DIASKEDASI.INFO

Μητροπέτροβας

Ο Μήτρος Πέτροβας, γνωστότερος ως Μητροπέτροβας ήταν οπλαρχηγός της ελληνικής επανάστασης από τη Μεσσηνία καθώς και ένας από τους ηγέτες των αντικυβερνητικών εξεγέρσεων κατά τη διάρκεια της βαυαρικής αντιβασιλείας. (1745 - 12 Μαρτίου 1838)

Γεννήθηκε το 1745 στη Μέλπεια του Νομού Μεσσηνίας. Ανέπτυξε από νωρίς αντιοθωμανική δραστηριότητα και το 1770 συμμετείχε στην επανάσταση των Ορλωφικών. Υπήρξε στενός φίλος του πατέρα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Κωνσταντίνου.

Αργότερα συμμετείχε ενεργά στην προετοιμασία της επανάστασης του 1821 στην περιοχή της Μεσσηνίας και με την έναρξή της τάχτηκε στο πλευρό του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη τον οποίο ακολούθησε στις πολεμικές επιχειρήσεις της Αρκαδίας και μάλιστα, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του συμμετείχε στη μάχη του Βαλτετσίου τον Μάιο του 1821 ως επικεφαλής των πολεμιστών από την Ανδρούσα και το Λεοντάρι και τοποθετημένος στο δυτικό προμαχώνα του ελληνικού στρατοπέδου από κοινού με τους Ιωάννη Μαυρομιχάλη, Π. Κεφάλα και Παπατσώνη, διακρίθηκε για την απόκρουση των επανειλημμένων επιθέσεων του οθωμανικού ιππικού ενώ αργότερα συμμετείχε στην πολιορκία και την άλωση της Τριπολιτσάς.

Κατά το 1822 έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις εναντίον του εκστρατευτικού σώματος του Μαχμούτ Δράμαλη. Για τη συνεισφορά του, αναδείχτηκε το 1823 σε χιλίαρχο. Κατά τις εμφύλιες συγκρούσεις του 1823 - 1825, τάχτηκε στο πλευρό του Κολοκοτρώνη με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να φυλακιστεί από την κυβέρνηση Κουντουριώτη στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα. Λίγο μετά την αποφυλάκισή του τον Μάιο του 1825, αναδείχτηκε σε στρατηγό και συμμετείχε στις επιχειρήσεις εναντίον του Ιμπραήμ πασά.

Μετά το τέλος της επανάστασης και τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, πρωτοστάτησε το 1834, μετά την καταδίκη του Κολοκοτρώνη, σε εξεγέρσεις κατά της βαυαρικής αντιβασιλείας τον Ιούνιο στη Μάνη και τον Αύγουστο στη Μεσσηνία. Μετά την καταστολή των εξεγέρσεων συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο, η ποινή όμως δεν εκτελέστηκε λόγω του προχωρημένου της ηλικίας του και της συνεισφοράς του κατά την ελληνική επανάσταση. Αφού παρέμεινε για αρκετό χρονικό διάστημα στη φυλακή του δόθηκε αμνηστία και ακολούθως επέστρεψε στη γενέτειρά του όπου και απεβίωσε το 1838

Πληροφορίες: el.wikipedia.org

Ο Καίσαρας Βοργίας, δούκας του κράτους της Ρωμανίας κοντά στη Ρώμη και κατέκτησε επίσης τις πόλεις Ρίμινι, Πέζαρο, Ουρμπίνο και άλλες πόλεις της Κεντρικής Ιταλίας. (Cesare Borgia, 13 Σεπτεμβρίου 1475 - 12 Μαρτίου 1507)  

Ήταν γιος του Ροδρίγου Βοργία (μετέπειτα πάπα Αλεξάνδρου ΣΤ΄).

Από τον πατέρα του διορίστηκε αρχικά καρδινάλιος. Ο πατέρας του τον βοήθησε να σχηματίσει ηγεμονία στην Κεντρική και Βόρεια Ιταλία.
Ήταν αδίστακτος και δεν απέφευγε ούτε το έγκλημα για να επιτύχει τα σχέδιά του. Ήταν το υπόδειγμα του ηγεμόνα, που καταλαμβάνει την εξουσία μέσω τύχης και ξένων όπλων, όπως στο σύγγραμμα Ο Ηγεμόνας του Νικολό Μακιαβέλι, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, χωρίς διάκριση, ώστε να διασφαλίσει την εξουσία που κατέλαβε.
Ο θάνατος τού πατέρα του και η δική του αρρώστια υπήρξαν οι αφορμές της καταστροφής τού κράτους της Ρομάνια που δημιούργησε (1503). Παρά την προσπάθεια τού Καίσαρα να το ανασυγκροτήσει, δεν στάθηκε δυνατό.
Ο ίδιος βρήκε τον θάνατο σε ενέδρα των εχθρών του το 1507.

Στην τηλεοπτική σειρά "The Borgias" (2011) είναι από τα βασικά πρόσωπα, αν και η σειρά επικεντρώνεται στις πράξεις και τις δολοπλοκίες του πατέρα του Ροδρίγου (πάπα Αλεξάνδρου ΣΤ΄) από την στιγμή που ο τελευταίος ανέλαβε την εξουσία μέχρι την γέννηση του νόθου γιου της αδελφής του Καίσαρα, της Λουκρητίας, από τον ιπποκόμο της.

Νυμφεύτηκε την Καρλόττα, κόρη του Αλαίν Α΄ κυρίου του Αλμπρέ και είχε τέκνα:
Λουίζα 1500-1553, παντρεύτηκε πρώτα τον Λουδοβίκο Β΄ ντε λα Τρεμουάγ στρατηγό & κυβερνήτη της Βουργουνδίας και μετά τον Φίλιππο των Βουρβόνων κύριο του Μπουσέ.
Από μη νόμιμες σχέσεις είχε φυσικά τέκνα:
(νόθος) Τζιρόλαμο, νυμφεύτηκε την Ισαβέλλα κοντέσα του Κάπρι.
(νόθη) Λουκρέτσια η νεότερη, πήγε και έζησε στην Αυλή της Φερράρα στη θεία της Λουκρητία την πρεσβύτερη.

Πληροφορίες: el.wikipedia.org

Σταύρος Κουγιουμτζής

Ο Σταύρος Κουγιουμτζής ήταν Έλληνας συνθέτης και στιχουργός. (1932 - 12 Μαρτίου 2005)

Γεννήθηκε το 1932 σε έναν προσφυγικό καταυλισμό στο Επταπύργιο, κοντά στις φυλακές του Γεντί-Κουλέ, Μικρασιάτης στην καταγωγή, και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Θεσσαλονίκη, την πόλη που τόσο αγαπούσε.

Μπήκε στο χώρο της μουσικής σε ηλικία 15 ετών, με σπουδές στη Σχολή πιάνου του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης. Το 1952, για λόγους βιοπορισμού, αρχίζει να εργάζεται ως πιανίστας σε νυχτερινά κέντρα της Θεσσαλονίκης. Έγραψε το πρώτο του τραγούδι «Περιστεράκι» το 1960 με το οποίο συμμετείχε στο Φεστιβάλ του ΕΙΡ, με ερμηνεύτρια τη Ζωή Κουρούκλη.

Γράφει την επιτυχία «Μη μου θυμώνεις μάτια μου», που ερμηνεύει αρχικά η Χορωδία Φ.Ε.Μ. και στη συνέχεια ο Γιάννης Πουλόπουλος, όπως και το «Αν δεις στον ύπνο σου ερημιά» και ξεκινά συνεργασίες με μεγάλα ονόματα της τότε μουσικής σκηνής όπως η Καίτη Χωματά και ο Γιάννης Βογιατζής. Το 1966 εμφανίστηκε και στο χώρο του θεάτρου, γράφοντας μουσική για το «Το ταξίδι» του Γιώργου Θέμελη στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας, σε σκηνοθεσία Ευγένιου Σπαθάρη.

Συνεργασίες
Μετακόμισε στην Αθήνα το 1967 για να συνεργαστεί με τη δισκογραφική εταιρεία ΜΙΝΟΣ και με τους τότε ανερχόμενους τραγουδιστές Γιώργο Νταλάρα, Χαρούλα Αλεξίου, Γιάννη Καλατζή και Γιάννη Πάριο. Αυτή την περίοδο έγραψε τα σημαντικότερα τραγούδια της σταδιοδρομίας του: «Πού 'ναι τα χρόνια» (Α. Δασκαλόπουλος), «Να 'τανε το '21» (Σ. Τσώτου) - το τραγούδι που τον καθιέρωσε, «Κάπου νυχτώνει» (Σ. Κουγιουμτζής), «Όλα καλά κι όλα ωραία» (Σ. Κουγιουμτζής), «Ο ουρανός φεύγει βαρύς» (Σ. Κουγιουμτζής), «Έτσι ειν' οι ανθρώποι» (Σ. Τσώτου). Αν και στιχουργός ο ίδιος, συνεργάστηκε με σπουδαίους στιχουργούς όπως το Μάνο Ελευθερίου, Κ. Βίρβο, Σώτια Τσώτου, Μ. Μπουρμπούλη, Λευτέρη Παπαδόπουλο και ποιητές σαν τον Γ. Θέμελη, Ντ. Χριστιανόπουλο, και Κώστα Βάρναλη. Αργότερα συνεργάστηκε με μια σειρά άλλων μεγάλων ερμηνευτών όπως το Γιάννη Πάριο, την Άννα Βίσση, τον Αντώνη Καλογιάννη, το Γιάννη Καλατζή και την Ελευθερία Αρβανιτάκη σε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, το «Κόκκινο φουστάνι».

Ακολούθησε μια σιωπή 11 ετών, κατά τη διάρκεια των οποίων επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη από το 1988. Με πρόταση του Γιώργου Νταλάρα, επανήλθε στο προσκήνιο το 1998, με καινούργια κομμάτια βασισμένα στη βυζαντινή παράδοση, που ηχογραφήθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής, με τον Νταλάρα και την Αιμιλία Κουγουμτζή και συνοδεία χορωδίας, με τον τίτλο «Ύμνοι αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων». Η τελευταία του δισκογραφική παρουσία το 2001 ήταν το " Έβρεχε ο κόσμος" με 11 τραγούδια που έγραψε για την κόρη του, Μαρία Κουγιουμτζή και το Γιώργο Χριστοδούλου.

Ο συνθέτης έφυγε το Σάββατο 12 του Μάρτη 2005, στα 73 του χρόνια, από ανακοπή καρδιάς.

Πληροφορίες: el.wikipedia.org

Θεοφάνης Ομολογητής

Ο Θεοφάνης Ομολογητής (760 - 12 Μαρτίου 818) ήταν Βυζαντινός μοναχός (ηγούμενος) και χρονογράφος, υπέρμαχος της εικονολατρίας.

Γεννήθηκε το 760 μ.Χ. και καταγόταν από πλούσια και αριστοκρατική γενιά. Έμεινε ορφανός από τον πατέρα του Ισαάκ και τον μεγάλωσε η μητέρα του Θεοδότη. Παντρεύτηκε σε νεαρή ηλικία (12 ετών περίπου!), χωρίς να το θέλει, και έζησαν με τη σύζυγό του Μεγαλώ (μετέπειτα μοναχή Ειρήνη) για 8 χρόνια εν παρθενία.
Κατόπιν συμφώνησαν με τη σύζυγό του (στα χρόνια της βασιλείας Ειρήνης της Αθηναίας και του υιού της Κωνσταντίνου) να ακολουθήσουν και οι δύο το μοναχικό βίο.
Έλαβε το μοναχικό σχήμα στο μοναστήρι Πολίχινον (ή Πολυχρόνιον) στο όρος Σιγριανή, κοντά στην Κύζικο, στην ασιατική πλευρά της θάλασσας του Μαρμαρά, όπου αργότερα έγινε ηγούμενος.

Πήρε μέρος στις εργασίες της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια της Βιθυνίας, στο Ναό της Αγίας Σοφίας, το 787 μ.Χ., κατόπιν αίτησης του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ταρασίου, όπου αποφασίστηκε η αναστήλωση των εικόνων και η καταδίκη της Εικονομαχίας.

Μετά την επιστροφή του, στο μοναστήρι της Σιγριανής εγκατέστησε άλλον ηγούμενο κι αυτός ίδρυσε άλλο μεγαλύτερο μοναστήρι, το επονομαζόμενο του Μεγάλου Αγρού στη νήσο Καλώνυμο ή Καλόλιμνο, στο οποίο και έγινε ηγούμενος.
Παράλληλα ασχολήθηκε με τη συγγραφή, την καλλιγραφία και την αντιγραφή κωδίκων.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λέοντα Ε’ με την επανέναρξη των εικονομαχικών διώξεων ο Θεοφάνης, που ήταν σοβαρά άρρωστος στα νεφρά, κλείστηκε στη φυλακή δύο χρόνια για τα εικονολατρικά του φρονήματα και κατόπιν εξορίστηκε από τους εικονομάχους στη Σαμοθράκη όπου και πέθανε το 815 ή κατ'άλλους το 818

Ανακηρύχτηκε άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και η μνήμη του τιμάται στις 12 Μαρτίου.

Έργο
Το πιο γνωστό του έργο είναι η Χρονογραφία, η εξιστόρηση δηλαδή των ιστορικών γεγονότων από την εποχή της ανάρρησης του Διοκλητιανού το 284 μ.Χ. έως και την πτώση του Μιχαήλ Α΄ (813 μ.Χ). Το έργο του, γραμμένο από την οπτική γωνία των εικονόφιλων, αποτελεί τη σημαντικότερη ιστορική πηγή γι' αυτή την ιστορική περίοδο.

Πληροφορίες: el.wikipedia.org