Άρθρα
Τέλλος Άγρας ή Καπετάν Άγρας ήταν Έλληνας αντάρτης που έλαβε μέρος και πρωτοστάτησε στον Μακεδονικό Αγώνα
| 
| Εμφανίσεις: 1177
Τέλλος Άγρας ή Καπετάν Άγρας
ήταν Έλληνας αντάρτης που έλαβε μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα
Σαράντος Αγαπηνός το πραγματικό του όνομα
Ο Τέλλος Άγρας ήταν Έλληνας αντάρτης που έλαβε μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα. (ψευδώνυμο με το οποίο έγινε γνωστός) ή Σαράντος Αγαπηνός (Γαργαλιάνοι Μεσσηνίας, 17 Φεβρουαρίου 1880 - Πέλλα, 7 Ιουνίου 1907)
Η ιστορία του αποθανατίστηκε σε τραγούδια, αλλά και στο μυθιστόρημα «Στα μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα.
Το πραγματικό όνομα του Τέλλου Άγρα ήταν Σαραντέλος ή Σαράντος Αγαπηνός. Αν και τυπικά δηλώνονται ως τόπος γέννησής του οι Γαργαλιάνοι Μεσσηνίας, ο πραγματικός τόπος γέννησής του, το 1880, ήταν το Ναύπλιο, στο οποίο υπηρετούσε τότε, ως Εφέτης, ο Γαργαλιανιώτης πατέρας του Ανδρέας Αντωνίου Αγαπηνός, ο οποίος εν τέλει αποφάσισε να τον εγγράψει στα μητρώα αρρένων των Γαργαλιάνων Μεσσηνίας. Ο Σαράντος καταγόταν από ιστορική οικογένεια των Γαργαλιάνων, την οικογένεια των Αγαπηνών, η οποία είχε σημαντικό ρόλο κατά την Επανάσταση του 1821. Ο προπάππος του Αντώνιος Αγαπηνός ήταν έφορος της επιμελητείας του Αγώνα του 1821. Ο αδελφός τού παππού του, ο Διονύσιος Αγαπηνός, ήταν οπλαρχηγός και επικεφαλής 100 περίπου Γαργαλιανιωτών, με τους οποίους συμμετείχε σε διάφορες μάχες του Απελευθερωτικού Αγώνα, όπως στα Δερβενάκια, στην εκστρατεία των Αθηνών, στην μάχη που έγινε στην περιοχή των Παλαιών Πατρών και στην πολιορκία του Νιόκαστρου στην Πύλο. Τόσο ο παππούς του καπετάν Άγρα, όσο και ο αδελφός του παππού του, υπογράφουν ως δημογέροντες των Γαργαλιάνων σε διάφορα έγγραφα της εποχής τους. Ο δε Διονύσιος Αγαπηνός ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Ο Σαράντος Αγαπηνός είχε επίσης δυο αδελφούς, τον Αντώνη Αγαπηνό (Τρίπολη 1877 – Σύρος 1923) και τον Νίκο Αγαπηνό (Ναύπλιο 1890 – Μπένι Σουέφ Αιγύπτου 1947).
Με το βαθμό του υπολοχαγού μπήκε ως αντάρτης στο Βάλτο των Γιαννιτσών και πρωτοστάτησε στις συμπλοκές με τους κομιτατζήδες στο στρατηγικό αυτό σημείο, χωρίς να τον λυγίζουν οι τραυματισμοί και οι αρρώστιες του βάλτου. Στις 5 Ιουνίου 1907 ο Βούλγαρος βοεβόδας Ζλάταν εκμεταλλεύτηκε το ήθος και την τιμιότητα του Άγρα και, αφού τον κάλεσε άοπλο να συμφιλιωθούν, τον αιχμαλώτισε και τον κρέμασε κοντά στο Τέχοβο (Καρυδιά), Εδέσσης της Π. Ε. Πέλλας.
Τον Σεπτέμβριο του 1906, ύστερα από απόφαση του Γενικού Προξενείου Θεσσαλονίκης, αποστέλλονται στη λίμνη των Γιαννιτσών τρία νεοσυγκροτηθέντα ελληνικά σώματα. Μετά από μεσολάβηση του Νικολάου Ρόκα, καλείται στην περιοχή ο Αγαπηνός. Πρώτο εισήλθε στις αρχές του μήνα το σώμα του Ανθυπολοχαγού του Πεζικού Τέλλου Αγαπηνού με δύναμη είκοσι ανδρών, ενώ μετά από λίγες μέρες κατέφτασαν τα σώματα του Υπολοχαγού του Πεζικού Σάρρου Κωνσταντίνου (Κάλα) και Ανθυποπλοίαρχου Δεμέστιχα Ιωάννη (Νικηφόρου) με εικοσιπέντε άνδρες ο καθένας. Πρωταρχική αποστολή των σωμάτων ήταν η απομάκρυνση των βουλγαρικών συμμοριών από τη λίμνη, οι οποίες είχαν εγκατασταθεί με ισχυρές δυνάμεις στο νοτιοδυτικό τμήμα της, έτσι ώστε να μπορεί να αποτελέσει βάση εξόρμησης και κέντρο ανεφοδιασμού των ελληνικών σωμάτων για τις περιοχές της Κεντρικής Μακεδονίας.
Με το βαθμό του υπολοχαγού μπήκε ως αντάρτης στο Βάλτο των Γιαννιτσών και πρωτοστάτησε στις συμπλοκές με τους κομιτατζήδες στο στρατηγικό αυτό σημείο, χωρίς να τον λυγίζουν οι τραυματισμοί και οι αρρώστιες του βάλτου. Στις 5 Ιουνίου 1907 ο Βούλγαρος βοεβόδας Ζλάταν εκμεταλλεύτηκε το ήθος και την τιμιότητα του Άγρα και, αφού τον κάλεσε άοπλο να συμφιλιωθούν, τον αιχμαλώτισε και τον κρέμασε κοντά στο Τέχοβο (Καρυδιά), Εδέσσης της Π. Ε. Πέλλας.
Τον Σεπτέμβριο του 1906, ύστερα από απόφαση του Γενικού Προξενείου Θεσσαλονίκης, αποστέλλονται στη λίμνη των Γιαννιτσών τρία νεοσυγκροτηθέντα ελληνικά σώματα. Μετά από μεσολάβηση του Νικολάου Ρόκα, καλείται στην περιοχή ο Αγαπηνός. Πρώτο εισήλθε στις αρχές του μήνα το σώμα του Ανθυπολοχαγού του Πεζικού Τέλλου Αγαπηνού με δύναμη είκοσι ανδρών, ενώ μετά από λίγες μέρες κατέφτασαν τα σώματα του Υπολοχαγού του Πεζικού Σάρρου Κωνσταντίνου (Κάλα) και Ανθυποπλοίαρχου Δεμέστιχα Ιωάννη (Νικηφόρου) με εικοσιπέντε άνδρες ο καθένας. Πρωταρχική αποστολή των σωμάτων ήταν η απομάκρυνση των βουλγαρικών συμμοριών από τη λίμνη, οι οποίες είχαν εγκατασταθεί με ισχυρές δυνάμεις στο νοτιοδυτικό τμήμα της, έτσι ώστε να μπορεί να αποτελέσει βάση εξόρμησης και κέντρο ανεφοδιασμού των ελληνικών σωμάτων για τις περιοχές της Κεντρικής Μακεδονίας.
Με το βαθμό του υπολοχαγού μπήκε ως αντάρτης στο Βάλτο των Γιαννιτσών και πρωτοστάτησε στις συμπλοκές με τους κομιτατζήδες στο στρατηγικό αυτό σημείο, χωρίς να τον λυγίζουν οι τραυματισμοί και οι αρρώστιες του βάλτου. Στις 5 Ιουνίου 1907 ο Βούλγαρος βοεβόδας Ζλάταν εκμεταλλεύτηκε το ήθος και την τιμιότητα του Άγρα και, αφού τον κάλεσε άοπλο να συμφιλιωθούν, τον αιχμαλώτισε και τον κρέμασε κοντά στο Τέχοβο (Καρυδιά), Εδέσσης της Π. Ε. Πέλλας.
Τον Σεπτέμβριο του 1906, ύστερα από απόφαση του Γενικού Προξενείου Θεσσαλονίκης, αποστέλλονται στη λίμνη των Γιαννιτσών τρία νεοσυγκροτηθέντα ελληνικά σώματα. Μετά από μεσολάβηση του Νικολάου Ρόκα, καλείται στην περιοχή ο Αγαπηνός. Πρώτο εισήλθε στις αρχές του μήνα το σώμα του Ανθυπολοχαγού του Πεζικού Τέλλου Αγαπηνού με δύναμη είκοσι ανδρών, ενώ μετά από λίγες μέρες κατέφτασαν τα σώματα του Υπολοχαγού του Πεζικού Σάρρου Κωνσταντίνου (Κάλα) και Ανθυποπλοίαρχου Δεμέστιχα Ιωάννη (Νικηφόρου) με εικοσιπέντε άνδρες ο καθένας. Πρωταρχική αποστολή των σωμάτων ήταν η απομάκρυνση των βουλγαρικών συμμοριών από τη λίμνη, οι οποίες είχαν εγκατασταθεί με ισχυρές δυνάμεις στο νοτιοδυτικό τμήμα της, έτσι ώστε να μπορεί να αποτελέσει βάση εξόρμησης και κέντρο ανεφοδιασμού των ελληνικών σωμάτων για τις περιοχές της Κεντρικής Μακεδονίας.
Το Νοέμβριο επιχειρείται επίθεση από το σώμα του Αγαπηνού κατά των βουλγαρικών ανταρτικών σωμάτων, με σκοπό να καταλάβει την καλύβα Κούγκα. Η επιχείρηση δεν ήταν επιτυχής. Ο ίδιος ο Αγαπηνός τραυματίζεται και μεταφέρεται στη Θεσσαλονίκη, μετά από μια βδομάδα, ωστόσο, επανέρχεται. Στα τέλη Φεβρουαρίου αποχώρησε από τη λίμνη και εγκαταστάθηκε στη Νάουσα, αφενός για να αποθεραπευτεί από τα τραύματα και τους πυρετούς από τους οποίους έπασχε, αφετέρου για να διευθύνει τον αγώνα της περιοχής. Παρά τον κλονισμό της υγείας του και τα τραύματά του εξακολουθούσε να συμμετέχει ενεργά.
Εντούτοις, τον Απρίλιο του 1907, το Προξενείο Θεσσαλονίκης αποφάσισε να αντικαταστήσει τους αρχηγούς και τους αντάρτες, οι οποίοι είχαν δοκιμαστεί και εξαντληθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, ανάμεσά τους και ο Άγρας. Ωστόσο, επανειλημμένα λάμβανε πληροφορίες για την πτώση του ηθικού των βουλγαρικών συμμοριών και τη διάθεση πολλών στελεχών των κομιτάτων να διακόψουν τους δεσμούς τους με αυτά και να προσχωρήσουν στον ελληνικό αγώνα. Τέτοια διάθεση εκδήλωσε ο βοεβόδας Ζλατάν, την οποία καλωσόρισε ο Άγρας. Ήθελε να επισφραγίσει την πολυσχιδή δράση του με τη θεαματική προσχώρηση στην ελληνική πλευρά μεγάλης ομάδας κομιτατζήδων.
Η προδοσία και το τραγικό τέλος του καπετάν-Άγρα
Ακολούθησαν αρκετές συναντήσεις των δύο αρχηγών πριν την τελευταία συνάντηση της 3ης Ιουνίου. Εκείνη τη μέρα, οι κομιτατζήδες της ΕΜΕΟ, Κασάπτσε, Χαντούρη και Ζλατάν, παραβαίνοντας τις συμφωνίες, συνέλαβαν τον Άγρα και τον Αντώνη Μίγγα, ενώ οι υπόλοιποι από τη συνοδεία αφέθηκαν αργότερα ελεύθεροι. Τους διαπόμπευσαν ως δήθεν αιχμαλώτους, δεμένους και ξυπόλυτους, στα χωριά της περιοχής, με σκοπό να αναπτερώσουν το ηθικό των τρομοκρατημένων οπαδών των κομιτατζήδων.
Τη νύχτα της 7ης Ιουνίου, τους απαγχόνισαν μεταξύ των χωριών Τέχοβο (Καρυδιά) και Βλάδοβο (Άγρας). Το γεγονός τάραξε τους Έλληνες της περιοχής και η προδοσία των Βουλγάρων φανάτισε τους Έλληνες αντάρτες, με αποτέλεσμα ο ελληνικός αγώνας να συνεχιστεί με μεγαλύτερη ένταση και περισσότερες επιτυχίες.
Η λαϊκή παράδοση κατέγραψε τον θάνατο του Τέλλου Άγρα με πολλά τραγούδια. Χαρακτηριστικό είναι το σλαβόφωνο μοιρολόι:
Νέμας μάικα, ζλάτνο τσέτνο, να τα πλάτσι; (Δεν έχεις μάνα, γλυκό παιδί, για να σε κλάψει;)
Νέμας σέστρα, ντα τα ζάλια; (Δεν έχεις αδερφή, να σε πενθήσει;)
Κάκβα ιζλαζάγια; (Πώς σε ξεγέλασαν;)
Κάκβα ντονισέα ντα βα ουμπέσατ να ουρέχουτ; (Πώς σ' έφεραν εδώ και σε κρέμασαν στην καρυδιά;)
Ντα βα ντόνσατ να τσούζντι μέστου, (Να σε φέρουν σε ξένη γη,)
τσούζντι μάικι ντα πλάκατ, (ξένες μάνες να σε κλάψουν,)
τσούιντι σέστρι ντα βα ρέντατ. (ξένες αδερφές να σε μοιρολογήσουν.)
Σε ανάμνηση του θανάτου των δύο αγωνιστών, το χωριό Τέχοβο μετονομάστηκε αργότερα Καρυδιά (το δέντρο όπου απαγχονίστηκαν), ενώ το χωριό Βλάδοβο, όπου ενταφιάστηκαν έξω από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, είναι ο σημερινός Άγρας. Η δράση και ο μαρτυρικός θάνατος του Καπετάν Άγρα ενέπνευσαν στην Πηνελόπη Δέλτα το γνωστό μυθιστόρημά της «Στα μυστικά του Βάλτου».
Πληροφορίες: /el.wikipedia.org/
Μάκης Χριστοδουλόπουλος, είναι Έλληνας τραγουδιστής και μουσικός, τσιγγάνικης καταγωγής
| | Εμφανίσεις: 1519
Μάκης Χριστοδουλόπουλος
Ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος, είναι Έλληνας τραγουδιστής και μουσικός, τσιγγάνικης καταγωγής. (16 Φεβρουαρίου 1948)
Γεννήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου του 1948 στην Αμαλιάδα. Έμαθε από μικρός να παίζει κιθάρα και κλαρίνο και άρχισε να τραγουδάει.
Ποτέ δεν έκρυψε την τσιγγάνικη καταγωγή του, ούτε και ντράπηκε να δηλώσει ότι είναι τσιγγάνος.
Ξεκίνησε τραγουδώντας δημοτικά τραγούδια σε κέντρα και πανηγύρια, όπου τον ανακάλυψε ο Βασίλης Σαλέας και τον πήρε μαζί του.
Μαζί δημιούργησαν αρκετό υλικό. Το 1984 ο καλλιτέχνης συνεργάστηκε με τον Διονύση Σαββόπουλο στα «Στέφανα» και «Πληγωμένο χελιδόνι».
Ο Χριστοδουλόπουλος έχει τραγουδήσει τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα, Βασίλη Σαλέα, Γιάννη Πάριου, Στέλιου Περπινιάδη, Τάκη Σούκα, Θεόδωρο Καμπουρίδη όπως και έχει γράψει τραγούδια για τη Γλυκερία, Νίκο Παπάζογλου, Βασίλη Μαργαρίτη μεταξύ άλλων.
Από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ήταν τα τραγούδια «Παντρεμένοι κι οι δυο» και «Μελαχρινάκι».
Θεόδωρος Ιακώβου Ράλλης Έλληνας οριενταλιστής ζωγράφος της "γαλλικής ακαδημαϊκής σχολής" του ύστερου 19ου αιώνα
| | Εμφανίσεις: 1214
Θεόδωρος Ιακώβου Ράλλης
Έλληνας οριενταλιστής ζωγράφος
της "γαλλικής ακαδημαϊκής σχολής" του ύστερου 19ου αιώνα
Ο Θεόδωρος Ιακώβου Ράλλης, γνωστός και ως Théodore Jacques Ralli ή Rallis, ήταν Έλληνας ζωγράφος της «γαλλικής ακαδημαϊκής σχολής» του ύστερου 19ου αιώνα. Σήμερα θεωρείται ο πιο χαρακτηριστικός Έλληνας οριενταλιστής ζωγράφος.(Κωνσταντινούπολη, 16 Φεβρουαρίου 1852 – Λονδίνο, 2 Οκτωβρίου 1909)
Γόνος πλούσιας οικογένειας μεγαλεμπόρων από την Κωνσταντινούπολη και με ρίζες χιώτικες, ο Ράλλης άρχισε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Χάλκη και τις συνέχισε στο Λονδίνο, όπου για ένα διάστημα εργάστηκε ως υπάλληλος στις επιχειρήσεις Ράλλη-Μαυρογιάνννη.
Το 1875 πήγε στο Παρίσι και άρχισε σπουδές ζωγραφικής στη Σχολή Καλὠν Τεχνών, στο εργαστήριο του Ζαν-Λεόν Ζερόμ (Jean-Léon Gérôme), ζωγράφου και γλύπτη ηθογραφικών και ιστορικών θεμάτων κι ακαδημαϊκών τύπων. Έργα του εκτέθηκαν για πρώτη φορά στο Σαλόνι του Παρισιού το 1875.
Ήταν μέλος της Εταιρείας Γάλλων Ζωγράφων (Société des artistes français), η οποία τον τίμησε με εύφημο μνεία το 1885 και με αργυρό μετάλλιο το 1889.
Έγινε επίσης μέλος της γαλλικής Λεγεώνας της Τιμής, ενώ το 1900 διετέλεσε μέλος της κριτικής επιτροπής της Διεθνούς Εκθέσεως του Παρισιού. Με τη διαθήκη του άφησε ορισμένα έργα στην Εθνική Πινακοθήκη.
Πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια στην Ελλάδα, την Μικρά Ασία, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο, προκειμένου να συγκεντρώσει υλικό για τα έργα του. Μοίρασε την ζωή του ανάμεσα στο Παρίσι και το Κάιρο της Αιγύπτου, όπου διατηρούσε δεύτερο εργαστήριο.
Το 1881 νυμφεύθηκε την Ιουλία Μαυροκορδάτου, με την οποία απέκτησε μία κόρη, την Αικατερίνη (1882–1948), μετέπειτα σύζυγο Νικολάου Πολίτη. Η σύζυγός του πέθανε το 1888, σε ηλικία μόλις 29 ετών, και το 1895 ξαναπαντρεύτηκε με την Μαρία Μαυρομιχάλη, αλλά χώρισε λίγο καιρό αργότερα. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 και μέχρι τον θάνατό του, εξέθεσε κατ' επανάληψη πίνακές του στην Αθήνα, λόγω και της στενής φιλίας του με τον Δημήτριο Βικέλα.
Πίνακες του Θεοδώρου Ράλλη σε Οίκους Δημοπρασιών
Περισσότεροι από είκοσι πίνακες του Θεοδώρου Ράλλη δημοπρατήθηκαν στους παγκοσμίου φήμης οίκους δημοπρασιών τέχνης Sotheby΄s και Bonhams του Λονδίνου σε υψηλές τιμές που δεν είχαν προηγούμενο σε έργα Ελλήνων ζωγράφων.
Μέχρι τις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 21ου αι. ούτε οι εγκυκλοπαίδειες αναφέρονταν γενικά στην βιογραφία του, αλλά ούτε και τα ειδικά λευκώματα στην ζωγραφική του.
Ίσως ο οριενταλισμός μερικών έργων του υπολήφθηκε ως κυρίαρχο στοιχείο της ζωγραφικής του και συνετέλεσε στην έλλειψη καθολικού ενδιαφέροντος.
Η υψηλότερη τιμή μέχρι σήμερα επιτεύχθηκε με την ελαιογραφία του Η αιχμάλωτη (υπάγεται στην ομάδα των έργων του οριενταλισμός) η οποία πωλήθηκε στο ποσό των 1.046.232 ευρώ υπερκεράζοντας τον Κωνσταντίνο Βολανάκη, Νικόλαο Γύζη και Κωνσταντίνο Παρθένη.
Σημαντικές εκθέσεις
Το 1875 πηγαίνει στο Παρίσι και την ίδια χρονιά παράλληλα με τους σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών και την ενασχόλησή του στο εργαστήριο ζωγραφικής του Ζερόμ εργάζεται ως ανεξάρτητος καλλιτέχνης και την περίοδο 1875-82 τα έργα του εμφανίζονται συχνά στις εκθέσεις της Εταιρείας Γάλλων Καλλιτεχνών και λίγο αργότερα στις εκθέσεις της Βασιλικής Ακαδημίας του Λονδίνου.
Γόνος πλούσιας οικογένειας μεγαλεμπόρων από την Κωνσταντινούπολη και με ρίζες χιώτικες, ο Ράλλης άρχισε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Χάλκη και τις συνέχισε στο Λονδίνο, όπου για ένα διάστημα εργάστηκε ως υπάλληλος στις επιχειρήσεις Ράλλη-Μαυρογιάνννη. Το 1875 πήγε στο Παρίσι και άρχισε σπουδές ζωγραφικής στη Σχολή Καλὠν Τεχνών, στο εργαστήριο του Ζαν-Λεόν Ζερόμ (Jean-Léon Gérôme), ζωγράφου και γλύπτη ηθογραφικών και ιστορικών θεμάτων κι ακαδημαϊκών τύπων. Έργα του εκτέθηκαν για πρώτη φορά στο Σαλόνι του Παρισιού το 1875. Ήταν μέλος της Εταιρείας Γάλλων Ζωγράφων (Société des artistes français), η οποία τον τίμησε με εύφημο μνεία το 1885 και με αργυρό μετάλλιο το 1889. Έγινε επίσης μέλος της γαλλικής Λεγεώνας της Τιμής, ενώ το 1900 διετέλεσε μέλος της κριτικής επιτροπής της Διεθνούς Εκθέσεως του Παρισιού. Με τη διαθήκη του άφησε ορισμένα έργα στην Εθνική Πινακοθήκη.
Πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια στην Ελλάδα, την Μικρά Ασία, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο, προκειμένου να συγκεντρώσει υλικό για τα έργα του. Μοίρασε την ζωή του ανάμεσα στο Παρίσι και το Κάιρο της Αιγύπτου, όπου διατηρούσε δεύτερο εργαστήριο.
Το 1881 νυμφεύθηκε την Ιουλία Μαυροκορδάτου, με την οποία απέκτησε μία κόρη, την Αικατερίνη (1882–1948), μετέπειτα σύζυγο Νικολάου Πολίτη. Η σύζυγός του πέθανε το 1888, σε ηλικία μόλις 29 ετών, και το 1895 ξαναπαντρεύτηκε με την Μαρία Μαυρομιχάλη, αλλά χώρισε λίγο καιρό αργότερα. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 και μέχρι τον θάνατό του, εξέθεσε κατ' επανάληψη πίνακές του στην Αθήνα, λόγω και της στενής φιλίας του με τον Δημήτριο Βικέλα.
Πίνακες του Θεοδώρου Ράλλη σε Οίκους Δημοπρασιών
Περισσότεροι από είκοσι πίνακες του Θεοδώρου Ράλλη δημοπρατήθηκαν στους παγκοσμίου φήμης οίκους δημοπρασιών τέχνης Sotheby΄s και Bonhams του Λονδίνου σε υψηλές τιμές που δεν είχαν προηγούμενο σε έργα Ελλήνων ζωγράφων. Μέχρι τις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 21ου αι. ούτε οι εγκυκλοπαίδειες αναφέρονταν γενικά στην βιογραφία του, αλλά ούτε και τα ειδικά λευκώματα στην ζωγραφική του. Ίσως ο οριενταλισμός μερικών έργων του υπολήφθηκε ως κυρίαρχο στοιχείο της ζωγραφικής του και συνετέλεσε στην έλλειψη καθολικού ενδιαφέροντος. Η υψηλότερη τιμή μέχρι σήμερα επιτεύχθηκε με την ελαιογραφία του Η αιχμάλωτη (υπάγεται στην ομάδα των έργων του οριενταλισμός) η οποία πωλήθηκε στο ποσό των 1.046.232 ευρώ υπερκεράζοντας τον Κωνσταντίνο Βολανάκη, Νικόλαο Γύζη και Κωνσταντίνο Παρθένη.
Σημαντικές εκθέσεις
Το 1875 πηγαίνει στο Παρίσι και την ίδια χρονιά παράλληλα με τους σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών και την ενασχόλησή του στο εργαστήριο ζωγραφικής του Ζερόμ εργάζεται ως ανεξάρτητος καλλιτέχνης και την περίοδο 1875-82 τα έργα του εμφανίζονται συχνά στις εκθέσεις της Εταιρείας Γάλλων Καλλιτεχνών και λίγο αργότερα στις εκθέσεις της Βασιλικής Ακαδημίας του Λονδίνου.
Αρχικά ο όρος οριενταλισμός (oriental= ανατολικός) αφορούσε την επίδραση του πολιτισμού της Ανατολής (κυρίως της Τουρκίας, του Ιράκ, του Ιράν, της Αραβικής χερσονήσου, της Αιγύπτου και της βόρειας Αφρικής) στη δυτική τέχνη και λογοτεχνία. Η τάση αυτή εκφράστηκε ιδιαίτερα στα έργα του 19ου αι. με την ωραιοποιημένη συνήθως απεικόνιση προσώπων και τοπίων της Ανατολής. Γνωστότερα δείγματα της τέχνης αυτής είναι πίνακες διαφόρων ζωγράφων, όπως του Ζαν Ωγκύστ Ντομινίκ Ενγκρ (Η μεγάλη οδαλίσκη Τουρκικό Λουτρό), του Εζέν Ντελακρουά (Η οδαλίσκη, Γυναίκες από το Αλγέρι κ.α.
Το έργο του
Επηρεασμένος από τον Ζερόμ, ο Ράλλης ασχολήθηκε και αυτός με θέματα της Ανατολής, η οποία φάνταζε εξωτική στα μάτια των Ευρωπαίων. Εντούτοις, τα έργα του αποδίδουν σκηνές της Ανατολής της εποχής του ζωγράφου (και όχι μιας άλλης μακρινής εποχής) και χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερο ρεαλισμό και αυθεντικότητα. Το πρώτο γνωστό και ενυπόγραφο έργο του είναι: Ο Αιγύπτιος στρατιώτης 1878 προσπάθεια στην οποία διαπιστώνεται τόσο η απόλυτη κατοχή των τύπων της ακαδημαϊκής ζωγραφικής, όσο και η επίδραση των κατακτήσεων του δασκάλου του Ζερόμ.
Αγαπημένο του θέμα αποτέλεσαν οι θρησκευτικές σκηνές του ορθόδοξου ελληνισμού, στις οποίες τα πρόσωπα παρουσιάζονται με μοναδική ευλάβεια και αθωότητα. Ωστόσο, μερικά από αυτά τα έργα δείχνουν μια αφέλεια που τείνει προς την ρομαντική (και ιδιαιτέρως εθνικιστική) κοινοτοπία των ακαδημαϊκών ζωγράφων του 19ου αιώνα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αφελούς τάσης είναι Η λεία (Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου), ο πίνακας που παρουσιάζει το εσωτερικό μιας εκκλησίας ρημαγμένης και μία πανέμορφη Ελληνίδα δεμένη ημίγυμνη επάνω σε έναν κίονα του ναού. Ο θεατής υποθέτει προς πρόκειται για έργο αλλόθρησκων βαρβάρων επιδρομέων, που δεν ξέρουν να εκτιμούν το καλό και το ωραίο.
Επιλεγμένα έργα
Το φιλί Συλλ. Χ. Περέζ 1880
Εσωτερικό σπιτιού, Κόρη που κόβει λουλούδια στον κήπο 1892 σήμερα στην Εθνική Πινακοθήκη από τη Συλλογή Ε. Κουτλίδη
Προσωπογραφία της Ασπασίας Νάζου 1904 Ιδιωτ.Συλλ.
Στην Εκκλησία, κοπέλες στην εκκλησία και τα δύο στη Συλλ. Μακκά
Μαριονέτες στο Χαρέμι
Nubar πασάς, Ιδιωτική Συλλογή
Κεφαλή νεαρής Βεδουίνας
Η νυχτερία του πασά της Ταγγέρης 1884
Ανατολίτικο λουτρό
Άγιον Όρος
Τράπεζα σε μοναστήρι του Αγίου Όρους 1885
Μουσεία
Εθνική Πινακοθήκη, Αθήνα- δυο έργα
Μουσείο του Λούβρου ένα έργο
Σίδνεϊ, ένα έργο
Γιώργος Τρόντζος Έλληνας πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής και προπονητής με ένα Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης το 1968
| | Εμφανίσεις: 1506
Γιώργος Τρόντζος
Έλληνας πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής και προπονητής
με ένα Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης το 1968
Ο Γιώργος Τρόντζος, είναι Έλληνας πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής και προπονητής.
Αγωνιζόταν στη θέση του σέντερ με ύψος 2,17 και υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Έλληνες καλαθοσφαιριστές στη θέση αυτή, καθώς και ένας από τους πρώτους σημαντικούς καλαθοσφαιριστές στην ανάδειξη του ελληνικού μπάσκετ πριν το 1980. (Βέροια, 16 Φεβρουαρίου 1942)
Γεννήθηκε στη Βέροια στις 16 Φεβρουαρίου 1942. Ξεκίνησε την καριέρα του από τη ΧΑΝΘ και στη συνέχεια μεταγράφηκε στην ΑΕΚ σημειώνοντας άκρως πετυχημένες χρονιές.
Με την ομάδα της ΑΕΚ κατέκτησε πέντε Πρωταθλήματα Ελλάδος (1964, 1965, 1966, 1968, 1970), ένα Κύπελλο Κυπελλούχων το 1968 (σημείωσε 24 πόντους στον τελικό), ενώ ήταν και ο παίκτης που έδωσε την πρόκριση στον τελικό της διοργάνωσης, σκοράροντας με την κίνηση που έμεινε στην ιστορία ως η θρυλική ραβέρσα, κόντρα στην ιταλική Ίνις Βαρέζε.
Συμμετείχε επίσης σε ένα φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1966 και ήταν δυο φορές φιναλίστ Κυπέλλου Ελλάδος (1976, 1978). Βγήκε μέλος της κορυφαίας πεντάδας στην Ευρώπη σύμφωνα με την FIBA δυο φορές, το 1965 και 1967.
Ως προπονητής της ΑΕΚ ήταν φιναλίστ κυπέλλου Ελλάδας το 1980.
Στις 15 Οκτωβρίου 2016 η ΑΕΚ στον αγώνα του ελληνικού πρωταθλήματος κόντρα στο Λαύριο, τίμησε τον Γιώργο Τρόντζο αποσύροντας την φανέλα με το νούμερο #6.
Ο ίδιος δήλωσε για την μεγάλη τιμή:''Συγκινούμαι πάρα πολύ, διότι για μένα είναι η ύψιστη τιμή αυτό που συνέβη σήμερα. Εμένα με... σκλάβωσε αυτό που έγινε. Ελπίζω να συνεχιστεί αυτή η μεταχείριση στους παλιούς παίκτες της ομάδας. Νιώθω υποχρεωμένος στον κύριο Αγγελόπουλο''.
Εθνική Ελλάδος
Ήταν για πολλά χρόνια ο βασικός σέντερ της εθνικής συμμετέχοντας σε 136 αγώνες, σκόραρε 1543 πόντους (11,3 μ.ο.). Συμμετείχε στα Ευρωμπάσκετ 1965, 1967, 1969, 1973, στα Προολυμπιακά Τουρνουά του 1964 και 1968 και στους Μεσογειακούς αγώνες 1967 και 1971.
Κάρολος Κουν Έλληνας θεατρικός σκηνοθέτης
| | Εμφανίσεις: 1302
Κάρολος Κουν
Έλληνας θεατρικός σκηνοθέτης
Ο Κάρολος Κουν του Ερρίκου, ήταν κορυφαίος Έλληνας θεατρικός σκηνοθέτης εβραϊκής καταγωγής. (Προύσα 13 Σεπτεμβρίου 1908 - Αθήνα 14 Φεβρουαρίου 1987)
Ο Κάρολος Κουν γεννήθηκε στην Προύσα της Μικράς Ασίας στις 13 Σεπτεμβρίου 1908.
Φοίτησε στη Ροβέρτειο Σχολή της Κωνσταντινούπολης και σπούδασε αισθητική στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης.
Το 1929 διορίστηκε καθηγητής αγγλικών στο Κολλέγιο Αθηνών.
Η πρώτη του εμφάνιση ως σκηνοθέτη ήταν στο Τέλος του ταξιδιού του Σέριφ και με μαθητές του, από το Κολλέγιο, παρουσίασε έργα του Αριστοφάνη (Όρνιθες, Βάτραχοι, Κύκλωπας, Πλούτος) και του Σαίξπηρ (Όνειρο Θερινής Νυκτός).
Ίδρυσε τη Λαϊκή Σκηνή (1934-36) και συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους (Κατερίνας, Κοτοπούλη, κ.ά.).
Το 1942 ίδρυσε το Θέατρο Τέχνης όπου και ανέβασε Ίψεν, Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, Πιραντέλλο και μετά την απελευθέρωση για πρώτη φορά στην Ελλάδα Λόρκα, Τένεσι Ουίλιαμς, Μίλερ κ.ά. Επίσης το ίδιο έτος (1942) ίδρυσε τη Δραματική Σχολή του θεάτρου του, στην οποία μαθήτευσαν οι σημαντικότεροι σκηνοθέτες και ηθοποιοί της μεταπολεμικής γενιάς.
Οικονομικές όμως δυσχέρειες ανάγκασαν το Θέατρο Τέχνης να διαλυθεί (1949) το οποίο άνοιξε πάλι το 1954 σε μορφή κυκλικού θεάτρου. Τη περίοδο εκείνη (1950-53) ο Κουν συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, σκηνοθετώντας Τσέχοφ (Ο θείος Βάνιας, Οι τρεις αδερφές), Πιραντέλο (Ερρίκος Δ΄), κ.λπ.
Με μαθητές της Δραματικής Σχολής του όταν συγκρότησε και πάλι το 1954 το Θέατρο Τέχνης, με τη μορφή κυκλικού θεάτρου, εκτός τους παλαιούς συγγραφείς ο Κουν παρουσίασε τα καινούργια ρεύματα του ξένου μεταπολεμικού θεάτρου (Μπρεχτ, Ιονέσκο, Μπέκετ, Πίντερ, Ντάριο Φο, Αραμπάλ κ.ά.) και παράλληλα παρουσίασε έργα πολλών νέων Ελλήνων προικισμένων συγγραφέων - Σεβαστίκογλου, Καμπανέλλη, Κεχαΐδη, Σκούρτη, Αναγνωστάκη και Ευθυμιάδη επιστρέφοντας σε έργα των αρχαίων τραγικών και του Αριστοφάνη.
Από το 1957 ανεβάζει αρχαίο δράμα, αρχικά στο θέατρό του παρουσίασε τον Πλούτο και το 1959 τους Όρνιθες του Αριστοφάνη, που θεωρήθηκε παράσταση-σκάνδαλο λόγω της πρωτοποριακής της μορφής, και στη συνέχεια στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, για να συνεχίσει στο "Θέατρο των Εθνών" του Παρισιού, Λονδίνο, Ζυρίχη, Μόναχο, Μόσχα, Λένινγκραντ, Βαρσοβία, Βενετία, Φεστιβάλ Βιέννης, Διεθνές θεατρικό Φεστιβάλ Βελιγραδίου, Ελληνική Εβδομάδα του Ντόρτμουντ, Φεστιβάλ Φλάνδρας και σκανδιναβικές πρωτεύουσες με τα έργα "Όρνιθες", "Πέρσες", "Επτά επί Θήβας", "Αχαρνής", "Οιδίπους Τύραννος", "Λυσιστράτη", "Βάκχες" και "Ειρήνη".
Επίσης, παρουσίασε έργα ξένων συγγραφέων, όπως των Ουάιλντερ (Μικρή μας πόλη), Σαρτρ (Κεκλεισμένων των θυρών), Πάτρικ (Αυγουστιάτικο φεγγάρι), Ουίλιαμς (Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι, Τριαντάφυλλο στο στήθος, Καλοκαίρι και καταχνιά), Μπρεχτ (Ο κύκλος με την κιμωλία, Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν), Ιονέσκο (Ρινόκερος), Μίλερ (Ο θάνατος του εμποράκου), Ο' Νιλ (Ο παγοπώλης έρχεται), Μπέκετ (Περιμένοντας τον Γκοντό), Πίντερ, Άλμπι, Αραμπάλ, Ζενέ, Βάις, κ.ά. Οι περισσότεροι μάλιστα απ' αυτούς τους συγγραφείς πρωτοπαρουσιάστηκαν στην Ελλάδα από το Θέατρο Τέχνης. Παράλληλα, σκηνοθέτησε έργα νέων Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων, όπως των Καμπανέλλη, Κεχαΐδη, Σκούρτη, Σεβαστίκογλου, Αρμένη, Λ. Αναγνωστάκη (Η αυλή των θαυμάτων, Αγγέλα, Η πόλη, Βαβυλωνία, κ.λπ.).
Απ' τα έργα που σκηνοθέτησε τα τελευταία χρόνια ξεχωρίζουν: Το παιχνίδι της σφαγής του Ε. Ιονέσκο (1970-71), Τρωίλος και Χρυσηίδα του Σαίξπηρ (1972-73), Ο τρόμος και η αθλιότητα του Γ΄ Ράιχ του Μπ. Μπρεχτ (1974-75), Τρεις αδερφές του Α. Τσέχοφ (1975-76), Η αληθινή απολογία του Σωκράτη του Κ. Βάρναλη (1976-77), Ο αυτόχειρ του Ν. Έρντμαν (1977-78), Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού του Ι. Καμπανέλλη (1978-79), Δάφνες και Πικροδάφνες των Δ. Κεχαΐδη - Ε. Χαβιαρά (1979-80), Το σόι του Γ. Αρμένη (1980-81), Το Πιστοποιητικό του Ν. Έρντμαν (1981-82), Το Πανηγύρι του Δ. Κεχαΐδη (1982-83), Θαμμένο παιδί του Σ. Σέπαρντ (1983-84), Ούτε κρύο ούτε ζέστη του Φ. Κρετς (1984-85), Ριχάρδος Γ΄ του Σαίξπηρ (1985-86), Εσωτερικές φωνές του Ε. ντε Φιλίππο (1986-87), Ο ήχος του Όπλου της Λ. Αναγνωστάκη (1986-87).
Το Θέατρο Τέχνης συμμετείχε σε πολλά ελληνικά (Αθηνών, Επιδαύρου, Φιλίππων κ.ά.) και ξένα (Λονδίνου, Παρισιού, Μονάχου, Βιέννης κ.ά.) φεστιβάλ.
Το 1984 το ελληνικό κράτος παραχώρησε έναν χώρο στην Πλάκα, για την ανέγερση του θεάτρου Κ. Κουν.
Τιμήθηκε με το παράσημο Φοίνικα, το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών και το βραβείο Θεάτρου των Εθνών.
Με τη διαθήκη του, που δημοσιεύτηκε λίγες μέρες μετά το θάνατό του τον Φεβρουάριο του 1987, κληροδότησε τον τίτλο Θέατρο Τέχνης στους Γ. Λαζάνη, Μ. Κουγιουμτζή και Γ. Αρμένη με την προτροπή να συνεχίσουν τη συνεργασία τους στο Θέατρο Τέχνης Κ. Κουν.
Έγραψε τις μελέτες «Η αρχαία τραγωδία-κωμωδία» και «Ο σκηνοθέτης και το αρχαίο δράμα». Υπήρξε γεγονός πως ως σκηνοθέτη τον Κουν απασχολούσε το σύγχρονο νεοελληνικό έργο, η νεοελληνική θεατρική παράσταση, το αρχαίο δράμα και το κλασσικό θέατρο σε σύγχρονη απόδοση.
Ο Κάρολος Κουν ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (οδό Λυκαβηττού) και μιλούσε επίσης αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά.
Προς τιμήν του θεσμοθετήθηκε το Βραβεία Κάρολος Κουν.
Πληροφορίες: el.wikipedia.org
Περισσότερα Άρθρα...
- Τζίμης Πανούσης, ήταν Έλληνας τραγουδοποιός και ηθοποιός, γνωστός για τη σάτιρα και τον καυστικό και αθυρόστομο στίχο του
- Ιρένα Σέντλερ, ήταν κοινωνική λειτουργός από την Πολωνία και μέλος της αντίστασης κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής της χώρας
- Αυγούστα Άντα δημιούργησε τον πρώτο αλγόριθμο για υπολογιστή και ήταν η κόρη του Λόρδου Βύρωνα
- Κωστής Τσικλητήρας Έλληνας Ολυμπιονίκης αθλητής στίβου και ποδοσφαίρου