DIASKEDASI.INFO

Φώτης Αγγουλές

Ο Φώτης Χονδρουλάκης, γνωστός με το ψευδώνυμό του Φώτης Αγγουλές, ήταν Έλληνας κομμουνιστής ποιητής, μέλος του ΕΑΜ στα κινήματα της Μέσης Ανατολής και μέλος του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. (1911 – 27 Μαρτίου 1964)

Γεννήθηκε στον Τσεσμέ της Μικράς Ασίας. Λίγα χρόνια μετά τη γέννησή του, οι γνωστές βίαιες ιστορικές συνθήκες του στέρησαν το γενέθλιο λίκνο: Στα τρία του χρόνια έγινε για πρώτη φορά προσφυγάκι και στα έντεκά του, με τον τελεσίδικο διωγμό του 1922, ακολούθησε τη μοίρα χιλιάδων άλλων Μικρασιατών και την οριστική εγκατάσταση της οικογένειάς του σε παράγκα στο Φρούριο της Χίου.

Ο Φώτης Αγγουλές εγκατέλειψε το σχολείο στη Β΄ δημοτικού, για να βοηθήσει σε στεριά και θάλασσα τον πατέρα του Σιδερή Χονδρουλάκη. «Αγγουλές» (= παλληκάρι) ήταν το παρατσούκλι με το οποίο ο Φώτης αντικατέστησε το επίθετό του.

Η οικογένειά του υπήρξε εύπορη, όμως κατά τον διωγμό των χριστιανών από τη Σμύρνη, παράτησε όλο της το βιος και με ένα καΐκι μαζί με τρεις αδερφές του, τις Ευαγγελία, Αγγέλα και Κυριακούλα, πέρασαν απέναντι στη Χίο. Η Χίος έγινε η δεύτερή του πατρίδα.

Στην ηλικία των 14-15 χρόνων εντυπωσιάστηκε όταν διάβασε μερικά ποιήματα σε κάποια εφημερίδα στο ψαρομανάβικο του πατέρα του (από αυτές που τύλιγαν τα ψάρια). Ήταν η εποχή που ξεκίνησε να γράφει στίχους και να διαβάζει, προσπαθώντας να καλύψει τα μαθησιακά κενά του.

Λίγο αργότερα (1928) άφησε την εργασία του πατέρα του και πήγε μαθητευόμενος τυπογράφος στην τοπική εφημερίδα της Χίου Ελευθερία. Η επανασύνδεσή του αυτή, αρχικά με τον γραπτό λόγο, τη στοιχειοθεσία, με τον μαγικό κόσμο των λέξεων και των σκέψεων, αλλά και η επαφή του με τους αρθρογράφους και πνευματικούς της εποχής, τον έχρισαν ποιητή, δημοσιογράφο και εκδότη.

Ο πολιτικός του στιγματισμός
Κατά τη διάρκεια των πολεμικών και πολιτικών αναταραχών της Ελλάδας, ο ανήσυχος Αγγουλές ξεκινά να δημοσιεύει τα δικά του ποιήματα. Μάλιστα, το 1936, μέσα από την εφημερίδα Αλήθεια, ένα σατιρικό ποίημά του κατά του δικτάτορα Μουσολίνι, τον έστειλε -από την ντόπια εξουσία - στα δικαστήρια. Εκεί μπορεί να αθωώθηκε, όμως πλέον στιγματίζεται ως «αριστερός» και «επικίνδυνος». Στίγμα που τον ακολουθεί έως και τον θάνατό του.

Διάβαζε ακατάπαυστα, αξιοποιώντας τον πλούτο της κεντρικής βιβλιοθήκης «Κοραής», στη Χίο. Δεν δίστασε μάλιστα να παρακαλέσει τον διευθυντή της να του επιτρέψει να διανυκτερεύει εκεί, προκειμένου να κερδηθεί ο χρόνος της μάθησης που είχε στερηθεί από την αποχώρησή του στο σχολείο.

Στα δεκαοκτώ του μόλις χρόνια, εξέδωσε την «Καμπάνα», την πρώτη του σατιρική εφημερίδα. Τρία χρόνια μετά συνέχισε με την εβδομαδιαία εφημερίδα «Μιχαλού», μέσα από την οποία δημοσίευσε ένα καυστικό σχόλιο που αφορούσε δύο περιώνυμους καθηγητές του Γυμνασίου Αρρένων Χίου και αυτή υπήρξε η αιτία που ο Αγγουλές γνώρισε τη φυλακή για πρώτη φορά.

Ο Αγγουλές είχε δώσει σαφές στίγμα της κατοπινής ποιητικής φυσιογνωμίας του και του αγωνιστικού του πνεύματος, από πολύ νωρίς, από την προπολεμική δεκαετία. Η Καρυωτακική μελαγχολία, υπήρξε μια από τις σημαντικές επιρροές του, από τα πρώτα του εντατικά διαβάσματα. Αδελφωνόταν με τη λαϊκή του προέλευση, βάσει της οποίας (ιδιαίτερα πρώιμα) οδηγήθηκε στο ποίημα-διαμαρτυρία. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των στίχων του και η αριστερή του ιδεολογία διαμόρφωσαν με σταθερότητα ένα είδος ποιητή, που ακροβάτησε ανάμεσα στην ευαισθησία, τον σαρκασμό και τη δυσφορία από την αδικία των κοινωνικών συνθηκών.

Το έργο του
Εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές, την προπολεμική περίοδο: Την «Αμαβασιά» (1934), τις «Κραυγές στον ήλιο», και τους «Μενεξέδες» (1938). Παράλληλα επιμελήθηκε τη λαογραφική συλλογή «Ο λαός της πατρίδας μου», που την αποτελούσαν λαϊκά δίστιχα και τραγούδια από τον Τσεσμέ.

Λίγο καιρό αργότερα, με μια ομάδα συνεργατών και έπειτα μόνος, κυκλοφόρησε το λογοτεχνικό περιοδικό «Το νησί». Το ποιητικό σύμπαν του Φώτη Αγγουλέ, εκφράστηκε μέσα από τους τίτλους και τα εξής έργα του: «Αμαβασιά» (η νύχτα, αμέσως μετά τη χάση του φεγγαριού), «Πορεία μέσα στη νύχτα» (1958), «Κραυγές στον ήλιο» (1938), «Φωνές» (1943), «Φλόγες του δάσους» (1946), «Φουτσιγιάμα» (1962), «Μενεξέδες» (1938), «Οπτασίες στην έρημο» (1943), «Εντελβάις» (1946).

Ο Στρατιώτης Ποιητής Φώτης Αγγουλές
Ο Φώτης Αγγουλές βρέθηκε στη Μέση Ανατολή, ως βοηθητικός λόγω των φρονημάτων του, σαλπιστής, ασυρματιστής και αποσπασμένος στο τυπογραφείο του Πατριαρχείου της Ιερουσαλήμ.
Εκεί τύπωνε το ψυχαγωγικό περιοδικό του στρατού «Ελλάς». Αργότερα μετετέθη στο κυβερνητικό γραφείο τύπου του Καϊρου, όπου την ίδια εποχή βρίσκονταν εκεί και ο Γιώργος Σεφέρης, ως προϊστάμενος του γραφείου.

Στο Κάιρο παντρεύτηκε την Έλλη Κυριαζή, μια Ελληνίδα της Αιγύπτου, δασκάλα της γαλλικής, αλλά μαζί έμειναν μόνο πέντε μήνες. Στη Μέση Ανατολή, πέραν των ξένων αντιπάλων, υπήρξαν έντονες πολιτικές συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων και των προσφύγων.

Ο Φώτης Αγγουλές συνελήφθηκε μαζί με άλλους δημοκράτες αξιωματικούς και στρατιώτες, και οδηγήθηκαν σε διάφορα στρατόπεδα και φυλακές. Με την αποφυλάκιση, το 1946, ο Φώτης Αγγουλές επαναπατρίζεται, δίχως όμως να επιτραπεί η επιστροφή και στη σύζυγό του.

Η επιστροφή στη Χίο
Με την επιστροφή του στη Χίο, τον ανέμεναν νέες διώξεις. Το 1948, ευρισκόμενος με τους συντρόφους του Μιχάλη Βατάκη και Γιάννη Τράτση μέσα σε μία φουντάνα στον Βροντάδο της Χίου, όπου κρυφά τύπωναν φυλλάδια, συνελήφθηκαν.
Οι σύντροφοί του εκτελέστηκαν, ενώ εκείνος καταδικάστηκε σε 12 χρόνια ειρκτή, γνωρίζοντας έτσι αλλεπάλληλες φυλακές.

Αποφυλακίστηκε το 1956 από την Κέρκυρα και επέστρεψε στη Χίο. Η άρνησή του να υπογράψει «δήλωση μετανοίας», υπήρξε η αιτία που τον παρακολουθούσε η ασφάλεια όπου και αν βρισκόταν, ενώ συχνά δεχόταν απειλές.

Ξεκίνησε να εργάζεται στην εφημερίδα Χιακός λαός. Εκεί τύπωσε την ποιητική του συλλογή του Πορεία στη νύχτα, ενώ είχαν προηγηθεί οι Φλόγες του δάσους, Φουτσιγιάμα, Ποιήματα.

Οι κακουχίες και οι ασθένειες τον οδήγησαν στον θάνατο. Ο Φώτης Αγγουλές πέθανε από οξύ πνευμονικό οίδημα μέσα στο επιβατηγό πλοίο «Κολοκοτρώνης», ταξιδεύοντας από τη Χίο στον Πειραιά, στις 27 Μαρτίου 1964, σε ηλικία 53 ετών.

Πληροφορίες: el.wikipedia.org

Καίσαρ Αλεξόπουλος

Ο Καίσαρ Δ. Αλεξόπουλος ήταν Έλληνας ακαδημαϊκός και καθηγητής φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. (10 Νοεμβρίου 1909 – 27 Μαρτίου 2010)
Είχε διαπρέψει και στον αθλητισμό, καθώς ήταν από τους πρώτους χιονοδρόμους στην Ελλάδα.

Γεννήθηκε στην Πάτρα, στις 10 Νοεμβρίου 1909 όπου τελείωσε και το Α΄ Γυμνάσιο Πατρών. Σπούδασε στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης αρχικά μηχανολογία και κατόπιν Φυσική, τελειώνοντας το διδακτορικό του το 1935, χρονιά που επέστρεψε στην Ελλάδα. Στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο κατατάχτηκε στην Μοίρα αυτοκινήτων στην Πάτρα αλλά λόγω ότι ήταν χιονοδρόμος εντάχτηκε στο Τάγμα χιονοδρόμων και από εκεί μετατέθηκε στο εργοστάσιο λαμπτήρων στα Μεσόγεια.

Από το 1939 έως το 1974 κατείχε, ως τακτικός Καθηγητής, την έδρα της Πειραματικής Φυσικής στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπήρξε, επίσης, Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κατά τα έτη 1970-72, θέση από την οποία παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος για τις επεμβάσεις του τότε καθεστώτος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 27 Μαρτίου 2010.

Αποτέλεσε μέλος της ομάδας ΒΑΝ μαζί με τους καθηγητές του Πανεπιστημίου Αθηνών Παναγιώτη Βαρώτσο και Κωνσταντίνο Νομικό.

Το 1963 έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας είχε την Προεδρία το 1979. Είχε τιμηθεί επίσης με το παράσημο «Τάγμα του Φοίνικος», ενώ κατείχε διευθυντικές θέσεις στο Βασιλικό Ίδρυμα Ερευνών και το Εθνικό Κέντρο Έρευνας Φυσικών Επιστημών «Δημόκριτος».

Το τετράτομο έργο του «Φυσική» καλύπτει όλους τους επιμέρους τομείς της Φυσικής επιστήμης και αποτελεί σημείο αναφοράς στην ελληνική βιβλιογραφία. Το βιβλίο τελικά ήταν πεντάτομο και οι τόμοι είχαν τους τίτλους: Μηχανική, Ηλεκτρισμος-Μαγνητισμός, Θερμότητα, Οπτική, Ατομική-Πυρηνική φυσική.

Αθλητισμός
Ο Καίσαρ Αλεξόπουλος ήταν από τους πρώτους χιονοδρόμους στην Ελλάδα με πολλές επιτυχίες και μετάλλια και πολλές φορές πανελληνιονίκης. Ήταν μάλιστα αθλητής του Ε.Ο.Σ. Πατρών και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο του Ε.Ο.Σ. Αθηνών.

Ο Αλεξόπουλος ήταν πρωταθλητής Ελλάδος στις καταβάσεις το 1936 στο Βέρμιο, ενώ ήταν 4ος το 1937 αλλά 1ος στον αγώνα σλάλομ αντρών με επίδοση 2.50. Το 1938 στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ήταν 2ος στο σλάλομ και 1ος στο σύνθετο σλάλομ-δρόμου 18 χλμ, στο Πρωτάθλημα Παρνασσού της ίδιας χρονιάς ήταν 2ος, 3ος ήταν στο πρωτάθλημα Χελμού, 2ος στο σλάλομ στο πρωτάθλημα Πηλίου, 1ος στο πρωτάθλημα Ζήρειας, και 2ος στο πρωτάθλημα Βοηδιά.

Το 1946 ήταν 8ος στην κατάβαση στους αγώνες της Ζήρειας τους πρώτους μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ενώ ήταν 6ος στο σλάλομ. Στο πανελλήνιο πρωτάθλημα του 1950 ήταν 1ος στο σλάλομ και 1ος στο σύνθετο.

Είχε επίσης λάβει μέρος και σε μια από τις πρώτες εκδόσεις του Ράλυ Ακρόπολις

Διακρίσεις
Επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών για το 1979.

Πληροφορίες: el.wikipedia.org

Μπίλι Γουάιλντερ

Ο Μπίλι Γουάιλντερ ήταν Αυστριακός σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός, καλλιτέχνης, και δημοσιογράφος, με καριέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. (Billy Wilder, 22 Ιουνίου 1906 - 27 Μαρτίου 2002)
Η καριέρα του διήρκεσε περισσότερο από 50 χρόνια. Θεωρείται ως ένας από τους πιο ιδιοφυείς σκηνοθέτες της χρυσής εποχής του Χόλυγουντ, λόγω της ευρείας γκάμας ταινιών που σκηνοθέτησε.

Η βράβευσή του με τρία όσκαρ τόσο για την παραγωγή, όσο και για τη σκηνοθεσία και τη συγγραφή του σεναρίου της ταινίας Η Γκαρσονιέρα (The Apartment, 1960), τον κατέστησε ως έναν από τους μόλις πέντε καλλιτέχνες, που έχουν καταφέρει αυτό το επίτευγμα.

Ο Γουάιλντερ άρχισε να ασχολείται με τη συγγραφή σεναρίου ενώ ζούσε στο Βερολίνο στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Μετά την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ, ο Γουάιλντερ, ο οποίος ήταν Εβραίος, έφυγε για το Παρίσι, όπου έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με την ταινία Ο κακός δρόμος (Mauvaise graine, 1934).

Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Χόλιγουντ και το 1939 είχε την πρώτη του επιτυχία στο Χόλιγουντ με τη συμμετοχή του στη συγγραφή του σεναρίου της σατιρικής ταινίας του Ερνστ Λιούμπιτς Νινότσκα (Ninotcha). Πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Γουάιλντερ στο Χόλιγουντ ήταν με την ταινία Υπερφυσική Μπεμπέκα (The Major And The Minor, 1942), ενώ η σκηνοθεσία του φιλμ νουάρ Κολασμένη Αγάπη (Double Indemnity) δυο χρόνια αργότερα του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για όσκαρ σκηνοθεσίας

Το 1945 ο Γουάιλντερ κέρδισε όσκαρ σκηνοθεσίας καθώς και όσκαρ διασκευής σεναρίου για την ταινία Το Χαμένο Σαββατοκύριακο (The Lost Weekend) και το 1950 συνέγραψε και σκηνοθέτησε τη θρυλική ταινία Η Λεωφόρος της Δύσης (Sunset Boulevard).

Από τα μέσα της δεκαετίας του '50 ο Γουάιλντερ γύριζε κυρίως κωμωδίες. Μερικές από τις σημαντικότερες ταινίες του, εκείνης της περιόδου, είναι οι: Γλυκειά μου Σαμπρίνα (Sabrina, 1954), Εφτά χρόνια φαγούρας (The Seven Year Itch, 1955), Μερικοί το προτιμούν καυτό (Some Like It Hot, 1959) και Η Γκαρσονιέρα (The Apartment, 1960).

Δεκατέσσερις από τους ηθοποιούς που σκηνοθέτησε ο Γουάιλντερ προτάθηκαν για όσκαρ. Το 1986 τιμήθηκε για την προσφορά του στην έβδομη τέχνη από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου. Τιμήθηκε επίσης με το Irving G. Thalberg Memorial Award το 1988 και με το Εθνικό Μετάλλιο των Τεχνών το 1993.

Το πρωτοπόρο ύφος του Γουάιλντερ σε συνδυασμό με τα αμφιλεγόμενα θέματα που πραγματεύτηκε σε κάποιες από τις ταινίες του, διεύρυναν το φάσμα του αποδεκτού και συνετέλεσαν τόσο στην εξέλιξη του αμερικανικού κινηματογράφου, όσο και στην αφύπνιση του κοινού.

Μπίλι Γουάιλντερ: http://cine.gr/people.asp?name=Wilder%2C%20Billy

Πληροφορίες: el.wikipedia.org

Τσαρλς Γκριν

Ο Τσαρλς Γκριν ήταν ο πιο γνωστός αεροστατιστής του Ηνωμένου Βασιλείου κατά τον 19ο αιώνα.  (αγγλικά: Charles Green‎, 31 Ιανουαρίου 1785 – 26 Μαρτίου 1870)

Πειραματίστηκε με το ανθρακαέριο μιας και ήταν φθηνότερο και πιο εύκολα διαθέσιμο, ως εναλλακτικό του υδρογόνου ως ανυψωτικό. Η πρώτη πτήση του με αερόστατο ανθρακαερίου έγινε στις 19 Ιουλίου 1821. Έγινε επαγγελματίας αεροστατιστής και πραγματοποίησε 200 απογειώσεις μέχρι το 1835. Το 1836, πραγματοποίησε ρεκόρ απόστασης με το αερόστατο Royal Vauxhall, πετώντας κατά την διάρκεια της νύχτας από τους Κήπους Βόξχολ του Λονδίνου στο Βάιλμπουργκ του Δουκάτου του Νασσάου (Γερμανία), καλύπτονας απόσταση 770 χιλιομέτρων (480 μίλια). Μέχρι το 1852 όταν και εγκατέλειψε τα αερόστατα, είχε πραγματοποιήσει πάνω από 500 πτήσεις.

Ο Γκριν πιστώνεται την εφεύρεση του σχοινιού ιχνηλάτησης ως βοήθημα χειρισμού και προσγείωσης ενός αεροστάτου.

Το όνομά του έχει δωθεί σε βραβείο (Charles Green Salver), που απονέμεται από τον Βρετανικό Σύλλογο Αεροστάτων και Αεροπλοίων (British Balloon and Airship Club, BBAC) σε όσους πραγματοποιούν εξαιρετικά επιτεύγματα ή συνεισφέρουν στην αεροστατική. Το βραβείο δόθηκε αρχικά στον Γκριν από τον Ρίτσαρντ Κρόουσεϊ μετά από πτήση με αερόστατο στο Νόρφολκ. Στους υπόλοιπους κατόχους τους συγκαταλέγονται οι Μπράιαν Τζόουνς και Μπέρτραντ Πικάρντ για την πρώτη πτήση με αερόστατο γύρω από όλο τον κόσμο. Ο Γκριν συγκαταλέχθηκε στο hall of fame της αεροστατικής το 1999.

Ο Γκριν ήταν γιος του Τόμας Γκριν, oπωροπώλη, ο οποίος πέθανε τον Μάιο του 1850 σε ηλικία 88 ετών. Γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 31 Ιανουαρίου 1785, και εγκατέλειψε το σχολείο για να δουλέψει στην επιχείρηση του πατέρα του. Η πρώτη του πτήση έγινε από το Γκριν Παρκ του Λονδίνου στις 19 Ιουλίου 1821, μετά από κυβερνητική εντολή, κατά την στέψη του βασιλιά Γεωργίου Δ΄, και ήταν η πρώτη πτήση αεροστάτου με αέριο υδρογονάνθρακα.

Αντιμετώπισε προβλήματα κατά την διάρκεια της πτήσης του και χρειάστηκε να διασωθεί από το πλοίο του συνεργάτη του Φράνσις Τσίζμαν, ο οποίος έκοψε το κάλυμμα του αεροστάτου με το κατάρτι του, αποδεσμεύοντας το αέριο. Έπειτα ο Γκριν πραγματοποίησε 526 πτήσεις. Στις 16 Αυγούστου 1828 απογειώθηκε από το Ιγκλ Τάβερν πάνω στο πόνυ του, και μετά από μισή ώρα προσγειώθηκε στο Μπέκενχαμ του Κεντ. Το 1836 κατασκεύασε το αερόστατο Great Nassau για τους Γκάι και Χιούς, ιδιοκτήτες των Κήπων Βόξχολ, από τους οποίους το αγόρασε στη συνέχεια για 500 λίρες Αγγλίας.

Στις 9 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους πραγματοποίησε την πρώτη του πτήση με αυτό από τους Κήπους Βόξχολ, μαζί με άλλα οκτώ άτομα. Αφού έμεινε στον αέρα για μιάμιση ώρα περίπου, προσγειώθηκε στο Κλιφ, πλησίον του Γκρέιβσαντ. Στις 21 Σεπτεμβρίου, πραγματοποίησε δεύτερη πτήση, συνοδευόμενος από έντεκα άτομα, και προσγειώθηκε στο Μπέκενχαμ του Κεντ.

Πραγματοποίησε ακόμη τέσσερις πτήσεις με αυτό από το Βόξχολ, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η εορταστική διηπειρωτική πτήση, που έγινε με έξοδα του Ρόμπερτ Χόλοντ, βουλευτή του Χάστινγκς, ο οποίος μαζί με τον Μονκ Μέισον τον συνόδευσαν. Αναχώρησαν από τους Κήπους Βόξχολ στις 13:30 της 7ης Νοεμβρίου 1836, και διασχίζοντας τη Μάγχη από το Ντόβερ το απόγευμα, προσγειώθηκαν στις 7:00 της επόμενης μέρας στο Βάιλμπουργκ του Νασσάου, στην Γερμανία, έχοντας καλύψει απόσταση 770 χιλιομέτρων σε 18 ώρες. Η προετοιμασία της πτήσης αυτής αναπαρίσταται σε πίνακα ζωγραφικής του Τζον Χόλινς ο οποίος βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη Προσωπογραφιών του Λονδίνου. Στον πίνακα αναπαρίστανται οι Γκριν, Τζον Χόλινς (ο ζωγράφος), ο βουλευτής Ρόμπερτ Χόλοντ, ο Σερ Ουίλλιαμ Μίλμπουρν Τζέιμς, ο Τόμας Μονκ Μέισον και ο Ουόλτερ Πριντώ.

Στις 19 Δεκεμβρίου 1836 πέταξε από το Παρίσι με 6 άτομα, και στις 9 Ιανουαρίου 1837 με 8. Το Great Nassau πέταξε από τους Κήπους Βόξχολ στις 24 Ιουλίου, με τον Γκριν να έχει μαζί του, τους Έντουαρντ Σπένσερ και Ρόμπερτ Κόκινγκ. Όταν έφτασαν σε ύψος 1.500 μέτρων (5.000 πόδια) ο Κόκινγκ έπεσε από το αερόστατο, πραγματοποιώντας προσγείωση με αλεξίπτωτο δικής του κατασκευής σε χωράφι κοντά στο Λι. Ο Κόκινγκ σκοτώθηκε μόλις έφτασε στο έδαφος. Το αερόστατο προσγειώθηκε το απόγευμα της ίδιας μέρας κοντά στο Τάουν Μόλινγκ του Κεντ, και την επόμενη μέρα ο Γκριν έμαθε για τον θάνατο του συνοδού του.

Το 1838 ο Γκριν πραγματοποίησε δύο πειραματικές πτήσεις από τους Κήπους Βόξχολ, δαπάνη του Τζορτζ Ρας από το Έσσεξ. Η πρώτη έλαβε χώρα στις 4 Σεπτεμβρίου, με τον Ρας και τον Έντουαρντ Σπένσερ να τον συνοδεύουν. Έφτασαν σε υψόμετρο 5.893 μέτρων (19.335 πόδια) και προσγειώθηκαν στο Θάξτεντ του Έσσεξ. Το δεύτερο πείραμα πραγματοποιήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου, και είχε σκοπό να καταγραφεί το ανώτατο υψόμετρο στο οποίο μπορούσε να φτάσει το αερόστατο Great Nassau φουσκωμένο με αέριο υδρογονάνθρακα και μεταφέροντας μόνο δύο άτομα. Ο Γκριν πέταξε με τον Ρας ως συνοδό, και έφτασαν σε ύψος 8.274 μέτρων (27.146 πόδια), με την βαρομετρική πίεση και τη θερμοκρασία να πέφτουν ραγδαία. Αρκετές φορές το αερόστατο παρασύρθηκε από ρεύματα αέρα.

Στις 31 Μαρτίου 1841, ο Γκριν πέταξε από το Χάστινγκς, συνοδευόμενος από τον Κάρολο Φρειδερίκο Γουλιέλμο, δούκα του Μπραουνσβάιγκ, και μετά από περίπου πέντε ώρες προσγειώθηκε στο Νεφσατέλ, 16 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά από την Βουλώνη. Η τελευταία δημόσια πτήση του έγινε στις 13 Σεπτεμβρίου 1852 από τους Κήπους Βόξχολ. Το 1840 έκθεσε τις ιδέες του για διάσχιση του Ατλαντικού με αερόστατο, και έξι χρόνια αργότερα πρότεινε την πραγματοποίηση των ιδεών του.

Σε πολλές από τις πτήσεις του ήταν μόνος του, όπως όταν απογειώθηκε από την Βοστώνη τον Ιούνιο του 1846, ή όταν τον Ιούλιο πραγματοποίησε βραδινή πτήση από το Βόξχολ. Κατά την διάρκεια της σταδιοδρομίας του είχε αρκετές δυσάρεστες εμπειρίες. Το 1822, όταν απογειώθηκε από το Τσέλτεναμ, μαζί με τον κ. Γκρίφιθς, κάποιος έκοψε τα σχοινιά που ήταν προσδεμένα στο καλάθι του αεροστάτου σε κομμάτια, και έτσι το καλάθι αποκολλήθηκε από το αερόστατο. Οι επιβαίνοντες κρατήθηκαν από τον κρίκο του αεροστάτου. Είχαν επικίνδυνο ταξίδι με μια ακόμη πιο επικίνδυνη προσγείωση, ενώ αμφότεροι τραυματίστηκαν. Ο κ. Γκριν υπέστη μώλωπες στην σπονδυλική στήλη.Πρόκειται για την μοναδική καταγραφή πτήσης αυτού του είδους με αερόστατο. Το 1827 ο Γκριν πραγματοποίησε την 69η πτήση του, από το Νιούμπερι του Μπερκσάιρ, συνοδευόμενος από τον Χ. Σίμονς από το Ρέντινγκ, έναν κωφάλαλο κύριο, όταν μια έντονη καταιγίδα απείλησε την ασφάλεια του αεροστάτου.

Στις 17 Αυγούστου 1841, ενώ πήγαινε από το Κρεμόουρν με τον κ. Μακντόνελ, ένα τράνταγμα των μεταλλικών τμημάτων του αεροστάτου σχεδόν έριξε τους επιβαίνοντες από το αερόστατο. Ο Γκριν ήταν ο πρώτος που επέδειξε, το 1821, πως το ανθρακαέριο μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για το φούσκωμα των αεροστάτων. Πριν την εποχή του χρησιμοποιούνταν αγνό αέριο υδρογόνου, που ήταν αρκετά ακριβό, ενώ η παραγωγή του ήταν πολύ αργή ώστε χρειαζόταν δύο μέρες για το γέμισμα ενός μεγάλου αεροστάτου, ενώ εξατμιζόταν πολύ γρήγορα. Ήταν επίσης ο εφευρέτης του «σχοινιού-οδηγού», ενός σχοινιού ιχνηλάτησης από το καλάθι, το οποίο μπορούσε να μετακινηθεί για την ρύθμιση της απογείωσης και της προσγείωσης ενός αεροστάτου. Έχοντας ζήσει για πολλά χρόνια συνταξιοδοτημένος πέθανε ξαφνικά από καρδιακή προσβολή στο Λονδίνο, στις 26 Μαρτίου 1870.

Είχε νυμφευθεί την Μάρθα Μόρελ. Ο γιος του, Τζορτζ Γκριν, ο οποίος πέταξε 83 φορές με το αερόστατο Nassau, πέθανε στο Λονδίνο στις 10 Φεβρουαρίου 1864, σε ηλικία 57 ετών.

Πληροφορίες: el.wikipedia.org