Άρθρα
Ανδρέας Μιαούλης, Ναύαρχος Ελληνικού στόλου κατά την επανάσταση του 1821,
| 
| Εμφανίσεις: 1187
Ανδρέας Μιαούλης
Ναύαρχος του Ελληνικού στόλου κατά την Επανάσταση του 1821. Ο τόπος της γέννησής του δεν είναι επακριβώς γνωστός. Ορισμένοι βιογράφοι του υποστηρίζουν ότι γεννήθηκε στις 20 Μαΐου 1769 στα Φύλλα της Εύβοιας, απ' όπου η οικογένεια του μετοίκησε στην Ύδρα, ενώ άλλοι στο νησί του Αργοσαρωνικού.
Το πραγματικό του επίθετο ήταν Βώκος ή Μπώκος. Για το παρωνύμιο Μιαούλης υπάρχουν δύο εκδοχές: Η μία ότι του τo κόλλησαν οι ναύτες του, όταν τους έδινε τη διαταγή «Μία ούλοι!» για να κωπηλατούν συγχρόνως. Η δεύτερη, από ένα τουρκικό μπρίκι που αγόρασε, με την ονομασία «Μιαούλ». Ο Μιαούλης ήταν σχεδόν αγράμματος, σύμφωνα με τον ιστορικό Καρλ Μέντελσον -Μπαρτόλντι, εν τούτοις υπερείχε σε ευφυΐα και ναυτική τέχνη. Είχε ανεπτυγμένη την αίσθηση του καθήκοντος μέχρι υπερβολής, που πολλές φορές έφθανε στα όρια της σκληρότητας για τους υφισταμένους του.
Από τα εφηβικά του χρόνια, ο Ανδρέας Μιαούλης ασχολήθηκε με τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις. Για την ακρίβεια, ήταν ένας από τους πιο ονομαστούς κουρσάρους της Ανατολικής Μεσογείου. Έκανε σεβαστή περιουσία κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων, όταν έσπαγε τον ναυτικό αποκλεισμό των Άγγλων υπό τον ναύαρχο Νέλσον και ανεφοδίαζε τις ισπανικές πόλεις. Το 1816 ο Ανδρέας Μιαούλης παρέδωσε τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις στο γιο του Δημήτριο και ο ίδιος ασχολήθηκε με το εμπόριο.
Κατά την κήρυξη της Επανάστασης στην Ύδρα, στις 28 Απριλίου 1821, ο Μιαούλης υπέγραψε μαζί με άλλους πλοιοκτήτες έγγραφο, με το οποίο διέθεταν τα πλοία τους, αλλά και θα αναλάμβαναν τις δαπάνες για τις ναυτικές επιχειρήσεις του Αγώνα. Το φθινόπωρο του 
ίδιου χρόνου αναλαμβάνει ναύαρχος του υδραϊκού στόλου και στις 28 Σεπτεμβρίου έρχεται αντιμέτωπος για πρώτη φορά με τουρκική ναυτική μοίρα στην Πύλο.
Το Φεβρουάριο του 1822 καταστρέφει μία τουρκική φρεγάτα και προξενεί ζημιές σε άλλα πλοία στο λιμάνι της Πάτρας. Τον Οκτώβριο του 1823 ο Μιαούλης, επικεφαλής του ελληνικού στόλου, νικά τους Τούρκους στο Αρτεμίσιο και του Ωρεούς.
Μετά την καταστροφή των Ψαρών (20 - 22 Ιουνίου 1824), σημαντική υπήρξε η συμβολή του στην εξουδετέρωση της τουρκικής δύναμης, που είχε παραμείνει στο νησί και στην ανακατάληψή του, στις 3 Ιουλίου.
Στις 29 Αυγούστου 1824, ο Μιαούλης, επικεφαλής του ενωμένου ελληνικού στόλου, καταναυμαχεί τον τουρκοαιγυπτιακό στον Γέροντα. Οι απώλειες του εχθρού ανέρχονται σε 27 πλοία, ανάμεσά τους και η επιβλητική φρεγάτα «Ασία».
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης πολιορκίας του Μεσολογγίου το 1826 τα ελληνικά πλοία υπό τις διαταγές του βοηθούν με την παροχή εφοδίων τους πολιορκουμένους. Τις παραμονές της Εξόδου, ο Μιαούλης αποτυγχάνει να διασπάσει επανειλημμένως τον αποκλεισμό της πόλης και διαμηνύει στους κατοίκους ότι δεν είναι δυνατή καμιά βοήθεια από τη θάλασσα.
Το 1827, με απόφαση της Γ' Εθνοσυνέλευσης, η αρχηγία του στόλου ανατίθεται στον Λόρδο Κόχραν και ο Μιαούλης υποβιβάζεται σε πλοίαρχο. Όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας αναλαμβάνει Κυβερνήτης της Ελλάδας, αναθέτει στο Ανδρέα Μιαούλη την αρχηγία του Στόλου του Αιγαίου. Η συνεργασία Μιαούλη - Καποδίστρια κράτησε ως τον Αύγουστο του 1829, όταν οι δύο άνδρες ήλθαν σε σύγκρουση για την πολιτική του Καποδίστρια απέναντι στους υδραίους πλοιοκτήτες, που ζητούσαν προνομιακή μεταχείριση σε αντάλλαγμα της συμβολής τους στον Αγώνα.
Ο Μιαούλης, ηγέτης πλέον της αντικαποδιστριακής παράταξης, οξύνει την κατάσταση και ο Καποδίστριας διατάσσει τον αποκλεισμό της Ύδρας από τα πλοία του εθνικού στόλου που ναυλοχούν στον Πόρο. Ο Μιαούλης μαθαίνει το σχέδιο και καταλαμβάνει τη φρεγάτα «Ελλάς». Την 1η Αυγούστου 1831 ο ρώσος ναύαρχος Ρίκορντ επιχειρεί να καταστείλει την εξέγερση και ο Μιαούλης διατάσσει την πυρπόληση των πλοίων του στόλου. Η ανατίναξη της φρεγάτας «Ελλάς» και της κορβέτας «Ύδρα» προκαλούν την πανελλήνια κατακραυγή.
Μετά την εκλογή του Όθωνα, ο Μιαούλης με τον Κίτσο Τζαβέλα και τον Δημήτριο Πλαπούτα ορίστηκαν μέλη της επιτροπής, που πήγε στο Μόναχο για να προσφέρει το στέμμα στον πρώτο βασιλιά της Ελλάδας. Επί Όθωνος, ο Μιαούλης αναλαμβάνει αρχηγός του Ναυτικού Διευθυντηρίου με τον βαθμό του ναυάρχου, ενώ το 1834 διορίζεται Σύμβουλος Επικρατείας και γενικός επιθεωρητής του Στόλου.
Ο Ανδρέας Μιαούλης πέθανε στην Αθήνα στις 11 Ιουνiου 1835.
Βάσκο ντα Γκάμα, Πορτογάλος θαλασσοπόρος, ήταν ο πρώτος που πραγματοποίησε τον περίπλου της Αφρικής
| | Εμφανίσεις: 6822
Βάσκο ντα Γκάμα
Ο Πορτογάλος θαλασσοπόρος Βάσκο ντα Γκάμα ήταν ο πρώτος που πραγματοποίησε τον περίπλου της Αφρικής, συνδέοντας απευθείας
την Ευρώπη με τις Ινδίες, ανοίγοντας έτσι νέους εμπορικούς δρόμους.
Το 1497, ξεκίνησε από την Λισσαβόνα με 4 πλοία και αφού πέρασε από το Πράσινο Ακρωτήρι και την Αγία Ελένη έφτασε στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας στη Νότια Αφρική.
Αξιοποιώντας τόσο τους ευνοϊκούς ανέμους όσο και τις γνώσεις ενός έμπειρου Αφρικανού πλοηγού, ο Βάσκο ντα Γκάμα έφτασε στις Ινδίες σε κάτι παραπάνω από ένα μήνα, καλύπτοντας μια απόσταση 2.100 ναυτικών μιλίων.
Ο στόλος του, τα πρώτα ευρωπαϊκά πλοία που έφτασαν ποτέ στις Ινδίες, αγκυροβόλησε στις αμμουδερές και γεμάτες φοίνικες παραλίες της Καλκούτα.
Ο Βάσκο ντα Γκάμα πραγματοποίησε δύο ακόμη αποστολές στις Ινδίες, το 1502 και το 1524.
Κατά τη διάρκεια της τελευταίας αποστολής πέθανε από ελονοσία στην πόλη Κοτσίν της Ινδίας.
Ο Βάσκο ντα Γκάμα κατέχει ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους Πορτογάλους θαλασσοπόρους γιατί κατάφερε να σπάσει το μονοπώλιο του εμπορίου των ειδών της Ανατολής που είχαν οι Άραβες και οι Βενετοί, το οποίο πέρασε σταδιακά στους Πορτογάλους.
Κύριλλος-Μεθόδιος, τα δυο αδέλφια Ιεραπόστολοι και ισαπόστολοι του Βυζαντίου, οι φωτιστές των Σλάβων
| | Εμφανίσεις: 2862
Κύριλλος-Μεθόδιος
Τα δυο αδέλφια Ιεραπόστολοι και ισαπόστολοι του Βυζαντίου, οι φωτιστές των Σλάβων!
Κύριλλος
Ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος ήταν ιεραπόστολοι και λόγιοι του Βυζαντίου. Με την ιεραποστολική τους δράση διέδωσαν το χριστιανισμό στους Σλάβους, τους Τσέχους τους Πολωνούς και τους Ρώσους. Συνέβαλαν επίσης στην ανάπτυξη του σλαβικού πολιτισμού.
Το λαικό όνομα του Κύριλλου ήταν Κωνσταντίνος. Ονομάστηκε Κύριλλος μετά τη χειροτονία του σε μοναχό, λίγο πριν από το θάνατό του. Καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη και ήταν γιος του στρατιωτικού διοικητή Λέοντα. Σπούδασε θεολογία και φιλοσοφία στη Θεσσαλονίκη και στην Κωνσταντινούπολη.
Διακρινόταν για τις ποικίλες γνώσεις του (αστρονομία, γεωμετρία, ρητορική, μουσική) και ιδιαίτερα για τις γνώσεις του στη γλωσσολογία. Η γλωσσομάθεια του ήταν απαράμιλλη.
Γνώριζε εκτός από τα ελληνικά και τα λατινικά, αραβικά, εβραικά, συριακά, τουρκικά και σλαβικά.
Ηταν μαθητής του Φώτιου. Εγινε βιβλιοθηκάριος του Πατριαρχείου και δίδαξε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Επινόησε το πρώτο σλαβικό αλφάβητο και μετέφρασε πολλά κείμενα της Αγίας Γραφής στα σλαβικά.
Μεθόδιος
Ο Μεθόδιος εκπαιδεύτηκε για να γίνει κρατικός αξιωματούχος και διορίστηκε διοικητής της Σλοβενίας, όπου και έμαθε τις σλαβικές διαλέκτους. Γρήγορα εγκατέλειψε τη θέση του και έγινε ιεραπόστολος, ακολουθώντας τον αδελφό του Κύριλλο.
Το Έργο τους
Τον ένατο αιώνα ο ηγεμόνας του σλαβικού κράτους της Μοραβίας Ρατισλάβος ζήτησε να πάνε στη χώρα του Βυζαντινοί ιερείς και δάσκαλοι για να διδάξουν τον χριστιανισμό.
Το έργο ανέλαβαν ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος, δύο αδέλφια από τη Θεσσαλονίκη, που ήταν μορφωμένοι και γνώριζαν ανάμεσα και στις άλλες γλώσσες και τη σλαβική. Επειδή η σλαβική γλώσσα δεν είχε γραφή, ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος δημιούργησαν το σλαβικό αλφάβητο, χρησιμοποιώντας τα κεφαλαία ελληνικά γράμματα. Με το αλφάβητο αυτό έγραψαν το Ευαγγέλιο, που το είχαν μεταφράσει στα σλαβικά και αργότερα τους νόμους του Βυζαντίου. Δημιούργησαν έτσι τη γράπτη σλαβική γλώσσα και η επινόηση του γλαγολιτικού (κυριλλικού) αλφαβήτου έγιναν αίτιοι της απαρχής της ευρύτερης σλαβικής γραμματείας και του εκχριστιάνισμού των Σλάβων..
Από το 860 ανέλαβαν ιεραποστολική δράση πρώτα στην Κριμαία και μετά στη Μοραβία. Στη Μοραβία πήγαν οι δυο ιεραπόστολοι ύστερα από παράκληση του ηγεμόνα της Ρατισλάβ, ο οποίος ζήτησε τη βοήθεια του Βυζαντίου γιατί δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει το βουλγαρικό κίνδυνο. ΄Ετσι διέδωσαν το χριστιανισμό στους Σλάβους της Κ. Ευρώπης και ίδρυσαν σχολεία στην πρωτεύουσα της Μοραβίας Βέλεχραντ όπου δίδασκαν τη σλαβική γλώσσα.
Η Διάδοση του χριστιανισμού με την ιεραποστολή
Ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος πήραν εντολή από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ για να πάνε στους Χαζάρους, λαό που ζούσε στα νότια της Ρωσίας ,και να κηρύξουν το χριστιανισμό.
Για το λόγο αυτό ο ηγεμόνας των Χαζάρων τους πρόσφερε πλούσια δώρα. Εκείνοι αρνήθηκαν να τα πάρουν ζήτησαν όμως αντί για αυτά να ελευθερωθούν όλοι οι Έλληνες αιχμάλωτοι, που βρίσκονταν στη χώρα των Χαζάρων.
Έτσι πριν αναλάβουν την αποστολή στη Μοραβία, ο Μεθόδιος και ο Κύριλλος είχαν ήδη κηρύξει το χριστιανισμό και σε άλλους λαόυς.
Το 864 ο Ραστισλάβ υποτάχτηκε στο Γερμανό βασιλιά Λουδοβίκο Β και οι δύο αδελφοί αναγκάστηκαν να πάνε στο Βλατίνσκι της Πανονίας. Εκεί διέδωσαν το χριστιανισμό στους Σλοβενούς. Αργότερα αποφάσισαν να ταξιδέψουν στην Κωνσταντινούπολη, με σκοπό να ζητήσουν από τον Πατριάρχη να χειροτονήσει τους κληρικούς για να καλυφθούν οι ανάγκες που δημιουργήθηκαν εξαίτιας της μεγάλης εξάπλωσης του χριστιανισμού. Στη Βενετία όμως συνελήφθηκαν και οδηγήθηκαν στη Ρώμη. Αφέθηκαν ελεύθεροι ύστερα από μεσολάβηση του Πάπα Ανδριανού Β ο οποίος αντιλήφθηκε την αναγκαιότητα να τους χρησιμοποιήσει για να επεκτείνει την επιρροή της Παπικής Εκκλησίας στους Σλαβικούς λαούς.
Η Αγιοποίηση των δύο ιεραποστόλων
Όποιος ασχοληθεί με την ιστορία των Σλάβων, όποιος ταξιδέψει στις χώρες τους βρίσκει παντού τον Κύριλλο και το Μεθόδιο. Σε όλες τις σλαβικές πόλεις την Πράγα, το Βελιγράδι, τη Σόφια και τη Μόσχα, οι δύο αυτοί Θεσσαλονικείς θεωρούνται ως εθνικοί προστάτες τους. Οι επιστήμονες γράφουν την ιστορία τους, ο λαός τους σέβεται, η Ορθόδοξη Εκκλησία τους τιμά ως Αγίους και οι πολιτικοί βλέπουν σ'αυτούς το σύμβολο της ενότητας για τη φυλή τους. Ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος τιμώνται ως άγιοι από τους Σλάβους. Ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος ανακηρύχτηκαν άγιοι απο την Ορθόδοξη Εκκλησία για τη συμβολή τους στην εξάπλωση του χριστιανισμού.
Το τέλος τους
Ο Κύριλλος πέθανε το 869. Το έργο του το συνέχισε ο Μεθόδιος.
Την ίδια χρονιά ο Μεθόδιος χειροτονήθηκε επίσκοπος της Μοραβίας και της Πανονίας. Τον συνέλαβαν όμως οι Φράγκοι και έμεινε για τρία χρόνια φυλακισμένος στο Φράισινγκ της Βαυαρίας.
Μετά το θάνατό του (885) ο διάδοχός του και οι μαθητές του εγκατέλειψαν τη Μοραβία.
Γιορτή της Μητέρας, η σκοτεινή, αληθινή ιστορία της Anna Jarvis που εμπνεύστηκε τον εορτασμό
| | Εμφανίσεις: 667
Γιορτή της Μητέρας
η σκοτεινή, αληθινή ιστορία της Anna Jarvis που εμπνεύστηκε τον εορτασμό
Είναι κάτι παραπάνω από μια αφορμή για να ξοδευτούν περισσότερα από 19 δισεκατομμύρια δολάρια (μόνο στις ΗΠΑ) και να υπενθυμίσουμε τη σημαντικότητα της μητέρας στη ζωή μας. Η Ημέρα της Μητέρας που φέτος κλείνει 101 χρόνια από την πρώτη φορά του εορτασμού της έχει ρίζες ιστορικές, αγωνιστικές και εάν συμφωνήσουμε ότι η σημερινή Ημέρα είναι η επίσημη γιορτή, ας μας υπενθυμίζουμε την αλήθεια πίσω από το συναισθηματισμό.
“Η αλήθεια είναι πως η γιορτή αυτή έχει πολύ πιο μελαγχολικές ρίζες” σημειώνει ο Brian Handwerk για το National Geographic. “Ξεκίνησε σαν μέρα μνήμης και πένθους των γυναικών που είχαν χάσει τα παιδιά τους στο πόλεμο και υπενθύμιζε πως υπήρχε πολύ και σκληρή δουλειά να γίνει για την ειρήνη. Όταν η επέτειος άρχισε να παίρνει εμπορικό χαρακτήρα, η μεγαλύτερη υποστηρίκτριά της Αnna Jarvis, έκανε τα πάντα για να το πολεμήσει καταλήγοντας να πεθάνει μόνη και απένταρη σε ένα σανατόριο”.
Η ίδια δεν απέκτησε δικά της παιδιά
Ο θάνατος της μητέρας της όμως το 1905 της έδωσε όποια αφορμή ήθελε για να οργανώσει τους πρώτους εορτασμούς της Μέρας της Μητέρας το 1908. “Όλα ξεκίνησαν στη δεκαετία του 1850, όταν η μητέρα της Anna ξεκίνησε μαζί με άλλες γυναίκες της δυτικής Βιρτζίνια να διοργανώνει ομάδες εθελοντισμού. Η πρώτη Ημέρα της Μητέρας ήταν αφιερωμένη στη βελτίωση των συνθηκών υγιεινής και την προσπάθεια μείωσης της βρεφικής θνησιμότητας με την καταπολέμηση των ασθενειών και τον περιορισμό της μόλυνσης του γάλακτος. Σύμφωνα με την ιστορικό Katharine Antolini του Wesleyan College οι γυναίκες φρόντιζαν και τους τραυματισμένους στρατιώτες και από τα δύο μέτωπα του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου (1861-1865).
Στα μεταπολεμικά χρόνια η Jarvis και οι υπόλοιπες γυναίκες οργάνωναν πικνίκ ‘Φιλίας’ και συμβολικές εκδηλώσεις με μηνύματα γύρω από την ειρήνη και τη συμφιλίωση των δύο πλευρών.
Ήταν τότε όταν η Julia Ward Howe, γνωστή για τη σύνθεση του Ύμνου μάχης για τη Δημοκρατία συνέταξε τη Διακήρυξη για τη Γιορτή της Μητέρας καλώντας τις γυναίκες να αναλάβουν ενεργό πολιτικό ρόλο στην προώθηση της ειρήνης, προσθέτει ο Ηandwerkc. Όμως κυρίως υπεύθυνη για αυτό που ονομάζουμε σήμερα Ημέρα της Μητέρας ήταν η κόρη της, Anna -που θα περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της μετέπειτα ζωής της αγωνιζόμενη αυτό που τελικά κατέληξε να είναι.
Στις 10 Μαΐου εκείνης της χρονιάς, οικογένειες συγκεντρώθηκαν σε εκδηλώσεις στη γενέτειρα της Jarvis στο Grafton της West Virginia – μια εκκλησία που τώρα έχει μετονομαστεί σε Διεθνή Βωμό της Ημέρας της Γυναίκας – καθώς και στη Φιλαδέλφεια, όπου η Jarvis ζούσε εκείνη την εποχή, και σε πολλές άλλες πόλεις. Σε μεγάλο βαθμό κυρίως μέσω των προσπαθειών της Jarvis η Ημέρα της Μητέρας άρχισε να γιορτάζεται σε περισσότερες πόλεις, μέχρι που ο πρόεδρος των ΗΠΑ Woodrow Wilson το 1914 καθιέρωσε επίσημα την δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.
“Για την Jarvis ήταν η μέρα που πήγαινες σπίτι για να περάσεις χρόνο με τη μητέρα σου και να την ευχαριστήσεις για όσα έκανε”, γράφει η Wesleyan Antolini από τη Δυτική Βιρτζίνια στη διδακτορική της διατριβή με τίτλο Γιορτάζοντας τη Μητρότητα: η Anna Jarvis και η υπεράσπιση της Ημέρας της Μητέρας της. “Δεν έγινε για να εορταστούν όλες οι μητέρες. Ήταν για να εορταστεί η καλύτερη μητέρα που έχεις γνωρίσει ποτέ – η δική σου μητέρα – ως ο γιος ή ως η κόρη της”. Γι’ αυτό η Jarvis επέμενε στον ενικό αριθμό Mother’s Day και όχι στον πληθυντικό Mothers’ Day”, διευκρινίζει η Antolini.
Αυτό που όμως ξεκίνησε σαν επιτυχία της Jarvis σύντομα ήταν μια αποτυχία, τουλάχιστον στα δικά της μάτια.
Επίθεση στη Γιορτή της Μητέρας
“Η αρχική ιδέα της Anna Jarvis σύντομα μετατράπηκε σε χρυσωρυχείο για το εμπόριο” συνεχίζει ο Handwreck για τη σταυροφορία της Jarvis ενάντια στην εκμετάλλευση μιας υπόθεσης προσωπικής. Αποφασισμένη και μαχητική, “οργάνωσε μποϊκοτάζ, απείλησε με μηνύσεις, επιτέθηκε ακόμα και στην Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ, Eleanor Roosevelt, επειδή χρησιμοποίησε την Ημέρα της Μητέρας για να αντλήσει κεφάλαια για φιλανθρωπίες. 'Το 1923 εισέβαλε σε ένα συνέδριο εμπόρων ζαχαροπλαστικής στη Φιλαδέλφεια', λέει η Antolini. Μια παρόμοια διαμαρτυρία συνέβη δύο χρόνια αργότερα όταν οι Μητέρες του Αμερικανικού Πολέμου, μια οργάνωση που υπάρχει ακόμα, χρησιμοποίησαν την Ημέρα της Μητέρας για να συγκεντρώσουν κεφάλαιο και κάθε χρόνο πουλούσαν γαρίφαλα. Η Anna αγανάκτησε ξανά και το 1925 εισέβαλε σε ένα συνέδριο που έγινε στη Φιλαδέλφεια και τελικά συνελήφθη για διατάραξη της κοινής ησυχίας'.
Το 1948 πεθαίνει σε ηλικία 84 ετών σε ένα σανατόριο της Φιλαδέλφεια, φτωχή και εξαντλημένη από την εναντίωση της στη Γιορτή που η ίδια δημιούργησε.
Γιορτή του Εμπορίου
Σήμερα, η Ημέρα της Μητέρας συνεχίζει να είναι μια γιορτή του καταναλωτισμού. Σύμφωνα με την Εθνική Ομοσπονδία Λιανικού Εμπορίου οι Αμερικάνοι θα ξοδέψουν κατά μέσο όρο 168,94 δολάρια (περίπου 6 δολάρια λιγότερα από πέρσι) ενώ οι συνολικές δαπάνες αναμένεται να φτάσουν τα 19.9 δισεκατομμύρια δολάρια.
Η εταιρία Hallmark Cards που πούλησε την πρώτη επετειακή κάρτα για την Ημέρα της Μητέρας στις αρχές του 192ο αναφέρει ότι είναι η τρίτη πιο δημοφιλής αφορμή για ανταλλαγή ευχών τυπωμένες σε χαρτί μετά τα Χριστούγεννα και τη Γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, φτάνοντας περίπου τις 133 εκατομμύρια αποστολές.
Νίκη της μητρότητας
“Σχεδόν όλοι οι θάνατοι μητέρων μπορεί να προληφθούν όπως αποδεικνύεται από τις τεράστιες ανισότητες που εμφανίζονται μεταξύ των πλουσιότερων και των φτωχότερων χωρών” αναφέρει στο σημείωμα της με αφορμή τη σημερινή ημέρα η UNICEF Ελλάδος.
Η πιθανότητα που έχει μια γυναίκα να πεθάνει από επιπλοκές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή του τοκετού κατά τη διάρκεια ζωής της, είναι στις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες του κόσμου 1 στις 41 ενώ στις αναπτυγμένες χώρες είναι 1 στις 3.300. H μητρική θνησιμότητα έχει μειωθεί σχεδόν στο μισό μεταξύ 1990 (532.000) και 2015 (303.000) "όμως η υγεία και ευημερία των μητέρων, από την οποία εξαρτάται άμεσα η επιβίωση και ανάπτυξη των παιδιών, ιδιαίτερα στις φτωχότερες χώρες του κόσμου, απέχει πολύ από το να είναι εξασφαλισμένη" σημειώνει.
Ακόμη, πάνω από 800 γυναίκες πεθαίνουν καθημερινά από επιπλοκές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ή του τοκετού. Για κάθε γυναίκα που πεθαίνει, περίπου 20 άλλες υποφέρουν από σοβαρούς τραυματισμούς, μολύνσεις , ή αναπηρίες. Σχεδόν όλοι οι μητρικοί θάνατοι (το 99%) παρατηρούνται στις αναπτυσσόμενες περιοχές.
Δύο περιοχές, η υπό-Σαχάρια Αφρική και η Νότια Ασία, ευθύνονται για το 88% των μητρικών θανάτων παγκοσμίως. Στην υπό-Σαχάρια Αφρική παρατηρείται το μεγαλύτερο ποσοστό: 546 θάνατοι μητέρων, ανά 100.000 ζώντα νεογνά, ή 201.000 μητρικοί θάνατοι ετησίως. Αυτό, αποτελεί τα δύο τρίτα (66%) όλων των μητρικών θανάτων παγκοσμίως, σε ετήσια βάση.
Στην Ελλάδα ο δια βίου κίνδυνος θανάτου μιας μητέρας από επιπλοκές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή του τοκετού είναι σε χαμηλότερη θέση σε σχέση με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Το 2015, ήταν 3 στις 100.000 γεννήσεις (ίδιος με της Πολωνίας), ενώ αντίστοιχα στην Πορτογαλία ήταν 10, στη Γερμανία 6, στην Κύπρο 7 και στη Γαλλία 8.
Πηγή: cnn.gr
Ιουστινιανός Α΄, Αυτοκράτωρ του Βυζαντίου
| | Εμφανίσεις: 1469
Ιουστινιανός Α΄
Ιουστινιανός Α' (482 - 565)Στις 11 Μαΐου 482 γεννιέται ο Αυτοκράτωρ του Βυζαντίου Ιουστινιανός Α'.
Ήταν ανιψιός και διάδοχος του Αυτοκράτορα Ιουστίνου. Έλαβε επιμελημένη μόρφωση και είχε χρηστεί συγκυβερνήτης του κράτους κατά την περίοδο 518 – 527.
Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους αυτοκράτορες του Βυζαντίου. Στην άσκηση της πολιτικής του σημαντικό ρόλο διεδραμάτισε η ιδέα της reconquista, η ανακατάληψη δηλαδή του Δυτικού τμήματος της Αυτοκρατορίας.
Για το λόγο αυτό τοποθέτησε επικεφαλής του στρατού το Βελισάριο, ο οποίος σύναψε πόλεμο με τους Βανδάλους το 533-534 στην Αφρική και με τους Οστρογότθους το 535-555 στην ιταλική χερσόνησο.
Παράλληλα με τους πολέμους στο εξωτερικό, ο Ιουστινιανός μερίμνησε για την εσωτερική αναδιοργάνωση της Αυτοκρατορίας προωθώντας μεταρρυθμίσεις στη νομοθεσία.
Για να προωθήσει το μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα αλλά και τη γενικότερη πολιτική του, ο Ιουστινιανός επέλεξε τα καταλληλότερα άτομα. Στον πολεμικό τομέα στηρίχθηκε στους στρατηγούς Βελισάριο και Ναρσή. Στο νομοθετικό σκέλος εμπιστεύθηκε τον ικανότατο νομομαθή Τριβονιανό, ο οποίος μπόρεσε να
κωδικοποιήσει τους νόμους από την εποχή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Αδριανού ως την περίοδο του Ιουστινιανού.
Σημαντικότερο επίτευγμά του υπήρξε η έκδοση των «Νεαρών», που αποτέλεσε το corpus juris civilis, τη βάση της μεταγενέστερης νομοθεσίας (Ιουστινιάνειο Δίκαιο).
Στον καλλιτεχνικό και αρχιτεκτονικό τομέα ξεχώρισε η κατασκευή του πιο περίλαμπρου ναού της Ορθοδοξίας, της Αγίας Σοφίας, την κατασκευή της οποίας ανέθεσε στους Ανθέμιο και Ισίδωρο.
Επίσης, αναγέρθηκαν και άλλα χρήσιμα οικοδομήματα, όπως τείχη, φρούρια, υδραγωγεία, δεξαμενές, εκκλησίες κ.ά., τα οποία ο ιστορικός Προκόπιος τα συμπεριέλαβε στο έργο του «Περί κτισμάτων».
Τα υψηλά ποσά που έπρεπε να δαπανηθούν για την κατασκευή όλων αυτών των έργων συγκεντρώθηκαν χάρη στο οικονομικό πρόγραμμα που εφήρμοσε ο ικανότατος υπουργός επί των οικονομικών Ιωάννης Καππαδόκης που εξαιτίας του γεγονότος αυτού μισήθηκε από το λαό.
Η βαριά φορολογία που επιβλήθηκε στο λαό οδήγησε στην περίφημη Στάση το Νίκα, το 532, που στρεφόταν κατά του ίδιου του Ιουστινιανού. Η αποφασιστική στάση της Αυτοκράτειρας Θεοδώρας που στήριξε την κρίσιμη στιγμή τον Ιουστινιανό Α' που σκεφτόταν να εγκαταλείψει το θρόνο ανέτρεψε την κατάσταση και ο στρατηγός Βελισάριος κατέπνιξε την επανάσταση σφαγιάζοντας τους περισσότερους παρευρισκόμενους στον Ιππόδρομο.
Ο Ιουστινιανός Α' για να ενισχύσει τα οικονομικά του κράτους ευνόησε την ανάπτυξη του εμπορίου και κυρίως την ανάπτυξη της σηροτροφίας και της μεταξουργίας.
Παρά το γεγονός πως ανακατέλαβε τα περισσότερα εδάφη του Βυζαντίου, τα τελευταία χρόνια της ζωής του φάνηκε πως οι κατακτήσεις αυτές θα ήταν πρόσκαιρες.
Οι Λομβαρδοί εγκαταστάθηκαν σε ένα μεγάλο τμήμα της Ιταλίας, ενώ η προσήλωση στη Δύση οδήγησε στην παραμέληση της Ανατολής. Ιδιαίτερα στο Βορρά στην περιοχή του Δούναβη εγκαταστάθηκαν ασιατικοί λαοί που δημιούργησαν αρκετά προβλήματα τους επόμενους αιώνες με τις επιδρομές τους.
Οι τρεις πόλεμοι με τους Πέρσες οδήγησαν σε ταπεινωτικές συνθήκες ειρήνης και η απειλή για την Αυτοκρατορία υπήρξε συνεχής.
Στο θρησκευτικό τομέα θεωρώντας πως η θρησκευτική ενότητα αποτελούσε προϋπόθεση για την ενότητα της Αυτοκρατορίας κατεδίωξε τους αιρετικούς (εξαίρεση αποτελούν οι Μονοφυσίτες λόγω της θετικής στάσης της Αυτοκράτειρας Θεοδώρας προς την αίρεση αυτή).
Στο διάστημα της βασιλείας του, ο Ιουστινιανός Α' κατόρθωσε να ολοκληρώσει το μεγαλύτερο μέρος τόσο των πολεμικών όσο και των ειρηνικών του σχεδίων.
Πέθανε στις 14 Νοεμβρίου 565.