DIASKEDASI.INFO

Λουκρητία Βοργία
1480 – 1519

Πατρόνα της Αναγέννησης, προστάτιδα των τεχνών και μία από τις πιο αινιγματικές γυναίκες όλων των εποχών. Καρπός μιας σκανδαλώδους σχέσης, η Λουκρητία Βοργία (Lucrezia Borgia) γεννήθηκε στις 18 Απριλίου του 1480 στη Ρώμη.

Ήταν νόθα κόρη του πάπα Αλέξανδρου ΣΤ’, κατά κόσμον Ροντρίγκο Βοργία, και αδελφή του Καίσαρα Βοργία – μια οικογένεια από τις πιο λαμπρές, αλλά και αδίστακτες της εποχής.

Στο χορό εξουσίας και αίματος που έκανε διαβόητους τους Βοργίες, η Λουκρητία κατηγορήθηκε ότι συνωμότησε στην εξόντωση των συζύγων της, ότι δηλητηρίασε τους αντιπάλους του πατέρα της κι ότι διατηρούσε αιμομικτικές σχέσεις με τον αδερφό της.

Ο πρώτος γάμος της, σε ηλικία 13 ετών, με τον Τζιοβάνι Σφόρτσα Πεζάρο ακυρώθηκε από τον πατέρα της πέντε χρόνια αργότερα και τότε η Λουκρητία αναγκάστηκε να παντρευτεί τον Αλφόνσο του Αραγκόν, νόθο γιο του βασιλιά της Νάπολης.

Ο δεύτερος σύζυγός της δολοφονήθηκε το 1500 από τον ίδιο το σωματοφύλακά του, κατόπιν εντολής του αδελφού της Καίσαρα.

Μεταξύ των δύο γάμων, η Λουκρητία είχε συνάψει σχέση με έναν νεαρό παπικό ακόλουθο, τον Πέντρο Καλντερόν. Στη σχέση αυτή δόθηκε δραματικό τέλος από τους Βοργίες.

Ο Πέντρο μαχαιρώθηκε και αργότερα βρέθηκε στον Τίβερη, με τα χέρια και τα πόδια του δεμένα.

Σύμφωνα με τα νέα σχέδια της οικογένειάς της, το 1501 η Λουκρητία παντρεύτηκε τον Αλφόνσο του Εστ, κατόπιν σκληρών διαπραγματεύσεων για την προίκα της. Μετά το θάνατο του πατέρα του, το 1505, ο Αλφόνσο έγινε Δούκας της Φεράρα και η Λουκρητία, Δούκισσα.

Στη Φεράρα, η Λουκρητία κατάφερε επιτέλους να «δραπετεύσει» από το διεφθαρμένο οικογενειακό της περιβάλλον. Δημιούργησε μία λαμπρή αυλή, που προσέλκυσε τους επιφανέστερους καλλιτέχνες, συγγραφείς και λόγιους της εποχής εκείνης, κερδίζοντας την εκτίμησή τους με την ομορφιά και την ευγένειά της.

Υπήρξε αφοσιωμένη σύζυγος και απέκτησε επτά παιδιά... Η τελευταία γέννα, όμως, ήταν μοιραία. Πέθανε, κατά τη διάρκεια του τοκετού, στις 24 Ιουνίου του 1519.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, δεν υπάρχει καμία ιστορική απόδειξη που να επιβεβαιώνει τα όσα της καταμαρτυρούν.

Εντούτοις, το όνομά της έμεινε στην ιστορία ως συνώνυμο της ακολασίας και της ίντριγκας. Έτσι απεικονίζεται, τόσο στο δράμα του Βίκτορος Ουγκώ, όσο και στην όπερα του Ντονιτσέτι, δύο μεγάλα έργα που βασίζονται σ’ αυτούς τους μύθους.

Ο Γιάννης Λάτσης ήταν Έλληνας μεγιστάνας εφοπλιστής, αξιοσημείωτος για τη μεγάλη περιουσία του και ιδρυτής μιας τεράστιας οικονομικής αυτοκρατορίας. (γνωστός επίσης ως καπετάν Γιάννης, 14 Σεπτεμβρίου 1910 - 17 Απριλίου 2003)

Γεννήθηκε στο Κατάκολο Ηλείας το 1910.

Ξεκίνησε από μικρός  τη ναυτιλιακή καριέρα του. Στα μετέπειτα έτη, συνεργάστηκε με τον βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας για την μεταφορά πετρελαίου. Χαρακτηριστικό είναι ότι για το χτίσιμο της περιουσίας του στηρίχτηκε πολύ στους ισχυρούς φίλους του με τους οποίους είχε συνάψει φιλική σχέση.

Το 1969 την περίοδο της Χούντας ίδρυσε την Πετρόλα Ελλάς ενώ το 1972 αγόρασε έκταση 1.770 στρεμμάτων στην Ελευσίνα για να κατασκευάσει διυλιστήρια.

Το 1980 αγόρασε την Bank de Depots από την οικογένεια Ωνάση. Επίσης, είχε στην κατοχή του μέχρι το θάνατο του την τράπεζα EFG Eurobank Ergasias.

Το 1970 ίδρυσε το Ίδρυμα Υποτροφιών Ι.Σ. Λάτσης και το 1990 το Ίδρυμα Αποκαταστάσεως Ομογενών εξ Αλβανίας. Με δικά του χρήματα ανέγειρε το Λάτσειο Κολέγιο.

Τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικα από την Ελληνική Δημοκρατία και με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.

Με δικά του έξοδα αναπαλαίωσε το θέατρο Απόλλων στον Πύργο, ενώ επίσης με δικά του έξοδα έχτισε το Λάτσειο δημοτικό μέγαρο στην ίδια πόλη.

Το 2003 σε ηλικία 93 χρονών έφυγε από την ζωή. Ήταν παντρεμένος με την Εριέττα Τσουκαλά, και απέκτησε 3 παιδιά, τον Σπύρο, την Μαργαρίτα και την Μαριάννα, τελευταία σύντροφο του ηθοποιού Νίκου Κούρκουλου

Άννα Καλουτά

Η Ειρήνη-Άννα Καλουτά, ήταν Ελληνίδα ηθοποιός, πρωταγωνίστρια και θιασάρχης. (Αθήνα 29 Σεπτεμβρίου 1918 - Αθήνα 17 Απριλίου 2010)

Απόφοιτος της Ιονίου Σχολής Θηλέων, έκανε σπουδές πιάνου και αφοσιώθηκε στο θέατρο.

Παράλληλα ασχολήθηκε με τη χορογραφία, την σκηνοθεσία και την καλλιτεχνική διεύθυνση.

Εμφανίστηκε σε 14 ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες ενώ στο θέατρο πρωτοεμφανίσθηκε σε ηλικία 4 ετών, στο θίασο Μαρίκας Κοτοπούλη, σε έργο πρόζας.

Μαζί με την αδελφή της Μαρία δημιούργησαν τα περίφημα "Καλουτάκια", παιδιά θαύματα της εποχής εκείνης, σε όλα τα είδη του μουσικού θεάτρου.

Είχε συμμετάσχει σε επιθεωρήσεις των γνωστότερων επιθεωρησιογράφων σε οπερέτες όπως: "Γλυκειά Νανά", "Διαβολόπαιδο", "Βαφτιστικός" , "Μοντέρνα κορίτσια" κ.ά. του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, "Γυναίκα του δρόμου", "Απάχηδες των Αθηνών", "Οι πειρατές" κ.ά. του Νίκου Χατζηαποστόλου, στη "Νυχτερίδα" του Γιόχαν Στράους, σε μουσικές κωμωδίες: "Μ΄ αγαπά δεν μ΄ αγαπά" των Γιανουκάκη - Ριτσιάρδη, σε ηθογραφίες όπως "Το Φυντανάκι" του Χορν, σε πρόζα "Το πανηγύρι" του Χορν, σε κωμειδύλλια: "Αγαπητικός της βοσκοπούλας", "Γκόλφω", "Μαρία Πενταγιώτισσα" και άλλα πολλά.

Επί 15 χρόνια έκανε περιοδείες στην Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία, Αφρική και Ν. Ζηλανδία. Εμφανίστηκε στη "Salle de Gaveau" στο Παρίσι το 1950, στο "Κάρνεγκυ Χωλ" στη Νέα Υόρκη το 1954, στο "Palace Theatre" στο Λονδίνο 1968 κ.α.

Ηχογράφησε με την αδελφή της Μαρία πολλούς δίσκους στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ενδεικτικά: "Μ΄ αγαπά δεν μ΄ αγαπά", "Γερακίνα", "Οι κερασιές", "Η βροχή", "Βεμ - Βεμ".

Οι δε εμφανίσεις της τόσο στην τηλεόραση όσο και σε διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις, δεν είχαν εκλείψει μέχρι τελευταία.

Υπήρξε μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, είχε τιμηθεί με πλείστα διπλώματα ελληνικών πρεσβειών για τις περιοδείες της και ακόμη με πολλές στρατιωτικές μνείες για τη ψυχαγωγία του Ελληνικού Στρατού.

Έμεινε θρυλική στις πολεμικές επιθεωρήσεις του 1940, ιδιαίτερα στο "Ευζωνάκι", αλλά και αργότερα σε ρόλους "Σμυρνιάς" με καταπληκτική ταχύτητα εκφοράς του λόγου.

Δίκαια χαρακτηρίστηκε "Βασίλισσα της Επιθεώρησης", ενώ μία από τις άξιες διαδόχους της στο είδος θα μπορούσε να θεωρηθεί η Ρένα Βλαχοπούλου.

Η Άννα Καλουτά φέρεται να διατηρούσε δεσμό με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα σε νεαρή ηλικία.

Απεβίωσε στις 17 Απριλίου του 2010 στην Αθήνα, στο σπίτι της, έπειτα από επιδείνωση που παρουσίασε η υγεία της τους τελευταίους μήνες. Κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη στις 20 Απριλίου του 2010 στό Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Φιλμογραφία
Δόκτωρ Επαμεινώνδας (1937)
Όταν ο σύζυγος ταξιδεύει (1938) .... η σύζυγος
Καπετάν Σκορπιός (1943)
Οι απάχηδες των Αθηνών (1950) .... Βέρα Παραλή
Εκείνες που δεν πρέπει ν' αγαπούν (1951) .... Λίζα
Τσιγγάνικο αίμα (1956)
Πρέπει να ζήσεις τίμια (1962)
Ο εμίρης και ο κακομοίρης (1964)... Εμίρισσα, Ασημίνα - Γιασμίν
Και οι 14 ήταν υπέροχοι (1965)... Γεωργία
Καλώς ήλθε το δολάριο (1967) .... Φούλη, αφεντικίνα σε καμπαρέ
Η σμυρνιά (1969) ..... Άννα
Ελευθέριος Βενιζέλος: 1910-1927 (1980)... Θεατρίνα
Ο ζιγκολό της Αθήνας (1982) .... Μάρτζι
Της παλαβής (1988) .... Ουρανία Αποστόλου
Μειδιάστε παρακαλώ (1988) .... Ρένα

Βενιαμίν Φραγκλίνος 1706-1790
Ο εφευρέτης πολιτικός

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος γεννήθηκε στη Βοστώνη. Ηταν το δέκατο πέμπτο από τα 17 παιδιά που απέκτησε από τους δύο γάμους του ο φτωχός σαπωνοποιός και κηροποιός Ιωσίας Φραγκλίνος. Μολονότι ο Βενιαμίν έδειξε από πολύ νωρίς την έφεσή του για τα γράμματα, οι εγκύκλιες σπουδές του κράτησαν μόνο δύο χρόνια.

Δέκα ετών ο Βενιαμίν υποχρεώθηκε να αφήσει το σχολείο και να πάει να δουλέψει στο σαπωνοποιείο του πατέρα του. Στα 13 του μπήκε μαθητευόμενος στο τυπογραφείο του αδελφού του Τζέιμς, εργασία που του άνοιξε τον κόσμο της γνώσης. Ολον τον ελεύθερο χρόνο του ο νεαρός Φραγκλίνος τον διέθετε στο να μελετάει επιστημονικά και άλλα συγγράμματα και να γράφει σατιρικά δοκίμια και ποιήματα, μολονότι ο πατέρας του πίστευε ότι «οι ποιητές ήταν πάντα ζητιάνοι».

Τυπογραφία και γνώση

Στα 17 του χρόνια, και αφού μάλωσε με τον αδελφό του, ο Φραγκλίνος έφυγε από τη Βοστώνη και πήγε σε αναζήτηση καλύτερης τύχης στη Φιλαδέλφεια, όπου έπιασε δουλειά ως τυπογράφος και άρχισε να κάνει φίλους. Ο κυβερνήτης της Πενσυλβανίας Γουίλιαμ Κιθ έπεισε τον Φραγκλίνο να πάει στο Λονδίνο για να βελτιώσει την τέχνη του, με την υπόσχεση ότι θα του έδινε συστατικές επιστολές προς τους εκεί ισχυρούς γνωστούς του. Ο Κιθ όμως δεν κράτησε την υπόσχεσή του και έτσι ο 18χρονος Βενιαμίν βρέθηκε στο Λονδίνο χωρίς να γνωρίζει κανέναν. Επιασε όμως δουλειά σε τυπογραφείο και η φιλομάθειά του τον ώθησε να έρθει σε επαφή με την ευρωπαϊκή επιστημονική και φιλοσοφική σκέψη.

Επιστρέφοντας στη Φιλαδέλφεια τον Οκτώβριο του 1726, ο Φραγκλίνος συνέχισε το επάγγελμα του τυπογράφου με τη δική του πλέον μικρή επιχείρηση και εξέδωσε την «Εφημερίδα της Πενσυλβανίας» (Pennsylvania Gazette), στην οποία δημοσιογραφούσε και ο ίδιος, και από το 1732 ως το 1757 εξέδιδε κάθε χρόνο το Poor Richard's Almanack, ένα είδος ημερολογίου με εκλαϊκευμένες επιστημονικές γνώσεις και συμβουλές για την προσωπική επιτυχία του καθενός με γνώμονα τα χρηστά ήθη. Το Αλμανάκ του Φραγκλίνου γνώρισε εκπληκτική επιτυχία και η περιληπτική έκδοσή του με τον τίτλο «The Way to the Wealth» (Ο δρόμος προς τον πλούτο) μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες.

Αλεξικέραυνα και πολιτική
Εχοντας πλέον συγκεντρώσει αρκετή περιουσία ο Φραγκλίνος άρχισε να ασχολείται ενεργά με τα κοινά και την πολιτική: με δική του πρωτοβουλία δημιουργήθηκαν πυροσβεστική υπηρεσία, ασφαλιστική εταιρεία, νοσοκομείο και δημόσια βιβλιοθήκη, όλα πρωτόγνωρα για τις αγγλικές αποικίες της Βόρειας Αμερικής.

Το πραγματικό όμως πάθος του Φραγκλίνου ήταν οι φυσικές επιστήμες. Ασχολήθηκε κυρίως με τον ηλεκτρισμό αποδεικνύοντας ότι ο κεραυνός είναι ένα ηλεκτρικό φαινόμενο από το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να προστατευτεί με το αλεξικέραυνο, το οποίο εφηύρε έπειτα από επικίνδυνα πειράματα που έκανε ο ίδιος.

H φήμη του Φραγκλίνου πέρασε τον Ατλαντικό. H ανταλλαγή επιστημονικών απόψεων με έγκριτους Ευρωπαίους του χώρου τον έκανε διάσημο και σεβαστό στη Γηραιά Ηπειρο.

Παράλληλα με τα επιστημονικά και συγγραφικά ενδιαφέροντά του ο Φραγκλίνος εξακολουθούσε να ασχολείται με τα κοινά. Το 1748 πούλησε το τυπογραφείο του και αποφάσισε να μπει στην ενεργό πολιτική. Δύο χρόνια αργότερα εξελέγη μέλος του τοπικού Κοινοβουλίου της Πενσυλβανίας.

Ως πολιτικός ο Φραγκλίνος αποδείχθηκε πολύ ικανός στα διοικητικά θέματα. Το μεγαλύτερο επίτευγμα της πρώτης φάσης της πολιτικής του σταδιοδρομίας ήταν η αναμόρφωση της ταχυδρομικής υπηρεσίας.

Διπλωματία και Ανεξαρτησία

Ωστόσο τη μεγάλη πολιτική φήμη του ο Φραγκλίνος την απέκτησε με τους επιτυχημένους διπλωματικούς χειρισμούς του με τη Μεγάλη Βρετανία και αργότερα με τη Γαλλία. Το 1754, επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Πενσυλβανίας στο συνέδριο του Ολμπανι, όπου η Αγγλία είχε ζητήσει από τους εκπροσώπους των αποικιών να βελτιώσουν τις σχέσεις τους με τους Ινδιάνους και να συμμετάσχουν ενεργά στην άμυνα εναντίον της Γαλλίας, ο Φραγκλίνος πρότεινε ένα διευρυμένο Σχέδιο Ενωσης των αποικιών. Μολονότι το σχέδιο δεν υιοθετήθηκε, ορισμένα μέρη του θα χρησιμοποιηθούν αργότερα στα Αρθρα της Συνομοσπονδίας και του Συντάγματος.

Το 1757 ο Φραγκλίνος στάλθηκε από το Κοινοβούλιο της Πενσυλβανίας στην Αγγλία για να διαπραγματευθεί με τη βρετανική κυβέρνηση διάφορα σοβαρά φορολογικά και οικονομικά προβλήματα των αποικιών. Στην Αγγλία ο Φραγκλίνος παρέμεινε πέντε χρόνια και απέδειξε τις δεινές διπλωματικές ικανότητές του πετυχαίνοντας αρκετά ικανοποιητικές ρυθμίσεις προς όφελος των κατοίκων της Βόρειας Αμερικής.

Στο μεταξύ το αίτημα της ανεξαρτησίας των αποικιών από τη Βρετανική Αυτοκρατορία όλο και διογκωνόταν. Ο Φραγκλίνος έκλινε περισσότερο προς μια συμβιβαστική λύση, δηλαδή ένα σύστημα αυτοδιοίκησης των αποικιών. Οταν όμως, το 1764, απεσταλμένος και πάλι στην Αγγλία, προσέκρουσε στην αδιαλλαξία του βρετανικού στέμματος, ο Φραγκλίνος έγινε υπέρμαχος της ανεξαρτησίας. Και αν ο Τζορτζ Γουάσιγκτον διακρίθηκε κατά την Αμερικανική Επανάσταση στα πεδία των μαχών, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος έδωσε τις μάχες του σε διπλωματικό επίπεδο.

Ο ορθολογισμός και η διαπραγματευτική ικανότητα του Φραγκλίνου συνέβαλαν αποφασιστικά στη δημιουργία του ανεξάρτητου κράτους των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Είναι ο μόνος από τους πρωτεργάτες της αμερικανικής ανεξαρτησίας ο οποίος υπέγραψε και τα τέσσερα θεμελιώδη κείμενα της σύστασης του νέου κράτους: τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας (1776), τη Συνθήκη Συμμαχίας, Φιλίας και Εμπορίου με τη Γαλλία (1778), τη Συνθήκη Ειρήνης Αγγλίας, Γαλλίας και Ηνωμένων Πολιτειών (1782) και το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών (1787).

Προτεσταντική ηθική

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος υπήρξε επίσης ένθερμος υποστηρικτής της κατάργησης της δουλείας, ως τα βαθιά του γεράματα παρέμεινε πάντα αγαπητός στους συμπατριώτες του και με τη νηφαλιότητά του λειτούργησε ως εξισορροπητικός παράγοντας στην οξυμένη πολιτική κατάσταση που ακολούθησε την ανεξαρτησία.