DIASKEDASI.INFO

Λιλάντα Λυκιαρδοπούλου

Η Λιλάντα Λυκιαρδοπούλου ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια. (12 Φεβρουαρίου 1941 - 31 Μαρτίου 1988)

Σπούδασε στο Ωδείο Αθηνών και στη Σχολή Υποκριτικής του Εθνικού Θεάτρου. Έπαιξε σε πολλές Ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες και θεατρικά έργα.

Επίσης συμμετείχε στους δίσκους Λιτανεία των Γρηγόρη Σουρμαΐδη (μουσική) και Φίλωνος Αρία (στίχοι) και Παράσταση του Μίμη Πλέσσα (μουσική) και στίχους διαφόρων στιχουργών.

Παρουσίασε και εκπομπές στην τηλεόραση, όπως οι "Μικρές νυχτερινές μουσικές" (ΕΡΤ, 1979) και τελευταία η μουσική εκπομπή Πρόβα, η οποία μεταδιδόταν κάθε Σάββατο μετά το βραδινό δελτίο ειδήσεων.

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1987, εισήλθε στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός προκειμένου να κάνει ορισμένες εξετάσεις, οι οποίες έδειξαν πως είχε προσβληθεί από καρκίνο.
Μόλις βγήκε από το νοσοκομείο, ξαναπήγε στο Στούντιο της εκπομπής "Πρόβα" και συνέχισε κανονικά την παρουσίασή της.

Στις 16 Μαρτίου του 1988 όμως, η κατάστασή της επιδεινώθηκε και αναγκάστηκε να μπει και πάλι στον Ευαγγελισμό, όπου νοσηλεύτηκε μέχρι το θάνατό της.

Οι δυο τελευταίες εκπομπές της "Πρόβας" (στις 19 και 26 Μαρτίου 1988), μεταδόθηκαν χωρίς κανέναν παρουσιαστή. Μετά το θάνατό της η εκπομπή δεν ξαναμεταδόθηκε.

Κηδεύτηκε στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας.

Πληροφορίες: el.wikipedia.org

Χαρίλαος Τρικούπης

O Χαρίλαος Τρικούπης ήταν Έλληνας διπλωμάτης, πολιτικός και Πρωθυπουργός. (11 Ιουλίου 1832 - 30 Μαρτίου 1896)
Ο Τρικούπης κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας επί 19 χρόνια, από το 1875 έως το 1894, παίρνοντας τη θέση του πρωθυπουργού επτά συνολικά φορές και κυβέρνησε τη χώρα για σχεδόν 10 χρόνια από τα 20 αυτής της περιόδου. Στην τελευταία του κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει στις οικονομικές υποχρεώσεις που είχε δημιουργήσει έναντι των ξένων δανειστών με συνέπεια να επέλθει η πτώχευση της Ελλάδας με την ιστορική φράση του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν».

Γεννήθηκε στο Ναύπλιο και καταγόταν από την ιστορική οικογένεια Τρικούπη του Μεσολογγίου και την οικογένεια Καρατζά της Κωνσταντινούπολης. Ήταν γιος του Σπυρίδωνα Τρικούπη πολιτικού, ιστορικού και επίσης πρωθυπουργού της Ελλάδας και της Αικατερίνης το γένος Μαυροκορδάτου. Ανάδοχός του ήταν ο ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης.

Μετά τη φοίτησή του σε γυμνάσιο της Αθήνας, όπου γυμνασιάρχης του ήταν ο Γεώργιος Γεννάδιος, σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου μετά τριετή φοίτηση συμπλήρωσε τις σπουδές του στο Παρίσι. Με το τέλος των σπουδών του χρημάτισε ιδιαίτερος γραμματέας του πατέρα του Σπυρίδωνα, που τότε ήταν πρέσβης στο Λονδίνο και ακολούθως το 1856 διορίστηκε επίσημος γραμματέας της πρεσβείας στο Λονδίνο ακολουθώντας το διπλωματικό σώμα.

Το 1862 εκλέχτηκε πληρεξούσιος της Β΄ Εθνικής Συνέλευσης της ελληνικής παροικίας του Λονδίνου και αποσυρθέντος του πατέρα του ανέλαβε ως επιτετραμμένος της πρεσβείας. Αν και η διπλωματική σταδιοδρομία του υπήρξε βραχεία, εν τούτοις διακρίθηκε για την απαράμιλλη δεξιοτεχνία του, το 1863, κατά τις διαπραγματεύσεις με την αγγλική κυβέρνηση, ως πληρεξούσιος της ελληνικής κυβέρνησης, στη σχετική συνθήκη της παραχώρησης των Ιονίων νήσων από τη Μεγάλη Βρετανία στο Βασίλειο της Ελλάδος, που ήταν ο κυρίαρχος όρος αποδοχής του στέμματος του Βασιλείου από τον πρίγκιπα και μετέπειτα Βασιλέα των Ελλήνων Γεώργιο τον Α΄.

Σημειώνεται ότι το θέμα της παραχώρησης, στην πραγματικότητα εκχώρησης, των νήσων αυτών δεν ήταν τόσο απλό μετά την αντίδραση της Βασιλικής Αυλής της Δανίας, όπου η σχετική συνθήκη είχε συνομολογηθεί ερήμην της ελληνικής κυβέρνησης, συνέπεια της οποίας ήταν να ακολουθήσει δεύτερη σχετική συνθήκη με το διπλωματικό όρο «ενσωμάτωση». Επί της 2ης αυτής συνθήκης ήταν πληρεξούσιος ο Χ. Τρικούπης, του οποίου η διπλωματική καριέρα κράτησε 8 έτη (1856-1864).

Πολιτική σταδιοδρομία
Το 1864 παραιτήθηκε από τη διπλωματική υπηρεσία για να συμμετάσχει στις εκλογές. Το 1865 εκλέχτηκε βουλευτής Μεσολογγίου και το 1866 ανέλαβε τη θέση του Υπουργού Εξωτερικών στην 3η κυβέρνηση του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, αλλά στους επόμενους μήνες ήρθε σε διάσταση απόψεων με τον Κουμουνδούρο και απομακρύνθηκε από την κυβέρνηση. Για τέσσερα χρόνια πολιτεύτηκε (1868-1872) ανεξάρτητα από τα κόμματα που υπήρχαν.

Το 1872 ίδρυσε το «Πέμπτο κόμμα», στο οποίο συγκεντρώθηκαν οι πιο φιλελεύθερες και προοδευτικές προσωπικότητες της εποχής. Το 1874, μέσα σε κλίμα πολιτικής αυθαιρεσίας της τότε κυβέρνησης του Δημήτριου Βούλγαρη, με τα περίφημα Στηλιτικά, έγραψε στην εφημερίδα «Καιροί» ένα σαρκαστικό άρθρο με τον τίτλο «Τις πταίει», που δημοσιεύτηκε στις 29 Ιουνίου του 1874, στο οποίο κατήγγειλε το πολιτικό σύστημα της εποχής, αλλά ουσιαστικά κατηγορούσε το Βασιλιά, επειδή μετά την πτώση του Επαμεινώνδα Δεληγεώργη, εξ αιτίας των Λαυρεωτικών, είχε χρίσει κυβέρνηση εκείνη του Βούλγαρη που ήταν μειοψηφίας. Την εποχή εκείνη με το υφιστάμενο Σύνταγμα κανένα κόμμα δεν μπορούσε να πλειοψηφήσει από μόνο του. Έτσι όλοι οι τότε κυβερνητικοί σχηματισμοί ήταν κυβερνήσεις μειοψηφίας. Ο δε Βασιλεύς, προκειμένου ν' αποφύγει κατάσταση ακυβερνησίας με αλλεπάλληλες εκλογές, αναγκαζόταν κάθε φορά να χρίζει κυβέρνηση το κόμμα εκείνο με τη σχετική πλειοψηφία.

Ο Χ. Τρικούπης μετά το πρώτο του εκείνο άρθρο δημοσίευσε και δεύτερο στις 9 Ιουλίου του 1874 με τον τίτλο «Παρελθόν και Ενεστώς», με το οποίο έθετε ως δόγμα της Βουλής τη «δεδηλωμένη» (εμπιστοσύνη) της Βουλής, που αργότερα και καθιερώθηκε ως «αρχή της δεδηλωμένης». Για το τόλμημα όμως των άρθρων του αυτών, αν και το πρώτο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ακαδημαϊκή διάλεξη, στρεφόμενη όμως κατά του «ανεύθυνου» κατά το Σύνταγμα Βασιλέως, συνελήφθη ο εκδότης της εφημερίδας Π. Κανελλίδης θεωρούμενος ως ο συντάκτης. Κατά την ανάκριση απροσδόκητα αποκαλύφθηκε ότι πραγματικός συντάκτης ήταν ο Χ. Τρικούπης, που παρουσιάστηκε αυθόρμητα και ανέλαβε την ευθύνη των ανυπόγραφων άρθρων του. Έτσι, αναγκάστηκε η Δικαιοσύνη να προφυλακίσει τον Τρικούπη με μόνο τέσσερις ημέρες φυλάκιση, πλην όμως αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση και τελικά αθωώθηκε με βούλευμα.

Παρά ταύτα λίγους μήνες μετά, τον Απρίλιο του 1875, πήρε εντολή από το Βασιλιά να σχηματίσει κυβέρνηση, την Κυβέρνηση Χαριλάου Τρικούπη 1875, διαλύοντας τη Βουλή και τη διενέργεια στη συνέχεια εκλογών. Παρέμεινε έτσι στην εξουσία για 5,5 περίπου μήνες, μέχρι τις 15 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, όπου κατά τις εκλογές που διεξήχθησαν, διατηρώντας και αυτός μειοψηφία αναγκάστηκε σε παραίτηση υπέρ του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, που είχε πλειοψηφήσει.

Ιδού πως περιγράφει τα τότε γεγονότα με τους ανεπανάληπτους σατιρικούς του στίχους ο «σύγχρονος Αριστοφάνης» Γεώργιος Σουρής:
«Και ήτο για το Σύνταγμα παντού συνομιλία,
και ο Τρικούπης έγραψε πως πταίει η βασιλεία,
Και είδε ο Γεώργιος πως του 'γιναν κουνούπι
και δυό βεντούζες έβαλε στο Σύνταγμα κοφτές,
κι εκάθησε στο θρόνο του και είπε στον Τρικούπη
«έλα λοιπόν να κυβερνάς εσύ οπού δεν φταίς!»
Κι εβγήκε ο Χαρίλαος από τη φυλακή
κι εφύτρωσε Πρωθυπουργός με κόκκινο βρακί,

Και πάταγος ηκούετο και οχλοβοή μεγάλη,
και ο Τρικούπης έπεσε βαρύς στα χαμηλά,
και ήλθαν τρίτοι, δεύτεροι, και τέταρτοι και άλλοι,
και κάθε τόσο κόμματα εγένοντο πολλά.
Ο δε Μεγαλειότατος δεν έλεγε μια λέξη
και μόνος του εψιθύριζε «ας βρέξει ότι τρέξει»

Το 1877 ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών στην οικουμενική κυβέρνηση Κανάρη.

Όταν έπεσε η κυβέρνηση Κουμουνδούρου, που αντικατέστησε την Κυβέρνηση Κανάρη, ο Τρικούπης έφτιαξε μια κυβέρνηση, την Κυβέρνηση Χαριλάου Τρικούπη 1878 (που την αποκάλεσαν Υπουργείον Τρικούπη-Ζαΐμη), η οποία δεν μπόρεσε να βρει υποστήριξη στη Βουλή και έπεσε πέντε ημέρες μετά το σχηματισμό της.

Το 1879 κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές του 1879, το Μάρτιο σχημάτισε την Κυβέρνηση Χαριλάου Τρικούπη 1880, αλλά τον Οκτώβριο του ίδιου έτους η κυβέρνηση παραιτήθηκε. Tον Μάρτιο του 1882 επανήλθε στην πρωθυπουργία με την Κυβέρνηση Χαριλάου Τρικούπη 1882, η οποία παρέμεινε μέχρι το 1885. Επανήλθε το 1886 με την Κυβέρνηση Χαριλάου Τρικούπη 1886. Ένα χρόνο αργότερα κέρδισε τις εκλογές του 1887, αλλά έχασε εκείνες του 1890, οπότε και έπεσε η κυβέρνησή του. Ανέλαβε πάλι την πρωθυπουργία στην Κυβέρνηση Χαριλάου Τρικούπη 1892. Στην τελευταία περίοδο της πρωθυπουργίας του (Κυβέρνηση Χαριλάου Τρικούπη 1893-1895) η Ελλάδα πτώχευσε και σταμάτησε μονομερώς να αποπληρώνει δάνεια που είχε λάβει από το εξωτερικό.

Στον Τρικούπη αποδίδεται η φράση «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» ενώπιον της Βουλής, την οποία, όμως ουδέποτε διετύπωσε, όπως αποδεικνύεται από την ανάγνωση των πρακτικών της Βουλής. Πέραν αυτού, από μελέτη των στοιχείων εκτιμάται ότι η πτώχευση θα είχε αποφευχθεί, αν ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄ αποδεχόταν τους χειρισμούς του Χαριλάου Τρικούπη για τη σύναψη νέου δανείου για την αντιμετώπιση του χρέους.

Ο Γεώργιος δεν δέχτηκε την πρόταση του Τρικούπη να κυρωθεί η σύμβαση του δανείου - όπως προέβλεπε σχετικός Νόμος - και τη σύσταση «Ταμείου Δανείου» με βασιλικό διάταγμα και αντιπρότεινε να δώσει η Βουλή ειδική εξουσιοδότηση. Πιεζόμενος από τον Τρικούπη ζήτησε προθεσμία 48 ωρών «για να σκεφτεί». Στο διάστημα αυτό με κρυπτογραφικό τηλεγράφημα που εστάλη στο Λονδίνο από τα Ανάκτορα δινόταν η εντολή να πουλήσουν στο χρηματιστήριο πολλών εκατομμυρίων ομολογίες ελληνικών δανείων, που οι τιμές τους ανέβαιναν καθημερινά εν όψει του νέου δανείου. Όλα αυτά οδήγησαν αμέσως τον Τρικούπη σε παραίτηση και τη χώρα, ύστερα από λίγο, στην πτώχευση. Στις εκλογές του 1895 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής με αποτέλεσμα να αυτοεξοριστεί στις Κάννες της Γαλλίας. Το 1896, λίγο πριν πεθάνει, τέθηκε χωρίς τη θέλησή του υποψήφιος στις αναπληρωματικές εκλογές στην επαρχία Βάλτου και εκλέχτηκε πανηγυρικά. Απεβίωσε σε ηλικία 64 ετών στις Κάννες και ενταφιάστηκε στην Αθήνα.

Έργο
Τον Οκτώβριο του 1867 ως υπουργός Εξωτερικών υπέγραψε σύμφωνο αμυντικής συνεργασίας με τον ηγεμόνα Μιχαήλ της Σερβίας.

Το Μάρτιο του 1880 με πρότασή του καταργήθηκε ο φόρος της δεκάτης στα δημητριακά προϊόντα και αντικαταστάθηκε με το φόρο επί των αροτριώντων κτηνών. Επίσης μείωσε τη στρατιωτική θητεία σε ένα έτος αντί τριών που ήταν μέχρι τότε.

Με την κυβέρνηση που συγκρότησε το Μάρτιο του 1882 αναδιοργάνωσε την αστυνομία, την αγροφυλακή και τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Θέσπισε νόμους για προσόντα, μονιμότητα και προαγωγή δημοσίων υπαλλήλων. Αποφάσισε την αποξήρανση της λίμνης Κωπαΐδα και τη δημιουργία σιδηροδρομικού δικτύου. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 1882 υπήρχαν σε λειτουργία μόνο 9 περίπου χιλιόμετρα σιδηροδρομικής γραμμής που συνέδεαν την Αθήνα (Θησείο) με το επίνειό της, τον Πειραιά, το 1893 λειτουργούσαν 914 χιλιόμετρα σιδηροδρομικών γραμμών και άλλα 490 ήταν υπό κατασκευή. Για τη χρηματοδότηση των έργων πήρε δύο μεγάλα δάνεια και επέβαλε φορολογία στον καπνό και το κρασί. Η διάνοιξη της Διώρυγας της Κορίνθου επετεύχθη χάρη στον Τρικούπη, ο οποίος και την εγκαινίασε το 1893. Επίσης έδωσε ιδιαίτερη σημασία στην ανάπτυξη της παιδείας.

Στην επόμενη διακυβέρνησή του (1886-1890) μείωσε τον αριθμό των βουλευτών από 240 σε 150 (το κατώτατο όριο που προέβλεπε τότε το Σύνταγμα) και επίσης ενίσχυσε το Βασιλικό Ναυτικό με παραγγελία τριών μεγάλων πλοίων, των θωρηκτών Ύδρα, Σπέτσαι και Ψαρά, για τη χρηματοδότηση των οποίων αναγκάστηκε να πάρει και άλλο ένα δάνειο. Επέβαλε και φόρο επί των οικοδομών.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης επιδίωξε έναν ιδιαίτερα αισιόδοξο εκσυγχρονισμό, ο οποίος παρουσίασε πάντως προβλήματα, καθώς οι αλλαγές δε βρήκαν πρόσφορο έδαφος λόγω της προβληματικής ελληνικής οικονομίας και του συντηρητικού πνεύματος της εποχής. Χαρακτηριστικός πολιτικάντης αντίπαλος στην εποχή του ήταν ο Τσελεπίτσαρης που διοργάνωνε πορείες με συνθήματα εναντίον του Τρικούπη.

Χαρακτηριστικό της προοδευτικότητάς του είναι το παράτολμο, για την εποχή του, όραμά του για τη ζεύξη του στενού Ρίου-Αντιρρίου, ιδέα που υλοποιήθηκε πάνω από έναν αιώνα αργότερα, το 2004, με την κατασκευή της Γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου, στην οποία δόθηκε το όνομά του στις 25 Μαΐου 2007.

Γενικότερα, η δράση του Χαριλάου Τρικούπη στην Ελλάδα θεωρείται από τις πιο καθοριστικές για τη μετάβαση της χώρας στον 20ό αιώνα. Το έργο του προκάλεσε πολλές φορές διχογνωμίες και αντιδράσεις την εποχή εκείνη, όμως τα αποτελέσματά του σε πολλές περιπτώσεις είναι ορατά ακόμα και στη μεταγενέστερη και σύγχρονη Ελλάδα.

Συνοψίζοντας, ο Χαρίλαος Τρικούπης υλοποίησε πολλά έργα στη χώρα με στόχο τον εκσυγχρονισμό της και γι' αυτό αποτελεί αναμφίβολα έναν από τους μεγαλύτερους πολιτικούς που πέρασαν από αυτήν.

Πληροφορίες: el.wikipedia.org

Βλάσης Μάρας

Ο Βλάσης Μάρας είναι Έλληνας αθλητής, ο οποίος υπήρξε παγκόσμιος πρωταθλητής της γυμναστικής. Αγωνίζεται στην ενόργανη. (31 Μαρτίου 1983)
Ξεκίνησε από τον Πρωτέα Αιγάλεω. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε ηλικία 16 ετών και μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε να έχει ήδη στη συλλογή του δύο χρυσά μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, ένα χρυσό σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και ένα χάλκινο σε Πανευρωπαϊκούς εφήβων.

Το 2004 έλαβε μέρος στο μονόζυγο και στο σύνθετο ατομικό, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Μάλιστα, με βάρος 50 κιλών, ήταν ο πιο ελαφρύς αθλητής από τους άνδρες στους Ολυμπιακούς Αγώνες, σε ελληνικό επίπεδο.

Το 2010 έγινε ο πρώτος αθλητής στο μονόζυγο που συμπλήρωσε 5 χρυσά ευρωπαϊκά μετάλλια.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 31 Μαρτίου 1983. Οι επιτυχίες του το 2001 και 2002 του έδωσαν σύντομα την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Έτσι, ήταν ο μοναδικός Έλληνας γυμναστής που εξασφάλισε την πρόκρισή του για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, αφού πρώτευσε στους αγώνες του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος το 2003.

Τον Απρίλιο του 2004 πρώτευσε στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στη Λιουμπλιάνα και κατέκτησε χρυσό μετάλλιο.

Ολυμπιακοί Αγώνες 2004
Ο Βλάσης Μάρας βαθμολογήθηκε με 8,950 βαθμούς στις ασκήσεις εδάφους, 8,650 στον ίππο, 8,775 στους κρίκους, 9,512 στο άλμα και, τέλος, 9,087 στο δίζυγο.

Στο μονόζυγο, που ήταν και το πρώτο του αγώνισμα, είχε την υψηλότερη βαθμολογία, αφού πήρε 9,725 βαθμούς. Ήταν όμως άτυχος, αφού παρά την υψηλή βαθμολογία του (9.725) δεν κατάφερε να προκριθεί στον τελικό.

Συνολικά, στο σύνθετο ατομικό, ο Βλάσης Μάρας συγκέντρωσε 54,699 βαθμούς.

2005
Στους τελικούς του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στο Ντέμπρετσεν της Ουγγαρίας, στις 5 Ιουνίου 2005, Ο Έλληνας πρωταθλητής πήρε την 7η θέση στο μονόζυγο με 8.937 βαθμούς, καθώς είχε πτώση. Στο άλμα ο Μάρας ήταν στην 8η θέση με 9.375 βαθμούς.

Στο μονόζυγο στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Στουτγκάρδης στις 23 Οκτωβρίου του 2005, κατέκτησε την πρώτη θέση,καθώς βαθμολογήθηκε στο όργανο με 9,750 βαθμούς. Εκτός βάθρου έμεινε στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής της Μελβούρνης, το Νοέμβριο του 2005. Ο Μάρας, ο οποίος είχε προκριθεί στον τελικό με τη δεύτερη καλύτερη βαθμολογία (9.687β.), κατέλαβε την πέμπτη θέση στο μονόζυγο με 9.562 βαθμούς, ενώ το χρυσό μετάλλιο στο αγώνισμα κατέκτησε ο Σλοβένος Πέγκαν.

Νέες επιτυχίες 2006
Το Μάρτιο του 2006 κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο ενόργανης γυμναστικής που έγινε στο Κότμπους της Γερμανίας. Ο γυμναστής ήταν πρώτος στο μονόζυγο με 15.725 βαθμούς

Λίγους μήνες μετά, ο Μάρας πρώτευσε στην Ευρώπη στο αγώνισμα του μονόζυγου, καθώς κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στον τελικό, που έγινε στις 7 Μαΐου 2006 στη Νέα Ιωνία Μαγνησίας.

Η νίκη του Μάρα ήταν ισοφάριση του ρεκόρ στην ιστορία της διοργάνωσης, του οποίου προηγούμενος κάτοχος ήταν ο Δυτικογερμανός Έμπερχαρντ Γκίνγκερ, που είχε κατακτήσει τρεις φορές τον τίτλο στο μονόζυγο, με τελευταία φορά το 1981. Ο Μάρας πέτυχε το ίδιο, καταλαμβάνοντας τις πρώτες θέσεις, το 2002 στην Πάτρα, το 2004 στη Λιουμπλιάνα και το 2006 στον Βόλο.

2007
Το 2007 ο πρωταθλητής έμεινε στην 7η θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Στουτγάρδη Τη χρονιά αυτή ήταν τραυματίας και δεν μπορούσε να προπονηθεί όπως ήθελε

2008
Στις 13 Απριλίου του 2008 ο Μάρας επέστρεψε στις επιτυχίες, κερδίζοντας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κότμπους στη Γερμανία ασημένιο μετάλλιο στον τελικό του μονόζυγου, με 16,000 βαθμούς Στις 11 Μαΐου του 2008 ο Μάρας κατέκτησε ένα ασημένιο μετάλλιο στο μονόζυγο με βαθμολογία 15,850 στην κατηγορία των ανδρών, κατά την ολοκλήρωση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ενόργανης γυμναστικής, στη Λωζάννη. Τον επόμενο μήνα, στις 8 Ιουνίου του 2008 ο Μάρας κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο κύπελλο ενόργανης γυμναστικής στην Ισπανία (Βιλανόβα), καθώς βαθμολογήθηκε με 15,350 βαθμούς στο μονόζυγο.

2009
Στις 5 Απριλίου του 2009 κατέκτησε την πρώτη θέση στο μονόζυγο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που έγινε στο Μιλάνο με βαθμολογία 15,375. Με την διάκριση αυτή ο Βλάσης Μάρας έγινε ο πρώτος αθλητής στην ιστορία του αγωνίσματος που έχει κατακτήσει 4 ευρωπαϊκά χρυσά μετάλλια.

Για την επιτυχία του αυτή, ο Βλάσης Μάρας ψηφίσθηκε ως ο καλύτερος Έλληνας αθλητής για την χρονιά 2009 από το Συνδέσμου Αθλητικών Συντακτών.

2010
Στις 25 Απριλίου 2010 κατέκτησε για πέμπτη φορά την πρώτη θέση στο μονόζυγο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας, με βαθμολογία 15,400 πόντους. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο ενόργανης που έγινε το Σεπτέμβριο του 2010 στη Γάνδη ο αθλητής κατέκτησε ένα ασημένιο μετάλλιο στο μονόζυγο.

2012
Στις 29 Απριλίου 2012, ο Μάρας κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο ενόργανης γυμναστικής, που διεξήχθη στο Όσιγιεκ της Κροατίας με βαθμολογία 15.600 πόντους. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο το 2012 ο Μάρας είχε πτώση στο μονόζυγο και αγωνίστηκε στα προκρινατικά του δίζυγου. Συνολικά βαθμολογήθηκε με 14.300 βαθμούς, με αποτέλεσμα να αποκλειστεί από τη συνέχεια των αγώνων.

Σημαντικές διακρίσεις
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 1ος (2001, 2002, 2012 στο μονόζυγο), 2ος (2008 στο μονόζυγο)
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 1ος (2002, 2004, 2006, 2009, 2010 στο μονόζυγο), 2ος (2008 στο μονόζυγο)

Στους εφήβους
1 χάλκινο στο σύνθετο ατομικό σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Εφήβων (2000)

Πληροφορίες: el.wikipedia.org

Βίνσεντ βαν Γκογκ

Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ ήταν Ολλανδός ζωγράφος. (Vincent Willem van Gogh, προφορά στα ολλανδικά: Βίνσεντ φαν Χοχ) (30 Μαρτίου 1853 – 29 Ιουλίου 1890)
Εν ζωή, το έργο του δεν σημείωσε επιτυχία ούτε ο ίδιος αναγνωρίστηκε ως σημαντικός καλλιτέχνης. Ωστόσο, μετά το θάνατό του, η φήμη του εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα και σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους όλων των εποχών.

Η επίδρασή του στα μεταγενέστερα κινήματα του εξπρεσιονισμού, του φωβισμού αλλά και εν γένει της αφηρημένης τέχνης, θεωρείται καταλυτική.

Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ γεννήθηκε στο ολλανδικό χωριό Ζούντερτ (Zundert) και ήταν ο μεγαλύτερος από τα συνολικά οκτώ παιδιά της οικογένειάς του, γιος του πάστορα Θεόδωρου βαν Γκογκ.

Στον Βίνσεντ δόθηκε το όνομα του παππού του, το οποίο είχε δοθεί και στο πρωτότοκο παιδί της οικογένειας, το οποίο είχε πεθάνει σε βρεφική ηλικία. Ήδη από τα πολύ νεανικά του χρόνια παρουσίασε τάσεις μελαγχολίας και πρώιμα ψυχολογικά προβλήματα.

Σε ηλικία 16 ετών και αφού είχε ήδη καταπιαστεί χωρίς επιτυχία με αρκετά επαγγέλματα, ασχολήθηκε για ένα διάστημα με το εμπόριο έργων τέχνης, στην εταιρεία Goupilator & Company, όπου τον επόμενο χρόνο προσελήφθη και ο αδελφός του Τεό βαν Γκογκ (Theo van Gogh).

Το 1873, η εταιρεία τον μεταθέτει στο Λονδίνο και αργότερα στο Παρίσι. Την περίοδο αυτή, εντείνεται το ενδιαφέρον του για τη θρησκεία, επηρεασμένος εμφανώς και από την ιδιότητα του πατέρα του. Αφού απολύεται από την εργασία του το 1876, επιστρέφει στο Άμστερνταμ για να σπουδάσει θεολογία.

Οι σπουδές του διαρκούν για περίπου ένα έτος και το 1878 του ανατίθεται μία θέση ιεροκήρυκα στο Βέλγιο και συγκεκριμένα στην υποβαθμισμένη περιοχή Μπορινάζ, όπου λειτουργεί ορυχείο.

Ο βαν Γκογκ κηρύττει για περίπου έξι μήνες επιδεικνύοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ένδεια των ανθρώπων της περιοχής. Αυτή είναι και η περίοδος κατά την οποία ξεκινά να σχεδιάζει μικρά έργα και πιθανόν αποφασίζει να ασχοληθεί με την τέχνη.

Το 1880, σε ηλικία 27 ετών, ξεκινά να παρακολουθεί τα πρώτα του μαθήματα ζωγραφικής, ωστόσο σύντομα έρχεται σε ρήξη με τον δάσκαλό του, Αντόν Μωβ (Anton Mauve), γύρω από καλλιτεχνικά ζητήματα. Τα επόμενα χρόνια δημιουργεί έργα κυρίως επηρεασμένα από τη ζωγραφική του Ζαν Φρανσουά Μιγέ (Jean-François Millet), ενώ ταξιδεύει στην ολλανδική επαρχία ζωγραφίζοντας θέματα που εμπνέεται από αυτή.

Το χειμώνα του 1885, παρακολουθεί μαθήματα στην Ακαδημία της Αμβέρσας, τα οποία όμως διακόπτονται πολύ σύντομα αφού αποβάλλεται από τον καθηγητή της ακαδημίας Ευγένιο Σιμπέρ (Eugene Siberdt). Παρά το γεγονός αυτό, ο βαν Γκογκ προλαβαίνει να έρθει σε επαφή με την ιαπωνική τέχνη από την οποία και δανείζεται στοιχεία ή πολλές φορές μιμείται την τεχνοτροπία της. Αρκετές από τις προσωπογραφίες του, περιλαμβάνουν επίσης σε δεύτερο πλάνο κάποιο έργο ιαπωνικής τέχνης.

Την άνοιξη του 1886 επισκέπτεται το Παρίσι όπου ζει με τον αδελφό του — επιτυχημένο πλέον έμπορο τέχνης — στην περιοχή της Μονμάρτρης, κέντρο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Κατά την παραμονή του, έρχεται σε επαφή με τους ιμπρεσιονιστές Εντγκάρ Ντεγκά, Καμίλ Πισαρό, Πωλ Γκωγκέν και Τουλούζ Λωτρέκ. Επηρεάζεται σημαντικά από το κίνημα του ιμπρεσιονισμού και ειδικότερα σε ό,τι αφορά τη χρήση του χρώματος.

Ο ίδιος ο βαν Γκογκ κατατάσσεται περισσότερο στους μετα-ιμπρεσιονιστές ζωγράφους. Χρησιμοποίησε συχνά τεχνικές των ιμπρεσιονιστών αλλά διαμόρφωσε παράλληλα και ένα προσωπικό ύφος, το οποίο διακρίνεται από την χρήση συμπληρωματικών χρωμάτων που οι ιμπρεσιονιστές αποφεύγουν.

Δύο χρόνια αργότερα, το 1888, ο βαν Γκογκ εγκαταλείπει τη γαλλική πρωτεύουσα και επισκέπτεται τη νότια Γαλλία και την περιοχή της Προβηγκίας. Υπάρχουν αναφορές πως εκεί εμπνέεται από το τοπίο καθώς και την αγροτική ζωή των κατοίκων, θέματα τα οποία προσπαθεί να αποδώσει και στη ζωγραφική του.

Την περίοδο αυτή, επινοεί και μία ιδιαίτερη τεχνική των στροβιλισμάτων με το πινέλο ενώ στους πίνακές του κυριαρχούν έντονα χρώματα, όπως κίτρινο, πράσινο και μπλε, με χαρακτηριστικά δείγματα τα έργα Έναστρη νύχτα' και μία σειρά πινάκων που απεικονίζουν ηλιοτρόπια.

Το έργο Κόκκινο αμπέλι αυτής της περιόδου είναι επίσης το μοναδικό έργο που κατάφερε να πουλήσει ο βαν Γκογκ εν ζωή. Κατά το διάστημα της παραμονής του στην Αρλ, δέχεται και την επίσκεψη του ζωγράφου Γκωγκέν. Ωστόσο, μετά από λίγους μήνες, οι δυο τους διαφωνούν έντονα και λόγω της ασταθούς ψυχικής του υγείας, ο βαν Γκογκ κόβει μέρος του αριστερού του αυτιού καταλήγοντας στο νοσοκομείο της περιοχής. Υπάρχουν ισχυρισμοί πως ο βαν Γκογκ είχε απειλήσει να σκοτώσει τον Γκωγκέν και προέβη στο κόψιμο του αυτιού του αναζητώντας ένα είδος κάθαρσης από τις τύψεις του.

Το 1889 εισάγεται στο ψυχιατρικό κέντρο του μοναστηριού του Αγίου Παύλου στον Σαιν Ρεμύ, όπου και παραμένει συνολικά για ένα περίπου χρόνο πάσχοντας από κατάθλιψη. Κατά την παραμονή του εκεί, συνεχίζει να ζωγραφίζει. Τον Μάιο του 1890 εγκαταλείπει την ψυχιατρική κλινική και ζει για ένα διάστημα σε μία περιοχή κοντά στο Παρίσι, όπου παρακολουθείται από τον γιατρό Πωλ Γκασέ, στον οποίο είχε συστήσει τον βαν Γκογκ ο ζωγράφος Καμίλ Πισαρό. Στο διάστημα που παρακολουθείται ιατρικά, ο βαν Γκογκ παράγει ένα μόνο έργο, που αποτελεί προσωπογραφία του Γκασέ.

Τον Ιούλιο του 1890, ο βαν Γκογκ εμφανίζει συμπτώματα έντονης κατάθλιψης και τελικά αυτοπυροβολείται στο στήθος στις 27 Ιουλίου ενώ πεθαίνει δύο ημέρες αργότερα. Δεν είναι απολύτως βέβαιο ποιο ήταν το τελευταίο του έργο, αλλά πρόκειται πιθανά για το έργο με τον τίτλο Ο κήπος του Ντωμπινύ ή για τον πίνακα Σιτοχώραφο με κοράκια.

Μετά το θάνατο του βαν Γκογκ, η φήμη του εξαπλώθηκε ραγδαία, με αποκορύφωμα μεγάλες εκθέσεις έργων του που πραγματοποιήθηκαν στο Παρίσι (1901), το Άμστερνταμ (1905), την Κολωνία (1912), τη Νέα Υόρκη (1913) και το Βερολίνο (1914).

Συνολικά δημιούργησε σε διάστημα περίπου δέκα ετών περισσότερα από 800 πίνακες και 1000 μικρότερα σχέδια. Σώζεται ακόμα εκτενής αλληλογραφία του με τον αδελφό του, που περιλαμβάνει περισσότερα από 700 γράμματα. Επίσης ο βαν Γκογκ είναι διάσημος για τις πινελιές του οι οποίες πολλές φορές παρουσιάζουν μια κίνηση.

Πληροφορίες: el.wikipedia.org