DIASKEDASI.INFO

Λεβ Γιασίν

Ο Λεβ Ιβάνοβιτς Γιασίν ήταν Σοβιετικός ποδοσφαιριστής που έπαιζε στη θέση του τερματοφύλακα. Θεωρείται ως ο καλύτερος τερματοφύλακας του 20ού αιώνα από την διεθνή ομοσπονδία ιστορίας και στατιστικής ποδοσφαίρου (IFFHS). (22 Οκτωβρίου 1929 - 20 Μαρτίου 1990)

Ο Γιασίν γεννήθηκε στη Μόσχα σε οικογένεια βιομηχανικών εργατών. Ήταν μόλις 12 ετών όταν το καλοκαίρι του 1942 κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, άρχισε να δουλεύει ως βοηθός σε εργαστήριο μετάλλου.

Πρώτα βήματα
Ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα στη Ντιναμό Μόσχας το 1949 σε ηλικία 20 ετών ενώ στην Εθνική κλήθηκε το 1954.

Fairytale waring.png Η ενότητα αυτή είναι κενή, ανεπαρκώς ανεπτυγμένη ή ανολοκλήρωτη. Η βοήθειά σας είναι καλοδεχούμενη!
Η καταξίωση
Στη Ντιναμό απέδειξε το τεράστιο ταλέντο του και αυτό τoν οδήγησε στην Εθνική όπου εκεί τον έμαθε και ο υπόλοιπος κόσμος. Το 1956 κέρδισε στους Ολυμπιακούς Αγώνες το χρυσό μετάλλιο και το 1960 το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Σαν μέλος της Σοβιετικής Ένωσης πήρε μέρος στις διοργανώσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1958 (αποκλείστηκε στον προημιτελικό από την Σουηδία ), 1962 (αποκλείστηκε στον προημιτελικό από την Χιλή), και 1966 (τέταρτη θέση). Το 1970 ταξίδεψε στο Μεξικό για το Παγκόσμιο Κύπελλο όμως ήταν 40 ετών και ο ρόλος του ήταν πιο πολύ αυτός του βοηθού προπονητή παρά του παίκτη μιας και ήταν η τρίτη επιλογή της ομάδας ως τερματοφύλακας. Το τελευταίο του παιχνίδι το έδωσε το 1971 σε ένα συμβολικό αγώνα με τη Ντιναμό Μόσχας απέναντι σε μια ομάδα επίλεκτων της Ευρώπης στο στάδιο Λένιν της Μόσχας. Σε αυτό το παιχνίδι παρευρέθησαν πάνω από 100.000 άνθρωποι για να τον δουν να αγωνίζεται για τελευταία φορά. Μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του έκανε το 1963 ως μέλος της «επίλεκτης ενδεκάδας κόσμου» απέναντι στην Εθνική Αγγλίας στο στάδιο Γουέμπλεϋ, καθώς έκανε απίστευτες αποκρούσεις. Το 1963 γίνεται ο πρώτος και μοναδικός τερματοφύλακας στον κόσμο που κέρδισε το βραβείο του καλύτερου Ευρωπαίου ποδοσφαιριστή. Λέγεται πως έχει αποκρούσει περίπου 150 πέναλτι σε όλη του την καριέρα. Η FIFA, για να τον τιμήσει, εγκαθίδρυσε το βραβείο Λεβ Γιασίν για τον καλύτερο τερματοφύλακα σε κάθε τελική διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου.

Λοιπά στοιχεία
Ο Γιασίν συνήθιζε να αγωνίζεται με μαύρη εμφάνιση και μαύρα γάντια. Από το γεγονός αυτό του έδωσαν παρατσούκλια όπως μαύρη αράχνη, μαύρο χταπόδι, μαύρο πάνθηρα κ.ά.
Για γούρι έπαιρνε μαζί του δύο καπέλα σε κάθε αγώνα και το ένα το άφηνε πίσω από το τέρμα του ενώ το άλλο το φορούσε στο κεφάλι του
Το 2000 η FIFA τον ανακήρυξε σε Τερματοφύλακα του 20ου Αιώνα.
Αν και ήταν ιδιαιτέρα αθλητικός όταν ρωτήθηκε για το μυστικό της επιτυχίας του δήλωσε: "Ένα τσιγάρο για να καλμάρουν τα νεύρα και ένα ποτό για να σφίξουν οι μύες".
Έχει κερδίσει ένα Σοβιετικό πρωτάθλημα χόκεϋ επί πάγου.
Μερικοί από τους παίκτες που τον τίμησαν στο τελευταίο παιχνίδι του ήταν οι Πελέ, Εουσέμπιο και Φραντς Μπεκενμπάουερ
Μετά το τέλος της καριέρας του προπόνησε κάποιες ομάδες σε μικρά πρωταθλήματα της Φινλανδίας.
Το ένα του πόδι ακρωτηριάστηκε έπειτα από τραυματισμό στο γόνατο. Εξαιτίας, όμως, επιπλοκών πέθανε το 1990.

Στατιστικά
Αγωνίστηκε σε 812 παιχνίδια συνολικά στην καριέρα του.
320 παιχνίδια βασικός στη Ντιναμό Μόσχας
78 διεθνείς εμφανίσεις (δέχτηκε 70 γκολ)
13 αγώνες Παγκοσμίου Κυπέλλου (4 παιχνίδια χωρίς να δεχτεί γκολ)
2 εμφανίσεις στην "επίλεκτη ενδεκάδα (ΧΙ) κόσμου" (το 1963 κόντρα στην Αγγλία - 1968 κόντρα στην Βραζιλία)
Τιμητικό παιχνίδι από την FIFA το (1971)
480 παιχνίδια χωρίς να δεχτεί γκολ.

Βραβεία
Εγχώρια
1 χρυσό μετάλλιο για το Σοβιετικό πρωτάθλημα χόκεϋ επί πάγου
5 χρυσά, 15 ασημένια και 1 χάλκινο, το σύνολο των μεταλλίων στα Σοβιετικά πρωτάθληματα ποδοσφαίρου
3 φορές κάτοχος του Σοβιετικού Κυπέλλου

Διεθνή
1 ολυμπιακό χρυσό μετάλλιο
1 χρυσό μετάλλιο ως κάτοχος του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος
1 ασημένιο μετάλλιο ως φιναλίστ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος

Άλλα επιτεύγματα
Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς, Βραβείο "Χρυσή Μπάλα" (1963)
4η θέση στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου (1966)
3 φορές Καλύτερος τερματοφύλακας της ΕΣΣΔ (1960,1963,1966)
22 επίσημες εποχές με τον ίδιο σύλλογο (1950 - 1970)
Τάγμα του Λένιν (1967)
Ολυμπιακό Τάγμα (1986)
Χρυσό Τάγμα της FIFA για την Αρετή (1988)
Χρυσό μετάλλιο «του σφυριού και του δρεπανιού» (αστέρι) του Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργατιάς μαζί με το Τάγμα του Λένιν (ισάξιο με το στρατιωτικό βραβείο «Ήρωας της ΕΣΣΔ») (1989)
Τίτλος του «Καλύτερου Τερματοφύλακα του Αιώνα» της ΦΙΦΑ, , και μέλος της «Ενδεκάδας (ΧΙ) του Αιώνα» της ΦΙΦΑ (2000)
Χρυσός Παίκτης της Ρωσίας από την Ποδοσφαιρική Ένωση της Ρωσίας, ως ο πιο εξέχων παίκτης τους τα τελευταία 50 χρόνια (Νοέμβριος 2003 για τον εορτασμό του Ιωβηλαίου της UEFA).

Πληροφορίες: el.wikipedia.org

Έντγκαρ Ράις Μπάροουζ

Ο Έντγκαρ Ράις Μπάροουζ ήταν Αμερικανός συγγραφέας που έμεινε στην ιστορία ως ο δημιουργός του θρυλικού Ταρζάν, του επονομαζόμενου και «άρχοντα της ζούγκλας», αλλά και του ηρωικού διαπλανητικού μαχητή Τζον Κάρτερ, φημισμένου για τα κατορθώματά του σε μια εναλλακτική, κατοικήσιμη εκδοχή του πλανήτη Άρη. Εντούτοις, η δουλειά του εξαπλώθηκε και σε πολλά ακόμη, διαφορετικά μεταξύ τους είδη. (Edgar Rice Burroughs, 1 Σεπτεμβρίου 1875 – 19 Μαρτίου 1950)

Ο Μπάροουζ γεννήθηκε την 1η Σεπτεμβρίου του 1875 στο Σικάγο και για αρκετά χρόνια έζησε στο γειτονικό προάστιο του Όουκ Παρκ. Ήταν ο 4ος από τους έξι γιους του Ταγματάρχη Τζορτζ Τάιλερ Μπάροους (1833-1913), επιχειρηματία και βετεράνου του Αμερικανικού Εμφυλίου, και της Μαίρη Έβαλιν Μπάροουζ (1840-1920). Το «Ράις» στο όνομά του προέρχεται από τη γιαγιά του, από τη πλευρά του πατέρα του, Μαίρη Ράις Μπάροουζ (1802-1870).

Μαθήτευσε σε διάφορα καλά σχολεία του Σικάγο, αλλά όταν το 1891 ξέσπασε στην περιοχή επιδημία γρίπης, οι γονείς του τον έστειλαν για 6 μήνες στο ράντσο του αδελφού του, στο Raft River του Άινταχο. Στη συνέχεια φοίτησε αρχικά στην Ακαδημία Φίλιπς στο Αντόβερ της Μασαχουσέτης και αργότερα στη Στρατιωτική Ακαδημία του Μίτσιγκαν.

Αποφοίτησε το 1895, αλλά η αποτυχία του στις εισαγωγικές εξετάσεις για τη Στρατιωτική Ακαδημία των ΗΠΑ στο Γουέστ Πόιντ τον οδήγησε στο να καταταγεί στην 7η Ίλη Ιππικού των ΗΠΑ στο Φορτ Γκραντ της Αριζόνα. Όταν όμως το 1897 διαγνώστηκε ότι πάσχει από κάποια καρδιολογική πάθηση, αποστρατεύτηκε λόγω ακαταλληλότητας.
Την αποδέσμευσή του από τον στρατό ακολούθησε μια σειρά από δουλειές ρουτίνας, ενώ το 1899, μετά από μια σύντομη περίοδο περιπλανήσεων και απασχολήσεων σε διάφορα ράντσα του Άινταχο, ο Μπάροουζ έπιασε δουλειά στην εταιρεία του πατέρα του.

Την 1η Ιανουαρίου του 1900 παντρεύτηκε την παιδική του αγάπη, Έμα Σεντένια Χάλμπερτ, και μαζί της απέκτησε 3 παιδιά: την Τζόαν Μπάροουζ (μετέπειτα σύζυγο του ηθοποιού Τζέιμς Πιρς) (1908-1972), τον Χάλμπερτ Μπάροουζ (1909-1991) και τον Τζον Κόλμαν Μπάροουζ (1913-1979).

Το 1904 έφυγε από την εταιρεία του πατέρα του και επέστρεψε στο Άινταχο όπου έκανε διάφορες δουλειές του ποδαριού, ώσπου κάποια στιγμή επέστρεψε στο Σικάγο.

Το 1911 έπιασε δουλειά ως προμηθευτής συσκευών για το ξύσιμο των μολυβιών, ενώ παράλληλα άρχισε να γράφει τις δικές του ιστορίες φαντασίας. Ήδη είχε αποκτήσει 2 παιδιά με τη σύζυγό του Έμα, την Τζόαν και τον Χάλμπερτ, ενώ ο αρκετός ελεύθερος χρόνος του, του επέτρεπε να ξεφυλλίζει διάφορα περιοδικά pulp λογοτεχνίας. Φίλοι του τον θυμούνται να δηλώνει εκείνη την περίοδο:

«…αν υπάρχει κόσμος που βγάζει λεφτά γράφοντας τέτοιες σαχλαμάρες, όπως εκείνες που διαβάζω στα περιοδικά, ίσως θα μπορούσα να το κάνω κι εγώ και μάλιστα ακόμη καλύτερα. Και, παρόλο που δεν έχω ξαναγράψει ποτέ μου τίποτα απολύτως, είμαι βέβαιος πως μπορώ να σκαρώσω τις δικές μου ιστορίες, οι οποίες μάλιστα θα είναι και πολύ πιο διασκεδαστικές από οτιδήποτε μπορεί να συναντήσω εκεί μέσα.»

Στοχεύοντας στο κοινό αυτών ακριβώς των εντύπων, ο Μπάροουζ έγραψε την πρώτη του νουβέλα Dejah Thoris, Martian Princess, η οποία και δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό All-Story Magazine το 1912, υπό τον γενικό τίτλο Under the Moons of Mars. Γι’ αυτή του τη δουλειά, ο Μπάροουζ αμείφθηκε με το ποσό των $400. Σύντομα αποφάσισε να ασχοληθεί με το γράψιμο για βιοποριστικούς λόγους και με το που ολοκληρώθηκε η δημοσίευση του Under the Moon of Mars, είχε ήδη έτοιμα δύο ακόμη μυθιστορήματα, το ένα εκ των οποίων με τίτλο Tarzan of the Apes, ξεκίνησε να δημοσιεύεται σε συνέχειες από τον Οκτώβριο του 1912, επίσης στο All-Story Magazine, και έμελλε να αποτελέσει τη μεγαλύτερη συγγραφική επιτυχία της καριέρας του.

Το 1913, ο Μπάροουζ και η Έμα απέκτησαν το τρίτο και τελευταίο τους παιδί, τον Τζον Κόλμαν.

Ο Μπάροουζ έγραψε αρκετές ακόμη δημοφιλείς ιστορίες φαντασίας, επιστημονικής και μη, γύρω από περιπέτειες γήινων ταξιδιωτών σε μακρινούς πλανήτες (κυρίως στον Μπάρσουμ, όπως του άρεσε να αποκαλεί τον Άρη, και τον Άμτορ, όπως είχε «βαφτίσει» την Αφροδίτη), χαμένες νήσους και εξερευνήσεις στο εσωτερικό της «κούφιας γης», που αποτελούσε τη θεματολογία της σειράς διηγημάτων του με γενικό τίτλο Pellucidar. Επίσης, έγραψε και κάμποσα γουέστερν και ρομάντζα εποχής. Πέρα από το All-Story Magazine, αρκετές ιστορίες του δημοσιεύτηκαν και στο περιοδικό The Argosy Magazine.

Ο Ταρζάν έκανε μεγάλη αίσθηση όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στο αναγνωστικό κοινό της εποχής και ο Μπάροουζ έκανε σχέδια να επεκταθεί και στο χώρο των comic strips, του merchandising, του ραδιοφώνου και του κινηματογράφου, στοχεύοντας να κερδίσει όσο μπορούσε περισσότερα από το σουξέ του ήρωά του. Και, παρά το γεγονός ότι διάφοροι «ειδικοί» έσπευσαν να τον συμβουλέψουν να μην το κάνει, καθώς το μόνο που κατά την άποψή τους θα κατάφερνε, θα ήταν να προκαλέσει φαινόμενα ανταγωνισμού ανάμεσα στα διαφορετικά προϊόντα, ο Μπάροουζ προχώρησε ακάθεκτος και δικαιώθηκε – το κοινό έκανε «σαν τρελό» για οτιδήποτε είχε σχέση με τον Ταρζάν, ακόμη κι αν επρόκειτο για ένα απλό σκίτσο του. Μέχρι τις ημέρες μας, ο Ταρζάν παραμένει ένας από τους πλέον επιτυχημένους χαρακτήρες της παγκόσμιας λογοτεχνίας και αποτελεί γνήσιο σύμβολο της ποπ κουλτούρας.

Κάπου ανάμεσα στο 1915 και το 1919, ο Μπάροουζ απέκτησε ένα μεγάλο ράντσο στα βόρεια του Λος Άντζελες το οποίο και ονόμασε «Ταρζάνα», προς τιμήν του λαοφιλούς ήρωά του. Μάλιστα, οι κάτοικοι της κοινότητας που άνθισε στη γύρω περιοχή τα χρόνια που ακολούθησαν, αποφάσισαν να υιοθετήσουν την ονομασία του ράντσου, βαφτίζοντας την πολιτεία που ίδρυσαν το 1928 Ταρζάνα της Καλιφόρνια.

Εκείνη την εποχή ιδρύθηκε και η κοινότητα Ταρζάν του Τέξας, την οποία εικάζεται πως οι κάτοικοί της ονόμασαν έτσι, εμπνευσμένοι από την πρώτη βουβή ταινία με ήρωα τον Ταρζάν (Tarzan of the Apes, 1918), στην οποία πρωταγωνιστούσε ο γνωστός Αμερικανός ηθοποιός Έλμο Λίνκολν.

Το 1928 ο Μπάροουζ ιδρύει τη δική του εκδοτική εταιρεία, την Edgar Rice Burroughs, Inc., και καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’30 τυπώνει ο ίδιος τα βιβλία του.

Το 1934, χρονιά που ίδρυσε την κινηματογραφική του εταιρεία Buroughs Tarzan Pictures, χωρίζει από την Έμα και παντρεύεται την πρώην σύζυγο του φίλου του Άστον Ντίαρχολτ και πρώην ηθοποιό Φλόρενς Γκίλμπερτ Ντίαρχολτ, ενώ υιοθετεί και τα δύο παιδιά που είχαν αποκτήσει από το γάμο τους.

Το 1942 παίρνει διαζύγιο και από τη Φλόρενς. Τον καιρό της αεροπορικής επίθεσης των Γιαπωνέζων στο Περλ Χάρμπορ, ο Μπάροουζ ζούσε στη Χαβάη και, παρά το γεγονός ότι ήταν 66 χρονών, κατάθεσε αίτηση για την εξασφάλιση άδειας πολεμικού ανταποκριτή, για λογαριασμό της εφημερίδας Los Angeles Times. Η άδεια του δόθηκε και έτσι ο Μπάροουζ έγινε ο μεγαλύτερος σε ηλικία πολεμικός ανταποκριτής των Αμερικανών κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μετά το τέλος του πολέμου εγκαταστάθηκε στο Εντσίνο της Καλιφόρνια, όπου στις 19 Μαρτίου του 1950 άφησε την τελευταία του πνοή, έχοντας στο μεταξύ τεθεί αντιμέτωπος με ποικίλα προβλήματα υγείας.

Κατά τη διάρκεια της συγγραφικής του καριέρας κατάφερε να κυκλοφορήσει 68 συνολικά μυθιστορήματα. Τιμώντας τη μνήμη του, οι συμπατριώτες του έδωσαν το όνομά του σε έναν από τους κρατήρες του πλανήτη Άρη.

Πληροφορίες: el.wikipedia.org

Μπρους Γουίλις

Ο Μπρους Γουίλις είναι Αμερικανός ηθοποιός του κινηματογράφου, παραγωγός και τραγουδιστής. Η καριέρα του ξεκίνησε στην τηλεόραση την δεκαετία του 1980, κυρίως ως Ντέιβιντ Άντισον στην ταινία Moonlighting (1985-1989). Είναι γνωστός για τον ρόλο του ως Τζον ΜακΚλέιν στην ταινία Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει (1998) και των τεσσάτων συνεχειών της. Έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από 60 ταινίες, συμπεριλαμβανομένων των Ο θάνατος σου πάει πολύ (1992), Pulp Fiction (1994), Color of Night (1994), Nobody's Fool (1994), Οι Δώδεκα Πίθηκοι (1995), Το Πέμπτο Στοιχείο (1997), Αρμαγεδδών (1998), Η Έκτη Αίσθηση (1999), Άφθαρτος (2000), Αμαρτωλή Πόλη (2005), Lucky Number Slevin (2006), Red (2010), Moonrise Kingdom (2012), Οι Αναλώσιμοι 2 (2012), Looper (2012). Ο ηθοποιός έχει επίσης δώσει τη φωνή του σε ταινίες όπως Κοίτα Ποιος Μιλάει (1989), Beavis and Butt-Head Do America (1996), Rugrats Go Wild (2003) και Over the Hedge (2006). (Walter Bruce Willis, 19 Μαρτίου 1955)

Ο Γουίλις παντρεύτηκε την ηθοποιό Ντέμι Μουρ το 1987 και έχουν αποκτήσει τρεις κόρες προτού πάρουν διαζύγιο το 2000. Από το 2009 είναι παντρεμένος με το μοντέλο Έμα Χέμινγκ με την οποία έχει αποκτήσει δυο κόρες.

Ο Γουόλτερ Μπρους Γουίλις γεννήθηκε στις 19 Μαρτίου 1955 στη Δυτική Γερμανία. Ο πατέρας του Ντέιβιντ Γουίλις (1929-2009) ήταν Αμερικανός στρατιωτικός. Η μητέρα του Μαρλέν ήταν Γερμανίδα, γεννημένη στο Κάσσελ. Ο Γουίλις είναι ο μεγαλύτερος από τέσσερα παιδιά ; έχει μια αδερφή, την Φλώρενς, και έναν αδερφό, τον Ντέιβιντ. Ο αδερφός του Ρόμπερτ πέθανε το 2001 σε ηλικία 42 ετών από καρκίνο στο πάγκρεας.

Αφού απολύθηκε από τον στρατό το 1957, ο πατέρας του Γουίλις επέστρεψε με την οικογένειά του στο Νιου Τζέρσεϋ. Η μητέρα του δούλευε σε τράπεζα και ο πατέρας του ήταν μηχανικός και εργάτης σε εργοστάσιο. Ο Γουίλις φοίτησε στο λύκειο Penns Grove στον τόπο καταγωγής του, όπου αντιμετώπισε προβλήματα με τον τραυλισμό. Οι συμμαθητές του τού έδωσαν το παρατσούκλι Buck-Buck. Βρίσκοντάς το εύκολο να εκφράζεται ελεύθερα πάνω στην σκηνή και να μην τραυλίζει, ο Γουίλις άρχισε να δίνει παραστάσεις πάνω στη σκηνή. Τα σχολικά του χρόνια χαρακτηρίζονται από δραστηριότητες όπως η σχολική θεατρική ομάδα και το γεγονός ότι ήταν πρόεδρος του δεκαπενταμελούς συμβουλίου του σχολείου του.

Αποφοιτώντας από το λύκειο το 1973, ο Γουίλις εργάστηκε ως φρουρός ασφαλείας στο εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας Σάλεμ και αργότερα μεταφέρθηκε με ένα συνεργείο σε ένα εργοστάσιο στο Νιου Τζέρσεϋ. Αφού εργάστηκε ως ιδιωτικός ερευνητής (ρόλος τον οποίο θα έπαιζε στην τηλεοπτική σειρά Moonlighting και στην ταινία Ο Τελευταίος Πρόσκοπος το 1991), ο Γουίλις στράφηκε στην υποκριτική. Φοίτησε στο Τμήμα Δραματικής Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Μοντκλαιρ, όπου ήταν ανάμεσα στους ηθοποιούς στην φοιτητική παραγωγή της ταινίας Cat on a Hot Tin Roof. Ο Γουίλις εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο το 1977 και μετακόμισε στην Νέα Υόρκη όπου στις αρχές της δεκαετίας του 1980 εργάστηκε ως μπάρμαν στο μπαρ Καμικάζι, στην δυτική 19η οδό.

Καριέρα
Δεκαετία 1980
Ο Γουίλις έφυγε από την Νέα Υόρκη και κατευθύνθηκε προς την Καλιφόρνια προκειμένου να κάνει οντισιόν για πολλές τηλεοπτικές σειρές. Το 1984 εμφανίστηκε σε ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς Miami Vice, με τίτλο "No Exit". Το 1985 είχε έναν δευτερεύοντα ρόλο στο πρώτο επεισόδιο της διασκευής της ταινίας του 1980 The Twilight Zone : Shatterday. Πέρασε από οντισιόν για τον ρόλο του Ντέιβιντ Άντισον Τζούνιορ της τηλεοπτικής σειράς Moonlighting (1985-1989), όπου ανταγωνίστηκε 3.000 ακόμα ηθοποιούς για τον ίδιο ρόλο. Αυτό ο πρωταγωνιστικός ρόλος τον βοήθησε να καθιερωθεί ως κωμικός ηθοποιός, με την τηλεοπτική σειρά να διαρκεί πέντε σεζόν και να του απονέμει ένα Βραβείο Έμμυ Α' Ανδρικού Ρόλου σε Δραματική Σειρά και μια Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Ηθοποιού σε Τηλεοπτική Σειρά - Μιούζικαλ ή Κωμωδία. Κατά την διάρκεια της επιτυχίας αυτής της σειράς, η εταιρεία αναψυκτικών Seagram προσέλαβε τον Γουίλις για να προωθήσει τα προϊόντα της Golden Wine Cooler. Η διαφημιστική καμπάνια πλήρωσε το ανερχόμενο αστέρι γύρω στα 5-7 εκατομμύρια δολάρια για 2 χρόνια.
Ωστόσο ο Γουίλις επέλεξε να μην ανανεώσει το συμβόλαιό του με την εταιρεία όταν αποφάσισε να σταματήσει το αλκοόλ το 1988.

Ο Γουίλις απέκτησε τον πρώτο πρωταγωνιστικό του ρόλο στην ταινία μεγάλου μήκους Blind Date του Μπλέικ Έντουαρντς το 1987 με την Κιμ Μπάσιντζερ και τον Τζον Λαροκέτ. Ο Έντουαρντς τον επέλεξε πάλι για να παίξει τον καουμπόι Τομ Μιξ στην ταινία Sunset (1988). Ωστόσο ήταν η τότε απροσδόκητη στροφή του στην ταινία Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει (1988) που τον έκανε κινηματογραφικό ηθοποιό. Εκτέλεσε ο ίδιος τα περισσότερα από τα ακροβατικά στην ταινία και η ταινία κέρδισε 138.708.852 δολάρια παγκοσμίως. Μετά την επιτυχία του με το Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει, έλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο δράμα In Country ως ο βετεράνος του σινεμά Έμετ Σμιθ και έδωσε επίσης την φωνή του στην ταινία Κοίτα Ποιος Μιλάει αλλά και στην συνέχειά της Κοίτα Ποιος Μιλάει 2.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ο Γουίλις απολάμβανε μια μέτρια επιτυχία ως τραγουδιστής, ηχογραφώντας ένα άλμπουμ ποπ-μπλουζ με τίτλο The Return of Bruno, το οποίο περιελάμβανε το single "Respect Yourself" που χαρακτηρίζει τους The Pointer Sisters. Αυτό το single προωθήθηκε από μια παρωδία που περιλάμβανε σκηνές του Γουίλις να εκτελεί διάσημα τραγούδια όπως το Γουντστοκ. Κυκλοφόρησε μια εκδοχή του τραγουδιού "Under the Boardwalk" των Drifters ως δεύτερο single ; αυτό κατέκτησε την δεύτερη θέση στην λίστα με τα 40 καλύτερα τραγούδια στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά γνώρισε λιγότερη επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Γουίλις επέστρεψε στο στούντιο ηχογράφησης αρκετές φορές αργότερα.

Δεκαετία 1990
Έχοντας αποκτήσει μεγάλη προσωπική επιτυχία και επιρροή μέσω του ρόλου του ως Τζον ΚακΚλάιν στο Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει, ο Γουίλις επανέλαβε τον ίδιο ρόλο στις συνέχειες Ακόμα πιο Σκληρός για να Πεθάνει (1990) και Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει 3: Με μια Εκδίκηση (1995). Αυτές οι τρεις πρώτες ταινίες της σειράς Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει είχαν έσοδα διεθνώς πάνω από 700 εκατομμύρια δολάρια και κατέταξαν τον Γουίλις στην πρώτη θέση των ηθοποιών δράσης στο Χόλυγουντ.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η καριέρα του Γουίλις υπέστη μια μέτρια πτώση. Κέρδισε περισσότερη επιτυχία με το Striking Distance (1993) αλλά έπεσε πάλι με το Color of Night (1994): ακόμα μια αποτυχία στο box office, χτυπήθηκε αλώβητα από τους κριτικούς αλλά έκανε καλές πωλήσεις στα καταστήματα βίντεο και έγινε μια από τις 20 καλύτερες ενοικιαζόμενες ταινίες στις Ηνωμένες Πολιτείες για το 1995.

Το 1994 είχε έναν δευτερεύοντα ρόλο στην ταινία Pulp Fiction του Κουέντιν Ταραντίνο, που έδωσε νέα ώθηση στην καριέρα του. Το 1996 ήταν ο κύριος παραγωγός και ο πρωταγωνιστής της ταινίας κινουμένων σχεδίων Bruno the Kid, στην οποία είχε μια τρισδιάστατη αναπαράσταση του εαυτού του.
Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στην ταινία κινουμένων σχεδίων Beavis and Butt-head Do America με την τότε σύζυγό του Ντέμυ Μουρ. Στην ταινία αυτή έπαιξε έναν μεθυσμένο εγκληματία ο οποίος έδωσε κατά λάθος την εντολή στον ανώτερο δικαστή να σκοτώσει την γυναίκα του Ντάλλας (η Μουρ έδωσε την φωνή στον χαρακτήρα).
Συνέχισε με τις ταινίες Οι Δώδεκα Πίθηκοι και Το Πέμπτο Στοιχείο. Ωστόσο στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η καριέρα του έλαβε μια νέα πτώση με ταινίες όπως Το Τσακάλι, Mercury Rising και Breakfast of Champions, οι οποίες σώθηκαν μόνο μετά την επιτυχία της ταινίας Αρμαγεδδών, που ήταν και η ταινία με τα μεγαλύτερα έσοδα το 1998.
Την ίδια χρονιά η φωνή και η φιγούρα του εισήχθησαν στο βιντεοπαιχνίδι Playstasion Apocalypse.
Το 1999 ο Γουίλις πρωταγωνίστησε στην ταινία Η Έκτη Αίσθηση. Η ταινία αυτή γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία και βοήθησε να αυξηθεί το ενδιαφέρον για την σταδιοδρομία του Γουίλις.

Επιχειρηματικές δραστηριότητες
Οι ταινίες στις οποίες έπαιξε ο Γουίλις επέφεραν γύρω στα 2,64 με 3,05 δις δολάρια στα box office της Βορείου Αμερικής, καθιστώντας τον ως τον όγδοο πιο ακριβοπληρωμένο ηθοποιό σε ηγετικό ρόλο το 2010 και τον 12ο ηθοποιό σε καλύτερο δευτερεύοντα ρόλο. Έχει βραβευτεί με το Βραβείο Έμμυ δυο φορές, με τη Χρυσή Σφαίρα δυο φορές και έχει λάβει υποψηφιότητα για Βραβείο Saturn τέσσερις φορές.

Ο Γουίλις διαθέτει περιουσία στο Λος Άντζελες και στο Νιου Τζέρσεϋ ; νοικιάζει διαμερίσματα στο Τραμπ Τάουερ, στο Μανχάτταν και στην Νέα Υόρκη ; έχει ένα σπίτι στο Μαλιμπού της Καλιφόρνια, ένα ράντσο στην Μοντάνα, ένα παραλιακό σπίτι στο Πάροτ Κέι και πολλαπλές ιδιοκτησίες στο Σαν Βάλεϋ του Ιντάχο.

Το 2000 ο Γουίλις, μαζί με τον επιχειρηματικό του συνεργάτη Άρνολντ Ρίφκιν, ξεκίνησε την ταινία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών Cheyenne Enterprises. Άφησε την εταιρεία αποκλειστικά στον Ρίφκιν το 2007 μετά την ταινία Live Free ή την ταινία Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει. Κατέχει επίσης πολλές μικρές επιχειρήσεις στο Άϊνταχο όπως το The Mint Bar και το The Liberty Theatre και είναι συνιδρυτής του Planet Hollywood, μαζί με τον Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ και τον Σιλβέστερ Σταλόνε. Το 2009 ο Γουίλις υπέγραψε συμβόλαιο για να γίνει το πρόσωπο της Sobieski Vodka της εταιρείας Belvedere SA με αντάλλαγμα το 3,3% της συνολικής ιδιοκτησίας της εταιρείας.

Προσωπική ζωή
Οι ηθοποιοί-πρότυπα του Γουίλις είναι ο Γκάρυ Κούπερ, ο Ρόμπερτ ντε Νίρο, ο Στηβ Μακ Κουήν και ο Τζον Γουέιν. Ο Γουίλις είναι αριστερόχειρας.

Σχέσεις και παιδιά
Στην πρεμιέρα της ταινίας Stakeout, ο Γουίλις συναντήθηκε με την ηθοποιό Ντέμι Μουρ. Παντρεύτηκαν στις 21 Νοεμβρίου 1987 και απέκτησαν τρεις κόρες : Ρούμερ Γουίλις (16 Αυγούστου 1988), Σκάουτ (20 Ιουλίου 1991) και Ταλούλαχ (3 Φεβρουαρίου 1994). Ανακοίνωσαν τον χωρισμό τους στις 24 Ιουνίου 1998 και υπέβαλλαν αίτηση διαζυγίου στις 18 Οκτωβρίου 2000. Σχετικά με το διαζύγιο, ο Γουίλις δήλωσε : "Ένιωσα ότι είχα αποτύχει ως σύζυγος και ως πατέρας επειδή δεν μπόρεσα να το κάνω να πετύχει". Ευχαρίστησε τον ηθοποιό Γουίλ Σμιθ που τον βοήθησε να ξεπεράσει τον χωρισμό του. Ο Γουίλις έχει διατηρήσει μια στενή σχέση τόσο με την ίδια την Μουρ όσο και με τον τρίτο της σύζυγο, τον ηθοποιό Άστον Κούτσερ, και παρευρέθηκε στον γάμο τους.

Ο Γουίλις αρραβωνιάστηκε με την ηθοποιό Μπρουκ Μπερνς μέχρι που έληξαν την σχέση τους το 2004 μετά από δέκα μήνες που ήταν μαζί. Παντρεύτηκε το μοντέλο Έμα Χέμινγκ στις 21 Μαρτίου 2009. Ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν οι τρεις κόρες του, η Ντέμι Μουρ και ο Άστον Κούτσερ. Η τελετή δεν ήταν νομικώς αποδεκτή και έτσι το ζευγάρι παντρεύτηκε ξανά με πολιτικό γάμο στο Μπέβερλυ Χιλς, έξι μέρες αργότερα. Το ζευγάρι έχει αποκτήσει δυο κόρες: την Μαμπέλ Ρέι Γουίλις (2012) και την Έβελυν Πεν Γουίλις (2014).

Θρησκευτικές πεποιθήσεις
Ο Γουίλις υπήρξε λουθηρανός (ειδικότερα ανήκε στην Λουθηρανική Εκκλησία-Σύνοδο του Μισούρι) αλλά δεν εξασκούσε την θρησκεία. Σε συνέντευξή του στο περιοδικό George τον Ιούλιο του 1998 δήλωσε : "Οι οργανωμένες θρησκείες εν γένει είναι, κατά την γνώμη μου, θανάσιμες μορφές. Όλες ήταν πολύ σημαντικές όταν δεν ξέραμε γιατί μετακινήθηκε ο ήλιος, γιατί άλλαξε ο καιρός, γιατί συνέβησαν τυφώνες ή γιατί συνέβησαν τα ηφαίστεια. Η σύγχρονη θρησκεία είναι το τέλος της σύγχρονης μυθολογίας. Αλλά υπάρχουν άνθρωποι που ερμηνεύουν την Αγία Γραφή κυριολεκτικά. Κυριολεκτικά! Επιλέγω να μην πιστεύω ότι αυτός είναι ο τρόπος ερμηνείας της."

Πολιτικές πεποιθήσεις
Το 1988 ο Γουίλις και η τότε σύζυγός του Ντέμι Μουρ υπερασπίστηκαν την προεδρική υποψηφιότητα του κυβερνήτη της Μασσαχουσέτης Μάικλ Δουκάκη. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Γουίλις υποστήριξε τον πρόεδρο Τζορτζ Μπους για την επανεκλογή του και άσκησε ξεκάθαρη κριτική στον Μπιλ Κλίντον. Ωστόσο το 1996 αρνήθηκε να υποστηρίξει τον Μπομπ Ντόλε, δημοκρατικό αντίπαλο του Κλίντον, επειδή ο Ντόλε είχε επικρίνει την Ντέμι Μουρ για τον ρόλο της στην ταινία Στριπτήζ. Ο Γουίλις ήταν προσκεκλημένος ομιλητής στην Συνταγματική Εθνοσυνέλευση του 2000 και το ίδιο έτος υποστήριξε τον Τζορτζ Γουίλιαμ Μπους. Δεν έκανε καμιά συνεισφορά ή δημόσια αναφορά κατά την προεκλογική εκστρατεία του 2008. Σε αρκετές συνεντεύξεις του τον Ιούνιο του 2007, ο Γουίλις δήλωσε ότι διατηρεί μερικές δημοκρατικές ιδεολογίες.

Το 2006 ανέφερε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να παρεμβαίνουν περισσότερο στην Κολομβία προκειμένου να τερματιστεί η διακίνηση ναρκωτικών. Σε πολλές συνεντεύξεις του ο Γουίλις είπε ότι υποστηρίζει τους μεγάλους μισθούς για τους δασκάλους και τους αστυνομικούς και δήλωσε ότι είναι απογοητευμένος από το αμερικανικό σύστημα της βρεφονηπιακής μέριμνας καθώς και από την θεραπεία των ιθαγενών Αμερικανών. Ο Γουίλις δήλωσε επίσης ότι υποστηρίζει την κατοχή πυροβόλων όπλων λέγοντας : "Ο καθένας έχει το δικαίωμα να κατέχει όπλα. Αν παίρνετε τα όπλα μακριά από τους νόμιμους ιδιοκτήτες τους, τότε οι μόνοι άνθρωποι που έχουν όπλα είναι οι κακοί"

Τον Φεβρουάριο του 2006 ο Γουίλις εμφανίστηκε στο Μανχάταν για να μιλήσει στους δημοσιογράφους για την ταινία του 16 Τετράγωνα. Ένας δημοσιογράφος προσπάθησε να ρωτήσει τον Γουίλις ποια ήταν η γνώμη του για την τότε κυβέρνηση αλλά είχε διακοπεί από τον ίδιο τον Γουίλις : "Δεν μπορώ να απαντώ συνέχεια σε αυτό το γαμημένο ερώτημα. Είμαι ρεπουμπλικανός μόνο για όσο επιθυμώ μια μικρότερη κυβέρνηση, θέλω μια λιγότερη κυβερνητική εισβολή. Θέλω να σταματήσουν να υποτιμούν τα λεφτά μου και τα λεφτά σας και το 50% των δολαρίων που δίνουμε κάθε χρόνο σε φόρους. Θέλω να είναι φορολογικά υπεύθυνοι και τους θέλω έξω από την Ουάσινγκτον. Μισώ την κυβέρνηση, εντάξει; Είμαι α-πολιτικός. Γράψτε αυτό. Δεν είμαι ρεπουμπλικανός".

Το όνομα του Γουίλις μπήκε σε μια διαφήμιση στην Los Angeles Times στις 17 Αυγούστου 2006, η οποία καταδίκαζε την Χαμάς και την Χεζμπολάχ και υποστήριζε το Ισραήλ στον πόλεμο μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου το 2006.

Στις 30 Μαρτίου 2022 τα μέλη της οικογένειας του Μπρους Γουίλις συμπεριλαμβανομένης της πρώην συζύγου του Ντέμι Μουρ και των τριών κοριτσιών τους, δημοσίευσαν μια κοινή δήλωση στους λογαριασμούς τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ανακοινώνοντας ότι ο Γουίλις θα αποσυρόταν από την υποκριτική λόγω της πρόσφατης διάγνωσής τους με την ασθένεια της αφασίας.

"Ο Μπρους αντιμετώπιζε κάποια προβλήματα υγείας και πρόσφατα διαγνώστηκε με αφασία, η οποία επηρεάζει τις γνωστικές του ικανότητες", ανέφερε η δήλωση. "Ως αποτέλεσμα αυτού και με πολλή προσοχή, ο Μπρους απομακρύνεται από την καριέρα που σήμαινε πολλά για εκείνον".

Πληροφορίες: el.wikipedia.org

Άρθουρ Κλαρκ

Ο Σερ Άρθουρ Τσαρλς Κλαρκ ήταν Άγγλος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. (αγγλικά: Sir Arthur Charles Clarke, 16 Δεκεμβρίου 1917 - 19 Μαρτίου 2008)

Γεννήθηκε στο Μάινχεντ του Σόμερσετ, στην Αγγλία, στις 16 Δεκεμβρίου του 1917. Σπούδασε φυσική και μαθηματικά στο Κινγκς Κόλετζ, στο Λονδίνο. Υπηρέτησε ως υποσμηναγός στη RAF την περίοδο 1941-1946 και ήταν ειδικός στα ραντάρ και στις επικοινωνίες. Το 1945 ήταν ο πρώτος που πρότεινε τη χρήση δορυφόρων σε γεωστατική τροχιά για την αναμετάδοση ραδιοκυμάτων.

Παντρεύτηκε το 1953 και πήρε διαζύγιο το 1964 χωρίς να αποκτήσει τέκνα. Το 1954 ανέλαβε μια υποβρύχια εξερεύνηση και φωτογράφισε τον βυθό στους υφάλους της Αυστραλίας και τις ακτές της Κεϋλάνης, γεγονός που επηρέασε τη συγγραφική του καριέρα και τον ώθησε να δηλώσει πως η κατάδυση είναι η κοντινότερη εμπειρία στη διαστημική πτήση. Το 1956 μετανάστευσε στη Σρι Λάνκα όπου διέμεινε ως τον θάνατό του. Σχολίασε για λογαριασμό του τηλεοπτικού δικτύου CBS τις πτήσεις στη Σελήνη των διαστημοπλοίων Απόλλων 11, 12 και 15, ενώ με τα βιβλία του υπήρξε προπαγανδιστής της εξερεύνησης του διαστήματος. Ήταν εταίρος σε πολλούς επιστημονικούς συλλόγους και πρόεδρος της Αγγλικής Διαπλανητικής Εταιρίας (British Interplanetary Society). Για τις επιστημονικές εργασίες του τιμήθηκε με διακρίσεις και βραβεία από αγγλικά και αμερικανικά επιστημονικά ιδρύματα. Χρίστηκε ιππότης το 1998.

Πέθανε σε ηλικία 90 ετών στις 19 Μαρτίου του 2008 στο Κολόμπο της Σρι Λάνκα
από χρόνια αναπνευστική ανεπάρκεια που ήταν αποτέλεσμα παλαιότερης προσβολής πολιομυελίτιδας.

Ο Άρθουρ Κλαρκ υπήρξε από του πρωτοπόρους της σκληρής επιστημονικής φαντασίας και συνήθως συγκαταλέγεται στους τρεις σπουδαιότερους συγγραφείς του χώρου, μαζί με τον Ισαάκ Ασίμοφ και τον Ρόμπερτ Χαϊνλάιν. Έχει δηλώσει ότι ο ίδιος επηρεάστηκε περισσότερο από τη λογοτεχνία του Όλαφ Στάπλεντον, κεντρικό μοτίβο της οποίας είναι η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και η σχέση του με τον κόσμο. Στα έργα επιστημονικής φαντασίας του ίδιου του Κλαρκ βασική θεματολογία είναι η ενόραση για το κοντινό ή το απώτερο μέλλον, η διερεύνηση των όρων για ζωή στο διάστημα και η απελευθέρωση του Ανθρώπου, βάσει αυστηρών επιστημονικών δεδομένων, ενώ όχι σπάνια η πλοκή τους αντικατοπτρίζει το κοσμικό μυστήριο. Η μεταφυσική του φλέβα, οι μυστικιστικές του ανησυχίες αλλά και η ενασχόλησή του με το παραφυσικό έγιναν αισθητά με τα μυθιστορήματα «Η πόλη και τ' άστρα», «Οι Επικυρίαρχοι» και το γνωστότερο διήγημά του «Ο Φρουρός» (Sentinel, γραμμένο το 1948), το οποίο αποτέλεσε αρχικό υλικό για το σενάριο της κινηματογραφικής επιτυχίας 2001: Οδύσσεια του Διαστήματος, που σκηνοθετήθηκε από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ το 1968. Το 2001, το οποίο θεωρείται μια από τις καλύτερες κινηματογραφικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας, έγινε ταυτόχρονα και μυθιστόρημα από τον Κλαρκ, ενώ η επιτυχία του οδήγησε τον συγγραφέα να γράψει τρεις συνέχειες, τα «2010: Οδύσσεια 2», «Οδύσσεια 2061» και «3001: Η Τελική Οδύσσεια», εκ των οποίων η πρώτη, προσαρμοσμένη στο ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής και με ένα εμφανές ειρηνιστικό μήνυμα, μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1984 από τον Πίτερ Χάιαμς. Κεντρική ιδέα της Οδύσσειας του Διαστήματος αλλά και των Επικυρίαρχων είναι η καταγωγή και εξέλιξη του Ανθρώπου, είτε με τη βοήθεια της τεχνολογίας είτε χωρίς, και η επαφή του με το υπερβατικό. Ωστόσο ο ίδιος ο Κλαρκ είχε δηλώσει σε συνέντευξη του πως ήταν άθεος, καθώς και πως δεν πίστευε σε παραφυσικά γεγονότα παρά μόνο ως φαινόμενα δυνάμενα να ερμηνευθούν επιστημονικώς.

Γνωστή επίσης είναι και η πολυβραβευμένη σειρά βιβλίων «Ράμα», που ξεκίνησε το 1972 με το μυθιστόρημα Ραντεβού με τον Ράμα, η οποία περιλαμβάνει συνολικά τέσσερα βιβλία. Η σειρά περιγράφει την πρώτη επαφή της Ανθρωπότητας με εξωγήινη τεχνολογία, σε ένα κοντινό μέλλον όπου η Γη έχει ενοποιηθεί πολιτικά σε ένα κλίμα κοινωνικής ελευθεριότητας. Παρόμοια, σχεδόν ουτοπικά σκηνικά, όπου προδιαγράφεται ο αποικισμός του Ηλιακού Συστήματος αλλά και η ειρήνευση και αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων μέσω του τεχνολογικού πολιτισμού, αποτελούν το υπόβαθρο και των μυθιστορημάτων «Αυτοκρατορία της Γης», «Παράξενες Θάλασσες», όπου το εξερευνητικό ενδιαφέρον στρέφεται προς τον βυθό των ωκεανών αντί για το διάστημα, «Οι πηγές του Παραδείσου», όπου μία μυθιστορηματική εκδοχή της ιστορίας της Σρι Λάνκα εμπλέκεται με την υποτιθέμενη μελλοντική κατασκευή του πρώτου διαστημικού ανελκυστήρα κ.α. Στο βιβλίο του «The Songs of Distant Earth», που αποτέλεσε έμπνευση για το ομώνυμο μουσικό άλμπουμ του Μάικ Όλντφιλντ και ήταν ανάπτυξη παλαιότερου διηγήματος, ο Κλαρκ εξερευνά την ιδέα της διαστημικής αποστολής κλειστών οικοσυστημάτων για διαστρικά ταξίδια πολλών γενεών, με στόχο τον αποικισμό πλανητών που απέχουν πολύ από το Ηλιακό Σύστημα. Στο εν λόγω βιβλίο επιχείρησε να δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα στην ανάπτυξη των χαρακτήρων και στο συναισθηματικό υπόβαθρο, ίσως ως απάντηση σε κατηγορίες κριτικών λογοτεχνίας που υποστήριζαν ότι τα έργα του εστίαζαν υπερβολικά στη μελλοντική τεχνολογία, ενώ οι χαρακτήρες τους ήταν ρηχοί και μονοδιάστατοι.

Ο Κλαρκ έγραψε και μη μυθοπλαστικά έργα, όπως η συλλογή δοκιμίων «Προέκταση στο μέλλον (Profiles of the Future: An inquiry into the limits of the possible)» σχετικά με πιθανές μελλοντικές τεχνολογίες και τις κοινωνικές επιπτώσεις τους, ενώ συμμετείχε και στην παραγωγή των εκλαϊκευμένων αγγλικών τηλεοπτικών ντοκιμαντέρ «Τα μυστήρια του κόσμου (Mysterious World)» (1980), το οποίο αφορούσε άλυτα αινίγματα της φύσης και του απώτατου παρελθόντος του Ανθρώπου, και «Άγνωστες Δυνάμεις (World of Strange Powers)» (1985), που αφορούσε παραφυσικά φαινόμενα και επιστημονικές ερμηνείες τους.

Πληροφορίες: el.wikipedia.org