DIASKEDASI.INFO

Άστορ Πιατσόλα

Ο Άστορ Πιατσόλα θεωρείται ο πιο σημαντικός συνθέτης του τάγκο κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. (στα ισπανικά Ástor Piazzolla, 11 Μαρτίου 1921 στο Μαρ ντελ Πλάτα, Αργεντινή – 4 Ιουλίου 1992 στο Μπουένος Άιρες)

Οι συνθέσεις του έφεραν επανάσταση στο παραδοσιακό τάγκο, ενσωματώνοντας σ' αυτό στοιχεία τζαζ και κλασικής μουσικής, και δημιούργησαν το nuevo tango (νέο τάγκο). Ήταν επίσης εξαίρετος μπαντονεονίστας και συχνά ερμήνευε τις συνθέσεις του με διάφορα μουσικά σχήματα. Στην Αργεντινή είναι γνωστός ως "El Gran Ástor" ("ο Μέγας Άστορ").

Βιογραφία
Γεννημένος στην Αργεντινή το 1921 από γονείς μετανάστες από την Ιταλία, ο Πιατσόλα πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των παιδικών του χρόνων με την οικογένειά του στη Νέα Υόρκη. Εκεί έμαθε να μιλά καλά τέσσερις γλώσσες: ισπανικά, αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Έμαθε επίσης να παίζει μπαντονεόν, το οποίο τον ανέδειξε γρήγορα σε παιδί-θαύμα. Ενώ ήταν ακόμη νεαρός γνώρισε τον Κάρλος Γκαρδέλ, μια άλλη σπουδαία προσωπικότητα του αργεντινού τάγκο. Επέστρεψε στην Αργεντινή το 1937, όπου το παραδοσιακό τάγκο βασίλευε ακόμη, και έπαιξε σε νυχτερινά κέντρα με διάφορες άσημες μπάντες. Ο πιανίστας Άρθουρ Ρούμπινσταϊν (Arthur Rubinstein), ο οποίος τότε ζούσε στο Μπουένος Άιρες, τον συμβούλεψε να μαθητεύσει κοντά στον Αργεντινό συνθέτη Αλμπέρτο Χιναστέρα (Alberto Ginastera). Ερχόμενος σε τριβή με παρτιτούρες του Στραβίνσκι, του Μπάρτοκ, του Ραβέλ και άλλων, παράτησε προσωρινά το τανγκό και καταπιάστηκε με τη σύνθεση της σύγχρονης συμφωνικής μουσικής.

Με την παρότρυνση του Χιναστέρα, το 1953 ο Πιατσόλα συμμετείχε σε διαγωνισμό σύνθεσης με τη "Συμφωνία του Μπουένος Άιρες" και κέρδισε υποτροφία από τη γαλλική κυβέρνηση για να μαθητεύσει στο Παρίσι κοντά στη Γαλλίδα συνθέτρια και μαέστρο Νάντια Μπουλανζέ (Nadia Boulanger). Η διορατική Μπουλανζέ άλλαξε τη ζωή του σε μια μέρα, όπως διηγείται ο ίδιος ο Πιατσόλα:

Όταν τη συνάντησα της έδειξα συμφωνίες και σονάτες μου με το κιλό. Άρχισε να τις διαβάζει και ξαφνικά είπε το εξής φρικτό: ‘Είναι πολύ καλογραμμένα.’ Και σταμάτησε, βάζοντας μια μεγάλη τελεία, τεράστια σαν μπάλα ποδοσφαίρου. Μετά από λίγο είπε: “Εδώ είσαι σαν τον Στραβίνσκι, σαν τον Μπάρτοκ, σαν τον Ραβέλ, αλλά ξέρεις τι; Δεν βρίσκω τον Πιατσόλα εδώ πέρα.” Κι άρχισε να διερευνά την προσωπική μου ζωή: τι έκανα, τι έπαιζα και τι δεν έπαιζα, αν ήμουν εργένης ή με κάποιον, ήταν σαν πράκτορας του FBI! Και της είπα με ντροπή ότι ήμουν μουσικός του τάγκο. Στο τέλος της είπα, “Παίζω σε ‘νυχτερινό κέντρο.’” Δεν ήθελα να πω “καμπαρέ.” Κι εκείνη απάντησε, “Νυχτερινό κέντρο, ναι, δηλαδή καμπαρέ, δεν είναι;” “Ναι,” απάντησα, και σκέφτηκα, “Θα τη χτυπήσω αυτή τη γυναίκα μ' ένα ραδιόφωνο στο κεφάλι...” Δεν ήταν εύκολο να της πει ψέματα κάποιος.
Συνέχισε να ρωτάει: “Λες ότι δεν είσαι πιανίστας. Τι όργανο παίζεις τότε;” Και δεν ήθελα να της πω ότι έπαιζα μπαντονεόν γιατί σκέφτηκα ότι “Θα με ρίξει κάτω από τον τέταρτο όροφο”. Τελικά ομολόγησα και μου ζήτησε να της παίξω λίγα μέτρα από κάποιο δικό μου τανγκό. Άνοιξε ξαφνικά τα μάτια, μου άρπαξε το χέρι και είπε: “Βρε χαζέ, αυτός είναι ο Πιατσόλα!” Ύστερα πήρα όλη τη μουσική που είχα συνθέσει, δέκα χρόνια της ζωής μου, και την έστειλα στον διάολο μέσα σε δύο δευτερόλεπτα.
Ο Πιατσόλα γύρισε από τη Νέα Υόρκη στην Αργεντινή το 1955, σχημάτισε το Οκτέτο Μπουένος Άιρες για να παίζει τάγκο, και δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω.

Εισάγοντας τη νέα του προσέγγιση στο τάγκο (nuevo tango), έγινε αμφιλεγόμενη προσωπικότητα στη χώρα, τόσο μουσικά όσο και πολιτικά. Το αργεντίνικο ρητό "στην Αργεντινή όλα μπορούν να αλλάξουν — εκτός από το τάγκο" δείχνει λίγο την αντίσταση που συνάντησε ο Πιατσόλα στην πατρίδα του. Όμως η μουσική του έτυχε αποδοχής στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, και τις διασκευές του του τάγκο υποδέχθηκαν με χαρά κάποια φιλελεύθερα τμήματα της αργεντινής κοινωνίας, τα οποία προωθούσαν πολιτικές αλλαγές παράλληλα με τη μουσική του επανάσταση.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του αργεντινού στρατού από το 1976 μέχρι το 1983, ο Πιατσόλα έζησε στην Ιταλία, αλλά επέστρεψε αρκετές φορές στην Αργεντινή, ηχογράφησε εκεί, και τουλάχιστον σε μία περίπτωση γευμάτισε με τον δικτάτορα Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα. Όμως η σχέση του με τον δικτάτορα πρέπει να ήταν όχι και τόσο φιλική, όπως περιγράφεται στο βιβλίο Astor Piazzolla, A manera de Memorias:

Ε: Έναν χρόνο πριν από το θέμα Los Largartos πήγατε στο σπίτι του Βιδέλα και γευματίσατε μαζί του, γιατί αποδεκτήκατε την πρόσκληση;
A: Τι πρόσκληση, αλήθεια! Στείλανε δυο τύπους με μαύρα κοστούμια και μια επιστολή που πάνω έγραφε το όνομά μου η οποία έλεγε ότι ο Βιδέλα με περίμενε κάποια συγκεκριμένη μέρα σε κάποιον συγκεκριμένο τόπο. Κάπου έχω ένα βιβλίο, με φωτογραφίες όλων των καλεσμένων: Ελάδια Μπλάκες, Ντανιέλ Τινάιρε, Όλγα Φέρι, ο συνθέτης Χουάν Κάρλος Ταουριέγιο, ήταν ζωγράφοι, ηθοποιοί
- Astor Piazzolla, A manera de Memorias, Libros Perfil 1998, ISBN 950-08-0920-6, σ. 85
Ο Πιατσόλα έδωσε την τελευταία συναυλία του στις 3 Ιουνίου 1990 στην Αθήνα. Η συναυλία ηχογραφήθηκε ζωντανά με μαέστρο το Μάνο Χατζιδάκι και την Ορχήστρα των Χρωμάτων (Athens Colors Orchestra). Ήταν η τελευταία ζωντανή/συναυλιακή ηχογράφηση του Πιατσόλα και θεωρείται εξαιρετικής σημασίας. Ένα μήνα αργότερα έπαθε θρόμβωση στο Παρίσι και πέθανε δύο χρόνια αργότερα, όντας σε κώμα, στο Μπουένος Άιρες.

Από τους συνεχιστές του, ο Μαρσέλο Νίσινμαν είναι ο πιο γνωστός αναδιαμορφωτής της μουσικής τάγκο στη νέα χιλιετία.

Μουσική
Το nuevo tango του Πιατσόλα ξεχώριζε από το παραδοσιακό τάγκο λόγω της ενσωμάτωσης στοιχείων τζαζ, της χρήσης περίπλοκων συγχορδιών και διαφωνιών - ετεροφωνιών, της χρήσης αντίστιξης, και των μακρών συνθετικών μορφών. Ο Πιατσόλα εισήγαγε επίσης μουσικά όργανα που δεν χρησιμοποιούνταν στο παραδοσιακό τάγκο, όπως το φλάουτο, το σαξόφωνο, την ηλεκτρική κιθάρα, ηλεκτρικά όργανα, το βιμπράφωνο, και ντραμς.

Ο Πιατσόλα έπαιξε με διάφορα σχήματα: με την Ορχήστρα (1946), το "Οκτέτο Μπουένος Άιρες" (1955), το "Πρώτο Κιντέτο" (1960), το "Νονέτο" (1971), το "Δεύτερο Κιντέτο" (1978) και το "Σεστέτο" (1989). Εκτός από τις πρωτότυπες συνθέσεις και διασκευές που παρείχε, ήταν ο μαέστρος και μπαντονεονίστας σε όλα τα σχήματα. Ηχογράφησε επίσης τον δίσκο Summit με τον βαρύτονο σαξοφωνίστα Τζέρι Μάλιγκαν. Ανάμεσα στις πάμπολλες συνθέσεις του περιλαμβάνονται ορχηστρικά έργα όπως το "Concierto para Bandoneón, Orquesta, Cuerdas y Percusión", το "Doble-Concierto para Bandoneón y Guitarra", το "Tres Tangos Sinfónicos" και το "Concierto de Nácar para 9 Tanguistas y Orquesta", κομμάτια για σόλο κλασική κιθάρα—τα "Cinco Piezas", καθώς και μουσική για τραγούδια τα οποία είναι ακόμη πολύ γνωστά στη χώρα του, όπως το "Balada para un loco" (Μπαλάντα για έναν τρελό) και το "Adiós Nonino" (αφιερωμένο στον πατέρα του) το οποίο ηχογράφησε πολλές φορές με διάφορους μουσικούς και διάφορα σχήματα.

Οι βιογράφοι υπολογίζουν ότι ο Πιατσόλα συνέθεσε γύρω στις 3.000 κομμάτια από τα οποία ηχογράφησε περίπου τα 500.

Τζούλιαν Ασάνζ

Ο Τζούλιαν Πολ Ασάνζ (Julian Paul Assange, 3 Ιουλίου 1971) είναι Αυστραλός ακτιβιστής που δραστηριοποιείται στο διαδίκτυο. Είναι γνωστότερος για την ανάμιξή του στην λειτουργία της ιστοσελίδας Wikileaks.

Τα πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε στις 3 Ιουλίου 1971 στην Τάουνσβιλ του Κουίνσλαντ στην Αυστραλία. Την δεκαετία του 1980 ανήκε σε μία ομάδα χάκερ με το όνομα «International Subversives». To 1991 η Ομοσπονδιακή Αστυνομία της Αυστραλίας, μάλιστα, έκανε έφοδο στο σπίτι του. Ο Ασάνζ καταδικάστηκε για 24 σχετικά αδικήματα, ενώ αφέθηκε ελεύθερος πληρώνοντας εγγύηση 2.400 δολαρίων Αυστραλίας.

Το 1994 αποφάσισε να δουλέψει ως προγραμματιστής ελεύθερου λογισμικού. Το 1995, δημιούργησε το Strobe, την πρώτο ελεύθερο port scanner ανοιχτού κώδικα. Συμμετείχε στην ανάπτυξη του PostgreSQL, ενώ βοήθησε τεχνικά τον Σούλετ Ντρέιφους στο βιβλίο Underground: Tales of Hacking, Madness and Obsession on the Electronic Frontier. Το 1997, ήταν ανάμεσα σε αυτούς που δημιούργησαν την Rubberhose deniable encryption για το Linux κατά της κρυπτανάλυσης Rubber-hose. Το 1999 καταχώρησε το domain leaks.org.

Μεταξύ 2003 και 2006 σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης Φυσική και Μαθηματικά, αλλά δεν κατάφερε να πάρει πτυχίο.

WikiLeaks
Το 2006 ιδρύεται το WikiLeaks. Ο Ασάνζ, μέλος του 9μελούς συμβουλίου του Wikileaks, σύντομα γίνεται ένας από τους κύριους εκπροσώπους του στον Τύπο. Ενώ οι εφημερίδες τον περιγράφουν ως "διευθυντή" ή «ιδρυτή» του Wikileaks, ο ίδιος δεν αποκαλεί έτσι τον εαυτό του, αλλά λειτουργεί ως αρχισυντάκτης του, ενώ έχει δηλώσει ότι έχει την τελική απόφαση στη διαδικασία της εξέτασης των εγγράφων που υποβάλλονται στο site. Όπως και όλοι οι άλλοι που εργάζονται για το site, είναι εθελοντής, άνευ πληρωμής.

Βραβεύσεις
To 2009 του απονεμήθηκε το βραβείο Τύπου της Διεθνούς Αμνηστίας, ενώ έχει βραβευθεί και από το βρετανικό περιοδικό Εconomist με το βραβείο Index on Censorship το 2008. Το 2010 σε ψηφοφορία του Βρετανικού περιοδικού New Statesman ψηφίστηκε στο νούμερο 23 ανάμεσα στα «50 πρόσωπα που επηρεάζουν περισσότερο τον Κόσμο το 2010». Την ίδια χρονιά του απονεμήθηκε το βραβείο Σαμ Ανταμς, από την Sam Adams Associates for Integrity in Intelligence, μια ομάδα πρώην αξιωματικών της CIA σχετικά με την ακεραιότητα και την ηθική στον τομέα της πληροφοριοδότησης. Επίσης ψηφίστηκε από το περιοδικό Utne Reader (τεύχος Νοεμβρίου/Δεκεμβρίου 2010) ως ένας από τους «25 Οραματιστές που Αλλάζουν τον Κόσμο σας», ενώ η γαλλική εφημερίδα Le Monde τον ανακήρυξε «άνδρα της χρονιάς» για το 2010.

Το 2010 υπήρξε ανάμεσα στους υποψήφιους για το πρόσωπο της χρονιάς του περιοδικού Time για το 2010. Στην διαδικτυακή ψηφοφορία του κοινού μάλιστα κατέλαβε την πρώτη θέση με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο, τον Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν. Η επιλογή από το περιοδικού όμως ήταν ο ιδρυτής του Facebook Μαρκ Ζάκερμπεργκ, ο οποίος στη ψηφοφορία είχε έρθει 10ος. Το αποτέλεσμα ενόχλησε πολύ τους αναγνώστες του περιοδικού που με μαζικά μηνύματα στην ιστοσελίδα του εξέφρασαν την αντίθεσή τους, ενώ ο αρχισυντάκτης του περιοδικού Ρίτσαρντ Στένγκελ, αμυνόμενος για την απόφαση του περιοδικού, εξέφρασε την άποψη πως «σε λίγα χρόνια από σήμερα, ο ιδρυτής του WikiLeaks δεν θα είναι παρά μια υποσημείωση στην Ιστορία».

To 2011 του απονεμήθηκε το Μετάλλιο Ειρήνης του Σίδνεϊ και το Δημοσιογραφικό βραβείο Μάρθα Γκέλχορν.

Νομικά προβλήματα
Τον Μάιο του 2010 του αφαιρέθηκε το Αυστραλιανό διαβατήριο. Όταν του επιστράφηκε του ανακοίνωσαν πως επρόκειτο να ακυρωθεί, καθώς ήταν φθαρμένο. Σύμφωνα με την Wall Street Journal, το υπουργείο Άμυνας και Δικαιοσύνης των ΗΠΑ μελετά πιθανές νομικές διατάξεις για πιθανή δίωξη του λόγω κλοπής κρατικών περιουσιακών στοιχείων.

Κατηγορία βιασμού στη Σουηδία
Τον Αύγουστο του 2010 ξεκίνησε έρευνα εναντίον του στη Σουηδία με την κατηγορία πως είχε βιάσει μια γυναίκα στο Ένκοπινγκ ενώ είχε παρενοχλήσει μια δεύτερη δύο μέρες αργότερα στην Στοκχόλμη. Εντός 24 ωρών ο αρμόδιος Εισαγγελέας απέσυρε το ένταλμα σύλληψης καθώς, σύμφωνα με την απόφαση, δεν υπήρχαν λόγοι υποψίας πως είχε διαπράξει βιασμό, ενώ και ο ίδιος αρνήθηκε τις κατηγορίες για βιασμό. Οι υποστηρικτές του θεωρούσαν πως υπήρξε θύμα λασπολογίας. Η υπόθεση άνοιξε ξανά στις αρχές Σεπτεμβρίου όταν εμφανίστηκαν νέες πληροφορίες σχετικά με την υπόθεση βιασμού.

Τον Οκτώβριο η Σουηδική κυβέρνηση ανακοίνωσε πως αρνήθηκε τη χορήγηση άδειας παραμονής και εργασίας στον Τζούλιαν Ασάνζ, ο οποίος είχε ζητήσει να παραμείνει στη Σουηδία για να ωφεληθεί από τους νόμους για τη προστασία του δημοσιογραφικού έργου. Οι λόγοι δεν έγιναν γνωστοί. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους εκδόθηκε νέα δικαστική εντολή για να προσαχθεί σε ανάκριση σχετικά με τις κατηγορίες βιασμού. Εναντίον του εκδόθηκε διεθνές ένταλμα σύλληψης, ενώ απορρίφτηκε προσφυγή την οποία κατέθεσε ο Ασάνζ κατά του εντάλματος, με το Σουηδικό εφετείο να θεωρεί πως «υπάρχουν λόγοι για να ζητηθεί η σύλληψή του». Μετά από αυτή την απόρριψη, ο Ασάνζ προσπάθησε να καταφύγει στο Ανώτατο Δικαστήριο της Σουηδίας, με το δικαστήριο όμως να μην του δίνει άδεια για την άσκηση νέας έφεσης.

Έρευνες μετά την διαρροή διπλωματικών εγγράφων από το WikiLeaks στις 28 Νοεμβρίου 2010
Παράλληλα με την υπόθεση βιασμού, μετά την δημοσίευση στις 28 Νοεμβρίου από το WikiLeaks περισσοτέρων των 251.000 διπλωματικών εγγράφων, 15.000 περίπου από τα οποία έφεραν την ένδειξη «απόρρητο» (secret), ο Γενικός Εισαγγελέας της Αυστραλιανής Ομοσπονδιακής Αστυνομίας Ρόμπερτ ΜακΚλέλαντ δήλωσε στον Τύπο πως θα ξεκινούσε έρευνες για τις δραστηριότητες του Ασάνζ στο διαδίκτυο. Τόνισε επίσης πως θα προσφέρει στήριξη στις νομικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, οι οποίες ξεκίνησαν μια ποινική έρευνα που σχετίζονται με τη διαρροή των πληροφοριών μια μέρα μετά από αυτή, στις 29 Νοεμβρίου.

Ο Υφυπουργός των Εξωτερικών του Ισημερινού, Κίντο Λούκας, δήλωσε πως η χώρα του προσφέρεται να φιλοξενήσει τον Ασάνζ δίχως όρους, ώστε να συνεχίσει ελεύθερα τις δραστηριότητες του. Όμως, ο Υπουργός των Εξωτερικών της χώρας, Ρικάρντο Πατίνο, δήλωσε πως η προσφορά θα πρέπει να μελετηθεί από νομικής και διπλωματικής πλευράς πριν κατατεθεί επίσημα.

Στις 17 Δεκεμβρίου ο Ρόμπερτ ΜακΚλέλαντ εκ μέρους της Αυστραλιανής Ομοσπονδιακής Αστυνομίας δήλωσε πως το WikiLeaks δεν παραβίασε κανένα νόμο της Αυστραλίας με την δημοσίευση των 250.000 εγγράφων, ενώ η κύρια αρμοδιότητα για οποιαδήποτε έρευνα για το θέμα παραμένει στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σύλληψη και αντιδράσεις
Ύστερα από την έκδοση του εντάλματος από την Interpol για την υπόθεση βιασμού, o Ασάνζ παραδόθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2010 στην Αστυνομία του Λονδίνου, ύστερα από προγραμματισμένο ραντεβού. Στον Ασάνζ αρνήθηκαν να πληρώσει εγγύηση και κρατήθηκε προφυλακισμένος στην φυλακή Wandsworth μέχρι τις 14 Δεκεμβρίου. Παρά την σύλληψη του Ασάνζ το WikiLeaks συνέχισε τις αποκαλύψεις του.

Μετά την σύλληψη του Ασάνζ, η ομάδα χάκερ που φέρει την ονομασία «Anonymous» προχώρησαν σε μια σειρά ηλεκτρονικών επιθέσεων στα πλάισια της «Επιχείρησης Payback» (μίας οργανωμένης επιχείρησης επιθέσεων άρνησης εξυπηρέτησης σε διαδικτυακές τοποθεσίες που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2010), σε υποστήριξη του Ασάνζ. Ανάμεσα σε σελίδες που δέχθηκαν επίθεση ήταν αυτή της Mastercard, της Visa, του PayPal, της εισαγγελίας της Σουηδίας, της ελβετικής τράπεζας PostFinance και άλλες.

Σε ανοιχτή επιστολή προς την πρωθυπουργό της Αυστραλίας Τζούλια Γκίλαρντ, η οποία είχε τις υπογραφές γνωστών προσωπικοτήτων όπως ο Αμερικανός μελετητής Νόαμ Τσόμσκι, ο γερουσιαστής των Αυστραλών Πράσινων Μπομπ Μπράουν και πολλών Αυστραλών συγγραφέων, ζητούσαν από την Γκίλανρντ να προβεί σε μια «ισχυρή δήλωση» υποστήριξης του Ασάνζ. Παράλληλα, ο πρώην Αυστραλός πρωθυπουργός και υπουργός εξωτερικών της Αυστραλίας Κέβιν Ραντ δήλωσε πως υπεύθυνη για τις διαρροές των εγγράφων ήταν η Αμερικανική πλευρά, ερχόμενος σε αντίθεση με τη θέση της Γκίλαρντ που είχε κατηγορήσει προηγουμένως τον Ασάνζ. Σε όλη τη χώρα διοργανώθηκαν διαδηλώσεις προς υποστήρηξη του Ασάνζ και της ιστοσελίδας Wikileaks.

Στις 14 Δεκεμβρίου εγκρίθηκε απόφαση αποφυλάκισης υπό όρους, με την εγγύηση να ορίζεται σε £240.000. Δεν αφέθηκε όμως αμέσως ελεύθερος, καθώς εκκρεμούσε η προσφυγή κατά της απόφασης που είχε το δικαίωμα να καταθέσει η σουηδική εισαγγελία. Στις 16 Δεκεμβρίου το Ανώτατο Δικαστήριο της Βρετανίας επικύρωσε την απόφαση να αφεθεί ελεύθερος με την καταβολή εγγύησης και περιοριστικούς όρους, απορρίπτοντας την έφεση.

Δικαστική εξέλιξη και αίτηση πολιτικού ασύλου
Η ακροαματική διαδικασία για την έκδοση του ορίστηκε για τις 7 με 8 Φεβρουαρίου 2011. Στις 7 Φεβρουαρίου η ομάδα υπεράσπισης του Ασάνζ υποστήριξε πως δεν μπορεί να έχει μια δίκαιη δίκη στη Σουηδία, καθώς οι εν λόγω υποθέσεις εκδικάζονται στα κρυφά χωρίς καμία διαφάνεια, ενώ εξέφρασαν φόβους για μια πιθανή μετέπειτα έκδοσή του στις ΗΠΑ. Την ίδια στιγμή, αρχεία σχετικά με την υπόθεση διέρρευσαν στο διαδίκτυο, ενώ ο Ασάνζ σύμφωνα με την εφημερίδα The Independent σκέφτεται να κινηθεί νομικά ενάντια στη Guardian για συκοφαντική δυσφήμηση σε βιβλίο που εξέδωσε η δεύτερη, ενώ παρόμοιο βιβλίο κυκλοφόρησε και η αμερικανική Νew Υork Τimes. Στις 24 Φεβρουαρίου το δικαστήριο ανακοίνωσε την απόφασή του σύμφωνα με την οποία ο Ασάνζ θα εκδοθεί στην Σουηδία.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 3 Μαρτίου 2011, ο Ασάνζ κατέθεσε έφεση κατά της απόφασης έκδοσης του, η οποία εκδικάστηκε τον Ιούλιο του ίδιου έτους. Στις 2 Νοεμβρίου 2011 το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την έφεση με την πλευρά του Ασάνζ να καταθέτει προσφυγή κατά της απόφασης.

Τον Ιανουάριο του 2012 το αγγλόφωνο ρωσικό τηλεοπτικό δίκτυο RT ανακοίνωσε την έναρξη της συνεργασίας του με τον Ασάνζ, ο οποίος παρέμενε ακόμα σε κατ’ οίκον περιορισμό στη Βρετανία αναμένοντας την απόφαση της προσφυγής του, για μια σειρά εκπομπών συνεντεύξεων. Καλεσμένος της πρώτης του εκπομπής ήταν ο Χάσαν Νασράλα, αρχηγός της Χεζμπολάχ.

Η νέα προσφυγή του Ασάνζ εξετάστηκε τον Φεβρουάριο του 2012. Στα τέλη Μαΐου το δικαστήριο απέρριψε την έφεση για δεύτερη φορά. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Βρετανίας έδωσε διορία έως τις 28 Ιουνίου για την εκκίνηση των διαδικασιών έκδοσης του Τζούλιαν Ασάνζ.

Στις 19 Ιουνίου του 2012 ο Ασάνζ κατέφυγε στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο υποβάλλοντας αίτημα για τη χορήγηση πολιτικού ασύλου. Η αστυνομία του Λονδίνου ανακοίνωσε πως η απόπειρα του να ζητήσει άσυλο σε ξένη πρεσβεία αποτελούσε παραβίαση των όρων της εγγύησής του και μπορούσε να επιφέρει σύλληψη. Στις 16 Αυγούστου 2012 ο υπουργός Εξωτερικών του Ισημερινού Ρικάρντο Πατίνο ανακοίνωσε την απόφαση της χώρας να παραχωρήσει τελικά πολιτικό άσυλο στον Ασάνζ, ο οποίος παρέμενε στους χώρους της πρεσβείας της χώρας στο Λονδίνο, υπό την απειλή της σύλληψής του. Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης «Ο Ασάνζ αντιμετώπιζε μία υπαρκτή απειλή πολιτικής δίωξης, συμπεριλαμβανομένης της έκδοσης στις ΗΠΑ».

Την αντίθεσή τους εξέφρασαν τόσο η Βρετανία όσο και η Σουηδία, με την πρώτη μάλιστα να απειλεί πως θα προχωρούσε σε προσωρινή άρση της διπλωματικής ασυλίας της πρεσβείας του Ισημερινού για να διευκολυνθεί η σύλληψη του Ασάνζ. Καθώς η Βρετανία αρνήθηκε να του παράσχει ασφαλή έξοδο από τη χώρα μετά τη χορήγηση πολιτικού ασύλου, προκαλώντας κρίση στις σχέσεις των δύο χωρών, ο Ισημερινός ζήτησε την παροχή εγγυήσεων από την Στοκχόλμη για την μη έκδοση του Ασάνζ στις ΗΠΑ, ως μια λύση του αδιεξόδου. Τον Δεκέμβριο του 2012 ο πρόεδρος του Ισημερινού Ραφαέλ Κορέα δήλωσε πως η υγεία του Ασάνζ, ο οποίος παρέμενε στην πρεσβεία της χώρας στο Λονδίνο μέχρι τότε καθώς καμία λύση δεν είχε επιτευχθεί, είχε επιδεινωθεί.

Τον Φεβρουάριο του 2013 ο Ασάνζ ανακοίνωσε την πρόθεσή του να διεκδικήσει μια έδρα στις εκλογές για την Γερουσία της Αυστραλίας της 14ης Σεπτεμβρίου 2013, στην πολιτεία της Βικτώρια. Μιλώντας στην ιστοσελίδα The Conversation, δήλωσε πως σε περίπτωση εκλογής του θα γίνει πιο εύκολη η έξοδός του από την πρεσβεία του Ισημερινού και θα κάνει δύσκολη την έκδοσή του στις ΗΠΑ για την υπόθεση κατασκοπείας, καθώς η κυβέρνηση των ΗΠΑ «δεν θα θελήσει να προκαλέσει μια διεθνή διπλωματική μάχη».

http://www.ted.com/talks/julian_assange_why_the_world_needs_wikileaks?language=el

Τομ Κρουζ

Ο Τομ Κρουζ είναι Αμερικανός ηθοποιός. (Thomas Cruise Mapother IV, 3 Ιουλίου 1962)

Ξεκίνησε την καριέρα του το 1981 με τις ταινίες Ατελείωτη Αγάπη (Endless Love) και Ταπς, η Σάλπιγγα της Ανταρσίας (Taps).

Υποδύθηκε τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Οι Πονηρές Δουλειές ενός Πρωτάρη (Risky Business) το 1983.

Απέκτησε παγκοσμία αναγνωρισιμότητα με τον πρωταγωνιστικό ρόλο που είχε στην ταινία Τοπ Γκαν (Top Gun) το 1986 και ο πιο διάσημος ρόλος του είναι αυτός του Ίθαν Χαντ στην επιτυχημένη σειρά ταινιών Επικίνδυνη Αποστολή (Mission: Impossible).

Έχει πρωταγωνιστήσει σε αρκετές επιτυχημένες ταινίες όπως: Το Χρώμα του Χρήματος (The Color of Money, 1986), Ο Άνθρωπος της Βροχής (Rain Man, 1988), Μέρες Κεραυνού (Days of Thunder, 1990), Ζήτημα Τιμής (A Few Good Men, 1992), Vanilla Sky (2001), Minority Report (2002), Ο Τελευταίος Σαμουράι (The Last Samurai, 2003), Η Διαδρομή (Collateral, 2004), Ο Πόλεμος των Κόσμων (War of the Worlds, 2005) και Επιχείρηση Βαλκυρία (Valkyrie, 2008)

Από το 2005, οι Κρουζ και Πόλα Γουάγκνερ είναι υπεύθυνοι του κινηματογραφικού στούντιο United Artists. Ο Κρουζ είναι επίσης γνωστός για την υποστήριξή του στην Εκκλησία της Σαηεντολογίας. Ο Κρουζ έχει λάβει συνολικά τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ και έχει βραβευτεί με τρεις Χρυσές Σφαίρες για τις ταινίες Γεννημένος την 4η Ιουλίου (Born on the Fourth of July, 1989), Τζέρι Μαγκουάιρ (Jerry Maguire, 1996) και Μανόλια (Magnolia, 1999).

Πρώτα χρόνια
Ο Τομ Κρουζ γεννήθηκε στο Σίρακιουζ της Νέας Υόρκης από τους Μέρι Λι και Τόμας Κρουζ Μάποθερ τον 3ο. Είναι γερμανικής, ιρλανδικής και αγγλικής καταγωγής. Μεγάλωσε στη φτώχεια, σε μια καθολική οικογένεια την οποία κακοποιούσε ο πατέρας τους. Ο Κρουζ έχει περιγράψει τον πατέρα του ως "αγγελιοφόρος του χάους". Έχει κακοποιηθεί και ο ίδιος από τον πατέρα του, σχολιάζοντας "Ήταν το είδος ανθρώπου που όταν κάτι πήγαινε στραβά, σε κλώτσαγε. Ήταν ένα μεγάλο μάθημα -σε καθησύχαζε, σε έκανε να αισθανθείς ασφαλής και μετά, μπαμ! Για μένα ήταν κάπως 'Κάτι δεν πάει καλά με αυτόν τον τύπο. Μην τον εμπιστεύεσαι. Να προσέχεις'".

Ο Κρουζ πέρασε ένα μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας στον Καναδά. Η οικογένεια αργότερα μετακόμισε στο Μπίκον Χιλ, ώστε ο πατέρας του να πιάσει δουλειά ως σύμβουλος άμυνας στον καναδικό στρατό. Στο σχολείο ο Κρουζ ήταν δραστήριος στην άθληση, παίζοντας χόκεϊ επί δαπέδου. Παράλληλα ασχολήθηκε και για πρώτη φορά με τη δραματική τέχνη.

Καριέρα

1980-1989
Οι πρώτες κινηματογραφικές εμφανίσεις του Κρουζ έγιναν το 1981 στις ταινίες Ατελείωτη Αγάπη (Endless Love) και Ταπς, η Σάλπιγγα της Ανταρσίας (Taps), στην οποία υποδύθηκε έναν τρελαμένο μαθητή στρατιωτικού σχολείου. Ο πρώτος του πρωταγωνιστικός ρόλος έγινε το 1983 στην κωμωδία Losin' It. Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε στις ταινίες Τομ Κρουζ, ο Ασυγκράτητος (All the Right Moves) και Οι Πονηρές Δουλειές ενός Πρωτάρη (Risky Business). Το 1985 πρωταγωνίστησε σην ταινία Θρύλος (Legend) σε σκηνοθεσία Ρίντλεϊ Σκοτ. Την επόμενη χρονιά ο Κρουζ έγινε παγκοσμίως γνωστός με το ρόλο του Πιτ "Μάβερικ" Μίτσελ στη μεγάλη εισπρακτική επιτυχία Τοπ Γκαν (Top Gun). Το Τοπ Γκαν έλαβε πέντε υποψηφιότητες για Όσκαρ, κερδίζοντας ένα και απέφερε 353,8 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως.

Μετά την επιτυχία του Τοπ Γκαν, ο Κρουζ πρωταγωνίστησε με τον Πολ Νιούμαν στην ταινία Το Χρώμα του Χρήματος (The Color of Money, 1986). Το 1988 έπαιξε στο Κοκτέιλ (Cocktail). Η ταινία αν και συγκέντρωσε 171,5 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως έλαβε κυρίως αρνητικές κριτικές και κέρδισε δύο Χρυσά Βατόμουρα στις κατηγορίες Χειρότερη Ταινία και Χειρότερο Σενάριο ενώ ο Κρουζ έλαβε υποψηφιότητα για Χειρότερος Ηθοποιός. Ακολούθησε η ταινία Ο Άνθρωπος της Βροχής (Rain Man), η οποία βραβεύτηκε με το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Το 1989 ο Κρουζ υποδύθηκε τον αληθινό βετεράνο του Πολέμου του Βιετνάμ Ρον Κόβικ στην ταινία Γεννημένος την 4η Ιουλίου (Born on the Fourth of July). Για την ερμηνεία του βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα α' ανδρικού ρόλου - δράμα και έλαβε υποψηφιότητα για BAFTA και Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου.

1990-1999
Το 1990 πρωταγωνίστησε με τη Νικόλ Κίντμαν στο Μέρες Κεραυνού (Days of Thunder) και το 1992 με τους Τζακ Νίκολσον, Ντέμι Μουρ και Κέβιν Μπέικον στο δικαστικό δράμα Ζήτημα Τιμής (A Few Good Men). Ο Κρουζ έλαβε υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα α' ανδρικού ρόλου - δράμα ενώ η ίδια η ταινία έλαβε πέντε υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για Καλύτερη Ταινία. To Ζήτημα Τιμής αποδείχτηκε και μεγάλη εισπρακτική επιτυχία αποφέροντας 243,2 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Ακολούθησε η ταινία Η Φίρμα (The Firm) το 1993 και την επόμενη χρονιά ο Κρουζ πρωταγωνίστησε μαζί με τους Μπραντ Πιτ και Αντόνιο Μπαντέρας στην ταινία Συνέντευξη με έναν Βρικόλακα (Interview with the Vampire: The Vampire Chronicles), βασισμένη στην ομότιτλη νουβέλα της Αν Ράις. Παρά το γεγονός ότι η ταινία έλαβε θετικά σχόλια από τους κριτικούς, η Ράις αρχικά ήταν αντίθετη με την επιλογή του Τομ Κρουζ. Αφού είδε την ταινία, όμως, επαίνεσε την ερμηνεία του και απολογήθηκε για τις προηγούμενες αμφιβολίες της για το πρόσωπο του Κρουζ.

Το 1996 ο Κρουζ ανέλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο του πράκτορα Ίθαν Χαντ στην περιπετειώδη ταινία Επικίνδυνη Αποστολή (Mission Impossible) βασισμένη στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά. Η ταινία αποτέλεσε την πρώτη ανάμεσα στις 4 συνολικά ταινίες και έγινε τεράστια εισπρακτική επιτυχία με 457,6 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Tην ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στο Τζέρι Μαγκουάιρ (Jerry Maguire), για το οποίο βραβεύτηκε με τη δεύτερη Χρυσή Σφαίρα και έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου. Το 1999, ο Κρουζ συνεργάστηκε ξανά με τη Νικόλ Κίντμαν στην ταινία Μάτια Ερμητική Κλειστά] (Eyes Wide Shut) σε σκηνοθεσία Στάνλεϊ Κιούμπρικ και έπαιξε στο πλάι των Τζούλιαν Μουρ και Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν στην ταινία Μανόλια (Magnolia). Για την ερμηνεία του στο Μανόλια ο Κρουζ βραβεύτηκε με την τρίτη του Χρυσή Σφαίρα και έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου.

2000-2009
Το 2000, ο Κρουζ επανέλαβε το ρόλο του Ίθαν Χαντ στη συνέχεια Επικίνδυνη Αποστολή ΙΙ (Mission: Impossible II). Την ταινία σκηνοθέτησε ο Τζον Γου και όπως ο προκάτοχός του έγινε τεράστια εισπρακτική επιτυχία συγκεντρώνοντας 546,3 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε μαζί με τις Κάμερον Ντίαζ και Πενέλοπε Κρουζ στο αισθηματικό θρίλερ Vanilla Sky και το 2002 στην περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας Minority Report σε σκηνοθεσία Στίβεν Σπίλμπεργκ. Το 2003 πρωταγωνίστησε στο ιστορικό δράμα Ο Τελευταίος Σαμουράι (The Last Samurai) για το οποίο έλαβε υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα α' ανδρικού ρόλου. Ακολούθησαν οι ταινίες Η Διαδρομή (Collateral, 2004) και Ο Πόλεμος των Κόσμων (War of the Worlds, 2005) όπου ξανασυνεργάστηκε με τον Σπίλμπεργκ.

Το 2006, υποδύθηκε για τρίτη φορά τον Ίθαν Χαντ στην τρίτη προσθήκη της σειράς ταινιών Επικίνδυνη Αποστολή, Επικίνδυνη Αποστολή ΙΙΙ (Mission: Impossible IIΙ). Η ταινία έλαβε κυρίως θετικές κριτικές αλλά κινήθηκε λιγότερο ικανοποιητικά από τις προηγούμενες της σειράς αποφέροντας 397,8 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Την επόμενη χρονιά εμφανίστηκε στο πλευρό των Ρόμπερτ Ρέντφορντ και Μέριλ Στριπ στην εισπρακτική αποτυχία Λέοντες αντί Αμνών (Lions for Lambs) και το 2008 έκανε μια μικρή εμφάνιση στην κωμωδία Τροπική Καταιγίδα (Tropic Thunder). Για την ερμηνεία του στην ταινία έλαβε υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα β' ανδρικού ρόλου. Το 2009 πρωταγωνίστησε στο ιστορικό θρίλερ Επιχείρηση Βαλκυρία (Valkyrie) σε σκηνοθεσία του Μπράιαν Σίνγκερ.

2010-σήμερα
Το Μάρτιο του 2010, ο Κρουζ ολοκλήρωσε τα γυρίσματα της κωμικής περιπέτειας Επικίνδυνες Παρέες (Knight and Day) στην οποία ξανασυνεργάστηκε με την Κάμερον Ντίαζ. Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους τον Ιούνιο του 2010. Το Φεβρουάριο του 2010, ο Κρουζ επιβεβαίωσε την επιστροφή του στην τέταρτη ταινία της σειράς Επικίνδυνη Αποστολή. Το Επικίνδυνη Αποστολή – Πρωτόκολλο: Φάντασμα (Mission: Impossible – Ghost Protocol) κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 2011. Η ταινία έλαβε θερμής αποδοχής από κοινό και κριτικούς και έφτασε τα 693 εκατομμύρια δολάρια σε εισπράξεις παγκοσμίως και αποτελεί τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία του Κρουζ.

Στα μέσα του 2011, ο Κρουζ ξεκίνησε τα γυρίσματα της ταινίας Ροκ για Πάντα (Rock of Ages), η οποία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους τον Ιούνιο του 2012.Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στην περιπέτεια Jack Reacher. Επόμενη ταινία του θα είναι το περιπετειώδης θρίλερ επιστημονικής φαντασίας Oblivion.

Προσωπική ζωή
Ο Κρουζ είχε σχέση με τη συμπρωταγωνίστριά του στην ταινία Οι Πονηρές Δουλειές ενός Πρωτάρη (Risky Business) Ρεμπέκα Ντε Μορνέ, με την οποία συζούσαν στη Νέα Υόρκη από το 1983 μέχρι το 1985.

Το Μάιο του 1987 παντρεύτηκε την ηθοποιό Μίμι Ρότζερς και χώρισαν το Φεβρουάριο του 1990. Η Ρότζερς φημολογείται ότι εισήγαγε τον Κρουζ στην Σαηεντολογία. Γνώρισε τη δεύτερη σύζυγό του, Νικόλ Κίντμαν στα γυρίσματα της ταινίας Μέρες Κεραυνού (Days of Thunder). Παντρεύτηκαν το Δεκέμβριο του 1990. Μαζί υιοθέτησαν δύο παιδιά, την Ιζαμπέλα Τζέιν και τον Κόνορ Άντονι. Χώρισαν το Φεβρουάριο του 2001 Ο Κρουζ διατηρούσε σχέση με την Πενέλοπε Κρουζ, συμπρωταγωνίστριά του στο Vanilla Sky. Η σχέση τους τελείωσε το 2004.

Τον Απρίλιο του 2005, ο Κρουζ ξεκίνησε να βγαίνει με την Κέιτι Χολμς. Ένα μήνα αργότερα, ο Κρουζ εξέφρασε δημοσίως την αγάπη του για τη Χολμς στην εκπομπή της Όπρα Γουίνφρεϊ. Τον Οκτώβριο του 2005, το ζευγάρι ανακοίνωσε ότι περιμένουν παιδί. Η κόρη τους, Σούρι, γεννήθηκε τον Απρίλιο του 2006. Παντρεύτηκαν στις 18 Νοεμβρίου 2006 στην Ιταλία. Στις 29 Ιουνίου 2012, ανακοινώθηκε ότι η Χόλμς κατέθεσε αίτηση διαζυγίου μετά από πεντέμιση χρόνια γάμου.

Αχιλλέας Αλφεράκης

Ο Αχιλλέας Νικολάγιεβιτς Αλφεράκης, Χάρκοβο, 3 Ιουλίου 1846 -  Αγία Πετρούπολη, 27 Δεκεμβρίου 1919) ήταν Έλληνας συνθέτης.

Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και ανήκει στη ρωσική εθνική σχολή.

Συνέθεσε πάρα πολλά φωνητικά έργα (23 τετράδια με πάνω από 120 τραγούδια), 2 όπερες («Ο Βασιλιάς του Δάσους» και «Η Νύχτα της Βάπτισης» ή «Η Παραμονή του Αι-Γιάννη») και μουσική δωματίου, με πολλές επιρροές από τη δημοτική μουσική της Ρωσίας.

Ανέπτυξε έντονη κοινωνική και πολιτική δράση.

Το 1880 έως το 1888 διετέλεσε δήμαρχος του Ταγκανρόγκ και επί δημαρχίας του η πόλη γνώρισε μέρες λαμπρής καλλιτεχνικής δόξας.

Το 1888 ο Αλφεράκης παραιτήθηκε από τη δημαρχία και μετακόμισε στην Αγία Πετρούπολη, όπου έγινε καγκελάριος του Υπουργείου Εσωτερικών το 1891 και πρώτος διευθυντής της ρωσικής υπηρεσίας τηλεγράφων.

Ο Αλφεράκης αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στη μουσική.

Πέθανε το 1919.