DIASKEDASI.INFO

Αττίκ

Ο Αττίκ, του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Κλέων Τριανταφύλλου, ήταν Έλληνας μουσικοσυνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής των τραγουδιών του. (19 Μαρτίου 1885 - 29 Αυγούστου 1944)

Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές του ελληνικού ελαφρού τραγουδιού στις αρχές του 20ού αιώνα.

Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος της Εριθέλγης Ραπτάκη. Από την μητέρα του ήταν εγγονός του Δημητρίου Ραπτάκη, ιατρού και βουλευτή Κυθήρων στην Ιόνιο Βουλή, και της Κλεπάτρας Κορωναίου, αδελφής του στρατιωτικού Πάνου Κορωναίου. Μεγάλωσε στην Αίγυπτο, όπου παρακολούθησε μαθήματα μουσικής.

Από το 1907 έζησε στο Παρίσι, όπου συνεργάστηκε ως ηθοποιός με διάφορους θιάσους και συμμετείχε σε περιοδείες σε διάφορες χώρες ως το 1930, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και δημιούργησε την περίφημη «Μάντρα του Αττίκ».

Λίγο πριν από τον θάνατό του πρωταγωνίστησε στην ταινία Χειροκροτήματα του Γιώργου Τζαβέλλα που είχε κάποια σχεδόν αυτοβιογραφικά στοιχεία. Στην ταινία αυτή ο Αττίκ, κουρασμένος από τις κακουχίες της κατοχής και υπερβολικά μελοδραματικός, σε λίγα θύμιζε τη γεμάτη δυναμισμό και ευφυΐα προσωπικότητα του δημιουργού της «Μάντρας». Τραγούδια του συνθέτη στην ταινία απέδωσε η Δανάη.

Λίγους μήνες μετά αυτοκτόνησε παίρνοντας υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών. Ένα επεισόδιο με ένα Γερμανό στρατιώτη που τον χτύπησε καθώς οδηγούσε το ποδήλατό του, φαίνεται πως στάθηκε όχι η αιτία αλλά η αφορμή μάλλον για μια προαναγγελθείσα αυτοκτονία, αποτέλεσμα κατάθλιψης στην οποία είχε περιπέσει.

Ορισμένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του είναι τα:
Παπαρούνα (1936), ερμ. Δανάη
Της μιας δραχμής τα γιασεμιά (1939).Το τραγούδι αυτό γεννήθηκε από μια σύντομη απιστία της Σούρα, Ρωσίδας χορεύτριας την οποία νυμφεύθηκε σε τρίτο γάμο το 1919.
Είδα μάτια (1909)
Ζητάτε να σας πω (1930) ερμ. Δανάη
Μαραμένα τα γιούλια (1935), ερμ. Δανάη
Άδικα πήγαν τα νιάτα μου (1936) ερμ. Αττίκ
Αν βγουν αλήθεια (1920)
Τα καημένα τα νιάτα (1918)
Mίλα μου για αγάπη

Ο δεύτερος γάμος του Αττίκ με την καλλονή της εποχής, την ηθοποιό Μαρίκα Φιλιππίδου (η οποία αργότερα παντρεύτηκε τον πολιτικό Σταμάτη Μερκούρη, πατέρα της της Μελίνας Μερκούρη), είχε ατυχή κατάληξη. Κάποιο βράδυ η Φιλιππίδου με τον νέο σύζυγό της, τον ίλαρχο Σταμάτη Μερκούρη, εμφανίστηκε στη Μάντρα και το κοινό, περιπαιχτικά, άρχισε να ζητά το "Είδα Μάτια", που ήταν γραμμένο για εκείνην. Ο Αττίκ αποσύρθηκε πικραμένος, και μετά από 10 λεπτά, αφού αυτοσχεδίασε, επέστρεψε και έπαιξε το "Ζητάτε να σας πω" ως απάντηση.

Στέλιος Καζαντζίδης

Ο Στέλιος Καζαντζίδης, ήταν σπουδαίος Έλληνας λαϊκός τραγουδιστής. Συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους τραγουδιστές του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. (29 Αυγούστου 1931 - 14 Σεπτεμβρίου 2001)

Ένα σύμβολο για τις μάζες. Ξεπερνάει την έννοια του όρου "λαϊκός τραγουδιστής" ο Στέλιος Καζαντζίδης. Είναι κάτι παραπάνω από καταξιωμένος καλλιτέχνης.

Έχει μπει βαθιά στις καρδιές και στο νου των απλών ανθρώπων, κάθε ηλικίας και τάξης, σε τέτοιο βαθμό ώστε να τον θεωρούν ένα κομμάτι από την ίδια τους τη ζωή, όπως άλλωστε αποδεικνύεται καθημερινά από την απέραντη αγάπη , τον θαυμασμό και τον σεβασμό που του δείχνουν.

Ο Στέλιος Καζαντζίδης είναι ο θρύλος του ελληνικού τραγουδιού από το 1950. 51 ολόκληρα χρόνια είναι η φωνή του λαού. Μια φωνή καθαρή, δυνατή, ρωμαλέα που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής, απλώνεται παντού και αγκαλιάζει (κάθε εποχή) τις χαρές, τις λύπες και τις αγωνίες του κόσμου. Είναι η φωνή της παρηγοριάς και της ελπίδας. Η φωνή των αδικημένων, των ξενιτεμένων, των εργατών.

ΤΑ ΕΦΗΒΙΚΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ
H παρουσία, από τα 18 του χρόνια, του Στέλιου Καζαντζίδη στον χώρο του γνήσιου λαϊκού τραγουδιού, συνδέεται άμεσα με τα γεγονότα και τα προβλήματα ενός λαού που αγωνιζόταν να σταθεί στα ποδιά του μετά από τον σκληρό αγώνα κατά της χιτλεροφασιστικής κατοχής και τη μπόρα του εμφύλιου πόλεμου. Παιδί που έζησε όλες αυτές τις εμπειρίες ο Στέλιος, ζυμωμένος με το λαϊκό στοιχείο, με όπλο την ουράνια φωνή του, βγήκε με την κιθάρα του να τραγουδήσει τα βάσανα και τους καημούς της φτωχογειτονιάς, που ήταν και δικά του βάσανα.

Ορφάνεψε πολύ μικρός από πατέρα . Οι δυσκολίες της ζωής τον έφεραν αντιμέτωπο με τη σκληρή, καθημερινή πραγματικότητα. Κουβαλούσε βαλίτσες από την ομόνοια σε σταθμούς λεωφορείων και τρένων. Πουλούσε νερό με το μαστραπά και το κύπελλο, στην κεντρική αγορά της Αθηνάς.

Τις νύχτες κοιμόταν στα παγκάκια της Ομονοίας για να μην ξοδέψει το χαρτζιλίκι που μάζευε και να το πάει τα Σαββατοκύριακα στη μανά του στη Νέα Ιωνία, για να αγοράσουν γάλα για τον μικρότερο αδελφό του.

Αργότερα ο Στέλιος έκανε ακόμα πιο σκληρές δουλείες. Κουβάλησε τόνους άσβεστη και τσιμέντο με το πηλοφόρι στις οικοδομές της Νέας Ιωνίας και της Φιλαδέλφειας.

Η ΑΠΗΧΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
Ο Γολγοθάς που σφράγισε τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του Καζαντζίδη τελείωσε στο υφαντουργείο "Έσπερος" στον Περισσό όπου άλλαξε πορεία και μπήκε στο λαϊκό τραγούδι. Στην αρχή στο λαϊκό πάλκο και μετά από λίγο στο στούντιο. Αλλά και στην καινούργια του δουλεία τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα. Πέρασε δύσκολες στιγμές.

Ένας διαρκής υποχθόνιος αλλά και φανερός πόλεμος από "φίλους" και αντίπαλους ανταγωνιστές. Ασπίδα του σ' αυτόν τον πολύχρονο πόλεμο, η παθολογική και αδιάκοπη λατρεία του κόσμου στο πρόσωπο του, μα κυρίως στο έργο του με τα πάνω από 3000 τραγούδια του που στην πλειοψηφία τους αποτελούν όπλο κατά της κοινωνικής αδικίας. Λόγια απλά, λιτά, κατανοητά που μπορεί να μην τα έγραψαν ποιητές, αλλά απλοί άνθρωποι που βίωσαν δύσκολες εποχές και σκληρά γεγονότα.

Είναι οι λαϊκοί στιχουργοί που μίλησαν με τη φωνή του Καζαντζίδη και τις μελωδίες των λαϊκών σύνθετων, στις ευαίσθητες ψυχές των απλών Ελλήνων. Αυτά τα τραγούδια που είπε ο Καζαντζίδης μπορεί να μην έχουν μεγάλους οραματισμούς. Κρύβουν όμως μια δυναμική με άμεσους προβληματισμούς.

Οι πέντε τελευταίες δεκαετίες που πέρασαν είναι στενά δεμένες με τη φωνή και τα τραγούδια του Καζαντζίδη. Αυτού του μοναδικού καλλιτέχνη που συνειδητά υπηρέτησε το κοινωνικό λαϊκό τραγούδι. Μέσα σ' αυτές τις δεκαετίες περνούν σαν κινηματογραφικό φιλμ, σαν θρίλερ ακόμη, στιγμές που σημάδεψαν την πολυτάραχη ζωή και πορεία του Στέλιου Καζαντζίδη αλλά και τη δική μας ζωή με αλληλουχία γεγονότων.

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΤΟΥ
Η μεγάλη αρχή από το 1950. Η νεανική φωνή του Στέλιου "σπάει" τα τζαμιά των λουτρών του "Έσπερου" και απλώνεται στην Νέα Ιωνία.

Ο Ξανθός (ο Βένετης), υπάλληλος της αεροπορίας, τον "απήγαγε" από το φτωχόσπιτο της οδού Αλαείας και τον εγκατέστησε σαν βασικά ατραγούδιστη στην ταβέρνα του Βουτσά στην Καλογρέζα. Πρώτη επαγγελματική εμφάνιση για το Στέλιο σ’ του Μπόκαρη στην Κηφισιά το 1950. Πρώτος δίσκος τον Ιούνιο του 1952 με το τραγούδι του Καλδέρα "Για μπάνιο πάω" και πρώτη απογοήτευση. Ο δίσκος δεν πούλησε.

Δεύτερο τραγούδι "Οι βαλίτσες" του Γιάννη Παπαϊωάννου, έγινε μεγάλη επιτυχία. Aπό εκεί και πέρα σερί επιτυχιών και συνεχής άνοδος με εμφανίσεις σε γνωστά πλέον λαϊκά κέντρα “ Θείος ”, “Μπερτζελέτος”, “Ροσινιόλ”. Γνωριμία, αρραβώνας και συνεργασία με την Καίτη Γκρέυ ως το καλοκαίρι του 1957.

Σουξε της εποχής το “Απόψε φίλα με ” του Χιώτη. Το είπε με την Καίτη Γκρέυ. Μετά χώρισαν. Η επόμενη 8ετια (1957-1965) είναι ίσως η δημιουργικότερη και πιο γόνιμη περίοδος για τον Στέλιο Καζαντζίδη. Γνώρισε τη Μαρινέλλα στη Θεσσαλονίκη. Έσμιξαν στο τραγούδι και στη ζωή. Ταίριασαν οι φωνές και οι καρδιές τους.

Συνεργάστηκαν και έκαναν επιτυχίες με τους κορυφαίους σύνθετες του λαϊκού και του έντεχνου τραγουδιού. Τσιτσάνης, Παπαϊωάννου, Χιώτης, Παπαγιαννοπούλου, Καλδάρας, Δερβενιώτης, Βίρβος, Κολοκοτρώνης, Μπακάλης, Μυρσίνης, Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Λεοντής, Ξαρχάκος, Λοϊζος, Μαρκόπουλος.

Εμφανίστηκαν στα μεγαλύτερα λαϊκά κέντρα “Τίρανα”, “Κουλουριώτης’, “Φαληρικό”, στα θέατρα “Παρκ”, “Ακροπόλ”. Έκαναν μεγάλες περιοδείες σε Τουρκία, Ηνωμένες Πολιτείες, Ισραήλ, Γερμανία.

Η οκταετία 1957-1965, έφερε τον Στέλιο Καζαντζίδη στο απόγειο της δόξας και του μεγαλείου του. Στα λαϊκά κέντρα όπου εμφανιζόταν και τραγουδούσε για ολόκληρες σαιζόν όλα σχεδόν τα τραπέζια ήταν ρεζερβέ, ενώ ουρές από εκατοντάδες άτομα σχηματίζονταν τις νύχτες στις εισόδους των μαγαζιών.

Στο θερινό κέντρο του ‘‘Κουλουριώτη’’, στην παράλια Μοσχάτου, οι θαυμαστές του Στέλιου σκαρφάλωναν στους τοίχους ώρες ολόκληρες και έβλεπαν όλο το πρόγραμμα την ώρα που τραγουδούσαν ο Καζαντζίδης, η Μαρινέλλα και οι συνεργάτες τους.

Αξέχαστες πάντως θα μείνουν και οι εικόνες όταν ο Καζαντζίδης και η Μαρινέλλα πραγματοποιούσαν εμφανίσεις τον Ιανουάριο του 1964 στην επιθεώρηση του Γιώργου Οικονομίδη ‘Αρχοντορεμπέτισσα’’ στο Θέατρο ‘‘Ακροπόλ’’ του Βασίλη Μπουρνέλη στις αρχές της οδού Ιπποκράτους.

Η ουρά έφτανε από το ταμείο του θεάτρου μέχρι τη γωνία της οδού Ακαδημίας. Εκεί το μεγαλόπρεπο ντουέτο του λαϊκού τραγουδιού γνώρισε τότε αλησμόνητες στιγμές αποθέωσης. Όμως η αυξανόμενη δημοτικότητα του Καζαντζίδη λειτούργησε και αρνητικά. Ορισμένοι άνθρωποι της νύχτας δημιούργησαν στον λαϊκό τραγουδιστή μεγάλα προβλήματα. Τον εκβίαζαν και του έκαναν ένα πόλεμο νεύρων για να του προσφέρουν προστασία, την οποία εκείνος αρνιόταν επίμονα.

Μέσα από αφηγήσεις φίλων του (επώνυμων ή όχι) και από μαρτυρίες παλιών λαϊκών δημιουργών (που δε ζουν πια, όπως π.χ. ο Γιάννης Παπαιωάνννου) κάποιοι ‘‘νονοί της νύχτας’’ στις αρχές της δεκαετίας του 1960, απείλησαν ανοιχτά και σοβαρά τη ζωή του Καζαντζίδη ο οποίος, λόγω χαρακτήρα, είχε πλέον αντιληφθεί και το έλεγε ότι η νύχτα δεν του πάει καθόλου και σε πολύ νέα ηλικία έπρεπε να εγκαταλείψει αυτά τα κέντρα, πράγμα που έκανε το 1965.

Και αυτή την απόφαση του που ισχύει μέχρι σήμερα ο Στέλιος την θεωρεί στάση ζωής. Φυσικά η επιτυχία του μεγάλου λαϊκού τραγουδιστή δεν ήρθε μόνο από τις εμφανίσεις του στα κέντρα, αλλά κυρίως από τις συνεχώς αυξανόμενες πωλήσεις δίσκων (με τραγούδια-επιτυχίες) που η κυκλοφορία τους έφτανε σε επίπεδα ρεκόρ.

Ο Καζαντζίδης τραγουδούσε την εποχή εκείνη τα σύνθετα, μεγάλα κοινωνικά προβλήματα και τις αγωνίες του κόσμου. Το πιο ουσιαστικό βέβαια από αυτά ήταν η μεγάλη μάστιγα που την λέγον ξενιτιά. Τα καραβιά και τα τρένα φορτωμένα με χιλιάδες νέους (το ανθός της ελληνικής νεολαίας) άδειαζαν το εμπόρευμα τους στα μεγαλύτερα σκλαβοπάζαρα της Γερμανίας, του Βελγίου, της Γαλλίας ,της Αυστραλίας, της Αμερικής. Έτσι για χιλιάδες μετανάστες και τις οικογένειες τους, ο Καζαντζίδης μια ολόκληρη ζωή ήταν το είδωλο τους.

Η φωνή και τα τραγούδια τους έχουν γίνει κτήμα τους και λειτουργούν γι’ αυτόν τον κόσμο ως ανάμνηση αλλά και σαν βάλσαμο. Και δεν είναι μόνο οι μετανάστες. Εκατοντάδες χιλιάδες έως και εκατομμύρια φανατικοί φίλοι του Καζαντζίδη τον ακούν και σήμερα στην Ελλάδα και σ’ όλη την υδρόγειο όπου υπάρχουν και ζουν Έλληνες. Το πιο σπουδαίο όμως είναι ότι και οι νεότερες γενιές έχουν αγκαλιάσει με πάθος το Στέλιο Καζαντζίδη και τα τραγούδια του, και τα παλιά και τα σημερινά.

Ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Μαρινέλλα παντρεύονται το Μάη του 1964 και χωρίζουν το 1966. Στα τέλη του 1965 ο Καζαντζίδης εγκαταλείπει για πάντα τις δημόσιες εμφανίσεις στις 30 Δεκεμβρίου του 1965, όταν εμφανιζόταν στο “Φαληρικών”, Ηπείρου και Αχαρνών.

Δέκα χρόνια μετά την οριστική αποχώρηση του από τα κέντρα και τη νύχτα, νέες συμπληγάδες ορθώνονται από κυκλώματα για τον Στέλιο Καζαντζίδη, που επικοινωνεί με το κοινό μόνο με δίσκους. Αλλά και αυτή η επικοινωνία καταργείται. Δεν κυκλοφορεί δίσκους για δώδεκα χρόνια. Και μάλιστα σε μια περίοδο που ο Καζαντζίδης ήταν στην πιο ώριμη στιγμή της μεγάλης πορείας του στο λαϊκό τραγούδι.

Το 1987 ο Στέλιος ξανατραγούδησε. Άρχισε να ηχογραφεί δίσκους. Η φωνή του όσο περνούν τα χρόνια γίνεται πιο καθαρή, πιο δυνατή. Τα τελευταία χρόνια ο Στέλιος ζούσε ήσυχα με τη γυναίκα του τη Βάσω και είχαν για συντροφιά λίγους και καλούς φίλους.

Μεγάλη του αδυναμία ήταν το ψάρεμα και κάθε χρόνο ηχογραφούσε ένα άλμπουμ για να επικοινωνεί με τον κόσμο του.

 ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΟΥ "ΣΤΕΛΑΡΑ"
• ΥΠΑΡΧΩ
• ΝΥΧΤΕΡΙΔΕΣ ΚΙ ΑΡΑΧΝΕΣ
• ΕΨΑΞΑ ΑΔΙΚΑ ΝΑ ΒΡΩ
• ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ  ΧΩΡΙΣΑΜΕ
• ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΟ
• Η  ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ
• ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΗ  ΚΥΡΙΑΚΗ
• ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
• ΓΥΡΙΖΩ ΑΠ΄ ΤΗ ΝΥΧΤΑ
• ΜΗ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΤΕ
• ΚΙ ΑΝ ΓΕΛΑΩ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑ
• Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
• ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΜΕ
• ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΠΟΥ ΤΑ ΠΙΝΩ
• ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ
• ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΦΕΥΓΩ ΑΠ’ ΤΗ ΖΩΗ
• ΑΝ ΞΑΝΑΡΧΟΣΟΥΝ
• ΠΡΟΣΕΥΧΗ
• ΟΤΙ ΑΓΑΠΑΩ ΕΓΩ ΠΕΘΑΙΝΕΙ
• ΑΠΟΨΕ Σ’ ΕΧΩ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ
• ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΜΟΥ
• ΤΟ ΘΟΛΩΜΕΝΟ ΜΟΥ ΜΥΑΛΟ
• ΔΕ ΣΕ ΛΗΣΜΟΝΩ
• ΕΧΕΙΣ ΚΟΡΜΙ ΑΡΑΠΙΚΟ
• ΠΡΙΝ ΧΑΡΑΞΕΙ ΘΑ  ΦΥΓΩ
• ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΤΕ ΓΙ’ΑΥΤΗΝ

Βασίλειος A' o Μακεδών
ένας παλαιστής στο θρόνο του Βυζαντίου

Ο Βασίλειος Α΄ ο Μακεδών, ήταν Βυζαντινός Αυτοκράτορας και ιδρυτής της Μακεδονικής δυναστείας. Ταπεινής καταγωγής, κέρδισε την εύνοια του αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄, ο οποίος τον έστεψε συμβασιλέα το 866, προτού ο Βασίλειος τον ανατρέψει με πραξικόπημα το 867. (811 – 29 Αυγούστου 886)

Ο Βασίλειος βασίλεψε μέχρι το θάνατό του το 886. Η διακυβέρνησή του σημαδεύτηκε από μια σειρά επιτυχίες στην Ανατολή κατά των Αράβων και των Παυλικιανών στη Δύση, όπου η Δαλματία και η νότια Ιταλία επανήλθαν υπό βυζαντινή κυριαρχία.    

Η εύνοια της τύχης
Ο Βασίλειος ο Α'. Από το Χρονικό του Ιωάννη Σκυλίτζη Χρόνια μετά θα άλλαζε ριζικά η μοίρα του. Ένα γεγονός ανάμεσα σε θρύλο και ιστορία σημάδεψε τη ζωή του. Τυχοδιώκτης, βρέθηκε ένα βράδυ έξω από την πόρτα της μονής του Αγίου Διομήδη κάπου στον Κεράτιο κόλπο στην Κωνσταντινούπολη.

Κατά τον θρύλο, εκείνο το βράδυ ο ηγούμενος της μονής είχε δει ένα περίεργο όνειρο - κάποια άγνωστη φωνή τον καλούσε να βγει και να ανοίξει την πόρτα στον αυτοκράτορα. Έξαλλος και ακόμη μισοκοιμισμένος, κοίταξε έξω από την πόρτα, αλλά μην βλέποντας κανέναν επέστρεψε στο κρεβάτι.

Μόλις αποκοιμήθηκε και πάλι, η ίδια φωνή τον κάλεσε και του είπε να βγει από το μοναστήρι και να χαιρετήσει τον αυτοκράτορα. Όντας πολύ συγκεχυμένος τώρα, ο ηγούμενος για άλλη μια φορά πήγε προς την πόρτα. Παρατήρησε μόνο ένα ξένο στα κουρέλια, και πήγε πίσω στο κρεβάτι.

Μόλις βυθίστηκε στον ύπνο, η άγνωστη φωνή τον διέταξε αυστηρά: "Να βγεις έξω και να φέρεις μέσα στο μοναστήρι αυτόν που κοιμάται στα σκαλοπάτια. Αυτός είναι ο αυτοκράτορας!" Ο φοβισμένος ηγούμενος της μονής του Αγίου Διομήδη βγήκε, ξύπνησε τον Βασίλειο, τον κάλεσε μέσα και τον έβαλε να δειπνήσει. Το πρωί, τον έστειλε να πάρει το μπάνιο του και του έδωσε νέα ρούχα.

Ο ηγούμενος είχε έναν αδελφό που ήταν γιατρός. Μόλις ο γιατρός είδε τον ψηλό και όμορφο νεαρό Βασίλειο, τον συνέστησε αμέσως σε έναν από τους ασθενείς του, τον Θεόφιλο συγγενή του Καίσαρα Βάρδα θείου του αυτοκράτορα Μιχαήλ του Γ' (842-867). Λόγω του μικρού ύψους του, ο Θεόφιλος λεγόταν Θεοφιλίτζης (μικρός Θεόφιλος). Επειδή γνώριζε την εύθραυστη φυσική του εμφάνιση, του άρεσε να περιβάλλεται από υπηρέτες εντυπωσιακού ύψους και τεράστιας δύναμης. Τους έντυνε με λαμπερά ρούχα και απολάμβανε το να επιδεικνύεται μαζί τους στους δρόμους της πόλης. Όταν είδε το Βασίλειο, τον πήρε αμέσως στην υπηρεσία του και αργότερα τον γνώρισε στις πιο εξέχουσες προσωπικότητες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Η πάλη του Βασιλείου με τον Βούλγαρο παλαιστή
Ο ιδρυτής της δυναστείας, Βασίλειος Α’ έφιππος, ενώ εκδικάζει διαφορές. Κάποτε διδόταν δεξίωση στην αυτοκρατορική αυλή. Κλήθηκαν πολλοί επισκέπτες, συμπεριλαμβανομένων των αντιπροσώπων της Βουλγαρίας οι οποίοι διερχόταν τότε από την πρωτεύουσα. Στο τέλος του γεύματος, όπως ήταν παράδοση, είχε προγραμματιστεί για την ψυχαγωγία του κοινού ένας διαγωνισμός παλαιστών. Επιδειξιομανείς Βούλγαροι υποστήριζαν ότι έχουν ένα αθλητή που θα νικήσει όλους τους Βυζαντινούς τους αντιπάλους. Πράγματι, ο δυνατός Βούλγαρος νίκησε όλους τους παλαιστές.

Οι Βυζαντινοί ήταν αποθαρρυμένοι γιατί μερικοί βάρβαροι νίκησαν όλους τους μαχητές τους αλλά ο Θεοφιλίτζης ο οποίος ήταν επίσης στο γεύμα, δήλωσε με βεβαιότητα ότι ο υπηρέτης του μπορεί να νικήσει το βούλγαρο. Η αρένα αμέσως ετοιμάστηκε εκ νέου, η αίθουσα συμπληρώθηκε με άμμο ώστε να γίνει κατάλληλη για τους μαχητές και ο νικηφόρος Βούλγαρος ξεκίνησε την πάλη με τον Βασίλειο.

Ο Βούλγαρος παλαιστής προσπαθούσε πολύ σκληρά να σηκώσει τον βυζαντινό ιπποκόμο στον αέρα. Ωστόσο, συνέβη το αντίθετο. Ο Βασίλειος, ο οποίος ήταν σωματικά δυνατότερος σήκωσε το βούλγαρο τον περιέστρεψε γύρω από τον εαυτό του, και με μια επιδέξια κίνηση που ήταν πολύ γνωστή στις πολεμικές τέχνες της εποχής, τον έριξε στο έδαφος. Οι Βυζαντινοί, των οποίων η τιμή σώθηκε από ένα γιγαντιαίο ιπποκόμο, συγκινημένοι χαιρέτησαν δυνατά το νικητή τους. Από την άλλη πλευρά, τραυματίας και αναίσθητος ο βούλγαρος παλαιστής μόλις που συνερχόταν. Με αυτό το επίτευγμα ο Βασίλειος τράβηξε το ενδιαφέρον των υψηλών κύκλων της αυτοκρατορικής αυλής.

Η άνοδος στο θρόνο και η περίοδος της βασιλείας του
Λίγο μετά από αυτή την εκδήλωση, ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Γ' έλαβε από έναν επαρχιακό κυβερνήτη ως δώρο ένα πολύ όμορφο άλογο. Όταν το πλησίασε για να εξετάσει τα δόντια του, το άλογο φοβήθηκε τόσο πολύ που κανένας δεν μπορούσε να το δαμάσει. Για μια ακόμη φορά, παρενέβη ο Θεοφιλίτζης. Είπε στον αυτοκράτορα: Αυτοκράτορα μου, έχω στο σπίτι ένα νεαρό άνδρα που ξέρει από άλογα. Το όνομά του είναι Βασίλειος.

Χωρίς δισταγμό, έφερε τον ιπποκόμο που σύμφωνα με ένα βυζαντινό συγγραφέα, ήταν όπως ο Αλέξανδρος στον Βουκεφάλα. Αυτός έπιασε τον απείθαρχο επιβήτορα και λίγα λεπτά αργότερα, είχε τον έλεγχο του αδάμαστου ζώου.

Ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Γ', ο οποίος ήταν μόλις λίγα χρόνια νεότερος από το Βασίλειο, ενθουσιάστηκε, και ανάγκασε τον Θεοφιλίτζη να του δώσει τον ιπποκόμο του. Τότε, ακόμα κάτω από την ισχυρή εντύπωση των όσων συνέβησαν, πήρε τον νέο του υπηρέτη να τον δείξει στη μητέρα του την αυτοκράτειρα Θεοδώρα. Και ενώ ο γιος της, μιλούσε με ενθουσιασμό για τον Βασίλειο αυτή παρακολουθούσε σιωπηλά και καχύποπτα το νεοφερμένο. Ήταν φανερό ότι δεν είχε μοιραστεί την ευτυχία του γιου της. Όταν έφυγε ο Βασίλειος, με ανησυχία στη φωνή της, η Θεοδώρα είπε στο γιο της: «Θα ήταν καλύτερα να μην τον είχες ποτέ συναντήσει. Θα μας καταστρέψει».

Πράγματι τα λόγια της ήταν προφητικά. Ο Βασίλειος έγινε σύντροφος του αυτοκράτορα και διορίστηκε παρακοιμώμενός του και χρίστηκε συναυτοκράτορας.

Όντας ένας τυχοδιώκτης για να ευχαριστήσει τον κύριό του δεν είχε κανένα δισταγμό στο να χωρίσει τη γυναίκα του και να παντρευτεί μια ερωμένη του Μιχαήλ την Ευδοκία Ιγγερίνα. Το επόμενο βήμα ήταν να δολοφονήσει τον ισχυρό Καίσαρα Βάρδα, που ουσιαστικά κυβερνούσε την αυτοκρατορία αφού ο αυτοκράτορας ήταν αφιερωμένος στη διασκέδαση. Αυτό έγινε με τη συγκατάθεση του αυτοκράτορα από το χέρι του Βασιλείου τον Απρίλιο του 866.

Σύντομα δείχνει τη σοβαρή πλευρά της φύσης του και τις εξαιρετικές ικανότητές του για τη διοίκηση. Το Σεπτέμβριο του 867 ήταν αιτία να δολοφονηθεί ο ευεργέτης του και βασίλεψε μόνος του. Εγκαινίασε μια νέα εποχή στην ιστορία της αυτοκρατορίας, που συνδέεται με τη δυναστεία που ίδρυσε, -την "Μακεδονική δυναστεία" όπως συνήθως ονομάζεται. Ήταν μια περίοδος εδαφικής επέκτασης, κατά την οποία η αυτοκρατορία ήταν η ισχυρότερη δύναμη στην Ευρώπη.

Η οικονομική διαχείριση του ήταν συνετή. Στα θετικά του αναγνωρίζεται η υπαγωγή το 877, στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης της Ελληνικής Εκκλησίας που μέχρι τότε υπαγόταν στη Ρώμη. Επί της βασιλείας του είχαμε τους πολέμους με τους Παυλικιανούς (θρησκευτικό κίνημα) και συνεχίστηκαν οι εχθροπραξίες με τους Σαρακηνούς στη Μικρά Ασία, η Κύπρος ανακτήθηκε προσωρινά και επανακτήθηκε το Μπάρι και η Καλαβρία.

Οι τελευταίες επιτυχίες άνοιξαν μια νέα περίοδο της βυζαντινής κυριαρχίας στη νότια Ιταλία.

Ο Βασίλειος βασίλεψε δεκαεννέα χρόνια ως μοναδικός κυρίαρχος.

Ο θάνατός του (29, Αυγούστου 886) ήταν λόγω πυρετού που προσεβλήθη μετά από ένα σοβαρό ατύχημα στο κυνήγι.Ένα αρσενικό ελάφι τον έσυρε από το άλογό του σφηνώνοντας τα κέρατα του στη ζώνη του. Σώθηκε από έναν υπάλληλο που του έκοψε τα μπόσικα με ένα μαχαίρι.

Ο Βασίλειος ήταν ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα παραδείγματα ενός ανθρώπου, χωρίς εκπαίδευση και εκτεθειμένου στις πιο αρνητικές επιρροές, που έδειξε μεγάλα ταλέντα στην κυβέρνηση ενός μεγάλου κράτους, όταν ανέβηκε στο θρόνο μετά από πράξεις αδίστακτης αιματοχυσίας.

Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ

Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, είναι Ελληνίδα βυζαντινολόγος ιστορικός. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης το 1967 και η πρώτη γυναίκα πρύτανις του Πανεπιστημίου της Σορβόννης στην 700 χρόνων ιστορία του, το 1976. Ακόμη, είναι Πρέσβης Καλής Θελήσεως στη UNICEF. (γενν. 29 Αυγούστου 1926)

Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ γεννήθηκε στην Αθήνα στις 29 Αυγούστου 1926. Στην κατοχή είχε ενταχθεί στην ΕΠΟΝ.

Πριν αρχίσει ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος και συγκεκριμένα το 1945, έπειτα από μια σειρά παρεμβάσεων του Γαλλικού Ινστιτούτου της Αθήνας, δόθηκε υποτροφία από το Γαλλικό κράτος σε περίπου τριακόσιους νεαρούς Έλληνες, με σκοπό να διαφύγουν στη Γαλλία, με το πλοίο «Ματαρόα».

Ανάμεσα σε αυτούς, επιλέχθηκε και η Αρβελέρ, αλλά και πολλοί άλλοι Έλληνες διανοούμενοι, όπως η Μιμίκα Κρανάκη, ο Άδωνις Α. Κύρου, ο Κώστας Παπαϊωάννου, ο Ιάνης Ξενάκης, ο Νίκος Σβορώνος, ο Κορνήλιος Καστοριάδης και ο Κώστας Αξελός.

Η Αρβελέρ έχει κατατάξει ιδεολογικά τον εαυτό της στην αριστερά. Συγκεκριμένα έχει αναφέρει σε συνέντευξή της ότι: «... εγώ δεν έγινα Αριστερή. Γεννήθηκα αριστερή... Δεν θα μπορούσα να ήμουν κάτι άλλο. Εγώ το '53 όταν πέθανε ο Στάλιν, έκλαψα σαν να έχασα δικό μου άνθρωπο».

Συνεχίζοντας προσθέτει: «Κομμουνίστρια - ακριβολογώντας θεωρητικά - δεν ήμουν ποτέ. Το έλεγα μόνο στον Καραμανλή για να τον πειράζω, να τον ερεθίζω. Αριστερή ήμουν πάντα!». Επίσης έχει αναφερθεί στα διάσημα άτομα του ελληνικού, αλλά και του παγκόσμιου πολιτικού και πολιτιστικού χώρου με τα οποία συναναστρεφόταν συνεχώς, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, η Μαριάννα Λάτση, ο Νίκος Κούρκουλος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Φρανσουά Μιτεράν και πολλοί άλλοι.

Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά την αποφοίτησή της εργάστηκε ως ερευνήτρια στο Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, ενώ μετακόμισε στο Παρίσι το 1953 για να συνεχίσει τις σπουδές της. Δύο χρόνια μετά την άφιξή της, διορίσθηκε στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας (CNRS), ενώ το 1964 έλαβε τον τίτλο της διευθύντριας του Κέντρου και το 1967 αυτόν της καθηγήτριας στη Σορβόννη.

Στο μεταξύ τιμήθηκε με τον τίτλο του Docteur des Lettres. Διετέλεσε Διευθύντρια του Κέντρου Ιστορίας και Πολιτισμού του Βυζαντίου και της Χριστιανικής Αρχαιολογίας, εξελέγη Αντιπρύτανις (1970-1973) και το 1976, Πρύτανις στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Paris I). Εκεί γνώρισε τον σύζυγό της, αξιωματικό του γαλλικού στρατού Ζακ Αρβελέρ (Jacques Ahrweiler), με τον οποίο απέκτησε μία κόρη.

Είναι Πρόεδρος της Επιτροπής Ηθικής του Εθνικού Κέντρου για την Επιστημονική Έρευνα (Γαλλία), του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου των Δελφών (Ελλάδα) και Επίτιμη Πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής Βυζαντινών Σπουδών. Επίσης, διετέλεσε Πρόεδρος του Πανεπιστημίου Παρισίων, Πρύτανις των Πανεπιστημίων των Παρισίων, και Πρόεδρος του Κέντρου Georges Pompidou-Beaubourg.

Τα έργα της αφορούν κυρίως την ιδιότητά της ως βυζαντινολόγου. Μεταξύ των σημαντικότερων, αξίζει να αναφερθούν οι «Έρευνες για τη διοίκηση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας τον 9ο και 10ο αιώνα» (1960), «Το Βυζάντιο και η θάλασσα» (1966), «Μελέτες για τη διοικητική και κοινωνική διάρθρωση του Βυζαντίου» (1971), «Βυζάντιο, η χώρα και τα εδάφη» (1976), και «Η πολιτική ιδεολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας» (L’ ideologie politique de l’ empire Byzantine, 1976 ― ελλην. μετάφρ. Τ. Δρακόπουλου, «ΨΥΧΟΓΙΟΣ»), «Βυζαντινή γεωγραφία», «Ιστορική γεωγραφία του μεσογειακού κόσμου».

Γνωστή είναι επίσης και για το μεγάλο αίσθημα φιλελευθερισμού και ελεύθερης έκφρασης των ιδεών που την διέπουν. Όπως είχε η ίδια αναφέρει σε συνέντευξή της: «Ποτέ δεν επέτρεψα, ως πρόεδρος του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, να μπει στο ίδρυμα αστυνομικός χωρίς να είμαι και εγώ η ίδια μπροστά».

Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ θεωρείται σήμερα μία από τις πλέον εξέχουσες πανεπιστημιακές προσωπικότητες, ιδιαίτερα στη βυζαντινολογία, με πολύ μεγάλο αριθμό σχετικών διαλέξεων και ομιλιών εντός και εκτός Ελλάδας.

Είναι πρύτανης των Πανεπιστημίων της Σορβόνης από το 1976, καγκελάριος των Πανεπιστημίων του Παρισιού, διευθύντρια του Κέντρου Έρευνας Βυζαντινής Ιστορίας και Πολιτισμού και πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών.

Στην πολύχρονη ακαδημαϊκή σταδιοδρομία της έχει αναλάβει τα ανώτερα αξιώματα και έχει τιμηθεί με πλήθος διεθνών διακρίσεων. Στα βιβλία της περιλαμβάνονται, επίσης, «Η Σμύρνη ανάμεσα σε δύο τουρκικές κατοχές» (1975), «Η διασπορά στο Βυζάντιο» (1995), "The Making of Europe" (2000), «Γιατί το Βυζάντιο» (2010) κ.ά..

Στο πρόσφατο δημοψήφισμα τάχθηκε υπέρ του «Ναι»Επίσης, τον Νοέμβριο του 2015 εξέδωσε μία ανακοίνωση και ένα βίντεο, με το οποίο δήλωσε την έμπρακτη στήριξή της για τον Κυριάκο Κ. Μητσοτάκη, αφιερώνοντάς του και ένα ποίημα.