DIASKEDASI.INFO

Κλιντ Ίστγουντ
Το «φαινόμενο» του σινεμά
o ηθοποιός, ο σκηνοθέτης, ο παραγωγός, ο συνθέτης, ο δήμαρχος, ο ακτιβιστής!

Ο Κλιντ Ίστγουντ είναι Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης στον κινηματογράφο, ενώ έχει συνθέσει τη μουσική για ορισμένες από τις ταινίες που έχει σκηνοθετήσει. (Αγγλικά: Clinton Eastwood, Jr.)

Ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός τη δεκαετία του 50. Ο πρώτος του σημαντικός ρόλος ήταν στην τηλεοπτική σειρά Rawhide. Στον κινηματογράφο καθιερώθηκε με τη συμμετοχή του στην τριλογία των σπαγγέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε. Εμβληματικός ρόλος στην καριέρα του ήταν ο επιθεωρητής Κάλαχαν (Dirty Harry), που τον ερμήνευσε συνολικά σε πέντε ταινίες, η πρώτη το 1971.

Σκηνοθετεί ταινίες ήδη από τη δεκαετία του 70 που αφήνουν καλές εντυπώσεις, αλλά η κινηματογραφική του καριέρα παραμένει ταυτισμένη με τους ρόλους των σκληροτράχηλων ηρώων που τον έκαναν διάσημο ως ηθοποιό. Αυτό αλλάζει το 1992, όταν σε ηλικία 62 ετών σκηνοθετεί την ταινία Οι Ασυγχώρητοι. Η ταινία πήρε εξαιρετικές κριτικές, προτάθηκε για πολλά βραβεία και τελικά κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Ο Κλιντ Ίστγουντ κέρδισε το Όσκαρ Σκηνοθεσίας, ενώ ήταν και υποψήφιος για το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου.

Τα επόμενα χρόνια οι σκηνοθετικές του δουλειές γνωρίζουν μεγάλη αναγνώριση και τον καθιερώνουν ως έναν από τους σημαντικότερους Αμερικάνους σκηνοθέτες. Κέρδισε δεύτερη φορά το Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας το 2004 για την ταινία Million Dollar Baby (που επίσης πήρε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας) καθώς και άλλες δύο υποψηφιότητες.

Από τα πρώτα του ρολάκια το 1955, ένα ήταν σίγουρο: ο Κλιντ Ίστγουντ ήρθε για να μείνει στον κινηματογράφο.
Ο «μάτσο» νεαρός με το τραχύ παρουσιαστικό θα ερμήνευε μια σειρά από μνημειώδεις πλέον ρόλους, όπως τον «Άνθρωπο Χωρίς Όνομα» στα σπαγγέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε και τον θρυλικό αστυνομικό «Χάρι Κάλαχαν», γινόμενος αυτομάτως αστέρι πρώτου μεγέθους.

Ο Ίστγουντ δεν επαναπαύτηκε όμως στις δόξες του: έβαλε πλώρη για τη σκηνοθεσία, αφήνοντας το στίγμα του σε μια σειρά από ταινίες, κερδίζοντας αναρίθμητα βραβεία και ουκ ολίγα Όσκαρ!

Ταυτόχρονα βέβαια ήταν και άνθρωπος του καιρού του: ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική και κατάφερε να κάνει αίσθηση ακόμα και πολύ πρόσφατα, όταν στο συνέδριο των Ρεπουμπλικανών του 2012 συνομίλησε με μια άδεια καρέκλα.
Αυτό είναι το «φαινόμενο» Κλιντ Ίστγουντ, ένας παθιασμένος άνθρωπος που έβαλε σκοπό να κάνει τη ζωή του να μετρά...

Πρώτα χρόνια
Ο Κλιντ Ίστγουντ γεννιέται ως Clinton Eastwood Jr. στις 31 Μαΐου 1930 στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια ως το δεύτερο από τα δύο παιδιά της οικογένειας, η οποία αφού περιπλανήθηκε στις ΗΠΑ ψάχνοντας για δουλειά στα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης εγκαταστάθηκε τελικά στο Όκλαντ. Εκεί τελείωσε το 1948 το Τεχνικό Λύκειο του Όκλαντ, κάνοντας κατόπιν μια σειρά από δουλειές του ποδαριού: από εργάτης σε στάβλους και ξυλοκόπος μέχρι οδηγός φορτηγού και θερμαστής σε χαλυβουργεία.

Το 1950, υπηρετώντας τη θητεία του στις Ειδικές Δυνάμεις του αμερικανικού στρατού, γνωρίζει τους επίσης στρατευμένους ηθοποιούς David Janssen και Martin Milner, οι οποίοι τον πείθουν να δοκιμάσει την τύχη του στον κινηματογράφο. Έτσι το 1954, με το που αποστρατεύεται, μετακομίζει στο Λος Άντζελες και κάνει δοκιμαστικό στη Universal: η φυσιογνωμία του αρέσει στο χολιγουντιανό στούντιο και υπογράφει συμβόλαιο για 75 δολάρια την εβδομάδα...

Πρώιμη καριέρα
Τα πρώτα του ρολάκια έρχονται σύντομα: το 1955 συμμετέχει στο καστ των ταινιών επιστημονικής φαντασίας «Revenge of the Creature» και «Tarantula». Το τραχύ παρουσιαστικό του θα του εξασφαλίσει λίγο αργότερα τον ρόλο του Rowdy Yates στην τηλεοπτική σειρά του CBS «Rawhide» (1959), η οποία θα συνεχιστεί για 8 τηλεοπτικές σεζόν.

Το 1964 έμελλε να είναι η καθοριστική στιγμή για την υποκριτική του καριέρα: ο Ίστγουντ μεταβαίνει στην Ιταλία για να πρωταγωνιστήσει στα τρία θρυλικά σπαγγέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε, με τους ρόλους που θα γίνονταν κατόπιν μνημειώδεις να απορρίπτονται από μια σειρά ηθοποιών, ανάμεσα στους οποίους και ο Τσαρλς Μπρόνσον!

Μιλάμε φυσικά για το «Μια Χούφτα Δολάρια» (A Fistful Of Dollars) του 1964, που ήταν ριμέικ του κλασικού «Yojimbo» του Κουροσάβα, το «Μονομαχία στο Ελ Πάσο» (For a Few Dollars More) του 1965 και το εμβληματικό «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος» (The Good, the Bad and the Ugly) του 1966. Τα σπαγγέτι γουέστερν του Λεόνε θα γίνονταν παγκόσμιες επιτυχίες, εξασφαλίζοντας στον πρωταγωνιστή τους διεθνή φήμη...

Καταξιωμένος ηθοποιός και πρώτα σκηνοθετικά βήματα
Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ με τον αέρα της επιτυχίας, ο Κλιντ Ίστγουντ σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία, το θρίλερ «Play Misty For Me» (1971), διατηρώντας ταυτόχρονα τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Αφού συμμετέχει σε μια σειρά ταινιών, ήταν ώρα για τον επόμενο μνημειώδη ρόλο του, τον βίαιο και αντισυμβατικό αστυνομικό του Σαν Φρανσίσκο Χάρι Κάλαχαν!

Η σειρά ταινιών του «Βρόμικου Χάρι» (Dirty Harry) θα αποδεικνυόταν ακραία δημοφιλής στο κοινό, περιλαμβάνοντας 5 φιλμ σε μια περίοδο 17 ετών: «Dirty Harry» το 1971, «Magnum Force» το 1973, «The Enforcer» το 1976, «Sudden Impact» το 1983 και «The Dead Pool» το 1988. Ο ίδιος είναι πλέον πασίγνωστος.

Ο Ίστγουντ θα εξαργυρώσει τη φήμη του αναλαμβάνοντας τη δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του, τη βιογραφία του περίφημου μουσικού της τζαζ Charlie Parker: η ταινία «Bird» του 1988 θα του φέρει την αναγνώριση της κριτικής και θα εγκαθιδρυθεί στην κινηματογραφική βιομηχανία ως σκηνοθέτης...

Γνωστός και ως σκηνοθέτης
Η επόμενη σκηνοθετική του δουλειά (και πρώτη απόπειρα στην παραγωγή), το γουέστερν του 1992 «Ασυγχώρητοι» (Unforgiven), θα του εξασφαλίσει Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Όσκαρ Σκηνοθεσίας, εκτοξεύοντας τη σκηνοθετική του μαεστρία στα ύψη!

Την επόμενη χρονιά, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο «A Perfect World» (1993), με τον ίδιο να μοιάζει ασταμάτητος: το 1994 σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στις «Γέφυρες του Μάντισον» (The Bridges of Madison County), με τη Μέριλ Στριπ στο πλευρό του, ενώ το 1997 έρχεται το «Absolute Power».

Παράλληλα, αρχίζει να ασχολείται ολοένα και πιο ενεργά με τη σκηνοθεσία, βάζοντας την καριέρα του ηθοποιού σε δεύτερη μοίρα. Σκηνοθετεί έτσι (αλλά δεν εμφανίζεται ως ηθοποιός) το φιλμ του 1997 «Midnight in the Garden of Good and Evil», ενώ το 1999 τα κάνει όλα: παραγωγός, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής στο θρίλερ «True Crime»!

Τον Αύγουστο του 2000, ο παραγωγικότατος Ίστγουντ ξαναχτυπά με το νέο σκηνοθετικό και υποκριτικό του project, το «Space Cowboys», με τον Τόμι Λι Τζόουνς και τον Ντόναλντ Σάδερλαντ να τον πλαισιώνουν. Το 2003 ακολουθεί το ατμοσφαιρικό και βραβευμένο με Όσκαρ θρίλερ «Mystic River», με τον Σον Πεν και τον Τιμ Ρόμπινς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Δύο χρόνια αργότερα, ο Κλιντ Ίστγουντ κέρδισε και το Όσκαρ και τη Χρυσή Σφαίρα (σκηνοθεσίας) για τη δουλειά του στην ταινία «Million Dollar Baby» με τη Χίλαρι Σουόνκ (ο Ίστγουντ σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί), καθώς και το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας!
Την ίδια χρονιά θα έρθει η βράβευσή του για το σύνολο του έργου του από το Screen Actors Guild στο Λος Άντζελες. Είναι πλέον στην κορυφή!

Ο άνθρωπος του κινηματογράφου
Το 2006 έρχεται ίσως η μεγαλύτερη σκηνοθετική του επιτυχία με όρους πειραματισμού και ιστορίας κινηματόγραφου: σκηνοθετεί τα δύο δράματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τις «Σημαίες των Προγόνων μας» (Flags of Our Fathers) και τα «Γράμματα από την Ίβο Τζίμα» (Letters From Iwo Jima), που αναπαριστούν το ίδιο γεγονός ιδωμένο από δύο διαφορετικές προσεγγίσεις! Από τη μία, έχουμε την αμερικανική ματιά (με τον πολυτάλαντο Ίστγουντ να γράφει και τμήμα της μουσικής της ταινίας), και από την άλλη την εμπειρία των Ιαπώνων, την οποία σεβάστηκε απόλυτα ο σκηνοθέτης.

Την ώρα που και οι δύο ταινίες γνώρισαν τον θαυμασμό του κοινού και την αναγνώριση των ειδικών, τα «Γράμματα από την Ίβο Τζίμα» θα κέρδιζαν 4 υποψηφιότητες για Όσκαρ, με τον Ίστγουντ να προτείνεται για τέταρτη φορά στην καριέρα του για Όσκαρ Σκηνοθεσίας.

Επόμενος σταθμός, το δράμα του 2008 «The Changeling», με την Αντζελίνα Τζολί να ενσαρκώνει τη μητέρα ενός παιδιού που έχει απαχθεί και την ιστορία να βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Μπόλικες σκηνοθετικές δουλειές ακολουθούν κατόπιν για τον ακούραστο Ίστγουντ, περιλαμβάνοντας το «Gran Torino» του 2008 (στο οποίο ο Κλιντ πρωταγωνιστεί κιόλας), το «Invictus» του 2009 και το «J. Edgar» του 2011...

Πολιτική καριέρα και ακτιβισμός
Εκτός κινηματογράφου, ο Ίστγουντ έχει εμπλακεί ενεργά με την πολιτική. Το 1986 εκλέχτηκε μάλιστα δήμαρχος του Carmel της Καλιφόρνια, θέση που υπηρέτησε για δύο χρόνια. Είναι επίσης ιδιαίτερα γνωστός για τα αισθήματα αφοσίωσης που τρέφει για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, με την ομιλία του τον Αύγουστο του 2012 στο συνέδριο των Ρεπουμπλικανών να γίνεται παγκόσμια είδηση, όταν ο 82χρονος Ίστγουντ αποφάσισε να συνομιλήσει με μια άδεια καρέκλα (που αντιπροσώπευε προφανώς τον πρόεδρο Ομπάμα)!
Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός κατάφερε να ταράξει τα λιμνάζοντα πολιτικά ύδατα με τον αντισυμβατικό του λόγο, ο οποίος πυροδότησε ειδήσεις και δημόσια συζήτηση μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης...

Προσωπική ζωή
Ο Κλιντ Ίστγουντ έχει παντρευτεί δύο φορές, μετρά ωστόσο πολυάριθμα ειδύλλια αλλά και μπόλικα παιδιά εκτός γάμου σε μια τρικυμιώδη ερωτική ζωή. Από το 1953-1980 ήταν παντρεμένος με τη Maggie Johnson, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, την Alison (1972) και τον Kyle (1968).
Όντας παντρεμένος με την Johnson, απέκτησε άλλο ένα παιδί από τη Roxanne Tunis, την Kimber Eastwood (1964). Η θυελλώδης σχέση του με τη συνάδελφο Sondra Locke το 1975 θα τέλειωνε με πικρό τρόπο το 1989, ενώ ο ίδιος είναι ο πατέρας των δύο παιδιών της Jacelyn Reeves: της Kathryn (1988) και του Scott (1986). Ο Ίστγουντ έκανε επίσης άλλο ένα εξώγαμο παιδί με τη Frances Fisher, τη Francesca Ruth.

Το 1996 παντρεύτηκε την τηλεοπτική παρουσιάστρια Dina Ruiz, με την οποία απέκτησε άλλη μια κόρη, τη Morgan...

Μιλβίνα Ντιν

Η Μιλβίνα Ντιν ήταν το τελευταίο πρόσωπο από εκείνα που επέζησαν της τραγωδίας του "Τιτανικού". Το ναυάγιο του υπερωκεανίου με το όνομα αυτό έγινε στις 15 Απριλίου του 1912. Η ίδια γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου του 1912 και δε θυμόταν καθόλου το ναυάγιο. Ωστόσο, εκπροσωπούσε τον τελευταίο ζωντανό σύνδεσμο με την τραγωδία. (Elizabeth Gladys Millvina Dean, 2 Φεβρουαρίου 1912 - 31 Μαΐου 2009)

Γεννήθηκε στο Λονδίνο, κόρη του Μπέρτραμ Φρανκ Ντιν και της Τζορτζέτ Εύα Λάιτ. Ο αδερφός της, Μπέρτραμ Βίαρ Ντιν, πέθανε σε ηλικία 80 ετών, το 1992. Οι γονείς της Ντιν αποφάσισαν να φύγουν από την Αγγλία και να μεταναστεύσουν στο Κάνσας, όπου ο πατέρας της είχε συγγενείς εν ζωή και ευελπιστούσε να ανοίξει ένα καπνοπωλείο. Οι Ντιν δε θα επέβαιναν στον "Τιτανικό", ωστόσο εξαιτίας μιας απεργίας ανθρακωρύχων, μεταφέρθηκαν στο πλοίο και επιβιβάστηκαν ως επιβάτες τρίτης κατηγορίας όσον αφορά τις θέσεις στο Σαουθάμπτον της Αγγλίας. Η Μιλβίνα δεν ήταν ούτε τριών μηνών όταν επιβιβάστηκε στο πλοίο. Ο πατέρας της κατάλαβε την πρόσκρουση του πλοίου σε παγόβουνο τη νύχτα της 14ης Απριλίου του 1912 και επέστρεψε στην καμπίνα του, λέγοντας στη σύζυγό του να ντύσει τα παιδιά και να ανεβούν στο κατάστρωμα.

Η Μιλβίνα μαζί με τη μητέρα της και τον αδερφό της μπήκαν στη σωσίβια λέμβο αριθμός 10 και ήταν από τους πρώτους επιβάτες που γλίτωσαν από τη βύθιση του πλοίου. Ωστόσο, ο πατέρας της Μιλβίνα δεν επέζησε και ποτέ δεν αναγνωρίστηκε η σορός του, αν ανασύρθηκε.

Επιστροφή στην Αγγλία
Αρχικά η μητέρα της Μιλβίνα, η Εύα, ήθελε να εκπληρώσει την επιθυμία του άνδρα της για μια νέα ζωή στην Αμερική. Μετά τον τραγικό του θάνατο όμως, η ίδια και τα δύο μικρά παιδιά της επέστρεψαν στην Αγγλία, με το RMS Αδριατική. Η μικρή και ο αδερφός της μορφώθηκαν με χρήματα από τη σύνταξη σε γειτονικά σχολεία του Σαουθάμπτον.

Όταν η ίδια ήταν 8 ετών έμαθε ότι ήταν και εκείνη επιβάτης στο τραγικό πλοίο. Η Μιλβίνα δεν παντρεύτηκε ποτέ της και εργάστηκε για λογαριασμό της βρετανικής κυβέρνησης κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αργότερα εργάστηκε ως χαρτογράφος και γραμματέας. Η μητέρα της απεβίωσε το 1975 σε ηλικία 96 ετών και ο αδερφός της στις 14 Απριλίου του 1992, την 80ή επέτειο από την τραγωδία.

Η Ντιν άρχισε να συμμετέχει σε εκδηλώσεις για το ναυάγιο μετά τα 70 της χρόνια. Το 2007 κατηγόρησε ανοικτά το BBC ότι διακωμωδούσε την τραγωδία με ένα ειδικό επεισόδιο στη σειρά Doctor Who , που είχε τον τίτλο "Το Ταξίδι των Καταραμένων" (Voyage of the Damned) , παρά το γεγονός ότι δεν είχε δει η ίδια το πρόγραμμα. Η Ντιν, μιλώντας από τον οίκο ευγηρίας, είπε ότι ο Τιτανικός ήταν μια τραγωδία που διέλυσε οικογένειες και θεώρησε ασέβεια να διασκεδάζει κανείς με μια τέτοια τραγωδία. Μία εκπρόσωπος της παραγωγής του προγράμματος ανέφερε ότι το πρόγραμμα δε σκόπευε να προσβάλει και ότι ο τίτλος αναφερόταν σε ένα διαστημόπλοιο με την ονομασία "Τιτανικός" και όχι σε καράβι.

Η Ντιν παρακολούθησε νωρίτερα την πρεμιέρα μιας ταινίας (A Night to Remember) για το ναυάγιο με άλλους 5 επιζήσαντες. Η ίδια ανέφερε ότι ήταν πολύ οδυνηρό για όλους αυτό, καθώς όλοι και όλες είχαν χάσει τους γονείς τους στο ναυάγιο. Έκτοτε η Ντιν δεν παρακολούθησε ποτέ καμία ταινία για την τραγωδία, ακόμα και όταν προσκλήθηκε από τον Πρίγκιπα Κάρολο της Ουαλίας για να δουν την ταινία Τιτανικός του Τζέιμς Κάμερον το 1997. Τον Απρίλιο του 2008 δέχτηκε η ίδια μια πρόσκληση για να μιλήσει στην επέτειο της τραγωδίας, στο Σαουθάμπτον, ωστόσο ανέβαλε την εμφάνισή της λόγω ασθένειας.

Τελευταίο επιζών πρόσωπο του ναυαγίου του "Τιτανικού"
Η Ντιν έγινε το τελευταίο επιζών πρόσωπο του ναυαγίου του "Τιτανικού", το οποίο ήταν εν ζωή στις 16 Οκτωβρίου του 2007, όταν πέθανε η Μπάρμπαρα Ουέστ από το Τριούρο. Τον Οκτώβριο του 2008 η Ντιν ανακοίνωσε ότι θα δημοπρατούσε τα αναμνηστικά της αντικείμενα από την εποχή του ναυαγίου, προκειμένου να πληρώσει τα έξοδα για την περίθαλψή της. Ανάμεσα στα αντικείμενα ήταν και μία βαλίτσα 100 χρόνων που την είχαν δωρίσει στην οικογένειά της μετά το ναυάγιο. Τελικά ο Ντέιβιντ Τζεστ έδωσε μια επιταγή στην Ντιν ώστε να μην πουλήσει τα υπάρχοντά της.

Πέθανε σε ηλικία 97 ετών, στις 31 Μαΐου του 2009. Στις 25 Οκτωβρίου 2009 οι στάχτες του σώματος της Ντιν σκορπίστηκαν έξω από την αποβάθρα του Σαουθάμπτον από τον σύντροφό της, Μπρούνο Νόρντμανις.

Μπρουκ Σιλντς

Η Μπρουκ Σιλντς είναι Αμερικανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου και της τηλεόρασης.
Γονείς της Μπρουκ είναι ο Τέρι Σιλντς και η Φράνσις Αλεξάντερ Σιλντς. Γεννήθηκε στις 31 Μαΐου 1965 στη Νέα Υόρκη στις ΗΠΑ και έχει ύψος 1,83 μέτρα.
Έχει παντρευτεί δύο φορές, τον Αντρέ Αγκάσι (νύμφ. 1997–1999) και τον Κρίς Χέντσυ (νύμφ. 2001) και έχουν δύο κόρες τις Rowan Francis Henchy και Grier Hammond Henchy.

Μόλις 15 χρόνων η Μπρουκ Σιλντς μας συστήθηκε στη Γαλάζια Λίμνη, αθώα και τόπλες, με φόντο κοκοφοίνικες και καρχαρίες. Αυτή η ταινία, που γυρίστηκε στην ειδυλλιακή παραλία Devil’s Beach των νησιών Φίτζι, ήταν η αρχή μιας αστραφτερής πορείας προς την δόξα. Η Μπρουκ γεννήθηκε στις 31 Μαΐου του 1965 στη Νέα Υόρκη και οι γονείς της χώρισαν πριν χρονίσει. Aπό την πλευρά του πατέρα της, έχει ιταλικές και γαλλικές ρίζες και είναι απόγονος του Βασιλιά Λουδοβίκου του 14ου της Γαλλίας αλλά και μίας ιταλίδας πριγκίπισσας.

Τελείωσε το γυμνάσιο στο Νιου Τζέρσεϋ και στα 12 της εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο σινεμά ενώ ήδη έκανε φωτογραφήσεις ως μοντέλο. Στις αρχές του 80, ανήλικη ακόμη ήταν ένα πρότυπο μόδας που πρωταγωνιστούσε στα εξώφυλλα του περιοδικού Vogue αλλά και σε διαφήμιση για πασίγνωστα τζην παντελόνια. Το περιοδικό TIME αναφέρει τον Φεβρουάριο του 81 στο πρωτοσέλιδο του ότι η αμοιβή της έφτανε τα $ 10.000 για μία φωτογράφηση!.

Παρά την μεγάλη δημοσιότητα που απέκτησε δεν παράτησε τα μαθήματα της. Συνέχισε τις σπουδές και το 1987 πήρε πτυχίο στη γαλλική φιλολογία ενώ ταυτόχρονα έπαιζε και σε ταινίες με αμφιλεγόμενα θέματα, όπως η ζωή μια νεαρής πόρνης ή η συμβίωση δύο γυναικών, θέμα ταμπού για εκείνη την εποχή. την δεκαετία του 90 έκανε περισσότερο εμφανίσεις σε αμερικανικά σήριαλ ενώ πρωταγωνίστησε και στο Broadway συμμετέχοντας στα μιούζικαλ Grease και Καμπαρέ.
Τον Ιούνιο του 2009 η ίδια αποκάλυψε σε περιοδικό με θέματα Υγείας ότι είχε την πρώτη της σεξουαλική επαφή στα 22 της γιατί ένιωθε μεγάλη ανασφάλεια. Με τον διάσημο τενίστα Andre Agassi ήταν ζευγάρι από το 93 αλλά παρέμειναν παντρεμένοι για δύο χρόνια από το 97 – 99. Η αγάπη τους δεν ήταν αρκετή να τους «δέσει» για πάντα. «Όποτε έχανε σε κάποιον αγώνα γινόταν ένας ξένος», αποκαλύπτει η Σιλντς. Χώρισαν αφότου εκείνος της ομολόγησε πως ήταν εθισμένος στην κρυσταλλική μεθαδόνη.

Το 2001 παντρεύτηκε τον συγγραφέα και τηλεοπτικό παραγωγό Chris Henchy και το ζευγάρι απέκτησε δύο κόρες. Την Rowan Francis το 2003 και την Grier Hammond 3 χρόνια μετά.

Πριν από λίγα χρόνια η Brooke Shields μίλησε στην Oprah Winfrey για την επιλόχεια κατάθλιψη, μια τραυματική εμπειρία με πολλές σκέψεις ακόμη και για αυτοκτονία. Η Μπρουκ δήλωσε αδυναμία να ανταποκριθεί στις ανάγκες του μωρού και αρνήθηκε να το μεγαλώσει, επηρεασμένη από τον θάνατο του πατέρα της, τρεις εβδομάδες νωρίτερα αλλά και το άγχος από την εξωσωματική γονιμοποίηση.

Όπως γράφει η ίδια στο βιβλίο της Down came the rain, η επιλόχεια κατάθλιψη είναι απολύτως ιάσιμη και υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να αντεπεξέλθει κάποια γυναίκα σε αυτή τη δύσκολη φάση της ζωής της. η επιλόχεια κατάθλιψη είναι πέρα από τον έλεγχό σας αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είστε καλή μητέρα ή ότι είστε παρανοϊκή. Πολλοί δεσμοί έχουν χρεωθεί στην Μπρουκ. Σχέσεις με τον ηθοποιό Λίαμ Νίσον τον Πρίγκιπα Naruhito της Ιαπωνίας, τον Τζον Τραβόλτα στα νιάτα της, και τον Dodi Al Fayed.

Στο βιβλίο της μαθαίνουμε κι άλλα, για την ενήλικη ζωή της και τους άνδρες που τη σημάδεψαν. Για τον συμφοιτητή της στο Πρίνστον και μετέπειτα ηθοποιό Ντιν Κέιν (ο τηλεοπτικός «Superman»), με τον οποίο έκανε σεξ για πρώτη φορά, στα 22 της. «Η μαμά δεν επικροτούσε τη σχέση μας και τη σαμποτάρισε όσο μπορούσε. Μάλλον ένιωθε να απειλείται από εκείνον. Με ήθελε δική της για πάντα. Από τη στιγμή που θα αγαπούσα κάποιον άλλο, δεν θα ήμουν πια υπό τον έλεγχό της».

Για τον Τζον Τραβόλτα, τον Ιάπωνα πρίγκιπα Ναρουχίτο και τον Τζον Κένεντι Τζούνιορ, στην αγκαλιά των οποίων την «έσπρωχνε» η μητέρα της. Για τον κατά δεκατρία χρόνια μεγαλύτερό της Λίαμ Νίσον, με τον οποίο έζησε ένα φλογερό αλλά σύντομο ειδύλλιο. «Με γοήτευσε με την ιρλανδέζικη προφορά του και τα ποιήματα που μου απήγγελλε. Συχνάζαμε στο μπαρ του ξενοδοχείου Ritz-Carlton, κουβεντιάζοντας επί ώρες για λογοτεχνία και υποκριτική. Μια μέρα έπρεπε να φύγει εσπευσμένα για το Λος Αντζελες. Μου είχε ήδη κάνει πρόταση γάμου. “Πάρε με όταν φτάσεις, θα περιμένω”, του είπα. “Θα είναι αργά, αγάπη μου”, μου απάντησε. Δεν επικοινωνήσαμε ποτέ ξανά...»

Η Brooke είχε βαθιά φιλία κ με τον Μάικλ Τζάκσον αν και δημοσιεύματα της εποχής ανέφεραν ότι ο μεγάλος σταρ της ζήτησε να τον παντρευτεί και να υιοθετήσουν ένα παιδί.

Μετά από 10ετή αποχή από τον κινηματογράφο, η Μπρουκ Σίλντς επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη με μία κωμωδία το 2009. Την ίδια χρονιά επανεμφανίστηκε και στο Broadway ενσαρκώνοντας την μητέρα Morticia στο έργο Addams Family με την γνωστή Gothic οικογένεια που δημιούργησε ο Charles Addams σε comics το 1938.

Γαλάζια Λίμνη
Στην ταινία πρωταγωνιστούν η Μπρουκ Σιλντς και ο Κρίστοφερ Άτκινς . Η Σιλτς ήταν μόλις 14 ετών. Οι παραγωγοί χρειάστηκε να λογοδοτήσουν στη Γερουσία και να αποδείξουν ότι στις γυμνές σκηνές η πρωταγωνίστρια είχε αντικατασταθεί από μια ενήλικη συνάδελφο της! Μάλιστα στις κοντινές σκηνές που η Σιλντς μιλούσε και δεν μπορούσε να ντουμπλαριστεί, τα μακριά μαλλιά της ήταν κολλημένα με κόλλα στο στήθος της για να μην κουνηθούν και το αποκαλύψουν. Η Σιλτνς, αν και ανήλικη, γοήτευσε το αντρικό κοινό και ιδιαίτερα την πιτσιρικαρία. Ακόμα και ο συμπρωταγωνιστής της, όπως ανέφερε ο ίδιος, στην αρχή την ερωτεύτηκε, αλλά περνώντας ο καιρός, έγιναν δύο καλοί συνεργάτες και φίλοι....

Η ταινία έχει γυριστεί ξανά το 1949 και το 1923 σαν βουβή ταινία.
Η «Γαλάζια Λίμνη» βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χένρι Ντε Βετ Στάκπολ. Η ιστορία κινηματογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1923 ως  βουβή ταινία, ενώ γυρίστηκε στον ομιλούντα κινηματογράφο και το 1949 στα νησιά Φίτζι. Στην εκδοχή του 1980, το σενάριο έγραψε ο Ντάγκλας Ντέι Στιούαρτ και σκηνοθέτης ήταν ο Ράνταλ Κλάισερ.

Ο διευθυντής φωτογραφίας Νέστωρ Αλμέντρος προτάθηκε για Όσκαρ. Ωστόσο, δεν το κέρδισε. Ο μουσικός παραγωγός της ταινίας, που ήταν και από τους μοναδικούς που έλαβαν μέρος και στη συνέχειά της, ήταν ο ελληνικής καταγωγής Βασίλης Πολυδούρης. Η ταινία γυρίστηκε στη Τζαμάικα και σε ένα ιδιωτικό νησί που ανήκει στο σύμπλεγμα των νησιών Φίτζι, ενώ κάποιες μεμονωμένες σκηνές γυρίστηκαν στη Μάλτα....

Τα ιγκουάνα που ανακαλύφθηκαν χάρη στη Γαλάζια Λίμνη Στην ταινία εμφανίζονται μέρη της χλωρίδας και της πανίδας των εξωτικών νησιών που θα μπορούσαν να αποτελούν μέρος από ντοκιμαντέρ....
Τα ιγκουάνα των νησιών Φίτζι μάλιστα, ήταν άγνωστα στους επιστήμονες μέχρι να παρουσιαστούν στην ταινία. Λέγεται ότι ο ερπετολόγος Τζον Γκίμπονς, όταν είδε την ταινία, ταξίδεψε μέχρι τα νησιά Φίτζι για να καταγράψει αυτό το νέο είδος ερπετού. Η «Γαλάζια Λίμνη» κόστισε περίπου 4,5 εκατομμύρια δολάρια, ενώ τα κέρδη της ξεπέρασαν κάθε προσδοκία...

Πηγή: diasimesistories.blogspot.gr/ & mixanitouxronou.gr

Θεόδωρος Δηλιγιάννης
ο πρωθυπουργός που δολοφονήθηκε για μη πολιτικό λόγο!

Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης ήταν Έλληνας νομικός και πολιτικός, βουλευτής, υπουργός σε αρκετές κυβερνήσεις και πέντε φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας. (Λαγκάδια Αρκαδίας, 19 Μαΐου 1824 - Αθήνα, 31 Μαΐου 1905)

Όσο ζούσε, και στα χρόνια αμέσως μετά το θάνατό του, ο Δηλιγιάννης ήταν εξαιρετικά δημοφιλής σε μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού. Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα όμως, η υστεροφημία του υπέφερε, καθώς βρέθηκε στο στόχαστρο τόσο των φιλελεύθερων, όσο και των μαρξιστών ιστορικών, που προτιμούσαν να αξιολογούν θετικά τον μεγάλο του αντίπαλο Χαρίλαο Τρικούπη. Οι φιλελεύθεροι έβλεπαν τον Δηλιγιάννη ως λαϊκιστή και δημαγωγό που εμπόδιζε την απελευθέρωση οικονομίας και κοινωνίας, ενώ οι μαρξιστές ως εκφραστή των (κατά τη γνώμη τους) οπισθοδρομικών και «προ-καπιταλιστικών» κοινωνικών στρωμάτων.

Ο Δηλιγιάννης πράγματι ήταν αντιπαθής τόσο στην οικονομική ελίτ, όσο και στην (πολύ μικρή αριθμητικά τότε) εργατική τάξη. Κυρίως ήταν εκφραστής μιας ετερόκλητης συμμαχίας των κρατικών υπαλλήλων (στην πλειοψηφία τους Πελοποννήσιοι) με διάφορα μικροαστικά και μεσαία στρώματα αγροτών, αυτο-απασχολούμενων και μικροεμπόρων.

Ο Δηλιγιάννης χρεώνεται σε μεγάλο βαθμό τον «ατυχή πόλεμο» του 1897 και τα επακόλουθά του, αλλά δεν πρέπει να παραγνωρίζονται οι προσπάθειές του στον τομέα της κοινωνικής νομοθεσίας και της προστασίας των οικονομικά ασθενέστερων πολιτών.

Η δολοφονία του Θεόδωρου Δηλιγιάννη
Γόνος σημαντικής Πελοποννησιακής πολιτικής οικογένειας προκρίτων και αρχόντων, ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης ήταν γιος του Πανάγου Δεληγιάννη, επαναστάτη του '21 και στη συνέχεια έπαρχου Ηλείας και διοικητή Κορίνθου, και εγγονός του Ιωάννη Δεληγιάννη, Μωρογιάννη (κοτζαμπάση όλου του Μωριά) επί Τουρκοκρατίας. Αδελφός του ήταν ο ανώτατος δικαστικός και πρόεδρος του Αρείου Πάγου Νικόλαος Δηλιγιάννης.

Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης αποφοίτησε με Άριστα από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1843, αλλά δεν τον ενδιέφερε η ενασχόληση με τη δικηγορία, και έτσι αμέσως μετά την αποφοίτησή του διορίστηκε στο υπουργείο Εσωτερικών, του οποίου ανέβηκε πολύ γρήγορα την ιεραρχία, εν μέρει λόγω και του ονόματός του. Διετέλεσε ιδιαίτερος γραμματέας του υπουργού, διευθυντής Προσωπικού, γενικός επιθεωρητής Νομαρχιών και τελικά το 1859, σε ηλικία μόλις 35 ετών, έγινε γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών.

Έγινε πληρεξούσιος της Β΄ Εθνοσυνέλευσης το 1862, και την ίδια χρονιά βουλευτής, ενώ το 1863 υπουργός Εξωτερικών. Χρημάτισε επίσης υπουργός Οικονομικών, Εσωτερικών, Εκκλησιαστικών (1877 και 1878) σε διάφορες κυβερνήσεις. Το 1883 αναδείχθηκε αρχηγός του Εθνικού Κόμματος και το 1885 χρίσθηκε για πρώτη φορά Πρωθυπουργός, αξίωμα στο οποίο ανήλθε άλλες τέσσερις φορές. Διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας τα διαστήματα 1885-1886, 1890-1892,1895-1897, 1902-1903 και 1904-1905.

Ως πρωθυπουργός, δημιούργησε ένα κλίμα προσδοκίας για εισβολή στην Τουρκία, που εκείνη την εποχή κατέρρεε ως αυτοκρατορία, και επέκταση των ελληνικών συνόρων προς την Μακεδονία (τότε έφταναν μέχρι την Θεσσαλία). Πρώτη συνέπεια των πράξεών του ήταν ο ναυτικός αποκλεισμός της Ελλάδας από τους συμμάχους. Όταν στην συνέχεια ξεκίνησε εξωτερικό δανεισμό για να αντεπεξέλθει στην δυσμενή οικονομική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η Ελλάδα, ο βασιλιάς με άκομψο τρόπο τον έπαυσε και ανέλαβε και πάλι ο Τρικούπης. Τα συσσωρευμένα χρέη ήταν τόσα που το 1893 η Ελλάδα πτώχευσε, με τον Τρικούπη και τον Δηλιγιάννη να κατηγορούν ο ένας τον άλλο.

Η Ελλάδα ενεπλάκη τελικά σε πόλεμο με τους Τούρκους τον Απρίλιο του 1897, ο οποίος όμως είχε κριθεί πριν να αρχίσει. Η Ελλάδα αναγκάστηκε να δανειστεί για να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις στην Τουρκία και για γίνει αποδεκτός ο δανεισμός συμφώνησε με τους δανειστές στην αποπληρωμή των χρεών -που το 1893 σταμάτησε να εξυπηρετεί με την τότε πτώχευση- και στο μηχανισμό του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που κράτησε για 81 χρόνια, μέχρι το 1978.

Η δολοφονία του πρωθυπουργού
Η δολοφονία του Θεόδωρου Δηλιγιάννη από πρώην λεσχηάρχη και χαρτόμουτρο στα σκαλοπάτια της Βουλής προσυπέγραψε ίσως γλαφυρά ένα από τα δραματικότερα γεγονότα της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας: 64 χρόνια μετά την τραγική δολοφονία του Ιωάννη Καποδιστρία στο Ναύπλιο, ο πρωθυπουργός της χώρας έπεφτε και πάλι νεκρός.

Ήταν στις 5:00 το απόγευμα της 31ης Μαΐου 1905 όταν ο πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηλιγιάννης, επιβαίνοντας στην άμαξά του με μαύρη ρεντιγκότα και γκρίζο ημίψηλο καπέλο, καταφτάνει στο Βουλευτήριο για να παραστεί στη συνεδρίαση. Τον συνόδευε μόνο ο πιστός ακόλουθός του Γιάννης Πάνου. Η άμαξα στάθμευσε, ο Δηλιγιάννης κατέβηκε και είδε στο προαύλιο της Βουλής μια χούφτα ατόμων, πλάι στους στρατιώτες της φρουράς.

Τίποτα το περίεργο δηλαδή, αν και μόλις επιχείρησε να ανεβεί τα σκαλιά του κοινοβουλίου συνέβη το μοιραίο: ένας άγνωστος κακοντυμένος άντρας τον πλησίασε κάνοντας πως ήθελε να του παραδώσει κάτι. Ο Δηλιγιάννης είχε πάντα επαφή με τον λαό και ήταν συνηθισμένος σε τέτοιες εκδηλώσεις με τον κόσμο, κι έτσι στράφηκε αμέριμνος προς το μέρος του. Εκείνος έβγαλε με μια αστραπιαία κίνηση το δίκοπο μαχαίρι του και το κάρφωσε στην κοιλιά του πρωθυπουργού.

Ένας πολίτης και οι φρουροί της Βουλής συνέλαβαν αμέσως τον δράστη, ενώ ο σοβαρά τραυματισμένος πρωθυπουργός μεταφέρθηκε στο Ιατρείο της Βουλής για τις πρώτες βοήθειες, ήταν όμως αργά. Εκεί άφησε την τελευταία του πνοή και λίγο αργότερα ο Πρόεδρος της Βουλής ανακοίνωνε στους βουλευτές τη δολοφονία του πρωθυπουργού. Η σορός του Δηλιγιάννη εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα σε αίθουσα της Βουλής.

Γιατί σκότωσε όμως ο Αντώνιος Γερακάρης, που όλοι τον ήξεραν ως «Κωσταγερακάρη», τον πρωθυπουργό της χώρας; Γιατί δηλαδή ένας μπράβος, «κράχτης», μανιώδης χαρτοπαίκτης και πρώην ιδιοκτήτης λέσχης να αφαιρέσει τη ζωή του πρώτου τη τάξει κοινοβουλευτικού άντρα; Επειδή ο συντηρητικός Δηλιγιάννης πρωτοστατούσε, ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα, στον αγώνα για τον περιορισμό της χαρτοπαιξίας, παίρνοντας μια σειρά από αυστηρά περιοριστικά μέτρα που αφορούσαν στη λειτουργία των λεσχών. Λίγο πρωτύτερα μάλιστα, την άνοιξη του 1905, είχε ζητήσει από τις αστυνομικές διευθύνσεις της χώρας να εφαρμόσουν τα σκληρά διατάγματά του, που προέβλεπαν τώρα το οριστικό κλείσιμο των λεσχών. Ο Κωσταγερακάρης, μπράβος και θυρωρός σε χαρτοπαικτική λέσχη, είχε χάσει τη δουλειά του όταν η κυβέρνηση έκλεισε τη λέσχη που εργαζόταν.

Το πλήθος πήγε να λιντσάρει τον φονιά, καταφέροντάς του χτυπήματα με τις γροθιές και τα μπαστούνια τους, και από την οργή του κόσμου τον έσωσε ένας λοχίας της Φρουράς, που τον μετέφερε βαριά πληγωμένο στο υπόγειο της Βουλής. Εκεί ο επικεφαλής της Φρουράς πληροφορήθηκε το όνομα του δράστη και την ιδιότητά του: λεσχηάρχης και χαρτοπαίκτης. «Τι έκανες μωρέ», του είπε. «Έκλεισε τα χαρτοπαίγνια και εψόφησα από την πείνα», ψέλλισε ο δολοφόνος και ξεψύχησε.

Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης κηδεύτηκε με μεγάλες τιμές, ενώ η καρδιά του φυλάσσεται στον Ναό των Αγίων Ταξιαρχών στη γενέτειρά του, τα Λαγκάδια. Ο ανδριάντας του στήθηκε στην είσοδο της Παλαιάς Βουλής για να τιμήσει έναν άντρα απόλυτα προσηλωμένο στον κοινοβουλευτισμό.

Ο Γεώργιος Σουρής πένθησε τον Δηλιγιάννη με πρωτοσέλιδο ποίημα στον «Ρωμηό», όπου έγραφε:
Λαός που τον καμάρωνε γονατιστός μπροστά του
Κι αθάνατα τα νόμιζε τ’ άσπρα γεράματά του
Σαν όνειρο του φαίνεται το γέρο του πως χάνει
Πως μνήμα ανοίγει σήμερα του γέρου Ντεληγιάννη
Κι ακούς να λεν χίλιες φορές, ανάθεμα στο χέρι
Που πήγε για το γέρο του κι ακόνισε μαχαίρι

Πηγή: wikipedia.org & newsbeast.gr