Άρθρα
Αναστάσιος Λειβαδίτης, ήταν σημαντικός Έλληνας ποιητής
| 
| Εμφανίσεις: 1443
Τάσος Λειβαδίτης
Ο Αναστάσιος-Παντελεήμων Λειβαδίτης (20 Απριλίου 1922 - 30 Οκτωβρίου 1988) ήταν σημαντικός Έλληνας ποιητής. Γεννήθηκε και πέθανε στην Αθήνα, έχοντας καταγωγή από την Κοντοβάζαινα.
Ο Τάσος Λειβαδίτης ήταν γιος του Λύσανδρου και της Βασιλικής, γεννήθηκε στην Αθήνα το βράδυ της Αναστάσεως του 1922 και είχε τέσσερα μεγαλύτερα αδέρφια: μια αδερφή και τρεις αδερφούς. Αδερφός του ήταν ο ηθοποιός Αλέκος Λειβαδίτης και ανιψιός του ο ηθοποιός Θάνος Λειβαδίτης. Tο 1940 εγγράφεται στη Nομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Aθήνας.
Δεν θα τελειώσει όμως ποτέ, καθώς τον κερδίζει η Aντίσταση, οργανώνεται στην EΠON. Στην καρδιά της Kατοχής το 1943, χάνει τον πατέρα του, ενώ αργότερα, όντας στην Mακρόνησο (1951), χάνει και τη μητέρα του.
Tο 1946 παντρεύεται τη Mαρία, δευτερότοκη κόρη του Γεωργίου Στούπα και της Aλεξάνδρας Λογοθέτη, Tου στάθηκε στήριγμα όχι μόνο στα σκληρά χρόνια της εξορίας του ποιητή, συντηρώντας και την μητέρα του αλλά και φύλακας - άγγελος σε όλη του τη ζωή. O ποιητής την έχει ηρωίδα του στο "Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας" που της το αφιερώνει. Tην ίδια χρονιά κάνει και την πρώτη του λογοτεχνική εμφάνιση δημοσιεύοντας το ποίημα "Tο τραγούδι του Xατζηδημήτρη" στο περιοδικό "Eλεύθερα Γράμματα" του Δημήτρη Φωτιάδη.
Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1945 έως το 1951. Με τη λήξη των Δεκεμβριανών συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας (1945) αφήνεται ελεύθερος. Τον Ιούνιου του 1948 συλλαμβάνεται και εξορίζεται στο Μούδρο. Το 1949 μεταφέρεται στη Μακρόνησο. Επειδή δεν υπέγραψε δήλωση μετάνοιας μεταφέρεται στον Αϊ Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ' όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951. Το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε. Το 1955 ο ποιητής δικάζεται στο Πενταμελές Eφετείο για το συγκεκριμένο έργο του. Πλήθος κόσμου και ανάμεσά τους πολλές προσωπικότητες των γραμμάτων θα παρακολουθήσουν αυτή τη πνευματική δίκη όπου ο ποιητής θα μετατρέψει το εδώλιο σε βήμα και όπου θα διατυπώσει την ουσία και τον σκοπό της τέχνης του. Θα συγκινήσει όχι μόνο το ακροατήριο αλλά και τους δικαστές που τελικά θα τον αθωώσουν πανηγυρικά.
«Γι’ αυτό σου λέω.
Μην κοιμάσαι: είναι επικίνδυνο.
Μην ξυπνάς: Θα μετανιώσεις.»
Στο ελληνικό κοινό ο Τάσος Λειβαδίτης εμφανίστηκε το 1946, μέσα από τις στήλες του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα (τεύχ. 55,15-11-46) με το ποίημα «Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη». Το 1947 συνεργάστηκε στην έκδοση του περιοδικού «Θεμέλιο». Το 1952 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική σύνθεση με τίτλο «Μάχη στην άκρη της νύχτας» και εργάστηκε επίσης σαν κριτικός ποίησης στην εφημερίδα Αυγή, από το 1954 - 1980 (με εξαίρεση τα έτη 1967-74 που η εφημερίδα είχε κλείσει λόγω δικτατορίας) και το περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» (1962-1966), όπου δημοσίευσε πολιτικά και κριτικά δοκίμια.
Το διάλειμμα της δικτατορίας
Στα χρόνια της δικτατορίας, ο Λειβαδίτης βυθίζεται στη σιωπή και μένει άνεργος. Έτσι κατέληξε να γράφει σε ένα νεανικό λαϊκό περιοδικό της εποχής, το Φαντάζιο, μαζί με πολλούς ακόμα διωγμένους αριστερούς, από τον κριτικό κινηματογράφου Γιάννη Μπακογιαννόπουλο μέχρι τον συγγραφέα του Λοιμού, τον Αντρέα Φραγκιά, και τον Αλέξανδρο Κοτζιά που εκείνο το διάστημα ήταν στη φυλακή. Με το ψευδώνυμο Ρόκκος, ο Λειβαδίτης δούλεψε μια σειρά από βιογραφίες λογοτεχνών και ακόμα μια σειρά από περιλήψεις, σε μορφή εκτενών διηγημάτων, μεγάλων έργων της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ειδικά η δεύτερη σειρά είναι υποδειγματική ως προς τη γραφή της και τον τρόπο απόδοσης του πνεύματος των έργων που πραγματεύεται. Αυτές οι δύο σειρές κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καστανιώτη: ο τόμος Μεγάλες Μορφές της Λογοτεχνίας συγκεντρώνει βιογραφίες "καταραμένων" Ελλήνων λογοτεχνών και ο τόμος Μεγάλοι Ρώσοι Συγγραφείς (Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Παστερνάκ): Συνοπτική Απόδοση των Αριστουργημάτων τους από τον Τάσο Λειβαδίτη συγκεντρώνει ένα μέρος των εξαιρετικά ζωντανών συνόψεων που είχε κάνει ο ποιητής.
Tο 1972, εκδίδει το βιβλίο "Nυχτερινός επισκέπτης, που οι κριτικοί το θεωρούν έναρξη της β' φάσης του έργου του. Παράλληλα αποστασιοποιείται απο την πολιτική δράση και κάνει μιά βαθειά στροφή ενδοσκόπισης, αναδεικνύοντας το μεγάλο φιλοσοφικό βάθος του έργο του, ακολουθώντας έναν μοναχικό δύσβατο και πρωτοποριακό δρόμο στην μεγάλη του τέχνη.
Το τέλος του
Τον Οκτώμβριο του 1988 ο ποιητής εισάγεται στο Γενικό Kρατικό Nοσοκομείο και υποβάλλεται σε δύο αλλεπάλληλες εγχειρήσεις για ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, διάρκειας 5 ωρών η καθεμία, που όμως δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν το μοιραίο. Ο Τάσος Λειβαδίτης πέθανε στην Αθήνα 30 Οκτωβρίου 1988. Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματά του με τον τίτλο «Χειρόγραφα του Φθινοπώρου».
Το έργο του
Η λογοτεχνική του πορεία μπορεί να διαιρεθεί σε 3 φάσεις. Την «επαναστατική», την «συμβολική-αλληγορική» και την υπαρξιακή. Στίχοι του μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη, στο δίσκο «Πολιτεία» (1961), «Της εξορίας» (1976), «Πολιτεία Γ' - Οκτώβρης '78» (1976), «Τα Λυρικά» (1977), «Λειτουργία Νο2: Για τα παιδιά που σκοτώνονται στον πόλεμο» (1987), τον Μάνο Λοΐζο στο δίσκο «Για μια μέρα ζωής» (1980), τον Γιώργο Τσαγκάρη στο δίσκο «Φυσάει» (1993) με ερμηνευτή το Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τη συμμετοχή του ηθοποιού Γιώργου Μιχαλακόπουλου, τον Μιχάλη Γρηγορίου στο δίσκο «Σκοτεινή πράξη, ένα Ορατόριο σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη» (1997) και από το συγκρότημα Όναρ στο δίσκο «Αλαντίν, τελειώσαν οι ευχές σου» (2003).
Συνυπέγραψε ακόμη με τον Κώστα Κοτζιά τα σενάρια των ελληνικών ταινιών «Ο θρίαμβος» και «Συνοικία το όνειρο» σε σκηνοθεσία του Αλέκου Αλεξανδράκη. Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν στα Ρωσικά, Σερβικά, Ουγγρικά, Σουηδικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Αλβανικά, Βουλγαρικά, Κινέζικα και Αγγλικά. Τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία (1953 για τη συλλογή του «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου»), το πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων (1957 για τη συλλογή του «Συμφωνία αρ.Ι»), το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976 για τη συλλογή «Βιολί για μονόχειρα»), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1979 για το «Εγχειρίδιο ευθανασίας»). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Εταιρείας Συγγραφέων». Έγραψε επίσης κι ένα μικρό τόμο με τίτλο: «Έλληνες ποιητές», ο οποίος αναφέρεται στις συλλογές που εκδόθηκαν την περίοδο 1978-1981, και αποτελεί μια απογραφή 74 ποιητικών συλλογών.
Όπως σημειώνει ο Τίτος Πατρίκιος, φίλος και συνεργάτης του Λειβαδίτη, ήταν τόσο αφοσιωμένος στην ποίηση ώστε όσα ποιήματα του έστελναν «τα διάβαζε όλα ως το κόκαλο και όσο μεγαλύτερη αξία τους έβρισκε, τόσο την αναγνώριζε και τη διακήρυσσε». Και παρακάτω: «άσκησε την κριτική με διεισδυτική ευαισθησία, με στοχασμό που δεν κατέληγε σε κάποια κανονιστικότητα, με άνοιγμα σε όλους τους τρόπους της ποίησης και αγάπη για όλους τους ποιητές, χωρίς εύνοιες και πατερναλισμούς».
«Και μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: Έζησε στα σύνορα μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που είδε κάποτε σε ένα αβέβαιο όνειρο» (Εξομολόγηση, Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου).
ΣΥΛΛΟΓΕΣ
ΠΟΙΗΣΗ:
«Μάχη στην άκρη της νύχτας». Αθήνα, Κέδρος, 1952.
«Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας». Αθήνα, Κέδρος, 1952.
«Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου». Αθήνα, Κέδρος,1953.
«Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο». Αθήνα, Κέδρος, 1956.
«Συμφωνία αρ.Ι». Αθήνα, Κέδρος, 1957.
«Οι γυναίκες με τ’ αλογίσια μάτια». Αθήνα, Κέδρος, 1958.
«Καντάτα». Αθήνα, Κέδρος, 1960.
«25η ραψωδία της Οδύσσειας». Αθήνα, Κέδρος, 1963.
«Ποίηση (1958-1964)». Αθήνα, Κέδρος, 1965.
«Οι τελευταίοι». Αθήνα, Κέδρος, 1966.
«Νυχτερινός επισκέπτης». Αθήνα, Κέδρος, 1972.
«Σκοτεινή πράξη». Αθήνα, Κέδρος, 1974.
«Οι τρεις». Αθήνα, Κέδρος, 1975.
«Ο διάβολος με το κηροπήγιο». Αθήνα, Κέδρος, 1975.
«Βιολί για μονόχειρα». Αθήνα, Κέδρος, 1976.
«Ανακάλυψη». Αθήνα, Κέδρος, 1978.
«Ποιήματα (1958-1963)». Αθήνα, Κέδρος, 1978.
«Εγχειρίδιο ευθανασίας». Αθήνα, Κέδρος, 1979.
«Ο Τυφλός με το λύχνο». Αθήνα, Κέδρος, 1983.
«Βιολέτες για μια εποχή». Αθήνα, Κέδρος, 1985.
«Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα». Αθήνα, Κέδρος, 1987.
«Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου». Αθήνα, Κέδρος, 1990.
«Απάνθισμα». Αθήνα, Κέδρος, 1997.
Συγκεντρωτικές εκδόσεις:
«Ποίηση 1» (1952-1966). Αθήνα, Κέδρος, 1985.
«Ποίηση 2» (1972-1977). Αθήνα, Κέδρος, 1987.
«Ποίηση 3» (1979-1987). Αθήνα, Κέδρος, 1988.
ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ: «Το εκκρεμές». Αθήνα, Κέδρος, 1966.
Αδόλφος Χίτλερ, ήταν Γερμανός πολιτικός, αυστριακής καταγωγής, που κυβέρνησε δικτατορικά τη Γερμανία
| | Εμφανίσεις: 1339
Αδόλφος Χίτλερ
1889 – 1945
Ο Αδόλφος Χίτλερ, ήταν Γερμανός πολιτικός, αυστριακής καταγωγής, που κυβέρνησε δικτατορικά τη Γερμανία από το 1934 έως το 1945. Αρχηγός του Εργατικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας (NSDAP) από το 1921, καγκελάριος της Γερμανίας από το 1933 έως το 1945 και ηγέτης (Führer) του Ναζιστικού Τρίτου Ράιχ από το 1934 έως το 1945. Προκάλεσε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα.
Ο Αδόλφος Χίτλερ (Adolf Hitler) γεννήθηκε στις 20 Απριλίου 1889 στο Μπράουναου Αμ Ιν της Αυστρο-Ουγγαρίας (νυν Αυστρίας), ένα χωριό κοντά στα σύνορα με τη Γερμανία. Ήταν το τέταρτο από τα έξι παιδιά του τελωνειακού υπαλλήλου Αλόις Χίτλερ και της Κλάρας Πετσλ.
Πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε μία γειτονιά του Λιντς, της πρωτεύουσας της Άνω Αυστρίας κι έχασε τον πατέρα του το 1903, όταν ήταν 14 ετών. Δύο χρόνια αργότερα εγκατέλειψε το σχολείο και άρχισε να κάνει μεγαλεπήβολα όνειρα για καλλιτεχνικές σπουδές.
Το 1907 μετακόμισε στη Βιέννη, όπου όμως δεν κατάφερε να εισαχθεί στην Ακαδημία Τεχνών. Την περίοδο αυτή επηρεάζεται από την αντισημιτική και λαϊκιστική ρητορική του δήμαρχου της Βιέννης Καρλ Λίγκερ και τις παγγερμανικές θεωρίες του αυστριακού πολιτικού και μεγαλοκτηματία Γκέοργκ Σένερερ, ενώ εργάζεται ως βοηθός διακοσμητή.
Το 1912, μετακομίζει στο Μόναχο και εργάζεται ευκαιριακά ως ελαιοχρωματιστής, ενώ παράλληλα μελετά τα έργα των φιλοσόφων Ζορζ Σορέλ, θεωρητικού του επαναστατικού συνδικαλισμού και Φρίντριχ Νίτσε. Κάνει αίτηση για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, αλλά κρίνεται ακατάλληλος.
Με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου κατατάσσεται εθελοντής σ’ ένα εφεδρικό βαυαρικό σύνταγμα πεζικού. Πολέμησε, έζησε την εμπειρία των χαρακωμάτων, τραυματίστηκε στη μάχη του Σομ (1916) και προσβλήθηκε από χημικά αέρια το 1918. Προήχθη σε δεκανέα και τιμήθηκε με το μετάλλιο του Σιδηρού Σταυρού, διάκριση για την οποία ήταν περήφανος σε όλη του τη ζωή.
Μετά τη λήξη του Μεγάλου Πολέμου, είναι πλέον πεπεισμένος ότι η στρατιωτική ήττα της Γερμανίας οφείλεται στα πλήγματα που δέχτηκε από το μαρξισμό και τον ιουδαϊσμό, στοιχεία που τον πείθουν απόλυτα για την ανάγκη διασφάλισης της ύπαρξης του γερμανικού λαού και απελευθέρωσής του από τον εσωτερικό εχθρό, τους Εβραίους. Τότε είναι που αρχίζει να αποκρυσταλλώνει τις πολιτικές του ιδέες και υποστηρίζει ένα δικής του έμπνευσης κράμα εθνικισμού και σοσιαλισμού, με το στοιχείο του εθνικισμού να υπερτερεί αναμφισβήτητα.
Το 1919 προσχωρεί σε μία ασήμαντη ομάδα της άκρας δεξιάς, το «Κόμμα των Γερμανών Εργατών», το οποίο το 1920 παίρνει το όνομα Εργατικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα (NSDAP). Χάρη στις πολιτικές του ικανότητες, θα γίνει αρχηγός του το 1921, δημιουργώντας παράλληλα και μία παραστρατιωτική οργάνωση, τους Φαιοχίτωνες ή Τάγματα Εφόδου (Sturmabteilung ή SA). Το Νοέμβριο του 1923 εμπνέεται από την Πορεία προς τη Ρώμη του Μουσολίνι και επιχειρεί μαζί με το στρατηγό Έριχ Λούντεντορφ πραξικόπημα στο Μόναχο, που έμεινε στην ιστορία ως «Το Πραξικόπημα της Μπυραρίας», με αντικειμενικό στόχο να φθάσει στο Βερολίνο. Καταδικάζεται σε φυλάκιση πέντε ετών και τελικά αμνηστεύεται, το Δεκέμβριο του 1924.
Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του αρχίζει να γράφει το πολιτικό του μανιφέστο «Mein Kampf» («Ο Αγών μου»), στο οποίο εκθέτει όλο το πολιτικό του πρόγραμμα. Κεντρικό θέμα του είναι ο ρατσισμός και ιδιαίτερα ο αντισημιτισμός, ενώ παράλληλα εξυμνεί την αρία φυλή. Ύψιστο καθήκον τού κράτους είναι η διατήρηση των δυνατοτήτων αύξησης του πληθυσμού που ανήκει στη συγκεκριμένη φυλή μέσα από την κατάκτηση του «Ζωτικού Χώρου» («Lebensraum»), στόχος που μπορεί να γίνει πράξη σ’ ένα κράτος που θεμελιώνεται στην ιεραρχία και τον αυταρχισμό και βέβαια, στο πρόσωπο ενός αρχηγού (Fuhrerprintzip).
Μετά την αποφυλάκισή του, αγωνίζεται με πάθος για την ανασυγκρότηση του κόμματος σε στρατιωτική βάση. Ιδρύει τα SS και συνάπτει δεσμούς με μεγάλους βιομηχάνους, κατορθώνοντας να εξασφαλίσει την απαραίτητη χρηματοδότηση για την ευόδωση των πολιτικών του σχεδίων.
Εκμεταλλεύεται την οικονομική κρίση και εξαθλίωση που βιώνει η Γερμανία και με το προσωπικό μαγνητισμό που ασκεί στις μάζες, κατορθώνει να κερδίσει περισσότερες από έξι εκατομμύρια ψήφους στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 1930, εισβάλλοντας δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο της Γερμανίας.
Συνασπιζόμενος με άλλες τρεις πολιτικές δυνάμεις, ο Χίτλερ αρχίζει έναν αποφασιστικό αγώνα, με σκοπό την κατάργηση των κοινοβουλευτικών θεσμών της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, καταφεύγοντας στη δημιουργία τρομοκρατικών ομάδων που δρουν με την κάλυψη του επίσημου κράτους. Στις εκλογές του Απριλίου του 1932, κατεβαίνει υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας και ηττάται από τον Χίντενμπουργκ, έχοντας λάβει το 36,8% των ψήφων. Τον επόμενο Ιούλιο, πάντως, ο ναζισμός κερδίζει μία καθαρή νίκη στις εκλογές για το Ράιχσταγκ και στις 30 Ιανουαρίου του 1933, ο Χίτλερ γίνεται καγκελάριος του Ράιχ, υποστηριζόμενος από μία κυβέρνηση συνασπισμού.
Όταν αναλαμβάνει όλες τις εξουσίες, το 1933, προχωρά στην κατάργηση θεμελιωδών ελευθεριών και εγκαθιδρύει τη δικτατορία του Ναζιστικού Κόμματος. Στις 30 Ιουνίου 1934, υποβάλλει και το κόμμα του σε μία εξονυχιστική επιχείρηση εκκαθαρίσεων («Η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»), με στόχο τον αφανισμό όλων των εσωτερικών αντιπάλων του. Στις 2 Αυγούστου 1934 γίνεται πρόεδρος του Ράιχ και καγκελάριος, λαμβάνοντας τον τίτλο του Φύρερ (Fuhrer und Reichskanzler) και εδραιώνοντας ένα ολοκληροτικό καθεστώς, πιστό στις προγραμματικές εξαγγελίες του εθνικοσοσιαλισμού.
Πρώτη προτεραιότητά του είναι η άρση των συνεπειών της Συνθήκης των Βερσαλιών και ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας. που συνδυάζεται με μία επιθετική και επεκτατική εξωτερική πολιτική (ανάκτηση των εδαφών του Ρήνου, προσάρτηση της Αυστρίας και εισβολή στην Τσεχοσλοβακία). Τις παραμονές του πολέμου, το Φεβρουάριο του 1938, αναλαμβάνει και τον έλεγχο της Βέρμαχτ. Καθώς δεν εμπιστεύεται την ανώτατη στρατιωτική ηγεσία, συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες στα χέρια του. Η εισβολή στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939 θα σημάνει και την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Χίτλερ αναλαμβάνει προσωπικά την αρχιστρατηγία των γερμανικών δυνάμεων, αλλά η είσοδος των ΗΠΑ στον πόλεμο, η κατάρρευση της Ιταλίας του συμμάχου του Μουσολίνι και η αποτυχία της εκστρατείας στη Σοβιετική Ένωση, αποτελούν καθοριστικούς παράγοντες για την ήττα της Γερμανίας. Οι δυσαρέσκεια των στρατιωτικών προς το πρόσωπό του, ενκδηλώνεται με τις δύο εις βάρος του δολοφονικές απόπειρες της 13ης Μαρτίου 1943 και της 20ής Ιουλίου 1944.
Το τέλος του Χίτλερ και του καθεστώτος του φαίνεται να πλησιάζει, όταν οι Σύμμαχοι αρχίζουν να προελαύνουν προς το Βερολίνο στις αρχές του 1945. Ο γερμανός δικτάτορας, γεμάτος απόγνωση, αποσύρεται στο καταφύγιό του στο Μέγαρο της Καγκελαρίας. Στις 30 Απριλίου 1945 θα αυτοκτονήσει, μαζί με την ερωμένη του Εύα Μπράουν, την οποία είχε νυμφευτεί την προηγούμενη ημέρα. Σύμφωνα με τις οδηγίες του, τα σώματά τους αποτεφρώθηκαν.
Πέτρος Αβελάρδος, ήταν Γάλλος φιλόσοφος και θεολόγος του Μεσαίωνα
| | Εμφανίσεις: 1593
Πέτρος Αβελάρδος
Ο Πέτρος Αβελάρδος ήταν Γάλλος φιλόσοφος και θεολόγος του Μεσαίωνα. (γαλλικά: Pierre Abélard, Λε Παλέ (Le Pallet) κοντά στη Ναντ, 1079 - 21 Απριλίου 1142 στο Σαλόν-συρ-Σον (Chalon-sur-Saône))
Γεννήθηκε στο Λε Παλέ, ένα μικρό χωριό 10 μίλια ανατολικά της Ναντς στην Βρετάνη από ευγενή οικογένεια. Από νεαρή ηλικία παροτρύνθηκε από τον πατέρα του στα γράμματα και τις τέχνες.
Επέλεξε την διαλεκτική και μυήθηκε στην λογική του Αριστοτέλη. Σε αντίθεση με την στρατιωτική καριέρα για την οποία τον προόριζε ο πατέρας του, προτίμησε τον ακαδημαϊκό κλάδο και έκανε ταξίδια σε όλη την Γαλλία, όπου συναντούσε και συνομιλούσε με άλλα επιφανή πρόσωπα· του δόθηκε έτσι ο τίτλος του Περιπατητικού.
Έζησε την εποχή των βασιλέων της Γαλλίας Λουδοβίκου ΣΤ΄ του Παχύ και Λουδοβίκου Ζ΄.
Σύγκρουση με τον Γουλιέλμο του Σαμπώ
Ο Αβελάρδος σε ένα ταξίδι του στο Παρίσι άκουσε τις διαλέξεις του Γουλιέλμου του Σαμπώ (Guillaume de Champeaux) που ήταν οπαδός του Ανσέλμου της Λαόν (Anselme de Laon), υποστηρικτή της θεωρίας του ρεαλισμού και ενός από τους σημαντικότερους δασκάλους φιλοσοφίας της εποχής του. Σύντομα ήρθε σε σύγκρουση μαζί του και είχαν έντονες λογομαχίες στις οποίες τελικά βγήκε νικητής ο Αβελάρδος, αφού υπερτερούσαν τα επιχειρήματά του, πράγμα που εξέπληττε όλον τον εκπαιδευτικό κόσμο της εποχής του.
Τότε δημιουργήθηκε στον Αβελάρδο η επιθυμία να διδάξει. Μετέβη στο Μελίν (Μelun) και ίδρυσε δική του σχολή. Ο δάσκαλός του από φθόνο προς αυτόν λόγω της ήττας που είχε υποστεί προσπάθησε να τον υπονομεύσει στους σπουδαστές του. Η διδασκαλία του νεαρού Αβελάρδου όμως ενθουσίασε τους πάντες, και αποφάσισε να ιδρύσει νέα, μεγαλύτερη σχολή στο Κορμπέιγ (Corbeil).
Στην επιστροφή του στο Παρίσι βρήκε τον μεγάλο του αντίπαλο Γουλιέλμο να έχει προαχθεί (1108) σε επίσκοπο στον Άγιο Βίκτορα. Όταν συναντήθηκαν αναζωπυρώθηκε η παλιά αντιπάθεια και ο Αβελάρδος αναγκάσθηκε να επιστρέψει στο Μελίν. Ο Γουλιέλμος άρχισε να γίνεται μισητός, να απομονώνεται από τους πάντες και τελικά εγκατέλειψε την διδασκαλία.
Ο έρωτας για την Ελοΐζα
Ο Αβελάρδος επέστρεψε στο Παρίσι οριστικός θριαμβευτής. Ενώ όμως ζούσε μέχρι το 1118 μια ήρεμη και συνετή ζωή βασισμένη σε φιλοσοφικές συζητήσεις, ένας παράφορος έρωτας θα αλλάξει την ζωή του. Επρόκειτο για την 15χρονη Ελοΐζα (Héloise Fulbert), ανεψιά του γέροντα εφημέριου Φυλμπέρ, γνωστή για την μόρφωση και την καλλιέργεια του χαρακτήρα της. Ο γέροντας θείος της είχε εμπιστευθεί στον Αβελάρδο την μόρφωση της.
Ο έρωτας μεταξύ του Αβελάρδου και της Ελοΐζας ήταν δυνατός και έγινε σταδιακά κοινό μυστικό σε όλους εκτός από τον εξοργισμένο θείο της. Σύντομα η Ελοΐζα έμεινε έγκυος και ο Αβελάρδος την έστειλε στην Βρετάνη να γεννήσει έναν γιο που τον ονόμασε Αστρολάβο. Για να σβήσει τη ντροπή, ο Αβελάρδος ζήτησε από την Ελοΐζα να τον παντρευτεί. Αυτή αρνήθηκε, συμβουλεύοντάς τον ότι ο γάμος θα ήταν εμπόδιο στην φιλοσοφική του καριέρα, όπως και η ανατροφή μικρών παιδιών. Αυτός από την άλλη της ανταπάντησε ότι είναι έτοιμος για όλα.
Αποφάσισαν να κάνουν μυστικό γάμο στον οποίο παραβρέθηκε και ο Φυλμπέρ, θείος της Ελoΐζας, που επέμενε συνεχώς να γνωστοποιηθεί ο γάμος τους, στην πραγματικότητα για να εξευτελίσει τον ίδιο τον Αβελάρδο για την πράξη του. Η Ελοΐζα φοβούμενη τον κοινωνικό διασυρμό κλείστηκε σε μοναστήρι μέχρι να κοπάσουν τα πνεύματα. Ο Φυλμπέρ γεμάτος οργή, καθώς νόμιζε ότι τον εξαπάτησαν, πλήρωσε έναν υπηρέτη του φιλοσόφου. Αυτός μπήκε στο σπίτι του Αβελάρδου και ακρωτηρίασε τα γεννητικά του όργανα διασύροντας τον Αβελάρδο μπροστά σε όλο τον κόσμο που είχε μαζευτεί. Καταντροπιασμένος ο Αβελάρδος αναγκάστηκε να κλειστεί στο μοναστήρι του Σαιν Ντενί (Saint Denis).
Σύγκρουση της διδασκαλίας του με την Καθολική εκκλησία
Το πάθος του Αβελάρδου για τη μελέτη επουλώνει τις πληγές από τον άτυχο έρωτά του. Οι μαθητές του τον παρακαλούσαν να ξαναρχίσει τη διδασκαλία του. Έγραψε τότε την πρώτη πραγματεία περί θεολογίας. Η μεγάλη επιτυχία που σημείωσε ήταν πρόκληση για τους αντιπάλους του. Επωφελούμενοι από τις συμφορές του, τον κατεδίωξαν.
Η διδασκαλία του ανησύχησε την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, ειδικότερα όταν κήρυξε ότι η αμφιβολία είναι η αφετηρία που οδηγεί στην έρευνα. Η κατάσταση οξύνθηκε όταν δίδαξε ότι η αμαρτία υπάρχει μόνο όταν συντρέχει κακή και δόλια πρόθεση και θεωρήθηκε αιρετικός αφού αρνιόταν το προπατορικό αμάρτημα.
Συνέπεια των θεωριών του υπήρξαν οι αλλεπάλληλες διώξεις και τα βασανιστήρια, στα οποία πρωταγωνιστής υπήρξε ο δεινότερος πολέμιός του, Βερνάρδος του Κλαιρβώ, ο οποίος ανακηρύχθηκε άγιος από την Καθολική Εκκλησία. Ο Άγιος Βερνάρδος τον κατεδίωκε έως ότου συνεκλήθη σύνοδος στη Σουασόν (Soissons), όπου ο Αβελάρδος καταδικάστηκε ως επικίνδυνος αιρετικός.
Ο διασυρμός του Αβελάρδου είχε φτάσει στο ύψιστο σημείο. Τα βιβλία του καίγονται στην πλατεία του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη. Ο φιλόσοφος, ψυχικό ράκος, καταφεύγει στο μοναστήρι του Κλινύ (Cluny), όπου στις 21 Απριλίου του 1142 αφήνει την τελευταία του πνοή. Η Ελοΐζα, πριν το θάνατό της, ζήτησε να ταφεί δίπλα στον άνδρα της.
Η σημασία του έργου του
Ο Αβελάρδος δεν ήταν απλώς ένας μορφωμένος άνδρας που καταπιάστηκε με τη φιλοσοφία· ήταν επίσης υπέρμαχος της διαλεκτικής και πολλοί ιστορικοί των νεώτερων χρόνων τον χαρακτήρισαν ως τον μεγαλύτερο ελευθερόφρονα του Μεσαίωνα, πρόδρομο του Γάλλου διαφωτιστή Ζαν Ζακ Ρουσώ και του Γερμανού φιλοσόφου Ιμμάνουελ Καντ.
Με πρωτοφανή απλότητα κάνει εισαγωγή στην έλλογη σκέψη το 1122 με τα έργα του «Εγχειρίδιο περί Λογικής για Αρχάριους» (Logica ingredientibus), και «Ναι και Όχι» (Sic et Non). Την ίδια διάθεση διατηρεί και στο έργο του «Ηθικά ή Γνώθι σαυτόν» (Ethica seu scito te ipsum) όπου στέκεται στον όρο "αμαρτία" με ψυχαναλυτική διάθεση. Ο Αβελάρδος βοήθησε στη μεταβολή της τιμωρού στάσης απέναντι στην αμαρτία, δίνοντας περισσότερη σημασία στον άνθρωπο και στην πρόθεσή του να μετανοήσει. Όπως γράφει,
Η μεταμέλεια της καρδιάς εξαλείφει το αμάρτημα, δηλαδή την περιφρόνηση προς τον Θεό ή τη σύμφωνη γνώμη για το κακό. Γιατί το έλεος του Θεού, που εμπνέει αυτή τη μεταμέλεια, δεν συμβιβάζεται με το αμάρτημα.
Στον Αβελάρδο, καταλογίζεται και ανθρωπιστικό πνεύμα, ειδικότερα με το έργο του «Διάλογος ανάμεσα σ’ ένα φιλόσοφο (ειδωλολάτρη), έναν Εβραίο και έναν Χριστιανό», που άρχισε να γράφει τους τελευταίους μήνες της ζωής του στο Κλινύ.
Σε αυτό το έργο προσπαθεί να να αναδείξει το κοινό στοιχείο που χαρακτηρίζει τις τρεις θρησκείες οι οποίες, κατά τον Αβελάρδο, αντιπροσώπευαν το ύψιστο της ανθρώπινης σκέψης και την αναγνώριση κάθε ανθρώπου ως υιού του Θεού.
Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Βορείου Ιρλανδίας, και των άλλων Βασιλείων
| | Εμφανίσεις: 2489
Βασίλισσα Ελισσάβετ
Η Ελισάβετ Β΄ είναι η βασίλισσα δεκαέξι κυρίαρχων κρατών, κρατώντας κάθε στέμμα και τίτλο ισότιμα. (Ελισάβετ Αλεξάνδρα Μαρία, αγγλ. Elizabeth Alexandra Mary, γεννημένη την 21η Απριλίου 1926)
Ο τίτλος που φέρει είναι:
Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Βορείου Ιρλανδίας, και των άλλων Βασιλείων και περιοχών Της, Αρχηγός της Κοινοπολιτείας, Υπερασπιστής της Πίστης.
Άλλοι τίτλοι που κατέχει είναι:
Αρχηγός της Αγγλικανικής Εκκλησίας
Ηγεμών της Νήσου Μαν
Υπέρτατη Αρχηγός των Νήσων Φίτζι
Δούκισσα του Εδιμβούργου
Δούκισσα του Λάνκαστερ και της Νορμανδίας
Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων
Οι δεκαπέντε χώρες (όλες εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου) στις οποίες είναι βασίλισσα είναι γνωστές ως Κοινοπολιτειακά Βασίλεια (Commonwealth Realms), και εκπροσωπείται από τους Γενικούς Κυβερνήτες. Είναι βασίλισσα σε 129 εκατομμύρια κατοίκους. Χώρες στις οποίες η Ελισάβετ Β΄ είναι Αρχηγός Κράτους:
Αγία Λουκία
Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες
Άγιος Χριστόφορος και Νέβις
Αντίγκουα και Μπαρμπούντα
Αυστραλία
Γρενάδα
Ηνωμένο Βασίλειο
Καναδάς
Μπαρμπάντος
Μπαχάμες
Μπελίζε
Νέα Ζηλανδία
Παπούα Νέα Γουινέα
Νήσοι Σολομώντα
Τζαμάικα
Τουβαλού
Η Ελισάβετ Β΄ είναι η Αρχηγός της Κοινοπολιτείας των Εθνών η οποία αποτελείται από 53 χώρες, πρώην βρετανικές αποικίες.
Παντρεύτηκε τον Φίλιππο, Δούκα του Εδιμβούργου (γεννήθηκε ως Πρίγκιπας της Ελλάδος) στις 20 Νοεμβρίου 1947. Το ζευγάρι είναι μακρινά ξαδέλφια, ως απόγονοι του Βασιλιά Χριστιανού Θ΄ της Δανίας.
Η Ελισάβετ είναι δισέγγονη της Βασίλισσας Αλεξάνδρας (συζύγου του Βασιλιά Εδουάρδου Ζ΄του Ηνωμένου Βασιλείου), η οποία ήταν αδελφή του Βασιλιά Γεωργίου Α΄ της Ελλάδος.
Ο Φίλιππος είναι εγγονός του Βασιλιά Γεωργίου Α΄ της Ελλάδος από τον πατέρα του, Πρίγκιπα Ανδρέα της Ελλάδας. Βασίλισσα Αλεξάνδρα και Βασιλιάς Γεώργιος Α΄ της Ελλάδας ήταν παιδιά του Βασιλιά Χριστιανού Θ΄ της Δανίας και έτσι η Ελισάβετ είναι τρισέγγονή του και ο Φίλιππος δισέγγονός του.
Πιο συγκεκριμένα, η Ελισάβετ και ο Φίλιππος είναι τρίτα ξαδέλφια από τη γραμμή της Βασίλισσας Βικτώριας, ενώ από την γραμμή του Βασιλιά Χριστιανού Θ΄ της Δανίας, ο Φίλιππος είναι τρίτος θείος της Ελισάβετ.
Γνωρίστηκαν στην Αγγλία, όπου ο Φίλιππος υπηρετούσε στο Βασιλικό Ναυτικό, μέσω του θείου του Φιλίππου, Λόρδου Μαουντμπάτεν (του τελευταίου Αντιβασιλέα των Ινδιών). Ο Φίλιππος πήρε τη βρετανική υπηκοότητα και τον τίτλο του Δούκα λίγο πριν παντρευτεί, και παραιτήθηκε των δικαιωμάτων του στον Ελληνικό Θρόνο. Πήρε το επίθετο της μητέρας του, Πριγκίπισσας Αλίκης, Μαουντμπάτεν.
Απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Πρίγκιπα Κάρολο, Πρίγκιπα της Ουαλίας (γεν. 14 Νοεμβρίου 1948). Στις 29 Ιουλίου 1981 παντρεύτηκε τη λαίδη Νταϊάνα της Ουαλίας (χώρισαν το 1996) και απέκτησαν δύο παιδιά: τον Πρίγκιπα Γουλιέλμο, Δούκα του Κέμπριτζ (γεν. 21 Ιουνίου 1982) που παντρεύτηκε την Κάθριν-Ελισάβετ Μίντλτον, Δούκισσα του Κέμπριτζ στις 29 Απριλίου 2011 τον Πρίγκιπα Ερρίκο, τον επιλεγόμενο Χάρρυ (γεν.15 Σεπτεμβρίου 1984)
Στις 8 Απριλίου 2005 παντρεύτηκε την Καμίλα Πάρκερ Μπόουλς, Δούκισσα της Κορνουάλης.
την Πριγκίπισσα Άννα, "Η Βασιλική Πριγκίπισσα" (γεν. 15 Αυγούστου 1950). Στις 14 Νοεμβρίου 1973 παντρεύτηκε τον Λοχαγό Μαρκ Φίλιπς (χώρισαν το 1992) και απέκτησαν δύο παιδιά:
τον Πήτερ Φίλιπς (γεν. 15 Νοεμβρίου 1977)
τη Ζάρα Φίλιπς (γεν. 15 Μαΐου 1981)
Στις 12 Δεκεμβρίου 1992 παντρεύτηκε τον Τίμοθι Λώρενς.
τον Πρίγκιπα Ανδρέα, Δούκα της Υόρκης (γεν. 19 Φεβρουαρίου 1960). Στις 23 Ιουλίου 1986 παντρεύτηκε τη Λαίδη Σάρα Φέργκιουσον (χώρισαν το 1996) και απέκτησαν δύο παιδιά:
την Πριγκίπισσα Βεατρίκη της Υόρκης (γεν. 8 Αυγούστου 1988)
την Πριγκίπισσα Ευγενία της Υόρκης (γεν. 23 Μαρτίου 1990)
τον Πρίγκιπα Εδουάρδο, Κόμη του Ουέσσεξ γεν. 10 Μαρτίου 1964). Στις 19 Ιουνίου 1999 παντρεύτηκε τη Σόφη Ρις - Τζόουνς, Κόμισσα του Ουέσσεξ, και απέκτησαν δύο παιδιά:
τη Λαίδη Λουίζα του Ουίνδσορ (γεν. 8 Νοεμβρίου 2003)
τον Ιάκωβο του Ουίνδσορ, Κόμη Σέβερν (γεν. 17 Δεκεμβρίου 2007)
Από τα μέλη της Βασιλικής Οικογένειας είναι περισσότερο συνδεδεμένη με τη νύφη της, Σόφη Κόμισσα του Ουέσσεξ, και τα εγγόνια της, Πρίγκιπα Γουλιέλμο, Πριγκίπισσα Βεατρίκη και Ζάρα Φίλιπς.
Η Ελισάβετ έγινε βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου, του Καναδά, της Αυστραλίας, της Νοτίου Αφρικής, της Νέας Ζηλανδίας και των άλλων Βασιλείων και περιοχών, μετά τον θάνατο του πατέρα της, Γεωργίου ΣΤ', στις 6 Φεβρουαρίου του 1952. Η ανακήρυξή της ως Βασίλισσα έγινε στις 7 Φεβρουαρίου του 1952, από τα Ανάκτορα του Αγίου Ιωάννη και η Στέψη της έγινε στις 2 Ιουνίου του 1953 στο Αβαείο του Γουεστμίνστερ. Ήταν η πρώτη Στέψη που μεταδόθηκε τηλεοπτικά σε όλο τον κόσμο, και η πρώτη απ΄ ευθείας μετάδοση της EBU (Eurovision).
Η Βασιλική Οικογένεια προέρχεται από τον Οίκο τού Ουίνδσορ, του οποίου ο παλαιός κλάδος προέρχεται από τον Οίκο Σάξ-Κόμπουργκ και Γκότα και τον Οίκο του Αννοβέρου ενώ ο νεότερος κλάδος, από τη γραμμή Σλέσβιχ-Χολστάιν-Σόντερμπουργκ-Γκλύξμπουργκ του Οίκου του Ολδεμβούργου (του αρχαιότερου Βασιλικού Οίκου, Δανία).
Το 1960, η Ελισάβετ υπέγραψε πράξη που προβλέπει ότι όλοι οι απόγονοί της θα είναι γνωστοί ως Οίκος και Οικογένεια Ουίνδσορ, και ότι όταν χρειασθούν επίθετο, αυτό θα είναι : Μαουντμπάτεν - Ουίνδσορ. Το Μαουντμπάτεν είναι το επίθετο που πήρε ο σύζυγός της, Φίλιππος, λίγο πριν παντρευτούν, το οποίο είναι της μητέρας του. Το κανονικό επίθετο του Φιλίππου είναι Σλέσβιχ-Χολστάιν-Σόντερμπουρκ-Γλύξμπουργκ, αλλά δεν υιοθετήθηκε διότι ήταν πολύ γερμανικό όταν παντρεύτηκαν το 1947, λίγο μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στα πλαίσια του Συντάγματος είναι η ισχυρότερη Αρχηγός Κράτους στον κόσμο παρότι, πρακτικά, ασκεί ελάχιστη πολιτική εκτελεστική δύναμη.
Όταν οι αποικίες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας ανεξαρτητοποιήθηκαν, η βασίλισσα απέκτησε πρόσβαση στους νεοσύστατους θρόνους κάθε αντίστοιχου κράτους ώστε για πολλά χρόνια παρέμεινε μονάρχης 32 εθνών, εκ των οποίων τα μισά κατόπιν απέκτησαν αβασίλευτη δημοκρατία.
Το 1990 ανακηρύχθηκε η πλουσιότερη γυναίκα της Ευρώπης, αλλά από τις επόμενες χρονιές δεν συμπεριλαμβάνεται η κρατική περιουσία που παρακολουθεί τον θεσμό της Μοναρχίας, με αποτέλεσμα να μην συμπεριλαμβάνεται στις λίστες. Από το 1992 πληρώνει φόρους εισοδήματος. Το κόστος της Μοναρχίας (2006) έχει υπολογιστεί σε 0,80 ευρώ το χρόνο για κάθε Βρετανό πολίτη.
Το περιοδικό Φορμπς υπολόγιζε την περιουσία της στα 600 εκατ. αμερικανικά δολάρια, όμως τα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ με επίσημες ανακοινώσεις του έκανε λόγο για υπερεκτιμημένες δηλώσεις. Παρότι η Βασιλική Συλλογή υπολογίζεται σε αξία γύρω στις 10 δις λίρες, διατηρείται για τους διαδόχους της και για το βρετανικό έθνος, όπως τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, το κάστρο του Ουίνδσορ και άλλα.
Η Ελισάβετ, όπως και πολλοί προκάτοχοί της, δεν αρέσκεται στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ ως κατοικίας και θεωρεί σπίτι της το Κάστρο του Ουίνδσορ. Κατείχε το επίτιμο αξίωμα του Λόρδου Αρχιναυάρχου από το 1964 μέχρι το 2011 όπου τη διαδέχτηκε ο σύζυγός της.
Είναι μία από τους Μονάρχες με τα περισσότερα χρόνια στο θρόνο.
Ερρίκος Μπελιές ήταν Έλληνας συγγραφέας και μεταφραστής, γαλλικής καταγωγής
| | Εμφανίσεις: 1688
Ερρίκος Μπελιές
Ο Ερρίκος Μπελιές (1950 - 19 Απριλίου 2016) ήταν Έλληνας συγγραφέας και μεταφραστής, γαλλικής καταγωγής.
Το πλήρες ονοματεπώνυμό του ήταν Ερρίκος Γεώργιος Μπελιές. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950 και μεγάλωσε εκεί. Πήγε στο Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία, Ελληνική Φιλολογία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Το 1977 είναι χρονιά που τον σημάδεψε, έχοντας τελειώσει το στρατιωτικό και τις σπουδές στο πανεπιστήμιο, έδωσε εξετάσεις στο Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας και έγινε υπάλληλος του υπουργείου και παράλληλα εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο στις εκδόσεις «Κέδρος».
Επίσης, δίδαξε Ιστορία Θεάτρου στις Δραματικές Σχολές των ΝΕΘ, Θεάτρου Τέχνης, Εθνικού Θεάτρου κ.α.
Αποτέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων,
πρόεδρος του Οργανισμού Διαχείρισης Θεατρικών Δικαιωμάτων «Θέσπις»,
απο ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Συγγραφέων (όπου είχε διατελέσει αντιπρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων τη διετία 2013-2015),
μέλος του ΔΣ της Εταιρείας Συγγραφέων,
μέλος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου του Υπουργείου Εξωτερικών (συγκεκριμένα, υπηρέτησε σε σειρά σημαντικών Διευθύνσεων του Υπουργείου Εξωτερικών),
μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού και
μέλος του Διοικητικού Συμβουλίοθ του Εθνικού Θεάτρου.
Ακόμα, υπήρξε σπουδαίο στέλεχος της ελληνικής δημόσιας διοίκησης και διακρίθηκε στον κλάδο των εμπειρογνωμόνων και υπηρέτησε και στο Διπλωματικό Γραφείο της Προεδρίας της Δημοκρατίας.
Ανέλαβε την μετάφραση και των τριάντα επτά θεατρικών έργων του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ στην ελληνική γλώσσα (εκδόσεις Κέδρος), ένα έργο που ξεκίνησε τη δεκαετία του ΄80 και ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του 2004.
Εκτός των έργων του Σαίξπηρ έχει μεταφράσει επίσης Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι, Κάρλο Γκολντόνι, Τένεσι Ουίλιαμς, Χάρολντ Πίντερ, Σάμιουελ Μπέκετ και άλλους. Έχουν εκδοθεί έξι δικές του ποιητικές συλλογές, μεταξύ των οποίων η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Εγκόλπιο» η οποία κυκλοφόρησε το 1979, «Το διακεκριμένο σώμα» (1996), το «Φαινόμενον ως να έπλεε και μένον ακίνητον» (1996), «Τα εισόδια του φόβου» (1997) και «Πόλεως» (1989).
Συνολικά, είχε μεταφράσει 24 πεζογραφήματα και πάνω απο 300 θεατρικά έργα.
Μεταφραστικά έργα του Ερρίκου Μπελιέ παρουσίασε ο ΘΟΚ σε πολλές παραγωγές του, με πιο πρόσφατη τη μετάφραση του έργου «Ρινόκερος» (2014). Για τον ΘΟΚ μετέφρασε το «Καλοκαίρι και καταχνιά» [2007] ενώ ανέβηκαν επί σκηνής επίσης «Ο έμπορος της Βενετίας (2005), «Ντον Ζουάν» (2007), «Ο σακάτης του νησιού» (2011), «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» (2011 – απόδοση).
Επιπρόσθετα, ο Ερρίκος Μπελιές έχει γράψει τους στίχους του τραγουδιού «Έλα Μαζί Μου» όπου την μουσική υπογράφει η Ευανθία Ρεμπούτσικα, έχει επιμεληθεί την ελληνική απόδοση των στίχων του ΧΑΙ-ΧΟ, όπου η μουσική σύνθεση ανήκει σε ανώνυμο βικτωριανό συνθέτη και το τραγούδι έχουν ερμηνεύσει ο Στέλιος Καρπαθάκης κι ο Θίασος. Από τη 12η Νύχτα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (το τραγούδι περιλαμβάνεται στον δίσκο του Σταμάτη Κραουνάκη «Όλοι μαύρα και ένα πιάνο»), όπως έχει επιμεληθεί και την ελληνική απόδοση των στίχων του «Η φάρμα των ζώων» του Τζωρτζ Όργουελ (καθώς και την μετάφραση ολόκληρου του έργου). Σημαντικό είναι ότι έχει επιμεληθεί την ελληνική απόδοση των στίχων των τραγουδιών διάφορων θεατρικών έργων που έχει μεταφράσει ο ίδιος.
Απεβίωσε την Τρίτη 19 Απριλίου 2016 στο νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν.
Η κηδεία του τελέστηκε στις 16.00 στο Γ΄ Νεκροταφείο Αθηνών στις 21 Απριλίου 2016.
Εργογραφία
Ποίηση
Εγκόλπιο (Κέδρος)
Οι δίαυλοι (Κέδρος)
Το διακεκριμένο σώμα (Οδυσσέας)
Πόλεως (Οδυσσέας). 1980. Μια σειρά από ποιήματα όπου η αρχή είναι ίδια με το τέλος και τα ποιήματα είναι γραμμένα σε πεζή μορφή.Είναι η καταγραφή όλων των πραγμάτων που ο Ερρίκος Γεώργιος Μπελιές έβλεπε, ένιωθε μέσα του και τον απασχολούσαν. Εκείνη την εποχή είχαν συμβεί διάφορα πράγματα στην οικογένειά του όπως θάνατοι, αρρώστιες και πρόσεχε πράγματα που στο παρελθόν δεν είχε τύχει να παρατηρήσει. Επομένως, η θεματική των ποιημάτων της Πόλεως είναι περίπου αγριωπή.
Το εισόδια του φόβου (Καστανιώτης, Οδυσσέας). Γράφτηκε γύρω στα 40 χρόνια του συγγραφέα και είναι μία καταγραφή των συναισθημάτων που είχε εκείνη την εποχή. Ένα απο τα ποιήματα αυτά λέγεται «Ο ίλιγγος γεννήθηκε μετά το βάθος».
Φαινόμενον ως να έπλεε και μένον ακίνητον (Οδυσσέας), που είναι μία φράση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Εδώ, ο συγγραφέας έχει ένα ποιήμα που λέγεται «Νομιμοποίηση Αυθαιρέτου».
Μεταφράσεις Πεζογραφημάτων
Βιρτζίνια Γουλφ: Το δωμάτιο του Τζάκομπ (Οδυσσέας)
Γκράχαμ Σουίφτ: Υδάτινη χώρα (Εστία)
Γκράχαμ Σουίφτ: Φτερωτό μπαλάκι (Εστία)
Γκράχαμ Σουίφτ: Ο καταστηματάρχης (Εστία)
Γκράχαμ Σουίφτ: Έξω από τον κόσμο αυτό (Εστία)
Γκράχαμ Σουίφτ: Μαθήματα κολύμβησης (Εστία)
Μαριάν Μακντόναλντ: Ο Ευριπίδης στον κινηματογράφο (Εστία)
Μαριάν Μακντόναλντ: Οι όροι της ευτυχίας στον Ευριπίδη (Οδυσσέας)
Ντ. Χ. Λώρενς: Η ράβδος του Ααρών (Καστανιώτης)
Περ Λάγκερκβιστ: Ο νάνος (Καστανιώτης)
Μαίρη Σέλλεϋ: Φράνκεσταϊν (Εστία)
Ντερκ Μπόγκαρντ: Τζέρικο (Πατάκης)
Τζων Γκρίσαμ: Η εταιρεία (Πατάκης)
Πωλ Γκάλλικο: Η αγριόχηνα (Ωκεανίδα)
Πωλ Γκάλλικο: Το μικρό θαύμα (Ωκεανίδα)
Τζανκάρλο Μενόττι: Ο Αμάλ και οι νυχτερινοί επισκέπτες (Ωκεανίδα)
Χανς Κρίστιαν Άντερσεν: Παραμύθια (Ωκεανίδα)
Χανς Κρίστιαν Άντερσεν: Παραμύθια (Άμμος)
Φ. Σ. Φιτζέραλντ: Τ’ απομεινάρια της ευτυχίας (Κέδρος)
Όσκαρ Ουάιλντ: Ο ευτυχισμένος πρίγκηπας (Κέδρος)
Τένεσι Ουίλλιαμς: Διηγήματα (Πατάκης)
Τένεσι Ουίλλιαμς: Η νύχτα της Ιγκουάνα (Πατάκης)
Τένεσι Ουίλλιαμς: Είκοσι επτά βαγόνια γεμάτα μπαμπάκι (Πατάκης)
Λ. Φρανκ Μπάουμ: Ο μάγος του Οζ (Άμμος)
Μεταφράσεις Θεατρικών Έργων
Όσκαρ Ουάιλντ: Μια γυναίκα χωρίς σημασία (Ηριδανός)
Όσκαρ Ουάιλντ: Η βεντάλια της λαίδης Γουίντερμηρ (Ηριδανός)
Όσκαρ Ουάιλντ: Ένας ιδανικός σύζυγος (Ηριδανός)
Όσκαρ Ουάιλντ: Σαλώμη (Ηριδανός)
Όσκαρ Ουάιλντ: Η δούκισσα της Πάδουας (Ηριδανός)
Όσκαρ Ουάιλντ: Η σημασία να είσαι σοβαρός (Ηριδανός)
Όσκαρ Ουάιλντ: Ανθολόγιο – Αποφθέγματα (Ηριδανός)
Ερρίκος Ίψεν: Τζον Γκάμπριελ Μπόρκμαν (Ηριδανός)
Ερρίκος Ίψεν: Έντα Γκάμπλερ (Ηριδανός)
Ερρίκος Ίψεν: Βρικόλακες (Ηριδανός)
Ερρίκος Ίψεν: Το κουκλόσπιτο – Νόρα (Ηριδανός)
Ερρίκος Ίψεν: Ο μικρός Έγιολφ (Ηριδανός)
Ερρίκος Ίψεν: Η αγριόπαπια (Ηριδανός)
Ερρίκος Ίψεν: Ρόσμερσχολμ – Τα άσπρα άλογα (Ηριδανός)
Ερρίκος Ίψεν: Η κυρία από τη θάλασσα (Ηριδανός)
Ερρίκος Ίψεν: Ο αρχιμάστορας Σόλνες (Ηριδανός)
Ερρίκος Ίψεν: Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί (Ηριδανός)
Ερρίκος Ίψεν: Ο εχθρός του λαού (Ηριδανός)
Σάμιουελ Μπέκετ: Ευτυχισμένες μέρες! (Κέδρος)
Μολιέρος: Ο Φιλάργυρος (Ηριδανός)
Μολιέρος: Ντον Ζουάν (Ηριδανός)
Μολιέρος: Ο κατά φαντασίαν ασθενής (Ηριδανός)
Μολιέρος: Ο αρχοντοχωριάτης (Ηριδανός)
Μολιέρος: Ο μισάνθρωπος (Ηριδανός)
Μολιέρος: Σχολείο γυναικών (Ηριδανός)
Μολιέρος: Οι σοφολογιότατες (Ηριδανός)
Άουγκουστ Στρίντμπεργκ: Δεσποινίς Ζυλί (Ηριδανός)
Άουγκουστ Στρίντμπεργκ: Η πιο δυνατή (Ηριδανός)
Άουγκουστ Στρίντμπεργκ: Οι δανειστές (Ηριδανός)
Άουγκουστ Στρίντμπεργκ: Ο πατέρας (Ηριδανός)
Άουγκουστ Στρίντμπεργκ: Ο χορός του θανάτου, Α΄ Μέρος (Ηριδανός)
Άουγκουστ Στρίντμπεργκ: Ο χορός του θανάτου, Β΄ Μέρος (Ηριδανός)
Κάρλο Γκολντόνι: Η λοκαντιέρα (Ηριδανός)
Κάρλο Γκολντόνι: Υπηρέτης δυο αφεντάδων (Ηριδανός)
Κάρλο Γκολντόνι: Οι δίδυμοι της Βενετίας (Ηριδανός)
Κάρλο Γκολντόνι: Το καφενείο (Ηριδανός)
Κάρλο Γκολντόνι: Καυγάδες στην Κιότζια (Ηριδανός)
Κάρλο Γκολντόνι: Η βεντάλια (Ηριδανός)
Γκέοργκ Μπύχνερ: Βόυτσεκ (Ηριδανός)
Γκέοργκ Μπύχνερ: Λεόντιος και Λένα (Ηριδανός)
Ζαν-Πωλ Σαρτρ: Κεκλεισμένων των θυρών (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Τριαντάφυλλο στο στήθος (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Το τέλος του κόσμου (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Μια υπέροχη Κυριακή για εκδρομή (Κέδρος)
Τένεσι Ουίλιαμς: Ο τελευταίος επισκέπτης (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Λυσσασμένη γάτα (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Ο γυάλινος κόσμος (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Καλοκαίρι και καταχνιά (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Λεωφορείο ο Πόθος (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Η Λαίδη Φθειροζόλ (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Το τελευταίο από τα ολόχρυσα ρολόγια μου (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Πορτρέτο μιας Μαντόνας (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Χαιρετίσματα από τη Μπέρθα (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Προς κατεδάφιση (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Κάτι που δεν λέγεται (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Το σκοτεινό δωμάτιο (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Η αδέσμευτη (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Αυτή τη σκάλα πρέπει να προσέχεις (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Ο κύριος Πάρανταϊς (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Ο Παλούκα (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Γιατί καπνίζεις τόσο πολύ, Λίλυ; (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Καλοκαίρι στη λίμνη (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Το μεγάλο παιχνίδι (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Η ροζ κρεβατοκάμαρα (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Η γυναίκα του χοντρού (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Σ’ ευχαριστώ, καλό πνεύμα (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Το Δημοτικό Σφαγείο (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Ο Αδάμ και η Εύα στο καράβι (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Να πούμε θλιμμένες ιστορίες… (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Ο Ορφέας στον Άδη (Κέδρος)
Τένεσι Ουίλιαμς: Η νύχτα της ιγκουάνα (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Γλυκό πουλί της νιότης (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Το εξομολογητήριο (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Οδηγίες προς ναυτιλομένους (Ηριδανός)
Τένεσι Ουίλιαμς: Περίοδος προσαρμογής (Ηριδανός)
Σαρλότ Τσάντλερ: Τεννεσσή – Οι εξομολογήσεις ενός αηδονιού
Γούντι Άλεν: Ωραίος και σέξι
Κεν Λούντβιχ: Ο τενόρος
Γουίλλιαμ Μαστροσιμόνε: Ακρότητες
Φραντς Ζυππέ: Η ωραία Γαλάτεια
Στήβεν Ντητζ: Διάττοντες
Άρθουρ Μίλερ: Ο θάνατος του εμποράκου (Πατάκης)
Άρθουρ Μίλερ: Ψηλά απ' τη γέφυρα (Κέδρος)
Άρθουρ Μίλερ: Ήταν όλοι τους παιδιά μου (Κέδρος)
Ζαν Κοκτώ: Οι τρομεροί γονείς (Πατάκης)
Γουίλλιαμ Νίκολσον: Η υποχώρηση από τη Μόσχα
Ντέηβιντ Χέαρ: Ανάσα ζωής (Ηριδανός)
Έντουαρντ Άλμπι: Τρεις ψηλές γυναίκες (Κέδρος)
Έντουαρντ Άλμπι: Πήτερ και Τζέρρυ (Ηριδανός)
Έντουαρντ Άλμπι: Το μωρό (Κέδρος)
Έντουαρντ Άλμπι: Η γίδα, ή ποια είναι η Σύλβια (Κέδρος)
Έντουαρντ Άλμπι: Η ένοικος
Έντουαρντ Άλμπι: Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; (Κέδρος)
Έντουαρντ Άλμπι: Ευαίσθητη ισορροπία (Κέδρος)
Αντόν Τσέχωφ: Ο γλάρος (Ηριδανός)
Αντόν Τσέχωφ: Ο θείος Βάνιας (Ηριδανός)
Αντόν Τσέχωφ: Οι τρεις αδελφές (Κέδρος)
Αντόν Τσέχωφ: Ο βυσσινόκηπος (Κέδρος)
Αντόν Τσέχωφ: Ιβάνωφ (Κέδρος)
Αντόν Τσέχωφ: Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού (Κέδρος)
Αντόν Τσέχωφ: Το κύκνειον άσμα (Κέδρος)
Αντόν Τσέχωφ: Η αρκούδα (Κέδρος)
Αντόν Τσέχωφ: Πρόταση γάμου (Κέδρος)
Αντόν Τσέχωφ: Η επέτειος (Κέδρος)
Αντόν Τσέχωφ: Ο γάμος (Κέδρος)
Αντόν Τσέχωφ: Οι τρεις αδελφές (Κέδρος)
Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα: Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα (Ηριδανός)
Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα: Γέρμα (Ηριδανός)
Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα: Δόνια Ροζίτα (Ηριδανός)
Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα: Η θαυμαστή μπαλωματού (Ηριδανός)
Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα: Περλιμπλίν και Μπελίσα (Ηριδανός)
Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα: Ματωμένος γάμος (Ηριδανός)
Νικολάι Γκόγκολ: Παντρολογήματα (Ηριδανός)
Νικολάι Γκόγκολ: Ο επιθεωρητής (Ηριδανός)
Νικολάι Γκόγκολ: Οι παίκτες (Ηριδανός)
Ντόναλντ Μάργκουλις: Δείπνο με φίλους
Χιου Λέοναρντ: Ντα (Ηριδανός)
Ντέρεκ Μπένφηλντ: Σεξ στο Σάσσεξ
Μάρτιν Ντάουνινγκ: Το σπίτι του Φράνκενσταϊν
Ναόμι Γουάλλας: Μπέρντυ
Φρανκ Μακ Γκίνες: Όσο με σκέφτεσαι υπάρχω
Αλεξάνδρα Λαζαρίδου: Η απόλυτη Φρίντα
Νελ Νταν: Χαμάμ γυναικών (Ηριδανός)
Μάθιου Χαρτ: Τραγουδίστρια, Χορεύτρια, Ηθοποιός (Τρεις μονόλογοι)
Μαρκ Ρέηβενχιλ: Shopping and fucking (Ηριδανός)
Έρικ Τσάπελ: Πρώτα έφυγε το ψάρι
Πήτερ Στόουν: Μερικοί το προτιμούν καυτό
Σέρτζι Μπελμπέλ: Τσιγάρο στην ταράτσα
Ρούπερτ Χολμς: Συνένοχοι
Ρόμπερτ Νοτ: Τηλεφωνήσατε Αστυνομία Αμέσου Δράσεως
Τζίμμυ Τσιν: Ο ίσιος δρόμος
Νηλ Σάιμον: Οι ηλίθιοι (Ηριδανός)
Νηλ Σάιμον: Το αταίριαστο ζευγάρι (Ηριδανός)
Τζων Σάρκεϋ: Όταν έσβησαν τα φώτα
Μπράιαν Φρίελ: Μόλλυ Σουήνυ (Πατάκης)
Μπράιαν Φρίελ: Ο θαυματοποιός (Πατάκης)
Μπράιαν Φρίελ: Ο οίκος του Μπάτλερ
Στήβεν Φέχτερ: Ο ξυλοκόπος (The woodsman)
Μπάρρυ Κηφ: Πολύ τίποτα για το κακό
Τζωρτζ Κάουφμαν – Μπομπ Χαρτ: Μπαμ και κάτω
Τζο Όρτον: Η λεηλασία
Τζο Όρτον: Τα γούστα του κυρίου Σλόαν (Ηριδανός)
Τζο Όρτον: Τι είδε ο μπάτλερ (Ηριδανός)
Τζιμ Σουήνυ: Αντίο, Ντάννυ
Μάρεϊ Σίσγκαλ: Ο τίγρης (Πατάκης)
Τόμας Στερνς Έλιοτ: Κοκταίηλ πάρτυ
Άντονυ Μπέρτζες: Το κουρδιστό πορτοκάλι
Τόνυ Κούσνερ: Άγγελοι στην Αμερική
Ευριπίδης: Ελένη
Ευριπίδης: Τρωάδες (Πατάκης)
Ευριπίδης: Κύκλωψ
Αριστοφάνης: Νεφέλες
Αριστοφάνης: Σφήκες
Τζωρτζ Όργουελ: Η φάρμα των ζώων
Αλεξέι Αρμπούζωφ: Φθινοπωρινή ιστορία (Ηριδανός)
Λουίτζι Πιραντέλλο: Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε (Ηριδανός)
Λουίτζι Πιραντέλλο: Ερρίκος ο Δ΄ (Ηριδανός)
Λουίτζι Πιραντέλλο: Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα (Ηριδανός)
Λουίτζι Πιραντέλλο: Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή (Ηριδανός)
Λουίτζι Πιραντέλλο: Να ντύσουμε τους γυμνούς (Ηριδανός)
Λουίτζι Πιραντέλλο: Η μέγγενη (Ηριδανός)
Λουίτζι Πιραντέλλο: Νεράντζια της Σικελίας (Ηριδανός)
Λουίτζι Πιραντέλλο: Το καθήκον του γιατρού (Ηριδανός)
Λουίτζι Πιραντέλλο: Το πιθάρι (Ηριδανός)
Λουίτζι Πιραντέλλο: Αναγνωρισμένος από το κράτος (Ηριδανός)
Λουίτζι Πιραντέλλο: Τσετσέ (Ηριδανός)
Λουίτζι Πιραντέλλο: Στην έξοδο (Ηριδανός)
Λουίτζι Πιραντέλλο: Ο ηλίθιος (Ηριδανός)
Λουίτζι Πιραντέλλο: O άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα (Ηριδανός)
Λουίτζι Πιραντέλλο: Ο άλλος γιος (Ηριδανός)
Λουίτζι Πιραντέλλο: Το πανηγύρι του Χριστού-καραβοκύρη (Ηριδανός)
Λουίτζι Πιραντέλλο: Μπελλαβίτα (Ηριδανός)
Λουίτζι Πιραντέλο: Ονειρεύομαι, αλλά μπορεί και όχι (Ηριδανός)
Ζαν Ζενέ: Οι δούλες
Ζωρζ Φεντώ: Ράφτης κυριών (Ηριδανός)
Ευγένιος Ιονέσκο: Η φαλακρή τραγουδίστρια (Κέδρος)
Ευγένιος Ιονέσκο: Το μάθημα (Κέδρος)
Ευγένιος Ιονέσκο: Οι καρέκλες (Κέδρος)
Ευγένιος Ιονέσκο: Ο αρχηγός (Κέδρος)
Ευγένιος Ιονέσκο: Ο Ζακ ή η υποταγή (Κέδρος)
Ευγένιος Ιονέσκο: Το παιχνίδι της σφαγής (Κέδρος)
Ευγένιος Ιονέσκο: Ο βασιλιάς πεθαίνει (Κέδρος)
Ευγένιος Ιονέσκο: Μακμπέτ (Κέδρος)
Ευγένιος Ιονέσκο: Ρινόκερος (Κέδρος)
Ευγένιος Ιονέσκο: Αμεντέ, ή πώς να το ξεφορτωθούμε (Κέδρος)
Ευγένιος Ιονέσκο: Δολοφόνος χωρίς ανταμοιβή (Κέδρος)
Ευγένιος Ιονέσκο: Θύματα του καθήκοντος (Κέρδος)
Ευγένιος Ο’Νηλ: Πόθοι κάτω απ’ τις λεύκες (Kέδρος)
Ευγένιος Ο’Νηλ: Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους (Κέδρος)
Ευγένιος Ο'Νηλ: Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα, Α΄ Ο γυρισμός (Κέδρος)
Ευγένιος Ο'Νηλ: Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα, Β΄ Οι κυνηγημένοι (Κέδρος)
Ευγένιος Ο'Νηλ: Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα, Γ΄ Οι στοιχειωμένοι (Κέδρος)
Λίλλιαν Χέλλμαν: Μικρές αλεπούδες
Ρίτσαρντ Νας: Ο Βροχοποιός (Ηριδανός)
Τσαρλς Ντάιερ: Κάτω από τη σκάλα
Λώρενς Κάσλερ: Να ζει κανείς ή να συζεί
Μαίρη Τσαίης: Χάρβεϋ (Αυτός και το κουνέλι)
Έντνα Ο’ Μπράιαν: Βιρτζίνια
Τζεφ Μπάρον: Κάθε Πέμπτη, κύριε Γκρην (Ηριδανός)
Κατρίν Ανν: Τίτα – Λου
Ραμόν Μαρία ντελ Βάγε-Ινκλάν: Θεϊκά λόγια (Ηριδανός)
Εντουάρντο Ντε Φιλίππο: Φιλουμένα Μαρτουράνο (Ηριδανός)
Ντέηβιντ Τρίστραμ: Απατάτε αλλήλους
Τζέην Μάρτιν: Τζακ και Τζιλ
Ντέηλ Βάσσερμαν: Στη φωλιά του κούκου
Χάρολντ Πίντερ: Ο γυρισμός (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Το θερμοκήπιο (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Το πάρτι γενεθλίων (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Ο επιστάτης (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Επίδειξη μόδας (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Εκείνα τα χρόνια (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Νεκρή ζώνη (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Προδοσία (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Ο εραστής (Ηριδανός)
Xάρολντ Πίντερ: Τοπίο (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Σιωπή (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Ο γυρισμός (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Φεγγαρόφωτο (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Πρόβλημα στο εργοστάσιο (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Διάλογος για τρεις (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Αυτό είναι το πρόβλημά σου (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Απλώς (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Υποψήφιος (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Συνέντευξη (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Ακριβώς (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Νύχτα (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Στο «Άσπρο-Μαύρο», 1 (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Στο «Άσπρο-Μαύρο», 2 (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Στάση Λεωφορείου (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Το τελευταίο φύλλο (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Ειδική προσφορά (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Ένα ακόμα και φύγαμε (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Οικογενειακές φωνές (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Σταθμός Βικτόρια (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Συνέντευξη τύπου (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Εκτός απ' αυτό (Ηριδανός)
Χάρολντ Πίντερ: Αλάσκα (Ηριδανός)
Μπιλ Βαν Ζαντ – Τζέην Μίλμορ: Για ποιον χτυπά η καμπάνα
Ζαν ντε Λετράζ: Μουμού
Ρόμπερτ Χάρλινγκ: Ανθισμένες μανόλιες (Ηριδανός)
Σαμ Μπόμπρικ: Άμλετ ο Β΄
A. Λονγκ - Ρ. Μάρτιν- Ω. Τίχενορ: Όλη η Βίβλος σε μία ώρα
Έθελ Ουάιτ: Η κυρία εξαφανίζεται
Άλαν Μπέννετ: Πατατάκι μέσα στη ζάχαρη (Κέδρος)
Άλαν Μπέννετ: Η ευκαιρία της ζωής της (Κέδρος)
Άλαν Μπέννετ: Μια κυρία των γραμμάτων (Κέδρος)
Άλαν Μπέννετ: Κρεβάτι μέσα στις φακές (Κέδρος)
Μάρτιν Μακ Ντόνα: Η βασίλισσα της ομορφιάς (Ηριδανός)
Μάρτιν Μακ Ντόνα: Ένα ιρλανδέζικο κρανίο (Ηριδανός)
Μάρτιν Μακ Ντόνα: Μοναξιά στην άγρια Δύση (Ηριδανός)
Μάρτιν Μακ Ντόνα: Ο σακάτης του νησιού (Ηριδανός)
Μάρτιν Μακ Ντόνα: Ο ιρλανδός υπολοχαγός (Ηριδανός)
Μάρτιν Μακ Ντόνα: Ο μαξιλαρένιος (Ηριδανός)
Μάρτιν Μακ Ντόνα: Ο ακρωτηριασμός (Ηριδανός)
Μανουέλ Πουίγκ: Το φιλί της γυναίκας αράχνης
Τζων Πάτρικ Σάνλεϋ: Αμφιβολία
Γιασμινά Ρεζά: Τρεις φορές ζωή
Τζοάννα Μάρρεϋ-Σμιθ: Όνορ (Ηριδανός)
Ρον Κλαρκ – Σαμ Μπόμπρικ: Κόκκινο βελούδο, στεγνό καθάρισμα
Τέρρενς Μακνάλλυ: Φράνκι και Τζώννυ
Τέρρενς ΜακΝάλλυ: Χείλη κλειστά, δόντια χωριστά
Κηθ Γουώτερχαους-Γουίλλις Χωλ: Μπίλλυ ο ψεύτης
Αλεξάντρ Μπρεφφόρ: Γλυκιά μου Ίρμα
Γκλεν Μπέργκερ: Περιπλανώμενος
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Όπως σας αρέσει (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Το χειμωνιάτικο παραμύθι (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Πολύ κακό για το τίποτα (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Δωδέκατη νύχτα (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Ιούλιος Καίσαρας (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Τίτος Ανδρόνικος (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Ριχάρδος ο Γ΄ (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Ο έμπορος της Βενετίας (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Οθέλλος (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Η Τρικυμία (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Ο βασιλιάς Ληρ (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Άμλετ (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Μακμπέθ (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Ρωμαίος και Ιουλιέτα (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Το ημέρωμα της στρίγκλας (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Ριχάρδος ο Β΄ (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Τίμων ο Αθηναίος (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Η κωμωδία των παρεξηγήσεων (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Τρωίλος και Χρυσηίδα (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Αντώνιος και Κλεοπάτρα (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Αγάπης αγώνας άγονος (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Βασιλιάς Ιωάννης (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Δύο άρχοντες από τη Βερόνα (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Κοριολανός (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Οι εύθυμες κυράδες του Γουίντζορ (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Κυμβελίνος (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Ερρίκος ο Δ΄, Πρώτο μέρος (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Ερρίκος ο Δ΄, Δεύτερο μέρος (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Τέλος καλό, όλα καλά (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Με το ίδιο μέτρο (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Περικλής (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Ερρίκος ο ΣΤ΄, Πρώτο Μέρος (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Ερρίκος ο Στ΄ , Δεύτερο Μέρος (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Ερρίκος ο Στ΄ , Τρίτο Μέρος (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Ερρίκος ο Ε΄ (Κέδρος)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Ερρίκος ο Η΄ (Κέδρος)
Ανθολόγιο Σαίξπηρ (Κέδρος)
Ανθολόγιο θεατρικών μονολόγων (Ηριδανός)
Ανθολόγιο θεατρικών διαλόγων (Ηριδανός)