Άρθρα
Τάκης Φωτόπουλος, πολιτικός φιλόσοφος, συγγραφέας, ακαδημαϊκός και θεωρητικός θεμελιωτής του προτάγματος της Περιεκτικής Δημοκρατίας
| 
| Εμφανίσεις: 797
Τάκης Φωτόπουλος
Ο Τάκης Φωτόπουλος, είναι πολιτικός φιλόσοφος, συγγραφέας, ακαδημαϊκός και θεωρητικός θεμελιωτής του προτάγματος της Περιεκτικής Δημοκρατίας. (Γενν. 14 Οκτωβρίου 1940)
Η θεωρητική θεμελίωση του προτάγματος της Περιεκτικής Δημοκρατίας επιχειρεί να συνθέσει τη σοσιαλιστική με τη δημοκρατική παράδοση και τα ριζοσπαστικά ρεύματα στα νέα κοινωνικά κινήματα (φεμινιστικό, οικολογικό κλπ) με στόχο μία εναλλακτική κοινωνική οργάνωση, βασισμένη στην ισοκατανομή της εξουσίας, την κατάργηση της οικονομίας της αγοράς και την άμεση δημοκρατία.
Tο τελευταίο βιβλίο του είναι The New World Order in Action: Volume 1: Globalization, the Brexit Revolution and the "Left"- Towards a Democratic Community of Sovereign Nations (December 2016).
Είναι διευθυντής του διεθνούς θεωρητικού περιοδικού The International Journal of Inclusive Democracy, και ήταν τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας Ελευθεροτυπία μέχρι που έκλεισε και συγγραφέας 23 βιβλίων και εκατοντάδων άρθρων, πολλά από τα οποία έχουν μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες. Επίσης, συμμετείχε στο ελληνικό περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία.
Ο Φωτόπουλος γεννήθηκε στη Χίο και σπούδασε νομική, πολιτικές επιστήμες και οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στα φοιτητικά του χρόνια ανεπτυξε έντονη αντι-ΕΚΟΦική δραστηριότητα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1966 εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο για μεταπτυχιακές σπουδές στα Οικονομικά στη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου με υποτροφία από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στη διάρκεια της δικτατορίας (1967-74) ανέπτυξε αντιδικτατορική δραστηριότητα και ήταν πολιτικός ακτιβιστής στο Λονδίνο, μετέχοντας ενεργά στο φοιτητικό κίνημα του 1968 καθώς και σε οργανώσεις της επαναστατικής ελληνικής αριστεράς όπου, μεταξύ άλλων, συμμετείχε στην εφημερίδα Μαμή που εκδιδόταν από τις Επαναστατικές Σοσιαλιστικές Ομάδες (ΕΣΟ).
Ακαδημαϊκή σταδιοδρομία και ύστερα
Κατείχε τη θέση του Κύριου Λέκτορα (Senior Lecturer) Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Βορείου Λονδίνου για μια εικοσαετία (1969-1989) και το 1987 έγινε συνεργάτης της ελληνικής εφημερίδας Ελευθεροτυπία. Παράλληλα, αφοσιώθηκε απο το 1992 στη διεύθυνση της διεθνούς –και ελληνικής— έκδοσης του θεωρητικού περιοδικού με τίτλο Society & Nature/Κοινωνία και Φύση που το διαδέχθηκε από το 1995 το περιοδικό Democracy & Nature/Δημοκρατία και Φύση με το οποίο κατά καιρούς συνεργάστηκαν γνωστοί θεωρητικοί της ριζοσπαστικής αριστεράς και του ελευθεριακού πολιτικού χώρου, όπως ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Μάρεϋ Μπούκτσιν και ο Νόαμ Τσόμσκι.
Στο εισαγωγικό τμήμα του πρώτου τεύχους του Society & Nature γράφονταν: «η φιλοδοξία μας είναι η εκκίνηση ενός επείγοντος διαλόγου σε σχέση με το κρίσιμο ερώτημα για την ανάπτυξη ενός νέου ελευθεριακού κοινωνικού προτάγματος, σε ένα χρονικό σημείο της Ιστορίας όπου η Αριστερά έχει εγκαταλείψει αυτό τον παραδοσιακό της ρόλο». Το ίδιο άρθρο καθόριζε ότι το νέο πρόταγμα θα πρέπει να αποτελεί το αποτέλεσμα της σύνθεσης της δημοκρατικής, της ελευθεριακής σοσιαλιστικής, της ριζοσπαστικής Πράσινης παράδοσης και των νέων κοινωνικών κινημάτων.
Περιεκτική Δημοκρατία
Ήδη στο πρώτο τεύχος του Democracy & Nature (1995) ο Φωτόπουλος αναπτύσσει τις βασικές προτάσεις ενός νέου θεωρητικού προτάγματος που ονόμασε Περιεκτική Δημοκρατία στο βιβλίο-κλειδί Towards an Inclusive Democracy (1997) το οποίο εκδόθηκε αρχικά στα αγγλικά και στη συνέχεια στα ελληνικά (Περιεκτική Δημοκρατία, 1999) και σε πολλές άλλες γλώσσες. Στο βιβλίο αυτό, ο Φωτόπουλος αναλύει τη σημερινή «πολυδιάστατη κρίση» (οικονομική, οικολογική, πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική), την οποία αποδίδει στη δυναμική των κύριων θεσμών της νεωτερικότητας, δηλαδή του συστήματος της οικονομίας της αγοράς («Ανάπτυξη ή Θάνατος») και της αντιπροσωπευτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας την οποία ο Φωτόπουλος απορρίπτει ως ψευδεπίγραφη δημοκρατία. Οι θεσμοί αυτοί έχουν οδηγήσει στην υπερσυγκέντρωση ισχύος και πλούτου στα χέρια κάποιων ελίτ, που στη σημερινή διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς έχουν αποκτήσει τα χαρακτηριστικά μιας «υπερεθνικής ελίτ». Η Περιεκτική Δημοκρατία επομένως δεν αποτελεί απλώς μια ουτοπία αλλά εκφράζει τη σημερινή κρίση και υπάρχουσες τάσεις στην κοινωνία, καθώς και το αίτημα για αυτονομία που υλοποιείται με την κατάλυση των θεσμών αυτών και τον παράλληλο μετασχηματισμό «από τη βάση» σε συνομοσπονδίες περιεκτικών δημοκρατιών, βασισμένες στη δημοκρατική λήψη αποφάσεων στο πλαίσιο μίας αποκεντρωμένης κοινωνίας χωρίς χρήμα, κράτος ή αγορές.
Μια περιεκτική δημοκρατία, η οποία συνεπάγεται την ισοκατανομή της εξουσίας σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό, οικονομικό, οικολογικό, κοινωνικό), δεν λαμβάνει δηλαδή μόνον τη μορφή ενός «οράματος» αλλά διαφαίνεται ως η μόνη διέξοδος από τη σημερινή κρίση, με τάσεις προς την κατεύθυνση εγκαθίδρυσής της να εκδηλώνονται σήμερα σε πολλά σημεία του πλανήτη. Ο Φωτόπουλος υποστηρίζει την κατάργηση της αγοράς, μολονότι θεωρεί ότι αυτή αφορά μόνο μια διάσταση της Περιεκτικής Δημοκρατίας και, συγκεκριμένα, τη συνιστώσα της Οικονομικής Δημοκρατίας. Προτείνει ένα μοντέλο οικονομικής δημοκρατίας χωρίς κράτος, αγορά και χρήμα, αλλά θεωρεί ότι το οικονομικό στοιχείο είναι ίσης βαρύτητας με τις υπόλοιπες συνιστώσες, δηλαδή την πολιτική ή άμεση δημοκρατία, την οικολογική δημοκρατία και τη δημοκρατία στο κοινωνικό πεδίο.
Σημαντικότερα βιβλία
Το Χρονικό της Καταστροφής: Από τα Μνημόνια των συστημικών ΠΑΣΟΚ/ΝΔ στο «αριστερό» Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ (Γόρδιος, 2015), σελ. 472, ISBN 9789606826665
Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ: Η ανάγκη για άμεση έξοδο από την ΕΕ και μια Αυτοδύναμη Οικονομία (Γόρδιος, 2010), σελ. 412, ISBN 9789606826184
Περιεκτική Δημοκρατία - 10 Χρόνια Μετά (Αθήνα: Ελεύθερος Τύπος, 2008), σελ. 591
Towards An Inclusive Democracy (London/New York: Cassell Continuum, 1997), 401 σελ. ISBN 0-304-33627-0 και 0-304-33628-9.
Περιεκτική Δημοκρατία (Αθήνα: Καστανιώτης, 1999), 656 σελ. ISBN 960-03-2416-6
Per Una Democrazia Globale (Milano: Eleuthera, 1999), 254 σελ. ISBN 88-85060-37-4
Hacia Una Democracia Inclusiva, Un nuevo proyecto liberador (Montevideo: Nordam, 2002), 325 σελ. ISBN 9974-42-098-9
Vers Une Democratie Generale (Paris: Seuil, 2002), 250 σελ. ISBN 2-02-052846-0
Umfassende Demokratie, Die Antwort auf die Krise der Wachstums-und Marktwirtschaft (Grafenau: Trotzdem Verlag, 2003), 445 σελ. ISBN 3-931786-23-4
Η Πολυδιάστατη Κρίση και η Περιεκτική Δημοκρατία (Αθήνα: Γόρδιος, 2005), 334 σελ. ISBN 960-7083-69-5. Ολόκληρο το βιβλίο σε μορφή e-book ως The Multidimensional Crisis and Inclusive Democracy στα αγγλικά. Επίσης, εκδόθηκε στα κινέζικα, ???????????? (2008) ISBN 978-7-5607-3533-7.
Εξαρτημένη Ανάπτυξη: Η Ελληνική περίπτωση (Εξάντας, 1985 & 1987)
The New World Order in Action. Vol. 1: Globalization, the Brexit Revolution and the 'Left' - Towards a Democratic Community of Sovereign Nations (San Diego, Cal., US: Progressive Press, 2016). ISBN 978-1615772476
Βιβλία στα ελληνικά
Η Παγκόσμια Κρίση, η Ελλάδα και το Αντισυστημικό Κίνημα: Ημι-ολοκληρωτική «Δημοκρατία» ή Περιεκτική Δημοκρατία; (Κουκίδα, 2009), σελ. 318, ISBN 978-960-9410-00-7
Η πολυδιάστατη κρίση και η Περιεκτική Δημοκρατία (Γόρδιος, 2005)
Ο Καπιταλισμός του Τσόμσκι, ο Μετακαπιταλισμός του Άλμπερτ και η Περιεκτική Δημοκρατία (Γόρδιος, 2004)
Ο πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας»: Η γενικευμένη επίθεση των ελίτ (Γόρδιος, 2003)
Παγκοσμιοποίηση, Αριστερά και Περιεκτική Δημοκρατία (Ελληνικά Γράμματα, 2002)
Από την Αθηναϊκή Δημοκρατία στην Περιεκτική Δημοκρατία (Ελεύθερος Τύπος, 2000)
Θρησκεία, Αυτονομία, Δημοκρατία: Η άνοδος του νέου ανορθολογισμού (Ελεύθερος Τύπος, 2000)
Η Νέα Τάξη στα Βαλκάνια: Ο Πόλεμος και η Διεθνοποιημένη Οικονομία της Αγοράς (Στάχυ, 1999)
Ναρκωτικά: Πέρα από τη δαιμονολογία της ποινικοποίησης και την «προοδευτική» μυθολογία της φιλελευθεροποίησης (Ελεύθερος Τύπος, 1999)
Περιεκτική Δημοκρατία (Αθήνα: Καστανιώτης, 1999), 656 σελ. ISBN 960-03-2416-6
Η Νέα Διεθνής Τάξη και η Ελλάδα (Καστανιώτης, Αθήνα, 1997)
Η Νεοφιλελεύθερη συναίνεση και η κρίση της οικονομίας ανάπτυξης (Γόρδιος, 1993)
Ο Πόλεμος στον Κόλπο: Η πρώτη μάχη στη σύγκρουση Βορρά-Νότου (Εξάντας, 1991)
Πηγή: el.wikipedia.org/wiki/Τάκης_Φωτόπουλος
Ελένη Βλάχου ήταν Ελληνίδα εκδότρια, δημοσιογράφος και χρονογράφος
| | Εμφανίσεις: 1183
Ελένη Βλάχου
Η Ελένη Βλάχου ήταν Ελληνίδα εκδότρια, δημοσιογράφος και χρονογράφος. (18 Δεκεμβρίου 1911 — 14 Οκτωβρίου 1995)
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 18 Δεκεμβρίου του 1911. Ήταν κόρη του δημοσιογράφου και λογοτέχνη Γεωργίου Βλάχου, γιου του λογοτέχνη και πολιτικού Άγγελου Βλάχου, και της Δημαρέτης Κόντου, κόρης του καθηγητή φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνου Κόντου.
Στις 27 Ιανουαρίου 1935 θα δημοσιεύσει το πρώτο της κείμενο στην «Καθημερινή», ταξιδιωτικές εντυπώσεις από την Άπω Ανατολή.
Την ίδια χρονιά αρχίζει να γράφει χρονογραφήματα, υπογράφοντας ως «Ε», στην ίδια εφημερίδα, διευθυντής της οποίας ήταν ο πατέρας της.
Το 1936 αποστέλλεται από την εφημερίδα ως αθλητική συντάκτης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Συναντάται με τους Χίτλερ, Γκαίμπελς, Γκαίρινγκ.
Τον Ιούλιο του 1950 εκδίδει το μηνιαίο περιοδικό «Εκλογή».
Μετά το θάνατο του Γεωργίου Βλάχου το 1951, ανέλαβε τη διεύθυνση της εφημερίδας και στη συνέχεια άρχισε να εκδίδει το περιοδικό «Εικόνες» (1955) και την εφημερίδα «Μεσημβρινή» (1961) και το 1960 ίδρυσε τις εκδόσεις Γαλαξίας.
Το 1967 διέκοψε την έκδοση των εφημερίδων της, αντιδρώντας στη στρατιωτική δικτατορία. Η χούντα της επέβαλε κατ’ οίκον περιορισμό αλλά στις 15 Δεκεμβρίου του 1967 δραπέτευσε πηδώντας από την ταράτσα του σπιτιού της στη ταράτσα του διπλανού σπιτιού, στο οποίο διέμενε η Ναταλία Μελά.
Στη συνέχεια διέφυγε στο εξωτερικό και εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο όπου παρέμεινε καθ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας. Το διάστημα αυτό ταξίδεψε σε πολλές χώρες της Ευρώπης, στην Αμερική και στην Αφρική και ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση.
Στην Ελλάδα επέστρεψε τον Αύγουστο του 1974 και τον επόμενο μήνα επανακυκλοφόρησε την «Καθημερινή». Την ίδια χρονιά εξελέγη βουλευτής Επικρατείας με την Νέα Δημοκρατία.
Υπηρέτησε το χρονογράφημα για περισσότερα από πενήντα χρόνια (με μια διακοπή επτά χρόνων στη διάρκεια της χούντας), κατορθώνοντας να καθιερώσει το δικό της προσωπικό ύφος. Τα χρονογραφήματά της έχουν λεπτότητα και αφηγηματική άνεση και συγχρόνως τα διακρίνει η διεισδυτικότητα και ο κοινωνικός προβληματισμός.
Η Ελένη Βλάχου είχε παντρευτεί δύο φορές, την πρώτη με τον Ιωάννη Αρβανιτίδη και τη δεύτερη με τον απόστρατο αξιωματικό του Ναυτικού και ήρωα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου Κωνσταντίνο Λούνδρα.
Εμπλοκή στο σκάνδαλο Κοσκωτά
Στα τελευταία χρόνια της ζωής της η Ελένη Βλάχου αντιμετώπισε κακουργηματικές ποινικές διώξεις και δικαστικές περιπέτειες, λόγω της εμπλοκής της στο σκάνδαλο Κοσκωτά. Την 1η Ιουνίου 1989, ο τότε προϊστάμενος της Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών, αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Δημήτριος Ευθυμιάδης, άσκησε ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος κατά της Βλάχου για:
1) αποδοχή προϊόντων εγκλήματος,
2) συνομολόγηση απαγορευμένης δικαιοπραξίας σε συνάλλαγμα,
3) παράνομη εξαγωγή συναλλάγματος και
4) ηθική αυτουργία σε παράνομη εξαγωγή συναλλάγματος.
Μετά την απολογία της στον ανακριτή Ιωάννη Κασσιωτάκη, αφέθηκε ελεύθερη με χρηματική εγγύηση 30 εκατομμυρίων δραχμών και την επιβολή των περιοριστικών όρων της απαγόρευσης εξόδου από την χώρα και της εμφάνισης στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής της κάθε 1η και 15η του μήνα.
Η Βλάχου ζήτησε αντικατάσταση των περιοριστικών όρων δηλώνοντας ότι «ο χαρακτηρισμός μου στο σκεπτικό της διατάξεως ως "ιδιαιτέρως επικίνδυνης" για δήθεν παραβίαση του Δικαίου και για πράξεις που ζημίωσαν τελικά τον εαυτό μου και την περιουσία μου είναι ακραίος, άστοχος και αδικαιολόγητος. Ότι ο Γεώργιος Κοσκωτάς δεν μου κατέβαλε νομίμως ένα μέρος της οφειλής του και εγώ εν αγνοία των ενεργειών του το αποδέχτηκα, αρκεί για να με εντάξει στην ίδια κατηγορία και στην ίδια νομική έννοια με κοινούς απατεώνες και κακοποιούς όλων των κατηγοριών». Τελικά καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 2 ετών με αναστολή.
Έργα της (βιβλία)
Επίκαιρα (επιλογή χρονογραφημάτων), 1949
Εντυπώσεις από τη Ρωσία (ταξιδιωτικό), 1954
Γιατί δεν τα λέτε (χρονογραφήματα), 1977
Στιγμιότυπα, 1986
«Πενήντα και κάτι...», Δημοσιογραφικά χρόνια (4 τόμοι: Ο κόσμος της οδού Σωκράτους, Γεννιέται ένα Συγκρότημα, Ο αγώνας των «Ανθελλήνων», Το τέλος του ταξιδιού), 1991-1994
Το βραβείο "Ελένη Βλάχου"
Το ελληνογερμανικό δημοσιογραφικό βραβείο «Ελένη Βλάχου» απονέμεται κάθε δύο χρόνια από τη Γερμανική Πρεσβεία για εξαιρετικές επιδόσεις στους τομείς της ειδησεογραφικής κάλυψης και του σχολιασμού ευρωπαϊκών και διεθνών θεμάτων στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και το διαδίκτυο στην Ελλάδα. Πρώτος τιμηθείς το 2003 ήταν ο Γιάννης Διακογιάννης της εφημερίδας «Τα Νέα». Το 2005 το βραβείο απονεμήθηκε στο δημοσιογράφο της εφημερίδας «Καθημερινή» Κώστα Ιορδανίδη, το 2007 στον Κώστα Αργυρό της ΕΡΤ και του «Ελεύθερου Τύπου» και το 2009 στη Μαρία Νικολάου δημοσιογράφο της εφημερίδας της Κομοτηνής «Παρατηρητής της Θράκης».
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, τόμος 12
Ένθετο περιοδικό της εφημερίδας «Έθνος της Κυριακής», 17 Αυγούστου 2008, Συλλεκτική έκδοση
el.wikipedia.org/wiki/Ελένη_Βλάχου
Φίλιππος Συρίγος, ήταν Έλληνας αθλητικογράφος, με ειδίκευση στο άθλημα της καλαθοσφαίρισης
| | Εμφανίσεις: 971
Φίλιππος Συρίγος
Ο Φίλιππος Συρίγος ήταν Έλληνας αθλητικογράφος, με ειδίκευση στο άθλημα της καλαθοσφαίρισης. (1948 - 13 Οκτωβρίου 2013)
Ο Φίλιππος Συρίγος ξεκίνησε, μαθητής γυμνασιού ακόμη, το 1965 στο "Φως των Σπορ" από μια αγγελία που ζητούσε συνεργάτες για ματς των τοπικών κατηγοριών ('"καλή ευκαιρία, αφού παρακολουθούσα τα παιχνίδια του Πλάτωνα, θα έγραφα και τα ματς") και κατέληξε μετά από δύο εφημερίδες ("Φούτμπολ", "Ηχώ") στα 20 του στο μισθολόγιο, επαγγελματίας πια, να γράφει για ποδόσφαιρο και μπάσκετ.
Ακολούθησε η Απογευματινή ("που τότε έκανε άνοιγμα με τον Χάρη Λυμπερόπουλο ενόψει Ολυμπιακών του '68"), η ΕΡΤ, η Ελευθεροτυπία και η στροφή στην πορτοκαλί μπάλα.
"Στο πρώτο του ρεπορτάζ μπάσκετ, τον είχε στήλει ο Φαίδωνας Κωνσταντουδάκης να καλύψει ένα τσάι που είχε κάνει η ΑΕΚ στη Ζαντάρ του Τσόσιτς. Η εξειδίκευση, ωστόσο, ήρθε στις αρχές του '80 κι ενώ προηγουμένως στην ΕΡΤ έκανε τα πάντα, από κολύμβηση (η γυναίκα του ήταν κολυμβήτρια του Ολυμπιακού, άθλημα που κέρδισε και τον Γιώργο όταν ήταν μικρός), μέχρι ποδόσφαιρο.
Ξεκίνησε την καριέρα του στην ΕΡΤ κατά τη δεκαετία του 1980 όταν και έγινε γνωστός από τις περιγραφές του στις σαββατιάτικες τηλεοπτικές μεταδόσεις αγώνων καλαθοσφαίρισης του ελληνικού πρωταθλήματος. Απέκτησε πανελλήνια αναγνωρισιμότητα περιγράφοντας τους αγώνες της ελληνικής εθνικής ομάδας στο Ευρωμπάσκετ 1987.
Στη συνέχεια καταξιώθηκε ως ο κατεξοχήν μπασκετικός δημοσιογράφος και απέκτησε φιλίες και σχέσεις με όλους τους κατά καιρούς ισχυρούς παράγοντες του αθλήματος και σε επίπεδο σωματείων και σε επίπεδο Ε.Ο.Κ. Για πολλά χρόνια συνεργαζόταν σταθερά με την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία».
Κατέκρινε με σταθερότητα τον χουλιγκανισμό στα γήπεδα, τις χαριστικές ρυθμίσεις χρεών του δημοσίου προς τις ΠΑΕ και ΚΑΕ, το ντόπινγκ στον αθλητισμό (όπως την περίπτωση Κεντέρη - Θάνου), την υπερκοστολόγηση των Ολυμπιακών Αγώνων 2004, καθώς και τη σύμβαση για το Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης.
Απασχόλησε πολλές φορές την κοινή γνώμη, ιδιαίτερα με την «Υπόθεση Κιάππε» (1990), όταν και καταδικάστηκε σε 8μηνη φυλάκιση με τριετή αναστολή για συκοφαντική δυσφήμιση. Τον Οκτώβριο του 2004, έπεσε θύμα δολοφονικής απόπειρας καθώς ξυλοκοπήθηκε και μαχαιρώθηκε από αγνώστους, οι οποίοι μέχρι σήμερα παραμένουν ασύλληπτοι.
Το καλοκαίρι του 2007, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της Εθνικής Ελλάδος Καλαθοσφαίρισης για το ευρωμπάσκετ, κατηγόρησε τους Έλληνες διεθνείς ότι η συνδικαλιστική τους δράση τους εμποδίζει στο να συμμετέχουν απρόσκοπτα στην προετοιμασία της Εθνικής.
Έφυγε από τη ζωή στις 13 Οκτωβρίου 2013.
Αικατερίνη Χριστοφιλοπούλου, ήταν Ελληνίδα βυζαντινολόγος, ομότιμος καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών
| | Εμφανίσεις: 955
Αικατερίνη Χριστοφιλοπούλου
Η Αικατερίνη Χριστοφιλοπούλου, το γένος Σταύρου Παπαδάκη, ήταν Ελληνίδα βυζαντινολόγος, ομότιμος καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών. (Αθήνα, 1917 - 14 Οκτωβρίου 2012)
Η Αικατερίνη Χριστοφιλοπούλου γεννήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 1917 και ήταν το πρώτο παιδί από τα επτά που απέκτησαν ο Σταύρος και η Μαρία Παπαδάκη.
Το 1934 ξεκίνησε τη φοίτησή της στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας και το καλοκαίρι του 1940 με υποτροφία του ιδρύματος Humbolt συνεχίζει σπουδές στο πανεπιστήμιο της Βιέννης και του Μονάχου.
Το 1948 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.
Θέμα της διατριβής της ήταν Η Σύγκλητος εις το Βυζαντινόν κράτος, Επετηρίς του Αρχείου της Ιστορίας του Ελληνικού Δικαίου (2 τόμοι, 1949).
Τα έτη 1947-1950 δίδαξε στο Γυμνάσιο της Γαλλικής Σχολής Άγιος Ιωσήφ Στην Φιλοσοφική Σχολή έγινε υφηγήτρια το 1960, με θέμα της υφήγησής της Εκλογή,αναγόρευσις και στέψις του Βυζαντινού αυτοκράτορος [Πραγματείαι της Ακαδήμιας Αθηνών 22,2 1956) και από το 1966 εντεταλμένη υφυγήτρια και το 1972 καθηγήτρια Βυζαντινής Ιστορίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Το 1985, μετά τη συνταξιοδότησή της εξελέγη ομότιμη καθηγήτρια της ίδια σχολής. Ήταν σύζυγος του καθηγητή της Νομικής Αναστασίου Χριστοφιλόπουλου.
Απεβίωσε στις 14 Οκτωβρίου 2012.
Εργογραφία
Το πλούσιο συγγραφικό της έργο αφορά κυρίως τη μελέτη του βυζαντινού πολιτεύματος, τα κυριότερα έργα της είναι τα εξής:
Η Σύγκλητος εις το Βυζαντινό κράτος
Οι εκτός της Κωνσταντινουπόλεως Βυζαντινοί δήμοι
Εισαγωγή στις ιστορικές σπουδές
Βυζαντινή Ιστορία (4 τόμοι μέχρι τώρα),εκδ. Βάνιας,
Η αντιβασιλεία εις το Βυζάντιον
Πολιτειακά όργανα και κράτος δικαίου στην Βυζαντινή αυτοκρατορία
Τα βυζαντινά δικαστήρια κατά τους 10ο-11ο αιώνες
Το πολίτευμα και οι θεσμοί της βυζαντινής αυτοκρατορίας 324-1204. Κράτος, διοίκηση, οικονομία, κοινωνία, Αθήνα, 2004
Εκλογή, αναγόρευσις και στέψις του Βυζαντινού Αυτοκράτορος,εκδ. Ακαδημία Αθηνών, 2003.
Αναστάσιος Αλεβίζος, γνωστός με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμό του Τάσσος, ήταν διακεκριμένος Έλληνας χαράκτης
| | Εμφανίσεις: 1211
Τάσσος (χαράκτης)
Ο Αναστάσιος Αλεβίζος, γνωστός με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμό του Τάσσος, ήταν διακεκριμένος Έλληνας χαράκτης. (25 Μαρτίου 1914 – 13 Οκτωβρίου 1985)
Γεννήθηκε στη Λευκοχώρα Μεσσηνίας. Μικρός παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής κοντά στον Γιώργο Κωτσάκη. Το 1930, σε ηλικία δεκαέξι ετών, έγινε δεκτός στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Εκεί παρακολούθησε μαθήματα γλυπτικής και ζωγραφικής στα εργαστήρια του Θωμά Θωμόπουλου, του Ουμβέρτου Αργυρού και του Κωνσταντίνου Παρθένη.
Από το 1933 και μέχρι την αποφοίτησή του από την Σχολή το 1939, παρακολούθησε μαθήματα χαρακτικής στο εργαστήριο του Γιάννη Κεφαλληνού. Πιθανολογείται ότι καθοριστικό ρόλο στην αφοσίωσή του στην χαρακτική έπαιξε και η γνωριμία του με τον Δημήτρη Γαλάνη, άλλο μεγάλο Έλληνα χαράκτη της εποχής του Μεσοπολέμου, μέσω του οποίου γνώρισε και την γαλλική χαρακτική. Πραγματοποίησε σπουδές στο Παρίσι, την Ρώμη και την Φλωρεντία. Πάντως, το ταλέντο του στην χαρακτική αναγνωρίστηκε πολύ γρήγορα. Στην Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση του 1938 έλαβε το Βραβείο Χαρακτικής και δύο χρόνια αργότερα, το 1940, τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Χαρακτικής.
Από το 1930 είχε ενταχθεί στο ΚΚΕ, αρχικά στην νεολαία του κόμματος (ΟΚΝΕ) και αργότερα ως πλήρες μέλος. Με την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου το 1940, ο Τάσσος και πολλοί άλλοι μαθητές του Κεφαλληνού, φιλοτέχνησαν προπαγανδιστικές αφίσες για την εμψύχωση του ελληνικού λαού. Στα χρόνια της Κατοχής, εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ και στο ΕΑΜ Καλλιτεχνών, για να συνεχίσει την, παράνομη πλέον, δημιουργία προπαγανδιστικού υλικού κατά των κατακτητών.
Μετά την απελευθέρωση, ο Τάσσος άρχισε να ασχολείται και με άλλα θέματα πέρα από τον πόλεμο, όπως γυμνά, νεκρές φύσεις και πορτρέτα, ενώ ταυτοχρόνως άρχισε να χρησιμοποιεί και χρώμα στις ξυλογραφίες του.
Ο Τάσσος είχε επίσης μια ιδιαίτερη αγάπη για το βιβλίο και τις γραφικές τέχνες. Ήδη από το 1939, με την αποφοίτησή του, έφτιαχνε εξώφυλλα και κοσμήματα για το λογοτεχνικό περιοδικό Νέα Εστία. Αμέσως μετά την απελευθέρωση, ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση στον εκδοτικό οίκο «Τα Νέα Βιβλία» που ίδρυσε το ΚΚΕ το 1945 και που έκλεισε το 1948. Το 1948 άρχισε να συνεργάζεται με τον Οργανισμό Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων (ΟΕΣΒ, μετέπειτα Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, ΟΕΔΒ). Καρπός της συνεργασίας του με τον ΟΕΣΒ, υπήρξε η εικονογράφηση πολλών βιβλίων για το Δημοτικό και το Γυμνάσιο, με πρώτο το Αναγνωστικόν Έκτης Δημοτικού που κυκλοφόρησε το 1949.
Το 1948 έγινε καλλιτεχνικός σύμβουλος του λιθογραφείου «Ασπιώτη–Έλκα», και από το 1954 έως το 1967 φιλοτέχνησε γραμματόσημα για λογαριασμό των Ελληνικών Ταχυδρομείων, αρχικά με την τεχνική της έγχρωμης ξυλογραφίας και κατόπιν με τη μέθοδο offset. Επίσης, από το 1962 έως τον θάνατό του, σχεδίαζε γραμματόσημα και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το 1959 ανέλαβε την διεύθυνση του Τμήματος Γραφικών Τεχνών στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο, όπου δίδαξε μέχρι το 1967.
Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της καλλιτεχνικής ομάδας «Στάθμη», η οποία τον τίμησε με αναδρομική έκθεση των έργων του στα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια. Την ίδια εποχή παρουσίασε έργα του στην Μπιενάλε της Βενετίας (1952) και του Λουγκάνο (1953).
Κατά την δεκαετία του 1960, η θεματογραφία του άρχισε να επικεντρώνεται στην απόδοση της ανθρώπινης μορφής. Εγκατέλειψε σταδιακά το χρώμα, χάραζε όλο και μεγαλύτερες πλάκες ξύλου και άρχισε να δημιουργεί θεματικές ενότητες σε τρίπτυχα ή τετράπτυχα. Ταυτοχρόνως ασχολήθηκε με την αγιογραφία, ενώ συνέχισε να φιλοτεχνεί βιβλία.
Κατά την περίοδο της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, έζησε αυτοεξόριστος εκτός Ελλάδας και φιλοτέχνησε έργα κοινωνικής διαμαρτυρίας καταγράφοντας γεγονότα που τον συγκλόνισαν. Μετά την κατάρρευσή της, εξέθεσε έργα του στην Εθνική Πινακοθήκη, το 1975, και λίγο καιρό αργότερα έγινε μέλος του διοικητικού συμβουλίου του ίδιου ιδρύματος. Το 1977, ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης.
Συνέχισε να εργάζεται σκληρά μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής του. Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Οκτωβρίου του 1985 αφήνοντας ημιτελή μία σειρά οκτώ συνθέσεων στο Δημαρχείο του Βόλου. Το 1987, η Εθνική Πινακοθήκη τον τίμησε με μία δεύτερη μεγάλη αναδρομική έκθεση έργων του.
Έναν χρόνο μετά τον θάνατό του, δημιουργήθηκε η Εταιρεία Εικαστικών Τεχνών «Α. Τάσσος», με σκοπό την διάδοση του έργου του και την υποστήριξη της ελληνικής χαρακτικής. Από το 1991 και κάθε τρία χρόνια, η Εταιρεία αυτή πραγματοποιεί συλλογικές εκθέσεις νέων Ελλήνων χαρακτών σε διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας. Η Εταιρεία επίσης διατηρεί ανοιχτό ως μουσείο το σπίτι όπου έζησε και δημιούργησε ο Τάσσος και η σύζυγός του, η ζωγράφος και χαράκτρια Λουκία Μαγγιώρου, επί της Αρδηττού 34, στην συνοικία Μετς της Αθήνας.
Τα έργα του χαρακτηρίζονται από την τεχνική αρτιότητά τους και την συγκινησιακή απόδοση της μορφής των απλών ανθρώπων του μόχθου και του πόνου, ενώ πρόκεινται για έργα στρατευμένης τέχνης.