DIASKEDASI.INFO

Ερρίκος Ντυνάν

Ο Ερρίκος Ντυνάν ήταν Ελβετός επιχειρηματίας και κοινωνικός ακτιβιστής. Ήταν επίσης συγγραφέας. Μεταξύ των έργων του περιλαμβάνονται «Η ανασυσταθείσα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία», «Η δουλεία παρά των Μουσουλμάνων και στις Η.Π.Α.» κ.ά.. Έγινε όμως γνωστότερος από τη φιλανθρωπική του δράση. (Jean-Henri Dunant, 8 Μαΐου 1828 – 30 Οκτωβρίου 1910)

Χωρίς να είναι γιατρός, παρακολούθησε τη νοσηλεία των τραυματιών του Ιταλοαυστριακού πολέμου (1859) και παρέστη στο πεδίο της μάχης του Σολφερίνο. Από αυτήν περιέγραψε τις φρικαλεότητες που αντίκρισε στο έργο του «Αναμνήσεις εκ Σολφερίνο» που τόση ήταν η εκ του βιβλίου του προκληθείσα εντύπωση ώστε το 1863 να συγκληθεί διεθνής διάσκεψη στη Γενεύη για τη σύναψη διεθνούς σύμβασης για την περίθαλψη τραυματιών. Ένα χρόνο δε μετά ιδρύθηκε ο Ερυθρός Σταυρός.

Ο Ερρίκος Ντυνάν αφιέρωσε όλη του την περιουσία στο έργο αυτό. Τη γαλήνη των τελευταίων ετών της ζωής του του την εξασφάλισε το χρηματικό βραβείο Μπινέ-Φελντ (1897), που του απονεμήθηκε από την Ελβετική Ομοσπονδία, αλλά και το μεγαλύτερο οικονομικό βραβείο, το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1901.

Ο Ερρίκος Ντυνάν, ο οποίος γεννήθηκε στις 8 Μαΐου 1828, προερχόταν από μία πολύ αφοσιωμένη οικογένεια Καλβινιστών, η οποία ασχολούταν με φιλανθρωπίες. Μετά από μη ολοκληρωμένες σπουδές στο γυμνάσιο, μαθήτευσε σε μία Ελβετική τράπεζα.

Το 1853, ταξίδεψε στην Αλγερία για να αναλάβει την ελβετική αποικία του Σετίφ. Άρχισε την κατασκευή ενός αλευρόμυλου, αλλά δεν κατάφερε να του παραχωρηθεί η γη που ήταν ουσιαστική για την επιχείρηση. Αφού ταξίδεψε στην Τυνησία επέστρεψε στη Γενεύη, όπου αποφάσισε να προσεγγίσει τον Ναπολέοντα τον Τρίτο προκειμένου να αποκτήσει τα έγγραφα που χρειαζόταν.

Τον καιρό εκείνο, ο αυτοκράτορας διέταζε τους Γαλλο-Σαρδινίους στρατιώτες που μάχονταν τους Αυστριακούς στη Βόρεια Ιταλία, και εκεί αποφάσισε να τον ψάξει. Έτσι συνέβη να είναι παρών στο τέλος της μάχης του Σολφερίνο, στη Λομβαρδία.

Επιστρέφοντας στη Γενεύη, έγραψε το Μία ανάμνηση από το Σολφερίνο, που τελικά οδήγησε στην ίδρυση της Διεθνούς Επιτροπής για Βοήθεια στους τραυματίες, τη μελλοντική Διεθνή Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού (ΔΕΕΣ). Ο Ντυνάν ήταν μέλος και εργάστηκε ως γραμματέας. Ήταν τώρα διάσημος, και γινόταν δεκτός από αρχηγούς κρατών, βασιλείς και πρίγκιπες των Ευρωπαϊκών αυλών.

Οι οικονομικές του υποθέσεις όμως παρέπαιαν και κήρυξε πτώχευση το 1867. Εντελώς κατεστραμμένος, είχε χρέη περίπου ενός εκατομμυρίου ελβετικών φράγκων της εποχής εκείνης.

Ως αποτέλεσμα του σκανδάλου που προκάλεσε στη Γενεύη η πτώχευσή του, παραιτήθηκε από τη θέση του ως γραμματέας της Διεθνούς Επιτροπής. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1867 η Επιτροπή αποφάσισε να κάνει δεκτή όχι μόνο την παραίτησή του από γραμματέα, αλλά και ως μέλος. Ο Ντυνάν έφυγε για το Παρίσι, όπου κατέληξε να κοιμάται στα παγκάκια. Την ίδια εποχή, ωστόσο, η αυτοκράτειρα Ευγενία τον κάλεσε στο Παλάτι του Κεραμεικού προκειμένου να τον συμβουλευτεί για την επέκταση της Συμφωνίας της Γενεύης στις θαλάσσιες μάχες.

Ο Ντυνάν έγινε τιμητικό μέλος του Ερυθρού Σταυρού της Αυστρίας, Ολλανδίας, Σουηδίας, Πρωσίας και Ισπανίας. Κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου επισκέφθηκε και ανακούφισε τους τραυματίες που είχαν μεταφερθεί στο Παρίσι, και εισήγαγε τη χρήση περιβραχιονίου προκειμένου να αναγνωρίζονται οι νεκροί.

Όταν αποκαταστάθηκε η ειρήνη, ο Ντυνάν ταξίδεψε στο Λονδίνο, όπου επεδίωξε να οργανώσει μία διεθνή διάσκεψη για το πρόβλημα των αιχμαλώτων πολέμου – ο Τσάρος τον ενθάρρυνε, αλλά η Αγγλία ήταν ενάντια στο σχέδιο. Μία διεθνής διάσκεψη για την «ολοκληρωτική και τελική κατάργηση της διακίνησης των Μαύρων και του εμπορίου σκλάβων» ξεκίνησε στο Λονδίνο την 1η Φεβρουαρίου 1875, κατόπιν πρωτοβουλίας του Ντυνάν.

Ακολούθησαν χρόνια περιπλάνησης και υπέρτατης φτώχιας για τον Ντυνάν – ταξίδεψε με τα πόδια στην Αλσατία, Γερμανία, και Ιταλία ζώντας με φιλανθρωπίες και φιλοξενούμενος από μερικούς φίλους.

Τέλος, το 1887, κατέληξε στο ελβετικό χωριό του Χέυντεν, που βλέπει στη λίμνη Κωνστάνς, όπου και αρρώστησε. Βρήκε καταφύγιο στο τοπικό άσυλο, και εκεί τον ανακάλυψε το 1895 ένας δημοσιογράφος, ο οποίος έγραψε ένα άρθρο για αυτόν, το οποίο μέσα σε λίγες μέρες ξανατυπώθηκε στον τύπο σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Μηνύματα συμπάθειας έφτασαν στον Ντυνάν από όλο τον κόσμο – σε μία βραδιά ήταν πάλι διάσημος και τιμημένος. Το 1901, έλαβε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Ο Ερρίκος Ντυνάν πέθανε στις 30 Οκτωβρίου 1910.

Σήμερα πλείστα νοσοκομεία, Θεραπευτήρια και ινστιτούτα ανά το κόσμο, καθώς και δρόμοι πλησίον αυτών, φέρουν το όνομά του.

Μπιν Λάντεν
Θρύλος ή εγκληματίας;

Οσάμα Μοχάμεντ Αουάντ μπιν Λάντεν, γνωστότερος ως Οσάμα μπιν Λάντεν, γεννήθηκε στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας.  (10 Μαρτίου 1957 - 2 Μαΐου 2011)

Ήταν ο ιδρυτής και αρχηγός της διεθνούς ισλαμιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης Αλ Κάιντα, που πραγματοποίησε τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, και πολλές άλλες ανά τον κόσμο. Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν φονεύθηκε στις 2 Μαΐου 2011, κατόπιν αιφνίδιας επέμβασης Αμερικανικών ειδικών δυνάμεων σε έπαυλη που διέμενε στην πόλη Αμποταμπάντ (Abbottabad), βόρεια του Ισλαμαμπάντ (Islamabad), πρωτεύουσας του Πακιστάν, αδυνατώντας να τον συλλάβουν ζωντανό, κατά το ένταλμα σύλληψης που είχε εκδοθεί. Η Αλ Κάιντα αναγνώρισε το θάνατό του στις 6 Μαϊου, και απείλησε με αντίποινα.

Ο Οσάμα μπιν Λάντεν γεννήθηκε στο Ριάντ και προερχόταν από πλούσια οικογένεια, που είχε δεσμούς με τον βασιλικό οίκο της Σαουδικής Αραβίας. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αμπντουλαζίζ και πολύ νωρίς δημιούργησε μεγάλη κατασκευαστική εταιρεία η οποία και ανέλαβε τα περισσότερα έργα ανασυγκρότησης της χώρας, όπως δρόμους, λιμένες, εγκαταστάσεις, αναμορφώσεις οάσεων σε πόλεις κλπ. Από τις δραστηριότητες αυτές αποκόμισε τεράστιο πλούτο.

Στη συνέχεια επέκτεινε τις επιχειρήσεις του και σ΄ άλλες όμορες αραβικές Χώρες με τεράστια οικονομικά οφέλη με συνέπεια ν΄ αυτοανακηρυχθεί εμίρης (=αρχηγός) και να δημιουργήσει μια διεθνή ισλαμιστική οργάνωση που τα μέλη της προέρχονται απ΄ όλο τον αραβικό χώρο και κυρίως της άλλοτε Μεσοποταμίας εκτεινόμενη μέχρι και το Πακιστάν.

Κατά τον Ρωσοαφγανικό πόλεμο ο Οσάμα μετέβη στο Αφγανιστάν προκειμένου να οργανώσει θύλακες αντίστασης χρηματοδοτούμενος από τις ΗΠΑ. Την περίοδο εκείνη θεωρούνταν ο μεγαλύτερος σύμμαχος των αμερικανικών συμφερόντων στο Αφγανιστάν.

Μετά την αποχώρηση των Ρώσων εισήλθαν στη χώρα αμερικανικές και άλλες δυνάμεις χαρακτηριζόμενες νατοϊκές δημιουργώντας μεγάλες στρατιωτικές βάσεις στις κυριότερες πόλεις, αναλαμβάνοντας την κατασκευή δρόμων και μεγάλων αρδευτικών έργων.

Η συνεχής όμως επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας έκανε τις άλλοτε επαναστατικές ομάδες να στραφούν κατά των νέων κατακτητών της χώρας την αρχηγία των οποίων φέρεται να ανέλαβε ο Οσάμα Μπιν Λάντεν δημιουργώντας την ισλαμιστική τρομοκρατική οργάνωση Αλ Κάιντα, και για μία δεκαετία να υπήρξε ο υπ' αριθμόν 1 καταζητούμενος από το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών των ΗΠΑ (FBI) ανά τον κόσμο, το οποίο και του χρέωνε οποιαδήποτε αντιαμερικανική εξτρεμιστική δράση (τρομοκρατική) που συνέβαινε.

Τρομοκρατική δράση
Όλα τα στοιχεία που έχουν δοθεί σε βάρος του προέρχονταν μόνο από τις αμερικανικές αρχές ασφαλείας με πορίσματα που εξέδιδαν οι ίδιες μελετώντας τα διάφορα δεδομένα, εντός ή εκτός των ΗΠΑ.
Το 1998 ο Οσάμα εξέδωσε διάταγμα (ιερή πρόσκληση) προς τους Μουσουλμάνους, ζητώντας τους να στοχοποιούν και να φονεύουν πολίτες και στρατιώτες των ΗΠΑ και των Συμμάχων τους, μέχρι να αποσύρουν την υποστήριξή τους από το Ισραήλ. Κατηγορήθηκε για τις βομβιστικές επιθέσεις του 1998 στις αμερικανικές πρεσβείες στην Τανζανία και στην Κένυα ενώ εκκρεμούσε εναντίον του διεθνές ένταλμα σύλληψης.
Είχε χρηματοδοτήσει και οργανώσει τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, που είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο 2.988 ανθρώπων. Ήταν πατέρας περισσότερων από 24 παιδιών, 11 από τα οποία απέκτησε από την συζυγό του Νατζούα.

Πολλές φορές υπήρξαν φήμες για το θάνατό του, είτε λόγω της κλονισμένης υγείας του, είτε της καταδίωξής του από τις ΗΠΑ. Περισσότερο χαρακτηριστική ήταν εκείνη στις 23 Σεπτεμβρίου του 2006, όπου η γαλλική εφημερίδα L'Est Républicain έγραψε ότι σύμφωνα με απόρρητο έγγραφο των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών (DGSE) ο Μπιν Λάντεν είχε πεθάνει στο Πακιστάν στις 23 Αυγούστου του ίδιου έτους. Στο έγγραφο αυτό αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι ο θάνατος του Σαουδάραβα κροίσου προήλθε πιθανότατα από τυφοειδή πυρετό. Οι γαλλικές και οι αμερικανικές αρχές δεν επιβεβαίωσαν τα δημοσιεύματα, πλην όμως εκδηλώσεις υπέρ ή κατά συνέβησαν και κάποια στοιχεία συλλέχθηκαν.

Ο Οσάμα μπιν Λάντεν σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Γκερονίμο, των ειδικών δυνάμεων των ΗΠΑ στη κατοικία του μπιν Λάντεν στη Μπίλαλ Τάουν, Αμποταμπάντ, στο Πακιστάν, στις 2 Μαϊου 2011, στις 01:00 ώρα Πακιστάν (1 Μαϊου 2011, 20:00 UTC).

Ο θάνατος του μπιν Λάντεν ήταν αποτέλεσμα ενός πυροβολισμού στο κεφάλι του - οι δυνάμεις των ΗΠΑ πήραν το σώμα του στο Αφγανιστάν και το έριξαν στη θάλασσα.

Η επιχείρηση έγινε από τα μέλη των Navy SEALs των ΗΠΑ από την Ναυτική Ειδική Πολεμική Ομάδα (DEVGRU), γνωστή ως SEAL Team Six, υπό τη διοίκηση της Μικτής Ειδικής Διοίκησης Επιχειρήσεων με τη CIA.

Ο θάνατος του μπιν Λάντεν προκάλεσε χαρά στις ΗΠΑ, στα Ηνωμένα Έθνη, στο ΝΑΤΟ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και σε άλλες χώρες καθώς θεωρείται ως σημαντικό γεγονός στον Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας. Ενώ αντίθετα η Αλ Κάιντα απείλησε τις Η.Π.Α με αντίποινα.

Το Πακιστάν έλαβε κριτική καθώς δεν ήξερε ότι ο μπιν Λάντεν ζούσε σε ένα άνετο σπίτι, το οποίο βρισκόταν κοντά σε στρατιωτική ακαδημία. Το Πακιστάν δηλώνει ότι δεν ήξερε για τον μπιν Λάντεν και κατηγορήθηκε για συνεργασία με εκείνον.

Ρομπέρτο Ροσελίνι

Ο Ρομπέρτο Ροσελίνι ήταν Ιταλός σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Ο Ροσελίνι ήταν ένας από τους σκηνοθέτες του ιταλικού νεορεαλιστικού κινηματογράφου. Η ταινία του Roma Città aperta (Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη, 1945) είναι μία από τις γνωστότερες και σημαντικότερες ταινίες που προσέφερε στο κίνημα. (Roberto Gastone Zeffiro Rossellini, 8 Μαΐου 1906 - 3 Ιουνίου 1977)

Προσωπική ζωή
Ο Ροσελίνι γεννήθηκε στη Ρώμη. Η μητέρα του, Ελέττρα (Elettra) ήταν νοικοκυρά και ο πατέρας του, Αντζιόλο Τζουζέπε «Πεπίνο» Ροσελίνι (Angiolo Giuseppe "Peppino" Roselini), είχε μια κατασκευαστική εταιρεία. Η μητέρα του ήταν γαλλικής καταγωγής. Ανήκε στους μετανάστες που έφτασαν στην Ιταλία κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων. Ο Ροσελίνι έζησε στη Βία Λουντοβίζι (Via Ludovisi), όπου ο Μπενίτο Μουσολίνι (Benito Mussolini) είχε το πρώτο του Ρωμαϊκό ξενοδοχείο το 1922, όταν ο φασισμός κατέλαβε την εξουσία στην Ιταλία.

Ο πατέρας του Ροσελίνι κατασκεύασε το πρώτο κινηματογράφο στη Ρώμη, χορηγώντας στον γιο του εντελώς δωρεάν, μία κάρτα απεριόριστης διαρκείας. Ο Ροσελίνι άρχισε να συχνάζει στον κινηματογράφο σε νεαρή ηλικία. Όταν πέθανε ο πατέρας του, εργάστηκε ως ηχολήπτης για ταινίες και για κάποιο χρονικό διάστημα, εργάστηκε όλες τις θέσεις που σχετίζονται με την δημιουργία μιας ταινίας, κερδίζοντας εμπειρία σε κάθε τομέα.

Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1936 (30 ετών), παντρεύτηκε την Μαρτσέλα Ντε Μάρκις (Marcella De Marchis) (17 Ιανουαρίου 1916, Ρώμη - 25 Φεβρουαρίου 2009, Σαρτεάνο), σχεδιάστρια κοστουμιών. Ο γάμος έγινε μετά από απόρριψη της Άσσια Νόρις (Assia Noris), μίας Ρωσίδας ηθοποιού η οποία εργαζόταν σε ιταλικές ταινίες. Η Ντε Μαρκίς και ο Ροσελίνι και είχαν δύο γιους. Τον Μάρκο Ρομάνο (Marco Romano) (γεννήθηκε στις 3 Ιουλίου 1937 και πέθανε από σκωληκοειδίτιδα το 1946), και τον Ρένζο (Renzo) (γεν. 24, Αυγούστου, 1941). Ο Ροσελίνι και η Ντε Μαρκίς χωρίστηκαν το 1950 (και τελικά πήραν διαζύγιο). Ο Ροσελίνι ήταν άθεος.

Καριέρα
Το 1937, ο Ροσελίνι έκανε το πρώτο του ντοκιμαντέρ, Prélude à l'après-midi d'un faune. Μετά από αυτό το δοκίμιο, κλήθηκε να βοηθήσει τον Γκοφρέντο Αλεσαντρίνι (Goffredo Alessandrini) στη λήψη του Luciano Serra pilot, μια από τις πιο επιτυχημένες Ιταλικές ταινίες του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Το 1940 κλήθηκε για να βοηθήσει τον Francesco De Robertis στο Uomini sul Fondo.

Ορισμένοι συγγραφείς περιγράφουν το πρώτο μέρος της καριέρας του ως μια ακολουθία τριλογιών. Η La nave Bianca (1942), η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, χρηματοδοτήθηκε από το οπτικοακουστικό κέντρο προπαγάνδας του Τμήματος Ναυτικού και είναι η πρώτη ταινία της «Φασιστικής Τριλογίας» του Ροσελίνι(με την έννοια ότι γυρίστηκαν την εποχή του φασιστικού καθεστώτος,όχι διότι ο ίδιος πίστευε ιδεολογικά παρόμοιες απόψεις) , μαζί με την Un pilota ritorna (1942) και την Uomo dalla Croce (1943). Στην περίοδο αυτή ανήκει η φιλία και συνεργασία του με τους Φεντερίκο Φελίνι (Federico Fellini) και Αλντό Φαμπρίτσι (Aldo Fabrizi). Το φασιστικό καθεστώς κατέρρευσε το 1943 και μόλις δύο μήνες μετά την απελευθέρωση της Ρώμης (4 Ιουνίου, 1944), ο Ροσελίνι ετοίμαζε ήδη την αντιφασιστική ταινία Roma Città aperta (Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη, 1945). Ο Φελίνι βοήθησε στο σενάριο και ο Φαμπρίτσι έπαιξε το ρόλο του ιερέα, ενώ παραγωγός ήταν ο ίδιος ο Ροσελίνι. Η δραματική ταινία έγινε απευθείας επιτυχία. Ο Ροσελίνι είχε αρχίσει τώρα τη λεγόμενη «Νεορεαλιστική τριλογία» του, ο δεύτερος τίτλος της οποίας ήταν Paisà (1946), που παράχθηκε με μη επαγγελματίες ηθοποιούς, και η τρίτη, Germany, Year Zero (1948), χρηματοδοτούμενη από έναν Γάλλο παραγωγό, γυρίστηκε στο γαλλικό τομέα του Βερολίνο. Στο Βερολίνο, επίσης, ο Ροσελίνι προτίμησε να μη χρησιμοποιήσει ηθοποιούς, αλλά δεν μπόρεσε να βρει ένα πρόσωπο που να έβρισκε "ενδιαφέρον". Τοποθέτησε την κάμερά του στο κέντρο της πλατείας της πόλης, όπως έκανε για την Paisà, αλλά εξεπλάγην όταν κανείς δεν ήρθε να παρακολουθήσει.

Όπως δήλωσε σε συνέντευξή του, «προκειμένου να δημιουργηθεί ο χαρακτήρας που έχει κανείς στο μυαλό του, είναι απαραίτητο για τον σκηνοθέτη να εμπλακεί σε διαμάχη με τον ηθοποιό του, η οποία διαμάχη συνήθως καταλήγει με την υποβολή στην επιθυμία του ηθοποιού. Δεδομένου ότι δεν επιθυμώ να χάσω την ενέργειά μου σε μια διαμάχη, όπως αυτή, χρησιμοποιώ μόνο περιστασιακά επαγγελματίες ηθοποιούς ». Ένας από τους λόγους της επιτυχίας του είναι το γεγονός ότι ο Ροσελίνι ξανάγραψε τα σενάρια των ταινιών του σύμφωνα με τα συναισθήματα και τις ιστορίες των μη επαγγελματιών ηθοποιών ». Η τοπική προφορά, διάλεκτος και τα κοστούμια παρουσιάστηκαν στην ταινία όπως είναι στην πραγματική ζωή.

Μετά την «Νεορεαλιστική Τριλογία» του, ο Ροσελίνι έγινε παραγωγός δύο ταινιών οι οποίες τώρα κατατάσσονται ως «Μεταβατικές ταινίες»: L'Amore (1948), με την Άννα Μανιάνι (Anna Magnani) και La macchina ammazzacattivi (1952), πάνω στην ικανότητα του κινηματογράφου να απεικονίζει την πραγματικότητα και την αλήθεια (ανακαλώντας την Commedia dell'Arte). Το 1948, ο Ροσελίνι έλαβε μια επιστολή από μια διάσημη ξένη ηθοποιό για προτεινόμενη συνεργασία:

Αγαπητέ κ. Ροσελίνι,
Είδα τις ταινίες σας Roma Città aperta και Paisà, και τις απόλαυσα πάρα πολύ. Εάν χρειάζεστε μια Σουηδέζα ηθοποιό που μιλάει πολύ καλά αγγλικά, δεν έχει ξεχάσει την γερμανική γλώσσα, δεν είναι πολύ κατανοητή στα γαλλικά και που από ιταλικά ξέρει μόνο το «ti amo», είμαι έτοιμη να έρθω και να κάνω μια ταινία μαζί σας.
Ίνγκριντ Μπέργκμαν (Ingrid Bergman)
Με την επιστολή αυτή άρχισε μια από τις πιο γνωστές ιστορίες αγάπης στην ιστορία του κινηματογράφου, με την Μπέργκμαν και τον Ροσελίνι, και οι δύο στο απόγειο της καριέρας τους. Η πρώτη συνεργασία τους ήταν η ταινία Stromboli terra di Dio (1950) (στο νησί Στρόμπολι, του οποίου το ηφαίστειο εξερράγη πολύ βολικά κατά τη διάρκεια της μαγνητοσκόπησης). Αυτή η σχέση προκάλεσε μεγάλο σκάνδαλο σε ορισμένες χώρες (η Μπέργκμαν και ο Ροσελίνι ήταν και οι δύο παντρεμένοι με άλλους ανθρώπους). Το σκάνδαλο εντάθηκε όταν η Μπέργκμαν έμεινε έγκυος με το παιδί του. Ο Ροσελίνι και η Μπέργκμαν απέκτησαν άλλα δύο παιδιά, την Ισαμπέλα Ροσελίνι (Isabella Rossellini) (ηθοποιός και μοντέλο) και τη δίδυμή της, Ίνγκριντ Ιζότα (Ingrid Isotta). Europa '51 (1952), Siamo Donne (1953), Journey to Italy (1953), La paura (1954) και Giovanna d'Arco al rogo (1954) ήταν οι άλλες ταινίες στις οποίες συνεργάστηκαν.

Το 1957, ο Τζαβαχάρλαλ Νέρου (Jawaharlal Nehru), ο Ινδός πρωθυπουργός εκείνης της εποχής, τον προσκάλεσε στην Ινδία για να κάνει το ντοκιμαντέρ «Ινδία» και να προσδώσει κάποια πνοή στο παραδαρμένο Ινδικό Τμήμα Ταινιών. Αν και παντρεμένος με την Μπέργκμαν, είχε σχέση με την Σονάλι Ντας Γκούπτα (Sonali Das Gupta), μία σεναριογράφος, η οποία είχε συμβάλει στην ανάπτυξη των χρονογραφημάτων για την ταινία. Δεδομένου του κλίματος της δεκαετίας του 1950, το γεγονός αυτό οδήγησε σε τεράστιο σκάνδαλο τόσο στην Ινδία όσο και το Χόλυγουντ. Ο Νέρου αναγκάστηκε να ζητήσει στον Ροσελίνι να φύγει. Μετά από αυτό, η Μπέργκμαν και Ροσελίνι χώρισαν.

Ο Ροσελίνι παντρεύτηκε τη Σονάλι το 1957 και υιοθέτησε τον γιο της, ο οποίος μετονομάστηκε σε Τζιλ Ροσελίνι (Gil Rossellini) (23 Οκτωβρίου 1956 με 3 Οκτωβρίου 2008). Ο Ροσελίνι και η Σονάλι απέκτησαν μια κόρη μαζί, τη Ραφαέλα Ροσελίνι (Raffaella Roselini), (γεν. 1958).

Το 1961 ο Ρομπέρτο Ροσελίνι επισκέφθηκε την Αθήνα για να προλογίσει την ταινία του Ινδία στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Εθνογραφικού και Κοινωνιολογικού Κινηματογράφου.

Το 1971, το Πανεπιστήμιο Ράις στο Χιούστον, Τέξας, κάλεσε τον Ροσελίνι να συμβάλει στη δημιουργία ενός Κέντρου πολυμέσων. Το 1973, είχε προσκληθεί να διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ στο Νιου Χέιβεν, Κονέκτικατ, όπου δίδαξε για ένα εξάμηνο το μάθημα με τίτλο «Η θεμελιώδης εικόνα». Ο Ρομπέρτο Ροσελίνι πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 71 ετών (1977).

Κληρονομιά του έργου του
Οι ταινίες του Ροσελίνι μετά τις νεορεαλιστικές ταινίες του - ιδιαίτερα αυτές με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν - ήταν εμπορικά ανεπιτυχής, αν και το «Ταξίδι στην Ιταλία» και θεωρείται πετυχημένο από ορισμένες πλευρές. Ήταν ένας αναγνωρισμένος πλοίαρχος για τους κριτικούς των Cahiers du Cinema γενικότερα και του Αντρέ Μπαζέν, του Φρανσουά Τριφό και του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, ειδικότερα. Ο Τριφό σημείωσε το 1963 στο δοκίμιό του, «Ο Ρομπέρτο Ροσελίνι προτιμά την πραγματική ζωή», ότι η επιρροή του Ροσελίνι στη Γαλλία ιδίως μεταξύ των σκηνοθετών που θα γίνουν μέρος της Νουβέλ Βάγκ (Nouvelle Vague) ήταν τόσο μεγάλη που ήταν από κάθε άποψη, «ο πατέρας του γαλλικού Νέου Κύματος».

Ο Μάρτιν Σκορσέζε αναγνώρισε στο Ροσελίνι, δημιουργική επιρροή στο ντοκιμαντέρ του, Το Ταξίδι μου στην Ιταλία (ο τίτλος ο ίδιος θυμίζει αυτόν του Ροσελίνι). Ο Σκορσέζε σημειώνει στο ντοκιμαντέρ του ότι σε αντίθεση με σκηνοθέτες που συχνά γίνονται πιο συγκρατημένοι και πιο συντηρητικοί στιλιστικά κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας τους, ο Ροσελίνι γίνονταν όλο και πιο αντισυμβατικός και ήταν συνεχώς πειραματίζονται με νέες μορφές και τεχνικές προκλήσεις. Ο Σκορσέζε τονίζει ιδιαίτερα τη σειρά βιογραφιών που έκανε ο Ροσελίνι την δεκαετία του 1960 από ιστορικές φιγούρες και παρόλο που ο ίδιος δεν το συζητά λεπτομερώς, ξεχωρίζει το La Prise de pouvoir par Louis XIV με έπαινο. Ορισμένα σχετικά με τις ταινίες του Ροσελίνι υλικά και προσωπικά έγγραφα βρίσκονται σήμερα στο Πανεπιστήμιο Γουέσλιαν (Wesleyan University) κινηματογραφικών αρχείων στην οποία επιστήμονες και ειδικοί στα μέσα ενημέρωσης από όλο τον κόσμο μπορούν να έχουν πλήρη πρόσβαση. Ο γιος του Ροσελίνι, ο Ρένζο, παράγει την Οπτικοακουστική Εγκυκλοπαίδεια της Ιστορίας του Ρομπέρτο Ροσελίνι, μια εγκυκλοπαίδεια που περιλαμβάνει όλα τα έργα, συνεντεύξεις του Ροσελίνι, και άλλο υλικό από το αρχείο Ροσελίνι. Η εγκυκλοπαίδεια για την ώρα υπάρχει σε μορφή πρωτοτύπου.

Φιλμογραφία
Dafne (1936)
Prélude à l'aprés-midi d'un faune (1937)
La Fossa degli angeli
Luciano Serra pilota (1938)
La Vispa Teresa (1948)
Il Tacchino prepotente (1939)
Fantasia sottomarina (1940)
Il Ruscello di Ripasottile
Un Pilota ritorna (1942)
La nave bianca (1942)
L'Uomo dalla Croce (1943)
Rome, Open City (1945)
Desiderio (1946)
Paisà (1946)
L'Amore (segments: "Il Miracolo" and "Una voce umana") (1948)
Germany, Year Zero (1948)
L'Invasore (1949)
Stromboli terra di Dio (1950)
Francesco, giullare di Dio (1950)
Medico condotto (1952)
Les Sept péchés capitaux (segment: "Envie, L'Envy") (1952)
La macchina ammazzacattivi (1952)
Europa '51 (1952)
Siamo donne (segment: "Ingrid Bergman") (1953)
Amori di mezzo secolo (segment: "Napoli 1943") (1954)
Dov'è la libertà ... ? (1954)
Viaggio in Italia (1954)
La Paura (1954)
Giovanna d'Arco al rogo (1954)
India: Matri Bhumi (1959)
Il generale Della Rovere (1959)
Era Notte a Roma (1960)
Viva l'Italia! (1961)
Vanina Vanini (1961)
Uno sguardo dal ponte (1961)
Anima nera (1962)
Benito Mussolini (1962)
Ro.Go.Pa.G. (segment: "Illibatezza") (1963)
Les Carabiniers (1963)
The Taking of Power by Louis XIV (1966)
Da Gerusalemme a Damasco (1970)
Rice University (1971)
Intervista a Salvador Allende: La forza e la ragione (1971)
Agostino d'Ippona (1972)
Concerto per Michelangelo (1974)
The World Population (1974)
Anno uno (1974)
Il messia (1976)
Beaubourg, centre d'art et de culture Georges Pompidou (1977)

Ευάγγελος Παπανούτσος

Ο Ευάγγελος Παπανούτσος ήταν σημαντικός Έλληνας παιδαγωγός, φιλόσοφος και δοκιμιογράφος του 20ου αιώνα. (Πειραιάς 27 Ιουλίου 1900 - Αθήνα 2 Μαΐου 1982)

Η καταγωγή του ήταν από το Σοπωτό της Αχαΐας. Η συμβολή του στη λειτουργία και στην ανακαίνιση της Ελληνικής Παιδείας είναι ευρέως γνωστή. Οι κυριότερες μεταρρυθμίσεις που οφείλονται στον Ευάγγελο Παπανούτσο ήταν, μεταξύ άλλων, η καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας στην Εκπαίδευση και ο διαχωρισμός της Μέσης Εκπαίδευσης στις βαθμίδες Γυμνασίου και Λυκείου. Tο εκπαιδευτικό του έργο υπέστη έντονη κριτική από τους πραξικοπηματίες της δικτατορίας των συνταγματαρχών και αναιρέθηκε σχεδόν ολοσχερώς την περίοδο 1967-74. Ωστόσο, με την αποκατάσταση της δημοκρατίας, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Ράλλη του 1976 ουσιαστικά στηρίχτηκε στις δικές του ιδέες.

Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 27 Ιουλίου (παλαιό ημερολόγιο). Οι γονείς του ήταν οι Παναγιώτης Παπανούτσος και Ζηνοβία Κωστάλα. Είχε άλλα τρία αδέλφια: τον Νικόλαο, την Ελένη και τη Χρυσούλα. Τις βασικές του σπουδές πραγματοποίησε στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Από το 1915 ώς το 1919 φοίτησε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Έχοντας χάσει τον πατέρα του υπηρετεί ως προστάτης οικογενείας τη στρατιωτική του θητεία. Κατά την τριετία 1924-1927, με υποτροφία του πλούσιου Αλεξανδρινού Χ. Νομικού, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία και τη Γαλλία και το 1927 ονομάστηκε διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Τυβίγγης (Tübingen). Η διατριβή του είχε τίτλο Das Religiöse Erleben bei Platon (Το θρησκευτικό βίωμα στον Πλάτωνα).

Υπηρέτησε την Εκπαίδευση από το 1920 και ως εκπαιδευτικός πέρασε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας: για λίγους μήνες ως δευτεροβάθμιος καθηγητής Ελληνικού Σχολείου στον Άγιο Νικόλαο Μελιτίνης Μάνης, από το 1921-1923 στο Αβερώφειο Γυμνάσιο Αλεξάνδρειας. Μετά το πέρας των μεταπτυχιακών και διδακτορικών σπουδών του το 1927 επανέρχεται μέχρι το 1930 στο Αβερώφειο Γυμνάσιο.

Το 1930 -1931 με τον Ευάγγελο Πανέτσο ιδρύουν δυο πειραματικές τάξεις για την εφαρμογή νέων δι.157δακτικών μεθόδων. Την ίδια περίοδο συνιδρύει την Ελληνική Διδασκαλική Ένωση και τον Οκτώβρη του 1931 γύρισε στην Ελλάδα και στέλνεται από το Υπουργείο Παιδείας να ιδρύσει το Διδασκαλείο Μυτιλήνης.

Το 1934-1936 διατέλεσε Διευθυντής στην Παιδαγωγική Ακαδημία Αλεξανδρούπολης και από το 1937 -1938 υποδιευθυντής και διευθυντής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ιωαννίνων . Το 1938-1939 ήταν καθηγητής στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία , το 1939-1943 Διευθυντής στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τρίπολης, το 1943-1944 συνδιευθυντής και διευθυντής στη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία Πειραιά. Μετά την απελευθέρωση της χώρας διορίστηκε Γενικός Διευθυντής (1944-1946) και αργότερα (1950 και 1963) Γενικός Γραμματέας στο Υπουργείο Παιδείας.

Το 1958 ιδρύει και οργανώνει (ως Αντιπρόεδρος του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ινστιτούτου τις Τεχνικές Σχολές Δοξιάδη. Από το 1946 έως το 1967 ήταν τακτικός φιλολογικός συνεργάτης της εφημερίδας Το Βήμα. Δίδαξε επί 20 χρόνια (1947-1967) Φιλοσοφία, Ψυχολογία και Παιδαγωγικά στο μορφωτικό ίδρυμα (Λαϊκό Πανεπιστήμιο) «Αθήναιον» που ίδρυσε ο ίδιος και υπό την διεύθυνσή του δημοσιεύτηκαν 15 τόμοι του περιοδικού «Παιδεία και Ζωή» (1946-1961) και 100 τόμοι αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων, έκδοση Ι. Ζαχαρόπουλου (1953-1958).

Στη μεταπολίτευση εκλέγεται βουλευτής Επικρατείας με την Ένωση Κέντρου (1974-1977). Στις Εκλογές του 1977 είναι επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου (Ε.ΔΗ.Κ.).

Το 1977 εκλέχτηκε Επίτιμος Πρόεδρος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Το 1980, δύο χρόνια πριν τον θάνατό του, εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών συγκεντρώνοντας εικοσιδύο από τους τριαντατρείς ψήφους των παρόντων ακαδημαϊκών.

Απεβίωσε στις 2 Μαΐου 1982.

Έργο
Παιδαγωγικό
Ο Παπανούτσος έγινε περισσότερο γνωστός για το παιδαγωγικό του έργο, ιδιαίτερα για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης του Γεώργιου Παπανδρέου (γνωστή ως μεταρρύθμιση Παπανούτσου) το 1964. Η προσπάθειά του αυτή περιγράφεται στο βιβλίο του Αγώνες και αγωνία για την παιδεία του 1965. Δυστυχώς, το έργο του δεν μπόρεσε να υλοποιηθεί, γιατί η Κυβέρνηση έπεσε λόγω της αποστασίας και οι αλλαγές που είχε προωθήσει αναιρέθηκαν. Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, όμως, της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή (μεταρρύθμιση Ράλλη) το 1976 ουσιαστικά στηρίχτηκε στις δικές του ιδέες.

Ο Π. Ξένος γράφει για τον Ευάγγελο Παπανούτσο: «Αναμφισβήτητα είχε πλατιά μόρφωση και πολλά προσόντα. Είχε φυσική ευφράδεια. Δίδασκε συναρπαστικά. Ήξερε να δένεται με το ακροατήριό του το ίδιο στην τάξη όπως και στην αίθουσα διαλέξεων. Έγραφε σωστά τη γλώσσα και την φρόντιζε. Ήξερε από ξένες γλώσσες και του χρωστάμε τη μετάφραση πολλών ξένων όρων στη γλώσσα μας. Μελετηρός και πάντα ενημερωμένος στους τομείς που τον απασχολούσαν. Ήταν ο διαβασμένος, ο φιλοσοφημένος δάσκαλος-παιδαγωγός που ευπροσήγορος ήταν έτοιμος να εξηγήσει ό,τι τον ρωτούσαν».

Συγγραφικό
Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει δεκάδες βιβλία, όχι μόνο στην Ελληνική, αλλά και στη Γερμανική, την Αγγλική και τη Γαλλική. Εγκαινιάζεται στην Αλεξάνδρεια ΤΟ 1926 με την πραγματεία του Το πρόβλημα της ελευθερίας της βουλήσεως. Η Διδακτορική Διατριβή του Das relgiöse Erlebnis bei Platon στο πανεπιστήμιο της Τυβίγγης που υποβλήθηκε την άνοιξη του 1926. Επανεκδόθηκε το 1971 στα ελληνικά με τον τίτλο Το θρησκευτικό βίωμα στον Πλάτωνα Εργασίες τού Ε. Π. Παπανούτσου έχουν δημοσιευθεί σε πολλά επιστημονικά περιοδικά της Ευρώπης και της Αμερικής.

Επιπλέον μετέφρασε δοκίμια του Ιμμάνουελ Καντ και του Ντέιβιντ Χιουμ και, μαζί με τον Βασίλη Τατάκη, τους πλατωνικούς διαλόγους Φαίδων και Πρωταγόρας. Εκτός από τα άρθρα του στο περιοδικό «Παιδεία και Ζωή», δημοσίευσε άρθρα και μελέτες του και σε άλλα ελληνικά περιοδικά, όπως στη «Νέα Εστία», στο «Συνεταιριστής» και κάθε εβδομάδα στην εφημερίδα «ΒΗΜΑ».