DIASKEDASI.INFO

Κώστας Ταχτσής

Ο Κώστας Ταχτσής, ήταν διακεκριμένος Έλληνας λογοτέχνης της λεγόμενης μεταπολεμικής γενιάς. (Θεσσαλονίκη, 8 Οκτωβρίου 1927 – Αθήνα, πιθανόν 25 Αυγούστου 1988)

Ο Κώστας Ταχτσής γεννήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 1927 στη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας του Ταχτσή, Γρηγόριος, και η μητέρα του, Έλλη (το γένος Ζάχου), κατάγονταν από την Ανατολική Ρωμυλία.

Οι πρόγονοι του πατέρα του ήταν Έλληνες που ήρθαν στην Θεσσαλονίκη πρόσφυγες γύρω στα 1860, όταν η Βουλγαρία έκανε την εθνική της επανάσταση κι ανακηρύχτηκε ανεξάρτητο κράτος.

Σε ηλικία επτά ετών, μετά τον χωρισμό των γονέων του, αναγκάστηκε να πάει στην Αθήνα για να ζήσει με τη γιαγιά του.

Στην Αθήνα τελειώνει δημοτικό και γυμνάσιο,εκτός από μία τάξη του δημοτικού (συγκεκριμένα τη δευτέρα, στην οποία γράφτηκε απευθείας ως κατ΄οίκον διδαχθείς) που την τέλειωσε στη Βέροια.

Το 1945 υποβάλει τα χαρτιά του στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων, αλλά τις ημέρεςτων εξετάσεων αρρωσταίνει από τυφοειδή πυρετό. Εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις σπουδές του, αφού φοίτησε μόνο για δύο χρόνια. Στρατεύεται και ενώ αρχικά υπηρετεί ως απλός φαντάρος, του απονέμεται αργότερα ο βαθμός του ανθυπολοχαγού.

Ο Κώστας Ταχτσής ήταν ο δευτερότοκος γιος της οικογένειας. Το πρώτο παιδί του ζεύγους που ήταν και αγόρι είχε πεθάνει λίγες μέρες μετά την γέννα. Αυτός ο αδερφός που έχασε πριν να γεννηθεί ο ίδιος, ήταν και μια από τις έμμονες ιδέες του συγγραφέα.

Το 1951 προσλήφθηκε ως βοηθός του αμερικανού διευθυντή στα έργα για το φράγμα του Λούρου.

Το φθινόπωρο του 1954 φεύγει για την Αγγλία μέχρι το καλοκαίρι του 1955, οπότε επιστρέφει στην Αθήνα και ζει από τη διδασκαλία της αγγλικής γλώσσας.

Τον Μάρτιο του 1956 πηγαίνει στην Γερμανία και στο Αμβούργο μπαρκάρει με δανέζικο πλοίο ως καμαρότος. Ξεμπαρκάρει στο Λιβόρνο και επιστρέφει στην Αθήνα.

Εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη στην ταινία Το παιδί και το δελφίνι. Το φθινόπωρο ξεκινάει για τη Βιέννη για να συνεχίσει το γράψιμο ενός μυθιστορήματος.

Το 1957 ακολουθεί ως μάνατζερ τον πιανίστα Τώνη Παπαγεωργίου στην περιοδεία του στην Ανατολική Αφρική.

Από το Ναϊρόμπι φέυγει για την Αυστραλία όπου εργάζεται σε κάποιο πολυκατάστημα και στη συνέχεια ως σιδηροδρομικός υπάλληλος επί δύο χρόνια.

Στη συνέχεια προσλαμβάνεται στην υπηρεσία δημοσίων σχέσεων της Κρατικής Τράπεζας της Αυστραλίας.

Την άνοιξη του 1960 επιστρέφει στην Ελλάδα και επιχειρεί να κάνει τον γύρο της Ευρώπης με μια βέσπα,με την οποία έφτασε ως το Εδιμβούργο.

Στη διάρκεια αυτής της περιοδείας γράφει μερικά κεφάλαια από Το τρίτο στεφάνι. Ξαναβρίσκεται για λίγο χρονικό διάστημα στην Αυστραλία από όπου στέλνει στην Ελλάδα για τύπωμα τα χειρόγραφα του Τρίτου στεφανιού που απορρίπτεται ως ακατάλληλο.

Τελικά το εξέδωσε τον Νοέμβριο του 1962 ο ίδιος με δικά του έξοδα. Δυο μήνες μετά πηγαίνει στην Αμερική και μένει εκεί ως τον Δεκέμβριο του 1964. Επιστρέφει και συνεργάζεται με το περιοδικό Πάλι και εργάζεται για δύο καλοκαίρια ως ξεναγός και μεταφραστής.

Στη δικτατορία του 1967 πρωτοστατεί στη δήλωση των 18 και καλείται επανειλημμένος στην Ασφάλεια, ενώ κατά τη Μεταπολίτευση πάλεψε για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, όντας ομοφυλόφιλος και ο ίδιος. Την ίδια περίοδο εκδιδόταν ως τραβεστί.

Στις 27 Αυγούστου 1988, η αδελφή του τον βρήκε δολοφονημένο στο σπίτι του στον Κολωνό. Η Αστυνομία δεν μπόρεσε ποτέ να διαλευκάνει το έγκλημα. Η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε μόνον ότι ο θάνατος είχε επέλθει από στραγγαλισμό περί τα δύο εικοσιτετράωρα νωρίτερα.

Το έργο του
Ο Ταχτσής εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα στις αρχές της δεκαετίας του 1950 με τις ποιητικές συλλογές "Ποιήματα" (1951), "Μικρά ποιήματα" (1952) και "Περί ώραν δωδεκάτην" (1953), που αργότερα αποκήρυξε. Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές Συμφωνία του «Μπραζίλιαν» (1954) και Καφενείο «Το Βυζάντιο»κι άλλα ποιήματα (1956).

Με πολλές δυσκολίες, το 1962 εξέδωσε με δικά του έξοδα το μυθιστόρημα "Το τρίτο στεφάνι", με το οποίο αργότερα καθιερώθηκε ως ένας από τους καλύτερους πεζογράφους της γενιάς του. Μαζί με τον Νάνο Βαλαωρίτη και άλλους συμμετείχε στη συντακτική ομάδα του πρωτοποριακού λογοτεχνικού περιοδικού "Πάλι" (1964–1967). Το 1972 εξέδωσε τη συλλογή διηγημάτων "Τα ρέστα" και το 1979 μία συλλογή αυτοβιογραφικών κειμένων με τίτλο "Η γιαγιά μου" η Αθήνα.

Μετά τον θάνατό του εκδόθηκαν τα βιβλία του.
Το φοβερό βήμα (ημιτελής αυτοβιογραφία, 1989),
Από τη χαμηλή σκοπιά (1992),
Συγγνώμην, εσείς δεν είσθε ο κύριος Ταχτσής; (1996)
Τετράδιον εκθέσεων Κωνσταντίνου Γρηγ. Ταχτσή (εκθέσεις από τα σχολικά χρόνια του συγγραφέα, 1996), και
Ένας έλληνας δράκος στο Λονδίνο (2002).

Μετέφρασε επίσης αρχαία ελληνική και ξένη λογοτεχνία, κυρίως κωμωδίες του Αριστοφάνη.

Ένα θέμα που επαναλαμβάνεται στα ύστερα κείμενα του Ταχτσή είναι η ομοφυλοφιλία του, που άλλοτε την αποδέχεται και άλλοτε τη θεωρεί σαν μόνιμη κατάρα.

Σχετικά με το θέμα είχε αναφέρει σε συνέντευξή του στο περιοδικό Κράξιμο ότι «Ο ομοφυλόφιλος έρωτας έχει μια ποιητικότητα, αν θέλεις, ακριβώς επειδή δεν οδηγεί πουθενά. Εχει μια τραγική διάσταση. Ακριβώς γιατί ούτε παιδί γεννιέται, ούτε η κοινωνία πρόκειται ποτέ να τον αναγνωρίσει».

Το Τρίτο Στεφάνι
Το κορυφαίο έργο του Κώστα Ταχτσή είναι το μυθιστόρημα "Το τρίτο στεφάνι", που από το 1970 και μετά εξακολουθεί να συγκαταλέγεται στα πλέον ευπώλητα βιβλία και το οποίο έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.

Το βιβλίο εκτυλίσσεται στα χρόνια πριν και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέσα από τη ρέουσα προσωπική αφήγηση δύο γυναικών: της Εκάβης και της Νίνας, οι οποίες με άμεση και καθημερινή γλώσσα μιλάνε για όσα έζησαν.

Οι διηγήσεις γίνονται σε γλώσσα «καθημερινή, ρέουσα, ανθρώπινη και οικεία», αναφέρει ο Γιώργος Μανιώτης. Σύμφωνα με τον ίδιο, όλα σχεδόν τα πρόσωπα έχουν διαμορφωθεί επάνω σε πρότυπα του οικογενειακού του περιβάλλοντος.)

Το Τρίτο στεφάνι δραματοποιήθηκε από το Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας το 1979 σε παραγωγή του Γιώργου Παυριανού. Τους ρόλους της Εκάβης και της Νίνας ενσάρκωσαν αντίστοιχα η Σμάρω Στεφανίδου και η Ρένα Βλαχοπούλου.

Η ραδιοφωνική παραγωγή του βιβλίου αποτέλεσε και αυτή σημείο σύγκρουσης του συγγραφέα με την παραγωγή. Αρχικά οι ρόλοι της Εκάβης και της Νίνας είχαν προταθεί στη Μελίνα Μερκούρη και τη Δέσπω Διαμαντίδου, οι οποίες αρνήθηκαν.

Αργότερα ο ρόλος της Εκάβης δόθηκε στη Γεωργία Βασιλειάδου, αλλά μετά από ενστάσεις του συγγραφέα το ρόλο τελικά πήρε η Στεφανίδου. Ο Ταχτσής είχε αντιρρήσεις και για την συμμετοχή της Βλαχοπούλου στο ρόλο της Νίνας.

O Κώστας Ταχτσής ως συγγραφέας
Ο Ταχτσής είναι ολιγογράφος συγγραφέας και καταγράφει την καθημερινότητα του μικροαστού νεοέλληνα, τη μιζέρια της μικροαστικής συνοικίας ενώ αφήνει να διαφανεί και ο μικρόκοσμος του υπόκοσμου. Επικεντρώνεται στις ιδέες των ηρώων του και όχι σε αυτούς τους ίδιους ως πρόσωπα. Η ενασχόλησή του με την ποίηση κάθε άλλο παρά επιπόλαιη και ευκαιριακή υπήρξε. Το περιεχόμενο αλλά και η μορφή των ποιημάτων του δείχνουν πως οι καταβολές του ήταν πεζογραφικές. Η θεματολογία της ποίησής του ήταν η καθημερινότητα, τα μικρά και ασήμαντα περιστατικά της. Δύο στοιχεία που συνδυάζει τόσο στην ποίησή του όσο και στην πεζογραφία του είναι ο ρεαλισμός και ο λυρισμός.

Νάσος Κεδράκας

Ο Νάσος Κεδράκας ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου που, για πενήντα σχεδόν χρόνια, υπηρέτησε με σοβαρότητα και συνέπεια όλα τα είδη της υποκριτικής τέχνης.

Ο ηθοποιός Αθανάσιος (Νάσος) Κεδράκας γεννήθηκε στα Τρίκαλα Θεσσαλίας στις 21 Νοεμβρίου 1915. 

Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Ωδείου, από την οποία αποφοίτησε το 1942.

Σπουδαστής ακόμα, εμφανίστηκε στο Εθνικό Θέατρο στο έργο «Η Βεντάλια» του Κάρλο Γκολντόνι. Τη χρονιά της αποφοίτησής του ξεκίνησε την επαγγελματική συνεργασία του με το Εθνικό, παίζοντας στον «Φάουστ» του Γκαίτε.

Το 1945-1946 συμμετείχε στον θίασο «Ενωμένοι Καλλιτέχνες» που συγκρότησαν ηθοποιοί προσκείμενοι στο ΕΑΜ, όπως οι: Αιμίλιος Βεάκης, Λυκούργος Καλλέργης, Δήμος Σταρένιος, Θόδωρος Μορίδης, Τίτος Βανδής, Αλέξης Δαμιανός και Αλέκα Παΐζη.

Στη συνέχεια υπηρέτησε όλα τα είδη του θεάτρου, σε θιάσους όπως της κυρίας Κατερίνας, της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Σοφίας Βέμπο, του Κώστα Μουσούρη, του Βασίλη Αργυρόπουλου και του Μάνου Κατράκη.

Τελευταία συνεργασία του με το Εθνικό ήταν το 1976 στη κωμωδία του Σαίξπηρ «Δωδέκατη Νύχτα».

Το 1946 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, στο δράμα του Γιώργου Τζαβέλα «Πρόσωπα Λησμονημένα» (Φίνος Φιλμ). Χαρακτηριστικός ήταν ο ρόλος του στην κομεντί του Τζαβέλα «Η Δε Γυνή να Φοβήται τον Άνδρα» (1965), όπου υποδυόταν τον Μικέ, τον φαρμακοποιό φίλο του πρωταγωνιστή της ταινίας Γιώργου Κωνσταντίνου.

Θεωρείται από τους ηθοποιούς που ανέπτυξαν μεγάλη δραστηριότητα στον κινηματογράφο με τις 200 περίπου ταινίες στις οποίες έπαιξε, ερμηνεύοντας κυρίως δεύτερους αλλά χαρακτηριστικούς ρόλους.

Ευρύτερα γνωστός έγινε μέσα από την τηλεόραση και ιδιαίτερα από τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στη σειρά του Αντώνη Βογιάζου «Ο Φωτογράφος του Χωριού» (ΕΡΤ, 1976-1978), αλλά και από τις σειρές «Κοκορόμυαλη» και «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», (1975-1976, από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη) έπαιξε το ρόλο του "Κωσταντή". 

Μέχρι το θάνατό του το 1981, είχε ενεργή δραστηριότητα στα πολιτιστικά δρώμενα της Ηλιούπολης, το προάστιο των Αθηνών στο οποίο και διέμενε.

Απεβίωσε στις 25 Αυγούστου 1981 από καρδιακή ανακοπή και ετάφη στην Ηλιούπολη όπου και έμενε.
Το 2002 πέθανε και η γυναίκα του Κικίτσα Κεδράκα, μέλος του ΚΚΕ.

Πρόζες και σκετς 1940-49
Ο Κεδράκας υπηρέτησε την τέχνη και παίζοντας σε πρόζες, σκετς και παρλάτες την περίοδο 1940-49, που είχε γράψει ο Μίμης Τραϊφόρος. Ο Ρωμιός (Χρήστος Ευθυμίου - Νάσος Κεδράκας) (σκετς). Σαν την Ελλάδα τη λεβεντομάνα (Ν. Κεδράκας - Γ. Σύλβας - Σ. Βέμπο) (πρόζα). Άντε στο καλό (Κλεό Σκολούδη - Ν. Κεδράκας - Αλίκη Ζαβερδινού - Γιάννης Σύλβας) (σκετς).

Φιλμογραφία
Η ηλικία της θάλασσας (1978)
Ένα ένα τέσσερα (1977)
Παύλος Μελάς (1974)
Ο εχθρός του λαού (1972) .... Ανέστης
Η Αλίκη δικτάτωρ (1972)
Ο κύριος σταθμάρχης (1972)... Αντώνης
Κατάχρησις εξουσίας (1971) .... ταβερνιάρης
Οι αμαρτωλή (1971)
Ο κατεργάρης (1971) ... Θρασύβουλος, εργοστασιάρχης και μπαγαπόντης
Ο τρελοπενηντάρης (1971) .... Βάσος, χτηματίας
Οι άνδρες ξέρουν ν' αγαπούν (1971).... Βάσος
Οι εγωισταί (1971)
Μια Ελληνίδα στο χαρέμι (1971) .... Θόδωρος
Ζητείται επειγόντως γαμπρός (1971)... ταβερνιάρης
Η ανταρσία των δέκα (1970)
Εν ονόματι του νόμου (1970)... θυρωρός εργοστασίου και μάρτυρας κατηγορίας
Ο τελεταίος αιχμάλοτος (1970)
Ο αστραπόγιαννος (1970) .... Γιώργος Μέλος
Σε ικετεύω αγάπη μου (1970)
Γύρω μου γκρεμίστηκαν όλα (1970)
Η ζούγκλα των πόλεων (1970)
Λατηγορώ τους δυνατούς (1970)
Ένας γερμανός στα Καλάβρυτα (1970)
Η ζωή μου στα χέρια σου (1970)
Ο Γιακουμής μια ρωμέικη καρδιά (1970)... σπιτονοικοκύρης
Ορατότης μηδέν (1970)
Ζητούνται γαμπροί με προίκα (1970)
Ώρες αγάπης και πολέμου (1970)
Αγάπησα και πόνεσα (1970)
Η σκλάβα (1970)
Ο αετός των σκλαβωμένων (1970)
Ο άνθρωπος της καρπαζιάς (1969) .... Μαργαρίτογλου, πρόεδρος ποδοσφαιρικής ομάδας
Οι γενναίοι του Βορρά (1970)... ένας από τους χωριάτες
Αγωνία (1969)
Ο γίγας της Κυψέλης (1969)... πρόεδρος ποδοσφαιρικής ομάδας
Ο πρόσφυγας (1969) .... Προκόπης Αρτεμάκης
Παρθένες στους βάλτους (1969)
Ξύπνα Βασίλη (1969) .... πράκτορας λαχείων
Το κορίτσι του 17 (1969)
Μαριώ η κατατρεγμένη βοσκοπούλα (1969)
Η σφραγίδα του Θεού (1969)... ο καφετζής
Για την τιμή και τον έρωτα (1969)
Το αφεντικό μου ήταν κορόιδο (1969)
Ένας άντρας με συνείδηση (1969)... δεσμοφύλακας
Ο Νταβέλης (1969)
Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα (1969) .... ταχυδρόμος
Πανικός (1969) .... ένας χαφιές
Το ανθρωπάκι (1969) .... Απόστολος
Ο άνθρωπος της καρπαζιάς (1969)
Ορατότης μηδέν (1969)... πράκτορας
Η ώρα της αλήθειας (1969)
Φοβάται ο Γιάννης το θεριό... (1969)
Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του (1969)
Ένας μάγκας στα σαλόνια (1969) .... πρόεδρος
Γαμπρός απ' τη Γαστούνη (1969)
Ησαΐα... μη χορεύεις (1969) .... Παντελής, καφετζής
Για την τιμή και τον έρωτα (1969)
Καπετάν φάντης μπαστούνι (1968) (αφεντικό κέντρου διασκέδασης)
Ο ψεύτης (1968) [(γιατρός)]
Ο τρελλός τάχει 400 (1968)... μαγαζάτορας - βενζινάδικο
Ο γίγας της Κυψέλης (1968)
Αργυρώ η προδομένη τσελιγκοπούλσ (1968)
Οι άντρες δε λυγίζουν ποτέ (1968)
Ξεριζωμένη γενηά (1968) .... Ιορδάνης
Ο μικρός δραπέτης (1968)
Ας με κρίνουν οι γυναίκες (1968)
Ποιος Θανάσης!! (1968) .... Προκόπης, ζαχαροπλάστης
Το κανόνι και τ' αηδόνι (1968)
Αφροδίτη το κορίτσι που πόνεσε (1968)
Τα ψίχουλα του κόσμου (1968)... ναυτικός
Ο πιο καλός ο μαθητής (1968)
Ταπεινός και καταφρονεμένος (1968) .... Μηνάς
Καταραμένοι αγάπη (1968)
Το πιο λαμπρό μπουζούκι (1968) .... δάσκαλος
Για μια τρύπια δραχμή (1968)
Αυτή που δεν λύγισε (1968) .... Θανάσης
Για ποιον χτυπά η... κουδούνα (1968) .... Αναστάσης
Ο αχόρταγος (1967) .... Μανώλης, κλητήρας
Η κοινωνία μας αδίκησε (1967)
Άγρια πάθη (1968)
Πατέρα κάτσε φρόνιμα (1967) .... Σωτήρης
Άδικη κατάρα (1967)
Η κόρη της Πενταγιώτισσας (1967)
Οι βοσκοί (1967)
Τρούμπα 67 (1967) .... ο πατέρας της Ρίτας
Ο σπαγγοραμένος (1967)... Παναγιωταρέας, πελάτης
Δροσώ η αρχοντοπούλα (1967)
Τα ψίχουλα του κόσμου (1967)
Κάποτε κλαίνε και οι δυνατοί (1967)... δικηγόρος
Χάιδω (1967) .... χωριάτης
Ένας απένταρος λεφτάς (1967) ... Σωτήρης
Για την καρδιά της Ωραίας Ελένης (1967)
Η παιχνιδιάρα (1967) .... Αντώνης
Του χωρισμού το τραίνο (1967)
Βίβα Ρένα (1967) .... καθηγητής της ιταλικής γλώσσας
Δημήτρη μου Δημήτρη μου (1967) .... Σωτήρης
Τα Δολλάρια της Ασπασίας (1967) .... Τον Εαυτό του σαν Μικροπωλητή
Ο άνθρωπος που γύρισε από τον πόνο (1966)
Μεγάλη μου αγάπη (1966)
Έχω δικαίωμα να σ' αγαπώ (1966)
Ο μπαμπάς μου ο τεντυμπόυς (1966) .... κρατούμενος
Το κορίτσι με τα βουρκωμένα μάτια (1966)
Κούνια που σε κούναγε (1966)... πελάτης και μπανιστηρτζής
Μην αδικήσεις ορφανή (1966)
Ούτε μιλάει, ούτε λαλάει (1966)
Ο Μελέτης στην Άμεσο Δράση (1966) ... πατέρας νύφης
Κάπια μάνα αναστενάζει (1966)
Η Κλεοπάτρα ήταν Αντώνης / Η Κλεοπάτρα εν δράσει (1966) .... Κυριάκος
Γαβριέλα η αμαρτωλή της Αθήνας (1966)
Και οι... 14 ήταν υπέροχοι! (1965)
Πράκτορες 005 εναντίον Χρυσοπόδαρου (1965)
Φτωχολογιά (1965)
Μια τρελή, τρελή οικογένεια (1965) .... εργάτης, εργοστασίου
Καημοί στη φτωχογειτονιά (1965)
Με πόνο και με δάκρυα (1965)
Εξιλέωση (1965)
Διψασμένη για αγάπη (1965)
Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (1965) .... Μικές, φαρμακοποιός
Παντρεύουν την αγάπη μου (1965)
Εξιλέωση (1965) .... Μάντιλας
Κόσμος και κοσμάκης (1964) .... παλαιοπώλης, φτηνοζωγράφος
Άλλος για το εκατομμύριο (1964)... Χαρίλαος
Ο εμίρης και ο κακομοίρης (1964) .... Μπάμπης
Ζητιάνος μιας αγάπης (1964) .... Στάθης
Η χαρτοπαίχτρα (1964) .... Νικολόπουλος, ένα από τα θύματα
Αδικημένη (1964) .... Γιάννης (πατέρας Άλκη)
Οι κολασμένοι (1964)
Ήταν όλοι τους... κορόιδα! (1964) .... Αγησίλαος
Ορφανή στους πέντε δρόμους (1964)
Οι ανειδίκευτοι / Ευτυχώς χωρίς δουλειά (1963) .... Γερασιμάκης, απατεώνας
Μας κρύβουν τον ήλιο (1963) ένας εργάτης
Μικροί και μεγάλοι εν δράσει (1963) .... ασφαλιστής
Μίκρος (1963)
Ζητείται τίμιος (1963)
Για την αγάπη του παιδιού μου (1963)
Αγάπησα και πόνεσα (1963) .... διευθυντής φυλακών
Λενιώ η βοσκοπούλα (1963)
Οι κατατρεγμένοι (1962)
Θρίαμβος (1962)
Προδομένη αγάπη (1962) .... Λουκάς
Μάνα κάνε κουράγιο (1962)
Ψηλά τα χέρια Χίτλερ (1962) .... καπετάν Γιώργης
Έγκλημα στην Ομόνοια (1962)
Ο σκληρός άντρας (1961) .... Θανάσης, δημόσιος υπάλληλος
Τα σαράντα παλληκάρια (1961)
Το παιδί του δρόμου (1961)
Επικίνδυνη αποστολή (1961)
Τα νιάτα θέλουν έρωτα (1961)
Στην πόρτα της κολάσεως (1960)
Η Νάνσυ την ψώνισε (1960)
Ο τσακιτζής (1960)
Έγκλημα στο Κολωνάκι (1959) .... Σωτήρης
Ο μισογύνης (1958)
Το εισπρακτοράκι (1958)
Δολάρια και όνειρα (1956) .... Παπαδόπουλος
Ο φαταούλας (1952)
Προπαντός ...... ψυχραιμία (1951)
Οι απάχηδες των Αθηνών (1950)
Μαρίνα (1947)
Πρόσωπα λησμονημένα (1946)

Τηλεοπτικό θέατρο
Η τρίτη πράξη (1980) ΕΡΤ
Ένα δένδρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν (1977) ΕΡΤ
Η απαγωγή της Σμαράγδας (1977) ΕΡΤ
Το δίλημμα (1977) ΥΕΝΕΔ
Η κληρονομιά της θάλασσας (1977) ΕΡΤ
Θαλασσινά δράματα (1975) ΥΕΝΕΔ
Ορφέας στον Άδη: Ο φυγάς (1975) ΥΕΝΕΔ
Δον Κιχώτης (1976) ΕΡΤ
Η Αγι' Αναστάσα (1973) ΕΙΡΤ
Το σκουφί της γεροντοκορης (1973) ΕΙΡΤ
Ταξιδεύοντας για το Κάρντιφ (1972) ΕΙΡΤ

Τηλεοπτικές σειρές
Όλα του γάμου δύσκολα (1981) ΕΡΤ
Λούμπεν (1981) ΥΕΝΕΔ
Αργώ (1980) ΕΡΤ
Ιούλιος και Ιουλιέτα (1980) ΕΡΤ
Τα παλιόπαιδα τ΄ατίθασα: Καταπράσινα δολάρια (1980) ΕΡΤ
Λεηλασία μιας ζωής (1978) ΕΡΤ
Υποψίες: Επικίνδυνη στοργή (1978) ΕΡΤ
Υποψίες: Ζήτημα συνειδήσεως (1977) ΕΡΤ
Υποψίες: Ποιος σκότωσε τη Ρόζα (1977) ΕΡΤ
Υποψίες: το καλοκαίρι του φόβου (1977) ΕΡΤ
Υποψίες (1977) ΕΡΤ
Ο φωτογράφος του χωριού (1977) ΕΡΤ
Πράσινα στάχυα (1976) ΥΕΝΕΔ
Φάρος (1976) ΥΕΝΕΔ
Λέσχη μυστηρίου: Αυστηρών προσωπικό (1976)
Μια φορά κι έναν καιρό: Το μαγικό κουμπί (1976) ΕΡΤ
Ελληνικοί μύθοι: Θηβαϊκός κύκλος (1975)
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (1975) ΕΙΡΤ
Μενεξεδένια πολιτεία (1975) ΕΡΤ
Λούνα παρκ (1974) ΕΙΡΤ
Η συνωμοσία της σιωπής (1973) ΕΙΡΤ
Χαρούμενη Κυριακή (1972) ΕΙΡΤ
Η κοκκορόμυαλη (1971) ΥΕΝΕΔ

Θέατρο
Αντιγόνη (1946)
Γελάτε Αμερικάνικα (19;;)
Γελάτε χωρίς βέτο (1947)
Το φιντανάκι (1971)

Τρούμαν Καπότε

O Τρούμαν Καπότε, ήταν Αμερικανός συγγραφέας, γνωστός κυρίως για τη νουβέλα Πρόγευμα στο Τίφφανυς (1958) και το μυθιστόρημα Εν Ψυχρώ (1966). (Truman Capote, 30 Σεπτεμβρίου 1924 - 25 Αυγούστου 1984)

Θεωρείται ένας από τους σημαντικούς συγγραφείς του 20ού αιώνα, ο οποίος απέκτησε μεγάλη φήμη στη διάρκεια της ζωής του, τόσο μέσα από το έργο του όσο και μέσα από την κοινωνική του ζωή.

Βιογραφία
Ο Καπότε γεννήθηκε στη Νέα Ορλεάνη της Λουιζιάνα και το πραγματικό του όνομα ήταν Τρούμαν Στρέκφους Πέρσονς, γιος του πωλητή Άρκιουλους Πέρσονς και της Λίλι Μέι Φωκ.

Τα παιδικά του χρόνια στιγματίστηκαν από μια ιδιαίτερα ταραγμένη οικογενειακή ζωή.

Σε ηλικία τεσσάρων ετών και μετά από το διαζύγιο των γονέων του, η φροντίδα του ανατέθηκε στην οικογένεια της μητέρας του, στο Μόνρόεβιλ της Αλαμπάμα.

Το 1933 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να ζήσει με τη μητέρα του και τον δεύτερο σύζυγό της, τον Τζόζεφ Καπότε, Κουβανό επιχειρηματία, ο οποίος τον υϊοθέτησε και τον μετονόμασε σε Τρούμαν Γκαρσία Καπότε.

Πραγματοποίησε τις πρώτες του σπουδές στο Trinity School της Νέα Υόρκης ενώ αργότερα φοίτησε στο Dwight School και στο Greenwich High School του Κονέκτικατ, όπου δημοσίευσε κείμενά του στην σχολική εφημερίδα The Green Witch. Σε ηλικία δεκαεπτά ετών, αμέσως μετά το πέρας των σπουδών του, προσελήφθη στο περιοδικό The New Yorker.

Όπως έγραψε ο ίδιος αργότερα για το είδος της απασχόλησής του, επρόκειτο για μία μάλλον ασήμαντη εργασία, ωστόσο ο Καπότε ήταν αποφασισμένος να μην συνεχίσει τις σπουδές του σε κάποιο κολέγιο προκειμένου να ασχοληθεί με τη συγγραφή. Το 1945, δημοσιεύτηκε το πρώτο του διήγημα με τίτλο Μύριαμ (Miriam), για το οποίο του απονεμήθηκε τον επόμενο χρόνο το βραβείο Ο. Henry Memorial Award. Η βράβευση αυτή, είχε ως αποτέλεσμα να ενδιαφερθεί για το έργο του ο εκδότης Μπένετ Σερφ, γεγονός που οδήγησε τελικά στην υπογραφή ενός συμβολαίου με τον εκδοτικό οίκο Random House, για την έκδοση ενός μυθιστορήματος.

Το μυθιστόρημά του, Άλλες φωνές άλλοι τόποι (Other voices, other rooms) εκδόθηκε το 1948 και εδραίωσε την φήμη του, ενώ αποτέλεσε επίσης σημαντική εμπορική επιτυχία πωλώντας περισσότερα από 26.000 αντίτυπα. Ο Καπότε περιέγραψε το έργο του, ως μία προσπάθεια να εξορκίσει δαίμονες. Ακολούθησε μία συλλογή διηγημάτων A Tree of Night and Other Stories και η νουβέλα The grass harp (1951), μία φανταστική ιστορία βασισμένη στην περίοδο της ζωής του στην Αλαμπάμα. Την δεκαετία του 1950 ασχολήθηκε ενεργά με το θέατρο, τη δημοσιογραφία, καθώς και με τον κινηματογράφο, ολοκληρώνοντας το σενάριο της ταινίας Συμβόλαιο με το Διάβολο (1953), του Τζον Χιούστον.

To Νοέμβριο του 1959, η είδηση για τέσσερις ανεξήγητους φόνους των μελών μίας οικογένειας στο Κάνσας, προκάλεσε το ενδιαφέρον του Καπότε, ο οποίος ξεκίνησε μία παρατεταμένη έρευνα του γεγονότος, που θα του παρείχε τη βάση για το επόμενο μυθιστόρημά του, με τίτλο Εν ψυχρώ. Σημαντική βοήθεια κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών της έρευνας, πρόσφερε η συγγραφέας και παιδική φίλη του, Χάρπερ Λι, η οποία ταξίδεψε μαζί του στον τόπο του εγκλήματος και καλλιέργησε σχέσεις με την τοπική κοινωνία προκειμένου να εκμαιεύσουν πληροφορίες, μέσα από προσωπικές συνεντεύξεις. Το Εν Ψυχρώ ολοκληρώθησε το 1966 και αποτέλεσε κατά πολλούς το πλέον πετυχημένο έργο του, τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά. Ο ίδιος ο Καπότε, επιθυμούσε να δημιουργήσει ένα νέο είδος λογοτεχνίας, το οποίο θα συνδύαζε τις καθιερωμένες λογοτεχνικές μεθόδους με την δημοσιογραφικού τύπου εξιστόρηση ενός πραγματικού γεγονότος.

Η έκδοση του Εν Ψυχρώ συνοδεύτηκε από ένα πολυδιαφημισμένο πάρτυ που διοργάνωσε ο Καπότε στις 28 Νοεμβρίου του 1966, το οποίο αναγνωρίζεται ως ένα ιδιαίτερο γεγονός της δεκαετίας του '60. Από την αρχή της σταδιοδρομίας του, ο Καπότε είχε καλλιεργήσει σχέσεις με άλλους συγγραφείς και καλλιτέχνες, προσωπικότητες της υψηλής κοινωνίας, αλλά και διεθνείς διασημότητες, προκαλώντας συχνά την προσοχή των μέσων ενημέρωσης για την ταραχώδη κοινωνική του ζωή, καθώς και την δηλωμένη ομοφυλοφιλία του.

Επόμενο λογοτεχνικό έργο του Καπότε αποτέλεσε το - ημιτελές τελικά - μυθιστόρημα Όταν οι προσευχές εισακούονται (Answered Prayers), όπου επιχείρησε να περιγράψει την ζωή των πλούσιων και διάσημων φίλων του. Απόσπασμα του έργου δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Esquire το 1975, προκαλώντας την αντίδραση αρκετών φίλων του Καπότε, γιατί αποκάλυπτε προσωπικά στοιχεία.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του απομονώθηκε, πιθανώς εξαιτίας της απόρριψης πολλών φίλων του και υιοθέτησε μία άκρως εκκεντρική συμπεριφορά στις δημόσιες εμφανίσεις του, ενδεχομένως απόρροια του αλκοολισμού και της κατάχρησης άλλων ναρκωτικών ουσιών. Το τελευταίο λογοτεχνικό έργο του, που δημοσιεύτηκε ενώ βρισκόταν στη ζωή, ήταν η συλλογή διηγημάτων Μουσική για Χαμαιλέοντες (Music for Chameleons), το 1980.

Πέθανε στις 25 Αυγούστου 1984, ύστερα από υπερβολική δόση χαπιών, σε ηλικία 59 ετών. Ο θάνατός του συνέβη στην οικία της Τζοάν Κάρσον, πρώην συζύγου του Τζόνυ Κάρσον, στις τηλεοπτικές εκπομπές του οποίου ήταν συχνά καλεσμένος ο Καπότε.

Κινηματογράφος
Έργα του Καπότε μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο. Αρχικά το μυθιστόρημα Πρόγευμα στο Τίφφανυς, το 1961, σε σκηνοθεσία του Μπλέηκ Έντουαρντς και με πρωταγωνίστρια την Όντρεϊ Χέπμπορν. Θεωρείται πως ο Καπότε δεν ενέκρινε τις αλλαγές του σεναρίου της ταινίας σε σχέση με το βιβλίο. Το μυθιστόρημα Εν Ψυχρώ μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1967, σε σκηνοθεσία του Ρίτσαρντ Μπρουκς, ενώ σκηνοθετήθηκε το 1996 και από τον Τζόναθαν Κάπλαν ως τηλεοπτική σειρά.

Το 2005 προβλήθηκε η βιογραφική ταινία Truman Capote (Capote) σε σκηνοθεσία του Μπένετ Μίλερ, με θέμα την περίοδο έρευνας και συγγραφής για το Εν Ψυχρώ.

Ο Καπότε συμμετείχε ακόμα στη συγγραφή του σεναρίου της ταινίας Πιο Δυνατός απ`τον Διάβολο (Beat the Devil, 1953) ενώ εμφανίστηκε ως ηθοποιός στις ταινίες Πρόσκληση Σε Γεύμα Από Έναν Υποψήφιο Δολοφόνο (1976), σε σκηνοθεσία του Ρόμπερτ Μουρ και σενάριο του Νηλ Σάιμον και Ο Νευρικός Εραστής (1977) του Γούντι Άλεν, όπου υποδύεται τον σωσία του εαυτού του, σε έναν μικρό ρόλο.

Εργογραφία
(1945) Miriam (Μύριαμ) - Διήγημα δημοσιευμένο στο περιοδικό Mademoiselle
(1948) Other Voices, Other Rooms (Άλλες Φωνές Άλλοι Τόποι) ― ελλην. μετάφρ. Φώντας Κονδύλης, "ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ"
(1949) A Tree of Night and Other Stories - Συλλογή διηγημάτων
(1951) The Grass Harp - Μυθιστόρημα, διασκευασμένο και σε θεατρικό έργο (1952)
(1958) Breakfast at Tiffany's (Πρόγευμα στο Τίφφανυς) - Νουβέλα ― ελλην. μετάφρ. Γ. & Μ. Βάρσου, "ΟΔΥΣΣΕΑΣ"
(1966) In Cold Blood (Εν Ψυχρώ) - Μυθιστόρημα
(1968) The Thanksgiving Visitor (Ο Καλεσμένος) - Νουβέλα
(1980) Music for Chameleons - Συλλογή διηγημάτων
(1986) Answered Prayers (Όταν οι προσευχές εισακούονται) - Ημιτελές μυθιστόρημα, δημοσιευμένο μετά θάνατον
(2005) Summer Crossing - Το χαμένο πρώτο μυθιστόρημα του Καπότε (δημοσιεύτηκε στο περιοδικό The New Yorker στις 24-10-2005)

Ανρί Μπεκερέλ

Ο Αντουάν Ανρί Μπεκερέλ ήταν Γάλλος φυσικός, βραβευμένος με το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1903 για την ανακάλυψη της Ραδιενέργειας.

Η μονάδα μέτρησης ραδιενέργειας στο διεθνές σύστημα μονάδων, το Μπεκερέλ (Bq), πήρε το όνομά του. (Antoine Henri Becquerel, 15 Δεκεμβρίου 1852 - 25 Αυγούστου 1908)

Ο Μπεκερέλ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1852. Προερχόταν από μία οικογένεια η οποία ανέδειξε τέσσερις σημαντικούς επιστήμονες, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και ο γιος του Ανρί, ο Ζαν Μπεκερέλ.

Σπούδασε φυσικές επιστήμες στο Ecole Polytechnique και μηχανολογία στο Ecole des Ponts et Chaussees. Το 1890 παντρεύτηκε την με την Louise Desiree Lorieux.

Σταδιοδρομία
Το 1892 έγινε ο τρίτος από την οικογένεια του που εργάστηκε στο τμήμα Φυσικής του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας. Το 1894 έγινε μηχανικός διευθυντής του Υπουργείου Γεφυρών και Δρόμων.

Το 1896 ενώ ο Μπεκερέλ ερευνούσε τον φθορισμό στα άλατα ουρανίου, ανακάλυψε τυχαία την ραδιενέργεια.

άνοντας ένα πείραμα σχετικά με τις ακτίνες Χ που είχε ανακαλύψει πρόσφατα ο Βίλχελμ Ρέντγκεν, τύλιξε με φωτογραφικό φιλμ με μαύρο χαρτί πάνω σε θειικό ουρανυλιοκάλιο και το τοποθέτησε σε ηλιακό φως.

Όταν το θειικό ουρανυλιοκάλιο βρισκόταν στο ηλιακό φως θα έπρεπε να παράγει ακτίνες Χ, οι οποίες ακτίνες θα διαπερνούσαν ένα μαύρο χαρτί και θα θόλωναν την φωτογραφική πλάκα. Ο Μπεκερέλ παρατήρησε σε μία από τις δοκιμές του πως η φωτογραφική πλάκα επηρεαζόταν ακόμα και αν το σκεύασμα παρέμενε στο σκοτάδι.

Με αυτό το πείραμα ο Μπεκερέλ ανακάλυψε πως το υλικό αυτό εξέπεμπε αυθόρμητα ακτινοβολία, η οποία ονομάστηκε ραδιενέργεια. Τα πειράματα σχετικά με την αυθόρμητη αυτή εκπομπή ακτινοβολίας συνεχίστηκε από τον ζεύγος Πιερ και Μαρία Κιουρί.

Για την ανακάλυψη της ραδιενέργειας βραβεύτηκαν και οι τρεις με το βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1903.