήσποντου.

Εν τω μεταξύ είχε ανατείλει το άστρο ενός άλλου ευνούχου του Αέτιου. Όταν κάποτε αρρώστησε βαριά η Ειρήνη άρχισε η έρις των ευνούχων Σταυράκιου και Αέτιου. Ήλπιζαν και οι δύο ότι θα ανέβαζαν στον θρόνο κάποιον συγγενή τους. Τελικά επικράτησε ο Αέτιος, ο Σταυράκιος κατηγορήθηκε για συνωμοσία, τέθηκε υπό περιορισμόν και σε λίγο καιρό πέθανε.

Τα Χριστούγεννα του 800 ο πάπας Λέων Γ΄ έστεψε στην Ρώμη τον Καρλομάγνο αυτοκράτορα Ρωμαίων. Αυτό καθ’ αυτό το γεγονός δεν θεωρήθηκε σπουδαίο από τους Βυζαντινούς, αν και για πολλά χρόνια δεν αναγνωριζόταν ο τίτλος, και μία μόνο σοβαρή συνέπεια είχε γι’ αυτούς, την ενδυνάμωση του κύρους του πάπα. Ο δε Κάρολος, μολονότι τα παιδιά τους ήταν κάποτε αρραβωνισμένα, έστειλε πρέσβεις στην Κωνσταντινούπολη και ζήτησε σε γάμο την Ειρήνη, θέλοντας να ενώσει την ανατολή με την δύση.

Η πτώση
Η πρόταση αυτή επέσπευσε την πτώση της Ειρήνης, αιτίες της οποίας ήταν η εικονομαχική αντίδραση στις συνεχείς παραχωρήσεις της στους μοναχούς, ο περιορισμός των κρατικών πόρων, η απειλούμενη υποταγή στον πάπα και οι φανερές πλέον ενέργειες του ευνούχου Αέτιου, ο οποίος έχοντας καταστεί απόλυτος σχεδόν κύριος του κράτους, προόριζε για αυτοκράτορα τον αδελφό του.

Τελικά οργανώθηκε συνωμοσία τόσο κατά της Ειρήνης όσο και κατά του Αέτιου από πολιτικούς και στρατιωτικούς άρχοντες και τον Οκτώβριο του 802 η Ειρήνη εκθρονίστηκε και ανέβηκε στον θρόνο ο γενικός λογοθέτης Νικηφόρος.

Ο νέος αυτοκράτορας την επισκέφθηκε την επομένη της ενθρόνισής του, της δήλωσε ότι ενήργησε βιαζόμενος από τους άρχοντες, την διαβεβαίωσε για την ασφάλεια της, αλλά ζήτησε επιτακτικά να του δώσει τους θησαυρούς της. Η Ειρήνη απάντησε με αξιοπρέπεια ότι έπεσε λόγω των αμαρτιών της και δέχθηκε να αποδώσει τους θησαυρούς, αν της επιτρεπόταν να παραμείνει στο ανάκτορο. Ο Νικηφόρος συμφώνησε, πήρε τους θησαυρούς και την εξόρισε αμέσως στην Πρίγκηπο και ύστερα από λίγο στην Λέσβο, όπου και απεβίωσε τον Αύγουστο του 803.

Εκτίμηση
Η σπουδαιότερη πηγή για τα έργα και τις ημέρες της Ειρήνης είναι ο χρονογράφος Θεοφάνης ο Ομολογητής. Όπως έχει ήδη εκτεθεί, δεν θέλησε να αποκρύψει το μεγάλο της κακούργημα, την αρχομανία της και τους δόλους της. Αλλά και πριν και μετά την τύφλωση του Κωνσταντίνου την αποκαλεί αγία, ευσεβεστάτη, σοφή και θεοφιλή, και «υπέρ της ορθής πίστεως αθλήσασαν και μαρτυρήσασαν», ενώ επικρίνει σφοδρότατα και χαρακτηρίζει τύραννο τον Νικηφόρο επειδή την ανέτρεψε.

Παρόμοια και οι μεταγενέστεροι Κεδρηνός και Ζωναράς. Όλα αυτά βέβαια επειδή όλοι οι χρονογράφοι ήταν εικονόφιλοι και η Ειρήνη ήταν αυτή που αναστήλωσε για πρώτη φορά τις εικόνες και υπήρξε η πρωτεργάτις της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

Ο Γίββων δέχεται όλα τα γραφόμενα του Θεοφάνη κατά της Ειρήνης και συνοψίζει  : «αυτή η φιλόδοξη πριγκίπισσα που απαρνήθηκε τα ιερότερα καθήκοντα της μητέρας...».

Ο Παπαρρηγόπουλος ήδη στο πρώτο από τα αναφερόμενα σ΄αυτήν κεφάλαια μιλά για την «αφροσύνη και κακοβουλία της Ειρήνης» οπότε η παραπέρα στάση του και οι «Τελευταίαι περί Ειρήνης κρίσεις» εξυπακούονται

Ο Κάρολος Ντηλ μιλά για την έλλειψη ενδοιασμών, την ραδιουργία, ωμότητα και δολιότητά της και αμφιβάλλει για τις ικανότητές της.

Ο Στήβεν Ράνσιμαν την κατατάσσει ανάμεσα στους ραδιούργους και χωρίς ενδοιασμούς ανθρώπους  και μιλά για τα ολέθρια αποτελέσματα της διοίκησής της.

Όμοια επικριτικός και ο Νόργουιτς, ο οποίος μάλιστα υποπτεύεται ότι η Ειρήνη δολοφόνησε τον νεογέννητο γιο του Κωνσταντίνου.

Στον αντίποδα ο Σλουμπερζέ, που αναλύεται σε ύμνους προς την προσωπικότητα και την διακυβέρνησή της και ο Ντυράν, που της καταλογίζει μεν έλλειψη ηθικών ενδοιασμών, αλλά βρίσκει ευεργετική την βασιλεία της, προσπερνώντας ασχολίαστο το γεγονός της τύφλωσης.Μια σύγχρονη εκτίμηση είναι ότι «Η Ειρήνη υπήρξε οπωσδήποτε μία από τις πιο δυναμικές προσωπικότητες του 8ου αιώνα, αλλά οι άμετρες προσωπικές φιλοδοξίες της εξουδετέρωσαν τα θετικά στοιχεία των πολιτικών της επιλογών.

Προσπάθησε να θεραπεύσει τον διχασμό της βυζαντινής κοινωνίας με τη μετριοπαθή πολιτική της στο ζήτημα των εικόνων, αλλά τόνωσε τις αντιθέσεις με την εσφαλμένη επιλογή των συμβούλων και των στόχων της, για να αποδειχθεί τελικά τραγική φυσιογνωμία...

Η αποδιοργάνωση της άμυνας του Βυζαντίου και οι ταπεινωτικές συνθήκες ειρήνης εξασθένισαν σημαντικά τη διεθνή του ακτινοβολία».

Αντόνιο Μπαντέρας

Ο Χοσέ Αντόνιο Ντομίνγκεθ Μπαντέρα (José Antonio Domínguez Bandera, 10 Αυγούστου 1960), γνωστός ως Αντόνιο Μπαντέρας, είναι Ισπανός ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός.

Άρχισε την καριέρα του ως ηθοποιός με μία σειρά ταινιών από τον σκηνοθέτη Πέδρο Αλμοδόβαρ και μετά εμφανίστηκε σε πολύ γνωστές ταινίες του Χόλλυγουντ, ειδικά κατά την δεκαετία του 1990, συμπεριλαμβανομένων των Assassins, Evita, Interview with the Vampire, Philadelphia,Desperado, Η μάσκα του Ζορρό and Spy Kids.

Ο Μπαντέρας έδωσε επίσης την φωνή του στο Γάτος Σπιρουνάτος (Puss in Boots) συνέχεια των ταινιών Σρεκ και στην μέλισσα στη διαφήμιση της Nasonex.

Βιογραφικό
Ο Χοσέ Αντόνιο Ντομίνγκεθ Μπαντέρας γεννήθηκε στη Μάλαγα, της Ανδαλουσίας, στην Ισπανία. Ο πατέρας του, Χοσέ Ντομίνγκεθ, ήταν αστυνομικός στον ισπανικό εμφύλιο.

Η μητέρα του, Άννα Μπαντέρας, ήταν δασκάλα πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Έχει έναν μικρότερο αδερφό,τον Χαβιέ. Παρά το γεγονός ότι το όνομα της οικογένειάς του πατέρα του είναι Domínguez, πήρε το επώνυμο της μητέρας του, όπως το καλλιτεχνικό της. Ως παιδί, ήθελε να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής μέχρι που το σπασμένο πόδι τον εμπόδισε να αφήσει τα όνειρά του στην ηλικία των δεκατεσσάρων.

Το επόμενο διάστημα, ο Μπαντέρας, άρχισε να αναπτύσσει μια ιδιαίτερη αγάπη για το θέατρο, ξεκινώντας σπουδές στη Δραματική Σχολή στη Μάλαγα. Αργότερα μπήκε σε θίασο και έκανε εμφανίσεις σε όλη την Ισπανία, ενώ μάλιστα, είχε συλληφθεί επί δικτατορίας Φράνκο για την ερμηνεία του σε μια παράσταση από το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ, λόγω πολιτικής λογοκρισίας. Αργότερα οι συλλήψεις για τον ίδιο λόγο έφτασαν τις τρεις.

Το 1981 μετακομίζει στη Μαδρίτη προκειμένου να κυνηγήσει μια καριέρα στην υποκριτική και η εμπειρία που απέκτησε στο δρόμο και στο θέατρο, τον οδηγεί στο Εθνικό θέατρο της Ισπανίας.
Ο ισπανικός κινηματογράφος και ο Αλμοδόβαρ στη ζωή του

Όπως είναι φυσικό, τα πρώτα του βήματα, ο Αντόνιο Μπαντέρας τα έκανε σε ισπανικές ταινίες, κάνοντας το ντεμπούτο του το 1982 στο «Pestañas postizas». Αμέσως, ο Πέδρο Αλμοδοβάρ τον... στρατολόγησε στο «Λαβύρινθο του Πάθους» δίνοντάς του την ευκαιρία να δουλέψει κοντά σε έναν μεγάλο σκηνοθέτη. Λέγεται, μάλιστα, ότι ο Αλμοδοβάρ του είχε ψιθυρίσει κάποια στιγμή όταν τον είχε δει στο Εθνικό θέατρο με τους φίλους του, ότι έχει πολύ ρομαντικό πρόσωπο και πρέπει να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο.
Τα επόμενα χρόνια της δεκαετίας του ’80 συνεχίζει στον ισπανικό κινηματογράφο με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ταινίες όπως στο «Los zancos» του Κάρλος Σάουρα, το «La corte de Faraón» του Χοσέ Λουίς Γκαρθία Σάντσεζ, αλλά και την τηλεοπτική σειρά «Fragmentos de interior», ενώ το 1986, το «Matador» τον φέρνει ξανά κοντά στον Αλμοδοβάρ, για να υποδυθεί τον νεαρό μαθητή-ταυρομάχο.

Η ταινία θα εξαπλώσει τη φήμη τόσο του Αλμοδοβάρ, όσο και του Μπαντέρας, ο οποίος θα βρεθεί υποψήφιος και για βραβείο Goya β’ αντρικού ρόλου.

Το 1987, με την ταινία «Delirios de amor» κερδίζει βραβείο Sant Jordi καλύτερου ηθοποιού, ενώ την επόμενη χρονιά θα λάβει και πάλι το ίδιο βραβείο, αυτή τη φορά, όμως, για την ερμηνεία του στην ταινία που αποτελεί την τρίτη συνεργασία του με τον Αλμοδοβάρ, «Law of desire». Στη συγκεκριμένη ταινία, μάλιστα, ο Μπαντέρας και ο Αλμοδοβάρ προκαλούν τα πλήθη, αφού ο Ισπανός ηθοποιός υποδύεται τον ομοφυλόφιλο και δίνει το πρώτο τη φιλί στην οθόνη με άλλον άντρα.

Από τρεις, οι συνεργασίες του με τον Αλμοδοβάρ θα γίνουν τέσσερις το 1988 με το «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης», όπου πρωταγωνιστής είναι το... χάος των ερωτικών σχέσεων, με τον Αλμοδοβάρ να σαρώνει τα βραβεία και τις υποψηφιότητες και τον Μπαντέρας να κερδίζει το βραβείο Fotogramas de Plata καλύτερου ηθοποιού, το οποίο ξαναέρχεται στα χέρια του με το «Baton rouge» και το «El placer de matar».

Η φήμη που κέρδισε από αυτό του τον ρόλο μεγάλωσε ακόμη περισσότερο, όταν το 1990 πρωταγωνίστησε σε μία ακόμη ταινία του Αλμοδοβάρ, τη... «σκοτεινή» και ανορθόδοξη ρομαντική κομεντί «Δέσε με» («Átame!»), όπου ο Μπαντέρας υποδύεται έναν ημι-σχιζοφρενή που απαγάγει μια πορνοστάρ και την κρατά φυλακισμένη, προσπαθώντας να την κάνει να τον αγαπήσει. Το «Δέσε με» είναι η όγδοη ταινία του Ισπανού σκηνοθέτη και η πέμπτη συνεργασία του με τον Μπαντέρας, η οποία προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και παρ’ όλο που οι Γερμανοί τον αντιμετώπιζαν με σκεπτικισμό, στην Ισπανία η ταινία θριάμβευσε και έγινε η μεγαλύτερη εγχώρια επιτυχία της χρονιάς. Ο Μπαντέρας βρίσκεται υποψήφιος για βραβείο Goya –μεταξύ άλλων- και σιγά-σιγά προετοιμάζεται για το Χόλιγουντ.

Με τον Ισπανό σκηνοθέτη ο Μπαντέρας θα ξανασυνεργαστεί 21 χρόνια μετά για το «The skin I live in», ξεφεύγοντας από το πρότυπο του... Λατίνου εραστή και ερμηνεύοντας έναν πλαστικό χειρουργό, ο οποίος μετά από διάφορες τραγωδίες του παρελθόντος, μπορεί να δημιουργήσει νέο συνθετικό δέρμα που δεν καταστρέφεται. Η ταινία προβάλλεται ήδη στους κινηματογράφους ανά την Ευρώπη και την Αμερική.

Το πέρασμα στο Χόλιγουντ
Η πρώτη του γνωριμία με το αμερικανικό κοινό ήρθε με το ντοκιμαντέρ «Μαντόνα: truth or dare» (γνωστό και ως «In bed with Madonna») το 1991, όπου εμφανίστηκε ως... αντικείμενο πόθου της διάσημης τραγουδίστριας.

Ο Ισπανός ηθοποιός μιλούσε ελάχιστα αγγλικά και μάθαινε τους ρόλους του με δυσκολία, αλλά παρ’ όλ’ αυτά δεν το θεώρησε εμπόδιο για να κάνει το βήμα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Τελικά, τα κατάφερε και το 1992 πρωταγωνίστησε μαζί με τον Αρμάντ Ασάντε στο υποψήφιο για Όσκαρ «The mambo kings», στο οποίο οι δυο τους υποδύονται τους αδερφούς και μουσικούς Καστίγιο, που αποτελούσαν το συγκρότημα «Mambo Kings» και έφυγαν από την Κούβα για τις Ηνωμένες Πολιτείες, κυνηγώντας το αμερικάνικο όνειρο.

Η ταινία θεωρήθηκε επιτυχία και την επόμενη χρονιά βρίσκεται μαζί με τον Τζέρεμι Άιρονς, τη Μέριλ Στριπ και την Γκλεν Κλόουζ στο «Σπίτι των πνευμάτων» του Μπίλι Όγκουστ, αλλά και στο πλευρό του Τομ Χανκς στη δικαστική δραματική ταινία «Φιλαδέλφια». Ο Μπαντέρας υποδύθηκε το σύντροφο του Χανκς σε μια ιστορία με θέμα το Aids, τον κοινωνικό ρατσισμό και τον επαγγελματικό αποκλεισμό λόγω της ασθένειας, η οποία δέχτηκε πολύ καλές κριτικές, ξεπέρασε τα 200 εκατομμύρια στο box office και χάρισε το Όσκαρ στον Τομ Χανκς, αλλά και επιπλέον αναγνωρισιμότητα στον Μπαντέρας.

Το 1994, το βιβλίο της Αν Ράις «Interview with the Vampire» ζωντανεύει στη μεγάλη οθόνη δια χειρός Νιλ Τζόρνταν και ο Αντόνιο ντύνεται... βρικόλακας για να βρεθεί δίπλα στον Τομ Κρουζ, τον Μπραντ Πιτ, τον Κρίστιαν Σλέιτερ και την –μικρή τότε- Κίρστεν Ντανστ, στην υποψήφια για 2 Όσκαρ «Συνέντευξη με έναν βρικόλακα».

Ένα χρόνο μετά βρίσκεται μαζί με την Σάρα Τζέσικα Πάρκερ και τη Μία Φάροου στην κομεντί «Ερωτικές ραψωδίες» του Ντέιβιντ Φράνκελ και λίγο αργότερα σκηνοθετείται από τον Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, στο «Desperado» μαζί με την Σάλμα Χάγιεκ. Πριν ακόμη φύγει η χρονιά, βρίσκεται δίπλα στον Σιλβέστερ Σταλόνε και την Τζούλιαν Μουρ στο θρίλερ δράσης «Assassins» και στο «Two much», πάλι στο ρόλο του Λατίνου εραστή, ανάμεσα στην Ντάριλ Χάνα και τη Μέλανι Γκρίφιθ, με την οποία μάλιστα παντρεύεται το 1996 και παραμένει μαζί της μέχρι και σήμερα, έχοντας ένα παιδί, την Στέλλα Μπαντέρας.

Την ίδια χρονιά συνεργάζεται ξανά με τη Μαντόνα στο βιογραφικό μιούζικαλ «Evita» για τη ζωή της Εβίτα Περόν, της δεύτερης συζύγου του Προέδρου Χουάν Περόν και πρώτης κυρίας της Αργεντινής, από το ’46 μέχρι το ’52 που πέθανε. Υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Άλαν Πάρκερ, ο Μπαντέρας είναι ο αφηγητής Τσε, ο οποίος βασίζεται στην προσωπικότητα του Τσε Γκεβάρα, κερδίζοντας μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα – την πρώτη του.

Υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα, όμως, θα είναι και την επόμενη χρονιά, αφού φορέσει τη μάσκα του Ζορό στην ταινία του Μάρτιν Κάμπελ «Η μάσκα του Ζορό», όπου πρωταγωνιστεί με τον Άντονι Χόπκινς και την Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, ενώ κερδίζει και το European Film award καλύτερου ηθοποιού, το βραβείο ALMA και βρίσκεται υποψήφιος για διάφορα βραβεία. Ο Μπαντέρας, μάλιστα, γίνεται ο πρώτος Ισπανός ηθοποιός που φοράει την περιβόητη μάσκα, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία.

Το 2001 συνεργάζεται ξανά με τον Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, ο οποίος τον επιλέγει ως πρωταγωνιστή στη σειρά ταινιών δράσης και περιπέτειας, «Μίνι πράκτορες», σαν... μπαμπά μιας οικογένειας κατασκόπων.

Η ταινία δέχεται καλές κριτικές και το 2002 καταφτάνει το σίκουελ «Μίνι πράκτορες 2: το νησί των χαμένων ονείρων», ενώ το 2003 οι μίνι πράκτορες ξαναχτυπούν με το «Μίνι πράκτορες 3: Game over». Η περιπέτεια, όμως, φαίνεται ότι δεν μένει εκεί και το «Μίνι πράκτορες 4: All the Time in the World in 4D» είναι πλέον γεγονός στις αίθουσες ανά τον κόσμο.

Το 2002 δέχεται τις σκηνοθετικές οδηγίες του Μπράιαν Ντε Πάλμα στο «Femme Fatale» και την ίδια χρονιά, όταν η Σάλμα Χάγιεκ υποδύεται τη Μεξικάνα ζωγράφο, Φρίντα Κάλο, στη βιογραφική ταινία «Φρίντα», ο Μπαντέρας μπαίνει στο ρόλο του ζωγράφου τοιχογράφου και λιθογράφου, Νταβίντ Αλφάρο Σικουέιρος. Στη βραβευμένη με 2 Όσκαρ ταινία συναντούμε επίσης τον Τζέφρι Ρας ως Λέων Τρότσκι, αλλά και τον Έντουαρντ Νόρτον.

Την επόμενη χρονιά συναντά ξανά τους γνώριμους πλέον Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ και Σάλμα Χάγιεκ στο «Κάποτε στο Μεξικό», το οποίο αποτελεί το τελευταίο μέρος της τριλογίας «Μαριάτσι» (οι άλλες δύο ταινίες είναι το «Desperado» και το «El Mariachi») κι ενώ η ταινία δέχτηκε καλές κριτικές, υπήρξε διάχυτη η άποψη ότι ο χαρακτήρας του Μπαντέρας (Ελ Μαριάτσι) μειώθηκε κατά πολύ, έχοντας πλέον δευτερεύοντα ρόλο, στην ίδια του την τριλογία.

Το 2005 ο μασκοφόρος ήρωας... βρίσκεται και πάλι στη μεγάλη οθόνη στο «Ο θρύλος του Ζορό», με τις κριτικές, όμως, να μην είναι και τόσο υπέρ του αυτή τη φορά, αναφέροντας ότι ο μύθος του Ζορό βρίσκεται στην... παρακμή του.
Ο Μπαντέρας μέσα στη δεκαετία του 2000 χαρίζει τη φωνή του και στον... «Παπουτσωμένο γάτο» στις ταινίες του «Σρεκ», ενώ μετά από διάφορους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ταινίες που δεν σημείωσαν μεγάλη επιτυχία, το 2010 βρίσκεται στα χέρια του Γούντι Άλεν, περνώντας από το καστ της ταινίας «Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχρινό άντρα».

Ο Ισπανός ηθοποιός εκτός από τις υποκριτικές του ικανότητες, έχει προσπαθήσει να αναπτύξει και τις σκηνοθετικές, κάνοντας την πρώτη του απόπειρα το 1999 σκηνοθετώντας τη... γυναίκα του, Μέλανι Γκρίφιθ, στο «Crazy in Alabama», κερδίζοντας μάλιστα από το πόστο του σκηνοθέτη δύο βραβεία, το ALMA award και το European Film award.
To 2006 κέρδισε και πάλι ως σκηνοθέτης του «El camino de los ingleses» βράβευση από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, ενώ το όνομά του κάτω από τον τίτλο του σκηνοθέτη θα δούμε πάλι το 2013, στο επιστημονικής φαντασίας θρίλερ «Solo», του οποίου υπογράφει το σενάριο, ενώ θα έχει και πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ενδεικτική φιλμογραφία: «Pestañas postizas» (1982), «Laberinto de pasiones» (1982), «Y del seguro... líbranos Señor!» (1983), «El caso Almería» (1984), «El señor Galíndez» (1984), «Los zancos» (1984), «Réquiem por un campesino español» (1985), «La corte de Faraón» (1985), «Caso cerrado» (1985), «Matador» (1986), «Puzzle» (1986), «27 horas» (1986), «Delirios de amor» (1986), «La ley del deseo» (1987), «Women on the verge of a nervous breakdown» (1988), «El placer de matar» (1988), «Baton rouge» (1988), «Bajarse al moro» (1989), «If They Tell You I Fell» (1989), «La blanca paloma» (1989), «Átame!» (1990), «Contra el viento» (1990), «The Mambo Kings» (1992), «¡Dispara!» (1993), «The house of the spirits» (1993), «Philadelphia» (1993), «Of love and shadows» (1994), «Interview with the vampire: the vampire chronicles» (1994), «Miami rhapsody» (1995), «Desperado» (1995), «Four Rooms» (1995), «Assassins» (1995), «Never talk to strangers» (1995), «Two much» (1995), «Evita» (1996), «The mask of Zorro» (1998), «The 13th warrior» (1999), «The white river kid» (1999), «Play it to the bone» (1999), «Spy kids» (2001), «Original sin» (2001), «Femme fatale» (2002), «Spy Kids 2: Island of Lost Dreams» (2002), «Frida» (2002), «Ballistic: Ecks vs. Sever» (2002), «Spy Kids 3-D: Game Over» (2003), «Once upon a time in Mexico» (2003), «Imagining Argentina» (2003), «The legend of Zorro» (2005), «Take the lead» (2006), «Bordertown» (2006), «My mom’s new boyfriend» (2008), «The other man» (2008), «Thick as thieves» (2009), «You will meet a tall dark stranger» (2010), «The Big Bang» (2011), «La piel que habito» (2011), «Spy Kids: All the Time in the World in 4D» (2011).

Πρώτη σύζυγος του Antonio Banderas ήταν η Ana Leza, που εμφανίστηκε μαζί του στη ταινία «Philadelphia». Μετά από οκτώ χρόνια γάμου, χώρισαν το 1996. Η γνωριμία με τη δεύτερη γυναίκα του, την ηθοποιό Melanie Griffith, έγινε στα γυρίσματα της ταινίας «Two Much» τον Ιανουάριο του 1995. Παντρεύτηκαν στο Λονδίνο τον Μάιο του 1996 και απέκτησαν μαζί μια κόρη την Stella del Carmen Banderas Griffith τον Σεπτέμβριο του 1996. Οι δυο τους ξαναβρέθηκαν μαζί στη μεγάλη οθόνη στην ταινία «Crazy In Alabama» (1999), που ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Antonio Banderas.

Πληροφορίες: clickatlife.gr

Γιώργος Λαζαρίδης

Ο Γιώργος Λαζαρίδης ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, κριτικός, σκηνοθέτης και παραγωγός του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου καθώς και θεατρικός συγγραφέας. (1927 - 2012)

Όταν κηρύχθηκε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος ήταν 13 ετών και τα χρόνια της κατοχής που ακολούθησαν υπήρξαν ιδιαίτερα δύσκολα για την οικογένειά του. Παρά ταύτα το θέατρο και ο κινηματογράφος είχαν προλάβει να τον κεντρίσουν σχετικά.

Ο Γιώργος Λαζαρίδης μετά την απελευθέρωση άρχισε ν' ασχολείται έντονα με τη δημοσιογραφία όπου το 1948 δημοσιεύει σε εφημερίδες της Αθήνας τα πρώτα του χρονογραφήματα, δοκίμια καθώς και θεατρικές κριτικές.

Τη δραστηριότητά του αυτή πολύ σύντομα την επεκτείνει και στον κινηματογραφικό χώρο, συνεργαζόμενος με εφημερίδες της Θεσσαλονίκης καθώς και της Νέας Υόρκης. Για πολλά χρόνια υπήρξε μόνιμος συντάκτης του περιοδικού "Κινηματογραφικός Αστέρας" που ήταν και το μοναδικό περιοδικό του χώρου που κυκλοφορούσε στη Αθήνα.

Παράλληλα, από το 1948 άρχισε τη συνεργασία του ως βοηθός σκηνοθέτη με τους Νίκο Τσιφόρο και Αλέκο Σακελλάριο. Λίγο αργότερα αρχίζει να γράφει σενάρια για τις εταιρείες Ανζερβός, Σπέντζος Φιλμ και Φίνος Φιλμ ενώ δεν αργεί να δημιουργήσει και δική του εταιρεία.

Ο Γ. Λαζαρίδης έγραψε ένα μεγάλο αριθμό έργων διαφόρων ειδών όπως επιθεωρήσεις, κωμωδίες, δράματα, θρίλερ κ.λπ.

Την υπογραφή του ως παραγωγού, συγγραφέα, ή σκηνοθέτη φέρουν πολλές θεατρικές, κινηματογραφικές ακόμα και τηλεοπτικές παραγωγές που ξεπερνούν τις πεντακόσιες.

Στα περίπου 60 θεατρικά έργα που έγραψε, ο Γ. Λαζαρίδης, εκτός των πολλών επιθεωρήσεων, ξεχώρισαν ιδιαίτερα "Ο τρελός του Λούνα Παρκ", "Οδός ευκαιρίας", "Δώδεκα μήνες Καλοκαίρι" κ.ά. Στον κινηματογραφικό χώρο υπήρξε σκηνοθέτης και σεναριογράφος σε περισσότερες από 200 ταινίες, μεταξύ των οποίων "Η Χιονάτη και τα εφτά γεροντοπαλλήκαρα", "Το κοροϊδάκι της Δεσποινίδος", "Ποιός Θανάσης!", "Λαός και Κολωνάκι" κ.ά. Πολλά επίσης σενάρια έγραψε και για την τηλεόραση, συμμετέχοντας σε πολλές εκπομπές θεατρικού κυρίως αντικειμένου.

Ο Γιώργος Λαζαρίδης πέθανε στην Αθήνα στις 9 Αυγούστου του 2012, σε ηλικία 85 ετών και κηδεύτηκε στο κοιμητήριο του Δήμου Χαλανδρίου.

Συγγραφικό έργο
Στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται τα:
• "Άννα, Μαρία Καλουτά από το θρίλερ στο θρύλο",
• "Ελήφθη Όβερ",
• "Το Χόλλυγουντ της πλατείας Κάνιγγος",
• "Φλας-Μπακ μια ζωή σινεμά" κ.ά.