Άρθρα
Χανς Άσπεργκερ, ήταν Αυστριακός παιδίατρος, το όνομα του οποίου δόθηκε στο σύνδρομο Άσπεργκερ
| 
| Εμφανίσεις: 1062
Χανς Άσπεργκερ
Ο Χανς Άσπεργκερ ήταν Αυστριακός παιδίατρος, το όνομα του οποίου δόθηκε στο σύνδρομο Άσπεργκερ. Εξέδωσε περισσότερα από 300 βιβλία, τα περισσότερα από τα οποία αφορούν τον αυτισμό στα παιδιά. (Hans Asperger, 18 Φεβρουαρίου 1906 – 21 Οκτωβρίου 1980)
Γεννήθηκε σε ένα αγρόκτημα στο Χάουσμπρουν, λίγο έξω από τη Βιέννη. Είχε άλλα δύο μικρότερα αδέρφια. Κατά τα νεανικά του χρόνια ανέπτυξε ιδιαίτερες δεξιότητες στη γλώσσα, επικαλούμενος συχνά τον Φραντς Γκριλπάρτσερ. Είχε δυσκολία στο να κάνει φίλους και θεωρείτο μοναχικό παιδί. Σπούδασε ιατρική στην Βιέννη και στην πόλη αυτή έκανε πρακτική εκπαίδευση, στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Παίδων της αυστριακής πρωτεύουσας. Το 1932 ανέλαβε την διεύθυνση του τμήματος παιδαγωγικού παιχνιδιού της πανεπιστημιακής κλινικής παίδων, στην Βιέννη. Παντρεύτηκε το 1935 και απέκτησε 5 παιδιά.
Τα τελευταία χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν στρατιωτικός ιατρός στην Κροατία. Ο νεότερος αδερφός του πέθανε στο Στάλινγκραντ.
Το 1944, έπειτα από την έκδοση ενός σημαντικού επιστημονικού συγγράμματος, όπου περιγράφονται τα αυτιστικά συμπτώματα, εγκαταστάθηκε σε μόνιμη θέση στο πανεπιστήμιο της Βιέννης. Διορίστηκε επικεφαλής της παιδιατρικής στο πανεπιστήμιο και διατηρήθηκε στην θέση εκείνη επί 20 χρόνια. Εν συνεχεία είχε έδρα στο Ίνσμπρουκ. Από το 1964, ήταν επικεφαλής του Παιδικού Χωριού SOS στο Χίντερμπριλ. Το 1977 έγινε λέκτορας.
O Άσπεργκερ πέθανε προτού το μοντέλο συμπεριφοράς που περιέγραψε αποκτήσει διεθνή αναγνωρισιμότητα, εξαιτίας του ότι τα έργα του ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου στα γερμανικά και ελάχιστα ήταν μεταφρασμένα σε άλλες γλώσσες. Η Βρετανίδα ερευνήτρια Λόρνα Γουίνγκ υπήρξε το πρώτο πρόσωπο που χρησιμοποίησε τον όρο "Σύνδρομο του Άσπεργκερ" σε επιστημονικό έγγραφο (Asperger's syndrome: a clinical account), το οποίο δημοσιεύτηκε το 1981 και αμφισβήτησε το προηγούμενο μοντέλο αυτισμού, το οποίο ήταν ευρύτερα αποδεκτό και είχε παρουσιαστεί από τον Λέο Κόνερ το 1943. Οι αναφορές του μεταφράστηκαν στα αγγλικά το 1989. Σε αντίθεση με εκείνες του Κόνερ, οι ανακαλύψεις του Άσπεργκερ αγνοήθηκαν και υποβαθμίστηκαν στον αγγλόφωνο κόσμο της εποχής εκείνης. Τελικά, από την δεκαετία του 1990, τα ευρήματά του Αυστριακού επιστήμονα άρχισαν να προσελκύουν το ενδιαφέρον των επιστημόνων, με αποτέλεσμα σήμερα το Σύνδρομο Άσπεργκερ να αναγνωρίζεται ως διάγνωση σε πολλές χώρες του κόσμου.
Σύνδρομο Άσπεργκερ
Ο Άσπεργκερ αναφέρει τον πρώτο του ορισμό για το ομώνυμο σύνδρομο το 1944. Ειδικότερα, αναγνώρισε σε 4 αγόρια ένα μοντέλο συμπεριφοράς και ικανοτήτων, τα οποία ονόμασε "αυτιστική ψυχοπάθεια" ( Die "Autistischen Psychopathen" im Kindesalter) που σημαίνει αυτισμός και από την ψυχική πάθηση. Το σχέδιο συμπεριελάμβανε την έλλειψη ενσυναίσθησης, μικρή ικανότητα για σύναψη φιλικών δεσμών και μονόπλευρων συζητήσεων, καθώς επίσης αδεξιότητα στις κινήσεις και εστίαση του ενδιαφέροντος σε ένα ορισμένο ζήτημα". Ο Αυστριακός γιατρός αποκαλούσε τα παιδιά με το σύνδρομο αυτό "μικρούς καθηγητές" εξαιτίας της ικανότητάς τους να μιλούν για το αγαπημένο τους υποκείμενο με μεγάλη λεπτομέρεια.
Ο Άσπεργκερ ήταν πεπεισμένος ότι πολλά παιδιά με αυτιστική συμπτωματολογία θα χρησιμοποιούσαν τις ειδικές δεξιότητές τους όταν θα γίνονταν ενήλικες. Ακολούθησε ένα από αυτά, τον Φριτς Β., ως την ενήλικη ζωή του. Ο Φριτς έγινε καθηγητής αστρονομίας και έλυσε κι ένα λάθος στο έργο του Νεύτωνα, το οποίο είχε παρατηρήσει όταν ακόμα ήταν παιδί. Η θετική ματιά του Άσπεργκερ παρουσιάζει έντονη αντίθεση με την περιγραφή του αυτισμού που είχε κάνει ο Λέο Κόνερ. Το 1944 ο Άσπεργκερ έγραψε:
Λοιπόν, είμαστε πεπεισμένοι ότι τα αυτιστικά άτομα έχουν την θέση τους στον οργανισμό της κοινωνίας. Ανταποκρίνονται ικανοποιητικά στον ρόλο τους και ίσως καλύτερα από όσο θα μπορούσε οποιοσδήποτε άλλος. Αναφερόμαστε σε άτομα τα οποία είχαν τις μεγαλύτερες δυσκολίες και προκαλούσαν ανείπωτο πόνο στους ανθρώπους που τα φρόντιζαν.
Λίγο πριν το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου,ο Χανς άνοιξε σχολείο για αυτιστικά παιδιά, από κοινού με την αδερφή Βικτωρίνη. Η τελευταία σκοτώθηκε μετά τον βομβαρδισμό του σχολείου και τα πρώτα έργα του Άσπεργκερ, κατά μεγάλο μέρος, καταστράφηκαν ή χάθηκαν.
Ο ίδιος ο Άσπεργκερ, κατά την παιδική του ηλικία, είχε παρουσιάσει συμπτώματα του συνδρόμου που πήρε το όνομά του. Ήταν μοναχικό παιδί. Του άρεσε να επικαλείται εαυτόν και να αναφέρεται στον εαυτό του από την σκοπιά ενός τρίτου προσώπου.
Η βραβευμένη με Νόμπελ Λογοτεχνίας Ελφρίντε Γέλινεκ ήταν ασθενής του Αυστριακού γιατρού.
Η ημέρα που γεννήθηκε ο Άσπεργκερ (18η Φεβρουαρίου) έχει ανακηρυχθεί "Παγκόσμια Ημέρα του Άσπεργκερ" στην Αυστρία και κατά την διάρκειά της λαμβάνουν χώρα εκδηλώσεις από οργανισμούς για τον αυτισμό.
Έργα
Asperger H (1938). «Das psychisch abnormale Kind [The psychically abnormal child]» (στα γερμανικά). Wien Klin Wochenschr 51: 1314–7.
Asperger H (1968). «[On the differential diagnosis of early infantile autism]» (στα γερμανικά). Acta Paedopsychiatr 35 (4): 136–45. PMID 4880461.
Asperger H (1974). «[Early infantile autism]» (στα γερμανικά). Med Klin 69 (49): 2024–7. PMID 4444665.
Asperger H (1977). «[The lived life. 50 years of pediatrics]» (στα γερμανικά). Padiatr Padol 12 (3): 214–23. PMID 331197.
Πληροφορίες: el.wikipedia.org/wiki/Χανς_Άσπεργκερ
Φρανσουά Τρυφώ, ήταν Γάλλος κριτικός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός του κινηματογράφου, από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του γαλλικού νέου κύματος
| | Εμφανίσεις: 1447
Φρανσουά Τρυφώ
Ο Φρανσουά Τρυφώ ήταν Γάλλος κριτικός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός του κινηματογράφου, από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του γαλλικού νέου κύματος. (Francois Roland Truffaut, 6 Φεβρουαρίου 1932 - 21 Οκτωβρίου 1984)
Με τη βοήθεια του θεωρητικού του κινηματογράφου Αντρέ Μπαζέν, άρχισε να γράφει κριτικές στο περιοδικό Cahiers du cinema, με το οποίο, μαζί άλλους συναδέλφους του, άνοιξαν τον δρόμο για το νέο κύμα και το μη εμπορικό κινηματογράφο. Με την μικρού μήκους ταινία του Les Mistons (1958), και θέμα την σεξουαλική αφύπνιση μιας ομάδας νεαρών, έθεσε στην πράξη τις θεωρίες του, τις οποίες συνέχισε στην ημιαυτοβιογραφική, μεγάλου μήκους ταινία του, Τα 400 χτυπήματα (Les Quatres Cents Coups, 1959), μία γεμάτη ειλικρίνεια αλλά και ποίηση ταινία, που κέρδισε το βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών, κάτι που τον καθιέρωσε ως τον κατ' εξοχήν ηγέτη του πρωτοεμφανιζόμενου νέου κύματος (nouvelle vague).
Συνεχίζει την ιστορία του αγοριού από την πρώτη του ταινία με άλλες ταινίες.
Το 1962 ένα μικρό επεισόδιο (Ο Έρωτας στα Είκοσι, 1962).
Τότε ο Αντουάν Ντουανέλ (Ζαν-Πιερ Λεό) ερωτεύεται τη Κριστίν (Κλοντ Ζαντ) (Κλεμμένα φιλιά, 1968).
Η Αντουάν και η Κριστίν παντρεύονται (Παράνομο κρεβάτι, 1970).
Ο Αντουάν και η Κριστίν διαζευγνύονται (Η αγάπη το βάζει στα πόδια, 1979).
Ο κύκλος είναι μοναδικός στην ιστορία του κινηματογράφου.
Έτσι, ο Τρυφώ και ο Κλοντ Ζαντ προσλήφθηκαν και μετά την κινηματογράφηση το 1968.
Ακολούθησαν οι ταινίες Πυροβολείτε τον Πιανίστα (Tirez sur le pianiste, 1960), αναφορά αλλά και ανατροπή των γκανγκστερικών ταινιών, Απολαύστε το κορμί μου (Jules et Jim, 1961) γύρω από τις ιδιόμορφες σχέσεις ενός ερωτικού τριγώνου, Φαρενάιτ 451 (Fahrenheit 451, 1966), εξαιρετική μεταφορά στην οθόνη του βιβλίου επιστημονικής φαντασίας του Ρέι Μπράντμπερι, που ο Τρυφώ γύρισε στην Αγγλία, Η νύφη φορούσε μαύρα (La mariee etait en noir, 1967), μία παραλλαγή του αμερικανικού φιλμ νουάρ, ταινίες που επέβαλαν τον Τρυφώ ως έναν ξεχωριστό και εντελώς πρωτότυπο δημιουργό.
Ο Τριφό δεν εξέφραζε ποτέ πολιτικές απόψεις μέσα από τις ταινίες του. Ακόμα και την περίοδο του Μάη του '68 ο Τρυφώ απέρριψε τον στρατευμένο και πολιτικοποιημένο κινηματογράφο και συνέχισε με το ξεκάθαρα δικό του στυλ.
Σε μία συνέντευξή του το 1980 στο περιοδικό ''Cahiers du Cinema'' αναφέρει χαρακτηριστικά για τις πεποιθήσεις του τα εξής: "Πολιτικά οι ιδέες μου με οδηγούν προς την αριστερά. Αυτό όμως δεν εκφράζεται στις ταινίες μου, ίσως επειδή μου φαίνεται ότι βάζουν πολύ αίσθημα στην πολιτική, ενώ πιστεύω ότι δεν πρέπει να είναι κανείς στην αριστερά επειδή αυτό είναι συμπαθητικό και της μόδας, αλλά επειδή είναι πιο δίκαιο. Το σλόγκαν "όλα είναι πολιτική" δεν μ' αρέσει γιατί, αν όλα είναι πολιτική, τίποτα δεν είναι πολιτική".
Πληροφορίες: el.wikipedia.org/wiki/Φρανσουά_Τρυφώ
Νίκος Εγγονόπουλος, ήταν Έλληνας καθηγητής του Ε.Μ. Πολυτεχνείου, ζωγράφος, σκηνογράφος και ποιητής, με μεταφράσεις, κριτικές μελέτες και δοκίμια
| | Εμφανίσεις: 1626
Νίκος Εγγονόπουλος
Ο Νίκος Εγγονόπουλος του Παναγιώτου ήταν Έλληνας καθηγητής του Ε.Μ. Πολυτεχνείου, ζωγράφος, σκηνογράφος και ποιητής. (21 Οκτωβρίου 1907 - 31 Οκτωβρίου 1985)
Θεωρείται ένας από τους μείζονες εκπροσώπους της γενιάς του '30, ενώ αποτέλεσε και έναν από τους κύριους εκφραστές του υπερρεαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Το έργο του περιλαμβάνει ακόμα μεταφράσεις, κριτικές μελέτες και δοκίμια.
Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1907 στην Αθήνα και πραγματοποίησε τις βασικές του σπουδές εσωτερικός σε Λύκειο του Παρισιού. Το 1927 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και μετά την απόλυσή του εργάστηκε ως μεταφραστής σε τράπεζα και γραφέας στο Πανεπιστήμιο, ενώ το 1930 διορίστηκε στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων ως σχεδιαστής στη Διεύθυνση Σχεδίων Πόλεων.
Το 1932 γράφτηκε στην Σχολή Καλών Τεχνών, όπου μαθήτευσε κοντά στον Κωνσταντίνο Παρθένη, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα βυζαντινής τέχνης στο εργαστήριο των Φώτη Κόντογλου και Α. Ξυγγόπουλου, μαζί με το Γιάννη Τσαρούχη. Έκανε ελεύθερες σπουδές σε Παρίσι, Βιέννη, Μόναχο και Ιταλία. Δίδαξε στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π., ζωγραφική, ιστορία της τέχνης και σκηνογραφία από το 1938, διαδοχικά ως επιμελητής, έκτακτος, μόνιμος και τακτικός καθηγητής. Την ίδια περίοδο γνωρίστηκε με άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Γιάννης Μόραλης και ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο. Σε όλο το διάστημα των σπουδών ζωγραφικής ο Εγγονόπουλος παρέμεινε στη θέση του στο Υπουργείο και το 1934 τοποθετήθηκε στην Τοπογραφική Υπηρεσία, όπου μετά από έξι χρόνια μονιμοποιήθηκε με το βαθμό του Σχεδιαστή Α΄ Τάξεως.
Τα πρώτα δείγματα της ζωγραφικής του παρουσιάστηκαν το 1938 στην Έκθεση Τέχνη της Νεοελληνικής Παραδόσεως και αποτελούσαν έργα που απεικόνιζαν παλαιά σπίτια της Δυτικής Μακεδονίας. Την ίδια χρονιά σημειώθηκε και η είσοδός του στα ελληνικά γράμματα, αρχικά με τη δημοσίευση μεταφράσεων σε ποιήματα του Τριστάν Τζαρά και λίγο αργότερα, τον Ιούνιο του 1938, με την κυκλοφορία της πρώτης του ποιητικής συλλογής με τον τίτλο Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν.
Το Σεπτέμβριο του 1939 εκδόθηκε η δεύτερη ποιητική του συλλογή, Τα Κλειδοκύμβαλα της Σιωπής, ενώ το Νοέμβριο πραγματοποιήθηκε η πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής του, στο σπίτι του Νίκου Καλαμάρη. Την ίδια περίοδο εργάστηκε για την παράσταση της Ηλέκτρας του Σοφοκλή στο Θέατρο Κοτοπούλη, σχεδιάζοντας τα κοστούμια των ηθοποιών και συμμετείχε σε ομαδική έκθεση Ελλήνων καλλιτεχνών στη Νέα Υόρκη.
Το 1941 πολέμησε στο Αλβανικό Μέτωπο.
Το 1945 αποσπάστηκε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ως βοηθός στην έδρα Διακοσμητικής και Ελευθέρου Σχεδίου, θέση που διατήρησε μέχρι το 1956. Το 1949 συμμετείχε στην ίδρυση του καλλιτεχνικού ομίλου Αρμός με σκοπό την προώθηση μιας σύγχρονης αισθητικής πρότασης στον ελληνικό χώρο, μαζί με άλλα μέλη στα οποία περιλαμβάνονταν οι ζωγράφοι Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Μόραλης και Τσαρούχης. Παράλληλα εργάστηκε στο Υπουργείο Οικισμού και Ανοικοδομήσεως και σε συνεργασία με την αρχιτεκτονική ομάδα του Δημήτρη Πικιώνη σχεδίαζε νέα κτίρια.
Τα επόμενα χρόνια συμμετείχε σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις, ενώ το 1954 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 27η Μπιενάλε της Βενετίας με συνολικά 72 έργα του. Την ίδια περίοδο εκλέχθηκε μόνιμος επιμελητής του Πολυτεχνείου και παραιτήθηκε οριστικά από το Υπουργείο Δημοσίων Έργων.
Το 1958 του απονεμήθηκε το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας για την ποιητική συλλογή Εν Ανθηρώ Έλληνι Λόγω, ενώ το 1966 τιμήθηκε για το ζωγραφικό του έργο από το βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄ με το παράσημο του Χρυσού Σταυρού του Γεωργίου Α΄.
Το κρατικό βραβείο ποίησης θα του απονεμηθεί αργότερα για δεύτερη φορά το 1979, καθώς και το παράσημο του Ταξιάρχη του Φοίνικος. Υπήρξε μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου, της Ελληνικής Εταιρίας Αισθητικής, της Société Européenne de Culture κ.ά. Μιλούσε αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (οδού Αναγνωστοπούλου). 'Ηταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ).
Πίνακές του υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη, στις Δημοτικές Πινακοθήκες Αθηνών, Ρόδου, Θεσσαλονίκης, στο Μουσείο Θεάτρου στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και σε ιδιωτικές συλλογές.
Πέθανε το 1985 από ανακοπή καρδιάς και η κηδεία του πραγματοποιήθηκε δημοσία δαπάνη στο Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας.
Ποιήματα του Εγγονόπουλου έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, ισπανικά, δανικά, πολωνικά, ουγγρικά και τη βενετική διάλεκτο. Επιπλέον έχουν μελοποιηθεί από το Νίκο Μαμαγκάκη και τον Αργύρη Κουνάδη, ο οποίος έγραψε τη μουσική υπόκρουση στο ποίημα Μπολιβάρ για το δίσκο της εταιρίας Διόνυσος, σε απαγγελία του ίδιου του Εγγονόπουλου.
Το έτος 2007 ανακηρύχθηκε από τον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας ως "Έτος Ν. Εγγονόπουλου".
Εργογραφία
Ποίηση
Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν (1938, 1966, 1977)
Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής (1939, 1966, 1977)
7 Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος, (1944, 1999, ISBN 960-7721-45-4
Στην κοιλάδα με τους ροδώνες, εκδ. Ίκαρος, 1978, ISBN 960-7233-03-4
Μπολιβάρ, ένα ελληνικό ποίημα, (1944, 1962, 1968, και 1978 εκδ. Ίκαρος, ISBN 960-7233-38-7
Έλευσις (1948, 1977)
Η επιστροφή των πουλιών (1946, 1977)
Στην κοιλάδα με τους ροδώνες (1978)
Το μέτρον: ο άνθρωπος. Πέντε ποιήματα και δέκα πίνακες, εκδ. Ύψιλον (2005)
Μυθολογία = Mythology, μετάφραση David Connolly, Ύψιλον (2006)
Ωραίος σαν Έλληνας = The Beauty of a Greek: Poems : Ποιήματα, ανθολόγηση και μετάφραση David Connolly, εκδ. Ύψιλον (2007)
Πεζά
Ο Καραγκιόζης: Ένα ελληνικό θέατρο σκιών, Ύψιλον (1981
Ν. Εγγονόπουλος, Πεζά κείμενα, εκδ. Ύψιλον (1987)
Δισκογραφία
Ο Εγγονόπουλος διαβάζει Εγγονόπουλο, Διόνυσος
2010 "Η ύδρα των πουλιών" (φωνή Δημήτρης Πουλικάκος, μουσική Socos)
Πληροφορίες: el.wikipedia.org/wiki/Νίκος_Εγγονόπουλος
Άλφρεντ Νόμπελ, ήταν Σουηδός χημικός, μηχανικός και βιομήχανος, ασχολήθηκε με τη χημεία και τις εκρηκτικές ύλες, πέτυχε την παρασκευή δυναμίτιδας και καθιέρωσε τα βραβεία Νόμπελ
| | Εμφανίσεις: 1074
Άλφρεντ Νόμπελ
Ο Άλφρεντ Μπέρναρντ Νόμπελ ήταν Σουηδός χημικός, μηχανικός και βιομήχανος, γιος του επίσης, μηχανικού και βιομήχανου, Εμμανουήλ Νόμπελ, εφευρέτη της υποβρύχιας νάρκης. Σπούδασε στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας και στις ΗΠΑ. (Alfred Bernhard Nobel, 21 Οκτωβρίου 1833 - 10 Δεκεμβρίου 1896)
Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη χημεία, και κυρίως με τις εκρηκτικές ύλες. Τελειοποίησε τον τρόπο παρασκευής της νιτρογλυκερίνης και ίδρυσε εργοστάσιο παραγωγής της σε μεγάλες ποσότητες.
Για την αποφυγή των εκρήξεων πέτυχε την παρασκευή δυναμίτιδας με πυριτική γη, εφεύρεση που διαδόθηκε σύντομα σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική.
Το 1873 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου εφηύρε την νεοδυναμίτιδα ή ζελατοδυναμίτιδα (1875) και την πολεμική άκαπνη πυρίτιδα (βαλλιστίτιδα, 1888).
Το 1889 πούλησε την εφεύρεση του αυτή στην ιταλική κυβέρνηση και το 1891 εγκαταστάθηκε στο Σαν Ρέμο της Ιταλίας, όπου ίδρυσε χημικό εργοστάσιο.
Έλαβε πολλά διπλώματα ευρεσιτεχνίας και απέκτησε μεγάλη περιουσία, μεγάλο τμήμα της οποίας διέθεσε για φιλανθρωπικούς και ερευνητικούς σκοπούς σε διάφορα ιδρύματα.
Με το υπόλοιπο της περιουσίας του καθιέρωσε τα ομώνυμα βραβεία Νόμπελ. Κλειστός χαρακτήρας από τη φύση του, ασχολήθηκε και με τη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία.
Στο τέλος της ζωής του μάλιστα έγραψε και το δράμα Βεατρίκη Τσέντσι.
Πληροφορίες: el.wikipedia.org/wiki/Άλφρεντ_Νόμπελ
Σπύρος Ζαγοραίος, ήταν Έλληνας λαϊκός τραγουδιστής
| | Εμφανίσεις: 1141
Σπύρος Ζαγοραίος
Ο Σπύρος Ζαγοραίος ήταν Έλληνας λαϊκός τραγουδιστής. (23 Ιουνίου 1928 - 20 Οκτωβρίου 2014)
Γεννήθηκε στον Άγιο Αρτέμιο (Γούβα) του Παγκρατίου στις 23 Ιουνίου 1928.
Σε ηλικία 15 ετών έχασε σε ατύχημα το ένα του χέρι, όταν έσκασε μια χειροβομβίδα την ώρα που έπαιζε με συμμαθητές του στην Αγία Παρασκευή της Αττικής.
Παρόλα αυτά, μπήκε δυναμικά στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού και ξεχώρισε με τη φωνή του. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1952 από την Αθήνα και μετά τη Θεσσαλονίκη.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 άρχισε να τον συνοδεύει στο τραγούδι η σύζυγος του Ζωή, δημιουργώντας ένα από τα πιο λαοφιλή ντουέτα του λαϊκού τραγουδιού.
Πραγματοποίησε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και σε χώρες του εξωτερικού που ζουν Έλληνες.
Έως και τα τελευταία σχεδόν χρόνια της ζωής του εξακολουθούσε την καλλιτεχνική του δραστηριότητα στο Αιγάλεω Αττικής όπου διέμενε και είχε δημιουργήσει το λαϊκό κέντρο "Εντελαμαγκέν".
Πέθανε σε ηλικία 86 ετών, στις 20 Οκτωβρίου 2014. Η νεκρώσιμη ακολουθία του πραγματοποιήθηκε στο Γ΄ Νεκροταφείο.
Δισκογραφία
1971-Χρόνια στον Περαία
1973-Λίγα χρόνια πίσω
1975-Εκεί που μένουν οι νεκροί
1976-Αλανιάρικα
1976-Αγωνίες
1978-Ο Χρυσός δίσκος
1979-Εγώ δεν είμαι αλήτης Νο 8
1982-Η τελευταία μου ζαριά
1983-Τα χασικλίδικα
1985-Η Χρυσή εποχή 13
1985-Ο Πρώτος
1986-Τα Ζαγοραίϊκα
1987-Τα δώρα
1992-Live στη Σαλονίκη
1992-Η κούκλα
1994-12 Λαϊκά
1994-Η γλώσσα της μαγκιάς 1
1994-Μπουρλότα
1995-Από τους θησαυρούς των 45 στροφών
1995-Πλατεία Ψυρρή
1996-Τραγούδια Από Τις 45 Στροφές
1998-Τα χύμα
1999-Της φυλακής
2000-Από τις 45 Στροφές Νο 3
2000-Σπύρος Ζαγοραίος~ Βαγγέλης Περπινιάδης - Καναβουριές
2001-Η Ιστορία του Ρεμπέτικου
2002-Ζήτω η αλητεία
2002-Η γλώσσα της μαγκιάς 2
2003-Μια αμαρτία μου παλιά απόψε ξαναγύρισε
2003-Τα κόκκινα Φανάρια
2004-Τα καλύτερα μου τραγούδια
2005-E de la magen
2006-Αγαπημένες φωνές
Περισσότερα Άρθρα...
- Σπύρος Ευαγγελάτος, ήταν Έλληνας σκηνοθέτης του θεάτρου πανεπιστημιακός και ακαδημαϊκός
- Σερ Τζέιμς Τσάντγουικ, ήταν Άγγλος φυσικός, ο οποίος τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1935 για την ανακάλυψη του νετρονίου
- Τζον Ντιούι, ήταν ένας από τους προοδευτικότερους Αμερικανούς φιλοσόφους
- Άρθουρ Άσερ Μίλερ, ήταν ένας από τους κορυφαίους Αμερικανούς θεατρικούς συγγραφείς