DIASKEDASI.INFO

Πάουλο Κοέλιο

Ο Πάουλο Κοέλιο είναι Βραζιλιάνος συγγραφέας. (Paulo Coelho de Souza, 25 Αυγούστου 1947)

Ο Πάουλο Κοέλιο γεννήθηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας. Φοίτησε στην νομική αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του το 1970 για να ταξιδέψει σε Μεξικό, Περού, Βολιβία, Χιλή, στην Ευρώπη και την Βόρεια Αφρική.

Δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε στη Βραζιλία και άρχισε να γράφει στίχους για μουσική. Φυλακίστηκε για λίγο καιρό το 1974 για υπονομευτικές δραστηριότητες κατά της βραζιλιάνικης δικτατορίας.

Παρότι Χριστιανός Καθολικός, τα κείμενά του συνδυάζουν με ένα ιδιαίτερο τρόπο τη θρησκευτικότητα και τον μυστικισμό, διαλογισμό και πνευματικές ασκήσεις και εμπειρίες από το μυστικιστικό παρελθόν του, που συχνά ίσως να αντιτίθεται στη γραμμή του επίσημου Καθολικισμού.

Τα θέματά του από την άλλη δεν θα εξέφραζαν συγκεκριμένη θρησκευτική ιδεολογία, αν δεν υπήρχαν τα Καθολικά στοιχεία, αλλά αυτή η διάσταση δεν λαμβάνεται έντονα υπόψη από το κοινό του, καθότι υφίσταται απλά ως υπόβαθρο για την κυρίως ιστορία.

Ενδιαφέρον έχει να πούμε ότι η επίσημη Ελληνική Εκκλησία δεν έχει αντιδράσει θετικά ή αρνητικά για την επιτυχία του στην Ελλάδα (σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις, όπως π.χ. με τον Χάρυ Πότερ).

Πολλά από τα έργα του έχουν μία ιδιαίτερη και μυστικιστική ατμόσφαιρα ενώ πολύ σύνηθες θέμα τους είναι η αφοσίωση σε ένα στόχο και η επίτευξη των ονείρων.

Έχει πουλήσει πάνω από 20 εκατομμύρια βιβλία σε ολόκληρο τον κόσμο και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε τριανταοκτώ γλώσσες.

Του έχουν απονεμηθεί πολλά λογοτεχνικά βραβεία από διάφορες χώρες, συμπεριλαμβανομένης μιας υποψηφιότητας για το περίφημο Διεθνές Λογοτεχνικό Βραβείο του Δουβλίνου για το "Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει".

Βιβλία που έχουν μεταφραστεί στα Ελληνικά
Το ημερολόγιο ενός μάγου (1987)
Ο Αλχημιστής (1988)
Μπρίντα (1990)
Βαλκυρίες (1992)
Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα (1994)
Το πέμπτο βουνό (1996)
Το εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός (1997)
Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει (1998)
Ο διάβολος και η δεσποινίδα Πριμ (2000)
Έντεκα λεπτά (2003)
Ταξίδια - Μόνιμος σύντροφος και προσωπικό ημερολόγιο (2004)
Ζαχίρ (2005)
Η μάγισσα του Πορτομπέλο (2006)
Ζωή - Επιλεγμένα αποσπάσματα (2007)
Ο Νικητής είναι μόνος (2008)
Οι Βαλκυρίες (2010)
Άλεφ (2011)
Το χειρόγραφο της Άκρα (2012)
Μοιχεία (2014)

Γιάσερ Αραφάτ
1929 – 2004

Ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής και ηγέτης της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, Γιάσερ Αραφάτ (Yasser Arafat).

Γεννήθηκε στις 4 ή 24 Αυγούστου 1929 στο Κάιρο ή την Ιερουσαλήμ -όπως υποστήριζε ο ίδιος.

Το πραγματικό του όνομα ήταν Μοχάμαντ Αμπντ Αλ Ραούφ Αλ Κούντουα Αλ Χουσέινι.

Ο Αραφάτ σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο πανεπιστήμιο του Καΐρου.

Το 1933, μετά το θάνατο της μητέρας του, εγκαταστάθηκε με τον αδερφό του στην Ιερουσαλήμ.

Το 1944 έγινε μέλος της Ένωσης Παλαιστίνιων φοιτητών και το 1950 μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ένωσης Παλαιστίνιων Φοιτητών.

Την τετραετία 1952 - 1956 διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσης Παλαιστίνιων Φοιτητών.

Μία από τις ημερομηνίες «σταθμούς» στη ζωή του ήταν στις 12 Ιανουαρίου 1953, όταν υπέβαλε έγγραφη διαμαρτυρία, γραμμένη με αίμα, προς τον αιγύπτιο ηγέτη, στρατηγό Ναγκίμπ, τονίζοντας «Μην ξεχνάς την Παλαιστίνη».

Το 1959 ο Αραφάτ ίδρυσε το κίνημα Φατάχ που σημαίνει «Κίνημα Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης» και το 1968 εξελέγη πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Φάταχ. Από το 1968 διετέλεσε πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (Palestine Liberation Organisation, PLO), ενώ από το 1973 Πρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής της PLO και υπεύθυνος του Πολιτικού Τμήματος. Επίσης, ήταν Γενικός Διοικητής των Παλαιστινιακών Επαναστατικών Δυνάμεων.

Το Νοέμβριο του 1988 το Εθνικό Παλαιστινιακό Συμβούλιο προέβη στην ανακήρυξη ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους, στο Αλγέρι, ενώ στις 12 Δεκεμβρίου 1988 ο Αραφάτ αναγνώρισε το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ και αποκήρυξε την τρομοκρατία.

Στις 2 Απριλίου 1989 ορίστηκε Πρόεδρος του ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους έπειτα από ομόφωνη απόφαση του Κεντρικού Συμβουλίου της PLO στην Τύνιδα και στις 8 Αυγούστου 1989 εξελέγη ομόφωνα Πρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής της οργάνωσης Φάταχ, στο πλαίσιο των εργασιών του 5ου Συνεδρίου της οργάνωσης αυτής.

Στις 3 Φεβρουαρίου 1992 ο Αραφάτ παντρεύτηκε μυστικά την 28χρονη γραμματέα του από την Ιερουσαλήμ, Σούχα Ταουίλ, με την οποία αργότερα απέκτησε μία κόρη, τη Ζάχουα.

Την 1η Ιουνίου 1992 εισήχθη επειγόντως σε νοσοκομείο του Αμμάν και εγχειρίστηκε επιτυχώς για την αφαίρεση θρόμβου από τον εγκέφαλο, αποτέλεσμα αεροπορικού ατυχήματος που είχε πάνω από τη Σαχάρα, τον Απρίλιο.

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1993 υπεγράφη στο Λευκό Οίκο, ειρηνευτική συμφωνία με το Ισραήλ, που προέβλεπε την αυτοδιοίκηση στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, ενώ είχε προηγηθεί συμφωνία αμοιβαίας αναγνώρισης Ισραήλ - PLO. Ο ίδιος ήταν παρών στο Λευκό Οίκο.

Δεδομένου ότι είχαν επαναληφθεί οι επαφές ΗΠΑ- PLO, δεν υπέγραψε το κείμενο της συμφωνίας, αλλά αντάλλαξε χειραψία με την ισραηλινή αντιπροσωπεία.

Στις 12 Οκτωβρίου 1993 το Κεντρικό Συμβούλιο της PLO ενέκρινε τη συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ και τον διόρισε επικεφαλής της πρώτης κυβέρνησης στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη.

Στις 18 Μαΐου 1994 τα ισραηλινά στρατεύματα αποχώρησαν από τη Γάζα και την Ιεριχώ, παραδίδοντας την εξουσία στην Παλαιστινιακή Αρχή. Την 1η Ιουλίου 1994 επέστρεψε στη Γάζα έπειτα από 27 χρόνια εξορίας.

Οι Παλαιστίνιοι επεφύλαξαν θερμή υποδοχή στον Αραφάτ, ο οποίος συγκάλεσε την πρώτη σύνοδο της κυβέρνησής του στην οποία κατείχε επίσης το αξίωμα του υπουργού Εσωτερικών.

Στις 20 Ιανουαρίου 1996 εξελέγη πρόεδρος με 88,1% των ψήφων, στις πρώτες παλαιστινιακές εκλογές που διεξήχθησαν στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.

52 από τα 88 εκλεγμένα μέλη του Εκτελεστικού Συμβουλίου ανήκαν στην Φάταχ.

Στις 15 Ιανουαρίου 1997 σύναψε με τον ισραηλινό πρωθυπουργό συμφωνία η οποία προέβλεπε την αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από τα 4/5 της πόλης της Χεβρώνας στη Δυτική Όχθη.

Στις 24 Οκτωβρίου 1998 υπέγραψε στο Ουέι Πλαντέισον των ΗΠΑ συμφωνία, η οποία προέβλεπε την αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από το 13% της Δυτικής Όχθης, με αντάλλαγμα την επιβολή μέτρων ασφαλείας από τους Παλαιστινίους για την αντιμετώπιση των ακραίων στοιχείων.

Η συμφωνία προέβλεπε, επίσης, την απελευθέρωση εκατοντάδων παλαιστινίων κρατουμένων από τις ισραηλινές φυλακές και την έναρξη των διαδικασιών για την τροποποίηση της παλαιστινιακής Χάρτας και την απάλειψη των άρθρων που ζητούσαν την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ.

Στις 13 Δεκεμβρίου 2001 το Ισραήλ διέκοψε κάθε επαφή μαζί του και του απαγόρευσε την έξοδο από τη Ραμάλα της Δυτικής Όχθης, όπου βρισκόταν το αρχηγείο του.

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2003 το υπουργικό συμβούλιο του Ισραήλ αποφάσισε κατ΄ αρχήν την εκδίωξή του από τα παλαιστινιακά εδάφη.

Στις 5 Οκτωβρίου 2003 κήρυξε τα παλαιστινιακά εδάφη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Στις 29 Οκτωβρίου 2004 ο Αραφάτ διακομίστηκε με ελικόπτερο από το αρχηγείο του στη Ραμάλα στην Ιορδανία και από εκεί με αεροπλάνο στο Παρίσι, προκειμένου να νοσηλευθεί σε στρατιωτικό νοσοκομείο, ειδικευμένο σε παθήσεις του αίματος.

Πέθανε στις 11 Νοεμβρίου 2004, στο νοσοκομείο Περσί όπου νοσηλευόταν.

Στη νεκρώσιμη ακολουθία, στις 12 Νοεμβρίου, στο Κάιρο, παραβρέθηκαν ηγέτες και εκπρόσωποι απ’ όλο τον κόσμο, ενώ ο ενταφιασμός του έγινε σε ειδικό χώρο στο αρχηγείο του στη Ραμάλα, σε χώμα που μεταφέρθηκε από την Ιερουσαλήμ.

Πολλές θεωρίες έχουν αναπτυχθεί για τις αιτίες του θανάτου του Αραφάτ, με επικρατέστερες αυτές του AIDS, της κίρρωσης ήπατος και της δηλητηρίασης από πολώνιο.

Οι Ελβετοί επιστήμονες, που εξέτασαν την σορό του, έκαναν λόγο για πιθανή δηλητηρίασή του από πολώνιο.

Οι Παλαιστίνιοι θεωρούν ως μόνο ύποπτο για τον θάνατο του Αραφάτ, το Ισραήλ.

Βραβεία - Διακρίσεις
Στις 14 Οκτωβρίου 1994 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης από κοινού με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ, Γιτζάκ Ράμπιν και τον υπουργό Εξωτερικών Σιμόν Πέρες.
Στις 11 Οκτωβρίου 2001, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα, με την ευκαιρία του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, του απονεμήθηκε το χρυσό κλειδί της πόλης των Αθηνών.

Ζαν Μισέλ Ζαρ

Ο Ζαν Μισέλ Ζαρ (Jean Michel André Jarre), γεννημένος στις 24 Αυγούστου 1948, είναι Γάλλος συνθέτης, μουσικός, περφόρμερ και μουσικός παραγωγός. Υπήρξε πρωτοπόρος στην ηλεκτρονική μουσική, όπως και στα είδη της Ambient και New Age μουσικής, και είναι γνωστός ως οργανωτής υπαίθριων θεαμάτων που συνοδεύουν τη μουσική του, με φωτισμούς λέιζερ και πυροτεχνήματα.

Η πρώτη του επιτυχία ήταν το άλμπουμ του 1976 Oxygène. Ηχογραφημένο σε ένα αυτοσχέδιο στούντιο στο σπίτι του, πούλησε περί τα 12 εκατομμύρια αντίτυπα.

Ακολούθησε το 1978 το Équinoxe (= «Ισημερία») και το επόμενο έτος ο Ζαρ έδωσε συναυλία σε πάνω από ένα εκατομμύριο ακροατές στην Πλας ντε λα Κονκόρντ του Παρισιού, ένα ρεκόρ που έχει από τότε καταρρίψει τρεις φορές.

Αρκετά από τα άλμπουμ του έχουν κυκλοφορήσει ταυτόχρονα με την πραγματοποίηση μεγάλων υπαίθριων events.

Ο Ζαν Μισέλ Ζαρ υπήρξε ο πρώτος δυτικός μουσικός στον οποίο επιτράπηκε να πραγματοποιήσει συναυλίες στη Λαϊκή Κίνα (από όπου προέκυψαν τα «Κοντσέρτα της Κίνας»), ενώ κατέχει και το παγκόσμιο ρεκόρ για το μεγαλύτερο ακροατήριο σε υπαίθρια εκδήλωση. Καθώς φαίνεται και από τίτλους των άλμπουμ και κομματιών του, εμπνέεται αρκετά από τις φυσικές επιστήμες.

Τα πρώτα χρόνια, επιρροές και εκπαίδευση
Ο Ζαν Μισέλ Ζαρ γεννήθηκε στη Λυών. Ο πατέρας του ήταν ο γνωστός (κυρίως για τη δουλειά του στον κινηματογράφο) μουσικοσυνθέτης Μωρίς Ζαρ και η μητέρα του η αντιστασιακή και επιζήσασα από στρατόπεδο συγκέντρωσης Φρανς Πεζό (France Pejot).

Ο πατέρας του μετακόμισε στις ΗΠΑ όταν ο Ζαν Μισέλ ήταν 5 ετών, αφήνοντάς τον με τη μητέρα του.

Οι δυο τους δεν ξανασυναντήθηκαν μέχρι που ο Ζαν Μισέλ έγινε 18 ετών. Τα πρώτα οκτώ χρόνια της ζωής του περνούσε έξι μήνες κάθε χρόνο στο διαμέρισμα του παππού και της γιαγιάς του στο Perrache της Λυών.

Ο παππούς του Ζαν Μισέλ έπαιζε όμποε, ενώ ήταν και μηχανικός και εφευρέτης, καθώς είχε σχεδιάσει έναν πρωτότυπο μίκτη ήχου που χρησιμοποιήθηκε στον ραδιοφωνικό σταθμό της Λυών (Radio Lyon). Δώρισε στον εγγονό του το πρώτο του γραμμόφωνο.

Ψηλά από το μπαλκόνι του ο νέος μπορούσε να βλέπει καλλιτέχνες του δρόμου στη δουλειά τους, μία εμπειρία που αργότερα δήλωσε ότι είχε επίδραση στην τέχνη του.

Ο Ζαρ δυσκολεύθηκε με τις σπουδές του στο κλασικό πιάνο. Ταυτόχρονα, ένα γενικότερο ενδιαφέρον για τα μουσικά όργανα του δημιουργήθηκε καθώς συχνά συνόδευε τη μητέρα του στο τζαζ κλαμπ Le Chat Qui Pêche (= «Η γάτα που ψαρεύει»), στο Παρίσι, όπου οι σαξοφωνίστες `Αρτσι Σεπ και Τζον Κολτρέιν, καθώς και οι τρομπετίστες Ντον Τσέρρυ και Τσετ Μπέικερ ήταν τακτικοί εκτελεστές.

Αυτές οι πρώτες εμπειρίες από την τζαζ του εμφύσησαν την ιδέα πως η μουσική μπορεί να είναι «περιγραφική χωρίς στίχους». Επηρεάσθηκε επίσης από το έργο του Γάλλου καλλιτέχνη Πιερ Σουλάζ, από μία έκθεσή του στο Παρίσι. Οι ζωγραφιές του Σουλάζ είχαν πολλαπλά στρώματα χρώματος και ο Ζαρ αναγνώρισε ότι με τη σύγχρονη τεχνολογία «για πρώτη φορά στη μουσική μπορούσες να ενεργήσεις ως ζωγράφος με τις συχνότητες και τους ήχους».

Αλλά και η παλαιότερη μουσική άσκησε επίδραση επάνω του: σε μία συνέντευξή του το 2004 μίλησε για την επίδραση μιας εκτελέσεως της Ιεροτελεστίας της `Ανοιξης (1913) του Στραβίνσκι: «Υπήρξε ένα τεράστιο σοκ... ...Αμέσως μετά άκουσα το Georgia on My Mind του Ρέι Τσαρλς και συνειδητοποίησα πως η μουσική μπορεί να μιλήσει απευθείας στα σπλάγχνα σου...
...Δεν υπήρχε διανοητική διαδικασία και αυτό ήταν υπέροχο».

Σε νεαρή ηλικία ο Ζαρ έβγαζε χρήματα από τη ζωγραφική, εκθέτοντας κάποια έργα του στην Πινακοθήκη της Λυών, και παίζοντας σε μια μπάντα με την ονομασία Mystère IV. Ενώ ακόμα φοιτούσε στο Λύκειο Michelet, η μητέρα του φρόντισε για τις μουσικές σπουδές του: κανόνισε να πάρει μαθήματα στην αρμονία, την αντίστιξη και τη φούγκα με τη Jeannine Rueff του Ωδείου των Παρισίων (Conservatoire de Paris).

Το 1967 έπαιζε κιθάρα στη μπάντα The Dustbins. Προέβαινε στην ανάμιξη οργάνων όπως η ηλεκτρική κιθάρα και το φλάουτο με άλλους ήχους. Περισσότεροι πειραματισμοί ακολούθησαν το 1968, όταν άρχισε να χρησιμοποιεί ραδιόφωνα και άλλες συσκευές, αλλά πιο καθοριστική υπήρξε η ένταξή του το 1969 στην «Ομάδα Μουσικών Ερευνών» (Groupe de Recherches Musicales, GRM), τότε υπό τη διεύθυνση του Πιερ Σεφέρ.

Ο Ζαρ γνώρισε το modular συνθεσάιζερ του Moog και πέρασε καιρό εργαζόμενος στο στούντιο του σημαντικού Γερμανού συνθέτη Στοκχάουζεν στην Κολωνία.

Στην κουζίνα του διαμερίσματός του στη Rue de la Trémoille στο Παρίσι, κοντά στα Ηλύσια, ο Ζαρ έστησε ένα μικρό στούντιο για ηχογραφήσεις, με το πρώτο του συνθεσάιζερ, ένα EMS VCS 3, και ένα EMS Synthi AKS, συνδεδεμένα με μαγνητόφωνα.

Για μία έκθεση το 1969 στη Ρενς ο Ζαρ έγραψε το πεντάλεπτο τραγούδι "Happiness Is a Sad Song", αλλά η πρώτη του εμπορική κυκλοφορία έγινε την ίδια χρονιά με ένα άλλο κομμάτι, το La Cage, ένα μίγμα αρμονίας, εφέ μαγνητοταινίας και συνθεσάιζερ.

Δεκαετία του 1970
Το 1971 ο Ζαρ δέχθηκε μία παραγγελία από τον χορογράφο Νόρμπερτ Σμούκι (Norbert Schmucki) για ένα μπαλέτο, το AOR, στο Παλαί Γκαρνιέ. Συνέθεσε και άλλη μουσική για μπαλέτο, θέατρο, διαφημίσεις και τηλεοπτικές εκπομπές, όπως και μουσική και στίχους για καλλιτέχνες όπως οι Πατρίκ Ζυβέ και Κριστόφ.

Το 1972 ο Ζαρ έγραψε τη μουσική για την ταινία Les Granges Brûlées με τους Αλαίν Ντελόν και Σιμόν Σινιορέ, και για το Διεθνές Φεστιβάλ Μαγείας.

Το ίδιο έτος κυκλοφόρησε και το πρώτο του σόλο άλμπουμ, το Deserted Palace.

Το 1973–74 έγραψε μουσική για τη Françoise Hardy και τον Ζεράρ Λενορμάν, ενώ σκηνοθέτησε και την παράσταση του Κριστόφ στο «Ολυμπιά».

Το χαμηλού κόστους άλμπουμ Oxygène, το 1976, ηχογραφημένο στο στούντιο του σπιτιού του, έκανε τον Ζαρ διεθνώς γνωστό.

Αποτελείται από έξι αριθμημένα κομμάτια συνθεσάιζερ που χρησιμοποιούν πολύ τη μελωδία αντί του ρυθμού.

Η ηχώ χρησιμοποιήθηκε ελεύθερα σε διάφορα ηχητικά εφέ που δημιουργήθηκαν με το συνθεσάιζερ VCS3.

Αρχικώς το Oxygène είχε προβλήματα στη διανομή του.

Ο Ζαρ απορρίφθηκε από αρκετές δισκογραφικές εταιρείες, μέχρι που μία άλλη μαθήτρια του Σεφέρ, η Ελέν Ντρεϋφύς, έπεισε τον σύζυγό της να το κυκλοφορήσει από την εταιρεία του, την Disques Motors.

Ως τον Απρίλιο του 1977 ο δίσκος είχε πουλήσει 70.000 αντίτυπα στη Γαλλία.

Ο διευθυντής της Disques Motors Stanislas Witold δήλωνε τότε σε συνέντευξή του: «Κατά μία έννοια στοιχηματίζουμε τα περισσότερα στον Ζαν Μισέλ Ζαρ. Είναι μία εξαίρεση και είμαστε βέβαιοι ότι μέχρι το 1980 θα έχει αναγνωρισθεί παγκοσμίως».

Το Oxygène έχει πουλήσει από τότε περί τα 12 εκατομμύρια αντίτυπα, γεγονός που το καθιστά τον γαλλικό δίσκο με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών. Επιπλέον, περιέχει το πλέον αναγνωρίσιμο σινγκλ του καλλιτέχνη, το «Oxygène IV», που έφθασε το νο. 4 των σινγκλ στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Το επόμενο άλμπουμ του Ζαρ, το Équinoxe, κυκλοφόρησε το 1978. Δημιουργήθηκε με sequencers και περιέχει μουσική με πιο κλασικό και μπαρόκ ύφος από το Oxygène, με περισσότερη έμφαση στην ανάπτυξη της μελωδίας. Υπήρξε λιγότερο επιτυχημένο εμπορικά από το Oxygène.

Ωστόσο, το επόμενο έτος ο Ζαρ έδωσε μία μεγάλη υπαίθρια συναυλία κατά την ημέρα της γαλλικής εθνικής εορτής στην Place de la Concorde του Παρισιού: το δωρεάν υπαίθριο θέαμα και ακρόαμα δημιούργησε ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ για τον μεγαλύτερο αριθμό ακροατών σε υπαίθρια συναυλία, με πάνω από 1 εκατομμύριο παρόντες (και άλλα 100 εκατομμύρια από την τηλεόραση σε ζωντανή μετάδοση).

Παρότι δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Ζαρ έδινε συναυλία (είχε προηγηθεί μία στο Μπαλέτο της `Οπερας των Παρισίων), το 40λεπτο αυτό ακρόαμα-πολυθέαμα, που περιελάμβανε προβολές φωτός, εικόνων και πυροτεχνήματα, χρησίμευσε ως οδηγός για τα μελλοντικά κοντσέρτα του Ζαρ. Η δημοφιλία του χρησίμευσε στην απότομη αύξηση των πωλήσεων: άλλες 800.000 δίσκοι πουλήθηκαν μεταξύ της 14ης Ιουλίου και της 31ης Αυγούστου 1979.

1980–1984
Ως την ημέρα της κυκλοφορίας του τρίτου άλμπουμ του Ζαρ, των Μαγνητικών πεδίων (Les Chants Magnétiques), στις 20 Μαΐου 1981, τα Oxygène και Équinoxe είχαν πραγματοποιήσει παγκόσμιες πωλήσεις περίπου 6 εκατομμυρίων. Στους δύο πρώτους μήνες το νέο άλμπουμ πούλησε περί τα 200.000 αντίτυπα μόνο στη Γαλλία. Ο δίσκος αυτός χρησιμοποίησε ήχους από το Fairlight CMI, ένα νέο όργανο του οποίου ο Ζαρ υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους. Η ψηφιακή του τεχνολογία επέτρεψε στον συνθέτη να συνεχίσει τους ηχητικούς πειραματισμούς του με νέους τρόπους.

Η κυκλοφορία του νέου δίσκου συνέπεσε με την πρώτη περιοδεία του Ζαρ στο εξωτερικό: Το 1981 η βρετανική πρεσβεία στο Πεκίνο έδωσε στον εκεί ραδιοσταθμό αντίγραφα των Oxygène και Équinoxe, τα οποία έγιναν τα πρώτα κομμάτια ξένης μουσικής που μεταδόθηκαν από την κινεζική εθνική ραδιοφωνία μετά από δεκαετίες. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας προσκάλεσε τότε τον Ζαρ να γίνει ο πρώτος δυτικός μουσικός που θα έπαιζε σε αυτή, με τα Κοντσέρτα της Κίνας. Οι συναυλίες προγραμματίσθηκε να γίνουν από τις 18 Οκτωβρίου ως τις 5 Νοεμβρίου 1981. Η πρώτη, στο Πεκίνο, έγινε ενώπιον κοινού που το αποτελούσαν κυρίως αξιωματούχοι. Πριν την έναρξή της οι τεχνικοί συνειδητοποίησαν ότι δεν υπήρχε αρκετή ηλεκτρική ισχύς για τις συνδυασμένες ανάγκες της σκηνής και του χώρου. Οι Κινέζοι αρμόδιοι έλυσαν το πρόβλημα κόβοντας για λίγο το ρεύμα στις γύρω συνοικίες. Το στάδιο είχε σχεδόν γεμίσει όταν άρχισε η συναυλία, αλλά καθώς η κυκλοφορία των λεωφορείων στο Πεκίνο σταματούσε στις 10 το βράδυ, περίπου οι μισοί ακροατές έφυγαν πριν από το τέλος της. Γενικά, ο ενθουσιασμός του κοινού στο Πεκίνο ήταν μικρός, όπως και το χειροκρότημα. Αλλά στον δεύτερο σταθμό της περιοδείας, τη Σαγκάη, ο Ζαρ ενεθάρρυνε ενεργά τη συμμετοχή του κοινού κατεβαίνοντας μέσα στο πλήθος, το οποίο έγινε έτσι πολύ πιο εκδηλωτικό από ό,τι στο Πεκίνο. Ηχογραφήσεις των συναυλιών, που είχαν και ένα από τα γνωστά από τον Ζαρ ηλεκτρονικά όργανα, την «άρπα λέιζερ», κυκλοφόρησαν σε διπλό δίσκο βινυλίου το 1982.

Η Μουσική για τα σούπερ-μάρκετ (Musique pour Supermarché) γράφτηκε για μία εκτέλεση στην έκθεση τέχνης "Supermarché". Ο Ζαρ επέτρεψε στο Radio Luxembourg να την αναμεταδωσει στο σύνολό της και χωρίς διακοπές, προτού δημοπρατήσει ένα αντίτυπο σε βινύλιο στις 5 Ιουλίου 1983 στο Παρίσι. Η πώληση επέφερε περί τα 70.000 φράγκα. Μετά, σε μία «διαμαρτυρία για την ανόητη βιομηχανοποίηση της μουσικής», ο Ζαρ υποσχέθηκε να κάψει τις αρχικές μαγνητοταινίες με την παρουσία επιτροπής. Μέρη του κατεστραμμένου άλμπουμ ξαναδουλεύτηκαν αργότερα στην επόμενη κυκλοφορία του Ζαρ, το Zoolook. Σε αυτό η Λώρι Άντερσον έδωσε τη φωνή της για το κομμάτι "Diva". Πολλοί μουσικοί, ανάμεσά τους οι Adrian Belew και Μάρκους Μίλερ, είχαν επίσης σημαντική συνεισφορά[28]. Το άλμπουμ ήταν κάπως λιγότερο επιτυχημένο από τα προηγούμενα.

1985–1989
Το 1985 ο Ζαρ προσκλήθηκε από τον μουσικό διευθυντή της `Οπερας του Χιούστον να δώσει μία συναυλία για τον εορτασμό των 150 ετών από την ανεξαρτησία του Τέξας. Δέχθηκε μετά από μία επίσκεψή του στην πόλη. Το 1985 ήταν επίσης η 25η επέτειος από την ίδρυση του Διαστημικού Κέντρου Τζόνσον της NASA στο Χιούστον, η οποία ήρθε σε επαφή με τον Ζαρ ώστε να ενσωματώσει και αυτή την επέτειο μέσα στη συναυλία του.

Το Rendez-Vous δημιουργήθηκε μέσα σε μία περίοδο περίπου δύο μηνών και, όπως το Zoolook, εμπεριέχει στοιχεία από το Μουσική για τα σούπερ-μάρκετ. Οι τρεις κινήσεις του αντιπροσωπεύουν την ανάπτυξη του Χιούστον από μία αγροτική οικονομία σε παραγωγό διαστημικής τεχνολογίας. Μπαρόκ στο ύφος, το άλμπουμ χρησιμοποιεί ένα μίγμα κόρνων, τρομπονιών και βιολιών, μαζί με συνθεσάιζερ Elka Synthex.

Ο Ζαρ συνεργάσθηκε με αρκετούς από τους αστροναύτες που είχαν βάση το Χιούστον, μεταξύ αυτών με τον Μπρους Μακκάντλες και τον πρώην τζαζίστα Ρόναλντ Μακνάιρ, που επρόκειτο να παίξει σαξόφωνο στο κομμάτι "Rendez-Vous VI", ηχογραφημένο στο διάστημα, σε συνθήκες ελλείψεως βαρύτητας.

Αυτή η ζωντανή μετάδοση δεν έγινε ποτέ εξαιτίας της Καταστροφής του Τσάλεντζερ στις 28 Ιανουαρίου 1986. Σκέφθηκαν τότε για ματαίωση και της συναυλίας, αλλά ο Μακκάντλες επικοινώνησε με τον Ζαρ και τον προέτρεψε να προχωρήσει, στη μνήμη των μελών του πληρώματος του Τσάλεντζερ.

Το κομμάτι για σαξόφωνο του Μακνάιρ ηχογραφήθηκε από τον as recorded by Κερκ Χουάλουμ (Whalum) και επανατιτλοφορήθηκε «Το κομμάτι του Ρον».

Περίπου δύο χιλιάδες προβολείς προέβαλαν εικόνες πάνω σε κτήρια και γιγάντιες οθόνες σε ύψος μέχρι και 360 μέτρων, μεταμορφώνοντας τους ουρανοξύστες του Χιούστον σε ένα εξίσου θεαματικό φόντο για μια περίτεχνη επίδειξη πυροτεχνημάτων και λέιζερ.

Η συναυλία «Rendez-vous Houston» μπήκε στο Βιβλίο Γκίνες για το κοινό του, πάνω από 1,5 εκατομμύριο, που κατέρριψε το προηγούμενο ρεκόρ του ίδιου του Ζαρ από το 1979. Το θέαμα υπήρξε τόσο εντυπωσιακό, ώστε μία γειτονική λεωφόρος μπλοκαρίστηκε από τα διερχόμενα αυτοκίνητα, αναγκάζοντας τις αρχές να την κλείσουν για τη διάρκεια της συναυλίας. Αρκετούς μήνες αργότερα ο Ζαρ έπαιξε σε ένα ακροατήριο περίπου ενός εκατομμυρίου στη γενέτειρά του Λυών, με την ευκαιρία της επισκέψεως στην πόλη του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄. Παρακολουθώντας από τον καθεδρικό ναό της Λυών, ο Πάπας άρχισε τη συναυλία με μία ευλογία.

Το 1988 ο Ζαρ κυκλοφόρησε το Revolutions, ένα άλμπουμ που γεφυρώνει πολλά είδη μουσικής: symphonic industrial, ελαφρή ποπ, αραβικές επιδράσεις και έθνικ electro τζαζ. Μία δίωρη συναυλία με τίτλο Destination Docklands προγραμματίσθηκε να γίνει στην αποβάθρα Royal Victoria Dock στο Ανατολικό Λονδίνο τον Σεπτέμβριο 1988. Κοντά στο κέντρο της πόλης, η τοποθεσία επιλέχθηκε εν μέρει για την ερήμωσή της και επειδή ο Ζαρ ένιωθε ότι η αρχιτεκτονική ταίριαζε ιδανικά με τη μουσική του. Αλλά το δημοτικό συμβούλιο του Νιούχαμ απέρριψε την αίτηση για τη σχετική άδεια. Μετά από βελτιώσεις στην ασφάλεια ο Ζαρ τελικά απέσπασε την υπό όρους έγκριση στις 28/9/1988 για δύο παραστάσεις, στις 8 και 9 Οκτωβρίου.

Η πλωτή σκηνή από όπου έδωσαν τη συναυλία ο Ζαρ και οι μουσικοί του στήθηκε πάνω σε 4 μεγάλες μαούνες. Μεγάλες οθόνες κατασκευάσθηκαν ειδικά για την περίσταση και ένα από τα κτίσματα που θα δέχονταν τις προβολές βάφτηκε άσπρο. Προβολείς του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου εγκαταστάθηκαν για να φωτίσουν τον ουρανό και τα γύρω αρχιτεκτονήματα. Εκτός από το κοινό στους γύρω δρόμους και πάρκα, 200 χιλιάδες άνθρωποι παρακολούθησαν τον Ζαρ και καλλιτέχνες όπως τον κιθαρίστα Χανκ Μάρβιν να παίζουν σε όχι ιδανικές συνθήκες. Η κακοκαιρία είχε απειλήσει να αποσπάσει τη σκηνή από τις δέστρες. Η δύναμη του ανέμου παρέσυρε και τις τηλεοπτικές κάμερες. Το ακροατήριο, που περιελάμβανε την πριγκίπισσα Νταϊάνα, καταβράχηκε το δεύτερο βράδυ από τη βροχή.

Δεκαετία του 1990
Το 1990 ο Ζαρ κυκλοφόρησε τον δίσκο En Attendant Cousteau, εμπνευσμένο από τον Γάλλο εξερευνητή των ωκεανών Ζακ-Υβ Κουστώ. Και πάλι την ημέρα της γαλλικής εθνικής εορτής έδωσε συναυλία στη Λα Ντεφάνς στο Παρίσι, που την παρακολούθησαν δύο περίπου εκατομμύρια άνθρωποι - ένα ακόμα παγκόσμιο ρεκόρ.

Αργότερα είχε την ιδέα μιας συναυλίας κοντά στις πυραμίδες του Τεοτιουακάν στο Μεξικό, η οποία θα λάβαινε χώρα κατά τη διάρκεια της εκλείψεως Ηλίου της 11ης Ιουλίου 1991. Ωστόσο, η αποστολή του απαραίτητου εξοπλισμού καθυστέρησε και το ναυάγιο στον Ατλαντικό Ωκεανό ενός φορτηγού πλοίου με την ειδικά κατασκευασμένη πυραμιδοειδή σκηνή και άλλο τεχνικό εξοπλισμό κατέστησε αδύνατη την πραγμάτωση της συναυλίας.

Η απογοήτευση του Ζαρ ήταν μεγάλη. Περίπου δύο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε το Chronologie, ένα δίσκο επηρεασμένο από τη μουσική techno. Από την άποψη της τεχνικής το άλμπουμ αποτελεί μία αναδρομή στη σύλληψη της περιόδου των επιτυχημένων Oxygène και Équinoxe, όπου μια μεγαλόπρεπη εισαγωγή προηγείται πιο ρυθμικών κομματιών.

Υπάρχει η παραδοσιακή «συλλογή» μουσικών οργάνων του Ζαρ, όπως των ARP 2600 και Minimoog, όπως και νεότερων συνθεσάιζερ, π.χ. των Roland JD-800 και Kurzweil K2000. Το Chronologie περουσιάσθηκε σε μία σειρά 16 παραστάσεων ανά την Ευρώπη (Λωζάνη, Μον-Σαιν-Μισέλ, Λονδίνο, Μάντσεστερ, Βαρκελώνη, Σεβίλλη και Παλάτι των Βερσαλλιών), που αποκλήθηκε Europe In Concert. Μία συναυλία δόθηκε στο Χονγκ Κονγκ τον Μάρτιο του 1994 για τα εγκαίνια του νέου σταδίου της πόλης.

Ο Ζαρ εκτέλεσε πολλές από τις γνωστότερες επιτυχίες του στη «Συναυλία για την Ανεκτικότητα» (Concert for Tolerance) τον Ιούλιο 1995, με αφορμή τον εορτασμό για τα 50 χρόνια από την ίδρυση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Τον επόμενο Δεκέμβριο δημιούργησε τον ιστοτόπο "A Space for Tolerance", με μουσική από το En Attendant Cousteau, που παίζεται ενώ ο χρήστης περιηγείται μια ποικιλία «οπτικών κόσμων».

Το 1997 ο Ζαρ επέστρεψε στα αναλογικά συνθεσάιζερ της δεκαετίας του 1970 με τον δίσκο του Oxygène 7–13, αφιερωμένο στον μέντορά του στην «Ομάδα Μουσικών Ερευνών», τον Πιέρ Σεφέρ, που είχε πεθάνει δύο χρόνια πριν Σε συνέντευξη στην εφημερίδα The Daily Telegraph είπε:

«Το συναρπαστικό στοιχείο του να είσαι σε θέση να εργάζεσαι πάνω στους ήχους με ένα «χειριστικό», άμεσο τρόπο, είναι αυτό που με τράβηξε εξαρχής στην ηλεκτρονική μουσική ... Η απουσία περιορισμών είναι πολύ επικίνδυνη. Είναι όπως η διαφορά για ένα ζωγράφο μεταξύ του να παίρνει τέσσερα σωληνάρια με τα τέσσερα βασικά χρώματα και του να κάθεται μπροστά σε έναν υπολογιστή με δύο εκατομμύρια χρώματα: θα πρέπει να δεις τα δυο εκατομμύρια χρώματα και όταν φθάσεις στο τελευταίο έχεις προφανώς ξεχάσει το πρώτο. Κατά τη δεκαετία του 1980 γίναμε αρχειοθέτες και ως αποτέλεσμα το καθετί ψυχράνθηκε».

Τον Σεπτέμβριο 1997 ο Ζαρ δημιούργησε το τέταρτο ρεκόρ του για το πολυπληθέστερο κοινό σε υπαίθρια συναυλία παγκοσμίως, με ένα κοντσέρτο στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, εορτάζοντας τα 850 χρόνια από την ίδρυση της Μόσχας: περί τα 3,5 εκατομμύρια παρακολούθησαν τη συναυλία.

Μία ακόμα μεγάλη συναυλία του Ζαρ έγινε στις 31 Δεκεμβρίου 1999, στην αιγυπτιακή έρημο κοντά στην Γκίζα: Τα δώδεκα όνειρα του Ηλίου εόρτασαν τον ερχομό του έτους 2000 και ταυτόχρονα προσέφεραν μία πρόγευση του επόμενου δίσκου του, Métamorphoses. Η συναυλία-σόου περιελάμβανε πάνω από χίλιους τοπικούς καλλιτέχνες και μουσικούς. Βασιζόταν στην αρχαία αιγυπτιακή μυθολογία σχετικά με το ταξίδι του ήλιου και τις επιδράσεις του πάνω στην ανθρωπότητα.

Δεκαετία του 2000
Ο Ζαρ κυκλοφόρησε το τελευταίο του φωνητικό άλμπουμ, τις Métamorphoses, το 2000. Με αυτό απομακρύνεται από τα παλαιότερα έργα του. Τα ηχητικά εφέ περιλαμβάνουν ραδιοπαρεμβολές από κινητά τηλέφωνα, καθώς και ένα πρόγραμμα υπολογιστή - γεννήτρια στίχων, στο κομμάτι "Love, Love, Love". Συμμετείχαν η Λώρι Άντερσον, η Νατάσα Άτλας και η Σάρον Κορ.

«Κοιτώντας πίσω, απόλαυσα το Oxygène 7–13, αλλά όταν το τελείωσα ήξερα πως έπρεπε να κάνω μία νέα αρχή. Να πάω κάπου τελείως διαφορετικά. Οι Metamorphoses είναι σαν μια λευκή σελίδα για μένα, μία καινούργια αρχή.»

Ακολούθησαν το 2001 ο δίσκος Interior Music, που δεν έχει κυκλοφορήσει στο εμπόριο, και το 2002 ο Sessions 2000, ένα σύνολο πειραματικών κομματιών synth-jazz διαφοροποιημένα από το προηγούμενο έργο του, που απέσπασε καλές κρτικές από το περιοδικό Billboard Magazine. Μία συναυλία τον Σεπτέμβριο του 2002 σε ένα αιολικό πάρκο κοντά στο Άλμποργκ της Δανίας αποδείχθηκε άτυχη όταν 22 χιλιοστά βροχής έπεσαν στον χώρο της, προκαλώντας μεγάλες καθυστερήσεις.

Το 2003 ο Ζαρ κυκλοφόρησε τη Γεωμετρία του έρωτα (Geometry of Love), μία παραγγελία από τον Ζαν-Ρος ως μουσική για το κλαμπ του (το V.I.P. Room) στη Γαλλία.

Περιέχει ένα μίγμα μουσικής «electro-chill», με πινελιές του πιο παραδοσιακού του ύφους. Τον Οκτώβριο του 2004 επιστρέφει στην Κίνα για να εγκαινιάσει τις πολιτιστικές ανταλλαγές του εκεί «`Ετους Γαλλίας» και δίνει δύο παραστάσεις: την πρώτη στη Μεσημβρινή Πύλη της Απαγορευμένης Πόλης και τη δεύτερη στην Πλατεία Τιενανμέν. Αμφότερες μεταδόθηκαν ζωντανά από την τηλεόραση σε όλη τη χώρα. Ο Ζαρ εδώ συνεργάσθηκε με τον μουσικό Τσεν Λιν. Ως συνοδεία του παραδοσιακού του ρεπερτορίου, 600 προβολείς φώτιζαν με χρωματιστό φως και εικόνες διάφορες οθόνες και αντικείμενα.

Τον Σεπτέμβριο 2004 ο Ζαρ κυκλοφόρησε το AERO, ένα DVD και CD μαζί σε ένα πακέτο. Περιείχε επανηχογραφήσεις μερικών από τα διασημότερα κομμάτια του, όπως από τα Oxygène και Équinoxe. Το DVD δείχνει την εικόνα των ματιών της ηθοποιού Ανν Παριγιώ καθώς άκουγε τον δίσκο. Ο Ζαρ χρησιμοποίησε τη μινιμαλιστική αυτή οπτική κάλυψη για να ενισχύσει το ηχητικό περιεχόμενο. Η μίξη ήχου για το CD έγινε σε super-stereo.

Στα πλαίσια του ρόλου του ως «πρεσβευτή καλής θελήσεως» της UNESCO, ο Ζαρ έδωσε μία συναυλία με τον τίτλο «Νερό για τη ζωή» στο Μαρόκο, στις 16 Δεκεμβρίου 2006, με αφορμή το «διεθνές έτος για την ερημοποίηση». Η παράσταση δόθηκε μπροστά από τους αμμόλοφους του Εργκ Τσεμπί στη Σαχάρα και την παρακολούθησαν δωρεάν περίπου 25.000 άνθρωποι. Εικόνες νερού και περιβάλλοντος προβάλλονταν σε εννέα κάθετες οθόνες. Με την ευκαιρία της συναυλίας κατασκευάσθηκαν στην τοποθεσία μερικές δημόσιες βρύσες με πόσιμο νερό και ηλεκτρική εγκατάσταση, κατασκευές που παρέμειναν ως μόνιμες υποδομές. Ο Ζαρ συνοδευόταν από 60 και πλέον Μαροκινούς καλλιτέχνες.

Στις 26 Μαρτίου 2007 ο Ζαρ κυκλοφόρησε τον δίσκο Téo & Téa, όπου περιγράφει τους δυο κατασκευασμένους στον υπολογιστή χαρακτηρες στο κλιπ του κομματιού του τίτλου ως «εικονικά δίδυμα», αρσενικό και θηλυκό. Ο δίσκος υποτίθεται πως περιγράφει τα διαφορετικά στάδια μιας ερωτικής σχέσης και εξερευνά την ιδέα ότι η διάρκεια τέτοιων σχέσεων είναι αδύνατο να πρόβλεφθεί. Ο δίσκος σηματοδοτεί μία κίνηση μακριά από τα εικονικά όργανα και υπολογιστές που χρησιμοποιούσε ο Ζαρ, καθώς περιλαμβάνει μουσική από απλοποιημένα όργανα, μεταξύ των οποίων και αρκετά νέα και πρωτότυπα.

Τον Αύγουστο του 2007 ο Ζαρ υπέγραψε συνεργασία με την EMI Γαλλίας. Τον Νοέμβριο κυκλοφόρησε ένα επετειακό «πακέτο» με ζωντανή ηχογράφηση του κλασικού του Oxygène, σε τριδιάστατο DVD, CD και συνηθισμένο DVD υπό τον τίτλο Oxygène: New Master Recording.

Για πρώτη φορά στην περίπτωση του Ζαρ, το άλμπουμ ηχογραφήθηκε ζωντανό, χωρίς αναπαραγωγή από μαγνητοταινία ή σκληρό δίσκο, με συμμετοχή των Φ. Ριμπέρ, Κλωντ Σαμάρ και Ντομινίκ Περιέ. Περιέχει τρία έξτρα κομμάτια που δεν βρίσκονται αλλού. Την ίδια περίοδο ο Ζαρ χτίζει ένα νέο ιδιωτικό στούντιο ηχογραφήσεων στα προάστια του Παρισιού.

Τον Δεκέμβριο 2007 ο Ζαρ έδωσε 10 συναυλίες (Oxygène Live) στο Παρίσι, στο Θέατρο Μαρινύ. Αργότερα, το 2008, ο Ζαρ έδωσε αρκετές άλλες συναυλίες για να εορτάσει την τριακοστή επέτειο του Oxygène, σε ευρωπαϊκά θέατρα. Μετά από μία τέτοια παράσταση στο Royal Albert Hall ο Ζαρ συνάντησε τον Μπράιαν Μέι, που του πρότεινε μία συναυλία στην Τενερίφη για το Διεθνές Έτος Αστρονομίας, αλλά η έλλειψη χορηγιών ματαίωσε το εγχείρημα, παρά την έντονη επιθυμία του Ζαρ.

Το 2009 ο Ζαρ επιλέχθηκε ως ο καλλιτεχνικός διευθυντής του World Sky Race και επίσης δέχθηκε τον ρόλο του «πρεσβευτή καλής θελήσεως» για το Διεθνές Έτος Αστρονομίας.

Δεκαετία του 2010
Στις 10 Ιουνίου 2010 ο Ζαρ τιμήθηκε με βραβείο για τη συνολική προσφορά του από το μουσικό περιοδικό Mojo.

Στις 30 Μαΐου 2011 κυκλοφόρησε το διπλό CD Essentials & Rarities, μία ανθολογία των γνωστότερων έργων του μαζί με κομμάτια που γράφτηκαν πριν από το Oxygene (ο δίσκος Rarities).

Την 1η Ιουλίου 2011 ο Ζαρ πραγματοποίησε μία μεγάλη συναυλία στο Μονακό στα πλαίσια των εορτασμών των γάμων του πρίγκιπα Αλβέρτου.

Προσωπική ζωή
Ο Ζαν Μισέλ Ζαρ έχει νυμφευθεί τρεις φορές. Πρώτα με τη Φλορ Γκυγιάρ (Flore Guillard), στις 20 Ιανουαρίου 1975. Η κόρη τους Εμιλί Σαρλότ έγινε μοντέλο. Το ζεύγος χώρισε το 1977. Σε μία δεξίωση στο Σεν Τροπέ το 1976 ο Ζαρ συνάντησε την πιο διάσημη ίσως από τις τρεις συζύγους του, την Αγγλίδα ηθοποιό Σαρλότ Ράμπλινγκ. Και οι δύο ήταν έγγαμοι, αλλά πήραν διαζύγιο (η Ράμπλινγκ ήταν παντρεμένη με τον Νεοζηλανδό Μπράιαν Σάουθκομπ). Μετά τον γάμο τους ο Ζαρ κράτησε την κηδεμονία της κόρης του Εμιλί Σαρλότ και η Ράμπλινγκ του γιου της Μπάρναμπυ. Μαζί απέκτησαν ένα γιο, τον Ντέιβιντ. Πήραν διαζύγιο το 2002, αλλά ζούσαν χωριστά ήδη από το 1996. Στη συνέχεια ο Ζαρ είχε μία σύντομη σχέση με την Ιζαμπέλ Αντζανί, αλλά τελικά νυμφεύθηκε την Ανν Παριγιώ τον Μάιο 2005. Τον Νοέμβριο 2010 το ζεύγος ανεκοίνωσε το διαζύγιό τους.

Ο ίδιος ο Ζαν Μισέλ Ζαρ έχει μία ετεροθαλή αδελφή, τη Στεφανί, από τους άλλους γάμους του πατέρα του, Μωρίς Ζαρ. Ο ετεροθαλής αδελφός του Κέβιν, σεναριογράφος και ηθοποιός του κινηματογράφου, πέθανε το 2011. Παρότι ο Ζαν Μισέλ ήταν αποξενωμένος με τον πατέρα του, μετά τον θάνατό του το 2009 ο Ζαρ απέτισε φόρο τιμής στη μνήμη του. Είχε δηλώσει σχετικά με τη σχέση του μαζί του:
«Ο πατέρας μου και εγώ ποτέ δεν πετύχαμε μία αληθινή σχέση. Συναντηθήκαμε ίσως 20 ως 25 φορές στη ζωή μας. Κι όταν μπορείς στην ηλικία μου να μετρήσεις τις φορές που έχεις δει τον πατέρα σου, αυτό λέει κάτι...
Νομίζω ότι είναι καλύτερα να είσαι κοντά και ας συγκρούεσαι, ή, αν πεθάνει ένας γονέας σου πενθείς, αλλά το αίσθημα της απουσίας είναι πολύ δύσκολο να αναπληρωθεί, και χρειάσθηκα κάποιο χρονικό διάστημα για να το απορροφήσω αυτό.».

Τιμητικές διακρίσεις
1976 – Grand Prix du Disque της L'Académie Charles Cros, για το Oxygène
1976 – «Προσωπικότητα της χρονιάς» από το περιοδικό People
1978 – Βραβείο Midem
1979 – Εισαγωγή στο Βιβλίο Γκίνες για τη μεγαλύτερη συναυλία (στο Παρίσι)
1981 – Επίτιμο μέλος του Ωδείου του Πεκίνου
1984 – Grand Prix du Disque της L'Académie Charles Cros, για το Zoolook.
1985 – Οργανικό «άλμπουμ της χρονιάς» στη Γαλλία (Victoires de la Musique), για το Zoolook
1986 – Οργανικό «άλμπουμ της χρονιάς» στη Γαλλία για το Rendez-vous
1986 – «Μουσικό θέαμα της χρονιάς» για τη συναυλία Rendez-Vous Houston
1987 – «Ευρωπαίος μουσικός της χρονιάς» από το περιοδικό People
1993 – «Πρεσβευτής καλής θελήσεως» της UNESCO
1994 – Βραβείο Victoire de la Musique για το Chronologie
1995 – Ιππότης της Λεγεώνος της Τιμής από τη γαλλική κυβέρνηση
1998 – Πλατινένιο Βραβείο Ευρώπης της IFPI
2006 – Βραβείο "Super Wiktor" της πολωνικής Τηλεοπτικής Ακαδημίας για το "Space of Freedom"
2006 – Βραβείο «`Ανθρωπος της χρονιάς 2005» από τον δήμο του Γκντανσκ και επίτιμος δημότης της πόλεως
2007 – Ειδικό Βραβείο Eska
2008 – Επίτιμος διδάκτορας του Ρωσικού Πανεπιστημίου Χημείας και Τεχνολογίας Μεντελέγιεφ
2010 – Βραβείο για τη συνολική προσφορά του από το μουσικό περιοδικό Mojo
2010 – Grand Prix des Musiques Electroniques από τη Société des auteurs, compositeurs et éditeurs de musique (SACEM)
2011 - Διεθνές Βραβείο Cavalchina
2011 - Αξιωματικός της Λεγεώνος της Τιμής από τη γαλλική κυβέρνηση

2012 - "Miembro Honorífico del Claustro Universitario de las Artes" («Επίτιμο μέλος της Πανεπιστημιακής Πρυτανείας των Τεχνών») από το Πανεπιστήμιο της Αλκαλά και την Εταιρεία Καλλιτεχνών της Ισπανίας (AIE).

Ονομάσθηκαν προς τιμή του
Ο αστεροειδής 4422 Ζαρ (4422 Jarre), που ανακαλύφθηκε το 1942 (και προς τιμή του πατέρα του). Είναι επίτιμος δημότης του Γκντανσκ.

Ιστοσελίδα: http://www.jeanmicheljarre.com

Πασχάλης

Ο Πασχάλης είναι Έλληνας τραγουδιστής. (πραγματικό όνομα: Πασχάλης Αρβανιτίδης, 24 Αυγούστου 1946)

Η καριέρα του ξεκινά από πολύ μικρή ηλικία με το συγκρότημα των Olympians, ενώ αργότερα ακολούθησε σόλο καριέρα.

Το 1977 συμμετέχει στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision μαζί με τους Ρόμπερτ Ουίλιαμς, Μαριάννα Τόλη και Μπέσσυ Αργυράκη, κερδίζοντας για την Ελλάδα την 5η θέση με το τραγούδι Μάθημα Σολφέζ του Γιώργου Χατζηνάσιου και της Σέβης Τηλιακού.

Έχει ηχογραφήσει πάνω από 30 μεγάλους δίσκους, πολλοί εξ αυτών έγιναν χρυσοί και πλατινένιοι ξεπερνώντας τα 200.000 αντίτυπα.

Η κυκλοφορία των δίσκων του Party On The Rocks, 9 Τρόποι Αγάπης, Ερωτικά Μηνύματα, Παντού Φωτογραφίες σου, αποτελούν έως και σήμερα σταθμό στην ελληνική δισκογραφία, με πωλήσεις ρεκόρ 150.000 - 200.000

Βιογραφία
Τα πρώτα βήματα
Γεννήθηκε στις 24 Αυγούστου του 1946 στο Δοξάτο του νομού Δράμας. Ο πατέρας του, Γιάννης, ήταν από την Ανατολική Θράκη (Μάλγαρα – Καρατζάχαλι) και η μητέρα του, Βασιλική, Μακεδόνισσα από τον Άγιο Γεώργιο Γρεβενών.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 η πολύτεκνη οικογένειά του (4 αγόρια και 1 κορίτσι) εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Η παγκόσμια μουσική επανάσταση των Beatles και Rolling Stones βρήκε τον Πασχάλη στην εφηβεία και δεν τον άφησε ανεπηρέαστο. Στα δεκαέξι του χρόνια δημιούργησε το πρώτο του συγκρότημα, τους Drugstoremen, μετά τους Brahms και στα δεκαοκτώ του τους Olympians.

Είναι παντρεμένος με την Αλίκη Αρβανιτίδη, δικηγόρο και έχουν δύο παιδιά, ένα γιο και μια κόρη, την Ζήνα (Ζηνοβία) η οποία ακολουθεί καριέρα μουσικού και σύνθετη. Το 2014 απέκτησαν μια εγγονή, την μικρή Αλίκη.

Olympians
Tραγουδιστής και μπασίστας του συγκροτήματος, έγραψε το τραγούδι «Ο τρόπος», το οποίο έφερε την επανάσταση στη μοντέρνα ελληνική μουσική. Για πρώτη φορά τραγουδήθηκαν ελληνικοί στίχοι σε ποπ τραγούδι, χωρίς αυτό να ακούγεται αστείο. Η απλότητα και η ανεπιτήδευτη ερμηνεία του Πασχάλη, έβαλε τις βάσεις για την εξέλιξη των ελληνικών στίχων στην ποπ και αργότερα στην ροκ μουσική.

Συνθέτης και στιχουργός πολλών επιτυχιών των Olympians, ο Πασχάλης ξεδίπλωσε από πολύ νωρίς το ταλέντο του, που αναγνωρίσθηκε στις 5 Οκτωβρίου του 1966 στη «Χρυσή Βραδιά» στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο της Αθήνας, όπου 60.000 θεατές, αποθέωσαν και έδωσαν το Α’ Βραβείο στους Θεσσαλονικείς Olympians και τον Πασχάλη.

Το 1967-1968 υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία στην Αεροπορία στη Λάρισα, ενώ παράλληλα συνέχιζε την πορεία του με το συγκρότημά του ως το 1971, που διαλύθηκε οριστικά.

Το 1969 έλαβε μέρος στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το τραγούδι «Μίλησε λίγο» σε μουσική Γιώργου Χατζηνάσιου και στίχους Νίκου Ελληναίου. Το 1971 με τη διάλυση των «Olympians» επιχείρησε να εγκαταλείψει τη μουσική και να ασχοληθεί με τη βιοτεχνία πλαστικών ειδών.

Σόλο καριέρα
Το χειμώνα του 1972 μετά από παρότρυνση της δισκογραφικής του εταιρείας, πήρε την μεγάλη απόφαση και κατέβηκε στην Αθήνα για να δοκιμάσει τις δυνάμεις του ως σόλο τραγουδιστής. Η επιτυχία ήρθε αμέσως. «Τρέξε μεσ’ στη συντροφιά μας να μπεις», «Jesus Christo», «Ουρανέ που περνάς», «Το τραγούδι μου» και πολλές άλλες χρυσές επιτυχίες που έκαναν τον Πασχάλη Super Star, το ίνδαλμα της νεολαίας της δεκαετίας του 1970, που οι εμφανίσεις του απαιτούσαν την παρουσία της αστυνομίας, αφού οι αναρίθμητες θαυμάστριές του πάθαιναν, κυριολεκτικά, στη θέα του, υστερία.

Το 1975 μετά από πρόσκληση του παραγωγού και συνθέτη Λέο Λέανδρου ― πατέρα της Βίκυ Λέανδρος ― πήγε στη Γερμανία και ηχογράφησε τέσσερις δίσκους 45 στροφών στα γερμανικά. Τα τραγούδια «Oh Maria» και «Weine nicht Mama» κατάφεραν να μπουν μέσα στα δέκα πρώτα του γερμανικού hit parade.

Παρόλη την επιτυχία που σημείωσε εκεί ο Πασχάλης, την ίδια χρονιά επέστρεψε στην Ελλάδα για να παντρευτεί την αγαπημένη του Αλίκη, ύστερα από δεσμό 8 ετών.

Την επόμενη χρονιά γεννήθηκε η κόρη του Ζίνα, που αργότερα, το 1992, την γνώρισε δίπλα του το πανελλήνιο στην μεγάλη επιτυχία «Οι καταπληκτικοί» των Αλέξη Παπαδημητρίου και Εύης Δρούτσα.

Eurovision 1977 - Μάθημα Σολφέζ
Το 1977 σταθμός στην καριέρα του ήταν η Eurovision, όπου μαζί με τους Ρόμπερτ Ουίλλιαμς, Μπέσσυ Αργυράκη και Μαριάννα Τόλη εκπροσώπησε την Ελλάδα με το τραγούδι του Γιώργου Χατζηνάσιου και της Σέβης Τηλιακού «Μάθημα Σολφέζ», καταλαμβάνοντας την 5η θέση.

Party On The Rocks - 9 Τρόποι Αγάπης
Η επιτυχημένη πορεία του Πασχάλη συνεχίστηκε με πάμπολλες συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως ΗΠΑ, Αυστραλία, Γερμανία, Αγγλία και Κύπρο και με εμφανίσεις στα μεγαλύτερα νυχτερινά κέντρα της Αθήνας, «Δειλινά», «Νεράιδα», «Φαντασία», «Στορκ».

Συνέπραξε και συνεργάσθηκε σε προγράμματα με τους σημαντικότερους Έλληνες τραγουδιστές, όπως το Γιάννη Πουλόπουλο, το Γρηγόρη Μπιθικώτση, το Γιώργο Ζαμπέτα, το Στράτο Διονυσίου, τον Τόλη Βοσκόπουλο, τη Μαρινέλλα, το Γιάννη Πάριο, το Γιώργο Νταλάρα, τη Χαρούλα Αλεξίου, το Δημήτρη Μητροπάνο, το Σταμάτη Κόκοτα, τη Βίκυ Μοσχολιού, τον Αντώνη Καλογιάννη, τη Μαίρη Λίντα, αλλά και με όλους σχεδόν τους μοντέρνους τραγουδιστές από τις δεκαετίες του 1970, του 1980 και του 1990.

Το 1981 γεννήθηκε το δεύτερο παιδί του, ο γιος του Γιάννης
Μετά από μια περίοδο προβληματισμού, που είχε να κάνει με τις μουσικές εξελίξεις στην Ελλάδα, ο Πασχάλης πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τα λαϊκά νυχτερινά κέντρα της παραλιακής λεωφόρου και να παρουσιάσει την δική του μουσική πρόταση στο Dancing Club «On the Rocks» στη Βάρκιζα, όπου για μια ολόκληρη δεκαετία, 1986 - 1996, άφησε εποχή.

Επίσης, το 1987 κυκλοφόρησε το δίσκο «9 Τρόποι Αγάπης», που περιλάμβανε τραγούδια όπως το «Μπαράκι», «Παραδώσου λοιπόν», «Κατερίνα-Κατερινάκι» και έγινε χρυσός και μετέπειτα πλατινένιος με πωλήσεις πάνω από 150.000 δίσκους.

Το 1989 κυκλοφόρησε σε τριπλό δίσκο η ζωντανή ηχογράφηση του προγράμματος του club με τίτλο «Party on the Rocks», που έγινε κι αυτός χρυσός και πλατινένιος, ξεπερνώντας τις 200.000 πωλήσεις.

Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων - Diamonds
Η νέα χιλιετία βρήκε τον Πασχάλη να συνεργάζεται με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων και παράλληλα να κυκλοφορεί το CD «Diamonds», δοκιμάζοντας πιο κλασσικούς μουσικούς δρόμους.

Μεγάλη στιγμή για τον ίδιο αποτέλεσε η συναυλία του στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης το 2001, όπου τον καταχειροκρότησαν οι συμπατριώτες του, αναγνωρίζοντας την 35χρονη επιτυχημένη πορεία του στο ελληνικό τραγούδι.

Η συναυλία αυτή μεταδόθηκε και από την κρατική τηλεόραση, ηχογραφήθηκε δε και κυκλοφόρησε σε διπλό CD με τίτλο «Διαχρονικά και αγαπημένα».

Στη δεκαετία αυτή ο Πασχάλης άρχισε να εμφανίζεται σε διάφορες μουσικές σκηνές και συναυλίες, παρουσιάζοντας «το Μουσικό του Άλμπουμ», όπου ξεφύλλιζε όλη του την καριέρα, κάτι που άρεσε ιδιαίτερα.

Το 2002 συνεργάστηκε με το Στέφανο Κορκολή, γράφοντας στίχους στο ομώνυμο τραγούδι των τίτλων της πολύ επιτυχημένης τηλεοπτικής σειράς Είσαι το ταίρι μου. Η συνεργασία τους συνεχίστηκε στο CD «Καιρός ν’ αλλάξω» (μουσική Στέφανος Κορκολής, στίχοι Πασχάλης Αρβανιτίδης).

Το 2006 ο Πασχάλης συνεργάστηκε με το hip-hop συγκρότημα Goin' Through, που διασκεύασε την γνωστή επιτυχία των Olympians «Το Σχολείο». Η νέα άποψη του τραγουδιού, ξανά σε ερμηνεία του Πασχάλη, κατέκτησε μικρούς και μεγάλους. Αναγνωρίσθηκε ως η πιο επιτυχημένη διασκευή ποπ τραγουδιού και βραβεύθηκε από τα «Βραβεία MAD». Κυκλοφόρησε σε διπλό CD μαζί με άλλες 40 μεγάλες επιτυχίες με τίτλο «40 χρόνια Olympians και Πασχάλης».

Τον Απρίλιο του 2006 ένα σκάνδαλο που αφορούσε την ιδιωτική ζωή του Πασχάλη τάραξε την ελληνική κοινωνία. Μια 40χρονη γυναίκα κατέθεσε εναντίον του αγωγή αναγνώρισης πατρότητας του δίχρονου εκτός γάμου τέκνου της.

Η υπόθεση έγινε θέμα στις εκπομπές life style για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το test DNA που έγινε το 2008 έδειξε πατέρα του παιδιού τον Πασχάλη. Ο ίδιος αμφισβήτησε το αποτέλεσμα και η υπόθεση πήγε στα δικαστήρια, (Απρίλιος του 2013), χωρίς να έχει ακόμα τελεσιδικήσει.

Το 2008 κυκλοφόρησε μια πρωτοποριακή δισκογραφική δουλειά, που ηχογραφήθηκε στο Μιλάνο με παραγωγό το Νίκο Παπαθανασίου, το «Πειρατής ή Θεός» σε μουσική Depiscopo-Capuano και στίχους Χάρη Καφετζόπουλου.

Το 2009 μέσω του Διαδικτύου διέθεσε δωρεάν στο κοινό του το CD single «Σε παρακαλάω» σε μουσική Κωνσταντίνου Παντζή και στίχους της Ναταλίας Γερμανού, μαζί με ένα remake της επιτυχίας του από το 1989 «Μη με μαρτυρήσεις», σε στίχους δικούς του και μουσική Στ. Βλαβιανού, με παραγωγό τον Κωνσταντίνο Παντζή.

Δισκογραφία
L.P. (Long Play 33’’ στροφών)
«Παρέλασις» (Compilation) (1966)
Olympians – «Τo κορίτσι του Μάη» (1969)
Πασχάλης – «Η συντροφιά μας» (1972)
«Φίλοι και αδελφοί» (1973)
«Το τραγούδι μου» (1974)
«Olympians – Οι μεγαλύτερες επιτυχίες» (Χρυσός 50.000, Πλατινένιος 200.000) (1974)
«Γλυκειά ζωή» (1976)
«Μάθημα Σολφέζ» (1977)
«Αν μια μέρα σε χάσω» (1978)
«Τα ωραιότερά μου τραγούδια» (1978)
«Μ’ ένα χαμόγελο» (1979)
«Πασχάλης – Πορτραίτο» (1980)
«Στη ντισκοτέκ» (compilation) (1980)
«Αχ και να μπορούσα» (1981)
«Πασχάλης ’72-’82» (1982)
«Εγώ ζωγράφισα τη γη» (1983)
«Ερωτικές στιγμές» (1984)
«9 Τρόποι αγάπης» (Χρυσός 50.000, Πλατινένιος 100.000) (1987)
«Στιγμές» (1989)
«Party on the Rocks» (3 L.P’s) (Χρυσό 50.000, Πλατινένιο 150.000) (1989)
«25 Χρόνια Πασχάλης» (1990)
«Ερωτικά μηνύματα» (Χρυσός 30.000) (1990)
«Παντού φωτογραφίες σου» (Χρυσός 30.000) (1991)
«Τι έρωτας κι αυτός» (1993)
«Γλυκειά ζωή» – 14 μεγάλες επιτυχίες (1993)
«Sato Άρης» (compilation) (1993)
Olympians & Πασχάλης – «Χρυσές επιτυχίες» (2 CDs) (1994)
«Πες το πάλι αγάπη μου» (1995)
«Κρατάω την καρδιά σου» (1996)
«Τα ερωτικά» (1996)
«1973-1989 Τα καλύτερά μου χρόνια» (1997)
«Diamonds» (1999)
Οlympians – Πασχάλης «Philips Masters 1966-1989» (5 CDs) (20000
Ο Πασχάλης με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων Live «Διαχρονικά κι αγαπημένα» (2 CDs) (2001)
«Καιρός ν’ αλλάξω» (2003)
«40 χρόνια Olympians και Πασχάλης» 1966-2006 (2 CDs) (2006)
Συμμετοχές σε LPs[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
«Λουκιανού νεκρικοί διάλογοι» (Μ. Πλέσσας, Κ.Βίρβος) (1974)
«Μάθημα Σολφέζ» (Γ. Χατζηνάσιου) (1977)
«Καλά Χριστούγεννα» (Κάλαντα Κ. Κλαββά) (1980)
«Για τα παιδιά» (UNICEF – Α. Παπαδημητρίου – Φ. Νικολάου Με τη συμμετοχή 26 μεγάλων τραγουδιστών) (1985)
«Η μοναξιά του σχοινοβάτη» – (Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας - Χρυσός 30.000) (1992)
«Λυκαυγές» – Ζίνα Αρβανιτίδη – «Γλυκειά μου πατρίδα» (1996)
«Vendetta» – «Το τραγούδι μου» (Goin Through - Χρυσός) (2005)

Ξένη δισκογραφία (1975-1977)
Δυτική Γερμανία
Oh Maria – Dir kann ich treu sein (1975)
Meine Τür wird offenstehn (1976)
Weine nicht Mama – Mine konda mu (1976)
Ich hab dich, du hast mich – Eine ganz neue Liebe (1976)
Mathema Solfege – I love I love I love you (Pascalis, Mariana, Robert & Bessy) (1977)
Freude der Νacht (Pascalis, Mariana, Robert & Bessy) (1977)
Μusic Lesson (Pascalis, Mariana, Robert & Bessy) (1977)

Singles 45'' Στροφών
Olympians
Ο Τρόπος – Συμπόσιο (1966)
Συγνώμη – One More Time «Shake» (1966)
Το Σχολείο – Go Man Go (1966)
O Αλέξης – Ιστορία (1967)
Η Ανάμνησις – Σε σκέπτομαι (1967)
Σιγά-Σιγά – Ελπίδες (1967)
Πάντα σ’ αγαπώ – Hopeless Endless Way (1967)
Μείνε κοντά μου – Για ποιαν αιτία (1968)
Το κορίτσι του Μάη – Περνούν τα χρόνια (1969)
Λόλα – Ψεύτικη αλήθεια (1970)
Μεγάλος Δρόμος – Γύρισε πίσω (1970)
Ω Θεέ – Φίλε μου φίλε (1971)
Περήφανοι όλοι – Ιδέα (1971)
Πασχάλης
Μίλησε Λίγο – Τώρα μη φύγεις (1969)
Mamy Blue – Ευχές για σας (1971)
Η συντροφιά μας – Κάποτε θα ‘ρθεί μια μέρα (1972)
Πατέρας και γυιός – Ωσανά (1973)
Σουζάν Σουζάν – Για το Θεό (1974)
Να, να, να – Το τραγούδι μου (1974)
Φίλοι και αδερφοί – Bye bye love (1974)
Ω Μαρία – Μείνε κοντά μου (Jesus Christo) (1974)
Μαθαίνω να ζω τον κόσμο – Το πατάρι (1975)
Ουρανέ που περνάς – Θα πάω να ζήσω μόνος (1975)
Γλυκειά ζωή – Πότε θα ‘ρθείς (1976)
Μάθημα Σολφέζ – I love, I love, I love you (1977)
Πώς – Άκου φίλε (1977)
Το συμβόλαιο – Πού πας να φύγεις (1990)
Μια σταγόνα ουρανό (Cypros) (1993)
Μη σταματάς – Έντυσα τη νύχτα με φιλιά (1995)
Είσαι το ταίρι μου – Ψυχή της καρδιάς μου (2002)
Σχολείο 2006 (Goin' Through) (2006)
Πειρατής ή Θεός (2007)
Σε παρακαλάω – Μη με μαρτυρήσεις (2008)