DIASKEDASI.INFO

Ο βασιλιάς Συμεών ο Μέγας
ο ηγεμόνας του σπαθιού και των γραμμάτων

Στην βουλγάρικη ιστορική παράδοση ο τσάρος Συμεών είναι γνωστός με τους επιτυχημένους πολέμους του ενάντια στο Βυζάντιο, αλλά πρέπει και να σημειώσουμε πως ο ίδιος είχε βυζαντινή αγωγή και γνώριζε τα επιτεύγματα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, γι’ αυτό και οι στόχοι του συνδέθηκαν με την ανάπτυξη του κράτους και του πολιτισμού της Βουλγαρίας.

Ο Συμεών ήταν γιός του τσάρου Βόριδος Α’, ο οποίος βάπτισε τους Βουλγάρους. Ο Συμεών γεννήθηκε κατά πάσα πιθανότητα το 864 μ.Χ. στην τότε πρωτεύουσα της Βουλγαρίας Πλίσκα.

Το 878 τον στέλνουν για σπουδές στην σχολή Μαγναύρα της Κωνσταντινούπολης.

Γνώριζε ελληνική γλώσσα και ήταν καλός διπλωμάτης, ήξερε μαθηματικά, αστρονομία, μουσική, έλαβε μοναχικό σχήμα και οι χρονικοί του Βυζαντίου τον αποκαλούν "ημιέλληνα", η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση για έναν ξένο.

Το 886 μ.Χ., μετά από πρόσκληση του τσάρου Βόριδος, στην Βουλγαρία έρχονται οι μαθητές των Αγίων Κύριλλου και Μεθόδιου.

Περίπου τότε γυρίζει και ο Συμεών για να συμμετάσχει στην εδραίωση των βουλγάρικων γραμμάτων.

Ο Βόρις αποχωρεί σε ένα μοναστήρι, αλλά ο διάδοχος και μεγαλύτερος αδελφός του Συμεών, Βλαντιμίρ-Ρασάτε, προσπαθεί να αναβιώσει τον παγανισμό.

Ο Βόρις ξαναφορά την πανοπλία και ο επαναστάτης τιμωρείται με φυλάκιση εφ' όρου ζωής, ενώ εκκλησιαστική σύνοδος στην Πρεσλάβα ελευθερώνει τον Συμεών από τους μοναστικούς του όρκους και τον χρίζει βασιλιά των Βουλγάρων.

Η διοίκησή του ξεκινά με πολλές δυσκολίες. Το 894 αρχίζει πόλεμος με το Βυζάντιο με οικονομική αφορμή - την μετάθεση της αγοράς βουλγάρικων εμπορευμάτων από την Κωνσταντινούπολη στη Θεσσαλονίκη και την αύξηση των δασμών τους. Σημαντικός λόγος ήταν και η αυξανόμενη εκκλησιαστική ανεξαρτησία της Βουλγαρίας στην οποία πλέον η λειτουργία τελείτο στην καθομιλουμένη.

Οι Βυζαντινοί επιτίθενται χωρίς επιτυχία στην Νότια Βουλγαρία. Σύντομα όμως οι Μαγυάροι εξαγορασμένοι με πλούσια δώρα από την Κωνσταντινούπολη εξαπολύουν καταστροφικές επιδρομές στο Βορά. Όσο διαπραγματεύεται με το Βυζάντιο, ο τσάρος Συμεών κατατροπώνει τους Μαγιάρους και καταφέρνει νίκη επί των Βυζαντινών στο Βουλγαρόφυγον το 896 μ.Χ.

Ο νέος αυτοκράτορας αρνείται να εξαγοράζει την ειρήνη με τους Βουλγάρους και το 913 ο Συμεών βρίσκεται μπροστά στα τείχη της Βασιλεύουσας. Για να αποφευχθεί η συμπλοκή ο πατριάρχης Νικόλαος Α' ο Μυστικός τον χρίζει Καίσαρα τη στιγμή που η Βουλγαρία απλώνεται από την Μαύρη ως την Αδριατική θάλασσα και από την Μαύρη θάλασσα ως τα Καρπάθια. Η αυτοκράτειρα Ζωή όμως δεν δέχεται το γεγονός, εκτοπίζει τον πατριάρχη Νικόλαο και ανανεώνει την πολεμική προετοιμασία.

Νικητή στην περίφημη μάχη του Αχελώου το 917 ήταν ο τσάρος Συμεών.
Παρά τους συνεχείς πολέμους η βασιλεία του Συμεών Α' χαρακτηρίζεται με οικονομική και πολιτισμική πρόοδος και μένει στην ιστορία σαν Χρυσός αιώνα του μεσαιωνικού κράτους. Επί 28 χρόνια χτίζεται η νέα πρωτεύουσα - η Μεγάλη Πρεσλάβα, όπου λειτουργεί σχολή πλούσια σε συγγράμματα η οποία προσελκύει διανοούμενους από τον τότε γνωστό κόσμο.

Ο Συμεών ηττείται το 926 μ.Χ. από τους Κροάτες και αποβιώνει ένα χρόνο αργότερα, ενώ ο διάδοχός του, Πέτρος, ξεκινά διαπραγματεύσεις με τους γείτονες και επιτυγχάνει την πολυπόθητη ειρήνη.

Νικολό Παγκανίνι
1782 – 1840

Ο Νικολό Παγκανίνι ήταν Ιταλός συνθέτης και ο διασημότερος βιολονίστας όλων των εποχών. Υπήρξε η πρώτη μουσική προσωπικότητα που οι στάσεις και οι συμπεριφορές του παρέπεμπαν σε ροκ σταρ της εποχή μας.

Ο Νικολό Παγκανίνι (Niccolo Paganini) γεννήθηκε στη Γένοβα στις 27 Οκτωβρίου 1782. Διδάχθηκε βιολί αρχικά από τον πατέρα Αντόνιο, έναν χρεοκοπημένο έμπορο, ο οποίος τον υποχρέωνε να μελετά από το πρωί έως το βράδυ.

Συνέχισε τις σπουδές του με τον Τζιάνι Σερβέτο στη Γένοβα και τον διάσημο βιρτουόζο Τζάκομο Κόστα. Σε ηλικία 11 χρόνων έδωσε το πρώτο κοντσέρτο και συνέχισε τη μαθητεία του πλάι στους Αλεσάντρο Ρόλα και Γκάσπαρε Γκιρέτι.

Το 1797, συνοδευόμενος από τον πατέρα του, περιόδευσε στη Λομβαρδία και άρχισε να χτίζει τη φήμη του. Σύντομα, εγκατέλειψε την πατρική οικία και άρχισε να ζει μία άσωτη ζωή. Για να ξεπληρώσει τα χρέη του από τη χαρτοπαιξία έβαλε ενέχυρο το βιολί του.

Τότε, ένας έμπορος του δάνεισε ένα «Γκουαρνέρι» για να παίξει σε ένα κοντσέρτο, αλλά μόλις τον άκουσε του τα χάρισε. Αν εξαιρέσουμε τα τρία χρόνια που διετέλεσε μουσικός στην υπηρεσία της αδελφής του Ναπολέοντα, Ελίζα Βοναπάρτη (1805-1808), ο Παγκανίνι πέρασε ολόκληρη τη ζωή του ως ανεξάρτητος μουσικός.

Ανάμεσα στο 1801 και το 1807 έγραψε τα περίφημα 24 Καπρίτσια για σόλο βιολί. Το τελευταίο από αυτά με τίτλο «Tema Quasi Presto-Variazioni-Finale» ενέπνευσε έργα των Λιστ, Σούμαν, Μπραμς και Ραχμάνινοφ (Ραψωδία σ’ ένα θέμα του Παγκανίνι).

Από το 1815 έως το 1816 συνέθεσε το «Κοντσέρτο για βιολί και Ορχήστρα σε ρε μείζονα», το πρώτο από τα έξι κοντσέρτα που έγραψε.

Τα έργα του απαιτούσαν ευρεία χρήση πιτσικάτο και αρμονικών, νέες μεθόδους δαχτυλισμών, ακόμη και κουρδίσματος.

Αξίζει να αναφέρουμε κυρίως τα περάσματα με διπλές και τριπλές, τα άλματα οκτάβας, τα γρήγορα και χρωματικά στακάτι, καθώς και την τεχνική του ρικοσέ, που συνίσταται στην ελαστική αναπήδηση του δοξαριού πάνω στη χορδή.

Ο Παγκανίνι έφερε επανάσταση στην τεχνική της ερμηνείας του βιολιού, στο πλαίσιο του κινήματος του Ρομαντισμού και επηρέασε βαθύτατα πολλούς άλλους συνθέτες, όπως οι Λιστ, Μπραμς και Σούμαν και βιρτουόζους όπως ο Πάμπλο Σαρασάτε και Εζέν Ιζαί. Έγραψε τα έργα για βιολί μόνο για τον εαυτό του.

Δεν ήθελε η μουσική του να βρίσκεται στη διάθεση άλλων ερμηνευτών. Ωστόσο, επέτρεψε την έκδοση των «24 Καπρίτσιων», επειδή πίστευε ότι ήταν τόσο δύσκολα, που κανείς άλλος βιολονίστας, εκτός από τον ίδιο, δεν θα μπορούσε να τα ερμηνεύσει.

Όμως, η κύρια απασχόλησή του ήταν οι συναυλίες. Αφού πρώτα καταγοήτευσε την Ιταλία, μετέφερε τη δράση του στη Βιέννη και τη Γερμανία. Η απαράμιλλη δεξιοτεχνία του, σε συνδυασμό με την απόκοσμη όψη του, τη φλογερή φύση και τις ερωτικές του περιπέτειες, έπλασαν γύρω του τον μύθο του ανθρώπου που κυριαρχείται από δαιμονικές δυνάμεις.

Η φήμη αυτή διαδόθηκε τόσο πολύ, που αναγκάστηκε να υποστηρίξει δημοσίως και με ντοκουμέντα ότι δεν είναι γιος του Διαβόλου, αλλά οι γονείς του είναι κοινοί θνητοί.

Τα ρεσιτάλ του στα μεγάλα μουσικά κέντρα της Ευρώπης θύμιζαν πολύ συναυλίες των Beatles. Όπως έγραφε στον Γκαίτε ένας φίλος του, «με τις άτιμες τις συναυλίες του ο Παγκανίνι τρέλαινε άνδρες και γυναίκες». Ο ίδιος ο Γκαίτε τον παρομοίαζε ως «στήλη από φλόγες και σύννεφα».

Είχε μοναδική σκηνική παρουσία για τα δεδομένα της κλασσικής μουσικής. Συνήθιζε να χρησιμοποιεί τεχνάσματα, όπως το να σπάζει τάχα κατά λάθος τις χορδές του βιολιού του και να συνεχίζει με τη μία την εκτέλεση του έργου, για να κερδίσει τον θαυμασμό και το χειροκρότημα του κόσμου.

Η έλξη που ασκούσε στο κοινό ήταν τέτοια, ώστε τα εισιτήρια για τις εμφανίσεις του να πωλούνται στη μαύρη αγορά και σε τιμές διπλάσιες της κανονικής. Φυσικό ήταν να αποκτήσει μεγάλη περιουσία και ως λάτρης του τζόγου να επενδύσει σε καζίνο.

Όμως, μία ακόμη φήμη τον ακολουθούσε: αυτή του άπληστου και του τσιγκούνη. Στην πραγματικότητα, όχι μόνο βοήθησε τον Μπερλιόζ με 20.000 φράγκα το 1838, αλλά πάντοτε υποστήριζε τους συγγενείς του, συμπεριλαμβανομένου και του γιου του Ακίλε, που απέκτησε με την τραγουδίστρια Αντόνια Μπιάνκι.

Ο Παγκανίνι προσβλήθηκε από σύφιλη και τα τελευταία χρόνια της ζωής του αναζήτησε καταφύγιο στο γλυκό κλίμα της Νότιας Γαλλίας.

Πέθανε από καρκίνο του λάρυγγα στη Νίκαια στις 27 Μαΐου 1840.

Η ζωή του παρουσιάζει και σήμερα πολλά ανεξιχνίαστα κενά, κεντρίζοντας το ενδιαφέρον των βιογράφων του.
Απρόβλεπτος άνθρωπος και σπουδαίος καλλιτέχνης, ο Παγκανίνι εξακολουθεί να είναι αυτό που ήταν: ένας θρύλος.

Ιωάννης Καλβίνος
ο μεταρρυθμιστής θεολόγος

Ο Ιωάννης Καλβίνος ήταν ένας από τους κορυφαίους εκκλησιαστικούς μεταρρυθμιστές στην ιστορία του δυτικού κόσμου, ο Καλβίνος νομιμοποίησε θεολογικά και ιδεολογικά τις αρχές της προτεσταντικής ηθικής, από κοινού με τον άλλο ογκόλιθο του δόγματος, Μαρτίνο Λούθηρο.

Ο Καλβίνος θεμελίωσε μια αυστηρότερη μορφή του προτεσταντισμού γεννώντας έτσι ένα θρησκευτικό κίνημα που έπαιξε και συνεχίζει να παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ευρώπη, τη Βόρεια και τη Νότια Αμερική, τη Νότια Αφρική και αλλού.

Ο καλβινισμός και τα διδάγματά του διατηρούνται άσβεστα ακόμα και 500 χρόνια μετά τη γέννηση του γάλλου θεολόγου, καθώς πολυπληθείς θρησκευτικές ομάδες Διαμαρτυρομένων, όπως οι Μεταρρυθμισμένοι, οι Κογκρεγκασιοναλιστές και οι εκκλησίες των Πουριτανών, εξακολουθούν να ασπάζονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τα μεταρρυθμιστικά κελεύσματα του Καλβίνου, με τον συνολικό αριθμό των πιστών του να αγγίζει τα 75 εκατομμύρια ανθρώπους σε περισσότερες από 100 χώρες.

Ο Καλβίνος καταφέρθηκε κατά του παπισμού και της ρωμαιοκαθολικής πίστης, επιδιώκοντας επιστροφή στις πηγές του χριστιανισμού και μακριά από τις προσθήκες και αλλοιώσεις που εισήγαγαν οι πατέρες της Εκκλησίας.

Στον έντονο βίο του υπέστη διώξεις για την πίστη του, απ’ όπου ξεπήδησε ωστόσο ως άμεσος επίγονος του Λούθηρου και αναμφίβολα η διαπρεπέστερη μορφή της δεύτερης γενιάς της προτεσταντικής Μεταρρύθμισης…

Πρώτα χρόνια
Ο Ζαν Κοβέν που θα γινόταν αργότερα Ζαν Κάλβιν (Ιωάννης Καλβίνος εξελληνισμένα) γεννιέται στη Νουαγιόν της Γαλλίας στις 10 Ιουλίου 1509 ως ένα από τα τέσσερα παιδιά του Ζεράρ Κοβέν, του αποστολικού γραμματέα του επισκόπου της πόλης και νομικού εκπροσώπου της τοπικής εκκλησίας. Ανατράφηκε μέσα στο αυστηρό καθολικό πλαίσιο της εποχής, καθώς η μοίρα του είχε προαποφασιστεί: μια μέρα θα υπηρετούσε το καθολικό ιερατείο.

Η μητέρα του πέθανε σε επόμενη γέννα όταν ο Ζαν ήταν ακόμα μικρός και την ανατροφή του ανέλαβε αριστοκρατική οικογένεια, τόσο εξαιτίας των διασυνδέσεων του πατέρα όσο και της εκκλησιαστικής προοπτικής που έδειχνε ο μικρός. Σε ηλικία 12 ετών ήταν εξάλλου ήδη παπαδοπαίδι στον καθεδρικό της πόλης.

Όταν ενηλικιώθηκε, στάλθηκε στο Παρίσι για να σπουδάσει θεολογία, έχοντας ήδη λάβει άρτια και επιμελημένη μόρφωση στα παιδικά του χρόνια. Πέρα από τη θεολογική σπουδή σε σχολές του Παρισιού και της Ορλεάνης, ο δικηγόρος πατέρας επιμένει να μάθει και νομικά ο γιος του. Αφού πήρε και το πτυχίο του στη νομική επιστήμη, επέστρεψε στο Παρίσι το 1531 για να ασκήσει τη δικηγορία.

Την ίδια όμως χρονιά πεθαίνει ο αφορισμένος από την εκκλησία πατέρας του και οι περιπέτειες του Καλβίνου με την ταφή του θα τον φέρουν για πρώτη φορά αντιμέτωπο με τον καθολικισμό. Ήταν τα χρόνια που σάρωνε εξάλλου τη Γερμανία το κύμα της Μεταρρύθμισης του Λούθηρου και σύντομα τα διδάγματα του διαμαρτυρόμενου θεολόγου θα έφταναν και στη Γαλλία.

Ο Καλβίνος εγκατέλειψε την ελπιδοφόρα καριέρα στα νομικά και επέστρεψε στη θεολογία και την κλασική φιλολογία, αποδεσμευμένος καθώς ήταν πια από τις πατρικές αντιρρήσεις. Αφοσιώθηκε μάλιστα με τόσο πάθος στην εκκλησιαστική μελέτη που κλονίστηκε η υγεία του, κάτι που θα τον συνόδευε στην υπόλοιπη ζωή του και θα έφερνε κάποια στιγμή και το τέλος…

Η μεταστροφή στον προτεσταντισμό

Επέστρεψε λοιπόν καχεκτικός και φιλάσθενος στο Παρίσι, έχοντας εκδηλώσει τις πρώτες διαφωνίες του σχετικά με τον παπισμό, αν και η καθοριστική στιγμή θα ερχόταν το 1532, όταν έλαβε χώρα η πνευματική μεταστροφή του στον προτεσταντισμό: «Ο Θεός δάμασε την καρδιά μου και την οδήγησε σε υποταγή. Είχε γίνει πιο σκληρή απέναντι σε τέτοια θέματα απ’ όσο μπορούσε κανείς να περιμένει από έναν νέο άνθρωπο», εξομολογείται στο ημερολόγιό του.

Αναμορφωμένος και πνευματικά αναγεννημένος, ένωσε τις δυνάμεις του με τους διαμαρτυρόμενους θεολόγους, παρά την οργή των εκκλησιαστικών κύκλων και τις διώξεις που υφίσταντο οι πιστοί της νέας αίρεσης στη Γαλλία. Ο βασιλιάς της Γαλλίας Φραγκίσκος Α’ είχε ήδη κηρύξει ιερό πόλεμο κατά της Ευαγγελικής Αναμόρφωσης, με πολλούς να φυλακίζονται, να θανατώνονται ή να εξαναγκάζονται σε φυγή για τα νέα πιστεύω τους. Παρά το εχθρικό κλίμα, η ισχυρή μειονότητα των γάλλων προτεσταντών καλά κρατούσε και είχε πια την υποστήριξη του Ερρίκου της Ναβάρρας, μετέπειτα Ερρίκου Δ’ της Γαλλίας.

Τον Ιανουάριο του 1534 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει πάντως άρον-άρον το Παρίσι και για τα επόμενα τρία χρόνια θα κρυβόταν από πόλη σε πόλη, κηρύττοντας κρυφά το Ευαγγέλιο και τις μεταρρυθμιστικές αρχές του Λούθηρου. Κάποια στιγμή βρήκε καταφύγιο στην πόλη Ανγκουλέμ, προστατευόμενος της διαμαρτυρόμενης βασίλισσας της Ναβάρρας, κάτι που επέτρεψε να αφοσιωθεί στο θεολογικό του έργο και να συντάξει τα πρώτα κεφάλαια του σπουδαιότερου εκκλησιαστικού του έργου και ένα από τα κορυφαία κείμενα του προτεσταντισμού, τους περίφημους «Θεσμούς της Χριστιανικής Θρησκείας». Ταυτοχρόνως, παίρνει μέρος στην πρώτη γαλλική μετάφραση της Αγίας Γραφής (1535) και συντάσσει τον πρόλογο του ιερού κειμένου.

Τους «Θεσμούς της Χριστιανικής Θρησκείας» θα τους έγραφε για το υπόλοιπο της ζωής του και θα ήταν το κείμενο που θα τον μετέτρεπε σε έναν από τους διαπρεπέστερους θεολόγους τόσο του καιρού του όσο και όλων των εποχών.

Οι καθολικοί θεολόγοι αντιλήφθηκαν από την πρώτη στιγμή τη σπουδαιότητα του έργου, αν και η αιρετική του φύση τους ανάγκασε να το χλευάσουν ως «Κοράνι και Ταλμούδ των αιρετικών». Δημοτικές αρχές και εκκλησιαστικά συμβούλια στη Γαλλία κάλεσαν σε καύση του συγγράμματος στην πυρά, αν και σύσσωμος ο προτεσταντικός κόσμος το χαιρέτισε ως έργο κολοσσιαίας σημασίας. Δεν ήταν βέβαια ένα κείμενο που προοριζόταν για τον λαό, στα πρότυπα της λαϊκής γραφής του Λούθηρου, καθώς άμεσο αποδέκτη είχε τους θεολόγους και τους σπουδαστές θεολογίας. Οι «Θεσμοί» μεταφράστηκαν από τις πρώτες σχεδόν στιγμές σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες και άσκησαν τη μεγαλύτερη ίσως επιρροή στον προτεσταντικό κόσμο από κάθε άλλο έργο των Αναμορφωτών.

Το θεολογικό του έργο και ο μαχητικός προσωπικός του βίος τον έκαναν τόσο γνωστό στα πέρατα της Γαλλίας που αναγκάστηκε τελικά να εκπατριστεί για να γλιτώσει τη ζωή του. Αφού περιδιάβηκε τη γαλλική ύπαιθρο, βρήκε προσωρινό καταφύγιο στο «άσυλο» των προτεσταντών, το Στρασβούργο, και από κει πέρασε τελικά στη Βασιλεία της Ελβετίας, όπου παρέμεινε συγγράφοντας και μελετώντας για έναν χρόνο.

Ο αγώνας του θεολογικού ρεφορμισμού θα τον φέρει σύντομα στη Γενεύη, για να σώσει την ελβετική Μεταρρύθμιση που κινδύνευε να περάσει στο περιθώριο της χριστιανικής πίστης…

Ο Μεταρρυθμιστής της Γενεύης
Το 1537 οι προτεστάντες πατέρες της Γενεύης τον κάλεσαν επισήμως να γίνει ο ποιμένας της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Ελβετίας, παρά το νεαρότατο της ηλικίας του (28 χρονών)! Ο λιτός του βίος και η εκκλησιαστική του αυστηρότητα ξένισαν αρχικά τους πολίτες της Γενεύης και παρά τη σταδιακή απήχηση που βρήκαν τα κηρύγματά του, οι αξιωματούχοι του καντονιού τον έδιωξαν κακήν-κακώς από την πόλη λίγο μετά το Πάσχα του 1538, όταν προκλήθηκαν ταραχές από μερίδα του κόσμου.

Για άλλη μια φορά στον δρόμο, ο Καλβίνος επέστρεψε και πάλι στην ασφάλεια του Στρασβούργου, όπου παντρεύτηκε το 1940 την εκλεκτή της καρδιάς του Idelette de Bure. Το μόνο παιδί που απέκτησε ποτέ πέθανε σε τρυφερή ηλικία και ο ίδιος αφοσιώθηκε ακόμα περισσότερο στη μελέτη, τη συγγραφή και το εκκλησιαστικό έργο.

Εντωμεταξύ, η διοικούσα αρχή του καντονιού της Γενεύης, που είχε εκδώσει πάμπολλα διατάγματα για τον περιορισμό της ανηθικότητας στην πόλη, οδηγήθηκε σε αποτυχία των μεταρρυθμιστικών πολιτικών της και η Γενεύη είχε μετατραπεί σε άντρο ακολασίας και ασέβειας. Κι έτσι καλεί εσπευσμένα τον αυστηρών αρχών ιεράρχη το 1541, υποσχόμενη την αμέριστη συμπαράστασή της στην προσπάθειά του να αναμορφώσει τον πληθυσμό και να εγκαθιδρύσει την αρετή και τη χριστιανική τάξη. «Έρχεται επιτέλους σε σας ο Καλβίνος, το εκλεκτό και

Αντιπροσωπεία του λαού αλλά και της κυβέρνηση της Γενεύης του ζήτησαν συγχώρεση για το αδίκημα που έγινε εναντίον του και τον παρακάλεσαν να επανέλθει στην πόλη για να συνεχίσει το αναμορφωτικό του έργο! Ο Καλβίνος επέστρεψε, ίδρυσε την Ευαγγελική Εκκλησία και το 1542 το ανώτατο συμβούλιο της πόλης υιοθέτησε τα άρθρα πίστης και τις ομολογίες του. Έναν μόλις μήνα μετά την επιστροφή του Καλβίνου, το Μικρό και το Μεγάλο Συμβούλιο του καντονιού ψήφισαν τον εκκλησιαστικό κανονισμό που είχε συντάξει ο θεολόγος, τον οποίο επικύρωσε κατόπιν η Συνέλευση των Πολιτών με αυξημένη πλειοψηφία, θέτοντας έτσι τις βάσεις για το κολοσσιαίο σε μέγεθος και έργο κοινωνικό έργο του.

Η ιδέα του για το αυστηρό θεοκρατικό κράτος βρήκε άμεση εφαρμογή στη Γενεύη, στην οποία θα παραμείνει ο 32χρονος Καλβίνος για τα επόμενα 23 χρόνια, μέχρι τον θάνατό του. Αυτό έμελλε να είναι και το σπουδαιότερο έργο του, η επιστροφή μιας ανήθικης και διεφθαρμένης κοινωνίας στην αρετή και την ηθική με όχημα τα χριστιανικά ιδεώδη. Αναδιοργάνωσε την εκκλησία, καθιέρωσε διοικητική τάξη και τάξη δημόσιας λατρείας, κήρυξε, δίδαξε, διακανόνισε έριδες, τακτοποίησε προστριβές, φρόντισε για την εκπαίδευση της νεολαίας και έδωσε συμβουλές ακόμα και για κοσμικά ζητήματα. Το έργο του ανέκοψαν τα δύο κύματα πανώλης που αποδεκάτισαν τον πληθυσμό, αν και σε πείσμα των χαλεπών καιρών συνέχισε και τα κατάφερε, όχι βέβαια χωρίς κριτικές, καθώς η αυστηρότητα και η λιτότητα που καθέλκυσε στον κοινωνικό στίβο έμειναν παροιμιώδεις.
Ως ποιμένας, κήρυκας, καθηγητής θεολογίας, επιθεωρητής σχολείων και ηγέτης της μεγάλης μεταρρυθμιστικής κίνησης στην Ελβετία, ο Καλβίνος ήταν πραγματικά ακούραστος, αν και όλο αυτό διεκδίκησε βαρύτατο φόρο στην υγεία του. Πλέον υπέφερε διαρκώς από δυσπεψία, πυρετούς και κεφαλαλγίες, μένοντας συχνά κλινήρης, αν και ο ίδιος φαινόταν να μη νοιάζεται για την προσωπική του υγεία καθώς είχε μεγαλύτερο έργο να επιτελέσει, σταλμένο από τον Θεό.

Έτσι πέρασε τα τελευταία του χρόνια, αλλάζοντας καθοριστικά το πρόσωπο της Γενεύης, την οποία έκανε πρότυπο τάξης και ηθικής, προσελκύοντας τώρα κορυφαίους θεολόγους αλλά και σπουδαστές. Το τεράστιο αναμορφωτικό και θεολογικό του έργο δεν περιορίστηκε φυσικά στην πόλη και πρόλαβε να δει τους μαθητές του να μεταφέρουν τα μεταρρυθμιστικά του μηνύματα στις τέσσερις γωνιές της Ευρώπης. Ολλανδία, Σκοτία, Γερμανία, ακόμα και η εχθρική Γαλλία, υιοθέτησαν τον καλβινισμό και τις βασικές αρχές του: την αυτονομία και αυτοδιοίκηση της Εκκλησίας με μόνη κεφαλή τον Χριστό, την ισότητα στον κλήρο, τη συμμετοχή των λαϊκών στη διοίκηση και πειθαρχία της εκκλησίας αλλά και τη σύμπραξη Εκκλησίας και Πολιτείας σε μια ενιαία κρατική οντότητα.

Με την εύθραυστη υγεία του να έχει πάρει άσχημη τροπή εδώ και καιρό, ο μεγάλος γάλλος θεολόγος άφησε την τελευταία του πνοή στις 27 Μαΐου 1564, αφήνοντας ανεξίτηλη τη σφραγίδα του σε μεγάλη μερίδα του χριστιανικού κόσμου.

Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος

Ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος είναι Άγιος της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας. (Ουκρανία – 27 Μαΐου 1730)

Ως αιχμάλωτος πολέμου αρχικά και έπειτα δούλος ενός τούρκου Αγά, έγινε γνωστός για την καλοσύνη, την ταπεινοφροσύνη και την ακλόνιτη πίστη του. Το ιερό σκήνωμά του παραμένει άφθαρτο στο Νέο Προκόπι Εύβοιας και ο ίδιος θεωρείται θαυματουργός, με πολλές μαρτυρίες να κάνουν λόγο για τη βοήθεια που προσφέρει στην ίαση ασθενών.

Βίος
Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος γεννήθηκε περίπου το 1690 στην περιοχή της Μικράς Ρωσίας, σημερινής Ουκρανίας, από χριστιανούς γονείς. Κατετάγη στο στρατό του Μεγάλου Πέτρου και πήρε μέρος στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1710–1711), όπου αιχμαλωτίστηκε και στη συνέχεια πουλήθηκε σαν σκλάβος σε ένα Τούρκο αξιωματικό (ίππαρχο) που καταγόταν από το χωριό Προκόπι της Μικράς Ασίας.

Ο Τούρκος αξιωματικός μετέφερε τον Άγιο στο Προκόπι και εκεί προσπάθησε, όπως συνηθιζόταν τότε, να τον πείσει να αλλαξοπιστήσει.

Ο Άγιος αντιστάθηκε σθεναρά σε όλες τις προσπάθειες του Τούρκου και τέλος ο Τούρκος άφησε ήσυχο τον Άγιο να διατηρήσει την πίστη του.

Οι συνθήκες διαβίωσης του Αγίου ήταν πολύ σκληρές. Κοιμόταν στο στάβλο του αφεντικού του, μαζί με τα ζώα των οποίων τη φροντίδα του είχε αναθέσει.

Έτρωγε ελάχιστα, τα ρούχα του ήταν φτωχικά και ήταν αναγκασμένος να περπατά χωρίς υποδήματα. Σε αυτόν τον στάβλο, ο Άγιος προσευχόταν, ενώ τα βράδια συχνά επισκεπτόταν μια εκκλησία που ήταν εκεί κοντά, αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο.

Το αφεντικό του πλούτισε και έγινε από τους ισχυρότερους άντρες της περιοχής. Όταν κάποια στιγμή ο Τούρκος αξιωματικός επισκέφτηκε τη Μέκκα για προσκύνημα, ο Άγιος Ιωάννης με θαυμαστό τρόπο έστειλε από το Προκόπι στην Μέκκα ένα πιάτο με ρύζι για το αφεντικό του. Στην αρχή δεν τον πίστεψαν, αλλά όταν ο Τούρκος γύρισε από την Μέκκα φέρνοντας το πιάτο μαζί του πείστηκαν και το θαύμα αυτό έγινε σε όλους όσους κατοικούσαν στην περιοχή γνωστό.

Ο Τούρκος θέλοντας να τιμήσει τον Άγιο προσφέρθηκε να του καλυτερέψει τις συνθήκες διαβίωσης. Ο Άγιος όμως αρνήθηκε και συνέχισε να φροντίζει τα ζώα του αφεντικού του και να μένει στον στάβλο. Δουλεύοντας την ημέρα και προσευχόμενος την νύχτα έζησε ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος τον υπόλοιπο του βίου του έως τις 27 Μαΐου του 1730, όπου αναπαύτηκε σε ηλικία 40 ετών.

Η Αγιότητα του Ιωάννη δεν μπορούσε να κρυφτεί, όπως επίσης και η αγάπη του προς Θεό καί ανθρώπους. Όταν το τέλος του εκόντευε, ζήτησε να κοινωνήσει το Σώμα και Αίμα Χριστού. Ο ιερέας, γνωρίζοντας το φανατισμό των Τούρκων, για να προστατεύσει τη θεία Μετάληψη, την έκρυψε σε ένα μήλο καί έτσι την πέρασε αθόρυβα μέσα από το τουρκικό σπίτι στον Άγιο. Το σώμα του παραδόθηκε από το αφεντικό του στους χριστιανούς του Προκοπίου, ώστε να το θάψουν σύμφωνα με τους κανόνες του Χριστιανισμού. Το σώμα του Αγίου ενταφιάστηκε στο χριστιανικό νεκροταφείο και εκεί παρέμεινε για τρεισήμισι χρόνια. Μετά το πέρας αυτών των ετών ο Άγιος εμφανίστηκε στον ύπνο ενός γέροντα ιερέα ζητώντας του να γίνει ανακομιδή του ιερού λειψάνου του.

Οι Χριστιανοί έκαναν την ανακομιδή του λειψάνου του Αγίου και το τοποθέτησαν σε μια λάρνακα κάτω από την Αγία Τράπεζα του Ναού του Αγίου Γεωργίου, στον οποίο προσευχόταν ο Άγιος εν όσο ήταν στη ζωή.

Το 1832 οι Τούρκοι προσπάθησαν να αποτεφρώσουν το ιερό λείψανου του Αγίου Ιωάννου, όταν ο αντιβασιλέας της Αιγύπτου Ιμπραήμ Πασάς επαναστάτησε εναντίον του Σουλτάνου Μαχμούτ Β’, ο οποίος έστειλε τον Ογλού Οσμάν να καταπνίξει την επανάσταση. Μετά από άγρια μάχη το χωριό διαλύθηκε και οι εκκλησίες βεβηλώθηκαν. Αν και έβαλαν φωτιά και έριξαν εκεί ακόμη και το σκήνος του Αγίου, εκείνο παρέμεινε αδιαλώβητον και προς μεγάλη έκπληξη των Τούρκων δεν έγινε στάχτη.

Όταν το 1834 ή 1868 κτίστηκε στο Προκόπι ένας μεγάλος Ναός του Μεγάλου Βασιλείου, μεταφέρθηκε εκεί το λείψανό του. Τρεις φορές όμως επέστρεφε το βράδυ το Ιερό Λείψανο του Αγίου στον παλαιό ναό, ενώ οι πιστοί το μετέφεραν την ημέρα στον νέο Ναό. Μετά από πολλές αγρυπνίες μεταφέρθηκε μόνιμα πλέον το λείψανό του στον νέο Ναό.

Σε αυτόν τον ναό έμεινε ο Άγιος μέχρι το 1924. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδας και Τουρκίας που έγινε τότε, μεταφέρθηκε και το Ιερό Λείψανο του Αγίου Ιωάννη του Ρώσσου στο Νέο Προκόπι Εύβοιας, όπου εγκαταστάθηκαν οι Έλληνες που ζούσαν στο Προκόπι της Μικράς Ασίας.

Η μεταφορά στο Νέο Προκόπι Ευβοίας έγινε χάρη στις προσπάθειες του Παναγιώτη Παπαδόπουλου. Ο αείμνηστος Παναγιώτης Παπαδόπουλος ναύλωσε με δική του δαπάνη το πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης», με το οποίο εκτός από το σκήνωμα του Αγίου μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα και 800 πατριώτες.

Το πλοίο μετέβη αρχικά από την Μικρά Ασία στη Ρόδο και στη συνέχεια στην Εύβοια. Στη Ρόδο το πλοίο παρέμεινε ακινητοποιημένο για άγνωστο λόγο και γυρόφερνε στο ίδιο σημείο. Τότε ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος υπενθύμισε στον καπετάνιο την παρουσία του ιερού σκηνώματος στο αμπάρι. Αμέσως δόθηκε εντολή να το ανεβάσουν στον κυρίως χώρο του πλοίου και έτσι συνεχίστηκε ανεμπόδιστα η πορεία προς τη Χαλκίδα.

Το 1930 άρχισε να χτίζεται ναός προς τιμή του Αγίου, ο οποίος ολοκληρώθηκε μετά από πολλούς κόπους των πιστών το 1951. Τότε μεταφέρθηκε ο Άγιος στο νέο Ναό και εκεί βρίσκεται μέχρι τις μέρες μας. Πιστοί επισκέπτονται τον ναό αυτό και προσκυνούν τον Άγιο από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Αναρίθμητα είναι τα θαύματα του Αγίου, πολλά άγνωστα, αλλά και αρκετά από αυτά γνωστά στο ευρύ κοινό. Μεταξύ αυτών, η ίασις του αδελφού του Κώστα Μήτσιου από αγιάτρευτη ασθένεια, καθώς επίσης καί της Ευαγγελίας Αρναούτογλου από δαιμόνιο (με τη συμβολή της πίστεως προς τον Άγιο του Αθανασίου Σωρίδη, υποθηκοφύλακα Θηβών) το 1954.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος, μαζί με τον Άγιο Νικόλαο, τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, τον Όσιο Δαυίδ γέροντα εν Ροβιές Ευβοίας, τον Άγιο Ιωάννη Καλυβήτη, τον Όσιο Δανιήλ το Στυλίτη, την Αγία Παρασκευή και τους 14 (πλέον) Ευβοείς Αγίους, αποτελούν το καμάρι και την ελπίδα της Ευβοίας και ολοκλήρου του κόσμου.

Η μνήμη του γιορτάζεται στις 27 Μαΐου.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός οτι ονομάσθηκε Ιωάννης (το όνομα Ιωάννης προέρχεται από το λήμμα Ίων, που αντιστοιχεί σε αρχαιοελληνικό φύλο. Σε ελεύθερη μετάφραση, Ιωάννης σημαίνει Έλληνας). Έτσι, λοιπόν, ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος είναι κατ΄ουσίαν ο ελληνορώσσος Άγιος.