DIASKEDASI.INFO

Τζον Μακάρθι

Ο Τζον Μακάρθι, ήταν μαθηματικός και σημαντική φυσιογνωμία του πεδίου της θεωρητικής πληροφορικής, ο οποίος το 1971 έλαβε το Βραβείο Turing για τις σημαντικές του συνεισφορές στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης. ( Γενν. στις 4 Σεπτεμβρίου 1927 στη Βοστώνη της Μασαχουσέτης και πέθανε στις 24 Οκτωβρίου 2011)

Ήταν υπεύθυνος για την επινόηση του ίδιου του όρου «τεχνητή νοημοσύνη» στη Διάσκεψη του Ντάρτμουθ το 1956 και εφευρέτης της γλώσσας προγραμματισμού Lisp.

Ο Μακάρθι υπερασπίστηκε τη μαθηματική λογική ως ερευνητική οδό και μέσον για την επίτευξη των στόχων της τεχνητής νοημοσύνης.

Το 1958 περιέγραψε το Advice Taker, ένα προηγμένο για την εποχή λογισμικό για την απάντηση ερωτήσεων και προγραμματισμό λογικής. Βασισμένη στον λογισμό λ, η Lisp έγινε γρήγορα η πλέον σημαντική γλώσσα προγραμματισμού για την τεχνητή νοημοσύνη μετά τη δημοσίευσή της το 1960.

Ο Μακάρθι υποκίνησε την έναρξη του Project MAC στο MIT, αλλά άφησε το MIT το 1962 για το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, όπου βοήθησε να ιδρυθεί το εργαστήριο Τεχνητής Νοημοσύνης του Στάνφορντ.

Το 1961 ήταν ο πρώτος που πρότεινε δημόσια (σε μια ομιλία που έδωσε για να γιορτάσει τα εκατό χρόνια του MIT) ότι η τεχνολογία πολυχρηστικής πολυδιεργασίας στα υπολογιστικά συστήματα («χρονομερισμός»), μπορεί στο μέλλον να χρησιμοποιηθεί για πώληση υπολογιστικής ισχύος μέσω δικτύων χρήσης κοινής ωφέλειας (όπως συμβαίνει με την ύδρευση ή την ηλεκτρική ενέργεια).

Η ιδέα αυτή ήταν πολύ δημοφιλής προς το τέλος της δεκαετίας του '60, αλλά εξασθένησε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '70 καθώς έγινε σαφές ότι το υλικό, το λογισμικό και οι υφιστάμενες τεχνολογίες τηλεπικοινωνιών δεν ήταν ακόμη έτοιμες.

Εντούτοις, από το 2000, η ιδέα έχει έρθει ξανά στην επιφάνεια με νέες μορφές και στηριγμένη στο Διαδίκτυο (υπολογιστικό πλέγμα).

Ο Μακάρθι έλαβε το πτυχίο του στα μαθηματικά από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια το 1948 και το διδακτορικό του στα μαθηματικά από το Πρίνστον το 1951. Μετά από βραχυπρόθεσμους διορισμούς σε Πρίνστον, Στάνφορντ, Ντάρτμουθ, και MIT, έγινε πλήρης καθηγητής στο Στάνφορντ το 1962, όπου παρέμεινε μέχρι την αποχώρησή του στο τέλος του 2000. Είναι τώρα ομότιμος καθηγητής.

Ο Τζον Μακάρθι σχολιάζει συχνά τις παγκόσμιες υποθέσεις στα φόρουμ του USENET. Ορισμένες ιδέες του, οι οποίες «στοχεύουν να δείξουν ότι η ανθρώπινη υλική πρόοδος είναι επιθυμητή και βιώσιμη», είναι διαθέσιμες στο Διαδίκτυο.

Τζον Φορντ

Ο Τζον Φορντ ήταν Αμερικανός σκηνοθέτης, ιρλανδικής καταγωγής, κάτοχος τεσσάρων βραβείων Όσκαρ Σκηνοθεσίας. (John Ford, 1 Φεβρουαρίου 1894 - 31 Αυγούστου 1973)

Η καριέρα του που διήρκεσε πενήντα χρόνια είναι πλούσια σε ταινίες από όλα τα είδη. Γύρισε πάνω από 140 ταινίες ξεκινώντας την περίοδο του βωβού κινηματογράφου και περνώντας στον ομιλούντα αργότερα. Δυστυχώς οι περισσότερες από τις βωβές ταινίες που γύρισε από το 1917 μέχρι και το 1927 θεωρούνται χαμένες.

Είναι γνωστός μέχρι και σήμερα τόσο για τα γουέστερν Η ταχυδρομική άμαξα (Stagecoach), Η αιχμάλωτος της ερήμου (The Searchers, 1956) και Ο άνθρωπος που σκότωσε τον Λίμπερτι Βάλανς (The Man Who Shot Liberty Valance), όσο και για τις κινηματογραφικές μεταφορές θρυλικών μυθιστορημάτων του περασμένου αιώνα.

Οι ταινίες: Τα Σταφύλια της Οργής (The Grapes Of Wrath) και Η κοιλάδα της κατάρας (How Green Was My Valley), βασίστηκαν στα ομώνυμα έργα των Στάινμπεκ και Λιούελιν αντίστοιχα.

Τα τέσσερα όσκαρ που κέρδισε για τη σκηνοθεσία, αποτελούν μέχρι και σήμερα αξεπέραστο ρεκόρ.

Θεωρείται ένας από τους πιο σημαίνοντες σκηνοθέτες της γενιάς του, με επιρροή σε πολλούς μεταγενέστερούς του. Ο Φορντ, ήταν απ' τους πρώτους που χρησιμοποίησε πραγματικές τοποθεσίες για τα εξωτερικά γυρίσματα, αντί των τεχνητών σκηνικών του εσωτερικού των χολιγουντιανών στούντιο.

Φημίζεται επίσης για τις μακρινές του λήψεις οι οποίες απεικονίζουν στο κέντρο τον ηθοποιό με φόντo άγρια και ρυτιδιασμένα φυσικά τοπία.

Αγαπημένος του ηθοποιός ήταν ο Τζον Γουέιν, ο οποίος πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 20 ταινίες του.
Αποτελεί την πρώτη προσωπικότητα του κινηματογράφου που βραβεύτηκε με βραβείο για την προσφορά του στην 7η τέχνη από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου στην πρώτη τελετή του 1974.

Γιώργος Σικελιώτης

Ο Γιώργος Σικελιώτης, ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ζωγράφους και χαράκτες της λεγόμενης «γενιάς του ’30». (George Sikeliotis) (Σμύρνη, 4 Φεβρουαρίου 1917 - Αθήνα, 4 Σεπτεμβρίου 1984)

Γεννήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου του 1917 στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας.

Το 1922, με τη Μικρασιατική καταστροφή, έρχεται στην Αθήνα και εγκαθίσταται με την οικογένειά του στην Καισαριανή.

Φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, από το 1935 έως το 1940, όπου είχε καθηγητές τον Κωνσταντίνο Παρθένη και τον Σπυρίδωνα Βικάτο.

Από τα φοιτητικά του χρόνια, αρχίζει να παρουσιάζει έργα του σε ομαδικές εκθέσεις. Συγκεκριμένα το 1936 συμμετείχε στην 1η Ετήσια Έκθεση Σπουδαστών ΑΣΚΤ, στις αίθουσες του Παρνασσού και το 1938 στην ομαδική έκθεση Νέων Ρεαλιστών στην Αθήνα. Έργα της περιόδου αυτής βρίσκονται σήμερα στην Εθνική Πινακοθήκη.

Το 1940 πήρε μέρος στο αλβανικό μέτωπο. Στην περίοδο της Κατοχής αποτύπωσε με το έργο του τον σφυγμό της εποχής, κυρίως μέσα από σχέδια και χαρακτικά, συμβάλλοντας στον αγώνα των ανθρώπων της τέχνης και των γραμμάτων κατά των κατακτητών. Το 1945 παντρεύτηκε τη Χαρίκλεια Κωνσταντινίδη, δασκάλα κλασικού χορού, με την οποία απέκτησε δύο κόρες, τη Βάσω και τη Φωτίκα.

Το 1949 έγινε μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας «Στάθμη», η οποία ανέπτυξε πλούσια εικαστική δραστηριότητα. Μέχρι την πρώτη του ατομική έκθεση (1954), συμμετείχε σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα (Πανελλήνιες της καλλιτεχνικής ομάδας «Στάθμη», ως μέλος αυτής, στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη, κ.α.), καθώς και στο εξωτερικό (Ρώμη 1953, Οττάβα - Καναδάς 1953).

Το 1954 οργάνωσε στην Αθήνα την πρώτη του ατομική έκθεση, με 80 έργα, στις αίθουσες της εφημερίδας Το Βήμα ενώ το 1957 συμμετείχε στη Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας.

Το 1960 η Ελληνική Επιτροπή της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης τον εξέλεξε ως υποψήφιο για το Διεθνές Βραβείο του Μουσείου Guggenheim της Νέας Υόρκης, για το έργο του "Κορίτσια με Περιστέρια", όπου η επιτροπή βράβευσης του Μουσείου του απονέμει Εύφημη Μνεία.

Το 1965 οργάνωσε ατομική έκθεση στη Νέα Υόρκη, με 35 πίνακες, υπό την αιγίδα του Ελληνικού Προξενείου.

Ο Σικελιώτης έζησε και εργάστηκε για μεγάλα χρονικά διαστήματα στην Αγγλία και στη Γαλλία. Στην Αγγλία, ζωγράφισε κυρίως το βιομηχανικό τοπίο της κεντρικής Αγγλίας, καθώς επίσης χωριά και τοπία της Ουαλίας. Το ζωγραφικό και χαρακτικό αυτό έργο παρουσιάστηκε σε δύο ατομικές εκθέσεις με τον τίτλο «Παλιά Αγγλία» (Αθήνα 1974, Θεσσαλονίκη 1975).

Κατά την περίοδο 1977-1983 μετέβαινε συχνά στο Παρίσι όπου οργάνωσε το δικό του ατελιέ ζωγραφικής. Το ενδιαφέρον του εστιάστηκε στους ανθρώπους του Παρισιού, που αποτελούνταν από πλήθος διαφορετικών φυλών και εθνικοτήτων.

Κατά τη διάρκεια της πενηνταετούς (1935-1984) καλλιτεχνικής του δραστηριότητας παρουσίασε το έργο του σε μεγάλη σειρά ατομικών και ομαδικών εκθέσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα παρουσίασε το έργο του σε 20 ατομικές εκθέσεις και σε περισσότερες από 185 ομαδικές.

Κατά την περίοδο 1975 – 1983 οργάνωσε σε συνεργασία με τους Δήμους, τους Τοπικούς Πολιτιστικούς Φορείς και την Πανελλήνια Πολιτιστική Κίνηση περισσότερες από 25 ατομικές εκθέσεις «Καλλιτεχνικής Αποκέντρωσης», όπως ο ίδιος τις ονόμαζε, με σκοπό τη διάδοση της Τέχνης στους ανθρώπους της περιφέρειας, σε διάφορες επαρχιακές πόλεις της Ελλάδας.

Ένα μέρος των έργων των εκθέσεων αυτών έγινε δωρεά από τον ίδιο τον ζωγράφο, προς τους εκάστοτε Τοπικούς Πολιτιστικούς Φορείς ή Δήμους. Η ενέργεια αυτή είχε ως αποτέλεσμα, μαζί και με τις δωρεές άλλων καλλιτεχνών, τη δημιουργία και συγκρότηση νέων Δημοτικών Πινακοθηκών σε αρκετές επαρχιακές πόλεις της Ελλάδας.

Διακρίσεις και εκθέματα
Το έργο του Γιώργου Σικελιώτη παρουσιάστηκε σε ατομικές εκθέσεις του εξωτερικού (Υπερωκεάνιο «Ολυμπία» της Greek Line εν πλω 1960, Νέα Υόρκη 1965, Λευκωσία 1974, Βασιλεία της Ελβετίας 1976).

Από το 1953 έως το 1983 συμμετείχε, σε περισσότερες από 40 ομαδικές εκθέσεις, οργανωμένες από Μουσεία και Πινακοθήκες του εξωτερικού, και σε συνεργασία κατά περίπτωση με την αντίστοιχη Ελληνική Πρεσβεία, το Υπουργείο Πολιτισμού και την Εθνική Πινακοθήκη: Ρώμη, Οτάβα, Μόντρεαλ, Μουσείο Guggenheim Νέας Υόρκης, Ουάσιγκτον, Τορόντο, 2η Μπιενάλε Αλεξάνδρειας, Ελσίνκι, Λίνεν Γερμανίας, Παρίσι, Δουβλίνο, Μόσχα, Βελιγράδι, Σόφια, Βουκουρέστι και πολλές άλλες.

Το εικαστικό του έργο, παρουσιάστηκε στην Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλέξανδρου Σούτζου, σε δύο αναδρομικές εκθέσεις: το 1975 στην «Αναδρομική Έκθεση» του συνολικού του έργου, με 186 έργα, και το 1983 στην «Αναδρομική Έκθεση Σχεδίων Προκατοχικών, Κατοχικών και Μετακατοχικών 1935 – 1950», με 214 σχέδια.

Πέρα από το κυρίως ζωγραφικό και χαρακτικό, στο έργο του Γιώργο Σικελιώτη, περιλαμβάνονται επίσης τοιχογραφίες, εικονογραφήσεις κειμένων και εξώφυλλων λογοτεχνικών βιβλίων Ελλήνων λογοτεχνών ( Γ. Σεφέρης, Ν. Μάτσας, Ν. Τσιφόρος, Α. Νενεδάκης, Γ. Σκαρίμπας κ.ά.), λογοτεχνικών περιοδικών, μαθητικών βιβλίων, περιοδικών, ημερολογίων, δίσκων μουσικής, ζωγραφικές κάρτες με μικτή τεχνική σε μεγάλη ποικιλία θεμάτων κ.α.

Ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ). Το 1983 το Υπουργείο Πολιτισμού και Επιστημών του απένειμε τιμητική σύνταξη για το έργο και τη συνεχή προσφορά του στο χώρο των εικαστικών Τεχνών και του Πολιτισμού.

Ο Γιώργος Σικελιώτης πέθανε στην Αθήνα, στις 4 Σεπτεμβρίου του 1984 και τάφηκε στο Νεκροταφείο της Καισαριανής, σε μνήμα που ο Δήμος παραχώρησε τιμητικά.

Έργα του υπάρχουν σε Εθνικά και Ιδιωτικά Μουσεία, Δημοτικές Πινακοθήκες και άλλους Πολιτιστικούς Φορείς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως: Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλέξανδρου Σούτζου, Μουσείο Ν. Χατζηκυριάκου Γκίκα – Μπενάκη, Συλλογή της Βουλής των Ελλήνων, Υπουργείο Παιδείας, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, Μουσείο Βορρέ, Μουσείο Πιερίδη Αθήνας - Κύπρου, Πινακοθήκη Εθνικής Τράπεζας, Συλλογή Alpha Bank, Συλλογή Εταιρείας Τσιμέντων «Ηρακλής – Όλυμπος», Τελλόγλειο Ίδρυμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Λέσχη Γραμμάτων και Τεχνών Βορείου Ελλάδας, Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρία «Τέχνη», κ.α. Έργα του ακόμη υπάρχουν σε πολλές Δημοτικές Πινακοθήκες στην Ελλάδα: Θεσσαλονίκη, Ρόδος, Μυτιλήνη, Καλαμάτα, Ηράκλειο Κρήτης, Ξάνθη, Λάρισα, Έδεσσα, Σέρρες, Καβάλα, Βέροια, Φλώρινα, Ζίτσα Ιωαννίνων, Μεσολόγγι, Σπάρτη, Λεωνίδιο, Κέα, Ελευσίνα, κ.α.

Στο εξωτερικό, έργα του βρίσκονται στη Δημοτική Πινακοθήκη του Λίνεν της Γερμανίας, στην World House Gallery της Νέας Υόρκης (30 πίνακες), κ.α.

Τέλος, έργα του Γιώργου Σικελιώτη βρίσκονται σε διάφορες ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό.

Ρόκι Μαρτσιάνο

Ο Ρόκι Μαρτσιάνο, του οποίου το κανονικό όνομα ήταν Rocco Francis Marchegiano, ήταν ο πρωταθλητής Βαρέων Βαρών στην πυγμαχία από το 9/23/1952 μέχρι το 11/30/1956.

Γεννήθηκε στην πολιτεία της Μασαχουσέτης. (Rocky Marciano, 1 Σεπτεμβρίου 1923 - 31 Αυγούστου 1969)

Ο Μαρτσιάνο, με τα 43 νοκ άουτ στην καριέρα του (αξίας περίπου 87,76%), ήταν ο μόνος πρωταθλητής των βαρέων βαρών στην ιστορία της πυγμαχίας που αποσύρθηκε έχοντας νικήσει σε κάθε αγώνα στην επαγγελματική του καριέρα.

Για αυτό και αποκαλούνταν συχνά ως "Ο Βράχος απο το Μπρόκτον" κατα την διάρκεια της καριέρας του.

Μετά από αρκετά χρόνια στη πυγμαχία, ο Ρόκι πάλεψε με διάφορους καλούς και γνωστούς της εποχής πυγμάχους όπως ο Τζόε Γουόλκοτ (Joe Walcott) κ.ά.

Το 1969, περίπου στα 45ά γενέθλιά του, επιβαίνοντας στο ιδιωτικό του μονοκινητήριο αεροπλάνο πήγαινε προς το Ντε Μόιν της Αϊόβα. Ήταν βράδυ και ο καιρός δεν ήταν πάρα πολύ καλός.

Ο πιλότος λεγόταν Γκλεν Μπελτζ, o οποίος είχε σύνολο 231 ωρών πτήσης, μόνο 35 από αυτές νυκτερινές και δεν είχε την απαιτούμενη εμπειρία για να πετάξει σε τέτοιες συνθήκες.

O Μπελτζ προσπάθησε να κάνει προσγείωση σε ένα μικρό αεροδρόμιο έξω από το Νιούτον της Αϊόβα, αλλά χτύπησε σε ένα δέντρο 2 μίλια μακριά από τον αεροδιάδρομο.

Επιπλέον, το αεροπλάνο δεν είχε πολλά καύσιμα. Ο Ρόκι, ο Μπελτζ και ο εικοσιδυάχρονος Φράνκι Φάρελ, γιος του Ιταλού Λούις Φράττο, πέθαναν στη σύγκρουση.

Εχει ταφεί στο κοιμητήριο του Φόρτ Λαουντερντέιλ στην πολιτεία της Φλόριντας μαζί με την γυναίκα του που πέθανε πέντε χρόνια αργότερα, στην ηλικία των 46.